Tekstfragment 2:

Bladzijde 321.

Het raam bood uitzicht op een helling, begroeid met kromme lichamen van appelbomen. De bovenkant van de helling werd door het bos omsloten en de glooiing van de heuvels reikte tot in de verte. Tegen de avond, als een witte maan zich tegen de bleke hemel aftekende, ging Tereza in de deuropening staan. Het hemellichaam, hangend aan het nog schemerlichte firmament, leek haar net een lamp die ze ’s morgens hadden vergeten uit te doen en die de hele dag was blijven branden in de kamer der doden. De kromme appelbomen groeiden op de helling en konden evenmin weg van de plek waar ze waren geworteld als Tereza en Tomas ooit uit dit dorp. Ze hadden hun auto, hun televisie en hun radio verkocht om van een boer die naar de stad verhuisde, een huisje met een tuin te kunne kopen. Leven op het platteland was hun enige mogelijke uitvlucht, want hier was een permanent tekort aan mensen en een overvloed van woonruimte. Niemand was geïnteresseerd in het politieke verleden van hen die bereid waren op het land of in de bosbouw te werken, en niemand benijdde hen. Tereza was heel blij dat ze de stad achter zich hadden gelaten met de dronken barbezoekers en de onbekende vrouwen naar wie Tomas’ haar rook. De politie liet hen met rust en het incident met de ingenieur vloeide voor haar ineen met de episode op de Petrusheuvel, zodat ze droom en werkelijkheid amper uit elkaar kon houden.