Na de opwinding over Nora’s zwangerschap valt het leven van de familie

Wander al gauw terug in zijn gewone gangetje. Marjolein gaat met veel plezier

naar school en haalt er hoge cijfers, tot het plezier van haar ouders. Ze is een

vrolijke meid, en heeft altijd wel wat leuks te vertellen na een schooldag.

Levi is een lieve peuter, hij huilt weinig, en kan ook best in zijn eentje spelen.

Toch vinden Nora en Ted het ook erg leuk om samen met hem te spelen, of om

hem nieuwe dingen te leren.

Nora heeft daar inmiddels alweer genoeg tijd voor, want haar zwangerschaps-

verlof is een paar weken geleden ingegaan. Ze vindt het heerlijk om weer thuis

te zijn bij de kinderen, en niet te hoeven werken.

Gelukkig is deze zwangerschap een stuk minder zwaar dan toen ze in

verwachting was van Levi – dit tot grote verbazing van haar en Ted. Ze is

immers alweer wat ouder dan toen, en je zou toch denken dat de

zwangerschappen zwaarder worden naarmate je ouder wordt. Maar zo zit het

bij Nora kennelijk niet.

Puf om naar de supermarkt te gaan heeft ze echter niet, en dus besteld ze de

boodschappen voor de maaltijd van die avond, in plaats van zelf naar de

supermarkt te gaan. Met een rammelende maag betaalt ze de bezorger –

honger heeft ze namelijk wel weer voor twee.

Gauw loopt ze met de boodschappen naar binnen om een maaltijd voor

zichzelf en Levi klaar te maken. Ongeduldig trappelt Levi met zijn voetjes tegen

de kinderstoel. Ook hij heeft honger, en zijn moeder doet er veel te lang over

naar zijn mening!

Die middag komt Ted opgewekt thuis. Hij heeft nog geen promotie gemaakt,

maar dat maak hem niet zoveel uit; hij vindt zijn werk heerlijk. Ook al is het

soms jammer om zijn familie alleen te laten als hij gaat werken, hij vindt het

ook fijn om de kostwinnaar te zijn.

En de vrolijke begroetingen van zijn dochtertje als ze tegelijk thuiskomen vindt

hij geweldig.

“Hee, pap!” roept Marjolein ook die middag weer enthousiast.

Ted glimlacht. “Hee meisje. Hoe was het op school?”

Marjolein huppelt vrolijk naar haar vader toe. “Superleuk! Ik heb alweer een

tien op mijn rapport!”

Trots geeft Ted Marjolein een knuffel.

“Dat is geweldig, Marjolein, ik ben trots op je.”

Stralend laat Marjolein haar vader weer los, en ze rent het huis binnen om ook

haar moeder haar belevenissen van die dag te vertellen en haar goede rapport

te laten zien.

Lachend kijkt Ted haar na, en dan loopt hij zelf ook naar binnen.

Ted loopt gelijk door naar boven om zich te verkleden, en als hij weer beneden

komt, komt hij Nora tegen.

“Heb je het al gehoord, van onze briljante dochter?” vraagt hij trots.

Nora knikt met een glimlach. “Ja, ze heeft het me in geuren en kleuren verteld.

Is het niet geweldig?” Vluchtig geeft ze Ted een zoen. “Ik ga even een uurtje op

bed liggen, let jij op de kinderen?”

“Natuurlijk,” antwoordt Ted. “Welterusten.” Dan loopt hij naar de

kinderkamer.

Daar treft hij Marjolein en Levi aan bij het poppenhuis, waar ze samen zitten te

spelen.

“Nee, Levi,” zegt Marjolein geduldig. “Je moet de poppen niet in je mond doen,

dan gaan ze stuk! Je moet er mee spelen, kijk, zo!”

Even blijft hij staan kijken, maar al snel merkt Levi hem op en kruipt hij blij naar

zijn vader toe om hem te begroeten. Na even met Levi te hebben gespeeld,

besluit Ted dat het tijd wordt om met hem te oefenen voor het lopen, en vol

goede moed gaan ze aan de gang. Al snel heeft Levi het door, en vol trots

wankelt hij de kinderkamer door.

Ook Marjolein is gestopt met spelen en loopt naar boven om daar ongestoord

haar huiswerk te maken, zoals ze elke dag trouw doet. Op de overloop loopt ze

echter haar moeder tegen het lijf, die net weer wakker en aangekleed is.

“Hee, lieverd. Ga je je huiswerk maken?” vraagt Nora.

Marjolein knikt. “Ja, het is best wel moeilijk, dus ik begin nu alvast.”

“Zal ik je anders even helpen? Misschien snap je het dan beter,” stelt Nora voor.

Marjoleins gezicht klaart op. “Oké!” zegt ze blij.

Samen gaan ze aan het werk in Marjoleins slaapkamer. Nora legt haar de stof

goed uit, en ze vindt het ook erg leuk om te doen, als kennissim. Ze vindt het

heerlijk om haar dochter nieuwe dingen te leren, en haar te helpen om dingen

te snappen. Dit lukt uiteindelijk ook goed, en met gemak maakt Marjolein de

laatste opdrachten zelf.

Het is donker als ze klaar zijn, en blij geeft Marjolein haar moeder een knuffel.

“Dankjewel, mama, ik snap het nu helemaal!” zegt ze.

Nora glimlacht. “Graag gedaan, lieverd. Ik ben blij dat je het nu doorhebt.”

Als ze elkaar weer loslaten wrijft Marjolein over Nora’s bolle buikje.

“De baby is al best groot, hè?” zegt ze. “Wanneer komt het kindje eruit?”

vraagt ze dan.

“Dat duurt nog wel een poosje,” zegt Nora.

Dan schopt het baby’tje tegen haar buik, en Marjolein springt geschrokken

naar achteren.

“Wat was dat? Was dat de baby? Ik deed ‘m toch geen pijn?”

“Nee, hoor,” lacht Nora. “Hij of zij wilde gewoon even gedag zeggen tegen jou,

de grote zus.”

Trots loopt Marjolein na die woorden naar beneden, waar ze aan een nieuw

schilderij begint. Schilderen is een grote hobby van haar geworden, en ze is er

vaak mee bezig. Ook nu pakt ze weer een nieuw doek en vrolijk smeert ze de

verf over het linnen. Ze begint er steeds beter in te worden, en haar ouders

vinden het erg leuk om te zien dat ze er zo’n passie voor ontwikkeld.

Even later wordt ze door Ted geroepen voor het eten.

