Weer Op Eigen Benen

INHOUDSOPGAVE

P.10Henk Blomsma

P.06Gaaike Euwema en Rein Swart

P.14Lindsay

P.20Joris Stavenga

P.22Arie Kamstra

P.32Tineke de Vries

P.28Hedda Rasterhoff

G roningen is een veelzijdige, kleurrijke stad met een grote diversiteit aan inwoners. Die veelzijdigheid toont zich aan wie door Groningen loopt: studenten, mensen met een baan, werkzoekenden, vrijwilligers, gezinnen, alleenstaanden, mensen met veel kansen en mensen met minder kansen, mensen die het zelf redden en mensen die een steuntje

in de rug nodig hebben.

Proefwonen helpt mensen voor wie zelfstandig wonen nu nog moeilijk is. Het is een project waarin Groningen opnieuw laat zien goed te zijn in samenwerken. Gemeente, woning corporaties en zorginstellingen hebben de handen ineengeslagen om een kwetsbare groep bewoners de kans te geven een eigen huis houden te voeren. Daarbij gaan we uit van de eigen verantwoordelijkheid van de bewoner. De aspirant-bewoner tekent een afsprakencontract met de woningcorporatie en een zorginstelling. Als de bewoner de afspraken - waaronder verplichte woonbegeleiding en andere noodzakelijke zorg - nakomt, krijgt hij de woning na een jaar proefwonen op eigen naam.De ervaring tot nu toe leert dat de aanpak werkt. De uitval is erg klein. Ik vind dat we als samenleving de verantwoordelijkheid hebben om kwetsbare mensen perspectief te bieden. Proefwonen is daarvan een heel goed voorbeeld. Het is een project waar ik trots op ben en dat ik een warm hart toedraag.

Ik hoop dat Proefwonen een voorbeeld wordt voor andere gemeenten, corporaties en zorginstellingen. U bent van harte welkom om in Groningen te komen kijken, een gastvrije gemeente waar voor iedereen plaats is.

Jannie VisscherWethouder Zorg, gemeente Groningen

GroninGen, Gastvrij voor iedereen

PROEFWONEN 2 PROEFWONEN 3

D e Groninger corporaties en de gemeente willen dat stadjers prettig wonen. We zijn gastvrij en willen dat iedereen zich welkom

voelt. Jong, oud, met een beurs vol geld of juist niet,studenten, allochtonen, maar zeker ook mensen die het wonen (tijdelijk) niet kunnen, die het moeilijk vinden om zelfstandig te wonen.

Voor deze laatste groep was het vóór 2004 niet gemakkelijk om (weer) zelfstandig te gaan wonen. Mensen die voor hun onder-dak afhankelijk waren van instellingen voor maatschappelijke opvang (Stichting Huis, Limor, verslavings- of geestelijke gezondheids-zorg (VNN en Lentis) of hulpverlening (MJD, Elker, Exodus) moesten veelal jaren wachten op voldoende woonpunten, ondanks het feit dat ze met enige steun weer in staat waren zelfstandig te wonen. Het effect was dat zorgplaatsen niet beschikbaar waren voor mensen die deze harder nodig hadden. Maar vooral werkte dat lange wachten demotiverend voor hen die eraan toe waren de regie over eigen leven te hernemen.Instellingen en corporaties vonden elkaar in de gezamenlijke verantwoordelijkheid ook sociaal kwetsbare mensen van zelfstandig onderdak te voorzien.

Corporaties waren bereid huurwoningen beschikbaar te stellen. Instellingen verplicht-ten zich de nieuwe huurders zodanig te onder steunen dat tenminste:• de woonlasten worden betaald;• het huishouden fatsoenlijk gevoerd wordt;• de omgeving in goeden doen blijft.

Een driehoeksverhouding was geboren: corporatie verhuurt een woning aan de cliënt, de cliënt sluit een begeleidingscontract met de instelling en de instelling garandeert afdoende ondersteuning van de huurder. Alle corporaties in de stad doen mee, bepalen of het zelfstandig huisvesten van een cliënt haalbaar is en wijzen binnen zes maanden een woning toe.

‘Huisvesting kwetsbare personen’ was geboren.Deze werkwijze pakte voor alle betrokken zo goed uit dat de corporaties bereid waren tot een belangrijke verbetering in 2008: ‘Proefwonen’. De zorginstelling bepaalt zelf of de cliënt toe is aan zelfstandig wonen, het huurcontract wordt voor een jaar op naam van de instelling gezet en, als de cliënt zich gedraagt als een goede huurder, daarna op naam van de cliënt. Er volgt nog wat nazorg, de zorginstelling gaat ertussenuit en de cliënt gaat als gewone huurder verder.

Een verdere verbetering in Proefwonen: er loopt een experiment waarin de Stichting Huis rechtstreeks een woonruimte zoekt voor een cliënt op WoningNet. Zonder tussenkomst van de corporatie. Daarmee kan binnen een maand woonruimte worden gerealiseerd.

Met een succeskans van 95% zijn de afgelopen jaren honderden sociaal kwetsbare personen aan zelfstandige woonruimte geholpen met het eerste jaar daarin begeleid door zorg-instellingen. De spreiding is door alle wijken met corporatiebezit en zonder dat deze huisvesting wordt opgemerkt door andere bewoners.

Proefwonen


D e vraag van de instellingen naar voorrang voor kwetsbare personen bij het huren van een woning viel samen met een wetswijziging. “De huurwet

stelt de corporaties vanaf 2004 verantwoordelijk voor het woongenot van haar huurders”, vertelt Euwema. “Dat komt er in de praktijk op neer dat corporaties overlast van huurders – als het even kan – moeten voorkomen. Ook waren we bezig met een nieuw doel groepenbeleid. We kenden verschillende groepen kwetsbare personen zoals verslaafden, ex- gedetineerden, Antillianen, Arubanen en asielzoekers met een verblijfs-vergunning. Maar zo’n indeling is in de praktijk eigenlijk niet bruikbaar. Je hebt immers altijd met individuen te maken en iedereen heeft zijn eigen wensen en problematiek. We spreken nu dan ook van ‘kwetsbare personen’. En of iemand nu een crimineel of psychiatrisch verleden heeft of ooit zijn huis heeft verloren om wat voor reden dan ook, hij of zij krijgt voorrang bij het toewijzen van een huurwoning. Als corporatie garanderen we een woning binnen drie maanden, met als voor-waarde begeleiding op maat van de huurder door de instelling die de woning samen met de cliënt aanvraagt. Zonder begeleiding dus geen huis. Daar is niks vrijblijvends aan. Als iemand na wat voor problemen dan ook weer bezig is zijn of haar leven op orde te brengen, is een dak boven het hoofd een belangrijke voorwaarde voor succes. Het kan niet zo zijn dat iemand moet terugvallen op zijn oude kennissenkring of zelfs op straat moet leven voordat er een woning beschikbaar is. Maar we willen wel zeker weten dat iemand ervoor gaat en verantwoordelijkheid wil nemen.”

