Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis

update 8; nieuwe start 1

Door ISims2SNFKGGH

In het begin van de vorige update was Iris net aangekomen in het huis van Maiden. Iris praatte eerst bij met al haar vrienden. Zodra

Daisy, Kita en Bram buiten in de sneeuw gingen spelen, besloten Jacky, Jane en Iris naar boven te gaan. Daar praatten ze verder bij.

Iris praatte hen volledig bij over alles wat er was gebeurd sinds ze hen de laatste keer had gezien. Ze verteld onder andere over hoe

ze heeft besloten te stoppen met zowel Rosemary als Idde. Jane vertelde dat ze verliefd was op Daniël, de broer van Joe en dus Iris’

oom, en dat hij haar ook wel zag zitten. Tim en Maiden, die kerstinkopen waren doen terwijl de meiden boven zaten, kwamen thuis.

Jacky ging naar beneden om Maiden te helpen in de keuken.

Jane en Iris smeedden een plan voor het kopen van een kerstcadeau voor Tim: een nieuw mobiel omdat zijn oude (die hij bijna nooit

gebruikte en waarvan hij niet echt wist hoe hij ermee overweg moest) wel aan vervanging toe was. Jane nam de taak op zich om dat

mobieltje te gaan halen, maar in de tussentijd moet Iris Tim bezighouden: hij mag van niks weten. Dus ging Iris naar Tims kamer om

een film met hem te kijken en zo de tijd te dooien. In zijn slaapkamer vond ze veel behalve Tim zelf. Op het moment dat Iris een liedje

zat te luisteren op Tims iPod kwam hij de badkamer uitgelopen. Hij had enkel een handdoek om en Iris schaamde zich kapot. Meteen

vluchtte ze de kamer uit.

‘s Avonds kwam Tim naar Iris’ slaapkamer toe. Hij zei dat het hem echt niks uitmaakte wat er was gebeurd. Dat onderwerp dwaalde af

als Rosemary plotseling belt. Iris nam niet op en liet zich overhalen door Tim om de door Rose ingesproken voicemail wel af te

luisteren. Rosemary wilde voornamelijk weten hoe Iris het had bij haar ouders, wat ze allemaal gedaan had en wat ze nog ging doen.

Na het horen van dat berichtje, wat eigenlijk niet veel voorstelde, werd het haar allemaal teveel. Tim troostte haar en ze raakten in

een gesprek verwikkelt over Largo. Voor het eerst hoorde Iris het hele verhaal: dat het uit ging tussen Tim en Largo omdat Largo’s

vader niet wilde dat zijn zoon homo was. Terwijl ze eigenlijk tot over hun oren verliefd waren op elkaar. Roy (Tims overleden vader) en

Maiden hadden nergens wat op tegen en ook al keurde Theodorus (Largo’s vader) het niet goed: Tims ouders lieten het gewoon toe

dat hun zoons met elkaar omgingen. Het stiekeme gedoe kwam op een dag uit nadat Theo zijn zoon en Tim had betrapt. Hij heeft zijn

zoon toen geslagen waar Roy en Tim bij waren. De vaders kregen ruzie en het is nooit meer goed gekomen tussen de twee mannen:

een paar maand later stierf Roy. Dit alles vertelde Tim aan Iris terwijl ze tegen elkaar aan op Iris’ bed lagen. Uiteindelijk viel Iris zo ook

in slaap.

De volgende ochtend vertrokken Maiden, Tim, Jane, Daisy en Bram al vroeg naar het Fort. Daar ontmoetten ze Joe, Lynn en Daniël.

Iris werd rondgeleid door het Fort door Tim en Jane en daarna deden ze de cadeautjes. Vervolgens gingen ze naar het meer. Daar

liet Bram de boomhut zien en zoenden Daniël en Jane voor het eerst. ‘s Avonds is het de bedoeling allemaal terug te keren naar het

eigen huis, maar Tim en Iris bleven nog één nacht in het Fort. Onder het genot van een glas wijn werd Iris opnieuw emotioneel toen

het gesprek op Rose terugkwam door Tim. Boven rookten ze samen nog wat sigaretjes en daarna gingen ze naar bed. Er was maar

één bed (tweepersoons) dat ze deelden. Midden in de nacht werd Iris wakker en merkte ze dat Tim zijn armen om haar

heengeslagen. Tijdens het diner de volgende dag bij Maiden voelde Iris zich niet lekker. Ze ging naar boven om een aspirine te halen

en werd achtervolgd door Jane. Ze vertelde haar over haar zwakke hart. Na het eten bracht Tim Iris naar Joe en Lynn terug.

Donderdag kwam Daniël langs om te vragen of Iris mee uit wilde gaan die avond. ‘s Avonds dronk ze met Tim in eer ze gingen. Hij

bracht whisky mee.

Tijdens kerst ging Sander naar het ziekenhuis om Noah te bezoeken. Hij gaf hem een dagboekje waarin Sander zelf zou schrijven

zodat zijn vader erin kon lezen als herinneringen. Hij sprak af met personeel van het ziekenhuis dat zijn vader overgeplaatst zou

worden naar een verzorgingstehuis. Een paar dagen later werd Noah overgeplaatst naar het tehuis en Sander hielp daarbij.

Op het ogenblik dat Iris haar ogen opende, keek ze recht in het glimlachende gezicht van haar

moeder. Langs Lynn heen schenen banen fel licht. Meteen kneep Iris haar ogen stijf dicht. Schijnbaar had haar

moeder de gordijnen al open gedaan.

‘Het sneeuwt, liefje.’

Iris krabbelde overeind. Ze deed nauwelijks moeite haar geeuw te onderdrukken. ‘Niet weer hè?’ Kreunde ze. ‘Ik

heb zeker over sneeuw gedroomd. Of kan het weer gewoon doen wat hij wil als ik je er niet mee bezig houd?’

‘Het is heel lastig om invloed uit te oefenen op het weer, Iris.’

‘Tim zegt dat ik dat kan.’ Iris slingerde haar benen over de rand van het bed. ‘Dat kan toch iedereen?’

Lynn stond een moment stil en keek haar dochter aan. ‘Heeft Tim er niet bij gezegd dat het een zeldzame gave is?’

Iris trok haar wenkbrauwen op en keek even naar de vloer. Die voelde koud aan onder haar voeten. ‘Nee, dat heeft

hij niet verteld.’

Het was stil voor een paar seconden. Iris vroeg zich af wat ze nu moest zeggen. Stiekem vroeg ze zich af of haar

moeder nu meer zou vertellen over de gave. Hetgeen ze zei was daarentegen: ‘kom je zo beneden? Ik heb al

brunch voor je gemaakt.’ Ze wachtte niet tot haar dochter haar vraag beantwoordde en verdween de kamer uit,

naar beneden.

Langzaam kwam Iris overeind van het bed. Met haar armen over elkaar geslagen, keek ze door het raam naar de

dikke, neerdalende sneeuwvlokken. Haar moeder had brunch gezegd. Het was dus al middag. Dat was niet erg

onlogisch aangezien het buiten al helemaal licht was. Zo licht als het kon zijn op winterdag. ‘Ik moest maar eens

naar beneden gaan,’ mompelde Iris tegen niemand behalve zichzelf.

‘Goedemorgen.’ Verbaasd bleef Iris in de deuropening van de keuken staan. Haar vader, die aan de

keukentafel zat, liet zijn krant zakken. ‘Zo, daar ben je dan eindelijk. – Goed geslapen?’

Iris knikte verdwaasd. ‘Hoe laat is het dan?’ Iris wierp een blik op de koelkast. Een antwoord van haar ouders was

niet meer nodig. Ze had de tijd al gezien op het klokje: 01.52. ‘Bijna vijf voor twee!’ Riep Iris uit. ‘Mijn god, over een

half uur is Tim al hier!’ Nog voor haar ouders tijd hadden om dat te laten bezinken, maakte Iris dat ze wegkwam uit

de keuken. In de gang rende ze de trap op, terug naar boven.

Joe liet in een vlug gebaar zijn krant op tafel vallen. ‘Tim?’ Hij wisselde een vlugge blik met Lynn.

Lynn zag de blik niet. Ze snelde eveneens de gang in om haar dochter achterna te gaan. Boven vond ze Iris in de

badkamer. Ze had zojuist de kranen van het bad opengedraaid. ‘Heb je wat met Tim afgesproken?’ Er klonk

alleszins nieuwsgierigheid door in de vraag die Lynn stelde. Iris begon ongegeneerd haar kleren uit te trekken.

‘Ja,’ antwoordde Iris gehaast. ‘Tim zou me om half drie komen ophalen. Weet je nog dat ik van de week heb

verteld dat ik Tim zou helpen met houthakken?’

Het leek even te duren eer het kwartje viel bij Lynn. ‘Jullie hebben voor vandaag afgesproken?’ Vroeg ze en ze

fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik dacht dat je vandaag wel zou willen uitslapen. Je bent in het holst van de nacht

thuisgekomen!’

Iris negeerde haar moeders verbaasde reactie. ‘Ja, ja. Ik weet het. Maar dit is de laatste dag dat ik hier ben dit jaar

en ik wil gewoon… Nou ja.’ Ze nam de moeite niet om haar zin af te maken maar begon haastig haar haren te

wassen.

‘Ik snap het,’ zei Lynn. ‘Ik zal vast thee zetten. Tim vindt het vast niet erg om even te wachten.’

‘Mám…’ Iris wierp Lynn een waarschuwende blik toe.

‘Eén kopje thee, Iris, één. Het is zo gezellig om met hem te kletsen.’

Iris wilde er tegenin gaan, maar haar moeder gaf haar de kans niet. Ze was alweer verdwenen.

Iris kwam rondom de vijftien minuten later de badkamer uit. Ze trok de handdoek van haar hoofd,

haalde haar hand door haar haren en roste er met de handdoek doorheen. Met een zucht wierp ze het ding

vervolgens op het bed. ‘Nog vijf minuten. Dit red ik nooit…’ Iris wist dat ze bijna klaar was. Maar bijna was nog niet

helemaal: ze moest nog kiezen wat ze zou aantrekken. Dat was het moeilijkste van allemaal. Laatst toen ze uit zou

gaan met Jane en Jacky wist Iris al amper wat ze aan zou moeten trekken. Nu was het nog moeilijker omdat ze

zich voor Tim extra wilde uitdossen. Op het moment dat Iris zich dat besefte, beet ze even op haar onderlip. Haar

spiegelbeeld keek zichzelf schuldbewust aan. ‘Jezus,’ verzuchtte ze. Maar wat moest ze ook? Als ze echt verliefd

werd op Tim was er niks dat haar tegen kon houden. Zelfs zij zelf niet. In de hoek van haar kledingkast zag Iris de

vieze kleren liggen die ze die avond aan had gehad toen ze uit was geweest. Direct gingen haar gedachten

daarnaar terug.

Ze had werkelijk geen idee gehad hoe die avond zou verlopen. Je wist nooit wat je kon verwachten als je naar een

discotheek ging. Misschien zou ze er wel een jongen tegen het lijf lopen en wie weet wat er dan zou zijn gebeurd.

Ook al ging ze er niet perse vanuit: stiekem had Iris dat het spannends geleken. Eerst was dat hetgeen geweest

wat haar het meest had verontrust. Zelfs al was ze zo iemand tegen het lijf gelopen die een scharrel zou kunnen

zijn, zelfs al was er wat gebeurd wat enkel voor die keer was en daarna nooit weer: zou ze dat wel willen op dat

moment? Uiteindelijk, na een tijdlang getwijfeld te hebben, had Iris zich bedacht dat ze zich maar weer eens

gewoon moest laten gaan. Zoals vanouds. Net toen Iris die fysieke stap had gezet, net toen ze zenuwachtig op

haar bed zat te wachten tot het zover was, verscheen Tim door de spiegel. Tim met zijn verassing, zijn whisky. Iris

had niet echt verwachtingen gesteld aan die avond. Toch was ze er stiekem vanuit gegaan dat ze die avond met

één of andere onbekende jongen zou zoenen. Dat gebeurde niet. Iris had geen oog voor de jongens op die manier.

Ze had gewoon een geweldige avond. Ze dronk en rookte. Ze maakte zich geen zorgen. Ze voelde zich vrij. Ze

danste met Jane, Jacky, Tim en Daniël, ontmoette anderen via hen. Het was gewoon onwijs gezellig geweest. Iris

had zich voorgenomen zich nooit meer ergens druk om te maken. Maar dat was toen.

Geërgerd stampte Iris de trap af. ‘Mama?’ Waar hing haar moeder uit? ‘Mam?’ Riep Iris opnieuw, iets harder dit

keer. Beneden besloot ze in de keuken te kijken, maar er bleek niemand te zijn. Een moment riep ze opnieuw en

stak ze haar hoofd om het hoekje van de kamer met het zwembad. Ook al stond de deur op een kier: ook hier was

niemand. ‘Mam?!’

‘Ik ben hier!’ Hoorde Iris haar moeder roepen.

Met een ruk draaide ze zich om en liep ze in de richting van het geluid. Lynns stem kwam vanuit de woonkamer.

