Upnorth engelentijne

Up North 2.1 Arvidsjaur, 28 juni 2013

Bouncing Betty

En we zijn vertrokken geraakt ! Al was het dit jaar niet simpel. We, dat zijn Max mijn trouwe viervoeter, ik én ... Bouncing Betty de VW-LT35. Haar door de technische controle krijgen heeft deze keer moeite en duiten gekost - 24 jaar begint te tellen - maar het is ons toch weer gelukt en ze bolt weer als een koeketiene.

Iets trager misschien. Voor de gelegenheid heb ik haar helemaal herschilderd, dat verdiende ze wel na bijna 15 jaar trouwe dienst. Ik vind Bouncing Betty nog steeds geweldig, liefde roest niet. Betty helaas wel, het zou wel eens haar laatste grote reis kunnen worden. Ze is nooit een koerspaardje geweest en al helemaal geen berggeit maar nu, met een extra ren van 200 kilo op het dak met daarop de ouwe Canadees en kisten met genoeg voorraad voor een klein beleg, gaat het echt traag. 85 per uur op de autostrade, met niet teveel wind op kop. Maar als ze serieus moet klimmen zakken we snel terug tot 35. Traag is mooi. Johan Verminnen.

Het is su-per-gezellig, binnen in ons Betty, door kwatongen ooit The Blue Lagoon genoemd, pfoe. Ondertussen vind ik er alles blindelings in terug, blijft geen plekje onbenut. Kingsize dubbel bed, LED verlichting, dubbele batterij, 220V, regenluifel, GPS , discobar ... Ik wil geen mobilhome, mobilhomes zien eruit als ... mobilhomes. Betty ziet er cool uit. En rock&roll. En fotogeniek. Waardig ouder worden.

En zo zijn we onderweg tot eind augustus als het even meezit. Twee maand en half, olé ! Eerst naar de natuurparken van noord-Zweden, dan door Noorwegen via de Noordkaap naar de Russische grens om via Finland en de Botnische Golf terug af te zakken. Samengevat : Lappland, de dunstbevolkte streek van West-Europa, de laatste wildernis.

The Old Yoho

In hun midlife kopen mannen een motto of een cabrio, dat is geweten ; ik heb mezelf op een kano getracteerd. Een ouwe Canadees, gedoopt tot The Old Yoho. Voor de liefhebbers : een echte Gatz uit 1996. Toen ik vorig jaar door dit land van 1001 meren trok heb ik vaak gedacht : had ik nu maar een boot, dan wordt dit land dubbel zo groot. Diep in mij schuilt een dichter. Een Canadees (zo'n indianenkano) die tamelijk log is en geen kiel heeft, bestuur je met één peddel aan één kant. Daardoor moet je tegelijkertijd voortbewegen en bijsturen. Anders draai je rondjes, dat is de logica zelve natuurlijk. Onder ideale omstandigheden, dat wil zeggen zonder stroming en met niet teveel wind, begint dat aardig te lukken. Max zit vooraan, gans de tijd op vinkeslag, vruchteloos links en rechts hunkerend naar zelfs het kleinste vogeltje of een

opspringende vis. Een ware evenwichts-oefening voor mij, het is hem gegund. Tenslotte kan hij ook lief stilliggen, als hij goesting heeft. En ook voor de foto.

1


Sånfjället

Ondertussen hebben we ons eerste tochtje erop zitten, 2daags maar pittig. Sånfjället (de Zonneberg) is één van de zuidelijkste natuurparken in Zweden. 't Was in eerste instantie de bedoeling om, vóór de lange trektochten, nog eens al het nieuw gerief on the field te testen : nieuwe tent, nieuw kookvuur, nieuwe wandelstokken, ... Alles top bevonden, behalve ... de conditie. Komt niet geheel als een verrassing, een

werkpuntje zeg maar. De Max heeft sinds kort zijn eigen rugzak, kan hij zijn eten zelf dragen, nee zeker. Dat is per dag toch een halve kilo en elke kilo telt. In het begin was hij er omzeggens niet onverdeeld gelukkig mee, bleef eigenlijk gewoon onbeweeglijk ter plaatse staan. Maar oefening baart kunst en een hond heeft nu eenmaal weinig te protocollen, mijn gedacht. Misschien is hij nu iets minder vinnig, maar verder huppelt hij als vanouds. Een bijkomend voordeel van die rugzak is dat hij dicht in de buurt blijft, hij hoeft niet meer aan de leiband wat in de parken nochtans verplicht is. Op één ding had ik echter niet gerekend : dat hij met rugzak en al het water in zou duiken. Ik moet zijn eten nu echt wel waterdicht verpakken of droogvoer wordt vettige brij. Dat droogvoer is voor de