“Oe, lekker, hamburgers! Waar is mama?” vraagt Marjolein terwijl ze op

neerploft.

“Mama legt Levi even in bed, en dan komt ze ook eten,” antwoordt Ted.

Marjolein neemt een grote hap van haar hamburger. “Mama zei dat het nog

best lang duurt voor de nieuwe baby er is,” zegt ze. “Maar wanneer komt-ie

dan?”

Ted lacht. “Dat duurt nog wel een paar maanden, lieverd. Een hele poos dus

nog.”

Die avond stapt Marjolein moe haar bed in. Ze kan echt niet wachten tot haar

broertje of zusje er is, maar het duurt nog een eeuwigheid! Een paar maanden,

dat is superlang. Terwijl ze denkt aan hoe leuk het zal zijn om nog een broertje

of zusje te krijgen valt ze in slaap.

“Marjolein is behoorlijk enthousiast over het kleintje, hè,” zegt Ted met een

glimlach als hij een paar dagen later over Nora’s groeiende buik wrijft.

Nora knikt. “Ja, nogal. Ik ben blij dat ze het niet erg vindt. Sommige kinderen

vinden het niet leuk om broertjes of zusjes te krijgen, maar Marjolein heeft

daar helemaal geen last van.”

“Nee, gelukkig niet. En Levi is nog te jong om zich er druk over te maken.”

“Ik kan echt niet wachten tot de kleine zich laat zien,” zegt Nora dromerig.

“Ik ook niet,” zegt Ted. “Maar toch zal het nog even duren, hè jochie?”

Nora fronst haar wenkbrauwen. “Jochie?”

“Ja, jochie. Ik denk dat we nog een zoon krijgen. Bovendien is het zo’n gedoe

om de hele tijd ‘jongetje of meisje’ te zeggen.”

Ted begint kiekeboe te spelen met Nora’s buik. Lachend schudt ze haar hoofd,

en na Ted nog even te laten spelen gaat ze naar boven.

Dat de zwangerschap minder zwaar is als toen ze zwanger was van Levi

betekent niet dat hij niet zwaar is. Nora slaap ook nu weer veel meer dan

normaal, maar ze weet het goed te timen, en is er altijd op tijd weer uit om

voor Levi te zorgen, of Marjolein op te vangen als ze thuis komt uit school.

Na school speelt Marjolein graag met haar kleine broertje. Ze vindt het leuk

om hem te helpen met zijn tekeningen, of om hem liedjes te leren.

“Nee, Levi! Je mag ook niet op de krijtjes kauwen! Die zijn om te tekenen,

kijk, zo!”

Maar ze speelt ook graag buiten. Af en toe neemt ze een vriendinnetje mee uit

school, maar meestal komt ze alleen thuis, om gelijk na even te hebben

gespeeld met haar huiswerk bezig te gaan. Het is niet dat ze geen vrienden

heeft, maar ze vindt het gewoon ook fijn om alleen te spelen, of te schilderen.

Bovendien vindt ze haar huiswerk erg belangrijk.

Nora en Ted zijn erg trots op hun dochter. Ze doet het geweldig op school, en

is altijd vrolijk en blij zonder te mopperen dat ze haar huiswerk moet maken.

Ook op Levi zijn ze heel erg trots. Hij leert snel, en meestal zonder te zeuren.

Bovendien is hij een lief kind, en kan hij heel goed in zijn eentje, of met

Marjolein, spelen, zonder zijn ouders nodig te hebben.

“Nog even, en dan hebben we er nog zo’n prachtkind bij,” zegt Ted op een

avond, als hij en Nora samen tv zitten te kijken.

“Ja,” antwoordt Nora, “het kan nu niet lang meer duren.”

En inderdaad, nog geen twee weken later, als Nora en Ted samen

nietsvermoedend de afwas aan het doen zijn begint te bevalling ineens.

“O, au! AU!” roept Nora.

Verschrikt kijkt Ted op. “Wat is er?”

“De bevalling is begonnen – au!”

Ted laat het schoteltje uit zijn handen vallen en probeert Nora zo goed en zo

kwaad bij te staan tijdens de bevalling. Hij maakt dit ondertussen voor de

derde keer mee, maar wennen doet het nooit. Gelukkig kan hij er nu wel iets

beter mee omgaan.

“Je kunt het, Nora! Puf!”

Na een hoop geschreeuw en gepers houdt Nora dan uiteindelijk haar derde – en

laatste – kindje in haar armen.

“Wauw!” zegt ze zachtjes.

“Wat lijk jij op je vader, zeg,” zegt ze teder tegen het kleine schepseltje in haar

armen.

“Kijk, Ted, dit is je zoon, Julian.” Voorzichtig geeft Nora het kleintje aan Ted.

“Wauw,” zegt ook Ted. “Wat lijkt hij ontzettend op mij. Hij heeft alleen jouw

ogen.”

Nora knikt. “Heel anders dan Marjolein en Levi.”

Dan wordt het moment verstoord door een luid gedreun van voeten die de

trap af stampen.

Een paar seconden rent Marjolein op topsnelheid de keuken in.

“Wat is er aan de hand, ik hoorde geschreeuw!” roept ze ondertussen, maar

als ze het kleine baby’tje in de armen van haar vader ziet komt ze abrupt tot

stilstand.

“Wauw!” zegt ze dan. “Is dat de nieuwe baby? Is het een jongen of een meisje?

En hoe heet-ie? Wat lijkt-ie veel op papa, zeg!” ratelt ze.

Nora en Ted lachen. “Het is een jongetje, en hij heet Julian. Hij lijkt inderdaad

heel erg op papa. Bijzonder, hè?”

Marjolein knikt. “Ja, maar zo kan je helemaal niet zien dat hij een broertje van mij

en Levi is!”

“Nou, het is toch echt zo!” lacht Nora. “En misschien lijkt hij later nog wel meer

op jullie.”

Nadat Marjolein Julian uitgebreid bewonderd heeft, samen met haar ouders,

brengt Ted het kleintje naar de kinderkamer, waar er een wiegje voor hem

klaar staat.

“Welterusten, kleine man,” fluistert hij als hij Julian neerlegt. “Papa houdt nu al

zielsveel van jou.”

Daarna kijkt Ted nog even bij Levi, die vredig ligt te slapen in zijn eigen wiegje.

“Je bent een grote broer geworden, Levi,” fluistert Ted. “Je hebt een broertje.”

