De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

Het bovenste ook goed zien? Zoomen in met CNTRL + scroller van je muis!

- Ging Kay met Amber mee naar huis en zochten ze naar een verjaardags-

cadeau voor haar zusje Emily die bijna opgroeit naar tiener. Hij vertelde haar dat

hij Victoria van vakantie tegen was gekomen.

- Bleek dat Kelson en Olivier binnenkort zouden opgroeien naar peuter. (Amber,

Emily en Olivier zijn de drie kinderen van Jims broer Richard Jackson en diens

vrouw Leslie.)

- Werd duidelijk dat Nienke en Serena een feest voor Kelson wilden organiseren

omdat het zijn eerste verjaardag bij hen werd. Kay mocht met Amber naar de

stad op vrijdag om alvast slingers te halen en helpen een cadeautje te zoeken

voor Olivier.

- Sloop Pepijn naar Emma’s huis en klom door het raam naar binnen. Hij is daar

blijven slapen nadat ze voor het eerst gezoend hadden. In tegenstelling tot wat

iedereen denkt is er verder niets tussen hen gebeurd.

- Waren Pepijns ouders en zus en broer erg bezorgd toen ze ontdekten dat hij ‘s

ochtends vroeg spoorloos was. Cathelijn en Joey kregen er ook lucht van en

Victor bracht Pepijn terug naar huis. Hij was erg boos op hem en zijn dochter.

- Vond Cathelijn een briefje in Aukes broekzak tijdens het wassen.

‘Hé, mam! Kom erin!’ Justin hield de deur open en Cathelijn stapte haastig

binnen. ‘Dag schat, hoe is het? – Heb je het al gehoord van je broer en Sarah?’

‘Mam, waar heb je het over?’ Justin lachte tot hij het gezicht van z’n moeder zag. ‘Er

is toch niets ernstigs gebeurd, of wel?’ Onderzoekend keek hij haar aan.

‘We dachten dat er iets was gebeurd. Dat Pepijn was weggelopen nadat Wietse hem

naar bed had gestuurd gisteravond, beter gezegd vannacht. Het bleek dus dat hij

stiekem naar Emma was geslopen…’ Cathelijn had een frons op haar gezicht.

Justin probeerde van harte ernstig te kijken, maar kon er niets aan doen dat er toch

iets van een glimlach doorbrak op zijn gezicht. ‘Het moet erg naar zijn geweest voor

Wietse en Sarah, maar wees blij dat er niets is gebeurd en dat het zonder reden was.

Ik bedoel… Ja, nou ja, je weet wel wat ik bedoel.’ Justin voelde zich ietwat ongemak-

kelijk en gebaarde om de rest van de zin in te vullen.

Zijn gedachten waren teruggedaald naar jaren terug, toen hij zelf nog een tiener

was. Dat was in het midden van de periode dat hij erachter kwam dat hij niet op

jongens viel maar op meisjes. Het was niet gemakkelijk geweest om ervoor uit te

komen, vooral niet met een tweelingbroer als Dennis die van vreemde dingen destijds

graag een belachelijk iets probeerde te maken.

‘Tenslotte hebben we zoiets allemaal al eens meegemaakt, nietwaar?’ Vulde Jim zijn

man aan, alsof hij kon raden waar die op het moment aan dacht. Hij drukte een kus

op Cathelijns wang. Cathelijn glimlachte knikkend. ‘Ik herinner het me nog maar al te

goed. Destijds was het zo moeilijk, maar het is allemaal nog wel goed gekomen.’

‘O, toch wel?’ Riep Justin uit en knipoogde vervolgens naar Jim.

‘Dat is ook zo,’ verzuchtte Cathelijn. ‘Ik heb alleen zo het gevoel dat we dit soort frat-

sen nog vaker gaan meemaken met Pepijn. Misschien gaat het met de jaren beter.’

‘Natuurlijk wel!’ Verzekerde Jim zijn schoonmoeder. ‘In elk geval denk ik niet dat je

ooit weer getuige hoeft te zijn van een wegloop omdat hij problemen heeft met uit de

kast komen.’ Met een grijns keek Jim naar Justin.

‘Nou, flauw hoor. Kan ik dat de rest van m’n leven nog horen?!’ Justin deed alsof hij

gepikeerd was, maar iedereen wist dat het voor de gein was. Lachend begaven ze

zich naar de keuken. Nu hij er zo aan terugdacht, leek het alsof het gisteren was ge-

weest dat hij was weggelopen van huis. Dat was in de periode dat alle aandacht van

Joey en Cathelijn uitging naar hun twee jongste kinderen Melvin en Auke, maar ook

naar Iris en Krijn omdat Lynn nog studeerde. Zo leken ze zich niet bewust van alles

wat er speelde in de levens van hun middeloudste kinderen. Dus ook dat van Justin.

