VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca x Xander (geest), Lara x Ciske (geest) x Tom, Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa, Roy, PatrickVorige keer moest ik 1 dag toekijken.

De tweeling maakte zich nog steeds zorgen om de geest die ze gezien hadden. Nina zocht manieren om ervan af te komen, en hield zich bezig met paranormale zaken – iets wat haar zus niet zo leuk vond.

Lara groeide op tot oudere.

-sorry voor oud plaatje-

2 dagen spelen

Rillend van de kou kwam Nina de slaapkamer binnen. Ze blies warme lucht in haar handen en wreef ze langs elkaar, maar veel hielp het niet.

Toen ze de deur door liep, struikelde ze bijna over een paar schriften die op de grond lagen.

‘O ja.’ mompelde ze chagrijnig. ‘Huiswerk.’

Ze knielde neer op de houten vloer, griste ergens een pen vandaan en begon te schrijven.

Haar zus had haar pyjama al aangetrokken, en lag nu op haar bed een spelletje op haar nintendo te spelen.

De tweeling zei niets tegen elkaar – de spanning rond het hele gedoe met de geesten was nog steeds sterk aanwezig.

In de grote slaapkamer was het een stuk gezelliger – Lara en Tom lagen smoorverliefd in elkaars armen op het bed.

‘Dus je vindt me nog steeds mooi?’ vroeg Lara onzeker.

‘Laar…’ zuchtte Tom. ‘Twijfel daar toch niet steeds aan!’

‘Voor mij blijf jij voor eeuwig de allermooiste vrouw van de wereld.’ zei Tom.

Lara voelde het kriebelen in haar buik en giechelde verlegen. Toen kuste ze hem op zijn wang, en trok hem naar zich toe om hem nog meer te kussen.

‘Trouwen met jou was het beste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb.’ fluisterde Tom in haar oor. ‘En daarna natuurlijk dat onze Patrick geboren werd!’

Toen ze haar huiswerk af had, ging Nina naar beneden. Ze griste snel nog een boek vanonder haar bed vandaan, en negeerde de vragen die haar zusje stelde.

“Geesten, en hoe er vanaf te komen” stond er op het dikke boek. Nina plofte in een stoel neer in de lege woonkamer, en begon te lezen.

Al snel was ze totaal in het verhaal verdiept. Veel dingen wist ze al, maar ze leerde hier ook veel nieuws.

De stilte hing als een zware deken in de kamer. Nina was zich daar sterk bewust van. De klok sloeg 12 keer, en Nina versteende. Doodstil bleef ze zitten. Ze hoopte zo dat de geesten zich deze nacht weer zouden laten zien!

De houten vloer kraakte achter haar. Nina’s ogen werden groot, ze spitste haar oren, maar bewoog zich niet.

Weer kraakte er iets.

En toen hoorde ze de stem van haar zus:

‘Wat doe jij hier nog zo laat?’

Nina zuchtte geïrriteerd en balde haar vuisten. Langzaam klapte ze het boek dicht, maar nog steeds draaide ze zich niet om.

‘Wat lees je?’ vroeg Tessa.

Nu had Nina er genoeg van. Ze smeet het boek op de grond en duwde haar zus tegen haar schouder.

‘Oh, gaan we zo doen?’ riep Tessa verbaasd. ‘Ik vraag je alleen maar wat!’

‘Jij vraagt veel te veel! Bemoei je toch met je eigen zaken, laat me toch met rust!’ viel Nina uit.

‘Alles wat ik doe keur jij af! De boeken die ik lees, de interesses die ik heb, mijn overtuigingen, mijn ideeën. “Nee Nina, dat is gevaarlijk, nee Nina, dat mag niet, Nina wat doe je hier nog zo laat?”’ imiteerde Nina haar zus.

‘Zoek toch eens een eigen leven!’

‘En mocht je het nog willen weten, ik las een boek over geesten. Ja, ik weet al wat je gaat zeggen. Dat ik me daar niet mee bezig moet houden. En dit ga je vast ook weer aan mamma doorvertellen. Nou, je doet maar!’

