Inleiding

In 2011 hebben we ‘de groene ronde van Ierland’ gefietst. Van Dublin, met de klok mee, rondom naar Belfast. Daar zijn we overgestoken naar Schotland en via de fietsroute langs Hadrians Wall zijn we naar Newcastle gefietst waar we de veerboot naar Nederland hebben genomen. In totaal 1901 kilometer waarvan 1430 in Ierland, 388 in Schotland en Engeland en 82 in Nederland.Het was een tocht met ups en downs. Letterlijk en figuurlijk. Men gaf de indruk dat het een zware tocht was maar, eigenwijs als we zijn, dachten dat na de Alpen van vorige jaar dit een eitje moest zijn. We konden er niet verder naast zitten. Het landschap van Ierland golft continu op en neer als een golfslagbad. Het gaat niet hoog, maar het gaat wel vaak. En steil. Percentages van 20% zijn normaal. We waren dan ook de eerste dagen kapot. Een andere uitdaging was het weer. Ierland heeft al de neiging erg nat te zijn maar in heel Europa was het slecht en in Ierland nog slechter. Er is zelden een dag geweest zonder dat het regenpak uit de tas kwam. Toch hebben we genoten van het land. De mensen zijn vriendelijk en het landschap is fantastisch en gevarieerd. Elke dag was weer genieten ondanks de vermoeidheid en het weer. Als ik aan deze vakantie terugdenkt heb ik alleen maar goede herinneringen. En die herinneringen heb ik geprobeerd vast te leggen in dit boek.

Hans van der VeekeSeptember 2011

Summer in Ireland

I’m glad I remembered my stout mackintoshas well as my swimsuit – for wind and the slosh.

The sky is leaden, the lawn sopping wetand rain keeps a-lashing…how wet can it get?

We’ve done it before and we’ll do it againsummer in Ireland despite all the rain.

We’ll d’on our sou’westers and what do we careif weather be foul or weather be fair?

We’ll put on our thermals, scarfs and thick socksand great heavy wellies – to skid over the rocks.

We care not a fig for the storm or the floodwe’ll summer in Ireland in spite of the mud.

I’m dripping all over from head to my toein thunder and lightning we’ll merrily go.

We laugh as the hailstones come hammering downand batter the bathers…wearing only a frown.While weak-hearted folk will head for the sunwe’ll summer in Ireland and drown in the fun.

De voorbereiding

De vakantie was nog niet begonnen en toen begonnen de dilemma’s al. We willen gaan fietsen in Ierland volgens route van Benjamins. Deze begint officieel in Belfast en gaat dan tegen de klok in naar Dublin. Maar…

We gaan het liefst met de bus erheen (we houden niet van vliegen met de fiets) en doen dan het rondje. Aan het einde van het rondje vinden we het leuk om naar huis terug te fietsen, door Engeland, dan de boot naar Nederland, en dan het laatste stukje ook naar huis te fietsen. Afgelopen jaar ging Cycletours ook nog naar Ierland maar dit jaar (2011) niet meer. Maar in Duitsland zit Sausewind en die heeft een busreis naar Dublin in het programma. 

Dan komt het tweede dilemma: Gaan we eerst naar Belfast en eindigen in Dublin? Of starten we in Dublin en eindigen we in Belfast? De route is eenzijdig beschreven. Van Belfast naar Dublin. Je kunt van Dublin naar Belfast fietsen. Dit is ongeveer 200 kilometer. Maar er gaat ook een bus en een trein. Wat eigenlijk belangrijker is, is de vraag welke mogelijkheden je in Belfast en Dublin hebt om naar Engeland te komen. En hoe je dan verder gaat naar de oostkust? In Engeland is het leuk om een route te volgen. Er zijn er twee die aardig bij ons in de buurt komen. De Coast-to-Coast route en een route langs Hadrians wall. 

Na wat wikken en wegen kom ik op het volgende plan: We boeken de bus naar Dublin. Daar kijken we natuurlijk een dagje rond. En dan gaan we tegen de klok in de route van Benjaminse doen. Dit kan goed omdat ik de track op de GPS heb en daardoor minder afhankelijk ben van de aanwijzingen in het boekje. Vanuit Belfast of Larne nemen we dan de boot naar Stranraer. Stukje door Schotland fietsen en dan aanhaken op de route van’ Hadrians wall’. Die eindigt in Newcastle en daar kunnen we de boot naar Nederland nemen.

Dus… alles leek geregeld totdat Sausewind de busrit annuleert. ‘Te weinig deelnemers’ is de toelichting. Daar zit je dan met je goede gedrag en je voorbereidingen. Wat nu? We kunnen met de auto (en fietsen) naar Engeland, die daar laten staan en dan oversteken naar Ierland, rondje fietsen en weer terug. Nadeel daarvan is dat dit nogal prijzig is. Met de boot en auto naar Engeland is zeker € 800,= of meer voor een retour. Met de fiets is dit een stuk goedkoper, maar we hebben niet de tijd om twee keer door Engeland te fietsen. Met de trein is nogal omslachtig en kost ook veel tijd.

Dan maar met het vliegtuig, ondanks mijn weerzin tegen vliegen met de fiets. Ik heb niks tegen vliegen, maar de doemscenario’s die ik lees van de ‘vliegende fietsen’ hebben me alle lust ontnomen. Daar zet ik me overheen en ik boek een ticket vanaf Eindhoven naar Dublin. Het voordeel is dat we gewoon ons originele voorbereide plan aan kunnen houden. En het is nog goedkoper ook dan de bus. Het tarief van Ryanair is wat ondoorzichtig. Ik betaal de volgende posten: €53.98 voor de basistickets, €66.98 voor belastingen en toeslagen, €4.00 CANX (wat het ook moge zijn), €12.00 web inchecktarief, €60.00 voor de bagage (2x20 kg), €80.00 voor de fietsen en €12.00 administratiekosten. Gezamenlijk is dit €289.96. Bij de fietsenmaker heb ik twee dozen geregeld. Die maak ik op maat en verstevig ik voor onze fietsen. Bij Ryanair mag je maar één stuk bagage meenemen. Dus we hebben een ‘flightbag’ gekocht. Dit is een soort van zak waar zeker 4 fietstassen in passen.

Denk je dat je alles goed geregeld hebt en dan merk je dat dit (nog) niet zo is. Ik kom er namelijk achter dat mijn geboekte ticket bij Ryanair mogelijk niet geldig is. Hoe zit dat?Ryanair boek je via een website. Het is allemaal goedkoop, dus je moet veel zelf doen. Als

om mijn voornaam gevraagd wordt, vul ik natuurlijk "Hans" in. Later lees ik dat dit natuurlijk de eerste voornaam in je paspoort moet zijn. En daar staat bij mij "Johannes" en geen "Hans". Wat nu?Er zijn twee keuzes; laten wijzigen of het erop aan laten komen. In eerste instantie kies ik voor het laatste maar op het fietsersforum is toch de algemene tendens dat dit niet handig is. En eerlijk gezegd voel ik me daar ook niet prettig bij. Dan maar wijzigen dus...

Inloggen op de website bij Ryanair, mijn ticket opzoeken, wijzen naam en... WTF... Dat kost dus €100,=! Dat heb ik er niet voor over, over naar plan B. Maar dat plan is er niet. Toch maar weer even op het fietsforum kijken wat men daarvan zegt. Via een van de reacties kom ik bij het forum van het Tros Radar programma. Daar is een apart topic van zeven(!) pagina's gewijd aan de naamswijziging bij Ryanair. Een tijdje lezen geeft de tip om te bellen met de klantenservice. Hierbij zijn de volgende ervaringen:- Soms lukt het om de wijziging kosteloos te laten doorvoeren.- Soms moet je een tientje ervoor betalen (wat ik redelijk vind)- Soms wordt je gewoon bot afgewezen- En soms, als je voor de tweede, derde of vierde keer belt, dan lukt het wel.

Ik ga voor de laatste tactiek en bedenk een zielig verhaal over onkunde, de eerste keer vliegen en onnozelheid over namen. Na een tijdje in de wacht te zijn, waarin ik mijn verhaal kan oefenen, krijg ik een Ierse dame aan de lijn. Zakelijk vraagt ze mijn gegevens en schakelt meteen over naar "What is your problem, sir?". Zo, gelijk naar de punt. Ik doe mijn gerepeteerde verhaal en eigenlijk zonder moeite stelt ze voor mijn naam aan te passen. Er wordt nog wel even gezucht, maar dan schakelen we meteen over op de juiste spelling van "Johannes". Ik stel nog wat andere vragen, bedankt haar vriendelijk en wens haar een "Nice day".

Het valt dus allemaal wel mee met Ryanair? Of heb ik gewoon geluk gehad? Ik weet inmiddels wel dat ze heel scherp zijn op het toegelaten gewicht en de grootte van de handbagage. Met de boetes die ze daar heffen, verdienen ze eigenlijk hun geld. Ik wil daar niet weer instinken, dus van te voren pakken we vast alles en wegen dan de tassen. Geen verrassingen meer voor mij!

Zaterdag 23 juli (1) Dromen zijn bedrogBaflo – Eindhoven – Dublin airport -centrum DublinDublin International Hostel (€ 45)

Het is nog erger dan ik in mijn worst-case doemscenario had kunnen bedenken. De helft van de doos is verdwenen en daarmee ook een helft van mijn fiets. Waarschijnlijk hebben ze lootjes getrokken wie mij het slechte nieuws moest brengen want de man die mij het restant overhandigt kijkt ook niet echt gelukkig. "I am so sorry" brengt hij nog uit. "I will get the rest for you". Het deel wat ik nu krijg ziet er zielig uit. Spaken steken uit de Rohloff omhoog. De achtervork staat krom en als ware het een gewond beest drupt de gel uit mijn zadel. Het voorwiel wat ik even later krijg had ook uit de wokkel fabriek kunnen komen en de voorvork heeft een vorm die hij nooit heeft gehad en ook nooit meer zal krijgen. Ik kan wel janken en dan... word ik wakker. Het was namelijk mijn droom van gisterenavond.

In werkelijkheid is het allemaal prima gegaan. Om kwart over tien uit Baflo vertrokken, een paar kleine files deden me nog wel even zweten. Ik heb een hekel aan deadlines als ik geen invloed op de uitkomst heb. Maar om kwart over een komen we aan bij het vliegveld, laden de tassen op en rijden naar binnen. Steven volgt ons met de twee dozen en dat geeft wel wat bekijks. "Ik ga op reis en neem mee...twee dozen" lachen twee dames hem toe. In de hoek zetten we de dozen in elkaar en pakken alles in. Alle tassen gaan in een flight-bag per persoon omdat je maar één tas mag meenemen. Bij de fiets doen we ook nog wat extra spullen om het gewicht van de tas te verminderen. Dan in de rij voor de check-in. Onze bagage is samen ongeveer 30 kilo en een van de fietsen moet ook gewogen worden; 24,3 kg. Allemaal binnen de limieten. De bagage verdwijnt en bij de 'afwijkende bagage' balie kunnen we de fietsen kwijt. Helaas moeten onze zorgvuldig dichtgeplakte dozen weer open. De man wil graag zien wat erin zit. Geduldig snij ik de zaak weer open, hij kijkt, alles ok, en ik plak de zaak weer dicht. Daarna door de douane en wachten op het vliegtuig.Eindhoven is geen Eelde. Ik had een kneuterig provinciaals vliegveldje verwacht maar het is nog aardig groot met verschillende gates. Om half vier is er nog geen vliegtuig te zien. Maar alles komt goed. Om tien over vier gaan we de lucht in. Vanuit het vliegtuig zien we dat ze netjes omgaan met de dozen.Ryanair is goedkoop maar het is allemaal wel krap en je moet overal voor betalen. Het zou me niet verbazen als er een schoteltje staat in het toilet waar je geld achter moet laten. Toch was het een prima vlucht.In Dublin worden de fietsen netjes overhandigd. Er zit zelfs geen krasje op de doos. We pakken de fietsen uit, zetten de boel weer in elkaar, laden de tassen op en fietsen zomaar ineens in Ierland. En, in tegenstelling tot Nederland, is het hier geen herfst. We fietsen heerlijk in het zonnetje. Met de GPS is de route goed te vinden naar het Dublin International Youth Hostel. Het is wel erg druk en ook het links fietsen is wennen. Ik weet steeds niet welke kant ik op moet kijken. We krijgen een kamer op de tweede verdieping. Met zes bedden, maar wel privé. Vier bedden blijven dus leeg. Douche en wc op de gang dus het is net als kamperen. En het is niet zo duur. Het is inmiddels een uur of zeven en we hebben honger en dorst als een Ier. In ongeveer 15 minuten lopen we naar het centrum. Het is daar druk en gezellig. In het “Temple bar” gebied vinden we een Iers eethuis. Saskia neemt een Irish stew en ik de mosselen in cider. We spoelen het weg met wijn en Guinness. Heerlijk.Daarna slenteren we nog even door de stad. Het is gezellig druk. We zien een knokpartij van dichtbij en er lopen heel wat vreemde figuren rond. Op de terugweg naar huis duiken we nog even een pub in. Ik tik nog een pint "stout" weg en Saskia kan eindelijk aan de cider. Daarna is het elf uur. In Nederlandse tijd twaalf uur. Genoeg voor vandaag. In het hostel moeten we

nog wel even de bedden op maken en dan duik ik in mijn mandje. Morgen gaan we Dublin wat beter onderzoeken.

Zondag 24 juli (2) DublinDublinDublin International Hostel (€ 45)

Ik weet niet wat zwaarder is; een dag door Dublin slenteren of over de Alpen fietsen. Wel weet ik dat we vandaag ontzettend genoten hebben en veel plezier gehad hebben.Als we opstaan is het grijs buiten. We slapen een beetje uit maar om acht uur sta ik toch onder de douche. Met campinggevoel want naast mij staan ook mensen te douchen. Het ontbijt is in de kerk. In de kerk? Ja, in de kerk. Het hostel is gevestigd in een "boy's convent" en die heeft er ook een kerk bij. En daar ontbijten we. Waar vroeger de priester stond te preken wordt nu de koffie en de thee gemaakt. Veel nationaliteiten hier en we worden ingesloten door een Franse schoolklas. Daarna naar de stad. Saskia heeft een lijstje gemaakt van de dingen die we gaan doen. Veel dingen doen we ook niet. We gaan niet op een bus door de stad heen. Te duur. En we gaan ook niet naar de Guiness brouwerij. Daar ben ik al eerder geweest en het uitzicht wordt overgewaardeerd.Via O'Connell street lopen we, in een beetje drizzle regen, weer naar de Liffy. Ons hostel zit ver ten noorden van deze rivier en dat maakt het meteen de slechte buurt. Veel Tokkie's op straat en je ziet mensen letterlijk en figuurlijk omvallen van de drank. Onder de Liffy zitten de goede buurten zoals Temple Bar en de Viking/Medieval area. In dit gedeelte zijn de Vikingen voor het eerst aan land gegaan en zo is Dublin ontstaan. Op zoek naar een andere tentoonstelling lopen we per ongeluk bij Dublinea binnen. En dat is geen straf want de Ieren kunnen een saai stuk geschiedenis tot een interessante tentoonstelling verwerken. We lopen door de Viking nederzetting heen, langs een Middeleeuwse winkelstraat en zien hoe de zwarte pest de bevolking decimeerde. Daarna kijken we nog wat rond in in de huidige versie van Middeleeuws Dublin. De zon schijnt inmiddels weer uitbundig en om één uur kunnen we de Chester Beatty library binnen. Deze man heeft een prachtige verzameling manuscripten, iconen en miniaturen verzameld van allerlei religies uit alle delen van de wereld. En het is nog gratis ook!De volgende missie is om een gasblikje te scoren want die mochten we niet meenemen met het vliegtuig. En nu zijn de winkels open. We lopen weer door Temple Bar heen en kopen er een "pasty" om de honger te stillen.<iets inspringen>Over Temple Bar wil ik nog wel het een en ander kwijt. Je zou het niet van de Ieren verwachten maar in het 's avonds feesten zijn zij de kampioenen. Ik heb ik Spanje heel wat meegemaakt want ze leven daar 's avonds op straat, maar dit slaat alles. Tegen de avond trekt alles wat oud genoeg is (of oud genoeg denkt te zijn) om te drinken richting deze wijk die vol met kroegen zit. De mannen in trainingspak of spijkerbroek en de vrouwen opgedirkt als stoephoeren. Ja, je leest het goed. De kledingkeus is dusdanig dat ik als boertje uit Baflo geschokt ben. Stiletto hakken, fluisterbroeken die je toeschreeuwen en doorkijkbloesjes die het label op de BH laten lezen. Maar ook minirokjes en paarse rubber kaplaarzen zijn heel gewoon. En dan zuipen tot je erbij neervalt. Na twaalven begint het zo sterk naar pis en kots te ruiken dat ze het ook wel "Temple Barf" noemen. In de ochtend wordt alles schoongespoten, inclusief de Ieren die nog in de goot liggen en dan kunnen ze weer van voren af aan beginnen. Maar het is dan ook heel gezellig in de vele kroegen. Overal live muziek en bandjes op straat.Met onze pasty zoeken we een plekje langs de Liffy. Naast ons komt een man zitten die gisteren nog uit de goot gespoeld werd. Hij vraagt waar we vandaan komen. "Amsterdam" roept Saskia. Korsakov is duidelijk familie van hem want vijf minuten later vraagt hij weer waar we vandaan komen. Aha, Amsterdam. Daar is hij een "prostitute" geweest. Saskia

schatert het uit want met zijn uiterlijk zal hij niet klanten gehad hebben. Hij snapt het allemaal niet zo goed en wijdt zich weer aan zijn bier. Zonder spijt nemen we afscheid van hem.Ik heb thuis al de adressen van twee outdoor winkels opgezocht maar beide hebben ze niet de gasblikjes die we zoeken. Net uitverkocht. Gelukkig heb ik een adapter voor de blauwe Campinggaz blikjes, dus dan nemen we maar een van die soort. Hebben we morgen in elk geval koffie onderweg. Daarna gaan we richting Trinity college waar het beroemde "Book of Kells" ligt. Dit is een heel oud, prachtig geïllustreerd boek waarvan je achter glas twee pagina's kunt zien. Als je veel geld betaalt, dan mag je er even langs hollen. Wel achteraan sluiten in de rij hiervoor. Dat doen we dus niet maar we genieten in het zonnetje wel van de atmosfeer en de prachtige gebouwen.Het loopt tegen het einde van de middag en we hebben nog een laatste missie: Grafton Street en het aanpalende St. Stephens Green. Door Grafton Street lopen is een feest. Mooie winkels, gezellig druk en om de 50 meter een straat artiest of een bandje. We staan een tijdje te luisteren bij een man die prachtig gitaar speelt op een olieblik. Het park is ook mooi en door het zonnige weer zitten overal mensen in het gras. Zo'n gezellige stad hier!Terug in de winkelstraat zoeken we een terrasje op. Bij een Italiaans restaurant "Kitchen" zitten we te pimpelen in de zon en gaan naadloos over in het avondeten. Saskia heeft een Ceasar salad met kip en ik heb verse pasta met garnalen in roomsaus. Ik heb zelden zo lekker gegeten. Hierna wil Saskia nog één keer door Temple Bar en daar is het weer zo gezellig dat we maar aan de koffie gaan. Irish coffee om in stijl te blijven. Naast ons treedt een (best wel goede) band op en in de laatste zonnestralen constateren we dat vandaag een mooie "Dublin Experience" was.