Alvorens ze de deur had geopend, begon ze op luide, geërgerde toon tegen haar te praten. ‘Mam, heb jij dat petje

gezien dat ik op had gisteren? Ik heb het in de kast gegooid, maar kan het niet meer vinden. Vandaag wil ik hem

weer op en Tim komt zo en ik…’ Verbaasd bleef Iris in de deuropening van de woonkamer staan. ‘Tim!’ Riep ze uit.

‘Sinds wanneer ben jij hier?’

Tim stond lachend op van de bank. Schuldbewust hield hij zijn handen in de lucht terwijl hij zachtjes lachte. ‘Ik ben

er al een tijdje.’

‘Maar… Ik heb niks gemerkt. Had even op de badkamerdeur geklopt!’

‘Ben je gek? Ik wilde je niet opfokken. Je hoeft je heus niet te haasten voor mij.’

‘Te haasten? Ik ben te laat. Het is mijn schuld, ik…’

‘Moet even rustig doen.’ Tim legde even zijn hand op Iris’ hoofd.

Iris keek naar haar moeder die de kamer in kwam lopen. ‘Hier is je petje. Ik had hem even buiten gehangen. Ik

weet niet waar je kleren van gisteravond zijn, maar dat petje stonk al een uur in de wind. Ik kan wel merken dat je

nog volop puber bent.’ Iris nam het petje met gloeiende wangen aan en zette het op haar hoofd. Ietwat tegenstrijdig

liet ze zich knuffelen door Lynn.

‘Mahaam.’ Iris lachte. Waarom moest haar moeder nou perse zo doen? En nog wel in het bijzijn van Tim?

‘Ik wilde alleen maar even weten waar je die andere kleren hebt gelaten. Heb je ze al in de was gegooid? Of kan ik

ze ergens op je kamer vinden?’

‘Ze liggen in mijn kledingkast.’ Ergens onderin. In een hoekje. Ze zijn niet gelucht... En vraag daar alsjeblieft niet

naar.

‘Goed…’ Tim schraapte zijn keel. ‘Zullen we dan maar?’ Hij krabde even in zijn nek en wees naar de voordeur. ‘Ik

weet niet of je nog spullen mee moet nemen, maar de auto staat al klaar. We kunnen zo instappen en naar het bos

rijden.’

‘Auto? Maar… Ben je dan niet door de spiegel gekomen? Ik bedoel…’ Stomverbaasd keek Iris Tim aan.

Tim lachte zijn tanden bloot. ‘Dacht je dat je die stapels hout met je handen door de spiegel ging dragen? Ik dacht

het niet!’

Schaapachtig lachte Iris met hem mee. Ze kon wel door de grond zakken. ‘Nee, dat dacht ik niet.’

Gelukkig was het nu Lynn die voorkwam dat het ongemakkelijke onderwerp standhield. ‘Nou, ga dan maar gauw.

Zijn jullie wel op tijd terug voor het avondeten? Jij blijft eten, toch Tim?’

Tim knikte. ‘Als het zou kunnen: lijkt me gezellig.’

‘Als dat zou kunnen?’ Herhaalde Lynn. ‘Natuurlijk kan dat. Voor jou is er altijd plek hier.’

Iris glimlachte. Gelukkig kon haar moeder ook nog zinvolle dingen zeggen. ‘Ik heb niks nodig verder. Dus wat mij

betreft kunnen we.’

Tim wreef in zijn handen terwijl hij richting de voordeur liep. Voor hij die opende, keek hij nog even om naar Lynn

en Iris die waren blijven staan. ‘Dan zeg ik: let’s go.’

Een paar uur later voelde Iris geschud aan haar schouder. ‘Wordt je wakker?’ Tims zachte fluistering

fladderde haar oor in als een vlinder. Met een geeuw opende Iris haar ogen. Het eerste dat haar opviel, was dat

het buiten nog steeds niet donker was. De geur van dennennaalden en hout was het tweede wat ze bemerkte.

Even wierp Iris een blik op de dikke boomstronken die op de achterbank laten. Tegelijkertijd genoot ze van het

windje dat door het dakraam naar binnen kwam en haar pony opzij blies. ‘Het lijkt wel hartje zomer,’ verzuchtte Iris.

Tim glimlachte. ‘Men noemt de mooie dingen niet voor niks magisch. Magie is nu eenmaal prachtig.’

Iris knikte omdat ze niet wist wat ze moest zeggen en keek door de voorruit naar buiten. Ze zag dat ze nog steeds

in het bos reden. ‘Waarom heb je me wakker gemaakt? We zijn er nog niet.’ Iris wierp een blik opzij toen Tim geen

antwoord gaf. Ze zag dat hij breed zat te grijnzen. ‘Wat?’ Vroeg ze lachend. ‘O, ik heb toch niet liggen snurken?’ Bij

die gedachte alleen al schaamde Iris zich meteen. Tot haar opluchting schudde Tim zijn hoofd. ‘Wat is het dan?’

Drong Iris aan. Maar het enige wat Tim deed, was de auto op de handrem zetten.

‘Kom. We gaan er hier uit.’

Iris keek Tim met één opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Hier?’ Herhaalde ze. ‘Maar waar zijn we in godsnaam?’

Tim opende het portier voor Iris en trok haar uit de auto. ‘In het bos. Nog steeds. Vlakbij het meer.’

Iris’ ogen begonnen te glimmen. Pas toen ze de portier met haar dij had dichtgedrukt, besefte ze zich de afspraak

die ze met Lynn hadden gemaakt. ‘Hoe laat is het dan? We kunnen niet al te lang hier blijven. Straks komen we te

laat opdagen. Je weet hoe mijn ouders zijn…’ Iris moest erop letten dat ze ouders zei in plaats van grootouders.

Tim grijnsde zijn witte tanden bloot. ‘Maak je nou maar geen zorgen. We hebben tijd zat. Heb je geen zin om een

eindje te lopen?’

‘Jawel, maar. Maar…’

‘Vertel ’t eens. Wat is het probleem, lieverd?’ Tims grijns verdween en zijn blik werd serieus. Zijn lieve, zorgzame

ogen keken recht in die van Iris. Vlug wendde ze haar blik af.

‘Niks,’ zei ze. ‘Ik heb alleen nogal honger.’

Tims grijns verscheen weer. Hij liep naar de achterkant van de auto en haalde een tas uit de kattenbak. ‘Laat ik

daar nou rekening mee gehouden hebben.’

Na een eindje gelopen te hebben, liepen ze op tegen een grote rij stenen. Iris slikte even maar Tim

klom moeiteloos omhoog. Eenmaal boven, stak hij zijn hand naar beneden. ‘Kom, laat me je naar boven helpen.’

Iris lachte en keek even waar ze haar voeten neer ging zetten eer ze Tims hand pakte. ‘Op hoop van zegen,’

mompelde ze zo gauw ze dat had gedaan. In één ruk trok Tim haar omhoog.

‘Nou zeg,’ zei Tim lachend. ‘Wat heb je weer veel vertrouwen in me.’

‘Sorry, maar ik… Ik ben gewoon niet zo’n klauteraar. Vat het niet persoonlijk op.’

Tim gaf Iris een zachte stomp tegen haar schouder. ‘Je hoeft toch geen sorry te zeggen.’ Met zijn ene hand hield

hij zijn tas tegen en met zijn andere hand tastte hij zijn broekzakken af. Een paar seconden later had hij gevonden

wat hij zocht: sigaretten. ‘Wil je ook?’

Iris knikte heftig. ‘Graag.’ Iris Tim haar sigaret aansteken met die van hem. Hij deed het in een tamelijk nonchalant

gebaar. Je zou niet snel zeggen dat hij amper een paar dagen geleden haar sigaret nog op een heel andere

manier aan had aangestoken. Gretig nam Iris een grote trek. Het was slechts een paar dagen geleden dat ze haar

laatste sigaret had gerookt. Toch voelde het alsof het veel langer geleden was.

Een eindje verderop liepen de hoge rotsen schuin af naar beneden. Terwijl Iris op haar dooie gemak achter Tim

aanliep – die alweer een verhaal had afgestoken over de planten en de bomen – zag ze hoe er onderaan de rotsen

de rivier langzamerhand uitdijde tot breder water. Uiteindelijk, aan het eind van Tims verhaal, stonden ze op de

grond.

‘Poeh,’ zei Iris. Ze stond even stil en keek achterom, omhoog. Ze zag toen pas hoe groot de hoogte was waarop ze

hadden geloven.

‘Ja,’ zei Tim terwijl hij zijn sigaret langs de ruwe stenen uitmaakte. ‘Dat stuk hebben we helemaal afgelegd.’ Iris

glimlachte en keek nieuwsgierig naar Tim die wat uit zijn tas haalde. Het was een klein doosje. Toen hij het klepje

opende, zag hij waarvoor het diende. Tim deed zijn peuken erin. Spontaan voelde Iris een giechel omhoog komen.

‘Wat is er?’ Vroeg Tim met een halve grijns.

‘Niks. Ik vind het grappig dat je die peuken in een doosje doet dat je bij je draagt.’

‘Als Roy me één ding geleerd heeft, is het wel om de natuur niet vol te gooien met rotzooi.’

Iris glimlachte en drukte haar sigaret erin uit. Wat had ze ook verwacht: natuurlijk had hij dat van zijn natuur

liefhebbende vader geleerd.

Iris keek op en zag het boomhuis voor haar liggen. Tim liep voor haar uit naar het huisje. Een eindje er vanaf bleef

Iris staan.

‘Kom op.’ Tim wenkte haar. ‘Ik heb brood bij me enzo. Ik dacht dat je honger had?’

Iris knikte.

‘Kom zitten dan.’

Iris plofte naast Tim neer op het bankje en keek naar wat hij uit de tas haalde. ‘Hoe wist je dat ik nog niet had

gegeten?’ Vroeg Iris toen ze gretig een boterham met ham aanpakte van Tim.

Tim trok één wenkbrauw op. ‘Heb je dat nog niet dan?’

‘Mwee,’ antwoordde Iris met volle mond.

Tim lachte en zette zijn tanden in een boterham met daarop hetzelfde beleg. ‘Dan is het maar goed ook dat je even

wat eet. Ik heb namelijk nog wat.’

‘Mwat dwam?’

‘Dat is een verassing.’ Tim grijnsde bij het zien van Iris’ gezichtsuitdrukking. ‘Kijk niet zo wanhopig. Het betekend

niet het einde van de wereld dat je even geduld moet hebben.’

‘Niet eerlijk, vind ik. Ik laat jou ook nooit wachten.’

‘Moet ik je er soms herinneren aan wanneer ik je kwam ophalen?’ Tim wierp een triomfantelijke blik op Iris van

opzij. Ze keek star voor zich uit, het water in. Ze scheurde een stukje brood af, rolde het tussen duim en wijsvinger

tot een balletje en schoot dat het water in. De vissen stoven er meteen op af. Iris was zo druk met haar boterham

aan de vissen voeren, dat ze niet doorhad dat Tim de zijne al op had. Hij had zijn tas weer onder de bank geschopt

en pas toen Iris een geluid van knisperend plastic hoorde, wendde ze haar blik af van het meertje.

‘Is dat je verassing?’ Ze zat half met haar neus bovenop Tims handen.

Tim lachte. ‘Dit,’ zei Tim, ‘is de verassing. Het is niet helemaal alleen voor jou, meer voor ons samen, eigenlijk.’

Iris keek met grote ogen naar de fles die haar maar al te bekend voorkwam: het was de whiskyfles die Tim eerder

mee had genomen naar haar huis. Het was dezelfde fles die ze hadden gebruikt om in te drinken voor het stappen.

‘Heb je nog over?’

Tim knikte met glimmende ogen. ‘Wil je?’

Iris fronste. ‘Is dat nou wel zo’n goed idee? Ik bedoel… Je moet ook nog dat hele eind terugrijden met de auto.’

Tim lachte zijn tanden bloot. ‘Dat is zo verholpen. Die alcohol vormt dan allang geen gevaar meer.’

‘Heeft geen enkele magiër dat? Ik heb namelijk net zo lang last van alcohol als iedere andere Sim. Tenminste…

dat dacht ik.’

‘Last van alcohol? Iris, geloof je me als ik zeg dat ik nooit last van heb van alcohol?’ Tim keek Iris met diezelfde,

serieuze blik in haar ogen als eerder die middag. Iris wendde haar blik af en Tim nam een slok. Iris

schokschouderde en nam de fles aan om hetzelfde te doen.

‘Als jij het zegt…’ Mompelde ze terwijl ze de fles teruggaf.

‘Goed zo.’

Iris trok een zuur gezicht en nadat ze allebei drie slokken hadden gehad, draaide Tim de dop terug op de fles en

stopte hem terug in de tas. Die schoof hij met zijn Converse sneakers onder het bankje. Iris keek verontwaardigd

op toen Tim opstond.

‘Wat ga je doen?’

‘Ik ga de boom in.’

‘Tim, zou je dat nou wel doen met die drank op?’ Tim plantte zijn handen in zijn zij en keek Iris een moment

eigenwijs aan. Hij zei het niet, maar Iris wist precies wat hij dacht: wat heb ik nou net gezegd. Iris begon te

giechelen. Voordat ze iets kon zeggen, bukte Tim zich naar haar toe en trok hij haar petje van haar hoofd. ‘Erg

grappig. Kom maar weer hier met dat ding.’ Iris hield haar hand op.

