“Heb je haar gevonden?”

Een door kaarsen en een enkele bureaulamp verlichte kamer in een klein

kasteeltje, drie kilometer buiten de stad. Twee mannen voelen de angst door

hun lijven sidderen, terwijl ze ongemakkelijk tegenover hun baas staan. Hoe

zou hij reageren op hun slechte nieuws?

“Ik vroeg; heb je haar gevonden!” snauwt de man achter een groot

eikenhouten bureau. Hij ziet er gehavend uit, met een groot litteken op zijn

gezicht, en zo bleek dat het eng is. Toch straalt hij gezag uit.

De blonde man slikt. “Nee,”mompelt hij.

“Nee?” sist de man. “Nee?! Edgar, jullie zijn nu al eeuwen naar haar op zoek. Ik

begin mijn geduld te verliezen! En je weet wat er gebeurt als ik mijn geduld

verlies…”

“J-ja, baas, dat weten we,” stottert Edgar. “Maar ze is gewoon onvindbaar! Het

lijkt wel alsof ze van de aardbodem verdwenen is na die avond…”

“Die avond dat jullie haar lietten ontsnappen, bedoel je?” zegt de

angstaanjagende man ijzig.

Edgar kijkt naar zijn voeten. “Ja, baas, die avond.”

“Soms vraag ik me af waarom ik jullie twee idioten nog voor me laat werken,”

mompelt de man. Hij staart voor zich uit en neemt nog een trekje van zijn

sigaret.

Edgar en zijn compagnon slikken tegelijk. Het ziet er niet goed voor hen uit.

“W-we doen alles w-wat we k-kunnen, baas,”mompelt Edgars vriend.

Zijn baas kijkt hem strak en zonder enige emotie aan. “Dat is blijkbaar niet

goed genoeg.”

“We zullen nog beter zoeken,” zegt Edgar resoluut.

“Dat lijkt mij ook, ja. Anders zal het jullie berouwen.”

“Vindt haar!”

~*~

Na de bruiloft zijn Nora en Ted al snel gewend aan hun nieuwe leventje in hun

nieuwe huis. Ze hebben ook al allebei een baan gevonden. Nora in de

oceanografie – de carrière waar ze al tijden van droomt – en Ted in de horeca.

Hij wil eigen de journalistiek in, maar kan nog niks vinden.

Koken gaat hem echter ook niet altijd even goed af.

“Sorry dat ze zo verbrand zijn,” zegt Ted met een schaapachtig lachje als Nora

aanschuift.

Nora kijkt even naar haar pannenkoeken, maar haalt dan haar schouders op.

“Dat maakt me niet uit, ik barst van de honger!”

Om haar woorden kracht bij te zetten schrokt ze de pannenkoeken met

verbazingwekkende snelheid naar binnen.

“En ze smaken ook nog prima,” zegt ze met haar mond vol.

Ted kijkt haar even beduusd aan, maar schudt dan lachend zijn hoofd.

Maar een paar uur later is het lachen hem wel vergaan, als hij zijn vrouw haar

verbrande ontbijt ziet uitspugen in de wc.

“Misschien waren die pannenkoeken toch niet zo’n goed idee,”mompelt hij.

“Gaat het wel? Moet ik de dokter bellen?”

“Doe niet zo mal,” antwoordt Nora. “Het is gewoon een beetje verkeerd

gevallen. Morgen ben ik weer beter.”

Ted kijkt haar bedenkelijk aan. “Weet je dat zeker?”

“Ja, dat weet ik zeker. Doe niet zo bezorgd! Maar vandaag voel ik me nog

belabberd, dus ik ga even een dutje doen als je het niet erg vindt,” zegt Nora

kribbig en ze loopt met grote passen de badkamer uit, Ted verbaasd

achterlatend.

Als ze de deur van de slaapkamer achter zich sluit slaakt Nora een diepe zucht.

Ze denkt dat ze wel weet wat er aan de hand is – dat vermoeden heeft ze al een

tijdje - en dat is zeker niet een kleine voedselvergiftiging. Ze wil het eerst alleen

wel zeker weten voor ze het aan Ted gaat vertellen. Ze zijn nog niet zo lang

getrouwd, en Nora weet niet of Ted nu al toe is aan kinderen. Misschien wilde

hij nog wel een poosje wachten…

Maar Nora had zich nergens druk om hoeven maken, want Ted blijkt

dolenthousiast te zijn als ze hem vertelt dat ze zwanger is. De test bleek

positief uit te vallen, en nu verwacht het kersverse echtpaar dus hun eerste

kindje.

Na een paar maanden begint Nora’s buik te groeien. Zij en Ted worden allebei

steeds enthousiaster, nu het echt duidelijk is dat Nora een kindje in haar buik

heeft, en ze kunnen niet wachten tot ze het baby’tje zullen ontmoeten.

Al snel gaat Nora met zwangerschapsverlof en zit ze dus hele dagen thuis.

Maar dit vindt ze allerminst erg. Ze heeft nu tijd om aan haar vaardigheden

te werken, wat ze graag doet. Ook heeft ze een aantal boeken gekocht over

zwangerschappen en baby’s, die ze één voor één grondig doorspit. Ja, ze

geniet met volle teugen van haar zwangerschap.