Dan loopt hij met tranen in zijn ogen de kinderkamer uit. Hij kan niet geloven

dat hij nu al drie kinderen heeft, drie geweldige kinderen.

Levi vindt het allemaal heel bijzonder en interessant, al die commotie. Als Nora

hem vertelt dat hij een grote broer is, kijkt hij haar met grote ogen aan, maar

glimlacht dan breeduit en probeert Julian op zijn hoofdje te aaien. Hij vindt het

duidelijk helemaal niet erg om zijn kamer nu te delen.

“Ik Jujan beschemme,” zegt hij op een middag na zijn middagdutje, als Nora

hem voor de wieg van Julian vindt.

Ontroerd pakt Nora hem op, en ze geeft hem een grote knuffel. Ze had niet

blijer kunnen zijn met drie van zulke fantastische kinderen.

De dagen na zijn geboorte wordt Julian flink vertroeteld door zijn ouders.

Yvette en Celeste komen op kraambezoek, en met stralende gezichten

vertellen ze dat ze nu echt zullen gaan adopteren. Nora is superblij voor ze,

maar is zelf ook nog in de wolken over de komst van haar kleintje.

Marjolein vond haar nieuwe broertje eerst heel interesaant, maar al snel beseft

ze dat het nog best wel lang zal duren voor ze met hem kan spelen. Nu slaap hij

alleen maar, of eet hij, of huilt hij…

“Wanneer kan ik met Julian spelen? Is zijn verjaardag al bijna?” vraagt ze op

een middag, als ze met Nora zit te schaken.

Nora glimlacht om het ongeduld van haar dochter. “Dat duurt nog wel een

poosje, lieverd. Eerst is Levi nog jarig.”

Daar had Marjolein nog niet aan gedacht. Als Levi straks ook kind is kan ze nog

veel beter met hem spelen dan nu!

Opgewekt begint Marjolein niet lang daarna met een schilderij van Levi, als

verjaardagscadeautje.

“Hee meisje,” zegt Ted als hij de kamer in komt lopen. “Waar ben je toch al die

tijd zo druk mee bezig hier?”

“Ik maak een schilderij voor Levi,” antwoordt Marjolein, met de tong uit haar

mond van concentratie.

“Wauw,” zegt Ted als hij ziet waar Marjolein mee bezig is. “Dat is prachtig!”

“Dank je, papa,” zegt Marjolein, zonder op te kijken van het doek. “Ik hoop dat

Levi het ook mooi vindt.”

“Hij vindt het vast hartstikke mooi, lieverd. En het is heel lief dat je zo iets voor

hem maakt, dat zal hij vast ook vinden.”

De dagen daarna is Marjolein na school bijna altijd te vinden bij de

schildersezel. Nora en Ted vinden het super dat ze er zo haar best op doet,

maar zorgen er wel voor dat ze op tijd stopt en pauze neemt.

“Marjolein? Kom je eten?” roept Nora op een middag uit de keuken.

“Ja, ik kom eraan!” roept Marjolein terug.

Ze stapt van haar krukje af en kijkt met een tevreden gezicht naar het doek op

de ezel. Het schilderij is eindelijk af!

Opgewekt gaat ze bij haar ouders aan tafel zitten.

“Ik heb het af! Eindelijk!” zegt ze blij.

“Goed zo, schat,” zegt Ted. “Ik ben trots op je.”

“Ik ben ook net op tijd, want Levi is vanavond jarig!” zegt Marjolein. “Papa, wil

je me zo helpen om het in zijn nieuwe kamer op te hangen?”

“Natuurlijk, meisje. En dan kan je mama daarna helpen met het bakken van de

taart.”

Die avond staat de hele familie – behalve Julian – om de vers gebakken taart

heen, om de verjaardag van Levi te vieren. Enthousiast maken Ted en

Marjolein lawaai met ratels en toeters, terwijl Nora de eer heeft gekregen om

Levi naar zijn nieuwe levensfase te begeleiden.

Nog één keer kijkt Nora naar Levi als een peutertje, en dan blaast ze samen

met hem de kaarsjes op de taart uit.

“Nu moet je het zelf doen, jongen,” zegt ze als ze hem op de grond neerzet.

Levi kijkt even verbaasd om zich heen, maar dan voelt hij het tintelende gevoel

in zijn tenen. Met een lach van plezier springt hij omhoog, terwijl zijn familie

hem vol enthousiasme aanmoedigt.

Een paar seconden later staat Levi weer op zijn benen op de vloer, ineens een

stuk groter.

“Sjonge!” zegt hij. “Moet je zien hoe ik gegroeid ben!”

Na de felicitaties pakt iedereen een stuk taart en gaan ze gezellig aan tafel

zitten. Marjolein heeft haar stuk als eerste op, en brengt het gelijk naar de

keuken.

“Mag ik Levi nu zijn cadeau laten zien?” vraagt ze.

“Cadeau?” vraagt Levi. “Wat voor cadeau?”

“Marjolein heeft speciaal voor jou een cadeaut gemaakt,” zegt Nora. “Het is op

je nieuwe kamer, ga maar gauw kijken.”

Levi’s ogen worden groot. “Nieuwe kamer? En een cadeautje? Wauw!” Voor

zijn ouders nog iets kunnen zeggen springt hij van zijn stoel en rent hij de trap

op.

“Ga maar snel achter hem aan,” zegt Ted tegen Marjolein. “Dan kun je meteen

zien wat hij er van vindt!”

Ineens wat zenuwachtig knikt Marjolein, en ze loopt achter Levi aan de trap op.

Wat nou als hij het toch niet leuk vindt?

Op de overloop houdt Levi stil. “Welke deur is het?” vraagt hij aan Marjolein.

“De tweede, naast mijn kamer,” antwoordt ze vanaf de trap.

Gauw opent Levi de deur, en dan staat hij in zijn nieuwe kamertje. Helemaal

voor hem alleen. “Wow,” zegt hij. “Het is echt heel mooi!”

Marjolein komt nu ook binnen. “Ja?” vraagt ze. “Vind je het mooi? Mama en

papa hebben er heel erg hun best op gedaan. En ik heb meegeholpen met het

uitzoeken van het behang.”

Levi knikt. “Het is echt supermooi! Groen is echt mijn favoriete kleur, en nu is

mijn kamer ook groen!” Even is hij stil. “Wat is jouw cadeau nou?”

“Uhm…” zegt Marjolein onzeker. “Het hangt boven je bureau.”