‘NINA!’ riep Tessa geschokt. ‘Dat is helemaal niet waar, je haalt je dingen in je hoofd. Ik vroeg me alleen maar af…’

‘Laat ook maar!’ Kwaad draaide Tessa zich om en beende de keuken uit, de trap op, terug naar haar bed.

Nina bleef trillend van woede achter. Toch voelde ze zich ook vreemd toen ze haar zusje zo zag weglopen. Verdrietig.

Ze plofte weer op de fauteuil neer, sloeg het boek open op de pagina waar ze gebleven was, en begon te lezen.

Maar het lukte niet meer. Steeds dwaalden haar gedachten af, naar Tessa. Ze waren toch een tweeling…Misschien was ze een beetje te ver gegaan, en had ze niet zo gemeen moeten doen.

Nina zuchtte.

Ook Tessa maakte zich zorgen. Ze had die nacht nauwelijks nog een oog dicht gedaan.

En hoewel ze erover twijfelde, vertelde ze het de volgende morgen toch weer aan haar moeder.

‘Nina verandert, mam. Ze is steeds vaker kwaad op me, negeert me… En die paranormale dingen, mam, ik…’ Tessa kwam niet goed uit haar woorden.

Lara knikte langzaam en dacht na.

‘Eerlijk gezegd ben ik ook niet zo blij met die hobby van haar. Ik had gedacht dat het wel weer voorbij zou gaan, maar tot nu toe lijkt het dat ze er écht in geïnteresseerd is.’

‘Jammer genoeg, ja.’ knikte Tessa. ‘Ik vind het maar eng.’

‘Eng, ach, wat is eng.’ zei Lara en ze haalde haar schouders op. ‘Ik wil gewoon dat ze er geen rare ideeën op nahoudt. Kijk, dat spelen met tarotkaarten is leuk, maar ze moet niet gaan denken dat je er écht je toekomst mee kan voorspellen. En kristallen bollen, dromen analyseren, orakels, geesten oproepen… Nina vindt het allemaal heel interessant. Dat weet ik wel.’

‘J-ja.’ zei Tessa zacht. ‘Maar ze moet er niet te ver mee gaan.’

Nina had inmiddels het ontbijt gemaakt en de tafel gedekt.

Doodmoe zat ze aan tafel. De hele nacht was ze wakker gebleven, ze had het boek uit gelezen en meteen een paar technieken uitgetest.

Even leek het te werken, er was een hele vreemde sfeer in de kamer gekomen. Maar toen was Nina bang geworden – vreselijk bang.

Nu zat ze in haar eentje aan de tafel, en ineens rolden de tranen over haar wangen.

Tessa pakte ook wat te eten uit de keuken, en wilde net naar de eetkamer lopen toen ze een vreemd geluid hoorde.

Huilde daar iemand?

Nina?

Verward bleef Tessa in de deuropening staan, en staarde voor zich uit.

Toen er meer mensen naar beneden kwamen, droogde Nina snel haar tranen, en deed alsof er niets aan de hand was.

De maaltijd verliep zoals alle anderen. Lara en haar zus Rebecca praatten over van alles en nog wat, en soms vroegen ze wat aan de tweeling.

Vandaag was de tweeling stil.

Tessa richtte al haar aandacht op haar cracker, die ze zorgvuldig met kaas belegde. Tegenover haar deed Nina hetzelfde.

Stiekem bekeek Tessa haar zus. Je kon zien dat ze gehuild had, haar ogen waren rood en ze zag er bleek en moe uit.

Tessa voelde zich ook ellendig.

Na een lange dag op school, met een blokuur natuurkunde en een onvoldoende voor aardrijkskunde, kwam Tessa weer thuis. Haar zus verdween meteen naar boven.

Tessa had echter geen tijd om te relaxen of huiswerk te maken – zij begon vandaag met haar baantje in het onderwijs!

Dat maakte haar wel weer blij; werken in het onderwijs was echt haar levenswens.

