VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca x Xander (geest), Lara x Ciske (geest), Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa

De vorige keer mocht ik 1 dag besturen. Iedereen was nog in de rouw om Xander en Ciske. Toch waren er ook lichtpuntjes: de tweeling kwam weer thuis en Lara vond een nieuwe liefde in haar collega Tom.

Aan het eind van de update groeide de tweeling op tot kind :)

Nu moet ik weer 1 dag toekijken. Zullen ze weer gelukkig worden?

(ik heb even geen nieuwer plaatje…)

Het was nog vroeg in de ochtend, maar Rebecca was al uit bed.

Dat was nieuw: de afgelopen tijd bleef ze het liefst de hele dag onder de dekens liggen. Maar nu zou dat veranderen.

Ze had weer zin in het leven: ze moest verder.

Een vogel floot een mooie melodie, ergens hoog in een boom, en Rebecca glimlachte.

Ze zette zich hard af op de schommel, en voelde de wind door haar haren en op haar gezicht.

Haar glimlach werd nog breder. Het leven was echt nog wel mooi, ook zonder Xander – hoewel het natuurlijk nooit meer hetzelfde zou worden.

Toch kon ze genieten. Ze had nog een heel leven voor zich! Het verleden was vreselijk, maar ze moest nu naar de toekomst kijken.

‘Ik wil helemaal niet naar school. Ben nog hartstikke moe!’ mopperde Nina.

‘Niet zeuren, schiet op! Als we straks te laat komen is het jouw schuld.’ zei Tessa streng en ze stapte flink door naar de schoolbus.

‘Ik hoop maar dat we gaan rekenen. Dat is tenminste leuk.’ zei Nina.

Tessa zwaaide naar haar tante Rebecca, die op de schommel zat.

Vrolijk zwaaide Rebecca terug. Toen de schoolbus de straat uit was, bekroop haar een gevoel van eenzaamheid.

Hoewel ze positief probeerde te zijn, overviel het verdriet haar nog regelmatig. Ze wilde wel weer genieten van het leven, maar dat was gewoon zo moeilijk zonder Xander.

Ze had zich de toekomst zo anders voorgesteld…

Kwaad sloeg Lara de autodeur achter zich dicht.

Ze was ontslagen, door een verkeerde keuze.

Ja, dat kon er ook nog wel bij.

Had ze niet al genoeg ellende meegemaakt?

Lara zuchtte en liet haar schouders hangen. Het onderwijs was haar droombaan… nu was ze die kwijt.

Een pijnlijke steek schoot door haar maag, en geschrokken greep ze naar haar buik.

Honger!

Ze moest snel wat eten.

Toch sprong ze eerst onder de douche en kleedde zich daarna om.

Toen ze in haar slaapkamer kwam, zag ze Tessa daar liggen. Ze was in diepe slaap, duidelijk doodmoe van de schooldag.

‘Slaap maar lekker, lieverd.’ zei Lara en ze kuste haar dochtertje op haar voorhoofd.

Pas daarna ging Lara naar de keuken, om haar hongerige maag te vullen. Gelukkig had iemand een schaal spaghetti gemaakt, en gretig schepte Lara een bord vol.

Ze at, en dacht na. Tom spookte door haar hoofd. Ze was verliefd op hem – en hij op haar. Was het niet te snel, na Ciske’s dood?

Nee, hij zou toch gewild hebben dat ze gelukkig was! Tom maakte haar heel gelukkig, dacht ze met een glimlach.

Lara zette haar lege bord in de vaatwasser en rekte zich slaperig uit. Ze gaapte.

Het was nog vroeg, maar waarom zou ze niet gewoon lekker haar bed in duiken?

Toen ze in haar kamer kwam, zag ze dat Tessa wakker geworden was. Enthousiast sprong het meisje rond op het bed, dat aan alle kanten kraakte.

‘Hee, jij!’ lachte Lara.

‘Ik weet dat het niet mag, mama!’ riep Tessa blij. ‘Maar het is zo leuk!’

Lara glimlache. ‘Eventjes nog, dan.’

Ze dacht aan Ciske, de papa van de tweeling. Gelukkig waren ze toen hij stierf nog te jong om het echt te beseffen. Nu ze ouder waren, vroegen ze soms wel waar hun papa was. Maar veel herinneringen hadden ze niet aan hem.

Misschien was dat maar beter – anders zouden ze verdriet hebben.

‘En nu naar je eigen bed, dametje!’ Lara tilde Tessa van het bed af.

‘Maar ik ben helemaal niet moe!’

‘Dat komt omdat je hier al de hele middag hebt liggen snurken.’ grinnikte Lara. ‘Maar je gaat toch. Nina ligt er ook al in.’