Justin was tot over zijn oren verliefd op Jim, durfde er niet voor uit te komen. In de

tijd dat ze elkaar nog in het geheim zagen was Nienke er net achter dat ze verliefd

was op Selena en gebruikte dezelfde plek als Justin om met haar terug te trekken

zonder dat ze dat van elkaar wisten. Enthousiast als ze was, zei ze dat over haar

schouder tegen haar vriendin. Toevallig was zij niet de enige die daar stond en het

ging als een lopend vuurtje door de school.

Onzeker en verdrietig als Justin was dacht hij dat Nienke het expres had gedaan, tot

op de avond waarop hij daadwerkelijk op het punt stond ‘s nachts weg te lopen van

huis en Nienke tegen het lijf liep. Ze biechtte het terplekke op en zo was een hoop

narigheid voorkomen. Achteraf bleek dat Justin sterker in zijn schoenen stond nu hij

uit was gekomen voor zijn homoseksualiteit. Het grootste dat hij gevreesd had, was

de angst zelf want het was zo dat de meesten het goed oppakten. Op een enkeling

zoals zijn tweelingbroer Dennis na, maar uiteindelijk had het gewoon wat tijd nodig

voor hem om het te accepteren. Alles is op zijn pootjes terechtgekomen zoals Jim zei.

‘In elk geval zijn Sarah en Wietse erg opgelucht dat Pepijn weer terug is. Ik moet

bekennen dat ik er ook erg over in zat, hoor. Het had niet veel gescheeld of er was

een hele zoekactie in start gezet,’ vertelde Cathelijn verder. ‘Ik kom net bij hen

vandaan. Ze hebben hem een week zijn mobieltje ontnomen en hij mag ook een week

de deur niet uit. Pepijn was not amused. Toch is het ook wel goed dat hij straf krijgt.

Die gezinsbegeleiding zegt dat het belangrijk is dat vooral positief gedrag

gestimuleerd wordt. Dat betekend natuurlijk niet dat er helemaal niet gestraft kan

worden,’ ging Cathelijn verder. ‘Hij moet ook leren dat er dingen zijn die niet kunnen.’

‘Nou, mam.’ Justin zette een mok thee voor haar neer. ‘Wist jij trouwens dat Nienke

en Serena een feestje gaan geven voor Kelsons verjaardag?’

‘O?’ Deed Cathelijn. Het klonk haast teleurgesteld. ‘Het is ook wel leuk dat Serena

en Nienke zelf eens een feestje geven.’ Het was algemeen bekend dat Cathelijn er

gek op was haar familie over de vloer te hebben. Feestjes waren uitermate geschikt

om bij haar en Joey thuis gegeven te worden. Zij hadden de meeste ruimte van alle-

maal. Toch snapte ze het wel dat haar jongste dochter ook eens in haar eigen huis

een feestje wilde geven. ‘Het is wel te hopen dat Serena het volhoud. Aangezien ze

zwanger is… Het vergt best veel energie, weet je,’ legde ze uit alsof de mannen daar

niets vanaf wisten.

Ze mochten dan zelf niet in staat zijn om kinderen te krijgen, ze wisten heel goed

welke kant dit op ging.

‘Mam, leuk geprobeerd,’ begon Justin. ‘Maar laat Serena en Nienke nou lekker. Ze

redden het vast wel. En ze staan er niet alleen voor. Ze hebben Kay en ons ook.’

‘Maar lieverd, zo bedoelde ik het helemaal niet!’ Stribbelde Cathelijn tegen. Geen

van beiden gingen ze er nog tegenin met woorden, glimlachten alleen naar elkaar.

‘Het is echt niet zo dat ik het feest zelf wilde geven,’ probeerde Cathelijn opnieuw.

‘Mam, dat is het niet. Er is iets dat we je willen vertellen,’ begon Justin voorzichtig.

Jim knikte hem bemoedigend toe. Des te vaker ze het iemand vertelden, hoe minder

moeilijk het leek om een begin te maken. ‘Er is niemand spoorloos, wees niet bang.’