Als de laatste week is aangebroken is ze het echter behoorlijk zat.

“Ik zweer het je, Yvette, ik zie er uit als een walvis, en zo voel ik me ook, al blijft

Ted proberen om me van het tegendeel te overtuigen. Ik heb ook de hele dag

honger als een paard, en de baby schijnt het leuk te vinden om met mijn blaas

te voetballen, want ik moet om de haverklap naar de wc.”

“Wat jou betreft mag het kindje dus wel komen, begrijp ik?” lacht Yvette aan

de andere kant van de lijn.

Nora gromt. “Zo kan je het wel stellen, ja.”

Anderhalve week later is Nora nog steeds niet bevallen, en ze begint steeds

humeuriger te worden.

“Ik ben het ZAT! Kom er alsjeblieft uit, kleine?” zegt ze op een avond voor dat

ze gaat slapen tegen haar bolle buik.

De baby lijkt naar zijn of haar moeder geluisterd te hebben, want diezelfde

nacht wordt Nora wakker van ferme pijn in haar buik, die om de paar minuten

komen en gaan. Ze geeft Ted een por in zijn zij terwijl ze vlug opstaat.

“Oef! Wat is er?” zegt Ted slaperig terwijl hij ook overeind komt.

“De bevalling is begonnen!” roept Nora, en ze grijpt naar haar buik als de

volgende wee zich aandient.

“W-wat?!” roept Ted verschrikt.

Maar Nora heeft geen tijd om hem te antwoorden, want de baby is vastbesloten

om zo snel mogelijk zijn of haar verschijning te maken. Ted kijkt geschrokken en

ongerust toe hoe zijn vrouw een helse pijn doorgaat.

Maar even later straalt Nora van top tot teen, als ze een klein baby’tje in haar

armen houdt.

“Wauw,” fluistert ze, terwijl ze naar het kleine wondertje kijkt. “Ze heeft mijn

ogen en huidskleur, Ted, maar jouw haren.”

“Het – het is een meisje?” zegt Ted zachtjes als hij voorzichtig dichterbij komt.

“Ja,” antwoordt Nora glimlachend en ze geeft het kleine meisje aan haar vader.

“Zeg maar hallo tegen je dochter, Marjolein.”

Na nog even met zijn tweeën vol liefde naar hun dochtertje te hebben gekeken

kruipt Ted dolgelukkig nog even zijn bed in, terwijl Nora Marjolein meeneemt

naar beneden, waar de kinderkamer is.

Glimlachend kijkt ze naar het kleine gezichtje van het pasgeboren meisje.

“Mama houdt nu al meer van je dan je je ooit kan voorstellen,” fluistert ze. “En

ik zal alles doen om jou te beschermen.”

Dan geeft ze Marjolein een zoen op haar voorhoofd, en legt haar teder in haar

nieuwe wiegje.

Nora en Ted raken al snel gewend aan het leven met een dochtertje in huis. Ze

houden met heel hun hart van Marjolein en vinden het heerlijk om met haar te

spelen en haar te vertroetelen. Zelfs het verschonen van haar luier vinden ze

geen probleem.

Ted, die zijn baan eerst zag als een tijdelijke baan, doet nu erg goed zijn best op

zijn werk. Hij wil zijn dochter een goed leven geven, en wil dat het haar in niks

tekort komt. Hij is momenteel de kostwinner in huis, omdat Nora nog thuis is

om voor Marjolein te zorgen, en neemt zijn taak erg serieus.

Een paar weken na de geboorte van Marjolein, vind Yvette eindelijk de tijd om

op kraamvisite te komen.

“Hee!” Nora begroet haar beste vriendin enthousiast met een omhelzing. “Hoe

gaat het?”

“Goed,” antwoordt Yvette met een glimlach. “Hoe gaat het met jou? En Ted en

de kleine? We hebben elkaar echt al veel te lang niet gezien.”

Nora knikt. “Klopt. Met ons gaat het geweldig. Kom, dan stel ik Marjolein aan

je voor.”

Samen lopen ze naar de babykamer, waar Marjolein in haar wiegje ligt te

brabbelen. Als Nora haar over haar hoofdje streelt kijkt ze haar met haar grote

bruine ogen stralend aan.

“Kom, liefje, ik wil je aan iemand voorstellen,” zegt Nora, terwijl ze haar

dochtertje uit haar wiegje tilt.

“Dag, Marjolein! Ik ben je tante Yvette,” kirt Yvette.

Marjolein kijkt haar lachend aan, en kraait het uit van de pret als Yvette

kiekeboe met haar begint te spelen.

Nora lacht. “Je bent een natuurtalent met kinderen!” zegt ze.

Yvettes glimlach vervaagt een beetje. “Ja, daar wilde ik het even met je over

hebben?”

“Wat?” Nora fronst haar wenkbrauwen. “Wat is er aan de hand?”

Nora legt haar dochtertje weer terug in haar wiegje, en gaat dan met Yvette in

de woonkamer zitten.

“Zo,” zegt ze. “En vertel me nu maar eens wat er aan de hand is.”

Yvette haalt even diep adem. “Nou, Celeste en ik zijn dus net getrouwd, dat

weet je.”

