Het leven na de doodUpdate 11

Larissa

Ik heb er schoon genoeg van Ruben

zijn gezeur en vertrek snel naar mijn

college. Om het even waar, zolang ik

van zijn gezeur verlost ben. Waarom

maakt hij zo‟n drama voor één keer dat

ik weg ben geweest?

Ruben

Terwijl Larissa naar haar college is,

moet ik even nadenken hoe het verder

moet. Ik begrijp dat Larissa niet graag

alleen thuis is en graag weg gaat. Toch

vind ik dat ze met mij over kan spreken

of eventueel een briefje op tafel kan

leggen, als ik maar iets weet.

Als zij weg mag gaan, waarom mag ik

dan niet weg? Ik pak een stuk papier en

schrijf „Lari, ik ben even weg x‟. Snel leg

ik het papiertje op de tafel…

…en gaat de deur snel uit!

Heeft hiervoor geen inspiratie –’

Heel traag loop ik langs de

Universiteitsweg. Ik moet toegeven dat

ik het hier best akelig vind… ik ben hier

ook nog nooit geweest. Oké, welke

winkel zal ik eens bezoeken?

Ik verander van gedachten en loop

verder naar de openbare bibliotheek.

Misschien vind ik hier interessante

artikels die met mijn specialisatie –

geschiedenis – te maken heeft.

In de bibliotheek heb je allemaal

verschillende keuzes. Literatuur,

politiek, wiskunde, noem allemaal op!

Ik heb één boek gevonden die me

tenminste aanstaat… het gaat over de

Tweede Wereldoorlog (geschiedenis).

Terwijl ik dat boek aan het lezen ben,

komt iemand naast me zitten die ook

een boek bij zich heeft.

“Welk boek lees je?” vraagt het meisje.

“Over de Tweede Wereldoorlog.”

Het meisje knikt geïnteresseerd. “Ah

dus, je doet geschiedenis?”

“Inderdaad, wat doe je?”

“Eerstejaars toneel.”

Toneel? Larissa volgt ook toneel.

“Oh, dat is toevallig. Mijn huisgenote zit

in het eerste en doet ook toneel.”

Het meisje draait zich om, naar mij toe.

“Hoe heet ze?” vraagt ze.

“Larissa Bigoli.”

Het meisje barst in het lachen uit.

“Die ken ik zeker! Een jongensgek!”

Ik moet slikken. Larissa? Een

jongensgek? Thuis probeert ze me

altijd te flirten en buitenshuis loopt ze

waarschijnlijk achter iedere jongen aan,

tenzij ik erbij ben. Wie weet wat ze

gisteren – terwijl ze weg is geweest –

allemaal gedaan heeft.

“Euh… moet jij niet naar je college?

Larissa zit nu daar ook.” zeg ik.

Het meisje schudt haar hoofd.

“Ik heb geen zin.”

Ik kan mijn lach niet inhouden. Dat zegt

veel.

Dan heb ik geen zin meer om te lezen

en stop het boek terug op de juiste

plaats. Wanneer ik me omdraai, staat

het meisje achter me. Creep…

“Mag ik vragen hoe je heet?” vraagt ze

vriendelijk.

“Ruben. Hoe heet je?”

“Aangenaam Ruben, ik ben Bianca.”

Dan heb ik geen zin meer om te lezen

en stop het boek terug op de juiste

plaats. Wanneer ik me omdraai, staat

het meisje achter me. Creep…

“Mag ik vragen hoe je heet?” vraagt ze

vriendelijk.

“Ruben. Hoe heet je?”

“Aangenaam Ruben, ik ben Bianca.”

Het is wel eens leuk om iemand te

leren kennen.

“Zullen we ergens naartoe gaan? Een

koffie gaan drinken, of zo iets?” stelt

Bianca voor.

Ik kijk naar de klok. Oh nee, is de tijd zo

snel gevlogen?

“Ik wil wel maar het is al laat en…”

“Ja, ik begrijp je al.” onderbreekt Bianca

me,

“het is niet erg. Hier heb je mijn

telefoonnummer en als je zin hebt om

af te spreken…”

“Kan ik je altijd bellen.” vul ik haar zin

aan. Bianca glimlacht breed.

“Prima! Tot nog eens!” Opeens valt ze

in mijn armen. Ik kan haar toch niet

weg duwen, dat zal haar kwetsen.

“Euh… tot ooit!” stotter ik.

Onderweg naar huis zit ik na te denken.

Bianca lijkt me wel een lief meisje. Ik

heb van Larissa niet verwacht dat ze

eigenlijk met mijn voeten speelt. Het

lijkt me euh… niet zo‟n goed idee om

hier te blijven wonen.

Mijn mobieltje trilt in mijn broekzak. Ik

pak het mobieltje en er staat „Larissa‟

op het display. Ik druk op het groen

knopje.

“Ja, Larissa?”

“…”

“Verlengingen? Dat zal wel zijn…”

“…”

“Denk je dat ik dat niet door heb? Je

bent net hetzelfde als je vader.”

“…”

“Ik ben hier weg en ga ergens anders

wonen, het lijkt me geen goed idee om

bij jou te blijven.”

Boos druk ik op het rood knopje en

stop het mobieltje weer weg. Heb ik

dat echt gezegd… echt waar? Nu zit er

niets anders op dan verhuizen. Ik maar

denken dat Larissa mijn beste maatje is.

Ik heb het vertrouwen in haar verloren.

Het is al mijn tweede dag op de

campus en ik moet verhuizen. Of ja,

moet… niet echt. Het is zo oneerlijk!

“Ruben!” hoor ik iemand roepen. Oh

nee, zeg dat het niet waar is… Dan

komt die persoon tevoorschijn, Larissa.

“Wat is er nu weer?” zucht ik geërgerd.

“Ja, wat is er nu weer, ja. Je mag hier

niet weg!”

Ik rol met mijn ogen. Ik mag hier niet

weg?

“Ik dacht dat mijn gevoelens voor jou

menens waren, maar je speelt alleen

met mijn voeten.” dram ik alles en alles

door.

Larissa buigt haar hoofd naar de grond

toe. “Ah… wat voel je dan voor me?”

vraagt ze stil.

Ik slik. Hoe moet ik het uitleggen…

“Ik ben verliefd… op jou.”

Ik hoor Larissa diep zuchten.

“Als ik dat eerder had geweten.”

“Ineens leer ik iemand uit je college

kennen, die heeft gezegd dat je euh…

tja, graag op jongens jaagt.”

Larissa lacht ironisch. “Bianca

Zagersma, zeker? Die vieze

roddeltante.”

Larissa legt haar handen op mijn

schouders…

…ze omsingelt haar armen rond haar lijf

en begint me hevig te zoenen. Ik wil

haar niet wegduwen, ik heb het gevoel

dat niets of niemand ons kan breken.

“Ik hou zielsveel van je, Ruben.”

Nu is het mijn beurt…

“Ik hou ook van je, Larissa.”

Ineens belanden we in het bed en gaat

„dit gesprek‟ zo voort, als je snapt wat ik

bedoel…

Het leven na de doodWordt zeker vervolgd!