Dat leek de spanning te breken. ‘Dat dacht ik ook niet,’ zei Cathelijn vlug. ‘Maar wat

is het wel?’ Ze keek van links naar rechts en terug. ‘Nee…’ Zei ze zacht. ‘Is het…’

Justin en Jim knikten tegelijkertijd. ‘Het is waar. We zijn weer bezig met het in orde

maken van een adoptie.’ Justin legde zijn hand op die van Jim.

Cathelijn kreeg er tranen van in haar ogen. ‘O god, jongens, maar dat is geweldig!

Dan word ik straks drie keer in een korte tijd achter elkaar weer oma!’

‘Wij zijn ook erg blij. De tweeling weet het al. Emine moest nog even aan het idee

wennen, maar Abel was meteen al erg enthousiast.’

De drie volwassen Sims gingen zo op in hun gesprek over een derde adoptiekindje

dat ze geen van allen hoorden dat Abel en Emine thuis waren gekomen. De twee

stonden in de deuropening met hun rugtasjes nog om.

‘Wat is er, papa?’ Vroeg Emine met een glimlach.

Abel stond te grinniken omdat zijn hun vaders zo klef zaten te doen.

‘Hé, jongens! Zijn jullie al thuis?’ Jim draaide zich glimlachend om. ‘Is het al zo laat?!’

Abel stond wat te grijnzen en liep naar z’n oma. ‘Hai, oma!’ Zei hij vrolijk en gaf haar

een knuffel. ‘Wat leuk dat je even langskomt! Heb je al gehoord van Kay’s feestje?!’

Justin grinnikte. ‘Het is het feest van Kelson, schat. Kay organiseert het alleen maar.’

‘Ja, dat weet ik, lieverd.’ Cathelijn drukte Abel even tegen zich aan. ‘Ik heb er ook al

zin in. Weer eens gezellig met z’n allen bij elkaar.’

‘Ik heb er ook zin in!’ Riep Abel enthousiast. ‘Het is een beetje lastig spelen met Kel

nou hij nog zo klein is.’ Hij lachte mee met de rest toen ze om zijn opmerking lachten.

‘Hé, Emientje,’ zei Cathelijn. Ze kwam overeind van haar stoel en liep op haar klein-

dochter af. ‘Alles goed met je, liefje?’

Emine glimlachte verlegen terwijl ze probeerde te vermijden dat iemand haar knal-

rode wangen zag. ‘Ja, goed,’ zei ze zacht. ‘Hoe is het met jou?’

‘Goed, schatje, dank je!’ Cathelijn bukte om het kleine meisje een knuffel te geven.

‘Weet je Emien, ik heb wat voor jou en Abel.’ Ze hield Emine een eindje van zich af

om haar reactie te peilen. Zo te zien was er toch wel lichte nieuwsgierigheid. ‘Ik heb

foto’s van het verjaardagsfeest van laatst. Jullie mogen er ook een paar uitzoeken.’

‘Dat is vet! Dan kunnen we ze boven ons bed hangen,’ bedacht Abel zich al hardop.

‘Ik hou van foto’s! – Wacht eens, zijn dat niet die foto’s die Tim heeft gemaakt?!’

Emine was net als haar broertje al direct enthousiast en nam trots de tas van haar

oma over. ‘Dank je, oma. Abel en ik zullen ze boven een mooi plekje geven.’

‘Wij gaan nu al naar boven, oké?!’ Tetterde Abel zonder hun oma de kans te geven

iets te kunnen zeggen. ‘Kom, Emine! We gaan ze boven ophangen.’

Emine liep al voor Abel uit de trap op. ‘Ik denk dat ik er wat boven m’n bed hang.’

‘Als jullie nog punaises moeten hebben…’ Riep Jim hen na.

‘Hoeft niet, pap, ik weet waar ze liggen! Ik heb er zelf ook nog boven wat liggen!’

‘Als ze maar wel voorzichtig doen,’ verzuchtte Justin in de keuken. ‘Ik wil niet dat het

straks weer een bende wordt boven.’

‘Schatje…’ Lachte Jim. ‘Het gaat heus wel goed met ze. Ze knutselen toch ook wel?’

Cathelijn glimlachte om de bezorgdheid van Justin maar voelde maar al te goed met

hem mee. Het was af en toe zelfs voor haar nog steeds moeilijk om de kinderen

gewoon te ‘laten’. En dat terwijl ze toch al de verantwoordelijkheid voor meer dan tien

kinderen had gehad en nog steeds heeft. ‘Maar aangezien het alweer drie uur is...’