‘Wil je hem terug?’ Iris knikte. ‘Oké. Dan kom je hem maar halen,’ riep Tim doodleuk en hij klauterde via de

touwladder de boom in.

‘Tim!’ Riep Iris half lachend. ‘Kom op, gooi naar beneden.’

‘Neuh.’ Tim grijnsde. ‘Kom jij maar naar boven.’

Iris rolde met haar ogen, maar zette toch – in het begin ietwat voorzichtig en twijfelachtig – haar voeten op de

ladder en klom naar boven.

Zo gauw Iris boven was aangekomen en ze op ooghoogte zat, hurkte hij voor haar en boog bij zijn hoofd iets naar

voren. Iris strekte gelijk haar arm om de pet van zijn hoofd af te pakken. Maar hij liet zich achterover vallen,

waardoor Iris misgreep en ze voorover viel. Ze lachte hard van opluchting toen het allemaal maar net goed ging:

Tim rolde op zijn rug en wist Iris op te vangen. Tim lachte niet maar keek Iris op een manier in haar ogen waardoor

kriebels van opluchting werden vervangen door kriebels van de mierenkolonie. Zijn helderblauwe, vriendelijke ogen

straalden iets uit dat Iris ze nog nooit had zien uitstralen. Op het moment dat Iris zich dat besefte, ging ze vlug van

hem af.

Iris schoof automatisch een eindje bij Tim vandaan. Haar hart ging als een gek tekeer en ze vroeg zich af of ze nou

had gezien wat ze had willen zien of dat ze had gezien wat… ze dacht dat ze had gezien. Iris voelde de haartjes in

haar nek overeind gaan staan toen ze Tims hand op haar bovenarm voelde. De rustige manier waarop hij zijn hand

daarop had gelegd, liet een tintelend gevoel achter zodra hij daar nog geen vijf seconden later weer weg was. Iris

slikte moeizaam en durfde zich niet om te draaien. Ze wachtte met gespitste oren af wat Tim zou doen. Vanuit haar

ooghoeken zag ze hoe Tim zijn Converse sneakers over de rand gooide en hij dichter naar haar toe ging zitten.

Toen Iris opnieuw zijn hand op haar bovenarm voelde, zacht duwend in een poging haar om te doen draaien,

besloot ze zich om te draaien. Op het moment dat ze Tim in zijn ogen keek, begon hij te praten. ‘Iris, ik…’ Iris

schudde haar hoofd en legde een vinger op Tims lippen. ‘Zeg maar beter niks,’ fluisterde ze zacht. Tim sloeg zijn

ogen neer. Het leek er even op alsof hij toch nog wat ging zeggen, maar hij hield zijn mond.

‘Ik weet niet wat je wilt zeggen, ik weet niet wat je ervan denkt maar ik denk dat ik verliefd op je ben.’ Iris voelde

hoe haar hart een sprongetje maakte toen het hoge woord eruit was. Zo onwerkelijk als het voelde dat ze het in

één keer had gezegd, zo onwerkelijk voelde Tims reactie. Hij lachte niet, hij was niet boos, zijn hand schoot niet

naar zijn nek en hij sloeg zijn ogen niet neer. Zijn ogen keken in die van Iris met dezelfde blik als zopas, toen hij

haar nog net had kunnen opvangen. Zijn hoofd kwam steeds dichterbij. Net voordat hij ze sloot en zij hetzelfde

deed, herkende ze de blik. Ze herkende de hunkering. Op het moment dat ze zich dat besefte, voelde ze hoe haar

hele hoofd leeg leek te spoelen. Ze voelde Tims lippen op de hare en ademde diep in.

Iris had het gevoel dat ze zweefde. Ergens tussen de aarde en de blauwe lucht, ver boven hen. Het voelde raar,

maar tegelijkertijd bekend. Bovenal was het aangenaam. Alle twijfelachtige gevoelens die ze had opgekropt, leken

samen te klonteren. Het liefst wilde ze het er in één keer uitgooien. Ze voelde hoe Tims armen om haar midden

gleden. Iris moest zich inhouden te blijven zitten. Het liefst wilde ze doen wat hij deed, haar armen om hem

heenslaan. Tegelijkertijd wilde ze niet dat hij stopte met wat hij deed. Daarom verroerde ze zich niet. Iets anders

dan dit wilde ze niet voelen, ze wilde dicht bij hem zijn. Ze voelde hoe de mieren naar haar nek renden wanneer

Tim haar daar kuste. Toen zijn handen via haar bovenarmen naar beneden gleden, wist Iris wat hij ging doen. De

mieren leken synchroon met de handen mee te rennen. De mieren maakten dat Iris’ hart nog sneller ging bonzen.

Ze voelde hoe Tims zachte handen over de hare gleed. Hij kuste haar opnieuw in haar nek, opnieuw en opnieuw

maar telkens iets lager. Hij boog zo ver voorover dat Iris’ petje langs hen heen naar beneden viel. Zo gauw als het

ding gevallen was, zo snel waren ze het weer vergeten. Tim sloeg zijn armen als tentakels om Iris’ middel.

Ze gleden naar voren, op weg naar Iris buik. Eenmaal daar verdwenen ze onder haar shirt, schoven ze langzaam

naar boven. Iris hield haar adem een moment in. Ze wist dat Tim nu ging doen wat zij bij Rosemary had willen

doen. Hetgeen wat Rose een tijdje terug geweigerd had toen zij het bij haar had willen doen. Iris daarentegen

duwde hem niet weg, maar gaf zich volledig over. Opnieuw werd ze overvallen door het hemelse, vrije gevoel. Ze

liet het gevoel meester van zich worden en liet het gebeuren. Vastbesloten Tim hetzelfde te laten voelen, ging ze

verzitten zodat ze hem kon zoenen. Op dat moment voelde Iris hoe één van haar twee benen niet langer op het

hout lag, maar naar beneden schoot. Geschrokken haalde Tim zijn handen onder Iris’ shirt vandaan. Zijn handen

zochten die van Iris. Iris deed hetzelfde naar Tims handen, maar het was te laat. Alles ging als in een

sneltreinvaart. In een poging haar been terug te zwiepen over de rand, schoot Iris’ andere been ook van de plank

af. Ze voelde hoe de zwaartekracht het van haar won en ze naar beneden viel.

Tim schoot naar de rand. Net op het moment dat hij naar beneden keek, viel Iris pijnlijk hard op de grond. Ze had

nog geprobeerd zichzelf op te vangen met haar ellebogen, maar tevergeefs. Haar harde gil galmde door het bos.

Tim sprong zo snel hij kon naar beneden. Verend door zijn hurken landde hij naast Iris in het gras. Zijn blik stond

zorgelijk.

‘Gaat het wel?’

Iris beet hard op haar onderlip. Er schoot een stekende pijn door haar arm. ‘Nee,’ bracht ze uit. Haar gezicht stond

verbeten van de pijn.

‘Laat me eens kijken,’ zei Tim met zachte dwang in zijn stem, maar Iris draaide zich van hem weg. ‘Laat me eens

kijken,’ herhaalde hij, dwingender ditmaal. Iris verzette zich niet langer. Tim strekte langzaam zijn arm uit en op het

moment dat hij Iris’ arm vastpakte, kermde ze het uit van de pijn.

‘Aú! Laat los, laat los!’

Tim trok geschrokken zijn hand terug. Zijn grote ogen van haar arm naar Iris’ ogen. ‘Dat ziet er niet best uit…’ Iris,

die spijt had van haar uitbrander, keek met een benauwd gezicht van haar arm naar Tim en terug. ‘Ik denk dat hij

gebroken is,’ beaamde Tim. ‘Ik durf er niet aan te komen. Ik denk dat we er beter een arts naar kunnen laten

kijken.’ Iris steunde niet langer op haar minst pijnlijke arm. Ze liet zich achterover op haar rug in het gras vallen.

‘No…’

‘Iris, er is visite voor je!’

Iris kwam met een zucht van haar bed af. ‘Ik kom eraan!’ Ze keek nog eventjes door haar kamertje, pakte toen de

deurklink beet en duwde hem naar beneden. Stiekem hoopte ze dat het Veerle was, waar ze al in geen dagen

meer wat van had gehoord. Het maakte haar niet uit wie het was. Zo lang het Rosemary maar niet was. Sinds Iris

weer thuis was, had het verhaal van haar gebroken arm zich als een lopend vuurtje verspreid. Niet dat ze iemand

ook maar iets had verteld over Tim of over hoe ze haar arm had gebroken. Althans geen versie die overeen kwam

met de werkelijkheid. Iedereen dacht dat ze haar arm had gebroken op één of ander nieuwjaarsfeest. Ze had hen

wijsgemaakt dat er in een club een gevecht was geweest en zij de dupe van was geworden terwijl ze probeerde

weg te komen. Zo naïef als ze waren, geloofden ze het allemaal. Iris werd er alleen moe van het keer op keer

opnieuw te moeten vertellen.

Beneden gekomen fleurde ze toch wel even op toen ze zag dat het Serena, Nienke en Kay waren. Kay merkte

haar als eerste op en rende op haar af.

‘Kay, rustig!’ Riep Serena.

Vlak voor Iris hield Kay abrupt halt. ‘Hé!’ Zei hij en wees naar haar arm. ‘Wat heb jij met je arm gedaan?’

Iris lachte als een boer met kiespijn. ‘Ik heb een ongelukje gehad.’

Kay keek zijn nichtje met grote ogen aan. ‘Is je hele arm gebroken?’

Iris schudde haar hoofd. ‘Nee joh. Alleen een stukje onderaan tussen mijn elleboog en mijn hand. Dat komt wel

weer goed. Het gips laat alles er een stuk erger uitzien dan dat het is.’

‘Echt waar?’ Vroeg Kay ongelovig.

Iris knikte. ‘Echt waar.’ Ze spreidde haar arm. ‘Nu wil ik eerst een knuffel van je hebben.’ Kay wrong zich in allerlei

bochten om Iris’ arm niet aan te hoeven raken. ‘Je hoeft niet zo voorzichtig te doen hoor. Dat gips zit er juist

daarom omheen. Heel onvoorzichtig kan ik niet zijn, maar dit is overdreven.’ Ze woelde lachend door Kay’s haar.

Kay lachte ook en het ijs leek gebroken.

Hij wees direct op de speeltafel. ‘Zullen we gaan tekenen?’

‘Weet je lieverd,’ zei Serena. ‘Zou je niet eerst even je jas uitdoen?’

Nienke lachte eveneens om haar zoontje. ‘Rustig aan hè, Kay.’ Ze stapte op Iris af en gaf haar een dikke knuffel.

Zo gauw Serena Kay uit zijn jas had gekregen, gaf zij Iris eveneens een knuffel.

‘Ik dacht trouwens dat jullie op vakantie waren,’ zei Iris verbaasd.

‘We zijn ook op vakantie geweest!’ Riep Kay blij. ‘We zijn naar Centerparks geweest.’

‘Het eerste weekend van de vakantie,’ beaamde Nienke met een knik.

‘Dat wist ik niet. Was het leuk?’

Kay knikte heftig. ‘Het was heel leuk! We zijn Richard nog tegen gekomen!’

Iris groef in haar geheugen. Richard, Richard… ‘De broer van Jim,’ hielp Serena Iris herinneren.

‘Richard en Leslie waren ook op vakantie in Centerparks. Toevallig, hè!’ Kay stuiterde haast op en neer.

Joey kwam lachend de keuken uit gelopen. ‘Zo, doe jij eens even rustig, boef. Sinds wanneer ben jij zo druk?’ Iris

grinnikte en vond dat hij veel weg had van Auke wanneer hij druk was. ‘Ik dacht dat jij altijd de meest rustige was

van de kleinkinderen.’

Kay haalde zijn schouders op en ging zitten tekenen. Serena, Nienke, Joey en Cathelijn liepen met zijn vieren naar

de bank. Iris weifelde maar liet zich uiteindelijk door Kay overhalen om op de grond te gaan zitten. Zonder erbij na

te denken, steunde ze op haar ene hand terwijl ze zich op de grond liet zakken. Ze slaakte een gil toen ze een

pijnscheut door haar arm voelde schieten. Kay keek met grote ogen naar zijn nichtje.

‘Gaat het wel?’

Iris knikte met een flauwe glimlach. ‘Niks aan de hand. Het gaat wel.’ Kay keek Iris even aan en wendde zich toen

weer tot zijn tekening. Iris spitste haar oren toen ze hoorde waar haar tantes en grootouders het over hadden.

‘Sinds we van vakantie terug zijn, wilt Kay het liefst elke dag bij Richard en Leslie over de vloer,’ vertelde Serena.

‘Het lijkt wel alsof hij liever daar is dan thuis,’ bevestigde Nienke.

