Good Music Makes Ya Live Longer… And Better! marc.mazzmusikas@skynet.be – website op komst

Medewerkers: Luc Daelemans / Rudi Dillen / Dani Heyvaert / Paul Jonker / Antoine Légat / Luc Lenaerts / Holly Moors / Marc Nolis / Gert Talboom / Georges Tonla Briquet / Ben Vanhoegaerden

INHOUD Nieuws: (’T Ey / Djangofollies + Palace Music Club / Zuiderpershuis / Toogenblik / De Tichel / De Munt) Concertverslag: (Tracy Grammer & Jim Henry) Recensies: (Gjunler Abdula & Parne Gadje / John Allaire & The Campistas / Dee Dee Bridgewater / Bill Charlap & Sandy

Stewart / The Cooder/Lindley Family / Bam Cuttayen / Deadstring Brothers / Gert De Meijer / Danny Epps / Paolo Fresu / The Loose Acoustic Trio / Los Pingüinos Del Norte / Magic Car / Mercelis / Septeto Santiaguero / Diana Steele / Big Mama Thornton / Various / African Rebel Music / Various / Brewed In Texas vol. 2 / Various / Fins, Chrome And The Open Road: A Tribute To The Cadillac / Various / There Is No Jazz Like Audi Jazz / Tom Verlaine / Monster Mike Welch)

NIEUWS@ Nu vrijdag, 13 januari, speelt Erik Visser in ’T EY. Erik is niet het Loze Vissertje, maar de bezieler van Flairck. Hij speelt er z’n Eenmansoptocht, maar wel in het gezelschap van gitariste Dorine Wiersma. Niet te missen! Meer info: www.tey.be. (MN)

@ Het Cultuurcentrum Rijke Klaren in de gelijknamige straat te Brussel. Wanneer ik daarmee afkom, weten de kenners meteen hoe laat het is: bijna tijd voor de DJANGOFOLLIES! Dat festival vindt dit jaar plaats van donderdag 19/01 tot en met zondag 22/01. Het festijn wordt op die eerste avond geopend door Opus Swing, een groep jonge Bretoenen. De dag daarna zijn er Lollo Meier (NL) & het André Donni Quartet (B/UK). Zaterdag spelen Alexandre Cavaliere & Jazzy Strings (B/F) en de zondag wordt er afgesloten door The Django Experience (NL/B/It). Ongeveer tegelijkertijd zijn er ook in Gent, Antwerpen en Gouvy een paar uitgedunde folietjes met The Django Experience in de Hot Club de Gand (Schuddevisstraatje, Gent) op dinsdag 17/01; Alexandre Cavaliere & Jazzy Strings (20/01), Opus Swing (21/01) en Lollo Meier & het André Donni Quartet (22/01) in de Rataplan te Borgerhout (Wijnegenstraat), en ten slotte die laatste op 21/01 in de Ferme Madelonne te Gouvy. Voor de uitgebreide info kan u eens gaan kijken bij www.brosella.be. Aan dezelfde mail hing ook het voorjaarsprogramma van de PALACE MUSIC CLUB (Crowne Plaza Hotel, Brussel). Een hele boterham, of beter een exquise slaatje met als ingrediënten: The Dixie Ramblers op 19/01, 26/01, 09/02, 23/02, 09/03, 23/03 en 13/04; op 02/02 de Taraf de Mures; op 16/02 het Marc Godfroid-Ronny Verbiest Project; op 02/03 The Sons of Navarone; op 16/03 The Retro Jazz Orchestra; op 30/03 N’Faly Kouyaté; op 06/04 Helen Flaherty & Friends; op 20/04 Klezmokum, en op 27/04 het Philip Catherine Trio. Meer info op www.crowneplazabrussels.com. (MN)

@ Wreed slecht nieuws van het ZUIDERPERSHUIS: de Pakistaanse Qawwal Bahauddin en ensemble komen op vrijdag 20/01 niét concerteren aldaar; er zijn problemen met de visa… tja, dan kan je inderdaad beter niet naar Antwerpen komen… (MN)

@ Een ogenblikje stil staan bij de komende concerten van TOOGENBLIK in Haren: op vrijdag 27/01 spelen daar Les Enfants de l’Yser (musette/gipsy); op vrijdag 03/02 komt singer-songwriter Terry Lee Hale langs, en op zaterdag 11/02 speelt Toogenblik zelf op verplaatsing: dan vieren ze feest in De Linde (een beetje verderop in de Cortenbachstraat) met als gasten de Stefan Shill Bluesband (nl), Rey Cabrera y Sus Amigos (Cub) en onze binnenlandse singer-songwriter H.T. Roberts. Info: www.toogenblik.be. (MN)

@ Zondag 29 januari komt Terry Lee Hale nog eens naar DE TICHEL (Tichelstraat 50) in Amsterdam. De man staat garant voor het betere singer-songwriterwerk, wie in de buurt is, kan dus maar beter even binnenstappen. Het kost amper € 7,50! Meer info kan u bekomen bij onze goeie vriend tonderksen@planet.nl. (MN)

@ In het kader van de Nieuwe Horizonten speelt de exceptionele pianist Frederic Rzewski op 4 februari een concert in de Fioccozaal van DE MUNT. Hij speelt er o.a. het stuk De Profundis met ‘gezongen, geschreeuwde en gedeclameerde’ tekst van Oscar Wilde. Frederic heeft als referentiepunten klinkende namen als Steve Lacy, Anthony Braxton en John Cage op z’n palmares. De kenners weten dan al genoeg. Meer info: www.demunt.be. (MN)