Jim en Justin maakten zich los van elkaar en knikten naar Cathelijn. ‘Ik snap het.’

Justin liep met zijn moeder mee naar de voordeur. ‘Bedankt voor de foto’s. Ik zal

straks nog even kijken naar wat er van de foto’s over is.’

‘Ik heb al wat extra mapjes gedaan. Jullie komen er met z’n vieren wel uit en anders

laten we er gewoon wat bij maken.’ Cathelijn drukte haar zoon tegen zich aan. ‘Ik vind

het echt te gek dat ik alweer oma wordt, hoor.’ Zei ze met een knipoog. ‘Hou me alsje-

blieft op de hoogte, oké? Ik wil niets missen over mijn toekomstige kleinkinderen.’

‘Beloofd, ma.’ Justin kreeg tranen in zijn ogen. ‘Ik kan zelf ook niet wachten…’

‘O, lieverd.’ Zachtjes gaf Cathelijn Justin een knijpje in zijn hand. ‘Het is ook mooi.’

Iris hoorde de deur niet opengaan toen haar oma thuis kwam, want ze zat

nog steeds muziek te luisteren onder het leren. Het lukte niet meer zo goed.

Voor de zoveelste keer hield ze het boek op zijn kop om na te denken over de

woordjes en de regeltjes. Een potlood dat naast haar lag gebruikte ze om op het

papier wat dingen te krabbelen waarvan ze dacht dat het bij elkaar hoorde voor ze het

boek weer omdraaide en bekeek wat ze goed had – of ze iets goed had.

‘Hopeloos dit,’ verzuchtte Iris met een chagrijnige grauw. ‘Ik kap ermee.’

Het was ook niet voor niets. De tentamenweek vergde meer concentratie en meer

leerwerk dan ze had verwacht. Natuurlijk zat ze nu in het examenjaar en alle toetsen

waren een stuk moeilijker, de stof ging weer sneller dan het jaar ervoor. Druk hoefde

ze zich niet te maken. Er waren al genoeg buffers opgebouwd om het examen te

kunnen halen, dat wist ze ook wel. Toch wilde ze geen zesjes en zeventjes op haar

eindlijst. Uit verveling begon ze weer op het papier te krabbelen terwijl ze dacht over

wat er in de brief had gestaan voor het toelaten. Ze zou eigen werk mee moeten

nemen om te presenteren, te laten zien waarom ze voor haar moesten kiezen. Geluk-

kig had ze een doos in haar kledingkast staan waarin alles lag opgeslagen.

Toch wist ze zeker dat ze haar zouden aannemen. Het was anders dan een soort

van arrogantie. Ze was gewoon realistisch en ze wist dat het kwam door haar goede

cijfers, inzet maar ook door haar tekenkunsten. Waar maakte ze zich dan druk om?

Iris wist zeker dat ze het zou halen en toch maakte ze zich druk dat ze te laks

overkwam. Eerlijk was eerlijk. De laatste tijd had ze niet erg veel aan school gedaan.

Ze wist ook wel hoe dat kwam. Het kwam door Tim. Niet dat ze hem wat kwalijk nam.

Na al dat gedoe met Sander wist ze maar al te goed dat ze de bal niet bij een ander

moest neerleggen. De enige die er wat aan kon veranderen was zij zelf. Ze kon gas

terugnemen of gas bijgeven wanneer zij dat wilde, want zij stond voorop. Alleen was

dat nu juist het lastige. De laatste tijd was ‘ik’ meer ‘wij’ geworden. Tim en zij waren zo

hecht geworden dat ze automatisch voor twee ging denken. Er waren Sims die daar

een hekel aan hadden, maar er waren ook Sims die het begrepen. Het was heus niet

zo dat ze niets zonder elkaar konden doen. Iris ging rustig een tijdje met Jane of

Jacky op pad, zag Tim soms de hele dag niet. Het was gewoon zo dat als ze thuis

was er gelijk een soort van onrust over haar heen viel. Hier kon ze niet binnen een

paar stappen bij Tim zijn. Daar kon dat wel als ze dat wilde. Daar konden ze samen

hun eigen ding doen, hier was ze alleen, in haar eentje. Omringd door familie en

vrienden, maar zonder Tim.