Maandag 25 juli (3) De eerste dagDublin – Rathdrum (69 km)Hidden Valley Holiday Park (€ 24)

Vandaag op de fiets. Om zeven uur gaat de wekker en om half acht zitten we aan het ontbijt. Helaas weer "continental breakfast" dus een sapje, brood en koffie of thee. Als beleg kun je kiezen tussen jam en jam. En ze hebben ook nog jam. Maar goed, het is genoeg om mee op pad te gaan. We sjouwen de hele bagage van de tweede verdieping naar beneden en laden op. En op dat moment begint het licht te regenen.

"The city is a jungle" zeggen ze wel eens en dat klopt hier aardig. We vechten ons een weg tussen het drukke verkeer door en ook het links rijden helpt niet mee. Ondanks dat het een universiteitsstad is, zijn er weinig andere fietsers. En misschien daarom zijn er ook weinig voorzieningen voor fietsers. We delen onze rijstrook met de bus. En dan niet van die kinderachtige dinky-toys zoals we in Nederland kennen, maar huizenhoge dubbeldekkers. We navigeren ons een weg de stad uit en het wordt steeds rustiger. Met uitzicht op de Ierse zee nemen we de eerste koffie. De regenjas kan ondertussen uit. Daarna gaat het meer het binnenland in en komen we in de Wicklow mountains. Dit betekent dat hier ook het klimmen begint. Het zijn geen Alpen maar korte gemene klimmetjes. En 15% is hier niks In Eniskerry maken we de tweede koffie op het centrale plein. Daarna gaat het verder. Voornamelijk omhoog. De wegen worden steeds smaller en rustiger. Uiteindelijk rijden we op single-track roads zoals we die kennen van ons eerdere bezoek aan Ierland. Stenen muurtjes aan weerszijde en ongemaaide bermen met brandnetels, distels en varens. Af en toe passeert een auto en dan is het snel reageren. Het links rijden gaat wel beter maar in een schrikreactie trek ik nog steeds naar rechts. Laragh is een gat waar ze wel chocolade verkopen. Hierdoor staat het op de kaart van Saskia. Uiteindelijk komen we na 68 km in Rathdrum, ons eindpunt van de dag. We zijn moe. Moe van het klimmen en moe omdat het de eerste dag is.

De camping is een grote camping. De BBQ's staan al te roken en het staat vol met lawaaierige families. Het is net alsof we weer in Temple bar zijn. We betalen €24 voor een plaatsje, wat ik best veel vind. Douches kosten €1 en dat is een goede investering. Een goed plaatsje is wel even zoeken. De randen van het veld zijn allemaal vol. Ik zie nog een mooi vrijstaand plekje midden op het veld maar dat is onder een elektriciteitmast. Dat wil Saskia niet want ze is haar aluminium hoedje vergeten. Dan maar naast een conglomeratie van tenten die van één stel blijkt te zijn. Van de man leen ik een hamer om de haringen de grond in te krijgen.Het dorp ligt op een heuvel en ondanks de vermoeidheid lopen we er toch heen. We doen even boodschappen voor het ontbijt morgen en duiken dan de pub in. Even bijtanken. Op de weg terug komen we langs de Chinees en daar scoren we een curry met rijst voor €8,80. Eén portie is ruim voldoende voor ons. Bij de tent smikkelen we die op. Onze buurman studeert voor disk-jockey en is nu met de les van de volume knop bezig. Ik denk dat hij zijn diploma niet krijgt en ik wilde dat ik de hamer nog niet teruggegeven had. Na de koffie gaan we in de tent en onder de, nogal harde, klanken van zijn muzieksmaak vallen we in slaap. Het is maar voor één nacht want morgen weer lekker verder.

Dinsdag 26 juli (4) FietsreizigersRathdrum – New Ross (99 km)MacMurrough farm hostel (€ 40)

Het was een enerverende dag. En nacht eigenlijk ook. De buurman, die DJ, bleef tot zeker twee uur buiten zitten, samen met zijn twee vrouwen die giechelden voor vier. Achter mij lag het Chinese leger te snurken en dat alles deed me besluiten om de oordoppen maar in te doen. Dat ging goed tot een uur of zes. In het gebouw naast de camping gaat dan een autoalarm af en er komt niemand om het uit te doen. Om zeven uur gaan we er maar uit. Er is al veel leven op de camping. De Chinezen staan te badmintonnen en de DJ bereidt zich voor op weer een dagje draaien. Als ik de tent inpak begint het weer te drizzelen, maar dat is gelukkig de enige regen die we vandaag zien. We ontbijten bij een picknickbank op de camping en fietsen dan weg. Langzaam wordt het geluid van het autoalarm minder als we de eerste helling omhoog fietsen.En hellingen omhoog fietsen doen we veel vandaag. Want het gaat de hele dag op en neer, heel erg vermoeiend en we worden er gedurende de dag soms ook wel een beetje moedeloos van. We zullen er wel aan moeten wennen.Maar onderweg zijn er ook veel leuke dingen. We fietsen even langs Avondale house maar dat stelt niet veel voor. En daarna komen we bij 'The meeting of the waters". Op deze plek komen twee riviertjes bij elkaar en dit heeft de dichter Thomas Moore geïnspireerd tot de volgende woorden:

There is not in the wide world a valley so sweet As that vale in whose bosom the bright waters meet Oh, the last rays of feeling and life must depart Ere the bloom of that valley shall fade from my heart

Het is inderdaad een mooi plekje en omdat we zo vroeg zijn, is er verder niemand. Er ligt ook een cache die we snel vinden en er is een “Ballaun Stone”. Dat is een steen met een natuurlijk uitgeholde kom. Saskia voelt er ook nog positieve energie, dus het is helemaal goed daar. Met spijt in het hart gaan we weg, ook omdat de weg daarna weer steil omhoog gaat.Een stukje verder komen we in Aughrim. Dat is al jaren het schoonste dorpje van Ierland maar dat kan ook gemakkelijk want de meeste Ieren gooien, volgens mij, alles op straat. Hier is het in elk geval heerlijk schoon en we genieten van een koffie langs het water.Daarna gaat het verder en door het vele klimmen gaat het verschrikkelijk langzaam. Als we klimmen in de laagste versnelling, fietsen we maar zes kilometer per uur. En dat schiet niet echt op. Om twaalf uur hebben we nog maar 23 kilometer gedaan. En we moeten er 89 vandaag. Moeten? Ja, we moeten want ik heb een MacMurrough Farm Hostel geboekt en ik vind het lullig om daar niet op te komen dagen. Als ik extrapoleer, dan komen we daar na negenen aan. Best laat.Gelukkig volgt er een redelijk vlak stuk waardoor we wat kilometers kunnen maken. Ze verdubbelen we onze afstand in anderhalf uur. Maar daarna begint het klimmen en dalen weer. Het wordt toch nog laat.Het landschap maakt veel goed. Omdat we hoger komen zijn de uitzichten prachtig. Het is inmiddels volop zon, dus dat zit ook goed. Maar het wordt wel steeds later en later. Ook omdat we nog twee andere caches doen en natuurlijk regelmatig pauzeren. Want anders is het helemaal niet vol te houden. Uiteindelijk komen we tegen zevenen in de buurt van het hostel. Thuis heb ik geprobeerd het hostel te lokaliseren. Dat brengt ons op een plek waar het hostel niet is. Ik vraag het aan een jongen. Die stuurt me de verkeerde kant op. Gelukkig merkt Saskia dat met haar

mensenkennis. We vragen iemand anders en die stuurt ons een steenslag pad op. Hier staat ook een bordje met de naam van het hostel. Het blijkt aan het einde van een steenslagpad in "The middle of nowhere" te liggen. Een prachtig plekje maar beide zijn we wel ontzettend moe. We komen op 99 kilometer voor vandaag. Dat maakt van ons meer fietsreizigers dan vakantiegangers.Het hostel bestaat uit een paar huisjes bij een boerderij. We betalen € 40 voor onze kamer met eigen douche en toilet. Ontbijt zit er niet bij maar de vrouw des huizes gaat apart nog even wat voor ons halen. We hadden op ontbijt gerekend en hebben niets meegenomen. Om ons morgenochtend te laten verhongeren wil ze ons niet aandoen. We hebben een biertje en een cider meegenomen en die drinken we buiten, in de zon, in het gezelschap van een Franse fietster op. Daarna maken we ons eten. Het is een pasta opwarm maaltijd met een saus van gehakt en champignons. Bah, ook dat nog.In de hostel komen nog meer Fransen en ook Israëliërs aan. Het is een gemengd gezelschap. Het weer is nog steeds heerlijk dus we zitten lang buiten. Ondanks de benen die het wel even gehad hebben vandaag. Zo lekker slapen en morgen weer met frisse moed ertegenaan. Zal wel weer zwaar worden temeer het de beruchte derde dag is. Afijn, we zien wel...

Woensdag 27 juli (5) VakantiegangersNew Ross - Clonmel (69 km)McCarthys B&B (€ 70,=)

Ik schrijf dit op de sofa van een kamer in bed and breakfast McCarthys. Ja, je leest het goed. Deze laffe tekkels zitten weer luxueus in plaats van in een tentje op de camping. Als ik naar buiten kijk, lopen de mensen met paraplu's voorbij. Het druppelt gestaag door en dat terwijl het vanmorgen zo prachtig begon.We slapen heerlijk in onze cottage en als we om zeven uur naar buiten kijken schijnt de zon en zien we blauwe lucht. Van Jenny, onze landlady, hebben we eigen gemaakt brood, twee eitjes, melk en jam gekregen. Ik bak de eitjes en we ontbijten buiten in de zon. Om kwart voor negen fietsen we weg. Eerst weer het hobbelpad af en daarna meteen een kilometer klimmen om in New Ross te komen. Het zweet gutst gelijk al weer van mijn hoofd en ik ben meteen opgewarmd. Het is druk in New Ross, we laten het centrum dan ook maar links liggen. Langs de route heb ik een aantal caches gelokaliseerd. Dit zijn vaak mooie plekjes waar een 'schat' ligt. Dit is een doosje met een logboek en wat snuisterijen. Je mag wat ruilen maar dat doe ik zelden want het is meestal rotzooi wat erin zit. En eigenlijk gaat het ook niet om de schat, maar om het plekje. Ook nu komen we hierdoor weer op bijzondere plaatsen. Deze keer brengt het geocaching ons op twee verlaten kerkhoven. Het is iets van de route, maar ook al waren we er langs gefietst, dan hadden we het nog niet herkend. De graven zijn behoorlijk overgroeid en geven een bijzonder sfeer. Anders dan Nederlandse kerkhoven. Bij de tweede moet een kerk hebben gestaan. Ik vermoed dat er soms nog diensten in de open lucht zijn. In elk geval mooie plekjes.Iets verderop komen we langs een ander soort cache. Het is een monument voor het zoveel jaar achter elkaar winnen van het “hurling” kampioenschap. “Hurwling” is een combinatie van hockey, rugby en voetbal. Interessant om naar te kijken. Het team van deze county heeft de kleuren geel en zwart, vandaar dat de cache “Tired of black and amber heet”. Dit alles horen we van een voorbijganger.Daarna komen we in Mullinavat. Daar doen we meteen wat boodschappen voor de lunch.De weg gaat steeds op en neer. Eigenlijk is er nauwelijks een vlak stuk bij. Het is weer veel zwoegen in de laagste versnelling en naar beneden haal ik vaak snelheden van boven de 50 km/u. De weggetjes zijn prachtig en hebben nauwelijks autoverkeer. Inmiddels is het zweethemd uit en zijn de pijpen gelost, zo warm is het in de zon. Zo ploeteren we door naar Carrick-on-Suir, waar donkere wolken zich samen hebben gepakt. Saskia doet boodschappen in de super en ik sta buiten in de drup te wachten. Deze drup gaat over in een gestage regen, dus het pak gaat maar aan. Echt droog blijf ik er niet in want bij het klimmen kan ik mijn transpiratie vocht niet kwijt. Lastig, die dilemma's. Pak uitdoen en nat worden van de regen of pak aanhouden en nat worden van het zweet?We moeten toch wat eten, dus staande onder een paar bomen maken we brood en een soepje. Die laatste komt bijna niet leeg want hij druppelt steeds weer vol met regen. Daarna de laatste 20 kilometer richting Clonmel. Negen kilometer buiten dit dorp zit een camping. Boven op een heuvel. Da's een uur extra fietsen. In de regen. En morgen ook weer een uur extra. En er is ook nog een omleiding. We kiezen voor de gemakkelijke weg en gaan door naar Clonmel. Dit is een grotere stad dus daar moet wel een B&B te vinden zijn. Nou, dat valt nog niet mee. Ik had verwacht te struikelen over de bordjes, maar we zien er geen. Via een dame horen we van McCarthys en daar bellen we uiteindelijk aan met 69 kilometer op de teller. Ik vind het niet goedkoop, maar we hebben een enorme kamer met twee tweepersoons bedden, een sofa en een grote badkamer met een douche als een waterval. En dat alles voor de somma van €70,=. En morgen een uitgebreid Iers ontbijt. Vlak dat ook niet uit. Daar kunnen we zeker 20 kilometer op verder. Helaas zitten we wel weer op de

tweede verdieping. Blijkbaar schatten ze ons als fitte mensen in want met al die tassen omhoog en omlaag valt niet mee

Vanochtend hadden we er nog discussie over; hoeveel hebben we per dag nodig om rond te komen. Ik ga uit van € 50 per dag. Voor het eten € 25 en voor de camping ook zo iets. Saskia zit op € 100 en voor vandaag krijgt ze daar gelijk in. Maar dan heb je ook wat luxe extra. We besparen wel weer wat op het eten want we hebben diepvriesmaaltjes rijst met saus gekocht. Die mag in de magnetron in de ontbijtruimte en daar kunnen we het ook opeten. Na het eten lopen we even door Clonmel. Nu de winkels dicht zijn en de regen gestaag naar beneden komt, ziet het er een stuk minder gezellig uit. We zijn moe en hebben zelfs geen zin in een pub. Bij een winkel kopen we wat te drinken en gaan dan naar onze kamer terug. Lekker luxe gaan we daar nog wat lezen. Vandaag een beetje vakantieganger in plaats van fietsreiziger. Morgen is de weersvoorspelling beter. Ik hoop dat we dan weer kunnen kamperen.

Donderdag 28 juli (6) Fish and ChipsClonmel - Youghal (84 km)Camping Clonvilla (€ 70,=)

Kamperen vind ik heerlijk. Lekker knus in het kleine tentje. Het liggen op de luchtbedjes, het gevoel alsof je buiten ligt. Genieten... Maar niet als het regent. We hebben gisteren de juiste keus gemaakt om een B&B te nemen. Het heeft volgens mij de hele nacht door geregend en als ik naar buiten kijk drizzelt het nog steeds door. En wij liggen in een kamer zo ruim, dat ik de tent uit heb kunnen spreiden om te drogen. Het moet natuurlijk wel een beetje vakantie blijven.Saskia neemt het full Irish breakfast. Dus een eitje, twee worstjes, black and white pudding (bloedworst), bonen, een tomaat en spek. Ik ben wat bescheidener en neem alleen scrambled eggs en bacon. Met de buik vol laden we de fietsen op, trekken het regenpak aan en vertrekken. Het is spitsuur in Clonmel maar al snel zitten we weer op een rustige weg. Ik rijd op de GPS en daar heb ik een track op. Dit is een soort van kruimeltjesspoor wat ik volg. Deze heb ik van de Benjaminse gekregen bij het routeboekje dat we gebruiken. Alleen klopt de track hier niet. Dat vermoeden had ik thuis al bij de voorbereiding en de werkelijkheid bevestigt dit. Gelukkig zijn de bordjes prima, dus we komen er wel. Inmiddels is de drizzle opgehouden, dus de regenbroek kan wel uit. En ondanks dat het nog erg grijs is, heeft het landschap wel zijn charme. Prachtige uitzichten op de bergen.In Newcastle kopen we een beker koffie in een supermarkt. En dat is niet normaal voor ons want normaal gesproken maken we het zelf. De koffie smaakt prima, maar nu weten we wel wat we elke keer besparen door het zelf te maken. Op het stoepje voor de kerk drinken we het op. De lokale bevolking komt langs, bekijkt ons even en groet vriendelijk. Aardige mensen, die Ieren.Na Newcastle zie ik in het hoogteprofiel van de route een cup D liggen. Dat betekent in het algemeen weer klimmen. Maar deze keer valt het mee. Het gaat wel naar 300 meter hoog, maar zeer geleidelijk. En het is een mooie rustige weg, door een woest gebied heen. Er komen nauwelijks auto's langs. De Ieren rijden overigens netjes. Ze blijven rustig achter je tot ze zicht hebben en gaan dan voorzichtig langs je. En ze zwaaien bijna allemaal.De uitzichten zijn mooi. In de 'echte' bergen staat er meestal een andere hoge berg voor maar dat is hier niet het geval. Je kunt verschrikkelijk ver kijken. Het trekt ook steeds verder open en dat geeft een mooi licht op het groene landschap. Door de regenval is het extra groen en ook de spinnenwebben komen heel mooi uit nu.Vlak voor de top komen we andere fietsers tegen. Zij doen ook 'de groene ronde van Ierland’ maar dan andersom. We wisselen wat ervaringen uit. Jan en Agnes hebben dezelfde route door Engeland genomen op hun heenweg, als wij op de terugweg gaan doen. Ik leen een kaart van hun route met de belofte hem thuis terug te sturen. De afdaling weer naar beneden is lang. Ik hoef gedurende een kwartier niet te trappen. En daarbij hebben we ook nog wind mee. Onderweg doen we nog wat caches en maken we een koffie in de zon. De regenjas kan nu ook uit.In Capoquin is weinig te doen. Iets verderop in Lismore is het wat drukker. Een typisch Iers (Engels) plaatsje. Brede hoofdstraat, winkels aan beide kanten en veel geparkeerd blik. Daarna door naar Youghal (spreek uit: 'jal'). Benjaminse heeft mooie weggetjes uitgezocht. Het lijkt wel of we in Finland fietsen, zo rustig is het. Er zit nog een kleine klim in de route naar 200 meter hoogte maar het gaat allemaal gemakkelijk vandaag. Voor Youghal komen we langs het Ballynatray estate. Je mag er gratis in en dat kan met de fiets, dus we gaan even kijken bij de ruïnes van Molana Abbey. Mooi om te zien hoe de natuur deze gebouwen aan terug claimen is.