‘Okee.’ zei Tessa en ze kroop braaf onder de dekens.

Intussen had Rebecca haar computer opgestart.

Het voelde vreemd om weer op die plek te zitten, bij dat beeldscherm. Het was lang geleden. Ze opende haar mailbox, en zag al Xanders mailtjes.

Ze kreeg een brok in haar keel, maar hield haar tranen binnen.

Toen begon ze te typen, aan een mailtje naar Xanders adres.

‘Liefste Xander, ik weet dat dit gek is…maar misschien lees je dit mailtje wel. Soms voelt het alsof je nog bij me bent. Ik mis je, Xander. Ik had me ons leven samen zo anders voorgesteld. Je hebt me zo gelukkig gemaakt. De jaren dat ik met jou mailde zijn de gelukkigste van mijn leven geweest. En toen we elkaar eindelijk in het echt ontmoetten, was de mooiste dag ooit. Die zal ik nooit, nooit vergeten. We hoorden gewoon bij elkaar. Jij en ik, dat stond in de sterren geschreven. Soulmates, you and me. Toen we trouwden, wist ik dat ik met jou oud zou worden. Onze huwelijksdag…het begon zo mooi.’

‘Je plotselinge dood in de huwelijksnacht maakt me nog steeds bang. Eerst wenste ik dat ik zelf ook zou sterven, zodat ik weer bij jou kon zijn. Nu wil ik leven, Xander, genieten. Je bent in mijn hart, in mijn gedachten. Je blijft altijd een deel van me. Ik hou van je, voor altijd. xBecky.’

Urenlang dacht Rebecca na over wat ze nu met haar leven wilde. Ineens wist ze het. En na nog eens uren rondspeuren op internet, wist ze het zeker.

Ze ging een kind adopteren.

Ja, zij, Rebecca, zou moeder worden!

Het zou haar nieuwe levensdoel worden. Diep in haar hart had ze altijd een kindje gewild, het liefst van haar en Xander – maar dat kon nu eenmaal niet meer.

Zenuwachtig toetste ze het telefoonnummer in.

Een lang gesprek volgde.

Rebecca koos ervoor een baby te adopteren, zodat het nóg meer een echt kindje van haar zou worden. Ze zou het vertroetelen, overspoelen met liefde, opvoeden alsof het een kind van haar eigen vlees en bloed was.

Er werd haar verteld dat er een jongetje van vier maanden in het tehuis zat, en dat hij dringend een liefdevol thuis zocht.

Snel was de beslissing gemaakt.

Rebecca drukte met bonzend hart de telefoon uit.

Ze zou moeder worden!

Hoewel het half 12 ‘s nachts was, zat Jeffrey nog beneden.

Rebecca kwam bij hem zitten, en vertelde hem van haar plan.

‘Een baby?’ herhaalde Jeffrey met een brede glimlach op zijn gezicht.

‘Ik heb er echt heel goed over nagedacht, pap.’ zei Rebecca. ‘Dit is wat ik wil met mijn leven.’

‘Wat geweldig, Becky!’ lachte Jeffrey. Hij straalde. ‘Dan wordt ik dus weer opa! Dan komt mijn derde kleinkind eraan!’

Ook Rebecca lachte.

‘Ik kan niet wachten tot mijn ventje hier is.’

‘Wil je helpen met de babykamer?’ vroeg ze.

Jeffrey schoot in de lach. ‘Nu? Vindt je het niet een beetje laat?’

Rebecca haalde haar schouders op.

‘Ach, waarom ook niet! Kom op!’ lachte Jeffrey.

En zo werd dan het kinderkamertje ingericht voor Rebecca’s adoptiezoontje.

Steeds bleef ze maar fantaseren over hoe hij eruit zou zien, watvoor karakter hij zou hebben, hoe hij zou opgroeien.

Ze had een kriebelend gevoel in haar buik, bijna zoals vlinders van verliefdheid.

Ze glimlachte.

De tweeling was wakker geworden van de herrie in het kamertje. Toen ze het vrolijke nieuws hoorden, begonnen ze te juichen en te dansen.

‘Een neefje!’ zei Nina even later met volle mond. ‘Vet cool!’

‘Ik hoop dat hij lief is! Ik wil later ook kinderen. Heel veel meisjes!’ zei Tessa vol overtuiging.

Ineens betrok haar gezicht.

‘O, ik moet mijn sommetjes nog maken…’ Teleurgesteld pakte ze haar schriftje.

‘Ik help wel, dan ben je sneller klaar en kunnen we weer naar bed. Het is vast hartstikke laat!’ zei Nina en ze klauterde op de stoel naast Tessa.

‘Dankjewel Nien,’ zei Tessa dankbaar. ‘Ik ben blij dat ik jou als zus heb.’