‘Hij vindt het zo leuk om met hun dochter Amber te spelen. Dat is hun oudste dochtertje. Daarnaast is er nog Emily,

waar Kay ook gek op is. Maar nu is Leslie dus weer zwanger…’

Zowel Nienke als Serena zei niks meer. Iris richtte haar blik op de vloer toen ze haar tantes dat ook zag doen. Ze

dacht te begrijpen waar ze heen wilden. Kay vond het geweldig om anderen om zich heen te hebben en om te

gaan met andere Sims. Zien hoe zijn vriendjes, vriendinnetjes en familieleden allemaal telkens opnieuw broertjes

en zusjes kregen, maakte hem vast jaloers. Al twijfelde Iris er niet over dat Kay iemand was die dat niet liet

merken. Al was het om zijn moeders te sparen. Iris stak de duim van haar goede hand op toen Kay vroeg hoe ze

de tekening vond. Kijk hem nou, dacht ze. Het is zo’n vrolijk mannetje. Hij was zich er totaal niet van bewust waar

zijn ouders het op het moment met zijn opa en oma over hadden. Maar het was zo moeilijk uit te leggen een jochie

van zijn leeftijd dat zwanger raken niet zomaar gepiept was. Zeker niet in een situatie als die van Serena en

Nienke.

Iris hoorde hoe haar tante een diepe zucht slaakte voor ze haar hoofd oprichtte. Nienke stopte een pluk haar

achter haar oor en keek haar moeder aan. ‘Ik weet het niet, mam,’ zei ze toen. ‘Sereen en ik hebben het erover

gehad hoe we het zouden vinden om een broertje of zusje voor Kay…’ Halverwege de zin stopte Nienke met

praten. Ze schraapte haar keel. ‘Hij vroeg hoe het in elkaar stak met Emine en Abel en of zij nog broertjes of zusjes

hadden. Hij wilde ook weten waarom er zo’n verschil was tussen hen en hem. We hebben het over adoptie gehad.’

Iris keek niet langer naar haar neefje, maar strak van Serena naar Nienke en terug. Cathelijn vroeg wat Iris dacht:

‘Nu overwegen jullie adoptie?’ Iris hoorde aan haar oma’s stem dat ze probeerde luchtig te klinken. Ze wist hoe dol

haar oma was op kinderen, kleinkinderen. Hoe hard ze haar best dus ook deed om het nonchalant over te laten

komen: het mislukte.

Iris zag Nienke haar schouders ophalen. ‘We zijn er nog niet echt uit,’ zei ze zacht.

Wat Iris niet zag, was dat Serena de hand van Nienke pakte en er zacht in kneep. ‘We zijn nog een beetje bezig

met de voor en nadelen tegen elkaar af te wegen.’

Joey slaakte een diepe zucht. ‘Wat jullie besluit ook mag zijn: wij stemmen met alles in. Zolang jullie maar gelukkig

zijn.’

Nienke keek haar vader met tranen in haar ogen aan. ‘Weten we, pa. Dank je.’

‘Ik denk alleen dat Kay straks nog druk genoeg is met iedereen met kleine kinderen lastig te vallen. Nu Naomi

bevallen is, zal het wel niet lang meer duren voor Saar zover is.’

Nienke glimlachte breed. ‘Ik kan niet wachten om opnieuw tante te worden.’

Kay kwam aangehuppeld. ‘En ik kan niet wachten om opnieuw neef te worden!’ Riep hij trots.

Nienke en Serena keken elkaar met een grote glimlach aan. Hun handen, nog steeds verstrengeld, klopten op de

vrije plek tussen hen in. Kay liet het zich geen twee keer aanbieden en plofte op de bank tussen zijn moeders in.

Die avond rond een uur of elf vertrokken Nienke en Serena met hun kleine mannetje richting huis. Kay was

doodmoe. Kort daarvoor waren de drie jongens ook thuis gekomen. Krijn was een paar dagen bij Ivy blijven

logeren en kwam als eerste thuis. Melvin was wezen werken en kwam niet veel later thuis. Iris was net naar haar

serie aan het kijken toen ze voor de derde keer sinds het vertrek van haar tantes en neefje de voordeur hoorde

dichtslaan.

‘Ik ben thuis!’ Iris herkende de stem van haar jongste oom. Net als bij Melvin en Krijn kwam Iris ook niet van haar

bed af toen ze wist dat Auke thuis was. Ze wilde haar serie kijken en eens een keer niet in de herhaling. Kennelijk

gunden ze haar dat niet, want nog geen minuut later werd haar slaapkamerdeur opengegooid.

‘Zussie!’ Krijn stapte de kamer binnen maar bleef met grote ogen staan kijken naar Iris’ arm. ‘Jezus, het is dus echt

waar.’

Iris rolde met haar ogen en kwam moeizaam overeind. ‘Rustig maar,’ mompelde ze. ‘Het is minder erg dan dat het

lijkt.’ Melvin en Auke waren verbaasd geweest toen ze het verhaal had verteld de avond ervoor. Krijn had ze echter

nog niet gezien en met tegenzin vertelde ze het verhaal nog een keer.

‘Jezus,’ zei Krijn nog een keer toen ze was uitverteld. ‘Doet het nog steeds pijn?’

Iris haalde haar schouders op. ‘Valt wel mee.’

Krijn gaf Iris een klap tegen haar bovenarm. ‘Dat is mijn zusje. Kom eens hier. Ik heb je gemist, man.’

Iris sloeg lachend haar armen om haar broer heen. Direct rook ze een walm van rook die om Krijn heen hing en ze

trok een gezicht. ‘Ik ben ook blij jou te zien, zeg je dan,’ zei Krijn met een lach bij het zien van haar gezicht.

‘Heb je zelf niet door dat je naar rook meurt?’

Krijn trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wat? Serieus? Maar ik heb nog wel kauwgom gegeten!’

Iris schudde mompelend haar hoofd terwijl ze bij haar broertje vandaan liep. ‘Ga je tanden poetsen ofzo.’ In haar

kledingkast rommelde ze wat naar haar sigaretten. Ze was verbaasd dat ze alleen bh’s zag liggen en geen enkel

pakje sigaretten. ‘Krijn, heb jij…’

Krijn schraapte zijn keel en stopte zijn handen in zijn zakken. ‘Ik heb je ge-sms’t terwijl je bij pa en ma was, weet je

nog. Je zei dat je het goed vond.’

‘Zo lang je het terugbetaalde, ja.’

Krijn rolde met zijn ogen. ‘Ik zal morgen ofzo wel twee pakjes voor je kopen. Zelf rook ik alleen nog shag.’ Iris

fronste met haar wenkbrauwen en keek haar broertje een tijdlang strak aan. ‘Wat nou?’ Vroeg Krijn.

Iris schudde haar hoofd en duwde hem in het voorbijgaan opzij. ‘Sukkel.’

Krijn liep achter zijn zusje aan. ‘Wat ga je doen?’

‘Naar jouw kamer.’

‘Waarom? Denk je soms dat ik lieg ofzo?!’ Krijn begon duidelijk geïrriteerd te raken.

‘Nee.’ Opnieuw keek Iris haar broertje strak aan voor ze zijn slaapkamerdeur opende. ‘Deed je dat maar.’

Krijn ging haastig achter haar aan en sloot de deur achter hen. ‘Ik snap jou niet,’ siste hij met gedempte stem. ‘Je

rookt toch zelf ook? Waarom doe je dan nu alsof je het zo erg vindt dat ik het wel doe?’

Iris rolde met haar ogen. ‘Ik doe het af en toe. Jij bent er zo langzamerhand een gewoonte van aan het maken.’

Krijn trok een gezicht. ‘Stel je aan. Dat moet ik toch zeker zelf weten? Wat wilde je doen; het aan opa en oma

doorlullen?’

Iris rolde wederom met haar ogen. ‘Zo erg ben ik niet. Ik wil het alleen zien. Waar verstop je dat spul?’

Krijn grijnsde en plantte zijn handen in zijn zij. ‘Dacht jij dat ik jou dat aan je neus ging hangen?’

Iris stapte in een opwelling naar Krijns kast en trok de deuren open. Ze zag een paar mandjes onderin staan. De

aansteker tussen zijn sokken viel direct op. Nadat ze wat sokken opzij had geschoven, zag ze vijf pakjes Samson

liggen. Triomfantelijk keek ze haar broertje aan. ‘Jij bent ook goed in verstoppen.’

Krijn liep kwaad langs zijn zus heen en duwde de kastdeuren dicht. ‘Nu ben je echt te ver gegaan. Bemoei je met

je eigen zaken, zus.’

‘Je moet zelf weten hoeveel van die rotzooi je neemt, maar kom niet bij mij aankloppen als oma of opa je op een

dag opnieuw betrapt.’ Fel keek Iris haar broertje aan met een blik van ‘nou jij weer’. Net op het moment dat Krijn

zijn mening wilde verdedigen, ging de deur open en klapte hij zijn kaken op elkaar. Hij bleef stokstijf staan en liet

het wel uit zijn hoofd om met zijn verschrikte gezicht naar de deur te kijken – in tegenstelling tot Iris. Het was Auke.

‘Hé,’ zei hij zacht. ‘Ik moest van oma vragen of jullie zo even beneden wilden komen. Over een kwartiertje of iets in

die richting. Ik ga eerst even douchen.’ Zo snel als Auke was verschenen zo snel verdween hij weer. Iris’ blik was

veranderde van streng en boos naar medelijdend en zorgelijk. Er was iets aan de hand met Auke. Dat had hij direct

verraden aan alleen al de zachte toon waarop hij praatte. Dan waren er nog zijn ogen geweest die niet wit maar

rood hadden geleken. Had hij gehuild?

‘Nou, ik ga nog even snel tanden poetsen voor Auke de badkamer opeist.’ Krijn draaide zich om en wilde haastig

de kamer uit lopen.

‘Krijn?’

‘Jahaa.’ Krijn zuchtte diep. Hij dacht zeker dat zijn zus hem de les wilde lezen. Dat was echter niet zo.

‘Ik vroeg me af…’

‘Wat?’

‘Nee, laat ook maar.’

Krijn haalde zijn schouders op en rende naar beneden. Met een raar gevoel bleef Iris achter in Krijns slaapkamer.

Zou het iets te maken hebben met Noah? Was dat ook de reden waarom haar oma wilde dat ze allemaal naar

beneden kwamen? Iris besloot haar kamerjas aan te schieten – omdat dat wat losser zat om haar arm – en naar

beneden te gaan. Misschien dat haar oma al iets wilde loslaten alvorens iedereen er was. Iris moest het weten. Het

kon niet iets met Noah zijn. Dat mocht niet.

Zo’n kleine twintig minuten later zaten ze met zijn zessen in de woonkamer. Iris had al een paar keer

geprobeerd haar oma uit te horen. Cathelijn had haar verzekerd dat er niks ernstigs was en dat ze het enkel even

over morgen wilde hebben. Zodra de badkamer van het slot ging, glipte Iris naar binnen. Auke stond zich te

scheren en ze had nog geprobeerd te vragen of er hem wat dwarszat. Telkens wanneer ze op het punt stond er

subtiel naartoe te bouwen, liep er iemand binnen of werden ze op een andere manier gestoord. Zo bleek het maar

weer hoe snel je eraan ontwende aan was niet meer gewend om met zoveel personen in één huis te zijn. En nu,

nu zaten ze hier. Iris wist nog steeds van alles niets. Ze had kunnen weten dat ze niets eerder te weten zou krijgen

dan de rest. Al was ze nog zo nieuwsgierig en nog zo ongeduldig.

‘Er is niks ergs aan de hand. Ik loog dus niet toen ik zei dat jullie je geen zorgen hoefden te maken. Misschien dat

het toch even slikken is, maar Sarah ligt in het ziekenhuis.’

‘Wat?!’

‘Rustig maar, er is niks aan de hand met haar of de baby,’ probeerde Cathelijn te sussen.

Joey grijnsde. ‘Beter gezegd: baby’s.’

Iris glimlachte van oor tot oor. ‘Ze krijgt een tweeling?!’

‘Niet helemaal,’ zei Joey mysterieus.

‘Sarah is in verwachting van een drieling.’

‘Een drieling?!’ Riepen alle vier de tieners tegelijk uit.

Cathelijn en Joey lachten. ‘Ja, een drieling.’

‘Maargoed. Omdat Sarah nu in het ziekenhuis ligt, willen wij daar morgen heengaan,’ ging Cathelijn verder zodra

het even rustiger was.

‘We zouden toch naar Dennis en Keisha gaan?’ Vroeg Krijn. ‘Dan gaat dat zeker nu niet door?’

Joey schudde zijn hoofd. ‘Keisha moet morgen nog een paar uur werken, maar Dennis is thuis. Na het eten heb ik

even met ze gebeld en ik heb gezegd dat ik nog zou laten weten of jullie morgen kwamen of niet.’

Krijn kon nauwelijks een zucht onderdrukken. Hij ging liever naar Ivy dan naar zijn oom. Cathelijn keek hem streng

aan. ‘Het is wel je oom.’

‘Ik wil wel gaan,’ mompelde Auke. ‘Ik heb Dennis al lang niet meer gezien.’

Joey knikte goedkeurend. ‘Het hoeft niet. Maar jullie hoeven ook niet lang te gaan. Al is het maar een uurtje of

anderhalf. Wij komen later op de middag ook nog.’

Iris wisselde een blik met Krijn en seinde met haar ogen dat hij het niet kon maken om niet te gaan. ‘Ik ga gewoon

met jou mee, Auke,’ zei Iris. Ze wist bijna wel zeker dat Melvin ook mee zou gaan.

‘Vooruit dan. Maar ik had eigenlijk afgesproken naar Ivy te gaan.’

Cathelijns glimlach verdween. ‘Je wist toch dat we naar Dennis zouden gaan?’