In Youghal besluiten we een fish and chips te doen. Je kunt niet in Ierland zijn geweest zonder deze lekkernij te proeven. In het stadje is het druk. De weg door de winkelstraat is volledig geconstipeerd en omdat het eenrichtingsverkeer is, gaan we lopen, met de fiets, op zoek naar een patatbakker. Na wat vragen vinden we er een en voor het astronomische bedrag van € 20 kopen we elk een 'cod' (Cod is the common name for genus Gadus, belonging to the family Gadidae, and is also used in the common name for various other fishes. Cod is a popular food with a mild flavor, low fat content and a dense, flaky white flesh) , een medium patat, een bakje mayonaise en een blikje drinken. Op een bankje gaan we deze gastronomische lekkernij opeten. De werkelijkheid is anders. De patat is slap en druipt van het vet. De ‘cod’ heeft een deegkorst erom als een autoband. De mayonaise maakt nog wat goed, maar op mayonaise kun je niet leven. We peuteren de vis uit zijn jasje en eten de minste vette patatten op. De rest kan in de vuilnisbak. Daarna nog negen kilometer naar de camping. Hiervoor moeten we wel wat van de route afwijken en dat brengt het totaal van vandaag op 83. Camping Clonvilla is erg klein met wat sta-caravans en er is één andere (Spaanse) fietser en hij heeft nog geen tent staan. De camping wordt gerund door opa Jut en oma Jul. We betalen € 10 per persoon en dan krijgen we beide ook een ‘token’ om te douchen. Ik wil morgenochtend ook graag douchen en dat brengt hem duidelijk in verwarring. Hij weet niet wat hij daarvoor moet vragen en komt na een innerlijke strijd op twee euro. Het zij zo. Maar de herendouche heeft helemaal geen ‘tokens’ nodig. Als je aan het touwtje trekt, dan doet de douche het gewoon! De herendouche grenst aan hun huis en ik heb het vermoeden dat ze in de gaten houden hoe lang ik douche want na een tijdje krijg ik de eerste waarschuwing met een verminderde en koudere waterstroom. Even daarna de tweede, dus ik stop maar.Bij de tent brengen we een rustige avond door. We hebben wat cider gekocht en ik maak nog een bakje noedels om over de ervaring van de fish and chips heen te komen. Oma Jul komt nog even langs in staat van totale ontreddering want ze weet niet hoe ze haar telefoon moet unlocken en ze moet ineens bellen. Daarna gaan we vroeg naar bed. Morgen hebben we een korte dag naar Cork. Maar 50 kilometer en aangezien er geen camping in de buurt is heb ik via internet een hostel geboekt. En ze beloven voor morgen weer goed weer. Wat wil je nog meer?

Vrijdag 29 juli (7) The Cork experienceYoughal - Cork (52 km)Kinlay House (€ 48,=)

Het was een heerlijk rustige nacht in het tentje. De lucht is nog steeds flink bewolkt maar alles is helemaal droog gebleven. We hebben zelf geen last van condensvocht. De Spaanse fietser heeft buiten in zijn slaapzak gelegen. Hij heeft geen tent bij zich omdat "hij dacht dat het in de zomer in Ierland niet zou regen".Om negen uur zitten we op de fiets. We moeten eerst weer op de route zien te komen maar op weg daarheen zien we weinig verschil met de geplande routes. Wat dat betreft is het in bijna heel Ierland mooi fietsen. Uiteindelijk bereiken we de route weer in Ladysbridge, waar we ook wat boodschapjes doen. Dan door naar Midleton. Dat is een vrij grote plaats en dat merk je aan het feit dat de wegen veel drukker worden. In al deze plaatsen wordt het verkeer er dwars doorheen geleid waardoor het altijd volledig vast staat. Zo ook hier, maar met de fiets lukt het om toch door te kunnen rijden. Van Midleton naar Cork is nog drukker. Je moet je voorstellen dat we op de provinciale weg fietsen terwijl de auto's langs ons heen razen. Iets minder leuk.Ierland zit nog vol met oude monumenten. Komen we een brug over, staat daar zo nog een oude toren waar eens Belvelly Castle geweest moet zijn. Bij de monding van deze rivier reguleerde deze heerser het verkeer op de rivier.Voor we bij Cork komen moeten we met een pontje over Lough Mahon. Deze staat in verbinding met de zee. Het is eb en dat ruik je. Een geur van verrotting, zilt en oud roest hangt in de lucht zoals in elke vissersplaats. Ik vind het heerlijk nostalgisch ruiken. Na de pont (€1 per persoon) komen we op een prachtig fietspad. Vroeger lag hier een spoorlijn, nu ligt er asfalt. Dit pad brengt ons haast midden in Cork zonder dat we last hebben van de auto's. Het is maar 53 kilometers vandaag en bijna helemaal vlak, dus we zijn iets na tweeën bij de hostel waar ik voor €48 een kamer geboekt heb. Pipo de clown zit achter de receptie. Tenminste, zo ziet hij eruit maar hij heeft alleen een pak aan omdat het ‘suit-day’ is en hij maakt veel grapjes. De fietsen mogen via de receptie op de binnenplaats gezet worden. Dan douchen en de stad in.

Cork is leuk. We krijgen bij de receptie een prachtige kaart met allerlei alternatieve tips om te doen in Cork. Vlak naast de hostel staat een kerk met een toren waar je naar boven kunt klimmen. Maar €5 per persoon vind ik veel te duur. In plaats daarvan gaan we naar het centrum. Daar is een hoge parkeergarage. We nemen de lift naar boven en hebben een prachtig uitzicht. Tegen de eerste honger en dorst nemen we een pizzastuk en een bier. Daarbij horen we steeds een echo, maar dat is de (bejaarde) krantenjongen die "the Echo" probeert te verkopen. Dit is de plaatselijke krant. Het is gezellig druk en er zijn veel winkelstraten. Saskia kijkt haar ogen uit. In de folder lezen we ook van een parkeerterrein met prachtige graffiti. Daar gaan we even kijken. Erg kleurrijk.Op de weg naar de kathedraal komen we langs het graf van Nano Nagle. Een feministe voordat het feminisme was uitgevonden. Ze deed veel goed werk en ligt in de binnenplaats van een nonnenklooster. De kathedraal is een flink stuk lopen en blijkt ook nog dicht te zijn. Jammer. Van buiten ziet het er wel mooi uit.Na een aantal dagen opwarmmaaltijden met noedels, rijst en pasta willen we wel weer eens uitgebreid eten. In de folder wordt een romantisch restaurant genoemd. Je moet wel goed in de slappe was zitten. Het lijkt me niks en dat wordt bevestigd als we ervoor staan. Veel zilver en linnen en ik vraag me af of ze ons wel binnen laten met onze outdoor kleding. Op het kaartje zie ik ook nog een 'trendy restaurant'. We lopen erheen en dat is een schot in de roos.

"Market Lane" zit gezellig vol, het eten is voortreffelijk en de bediening super. Ik zit met verbazing te kijken en te luisteren naar een oudere heer die niet iets van de kaart wil hebben, maar zo zijn eigen menu wil samenstellen. De ober gaat hier fantastisch mee om. Als je ooit in Cork bent, dan is dit restaurant een aanrader.We slenteren nog wat door het centrum waar Saskia winkel in, winkel uit gaat. En dan komen langs een terrasje waar vier muzikanten Ierse muziek zitten te maken. Ik heb "de piep'n" al aardig vol maar ze wil ook hier nog even wat drinken. Zucht, dan nog maar een bier. Maar het is een goed idee, want de muziek is leuk en het uitzicht verrassend. Al die mensen die langs komen lopen. In al die stijlen en al die vormen. Best wel genieten. In de schemer lopen we naar het hostel. Morgen heb ik een rustdag gepland, maar we stappen toch op de fiets. Naar Balleylickey en dat kan allerlei associaties oproepen, maar daar wil ik niet op ingaan.

Zaterdag 30 juli (8) Push bikeCork - Balleylickey (83 km)Camping Eagle point (€ 24,=)

Het is prima vertoeven in de Kinlay House in Cork. Zo'n jeugdherberg heeft wel wat. En het is goedkoper dan een B&B of een hotel. Ook nu is een simpel ontbijt inclusief. Ze hebben een prachtige broodrooster met een lopende band waarop je je brood legt. Aan het einde schuift het via een glijbaan op je bord. Om half negen fietsen we door Cork naar het westen. Het is uitgestorven alsof het zondagochtend is. Het fietst wel lekker door lege straten. De rest van de dag is niet bijzonder. We fietsen voornamelijk over de R585 en dat is een drukke weg. Het is ook de enige grote weg naar het westen toe dus al het verkeer moet hier langs. Ze mogen hier 100 rijden en dat doen ze ook. De weg is net wat breder dan twee auto's en als er ook nog fietsers rijden, dan is dat een probleem. De meeste automobilisten houden hier rekening mee maar die paar die dat niet doen maken het knap vervelend. Een betonwagen rijdt mij bijna van de weg. Daarom hebben we een helm mee en hebben we die ook op bij dit soort wegen.Het weer houdt zich redelijk. De lucht is grijs als lood maar slechts een enkel spettertje valt er af en toe uit. En het landschap maakt veel goed. Het wordt steeds ruiger en leger. Je strooit wat bergen rond. Morst met een handvol grote stenen. Zet er wat varen, gras en bomen tussen. En laat wat schapen en paarden los. Zo ziet het er hier ongeveer uit. Zagen we oostelijk van Cork nog eigenlijk overal huizen en dorpjes, hier is het gewoon leeg.In Kealkill zijn we bijna aan het eindpunt van de etappe van vandaag. Hier is een stenen cirkel die we graag willen zien. En er is ook een cache bij. En het is maar 900 meter van onze route af. Klinkt goed totdat we zien dat het meer 9000 meter omhoog dan opzij is. In de laagste versnelling zwoegen we omhoog maar het is te steil. Voor het eerst in mijn leven moet ook ik afstappen en de fiets lopend omhoog duwen. Daarom noemen ze dit in Engeland ook wel een "push-bike". Hijgend komen we boven maar het is alle inspanning waard. Een prachtige cirkel van stenen, een man-steen en een vrouw-steen staan op ons te wachten. En het uitzicht is ook magnifiek. Een heel bijzonder plekje.Een paar kilometer verderop is camping Eagle-point. Met er tegenover een grote super waar ik denk een biertje te kunnen scoren. Jammer maar helaas. Ze hebben wel 100 soorten wijn, maar voor bier heb je weer een andere "licence" nodig. Dan maar aan de frisdrank.Het is een gigantisch grote camping. En het is erg druk omdat het maandag een bank-holiday is. Dan zijn veel mensen vrij. De ligging van de camping is prachtig. Aan de ene kant ruige bergen en aan de andere kant de Atlantische Oceaan. We vinden een mooi rustig plekje om de tent op te zetten en hiervoor betalen we € 24. Het enige nadeel is dat we vijf minuten lopen van de wc af zitte. Inmiddels is het zachtjes begonnen met regenen. En dat blijft het af en aan doen terwijl we bijkomen van de 83 kilometers van vandaag. In de drizzle kook ik buiten een pasta maaltje met vis. En een yoghurt na. Dan douchen en wat was doen.Wassen is een heel ritueel. Natuurlijk heb ik niet zoveel kleren bij me en moet er regelmatig gewassen worden. Mijn hoofd-zweet-band en mijn onderbroek was ik elke dag. Gewoon onder de douche meenemen. Mijn sokken en thermo-hemd gaan elke twee dagen in het sop. Mijn T-shirt elke drie dagen en mijn broek elke vijf dagen. Het is allemaal "technisch" materiaal, dus het droogt snel. En als het niet droog wordt, dan gaat het de volgende dag op de bagagedrager.In de loop van de avond gaat het harder regenen. We kruipen lekker in de tent. Op het doek tikt de regen. We staan vlak naast de oceaan, dus die ruiken en horen we ook. Het is niet optimaal met dit weer maar het heeft zo zijn charmes. Morgen gaan we nog verder de woeste omgeving in. We beginnen met een forse klim over een hoofdweg, maar ik hoop dat op zondagochtend alle Ieren dan nog slapen.

Zondag 31 juli (9) The Climbers InnBalleylickey – Glencar (78 km)The Climbers Inn (kamperen) (€ 5,=)

Het heeft de hele nacht af en aan geregend. Soms hard, maar meestal zachtjes. Als de wekker om zeven uur gaat is het droog. Zoals gebruikelijk sta ik weer als enige onder de douche. Ik droog de tent af terwijl Saskia binnen opruimt. We ontbijten uitgebreid naast de tent. Achter de tent maak ik nog wat foto’s van de Atlantische oceaan. Pas om kwart over negen, laat voor ons doen, rijden we weg. We hebben een kleine 80 kilometers voor de boeg maar wel twee passen.Het is een klein stukje naar Glengariff maar wel indrukwekkend. Deze kust lijkt veel op de Scandinavische. Stenen, bossen en water. Het is zondagochtend en lekker rustig. Er is een kleine klim maar die geeft wel een prachtig uitzicht over Bantry Bay.Glengariff is een toeristisch dorp met erg kleurige huisjes. Omdat het weer meestal zo grijs is, zullen de huisjes daarom wel kleurig maken. We merken er weinig van het toeristische want iedereen ligt nog op een oor. Aan de vlaggen en auto’s te zien moet het hier normaal gesproken wel druk zijn. Na Glengariff begint de klim naar de Caha pas. Deze gaat tot boven de 300 meter. Geen indrukwekkend getal maar inspannend genoeg. Terwijl we omhoog gaan worden langzaam de uitzichten mooier en mooier. Halverwege de klim is er een bordje van "The Ewe sculpture garden"(www.theewe.com) en daar besluiten we even te stoppen. Een juweeltje. Een kunstenaars echtpaar heeft een stuk land tot een groot museum omgebouwd. Het is moeilijk met woorden te omschrijven maar alleen het feit al dat ik daar wel 100 foto's maak, moet genoeg zeggen. Mooie beelden, soms gebruikmakend van afval. En prachtige teksten en verhaaltjes erbij.De verdere klim is niet moeilijk. Gewoon blijven trappen en je komt vanzelf boven. We doen bovenop nog een koffie met uitzicht. Dat is het voordeel van zelf koffie maken onderweg je doet het op de mooiste plekjes. We komen veel (race) fietsers tegen. Jong en oud. Als we stoppen bij een museum spreek ik er een paar aan. Ze rijden een tocht ter nagedachtenis aan iemand die wegens een of andere vreselijke ziekte overleden is. De meeste rijden ongetraind maar ze hebben een hoop plezier. De lucht is weer grijs maar het grootste deel van de dag blijft het droog.Na de afdaling komen we in Kenmare. Daar is het een gekkenhuis. Je kunt over de (toeristen)koppen lopen en alle winkels zijn gewoon open ondanks dat het zondag is. Snel weg hier. Via een drukke weg gaan we westwaarts. Helaas wind tegen en dit is wel een vervelend stuk.Via kleine binnenweggetjes gaan we naar Ballaghbeama Gap. Het is een singletrack weg en er is nauwelijks verkeer. Door de eerdere klimmen zit ik al behoorlijk stuk. En ook hier is het loeisteil, dus het is erg afzien. Saskia klimt anders dan ik. Zij begint onderaan te trappen, laag tempo en stug doorgaan. Ik rij een veel hoger tempo maar moet onderweg vaak even stoppen om bij te komen. Uiteindelijk komen we meestal tegelijk boven, dus beide methodes zijn bruikbaar. Een voordeel is dat het hier prachtig is. We genieten zo van het landschap dat de vermoeidheid hierdoor op de achtergrond raak. Elke kilometer is een plaatje en ik fotografeer me dan ook suf.Het is een lange dag. Pas na zes uur zijn we op de pas en dan moeten we nog een stukje. De beloning van al dat klimmen is een mooie afdaling. De wegen zijn hier vaak niet al te best. Vaak grote gaten in de weg dus als je met 50 km/u naar beneden suist moet je goed op blijven letten. We hebben geluk. Een deel van de afdaling is nieuw asfalt.

In Glencar is "The Climber’s Inn". Eigenlijk willen we vragen of de camping verderop nog wel bestaat (ik kon hem niet vinden op Internet) maar het blijkt dat we hier ook kunnen kamperen. Achter de kroeg is een ongemaaid veldje waar we de tent kunnen opzetten. Het is niet veel en we zijn de enigen maar we zijn erg moe en fantaseren al tijden over een pub op de camping. En het kost maar € 5. Er is een douche en een wc. De douche zet je aan met € 1 munten. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn......En dat is het ook. Voor € 1 krijgt je maar één minuut water. En alleen maar in de koude variant. Saskia vraagt nog even na. Je moet er een paar euro ingooien en dan zou hij warm moeten worden. Niet dus. We douchen voor € 5 met steenkoud water.Verder stikt het er van de midgets. Met honderden vallen deze ellendelingen aan als je je buiten vertoont. Zelf als je zoveel mogelijk bedekt, wordt je nog lek gestoken. Zo veel mogelijk in de tent blijven dus. Maar we moeten ook nog eten en dat kunnen we niet in de tent maken. Ik ben de pineut en warm de maaltijd op. Buiten, tussen de midgets. Onze karige maaltijd, waar we twee passen op fietsen, bestaat uit een maaltijdsoep, brood met kaas, een wortel en een yoghurtje.De rest van de avond zitten we in de pub. Ik vraag, en krijg, mijn € 5 douchegeld terug. Het is hier wat oud en uitgeleefd maar aardig druk. Oma staat achter de bar en zorgt, in haar tempo, dat iedereen wat te drinken krijgt. De TV staat te tetteren. Ze spelen hier een combinatie van voetbal en handbal wat prominent vertoond wordt. Het is leuk om naar de Ieren te kijken. Het lijkt alsof ze volop genieten van het leven. Er wordt veel en hardop gelachen. Het is hier prettig vertoeven en we kletsen wat met andere pubgasten. Het is lekker warm, voor mij staat een Guiness en er zijn geen muggen. Een mooie afsluiting van een prachtige dag.

Maandag 1 augustus (10) MoeGlencar - Tarbert (108 km)Keldun House B&B (€ 70,=)

Het was gisteren een vermoeiende dag. Ik merk dat aan mijn lichaam als ik wakker wordt. Wel heerlijk geslapen maar de benen zeggen dat ze nog wel wat meer kunnen gebruiken. Helaas. We hebben vandaag een lange dag voor de boeg. De langste etappe van de vakantie. Meer dan 100 kilometer met een paar klimmetjes. Dit kon niet anders omdat we door een gebied rijden waar geen campings zijn en ook maar weinig B&B's. Een paar dagen geleden heb ik, langs de weg, een overnachting in Tarbert geboekt. Langs de weg? Ja, langs de weg. Via de iPad die de telefoon als draadloze router gebruikt. Allemaal high-tech maar o zo gemakkelijk.De midgets slapen helaas niet uit dus we ontbijten in de tent. Het opruimen van de tent gaat met veel gebaren. Gek wordt ik van die beestjes. Waaide het maar een beetje, dan heb je er minder last van. Om half negen rijden we weg. Geen douche deze morgen.

Voor dat het tien uur is hebben we al drie toeristische attracties achter de kiezen:1. We fietsen langs een meertje dat als een spiegel is. Met de bergen op de achtergrond is dit adembenemend mooi om te zien.2. We komen langs een weiland waar een schaapherder met zijn honden bezig is zijn kudde op te drijven. Prachtig om te zien hoe de honden op zijn fluitsignalen reageren en hoeveel plezier ze erin hebben.3. Bij Beaufort hebben ze een aantal "Ogham" stenen verzameld. Heel oud en heel bijzonder.