1

Formerly RootsTown Music

# 023

CONCERTVERSLAGTracy Grammer & Jim Henry – 09/12/05 – Toogenblik, HarenDe avond begon met enkele hindernissen die niet veel goeds voorspelden. Eerst was er het bericht dat programmator Luc Gheldof een auto-ongeval had en naar ‘t hospitaal was afgevoerd. Dan was er een hoop miserie met de geluidsinstallatie zodat de 20 minuten durende ‘soundcheck’ geen bevredigend resultaat gaf. Tracy kreeg het op haar heupen en besloot dan maar om er ‘an intimate acoustic evening’ van te maken. Ze staken van wal en onmiddellijk viel op dat Tracy een zeer mooie, maar gezien de omstandigheden spijtig genoeg, niet zo dragende stem had. Dit maakte dat het hele concert door een stuk van de sterkte verloren ging door de overstemmende begeleiding of de afstand tussen ons en het podium. Ondanks dat kregen we een mooi concert. Dit was te danken aan de virtuositeit van Jim Henry op dobro, mandoline en natuurlijk akoestische gitaar. Tracy zelf blonk uit op gitaar en viool. De samenzang en ongedwongenheid op het podium tussen het duo zorgden voor een duidelijke meerwaarde. Jim is een waardige nieuwe ‘soulmate’ voor Tracy. Ze grasduinden door hun nieuwe platen. De laatste van Tracy, Flowers Of Avalon, is een eerbetoon aan de songs van haar vroegere muzikale partner Dave Carter. Jim mocht ook drie nummers uit zijn pas verschenen One Horse Town cd brengen. Ze speelden tussenin af en toe een fiddle tune die voor de nodige afwisseling en schwung zorgde. Naast de songs van Dave Carter passeerden er versies van songs van Kieran Kane, Slaid Cleaves, Townes en als afsluiter van het concert Simon & Garfunkel (Mrs Robinson omdat de meezingtekst daar zeer gemakkelijk is). We kregen tussen de nummers de nodige verhaaltjes en enkele sterke songs zoals Preston Miller over de recessieoorlog, de nodige ‘sad songs about relationships’ of het prachtige Hey Ho over kinderarbeid in lage loon landen om de US kinderen hun speelgoedgeweertjes te fabriceren. Het hoogtepunt voor mij was het bloedstollende Lauglin Boy. Jim Henry zijn nummers waren wat middelmatiger, maar mochten er zeker zijn. Wat maakte dit concert dan zo goed? Wel, het zijn de details. Toen ze na hun set terugkwamen voor een bisnummer was hun meegedeeld dat de set gewoonlijk uit twee delen bestaat. Dus begonnen ze maar aan een deel 2 waarbij ze tussen de nummers afspraken wat ze gingen spelen en wie welk instrument ging beroeren. Het resultaat daarvan was buitengewoon knap. Dat in combinatie met de mooie stem van Tracy, de instrumentbeheersing en de ontspannen ongedwongen houding maakte dat dit concert zo goed was. Hopelijk komen ze snel terug voor een herkansing met versterking. Als ze daar dan voor een keer de verwarming wat minder hoog zetten wordt het een concert om nooit meer te vergeten. (LD)

www.radio1.beEldorado – Pili Pili (ma t/m vr)

Cucamonga (ma), In De Club (di), De Groote Boodschap (do), Radio Tropical (vr)Sirocco – Rockfort – Shuffle (za)

RECENSIESGjunler Abdula & Parne Gadje / Bizoagor / Smoked Recordings SR006 In 2004 kregen we O Manuš te horen en we waren meteen verkocht: hier was een Nederlandse groep, Parne Gadje, die zich verdiepte in gipsy muziek en dat deed met veel vaardigheid en kennis van zaken. De versie van To Praktorío, één van de strafste nummers uit Stavros Xarhakos’ soundtrack voor Rebètiko, de spraakmakende film van Kostas Ferris, liet diepe indruk na, maar de hele cd bleef hangen door intensiteit en gedrevenheid. Het afgelopen jaar leerden we in de HA’ Big Low kennen, het trio van Australiër Dan Tuffy. Dat was ook al een overweldigende kennismaking want, al was de groep door de ziekte van Michiel Hollanders even tot duo herleid, Tuffy diste ons broeierige, magisch-realistische verhalen uit de bush op die we niet licht zullen vergeten. Tuffy was vergezeld van multi-instrumentalist, vooral bandeonist, Marc Constandse. Bleek dat, waar Dan in Big Low het voortouw nam, Marc de voorman was van Parne Gadje… Het gaat dus om dezelfde band! Nu is er Bizoagor (Eeuwig), waarin Parne Gadje de backdrop is van de bewogen, bevlogen voordracht van Gjunler Abdula. Verhalen over zigeuners, over de mensheid, over het mens zijn. Geen zorgen: alles is netjes in het Engels vertaald en prima te volgen in het boekje. De muziek staat volkomen ten dienste van zang en recitatief, maar weet voortdurend te boeien. In My Question Unanswered (…!) horen we het bezwerende slagwerk waar ook Big Low zo’n handje van weg heeft. Het bandoneon in Dialog Between A Big Man And A Little Man geeft dat nummer zo’n ontzettende spleen, ideaal om als eerste beluisteren. Al is de weemoed van het live opgenomen In The Grave I Will Be Waiting For You (die zang halverwege! Die klarinet van Gerwil Kusters!) ook nooit weg! Het vocale en

muzikale experiment van If I Tell You (…) brengt de stijl ook een heel eind verder dan we ooit al hoorden. Als introductie tot de muziek van Parne Gadje is O Manuš nog steeds de beste koop, maar wie echt eens een trip wil naar een wondere magische wereld, parallel aan de onze, laat Ryanair in Charleroi en stijgt op met Bizoagor. ’t Is ‘ver’ dezelfde prijs! (AL)

John Allaire & The Campistas / Thank You Waitress / Flat & Black FBR-007 (www.johnallaire.com) Een mooi singer-songwriteralbum komt met de koude winteroostenwind uit de buurt van Ottawa richting Kempen geblazen. Laten we trachten dat ‘mooi’ iets nader te omschrijven: een klanktimbre dat lichtjes neigt naar Freedy Johnston, een instrumentale invulling die tekenen vertoont van alles tussen Dylan en Young, een songstructuur die diepe groeven vertegenwoordigt van wat ik zou durven omschrijven als ‘hedendaagse akoestische luisterfolkpop’. Ziedaar in een notendop mijn persoonlijke omschrijving van hetgeen ik mocht horen en voelen doorheen de muziek. Meestal zijn de songs van een vrij rustige

2

makelij met een spaarzame invulling van blazers, gitaar en mondharmonica. In Shut Your Mouth en Halton Country Inn, stevige rockers, gaat onze vriend er wel wat heviger tegenaan, zodat we even de soul van Graham Parker en aanverwanten aan de koord voelen trekken. Ik hoor ‘m echter liever in een wat meer gematigde toestand. In de rustige songs komt hij namelijk heel mysterieus over. Soms moest ik zelfs aan een aantal rustige nummers van bvb. Led Zeppelin in goede dagen, zo tussen I en IV, denken. De melodielijnen zijn meestal niet van de simpelste, je hoort dat er echt geduldig op gewerkt is. We kunnen dus zeker niet echt van een vlot in het oor liggend geheel spreken, maar dat is een euvel dat we vooral bij de jonge garde (waarbij we John niet gaan rekenen, gezien zijn toch al jarenlange muziekervaring) van singer-songwriters in deze dagen wel meer aantreffen. ‘Alles is al een keer geschreven’, denken heel wat liedjesmakers, vrees ik soms. Daardoor maakt men de zaak al eens ingewikkelder dan nodig. Korte persoonlijke reflectie van het bredere geheel. Weet echter dat er nog simpele recensenten zijn die vooral de basis opzoeken en het buikgevoel nastreven. Dat vond ik hier dus helaas niet diep genoeg gaan… Wel mooi, maar niet pakkend, toch niet voor deze simpele boerenzoon uit Tupelo… eh… de Kempen. (LL)