“Ja, hoe was het op Barbados? Wel jammer dat wij er niet bij konden zijn…”

zegt Nora.

“Barbados was geweldig, maar dat is niet waar ik het me je over wilde

hebben,” zegt Yvette.

Nora glimlacht een beetje schuldig. “Oeps, sorry.”

“Geeft niet. Het zit zo. Ik wil eigenlijk heel graag een kindje met Celeste, maar ja,

dat zit er niet in. Dus wil ik graag een kindje adopteren.”

“Wauw, dat is nogal wat. Wat leuk!” zegt Nora blij.

Yvette zucht. “Ja. Het is alleen dat Celeste nogal schrok van mijn voorstel. Ze zei

heel schichtig dat ze er over na moest denken en vluchtte toen het huis uit. Ik

weet niet wat ik er van moet denken.”

“Wanneer is dat gebeurd?” vraagt Nora.

“Gister.”

“En hoe heb je het voorgesteld aan Celeste?”

Yvette haalt haar schouders op. “Nou, ik heb haar gewoon verteld dat ik dat

graag wilde, en vroeg wat zij er van vond.”

“Zo uit het niets?”

“Ja.” Yvette knikt en knijpt haar ogen dicht. “Ik heb haar laten schrikken, hè?”

Nora glimlacht. “En niet zo’n beetje ook, denk ik.”

“Och, wat stom van me…” kreunt Yvette. “Wat nu?”

“Ik denk dat ze het gewoon even moet laten bezinken. Want als jullie besluiten

om te gaan adopteren zal dat je hele leven veranderen. En dat is wel iets waar

je goed over na moet denken.”

Yvette knikt. “Ja, dat is zo. Maar ik heb de laatste weken niets anders gedaan

dan er over nadenken. Ik weet zeker dat ik dit wil. Écht zeker…”

“Dan moet je er gewoon met Celeste over praten. Jullie komen er wel uit, dat

weet ik zeker.”

Yvette zucht weer en kijkt dan glimlachend op. “Je hebt gelijk. Dank je, Nora.”

“Geen dank,” zegt Nora met een knipoog. “Je had gewoon even iemand nodig

met een frisse blik op de situatie.”

De twee vriendinnen kletsen nog een poosje door, maar dan moet Yvette weg.

“Ik moet zo werken, dus ik ga er vandoor,” zegt ze, terwijl ze opstaat.

Nora staat ook op. “Oké. Nou, ik vond het heel gezellig. We zien elkaar nog maar

veel te weinig.”

“Ja, dat is zo. Maar we hebben nu ook allebei een eigen leven. Jij hebt Marjolein

en Ted, ik heb Celeste…” zegt Yvette.

Nora glimlacht en knuffelt Yvette dan. “Tot snel.”

“Zeker weten.”

Een paar maanden later – ze is intussen alweer aan het werk – krijgt Nora last

van misselijkheid. Ze neemt aan dat het gewoon een griepje is, maar ergens in

haar achterhoofd heeft ze een ander klein vermoeden.

“Toe maar, laat maar een boertje, liefje.”

Ted kijkt glimlachend hoe liefdevol Nora met Marjolein omgaat, en pakt dan de

vieze borden om af te gaan wassen.

“Zou het niet heerlijk zijn om nog een kindje in huis te hebben?” zegt luchtig,

terwijl hij dromerig voor zich uitstaart.

Nora kijkt met een ruk op, maar glimlacht dan. “Ja, dat zou het zeker zijn.”

Nora is blij dat Ted ook graag nog een kindje zou willen, want de tekenen die

er op zouden kunnen wijzen dat ze zwanger is worden steeds duidelijk; ze

eet veel meer, heeft last van ochtendmisselijkheid en is sneller moe.

Eigenlijk weet ze al zeker dat ze weer in verwachting is, maar ze doet toch

een test, om het écht zeker te weten.

“Ik ben zwanger!” roept Nora als Ted die middag binnen komt lopen na zijn

werk. “Ik heb net een test gedaan, en ik ben zwanger!” Het lukt Nora niet om

de grote glimlach van haar gezicht te krijgen.

Ted kijkt haar even met open mond aan, maar begint dan ook te stralen en

neemt haar in zijn armen. “Dat is geweldig! Echt, geweldig!” Hij kan het nog

niet helemaal bevatten, maar is zeker enorm blij met het heuglijke nieuws.

En om dat te bewijzen geeft hij Nora een passionele zoen.

“Ik hou van jou, Marjolein en alle andere kinderen die me nog zullen krijgen,”

zegt hij als hij haar weer loslaat.

Nora lacht. “Dat klinkt alsof je een heel voetbalteam aan kinderen wilt!”

Ted glimlacht ondeugend en geeft haar een knipoog. “Wie weet!”

“Nou, dat kun je mooi vergeten, meneertje!” roept Nora hem na als hij de trap

op loopt.

Niet lang daarna is het tijd voor Marjoleins eerste verjaardag. Nora kijkt naar

het kleine meisje in haar armen. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze haar

voor het eerst in haar armen hield, en nu is ze alweer jarig!