En dan fietsen we ook nog eens langs de hoogste berg van Ierland. Welke dat precies is weten we niet maar in de pub spraken we gisteren mensen die deze gaan beklimmen. De "Gap of Dunloe" laten we deze keer links liggen. Daar zijn we 20 jaar geleden al geweest.Het brood is op en ze hebben hier alleen kleine dorpswinkeltjes. Zo eindigen we, in plaats van brood, met een heerlijke koek waar ook Guiness in verwerkt zit. Dat moet wel goed zijn om op te fietsen.Het schiereiland Dingle slaan we ook over. Deels omdat het niet in ons reisschema past, maar ook omdat er erg toeristisch (en dus druk) is. Er loopt eigenlijk maar één weg heen en iedereen moet daar langs. Daar hebben we geen zin in. Daarnaast zijn we er al eerder geweest. Bij Lisardboulla hebben we weer een flinke klim op het programma. We hebben er al meer gehad vandaag, maar deze staat echt in het profiel. Hij valt niet mee maar ik heb inmiddels benen waar Zoetemelk jaloers op zou zijn en die van Saskia zijn nog gespierder, dus ook hier komen we weer boven. En daarna is er altijd een heerlijke afdaling die ons deze keer in Tralee brengt. Ondanks de vrolijke klank, is dit een deprimerende stad. Veel winkels zijn opgedoekt, de mensen zijn meer met het dagelijks leven bezig dan met de toeristen en volgens de Lonely Planet worden de sociaal zwakkeren hierheen gestuurd als ze in andere steden niet meer passen. Je voelt het en je ziet het om je heen. We hebben niet de neiging om hier te blijven hangen. Als we door het land fietsen zien we trouwens veel huizen leeg staan. Vaak net afgebouwd en dan al onbewoond. Door de recessie hebben de mensen er nu geen geld meer voor. Soms worden we op het verkeerde been gezet omdat de huizen leeg lijken. Tuinen zijn kaal en als je in de kamers naar binnen kijkt ziet het er leeg en ongezellig uit. Terwijl de mensen er toch wonen. Een schilderijtje aan de muur of wat foto’s zouden het wat aangenamer maken, maar dat doen ze niet. In de B&B waar we komen, is de gastenkamer meestal erg gezellig maar als je in hun eigen kamers binnen kijkt is het leeg en kaal.Inmiddels hebben we de ruigere streek achter ons gelaten. Het landschap wordt liefelijker, er zijn weer overal boerderijen en huizen en het land is gecultiveerd. Het weer is best lekker

vandaag. Licht bewolkt en soms zien we zelfs de zon even doorkomen. De route loopt soms over vlakker land en dat is wel lekker want we moeten nog een behoorlijk stuk. We persen er kilometer na kilometer uit maar eigenlijk zijn we gewoon moe. Elke gelegenheid om te stoppen grijpen we aan. Zo kijken we een tijdje naar de Rattoo toren die, jammer genoeg, in de steigers staat. Van afstand want om erbij te komen moeten we zeker 7 kilometer omrijden en dat zit er nu even niet in. En de klimmetjes blijven komen. Het zijn steeds korte klimmetjes, maar het is telkens wel weer zwoegen. We hebben het helemaal gehad voor vandaag. Na de laatste klim, op papier, komen we in Ballylongford. Nog negen kilometer naar Tarbert. We slepen ons voort en de weg blijft op en neer gaan. Gelukkig kunnen we nog even kijken bij de ruïnes van Lislaughtin Abbey. Even weer rust. Maar dan verder. Bij elke klim gaat het moeizamer. Benen protesteren. Alles doet zeer. Zo rollen we Tarbert binnen om zeven uur met 108 kilometer op de teller. Ik stop om te kijken waar Keldun House is, maar we staan ervoor. Gelukkig. We worden hartelijk ontvangen, de fietsen kunnen achterom en we hebben een mooie kamer. Snel douchen en dan eten. Verderop zit een klein restaurantje (Enrights) volgens onze hospita. Je kunt er lekker vis eten voor weinig geld. En dat klopt. Saskia heeft gerookte zalm vooraf en ik een garnalen cocktail. Als hoofdgerecht hebben we gebakken scholfilet, patatjes, broccoli, wortels en een kleine salade. Het geheel spoelen we met een emmer wijn weg en zijn voor € 42 klaar. Één meneer bedient en kookt. Hij loopt in een hemd en een spijkerbroek en lijkt meer een timmerman dan een kok. Ruwe bolster, blanke pit. Maar hij kookt voortreffelijk en daar gaat het om. Met de buik vol willen we eigenlijk alleen nog maar slapen. Morgen een korte dag en dan maar eens een rustdag nemen. Ik ben bang dat als we dat niet doen, dat het lichaam dan in staking gaat. En dat is niet de bedoeling.

Dinsdag 2 augustus (11) Hostels rule!Tarbert – Lisdoornvarna (68 km)Sleepzone The Burren (€ 50,=)

Vannacht geheel in coma gelegen na de vermoeienissen van gisteren. We blijven een half uurtje langer liggen want we 'zouden' een gemakkelijke korte dag moeten hebben. Deze keer opteer ik wel voor het "full Irish breakfast". Ik krijg twee worstjes, een black and white pudding, gebakken tomaatje, spek en, op verzoek, één scrambled egg. Het smaakt me goed en hierop kan ik tot de lunch fietsen. Eigenlijk hebben we vandaag maar 57 kilometer op het programma staan naar Ennistimon, maar na wikken en wegen hebben we besloten naar Lisdoornvarna door te fietsen. Dat is maar 12 kilometer extra maar veel aantrekkelijker. Ik heb daar een kamer in "The sleep zone" geboekt. Het is prachtig weer, de zon schijnt en we zien veel blauwe lucht. We moeten eerst de pont over de Shannon hebben en die gaat om half tien. We zijn op tijd, dus in het zonnetje (hoera, er is eindelijk zon!) zien we hem aankomen. En op de pont is wifi dus ik kan mooi het verslag van gisteren nog even posten.Aan de andere kant fietsen we eerst dwars over een begraafplaats. Huh?! Ja, ze hebben de weg door de begraafplaats heen gelegd. Tenminste, links en rechts van ons is het kerkhof. Bijzonder. Ook komen we in een andere county. We zijn nu in Clare en toen de grote maker dit landschap ontwierp was hij duidelijk in de ban van de sinus figuren. De weg gaat als een rollercoaster op en neer. Toen ik naar het hoogteprofiel keek leek het een vlakke etappe te worden. Dat was een leugen en ik moet toegeven dat ik wel erg graag voorgelogen wilde worden. De praktijk is dat we eigenlijk continu aan het klimmen zijn want de energie op de ene top is niet genoeg om op de volgende top te komen. Telkens moeten we het laatste stukje terugschakelen en bijtrappen en daar worden we (weer) erg moe van. Ik ben wel blij met mijn Rohloff want we kunnen op elk punt schakelen. Bij een klein postkantoortje gooien we de kaartjes op de bus. De gelukkigen kunnen die de komende dagen verwachten. Iets verderop komen we Jeanette en Martin tegen. Zij doen dezelfde route. We wisselen weer even tips uit en dan verder. We komen elke dag wel (Nederlandse) fietsers tegen die deze route doen, maar altijd in de andere richting. We weten inmiddels ook dat begraafplaatsen goede koffiestops zijn want je zit meestal lekker in de luwte en er is een bankje. Zo ook in Kilmihill waar we lekker, in rust, genieten van de koffie.Het landschap is landelijk. Veel boerderijen. Overal huizen en overal vee. We komen ook langs gebieden waar mensen turf staan te steken en waar torentjes van turf staan te drogen. En aan sommige huisjes te zien denk ik ook dat het daar de gebruikte brandstof is. Sterker, we ruiken het soms ook. Verbrande turf geeft een bijzondere geur af. Niet onaangenaam. Met name in afgelegen gebieden is er niets anders om te stoken. Wel raar om te zien dat deze turfstekers onder gigantische windmolens staan te werken. Oude en nieuwe energie naast elkaar. De windmolens staan overigens wel stil want er is weer geen wind vandaag. Wat me verder opvalt is dat in Nederland de infrastructuur grotendeels onder de grond zit. Hier is alles boven de grond, dus er is nauwelijks een foto te maken zonder dat er draden op komen van elektriciteit- of telefoonpalen.Ondanks de korte route zijn we wel moe als we in Ennistimon aankomen. Met name Saskia heeft het wel gehad vandaag. Toch is het nu nog twaalf kilometer met weer wat klimmetjes. Tegen half vijf en na 68 kilometer rollen we Lisdoornavarna binnen. Het is even zoeken naar de hostel maar die is ook de moeite waard.Hij is gevestigd in een oud hotel. We hebben een mooie kamer met bad/douche en wc. Als we aankomen is er nog weinig te doen. De student achter de receptie geeft ons een complete rondleiding. We kunnen gebruik maken van de wasmachine en dat doen we ook. Voor € 4

stoppen we een wasmachine vol. We wassen af en toe wel met de hand maar als we een winkel binnen gaan dan zie je mensen denken "What's that smell?". De was kan buiten aan de lijn in het zonnetje waar zojuist de tent nog hing te drogen. Die was nog nat van de ochtenddauw tijdens het kamperen in The Climber’s Inn. Dat lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Daarna gaan we Lisdoornvarna in. Het is een klein dorpje wat vroeger bekend was van de "miniral springs". In 2007 waren er grote plannen voor "improvements" en sindsdien ligt het stil. Ze komen er maar niet uit. Jammer voor het dorp maar ze hebben er wat op gevonden. In het dorp is ook het jaarlijkse “match-maker” festival. Van heinde en verre komen mensen om feest te vieren en een partner te vinden. Hiervoor zijn veel kroegen. Bij een ervan drinken we een pint. Daarna halen we bij de take-away weer voor een tientje een curry met rijst en daarmee gaan we naar het hostel terug.Daar is het inmiddels volgelopen met mensen. Allerlei nationaliteiten staan gezamenlijk te koken en af te wassen in de voormalige hotelkeuken, want je mag hier gebruik maken van de faciliteiten. Om me heen hoor ik Frans, Duits, Spaans en Engels. We zaten vroeger nooit in hostels maar eigenlijk is dat heel gezellig. En heel betaalbaar. We betalen € 50 voor onze kamer voor een nacht, er is gratis koffie en thee en natuurlijk wifi. Hostels rule!We hebben besloten morgen een semi-rustdag te nemen en hebben de kamer voor twee nachten geboekt. Morgen fietsen we naar de "Cliffs of Moher". Dé toeristische trekpleister van Ierland. Zal we weer een rondje van 50 km worden maar dan zonder de extra ballast. En natuurlijk uitslapen, bijkomen, lezen en genieten. Volgens mij hebben we dat wel verdiend.

Woensdag 3 augustus (12) RustdagLisdoornvarna – Cliffs of Moher v.v. (30 km)Sleepzone The Burren (€ 50,=)

Vandaag een rustdag dus. We beginnen met uitslapen. Het is een stapelbed met onderin een soort van twijfelaar en bovenin een eenpersoons bed. Natuurlijk slapen we samen onderin maar 's nachts wordt er af en toe, door onze slaperige alter-ego's, gevochten om de deken die wat klein is. We houden het toch nog tot negen uur uit. Deze hostel doet geen ontbijt, dus we eten onze eigen spulletjes op in de eetzaal.Ondanks de slechte voorspellingen is het weer goed. We besluiten dan ook maar eerst naar de "Cliffs of Moher" te gaan. We fietsen via de grote weg erheen omdat dit weinig klimmen betekent. Het is tenslotte een rustdag. De afstand valt mee. Het is maar 11 kilometer. En de weg is niet druk. Daar aangekomen zien we een grote parkeerplaats, veel auto's en bussen en heel veel mensen. Auto's betalen acht euro voor het parkeren. Fietsers fietsen gratis door.

De kliffen zijn mooi. Vanaf boven zie je ze honderd meter loodrecht vanuit de zee oprijzen. En het is prachtig aangelegd. Je kunt wat heen en weer lopen zodat je ze uit verschillende gezichtspunten kunt bekijken. Met busladingen komen de toeristen hier aan. Veel Amerikanen, omdat hun voorouders hier waarschijnlijk vandaan kwamen en veel Fransen, omdat het voor hun gemakkelijk is om hier te komen. Het is ook mooi om al die mensen te zien. De een loopt in winterkleding en de ander in een korte broek en een bloesje. Het is fris. Niet warmer dan 12 graden. Saskia heeft haar handschoenen aan gedaan. Ja, die heeft ze mee. Ook op zomervakantie. We verbazen ons over de mensen die zomaar het boord voorbij lopen dat je niet verder mag. Uiteindelijk doen wij het ook want het geeft toch weer een ander beeld op de kliffen.Terwijl we daar lopen begint het te regenen en het trekt dicht. Tijd om even een koffie te doen. Het bezoekerscentrum is mooi opgezet. Helemaal verweven in de omgeving en een mooie tentoonstelling. Saskia had graag de Puffin gezien maar ze zijn er niet. Ze moet het met een foto doen op de tentoonstelling.Daarna fietsen we langs de kust naar Doolin toe. Daar vertrekt de boot naar de Arran eilanden. Dit is een van de alternatieve routes die je kunt volgen. We doen dat niet want het gaat allemaal met kleine bootjes. Wel kijken we even in het haventje. De rotsformaties zijn mooi. Helemaal uit geërodeerd, net als de kliffen en, naar het schijnt, de vele grotten hier. Dan terug naar huis. Er waait een harde wind aan de kust en we moeten toch weer een stukje klimmen. Onderweg loopt de ketting van Saskia er ook nog af. Hij staat veel te slap en ik kan hem zo weer erom leggen. Slordig, dat achterstallige onderhoud. Thuis gekomen los ik het meteen op. En uiteindelijk komen we toch weer op 30 kilometer. Zelfs op de rustdag.

Het relaxen gaat verder. Om mijn spieren wat te verwennen laat ik een heet bad vollopen en zak daarin weg. Maar net als alle andere keren voelt het wat doelloos dus ik houd het maar een kwartiertje uit.Daarna vullen we de tijd met lezen totdat het tijd is om te eten. In de supermarkt hebben we een salade, twee pizza's en een toetje gekocht. Pizza maken tijdens het kamperen lukt niet maar hier hebben ze een oven die we kunnen gebruiken. Het smaakt ons alweer goed.Na het eten val ik bijna in slaap. Het lijkt wel een rustdag. Tijd om een wandelingetje te maken. Er schijnen hier twee bronnen te zijn. Een bevat jodium en de andere zwavel. We vinden en lopen het pad erheen maar het ziet er niet uit. Achter een hek met een gat erin lekt er wat water uit een rots in een oud blikje. Het ruikt wel heel zwavelachtig, een beetje naar scheten. Ik proef een druppel maar het smaakt gewoon naar water. Ongelofelijk dat ze zoveel moeite doen om een pad en trappetjes aan te leggen en dat je dan in zo'n verlopen toestand

komt. De jodium bron kunnen we niet vinden. Er loopt wel een stroompje met heel veel mossige stenen. Waarschijnlijk is dat de andere bron. Dit is het ene hoogtepunt van Lisdoornvarna. Het andere is het match-maker festival in september. Een soort van boer-zoekt-vrouw maar dan op dorps-schaal. Ik heb al een vrouw, dus ik hoef hier niet op te wachten. Morgen dan maar weer op de fiets en dan gaan we door naar Galway. Het schiet al lekker op.

Donderdag 4 augustus (13) ClaustrofobischLisdoornvarna – Galway (73 km)Celtic Tourist Hostel (€ 50,=)

Het heeft eigenlijk de hele nacht geregend en als we opstaan, dan regent het nog steeds. Maar we zijn lekker uitgerust en hebben weer zin om te fietsen. Vandaag gaan we naar Galway en daar zijn twee campings. Toch kiezen we ervoor om een hostel in het centrum te boeken want Galway lijkt ons erg leuk uit de beschrijving van de Lonely Planet en de campings liggen ver buiten het centrum. The Sleepzone heeft ook een hostel in Galway, dus we vragen de receptie om voor ons vanavond een kamer te boeken. Helaas, die is er niet meer. Dan maar even via de iPad zelf kijken. Alle hostels zitten vol. Uiteindelijk vind ik een kleintje die ook in het centrum ligt en rond de € 50 kost. Die boek ik dan maar.Met het regenpak aan fietsen we weg. We zitten al meteen op kleine weggetjes in een prachtig landschap. Ierland moet je een keer in de mist meegemaakt hebben. Alles krijgt een grijs-groen tint en ziet er spookachtig uit. We fietsen door het gebied dat "The Burren" heet. Vreemde steenformaties met grote kieren erin waar de zachtere gesteenten zijn weggespoeld. Er is geen verkeer op de weg die bestaat uit twee sporen asfalt en een streep gras in het midden. Konijnen schieten weg als we geruisloos aankomen. Zelfs de stenen muurtjes zijn hier anders dan in het zuiden. Ze zijn van grove stenen op een "slordige" manier gestapeld waardoor ze bijdragen aan de ruigheid van het landschap. Er zijn geen dorpjes maar wel hier en daar een boerderij. Alles ademt een "oud-zijn" uit en de mist legt een deken van stilte over ons heen. Dit is ook het gebied van de "dolmen". Een soort hunebedden. Als we goed opletten, dan spotten we er mogelijk een.Inmiddels is de regen steeds dunner geworden en is er nog maar een lichte nevel overgebleven. De regenbroek gaat uit. De zon probeert door te breken. De route gaat tot nu toe gemakkelijk omdat we weer helemaal fris zijn na de rustdag.

In de route staan pijltjes om aan te geven of het klimmen is of niet. Eén pijltje is matig klimmen. Twee pijltjes is zwaar klimmen. En nu zien we drie pijltjes staan. Als we ervoor staan, dan lijkt het een muur. Zelfs Saskia, met kuiten als (geschoren) heipalen redt het niet hier en moet afstappen. Met uiterste krachtsinspanning lukt het me om te blijven trappen. Ik haal de helling niet in één keer, maar met twee stops lukt het wel. Met mijn blik op oneindig mis ik de prachtige dolmen maar Saskia ziet hem wel tijdens het lopen. Het is een fraai exemplaar en we kunnen hem goed bewonderen. Boven op de top hebben we even discussie over de koffiestop. Na overleg fietsen we iets door omdat er in Carran, het enige dorpje wat we vanochtend tegenkomen, ook koffie te krijgen zou moeten zijn. Er is inderdaad een pub en die is dicht. Maar er is wel een zitje tegenover met een prachtig uitzicht. Daar maken we zelf maar een koffie.Daarna gaat het verder door "The Burren". De zon heeft het inmiddels gewonnen van de mist. Ook geholpen door de westenwind die flink begint te waaien. Aan de bomen te zien, is dit de heersende windrichting. En dat is goed want dan hebben we hem lekker mee. Tot Kinvarra is de route mooi. Daar doen we wat boodschapjes en lunchen we bij kasteel Dunguaire. Het meest gefotografeerde kasteel in Ierland. Ik weet zeker dat er een aantal toeristen thuiskomen met op hun foto niet alleen het kasteel, maar ook twee M-gineering fietsjes en twee fietsreizigers. Overigens helpen wij ook om het aantal foto's te verhogen want het is inderdaad een mooi plaatje. En er ligt ook nog een cache die ik even opzoek.