‘Win-winsituatie in het kwadraat’

Gaaike Euwema is Directeur Woondiensten bij woning corporatie Nijestee en voorzitter van de Beleidsgroep Woonruimteverdeling, het gremium waarin over alle zaken met betrekking tot de woonruimteverdeling in Groningen overlegd en besloten wordt. Rein Swart is Manager Wonen en Projecten bij woningcorporatie De Huismeesters.

Gaaike Euwema (links) en Rein Swart zijn vanaf de start bij de Huisvesting Kwetsbare Personen betrokken. Inmiddels heet de aanpak Proefwonen.

>

>


Swart vult aan: “Kenmerk van de methodiek, het bieden van huisvesting, is het welkom heten en condities regelen die tot een grote kans van slagen leiden. Een van die condities is dat juist de kwetsbaren snel de consequenties van hun gedrag en hun keuzes ervaren. Ook een kenmerk is dat we over-last door bijzonder woongedrag tegengaan. Buurtgenoten hebben niet of nauwelijks in de gaten dat in hun buurt een kwetsbaar persoon woont. Samengevat komt onze rol neer op: welkom heten, de bewoner aanspreken op gezond gedrag, grenzen stellen, verantwoordelijk-heid nemen (voor bewoners en instanties) en overlast tegengaan.”

Begeleiding voorwaarde om mee te doenEuwema en Swart vertellen dat die gezamen-lijke verantwoordelijkheid, waaronder de plicht tot begeleiding, voor de corporaties de doorslag gaf mee te werken. “Op zich stonden we als corporaties open voor samenwerking. Met enkele van de hulpverleningsinstel-lingen, zoals Stichting Huis, werken we al heel lang goed samen. Maar deze keer ging het om een scala aan instellingen. Zouden die allemaal hun toezegging tot begelei-ding op maat nakomen? Als corporatie zijn wij aansprakelijk voor uitzetting. Uitgezet worden is geen pretje en ook al niet educatief, dus op den duur ook niet effectief. Daarnaast vergt uitzetting van onze kant veel inzet en

geld. Voor ons is begeleiding van deze groep kwetsbare huurders dan ook essentieel. De aanpak gaat om meer dan afspraken alleen. Het gaat ook om vertrouwen in elkaar, in elkaars inzet en elkaars oprechtheid daarin. De aanpak kent bovendien dwang en drang, is een vorm van bemoeizorg. Als iemand de huur niet betaalt of overlast veroorzaakt, zetten we hem of haar uit huis. We wisten niet of dit acceptabel zou zijn voor iedere instelling. Maar de tijden zijn veranderd en alle partijen kunnen met de gekozen lijn uit de voeten. We besloten dan ook aan de slag te gaan.”

Uitval is minimaalIn de praktijk blijkt de aanpak heel goed te werken. “De uitval is minimaal: meer dan 95% van de mensen blijft zelfstandig wonen. Dat is heel hoog. We proberen de huurcontracten in het begin zo veel mogelijk op naam van de betrokken instelling te zetten. De instellingen vinden dit een prima constructie. Het werkt bovendien als goede stok achter de deur voor de cliënt.”

Sinds een jaar is de aanpak verbeterd. “We werken nu een jaar met ‘Proefwonen’ en we zijn enthousiast. Bijkomend voordeel is dat we nog sneller dan de genoemde drie maan-den woningen willen en kunnen aanbieden. En inmiddels draait er een pilot met Stichting Huis die zelf de woningen van WoningNet haalt op het moment dat zij een geschikte kandidaat hebben. In dat geval is er binnen twee of drie weken een woning beschikbaar. Het contract komt nu het eerste jaar op naam van de instelling. Gaat het goed, dan krijgt de klant na een jaar het contract op zijn of haar naam.

Als het niet goed gaat, beëindigt de instelling het contract en daarmee heeft de klant geen woning meer en kan hij of zij naar de opvang. Bijkomend voordeel is dat corporaties niet geconfronteerd worden met ellenlange huisuitzettings-procedures. En de instelling heeft een flinke stok achter de deur.”

Vinger aan de polsMaar is het allemaal rozengeur en maneschijn? “Er is uitval, maar die is zoals gezegd heel klein en niet te voorkomen. In geval van recidive hebben we alles gedaan om uitzetting te voorko-men. Want naast doorstroming van instellingen naar huurwoningen, werken we ook preventief.

Ook gaat er wel eens iets mis omdat een persoon binnen een organisatie zijn of haar werk niet goed doet. Maar over het algemeen is de aanpak van kwetsbare personen een heel goede. Het is méér dan een win-winsituatie; het is een win-winsituatie in het kwadraat: de instellingen slibben niet dicht, de corporaties krijgen begeleide huurders en weten in die zin waar ze aan toe zijn, de overlastproblematiek voor omwonenden is nihil en de cliënten zullen niet snel terug vallen. We houden de vinger aan de pols en blijven puntjes op de ‘i’ zetten, zoals we dat nu doen met het preventiebeleid. Zolang er voldoende geld en zorg is, kan deze aanpak wat ons betreft succesvol doorgaan.”

‘De uitval is minimaal. Meer dan 95% redt het’

PreventieJaarlijks vinden zo’n 150 huisuitzettingen in het corporatiebezit in de stad Groningen plaats.Uiteraard is het voorkomen van huisuitzettingen de beste remedie om te voorkomen dat mensen dak-loos raken. Samen met hulpverleningsinstellingen voeren de corporaties actief beleid om vroegtijdig ondersteuning te bieden aan mensen die dreigen in een onhoudbare huisvestingssituatie terecht te komen vanwege financiële problemen en/of overlast.De laatste schakel in het preventiebeleid wordt momenteel gerealiseerd. Als ondanks eerdere preventiepogingen dan toch huisuitzetting dreigt, krijgen mensen onder stringente voorwaarden een laatste mogelijkheid.


‘tien jaar dakloos met PinPas’

Henk Blomsma is bijna vijftig. Van zijn vijftig levensjaren heeft hij er tien letterlijk op straat geleefd. Een echte ‘die hard’. Slim en beresterk. Zelfs sterk genoeg om de stemmen in zijn hoofd tot zwijgen te brengen. Hij heeft nu weer onderdak dankzij Proefwonen.

“ Na de havo deed ik een koksopleiding en werkte ik een tijd als scheepskok. Maar al snel begon ik te freewheelen. Ik wilde vrij zijn, gebruikte veel speed en dat kan een psychose triggeren. En zo

geschiedde: ik schoot in 1989 in een psychose. Ik zat een tijdje in psychiatrisch ziekenhuis Dennenoord. In die tijd begonnen ook de stemmen in mijn hoofd. Ze klonken de ene dag luider dan de andere. Om de stemmen in mijn hoofd tot bedaren te brengen dronk ik heel erg veel.” In staat van delirium trok Henk op 11 april 1995 de deur van zijn kamer achter zich dicht. “Ik liet de sleutel achter en wist: ik kom hier nooit meer terug.” Henk stapte op de trein naar Utrecht en doolde enkele dagen door Hoog Catherijne. “Na een paar dagen sprak een vrouw me aan. Ze werkte in de drugsopvang daar en had me al een paar dagen zien rondlopen. Ze hoorde me aan, kocht een treinkaartje en zette me op de trein terug naar Groningen.”