gelegenheid gepimpt. Toen hij te horen kreeg dat hij vanaf nu zelf zijn eten moest dragen, heeft hij me daar toch de oren van mijn kop gezaagd zeker : 'dat dat wel erg zwaar zou zijn voor een hond op leeftijd'. Tja, en wat doe je dan als liefhebbende baas ? Juist, bij de dierenarts checken hoe we dat kunnen oplossen. Die raadde speciaal krachtvoer aan : meer energie in minder gewicht. Jaja, onze Max, het is genen uil.

Griet

Straks pik ik Griet op, hier in Arvidsjaur op het vliegplein. Griet is een vriendin en een ex-collega van op de Academie van Grimbergen. Ze zal enkele weken meereizen. Dat wordt even wennen want de laatste jaren ben ik echt wel gewoon geraakt om dit alles alleen te doen en een grote kamionet kan ook heel klein zijn. Maar Griet is goede companie en een ervaren trekster. We gaan samen tochten maken in de parken van Noord-Zweden, te voet maar ook ... where The Old Yoho leads us. Dat wordt fijn.

2


En voila, voor zover tot zover. Mijn beste noordse groeten en tot de volgende !

Rudi

3

EnEnEEnEEnEEnEnEnEEnEnEnEnEnEnEnEnEnnEEnnnnEEnn vvvvvvvvvvvvvoioiioiooooiooiooo lallalal ,,,,,, vovovoooororr zovvvere ttotottotoo zovvverereee . MiMiMiMMMiMMiM jnjnjnjn bbbbbbbbbbbbbbbbbbeseseseseseseeeseseseseee tetettetetetetetetet nnnnnnnoooooooooo drdrdrddrdrdddsesesesessess gggggggrororororoooetetteteeteteeeenenenen eeeen nn nn tototototoot t ttt dedededededded vvvvvvvvv lolololoololgegegeegeggegendnddndnddndeeeee ee !!!!

RuRudidii

333333333333

Up North 2.2

Kiruna, 11 juli 2013

Mijn verjaardag

Op 29 juni begon mijn 50ste levensjaar. Dankuwel. Het was een fijne verjaardag. Aan allen die me verrasten met een mailtje of een sms : merci, merci! Aan alle anderen : volgend jaar beter! En bij leven en welzijn afspraak in 2014 voor een megafeest om een geslaagde eerste helft van mijn leven te vieren ... in Dublin. Maar terug naar die 29ste. Werkelijk van alles gedaan die dag, het kon niet op. Om te beginnen mocht ik Griet (die de avond tevoren was aangekomen) haar haar knippen. Dat was geen kado of een langgekoesterde droom. Neen. Maar als je zeep uit je haar moet spoelen in een koud meer of een ijskoude bergbeek, dan kan

je 'r maar best niet teveel van hebben, vandaar. Daarna ging ik vissen. Voor de eerste keer. Van mijn goede buurman 'de Goemer', had ik daarvoor al het nodige meegekregen : een lancé en een doosje vol haakjes, vissen met haakjes, haakjes met pluimpjes, ook dingen zonder haakjes ... het hele pretpakket. Jammer genoeg had ik een meer uitgekozen waar geen vis in zat. Dat was wel een beetje stom. Maar niet getreurd : daarna mocht ik gaan varen! De zon was ondertussen ook van de partij en ik moest zelf niet eens roeien, alleen maar The Old Yoho van het

dak halen en er daarna terug op sleuren. Heerlijk was dat. En nog was het niet gedaan want als verrassing had Griet ter vermaak 2 rendieren uitgenodigd terwijl zij een feestelijke dis voor ons klaarmaakte. Tot slot van deze geslaagde dag speelde zij ook nog eens viool bij het kampvuur en daarna bij een waarlijk schitterende zonsondergang. Jongens jongens, wat een dag.