De rest van de route is saai en druk. Via grote wegen rijden we tot in Galway. De wegen staan hier allemaal vol met auto's. Als we bij de "Celtic Tourist Hostel" aankomen moeten we even slikken. Het is een smal pandje maar wel hoog. Een rare man steekt zijn hoofd uit het raam

boven want beneden zit een kunst galerij, die overigens leeg is. Saskia gaat even mee kijken naar de kamer. We zitten weer op de bovenste verdieping. Lekker sjouwen met de bagage. Als ze terugkomt zegt ze dat het schoon is, maar herhaalt wel vijf keer dat het klein is. Dat geeft me een bang vermoeden dat bevestigd wordt als ik boven kom. Klein is een understatement. Er staat een stapelbed en als de tassen erbij staan is het vol. Dat doet me denken aan een kippenhok van een collega. Die had twee grote kippen in een mini hokje. Als een van de kippen een ei moest leggen, dan moest de ander even eruit. Anders paste het niet. Dat gevoel heb ik hier ook. Maar het is schoon en we willen graag Galway in, dus het moet maar. Wc en douche zijn op de gang. De fietsen kunnen niet hier staan. Verderop is een parkeergarage waar we ze kunnen stallen. We douchen snel en gaan vóór zes uur de stad in.

Galway is gezellig. Toen we erin fietsten was dat niet zo duidelijk maar er is een centraal parkje en een winkelstraat met even veel pubs en restaurantjes als winkels. Er is veel te doen op straat. Om de tien meter staat er wel een artiest of muzikant. Een groepje blijft me bijzonder bij. Het zijn drie jongens. Een met een banjo, een met een gitaar/trom en een met een fluit. De banjo speelt een solo. De trom/gitaar doet de begeleiding. De jongen met de fluit zien we zijn handen wel bewegen maar we horen niets. Als we een tijdje kijken, zien we dat hij voor spek en bonen meedoet. Hij beweegt zijn vingers niet op de maat en hij doet steeds hetzelfde. Bijzonder.De terrasjes zitten gezellig vol en de zon schijnt. Dit is een unicum voor Galway waar het zo vaak regent dat ze voorspellen wanneer het droog is. We kijken onze ogen uit en feliciteren elkaar met deze keuze. We slenteren het hele centrum door en willen dan wat eten. Het is hier gebruikelijk dat studenten op straat mensen proberen te lokken naar het restaurant waar ze voor werken. Ik trap er natuurlijk ook weer in als een jonge meid naar me knipoogt en dan een menu tevoorschijn tovert. Het ziet er goed uit bij Kirbys. En het is ook (weer) voortreffelijk. Na het debacle met de fish and chips hebben we eigenlijk alleen maar goed gegeten. Ik heb een chowder met vis vooraf. Dat is een soort van dikke soep. Saskia heeft een gebakken geitenkaasje met salade. Als hoofdgerecht heb ik monk-fish scampi's en patatjes. Saskia heeft zalm en een huisgemaakte ravioli. Twee gangen voor € 22,50 p.p. We nemen een koffie en thee na. Met de buik vol lopen we nog een tijdje rond in het centrum. Nu wat meer op zoek naar de oude gebouwen. En die zien we. In de rivier staan bosjes mannen te vliegvissen. Het is fris dus tegen tienen gaan we naar de hostel terug. Daar is een lounge waar we nog even zitten. Ook omdat hier internet is en ik het verslag bij kan werken. Daarna gaan we na elkaar de kamer in. Want als we dat tegelijk doen dan wordt ik claustrofobisch. Snel de ogen dicht en morgen door naar Connemara.

Vrijdag 5 augustus (14) Nat en leegGalway – Clifden (95 km)Shanaheever campsite (€ 20,=)

We zijn op tijd eruit. En ik heb prima geslapen in dit kleine kamertje. We pakken de tassen in, sjouwen ze naar beneden en halen de fietsen op. Daar heb ik me wel wat zorgen om gemaakt. Er stonden meerdere gemutileerde en in verregaande staat van ontbinding verkerende fietsen omheen dus wat zou met die van ons gebeuren? Maar ze staan er nog net zo bij als gisteren. Daarna kunnen we ontbijten in het hostel. Er is brood, jam, sapje en thee. Het houdt niet over maar het is voldoende voor de eerste kilometers. Buiten bewonderen we de gevel van het hostel nog eens goed. Gisteren hadden we daar geen tijd voor maar het bevat een aantal mooie figuren uit ‘The Book of Kells’. Er is maar één weg naar het westen toe en die moeten wij ook hebben. Eerst moeten we Galway uit zien te komen. We wijken wat af van de route om een rustigere weg te hebben. Daarna is het onvermijdelijk. Helm op, hesje aan en net doen of er geen auto's langs je heen razen. Het voordeel van de autoweg is wel dat hij vlak is en mooi asfalt heeft. Je kunt lekker doorfietsen. Vanwege het drukke verkeer fietsen we lepeltje-lepeltje, dus vlak achter elkaar. Heb ik eindelijk een manier gevonden waarop ze mij zonder tegensputteren volgt.Ondanks de auto's is de route langs Galway Bay mooi. We hebben steeds uitzicht op zee en helemaal in de verte zien we waar we vandaan zijn gekomen. Volgens mij zien we zelfs de kliffen van Moher liggen. Het is ook wel afwisselend want we worden getrakteerd op een mooi kerkje met beelden, een cache en daarna nog een cache in Spiddle, waar we ook een koffie maken. Het weer is wat beroerder. Iers weer. Dit betekent regelmatig fikse buien waarbij we het regenpak aan doen. En daarna weer in de zon fietsen. Er is minder wind dan gisteren en eerst hebben we die mee.In dit deel van Ierland is Gaelic de voertaal. Niet te verstaan en al helemaal niet te lezen. Geef een aap een typmachine en hij zal op Gaelic gelijkende woorden typen. De bordjes zeggen me dus niets meer maar op de GPS is de route goed te volgen. Er is trouwens ook maar een weg en om de 20 kilometer een afslag. Bij elke afslag worden de auto's minder totdat het helemaal niet meer storend is.Uiteindelijk verlaten we de baai en gaan we het binnenland in. Bij een supermarkt schuilen we even voor een bui en drinken een koffie. We zijn meteen de 'talk of the town'.Dan verder Connemara in. Hier moet ik mijn kijk op leeg herzien. Leken de eerdere landschappen leeg, hier is het nog véél leger. Alleen rotsen, turf en bergen in de verte. Geen huizen, geen bomen en geen mensen. De weg is om door dit gebied heen te komen, niet om er in te komen. De woestheid doet me denken aan Schotland en de Hardangervidda in Noorwegen. In de verte zien we de buien aankomen, ze overspoelen ons en dan zien we ze weer verdere trekken richten de bergen, de zeven Bens. De eerste plaats die we tegenkomen is Cashel, maar dat blijkt niet meer dan een verzameling losse huizen te zijn. Daarna gaan we door een gebied heen waarvan het landschap nog niet besloten heeft of het land of zee wil worden. Heel veel meertjes, veel turf en verder niets. De turf wordt hier tegenwoordig machinaal gewonnen. Af en toe zien we een man de stapeltjes turf keren zodat het beter droogt. Hij zwaait nog wel even. En bij de huizen waar we langs komen ruiken we de verbrande turf.Het einddoel van vandaag is Clifden. Ineens is dat een grote stad na een hele dag in een leeg landschap. Er is een grote super en daar koopt Saskia een hele gebraden kip. Samen met salade is dat ons avondeten van vandaag. Iets buiten de stad ligt camping Shanaheever. Daar komen we na 95 kilometer aan. We willen graag weer kamperen en zeker in dit landschap. Het is een kleine camping. Voor € 20 kunnen we ons tentje opzetten. Ook hier is de grond veen-achtig en sompig dus de haringen druk ik zo de grond in. Er is een centrale picknick

ruimte waar we de kip uitkleden. De douche is heerlijk. We zijn wat verkleumd want het is vochtig en koud. We kruipen vroeg in de slaapzak. De weersvoorspelling voor morgen is slecht, maar we zien wel. Tot nu toe valt het weer me mee maar een paar zonnige dagen zou niet verkeerd zijn. Van de andere kant hadden we dan niet naar Ierland moeten gaan, dus we nemen wat we krijgen.

Zaterdag 6 augustus (15) Hart verlorenCliffden - Westport (77 km)Drummin House B&B (€ 66,=)

Ik heb vandaag mijn hart verloren in Connemara. Ergens op weg naar de Sheeffry Pass ben ik hem kwijt geraakt. We fietsten door het landschap, ik keek om me heen en hij glipt zo maar weg. Hij verdween in de bergen, in de stroompjes en tussen de schapen. Zonder dat ik het door had.Het was prachtig vandaag. Ik had niet gedacht dat het landschap nog meer indruk kon maken dan gisteren. Maar dat kon het wel. Vanaf de camping ging het eerst naar Letterfrack. Vanaf daar hebben we twee keuzes; We kunnen de rustigere weg langs Tully Cross nemen. Of de drukkere weg langs de Abbey of Kylemore. De drukke weg blijkt niet zo druk en de Abbey schijnt heel mooi te zijn. En dat is hij ook. Een rijke industrieel heeft voor zijn vrouw een prachtig kasteeltje in het landschap gebouwd. Het tragische wil dat zijn vrouw er niet lang van kon genieten. Ze ging vrij snel dood daarna en daarom kwam er ook een mini kathedraal om het af te maken. Van binnen is deze erg mooi afgewerkt met drie soorten marmer en mooi handgemaakt meubilair. Met bussen komen de toeristen hier aan. En sommige op de fiets. We kijken zeker een uur binnen en buiten rond. Wat een plaatje.Dan gaat het verder en fietsen we om een groot fjord heen; Killary Harbour. In het meer wordt vis gekweekt. Aan de overkant zien we de weg lopen waar we straks over fietsen. Ze zijn hier nog niet op het idee van een brug of een pont gekomen. En dat is goed want zo kunnen we extra lang genieten van het meer tussen de bergen. Bij het keerpunt lunchen we en zien we de vissen boven water springen. En niet zo'n klein beetje ook.Dan gaan we tussen de Mweelrea Mountains en de Sheefry Hills door. De ‘Croagh Patrick’ laten we links liggen. Dit is een heilige berg waar veel pelgrims elk jaar heen trekken maar wij kiezen voor de weg door het binnenland. En het is hier tenenkrommend mooi. Majestueuze bergen om ons heen, een beekje meandert met ons mee. Soms woest, soms liefelijk. De schapen gaan niet of loom aan de kant als we langs komen. En op de bergwanden stort de ene na de andere waterval zich naar beneden. Niet te beschrijven deze schoonheid. We klimmen weer naar tweehonderd meter. Één auto komen we tegen op dit kleine weggetje. Bovenaan gekomen opent zich een nieuw landschap voor ons en storten we ons op een volgend kronkelig weggetje naar beneden. Puur genieten. Er was maar één klein minpuntje vandaag; het is maar een half uur droog geweest.Vannacht was de Josti-band al flink aan het trommelen op de tent. Verbazingwekkend dat je bij dat lawaai gewoon kunt slapen. Om zeven uur regent het nog steeds. En dan niet zo'n laffe miezer regen. Nee, boven worden alle registers open getrokken. Blijven liggen is geen optie. We gaan eruit en pakken de tent in de stromende regen in. Ik heb het regenpak vast aangetrokken. Gelukkig kunnen we onder dak ontbijten. En dan fietsen we gewoon weg."Is dat nu leuk?" zul je je misschien afvragen. Nee, dat is niet leuk maar ik onderga het gewoon. Een paard vindt het in de regen in de wei ook niet leuk, maar ondergaat dit gewoon als een fact of life. Zo zie ik het ook. Ik fiets natuurlijk liever in mijn korte broek in de zon, maar dat kan op dit moment niet. Dus neem ik het zoals het komt en geniet nog evengoed van mijn omgeving. Ook de inspanning zullen velen zien als geen vakantie. Ik wel. Ik vind het heerlijk om wat te doen. Er is geen betere manier om een land te leren kennen dan door ín het landschap te zitten (met de fiets) in plaats van erop (met de auto). We zien zo veel en genieten enorm van de indrukken. Dat is voor ons vakantie.Na nog een aantal kleine klimmetjes komen we om kwart over vijf in Westport aan. Op de teller staat 77 kilometer. Ik had vanochtend geprobeerd wat te boeken maar alles zat vol. Dan maar op de bonnefooi, dachten we. In Westport zien we dat er kermis en een muziekfestival is. Vandaar dat alles vol zit. De eerste vijf B&B's waar ik kijk staat het bordje 'no vacancies'.

Het regent nog steeds fors en we hebben eigenlijk geen zin in de natte tent opzetten. Verderop zie ik bij Drummin House nog een bordje en daar blijkt net een 'cancelation' te zijn geweest. Voor 66 euro kunnen we er terecht. De fietsen gaan in de schuur en de hospita biedt aan ons natte goed te wassen. Want bij Saskia is er toch water in de fietstassen gelopen. Komt alles toch weer helemaal goed.Na het douchen lopen we het stadje in. Ook hier weer een infarct van verkeer door de stad. We zoeken een eetgelegenheid en dat is toch elke keer weer moeilijker dan het lijkt. En ook nu komen we weer prima terecht. Bij O'Mallays zitten we gezellig en warm. Na zo'n dag regen hebben we wel wat verdient. Saskia neemt een salade vooraf, een hamburger met pepersaus en als toetje cheesecake en thee. Ik opteer voor de gerookte zalm gevuld met krab-mousse, ook een peperburger en een Irish Coffee na. Een mooi kroon op een prachtige dag.

Zondag 7 augustus (16) EvenwichtWestport - Coolaney (94 km)Mountain Inn B&B (€ 65,=)

Alles is in evenwicht. Gisteren een dag met regen. Vandaag een dag met zon. Als ik de gordijnen open doe, stroomt het zonlicht naar binnen. En dat is maar goed ook want mijn horloge staat stil. Hè... Wat heeft dat er nu mee te maken? Op vakantie neem ik altijd een horloge op zonne-energie mee. Hij laadt op via zonlicht dat op de wijzerplaat valt. Wat nog niet eerder is voorgekomen, is nu wel gebeurd. Hij staat stil. We kunnen dus echt wel wat zon gebruiken.We hebben heerlijk geslapen en worden weer getrakteerd op een full Irish breakfast. Uit ervaring weet ik dat ik hier zeker tot drie uur op kan fietsen. Onze hospita heeft ook nog een wasje voor ons gedaan. Helemaal super, alles is weer schoon en droog. Met afrekenen is er wat onduidelijkheid. Gisteren was de prijs € 66. Nu is de prijs ineens € 75. En als ze terugkomt met het wisselgeld is het € 70. Waarschijnlijk is dat inclusief het wassen. We laden op, nemen afscheid en rijden weg.We hebben een lange dag voor de boeg. Door counties Sligo en Mayo. Het spectaculaire landschap is een beetje over. Wel zijn het veel mini-weggetjes die we hebben. Twee stroken asfalt en een strook gras in het midden. En nauwelijks auto's. We klimmen een stukje en krijgen een mooi uitzicht op Loch Beltra. Daar nemen we een lange pauze om de tent te drogen. Die zit nog druipend in de zak. Na de pauze kan hij bijna droog erin terug.Daarna gaat het verder. In de ochtend is er alweer weinig wind, dus Lough Beltra ligt er als een plaatje bij. Ik maak een mooie panorama foto. Denk ik. Thuis weet ik pas of hij goed gelukt is. De route gaat voornamelijk over kleine wegen. Tussen Lough Conn en Lough Cullin door. Het landschap heeft een lager ‘ooooh’ en ‘aaaah’ gehalte maar is nog steeds mooi. Het is hier meer huisje-boompje-beestje. Omdat we toch weer veel klimmen heb je daar een mooi uitzicht op. Het geeft een beeld van een gecultiveerd land. Overal zijn boerderijtjes. Overal loopt vee in landjes omsloten door muurtjes en overal zie je wel bomen staan.Lough Cullin heeft een paar mooie strandjes maar er zitten nauwelijks mensen. En dat terwijl het toch zondag is. Die rust geeft ons goed de gelegenheid om nog een cache te doen. Er zijn weinig dorpjes onderweg maar als we door een dorpje heen fietsen, dan worden we overal vriendelijk gegroet. Mensen beginnen hier standaard met ‘How are you?’ En dat bedoelen ze dan serieus, dus we antwoorden naar waarheid en vragen hoe zij zijn. En daar komt ook weer een antwoord op terug. Ze voelen zich dan niet geremd door het feit dat we gewoon doorfietsen dus de antwoorden versta ik in het begin nog wel maar langzaam vervaagt dan het geluid. Het is wel erg gezellig want je voelt je overal welkom.Ongemerkt gaan de kilometers voorbij en langzaam verbrandt mijn neus. Ik heb dat ’s avonds pas door. Tegen vijf uur begin ik toch wel moe te worden. Er staan voor vandaag 88 kilometer op het programma en de route zou moeten gaan tot Coolaney. "Zou?" Ja, zou want ik weet het niet. Hier is weinig toerisme. Geen campings en weinig B&B's. Er zijn er twee in Coolaney. Een zat vol en de ander reageert niet op mail. Ik heb moeite met die onzekerheid. Dat je niet weet òf er een slaapplek is en waar. Veel mensen vinden dit prima, maar ik weet liever waar ik aan toe ben.Tegen zes uur naderen we Coolaney. Het zijn toch weer meer dan 90 kilometer geworden. Mijn rug doet zeer en de billen zijn beurs. Ik heb het eigenlijk helemaal gehad. De Mountain Inn komt in zicht. Volgens internet zat deze vol. Een dame wil net wegrijden maar als ze ons ziet stapt ze uit. Het is Mary. Ze heeft nog ruimte. Sterker nog, we zijn de enige gasten. Een prachtige kamer voor € 65. In de pub tapt ze een Guiness voor mij. Haar zoon gaat in het dorp voor ons een curry met rijst halen en ondertussen kletsen we gezellig. Over de grote

hoeveelheid huizen die hier te koop staat. Het gevolg van te hoge hypotheken toen het goed ging tijdens de periode van "the Celtic Tiger". Het probleem van het vele zwerfvuil omdat er per zak betaalt moet worden. Overigens heeft Coolaney al een paar jaar de prijs voor schoonste dorp. En het teruglopende toerisme en besteedbaar geld. Zat vroeger iedereen in de pub. Tegenwoordig zitten veel mensen, met name de jongeren, thuis te drinken. Bier in de supermarkt is veel goedkoper.Vol van de curry en lichtelijk aangeschoten van twee pints met Guiness vertrekken we naar de kamer om te douchen. En daarna duurt het niet lang voordat de luiken dicht zijn.