Krijn haalde zijn schouders op. ‘Ik wilde daarna naar haar toegaan. Dus ik ga niet al te lang blijven, hoor.’

‘Dat hoeft ook niet,’ zei Joey. ‘Weet je wat? Waarom neem je haar niet mee? Dan kun je altijd daarna nog naar

haar huis toegaan. Of hierheen. Wat jullie willen.’

‘Best. Maar ik ga naar bed.’ Krijn slofte naar de trap en stak zijn hand op. Zonder om te kijken mompelde hij iets

dat op welterusten leek.

‘Ik ga morgen ook wel even mee. Maar ik zou de rest van de week bij Greke logeren, weten jullie nog?’ Melvin

keek zijn ouders om de beurt aan. ‘Niet dat jullie het vergeten zijn en op mij rekenen met het eten enzo. ’s Avonds

ben ik weg. Net als nu trouwens. Als we morgen weggaan, is het beter dat ik nu ga slapen. Maar ik bel Greke eerst

nog wel even.’ Melvin verdween ook naar boven. Alleen Auke, Iris, Joey en Cathelijn waren nog beneden.

Joey staarde niets ziend voor zich uit met een grote grijns op zijn gezicht. ‘Een drieling,’ herhaalde hij vol trots.

Auke glimlachte flauwtjes en stond ook op.

‘Tot morgen,’ mompelde hij met een geeuw. ‘Ik ben doodmoe, dus ik ga ook slapen.’

Iris keek hoe haar oom naar de badkamer liep om zijn tanden te gaan poetsen. Het viel haar op hoe vermoeid hij

eruit zag. Veel zin om in haar eentje beneden te blijven zitten bij haar grootouders had ze ook niet. Ze wenste haar

grootouders welterusten en haastte zich achter Auke aan naar de badkamer. Met een zacht klopje voor ze

binnenging kondigde ze zichzelf aan. Iris zocht naar woorden om te vragen wat er was, maar ze kon niks

bedenken. Voor ze het wist was Auke klaar met tanden poetsen en verdween hij naar boven. Kwaad op zichzelf

spuugde ze eveneens haar tandpasta uit om vervolgens haar mond te spoelen. In de spiegel keek ze naar zichzelf

en wist dat ze gewoon niet kon stoppen met piekeren tot ze wist wat er was. Dat er wat was, was duidelijk.

Boven keek Iris nog even naar de slaapkamerdeur van Auke voor ze haar eigen slaapkamer in liep. Ze trok de

band van haar kamerjas los, nam een besluit en knoopte hem weer dicht. Ze zou toch niet eerder kunnen slapen

dan dat ze wist wat er was. Ze wilde hem helpen, wat het ook was. Iris verzamelde al haar moed en klopte

zachtjes op de slaapkamerdeur van haar jongste oom. ‘Auke?’ Iris kreeg geen gehoord en klopte iets harder. Ze

duwde de deurklink naar beneden en begreep waarom. Auke had zijn koptelefoon.

‘Hé, mafkees,’ lachte Iris luid. ‘Doe dat ding eens af.’ Auke hoorde zijn nichtje nog steeds niet en hij bleef in

dezelfde houding op de grond zitten als hij zat toen Iris de kamer binnen was gekomen. Iris dacht dat Auke in een

tijdschrift aan het bladeren was of dat hij zich gewoon inleefde in de muziek – zoals hij wel vaker deed wanneer hij

dacht dat niemand dat zag. Iris had het hem daarentegen al meer dan eens zien doen en ze zei er dan niks van.

Nu leek het anders. Pas toen ze goed keek en ze de muziek die ze vanaf de plek waar zij stond nog kon horen

negeerde, hoorde ze dat hij huilde. Ze snelde geschrokken naar hem toe. ‘Auke?!’

Pas toen Auke Iris’ blote voeten naast zich zag staan, was hij zich ervan bewust dat hij niet alleen was in zijn

kamer. Geschrokken keek hij naar Iris op en veegde hij haastig langs zijn ogen.

‘Hé,’ zei Iris. ‘Je gaat toch niet doen alsof je niet huilt? Ik heb het toch al gezien. Wat is er aan de hand?’

Auke wendde zijn blik stug af. Het leek er niet op dat hij wilde praten. Toch tastte hij met zijn vingers naar de iPod

die voor de bank stond en zette de muziek af. ‘Ik…’ Verzuchtte hij. ‘Ik weet het niet meer. Ik kan er niet meer

tegen.’

‘Waar niet tegen?’ Vroeg Iris niet-begrijpend.

‘De laatste tijd gaat het alleen maar slechter en dan telkens al die nieuwe dingen, nu ook al die verhuizing…

Dingen die allemaal snel besloten moeten worden, zonder dat de meesten van ons er vanaf weten…’ Ging Auke

onafgebroken verder alsof hij niet gehoord had wat Iris tussendoor gezegd had. Hij haalde zijn neus op.

Ineens viel het kwartje bij Iris. ‘Hé,’ zei ze zacht. ‘Je hoeft je heus niet groot te houden. Dit voelen we toch

allemaal.’

Voor het eerst sinds Iris zijn kamer binnen was gekomen keek Auke op. ‘Hè?’

‘We voelen toch allemaal dat Noah niet lang meer te leven heeft.’ Auke richtte zijn blik op de vloer en knikte

langzaam. ‘Maar dat neemt niet weg dat hij onze lieve Noah niet blijft, ook al is hij nu anders. Dat de dingen achter

zijn rug om gebeuren, is voor zijn bestwil. Maar jij wist toch wel dat Noah overgeplaatst zou worden naar een

verzorgingstehuis?’ Auke knikte. ‘Het is echt beter voor Noah. Hier zijn ze gespecialiseerd in het verplegen van

Alzheimerpatiënten. Hij kon echt niet voor zo lang in het ziekenhuis blijven. Enkel tot zijn hart weer in orde was. Hij

kon niet alleen terug in dat huisje. Dat snap jij toch ook wel?’ Auke knikte terwijl hij opnieuw ruw over zijn wangen

veegde. Iris had te doen met hem en slaakte een diepe zucht. Ietwat ongemakkelijk legde ze een hand op de zijne.

Hij trok zijn hand eerst met een ruk weg, in een reflex. Iris legde een hand op zijn bovenarm. ‘Joh, laat nou maar.

Dit hoef je echt niet te doen omdat ik het ben. Wie dan ook. Denk je dat ik nooit huil om Noah?’ Auke ontspande

zijn armen die hij krampachtig om zichzelf had heengeslagen. Alsof wat Iris daarnet had gezegd voor Auke de

knoop door had gehakt. Iris was opgelucht, sloeg een arm om hem heen en trok Auke naar zich toe. ‘Het is goed,

rustig maar.’

Na zeker een half uur ging Iris pas terug naar haar slaapkamer. De hele tijd had ze bij Auke op zijn kamer gezeten.

Met zijn tweeën hadden ze gepraat over Noah. Iris kwam erachter dat Auke al heel lang bang was voor hetzelfde

als waar zij bang voor was: dat Noah nog meer zou vergeten, dat hij nog sneller achteruit zou gaan. Maar de

grootste angst was nog vooral dat niemand wist hoe lang het precies nog zou gaan duren. Enkel dat het einde

steeds sneller dichterbij kwam. Daarom had ze met Auke afgesproken dat ze Noah van de week nog in zijn nieuwe

thuis zouden opzoeken. Het kon Iris niks schelen dat het rond oud en nieuw was. Zin om dat uitbundig te vieren

had ze toch niet. Met haar arm kon ze niet veel bijzonders. Met een gaap slenterde Iris naar haar bed. Ze wilde net

in bed stappen toen ze wat op haar nachtkastje zag staan.

Fronsend deed ze het licht aan. Pas toen zag ze wat het was: een sneeuwbol. Verbaasd pakte ze het ding op en

schudde ermee. De sneeuw stoof in het rond en het sneeuwmannetje in de bol keek haar grijnzend aan. Naast de

sneeuw dwarrelde er nog iets naar beneden. Iris voelde hoe een geel memoblaadje op haar voeten viel. Daarop

was in een slordig handschrift geschreven:

Shit dat alles zo moest eindigen. Het spijt me. Beterschap. XIris staarde een tijdje naar het memoblaadje. Dit kon toch niet voor haar bedoeld zijn, of wel? Nee, het moest wel.

Er was maar één iemand van wie dit kon komen: van Tim. Iris slingerde haar benen op bed. Met het beeldje nog

steeds vast ging ze op haar rug liggen. Opnieuw schudde ze het beeldje heen en weer waardoor de sneeuwman

opnieuw onder de sneeuw werd bedolven. Pas toen Iris hem op haar nachtkastje zette met een grote glimlach,

werd het rustig in het kleine bolletje. De sneeuw bleef langzaam naar beneden gaan, evenals Iris’ oogleden.

Met zijn vieren op de achterbank was beslist geen pretje. Zeker niet wanneer je je arm gebroken had

en je daardoor meer risico liep dat iemand je aanstootte. Maar je moest wel met zijn vieren op de achterbank zitten

wanneer je met zijn vijven was en er ook nog een zesde persoon moest rijden. Iris was opgelucht toen Dennis de

auto stopte en zich uit de auto had wist te wurmen zonder zich te bezeren. Even keek ze met grote ogen naar het

huis. Het was niet erg groot. Maar je kon zo zien dat het niet voor iedereen te betalen viel.

Melvin gaf zijn broer een joviale klap op zijn schouder. ‘Dat ziet er mooi uit. Nog mooier uit dan dat ik in gedachten

had na al die verhalen van pa en ma.’

Dennis sloot lachend de auto af met een afstandsbediening. ‘Ma en pa moeten niet zo overdrijven.’

Iris had eerst niet door tegen wie haar middeloudste oom het had. Alles in de woonkamer met aangrenzende

keuken leek zo perfect met elkaar in contrast te merken, dat ze de persoon niet had opgemerkt vanwege zijn

bijpassende kleren. Pas toen hij bewoog door zich om te draaien en Iris recht in de donkerbruine ogen keek die ze

maar al te goed kende, voelde ze zich direct stom omdat ze hem niet eerder had herkend. Zijn lichtblonde haar

stak bijna fel af tegen de inboedel. Dennis keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Sander. Die schraapte zijn

keel luid. ‘Ik eh…’ stamelde hij terwijl hij de laatste knoop van zijn jas dichtknoopte. Dennis keek Sander fronsend

aan en Krijn zuchtte klaaglijk. Daarna was het een tijdlang stil. Niemand zei iets. Iris wist dat Sander van plan was

weg te gaan en was ervan overtuigd dat Krijn het ook wist. Iris nam in een opwelling een besluit eer Sander zijn zin

kon afmaken.

‘Je hoeft niet weg te gaan omdat wij er zijn,’ zei ze. Iris had het nonchalant willen laten klinken, maar toen ze daar

niet in slaagde beet ze even op de binnenkant van haar wang. ‘Ik durf te wedden dat Dennis wel verteld heeft dat

we zouden komen. Blijf gewoon.’ Even leek het erop dat de spanning opnieuw om te snijden zou worden. De stilte

werd verbroken op het moment dat Sander zijn duim achter de bovenste knoop van zijn jas haakte. Dennis kuchte.

‘Iris heeft gelijk. Kom op, Sander. Neem je ook nog een bakje koffie? Al is het er maar één?’

Sander knikte toegeeflijk. ‘Vooruit dan. Maar er zijn nog wel wat dingen die ik moet doen. Ik kan niet al te lang

blijven.’

Iris werd overspoeld door een gevoel dat zei dat ze gewonnen had. Even later voelde Iris de adrenaline nog steeds

zo sterk dat ze duizelig werd toen ze weer opstond van de wc. Vastbesloten het zeurderige, lichte gevoel in haar

hoofd te negeren draaide Iris zich van de wasbak om naar de deur achter haar. Haar hand had net de deurknop

vastgepakt toen ze een sterke duizeling voelde opkomen. Het werd zwart voor haar ogen. Het enige dat Iris zag

waren witte lichtpuntjes. Tegen de deur aanleunend duwde Iris zichzelf in de hoek van de kleine badkamer. Er trok

een pijnscheut door haar arm – waar ze tegenaan leunde via de muur – maar ze voelde het amper. Ze sloot ze

haar ogen en haalde ze een paar keer diep adem, wat meestal de duizelingen verdrong. Deze keer duurde het

echter even. Ook was haar ademhaling sneller dan normaal. Iris betrapte zichzelf erop dat ze half hijgde. Pas na

een paar minuten, toen ze daar nog steeds stond, besefte ze zich wat er was gebeurd: ze had weer een

duizeligheidaanval gekregen. Net als de dag nadat ze met Tim van het Fort terug was gekomen en ze ’s avonds

naar de wc ging onder het eten.

Iris voelde het bonken in haar hoofd afnemen en pakte opnieuw de deurknop vast. Wriemelend aan de mouw

waaronder ze haar gipsarm verstopt had – ze had geen zin in vragen - twijfelde ze of ze Dennis om een aspirine

zou vragen, maar besloot het niet te doen. Iris liep de kamer in en zag dat iedereen al was neergeploft op de

banken. Ze hoorde het woord ‘zwangerschap’ vallen en begreep direct dat het over Sarah moest gaan.