Levi draait zich om en ziet dan het schilderij hangen. Met open mond kijkt hij er

naar.

“Ben ik dat?” vraagt hij. “Ja, hè?”

Marjolein knikt. “Jup, dat ben jij.”

“En heb jij dat gemaakt?” vraagt Levi ongelovig.

“Ja, dat heb ik gemaakt, ja. Geloof je dat niet of zo?” lacht Marjolein en ze

begint haar broertje te kietelen.

Levi giert het uit. “Ja! Ik geloof je wel, natuurlijk geloof ik je!”

“Mooi zo,” zegt Marjolein tevreden, en ze stopt met kietelen. “Vind je het wel

mooi?” vraagt ze dan serieus.

“Mooi? Ik vind het echt supermooi! Dankjewel, zus!”

Samen gaan de twee nog even spelen op Levi’s kamer, maar al snel komt Ted

naar boven om ze naar bed te sturen. Mokkend geven ze elkaar een knuffel en

dan vertrekt Marjolein naar haar eigen kamer.

Levi trekt zijn pyjama aan, en klimt dan zijn nieuwe bed in. Even kijkt hij nog

rond in zijn nieuwe kamer, maar dan valt hij uitgeput in slaap.

Ondertussen geeft Nora Julian zijn flesje voor de avond. Vertederd kijkt ze naar

het gezichtje van haar jongste kind. Ze kan niet geloven dat de oudste twee nu

al weer zo groot zijn. Het lijkt net gisteren dat ze Marjolein voor het eerst in

haar armen hield. Het lijkt net gisteren dat ze zelf nog een tiener was.

Ineens denkt ze weer aan die vreselijke avond, nu al zoveel jaar geleden. De

avond dat haar ouders werden vermoord. Nora voelt een rilling over haar rug

lopen.

Gauw gooit ze Julians flesje weg, en loopt ze met hem naar de kinderkamer.

Ooit zal ze haar kinderen over de ‘missie’moeten vertellen, over alles wat haar

is overkomen, en het gevaar dat ze lopen.

“Maar nu nog even niet…” Nora geeft Julian een zoentje op zijn hoofd, en legt

hem dan in zijn wiegje. Even staat ze nog in gedachten verzonken naar hem te

kijken, maar dan schudt ze haar hoofd en loopt ze naar haar slaapkamer.

Slapen lukt de eerste uren daarna echter niet…

Een paar dagen later gaat Nora voor het eerst sinds de geboorte van Julian

weer naar haar werk.

“Ugh,” kreunt ze als de wekker ‘s ochtends vroeg gaat. “Wat een onmenselijke

tijden, zeg.”

Ted komt ook overeind. “Dat kun je wel zeggen, ja.”

Nora neemt een douche, trekt haar werkkleding aan en eet wat, maar al snel

staat haar carpool voor de deur. Met een zucht loopt Nora naar buiten, waar

het nog donker is, en met tegenzin stapt ze de carpool in. Ze had liever nog een

paar uur geslapen, en was sowieso liever bij haar gezin gebleven.

Niet lang nadat Nora vertrokken is staat Ted ook op. Hij kan nu toch niet meer

slapen, en dan kan hij beter vroeg opstaan en alvast wat klusjes doen. Nog wat

duf kleedt hij zich aan, en dan begint hij met het eerste klusje van die dag; de

keuken schoonmaken.

Tegen de tijd dat Marjolein en Levi wakker zijn geworden is Ted al een heel

eind met zijn klusjes. Hij gaat net aan de speeltafel zitten als zijn zoon en

dochter samen naar beneden komen.

“Hoi, pap!” zegt Levi vrolijk. “Mogen we meedoen?”

“Natuurlijk,” antwoordt Ted. “Hebben jullie lekker geslapen?”

Marjolein knikt terwijl ze gaat zitten. “Ja. Waar is mama?”

“Suffie, die moest werken vandaag,” zegt Levi. “Weet je dat niet meer?”

Marjolein herinnert het zich inderdaad weer. “Jammer,” zegt ze. “Nu kan ze

niet meedoen.”

Maar met zijn drieën kunnen ze ook een boel lol hebben, en al snel zijn ze alle

drie flink fanatiek met het spelletje bezig.

De stapel stokjes is al aardig hoog als Levi voorzichtig probeert om er nog een

bij op te leggen.

“Ha, je kan er niks van!” roept Marjolein. “Het gaat vallen, wedden?”

“Leidt me niet zo af!” roept Levi boos. “Ik kan het heus wel!”Met ietwat

trillende handen legt hij het stokje neer…

… en dan valt alles van de lama af. “Oooo! Nee!” roept Levi. “Dit is jouw

schuld!” roept hij dan kwaad tegen Marjolein. “Jij leidde me af!”

“Geen ruzie maken, jongens,” zegt Ted. “Het is maar een spelletje. Kom, dan

beginnen we overnieuw.”

“Nee,” zegt Levi, terwijl hij probeert om zijn tranen in te houden. “Ik heb geen

zin meer.” Hij staat op en loopt weg.

“Waar ga je heen!” roept Marjolein.

“Buiten spelen!” zegt Levi terug en met grote stappen loopt hij naar buiten.

In zijn eentje gaat Levi in de tuin spelen. Hij heeft even geen zin meer in dat

stomme spelletje. Waarom moest hij nou net verliezen?

Dan hoort hij de stem van Marjolein, die aan komt rennen.

“Hee Levi, wat is er nou?” vraagt ze verbaasd, terwijl ze ook aan het klimrek

gaat hangen. “Ben je boos omdat je verloren hebt? Het is maar een spelletje,

hoor.”

“Nou en,”mompelt Levi.

“Hè, wees nou niet boos, dat is helemaal niet gezellig! De volgende keer win jij,

wedden?”

“Hou eens op met dat ‘wedden’,” zegt Levi en hij valt het van het rek af. Dan

prikt hij zijn zus in haar zij, zodat ze moet lachen en ook valt. “En ik ben al niet

boos meer.”

“Mooi zo,” zegt Marjolein. “Kijk, daar is mama!” roept ze dan.

En inderdaad, de carpool van Nora komt de straat in rijden en stopt voor het

huis. Afgepeigerd stapt Nora uit, en even zucht ze. Ze is het even niet meer

gewend om te werken.

Maar tijd om bij te komen heeft ze niet, want ineens klinkt er geroep op uit de

tuin.

“Mama!” roept Levi blij en hij rent weg van het klimrek, naar zijn moeder toe.

Daar vliegt hij haar in de armen. “Je bent weer thuis!” zegt hij opgewekt.

Nora lacht en omhelst haar zoon. “Ja, ik ben er weer. Ik heb jullie gemist.”

“Ik jou ook, mama,” zegt Levi, en hij houdt zijn moeder stevig vast. “Waarom

ga je nu ineens weer werken? Dat is helemaal niet leuk!”

“Was het niet gezellig met papa dan?” vraagt Nora.

“Ja wel, maar dat is toch anders…”

Nora houdt Levi nog even vast. Zelf vond ze het werken ook niet meer wat het

vroeger was. Ze miste haar gezin de hele tijd, en kon haar hoofd er niet goed

bijhouden.

Druk kletsend leidt Levi zijn moeder mee naar binnen, en ook Marjolein komt

het huis weer in. De woonkamer vult zich met gepraat en gelach, en Ted

glimlacht even als hij de verhalen van zijn kinderen hoort. Dan gaat hij naar de

keuken, om de lunch voor te bereiden.

Ook tijdens de lunch praten Marjolein en Levi honderduit. Het gaat over

school, thuis, vriendjes en vriendinnetjes…Met glimlachen op hun gezichten

luisteren Nora en Ted geïnteresseerd naar hun geratel. Ze vinden het allebei

heerlijk om hun kinderen zo gelukkig te zien.

De weken daarna verlopen rustig, zonder al te veel bijzonderheden. Nora en

Ted genieten nog even van de babytijd van Julian, want het duurt niet lang

meer voor hij jarig zal zijn.

Een paar weken later staat Ted inderdaad met Julian in zijn armen voor een pas

gebakken taart. Om hem heen maken Marjolein, Levi en Nora veel lawaai, en

verbaasd kijkt Julian naar alle commotie.

Nora blaast enthousiast op haar toeter, maar ze voelt ook iets veel minder

vrolijks door zich heen gaan. Haar laatste kindje zal nu ook opgroeien, en nu zal

ze nooit meer een baby’tje van zichzelf in haar armen kunnen houden. Maar

dan bedenkt ze hoe leuk die andere levensfasen zijn, en vergeet ze haar

verdrietige gevoelens.

Vrolijk blaast Ted de kaarsjes uit voor zijn jongste zoon, die zelf blij lacht om

alles wat er gebeurt.

Nog één keer werpt iedereen een blik op de kleine Julian, en dan gooit Ted

hem omhoog. Een lichtflits volgt, en even later houdt Ted een goedlachse

peuter in zijn armen.

Ted zet de nu een stuk grotere Julian op de grond, en lachend kijkt deze om

zich heen naar zijn zus, broer en ouders. Hij kan alles nu vanuit een heel ander

perspectief bekijken. Hij ziet hoe Nora, Marjolein en Levi een stuk taart pakken,

en hoe Ted naar hem toe komt lopen. Blij strekt Julian zijn handjes uit, en Ted

pakt hem op en begint met hem te spelen.

“Ik wil later ook veel kindertjes,” vertelt Levi nadat hij zijn stuk taart naar

binnen heeft gewerkt. “En ik wil ook trouwen. Net als jij en papa.”

Nora lacht. “Dat vind ik een hele mooie wens, Levi.”

“Hoeveel kinderen wil je dan?” vraagt Marjolein nieuwsgierig, met haar mond

vol taart.

Levi denkt even na. “Misschien wel tien!” zegt hij dan.

Nora schiet weer in de lach, maar dan gaat de telefoon.

Nog nagrinnikend neemt ze op. “Met Nora Wander,” zegt ze opgewekt.

Er klinkt geruis aan de andere kant van de lijn, maar dan hoort ze een bekende

stem. “Hee Nora! Met Yvette.”

“Yvette?” vraagt Nora verbaasd. “Waar ben jij nou? Ik hoor allemaal gekraak!”

“Ik zit in Colombia! Ik had je toch verteld dat Celeste en ik gaan adopteren?”

“Ja, maar dat was tijden geleden! Ik dacht dat jullie nog midden in het proces

zaten?”

“Het is allemaal nogal wat sneller gegaan dan we hadden verwacht, en nu

gaan we ons adoptiekindje dus ophalen. We zijn net aangekomen in het hotel.”

“Jeetje,” zegt Nora, wat beduusd. “Wat spannend allemaal! Ik ben wel blij dat

je even belt trouwens.”

“Ja, sorry dat we je het niet hebben laten weten voor we weg gingen, maar we

zijn allebei zo opgewonden erover! Ik was het glad vergeten, ik dacht er pas

aan toen we in het vliegtuig zaten.”

“Ah joh, dat geeft toch helemaal niet! Ik ben blij dat je nu even belt! Wanneer

gaan jullie het kindje op halen?”

“Julie, ze heet Julie. Morgenmiddag gaan we haar ophalen. Ze is ongeveer even

oud als Levi, iets jonger nog.”

“Goh, dat is nog niet eens zo heel jong. Denk je niet dat ze heel erg aan jullie

zal moeten wennen?”

“Ja, dat denk ik wel, dus we komen denk ik niet meteen bij je langs als we weer

terug zijn. Het zijn zoveel nieuwe indrukken voor haar. Ze zal het allemaal wel

heel eng vinden, en zo.”

“Ja, dat snap ik. Laat haar eerst maar goed wennen aan haar nieuwe omgeving,

dan zien we daarna wel weer verder.”

“Precies, dat is wat ik ook dacht. Maar, Nora, ik ga nu ophangen, want dit

gesprek kost me een fortuin.”

“Is goed. Veel succes en plezier morgen, en doe Celeste de groeten van me!”

Marjolein en Levi zijn tijdens Nora’s telefoongesprek naar boven gegaan om te

gaan slapen, en Ted neemt Julian nu ook mee naar de kinderkamer, waar hij

hem zijn pyjamaatje aantrekt en in bed legt.

“Welterusten, kleine man,” zegt hij. Julian kijkt hem stralend aan en lachend

geeft Ted hem een zoen op zijn voorhoofd. “Wat een energiek ventje ben jij,

maar ga nu maar even lekker slapen, dan kan je morgen weer spelen.”

Ted ruimt de keuken nog even op, maar gaat dan ook naar bed. Op de

slaapkamer ligt Nora al op het bed, wachtend op haar echtgenoot. Met een

grote glimlach gaat Ted ook op het bed liggen, en neemt hij haar in zijn armen.

“Was dat Yvette aan de telefoon?” vraagt hij.