Nora geeft Marjolein een kus op haar hoofdje en buigt zich dan naar de taart

toe om de kaarsjes uit te blazen voor haar dochter. Ted kijkt vol verwachting

toe, hij is benieuwd hoe zijn dochter er uit zal komen te zien.

Alle kaarsjes gaan in één keer uit, en Nora gooit Marjolein de lucht in. Een paar

seconden en een flits later vangt ze haar weer op als een peuter.

Na door allebei haar ouders geknuffeld te zijn haalt Ted een flesje voor

Marjolein, en werkt Nora een stuk taart naar binnen.

Marjolein bekijkt alles wat er om haar heen gefascineerd. Ze is nu een stuk

groter, en er opent zich een hele wereld voor haar.

Ted geeft Marjolein haar flesje breinmelk, en blij begint ze te drinken.

“Ik ga naar bed, ik ben nogal moe,” zegt Nora terwijl ze opstaat.

“Gaat alles wel goed?” vraagt Ted bezorgd.

Nora knikt en geeft Ted een zoen. “Ja hoor, prima.”

Als boven aankomt gooit ze haar kleren op de grond en doet ze gauw haar

pyjama aan. Ze is doodmoe, en als ze nog veel langer beneden was gebleven

was ze vast flauwgevallen. Ze zucht. Deze zwangerschap valt haar nu al veel

zwaarder dan de vorige…

Ted kijkt Nora even ongerust na – het is hem ook wel opgevallen hoe veel

zwaarder deze zwangerschap is –maar gaat dan met Marjolein in de

kinderkamer oefenen met lopen. Al snel zet Marjolein haar eerste stapjes, waar

er nog velen op volgen.

“Goh, die breinmelk helpt echt. Ik hoop alleen wel dat die gloed weer weg

gaat,”mompelt Ted. Dan lacht hij als hij het stralende gezichtje van zijn dochter

ziet, die hem in de armen valt.

Na nog even geoefend te hebben begint Marjolein flink te gapen en doet Ted

haar haar pyjamaatje aan.

“Welterusten, meiske,” zegt hij als hij haar in haar wiegje legt.

“Tusse, papa,” antwoordt Marjolein met een grote glimlach.

Ted glimlacht, en loopt dan naar boven om ook te gaan slapen.

Al snel begint Nora’s buik weer te groeien en gaat ze met zwangerschapsverlof.

Ze is blij dat ze nu weer wat meer tijd met Marjolein kan doorbrengen, maar ze is

ook telkens zo moe, dat ze erg veel tijd in bed doorbrengt.

Gelukkig is Marjolein een heel zelfstandig kind, en heeft ze niet elk moment van

de dag aandacht van één van haar ouders nodig, ze kan zichzelf heel goed

vermaken. Haar favoriete bezigheid is tekenen aan de speeltafel, en dat doet ze

dan ook erg vaak.

Ted is nog steeds erg ongerust over zijn vrouw, en als hij op een middag

thuiskomt in een op het oog verlaten huis, met kommetjes oude cornflakes nog

op de tafel en speelgoed dat door de hele kamer slingert, begint zijn hart sneller

te kloppen. Er zal toch niks ergs gebeurd zijn?

“Nora?” roept Ted, maar hij krijgt geen respons.

Ted loopt naar de keuken om te kijken of Nora daar misschien is als hij wordt

opgeschrikt door een zacht stemmetje achter zich.

“Papa?” zegt Marjolein, die de kamer binnen komt lopen.

Ted draait zich geschrokken om.

Als hij Marjoleins verdrietige gezichtje ziet snelt hij naar haar toe.

“Meisje toch! Wat is er aan de hand?” vraagt hij bezorgd.

“Ik ben moeee,” jammert Marjolein, gevolgd door een lange gaap.

Ted aait haar over haar haren en geeft haar een zoen. Hoe lang zou ze daar

hebben zitten huilen voor haar moeder? En waar is Nora in hemelsnaam?

Ted neemt Marjolein mee naar haar slaapkamer, en legt haar gauw in bed. Ze

valt in slaap zodra haar hoofd haar kussen raakt.

Ted stopt haar nog even in, en loopt dan de kamer uit, op zoek naar Nora.

Hij vindt haar in de slaapkamer, waar ze diep in slaap in bed ligt. De babyfoon

staat gewoon aan, maar die heeft ze kennelijk niet gehoord. Ted kijkt even

bezorgd naar zijn vrouw en kleedt zich dan zo stilletjes mogelijk om.

Maar kennelijk niet stil genoeg, want ineens schiet Nora overeind.

“Hè? Wat doe jij nou al hier? Hoe laat is het?” zegt ze. Dan spert ze haar ogen

wijd open. “Marjolein!”

“Maak je maar geen zorgen, ze is oké, maar wel nogal geschrokken. Ik heb haar

in bed gelegd, ze was doodmoe. En het is ongeveer zes uur,” zegt Ted terwijl

hij zijn shirt over zijn hoofd trekt.

Nora kijkt hem geschrokken aan. “Ik heb overal doorheen geslapen!”

“Ja, dat klopt. Weet je zeker dat alles wel oké is? Misschien moeten we maar

een keer langs de dokter gaan.”