Na een vermoeiende eerste werkdag vol krijsende kinderen in een speeltuin kwam Tessa weer thuis.

Ze zuchtte treurig.

Ontslagen. Op de eerste werkdag…

‘Tess, wat is er? Je kijkt zo droevig? Ging het niet goed op je werk?’ Tom kwam ook net thuis, en stapte vriendelijk op haar toe.

‘Ik ben ontslagen.’ piepte Tessa en ze keek naar de grond. ‘Ik was niet streng genoeg, zeiden ze.’

‘O, meisje toch.’ zei Tom vol medeleven. ‘En dan ontslaan ze je gelijk?’

‘Ik kon de kinderen niet in de hand houden.’

Tom zuchtte. ‘Werken in het onderwijs is niet altijd even makkelijk. Soms moet je streng zijn, terwijl je dat helemaal niet wilt.’

‘Ik ben zelf ook onderaan begonnen, ooit.’ zei Tom, en hij schoot in de lach. ‘Maar met de jaren leer je. Nu werk ik al heel lang op de middelbare school, maar denk je dat dat altijd even makkelijk is? Tess, het loopt niet altijd op rolletjes. Er zijn soms tegenslagen. Maar die kun je overwinnen, altijd.’

‘Altijd?’ glimlachte Tessa. Ze voelde zich stukken beter door zijn woorden. ‘Maar wat moet ik nu doen? Ik wil zo graag in het onderwijs werken, en nu ben ik er op de eerste dag al uitgeknikkerd…’

‘Doorzetten. Gewoon doorzetten.’ zei Tom vastberaden. ‘Jij zoekt gewoon weer een baantje in het onderwijs, en gaat het opnieuw proberen.’

‘Okee.’ lachte Tessa. ‘Bedankt, pap.’

Snel kleedde Tessa zich om en liep toen naar de badkamer. Nietsvermoedend opende ze de deur, en liep toen ineens tegen haar zus aan.

Ze zag nog net hoe Nina haar roodbehuilde ogen afveegde met haar hand.

‘O, Tess.’ zei Nina zenuwachtig en ze stapte achteruit.

‘Hee, sorry, ik wist niet dat jij hier was.’

‘H-hoe ging je eerste werkdag?’ vroeg Nina.

Tessa schuifelde ongemakkelijk met haar voet over de tegels.

‘Niet zo goed. Ik ben ontslagen. Maar…ik ga het weer opnieuw proberen.’

‘O, okee. Wel balen.’ zei Nina zacht.

‘Nien, wat is er met je aan de hand?’ vroeg Tessa ineens serieus, en ze veegde met haar duim een traan van haar zus’ wang.

Geschrokken deinsde Nina achteruit. ‘Niks, er is niks! Wat zou er moeten zijn?’

‘Kom op, je ziet al dagen lijkbleek, je slaapt amper, je huilt…Is het weer door de geesten?’ vroeg Tessa.

‘Nou…ja.’ Nina sloeg haar ogen neer en beet op haar lip. Dit was moeilijk.

‘Niet alleen dat. Het is ook gewoon dat ik me soms zo alleen voel. Dat het voelt, alsof mensen me niet accepteren zoals ik ben. Ik heb bepaalde hobby’s, Tess, en het lijkt wel of niemand het daarmee eens is. En dan die geesten…ik ben soms zo bang, Tessa, zo bang.’

Met grote ogen waarin de angst was af te lezen, keek ze op naar haar zus.

Zonder iets te zeggen stapte Tessa op haar zus af, en sloeg haar armen om haar heen. Dankbaar sloeg ook Nina haar armen om haar heen.

‘Ik ben er voor je, Nien. Soms lijkt het misschien niet zo, maar ik blijf toch voor altijd je tweelingzusje. Ik wil niet dat je je alleen of bang voelt.’

‘Bedankt. Ik beloof dat ik me minder met die geesten zal bezig houden vanaf nu.’

Eindelijk was die oude, warme zussenband er weer. Nina en Tessa lachten weer samen, en er was niks meer te merken van die vreemde spanning die zo lang tussen hen in had gehangen.