! ! ! M A Z Z M U S I K A S T I P : A L L H I T S , N O M I S S E S ! ! !Dee Dee Bridgewater / Live In Antibes / DDB (Universal)

Dit is de show waarmee ze ook de voorbije zomer het publiek van het Blue Note Festival in Gent inpalmde. Grande dame Dee Dee brengt in net iets meer dan 110 minuten ‘un hommage à la chanson Française’. Het is meteen de live-versie van de op zich al uitstekende cd J’ai Deux Amours. Op het podium wordt alles extra uitvergroot met stijl en smaak. In de eerste plaats is er Dee Dee zelf natuurlijk. Gehuld in een fleurig pakje weet ze van bij haar eerste welkomstwoorden meteen haar publiek te boeien. La Bridgewater weet hoe ze haar luisteraars moet verleiden. Speels en sensueel maar achter de ogenschijnlijke nonchalance zit natuurlijk decennia beroepservaring. Dan zijn er haar muzikanten: accordeonist Marc Berthoumieux die het concert solo inzet en meteen de juiste Franse sfeer weet te scheppen, Dee Dee’s soulbrother bassist Ira Coleman, percussietovenaar Minino Garay en gitarist Louis Winsberg. Extra bijdragen zijn er van Les Tambours Du Sud. Stuk voor stuk krijgen ze de gelegenheid te schitteren. Wie de setlist doorneemt, vreest waarschijnlijk voor een zoveelste tribute met een aantal klassiekers uit het Franse repertoire. Dat is echter buiten Dee Dee en haar groep gerekend. Was de cd reeds heel sterk door de totaal verrassende aanpak dan imponeert het concert nog meer. De latin kaart wordt voluit gespeeld. Kijk maar even naar haar bruisende versie van La Mer. Dit is geen idyllisch plaatje maar een regelrechte storm. Hoe ze in Dansez Sur Moi/Girl Talk van Claude Nougaro overschakelt naar rap en hardsoul is gewoon verbluffend. Met Brels Ne Me Quitte Pas bewijst ze dat alles perfect gedoseerd blijft en dat ze met haar dramatiek net nooit over de top gaat. De gedroomde explosieve finale komt er met La Vie En Rose waarbij we eerst een gedetailleerde kijk krijgen in de percussiewinkel van Garay vooraleer Dee Dee zelf helemaal uit de bol gaat. Als extra’s zijn er wat lovende maar nietszeggende commentaren van Franse fans en een kort interview met Dee Dee waarin ze herinneringen ophaalt aan o.a. Miles Davis, Ray Charles en Dizzy Gillespie. Dit laatste luik is nog oké maar met het concert alleen al heb je meer dan genoeg. Dit is live zoals live moet zijn: verrassend entertainment met de nodige zin voor humor en avontuur. Chapeau! (GTB)

Bill Charlap & Sandy Stewart / Love Is Here To Stay / Blue Note (EMI)Deze cd is bovenal een aanrader voor de fans van het grote Amerikaanse songbook. Pianist Bill Charlap is de zoon van Broadway-componist Morris Charlap en… Sandy Stewart (ze werkte met o.a. Perry Como en Benny Goodman). Het gaat hier dus om een familiale aangelegenheid waarbij de twee uitvoerders op heel vertrouwd terrein werken. Op het programma elf ballads maar zonder een overdaad van orkestraties en arrangementen. Alles draait rond één piano en één stem. Uitgepuurd minimalisme van begin tot einde. Heel zelden krijg je de kans om werk van Gershwin, Porter, Rodgers, Arlen en Berlin in dergelijke bewerkingen te horen. Het is dus zeker geen klassieke aanpak van dit repertoire. Wel verrassend om nummers als The Boy Next Door, After You, Dancing On The Ceiling of Always op deze manier te horen. Een sterk staaltje van esthetische soberheid waarbij de stilte opgevuld wordt met zeer spaarzame noten. (GTB)

! ! ! M A Z Z M U S I K A S T I P : A L L H I T S , N O M I S S E S ! ! !The Cooder/Lindley Family / Live At The Vienna Opera House /

Eigen Beheer (www.davidlindley.com)

3

Was u er ook bij, toen in de zomer van 1995 Ry Cooder en David Lindley twee keer ons land aandeden (Kon. Elisabethzaal en Dranouter) in het gezelschap van zoon Joachim en dochter Rosanne? Was u ook al die tijd aan het wachten op de cd van die lichtjes adembenemende voorstelling? Had u er ook het geld niet voor over om de bootleg die al tien jaar circuleert, in huis te halen? Welaan, dan heb ik prima nieuws voor u. David Lindley heeft namelijk enkele weken geleden beslist om – in samenspraak met Heer Cooder – de mengtafeltapes van het concert van diezelfde tournee in Wenen op cd te kwakken en voor de fans beschikbaar te maken. De prijs van deze dubbel-cd is niet minnetjes ($50 plus portkosten) maar wel elke stuiver meer dan waard: het was immers bij die gelegenheid dat we met zijn allen ademloos zaten te kijken naar de percussietoeren die Joachim uithaalde (die minutenlange solo in Hold That Snake) en te luisteren naar de soulvolle stem van Rosanne, die zwarter klonk dan veel anders gekleurde dames op leeftijd. Twee cd’s dus, met een totale speelduur van dikke honderd veertig minuten en tracks om duimen en vingers van af te likken. Tweeëntwintig stuks in totaal, en niet van de minste: Jesus On The Mainline, Mercury Blues, Paris, Texas gemengd met Vigilante Man, The Girls From Texas (met Ry op een zeer beluisterbare accordeon!), All Shook Up, How Can A Poor Man Stand Such Times And Live, Me & My Chauffeur (met Rosanne in een glansrol), Little Sister, Good Night Irene, Talk To The Lawyer, The Very Thing That Makes You Rich (Makes Me Poor), Do You Want My Job… het zijn evenveel pareltjes, waar veel muzikanten veel vingers veil zouden voor hebben. Dit viertal presteerde het ze totaal live te brengen en nu, tien jaar later, voel ik nog de rillingen over m’n rug lopen, telkens ik de plaat beluister. Dit is méér dan voer voor diehard fans: dit is rootsmuziek van de allerzuiverste soort. De opnamekwaliteit is nergens minder dan voortreffelijk, enkel over het inlegvelletje valt één en ander te zeggen: de volgorde van de songs klopt niet met wat op de cd staat, maar verder… u moest inderdaad nú al voor uw PC zitten om uw exemplaar aan te schaffen. Doe David onze groeten en u krijgt gegarandeerd een lieve mail terug. (DH) (Foto © Joanie Lindley)