1

Up North 2.2


Mygg och Knot

Rendieren spotten is een populair t i jdverdrijf in L a p p l a n d , m a a r h e t overgrote deel van de fauna bestaat uit muggen. Spijtig. Door de overvloedige regen van de laatste weken is 2013 alvast een topjaar voor hen en dat zullen we geweten hebben. Ze zijn werkelijk met belachelijk veel en erg opdringerig. Bij sommige

mensen steken ze ook harder dan bij andere. Dat heeft iets met de geur te maken ;-) Mij laten ze redelijk gerust maar Griet krijgt er enorme bobbels van. Uitermate vervelend zijn de Knotten. Dat zijn miniscuul kleine mugjes die altijd met heel de parochie tegelijk afkomen en steken gelijk de groten. Als zo'n zwerm je om het hoofd cirkelt is 't gedaan met lachen. Al goed dat we onze muggenburka's bij hebben. Daarmee kan je hier nog ongestoord buiten komen. En gelukkig zijn er ook enkele dingen waar muggen niet tegen kunnen :

wind (kunnen ze niet vliegen), regen (blijven ze binnen), rook (hoesten) en DEET (vies goedje, erg doeltreffend). Niet direct dingen waar een mens echt naar uitkijkt maar te verkiezen boven het alternatief.

In de lommerte van 't bos

Wat beweegt een mens ertoe om dagen met een zware rugzak in de regen, tot de enkels in de modder, op en rond een berg te tjollen ? Wat jaagt een mens door wolken van muggen het bos in, waar hij met de broek op de enkels garanti 10 beten op zijn bips vergaart bij elke sanitaire stop ? Waarom baggert zo iemand uren door een zompig moeras, waar gladde loopplankjes ervoor zorgen dat je 'r niet hoeft in te stappen maar er gewoon kan inglijden ? Waar precies zit 'm de fun ? Ik heb dat eigenlijk nooit goed kunnen uitleggen. Tot ik deze week die goeie ouwe Wannes Van De Velde over de taiga hoorde galmen. Wannes is fantastisch. En hij weet op zijn eigenste manier in een simpel refrein een antwoord op deze vragen te vatten. Een antwoord dat ik u niet wil onthouden. Het komt uit het lied 'In de lommerte van 't bos'. Dank u Wannes.

2

Up North 2.2


No more fighting

Bij het trekken zijn er een paar regels waar je beter niet van afwijkt. Eén daarvan zegt : je kan op trektocht beter je hand breken dan je voet. Dat had ik alvast goed gekozen. Want goede vrienden, jammer maar helaas heb ik mijn r e c h t e r h a n d g e b r o k e n . N i e t helemaal, alleen het midden-handsbeentje van mijn wijsvinger. Dat ging zo. Het plan was om een 5 daagse tocht rond de Ammarfjället te maken, het weer was er niet echt naar maar zoiets kan beteren. En dan gebeurt het zoals zulks altijd gebeurt : snel en stoemelinks. Normaal kan ik redelijk goed vallen maar deze keer dus niet. Ik slipte op een nat en

mossig rotsblok, raakte door het gewicht van m'n rugzak uit evenwicht, mijn hand geplet tussen een rots en mijn borst en krak. De kou verdoofde de pijn, ik kon nog al mijn vingers bewegen dus ... en avant. Enkele uren later nog mee de tent opgezet en vuur gemaakt, het leek allemaal wel mee te vallen. Pas uren later toen de adrenaline gezakt was en ik het heerlijk warm had in de slaapzak begon het echt pijn te doen. En ik herkende die pijn : daar is iets gebroken. Als Griet er de volgende ochtend niet was bijgeweest had ik toen echt in de puree gezeten want ik kon zelfs de rits van mijn fleece niet meer alleen dichtdoen. We besloten om terug te keren. Het heeft nog een dag gekost om bij Betty te komen en nog eens een dag om in het dichtsbijzijnde hospitaaltje van Sorsele te geraken. Op de x-rays, het ging daar allemaal goed vooruit, was niet te zien of het een barst was of een breuk. Het goede nieuws : de breuk is niet gedislokeerd ; het minder goede : ze loopt tot in het gewricht. Plaasterke errond met mijn uitdrukkelijk verzoek ervoor te zorgen dat ik nog kon rijden. Svante, de verpleger, was een topgast die 'm dat kunstig flikte. Morgen terugkomen, zei hij en ondertussen werden de foto's doorgemaild naar de specialisten van Lycksele 200km zuidelijker. De hamvraag : moet er een pin in ? De volgende dag. In de wachtzaal zit een dikke Zweed. Hij bekijkt mijn hand en vraagt : you fight ? Neeje, ik ben gevallen. Yes yes, zegt de Zweed en zwijgt verder. De specialisten van Lycksele waren er ook niet uitgeraakt. Voorlopig dus geen pin. Ik groet de dikke Zweed in de wachtzaal en loop naar buiten, toch een tikkeltje opgelucht. Als ik al in de draaideur sta roept hij me achterna : Hey you ! No more fighting !!