De eerste jaren buiten was ik gelukkig“Ik wilde niet terug onder dak. In het begin sliep ik nog wel eens een nachtje in het toenmalige slaaphuis. Maar daar werd zo geouwehoerd dat ik er geen oog dichtdeed. Aan andere mensen had ik geen behoefte. Ik kocht elke dag een krantje, de Volkskrant. Die las ik en gebruikte ik ’s nachts wanneer het koud was als extra beschermlaag rond mijn voeten. Elke dag haalde ik te eten bij de Albert Heijn, altijd magnetron maaltijden die ik koud opat. Ook kocht ik boeken en de laatste jaren buiten luisterde ik veel muziek. Boeken zijn buiten beperkt houdbaar, dus die moest ik op een ge-geven moment weggooien. Maar ook mijn discmans waren jaarlijks aan vernieuwing toe. Vooral de eerste jaren van >


mijn buitenbestaan was ik gelukkig. Ik had mijn vaste slaapplekken, eerst bij het station in de parkeergarage onder het KPN-gebouw. De spoorweg politie heeft me gevraagd die plek te verlaten toen de NS de garage had overg enomen. Ik verhuisde naar de parkeer garage onder het Cascade- gebouw. Daarna sliep ik onder de Emmabrug en de laatste jaren in het stadspark.”

Geen echte daklozeHet was niet altijd veilig. “Op de een of andere manier slaap je lichter als je buiten slaapt. Ik werd altijd wakker als er onraad was en ben vaak bestolen, maar ook geslagen en beschimpt door al dan niet dronken jongeren. Gelukkig is mijn pinpas nooit afgepakt. Ik was waarschijnlijk een van de weinige daklozen met een pinpas. Ik voelde me ook niet echt een onderdeel van de ‘groep’ daklozen. Ik kwam wel eens bij het Leger des Heils omdat ik daar mijn postadres had, maar vond weinig anschluss met de andere mensen daar. Ik kon me redden van mijn uitkering en trok mijn eigen kar. Eén van die tien jaren zat ik zonder uitkering. Toen at ik uit vuilnisbakken. Veel mensen eten hun lunch van thuis niet op en nemen iets op het station. In de prullenbakken op het station vind je aan het eind van de dag veel lunchpakketjes.”

Reddende EngelOp een gegeven moment kwam Engel van de Stichting Huis in beeld. “Ik zat toen al in het stadspark. Ik sliep daar in een strookje bos. Maar in de winter sliep ik ook wel eens in een geitenhokje. Dat is nu trouwens afgebroken. En-gel heeft me daar voor het eerst opgezocht, maar ik wilde geen bemoeienis. Engel bleef me opzoe-ken om te kijken hoe het me verging. Hij wist van de stemmen in mijn hoofd. Die stemmen werden sterker en sterker. Ze dwongen me ’s nachts in het stadspark het water in te gaan.

Ook als het vroor en er ijs op de sloot lag, liep ik het water in. In februari 2005 liep ik in de Zwanestraat en kwam ik Engel tegen. Hij zei dat hij dezelfde dag nog een plek voor me had in het UMCG. Ik ben met hem meegegaan omdat ik wist dat ik het niet meer redde.”

Henk zat een jaar lang op de gesloten afdeling van het UMCG. “Ik kreeg medicijnen tegen de stemmen en die zijn daarmee weggegaan. Gelukkig kan ik toe met een licht medicijn. Tijdens mijn opname kwam ik in contact met Lentis en Stichting Huis. Zij hebben me aangemeld bij Bureau Woonkans en ik moest wachten tot ik aan de beurt was voor een huis. Maar omdat Proefwonen voor mij een betere optie was, is het dat geworden. Ik kon daardoor eerder huis vesting vinden. En nu woon ik hier.”

Begeleiding“Ik lees veel, kijk tv, zit achter de computer. Omdat ik al anderhalf jaar een wond aan mijn voet heb, werk ik niet. Mijn woonbegeleider van de Stichting Huis, Jacob de Vries, is dik tevreden. Hij heeft voorgesteld om minder langs te komen, één keer per twee weken in plaats van één keer per week. Ik vind dat prima.

De begeleiding bestaat uit gesprekken over hoe het met me gaat en ook helpt Jacob me met de post. Ik heb de neiging om die dicht te laten zitten. Tot nu toe ben ik blij met de begeleiding. Ik zie wel wanneer het ophoudt en ben daar ook niet bang voor. Behalve Jacob komt er iedere dag iemand om mijn wond te verzorgen en om me te helpen met mijn medicijnen. In het begin had ik moeite met de medicijnen. Ik wist niet goed welke medicijnen ik wanneer moest innemen. Maar nu zit dat keurig in een pakketje waarbij precies staat aangegeven wanneer ik wat moet nemen. Ik denk dat ik dat nu ook zelfstandig zou kunnen.”

Henk heeft geen dromen. “Natuurlijk zou ik best weer een relatie willen, maar ik voel me met mijn scootmobiel wat lullig. Tijdens de jaren op straat ben ik nooit ziek geweest, hooguit eens verkouden, en nu begin ik te kwakkelen. Ik heb dichtgeslibde aderen en kan me daardoor moeilijk bewegen. Ik moet eigenlijk stoppen met roken, want dat helpt natuurlijk niet. Nu ik medicatie heb, drink ik alleen nog in het weekend een paar biertjes. Ik leef van dag tot dag, ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Maar ben wel blij met het dak boven mijn hoofd.”

‘Lentis meldde mij aan bij Woonkans’


Op je achttiende op kamers. Over het algemeen gaat het dan om jonge mensen uit een beschermd milieu voor wie het leven nog maar net begint. Maar het kan heel anders. Lindsay van achttien heeft al een heel leven achter de rug. Deze stoere jongedame woont nu een paar maanden zelfstandig in een tweekamer appartement net buiten het centrum. Ze is vanuit jeugdzorg Elker het Proefwonen ingerold en kan waarschijnlijk zeer binnenkort al zonder begeleiding. Het appartement staat op naam van Elker, maar Lindsay heeft er alle vertrouwen in dat het na een jaar Proefwonen op haar naam komt.


‘ik kom nooit in een leeG HUis’

“ Ik wilde heel graag woonruimte in een rustige en veilige buurt. Dit was het eerste wat me werd aangeboden. Ik wilde niet

weigeren, want het voldeed aan mijn vraag. Mooier kan het altijd, maar ik zit hier prima. Mijn begeleidster van Elker heeft me geholpen spullen te vinden.” Tweedehands meubels sieren de flat en alleen het laminaat in de woning is nieuw. Twee katten lopen vrolijk rond. Een van de katten is niet bij Lindsay weg te slaan. “’t Is zo’n aanhankelijk beest. Ik kom nooit in een leeg huis. De katten zijn er altijd en deze bestormt me meteen bij binnenkomst. Heel gezellig. Het is het eerste wat ik heb gedaan toen ik dit huisje kreeg: katten nemen. Mijn begeleidster verzuchtte dat ze me geen seconde uit het oog kon laten, haha. Maar ik heb altijd geweten dat ik katten zou nemen als ik op mezelf ging wonen.”