‘Het is wat hè, een drieling,’ zei Dennis hoofdschuddend. ‘Dat is iets dat ik nooit heb begrepen aan mijn broer. Al

die kinderen, al die drukte... Maar vooral alle verantwoordelijkheden die erbij komen kijken.’

De jongens knikten instemmend. Ivy was de enige die het niet met Dennis eens was. ‘Het ziet er niet naar uit dat

hij het op die manier bekijkt. Je weet dat Wietse altijd graag veel kinderen heeft willen hebben. Sarah trouwens

ook. Veerle vindt kleine kinderen geen punt dus ik denk niet dat hij alleen zal staan wat dat betreft.’

‘Je hebt amper vrije tijd. Drie kinderen kosten gewoon veel tijd. Drie kinderen hadden ze al. Nu wordt het

verdubbeld.’

Ivy rolde met haar ogen. ‘Ze redt het wel. Er is genoeg familie die wilt helpen. Zelfs de onofficiële familie.’ Ze

glimlachte zoetjes. ‘Niemand vind het een punt en we zijn er voor hen om ze op te vangen mocht het nodig zijn.’

‘Alles wat ik wil zeggen, is dat ik veel respect voor ze heb. Al die kinderen. Twee pubers, een jochie van een jaar of

zeven – zo oud is Pepijn nu toch? Maar dan komt er nog een drieling bij. Die zijn en blijven allemaal van dezelfde

leeftijd. Beeld je eens in. Drie baby’s, drie peuters, drie kinderen, drie tieners. Drie tieners van dezelfde leeftijd!’

Melvin en Krijn schraapten hun keel. Tegelijkertijd begonnen ze te protesteren. ‘Luister, het was maar een grapje.’

Dennis grinnikte. Ivy, Iris, Auke en Sander begonnen zachtjes te lachen. Krijn en Melvin vonden het niet grappig.

Nu waren zij degenen die met Dennis probeerden in discussie te raken. Sander schraapte zijn keel en kwam

overeind. Met zijn duim wees hij over zijn schouder.

‘Ik ben even buiten.’

Dennis knikte enkel en richtte zijn aandacht toen weer op Krijn en Melvin. De twee begonnen fel door elkaar heen

te praten, waardoor Dennis amper de kans kreeg om nog te reageren op wat ze onderling zeiden. Toch stortte hij

zich gewillig opnieuw in de discussie. Iris schudde lachend haar hoofd. Zelf zou ze het niet kunnen. Het was dan

ook echt iets dat alleen die jongens konden bespreken. Haar gedachten dwaalden af en ze keek hoe Sander zijn

jas aantrok en door de achterdeur door naar buiten verdween. Ze voelde de drang om hem achterna te gaan. Al

was het maar om even een frisse neus te halen. Oké, ze moest toegeven dat de voornaamste reden rust was. Een

discussie voor eventjes was leuk, maar na een paar minuten had Iris er genoeg van. Ze wilde even weg. Toen het

eindelijk rustig was en Dennis naar de wc was, stond Iris op en ging ze Sander achterna.

Buiten gekomen zag ze Sander nergens. Waar was hij heen gelopen?

‘Zocht je mij?’ Klonk het vlakbij haar.

Sander zat op een bankje dat tegen het huis aan stond. Iris bemerkte direct de sigaret in zijn mondhoek.

Onverschillig haalde Iris haar schouders op. ‘Vind je het goed als ik even naast je komt zitten?’

‘Doe wat je niet laten kunt,’ antwoordde Sander even nonchalant.

Iris voelde zich net zo moedeloos als gisteravond in het begin. Ze wilde wat zeggen, een gesprek op gang

brengen. Ze had alleen geen idee wat ze moest zeggen. Gedurende de stilte keken ze met zijn tweeën naar de

neerdalende sneeuwvlokken. Onbewust moest Iris aan de sneeuwbol op haar nachtkastje denken. Haar gedachten

dwaalden af naar oudejaarsdag, de dag waarop ze voor het eerst met Tim had gezoend en ze haar arm brak.

‘Ben je ook nog steeds bezig?’ Onderbrak Sander Iris’ gedachten met een vraag.

‘Hè?’ Wazig en met rode wangen keek Iris hem aan. Op de één of andere manier voelde ze zich betrapt. Alsof ze

bezig zou moeten zijn met te bedenken wat ze tegen hem zou moeten zeggen in plaats van ergens anders aan te

denken. Ze had echter nog steeds niets bedacht waarmee ze het gesprek op gang zou kunnen brengen. ‘Wat

bedoel je?’ Vroeg ze ter verduidelijking.

Sander lachte. ‘Of je ook een sigaret wilt of dat het verleden tijd is.’

Iris lachte eveneens. Ze had gisteravond nog naar een sigaret verlangd, maar roken was een onmogelijke situatie

geweest aangezien iedereen thuis was. Haar zenuwen leken langzaam er haar lichaam gelachen te worden. ‘Tsja,

wat zal ik zeggen.’ Uiteindelijk knikte ze naar Sanders uitgestoken hand. ‘Het zit er nog steeds in.’

‘O ja joh?’ Sander gaf de sigaret door en grinnikte.

Iris knikte. ‘Slechte gewoontes van vroeger. Ik weet ook niet meer hoe ik erbij kom.’ Natuurlijk was dat een leugen.

Hoe kon ze haar eerste sigaret nou vergeten? Iris wist dat Sander wist dat ze loog. Maar het maakte haar niet uit.

Nu het ijs gebroken was, leek het alsof haar een last van haar schouders viel. Ze had al zo lang het gevoel dat dit

eens gebeuren moest. Nu het gebeurd was, vroeg ze zich af waar ze zich eigenlijk druk om had gemaakt.

Binnen was het de rest ook niet ontgaan dat Sander en Iris buiten op één bankje zaten. In de keuken waste hij zijn

handen nadat hij terug kwam van de wc. Net voor hij terugging naar de visite, wierp hij een blik op Sander, die hij

door het raam heen buiten kon zien zitten. Wat hem niet eerder was opgevallen, was dat Iris niet langer in de

woonkamer zat en dat ze nu naast hem buiten zat. Hij glimlachte van oor tot oor. Tot hij zag wat ze aan het doen

waren. Dennis’ gezicht veranderde van vrolijk naar kwaad en hij wilde net op het raam kloppen toen hij merkte dat

er iemand schuin achter hem was komen staan. Het was Krijn.

‘Laat ze maar,’ zei Krijn zacht tegen zijn oom. ‘Misschien is het juist goed als ze even…’ Dennis keek zijn neefje fel

aan en Krijn was ervan overtuigd dat zijn oom niet naar hem zou luisteren. Dennis leek wel degelijk in tweestrijd te

staan toen Krijn er nog een schepje bovenop deed. ‘Denk je dat ze zomaar naar buiten is gegaan? Ik denk het

niet.’ Dennis bleef nog steeds stil. Met zijn tweeën sloegen ze Sander en Iris gade. ‘Weet je wat ik nog meer denk?

Dat ze dit al veel eerder hadden moeten doen. Die twee kunnen gewoon goed met elkaar overweg. Laat ze

gewoon lekker bijpraten.’

‘Dat kan ook wel zonder sigaret,’ vond Dennis. Krijn haalde zijn schouders op en stak zijn handen in zijn zakken.

‘Weet Cathelijn hiervan?’

Krijn schudde zijn hoofd als antwoord. ‘Nou ja… Min of meer. Ze heeft ons flink op onze donder gegeven toen ze

erachter kwam. Opa ook, trouwens.’ Krijn snoof en deed alsof hij de verontwaardigde blik van zijn oom niet

opmerkte. ‘Maar we trekken ons er niks van aan.’

Dennis slaakte een zucht. ‘Roken is echt niet tof, Krijn. Je verziekt er alleen maar je…’

‘O, stil toch,’ onderbrak Krijn zijn oom. ‘Als ik het me goed herinner, zijn jij en Sander op een dag om dezelfde

reden begonnen.’

Dennis mompelde nog iets tegenstrijdigs, maar schuifelde vervolgens zonder verdere actie te ondernemen terug

naar de visite. Krijn bleef nog even in zijn eentje voor het raam staan. Al had ze de innige relatie tussen haar zusje

en Sander nooit begrepen: ze was blij hen weer samen te zien lachen.

Noah stond voor het raam van zijn nieuwe kamer naar buiten te staren. Hij keek naar de sneeuwvlokken die

neerdaalden, maar zag ze niet echt. Het was zo raar om hier naar buiten te kijken. Hij wist dat alles hier maar

tijdelijk was en het liefst wilde hij alles ingepakt houden. Telkens kwamen er lui binnen die dingen in zijn kamer

veranderden of dingen uitpakten. Noah moest er niks van weten. Net was hij rustig een boek aan het lezen toen er

ineens op zijn deur werd geklopt en er een vrouw binnen kwam. Hij had zin om haar zijn huis uit te schoppen.

Nadat Noah in het begin een aantal keren fel had gereageerd, had hij geconcludeerd dat het geen zin had om de

personen weg te sturen. Ze bleven komen. Meestal negeerde hij ze en wachtte hij tot ze vanzelf weer weggingen.

Tot die mevrouw van daarnet binnenkwam. Zij kwam niks vragen of brengen of verplaatsen. Zij kwam wat vertellen.

‘Meneer de Bof, uw zoon komt straks langs.’

Zijn zoon kwam langs. Zijn zoon. Plots herinnerde hij zich dat Sander hier meer mee te maken had dan hij eerst

had doorgehad. Noah had zijn boek op tafel gesmeten en was boos van de vrouw weggelopen. Hij wilde er niks

van weten. Al helemaal niet van zijn zoon. Hij was degene die hem al deze ellende had aangedaan.

Een aantal zachte klopjes op Noahs slaapkamerdeur deden hem opschrikken uit zijn gedachten.

‘Wat nu weer?!’ Riep hij terwijl hij naar de deur slofte. Hij had opgemerkt dat de klopjes anders klonken dan de

klopjes die hij eerder had gehoord. Pas toen een glimlachende Sander voor zijn neus stond, verdween de boze

uitdrukking van zijn gezicht. ‘Sander?’

Sander knikte. ‘Hier ben ik dan.’ Hij opende zijn armen en omhelsde zijn vader. Enigszins overrompeld keek Noah

hoe Sander zijn jas uittrok. ‘Bevalt het een beetje hier?’

Na het horen van die vraag voelde Noah de woede in zich weer oplaaien. ‘Het bevalt me voor geen meter,’

mompelde hij met een boze ondertoon. ‘Er komen tig onbekenden binnenwandelen en ze doen van alles en nog

wat in mijn kamer om vervolgens weer te vertrekken. Het is toch van de zotte. Het zou verboden moeten worden.’

Noah pauzeerde even om adem te halen. ‘Ze zouden ze op moeten sluiten, dat moesten ze! Als het nog even zo

doorgaat, geef ik ze aan. Ik geef ze aan! Bij de politie!’

Sander slikte even. De zusters hadden hem al gewaarschuwd dat zijn vader een beetje last had van humeurigheid.

Sander had zich voorgenomen er niet al te zwaar aan te trekken, maar dit was toch anders dan hoe zijn vader

gemiddeld deed wanneer hij chagrijnig was. ‘Kom, dan gaan we even zitten.’

Nukkig liet Noah zich door zijn zoon op een van de witte eetkamertafels duwen. Sander zette koffie in een kamertje

dat zijn vader deelde met een andere bewoner en liet zijn vader klagen. Tegen de tijd dat Sander twee

koffiemokken op tafel zette, sneed hij een ander onderwerp aan. ‘Ik heb trouwens een verassing voor je, pa.’

Noah zette direct een nors gezicht op. ‘Een verassing?’ Herhaalde hij bars.

Sander herinnerde zich hoe zijn vader had gereageerd op het dagboekje dat hij zijn vader had gegeven. Noah

vertoonde al afkeer voordat hij wist wat de verassing inhield. ‘Ik weet zeker dat je het leuk vindt. Over een paar

dagen komt er iemand langs.’

Het was een tijdje stil. Sander probeerde de reactie van zijn vader te peilen. Toen die niet kwam, wilde hij verder

gaan. Tot Noah zijn mond opentrok. ‘Je hebt toch geen vriendin, hè?’

Sander lachte ongemakkelijk. ‘Nee, pa, ik heb geen vriendin. Je zit wel in de goede richting, het is in elk geval wel

een zij. Maar er komt ook een hij. Iris en Auke wilden langskomen om je nieuwe huis te bewonderen.’

‘Mijn nieuwe huis?’

Sander knikte en gebaarde om zich heen. ‘Dit is nu jouw nieuwe huis.’

‘Mijn tijdelijke huis,’ verbeterde Noah zijn zoon. Hij nam een slok van zijn koffie en keek de andere kant op. Sander

slaakte een zucht en deed hetzelfde. Waarom had hij ook alweer gezegd tegen zijn vader dat het allemaal maar

tijdelijk was? Van alle dingen die Noah vergat, onthield hij natuurlijk net weer de verkeerde dingen.

‘Ze wisten nog niet precies wanneer ze kwamen, maar waarschijnlijk deze week nog. Dan komen ze een middag

en dan kunnen jullie gezellig een spelletje doen. Rummicub of kaarten of iets anders. Cathelijn en Joey wilden ook

nog komen.’