Nora knikt. “Ja, ze zitten in Colombia om hun adoptiekindje op te halen! Het is

een meisje, Julie, en ze is even oud als Levi.”

“Goh, wat leuk voor ze, zeg. Hier hebben ze zo lang op gewacht!”

“Inderdaad. Ik ben zo blij voor ze!” zegt Nora met een glimlach. “Nu kunnen ze

zelf ook eindelijk aan een gezinnetje beginnen, net als wij.”

“Zij zullen het vast net zo geweldig vinden als wij,” zegt Ted.

“Hmm,” zegt Nora genietend. “Onze kinderen zijn echt geweldig, hè?”

“Dat zijn ze zeker. Net als jij. Ik hou van je, Nora.”

Nora glimlacht. “Ik ook van jou.”

Een weekje later wordt Nora weer opgebeld door Yvette, met de boodschap

dat ze veilig weer terug zijn, en dat Julie een heerlijk kind is. Ze houden haar

de eerste weken nog even thuis van school, om haar te laten wennen, en haar

de taal ook een beetje bij te brengen.

Nora hoort aan haar stem hoe gelukkig haar vriendin is, en is daar heel blij

om. Zelf is ze ook uiterst gelukkig, met drie geweldige kinderen.

Ze begint alleen wel steeds serieuzer na te denken over stoppen met werken. Ze

beleeft er eigenlijk niet zoveel plezier meer aan, en mist haar familie alleen

maar. Maar het is wel altijd haar grote droom geweest, en bovendien haar

levenswens. Toch is ze liever thuis, en dat verwart haar.

Als ze er met Ted over praat raadt die haar aan om het nog een beetje af te

wachten. Julian zal over een tijdje ook schoolgaand zijn, en dan zou Nora tijden

alleen thuis zitten als al haar kinderen op school zijn. Misschien wil ze dan wel

weer graag werken. Nora beseft dat Ted gelijk heeft, en zegt haar baan nog

niet op. Wel neemt ze veel vrije dagen op, om thuis te kunnen zijn bij Julian.

Ook vindt ze het fijn om er voor Marjolein en Levi te zijn als die uit school komen.

Marjolein vindt het nog steeds heerlijk om naar school te gaan en nieuwe dingen

te leren. Levi is iets minder enthousiast. Hij vindt school niet vreselijk, maar

huiswerk vindt hij helemaal niks aan. Hij speelt veel liever, alleen of met zijn

broertje en zusje. Vrienden heeft hij ook wel, maar die neemt hij niet vaak mee

naar huis; thuis speelt hij liever met zijn familie.

Een paar weken later wordt Nora gebeld door Yvette met de vraag of ze even

langs kunnen komen, zodat ze Julie aan iedereen voor kunnen stellen.

“Natuurlijk kan dat! En we zijn nu ook allemaal thuis, dus dat komt mooi uit,”

zegt Nora enthousiast. Ze is erg benieuwd naar de dochter van haar

vriendinnen.

“Oké, dan zijn we er over een half uurtje!”

Marjolein en Levi zijn onder tussen hun favoriete spelletje aan het doen.

“Zometeen komen Yvette en Celeste met hun nieuwe dochtertje. Ik verwacht

van jullie dat jullie een beetje aardig tegen haar doen, want ze zal wel erg

zenuwachtig zijn,” zegt Nora als ze de telefoon neerlegt.

“Natuurlijk doen we aardig, mama,” zegt Levi.

Marjolein knikt. “Dan kan ze mooi meedoen met ons spelletje.”

Twintig minuten later gaat de bel. Nora snelt naar buiten, en ziet daar Yvette

en Celeste staan met een meisje met zwartje vlechtjes dat haar nieuwsgierig

aankijkt.

Nora omhelst Yvette en Celeste. “Leuk dat jullie er zijn, ik heb jullie gemist!”

Dan keert ze zich naar het kleine meisje in de kleurige kleren.

“En jij moet Julie zijn,” zegt ze met een lieve glimlach op haar gezicht.

Julie knikt, een beetje verlegen. “Ja,” zegt ze. “Dat ben ik.”

“Leuk je te ontmoeten, Julie. Ik ben Nora. Kom maar gauw mee naar binnen,

dan kan je ook kennis maken met mijn kinderen. Je zult ze vast aardig vinden.”

Nadat Julie ook Ted heeft begroet loopt ze voorzichtig naar de speeltafel, waar

Marjolein en Levi lachend en roepend hun spelletje doen.

“Uhm, mag ik meedoen?” vraagt Julie verlegen.

“Natuurlijk!” zegt Marjolein met een glimlach. “Ga maar zitten, dan leggen wij

uit hoe het moet.”

Dankbaar glimlacht Julie ook en ze klimt op een stoel.

Na een korte uitleg beginnen ze overnieuw met het spel. Julie is nog een beetje

verlegen, en legt stilletjes en uiterst voorzichtig een stokje op de lama.

“Zo?” vraagt ze.

Levi knikt. “Ja, je doet het heel goed!” zegt hij.

De volwassenen zijn ondertussen in de woonkamer gaan zitten, en Nora en Ted

luisteren geboeid naar de verhalen van Yvette en Celeste over hun reis naar

Colombia.

“Het is daar zo mooi! We willen er graag nog een keer naar terug later, zodat

Julie ook kan zien waar ze geboren is,” vertelt Celeste enthousiast. “We

konden en wilden natuurlijk niet te lang blijven, omdat we Julie ook mee naar

huis wilden nemen, maar ik wil het zeker nog een zien.”

Yvette knikt instemmend. “Ja, ik ook. Ik vind het nu denk ik toch wat specialer,

omdat Julie er vandaan komt.”

Nora knikt. “Ja, dat snap ik wel. Dat zou ik ook wel hebben, denk ik. Maar fijn

dat jullie het daar zo leuk hebben gehad en dat alles probleemloos is verlopen.

Dat maakt het allemaal vast een stuk makkelijker.”

“Ja, dat scheelde inderdaad een hoop. Het is best wel een emotioneel iets, je

kindje ophalen en voor het eerst zien,” vertelt Yvette.

“Dat kan ik mee heel goed voorstellen,” zegt Ted. “Moet je horen wat een lol

ze daar hebben, trouwens,” voegt hij er aan toe, en hij gebaart met zijn hoofd

naar de speeltafel.

Het spel is inderdaad een stuk uitbundiger geworden. Julie is over haar

verlegenheid heen en doet enthousiast mee. Marjolein en Levi zijn ook heel

wat minder gereserveerd nu Julie wat losser is, en gedragen zich net zo

fanatiek als ze anders doen tijdens het spel.