En voesj ...

Plezant is dat natuurlijk allemaal niet, daar moeten we niet flauw over doen. Het zal voorlopig een iets minder sportieve vakantie worden dan ik hoopte. Iets meer sight-seeing zeg maar. Een lesje in aanvaarding. En de eerste weken niet té ver van de beschaving trekken. En vooral niet nog eens op dat hand vallen. Het allerbelangrijkste is echter dat ik kan verderreizen, nieuwe avonturen tegemoet. Zo zitten we ondertussen in Kiruna, een dikke 200 km boven de poolcirkel, het noordelijkste stadje van Zweden die naam waardig. Kiruna is een mijnstadje dat zo ondergraven is dat ze het zullen moeten verplaatsen wil ze daar niet de dieperik in donderen. We gaan hier dus niet te lang blijven en zeker niet op de grond stampen. Van hieruit gaat het naar het Abisko National Park voor enkele kleinere tochtjes en daarna naar Tromsø in Noorwegen waar ik Griet terug op de vlieger zet. En dan voesj naar ... de Noordkaap.

3

In de lommerte van 't bos

tussen kreupelhout en mos

zijde veilig voor de nijd

van de mediocriteit

onder varen en jasmijn

kunde zelf ne schaduw zijn

'lijk de geesten eeuwenoud

in de stilte van het woud

Wannes Van De Velde

Up North 2.2



Rudi

4

EnEnEnEnnn vvvvvvoioioiooioilalalala,,,, vovovovoororororor zzzzzovovovoverererer ttttotototot zzzzovovovoverererer... MMMiMiMiiMiMiMMiMiMMiMiiMiiMiiiiMMMMiMM jnjnjjnjjnjnjnjnjnjnjnjnjnjnjjj bbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbesesesesesesesesesessesesesesesesesessestttetetetetetteteeeeteteteeeeeeeee nnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo rdrdrdrdrrdrdrdrrrrrrrrrdrrdsesesesseseeseee gggggggggrorrrorororororoetetetettetetetenenenenennenen eeeeeeeeennnn nnn tototototototttt t t t tt dededeedededededeeee vvvvvvvvvvvvolololoolollololo gegegegegegegggggggg ndndndndndndndnnddddddeeeee e e eee ee !!!!!!!!!!!!

RRRRRuRuRuRuRRRuRRRRRRRuuudididididiidid

44444444

Up North 2.3 Alta, 28 juli 2013

Abisko

"Omdat het Nationaal Park Abisko in de regenschaduw ligt is het ook één van de droogste plaatsen van Zweden, slechts 322mm neerslag per jaar". Zo staat dat in de reisgids. Al eens van gehoord, van een regenschaduw ? Ik ook niet. In het geval van Abisko betekent het, dat de regenwolken die vanuit de Atlantische Oceaan naar het oosten vliegen, net voor de Zweedse grens door de hogere Noorse bergen worden leeggemolken. Hmm. Vier dagen Abisko, 3 dagen zeiken van mag-het-iets-meer-zijn ? ; een mens kan niet altijd chance hebben. Maar beste vrienden, op de 4de dag doemden uit die wolken-die-leegemolken-hadden-moeten-zijn, plots bergen op waarvan het bestaan tot dan toe een even grote fabel leek als de regenschaduw zelve ! Dus rap-rap naar boven, want een Scandinavisch gezegde luidt : 'na regen komt zonneschijn, heel even, en dan terug veel regen'. En het moet gezegd, bovenop de Njullà was het uitzicht werkelijk wonderlijk. Aan de ene kant de U-vormige bergformatie Lapporten, de zogeheten noordelijke toegang tot Zweeds Lappland ; aan de andere kant Torneträsk, het grootste bergmeer van Scandinavië (70km lang, 178 meter diep). Fabelachtig. Merci regenschaduw. We waren amper terug beneden of daar vielen de eerste druppels.