Noah knikte en wierp een blik in zijn mok. Inmiddels was het ding halfleeg. ‘Dus ze zijn me niet vergeten,’ zei hij

zacht.

‘Natuurlijk niet.’ Sander vroeg zich af of zijn vader wilde dat het cynisch had geklonken. Hij wist hoe vaak zijn vader

dacht dat iedereen hem verlaten had en dat het was omdat hij van de ene onbekende omgeving in de andere

kwam. Hij had het met zijn vader te doen. ‘Wij zullen jou nooit vergeten, pa.’ Sander voelde hoe er een brok in zijn

keel kwam toen hij dat zei. Om iets om handen te hebben nam hij nog een slok koffie. Het was zijn laatste, de mok

was leeg.

Sander wist niet waar hij zijn handen moest laten en vouwde ze maar ineen. Sander verwachtte dat zijn vader een

wantrouwende opmerking zou plaatsen, maar dat deed hij niet. Zo viel er een pijnlijke stilte. Noah stond op en

schoof zijn stoel naar achteren. ‘Even naar de wc,’ mompelde hij.

Pas toen Noah de deur achter zich dicht had gedaan, voelde Sander hoe gespannen hij was. Met een zucht liet hij

zich achterover vallen in zijn stoel en wreef hij met zijn handen over zijn gezicht. Hij had geen idee hoe lang het

zou duren voor zijn vader terug was, maar hij moest gewoon een sigaret hebben. Gelukkig had zijn vader een klein

balkonnetje aan zijn kamertje. Sander had daar expres op gelet. Zijn vader hield van buiten zijn en omdat hij daarin

nogal werd beperkt door zijn dementie hadden Sander met Cathelijn en Joey expres gelet op verpleegtehuizen met

balkon. Nu hij erover nadacht werkte het ook in zijn eigen voordeel: hij kon tenminste roken zonder dat hij helemaal

naar beneden moest. Sander bedacht zich een moment maar pakte toch zijn jas van de haak. Buiten stak hij direct

een sigaret op en inhaleerde hij diep. Hij concentreerde zich erop hoe de rook zijn keel binnensijpelde en

vervolgens zijn longen binnendrong. Een tijdje stond hij zo met zijn ogen dicht tot hij opschrok van een harde tik op

het glas.

Nog bijkomend van de schrik slaakte Sander een diepe zucht, maar schuurde sigaret toch uit langs de buitenmuur.

Hij voelde zich net als het jochie dat jaren geleden voor het eerst op zijn donder kreeg van zijn ouders nadat hij

voor de eerste keer was betrapt. Daarna moest hij denken aan gisteren, toen Dennis hem op zijn kop had gegeven

omdat hij Iris een sigaret had gegeven. Sander had er een moment over in gezeten, maar nadat Iris had gezegd

dat ze thuis wisten dat ze rookte, was dat snel uit zijn hoofd verdwenen. Met versnelde liep Sander naar zijn vader

slaapkamer, waar hij zijn jas ophing. Noah stond met zijn armen over elkaar geslagen te kijken hoe zijn zoon op

hem af kwam lopen. ‘Dat,’ zei hij gebarend naar het balkon. ‘Zou je nu toch echt een keer moeten afleren. Je bent

toch geen puber meer.’

Sander stopte zijn handen in zijn zakken. Hij voelde zich ongemakkelijk en wilde ergens anders over beginnen. Om

zich heen zoekend naar een onderwerp dacht hij aan het rode dagboekje. ‘Pa, waar is je boekje?’

Noah krabde op zijn kop. ‘Welk boekje?’ Sander gaf geen antwoord. Hij begon het gevoel te krijgen dat zo’n boekje

misschien helemaal niks voor zijn vader was. Telkens als hij bij zijn vader kwam, had hij het ergens anders laten

slingeren. Was het ergens ook niet erg logisch voor iemand met Alzheimer om zoiets simpels als een boekje te

verliezen? ‘O, dat boekje. Het ligt onder mijn hoofdkussen.’ Sander liep in traag tempo naar zijn vaders slaapkamer

om het te pakken. Hij had het dus toch goed opgeborgen. Misschien was het dan toch wel iets. Sander slikte toen

hij het opensloeg. Als hij klaar was met schrijven, zou hij vertrekken. Zijn gevoel werkte hem ditmaal echter tegen.

Het was alsof iets in hem zei dat hij zijn vader niet zomaar hier kon achterlaten. Hij had er vreselijk veel moeite

mee dat hij zijn vader zo ging achterlaten. Hij liet echter niks blijken en schraapte zijn keel. ‘Zullen we maar weer

gaan zitten dan?’

‘Krijn, als je nog mee wilt, moet je nu naar beneden komen!’

‘Ja!’ Klonk Krijns stem geïrriteerd van boven.

Cathelijn wierp een blik op de klok aan de muur. Ze plantte haar handen in haar zij. ‘Nog even en dan...’

‘Lieverd,’ probeerde Joey. ‘Doe nu eens rustig. Krijn komt er zo aan, zegt hij toch?’

‘Dat ‘zo’ kan je heel ruim nemen. Daar heb ik ook echt wat aan. Hij gaat naar Ivy en heeft geen precieze tijd

opgegeven. Wij moeten om half één bij de notaris zijn en van tevoren ook nog Sander ophalen.’ Cathelijn zuchtte

en keek opnieuw naar de klok. ‘Ik wacht niet langer. Ik ga vast in de auto zitten.’

‘Zo, ik ben klaar.’ Er klonk een luide ‘bam’ en vervolgens kwam Krijn de trap afgestampt. ‘Opa, heb je mijn

portemonnee gezien?’ De voordeur viel al in het slot. Maar goed ook, dacht Iris. Als hun oma hoorde dat Krijn zijn

portemonnee kwijt was, zou ze vast nog meer gestrest raken. Iris haatte het zo als haar oma gestrest deed dat ze

zelf daardoor meer drang had om rustig te blijven. Ook al neigde ze nu net zo hard als haar oma om boos te

worden op Krijn. Auke daarentegen stond rustig tegen de muur aangeleund alsof het niet nodig was om te haasten,

handen in zijn zakken. Iris wist dat hij zich aan zijn neefje ergerde, maar dat hield hij gewoon voor zich.

‘Hebbes!’ Riep Krijn vanuit de keuken. ‘Hij lag hier nog op het aanrecht.’

Iris rolde met haar ogen. ‘Laat dat ding dan ook niet zo rondslingeren.’

‘Niet meer in discussie gaan nu. Hup, de auto in. We hebben al genoeg tijd verloren,’ klonk Joey’s stem streng van

bij de voordeur. Auke, Iris en Krijn deden wat hij zei en volgden hem de auto in.

Bij het vastmaken van haar gordel hoorde Iris een diepe Auke zucht slaken. Ze slikte en zocht naar zijn ogen,

probeerde zijn blik te vangen. Het lukte. Auke keek haar in de ogen voor slechts een paar seconden en ging toen

aan de andere kant uit het raam staren. Iris bereidde zich erop voor dat dit een dag zou zijn waarop hij vrij stil zou

zijn. Ze wist dat Auke een grondige hekel had aan onvoorspelbare situaties. Naar Noah gaan was daar een goed

voorbeeld van. Je wist immers nooit wat het humeur van iemand met Alzheimer was, omdat het per dag heel erg

kon verschillen. Iris vond het maar wat goed van Auke dat hij zich daar niet door liet tegenhouden. Ook al kon

Noah soms kwetsende dingen zeggen. Daar was hij zich gewoon niet van bewust, terwijl de visite die hij had juist

moeite moest doen het zich niet aan te trekken. Zelf dacht Iris er precies hetzelfde over.

Ze wist dat ze zich schuldig zou voelen als ze Noah niet opzocht. Bovendien kon ze niet zonder hem. Ze wilde

hem gewoon nog zo vaak mogelijk zien. Al had hij Alzheimer: het maakte voor haar niet zoveel verschil, slechts

een klein beetje. Al was er een verschil: ze liet zich er niet door tegenhouden. Zelfs al zou het moeilijk worden. Ze

zou hem blijven steunen en iedereen die met hem het gevecht aan ging. Iris maakte haar starende blik los van

Auke. Krijn, die tussen hen in zat, wrong zich in allerlei bochten om in zijn broekzak te kunnen. Eindelijk slaagde

Krijn erin en hij haalde zijn hand omhoog. Wat hij had willen pakken, wist Iris niet. Wel was ze zich overduidelijk

bewust van zijn schrikken toen er een aansteker mee omhoog kwam en die tussen haar voeten viel. Ze wilde

bukken om het ding op te rapen, maar voordat ze zich had kunnen verroeren had Krijn het ding al in zijn hand.

Tegelijkertijd met haar broertje checkte ze de blikken van Cathelijn en Joey. Gelukkig voor Krijn hadden ze niks

door. Iris rolde met haar ogen. Het kind had ook veel te vaak mazzel. Maar het zou vast weer een kwestie van tijd

zijn voor hij weer een keer betrapt werd.

Drie kwartier later hoorde Sander de deurbel gaan. Op het toilet checkte Sander nog één keer of zijn stropdas

goed zat en trok zijn jas aan. Met een zucht deed hij de voordeur achter zich op slot. Vandaag was de grote dag

waarop alles gereld zou worden. Als straks Noahs huis te koop stond, zou het een kwestie van wachten zijn.

Wachten tot het verkocht was en dan kon hij alle financiële zaken van zijn vader achterwege laten. Aan het eind

van de dag zou hij zich vast een kilo of tien lichter voelen. Dat was iets waarvan hij zichzelf maar bleef proberen te

overtuigen. Sander glimlachte en stak zijn hand op naar de auto die hij herkende als die van zijn oom en tante. In

zijn eigen auto zag hij zijn gezicht. Hij zag eruit alsof hij het benauwd had. ‘Aan het eind van de dag zul je

opgelucht zijn,’ mompelde hij zichzelf toe. Sander draaide de sleutel om in het contact en startte de motor. Hij

moest nu gaan. Anders kwamen ze nog te laat ook.

Die avond zat Iris rusteloos aan een werkstuk te puzzelen op haar computer. Ze probeerde zich te

concentreren, maar haar gedachten dwaalden telkens af naar Auke. Sinds ze terug was van haar ouders had ze

hem niet één keer zien lachen. Iris dacht eerst dat hij gespannen was omdat hij niet wist in welke toestand ze Noah

zouden aantreffen. Ze was er dan ook vanuit gegaan dat wanneer het bezoekje aan Noah de boel wat zou

verlichten. Maar sinds ze thuis waren gekomen van Noah, had Auke zich opgesloten in zijn kamer. Zelfs met het

eten kwam hij niet naar beneden. Iris wist dat haar grootouders laat thuis zouden komen. Cathelijn moest werken

en Joey was naar zijn kleinkinderen om op te passen, zodat Wietse naar Sarah kon die nog steeds in het

ziekenhuis lag. Melvin was de rest van de week bij Greke en waar haar tweelingbroertje uithing wist Iris absoluut

niet. Het kon haar ook niks schelen. Op het moment maakte ze zich enkel ongerust om haar jongste oom. Doen

alsof haar neus bloedde, doen alsof ze niet doorhad dat hem wat scheelde, kon ze niet langer. Ze klopte zacht op

zijn slaapkamerdeur. Na een derde klop had ze nog steeds niks gehoord. Toch wist ze zeker dat hij er was: ze had

hem niet naar beneden horen gaan. Een moment weifelde ze, maar nam het zekere voor het onzekere en duwde

Aukes slaapkamerdeur open.

Iris zag Auke op de rand van zijn bed zitten met in zijn handen zijn kleine gitaar. ‘Hé,’ zei ze bijna fluisterde.

Waarom ze op die hardheid praatte, wist Iris niet. Ze dacht dat het kwam door Aukes zachte gitaarspel. Ze wendde

haar blik af van zijn ukelele en keek hem in zijn ogen aan. ‘Heb je me niet gehoord? Ik klopte op de deur.’

‘O,’ was het langzame antwoord. ‘Jawel.’

Iris slaakte een zucht en had geen zin om een stilte te laten vallen. ‘Hé, ik heb zitten denken… Zullen we morgen

naar de bioscoop gaan? Naar die lachfilm! Ik heb gehoord dat hij heel goed is.’ Iris wachtte even af en zag dat

Auke zijn blik afwendde. ‘Dan vragen we of Krijn en Ivy ook meegaat, en misschien kunnen we…’

Auke schudde zacht zijn hoofd en Iris maakte haar zin niet af. Ergens was Iris blij dat ze Rosemary niet bij haar

idee had hoeven betrekken – dat was weer iets dat zij liever meed. Toch had ze het voor Auke over gehad. Zij had

hem vast wel mogen opvrolijken. Als Auke dan niet met zijn nichtje wilde praten, kon Rosemary misschien wel

helpen.

‘Ik denk dat ik liever hier blijf.’ Auke had net hard genoeg gesproken zodat Iris hem kon verstaan. Aukes handen

gleden af naar zijn gitaar. Het muziekinstrument kreeg direct meer aandacht dan het gesprek dat hij met Iris

voerde. Iris had het gevoel dat Auke evengoed iets tegen zichzelf had kunnen mompelen.

‘We kunnen Rosemary ook best meevragen, als je wilt,’ probeerde Iris nog.