Proefwonen een uitkomstLindsay’s ouders zijn gescheiden voor haar tiende. Haar moeder is psychiatrisch patiënt en ging ziekenhuis in en uit, waar-door de kinderen aan de vader werden toegewezen. Vader ging samenwonen en toen begon het gedonder. Lindsay en haar broer werden geestelijk en lichamelijk misbruikt. Lindsay liep weg, kwam toch weer terug om voor de andere kinde-ren te zorgen: drie kinderen van haar stiefmoeder en een broertje uit de nieuwe relatie. Uiteindelijk ging het niet meer en belandde ze in een pleeggezin. “Ik heb naast mijn moeder ook nog ‘mem’, mijn Friese pleegmoeder. Ik heb het zo ontzettend goed bij haar gehad. En nog steeds. Het was een heel moeilijke keuze

om bij haar weg te gaan. Maar het was óf daar blijven tot mijn achttiende met de consequentie dat iedere vorm van hulp daarna zou vervallen, óf zelfstandig gaan wonen met begeleiding ook na mijn acht-tiende verjaardag. Ik had in zekere zin geen keuze, want ik wist dat ik begeleiding nodig zou hebben. Alleen al op financieel gebied, want ik moet met weinig rond-komen en de rekeningen komen gewoon binnen. Dat vind ik nog steeds spannend. Voor mij is Proefwonen dan ook een uit-komst. Het gaat goed, ik heb geen schul-den gemaakt en ben dat ook niet van plan. Mijn begeleidster komt nu eens in de twee weken. We lopen alle woonaspecten dan langs, van schoonmaken tot financiën. Zij wil overigens binnenkort de begeleiding stopzetten. En daar heb ik ook wel oren naar. Ik houd dan nog wel begeleiding van Humanitas. Dat is trouwens meer een vriendschappelijke vorm van begeleiding. We winkelen bijvoorbeeld samen.”

Doen en laten wat je wilHet leukste van alleen wonen vindt Lindsay dat ze kan doen en laten wat ze wil. “En eten. Ik denk dat ik boven-aan sta bij de mensen die de website Thuisbezorgd.nl raadplegen. Ik vind dat zo handig en je kunt er niet tegen koken. Sowieso zit ik veel achter de computer om spelletjes te doen, mijn agenda bij te houden en te Hyven.” Ook gaat ze binnenkort weer sporten, zwemmen of naar de sportschool. “Het liefst zou ik weer gaan paardrijden, maar ik ben aller-gisch voor paarden. Heb ik jarenlang niks van gemerkt totdat ik een opleiding ging volgen als paardenbegeleider. Blijkbaar had het te maken met de tijd die ik met

‘Het is belangrijk dat mensen voor je klaarstaan’

>


de dieren doorbracht. Een hele dag in plaats van een paar uurtjes. Dus iets met paarden zit er voor mij niet in. Hoewel ik hoop dat ik net als mijn broer een keer per jaar bij de grote paardenbeurs Paard & Koets aan het werk kan. Dat is een paar dagen veel uren draaien en goed verdienen. Want geld is wel een item geworden sinds ik op mezelf woon.”Lindsay komt net van de mosterdfabriek waar ze al drie weken lang uitzendwerk doet. “Normaal werk ik alleen in het weekend, maar mijn opleiding is even stilgelegd. Je gelooft het niet, maar ik ben met Mexicaanse griep opgenomen geweest. Drie dagen intensive care omdat ik astma heb. Maar ik zit hier weer en begin in het voorjaar opnieuw met de opleiding Sociaal Agogisch Werk.”

ToekomstLindsay ziet de toekomst positief tegemoet: “Ik zie mijn vader nu weer, mijn stiefmoeder is ziek en daardoor is er daar een en ander veranderd.

Mijn broer woont ook niet meer thuis, hij is vlak na mij van huis weggelopen. Hij woont hier in de buurt en we hebben veel contact. Ook heb ik vrienden van de scouting, waar ik ook clubleider ben en ik heb goed contact met de buren.” Een keer per week slaapt ze bij haar Friese mem om op haar stiefbroertje te passen. “Hij heeft ADHD en ODD. Ik weet daar heel goed mee om te gaan. In de zomer ga ik altijd met mem op kamp. Zij begeleidt jongeren met gedragsproblemen en ik help mee. Ik wil na wat ik allemaal heb meege-maakt andere jongeren helpen, ik weet als geen ander hoe belangrijk het is dat er mensen voor je klaarstaan als je denkt dat het nooit meer goed komt. Uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen, maar liefde en aandacht van andere mensen zijn daarbij onmisbaar. Ook daarom is Proefwonen zo’n goede aanpak.”

Plaatsing kwetsbare personen

Instelling

Elker

Exodus

Leger des Heils

Lentis

Limor

Stichting Huis

VNN

MJD

TOTAAL

2005 - 2009

23

46

16

124

21

71

247

242

790

2008 - 2009

11

18

3

34

8

31

78

-

183

Bron: De Selectiecommissie

SuccesfactorBewoners zien de verplichte begeleiding als grootste succesfactor van het Proefwonen. Ze ervaren het overigens niet als een verplichting maar veelal als welkome ondersteuning.


J oris Stavenga is Hoofd Aanmeldbureau en Hoofd Thuis begeleiding bij Limor: “De eerste cliënt is eind vorig jaar succesvol uitgestroomd en we begeleiden nu drie andere cliënten. Eén van hen krijgt deze maand de won ing op eigen naam. Vijf cliënten zijn in afwachting van een aanbod voor huis vesting. Het gaat om

mensen die vanuit een beschermde woonvorm doorstromen naar een eigen woning, maar ook om mensen die door omstandig heden geen eigen woonruimte hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld jong volwassenen die niet meer thuis kunnen wonen door het overlijden van een ouder, maar ook kan het gaan om ex- gedetineerden.”

Positieve ervaringen met Proefwonen“Onze ervaringen met Proefwonen zijn erg positief. Het biedt de kwetsbare doelgroep van Limor de mogelijkheid om met de nodige begeleiding een zelfstandige woonplek te realiseren.Waar langs de reguliere weg vooral sprake is van lange wachttijden biedt Proefwonen de mogelijkheid om versneld in aanmerking te komen voor huisvesting. De communicatie-lijnen zijn kort en bieden ons duidelijke kaders waarbinnen de samenwerking met onze cliënten een centrale rol vervult. De cliënt weet wat zijn rechten zijn en is op de hoogte van de interne voorwaarden van de organisatie om in aanmerking te komen voor Proefwonen.”

