VW: Happy Family?Generaties:

(1.) Nel

(2.) Jeffrey

(3.) Rebecca, Lara, Marc

Vorige keer mocht ik de familie 3 dagen NIET besturen. Dat liep uit op een ramp… Doordat de koelkast leeg was, verhongerde iedereen langzaam.

Voor Carlijn werd dat haar einde…

Nu mag ik ze 1 dag weer wel besturen. Zal alles weer beter worden?

Dag 1: Wel besturen

Langzaam ging de tijd voorbij. Minuten leken wel uren. Een ijzige wind waaide om het huis.

Rebecca voelde zich ellendig. Het voedsel uit de vuilnisbak deed haar maag geen goed, en ze kon nauwelijks iets binnen houden. Met haar broertje was het al hetzelfde verhaal.

Maar iedereen was ook ziek van verdriet – hun moeder was dood.

Het was midden in de nacht toen ineens de telefoon rinkelde. Nel schrok op. Dit betekende dat de telefoonlijnen weer werkten! Ze waren niet meer van de buitenwereld afgesloten!

Razendsnel rende ze naar Rebecca’s kamer en pakte haar roze telefoon op. Een mannenstem vertelde haar dat het water genoeg gezakt was om bootjes met voedsel rond te sturen.

Vanaf een grote boot kwamen diverse auto’s, die de berg opreden waar onder andere de familie Van Noorden woonde.

Rebecca, die net weer haar arm in de vuilnisbak stak, keek verrast op.

Marc was moe – zo moe. Hij wilde slapen, en alles vergeten. Maar het lukte niet. Telkens als hij zijn ogen sloot, verscheen het beeld van zijn moeder.

Buiten klonk het gepiep van autobanden.

Marc schopte de dekens van zich af en droogde zijn tranen, die maar niet stopten met stromen.

‘U had niet veel later moeten komen.’ zei Nel met een schorre stem.

‘Hier is alvast een pizza, ik moet nu verder. Later vandaag zullen er manden met voedsel uitgedeeld worden.’ zei de man.

‘En het water? Zakt het al verder?’ vroeg Nel.

‘Het ziet ernaar uit.’ knikte de man, en ging weer weg.

In de keuken smeet Nel de pizza op het aanrecht, en rukte de doos open.

Eten, ze moest eten!

‘Rebecca, Marc, Lara! Jeffrey, er is eten!’ riep Nel op haar hardst.

Al gauw stonden haar drie kleinkinderen in de keuken.

Jeffrey kwam niet.

Niemand merkte zijn afwezigheid op, ze waren te druk met eten. Iedereen was uitgehongerd.

Binnen tien minuten was de hele pizza op.

De volgende ochtend zat Jeffrey ineens beneden, aangekleed en wel. Hij zag doodsbleek en alle levenslust leek uit hem verdwenen te zijn.

Toen Nel hem vroeg of hij iets wilde eten, kreeg ze geen reactie. Ze tikte voorzichtig zijn schouder aan, maar nog reageerde Jeffrey niet.

Nel schrok, hij voelde ijskoud aan.

Even later stond Jeffrey ineens op, en trok zijn werkkleding aan.

Het was weer tijd om aan het werk te gaan.

Hij kon niet meer nadenken. Alles ging op de automatische piloot.

Nel keek hem van achter het raam na. Zachtjes schudde ze haar hoofd.

Het water zakte nu in snel tempo.

Al snel kwam al het verkeer weer op gang. En ook het minder leuke verkeer – de deurwaarder kwam langs.

Door alle problemen was iedereen vergeten de rekeningen te betalen.

‘Ah, shit.’ mompelde Rebecca toen de deurwaarder spullen uit Lara’s kamer mee nam, en ook wat speelgoed uit Marcs kamer.

Ze slofte terug naar haar kamer, en werd toen overvallen door een golf van misselijkheid. Hoewel er nu weer gewoon voedsel was, verdroeg haar maag nog niet veel.

Nel nam nu de taak op zich om de familie draaiende te houden. Als iedereen verdronk in zijn verdronk in zijn verdriet, zou het hier flink mis gaan.

En hoewel Nel ook nog treurde over de dood van Carlijn, wist ze dat het leven door moest gaan. Ze maakte hamburgers, omdat Marc daar vroeger zo dol op was.

Alleen de kleinkinderen verschenen weer aan tafel. Nel had ook niet verwacht dat Jeffrey zou komen.

Niemand sprak een woord.

‘Smaakt het?’ vroeg Nel zachtjes. ‘Nog steeds hetzelfde als vroeger.’ snifte Marc en hij veegde met zijn hand langs zijn ogen. ‘Toen mama nog leefde.’

‘S-sorry.’ stamelde Marc en hij stond op van tafel. Hij kon het niet meer aan.

In de badkamer gaf hij over in het toilet en krabbelde draaierig overeind.

In de spiegel keek hij naar zijn gezicht. Ingevallen wangen, donkere wallen onder zijn ogen, en sporen van opgedroogde tranen.

Na het eten sloop Rebecca naar Lara’s kamer.

Alle oude woede vermengde zich met het verdriet. Ze was niet boos op Lara, maar ze moest gewoon iets vinden om haar emoties op kwijt te kunnen.

Ze greep een kwast en het palet, en begon dikke klodders verf over het mooie schilderij te smeren. Al gauw was het totaal verpest.

Toen Rebecca klaar was met de afwas, liep ze naar de woonkamer.

Ineens bevroor ze in haar bewegingen. Hier klopte iets niet. De lucht hing zwaar en koud om haar heen.

En toen zag ze de gedaante van Magere Hein verschijnen.

‘Het is tijd.’ klonk zijn stem in haar hoofd.

‘Dat kan niet!’ riep Nel vastberaden. ‘Ik moet voor mijn kleinkinderen zorgen, ze redden het niet zonder mij!’

Maar alle protesten van Nel hielpen niet. Ze was oud. Haar tijd was gewoon gekomen.

Daar was niets aan te doen.

‘Oma!’ krijste Lara zodra ze zag dat Nel dood was. Al gauw stonden haar broer en zus ook beneden.

Iedereen huilde.

Drie jonge tieners, aan hun lot over gelaten. Ze hadden alleen nog een vader, die niet in staat was tot wat dan ook.

Nu waren ze in een paar dagen tijd hun moeder en hun oma verloren.

Ze moesten zich zelf zien te redden.

Maar dat lukte niet altijd goed, zoals Marc al snel merkte. Terwijl hij probeerde wat eetbaars te maken, vloog een pan macaroni in de brand.

‘Mama!’ jammerde Marc. In blinde paniek rende hij door de keuken. Al snel stond het hele fornuis in de brand.

‘Oma!’ riep hij.

Maar niemand antwoordde.