Maandag 8 augustus (17) Man met de hamer komt langsCoolaney – Manorhamilton (60 km)Teach Loistin B&B (€ 60,=)

Als we opstaan zien we dat er een nieuw weertype is voor deze vakantie; "onstuimig". Dus veel wind en de radio voorspelt "scattered showers and sunny spells". Nou die "showers" zijn van het type waar menig campingsanitair jaloers op zou zijn. Toch is dit weer niet erg want de buien zijn snel over en als je in de zon fietst ben je zo weer droog. Tegen de middag krijgt de zon de overhand en fietsen we toch nog lekker in de warmte.Onze hospita biedt een "full Irish breakfast" aan. Dat is inmiddels teveel van het goede, dus we vragen wat minder. Blijkbaar denkt Mary dat we het wel kunnen gebruiken want er komt weer een bord vol. Desondanks smaakt het prima en met volle buik kunnen we weg.Het eerste stuk hebben we flink de wind mee en vliegen erover naar Collooney. Dan draaien we naar het noorden en krijgen de wind min of meer tegen. En dat is het moment waarop voor Saskia de man met de hamer komt. Nu al. Zo vroeg in de ochtend. Ze komt nauwelijks meer vooruit, heeft watten in het hoofd en de ogen vallen dicht. Tijd om de plannen bij te stellen. Hier stoppen kan niet maar we gaan wel in een verlaagd tempo verder en zien wel hoever dat we gaan komen.Ik probeer haar uit de wind te houden en zo slepen we ons naar Sligo. Daar nemen we meteen een goede stop. Dit is de stad van de dichter Yeats en dat is overal duidelijk te zien. We drinken koffie (met een worteltaartje) in het gebouw van de Yeats society. Hier is een tentoonstelling en ze kunnen ook een documentaire van Yeats laten zien. Dat lijkt ons wel wat maar het is nog een videoband die begint met erg veel sneeuw. Saskia is geboeid door de poëzie maar ik vind het wat minder interessant. Yeats was best wel een dandy zoals we ook aan de beelden, in de stad en in de film, kunnen zien.Daarna fietsen we nog een klein rondje door Sligo en dan gaan we door naar de volgende pleisterplaats; het graf van Yeats wat bij de kerk in Drumcliff ligt. Dat plaatsje ligt onder de Benbulben, een berg waar Yeats nogal weg van was. Het zijn weer mooie binnenweggetjes, zij het dat ze wel geaccidenteerd zijn. In laag tempo zijn ze goed te doen.Bij het graf en de kerk kijken we een tijdje rond en we zijn niet de enigen. Veel bussen hier en het kost dan ook even om een foto van het graf te maken zonder andere mensen. Op zijn graf staan de onsterfelijke woorden “Cast a cold eye. On life, on death. Horseman pass by”. Tegenwoordig komen er niet veel “horseman” voorbij. Het ligt hier aan een kruispunt van wegen en Yeats zou zich in zijn graf omgedraaid hebben, als hij wist hoeveel auto’s en bussen er dagelijks voorbij komen. Wij gaan weer westwaarts. Nu weer met de wind in de rug. Wel, nog steeds. langzaam aan. We fietsen onder de Benbulben door en hebben een prachtig zicht op deze berg. Uiteindelijk komen we bij Glencar Lough. Het meer lijkt meteen een stuk minder mooi door de golfslag die erop staat. Wat wel indruk maakt is de gelijknamige waterval naast het meer. Hier doen we ook nog even een bammetje en een koffie.Dan is het nog tien kilometer naar Manorhamilton, wat een redelijke plaats lijkt op de kaart. Maar daar moet nog wel wat voor geklommen worden. Wel over heerlijk rustige wegen met mooie uitzichten. Met hangen en wurgen perst Saskia de laatste energie eruit en tegen vijf uur rollen we het dorp in. Het blijkt niet veel te zijn. Één hoofdstraat met wat verlopen pubs. We fietsen de hele straat uit maar zien in het hele dorp maar één B&B. Daar bellen we een paar keer aan maar er wordt niet open gedaan. Ik fiets dus maar nog een keer het dorp door op zoek naar wat anders. Er is niets. We bellen nog een keer aan. Weer geen gehoor. Uiteindelijk willen we een briefje achterlaten en in het "centrum" wat gaan drinken. Saskia belt nog een keer aan en nu gaat de deur wel open. WTF?! Ze had ons gebel niet gehoord... Het is een simpele kamer voor € 60. Prima wat ons betreft, want we zijn moe, er is geen ander alternatief

en geen camping. We hangen eerst een tijdje in de lounge-kamer waar ik de komende dagen ga herplannen omdat we van het schema afgeweken zijn. Vandaag 60 kilometer, 15 kilometer minder dan gepland. Maar we hebben ook een rustdag overgeslagen en die verdeel ik daarom over deze en de komende dagen. Hierdoor hebben we het iets rustiger want de planning was ook wel ambitieus en heftig. Negentig kilometer is thuis goed te doen maar hier erg zwaar met al dat klimmen en dalen. En dat doen we nu al twee weken achter elkaar. Morgen naar Enniskillen en dat is ook maar rond de zestig. Ik boek er meteen even een hostel dus we weten dat we er terecht kunnen. Ik verwacht dat er nog maar weinig gekampeerd gaat worden gezien het weer, de voorspellingen en de afwezigheid van campings.Daarna douchen en naar het dorp om te eten. Ik heb weinig honger want ik zit nog steeds vol van het ontbijt. De hoofdstraat is uitgestorven. Bij een pub willen we wat eten maar er zitten alleen maar dronken Ieren en de barman heeft niet veel zin om iets voor ons te maken. Dan maar naar een andere pub. Hier ziet het er wat beter uit. Voor een tientje per persoon bestellen we er een "maaltijd". Ik een hamburger met patat en salade en Saskia een omelet. Ook met patatjes en salade. Vanavond vroeg naar bed.

Dinsdag 9 augustus (18) Goodbye IrelandManorhamilton – Enniskillen (54 km)Bridges hostel (€ 60,=)

Alweer een Irish breakfast maar deze keer doen we het wat minder. Alleen één eitje en wat spek. Saskia is wel wat uitgerust maar toch doen we het wat rustig aan vandaag. Weer een soort van semi-rustdag.De route leidt ons eerst naar Blacklion. Eigenlijk ons einddoel van gisteren maar we zijn er toch nog een tijdje mee bezig. In de route zit nog een nutteloze klim. Je klimt gedurende een uur en hebt dan een mooi uitzicht. Verderop daal je dan weer af naar dezelfde weg. Nu even niet en de grote weg is vlak en rustig.Het weer is prima vandaag. Wel bewolkt maar droog en met veel zon. Gewoon zoals een vakantiedag in Ierland zou moeten zijn. We zijn er blij mee. Dit geeft ons ook de gelegenheid de tent nog even extra te laten drogen. Hij was nog wat vochtig en ik denk dat we hem voorlopig niet gebruiken. Tijdens het drogen maken we koffie en rusten we wat uit.Na Blacklion gaan we de grens over. Officieel zijn we nu niet meer in Ierland, maar in Groot-Brittannië. Er is geen bordje, geen grenspaal of markering. Geruisloos ga je over. Iets verderop gaan we van de weg af. Daar is Florence Court Park. Een landhuis met een groot stuk bos. Via een keienpad kunnen we door de bossen fietsen. Het is mooi hier en heel erg rustig, maar wel erg steil af en toe. Bij een beekje houden we een tweede koffiepauze. Daarna komen we bij het landhuis. Mooi, maar niet bijzonder. We willen graag met de guided tour mee, maar dat kan pas na anderhalf uur. Zo lang willen we niet wachten. Ze wijzen ons op de virtuele tour op een pc. Net zo mooi en veel efficiënter. Ze hebben 360 graden panorama's waarmee je door de kamers kunt "lopen". Na Florence court eten we een boterhammetje aan de kant van de weg bij een bruggetje. Dan zitten we meestal op een ‘zitlap’, een stukje schuim wat lekker zacht en warm is. Als ik opsta waait mijn lap naar beneden de beek in. Ik vind het jammer om hem te verliezen, dus ik klauter naar beneden de beek in. Gelukkig kan ik hem redden.Dan is het nog een klein stukje naar Enniskillen. We zijn daar om vier uur (met 53 kilometer op de teller) maar de receptie van de hostel is pas om vijf uur open. In een parkje bij Enniskillen Castle zoeken we een bankje in de zon. We kunnen hier wat kopen als we ponden hebben, want euro's doen ze hier niet aan. Eerst pinnen dus. Ik weet niet eens wat de koers is, later maar even opzoeken.Het hostel zit in een modern gebouw en we hebben weer een prima kamer met eigen douche en toilet. Ik heb hem via internet geboekt voor €50. Ja, euro’s dus nu weten we nog niet wat de pond doet. De fietsen kunnen in een schuurtje.Tegen zessen gaan we de stad in. Het is de grootste stad van de county. De sfeer is anders dan in Ierland. De winkels gaan hier om zes uur dicht en dan gaan er ook meteen hekken en luiken voor. Op straat is alleen wat hangjeugd, verder zie je niemand. Ik weet niet goed wat het is maar het "voelt" hier op de een of andere manier minder prettig. Mensen lachen niet en zijn minder vriendelijk dan in Ierland. De huizen zijn grauwer, maar het ook wel veel welvarender. Een heel andere atmosfeer.Enniskillen heeft een lange hoofdstraat waar alles gebeurt. Om de honderd meter verandert hij van naam. We lopen hem door. Geen restaurants hier maar er zijn pubs genoeg. Een pub heeft op dinsdag "steak-night". Voor £ 5,99 krijg je een steak, aardappels en salade. En een pint bier naar keuze. We weten nog steeds niet wat de pond doet, dus het lijkt erg goedkoop. En het smaakt prima. Aan onze tafel zit ook een ‘local’ waarmee het gezellig kletsen is. Hij verteld dat op de plek van ons hostel in 1987 een bomaanslag is geweest waarbij twaalf mensen omkwamen. En dat er nog steeds veel vandalisme is in Enniskillen. Ik vraag hem naar Belfast, maar dat is wel veilig, denkt hij. En hij merkt ook dat het toerisme toeneemt.

Dat toerisme is hier duidelijk (nog) niet ontwikkeld. Het landschap waar we vandaag door fietsten was ook niet bijzonder. Sla het plat en je hebt een Nederlands landschap. Koeien, weiden en boerderijen. De Lonely Planet geeft het ook al aan. De andere counties hadden zo'n 50-75 bladzijden. Deze county nog geen tien. En je merkt het aan de overnachtingsmogelijkheden. Weinig B&B en weinig hostels. Het zal de komende dagen wel zoeken worden.Na het eten lopen we de hoofdstraat nog verder uit. We tellen zeven pin-automaten, vijf kerken en twee mensen op straat. Het is hier uitgestorven. Wat er gebeurt, gebeurt in de pubs. Uiteindelijk hebben we toch nog een hoogtepunt van de dag. De Lidl is nog open. We kijken even rond maar kopen niets.In het hostel zoeken we de ‘common room’ op om nog even te zitten. Bij de balie koop ik voor twee pond 40 minuten internet zodat ik het reisverslag nog even kan bijwerken. Morgen maar eens kijken hoe dicht we bij Belfast kunnen komen.

Woensdag 10 augustus (19) Zomer in IerlandEnniskillen – Gortin (66 km)Gortin accomodation suite (hostel) (€ 46,=)

Als we opstaan is de lucht buiten donkergrijs. Het water klettert tegen de ramen en er staat een stormachtige bries. Een typische herfstdag in Ierland. Hè, wacht! Het is toch zomer? Ik ben niet helemaal eerlijk. Ze zijn de ramen aan het wassen, maar het regent wel buiten.Om acht uur kunnen we pas in de ontbijtzaal en terwijl we staan te wachten komen we Mylène tegen. Mylène is een stoere meid die de ronde van Ierland alleen fietst. Op het forum van de wereldfietser hebben we al wat informatie uitgewisseld en het is leuk om haar in levende lijve te ontmoeten. Net als wij, vindt zij het ook zwaar fietsen hier.We fietsen in de regen weg en komen er al snel achter dat we de harde wind mee hebben. Fijn voor ons maar sneu voor Mylène die de andere kant op gaat. Ik wens haar sterkte. Voor de rest valt er weinig te melden over vandaag. Drie caches waarvan twee gevonden. Een agrarisch landschap. We zien koeien, schapen, graan en maïs. Er zijn weinig aanleidingen voor foto's, maar als ik ze maak wil het toestel steeds flitsen. Zo grauw is het buiten. De weg lijkt weer op een golfslagbad. Het gaat steeds op en neer en we blijven klimmen en dalen. De toestand van de weg is een stuk beter dan in Ierland. Koffie doen we de eerste keer in een bushokje. Later nog een keer gewoon staande langs de weg. Het trekt de hele kudde koeien aan die nieuwsgierig staan te kijken wat we doen. De regen varieert van drizzel tot gewoon slagregens. Ik wordt er een beetje Gallisch van want om de haverklap sta ik mijn regenbroek aan of uit te doen. Het regent steeds niet hard genoeg om hem aan te doen maar te hard om hem uit te doen. Grrrr...In Groot-Brittannië (ja, dit is geen Ierland meer) zijn er bewegwijzerde fietsroutes. We volgen de 91 en de 92 gedurende de hele dag. Op zich is dit fijn want het is hier een spaghetti van weggetjes en ze staan geen van allen op de GPS. Wat minder fijn is dat deze routes telkens rare lussen maken om weer op dezelfde weg terug te komen. Indien mogelijk, slaan we deze over want we willen nu zo gemakkelijk mogelijk in Belfast komen. De mensen zijn hier duidelijk minder vriendelijk. Er wordt minder gegroet en gezwaaid. In Ierland riep iedereen "How are you?". Erg gezellig, maar hier doen ze dat niet. Jammer. We fietsen vandaag 66 kilometer en met de vermoeidheid van Saskia gaat het beter. Aan het einde fietsen we veel door de bossen en er zit nog een steile klim in voordat we afdalen naar Gortin. Gelukkig doet ze deze weer gemakkelijk.In Gortin zou een hostel moeten zitten. Ik heb ze gemaild maar krijg geen antwoord. Het zit langs de hoofdstraat dus we vinden het snel. Er is niemand maar binnen scharrelt een man rond. Ik loop naar binnen maar hij reageert niet op mij. Ik vraag hem naar de receptie en krijg alleen onduidelijke ontwijkende antwoorden. Uiteindelijk moppert hij dat hij niks weet en ook maar te gast is. En draait zich dan weer om. We komen hem meer tegen maar voor hem zijn we onzichtbaar. Verder is er niemand. Een boer in een tractor rijdt voorbij. Hij ziet ons en belooft iemand te sturen.Even later komt een verwarde vrouw binnen. Mij negeert ze maar Saskia ziet ze wel. Ze rent naar een ander gebouwtje. Wij achter haar aan. Ze denkt dat er een groep is en dan zou er geen plek zijn. Als juffrouw mier gaat ze door het kantoor, "tuut-tuut-tuut" en ze zoekt de sleutels. Uiteindelijk vind ze wat en we gaan terug naar het andere gebouw. De gebouwen zien er netjes en verzorgt uit. Er is ook een soort van dorpshuis. Ze hebben hier bunk-rooms, die je deelt, met zes bedden en family-rooms met een dubbel- en een stapelbed. Ik wil niet bij die vreemde man, dus we proberen een family-room te krijgen. Dat lukt. Volgens internet is de prijs voor zo'n kamer £ 60. Hier hangt een briefje dat het £ 45 is. Een bunk-bed is £15 per persoon. Die extra 15 heb ik er wel voor over.

Uiteindelijk vindt ze een sleutel en een kamer voor ons. Ze zet het warme water aan en geeft Saskia wat handdoeken en mompelt dat haar man straks komt want het is eigenlijk zijn ding. Ik vertrouw het niet en wil eerst even wachten tot de man er is. Waarschijnlijk beheert hij het IQ hier. Na een tijdje komt de man. Iets intelligenter maar haast onverstaanbaar. De kamer huren is goed. En hij kost -verrassing- £40. Omgerekend zo'n €46. Prima prijs voor een balzaal van een slaapkamer. En beneden hebben we een gigantische keuken en een eetzaal tot onze beschikking. En die hoeven we alleen te delen met Mr. Korsakov.Saskia gaat in bad en ik pak daarna de douche. Op een schaal van een tot tien krijgt die een negen. Heerlijk. Daarna koken we een pasta maaltijd met chorizo worst in de keuken. Samen met een salade en een yoghurt na hebben we er weer een prima maaltijd aan. Ondertussen plenst het nog steeds verschrikkelijk buiten. Aangezien er niemand is loop ik het gebouw even door en vind een wasdroger. Hij zit veel te vol gestouwd met nog natte handdoeken. Volgens het briefje mag je hem niet zonder toestemming gebruiken, maar er is niemand om toestemming aan te vragen, dus we doen het toch. Op de televisie zien we de voorspellingen van de komende dagen. Ik wordt er niet vrolijk van. Ze waarschuwen voor overstromingen wegens de overvloedige regen. We kunnen alleen maar hopen dat het in Groot-Brittannië wat beter wordt.

Donderdag 11 augustus (20) Stenen cirkelsGortin - Lurgan (99 km)Kinego Marina campsite (€ 11,50)

Op onze kalender stond een mooi stukje over heimwee. Volgens filosoof Pieter Hoexem is het de mooiste beloning voor een reiziger. Wie geen last van heimwee heeft is eigenlijk niet met vakantie maar op de vlucht. Vakantie is gewoon een omslachtige manier om thuis te komen. Want dat is eigenlijk het hoogtepunt van je vakantie. Op een terras hoorde ik een meisje zeggen dat ze op vakantie alles luxer wil dan thuis. Ik niet. Want dan is de thuiskomst geen hoogtepunt maar een dieptepunt. Thuis is mijn bestemming van deze hele vakantie. En thuiskomen mijn hoogtepunt. Heerlijk om weer in mijn eigen bed, mijn eigen stoel en mijn eigen douche. Want onderweg zijn is leuk, ik ben nu wel uitgekeken op telkens de nieuwe kamer. Daarom vind ik het jammer dat we niet meer kunnen kamperen. Het is er klein, maar het is wel knus en een "eigen" plekje.

De keuken is leeg als we gaan ontbijten. We hebben meneer Korsakov wel horen rommelen en twee keer in bad horen gaan maar we zien hem niet meer. Het weer is lichtgrijs vandaag. Droog dus en waarschijnlijk ook droog blijvend. Hier noemen ze dat een "glorious day" en hier zijn ze dan ook al snel tevreden met het weer. We fietsen langs River Owenkillen. Onze theorie was dat langs een rivier het wel vlak zou zijn. Onze theorie klopt niet want we gaan nog steeds op en neer en komen zelfs weer boven de 200 meter. Het voordeel is dat dit een mooi uitzicht geeft. En als je ervoor open staat, dan is dit gebied ook mooi. Niet zo spectaculair mooi als de eerdere gebieden maar zeer aangenaam voor het oog. Het probleem is dat we na al deze tijd wat blasé worden en vol met indrukken. Stopten we eerst nog bij elke half vergane kerk, nu rijden we daar langs zonder het een blik waardig te keuren. Het wordt op een gegeven moment meer van hetzelfde. Daarom doen we goed ons best om ook hiervan te kunnen genieten. Wat daaraan meehelpt is dat we een cache doen op een plek waar zeven stenen cirkels en een aantal grafheuvels zijn ontdekt. Ze hebben er een mooi plekje van gemaakt waar we een tijdje doorbrengen. Het is inmiddels zonnig en warm geworden. Een groot verschil met gisteren.Uiteindelijk gaan we door naar Cookstown. We komen meer in de drukkere gebieden en dat merk je. In Cookstown is het verkeer weer een drama. We gaan via een fietspad eromheen maar we hebben boodschappen nodig, dus we moeten terug. En nu wel via de drukke wegen vol met vrachtwagen en auto's.Na Cookstown wordt het eindelijk min of meer vlak. We fietsen onder langs Lough Neagh. Het is hier een leeg gebied met veel veen. Te zacht om op te bouwen dus het ligt erbij als een natuurgebied. Ons einddoel van vandaag is Portadown. Maar als we daar aankomen is het (weer) een grote stad met veel lawaai en veel asociaal volk. We kunnen geen B&B vinden en als we iemand vragen dan weet die ook niets. Dan maar verder totdat we wel wat tegenkomen. Ongeveer 15 kilometer verderop zit een camping maar het mooie weer is over en het begint rap te betrekken. De route loopt nu over fietspaden via parkjes, tunneltjes en om winkelcentra heen. Veel bordjes zijn weggehaald of kapot. In de tunneltjes ligt overal glas op de grond en staan mannen bier te drinken. Geen fijne omgeving hier. We komen nog langs een hotel. Een kamer is £104. Dat is me toch wat teveel. Uiteindelijk komen we na zevenen en bijna 100 kilometer op de camping. Het is bij een jachthaven en een erg vriendelijke man helpt ons aan een plekje voor £10. Het heeft veel geregend dus het veldje is nat. We mogen op een heuveltje staan. Er is één andere caravan en de faciliteiten kun je alleen in met een sleutel. Er komen hier ook veel mensen om hun hond uit te laten of om te staren naar het meer.