“Nee joh, dat is niet nodig. Ik ga even douchen, ik stink een uur in de wind,”

zegt Nora en voor Ted het weet schiet ze de kamer uit naar de badkamer.

Ted kijkt haar na en zucht. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. Dit keer is

het nog goed afgelopen met Marjolein, maar wat nou als ze de volgende keer

naar haar moeder op zoek gaat en van de trap valt? Of naar buiten loopt? Nee,

dit mag niet nog een keer gebeuren.

“Ik ga eten koken!” roept Ted naar Nora, en dan loopt hij naar beneden.

Tijdens het maken van het avondeten is Ted met zijn gedachten heel ergens

anders. Hij maakt zich zo’n zorgen om Nora, en ook om Marjolein. Misschien

moet hij de rest van Nora’s zwangerschap maar thuis blijven. Maar dan wordt

hij vast ontslagen. Nee, dat kan niet. Dan moeten ze maar gewoon extra

voorzichtig zijn…

Als Ted het eten opdient, zit Nora al te wachten. Even eten ze in stilte, beiden

verdiept in hun eigen gedachten, maar dan uit Ted zijn zorgen.

“Nora?” vraagt hij.

“Ja, wat is er?”

“Nou… Ik maak me een beetje zorgen om je. Nou ja, heel veel zorgen eigenlijk.

Deze zwangerschap valt je zo veel zwaarder dan toen je zwanger was van

Marjolein… Is alles wel oké, denk je?”

Nora zucht. “Ja, alles is oké, dat voel ik. Maar je hebt wel gelijk. Ik ben veel

sneller moe. Je kunt wel stellen dat ik nogal vaak uitgeput ben.”

Ted knikt. “Ja, dat is mij natuurlijk ook niet ontgaan. En daarom denk ik… Nou

ja, ik denk dat we het maar bij twee kinderen moeten houden. Dit is zo zwaar

voor je, dat wil ik je niet nog een keer aandoen.”

Nora fronst haar wenkbrauwen. “Ik vind niet dat je me iets aandoet. Dat is niet

het goede woord. Maar je hebt misschien wel gelijk. We moeten het hier maar

bij houden inderdaad. Toch vind ik het wel jammer. Ik wilde altijd al drie

kinderen.”

“Ik weet het,” zegt Ted. “Maar twee kinderen zijn al een zegen. En we zullen

Marjolein en het komende kindje zoveel liefde geven…”

Nora glimlacht. “Ja, dat zullen we zeker.”

Na die middag beseffen Nora en Ted allebei dat het anders moet. Ze kunnen

Marjolein niet de dupe laten worden van Nora’s zwangerschap. Daarom zet

Nora sinds die middag haar wekker, zodat ze op tijd weer wakker is om voor

Marjolein te zorgen. Ted neemt vaker vrije dagen op. Gelukkig doet zijn baas er

niet moeilijk over, hij heeft zelf vijf kinderen en weet hoe erg die

zwangerschappen kunnen zijn.

Natuurlijk betekent dit alles niet dat Marjolein op haar wenken bediend wordt,

en een verwend kind is. Ook zij moet leren om geduld te hebben, en dat niet de

hele wereld om haar draait. Daarom laten Nora en Ted haar ook vaak genoeg in

haar wiegje liggen als ze begint te huilen, behalve als er iets aan de hand is,

natuurlijk.

Al snelt loopt Nora tegen de einde van haar zwangerschap en is naar eigen

zeggen weer zo rond als een tonnetje. Ze is nog steeds veel moe, maar begint

nu, aan het einde, ook meer energie te krijgen, zoals het een vrouw die op

springen staat bekoort.

Zo is ze op een avond weer erg rusteloos, en besluit ze om maar wat te gaan

schilderen. Vol goede moed begint ze aan een schilderij voor de kinderkamer,

maar al snel schrikt ze op door pijn in haar buik.

“Aaaauuuu!” kermt Nora. “TED! KOM HIER! NU!”

“Wat is – O! Je bent aan het bevallen!” Ted, die aan komt rennen voelt zich

gelijk weer net zo machteloos als de vorige keer en probeert Nora een beetje op

haar gemak te stellen door geruststellende woorden te roepen.

“Ach, hou toch AU! op! Jij weet niet AU! hoe dit voelt AU!”

Na een bevalling die wat Nora betreft uren leek te duren, houdt Nora een klein

baby’tje in haar armen, en ineens is ze alle pijn van daarnet vergeten.

“Hallo, kleine man!” fluistert ze. “Ted, het is een jongen! We hebben een

zoontje!”

“Een jongetje?” zegt Ted ontroert. “Nu hebben we van allebei één!”

Nora lacht zachtjes. “Ja, dat klopt.”

“Wauw,” fluistert Ted. “Hij is prachtig! En hij lijkt helemaal op jou. Bruine ogen,

rood haar, lichte huidskleur…”

Nora knikt en geeft het kleintje aan Ted. “Zijn we het nog eens over de naam?”

vraagt ze.

“Ja, zeker weten,” zegt Ted.

“Oké. Welkom op de wereld, Levi.”

Samen lopen Nora en Ted naar de babykamer. Ted houdt Levi omhoog en

allebei kijken ze nog een keer vol liefde en tederheid naar zijn gezichtje.