Max Kax (niet voor gevoelige lezers!)

Over de Max kan ik ondertussen een boek schrijven. Geen paniek, ik ga dat hier niet doen. Hoogstens een hoofdstukje. Zijn fratsen zijn werkelijk sans limites en hoewel ik ondertussen redelijk wat gewoon ben blijven sommige wendingen ook mij verbazen. Sinds hij anderhalf jaar geleden als een zwaar verwaarloosd en graatmager ongeleid projectiel in mijn leven kwam, is hij mits veel werk, liefde en geduld een behoorlijk luisterende hond geworden. Hoewel het natuurlijk een gangster blijft. Ge moet nog steeds ogen vanachter in uw kop hebben. Ge verliest hem beter niet uit het vizier. Bon, wat nu volgt is redelijk expliciet, dus gevoelige lezers kunnen best gelijk naar de volgende paragraaf springen.

1


Hoe en wat ik ook geprobeerd heb, één ding heb ik de Max niet kunnen bijbrengen, dat is: normaal eten. De sukkelaar heeft vroeger zoveel honger geleden dat voedsel binnenschrokken, op welke manier dan ook, topprioriteit nummer 1 is. Altijd. Overal. De vraatzucht waarmee dit dier zijn etensbak ledigt is werkelijk monsterlijk te noemen. Tot daaraan toe. Ge moogt de mensen niet in hun talloor kijken. Maar het zijn vooral 'de tussendoortjes' die de grenzen van het welvoeglijke verre te boven gaan. Alles, ALLES ! wat maar enigzins binnen te schransen valt, moet eraan geloven. Voorbeelden ? Palmares ? Ok dan : complete tetrabrikjes met soja- en rijstmelk (enkel de rietjes teruggevonden), 120 visoliepillen in 1 keer (zijn pelske blonk!), een vuilzak oudbakken pistolets (begon daarna te drinken, ik dacht dat hij ging

ontploffen!), condooms (gebruikte), een bos rozen (enkel de bloemen), diepgevroren zalmfilet (nog in de doos en de plastiek), een kilo appelen met netje en al, ... De Max heeft stalen ingewanden, dat moet zijn. Wat werkelijk onverteerbaar is (plastiek, kiezelstenen, aluminiumfolie...) komt er op de duur wel terug uit. De weg waarlangs durft al eens te wisselen alsook de termijn waarna dit gebeurt. Dat brengt soms lastige dilemma's met zich mee. Zo wist ik niet zo goed of die tetrabriks nu bij het PMD dan wel bij het tuinafval moesten. Aan al die lekkernijen heeft hij sinds kort een nieuwe voorkeur toegevoegd. We rijden na een kort stopje verder en ik denk : wat riek ik hier nu? Ik draai mij om naar de Max die me met een hemels voldane blik aankijkt. Mijn God, gij stinkt ! Ik kan nog net een welgemeende lik van zijn kakbruine tong ontwijken. Aan zijn hoektand bengelt een sliert bloemekes-toiletpapier. Ik héb geen bloemekes-toiletpapier ! Ten andere, ik begraaf mijn commisjes en verbrand het papier ! Max, bol af ! Uit mijn aura ! Djiezes man ! Bon ... eens ze ervan geproefd hebben meneer ... Ge zou ervan versteld staan hoeveel van die commisjes er langs de baan rondslingeren. Het goorste van alles echter (Griet gaat daar tot het eind harer dagen van dromen) gebeurde enkele dagen later. Roepen op de Max die niet komt, nog harder roepen, en daar is 'm. Met in zijn muil een rendierpoot. Eén in vergevorderde staat van ontbinding. Nooit iets geroken dat harder stonk dan dat. Dagen heeft die walm in Betty gehangen. Santé. Allez vooruit, om af te sluiten nog een grappige (nou ja). Ik heb mij hier een rendiervel gekocht, ééntje om buiten te gebruiken had de madam van de winkel gezegd, niet zo goed gereinigd als de pelskes voor binnen. Griet en ik gaan verder winkelen, vel en Max in de kamionet. We komen terug : heeft dien tette toch wel een ganse hoek van dat vel opgevreten zeker ? Met huid en haar ! Vel dan maar in de koffer op 't dak. Beesten meneer, ge hebt daar toch zoveel vriendschap van.