We zetten de tent op en gaan douchen. Het is nog steeds droog. Na achten zoeken we een picknick tafel op. Daar maken we ons maaltje. We hebben bier/cider gekocht en een salade. In onze noodrantsoen zit nog een kip/curry maaltijd. Wat water erbij, opwarmen en acht minuten laten staan. Inmiddels begint het te drizzlen. Op de parkeerplaats zitten mensen in hun auto naar het meer te kijken. En naar ons. Het maaltje smaakt prima. Een yoghurt na en dat was het dan voor vanavond.In het afwaskeukentje is het lekker warm en daar hangen we ons natte goed op. Daarna tandenpoetsen en in de slaapzak. Buiten tikt de regen op de tent en het voelt heerlijk om hier weer te liggen. In de verte horen we de M1 snelweg. Niet al te lang want we zijn zo in slaap.

Vrijdag 12 augustus (21) Op het nippertjeLurgan – Belfast - Ferry (59 km)

Het heeft gedurende de nacht af en aan geregend maar nooit heel hard. Als we opstaan (zoals gebruikelijk om zeven uur) is het droog. Als Saskia binnenin opruimt, droog ik de tent af. Na het inpakken ontbijten we nog en dan gaan we weg. Het is nog (maar) een dikke 50 kilometer naar Belfast. Eerst weer via binnenwegen en vanaf Lisburn is er gelukkig een fietspad. Als je die tenminste kunt vinden want ook hier zijn de bordjes verdwenen. "Its like a jungle, sometimes I wonder how I keep from going under" is de tekst van een ouder rapnummer en zo voelt dit ook. Na al die weken rust in Ierland is dit afzien. Zoveel verkeer en zoveel drukte. Gelukkig vinden we het fietspad uiteindelijk en dat is prachtig. Geen auto's, af en toe wat joggers en lopende langs een riviertje. Prachtig. Het brengt ons helemaal in het centrum van Belfast.Daar aangekomen hebben we helemaal geen zin in de stad. Het voelt hier niet goed. En eigenlijk het enige wat we hier zouden willen zien zijn de politieke “murals”, en die kunnen we ook op Internet bekijken.Het is kwart voor een. De boot naar Schotland vertrekt om half twee. Eén uur is uiterlijke inchecktijd. Volgens de Lonely Planet is het maar twee kilometer naar de haven, dus dat moet te doen zijn. Het blijkt echter veel verder te zijn (negen kilometer!). Ik zet de plaats waar ik denk dat de boot is in de GPS en die wil ons via de M-wegen leiden. Dat kan niet. Verder zijn er alleen zesbaans wegen, maar ik zie ondertussen wel de bordjes naar de ferry. We racen tegen de klok in naar de haven. Auto's passeren ons links en rechts. Vrachtwagens rijden ons toeterend voorbij. Het blijkt steeds weer verder weg te zijn. Ik sprint vooruit maar zorg wel dat ik Saskia in de spiegel houd. Ik hoop dat ik dan net genoeg op tijd ben om de boot te verhinderen om te vertrekken. Uiteindelijk komen we om kwart over een bij de douane. Die laat ons zonder controle door. We hebben toch alleen maar vuile was, dat kan hij wel ruiken. En hij seint de boarding in dat er nog twee fietsers komen. In de vertrekhal koop ik snel twee kaartjes voor £ 58. Alles is eigenlijk al afgesloten maar we mogen toch door. We moeten op het bovendek. De laatste klim in Ierland. Bezweet zetten we de fietsen weg. Gehaald! Op het dek staand zien we langzaam Ierland in de verte verdwijnen. Het is een mooi land. Als ze nu ook nog af en toe wat mooier weer hadden… De ronde van Ierland voltooit. Met 1421 kilometer op de teller. Nu alleen nog (even) naar huis fietsen.

StranraerGlenotter B&B (€ 69)

Om half vijf komt de ferry aan in Stranraer. Het uitschepen gaat snel. Zo snel dat het hek alweer dicht is als we van het terrein af willen. Gelukkig doen ze het nog even open.We kiezen ervoor om in Stranraer te blijven en pas morgen verder te fietsen. Er zijn hier veel B&B's maar overal waar we aanbellen is het vol. Via de Tourist Information Centre vinden we er toch een: Glenotter House. Het kost £60 en het TIC rekent ook nog £4. Een dure dus. De kamer is prima maar niet zo groot. Ik hoop dat de landlord niet komt kijken want overal liggen en staan tassen en alles hangt vol met was. Wij ontvluchten deze uitdragerij om in de stad te gaan eten. Op de fiets want het is vier kilometer. Zonder bagage blijft het vreemd fietsen.In een gezellige bar annex restaurant "Customs house" zitten we leuk. We verbazen ons weer over de Dress-code van de Schotse dames. Hoge hakjes en coctail jurkjes. Saskia neemt de scampi's en een side-salad te eten. Ik kies voor de chicken-tika met rijst. Door de gunstige koers van de pond is het relatief goedkoop om hier uit eten te gaan.In het schemerdonker fietsen we terug langs de kust. De meeuwen staan te slapen op het strand. Golven rollen rustig af en aan. Een zilte geur hangt in de lucht. Ook hier is het genieten. Terug op de kamer zien we de weersvoorspelling voor de komende dagen en dat stemt positief. We gaan nog even lekker genieten van het tochtje door Schotland en Engeland.

Zaterdag 13 augustus (22) SchotlandStranraer – Gatehouse of Fleet (74 km)Anwoth Holiday Park (€ 18,40)

Het B&B waar we zitten is erg verzorgd. We zitten in de "roze" kamer. Er zijn vijf soorten zeep, er staat koffie en thee om zelf te maken en er zijn koekjes en chocolaatjes om te eten. Ook de ontbijttafel is gedekt als in een luxe restaurant. Het heet hier Scottish breakfast en vertoont veel gelijkenis met de Ierse variant. De blackpudding is wat anders van smaak en samenstelling en er is geen white pudding. Naast dit uitgebreide ontbijt is er vers fruit en cerials. Genoeg om voorlopig op te fietsen. Tel daarbij op dat het droog is en droog lijkt te blijven en de dag kan al niet meer stuk.Bij Carlisle kunnen we de fietsroute langs de muur van Hadrianus oppikken. Om bij Carlisle te komen kunnen we fietsroute 7 gebruiken. En om op fietsroute 7 aan te haken moeten we eerst naar Newton-Stewart. In deze laatste plaats kunnen we komen via een route over kleine weggetjes die ik thuis uitgepuzzeld heb. Die is 43 kilometer en waarschijnlijk betekent het veel klimmen en dalen. We kunnen ook over de A747 die overgaat in de A75. Deze zal vlakker zijn maar veel meer hard rijdend verkeer hebben. Deze is ongeveer 40 kilometer.We kiezen voor de laatste. Het is zaterdag dus we gokken erop dat het minder druk is. Het is een goede gok. Het is geen leuke weg maar bij een heuvel kunnen we door het dorpje Glenluce parallel aan de weg en bij dual-carriage ways (waar veel ingehaald wordt) is er een apart fietspad.In Newton-Stewart pakken we de cycle-route 7 op en die is prachtig. Kleine weggetjes en fietspaden leiden ons het Schotse landschap in. We schrikken wel van de eerste klim. Ik red het net, staande op de pedalen en met slippend achterwiel. Saskia moet lopen. Het is gelukkig maar een korte klim en als we achterom kijken dan zien we dat hij 20% is.De route wordt veel aangegeven door Millenium palen. Er zijn verschillende soorten:

There are four different types of Millennium Mileposts. The first post to be commissioned was designed by John Mills, and his piece was entitled The Fossil Tree. The post takes the form of an abstract tree with relief imagery of fossils depicting the passage of time from early primitive creatures to the ultimate demise of fossil fuel driven technology.

The Scottish sculptor Iain McColl designed the second post, The Cockerel. The influences behind this one are Miro's "The Fork" and Branusci's "The Cock". This design has additional space that has been left for partners to cast their own short message.

The design by Welsh artist, Andrew Rowe, is based upon the nautical and industrial heritage of his native Swansea and can have up to four directional fingers.

The fourth post is titled "Tracks", designed by Belfast artist David Dudgeon. The main design on the post shows the tracks made in the landscape by cyclists. This is complemented by a piece of text exploring sensations and observations one makes whilst travelling through various environments.

Although there are artists from all four countries, the posts are spread throughout the United Kingdom. Unsurprisingly, the majority of posts have been ordered for their respective country of origin.

Het landschap is anders dan Ierland. De bergen ogen anders. Meer bomen en groener. Hoe hoger we komen hoe leger het wordt. We worden getrakteerd op prachtige uitzichten en overal stenen muurtjes. Een deel van de fietsroute loopt over een oud treintraject en voert ons geleidelijk omhoog. Als we Creetown binnen rijden worden we verwelkomd met doedelzak muziek. Er is een dorpsfeest met allerlei kraampjes en er is muziek. Een kraam heeft tamme uilen in alle groottes en maten. Voor een pond kan je ze op de arm krijgen. Als we weer weg gaan begint de blaaskapel te spelen. Wat een ontvangst en vertrek!Daarna gaan we naar Gatehouse of Fleet. Prachtige namen hebben ze hier. De weg gaat over een pas en geleidelijk klimmen we naar 150 meter. Het is een klein weggetje en we kunnen hier ook weer naast elkaar fietsen omdat er nog minder verkeer is dan in Ierland. Ook hier is het landschap weer fraai. Ierland was mooi maar Schotland kan er ook wat van. In Gatehouse of Fleet hebben we er 74 kilometer op zitten. Saskia is moe. Ik wil graag kamperen omdat het mooi weer is en ik heb de camping gepland op 95 kilometer. Dat lijkt niet haalbaar. We gaan een paar B&B's langs maar alles zit vol. Er is een feest in het dorp. Een hotel zegt dat ze vol zijn, maar volgens mij willen ze ons niet hebben. Verderop is nog een hotel met meer cachet en daar hebben ze wel plek. Het kost dan wel £99. Veel te duur vind ik. Ik fiets de straat nog even uit en daar blijkt een camping te zijn. Voor £16 zetten we de tent op het veldje. En bij de Spar halen we boodschappen voor het avondeten en ontbijt voor £20 (inclusief drankjes). Kijk dat zijn betere prijzen. We proosten in de zon als de tent staat. Een zakje chips erbij voor de feestvreugde. Daarna ga ik douchen. Ze hebben grote badkamers met douche, toilet en bad. Je duwt buiten op een knop om het licht aan te doen. Ik ga uitgebreid douchen, inclusief scheren en de was doen. Dat duurt wat lang en op een gegeven moment valt water, licht en ventilatie uit. Op de tast zoek ik in het donker de deur want ik heb wel door dat ik buiten weer op de knop moet duwen. Dat doe ik dan ook in mijn blote kont. Gelukkig zijn er geen getuigen. Na het douchen koken we in het keukentje ons maal. Pasta met kaassaus en ham. Een salade. En yoghurt na. We eten het daar ook op, op de twee stoeltjes die er staan. Het is geen romantisch restaurant maar als "bums" zijn we hier blij mee. Tegen de avond gaan we nog even het dorp en drinken bij een pub nog wat. Het is hier, in tegenstelling tot Ierland, wel gezellig druk. Dit kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat het zaterdag is. In het donker lopen we terug naar de tent. Tandenpoetsen, plassen en dan in het knusse tentje. Het was een mooie eerste dag in Schotland.

Zondag 14 augustus (23) Een vakantiedagGatehouse of Fleet - Dumfries (80 km)Torbay Lodge Guest House (€ 69,=)

Na twee dagen ben ik er al uit. In Schotland is het minstens zo mooi fietsen als in Ierland. De routes staan perfect aangegeven, de toestand van de weg is veel beter, er is minder verkeer, de landschappen zijn minstens net zo mooi en, het grootste pluspunt, het is er mooi weer! Als bonus hebben we de wind in de rug die ons tegen de bergen omhoog duwt. Een nadeel: mijn neus is verbrand vandaag...Het begon niet zo mooi. Gisteravond kwamen we van de pub terug en toen begon het te druppen. Vannacht heeft het harder geregend en om zes uur hoorde ik het nog op de tent tikken. Maar om zeven uur is het droog. Saskia ruimt binnenin op en ik droog de tent af. Kan hij iets droger in het zakje en het scheelt een paar kilo op de fiets. We ontbijten niet op de camping want daar zijn geen bankjes. In het dorp wel. Naast de Spar die, ook op zondag, om 6 uur 's ochtends open is. We maken een praatje met de vuilnisman van het dorp die de rommel van zaterdagavond aan het opruimen is. En je ziet het resultaat. Gatehouse of Fleet is een prachtig en schoon dorp. Je ziet hier sowieso minder rommel langs de weg en op straat dan in Ierland. En hier staan overal vuilnisbakken.We vervolgen fietsroute 7 over een stuk off-road door het bos. Ook hier komen we ze weer tegen, die prachtige Millenium wegwijzers. Daarna gaat het richting de kust waar we een fantastisch uitzicht over de Ierse zee hebben. Er is een vervallen gebouw wat een kerk, een kasteel of een Abbey zou kunnen zijn. Jammer dat het in zo'n toestand is. We nemen daar een lange pauze en leggen de tent en de was te drogen in de zeewind en maken een praatje met andere fietsers die langskomen.In Kircudbright (spreek uit ke-kju-brih) komt net een vissersschip binnen. We kijken even naar het uitladen. Het ziet er naar uit dat ze alleen mosselen hebben gevangen. Via stille wegen gaan we verder. Bij een school zoeken we een bankje op om een boterham te eten in de zon. Daarna gaan we via een stijgende route door het binnenland naar Castle Douglas. Het landschap wordt iets minder woest en iets lieflijker met groene hellingen en grote bomen bovenop de heuvels. Op de GPS verschijnt een symbool van een schatkistje. Dat betekent weer een cache. Deze is bij het mausoleum van Mr. Douglas. En ja, dat is de stichter van Castle Douglas. Een rijke industrieel die een dorpje opkocht, het vernoemde naar zichzelf en een katoenindustrie probeerde op te zetten. Het is niet gelukt en zijn mausoleum ligt er ook wat verwaarloosd bij. Het dorpje zelf is wel mooi maar we blijven er niet lang hangen.Het is weer klimmen en dalen en zo racen we met bijna 54 km/uur door Haugh of Urr (what's in a name?) heen. Door het mooie weer en de wind mee gaat het klimmen gemakkelijk vandaag. We zijn dan ook al rond vieren, en met een 79 kilometer op de teller, bij Dumfries, een grote stad. We willen graag kamperen, omdat het mooi weer is, maar er schijnt geen camping te zijn. In een app op de IPad vind ik er toch een maar door een interpretatiefout van mij en het feit dat er in Dumfries een straat is met dezelfde naam als een dorp 18 kilometer verderop zijn we op spookjacht. Er is gewoon geen camping. We schuilen even voor een plensbui en daarna is het weer mooi. Dan op zoek naar een B&B. In het lege centrum fietsen we wat rond maar vinden niets. Gelukig heeft Steven gisteren de digitale Lonely Planet van Schotland en Engeland naar de iPad kunnen sturen. En daar vind ik dat aan de "Lovers walk" meerdere B&B's zijn. In Torbay Lodge hebben ze een mooie kamer voor ons vrij voor £60. Best wel prijzig maar we mogen ons eten opwarmen in de magnetron. We hadden al eten (rijst met kip tandoori) gekocht omdat we dachten te gaan kamperen.. Bij de super haal ik een biertje voor bij het eten en daarmee proosten we op deze prachtige vakantiedag. Dat er nog maar meer mogen komen!

Maandag 15 augustus (24) Kado’tjesDumfries - Longtown (68 km)Oakbank lakes campsite (€ 6,90)

Als we wakker worden en naar buiten kijken is de lucht blauw. Het wordt een mooie dag. Voor het ontbijt heb ik deze keer gekozen voor "scrambled eggs on toast" en Saskia heeft het full Scottish breakfast op haar bord liggen. Het is wat teveel voor haar, dus ik ontferm me over de worstjes.We hebben uitgerekend dat het nog drie dagen fietsen is naar Newcastle, dus ik probeer, via IPad, de boot te boeken voor woensdag (hij gaat elke dag om 17.00 uur) maar dat lukt niet want die boot zit vol. Het lukt wel om hem op donderdag te boeken en aangezien die ook al aardig vol lijkt te lopen, boeken we maar meteen. Dit betekent wel dat we er een dag langer over moeten doen en dat gaat niet meevallen. Plus we hebben in Nederland een dag minder om naar huis te fietsen. We besluiten dan ook om in Nederland alleen op vrijdag te fietsen en ons dan te laten oppikken door Steven. Dan heb ik de zaterdag en zondag nog voor ik weer aan het werk ga.We rijden Dumfries uit langs de rivier Nith en deze volgen we een tijdje. Dan gaat de route meer het binnenland in. Het is hier vlak en lange rechte wegen. Het landschap is haast Hollands te noemen als je in de verte de contouren van het Lake District niet zou zien. De route voert ons eerst langs Castle Cearlaverock. Dit is een kasteel gebouwd in een driehoek van de lokale roze zandsteen. We hebben geen intentie om het kasteel van binnen te gaan bekijken dus we zetten de fiets tegen een picknickbank op het grote grasveld voor het kasteel. Meteen komt Mrs. Bucket aangesneld. Fietsen moeten verderop in de stalling. Ik leg haar uit dan we hier alleen even een kopje koffie willen maken. Ongeloof glijdt over haar gezicht. Dat kan niet en als we dat toch willen, dan moeten we alsnog de £5,50 per persoon entree betalen. Dat gaat me wat te ver en we nemen afscheid van elkaar. Ik maak snel even een paar foto's van het kasteel en koffie doen we verderop bij een bruggetje.Even later komen we langs een heilige bron, the Brow Well. De bekende dichter Robert Burns was wat zwakjes en ging hierheen om met behulp van dit water te genezen. En je kunt zeggen wat je wilt, hij werd daarna niet meer ziek. Hij ging namelijk een paar dagen na het drinken van water uit deze bron dood. Bijzonder bron dus.

