Het leven

na de doodUpdate 5

Drie jaar later

Cruz

Bloed, zweet en tranen heeft ons gekost…Maar het is zover!We zitten nu in het vierde jaar en even volhouden,dan zijn we afgestudeerd!

Zelf een sigaretje trekken kost teveel van onze tijd.Daarom zijn we maar gestopt, hoe moeilijk dat ook is.Iedereen maar zeggen dat Dieter een stoute jongen is.Maar kijk nu: hij heeft me zelfs geholpen om te stoppenmet roken en is zelf gestopt.

“Ik ga dan maar weer, hè,” besluit Dieter.Ik zucht heel diep. Moet hij weer van me weg.“Jammer niet zo, want straks kom ik terug endan gaan we onze verloren tijd inhalen,” stelt hij voor.Dan word ik alweer blij. “Akkoord!”Snel geeft hij me een zoen en vertrekt naar de college.

Een uur later moet ik zelf vertrekken naar de college.Eindelijk! Ik hou het niet meer uit, zo lang alleen thuis zijnzonder Dieter.

In de middag zijn we terug van de college.Ineens krijg ik het gevoel dat ik moet overgevenmaar ik heb het kunnen tegenhouden.Gelukkig heb ik altijd iemand die me troost.

“Ik voel me de laatste tijd niet zo lekker.Normaal gezien moest ik vorige week mijn regels gekregen hebbenmaar dat is nog altijd niet zo,”Dieter kijkt me angstig aan.“Je zult toch niet zwanger zijn?”

Ik kijk hem geschrokken aan. Zwanger? Ik?Nou ja… dat zal best kunnen wantwe vrijen de laatste tijd zonder condoomen de pil neem ik sowieso nooit.“Ik zal een zwangerschapstest moeten kopen zeker,” zucht ik.Dieter haalt zijn schouders op. “Is goed,” mompelt hij wat.

Even later kom ik terug van de apotheker.Ik heb een zwangerschapstest gekocht,om te zien of ik zwanger ben of niet.Als het lampje groen is, is het positief enals het lampje rood is, is het negatief.Nu even rustig afwachten op het resultaat…

Ondertussen staat Dieter op hete kolenen kan niet meer wachten tot hij het resultaat weet.“En, wat wordt het?” is zijn vraag.Ik zucht heel diep, ik adem in en uit.“Ik ben… zwanger,”

“Meen je dat?” krijg ik te horen.Ik wil een antwoord uitbrengen maarsnel barst ik in tranen uit.Wat een zielenpoot dat ik ben.

“Schat toch. Je moet niet beginnen met huilen.Dat is toch geen drama wat je nu hebt?” troost hij me.Dieter slaat zijn arm rond mijn nek endrukt me dicht bij hem aan.“Alles komt goed. We zien wel wat er gaat gebeuren,”

“Nee, ik zal een slechte moeder zijn,” jammer ik.“Dat is niet waar. Ik geloof in je, je zult een goede moeder zijn,”Zo’n reactie heb ik echt niet van Dieter verwacht.Eerst heb ik gedacht dat hij zal uitvliegen tegen mij,maar waarschijnlijk niet.

Voor de rest van de dag heb ik mijn opdrachten even gelaten.Daarvoor voel ik me niet zo goed.Wat me wel een goed gevoel geeft, isdat ik zo dicht bij Dieter kan kruipen.

We zijn nog vierdejaarsen het zal niet meer lang duren tot we afgestudeerd zijn.Voorlopig moeten we ons bezighouden met de studies.

Dan gaat de deurbel…“Ik zal wel even kijken,” besluit ik.Vermoeid sta ik op en loop naar de deur.Het verbaast me héél erg wie voor de deur staat,van top tot teen bekijk ik ze even.Het kan absoluut niet waar zijn!

Mijn eigen moeder!“Mijn dochter… eindelijk heb ik je gevonden,”klinkt ze dolenthousiast en neemt me in de armen,“ik heb jaren naar jou gezocht en volgensde mensen zit je hier, in de universiteit!”

Ik haal mijn schouders even op.“Ja sorry, ik moest er even tussenuit,”Mijn moeder knikt. “Ben je nog altijd samen met Dieter?”kijkt ze me even streng toe.“Ja maar één ding: we hebben onlangs beslotenom te stoppen met roken,”Dat verrast mijn moeder.

“Echt waar?”Ik knik tevreden.“Nou ja… Jullie moeten niet per sé stoppen hoor,”Ik lach wat. “Tja, ik weet het maarwe genieten er de laatste tijd niet meer van…”

Iets ligt me zeer zwaar aan mijn maag…Mijn zwangerschap! Hoe zal ze reageren als ik zwanger ben?Nee, ik wacht hiermee een paar maanden.“Zo, ik zal jullie niet langer ophouden,” neemt moeder afscheid.Ik schrik. “Maar het stormt hard buiten,”“Maak je geen zorgen, ik ben met de auto. Doe nog de groeten aan Dieter,”In één keer is ze ineens weg.

Eens ze vertrokken is, keer ik terug naar de woonkamer.“Het duurde zo lang. Ik heb je zó gemist,” reageert Dieter.Er komt een rood kleurtje op mijn beide wangen.“Het was mijn moeder. Ik moest jou nog de groeten doenvan haar,”

Dat verbaast Dieter.“En ik dacht dat ze me niet mocht?”“Maarja, ik sta ook voor een raadsel,”

Even later, heel laat in de avond, hebben we examens gehad.We hebben allebei een goed gemiddelde gehaald,en nu nog een semester volhouden en we zijn afgestudeerd!Wat een fijn gevoel…

We hebben totaal niet gemerkt dat de televisiede hele tijd heeft opgestaan.Toevallig komt het nieuws op televisieen het gaat over een auto-ongeluk van gisterendie in ‘Academie de Keizer’ plaats heeft gevonden.“Maar dat is bij ons!” schrikt Dieter.

“Gisteren in Academie de Keizer – een universiteitsbuurt – was er een auto-ongeluk plaatsgevonden. Toen was het hevig aan het stormen, dat de 50-jarige bestuurster de controle over de stuur verloor en dat ze tegen een boom knalde. Het mocht niet meer baten want onderweg naar het ziekenhuis is ze overleden,”Ze laat ook de foto’s van het ongeluk zien.Die auto ken ik, die nummerplaat komt me ook bekend voor.Ik denk direct aan mijn moeder…

“Mijn moeder… mijn moeder is dood!”Ik raak in paniek maar er is altijd één iemand die me altijd kalm houdt.“Het is mijn schuld! Ik had haar hier moeten houden,”“Dat is jouw schuld niet, dat is niemand zijn schuld,” zegt Dieter.

Dan raak ik mijn draad helemaal kwijten barst ik hard in mijn tranen uit.Na vier jaar heb ik mijn moeder voor het eerst gezienen ineens is ze gestorven.Ik kan het allemaal niet geloven!

Het leven

na de doodWordt zeker vervolgd!