Wanneer kiezen we voor Proefwonen?“We participeren in het convenant en daarmee ligt de keuze voor Poefwonen voor de hand. De eenvoudige manier van aanmelden en de efficiënte manier van werken is erg prettig.We staan overigens open voor het nog korter maken van de communicatie van aan-melden tot het daadwerkelijke wonen. Je kunt daarbij denken aan de mogelijkheid om zelfstandig met een cliënt het woningaanbod te bekijken. Daarvoor draait inmiddels een pilot bij de Stichting Huis, een partner uit het convenant.”

“Cliënten van Limor profiteren van de mogelijkheden die Proefwonen biedt. Omdat de eerste cliënten al succesvol op weg zijn, verwachten we het komende jaar nog meer een beroep te doen op de mogelijkheden van Proefwonen.”

“Proefwonen binnen Limor Groningen”

Joris Stavenga werkt bij Limor, sinds een jaar partner in het convenant Proefwonen in de stad Groningen.

>


‘Het was sPannend om Het weer zelf te moeten doen’Arie Kamstra is 41 jaar en heeft zijn appartement stijlvol ingericht. Hij ging op zijn achttiende het huis uit en is de afgelopen 23 jaar herhaaldelijk uit huis gezet. De reden? Huurschuld, keer op keer. Hij woont in het kader van Proefwonen in een huis van Stichting Huis. “Van thuis heb ik weinig mee gekregen. Mijn vader was alcoholist en had losse handjes. Er was veel ruzie en ik heb veel Blijf-van-mijn-Lijfhuizen van binnen gezien. Dat was meestal in een weekend. Mijn moeder kreeg de klappen, mijn zus en ik keken toe. Wij kwamen ervanaf met bedreigingen. Na zo’n heftig weekend kreeg mijn vader spijt en gingen we weer naar huis. Hij maakte alles goed met cadeautjes, het kon niet op.”

N a zeven jaar mavo ging Arie het huis uit. “Ik had wel baantjes, maar bleef – als ik er geen zin meer in had – rustig weg. Kwam ik gewoon

niet opdagen. Dan was het ‘lang leve de lol en wie doet mij wat’. Ik feestte erop los. In 1992 raakte ik in de ban van house en ontdekte ik ecstasy. Ik was een weekendgebruiker, maar een weekend duurde van donderdag tot en met zondag. De rest van de week had ik nodig om

weer bij te komen.”In 1992 stond Arie voor het eerst op straat. Twee jaar later was het weer raak. “Gelukkig kon ik bij vrienden terecht. Ik had een relatie, maar mijn vriend wilde me niet in huis nemen. Hij zei dat ik het zelf moest rooien, mijn verantwoordelijk-heid moest nemen. De andere vrienden wezen me daar nooit op. We gebruikten allemaal en zij betaalden drugs en drank voor me als ik geen geld had.” >


Perioden van relatieve rustIn al die jaren waren er perioden van relatieve rust. “Zo heb ik heb ongeveer vier jaar bij de post gewerkt, eerst al postsorteerder en later als postbode. Maar dat laatste vond ik vreselijk. Ik kwam bij bedrijfspsycholoog terecht. Met hulp van hem ben ik bij Van Boeijenoord in Assen gaan werken met verstandelijk gehandicapten. Ook begon ik met de SPW-opleiding. Maar na een paar maanden liep ik enorm tegen mezelf aan en ik gaf de opleiding op.“In 1998 ging het goed fout. “Ik ben 19 mei discotheek The Palace uitgedragen met een overdosis; negen pillen, drie gram speed en een halve fles whisky. Het lichtje ging uit. Ik kwam onder behandeling in het UMCG en de knop ging om. Ik heb sindsdien nooit meer een pil aangeraakt. Ook ging ik weer aan het werk. Deze keer bij Cordis in Roden. In 2001 ben ik in Helpman gaan wonen. In hetzelfde jaar vertrok Cordis

naar Mexico en werd ik werkloos. Van mijn uitkering kwam ik niet rond en een jaar later dreigde er opnieuw een huisuitzetting. Ik had er geen zin meer in. Ik ben op de bank gaan zitten met een scheermesje en ik heb net zo lang zitten krassen tot ik de goede ader vond. Mijn twee katten zaten op me, alsof ze me wilden tegenhouden. Toen het bloed eruit spoot, schrok ik enorm. Ik besefte dat ik helemaal niet dood wilde. Zo goed en kwaad als het ging, verbond ik mezelf. Twee vriendinnen vingen me op en brachten me naar het ziekenhuis.”

‘Ik dacht: laat je maar vallen en zie maar wat er gebeurt’

Batterij aan psychiaters“In het UMCG stond een batterij aan psychiaters voor me klaar. Ik wist niet wat me overkwam. Voor het eerst werd ik onderzocht. Heel kort dachten ze dat ik manisch depressief was, maar uiteindelijk bleek ik ADHD te hebben. Ik kreeg Ritalin en werd daar heel rustig van. Het is de bedoeling dat je het tijdelijk gebruikt. Ondertussen leer je omgaan met je aandoening. Ik heb het iets te lang gebruikt en kreeg daar-door een nieraandoening. Gelukkig gaat dat over als je lang genoeg gestopt bent.” De rust was gekomen. “In 2004 kreeg ik vast werk bij Amusino. Het ging goed met me, ik werd zelfs teamleider en ik betaalde de huur. Drie jaar later kreeg ik een andere bedrijfs-leider die me niet beviel. Ik ben heel impulsief opgestapt. Maar ik had me niet aan de opzeg-termijn gehouden en moest daarom een maand loon terugbetalen. Het was meteen weer mis. In augustus ben ik mijn inboedel gaan verkopen; koelkast, tv, de bank en mijn bed. De opbrengst was even genoeg, maar ik had geen andere inkomsten. Had zelf mijn baan opgezegd, dus geen WW-uitkering. Ik had geen moeite meer gedaan een uitkering aan te vragen. Ik was te moe van mezelf. Ook wilde ik deze keer niet naar vrienden. Ik dacht: laat je maar vallen en zie maar wat er gebeurt.”

Opvang“Een dag voor de uitzetting, 14 november, ben ik als een gek hulp gaan zoeken. Ik ging naar de Groningse Kredietbank (GKB). Daar vertel-den ze me dat ik veel te laat was en stuurden ze me naar de Stichting Maatschappelijke en Juridische Dienstverlening (MJD). Ik dacht: die regelen dat wel even voor me en dan kan ik lekker blijven wonen waar ik zit. Maar het liep heel anders. De betrokken hulpverlener zei: ‘we moeten opvang voor je regelen.’ Dat was wel

een schok. Ik was zo naïef te denken dat het wel meeviel.”Na een telefoontje kon Arie in het Eemshuis terecht. “Het ergste vond ik het afscheid van mijn katten. Die moesten naar het asiel. Ik hoop zoiets nooit meer te hoeven meemaken. Het voelde alsof mijn kinderen van mij werden afgenomen. Ik had zó’n schuldgevoel, tot in mijn tenen, want ik was zelf verantwoordelijk. In het Eemshuis vond ik het prettig. De eerste week was ik vooral met mijn katten bezig. Ik liep elke dag terug naar Helpman, want ik had het gevoel dat er iets niet goed was. En ja hoor, na een week kwam een van mijn katten me tegemoet lopen. Die was ontsnapt uit het asiel. Eerst herkende hij me niet en toen vloog-ie in mijn armen. De dierenambulance heeft het beestje terug gebracht naar het asiel. Daarna had ik niet meer de behoefte dagelijks naar Helpman te wandelen.”