Dan waren er nog de weekenden. Ze kon zich niet heugen wat het laatste weekend

was geweest dat ze hier was geweest, thuis, in plaats van bij haar ouders of Tim. Het

was erg lang geleden. Ze zag er al tegenop om het aanstaande weekend niet bij Tim

door te brengen of in elk geval met Tim. Natuurlijk was het mogelijk dat hij hierheen

kwam. Het leek zo onnatuurlijk wanneer hij hier was. Ze konden goed met hem op-

schieten en zij met hem. Toch leken ze dan ineens beperkt in hun doen en laten. Als-

of ze rekening moesten houden met alles en iedereen. Het was gewoon druk hier in

huis. Bij hem thuis was iedereen weg, altijd bezig met iets. Dat miste ze zo.

‘Iris, kom je eten?’

Iris schrok zich dood op het moment dat de deur ineens openging en Joey er was.

Op de gang liep ze zowat Auke tegen het lijf. ‘O, wacht even,’ zei ze voor hij

de trap af naar beneden ging. ‘Ik heb een kussen en je koptelefoon van…’

Auke stak zijn hand op ten teken dat ze het niet hoefde te vertellen. ‘Heb het al ge-

zien. Het is oké, leg straks maar terug.’ Met zijn vingers trommelde hij op zijn gitaar-

hoes onder het praten. Vandaag was het donderdag en vanavond zou hij muziekles

hebben bij Isolde. Nu keek hij er al naar uit. ‘Jij moest trouwens deze week toch de

prullenbakken legen? Heb je mijn prullenbak al gedaan?’

Iris fronste haar wenkbrauwen. ‘Ehrm, nee… Ik geloof dat het Melvins beurt was.’

Opnieuw dacht ze over de vraag na. ‘In elk geval is het niet mijn beurt – hoezo?’

‘Och, het is niets,’ zei Auke gauw. Zijn stem verried dat er wel degelijk wat belang-

rijks was. ‘Oké,’ gaf hij toe. ‘Ik heb wat kladjes op een briefje geschreven voor een

liedje. Eerst was ik er niet tevreden over maar nu kan ik het nergens meer vinden.’

‘Weet je zeker dat je het weggegooid hebt?’

‘Geen idee…’ Auke haalde een hand door zijn haar. ‘En ik moet het hebben. Ik hoop

maar dat Melvin het niet heeft gevonden,’ verzuchtte hij.

Er speelde een glimlach om Iris’ mond. ‘Aha, dus het is zo’n liedje.’ Het was geen

vraag, meer een conclusie. Voor hij wat kon zeggen, zei ze: ‘Kom op, we gaan eten’.

De donderdagavond betekende vaak simpel eten in huize De Bof. Melvin

keek goedkeurend in de kom die zijn moeder vasthield. ‘Dat ruikt goed.’

‘Wil jij even deze groene overpakken? Anders houd ik het zo niet meer.’

‘Geef maar hier, dat komt wel goed.’ Gretig pakte Melvin de lege schaal over. ‘Ik

schep het wel over. Ga jij maar vast eten, mam.’

‘Ik breng eerst even deze kom naar de tafel,’ mompelde Cathelijn. ‘Dat brood moet

ook nog.’

Melvin nam het bord van zijn moeder over en nam de mand met de broodjes ook

mee. ‘Zo, luizwam. Kom je ook eten?’ Met zijn handen in zijn zij keek hij neer op zijn

neefje. Die lag onderuitgezakt op de bank en haalde nog net zijn voeten van tafel.

‘Had je wat?’ Krijn keek Melvin met een grijns aan. ‘Heb je soep, man?’

‘Loop je me uit te dagen, hmm?’ Melvin trok Krijn aan zijn arm omhoog en ging in

vechterspositie tegenover hem staan. ‘Heb jij soms wat, hmm?!’

Vanaf de eetkamertafel klonk er een kuch. Joey zat aan zijn laptopje te werken en

gluurde even met een glimlach over de rand naar de twee jongens voor hem.

Cathelijn zette in de keuken echter direct de borden terug op het aanrecht.

‘Jongens, zouden jullie dat nou wel doen?’

Grijnzend keek Melvin Krijn aan. ‘Ja, zou je dat nou wel doen? Je oom zo uitdagen?’

Krijn stak zijn kin in de lucht en bewaarde afstand. ‘Pfhu,’ deed hij. ‘Alsof ik voor jou

iets te vrezen heb. Alsof jij me iets kunt maken.’

Een harde lach van Melvin schalde door de kamer. ‘Wacht maar jij! Jij ligt de hele

dag op je gat op de bank. Je voert geen hol uit!’