Tessa zette de tv aan en keek een serie, terwijl Nina een pan macaroni maakte en vanuit de keuken mee keek.

De oude Rebecca merkte niets van de problemen die de tweeling hadden doorgemaakt.

Ze lette zelfs amper nog op haar zoontje, die daardoor steeds brutaler en onhandelbaarder werd. Ze merkte het niet.

Rebecca zat gevangen in haar eigen hoofd, in haar eigen verleden.

Xander beheerste haar leven meer dan ooit – ze miste hem zo erg dat ze er gek van werd.

Ze sloot zich af van het normale leven, en bleef dagen op haar kamer. Naar haar werk ging ze bijna nooit meer, omdat ze daar Ramon zou ontmoeten. En hem wilde ze nooit meer zien, na die ene zoen in de nacht.

Rebecca voelde zich vreselijk. Iedere gedachte aan het verleden deed pijn. Haar leven had er zo anders uit kunnen zien, zo ontzettend anders…

In zijn kleine slaapkamertje trok Patrick zijn pyjama aan. Hij was een beetje boos, omdat hij een boek had willen lezen en Roy toen keihard de radio had aan gezet. Toen was hij maar naar zijn slaapkamer gegaan.

Net toen Roy zijn dekbed open had geslagen, zag hij een vreemde schaduw langs het behang trekken.

En ineens verscheen daar een doorzichtige gedaante vlak voor hem, die een vreselijk gekrijs voortbracht.

Ook Patrick begon te gillen, steeds harder, en hij deinsde achteruit zodat hij tegen de muur aan viel.

‘Jochie toch, wat is er?’ Lara kwam de kamer binnen stormen en meteen viel Patrick haar in de armen.

‘Een oude mevrouw, mama, er was een spook van een oude mevrouw hier!’

‘Wat zeg je me nou?’ zei Lara zacht. ‘Het was vast een schaduw.’

‘Ik wil bij jou slapen, mama.’ piepte Patrick. Lara vond het goed, Tom zou dan wel een nachtje in Patricks bed slapen.

Nauwelijks lagen ze een uurtje, of Patrick krijste het alweer uit.

‘Daar is ze weer, mama, kijk dan!’

Het arme kind was helemaal in paniek. Lara probeerde hem te kalmeren, maar hij bleef maar huilen en verstopte zich onder de dekens.

Uiteindelijk viel hij in slaap, maar alleen omdat zij n moeder vlak naast hem bleef en hem beloofde hem te beschermen.

Eindelijk werd het weer ochtend. Nina kwam de slaapkamer in en keek verbaasd naar haar broertje.

‘Waarom ligt hij hier?’ vroeg ze.

‘Hij…had eng gedroomd.’ zei Lara kortaf. De waarheid kon ze niet vertellen, zeker niet aan de tweeling. Dat zou Nina’s ideeën over geesten alleen maar versterken.

Met een hoofd dat draaide van de slaap vertrok Patrick even later naar school.

Hij voelde zich eenzaam. Was hij gek? Waarom had niemand anders die geest gezien?

Toen het weer rustig was geworden in huis, en iedereen naar school of werk was, rinkelde de telefoon.

Rebecca was voor de zoveelste keer thuis gebleven, en nam met tegenzin op.

Toen ze hoorde wie het was, betrok haar gezicht nog meer.

‘Ik had gezegd dat jij uit mijn leven moest verdwijnen.’ zei ze, en ze maakte aanstalten om de telefoon uit te drukken.

‘Becky, wacht!’ riep Ramon aan de andere kant van de lijn.

‘Waarom zou ik nog naar jou luisteren? Wat moet je van me?’

‘Luister nou, ik wil het uitpraten! We waren zulke goede vrienden, Becky. Ik vind het erg jammer dat het allemaal zo gelopen is.’

‘Ik hoef jouw gezeik niet te horen. En noem me geen Becky.’ krijste Rebecca.

Toen hing ze op.