Boel op ordeIn het Eemshuis hielpen de begeleiders Arie met het aanpakken van de problemen. “Ik was druk met regelen, de GKB, gemeente en de woning-corporatie. Ik had een enorme huurachterstand en die moest worden afbetaald. Ik ben in de schuldsanering beland. Als je dakloos raakt en je wilt de boel weer op orde krijgen, dan heb je het heel druk met regelen. Daarnaast werkte ik in het Eemshuis, maakte schoon. Ik had goed contact met de andere bewoners. Hoewel ik mijn kamergenoot er per ongeluk uit heb gezet. Hij bood me al de eerste avond speed aan en dat heb ik gemeld. Maar een van de regels in het Eemshuis is dat er niet gebruikt mag worden. Dus, hij was zijn plekje kwijt. Het Eemshuis werd bevolkt door kleurrijke mensen, ook heel slimme mensen. Er was ook een miljonair die in scheiding lag. Hij had een constructie bedacht waarmee hij zijn centjes >


Lauwershuis Het Lauwershuis van de Stichting Huis is en woontrainings-centrum met veertien kamers, waar men voor de duur van een jaar kan oefenen in het zelfstandig wonen. Dagelijks is een begeleider aanwezig.

kon houden en zat daarom in het Eemshuis. Ik voelde me bevoordeeld, had het daar goed.

Grote stap naar zelfstandig wonenAl na drie weken meldde het Eemshuis Arie aan bij het Lauwershuis. “Dat vond ik veel te snel. In het Eemshuis staat het Lauwershuis bekend als het walhalla. De grote stap naar zelfstandig wonen. Ik vond mezelf daar nog lang niet klaar voor, had nog lang niet alles verwerkt. Na het kennismakings-gesprek duurde het gelukkig nog een tijdje voor ik echt terecht kon. Maar stiekem wilde ik inmiddels wel graag. Het tweede gesprek ging ook nog heel slecht. Ze zeurden nogal door over mijn blowen en daar raakte ik erg geïrriteerd van.” 15 februari 2008 kreeg Arie de sleutel van zijn kamer in het Lauwershuis. “We hebben een werkplan opgesteld en verder deed ik alles wat me gevraagd werd. Een halfjaar later werd ik aangemeld voor ambulante woonbegeleiding. Ik had weer rust. Ook is toen het contact met mijn ouders hersteld. Ze zijn nog steeds bij elkaar. Met mijn zus heb ik altijd contact gehouden. We zijn erg gek op elkaar. Ze woont met haar gezin in Deventer.”

Proefwonen“Uiteindelijk hoorde ik een jaar geleden dat ik dit huis kreeg. Ik schrok daar best van. Heb al met al vijftien maanden in de opvang gezeten. Het was spannend om het weer zelf te moeten doen. En ik heb ook een korte terugval gehad. Maar dat is allemaal goed gekomen. Eén keer in de twee weken komt mijn woonbegeleider van Stichting Huis. We lopen dan de financiën langs en praten over hoe het met me gaat. Hij houdt goed in de gaten of er stemmingswisselingen zijn. Ik wil de begeleiding graag houden, als vangnet. Ik denk dat ik het nodig blijf houden. Ik wil beslist niet dat het weer misgaat.Ik werk sinds een jaar weer. Eerst in het jeugd- en jongeren-werk in Beijum. Maar daar had ik te maken met probleem-jeugd en dat is echt iets voor professionals. Nu werk ik met bejaarden in de Ebbingepoort. Dat bevalt me heel goed. Ik heb altijd voor mezelf geleefd, het is tijd om er nu voor anderen te zijn.”

EemshuisHet Eemshuis van de Stichting Huis is een 24-uurs opvang voorziening, ook wel time-outvoor-ziening genoemd. Het huis biedt opvang voor beperkte duur aan mensen die door omstandigheden (tijdelijk) niet in staat zijn zelfstandig te wonen of even willen bekomen van het leven op straat. Er is plaats voor 32 mensen, mannen zowel als vrouwen. Er zijn slaapzalen, een paar eenpersoonskamers, een recreatieruimte en een eetzaal. Voor vijf vrouwen is er een slaapgelegenheid met aparte douche en toilet. Iedereen krijgt een vaste begeleider die helpt bij het duidelijk krijgen van de wensen, het maken van een plan en het opstarten van de samenwerking met de hulpverlenende externe instanties om dit plan te realiseren.

‘Het is tijd om er nu voor anderen te zijn’


“ De hulpverlening van de Stichting Maatschappelijke en Juridische Dienstverlening, oftewel MJD, is heel breed”, vertelt Hedda. “Ik heb

vooral te maken met ‘multiproblem’ jongeren. Meestal hebben ze problemen met wonen en werk of school en ook met financiën. Financiële problemen onder jongeren komen steeds meer voor. Maar het kan ook gaan om depressiviteit en andere dingen.Ik begeleid veel jongeren die dak- en thuisloos zijn. Ze wonen tijdelijk in het Hoendiephuis, de jongerenopvang van Stichting Huis of zijn ondergebracht bij Kamers met Kansen. Zodra het Hoendiephuis een jongere opvangt of plaatst, gaan wij aan het werk. De begeleiders van het Hoendiephuis zijn er voor het woon-gedeelte en wij voor de rest. We kijken samen met de jongere welke problemen we op moeten pakken. We gaan mee naar de huisarts of de sociale dienst als dat nodig is, testen welke scholing geschikt is, dat soort dingen. Soms heeft een jongere al een hulpverlener, van

‘Met Proefwonen kunnen de jongeren snel doorstromen’

>

Bureau WoonkansBureau Woonkans begeleidt mensen in Groningen bij het vinden van een huurhuis en coördineert de ondersteuning die deze mensen nodig hebben bij het zelfstandig wonen.

Bureau Woonkans zet zich in voor drie verschillende doelgroepen:• Uitgezette huishoudens die voor

overlast hebben gezorgd en/of een huurschuld hebben;

• Zittende huurders die voor over-last zorgen en/of een huurschuld hebben;

• Kwetsbare personen die geen cliënt zijn van instellingen die deelnemen aan ‘Proefwonen’ en woonruimte nodig hebben. Voor hen geldt een probleem-analyse van Woonkans, een beoordeling door de selectie-commissie van de corporaties en wachten op een toewijzing door een van de corporaties. Al met al een l angduriger route dan ‘Proefwonen’.

Hedda Rasterhoff (links) is jeugd -hulp verlener bij de MJD.

>


bijvoorbeeld Elker. In dat geval zijn wij niet altijd nodig. Een jongere kan ook te véél hulpverleners hebben.