Auke richtte zijn blik op en keek Iris strak aan – een paar seconden maar. Daarna had hij alleen nog oog voor zijn

gitaar. Iris bleef een paar seconden besluitloos staan, maar draaide zich toen om en liep zijn kamer uit. ‘Dan niet,’

mompelde ze verbaasd.

Terug in haar kamer zocht Iris het nummer van Ivy op in haar mobieltje. Als Auke niet met haar en de rest naar de

bioscoop wilde, probeerde ze het wel bij Ivy. Ongeduldig tikte Iris met haar vingers op haar bovenbeen toen de

telefoon maar bleef overgaan. Ze wilde het gesprek net wegdrukken toen er werd opgenomen.

‘Hé, Iris!’ Klonk Ivy’s vrolijke stem. ‘Hoe gaat het met je?!’

‘Hoi.’ Iris glimlachte om haar vrolijkheid. Als het een beetje meezat, had Ivy wel zin om mee te gaan naar de

bioscoop. ‘Het gaat wel goed, hoor.’

‘Ja, echt? Krijn heeft me verteld van je arm. Hoe gaat het daarmee dan?’

‘Och, dat valt reuze mee. Het is alleen zo saai dat ik bijna niks mag of kan doen.’

Ivy zuchtte. ‘Nee, ja, dat snap ik. Wat rot dat het nou juist nu moet gebeuren, nu het vakantie is bedoel ik.’

Iris opende haar mond om iets te zeggen, toen ze Krijns stem op de achtergrond hoorde brommen. ‘Is Krijn bij

jou?’

‘Wat dacht je anders!’ Hoorde Iris Krijn roepen. Daarna hoorde ze Krijns stem gedempter zeggen: ‘hang op, Ivy. Ga

nu geen megalang gesprek beginnen ofzo.’

‘Rustig maar, rustig maar,’ lachte Ivy.

Iris lachte automatisch ook. ‘Ik hoor dat mijn broer er niet erg blij mee is, dus ik zal het kort houden. Ik wilde vragen

of je zin had om morgen naar de bios te gaan.’

‘Naar de bios?!’ Herhaalde Ivy. Haar stem klonk enthousiast. ‘Met zijn tweeën?’

‘Ja. Het leek me wel leuk om eens wat met zijn tweeën te doen, zonder de jongens erbij ofzo.’

‘Oeh, klinkt goed, zonder jongens.’ Iris hoorde hoe uitdagend Ivy’s stem klonk. Daarop volgde Krijns

verontwaardigde reactie. Iris kon niet horen wat hij precies zei, maar het klonk tegenstrijdig. Iris grijnsde en hoorde

een hoop gekraak en gerommel door de telefoon. Op de achtergrond hoorde Iris haar broer en zijn vriendin lachen

en gillen. Iris hield de hoorn van haar oor en wachtte tot Ivy weer aan de telefoon kwam.

‘Ik hoor al dat jullie het heel druk hebben. Dus tot morgen?’

‘Zeker! Ik neem aan dat we gewoon de laatste avondtijd nemen en naar die ene lachfilm gaan?’

‘Dat is exact wat ik ook in gedachten had! Dus ik vind het goed.’

‘Helemaal top! Tot morgen dan!’

‘Tot morgen, Ivy! En voel je vrij mijn broer terug te pakken!’ Riep Iris met een grijns. Er klonk gemompel en haar

doel was bereikt toen Krijn aan de telefoon kwam.

‘Wacht jij maar. Ze krijgt helemaal geen kans op mij terug te pakken!’

Iris lachte hard en wilde antwoorden, maar er werd al opgehangen. Hoofdschuddend gooide Iris haar mobieltje op

bed. Die Ivy en Krijn. Ze waren nu al een tijdlang samen, maar het liep nog steeds op rolletjes. Ivy’s eeuwige

vrolijkheid matchte perfect met Krijns tegenstrijdig- en ondeugendheid. Al was dat zo: morgenavond ging Iris naar

de film met Ivy. Zonder Krijn.

Iris zag op haar mobiel had Iris gezien dat het rond kwart voor tien was. Veel zin om op te blijven had ze niet en

eigenlijk was ze best moe, dus besloot ze haar bed maar op te zoeken. Twijfelend of ze Auke welterusten moest

wensen of niet stond ze haar tanden te poetsen. Het afwijzen van een aanbod wilde niet zeggen dat ze hem geen

welterusten kon wensen, toch? Ook al wilde hij liever alleen zijn. Ze wilde hem niet gaan ontlopen of iets in die

richting. Terug boven stapte ze op Aukes slaapkamer af. Op het moment dat ze welterusten door de dichte deur

wilde roepen – nog een keer naar binnen gaan wilde ze niet – hoorde ze Auke praten. Iris wilde weer weglopen en

hem laten, in de veronderstelling dat hij tegen zichzelf praatte, maar na een paar seconden was het duidelijk dat hij

een telefoongesprek voerde. Iris voelde zich alsof ze iets deed wat niet mocht. Ze hoorde Auke niet af te luisteren:

ze had er zelf ook altijd een aan als iemand dat bij haar deed. Iris probeerde zichzelf ertoe te zetten weg te lopen

bij die deur toen ze de naam ‘Rose’ hoorde vallen. Ze kon het niet langer laten en drukte haar oor zo zacht

mogelijk tegen de deur aan.

‘Ik snap het,’ hoorde Iris Auke zeggen. ‘Dat weet ik wel. Hmm-hmm. Nee, maar Rose, luister nou. Ja, nee. Nee,

Rose. Laat me gewoon met rust, oké?’ Iris trok haar wenkbrauwen op. Zo had ze hem nog nooit tegen Rosemary

horen praten. ‘Verdomme, ik heb het toch al uitgelegd?!’ Iris schrok toen ze hoorde hoe Auke tegen haar uitschoot.

‘Ik ben er gewoon klaar mee. Het ligt niet aan Iris.’ Iris voelde het bloed naar haar wangen schieten. ‘Het ligt er niet

aan wat er is gebeurd. Ik wéét dat we…’ Een harde, klaaglijke zucht bereikte zonder al te veel moeite Iris’ oor. ‘Dat

weet ik toch. Dat heb je al tien keer gezegd. Luister nu eens naar wat ik te zeggen heb. Want ik herhaal het niet

nog een keer: het ligt er niet aan wat de afspraak was. Ik ben er gewoon klaar mee, ik wil het niet meer. En ik wil

ook niet dat je me nog belt ofzo. Oké?’ Iris voelde haar hart in haar keel bonzen. Wat was dit? Maakte Auke het uit

met Rosemary? ‘Nee. Als jij niet ophangt dan doe ik het. Néé, Rosemary. Ik hang nu op. Nu. Doei.’ Iris hoorde hoe

Auke, in een mengelmoes van woede en verdriet, met een schreeuw ergens iets op gooide – waarschijnlijk zijn

mobiel. Een tijdlang bleef Iris met ingehouden adem staan luisteren. Ze hoorde niets meer en twijfelde opnieuw:

moest ze naar binnen gaan? Langzaam liep ze achteruit, weg van de slaapkamerdeur. Steeds sneller verwijderde

ze zich van die deur. Ergens had ze het gevoel van geruststelling: ze wist nu immers wat Auke dwarszat. Waarom

voelde ze zich dan zo medeplichtig?

‘Zeg het maar.’ De barman keek Sander vragend aan. Sander bestelde één biertje en nam direct een

slok uit het flesje dat voor hem werd neergezet.

‘Zozo,’ zei de persoon naast hem met een lach. ‘Zware dag gehad?’

Sander glimlachte flauwtjes om de ironie. Hij had inderdaad een zware dag gehad. Er was geen enkele reden om

de vreemdeling naast hem de waarheid te vertellen. Toch antwoordde hij met een ja. ‘Ik heb vandaag een tijdlang

bij de notaris gezeten,’ voegde Sander er met een diepe zucht aan toe.

De man keek Sander met een frons aan. De lach was verdwenen. ‘Dat klinkt niet al te blij?’ Zijn ogen schoten even

naar Sanders hand, bleven rusten op de gouden ring en keken Sander vervolgens vragend aan. ‘Dat is vast niet

omdat je gaat samen wonen,’ raadde hij.

Hoofdschuddend keek Sander de man aan. ‘Ik moest regelen dat het huis van mijn vader te koop werd gezet.

Aangezien ik zijn enige kind ben en hij dat zelf niet meer kan doen, moet ik de laatste dingen regelen.’

‘O,’ zei de man. ‘Sorry, dat wist ik niet.’

‘Ik ben trouwens Chester.’

Sander glimlachte en nam een slok van zijn bier. ‘Sander.’ Hij wist dat Chester waarschijnlijk dacht dat Noah was

overleden. ‘Het geeft niet. Van mijn vader, bedoel ik. Hij is niet overleden. Hij is verhuisd naar een verpleegtehuis

omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen.’

Chester trok een spijtig gezicht. ‘Tsja, soms komt de tijd, hè. Dat is het leven.’ Sander knikte en nam nog een slok.

Het lege bierflesje zette hij op tafel. Chester zag het en knikte ernaar. ‘Laten we er allebei nog één nemen. Om te

proosten op het leven.’ Sander grijnsde en stemde toe. Hij taste zijn broekzakken af naar zijn portemonnee, maar

Chester schudde zijn hoofd. ‘Deze krijg je van mij.’

‘O, tof! Dank je.’ Sander pakte zijn flesje en tikte hem tegen die van Chester. ‘Op het leven.’

‘Op het leven!’ Ze namen allebei een slok en het viel stil. ‘Je doet me plotseling denken aan een vriend van me. Hij

is ook enig kind en heeft geen moeder meer. Gelukkig kon hij heel goed met zijn vader. Maar zijn vader kon ook

niet meer voor zichzelf zorgen en ging in een verzorgingstehuis wonen. Een tijdje terug is hij overleden. Het is

sneu, want het was een toffe vent.’

‘Dan is het altijd extra rot wanneer Sims komen te overlijden,’ beaamde Sander.

‘Dat was het zeker. Ik ben daar vroeger heel vaak over de vloer geweest. Maar we wisten wel dat het snel gebeurd

zou zijn. Hij had de snelle vorm van Alzheimer. Tsja.’

Sander voelde zijn maag even omdraaien toen hij Chester dat hoorde zeggen. ‘Jezus, dat is ook toevallig.’

Chester keek Sander een tijdje aan en sloeg zijn ogen toen neer. ‘Sorry. Niet erg handig van me.’

‘Het is oké. Dat kon jij toch ook niet weten?’

Chester schudde zijn hoofd. ‘Maar dan nog. Ik had er rekening mee kunnen houden. Het zit me nog steeds zo

dwars hoe het geëindigd is allemaal. Op het laatst verweet die vriend van me dat hij er niet bij was toen zijn vader

doodging.’ Opnieuw schudde Chester zijn hoofd. Hij keek voor zich uit en zag iets dat Sander niet kon zien, alsof

hij terugkeek in zijn gedachten. ‘Ach ja, hij zat sowieso niet lekker in zijn vel toen.’

Sander was er bijna stil van geworden. ‘Hoe is het dan afgelopen met hem?’

Chester knipperde met zijn ogen en keek Sander weer aan. ‘Ik zie hem niet zo vaak meer. Zo af en toe hoor ik wat

van hem, maar het gaat overduidelijk beter.’

‘Dat is mooi voor hem. Alleen wel jammer dat jullie vriendschap verwaterd.’

‘Oh, zo zien wij het zelf niet. Ik denk dat hij het even nodig heeft om alleen te zijn.

Dat is ook één van de redenen dat hij op wereldreis is gegaan.’

‘Hij is op wereldreis gegaan?’ Er klonk enigszins bewondering in Sanders stem. ‘Goh, dat klinkt eigenlijk best tof.’

Chester knikte. ‘Helemaal in zijn eentje. Hij wilde tijd om na te denken over wat hij precies wilde met zijn leven.

Eens in de zoveel tijd stuurt hij me een mailtje. Dan krijg ik een kort verslagje en verteld hij over wat hij heeft

gefotografeerd voor zijn collectie. Hij is fotograaf en wil een album met allemaal foto’s van zijn wereldreis voor als

hij weer terug is. Ik merk wel dat hij aan het veranderen is in positieve zin.’

‘Klinkt echt gaaf. Ik denk dat het best moeilijk zal zijn om in je eentje op pad te gaan, de wereld over. Maar dat het

ergens ook wel een uitdaging is.’

‘Zeker, zeker. Hij is nu zo’n twee maand weg en komt over vier maand pas terug.’

‘Een half jaar van huis. Dat is niet niks, zeg.’

‘Als hij iets in zijn hoofd heeft, gebeurd het ook echt.’ Chester glimlachte. ‘Er zijn ook een paar vrienden en

familieleden die dat idee niet bepaald hebben toegejuicht.’

‘Maar hij had er gewoon de maling aan?’

‘Jup. Uiteindelijk gaat het erom waar jij een goed gevoel bij hebt.’

Nou, dit was update 8 alweer! Het is korter deze keer, zoals ik gezegd had in een

eerdere post. Ook voor de Sims in Blauwwater begon 2011 met leuke en minder

leuke dingen. Weten hoe het verder gaat? Dan mag je nog even wachten tot update 9!

Laat me gerust weten wat jullie ervan vonden!

Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis