VW: Happy Family?Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca x Xander (geest), Lara x Ciske (geest) x Tom, Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa

De vorige keer kwam Tom bij de familie wonen, en later vroeg hij Lara ten huwelijk. Er was nóg meer goed nieuws: Lara was zwanger!

Rebecca’s adoptiekindje Roy kwam aan, en werd meteen liefdevol in de familie opgenomen.

Nu moet ik 2 dagen toekijken.

(ik heb even geen nieuwer plaatje…)

‘Ik snap niet hoe jij zo dol kan zijn op die zure stinkmelk.’ rilde Rebecca met een vies gezicht. Ze stak haar tong uit haar het jongetje in haar armen, dat vrolijk lachte met zijn tandeloze mondje.

‘Tijd voor je badje, en dan weer naar bed.’

Daarna had Rebecca nog net genoeg tijd om zich aan te kleden, en naar buiten te rennen.

Sinds kort had ze een baan in de gamewereld – iets wat haar tot nu toe erg beviel.

Op aandringen van Tom werd er een zwembad bij het huis gebouwd.

‘Dit is zo’n prachtig huis,’ had hij gezegd, ‘Met een enorme tuin eromheen. Daar moet je een zwembad in maken!’

Jeffrey en de anderen waren het met hem eens, en een paar dagen later werd er een zwembad aangelegd.

Het was in een tropische stijl gebouwd, waardoor je je bijna op vakantie in een ver land waande als je aan het zwembad lag.

Tom haalde genietend diep adem. Hoewel het nog vroeg op de dag was, werd het al aardig warm buiten.

Even later kwam Jeffrey naar buiten. Hij had zijn zwembroek aan, en liep voorzichtig, alsof hij niet gezien wilde worden.

Voor hij de duikplank op klom, keek hij een paar keer schichtig om zich heen.

Er was niemand. Voetje voor voetje schuifelde Jeffrey naar voren. Ineens begon de plank te wiebelen, en met een kreet sprong Jeffrey achteruit.

Snel trok hij zijn kleren weer aan. Nee, die duikplank was niks voor hem.

‘Wat was je aan het doen, pap?’ klonk het lachend achter hem.

‘Aah! Hoe lang sta je daar al?’ riep Jeffrey geschrokken uit.

‘Ik kom net aan lopen,’ giechelde Lara. ‘Zin om te gaan zwemmen?’

‘N-nee, ik moet nog wat oefenen voor mijn werk…’ stamelde Jeffrey, en hij liep weg.

Lara haalde haar schouders op en pakte een stuk pizza uit de keuken. Ze had best honger.

Met de pizza in haar hand liep ze terug naar het zwembad, waar ze op een van de comfortabele tuinstoelen ging zitten. Wat een geweldig idee was het van Tom, om dit zwembad te maken! Heerlijk!

Intussen probeerde Tom om de kleine Roy stil te krijgen, maar dat was nog niet zo makkelijk.

Tom zuchtte.

Straks zou hij zelf vader worden… dan moest hij toch wel beter met baby’s om kunnen gaan!

Die avond was Roy jarig.

‘Time flies…’ glimlachte Rebecca toen ze met haar zoontje bij de taart stond.

Nadat ze de kaarsjes had uitgeblazen, kwam het grote moment. En ineens hield ze een schattig peutertje in haar armen.

Terwijl de rest van de familie aan de taart begon, nam Rebecca haar zoontje mee naar boven voor een metamorfose.

‘Zo, dat is beter.’ zei ze.

‘Roy spele?’ vroeg hij en Rebecca zette hem op de grond.

‘Ja, ga maar spelen, dan ga ik nog even taart eten. En niet de tent afbreken als ik weg ben, hè?’

Roy lachte zijn kleine voortandjes bloot en zwaaide met zijn handje.

‘Okee, doei doei, ik ga al!’ zwaaide Rebecca terug en ze liep weg.

Het was al laat toen ze hem die avond in zijn bedje legde.

Vertederd bleef Rebecca naar hem kijken tot hij sliep.

Het was een mooi jongetje. En ja, hij leek veel op Xander – die huidskleur, het zwarte haar, de mooie ogen… Gelukkig had Roy verder een heel ander gezicht.

Die nacht werd Lara wakker door een wild getrappel in haar buik.

De baby was alweer gegroeid!

Dromerig liep ze naar buiten, en voelde de koele nachtlucht op haar gezicht.