In het Hoendiephuis komen jongeren op krachten, krijgen ze begeleiding om hun weg weer te vinden, maar ze kunnen daar niet altijd blijven. Op een gegeven moment moeten ze verder en dan vormt Proefwonen een mooi vervolg. Ik maak er steeds meer gebruik van.”

Grote slagingskans “Ik ben heel blij met Proefwonen. De kans dat de jongeren met wie ik werk er daadwerkelijk in slagen om zich uiteindelijk zelf te redden in hun eigen huis is enorm vergroot. Proefwonen geeft me bovendien de mogelijkheid jongeren snel te laten doorstromen. Daarmee is de kans dat ik ze onderweg kwijtraak kleiner geworden. Bij Woonkans, waar ik overigens ook nog

HoendiephuisHet Hoendiephuis is een van de woningen van Stichting Huis. Het is bedoeld voor alle jongeren tussen achttien en dertig jaar die dak- en thuisloos zijn.

Kamers met KansenKamers met Kansen is een samenwerking tussen Stichting Huis, het Noorderpoort College en het Alfa-College, gemeente Groningen, Elker, MJD en Nijestee. De jongeren die er terechtkomen hebben een instabiele thuissituatie, maar veelal lichte problematiek. In de praktijk komen er ook jongeren terecht met zware problemen. Voorwaarde voor deelname is positieve schooldeelname.www.campusdiep.nl

‘We bekijken met de jongere welke problemen we moeten aanpakken’

wel gebruik van maak, duurt het algauw een half jaar voor er een woning beschikbaar is. Eerst buigt zich een commissie over de urgentievraag. Als die urgentie is erkend, wordt een corporatie toege-wezen. Vervolgens gaat de corporatie in gesprek met de cliënt en op grond van dat gesprek krijgt de cliënt een woning. Dat is in de praktijk een tijdro-vende procedure. Ook bij Woonkans moet de cliënt een contract afsluiten waarin hulp verlening een voorwaarde voor verhuur is. Maar de procedure is stroperiger en na een jaar is de druk van de ketel. Bovendien staat de woning op naam van de cliënt waarmee een stok achter de deur ontbreekt. Ik zie dan ook mensen terugvallen. Vorige week nog kreeg ik een telefoontje van iemand die ik heb begeleid. Een jonge alleenstaande moeder. Ze heeft een huurachterstand van drie maanden op-gelopen en moet nu haar huis uit. Ik denk dat het met Proefwonen zover niet was gekomen.”

Meer jongerenHedda vertelt dat steeds meer jongeren een beroep doen op de MJD. “We zijn laagdrempelig en zichtbaar in de wijk. Je kunt bij ons terecht zonder indicatie. Ik vrees dat de toename ook te maken heeft met de groeiende groep jongeren met financiële problemen. Ze kunnen niet met geld omgaan en raken daardoor in de problemen.”

Groeien“Ik zie Proefwonen als een goed alternatief voor Woonkans. Ik denk dat het ook een logisch vervolg kan zijn voor de jongeren die nu in Kamers met Kansen zitten. Want veel van hen zullen na Kamers met Kansen nog begeleiding nodig hebben. Volgens mij gaat Proefwonen alleen maar groeien. En dat is een goede zaak, want op die manier zetten we in op de lange termijn. Daarbij zijn niet alleen bewoners, maar ook de hulpverleners gebaat.”


‘mijn Gezin is Het beste wat me ooit is overkomen’

Tineke de Vries woont met man en zoontje Bertus in een gezellige woning op de begane grond. Het huis stond eerst op naam van VNN, maar inmiddels op die van Tineke.


>

A an de wand bij Tineke thuis hangen veel afbeeldingen van wolven. “Van kind af aan vind ik wolven mooie beesten. Op mijn

twaalfde werkte ik in een dierenkennel. Daar zat een husky waar geen land mee te bezeilen viel. Als ik de hond zou weten te temmen, was hij van mij. En dat is me gelukt.”

Geen thuisAl op die jonge leeftijd had Tineke geen thuis. Sterker nog, ze was wees. “Mijn vader is overleden toen ik zeven was, een jaar later overleed ook mijn moeder. Op dat moment woonden we op een boerderij. Mijn moeder was alcoholist en was bij haar zoveelste man. Ze heeft twaalf kinderen gekregen van wie ik de jongste ben. Ze maakte me keer op keer duidelijk dat ze me liever niet had gekregen, dat ik een ongelukje was. Wel wilde ze me zien op haar sterfbed, waarop ik als klein meisje antwoordde dat ze maar zonder mij moest sterven. Dat zegt genoeg over de band met mijn moeder.”Tineke werd na de dood van haar ouders opgevangen door opa en oma en later door ooms en tantes. De familie kon haar niet aan, dus belandde ze bij pleeggezinnen en later in tehuizen. “Ik was voor mijn opvoeders een moeilijk kind. Zelf weet ik niet of ik wel zo erg was. In hun ogen in ieder geval wel. Ik speelde graag buiten, maar wilde bijvoorbeeld niet schoonmaken. Ik werd als dwars ervaren.”

Leven op straatAl heel jong begon Tineke te gebruiken. “Alcohol is makkelijk te krijgen. Daar begon ik op mijn twaalfde mee. Vanaf mijn zestiende begon ik ook met drugsgebruik. Ik nam

heroïne, cocaïne en speed. Ecstasy en andere pillen heb ik nooit gedaan.” Tineke leefde tussen haar twintigste tot haar zesentwintigste op straat. “Tot iemand zei: ‘Waarom ga je niet in een opvanghuis, het is toch veel te link op straat?’ Ik wist helemaal niet dat dat kon. Ik heb een klein jaar in het Eemshuis gewoond, maar dat beviel me niet zo. Ondertussen leerde ik een jongen kennen bij wie ik introk. Hij gebruikte ook en als hij stoned was, mishandelde hij me. Hij gooide bijvoorbeeld kratten bier naar mijn hoofd of ging op me zitten en probeerde me te wurgen.

Ook kwam ik door hem achter het raam, terwijl ik daarvoor nooit in de prostitutie had gewerkt. Voordat ik hem kende, kwam ik door te stelen aan drugs. Hoewel hij me mishandelde, bleef ik bij hem. Op een nacht voelde hij zich niet zo goed en stierf hij in mijn armen. Dat was een verschrikkelijke ervaring. Ook al m ishandelde hij me, ik vond het verschrikkelijk hem te zien sterven. Het was totaal onverwacht, geen overdosis, ik weet nog steeds niet wat er is gebeurd. Het huis stond op zijn naam en ik moest eruit. Maar ik wilde niet weg en bleef binnen zitten totdat de woningcorporatie niet langer probeerde me uit te zetten.”

Na een tijdje meldde Tineke zich bij een instelling voor dagbesteding. “Daar leerde ik binnen een jaar mijn huidige man kennen. Hij gebruikte net als ik en was ook aan de drank. Hij was en is nog steeds heel lief voor me. Ik wist niet wat me overkwam! Ik was gewend aan mensen die alleen maar aardig deden als ze iets van me wilden. Dus ik vroeg telkens wat hij van me wilde. Op een gegeven moment merkte ik dat hij het meende. Uiteindelijk

‘De begeleiding is heel belangrijk voor me’

SuccesfactorEen van de succesfactoren van Proef wonen is de perfecte timing: op het moment dat iemand aan zelfstandig wonen toe is, kan hij ook werkelijk terecht. Op het hoogtepunt van de motivatie. Belangrijk voor de cliënt, maar ook voor de begeleiding.