De volgende stop is in het dorpje Ruthwell, wie kent het niet. Ja, daar is natuurlijk de eerste spaarbank van Schotland, Groot-Brittannië en de wereld opgericht. Maar wat nog veel mooier is, in het plaatselijke kerkje is het Ruthwell-cross te zien. Dit is een zes meter hoge crucifix van zandsteen, gegraveerd met scènes uit het nieuwe-testament en het gedicht "The dream of the rood" in Saksisch runen schrift. Dit gedicht gaat over het lijden van Christus vanuit zijn gezichtspunt. Een van de oudste (7e eeuw) voorbeelden van Engelse literatuur.

The Ruthwell Cross is a stone Anglo-Saxon cross probably dating from the 8th century, when Ruthwell was part of the Anglo-Saxon kingdom of Northumbria; it is now in Scotland. Anglo-Saxon crosses are closely related to the contemporary Irish high crosses, and both are part of the Insular art tradition. The Ruthwell cross features the largest figurative reliefs found on any surviving Anglo-Saxon cross--which are virtually the largest surviving Anglo-Saxon reliefs of any sort--and has inscriptions in both Latin and, unusually for a Christian monument, the runic alphabet, the latter containing lines similar to lines 39-64 of The Dream of the Rood, an Old English poem, which were possibly added at a later date. It is 18 feet (5.5 metres) high. The cross was smashed by Presbyterian iconoclasts in 1664, and the pieces left

in the churchyard until they were restored in 1818 by Henry Duncan. In 1887 it was moved into its current location in Ruthwell church, Dumfriesshire, Scotland, when the apse which holds it was specially built.It is both the most famous and elaborate Anglo-Saxon monumental sculpture, and possibly the oldest surviving "text" of English poetry, predating any manuscripts containing Old English poetry. It has been described by Nikolaus Pevsner thus; "The crosses of Bewcastle and Ruthwell ... are the greatest achievement of their date in the whole of Europe.

Je zou verwachten dat dit ook weer een hele toeristische kermis is, maar als we er aankomen zijn we er alleen. Er is geen kassa, geen catering en geen souvenirwinkel. De deur van het kerkje is open en we kunnen op ons gemak alles bekijken. Het is prachtig en er hangt een serene rust in het kerkje. We nemen de tijd om ervan te genieten.

Langs de Ierse zee fietsen we daarna naar Anan. Het waait flink aan de kust. We doen er een koffie en een broodje maar de laatste waait haast uit mijn mond. Vlak voor Anan hebben we vier caches op rij. We vinden ze allemaal. In Anan gaan we door de hoofdstraat. Het is best een flink dorp maar het kan ons niet bekoren. We gaan door naar Gretna en de flinke westenwind waait ons erheen. We gaan eigenlijk te hard omdat we nu alle tijd hebben. Ik zou haast afremmen, maar dat doen we toch maar niet. Gretna is een dorpje als Baflo, een hoofdstraat met wat winkeltjes en wat straatjes met huizen eromheen. We doen wat boodschappen en dan naar het aanpalende dorp; Gretna Green. Daar is het kermis. Een smid opende in de 18e eeuw zijn smidse voor het publiek en creëerde daarmee de eerste toeristische attractie van Schotland. Er staat ook een groot bord dat weggelopen stellen hier kunnen trouwen. Ik mis de link tussen de twee maar er is wel een trouwerij gaande en een bus Japanners loopt te klikken met hun toestellen. Het is wel vermakelijk om hier even rond te kijken.Daarna is het nog een klein stukje naar Longtown. Als we via een klein weggetje erheen fietsen, komen we langs een boerderij. Een jong hondje vindt ons wel interessant en loopt gezellig mee. Ik kan hem maar niet overtuigen dat hij terug moet. Uiteindelijk fiets ik maar met hem terug en komen we de eigenaar tegen die hem ook al kwijt was. Vlak voor Longtown zou een camping moeten zijn en die is er ook ondanks dat ze erg hard proberen er niet te zijn. Het is half vijf en we hebben iets van 68 kilometer op de teller staan. Er is een minimaal bordje bij de ingang di eik gemist zou hebben als ik niet had geweten dat er een campings was. De camping ligt aan een plas en is eigenlijk alleen voor vissers bedoeld. Een Japanse familie is me voor en vraagt of er plek is op de camping. Een man, in een vrouwenlichaam geboren, zegt dat ze een grote groep verwachten en dat de camping vol is. Vreemd, want er lijkt ruimte genoeg. Tegen mij houdt ze hetzelfde verhaal omdat de Japanners er nog bij staan. Ik zeg haar dat ik dat nog nooit heb meegemaakt dat ik als fietser wordt weggestuurd. Ze sist me toe dat ik even moet wachten tot de Japanners weg zijn. Die druipen af terwijl wij buiten even rondkijken. Daarna legt ze uit dat dit eigenlijk geen familiecamping is omdat de vissers graag stilte willen hebben. Wij mogen, als fietsers, er natuurlijk staan want er komt helemaal geen groep. De camping heeft zijn beste tijd gehad. In een verlopen gebouw zijn per geslacht twee wc's en een douche. Maar dat deert ons niet want het kost maar Het £6 en we vinden een idyllisch plekje. In de zon, uit de wind, naast een grote picknicktafel. De binnentent zetten we vast op en breken dan de drank aan. Zo pimpelen we, in de zon, totdat we honger krijgen. We hebben nog een noodmaaltijd die we niet mee naar huis willen nemen. Pasta met gehakt en daar gaat een blikje maïs bij. En natuurlijk een yoghurt na. Dan douchen. Die van de heren doet het niet, dus ik ga bij de dames. Naast Saskia zijn er toch geen vrouwen op de camping. Vrouwen vissen niet. De douche is heerlijk en als laatste lopen we een rondje om de plas. Het is

inmiddels bijna windstil. Dat is niet zo fijn want dat betekent dat de midgets vrij spel hebben. Op tijd in de tent dus. Morgen krijgen we wat fikse klimmetjes voor de kiezen dus dan kan ik me vast lichamelijk en geestelijk voorbereiden.

Dinsdag 16 augustus (25) Torrential rainsLongtown – Greenhead (64 km)Greenhead hostel (€ 34,50)

Om half twee moet ik plassen. Het tikt op de tent. De voorspelde regen is gekomen. Om zeven uur regent het stevig. We blijven nog even liggen maar het ziet er niet uit dat het ophoudt. En als je toch verder wilt, dan moet het maar op de natte manier. Na het douchen trek ik het regenpak en de regenschoenen aan. Saskia heeft de tent leeg geruimd en ik breek hem in de regen af. Hierbij probeer ik de binnentent zo droog mogelijk te houden. Dat valt niet mee. Op de trap in het gebouwtje eten we een yoghurt als ontbijt en daarna vertrekken we. In de stromende regen. Eerst naar Carlisle. Dat is nog een uurtje fietsen. We hebben prachtige fietspaadjes binnendoor van een centimeter of 50 breed. Door de regen zien we er na 100 meter al niet meer uit van de modder. In Carlisle drinken we bij de Starbucks een koffie en ontbijten we wat. En we drogen wat op. Daarna verder. Het lijkt even beter te worden maar dat is een schijnbeweging. Het pak moet toch weer aan. In de regen fietsen is niet zo erg, maar we kijken minder om ons heen. De eerste grotere plaats is Brampton. Daar zijn we 22 jaar geleden ook al geweest op de fiets. Onze eerste fietsvakantie. Als we richting Hayton rijden komt het werkelijk met bakken uit de hemel. Het spoelt over de weg en het zicht is nauwelijks honderd meter. In de pub in Hayton zitten drie meisjes te kijken naar het noodweer. Vol ongeloof wijzen ze naar ons en dat is voor ons een teken om in de pub even bij te komen. We bestellen een koffie en een tosti en drogen even op. Dat was een goede keus want daarna heeft het niet meer geregend tijdens het fietsen. Ze hebben in Engeland erg veel last gehad van het slechte weer. Veel overstromingen en op de camping sprak ik iemand die vertelde dat het vorige week drie dagen continu achter elkaar geregend had. Je kunt het ook zien. Weilanden staan onder water en beken staan hutje-mutje vol. De afgelopen dagen hebben we geluk gehad maar nu moesten we er ook aan geloven. Gelukkig is het 's middags droog. Na een periode van redelijk vlak fietsen, beginnen hier de klimmetjes weer. Gemene steile korte stijgingen die zeer doen in de benen. We komen eerst in Brampton maar dat roept weinig herinneringen op. We doen wat boodschapjes en gaan dan gewoon verder. Bij Lanercost Priory kunnen we even bijkomen, maar het ziet er niet boeiend genoeg uit om te bezoeken. Bij Banks komen we bij de eerste restanten van de muur van Hadrianus.De Romeinen waren geen mietjes. Ze hebben tussen 122 128 na Christus een behoorlijk indrukwekkende muur neergezet. Men zegt altijd om de barbaren (lees: de Schotten) buiten te houden, maar de waarheid is dat het meer was om de Engelsen binnen te houden en duidelijk te maken waar de grens van het Romeinse rijk was. Tot hier en niet verder. En dat over een traject van 73 mijl. Sommige delen zijn van steen maar er zijn ook delen van turf gebouwd. Om de mijl was er een klein fort en daartussen twee torens. "A hell of a job" en daar zien wij de restanten van. Voor mij zijn het gewoon af en toe wat stapeltjes oude stenen maar op sommige plekken zie je echt tot in de verte de restanten van de muur staan. En dat is een prachtig gezicht. Bovenop de muur zetten en drinken we een kopje thee.Dan gaan we door naar Greenhead. Onderweg zijn we twee fietsende families tegen gekomen. De eerste bestond uit vier personen en zat op één (1!) tandem met vier zitplaatsen. De andere familie had gewoon allemaal een fiets en tipte ons over een hostel in Greenhead. Daar komen we rond vier uur aan, na 64 kilometer. Het dorp bestaat uit een kruising met twee hotels/pubs, wat huizen en een kerk dat omgebouwd is als hostel. Het is er niet druk dus we krijgen voor £30 een kamer met zes bedden voor onszelf. Er zijn hier veel wandelaars en die bezetten de andere kamers. Een ding hebben we gemeenschappelijk; we zijn allemaal vandaag verschrikkelijk nat geregend. De drooghok hangt dan ook vol met van alles en nog wat. Er hangt een bijzonder penetrante geur maar het is er wel lekker warm. In de pub is het gezellig,

ze hebben lokale biertjes we hebben er goed gegeten. De dag begon slecht maar hij eindigt prima.

Woensdag 17 augustus (26) We zijn er bijna, maar nog niet helemaalGreenhead - Newcastle (79 km)Eurohostel (€ 57,50)

Het is toch altijd een beetje afzien in zo'n stapelbed. Ik heb 's nachts mijn vrouw het liefst dicht naast mij. En de wc's zijn ook nog naast onze kamer dus af en toe klapperende deuren. We ontbijten karig in de zaal waar ook de tent ligt te drogen. Alleen een broodje van gisteren en een kopje thee. Dan inpakken en op weg. Het doel van vandaag is Prudhoe, ongeveer 40 kilometer voor de haven. Als we bij het hostel de bocht om gaan manifesteert de eerste helling zich meteen. Gelijk zo'n 20% op de koude spieren. Oeffff!Daarna op en neer naar Haltwhistle. We hebben gehoord dat daar elk weekend bar-fights zijn, dus ruig volk. Op de woensdagochtend zien we daar weinig van. Gewone mensen die hun gewone boodschappen doen, net als wij. We halen verse broodjes en yoghurt voor het tweede ontbijt. Dit consumeren we in de zon op een bankje in Melkridge. Ja, het is vandaag weer mooi weer. Elke dag is het weer hier een verrassing.We volgen sinds Carlisle fietsroute 72 en via fikse klimmetjes komen we eerst door Twice Brewed en dan in Once Brewed. Weer zulke fantastische namen. In het Visitor Centre van de Romeinse Vindolande nederzetting maken we een koffie en kletsen we met het Engelse gezin wat ook op de fiets onderweg is. Hij heeft een tatoeage van een (voorblad) tandwiel op zijn kuit. Zo een wil ik ook wel.Daarna is er nog één steile klim. Bovenop doen we een cache bij een oude “limekiln”. Hierin werden steenkool en leisteen samen verhit. Het lei-poeder werd gebruikt om het land vruchtbaarder te maken. Dan een heerlijke lange afdaling. Het mooie weer is alweer over en het begint aardig te betrekken. Maar we zijn al blij met een droge dag en de uitzichten zijn weer fantastisch. In de verte Hadrian's Wall en heidevelden strelen het oog.Hexham is een lelijke industriële stad. Ik ben blij dat we erlangs heen gaan. Vervelende automobilisten die ons niet eens over willen laten steken. Corbridge daarentegen is een prachtig geconserveerd Engels stadje. Een genot om doorheen te fietsen. Inmiddels is wel duidelijk dat we gemakkelijk door kunnen fietsen naar Newcastle. Dan kunnen we morgen lekker uitslapen, een beetje shoppen en in de middag de laatste 15 kilometer naar de boot fietsen. Er zijn meerdere hostels dus een slaapplaats vinden moet geen probleem zijn. De route loopt langs een prachtig fietspad langs de rivier de Tyne. Er zijn veel bruggen over deze rivier en omdat we zo de stad naderen kunnen we ze allemaal achter elkaar zien liggen.Newcastle is, met zijn voorsteden, een gigantische stad maar door het rustige fietspad komen we gemakkelijk richting het centrum. In de verte wordt de lucht pikzwart, het is maar de vraag of we droog aankomen. Het laatste stukje moeten we even zoeken. Ik heb het Eurohostel in de GPS en daarmee navigeren we zo door de stad erheen. En het blijft gelukkig droog, maar verderop moet het noodweer zijn.Het Eurohostel is als een hotel. Voor £50 hebben we een kamer met vijf slaapplaatsen en een douche/toilet voor onszelf. De fietsen kunnen in de kelder. Ik loop even de stad in om wat te halen om op het eigenlijke einde van de tocht te kunnen proosten. Na 1800 kilometers, zonder ongelukken en zonder fietspech. Een prachtige tocht door Ierland en met Schotland en Engeland als toetje, helemaal geslaagd. Ondanks dat het weer niet altijd meewerkte.Na de lekkere douche lopen we het centrum van Newcastle in. Het is best mooi hier. Geen zwarte en grauwe gebouwen maar een mooi centrum. Ik ben hier al zeker tien keer langs gereden maar ik ben nog nooit het centrum in geweest. Het is best de moeite waard en morgen gaan we het nader bekijken. We lopen langs "Barluga", een hele hippe tent waar je ook kunt eten. Hartstikke leuk hier en we eten erg lekker. Saskia heeft een Thai Pork Curry en ik heb een Cod Steak, peppered, met Thaise noodles. Erg smaakvol.

Nog een beetje in feeststemming sluiten we af met koffie/thee, bonbons en een goede whiskey. Daarna naar het hostel terug. Er is een gezellige bar met leuke muziek waar we nog een tijdje lezen in goede fauteuils. Heerlijk!

Donderdag 18 augustus (27) De laatste kilometersNewcastle - Haven (17 km)Princess Seaways (€ 253,52)

Het slapen ging vannacht niet helemaal super. Het is een kamer zonder ramen en het is er binnen stikdonker en erg warm. Ondanks dat de wekker om zeven uur gaat, blijven we nu toch een uurtje langer liggen. Daarna douchen en een "continental breakfast", dus koffie/thee en toast met jam. We laten de fietsen en de bagage achter. Het is £1 per tas maar we hebben de flightbags nog. Hier passen mijn vijf tassen in dus ik bespaar weer £4 en Saskia ook. Daarna gaan we de stad in.Ik had het niet verwacht maar in Newcastle kun je best een dagje doorbrengen. Het is mooi weer dus lekker slenteren door de stad. Er zijn veel oudere gebouwen en ze hebben bijna alles schoon gemaakt. Dus niet van die vieze zwarte façades maar mooie witte gebouwen. Ik heb Saskia een tijdje shoppen in de Marks & Spencers beloofd. Maar dan wel zonder mij. Dus we gaan even apart op stap. Uiteindelijk koopt ze geen jurkje maar ik koop wel een koffie. Daarna gaan we verder de stad door. Het kasteel is nog in goede staat en om 12 uur staan we bij de Tyne te kijken bij alle bruggen die hier op een rijtje staan. En ook hoe de Millenium brug open gaat. Dit is een hele bijzondere voetgangersbrug in de vorm van een harp die parallel om zijn as draait. We kijken hier en we kijken daar. In het restaurant waar Saskia gisteren wilde eten komen we nu wel terecht. Ze hebben er heerlijke pizza's. We eten nu vast warm want op de boot is het niet echt lekker en ook super-duur. Het is inmiddels een sport voor ons geworden om zo goedkoop mogelijk vakantie te vieren Om half drie halen we de fietsen en de bagage op. Langs de Tyne fietsen we naar de boot. Het is nog 17 kilometer. Als we bij de boot aankomen dan zegt de dame in het hokje waar we inchecken “ You must be Hans en Saskia!”. Ik ben helemaal verbaasd maar ze hebben maar weinig fietsers en wij zijn de enigen die nog moesten komen. Ik hoef dan ook geen ticket te laten zien. Wel een paspoort natuurlijk. Om vier uur zitten we op de boot. De vakantie zit er nu echt op, ook al fietsen we morgen toch nog een dag. Op de boot is altijd leuk. We zitten op dek als we vertrekken uit de haven. ’s Avonds zitten we lekker in de bar te lezen met een drankje en het hoofd gevuld met weemoed. Op weg naar huis.

Vrijdag 19 augustus (28) NabranderIJmuiden – Hyppolytushoef (82 km)Eigen bed (€ 00,00)

We komen ’s ochtends vroeg aan in IJmuiden. We staan helemaal achteraan en een grote bus belet ons tussen de auto’s door te lopen naar voren. Saskia is dan ook de laatste die van boord gaat. Daarna fietsen we via LF routes richting het noorden. Het is mooi weer. Eigenlijk een van de mooiste dagen die we gehad hebben. En we genieten weer van ons eigen land.Tegen vijf uur zijn we in Hyppolytushoef. Steven haalt ons daar op. We eten nog wat en zijn tegen de avond weer thuis. De tassen vol met was en het hoofd vol met herinneringen.We hebben samen wel 1000 foto's gemaakt. En via hansensaskia.waarbenjij.nu hebben mensen kunnen meelezen hoe het ons verging. En dat waren er nogal wat. In de tijd dat we onderweg waren zijn er meer dan 10.000 page-views geweest. Er waren ook mensen die af en toe reageerden. Gert verdient hierbij een speciale vermelding. Op elk reisverslag kwam wel een rectie. Maar ook Lisa, Steven, (O)ma, Aukje, Ellen, Co, Cees, Marjan, Sylvia, Ria, Liedeke, Yvon, Benny, Jan en verder iedereen die ik vergeet, bedankt!

Als allerlaatste wil ik Saskia nog bedanken voor het fijne gezelschap. Zonder mopperen trotseert ze de hardste regen. Zonder klagen fietst ze de steilste bergen op. En met alle geduld slaat ze zich door mijn "planningen" heen. Chapeau en hulde voor haar!