Auke zette hoofdschuddend zijn gitaar op de grond. ‘Jonge jonge, jullie kunnen ook

nooit eens normaal doen, of wel soms? Trouwens, heeft iemand de prullenb…’

‘Wed maar dat jouw arm blauw is morgen, kleintje,’ onderbrak Melvin zijn broertje.

‘Hé, ik ben maar een half uurtje ouder dan jij. Of wat is het eigenlijk? – Hé, opa? AU!’

‘Jongens,’ mompelde Joey zonder opkijken. ‘Kap even. Zo kan ‘ie wel weer.’

‘Ik wilde wat vragen,’ zei Auke iets harder dan daarnet. ‘Ik vroeg of iemand al de

prullenbakken heeft geleegd. Ik ben iets kwijt.’

De jongens mompelden iets onwetends en reageerden verder alleen met het pakken

van een kom soep. Iris liep fluitend door naar de keuken en pakte ook een kommetje.

‘Hé, schat!’ Riep ze toen haar mobiel overging. Ze voelde hoe ze in één klap op-

fleurde. ‘Hoe is het? – Ja, goed. Ik mis je wel, hoor…’ Vlug glipte Iris de badkamer in

zodat ze wat privacy had. ‘Ik vind het ook jammer dat het niet kan. Maar ja…’

Er klonk geklop op de badkamerdeur. ‘Iris, is dat Tim? Zeg maar dat de foto’s er zijn!’

‘Ik moet van oma zeggen dat de foto’s ontwikkelt zijn,’ lachte Iris. ‘Die van de ver

jaardagen. Dat komt wel goed. Anders bestellen we er nog wat bij. Ik zoek het uit.’

‘Lieve Joey, wat zeg je ervan als je die laptop even aan de kant zet en de…’

Cathelijn wierp een korte blik op het scherm. ‘De spellingtoetsen van groep vier later

nakijkt? Het eten is klaar.’

‘Dat lijkt me een heel goed plan,’ antwoordde Joey met een glimlach. Zijn handen

knepen even in haar onderarmen. ‘Ik denk dat ze vanavond ook nog na te kijken zijn.’

Cathelijn glimlachte nu ook en drukte een kus op Joey’s lippen. ‘Zo, dat wilde ik

horen. De soep staat al naast de laptop. Ik kom bij je zitten, even wat in de keuken…’

Joey rekte zich lachend uit. ‘Ja ja, kom nou eerst maar eten. Die spullen komen wel.’

Eigenwijs schudde Cathelijn haar hoofd en plukte een papiertje onder de brood-

mand vandaan. De jongens zaten op de bank televisie te kijken en ze liep recht op

Auke af. ‘Hé,’ zei ze. ‘Jij was toch iets kwijt? Ik geloof dat ik het heb gevonden.’

De glimlach op Aukes gezicht verdween meteen en hij kreeg een kop als een biet.

‘Wat heb je dan gevonden?’

‘O, een blaadje. Ik heb het maar in de hoes van je gitaar gestopt.’ Cathelijn liep al-

weer weg voor Auke de kans kreeg zijn moeder te bedanken.

Nu vroeg hij zich af waar zijn moeder dat briefje in godsnaam had gevonden. Aan de

andere kant was hij erg blij dat zij het was en niet iemand anders. Gelukkig trok het

schaamrood op zijn kaken langzaam weg en had hij als excuus net soep op.

‘Ik ben trouwens ook nog even langs geweest bij Wietse en Sarah,’ vertelde

Cathelijn. ‘En daarna bij Justin en Jim. Je gelooft het niet.’

‘Ze gaan nog een kindje adopteren,’ raadde Joey terwijl hij zijn bril opborg. ‘Of niet?’

‘Wat? Jij wist het al?!’ Riep Cathelijn uit. ‘Waarom heb je niets verteld?!’

‘Schat, ga het even na. Het is allemaal erg voorspelbaar. Weet je nog toen ze van de

universiteit af kwamen? Het kwam allemaal tegelijk, een soort onuitgesproken regel.’

Krijn gromde iets onverstaanbaars vanaf de bank. Melvin was de enige die even de

kant van zijn ouders opkeek. ‘Yahoo, nog een oomschap ding… Iets?’ Toen richtte hij

zich weer op de televisie.

‘Het is toch niet te geloven,’ vervolgde Cathelijn. ‘Dan worden we gewoon drie keer

kort achter elkaar opa en oma. Ik vind het helemaal geweldig. Nog meer kleintjes…’

Joey drukte een kus op de hand van Cathelijn. ‘Ja, lief. Je wordt straks levend be-

graven in nageslacht.’ Hij lachte om zijn eigen woorden. ‘Wat is er mooier dan dat?’