Een tijdje na het interview vertelde Tineke vol blijdschap dat uit de eerste tests is gebleken dat het goed gaat met Bertus. Zoals het nu lijkt, is hij een kind als ieder ander.

gaf ik toe en gingen we samenwonen. Ik hou zielsveel van hem, we zijn zelfs getrouwd.”

Zeven maanden zwanger“Na een paar jaar samen voelde ik me wat vreemd. Hoewel ik nog steeds menstrueerde, dacht ik zwanger te zijn. Alle tests die ik deed, lieten echter het tegendeel zien. Ook tegen mijn

huisarts zei ik dat er iets niet in orde was. Hij zei dat het waarschijnlijk mijn maag was. Maar op een gegeven moment bleek uit een echo dat ik al zeven maanden zwanger was. Ik ben prompt gestopt met de drank en drugs. Wel heb ik gevraagd om methadon, omdat ik bang was dat ik het anders niet zou redden. Ik mocht het kind niet houden en moest iets tekenen. Maar dat heb ik geweigerd. Gelukkig

Aantallen kwetsbare personen gehuisvest per corporatie per jaar

Corporatie

Patrimonium

De Huismeesters

Lefier

Nijestee

Woonstade

TOTAAL

Totaal

75

146

98

192

23

534

Bron: De Selectiecommissie

2004

9

10

9

23

3

54

2005

11

18

12

18

6

65

2006

12

19

27

32

4

94

2007

6

32

22

37

3

100

2008

22

39

11

44

2

118

2009

15

28

17

38

5

103

hebben de mensen van mijn dagbesteding me geholpen. Ze hebben gevraagd om mij een kans te geven en nu ben ik de gelukkige moeder van Bertus.”

Proefwonen“Ik had toen ik mijn zoon kreeg een woning nodig en kwam zo bij Proefwonen terecht. De eerste maanden met Bertus waren heel zorgelijk. Hij stond constant onder bewaking. Hij is zes weken te vroeg geboren en moest in de couveuse, omdat hij verslaafd ter wereld kwam. Iedere keer als ik een dokter langs zag komen uit de couveuseafdeling, was ik bang dat er iets met Bertus was. Na twee maanden was hij afgekickt en kon hij bij ons komen wonen. Hij is nu achttien maanden. Als hij twee jaar is, valt hij niet langer onder de kinderbescherming. In de afgelopen achttien maanden hebben we nooit meer gebruikt, mijn man en ik. We steunen elkaar als een van ons een moeilijk moment heeft. Wel zijn we allebei aan de methadon. Ook werken we beiden nog bij de dagbesteding. We hebben het daar naar onze zin en gaan om en om twee of drie dagen per week. De begeleiding

door VNN is enorm belangrijk voor mij. Ik word geholpen bij de opvoeding van Bertus en met de huishouding. Ook leer ik hoe ik om moet gaan met anderen mensen, hoe ik contacten moet leggen. Mijn begeleidster let goed op me, kijkt of het goed met me gaat. Wat mij betreft gaat de begeleiding nog heel lang door. Ik heb er veel steun aan en ik weet niet wat er zou zijn gebeurd zonder deze begeleiding.”

Dromen“Ik hoop in de toekomst geld te kunnen verdienen en aan het werk te gaan met dieren. Voor nu heb ik mijn handen vol. Naast mijn werk op de dagbesteding lees ik graag horror-verhalen en detectives. Ook schilder ik. Maar het belangrijkste is nu de opvoeding van Bertus. Hij wordt binnenkort getest om te kijken of hij schade heeft opgelopen. Ik hoop zo van niet; ik voel me zo schuldig, ook al zeiden alle tests en de huisarts dat ik niet zwanger was. Ik hou van hem, ik leer om hem te knuffelen. Dat is ook zo mooi, ik leer liefde geven, iets wat ik nooit heb meegekregen. Hij en mijn man zijn op alle fronten het beste wat me ooit is overkomen.”


Lefier StadGroningenTelefoon: 050-369 36 93 Website: www.lefier.nlE-mail: [email protected]

Telefoon: 050-312 61 23 Website: www.mjd.nlEmail: [email protected]

VNN, Verslavingszorg Noord NederlandAmbulante woonbegeleiding voor chronisch en ex-verslaafden

Telefoon: 050-522 59 40E-mail: [email protected]

Elker Jeugd- en opvoedhulpTelefoon: 050-523 95 00Website: www.elker.nlE-mail: [email protected]

Bureau Woonkans Telefoon: 050-314 66 14Website: www.woonkans.nlE-mail: [email protected]

WoonstadeTelefoon: 050-553 16 50Website: www.woonstade.nlE-mail: [email protected]

Christelijke Woningstichting PatrimoniumTelefoon: 050-529 99 99 Website: www.patrimonium-groningen.nlE-mail: [email protected]

NijesteeTelefoon: 050-853 35 33 Website: www.nijestee.nlE-mail: [email protected]

De HuismeestersTelefoon: 050-365 71 71 Website: www.dehuismeesters.nlE-mail: [email protected]

Ambulante woonbegeleiding voor (jong) volwassenen Stichting HuisTelefoon: 050-366 38 00Website: www.stichtinghuis.nlE-mail: [email protected]

Limor – maatschappelijke ondersteuningTelefoon: 0900 – 485 75 45Website: www.limor.nl E-mail: [email protected]

HULPVERLENINGSINSTELLINGEN WOON CORPORATIES

Stichting Exodus – ex-gedetineerdenTelefoon: 050-402 80 68Website: www.exodus.nl E-mail: [email protected]

Linis – GGz instellingTelefoon: 088-114 30 00Website: www.linis.nlE-mail: [email protected]


Gehuisveste kwetsbare personen in de periode van 2004 tot november 2009 1 2 3-6

Dit boek is een uitgave van hulpverleningsinstellingen Stichting Huis, Linis, Limor, MJD, Stichting Exodus, VNN, Elker en wooncorporaties Woonstade, Nijestee, De Huismeesters, Lefier en Christelijke Woningstichting Patrimonium.

ColofonInterviews en redactie: Duende Communicatie, Hanneke Huls m.m.v. Annerike van der MeerVormgeving: ShootmediaFotografie: Joost van de WerfDruk: Het Grafisch Huis

Met dank aan: Henk Blomsma, Tineke de Vries, Arie Kamstra, Lindsay, Gaaike Euwema, Rein Swart, Hedda Rasterhoff en Joris Stavenga.

© Stichting Huis, 2010Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook, zonder toestemming van Stichting Huis.

PROEFWONEN 40

Weer Op Eigen Benen - Nijestee

Documents

Transcript of Weer Op Eigen Benen - Nijestee