Bam Cuttayen / L’artiste Engagé / Takamba (www.runmusic.com)Een nieuwe release op het label dat net als Folkways een hele muzikale erfenis tracht te redden van de vergetelheid met dat verschil dat het doelgebied hier Ile de la Réunion en de naburige eilanden van de Indische Oceaan is (zie onze reeks in RTM n°52-53-54). Bam Cuttayen (1952-2002) was een protestzanger van Mauritius. Met zijn liederen hekelde hij de (politieke) wantoestanden van zijn geboorte-eiland. Hij ontwikkelde een zeer kleurrijke stijl die bovenal een exotisch tintje had maar tegelijkertijd aanleunde bij het Franse chanson. Een originele kruising tussen Enrico Macias en Guy Béart verrijkt met talrijke Afrikaanse en Indische invloeden. De man wist waarover hij zong want hij leefde zelf aan de rand van de maatschappij en werd op die manier voortdurend met het bestaande onrecht geconfronteerd. Cuttayen was trouwens totaal autodidact. Niet alleen muziek maar ook lezen en schrijven leerde hij op zijn eentje. Hij zong in het lokale creools maar als je de vertalingen er op naleest dan word je wel even stil. Zo situeert hij op treffende wijze het probleem van de immigratie (Couper Les Ponts Avec Son Pays) en is het hongerprobleem zelden zo schrijnend weergegeven als in La Cloche. In A Qui Tout Cela Profite? hekelt hij de wapenindustrie terwijl hij met Kiriryé het neokolonialisme aan de kaak stelt. Stuk voor stuk teksten op het niveau van Bob Dylan met dat verschil dat Bam niet vertoefde in het westerse glitterwereldje maar zelf keihard moest vechten om te overleven. De nummers die op deze compilatie staan, werden geselecteerd uit zijn tweede en derde cassette (respectievelijk Pei Larm Kuler en Zenfan Later). L’artiste Engagé is weer een etnologisch muziekpareltje van het Takamba label en meteen één van de meest toegankelijke releases op het label. De ideale kennismaking met het ongelooflijk rijke muziekpatrimonium uit die hoek van de wereld. Er is trouwens een heel belangrijke Belgische link hier want de afwerking van de opnamen was in handen van klankingenieur Philippe de Magnée die in de jaren tachtig instond voor heel wat opnamen op Ile de la Réunion, Mauritius en Kameroen en recenter voor Takamba ook de cd Charlésia, La Voix Des Chagos opnam (zie bespreking RTM n° 107). In het uitgebreide cd-boekje (44 pagina’s met tal van foto’s) verneem je heel wat meer over de levensloop van Bam Cuttayen maar ook over de politieke onrust die in de jaren zeventig voor de nodige onrust zorgde in Mauritius. (GTB)

Deadstring Brothers / Starving Winter Report / Evangeline GEL 4093 (Bertus)Chaos troef, wat betreft de praktische info op deze cd. Gelukkig wordt dat voortgezet op de cd Starving Winter Report van deze Deadstring Brothers, die wel van Detroit afkomstig zijn, maar elk verband met de Motor City afwijzen. Gelukkig, want de band gaat al even chaotisch te werk wat zijn muziek betreft: het is ook het enige wapenfeit. Denk aan Marah, maar die doen daar wel

4

wat mee. Deadstring Brothers niet. De Rolling Stones begin seventies zijn onmiskenbaar het rolmodel, maar dan zonder een Keith Richards en zonder een Mick Jagger om de zaken echt boeiend te maken. Bob Dylan duikt op in Talkin’ Born Blues. Voor de rest moet u het hebben van de creatieve inbreng van Kurt Marschke. We bewonderen de inzet van de vijf brothers die volgens de foto’s bestaan uit drie brothers en een sister. Rekenen was nooit ons sterkste vak! Europa mag deze cd maanden eerder genieten dan de States en dat heeft beslist te maken met het feit dat de Deadstring Brothers hier al een handvol stomende concertjes weggaven. We zien hen daar beslist toe in staat, maar naar eer en geweten kunnen we u de cd niet aanraden. Eerst zien, dan… (AL)

Gert De Meijer / The Spirit Of The Turtle / Eigen Beheer (www.people.zeelandnet.nl/gertdem)Gert de Meijer is een Nederlandse gitaarvirtuoos die zich met de allergrootsten kan meten. In eigen beheer heeft hij zojuist The Spirit Of The Turtle uitgebracht waarop je alleen de Meijer en zijn akoestische gitaar hoort. Toch is dit album ook voor niet gitaarfreaks een aanrader. Dat komt doordat de Meijer niet alleen technisch knap speelt, maar ook gevoelig. Hij weet je als luisteraar met zijn intieme spel geregeld in hart en buik te raken. Bovendien zijn ook de zelfgepende melodieuze composities, net als het gitaarspel, van internationaal niveau. Hoog tijd dus dat deze topgitarist ook buiten Zeeland wereldberoemd wordt. (HM)

Danny Epps / Rumors Of The Truth / StarPlay (www.penstarmusic.com)Danny Epps is een veteraansinger-songwriter, die in 1972 debuteerde met een album, waarvoor niemand minder dan wijlen Mickey Newbury de ‘liner notes’ schreef. Mickey omschreef Danny als ‘from the same mold as Willie Nelson, Kris Kristofferson, Townes Van Zandt and Dennis Linde…’ Een echte representant van de ‘outlaw country’. Het was zoonlief Kidd, die Danny aanmoedigde om nog eens een album te maken. Dit album opent met de protestsong The Beast, die Epps tijdens de Vietnam oorlog schreef. Het liedje zou nu nog makkelijk meegaan als protestlied tegen de huidige Irak oorlog. De songs zijn gegoten in een sober akoestisch decor. Vooral vrouwen staan in de schijnwerper. Danny lust er blijkbaar nog altijd pap van getuige I Need A Bad Woman Bad: ‘…there’s no need to tease me, I’m already turned on, start talkin’ dirty to me, get rid of all those clothes…’ Het verlangen naar een vrouw krijgt in I Danced On The Moon een meer romantisch, poëtischer aanpak. De wilde jaren 70 worden nog eens overgedaan in Desperate Moves, terwijl de cowboy Epps helemaal tot inkeer komt bij It’s Over: ‘…Now it’s over, the highways cut the range I used to ride. Now I’m older, standing closer to the fire every night’. Al met al een fascinerend album van een outlaw met een stem die (aldus een Amerikaanse journalist) ‘crackles like the Old South’. (PJ)

Paolo Fresu / P.A.R.T.E. / Blue Note (EMI)Dit is het tweede luik van Fresu’s groots opgezette project waarbij elke cd uit deze vijfdelige reeks gewijd is aan de composities van een muzikant uit zijn kwintet. Deze maal is contrabassist Attilio Zanchi aan de beurt. Het moet zowat een unicum zijn dat vijf muzikanten eenentwintig jaar samen spelen. Met de twee reeds verschenen cd’s is het duidelijk dat ze elkaar door en door kennen en dat ze gedurende al die jaren elkaar beïnvloed hebben. Op P.A.R.T.E. (Paolo, Attilio, Roberto, Tino, Ettore) staan hoofdzakelijk ballads waarbij vooral trompettist Fresu mag schitteren met zijn typisch ijle klanken. Attilio geeft in de hoestekst toe dat hij als Italiaan heel veel belang hecht aan melodie maar dat hij daarbij de funky binaire ritmen nooit volledig links laat liggen (de invloed van Miles toen die in het begin van de jaren zeventig een nieuwe richting insloeg, geeft hij grif toe). De klasse en de kwaliteit staan buiten kijf maar we hopen ergens dat één van de muzikanten ons eens zal verrassen met iets totaal onverwachts. Wordt alleszins vervolgd met nog drie afleveringen. (GTB)