“Welterusten, Levi,” fluistert Ted, en dan legt hij het jongetje in zijn eigen

nieuwe wiegje.

Marjolein is ondertussen ook wakker geworden. Nora pakt haar uit haar wiegje

en houdt haar stevig vast.

“Ga maar vast naar bed,” zegt ze als ze ziet hoe Ted staat in te dommelen. Ted

glimlacht dankbaar en loopt de kamer uit.

Nora loopt met Marjolein op haar arm naar het wiegje van Levi. “Kijk meisje, dat

is je kleine broertje,” fluistert ze, om Levi niet wakker te maken. Even zwijgt ze.

Dan zegt ze: “Het spijt me dat ik je af en toe zo heb verwaarloosd, kleintje. Dat

was niet mijn bedoeling.” Nora kijkt tranen in haar ogen.

Marjolein kijkt haar moeder verbaasd aan. “Mama niet huilen!” zegt ze, en ze

veegt met haar kleine handje haar moeders tranen weg.

Geëmotioneerd legt Nora Marjolein weer in haar wiegje, en dan loopt ze zelf

ook naar boven om te gaan slapen. Even denkt ze nog aan haar twee

fantastische kinderen, en dan valt ze met een grote glimlach op haar gezicht in

slaap.

Nora en Ted vinden het heerlijk om weer een baby’tje in huis te hebben. Ted is

een paar dagen na Levi’s geboorte ook vrij, net als Nora, die nog een week of

twee thuis mag blijven. Allebei genieten ze met volle teugen van hun twee

kinderen, want ook Marjolein krijgt natuurlijk nog voldoende aandacht. Ze is al

heel snel gewend aan het nieuwe gezinslid, en begrijpt goed dat ze nu een

grote zus is.

En een paar weken later is die grote zus jarig en zal ze nog een beetje groter

worden. Met een grote glimlach op zijn gezicht staat Ted met Marjolein voor

de verjaardagstaart die Nora die middag bij de bakker heeft gehaald.

Vrolijk wiegt Ted Marjolein heen en weer, en Nora blaast op een toeter om

haar dochter aan te moedigen. Marjolein kijkt met grote ogen naar al die

commotie om zich heen en dan naar de kaarsjes op de taart. Ze probeert er

naar te grijpen, maar Ted houdt haar op tijd tegen.

“Ik blaas ze wel voor je uit, lieve schat,” zegt hij en meteen voegt hij de daad

bij het woord.

Daarna zet hij Marjolein op de grond, want nu zal ze het zelf moeten doen.

Even kijkt Marjolein verbaasd naar haar ouders, die haar verwachtingsvol

aankijken. Wat moet ze nou doen? Dan voelt ze iets tintelen in haar teentjes

en met een grote sprong springt ze omhoog.

“Wauw!” roept ze als ze weer neer is gekomen. “Papa, mama! Moeten jullie

eens zien hoe groot ik ben geworden!”

Haar ouders lachen liefdevol om het enthousiasme van hun dochter.

“Je ziet er prachtig uit, liefje,” zegt Nora. “Wil je een stukje taart?”

Marjoleins ogen worden groot. “Ja!” roept ze en ze snelt naar de taart toe om

er een stukje van te nemen.

Ze heeft haar stuk zelfs al op als Ted aanschuift om de zijne te eten.

“Wat ben je ook een vreetkees!” zegt hij vrolijk.

Marjolein knikt. “Ja! Mag ik nog een stukje?”

Ted lacht. “Nou, laten we dat maar niet doen. Maar misschien wil je wel even

boven gaan kijken naar je nieuwe kamer? En er liggen ook nieuwe kleren in de

kledingkast.”

“Joepie!” roept Marjolein en dan rent ze de trap op naar boven.

Als ze haar kamer binnenstapt kijkt ze met grote ogen rond. Alles is zo mooi!

Met roze en paars, en een boel leuke boeken om te lezen, een bureautje, en een

mooi bed…Marjolein kijkt haar ogen uit, maar bedenkt zich dan dat er ook nog

nieuwe kleren in de kast liggen. Gauw trekt ze haar nieuwe jurkje aan, en dan

gaat ze tevreden op haar nieuwe bed zitten.

Nora wast ondertussen de gebaksbordjes af terwijl ze nadenkt over de tijd, en

hoe snel die wel niet gaat. Haar oudste dochter is alweer een schoolkind! Ze kan

het bijna niet geloven…

Als ze de afwas klaar heeft loopt ze naar boven, naar Marjoleins kamer. Ze

vindt haar dochter nog steeds op het bed, waar ze opgewekt nog steeds om

zich heen kijkt.

“En?” vraagt Nora. “Vind je het wat?”

Marjolein springt van het bed af en vliegt haar moeder in de armen.

“Het is super, mama!” zegt ze. “Echt! Het is de mooiste kamer die er bestaat!”

Nora lacht. “Zo mag ik het horen! Ik ben blij dat je het mooi vindt, lieverd.”

“En morgen mag ik naar school, hè?” vraagt Marjolein opgewonden.

“Ja, morgen mag je naar school, dus ga nu maar gauw naar bed, zodat je

morgen weer fris en fruitig bent,” zegt Nora.

Marjolein knikt en geeft haar moeder nog een zoen. “Welterusten mama.”

“Welterusten, lieverd.”

Marjolein trekt haar pyjama aan en stapt dan haar nieuwe bed in. Het duurt

even voordat ze in slaap valt, omdat ze veel te opgewonden is over alle nieuwe

dingen die haar te wachten staan nu ze een kind is.

Marjolein blijkt het op school helemaal geweldig te vinden, en het gezin leeft

heel gelukkig verder. Al snel wordt het winter en valt de eerste sneeuw van het

jaar. Er is één familielid die daar erg enthousiast over is…

“Wauw! Het sneeuwt!”Marjolein springt een gat in de lucht als ze het ziet en

trekt gauw haar kleren aan om zo snel mogelijk buiten te kunnen spelen

voordat school begint.

Maar helaas mag ze van haar moeder pas naar buiten als het licht is, dus moet

ze even wachten. Zodra haar moeder zegt dat het mag, schiet ze echter de

deur uit. Verrukt kijkt ze rond naar de tuin, die nu helemaal bedekt is met een

dikke witte laag. Dan begint ze een grote sneeuwbal te maken, en al snel staat

er een heuse sneeuwpop voor het huis.

“Ik heb een sneeuwpop voor mijn broertje gemaakt!” zegt ze even laten vrolijk

tegen de buschauffeur. “Want die is vandaag jarig!”

De vrouw achter het stuur lacht. “Dat is heel aardig van je, Marjolein. En

gefeliciteerd met je broertje!”

Opgewekt zoekt Marjolein een plekje in de bus bij haar vrienden.

Nora is wat minder opgewekt dan haar dochter. Ze heeft namelijk het vermoeden

dat ze zwanger is, en ze weet niet of ze daar blij moet zijn. Het was immers niet

gepland.

Toch weet ze bijna zeker dat het zo is. Ze hangt alweer een paar dagen ‘s

ochtends boven de wc en eet voor meer dan één persoon…

“Het lijkt er op dat jij binnenkort een grote broer wordt, kleintje,” zucht ze

tegen Levi als ze hem in bed legt. Ze besluit om meteen een zwangerschapstest

te gaan doen.

Een half uur later ligt Nora in bad te peinzen. De test bleek positief te zijn; ze is

zwanger. Stiekem is ze er zelf heel blij mee, maar ze weet niet hoe Ted er over

denkt, omdat hij de vorige keer zo bezorgd om haar was, en hij degene was die

voorstelde om het bij twee kinderen te houden.

Die middag komt Marjolein nog even vrolijk thuis. In de pauze hebben ze een

sneeuwbalgevecht gehouden, en ze heeft de grootste lol gehad.

“Doei!” zegt ze tegen de buschauffeur.

“Doei, Marjolein. Tot morgen! En feliciteer je broertje maar van me.”

Huppelend komt Marjolein de woonkamer in, maar ze ziet meteen dat er

niemand is.

“Mama!” roept ze door de kamer nadat ze de deur dicht heeft gedaan.

“Mama, waar ben je!”

Dan komt haar moeder met Levi op de arm uit de kinderkamer lopen

“Ah, ik dacht al dat ik stemmen hoorde,” zegt Nora.

“Jup! Ik ben thuis,” zegt Marjolein. “Wanneer gaan we Levi’s verjaardag nou

vieren?”

Nora lacht. “Nou, papa moet eerst thuis zijn, vind je niet?”

“Ja, dat is wel waar,” zegt Marjolein. Dan loopt ze naar Nora en Levi toe. “Maar

ik wil gewoon met ‘m spelen!” Ze doet haar handen voor haar ogen en roept

dan “Kiekeboe!” terwijl ze haar handen weer weg haalt. Levi kraait het uit van

plezier.

Nora glimlacht en moet onwillekeurig denken aan de keer dat Yvette dat bij

Marjolein deed, toen zíj nog een baby’tje was.

Nora legt Levi weer in bed, en gaat dan bezig met het maken van een tosti.

“Mama, wil je een spelletje met me doen?” vraagt Marjolein terwijl ze de

keuken inloopt.

“Nee, sorry, schat. Ik heb heel erge honger, en ben ook wel een beetje moe.”

Marjolein fronst haar wenkbrauwen. “Hoe komt dat? Het is pas vier uur, nog

lang geen etenstijd, en ook nog geen bedtijd.”

Nora lacht om de wijsheid van haar dochter. “Dat komt omdat mama weer een

baby’tje in haar buik heeft, lieverd. En die wil ook wat eten en is ook snel

moe.”

Na enthousiast nog een aantal vragen over de baby te hebben gesteld gaat

Marjolein in haar eentje aan de speeltafel zitten en begint het lamaspel te

spelen, maar al snel gooit ze alle stokjes er weer af.

“In je eentje is het niks aan,”moppert ze.

Dan hoort ze de carpool van Ted voor het huis stoppen. Ze springt op, trekt

haar jas aan en rent naar buiten.

“Papa, papa!” roept ze terwijl zo hard in de armen vliegt dat hij bijna omvalt.

“Ho, meisje. Wat is er aan de hand?” lacht Ted.