Kokend van woede zakte Rebecca op de bank neer. Dit was niet goed voor haar oude hart…

‘Zo, jij hebt heel wat uit te leggen.’ Ineens stond Lara daar.

‘Ik hoef helemaal niemand iets uit te leggen.’

‘Het was die Ramon, hè?’ vroeg Lara. ‘Hebben jullie ruzie? Vroeger kwam hij hier zo vaak, ik dacht dat jullie vrienden waren.’

‘Waren we ook. Maar nu niet meer.’

‘Wat is er dan gebeurd?’

‘Het ligt nogal ingewikkeld, Laar.’ zei Rebecca zacht. ‘Onze vriendschap begon te veranderen, het werd meer een…relatie. Ik denk dat we een beetje verliefd geworden waren.’

Even zweeg ze.

‘Maar ik wil dat gewoon niet. En daarom heb ik het afgekapt.’

Ja, zo zat het, dacht Rebecca bij zichzelf. Dat was het hele verhaal.

Ze keek naar de trouwring om haar vinger. De ring, die ze altijd omgehouden had.

Ze dacht terug aan de mooie trouwdag, de dag dat Xander eindelijk werkelijk de hare werd, na al die tijd.

En ze dacht terug aan de huwelijksnacht, waarin Xander stierf nog voordat ze het bed met elkaar hadden kunnen delen…

‘Je denkt aan Xander, hè?’ vroeg Lara. ‘Daarom wilde je geen relatie met Ramon.’ Even aarzelde ze. ‘Hoe lang is Xander nu al dood? Twintig jaar?’

‘Zevenentwintig.’ zei Becky kortaf. ‘Zevenentwintig jaar, vijf maanden en zestien dagen.’

Er viel een zware stilte tussen de twee zussen.

‘Ik weet wat je nu denkt.’ zei Rebecca even later. ‘Jij denkt dat ik te lang blijf hangen bij Xander. Dat ik dóór moet gaan met leven, en de liefde weer moet toe laten. Maar zó werkt het niet, Lara.’

Er viel weer een stilte.

‘Zo werkt het niet.’

Rebecca ging terug naar bed, en pas aan het eind van de middag kleedde ze zich aan en kwam ze weer naar beneden.

Na een paar boterhammen vertrok ze weer naar haar kamer.

Roy vroeg of ze met hem wilde gamen, maar ze negeerde hem.

Intussen zat Tessa op de computer wat op te zoeken voor school. Ze moest een werkstuk schrijven over de Verlichting, en dat was nog knap lastig.

Hopelijk vond ze wat informatie op internet.

Toen ze een internetsite wilde intypen, viel haar oog op de lijst sites die recent bezocht waren.

Ze scrollde erheen, en toen stokte haar adem in haar keel.

De hele lijst bestond uit vreemde sites, met namen zoals ‘orakels.com’, ‘geestenenzo.nl’, ‘geesten-demonen.nl’, ‘paranormaal.nl’.

‘Nina.’ siste Tessa kwaad.

Driftig beende Tessa naar de slaapkamer, waar ze haar zus op bed vond.

‘Ik dacht dat jij zou stoppen met dat geestengedoe!’ riep ze.

Nina keek verward op.

‘Wat bedoel je?’

‘Doe maar niet alsof je dom bent!’ riep Tessa. ‘Ik zag dat je allemaal rare sites hebt bezocht, op internet. Je zou ermee stoppen, Nien!’

Nina wierp haar zus een vernietigende blik toe.

‘Waarom bemoei je je nou weer met mijn zaken?’

‘Ik maak me gewoon zorgen om je!’ riep Tessa. ‘Ik dacht dat alles weer goed was, en dat jij je minder zou bezig houden met geesten. Dat heb je zelf gezegd!’

‘Stel je toch niet zo aan, zeg. Het waren maar een paar internetsites.’

‘Ik ga het tegen mamma zeggen, hoor. Als jij hier niet mee ophoudt, kom je straks nog echt in de problemen.’ zei Tessa angstig.