Het was bijna magisch, zo stil was het deze nacht. Alleen een krekel was, heel zachtjes, te horen.

Doodstil bleef Lara staan, in haar pyjama, haar blote voeten op het vochtige gras.

Het leven was mooi.

Ze had veel ellende gekend, maar nu lachte het geluk haar weer toe.

Ze droeg haar derde kindje in haar buik, en zou morgen trouwen met de liefde van haar leven.

Ja, ze was gelukkig.

Op haar weg terug naar bed kwam Lara Roy tegen, die met zijn flesje op de grond zat.

‘Lala!’ lachte hij tegen haar, en ze aaide hem over zijn bolletje.

‘Tante Lala moet naar bed, kleintje.’

Roy keek haar na toen ze de trap op liep.

‘Mama, is het al tijd om naar school te gaan?’ klonk het ineens achter haar.

Met een zucht draaide Lara, die al bijna boven was, zich om. Helemaal aangekleed stonden haar dochters daar.

‘Het is nog niet eens half 5.’ zei Lara hoofdschuddend, en kroop toen snel weer haar bed in.

‘Mogen we met Roy spelen, tante Becky?’ vroeg Nina en ze strekte haar handen naar haar neefje uit.

‘Roy is een beetje moe. Toch, pandabeertje van me?’ vroeg Rebecca en ze gaf haar zoontje een speels tikje op zijn neus.

‘Slaapie doen!’ knikte het jongetje.

Het werd inmiddels langzaam licht buiten.

‘Mogen we mee Roy naar bed brengen?’ Springend kwam de tweeling achter Rebecca aan. Zij vond het best.

‘Ik blijf nog even hier, dan pas ik op hem als hij slaapt!’ zei Nina toen Rebecca even later weg liep.

‘Okee, best. Maar wel stil zijn!’ zei Becky.

Neuriënd stond Lara in de keuken. Ze had zich net lekker gedoucht, en nu was ze weer helemaal uitgerust.

Voorzichtig keerde ze de omelet om.

Ze herinnerde zich nog van haar vorige zwangerschap dat ze enorme honger had – nu was dat weer zo.

En vandaag was bovendien een bijzondere dag: ze ging met Tom trouwen!

‘Ga ik later ook trouwen, mama?’ vroeg Tessa aan het ontbijt.

Lara wilde net aan haar tweede omelet beginnen. Ze glimlachte.

‘Wie weet! Eerst moet je een leuke man ontmoeten, natuurlijk.’

‘Het duurt nog zo lang tot ik groot ben.’ mokte Tessa.

Lara lachte.

‘Doe maar rustig aan, hoor! Je hebt nog lang genoeg de tijd om groot te zijn.’

‘En wie is er weer wakker!’ riep Jeffrey vrolijk en hij prikte Roy in zijn buikje.

‘Roy wakker, Roy wakker!’

‘Even je haartjes kammen, hoor. Zit stil!’

‘Roy zelluf doen!’ Met een boze blik rukte Roy de kam uit zijn opa’s handen.

‘Goed, goed, meneer…’

Een paar uur later begon de plechtigheid van het huwelijk tussen Lara en Tom.

Allebei konden ze het nog steeds niet geloven: eindelijk zouden ze dan echt man en vrouw worden!

Lara wreef met haar hand over haar buik. Het zou niet lang meer duren of het kindje zou ter wereld komen.

‘Neemt gij, Lara Ralf-van Noorden, Tom Ooms als uw wettige echtgenoot? Wat is daar op uw antwoord?’

Het ja-woord van Lara klonk helder door de stilte. Ook Toms ja-woord galmde even later vrolijk door de omgeving.

Vlinders dansten door zowel Tom’s als Lara’s buik toen ze de ringen uitwisselden.

‘Ik wil je vrouw zijn Tom, voor altijd en eeuwig.’ fluisterde Lara.

‘Je bent echt de ware voor mij.’ zei Tom.

En toen was het officieel: ze waren een echtpaar! Ze vielen elkaar in de armen en zoenden elkaar.

De tweeling begon te juichen, en ook de rest van de gasten lachten en klapten.

Jeffrey straalde. Hij had nooit verwacht dat hij Lara voor een tweede keer zou zien trouwen.

Maar het was geweldig!

‘Gefeliciteerd, mama!’ zei Nina zacht en ze omhelsde haar moeder.

‘Dankjewel, lieverd.’ glimlachte Lara dolgelukkig.

‘Hee, en ik dan!’ riep Tom plagend. Toen kreeg hij ook een knuffel van Nina.

Ook Tessa kwam het paar feliciteren.

‘Ben jij nu onze papa?’ vroeg ze aan Tom.

Tom dacht even na. De tweeling kende hem al sinds ze peuters waren, eigenlijk was hij altijd al een soort vader voor ze geweest.

‘Als jij dat wilt. Je mag me papa noemen, of gewoon Tom.’

‘Dan ben jij voortaan papa!’ riep Tessa gelijk.

Ook Rebecca genoot van de feestelijkheden, maar ‘s avonds viel er ineens een schaduw over haar heen.

Ze was jarig… ze groeide alweer op tot oudere!

Op zo’n moment deed het pijn om terug te kijken op haar leven.

Gelukkig verdwenen alle droevige gevoelens toen ze was opgegroeid. Ze was nu dan wel een stuk ouder, ze was nog steeds dezelfde Becky!

Haar haren verfde ze zwart, en ze zocht de hipste kleren uit die ze kon vinden.

Lara schrokte haar zoveelste kommetje macaroni naar binnen.

Het was echt niet normaal meer, hoe veel honger ze had!

De tweeling kwam aanlopen en pakte ook een kommetje macaroni. Snel gingen ze bij hun moeder zitten.

‘Mama, komt de baby al bijna?’ vroeg Nina.

‘Waarschijnlijk wel.’ zei Lara. ‘Misschien vannacht al!’

‘Mogen wij dan met de baby spelen?’ vroeg Nina hoopvol.

‘Als het een meisje is gaan we haar poppenjurkjes aandoen!’ vulde Tessa haar aan.

Lara schoot in de lach.

‘De baby is héél klein als hij geboren wordt. Jullie zullen nog een tijdje geduld moeten hebben, voor jullie met het nieuwe kindje kunnen spelen.’

Rebecca had haar handen vol aan haar zoontje.

Nooit had ze ook maar één moment spijt gehad van haar keuze om hem te adopteren.

Ze was dol op hem. Hij was het belangrijkste in haar leven geworden, iedere dag leefde ze voor hem.

Soms was het wel zwaar, het kleine ventje had veel verzorging nodig.

Maar dat was juist goed, dan bleef ze bezig.

In momenten van stilte sneed het verdriet nog altijd door haar ziel. Zelfs als ze het totaal niet verwachtte, was het daar ineens: die scherpe, bijtende pijn diep in haar hart.

Xander. Het leven had zo anders moeten gaan.

Rebecca haalde diep adem en droogde haar tranen. Huilen veranderde niets aan het verleden, maar het luchtte wel op.

Ineens hoorde ze schreeuwen vanuit de slaapkamer van Lara en Tom.

‘De vliezen zijn gebroken, Tom, help! Het kindje komt eraan!’ krijste Lara.

Ze balde haar vuisten en stampte krampachtig met haar voeten op de grond.

Tom keek met grote ogen toe, en hielp zijn vrouw toen zo goed als hij kon.

‘Een jongetje!’

Gefascineerd hield Lara haar pasgeboren kindje in de lucht. Vol verwondering bekeek ze het kleine lichaampje.

‘Het is een jongen!’

‘Welkom in de familie, Patrick.’ fluisterde Lara liefdevol, en ze drukte een zachte kus op zijn voorhoofd.

Tom kwam voorzichtig aangeschuifeld.

Hij was er helemaal van ondersteboven: ineens was hij vader!

‘We hebben een zoon, Laar…jij en ik…’ stamelde Tom en hij kuste Lara over de baby heen. Toen keek hij naar Patrick.

‘Hij is prachtig. Het mooiste kindje ter wereld!’

‘Ho ho,’ lachte Lara. ‘Vergeet mijn tweeling niet!’

Ze lachten allebei.

Toen ze uitgelachen waren, voelde Lara ineens dat er iemand naar haar keek. In de deuropening stond Jeffrey, heel stilletjes, een traan blonk in zijn ooghoek.

‘Het is nu al de vierde keer dat ik opa wordt, maar het blijft een wonder…’

Voorzichtig hield hij zijn kleinzoon in zijn armen, en glimlachte.

Het geluk was weer in volle glorie terug bij de familie!