The Loose Acoustic Trio / Brand new mind / Big Book BBR 12 (www.looseacoustictrio.com)Slecht geslapen van de nacht? Eén remedie als ontbijt: The Loose Acoustic Trio. Dit trio, afkomstig uit Sacramento, California, en bestaande uit Ken Cooper, Richie Lawrence en Ken Rabiroff, is er alleszins in geslaagd van mij een aangename ochtend te bezorgen. Hun aanstekelijke akoestische muziek verricht wonderen. Ze mixen folk, akoestische blues en old-time country met cajun en werken af met een vleugje bluegrass. Hun instrumentarium bestaat uit ‘guitjo’, een 6-snarige banjo die heel populair

was in de jazz- en swingmiddens van de jaren '20, mandoline, accordeon en staande bas. Daarbovenop horen we ook nog tuba, sopraansax, viool en bowed cello, bespeeld door enkele gastmuzikanten. Voeg daarbij nog de prachtige harmony vocals en de grappige teksten – p één song na, de traditional Crow Black Chicken, zijn het allemaal eigen composities – en we zijn vertrokken voor drie kwartier lekkere folky rootsmuziek. Opener en titelsong Brand New Mind zet de toon: de accordeon gaat de cajun toer op terwijl de mandoline in old-time country sferen vertoeft. Het grappige I Like Your Hat vervolgt met een combinatie van folk en stringband music. In Crow Black Chicken klinken ze als een moderne jugband, maar dan ééntje waar de jug door een tuba vervangen is. The Oklahoma Polka verraadt met zijn titel al waar het om gaat: een polkadeuntje voorzien van old-time country en Balkan ritmes. Er is de akoestische blues van Satisfied dat me aan Dave MacKenzie doet denken, Marry Me en Holding Hands met zijn fraaie harmony vocals, de meezinger Goodbye Joe en het aanstekelijke Ride My Soul. Kortom, deze cd is een aanrader

voor liefhebbers van akoestische rootsmuziek en mensen die nood hebben aan ‘feel good music’. (BV)

Los Pingüinos Del Norte / Corridos De La Frontera / Arhoolie CD 9051 (Parsifal, B / Munich, NL)In dit potje past precies wat op het dekseltje staat. Mexicaanse ‘corridos’ zijn verhalende songs en deze pinguïns uit Coahuila hebben heel wat te vertellen. We kenden dit groepje al uit de film Chulas Fronteras en dit zijn op enkele uitzonderingen na allemaal live opnamen door Chris Strachwitz ergens vanuit een cantina in het rurale Piedras Negras in 1970. We horen grotendeels oudere waar gebeurde verhalen van de eerste helft van de twintigste eeuw. Het was en is nog steeds de gewoonte dat de gewone werkmensen op café deze liederen ter plekke aanvragen aan de muzikanten van het conjunto (accordeon, bajo sexto & bas) en ervoor betalen! Wij weten nauwelijks wie al de helden zijn die hier worden bezongen, maar Strachwitz verwijst ons naar

5

een boek van ene professor Nicolopulos dat hierover meer inzicht zal proberen te verschaffen. Ondertussen vinden wij deze narratieve ballades (Engelse vertalingen in het inlay boekje) best gezellig om te beluisteren omdat de ordinaire accordeonmuziek die ze begeleidt, net als de hoorbare kreten uit het volk, zo vettig amusant klinkt, aanstekelijk zonder enige pretentie. Rubén Castillo Juàrez, de hoofdman van dit gezelschap doet de dag van vandaag, vijfendertig jaar na datum, nog steeds zijn ding! Een bezoek aan de kantine zit er niet in maar wij doen hierbij graag onze sombrero voor hem af en respecteren hem én de moedige trotse mensen waarover en waarvoor hij zingt! (RD)

Magic Car / Family Matters / Tiny Dog (www.tinydog.co.uk) Uit Nottingham, UK, krijgen we dit schijfje toegestuurd, met het vriendelijke verzoek er eens naar te luisteren en er eventueel iets meet te doen. Bij de eerste beluistering noteren we trefwoorden als ‘Cowboy Junkies’, ‘lap steel’ en ‘tristesse. Bij de vijfde beluistering blijven we daarbij, maar in de tussentijd hebben we al kennis gemaakt met de songs en weten we dat Phil Smeeton in staat is om mooie melodietjes te verzinnen, daar fijne, wat melancholische teksten bij te schrijven en ze in te laten kleuren met weemoedige brokken gitaar en lapsteel van Dave Langdon. Ons valt het baswerk op van John Thompson en de stem van Hazel Atkinson. Bij de tiende beluistering betrappen we onszelf erop dat we de meeste nummers mee neuriën, dat we gek zijn van Baltimore en dat we de plaat dagen na elkaar in de cd-speler van de auto hebben zitten. En dus doen we wat we in zo’n geval moeten doen: we nemen de cd mee naar onze favoriete hang out waar we de gewoonte hebben de nieuwe muziek te laten spelen terwijl wij ondertussen driftig de wereld zitten te verbeteren. En zie… daar, in die setting, valt de plaat hopeloos door de mand. Dat wil dus zeggen dat ze niet geschikt is voor locaties waar mensen wat anders doen dan alleen maar luisteren en dat het dus geen plaat ‘for all seasons’ is. Daar is vanzelfsprekend niets mis mee, maar ik moet er de lezer toch op wijzen: Family Matters is een erg mooie, maar te fragiele plaat, die alleen maar tot haar recht kan komen als je er voor gaat zitten en alle andere activiteiten voor een uurtje op inactief zet. Als je die omstandigheden kunt creëren, is het volop genieten van prachtsongs als Gold Wing Queen en White Knuckle Ride. Nu, dat fragiele, daar moeten de mensen van Magic Car vooral niet mee overdrijven: kwetsbaar zijn is mooi, maar eer je ’t weet, word je overhoop gehaald. (DH)