Julie giert het uit van het lachen en heeft een hoop plezier met haar twee

nieuwe vrienden.

Genietend en vol liefde kijken Yvette en Celeste naar hun dochtertje. Ook Nora

en Ted kijken glimlachend toe.

“Ze kunnen het goed met elkaar vinden,” zegt Nora.

Yvette knikt. “Ja, daar ben ik heel blij mee. Dan heeft ze alvast wat vrienden als

ze straks naar school gaat.”

Na nog een poosje te hebben gekletst moeten Yvette, Celeste en Julie weer op

huis aan.

Yvette geeft Nora een knuffel. “Ik ben zo gelukkig nu,” fluistert ze in haar oor

zonder dat iemand het hoort.

“Daar ben ik blij om,” fluistert Nora terug.

Julie stribbelt even tegen als ze hoort dat ze moeten vertrekken, maar gaat

uiteindelijk met tegenzin mee. “Ik vond het erg gezellig!” zegt ze nog tegen

Marjolein en Levi.

Levi knikt. “Ik ook, je moet maar snel weer eens komen spelen!”

Als Nora het bezoek heeft uitgelaten loopt ze naar de spelletjestafel.

“Hebben jullie niet nog wat huiswerk te doen?” vraagt ze.

Levi zucht. “Aah, mam, daar heb ik nu echt geen zin in, hoor! Verpest zo’n

leuke middag nou niet!”

Marjolein reageert echter heel anders. “Huiswerk is toch niet zo erg? Ik vind

het wel leuk. Maar mogen we nog even wachten tot na het eten? Met honger

lukt het niet zo goed.”

Nora glimlacht om haar verstandige dochter. “Natuurlijk mag dat. En Levi, vind

je het minder erg als ik je even help?”

Met zijn moeders hulp vindt Levi het inderdaad een stuk minder erg. Na het eten

gaan Marjolein, Levi en Nora naar boven. Marjolein verdwijnt haar kamer in en gaat

ijverig aan het werk met haar opdrachten. Nora gaat met Levi mee, en legt hem

alles uit wat hij niet snapt en het huiswerk is binnen no time af.

“Dankjewel, mama! Zo was het een stuk makkelijker,” zegt Levi dankbaar als ze

klaar zijn, en hij geeft zijn moeder een knuffel.

“Graag gedaan, lieverd. En ga nu maar gauw slapen, het is morgen weer een

gewone schooldag.”

De dagen daarna neemt Nora weer vrij, al moppert haar baas wel een beetje.

Maar ja, hij kan er ook niks aan doen, want ze heeft nog allemaal vrije dagen.

Opgewekt gaat ze aan de slag met Julian zijn vaardigheden aanleren. Bij hem

gaat het echter een stukje moeilijker dan bij Marjolein en Levi. Hij vindt andere

dingen veel interessanter, en dan met name zijn speelgoed.

Maar uiteindelijk lukt het Nora toch om hem te leren lopen.

“Goed zo, jochie!” zegt ze trots als hij in zijn eentje de hele kamer door

wandelt.

Een paar weken later stapt Marjolein blij de schoolbus uit.

“Tot morgen!” zegt ze tegen de buschauffeuse. “Dan ben ik een stuk groter!”

Nadat ze haar huiswerk binnen heeft gelegd loopt Marjolein naar de schommel.

Vanavond zal ze opgroeien naar tiener. Ze is benieuwd hoe dat is, want ze heeft

geen flauw idee. Ze zal in ieder geval vast niet meer willen spelen. Even voelt ze

zich somber. Spelen is juist zo leuk!

Maar dan komt Ted naar haar toe gelopen om met haar te spelen, en voor die

laatste paar uurtjes voelt ze zich nog even helemaal kind.

Die avond is het echter wel tijd om op te groeien, maar Marjolein vindt het niet

erg. Tiener zijn is vast ook heel erg leuk, en dan kan ze weer allemaal nieuwe

dingen leren.

Blij kijkt ze naar haar familie, die om haar heen staat met ratels en toeters.

Ze buigt zich naar de taart toe, denkt nog even na over haar wens en blaast dan

alle kaarsjes in één keer uit.

Nog één keer kijkt ze naar zichzelf als kind, en dan voelt ze de bekende

tintelingen in haar voeten. Ze gaan door haar hele lichaam heen, en dan springt

ze de lucht in onder luid gejuich van haar ouders en broertje, en komt ze even

later als tiener weer neer.

Gauw verdwijnt ze naar boven om andere kleren aan te trekken, haar kapsel

te veranderen en wat make-up op te doen, maar dan komt ze stralend de

kamer weer in lopen.

Gelijk wordt ze door allebei haar ouders omhels en bekeken.

“Wat is je wens?” vraagt Nora nieuwsgierig.

“Kennis, net als jij. En ik wil later de journalistiek in, dat lijkt me helemaal

geweldig!” zegt Marjolein enthousiast.

“Dat is een hele mooie wens, meisje,” zegt Ted. “We zijn trots op je. Maar dat

zijn we altijd, ook al had je een heel andere wens.”

Blij pakt Marjolein een stuk taart en gaat ze bij Levi zitten.

“Ga jij me niet feliciteren?” vraagt ze verbaasd.

“Gefeliciteerd,” zegt Levi. “Ik ben heus wel blij voor je, hoor, maar ik vind het

ook jammer dat we niet meer even oud zijn. Zo kunnen we veel minder goed

samen spelen.”

“Het zal nu wel anders zijn, ja,” zegt Marjolein. “Maar we kunnen heus nog wel

samen spelen, hoor. Alleen minder vaak dan eerst, en ook niet meer op

dezelfde manier, denk ik. En voor je het weet ben jij ook tiener, en kunnen we

weer allerlei dingen samen doen.”

Levi knikt. “Dat is waar. En ik ben echt blij voor je, hoor.”

“Weet ik toch,” zegt Marjolein met een glimlach.

Na twee stukken taart gaat Marjolein naar haar kamer, waar ze nog even snel

haar huiswerk maakt. Ze is blij dat ze nu opgegroeid is, nu kan ze allemaal

nieuwe dingen leren. En ze kijkt ook uit naar haar nieuwe school. Ze vindt het

wel jammer dat ze nu niet meer zoveel met Levi zal spelen, maar zo gaat dat

toch. En zoals ze al zei, voor je het weet is hij ook tiener.