De hel van Senja

Van het eiland Senja (vlakbij Tromsø vanwaar Griet het vliegtuig terug naar huis zou nemen) wordt beweerd dat het een miniatuurversie van Noorwegen is. Stijle kliffen, diep ingesneden fjorden, zacht glooiende taiga,

moerassige toendra, kiezelstranden, sparrenbossen, alpien gebergte ... echt 'den al' hebben ze daar op Senja. Een uitgelezen plek voor nog een 3daagse dachten wij, dus hop het Ånderdalen Nasjonalpark in. Plankskes in 't moeras en geen gladde deze keer. Niet te warm, niet te koud. Geen muggen. Duidelijke rode bollen op bomen en stenen die een pad markeren. 't Begint allemaal heel proper.

2


Tot we tegen de avond aan een rivier komen, een meter of 40 breed. De volgende rode bol staat aan de overkant. Bon, er dan maar door zeker ? Het water stroomt woest maar lijkt niet te diep. De Max die normaal wel eens graag een plonske doet blijft braafkes aan de kant staan. Ik heb geen goesting om mijn botinnen uit te doen dus ik probeer van steen tot steen te gaan. En dat lukt! In mijn concentratie heb ik zelfs niet gemerkt dat de Max me niet gevolgd is. Griet heeft ondertussen haar Teva's aangetrokken en haar broek opgestroopt : zij gaat waden. Brrr. En dan ... slip-floep en 't is gebeurd. Nat van kop tot teen. Griet blijft lachen. Gelukkig niet pijn gedaan, de zon komt er ineens door en bovendien ligt aan de overkant - hoe gepast - droog brandhout. Ik maak snel een vuurtje en terwijl de onfortuinlijke zich wat probeert op te warmen kan bibi terug naar de overkant waar de Max gelijk een klein joenk aan 't janken is. Jaja, de papa komt zene ! Max op sleeptouw, ik in totaal 3 keer mogen oversteken.

Totzover de fun part. Want toen beste vrienden begon het te regenen, 40 uur aan een stuk. Van motregen tot drasjen, ouwe wijven mét wind, ouwe wijven zonder wind ; het hield gewoon niet op. We hebben beiden goed gerief maar op den duur is toch (bijna) alles nat. 't Was een zegen dat ik net voor de reis nog een tent van expeditie-niveau heb gekocht want de 2de nacht begon het te stormen. Het was effenaf hels. Zelfs de Max lag te bibberen. Ge kunt dan tot 's middags in de tent blijven liggen in de hoop dat het stopt met regenen maar op een bepaald moment moet ge toch verder. Of gewoon es naar 't wc gaan. Weer of geen weer. Het was een moeilijk moment, daar moeten we niet flauw over doen : de tent afbreken en alles terug inpakken in de gietende regen en gierende wind. Maar het lukte. In het besef dat alles tijdelijk is. Dat het ook wel weer overgaat. Een mens wordt nederig in die omstandigheden. Voelt zich klein. Een pluisje tussen die machtige rotsen, mini-gletsjers en rotsmeertjes. Wetende dat op die plek 99,99% van de tijd geen mensen zijn. Hooguit wat korstmossen en een vogeltje of drie. En dan plots een purper bloemetje zien staan, temidden dat natuurgeweld. Wel gij se taaien does ! Het palet aan emoties waar we zijn doorgegaan tijdens deze tocht, de gradaties van moedeloosheid tot lichte blijdschap als het even wat minder hard regende of de ijzige wind even stopte : op een bepaald moment wordt ook dat genieten. Veel werd er niet gezegd. Dat was ook niet nodig. We waren een goed team. En de schoonheid van deze ruigheid was onaards. Soms leek het of we op een andere planeet liepen. Achteraf zagen we foto's van die trek in mooi weer. Da's toch anders. Af en toe mag het al eens hels zijn. Des te blijer om Betty dan terug te zien. De Max ? Die is de volgende dag niet uit de kamionet geweest.