‘Als je je mond maar houdt! O, wat ben jij toch een moederskindje. Alles kwek je door aan mammie! Laat me toch zijn wie ik ben, Tessa! Dat jij nou geen leven hebt, is jouw probleem! Maar laat mij dan toch met rust!’

Lara hoorde het geschreeuw en rende naar de kamer van haar dochters.

‘Meiden, meiden, ophouden!’ riep ze, maar ze kwam nauwelijks boven het geruzie uit. Pas toen ze op de grond stampte en haar stem nóg meer verhief, keek de tweeling haar kant uit.

‘O, kom je je lievelingetje weer redden, mam? Die schattige Tessa, die altijd zo braaf is en alles aan jou doorvertelt?’ siste Nina kwaad.

‘Wat? Nou ja zeg, Nien, waar heb jij het over? Er is hier helemaal niemand mijn ‘lievelingetje’. En nu wil ik horen wat er aan de hand is.’ zei Lara kortaf.

‘Tessa heeft geen leven.’ zei Nina en ze haalde haar schouders op. ‘Daarom bemoeit ze zich met alles wat ik doe!’

‘Dat is niet waar!’ krijste Tessa. ‘Ik vond op de computer allemaal rare sites waar Nina op is geweest, mam. Van geesten en zo. En ik wil dat ze ermee stopt, het is niet goed, het is…’

‘Hou je kop!’

‘Stil, rustig!’ riep Lara en haar dochters zwegen.

‘Jullie krijgen allebei huisarrest. En Nina, jij mag een week niet meer computeren.’

‘Wat? Dat slaat nergens op!’ riep Nina.

‘En waarom krijg ik ook huisarrest, ik heb toch niks gedaan?’ riep Tessa.

‘Waarom accepteert niemand mij zoals ik ben?’ riep Nina ineens kwaad uit. De tranen stonden in haar ogen. Ze voelde zich machteloos, zo ontzettend alleen en onbegrepen…

‘Nina, dat is niet waar, wij – ’ begon Lara, maar Nina rende de kamer uit en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.

‘Mam, waarom heb ik ook huisarrest?’ vroeg Tessa zacht, maar haar moeder draaide zich ook om en trok de deur hard achter zich dicht.

Tessa bleef met grote ogen achter. Ze slikte moeizaam en staarde nog een hele tijd naar de deur.

Toen ging ze op haar bed liggen en zette haar mp3-speler aan.

Waarom ging alles zo mis? Ze maakte zich alleen maar zorgen om haar zus, waarom begreep Nina dat niet? Het was gemeen van haar om te zeggen dat ze een bemoeial was, of dat ze geen eigen leven had.

Tessa zuchtte en zocht wat leuke nummers om te luisteren, maar ze vond alleen maar verdrietige liedjes.

‘Geesten.’ herhaalde Tom.

‘Ja, geesten.’ zei Lara. Samen zaten ze voor de open haard. ‘De tweeling heeft het erover, en nu Patrick ook al… En nu ik erover nadenk, zijn er in het verleden ook wel…ongelukken gebeurd, die misschien met geesten te maken hadden.’ Ze dacht aan de plotselinge dood van haar man Ciske, en aan die van Xander.

‘Maar dat is toch onzin? Dat het hier zou spoken?’

‘Dat lijkt me inderdaad te belachelijk voor woorden.’ knikte Tom.

‘Nina is zo in de war. Omdat wij niet geloven in al dat paranormale, denkt ze dat we háár als persoon niet accepteren. En Tessa wil haar zus helpen, maar dat lukt niet. Iedereen is in de war.’ zuchtte Lara.

Even keken ze zwijgend naar de dansende vlammen in het haardvuur. Hun handen vonden elkaar.

‘Soms lijkt het leven heel ingewikkeld. Zit alles tegen. Daar weet jij alles van, Laar.’ zei Tom zacht. Zijn vrouw knikte droevig.

‘Maar het komt altijd weer goed.’ zei Tom positief. ‘En daar weet jij ook alles van!’

‘Zeker,’ glimlachte Lara, en ze zoenden elkaar.