Mercelis / Western Union / A Frio Internal Recording BC0507 (Bang!)Negen jaar geleden verscheen Hopes And Dreams Of A Drunk Punk, de eerste cd van de uit Turnhout afkomstige songwriter Jef Mercelis. Ik herinner mij nog de knappe song Alley die af en toe op de radio gespeeld werd. Ongeveer 1350 exemplaren werden er van deze cd verkocht. Niet slecht zult u zeggen voor een Belgisch debuut maar eerlijk gezegd valt daar toch niet van te leven vrees ik. Sindsdien waren we elk spoor bijster. Plots komt hij, voor mij althans, uit het niets opgedoken, maar hij blijkt evenwel in die negen jaar niet stil gezeten te hebben. Hij heeft o.a. muziek gecomponeerd voor theatergezelschappen, kortfilms ed. Western Union, zijn nieuwste, is geen makkelijke plaat. Ondanks zijn korte duur van ongeveer 35 minuten heb ik mij meerdere malen door deze cd moeten worstelen. Dit is geen hapklare brok muziek. Het geheel klinkt vrij rustig en ingetogen, een beetje lo-fi, maar eveneens donker en dreigend op bepaalde momenten. Je wordt niet echt vrolijk van deze plaat. Naakt en sober zijn ook twee woorden die me geregeld bij het beluisteren van deze cd te binnen schieten. Luister maar naar zijn versie, de enige cover op Western Union, van That'll Be The Day van Buddy Holly, zeer broos en van al zijn franjes ontdaan. Er is het broeierige Muddy Waters, Western Union en Radiate, twee songs waar iets meer punch inzit, en het trio Blossom, Precious en Heart, rustigere songs, drijvende op akoestische gitaar en doorweven met de nodige elektronica. Jef Mercelis heeft voor het grootste deel alles zelf gedaan maar maakte uiteindelijk gebruik van de diensten van Kris Dane (muzikant bij Ghinzu) om het geheel af te ronden. Daarenboven zal hij te horen zijn op de soundtrack van de eerstdaags te verschijnen film Komma van Martine Doyen met ons aller Arno in de hoofdrol. Wie deze intrigerende songwriter aan het werk wil zien kan naar de Charlatan in Gent op 2 februari of het Candelaershuys in Ukkel op 9 maart. (BV)

Septeto Santiaguero / Los Mangos Bajitos / Nubenegra INN 1129-2 (Xangó Music Distribution)Het Septeto Santiaguero was mij tot voor deze plaat onbekend. Dit omdat er een overaanbod is aan Cubaanse muziek waardoor niet enkel het koren tot bij ons raakt, maar helaas ook veel kaf. De basisregel is dus simpel: als er in ons fantastische freezine een positieve recensie staat, gaan we op zoek naar de plaat. Dus volgen we de namen en ontwikkelingen niet op de voet. Nader opzoekwerk leert me dat deze groep al bestaat sinds ’95, voortspruitend uit o.a. Melodias de Ayer die al in de jaren ‘60 actief waren. De groep bestaat dus allesbehalve uit jongeren. Dit is hun vierde plaat. Ze mogen dan niet zo jong meer zijn, maar dit is één van de betere Cubaanse platen die we de laatste jaren mochten horen. Vooral omdat op deze cd de nadruk ligt op het swingende werk, wat me doet vermoeden dat deze mannen op een podium garant staan voor een feest. Voor hen is dit natuurlijk een feest want deze plaat is er gekomen ter ere en ter afsluiting van hun eerste ‘decade’. Bij elke song staat een beetje uitleg in het boekje en dat helpt me om u te melden dat we hier guaracha’s en bolero-son’s te horen krijgen. Verder schrijven die mannen op leeftijd songs over ‘lean girls, fashion, horny women, lekkere koffie, roddels, herbal teas en mannelijke trots’. Zo staat bij de titelsong: ‘fruit wordt in de Cubaanse muziek dikwijls gebruikt als sekssymbool. Zij gebruiken hier voor het eerst de mango om jonge geliefden te adviseren’. Muziek waar je geen salsacursus voor nodig hebt, maar waarbij je spontaan begint te bewegen, gestuwd door de heerlijke percussie en trompet. Nu m’n Spaans even bijschaven om de vermoedelijk ‘aangebrande’ teksten goed te kunnen begrijpen. (LD)

Diana Steele / Out In The Country / Penstar Music (www.penstarmusic.com) Gelukkig komt het niet te vaak voor, dat eindredacteur Nolis mij een cd’tje stuurt waarmee ik niet zo goed uit de voeten kan. Dat is nu het geval met het debuut van de Texaanse zangeres Diana Steele. Het album opent met het vrolijke niemendalletje Love Me. Dit liedje wordt aan het einde van het album nog eens herhaald maar nu in de kale demoversie (Alsof de luisteraar te doen heeft met een wereldhit). Diana Steele heeft een mooie heldere countrystem met een groot bereik. Daar ligt het echter niet aan. Echter

6

de geforceerde wijze van zingen met de verkeerde countrysnik maakt alles stuk. Luister maar eens naar hemeltergende tracks als Mister Winter, Waiting For You To Come Home en If Love Works It Out. Ach, mag ik de lieftallige dame een advies geven: Keep it simple!; met als leidraad de ingetogen gezongen liefdesliedjes Caress Me en I Do. (PJ)

Big Mama Thornton / In Europe / Arhoolie CD 9056 (Parsifal, B / Munich, NL)Oktober 1965. Arhoolie Records bestaat ongeveer vijf jaar en oprichter Chris Strachwitz krijgt eindelijk de kans om Willie Mae

Thornton, beter bekend als ‘Big Mama’, op te nemen. In Londen dan nog wel, meer bepaald naar aanleiding van de roemruchte ‘American Folk Blues Festivals’ die toen heel wat authentieke zwarte blueslegendes uit de marginaliteit haalden. De jonge Buddy Guy was erbij op gitaar, de sublieme Eddie Boyd op piano, Fred Below op drums en Jimmy Lee Robinson op bas. Alsof dat niet voldoende was, deden ook Walter Horton (harmonica) en Fred McDowell (slide gitaar) hun duit in het zakje. Vanwege het zeer beperkte budget kwam deze opname indertijd op mono tape terecht, maar neemt u van mij aan dat dit anno 2005 geen problemen oplevert en dat het geheel fantastisch blijft klinken! We zijn hier een eindje verwijderd van de beroemde Peacock-opnamen die begin jaren vijftig o.a. het origineel van Hound Dog opleverden, maar de down home sound die deze gelegenheidsgroep hier gaar kookt, mag gehoord worden en behoort onzes inziens zelfs tot het betere blueswerk van de jaren zestig. Dit is een document uit een interessante revivalperiode en Chris Strachwitz voegt aan deze cd niet alleen een vijftal onuitgegeven

tracks toe, maar ook een lang en leerzaam gesprek van hemzelf met de imposante leading lady van deze sessie. Good stuff! (RD)