“Wil je met mij het lamaspelletje spelen?” vraagt Marjolein.

Ted lacht weer. “Ja, hoor, natuurlijk wel. Maar dan gaat papa eerst even zijn

werkkleding uittrekken, oké?”

Zeker die camera wil hij van zijn nek hebben. Sinds kort heeft Ted namelijk

eindelijk een baan in de journalistiek, de carrière van zijn levenswens,

gevonden.

Snel kleedt hij zich om en niet veel later heeft hij de grootste lol met Marjolein

terwijl ze ‘Maak De Lama Niet Wakker’ spelen.

“Haha! Je kan er niks van, papa!” lacht Marjolein.

“Hoezo niet?” vraagt Ted quasi-verontwaardigd. “Hij blijft toch liggen, of niet

soms?”

Marjolein schatert het uit, en Nora kijkt glimlachend toe terwijl ze haar tweede

tosti naar binnen werkt.

Als de schemering invalt haalt Nora de taart tevoorschijn, en haalt ze Levi uit

zijn wiegje. Ted en Marjolein maken een kabaal van jewelste op hun toeters en

ratels, en Nora wiegt Levi heen en weer.

“Nou, daar gaat-ie dan,” zegt ze en met Levi in haar armen blaast ze de

kaarsjes voor hem uit. Vermoeid gooit Nora Levi daarna in de lucht – ze is

ineens doodmoe – en vangt hem weer op. Gelijk daarna zet ze hem op de

grond neer.

“Ik moet slapen,”mompelt ze, en ze loopt naar de trap.

Verbaasd kijkt Ted haar na, terwijl hij zijn zoontje een aai over zijn hoofd geeft.

Dan pakt hij een stuk taart en gaat aan tafel zitten.

“Weet jij wat er met mama aan de hand is?” vraagt hij aan Marjolein.

Marjolein, die met Levi aan het spelen is haalt haar schouders op.

“Ze zei al dat ze moe was, omdat er een baby in haar buik zit, en dat ze honger

had en zo. Ik denk dat ze nu gaat slapen.”

Ted kijkt met een ruk op van zijn taart. “Wat zei je daar?”

Marjolein heeft niks door van haar vaders verbaasdheid en gaat door met het

spelen met Levi, die het uitgiert van de pret.

“Ik zei dat mama zei dat ze moe is, omdat -”

“- er een baby in haar buik zit,”maakt Ted, die nu ook opgestaan is, haar zin af.

“Weet je dat zeker?”

Marjolein kijkt nu op. “Wist je dat nog niet dan?”

Ted schudt zijn hoofd. “Nee, dat wist ik nog niet… Zeg – eh – heb jij niet nog

wat huiswerk dat je moet maken?”

Marjolein knikt met gefronste wenkbrauwen. “Ja.”

“Ga dat maar gauw eens maken, het is hartstikke laat,” zegt Ted.

Marjolein gaat wat beduusd naar boven, en Ted brengt Levi naar bed. Hij wilde

zijn dochter niet zo afwimpelen, maar hij wilde haar ook niet laten zien hoe

geschrokken hij is, en ook wel kwaad, eigenlijk. Waarom vertelt Nora eerst aan

Marjolein dat ze zwanger is, in plaats van aan Ted?

Marjolein zit aan haar bureautje huiswerk te maken, maar kan haar gedachten

er niet zo goed bij houden. Ze heeft nu wel door dat ze eigenlijk niet had mogen

zeggen dat haar moeder zwanger is, en voelt zich nu best wel schuldig. Wat nou

als haar papa en mama nu ruzie krijgen?

Een uurtje later komt Nora naar beneden lopen. “Hee, is iedereen al naar

bed?” vraagt ze verbaasd als ze alleen Ted nog ziet zitten.

Hij knikt kortaf. “Ja. Het is morgen immers gewoon weer een schooldag.”

“O ja…” zegt Nora. “Sorry dat ik het feestje zo verpest heb. Ik was gewoon

ineens zo moe.”

“Waarom heb je me niet verteld dat je zwanger bent?” vraagt Ted ineens.

Nora schrikt. “Wat? Hoe weet je dat?”

“Marjolein zei het. Waarom vertel je het eerder aan haar dan aan mij?”

“Ooo…” kreunt Nora. “Dat was helemaal niet mijn bedoeling! Ik – het floepte

er gewoon uit, denk ik! En ik had het nog niet aan jou vertelt omdat ik niet wist

hoe je zou reageren, omdat je geen kinderen meer wilde…”

Teds blik verzacht en hij streelt Nora’s wang.

“Zo is het niet, en dat weet je. Het was zo zwaar voor jou dat ik het je niet nog

een keer wilde laten doen.”

“Dus je vind het niet erg dat ik weer zwanger ben?” vraagt Nora.

“Natuurlijk niet. Ik hoop alleen wel dat het je deze keer wat beter af gaat. En ik

had graag gewild dat je het aan me had verteld,” zegt Ted.

“Sorry,” zegt Nora beteuterd. “Het was niet –”

Maar dan wordt ze de mond gesnoerd door Ted, die haar een tedere kus geeft.

“Ik hou van je,” zegt hij als hij haar weer los laat.

Nora glimlacht. “Ik ook van jou.”