‘Levend begraven worden in het nageslacht samen met jou,’ antwoordde ze.

‘Nou, wacht daar maar mee. Het is nog vroeg,’ mengde Iris zich in het gesprek.

‘Ik was nog niet van plan om nu al dood te gaan, Iris,’ lachte Cathelijn. ‘Geen zorg…’

‘Ja, dat ook. Maar eigenlijk bedoelde ik dat geflirt. Doe dat maar als ik naar bed ben.

Ik geloof dat ik niet alleen namens mezelf spreek als ik zeg dat we dat niet hoeven te

zien of mee te maken of… whatever.’ Iris grinnikte. ‘In elk geval… Tim belde dus.

Jullie moeten de groeten van hem hebben. Hij komt binnenkort langs om de foto’s op

te halen. Heb je trouwens al een mapje? Ik kan toch niet wachten. Ik wil ze nu al zien.’

Cathelijn dacht even na over het hele verhaal. ‘Natuurlijk,’ antwoordde ze. ‘Ze liggen

in de keukenla. – Wel alles in de goede volgorde terugleggen, hè?!’ Riep Cathelijn

haar nog na. Iris was al weg met de foto’s. ‘Maargoed,’ ging ze verder tegen Joey. ‘Ik

ben dus ook nog langs geweest bij Wietse en Sarah… Ze hebben Pepijn een week

huisarrest gegeven. O ja, en hij mag een week zijn mobieltje niet gebruiken. Wietse

heeft ‘m in beslag genomen.’ Ze speelde met haar lepel. ‘Zo te horen was Pepijn niet

erg blij. Hij snapt het gewoon niet, vind dat zijn ouders niet zo moeten overdrijven. Het

moet toch aan zijn verstand te brengen zijn dat er gewoon dingen zijn die niet kun-

nen? Ik bedoel… De gezinshulp heeft nadrukkelijk gezegd dat er vooral aandacht

moet worden gegeven aan de positieve dingen. Maar dat betekend toch niet dat de

slechte dingen niet afgestraft mogen worden? Hoe zit het dan met de waarden en de

normen? Dat moet hen toch ook bijgebracht worden?’ Cathelijn slaakte een zucht.

‘Schat, maak je niet zo druk. Van de week hebben ze weer een afspraak met de

gezinstherapeut en die laat dan wel weten wat er moet gebeuren. Hij zal heus wel

leren wat wel en niet mag. Wietse en Sarah kunnen er al een stuk beter mee dealen

dan eerst. Het is belangrijk dat je dat niet vergeet…’

‘Maar…’ Cathelijn schudde haar hoofd. ‘Het is niet alleen belangrijk wat wij vinden.

Hoe wij omgaan met Pepijn. Het is ook hoe hij zichzelf voelt en hoe hij met zijn eigen

omgaat. Ik zou graag willen dat er manieren waren waardoor hij minder snel agressief

werd of woedeaanvallen krijgt.’

Het was even stil aan de tafel, in de hele kamer eigenlijk, op de televisie na.

‘Ik ga er vandoor, anders kom ik te laat bij gitaarles,’ verbrak Auke de stilte. ‘Later!’

Auke had de deurknop al in zijn hand toen er iemand op hem kwam afrennen.

‘Wacht, ik ga met je mee.’ Het was Iris. ‘Ik heb hier wat foto’s. Ik zag dat er nog wat

tussen zaten voor Sander. Ik ga ze even langsbrengen.’

Auke grijnsde en hield zijn hoofd even schuin. ‘Hmm…’ Deed hij langzaam.

‘Ik moet er gewoon nu uit. Al dat leren de hele tijd, pfft.’ Lachend keek Iris hem aan.

‘Wat jij wilt,’ was Aukes antwoord met het ophalen van zijn schouders. ‘Vind ‘t best.’

‘Opa, ik ga even naar Sander.’ Iris wees naar de mapjes van de Kruitvat die op het

aanrecht lagen. ‘Foto’s wegbrengen. Ik ben wel op tijd terug. Mag wel, toch?’

Joey kwam vanuit de keuken naar zijn kleindochter toegelopen. ‘Jaja, zet je liefste

glimlachje maar weer op. – Ach, je weet dat ik het goed vind. Doe Sander maar de

groeten. Hij zal het wel leuk vinden.’ Enigszins verrast was hij wel. Hij had helemaal

niet gemerkt dat er weer meer contact tussen Iris en Sander was.