Various / African Rebel Music / Out ׀ Here LC 09273 (Xangó Music Distribution)Het kan verkeren; net wanneer je begint te veronderstellen dat er nog weinig spannende dingen komen uit reggaeland Jamaica wordt je vergast op een wreed gezellige compilatie uit… Afrika. Echt vreemd is dat natuurlijk niet, reggae wordt daar al jaren gebezigd en vooral de meer hedendaagse mixen van hun eigen Afrikaanse stijlen en opzwepende dancehall slaan ten zeerste aan. Het begint nochtans niet zo vreselijk uitnodigend met het redelijk eentonige Owange RMX van de Oegandese Peter Miles, maar dan is er Africa Unite, ineengedraaid door het collectief East African Reggae Bashment Crew, een samenwerking van het Oegandese Bebe Kool en het Keniaanse Necessary Noise, dat zelf nog eens terugkomt voor het grappige Bless My Room. Wie niet ontbreekt, is de ook hier gekende Tiken Jah Fakoly, met de satirische sneer naar het westen, Tonton d’America. De Zambiaanse Leo Muntu’s Wachita Over zet de deuren van de dancehall wagenwijd open voor z’n eigen roots, hetgeen ook kan gezegd worden van de Zuid-Afrikaanse MC Teba wiens Gatyeni met beide voeten in de kwaito staat. Terwijl de Tanzaniaanse Prince Dully Sykes hyperkinetisch staat te wezen op Handsome, is er het Zuid-Afrikaanse H2O dat z’n ding doet op een ouderwetse rootsreggae groove in African. Zo krijgen we in totaal zeventien deunen plus een grappige, akoestische bonustrack met een mekkerende kleine en accordeonnetje, die in feite niets met de hele zwik te maken heeft. Niet getreurd want voor we daar aanbeland zijn er nog een paar uitschieters zoals het Nigeriaanse Mad Melon & Mountain Black met een lekker afwijkende versie van Sensimilla, het Senegalese Baay Sooley met het ietwat loom prikkelende Wouty Zion en de Ghanese Batman die het niet kan laten zo’n typisch twinkelend Afrikaans gitaartje in z’n Lambori te stoppen. Kortom, een heel plezant plaatje dat elke breedbeeld reggaeliefhebber zich zonder aarzelen kan aanschaffen. (MN)

Various / Brewed In Texas vol. 2 / Compadre 6-16892-65402-5 (Sonic Rendezvous)Tweede volume opgebouwd rond het thema Texas en drank. Voor dit tweede volume werden 20 nummers van evenveel uitvoerders bij elkaar gezet. Bij elkaar gezet is het juiste woord want veel meer dan naar het thema is er niet gekeken. De artiesten zijn van diverse pluimage en dus is dit een richtingloos allegaartje waar veel afwisseling in zit maar veel te weinig kwaliteit. Het zwaartepunt ligt op de lekker twangende gitaar, maar we krijgen evengoed songwriting, country, bluegrass, Tex-Mex, rock en hip hop. Het is goed dat er zes onuitgegeven tracks opstaan. In deze categorie is er de Randy Rogers Band met een geïnspireerd, honky-tonkende Gary Stewart cover She’s Actin’ Single, I’m Drinkin’ Double, de mij onbekende groep Honeybrowne met de knappe, stevige alt.country song Julie At The Bar en Chance die hip hop en Jack Daniels country tot iets leuks mengen in I Came To Drink. Echter ontgoochelend of te routineus in deze groep: Ray Wylie Hubbard, Rick Trevino, Bob Schneider en Lost Trailers. Verder zijn er als hoogtepunten: Gary P. Nunn met zijn aan Joe ‘King’ Carasco herinnerende ode aan Corona, Charlie Robison met Barlight, de Derailers in hun gekende stijl met Bar Exam en het heerlijk rockende Scorpio Tequila van Trish Murphy. Ronduit miskleunen zijn voor mij Flaco Jimenez met zijn meertalige versie van de regel In De Hemel Is Geen Bier Dus… en Townes die een beetje dronken staat te neuzelen in Talking Thunderbird Blues. Jammer dat zulke klinkende namen zo ontgoochelen. In de categorie degelijk is er dan nog: Asleep at the Wheel, Roger Creager, Jason Boland, Billy Joe Shaver, Kevin Fowler, Old 97’s en Guy Clark. Het meest essentiële is de kwaliteit van de songs en deze is als we de som maken te middelmatig. Ik kan bovendien melden dat ik onder het mentorschap van onze bierpaus BV (zijn naam zelf verwijst naar een biermerk) duchtig geprobeerd heb mij in de geest van een zatte Texaan te verplaatsen, maar het mocht niet baten. Volgende keer misschien iets kritischer zijn of iets minder booze in de opnamestudio zetten. (LD)

! ! ! M A Z Z M U S I K A S T I P : A L L H I T S , N O M I S S E S ! ! !Various / Fins, Chrome And The Open Road: A Tribute To The

Cadillac / 95 North 95N 21182 (www.95northrecords.com) (www.tributetothecaddy.com)

Het is eigenlijk verbazingwekkend dat niemand er eerder aan gedacht heeft van een tribute-cd te maken die opgedragen is aan één van de beroemdste auto's aller tijden, de Cadillac. Doorheen de muziekgeschiedenis zijn er