Na haar huiswerk trekt Marjolein haar pyjama aan, en stapt ze moe in bed.

Morgen mag ze naar haar nieuwe school! Maar nu heeft ze eerst een goede

nachtrust nodig. Zodra haar hoofd het kussen raakt valt ze in slaap.

Na de afwas te hebben gedaan pakt Nora een flesje voor Julian. Met een zucht

geeft ze het aan hem. Wat worden ze toch snel groot…

Nora stopt Julian in bed en gaat dan zelf ook naar boven. Als ze haar pyjama

aan heeft gedaan gaat ze zachtjes Levi’s kamer binnen, waar hij vredig ligt te

slapen. Ze glimlach, en aait hem voorzichtig over zijn krulletjes. Ze kan niet

geloven hoe snel de tijd gaat.

“Voor ik het weet zijn jullie al het huis uit,” fluistert ze. Dan loopt ze zachtjes

de kamer uit en kruipt ze naast Ted in bed.

Nora geniet van alle dagen dat ze thuis is. Ze moet nu toch zuiniger aan doen

met haar vrije dagen, maar probeert toch zo veel mogelijk bij Julian te zijn. Ze

vindt het heerlijk om met hem te spelen. Julian is een stuk aanhankelijker dan

Marjolein en Levi op die leeftijd waren; hij heeft het liefst de hele dag mensen

om zich heen.

Marjolein is al snel gewend op haar nieuwe school, en heeft het er erg naar

haar zin. Ze heeft er plezier met haar vrienden, maar let ook goed op. Ze wil

graag goeie cijfers halen, en vindt alles ook erg interessant.

Ook probeert ze nog zo veel mogelijk met Levi te spelen, maar zoals ze allebei

al verwacht hadden, is dat een stuk minder geworden.

“Levi, ik ben nu veel te groot hiervoor, het is niks meer aan!” zegt ze als ze op

een middag door Levi meegesleurd is naar buiten om in de speeltuin te spelen.

“Nou en,” antwoordt Levi. “Daar gaat het niet om. We moeten gewoon nog

wel samen spelen, dat doen we haast niet meer. Je bent wel mijn zus, hoor.”

Marjolein zucht en laat het klimrek los. Dan trekt Levi er van, die

verontwaardigd protesteert. Ze pakt hem bij zijn handen en kijkt hem aan.

“Ik weet dat ik je zus ben, Levi, maar de tijd dat we zo met elkaar speelden is

gewoon voorbij. We kunnen nu nog wel samen spelen, maar niet meer op die

manier als vroeger.”

Levi knikt, een beetje verdrietig.

“Kom, stap maar op mijn voeten,” zegt Marjolein vrolijk. Levi doet wat hem

gezegd wordt en samen dan ze de tuin door.

Levi vindt het erg jammer dat hij nu niet meer met zijn zus kan spelen.

Tenminste, niet meer zo als vroeger. Daarom vraagt hij zijn ouders vaak om

met hem te spelen. Toch is dat niet hetzelfde. Hij mist een speelmaatje van zijn

eigen leeftijd. Hij gaat nog wel veel met Julie om, maar dat is toch anders. Die

woont niet bij hem thuis.

Gelukkig zal heeft hij nu bijna weer een speelmaatje. Vanavond zal Julian

opgroeien. Levi kan niet wachten tot Julian even groot is als hij. Dan heeft hij

eindelijk weer iemand om mee buiten te spelen!

Nora heeft de eer gekregen om Julian te begeleiden met het opgroeien. De

laatste keer dat ze dat zal kunnen doen, want hierna zijn al haar kinderen oud

genoeg om zelf op te groeien.

Samen met Julian blaast ze de kaarsjes uit, en dan zet ze hem op de grond.

Julian kijkt even naar zijn familie, blij met alle aandacht. Dan voelt hij het

tintelen, en springt hij als vanzelf de lucht in.

Zijn familie juicht hem luid toe. Levi is nog wel het meest enthousiast van

allemaal, en springt op en neer.

Dan is er de bekende lichtflits en daarna komt Julian een heel stuk groter

weer neer op de grond.

Blij bekijkt Julian zichzelf en wordt hij gefeliciteerd door zijn familie.

“En nu taart!” zegt hij vrolijk, en meteen pakt hij een groot stuk dat hij meteen

naar binnen schrokt.

Nadat iedereen minstens één stuk taart heeft gehad gaan de kinderen en Ted

aan de spelletjestafel zitten.

“Mama, nu kan jij niet meer meedoen!” zegt Levi.

Nora glimlacht. “Dat geeft niet, lieverd, spelen jullie maar fijn, ik kijk wel toe.”

Met een grote glimlach op haar gezicht kijkt ze naar de vier mensen die ze het

meest lief heeft van de hele wereld. Ze zou niet weten wat ze zonder hen zou

moeten, zij, de lichten in haar leven…

~*~

“Wat hebben jullie?” vraagt de man terwijl hij zich omdraait. Hij heeft een

groot glas in zijn hand, met een felrode, dikke vloeistof erin.

Zijn hulpjes slikken allebei. Ze voelen zich altijd ongemakkelijk als hun baas zijn

‘drankje’ drinkt in hun bijzijn. Het idee er van jaagt hen angst aan. Gelukkig

hebben ze nu tenminste goed nieuws voor hem.

Edgar loopt naar het bureau van zijn baas toe en legt een officieel uitziend

document voor zijn baas neer.

“Wat is dat?” vraagt de man terwijl hij een slok neemt van zijn drank.

“Dat, baas,” zegt Edgar. “Is een kopie van het diploma van Nora Wander.” Een

grijns verschijnt op zijn gezicht.

“Summa cum laude,” zegt de man met een flauw grijns. “Toe maar. En aan de

Sim Universiteit. Dat is hier een eind vandaan. Ze heeft het vluchten grondig

gedaan.”

“Maar niet grondig genoeg, baas,” zegt de compagnon van Edgar met een

grijns.

“Daar heb je gelijk in, Caleb. Nou, het is een begin jongens. Nu nog uitzoeken

waar ze zich op dit moment schuilhoudt.”

“Dat zullen we doen, baas.”

“Jullie kunnen gaan.”

Na die woorden haasten Edgar en Caleb zich de kamer uit. Een kwaadaardige

grijns verschijnt op het gezicht van de man.

“Nog even, Nora Wander, en dan heb ik ook jou, mijn laatste obstakel, voor

eens en altijd uit de weg geruimd…”