Het leven na de doodUpdate 11
Larissa
Ik heb er schoon genoeg van Ruben
zijn gezeur en vertrek snel naar mijn
college. Om het even waar, zolang ik
van zijn gezeur verlost ben. Waarom
maakt hij zo‟n drama voor één keer dat
ik weg ben geweest?
Ruben
Terwijl Larissa naar haar college is,
moet ik even nadenken hoe het verder
moet. Ik begrijp dat Larissa niet graag
alleen thuis is en graag weg gaat. Toch
vind ik dat ze met mij over kan spreken
of eventueel een briefje op tafel kan
leggen, als ik maar iets weet.
Als zij weg mag gaan, waarom mag ik
dan niet weg? Ik pak een stuk papier en
schrijf „Lari, ik ben even weg x‟. Snel leg
ik het papiertje op de tafel…
…en gaat de deur snel uit!
Heeft hiervoor geen inspiratie –’
Heel traag loop ik langs de
Universiteitsweg. Ik moet toegeven dat
ik het hier best akelig vind… ik ben hier
ook nog nooit geweest. Oké, welke
winkel zal ik eens bezoeken?
Ik verander van gedachten en loop
verder naar de openbare bibliotheek.
Misschien vind ik hier interessante
artikels die met mijn specialisatie –
geschiedenis – te maken heeft.
In de bibliotheek heb je allemaal
verschillende keuzes. Literatuur,
politiek, wiskunde, noem allemaal op!
Ik heb één boek gevonden die me
tenminste aanstaat… het gaat over de
Tweede Wereldoorlog (geschiedenis).
Terwijl ik dat boek aan het lezen ben,
komt iemand naast me zitten die ook
een boek bij zich heeft.
“Welk boek lees je?” vraagt het meisje.
“Over de Tweede Wereldoorlog.”
Het meisje knikt geïnteresseerd. “Ah
dus, je doet geschiedenis?”
“Inderdaad, wat doe je?”
“Eerstejaars toneel.”
Toneel? Larissa volgt ook toneel.
“Oh, dat is toevallig. Mijn huisgenote zit
in het eerste en doet ook toneel.”
Het meisje draait zich om, naar mij toe.
“Hoe heet ze?” vraagt ze.
“Larissa Bigoli.”
Het meisje barst in het lachen uit.
“Die ken ik zeker! Een jongensgek!”
Ik moet slikken. Larissa? Een
jongensgek? Thuis probeert ze me
altijd te flirten en buitenshuis loopt ze
waarschijnlijk achter iedere jongen aan,
tenzij ik erbij ben. Wie weet wat ze
gisteren – terwijl ze weg is geweest –
allemaal gedaan heeft.
“Euh… moet jij niet naar je college?
Larissa zit nu daar ook.” zeg ik.
Het meisje schudt haar hoofd.
“Ik heb geen zin.”
Ik kan mijn lach niet inhouden. Dat zegt
veel.
Dan heb ik geen zin meer om te lezen
en stop het boek terug op de juiste
plaats. Wanneer ik me omdraai, staat
het meisje achter me. Creep…
“Mag ik vragen hoe je heet?” vraagt ze
vriendelijk.
“Ruben. Hoe heet je?”
“Aangenaam Ruben, ik ben Bianca.”
Dan heb ik geen zin meer om te lezen
en stop het boek terug op de juiste
plaats. Wanneer ik me omdraai, staat
het meisje achter me. Creep…
“Mag ik vragen hoe je heet?” vraagt ze
vriendelijk.
“Ruben. Hoe heet je?”
“Aangenaam Ruben, ik ben Bianca.”
Het is wel eens leuk om iemand te
leren kennen.
“Zullen we ergens naartoe gaan? Een
koffie gaan drinken, of zo iets?” stelt
Bianca voor.
Ik kijk naar de klok. Oh nee, is de tijd zo
snel gevlogen?
“Ik wil wel maar het is al laat en…”
“Ja, ik begrijp je al.” onderbreekt Bianca
me,
“het is niet erg. Hier heb je mijn
telefoonnummer en als je zin hebt om
af te spreken…”
“Kan ik je altijd bellen.” vul ik haar zin
aan. Bianca glimlacht breed.
“Prima! Tot nog eens!” Opeens valt ze
in mijn armen. Ik kan haar toch niet
weg duwen, dat zal haar kwetsen.
“Euh… tot ooit!” stotter ik.
Onderweg naar huis zit ik na te denken.
Bianca lijkt me wel een lief meisje. Ik
heb van Larissa niet verwacht dat ze
eigenlijk met mijn voeten speelt. Het
lijkt me euh… niet zo‟n goed idee om
hier te blijven wonen.
Mijn mobieltje trilt in mijn broekzak. Ik
pak het mobieltje en er staat „Larissa‟
op het display. Ik druk op het groen
knopje.
“Ja, Larissa?”
“…”
“Verlengingen? Dat zal wel zijn…”
“…”
“Denk je dat ik dat niet door heb? Je
bent net hetzelfde als je vader.”
“…”
“Ik ben hier weg en ga ergens anders
wonen, het lijkt me geen goed idee om
bij jou te blijven.”
Boos druk ik op het rood knopje en
stop het mobieltje weer weg. Heb ik
dat echt gezegd… echt waar? Nu zit er
niets anders op dan verhuizen. Ik maar
denken dat Larissa mijn beste maatje is.
Ik heb het vertrouwen in haar verloren.
Het is al mijn tweede dag op de
campus en ik moet verhuizen. Of ja,
moet… niet echt. Het is zo oneerlijk!
“Ruben!” hoor ik iemand roepen. Oh
nee, zeg dat het niet waar is… Dan
komt die persoon tevoorschijn, Larissa.
“Wat is er nu weer?” zucht ik geërgerd.
“Ja, wat is er nu weer, ja. Je mag hier
niet weg!”
Ik rol met mijn ogen. Ik mag hier niet
weg?
“Ik dacht dat mijn gevoelens voor jou
menens waren, maar je speelt alleen
met mijn voeten.” dram ik alles en alles
door.
Larissa buigt haar hoofd naar de grond
toe. “Ah… wat voel je dan voor me?”
vraagt ze stil.
Ik slik. Hoe moet ik het uitleggen…
“Ik ben verliefd… op jou.”
Ik hoor Larissa diep zuchten.
“Als ik dat eerder had geweten.”
“Ineens leer ik iemand uit je college
kennen, die heeft gezegd dat je euh…
tja, graag op jongens jaagt.”
Larissa lacht ironisch. “Bianca
Zagersma, zeker? Die vieze
roddeltante.”
Larissa legt haar handen op mijn
schouders…
…ze omsingelt haar armen rond haar lijf
en begint me hevig te zoenen. Ik wil
haar niet wegduwen, ik heb het gevoel
dat niets of niemand ons kan breken.
“Ik hou zielsveel van je, Ruben.”
Nu is het mijn beurt…
“Ik hou ook van je, Larissa.”
Ineens belanden we in het bed en gaat
„dit gesprek‟ zo voort, als je snapt wat ik
bedoel…
Het leven na de doodWordt zeker vervolgd!
Top Related