7

nogal wat knappe songs verschenen, voornamelijk in het country-, r&b- en bluesgenre, waarin deze ‘droomwagen’ de hoofdrol speelt. Het moet gezegd dat de jongens van 95 North Records geen half werk afgeleverd hebben. Songs about girls, cars and bars. Een pak klassiekers in het genre zijn hier terug te vinden: Solid Gold Cadillac, Brand New Cadillac, I Ain't Got You (aka Eldorado Cadillac)... in nieuwe versies, aangevuld met speciaal gecomponeerde songs voor dit project. 21 Cadillac songs in een tijdspanne van 79 minuten. Waar voor ons geld. Een breed spectrum aan muzikanten en zangers (-essen) passeert hier de revue en brengt hulde aan de ‘Caddy’. Maria Muldaur, Bob Walsh, Kim Wilson, Charlie Musselwhite, Jimmy Hall, Rory Block, Rosie Flores, Jim Lauderdale, Monster Mike Welch, Little Milton, Todd Thibaud, David Maxwell, The Groundhogs ftg. Chaz de Paolo... en dan hebben we nog maar een deel van de meer bekende artiesten van dit project vernoemd. Er zijn namelijk ook wat, voor mij althans, onbekende bluesdames en dito groepen op deze tribute-cd terug te vinden. Nicole Nelson, Nanette Workman, Robin Rogers, Mr. Nick's Blues Mafia, The Sidewinders, Ottomatic Slim en The Melroys waren volslagen onbekend voor mij. De schitterende website, speciaal gecreëerd voor dit project, brengt echter redding. Je vindt er alle biografieën van de muzikanten zowel als alle verdere info over de opnames etc... Surf naar www.tributetothecaddy.com en geniet. Het zou mij te ver leiden om commentaar te leveren bij alle songs maar neem van mij maar aan dat er geen enkele ondermaatse song terug te vinden is op deze cd. Iedereen vindt hier zijn gading en zal er wel zijn favoriete songs uitpikken. Voor mij zijn dat o.a. You're My Cadillac van Nanette Workman; Cadillac Tracks van Jimmy Hall, al jaren één van mijn all-time favourites; Cadillac Ranch, de Springsteen classic, hier in een versie van Rosie Flores; One Piece At The Time van Jim Lauderdale, pure country storytelling in de beste Johnny Cash traditie; Solid Gold Cadillac door Maria Muldaur, en I Ain't Got You in een wel zeer fraaie versie van Little Milton. Deze cd kan men het best beluisteren in een Cadillac. Wat had je gedacht? Aangezien het wat voeten in de aarde gehad heeft om deze cd te pakken te krijgen stel ik voor dat de eerste die voor mijn deur staat met een Cadillac '59 Coupe De Ville, niet toevallig mijn geboortejaar, een exclusieve luistersessie aangeboden krijgt. Met op de achterbank Rory Block, Maria Muldaur, Rosie Flores... (BV)Various / There Is No Jazz Like Audi Jazz / Alley Cats (PMP)Het Audi Jazz Festival vierde dit jaar zijn twintigste verjaardag. Wat nu misschien een evidentie lijkt, was helemaal niet zo in 1986 toen Jean-Michel De Bie en Marc Klein aan dit avontuur begonnen. De twee belangrijkste vernieuwingen die ze doorvoerden, waren het verspreiden van het festival over verschillende steden en er voor zorgen dat niet alles beperkt bleef tot zuiver jazz. Zo namen ze ook wereldmuziek op in het programma, indertijd een hele revolutie op een dergelijke schaal. Ze zijn de lijn van vernieuwing blijven hanteren want in de loop der jaren lieten ze tevens ruimte voor electrojazz, drum’n’bass en hiphop. Hoe verscheiden het er allemaal aan toe ging de voorbije twee decennia kan je horen op deze verzamel-cd. Er staan nummers op van o.a. Joe Lovano, Michel Petrucciani en Herbie Hancock maar ook van Medeski Martin & Wood, Richard Galliano, The Herbaliser en The Cinematic Orchestra. Natuurlijk mocht Cesaria Evora niet ontbreken. Grote afwezigen zijn de Cubanen van Buena Vista Social Club die door de jaren heen vaste gasten waren (licentieproblemen?). Er staat één exclusieve live-track op, Guitar Groove van Philip Catherine, al de rest is afkomstig uit normaal beschikbare cd’s (de gegevens staan netjes vermeld in het hoesboekje). Er is ook nog een dvd met live-materiaal van o.a. Toots Thielemans & Philip Catherine, Sonny Rollins, The Brecker Brothers en The Modern Jazzz Quartet. Hierop vind je tevens een fotogalerij met werk van Allan Titmuss en Jos L. Knaepen (zijn foto’s van Stefano Bollano en Terri Lyne Carrington!). Jos ‘The Jazzman’ geeft zelfs een aantal waardevolle tips over concertfotografie. Verder krijg je de afbeeldingen van alle festivalposters door de jaren heen aangevuld met een klein overzicht van het festival. Een ideaal eindejaarsgeschenk voor vrienden en familieleden die schoorvoetend kennis willen maken met jazz en aanverwante muziek. (GTB)

Tom Verlaine / Warm And Cool / Thrilljockey (Bang!)De meeste jongeren zullen warm noch koud worden bij het horen van de naam Tom Verlaine. Wie al wat ouder is, weet wel beter. Verlaine was de centrale spil van Television, de groep die met Marquee Moon (1977) en Adventure (1978) twee klassiekers uit de New Yorkse new wave afleverde. In 1992 dook Verlaine in gezelschap van twee vroegere Television-leden Fred Smith (bas) en Billy Ficca (drummer) de studio in samen met Jay Dee Daugherty (The Church) en technieker/bassist Patrick A. Derivaz (die er ook al bij was voor het titelloze debuut). Warm And Cool bevat veertien instrumentale nummers die grotendeels ter plekke geïmproviseerd werden. Toch is dit geen stuurloos uitfreaken (met uitzondering van een paar meer experimentele stukjes) maar veeleer gecontroleerde ambient met subtiele links naar blues, country (vooral door het haast continue aanwenden van een twang-effect), jazz, surf en spacy Pink Floyd (Saucer Crash). Als extra zijn er acht bonustracks die Verlaine bijeen sprokkelde uit zijn archief. Geen voorbeelden van technische perfectie maar wel nauw aansluitend bij de originele plaat. Een waardevolle heruitgave via het label dat ook werk uitbracht van o.a. Tortoise, Chicago Underground en Freakwater. (GTB)

Monster Mike Welch / Cryin’ Hey! Plays The Blues / Dixiefrog DFGCD 8601 (Parsifal, B / Bertus, NL)Met het ouder worden komt de wijsheid, misschien moet Mike Welch dus dat predikaat ‘Monster’ maar eens laten vallen. Hij is ondertussen niet meer dat jonge opkomende talent dat liever geweldenaar dan gitarist wilde zijn; hij ís nu een volwaardig gitarist die z’n spel op de juiste wijze weet te doseren en zich niet meer te buiten gaat aan excessen. Op deze nieuwe langverwachte cd, ik gok er op dat het z’n vijfde is, brengt hij dertien songs, doorgaans zelfgeschreven maar met een open deur naar z’n invloeden Magic Sam, Buddy Guy (van z’n Chess/Vanguard periode), Earl Hooker en de twee Kings, B.B. en Albert. Medespelers zijn Nick

8

Moss die ook een paar solo’s pleegt op Cryin’ Hey!, de instrumental Joaquin Riley en Give Me Time, Anthony Geraci die nog maar eens bewijst dat hij een te onderschatte pianist is, bassist Michael ‘Mudcat’ (z’n spel smaakt even goed als een ‘muscat’) Ward en drummer Warren Grant. Kort samengevat biedt de plaat zowat alle variëteiten van het genre, van slowe bluesjes tot uitbundige up-tempo shuffles en boogies, Chicago en West Coast jump, en is als zodanig zeer te pruimen. Nochtans ontsnapt de cd niet aan de ziekte van de tegenwoordige bluesplaten; te klinisch, te geprogrammeerd en dus niet veel meer dan gezellig luistervoer voor tussen de soep en de patatten, voor tussen de was en de plas. Aangename achtergrondmuziek dus. (GT)

Alles uit deze e-zine mag geknipt en geplakt, gekopieerd, geheel of gedeeltelijk overgenomen worden na het fiat van de afzender. Vals volk maakt daarentegen veel kans op een voodoovloek met wreed virus!

Distributeurs met een hart voor muziek sturen hun giften in natura (cd’s, géén brood, boter & charcuterie!) naar:MazzMusikaS Free-zine, Van Erstenstraat 24, B-2100 Deurne-Antwerpen, België

9