3


Griet(je)

En dan wil ik toch graag e e n k o r t e h o m m a g e brengen aan ons Grietje. Ondertussen mag ik Grietje zeggen. Het was voor ons allebei een wilde gok om 3 weken samen door te brengen in een kleine grote kamionet . Hoewel we wisten dat we het goed met elkaar konden vinden, eigenlijk kenden we mekaar niet echt. Deze manier van reizen laat weinig ruimte voor privacy. Betty heeft geen separé, geen douche, geen wc, ... Om over mezelf nog maar te zwijgen. Ik ben niet de meest flexibele mens. En wat het reilen en zeilen in en om Betty b e t r e f t z e l f s a a n d e autistische kant. Maar Griet is daar allemaal lustig doorgefietst als een dartele hinde. Het waren fijne weken en het is me een ware eer met haar bevriend te mogen zijn. Ondertussen is madam alweer gevaarlijk aan het doen met stijgijzers op Zwitserse gletsjers. Een rasavonturierster. Eén die viool speelt. Een schatje.

Talk to the Hand

Een week geleden heb ik de plaaster van mijn hand gedaan. Begon serieus te stinken. Naar zweetpatékes. Bovendien drukte hij op verschillende punten danig tegen mijn knoken en dat deed meer pijn dan de breuk zelf. Toen ik mijn hand zag moest ik toch wel efkes slikken : dat was niet die ridderlijke rechtse van weleer. Dat was een miserabel polleke. Verrimpeld. Bedekt met een stinkende witte zweem. Een dikke knobbel op de breuk. Een vijftal serieuze verzweringen op evenveel knokkels. 3 dagen later, na herhaaldelijk wassen met een welriekende zeep, stonk het nog altijd een beetje. Doet vermoeden dat er zich een of andere Scandinavische schimmel had genesteld. Gelukkig ruikt het ondertussen weer als vanouds naar pasgeboren lammeke. De breuk zelf geneest goed. Ik kan weliswaar nog geen kracht zetten maar gisteren heb ik toch al eens gitaar gespeeld. Niet direct Jimi Hendrix maar dat was het daarvoor ook niet. Ik ga die plaaster eraf laten. Mijn hand nog zoveel mogelijk ontzien. En er veel tegen babbelen. Dat heeft het zo graag.

Middernacht

Omgerekend kost een brood in Noorwegen tussen de 3 en de 4 euro, een fles spuitwater 2 euro, 100g salami 5 euro, een liter diesel 1,85 euro ... Om maar te zeggen, ge krijgt het niet kado. 't Is te hopen dat ze hier meer verdienen dan wij. Aan buitenlanders die zich hier in 't noorden willen vestigen en werken geeft de overheid gratis een ferme lap grond kado, soms zelfs een huis. Zoiets doet een mens af en toe wel eens dromen. Langs de andere kant : maanden in den donkere zitten in de winter ... daar wil ik voorlopig toch niet aan denken. Ik vind het zelfs al niet simpel dat de zon nu helemaal niét ondergaat. Ge moet echt op de klok kijken wilt ge enigzins een dag/nacht ritme aanhouden. Soms denk ik dat het halfnegen 's avonds is en dan blijkt het al middernacht gepasseerd te zijn. Zoals nu. Slaapwel goede vrienden.

4

g e

e. e s 3 e e e

et n, ar n e ft e, lf n en ye

et ge en d nk op Zwitserse gletsjers. Een rasavonturierster. Eén die viool speelt. Een schatje.



Rudi

5

EnEnEEnEEnE vvvvvvvvoioioiiiiioioioiiiioilllalalllalala,, vovovovovovv orororororoor zzzzzzzzovovovovovovovovovovo eererereereree ttttotototot zzovovooverrr.. MiMiMiMiMiMijnjnjnjnjnjn bbbbbesesesesteteetetete nnnnnnnnnooooooooooo rdrdrdrdr sessese ggroetene en tototttt dededd vvololgegendnde e !!

RuRuudidi

Up North 2.4 Kirkenes, 10 augustus 2013

Finnmark (Noorwegen)

1


2


3


4



Rudi

5

Upnorth engelentijne

Documents

Transcript of Upnorth engelentijne