‘Klaar? Ik heb niet de hele dag de tijd,’ grapte Auke. ‘Ik wil niet te laat komen.’

‘Nou, schat, wat zeg je ervan? Zullen we zo nog even langsgaan bij Noah?’ Vroeg

Cathelijn zodra ze uit de badkamer tevoorschijn kwam.

‘Lijkt me een goed idee. Die drie redden zich hier thuis wel, lijkt me zo.’ Verheugd

wilde ze zich omdraaien naar haar man. Toen zag ze niet alleen Auke maar ook Iris

buiten lopen. ‘Hé,’ deed ze verbaast. ‘Waar gaat Iris eigenlijk heen?’

‘Ze gaat even naar Sander, de foto’s wegbrengen.’ Onwetend hield hij zijn handen in

de lucht. ‘De rest daarvan is mij ook ontgaan, hoor. Ik ga me in elk geval klaarmaken.’

‘Helemaal lopend? – Ach ja, start de auto maar vast. Ik kom zo. Even m’n tas halen.’

Buiten liepen de twee beiden met een goed humeur, ieder naar hun eigen

eindbestemming. Iris was blij dat ze dit stukje samen opliepen. Op zijn minst gezegd

was ze opgelucht dat ze thuis even weg kon. Ze had genoeg van al dat leren de hele

dag. Of ze het nu gewend was of niet, het was en bleef veel leerwerk.

‘Dus,’ zei Iris. ‘Hoe gaat het eigenlijk met jou en Lise-May?’

Auke voelde dat hij rood aanliep. Alsof Iris gedachten kon lezen. Hij dacht net aan

haar. Al was dat niet toevallig. Eigenlijk dacht hij de hele dag door zowat aan haar.

Aan haar, Valentijnsdag en het zelfgeschreven liedje dat hij wilde instuderen. ‘Alsof ik

wat met haar heb,’ antwoordde hij ontwijkend. ‘Jij dan, met Tim? Hoe is het daarmee?’

‘Ach,’ deed Iris met een lachje. ‘Hartstikke goed, maar dat weet je toch ook wel?’

Even was het stil en Auke vreesde voor een nieuwe poging tot kruisverhoor. Toch

begon Iris tot zijn opluchting over Tim.

‘Het is echt balen dat ik niet naar hem toe kan dit weekend vanwege de proefwerk-

week. Je snapt vast wel wat ik bedoel. Niet dat ik het hier niet leuk heb.’ Ze duwde

grinnikend met haar schouder tegen Aukes arm. ‘Toch is het bij Tim anders. Veel

meer privacy. Ook al heeft hij dan ook nog twee zusjes en een broertje. Met hen akan

ik het trouwens ook erg goed vinden. Tim is echt geweldig aardig.’ Iris voelde zich al-

weer helemaal alsof ze op wolkjes liep.

Gelukkig voor Auke moest hij ergens af en zou Iris omlopen als ze met hem

meeging. Hij wilde het laatste stukje even alleen zijn om na te denken. Het idee om

een liedje voor Lise-May te schrijven vanwege Valentijnsdag was er al een hele tijd.

Alleen was een liedje schrijven gemakkelijker gezegd dan gedaan. Over alles was hij

ontevreden, ook al vond hij het eerst geweldig: een dag erna was hij weer net zo on-

zeker over het nummer als ieder ander liedje dat hij ooit had geschreven. Te lang

twijfelen kon natuurlijk ook niet, want het was al februari en Valentijnsdag kwam

steeds dichterbij en dichterbij. Vanochtend wist hij het ineens: hij wilde het liedje doen

dat hij als eerste had geschreven nadat hij haar voor het eerst had ontmoet. Hij was al

bang dat hij het weggegooid had, maar gelukkig had zijn moeder het bewaard.

Het was heerlijk weer vandaag en hij had het liedje teruggevonden wat hij

wilde in-studeren. Waarom voelde hij zich dan toch zo raar vandaag? Misschien was

het ge-woon het feit dat hij Isolde moest gaan vertellen van zijn gevoelens voor Lise-

May. Hij was nooit goed geweest in het bespreken van zijn gevoelens. Al verging het

hem bij zijn tante vaak beter dan bij zijn bloedeigen moeder. Van kind af aan al.

Hij was blij dat hij één van zijn moeders jongste kinderen was en niet één

van de oudsten. Dan had hij pas rond deze leeftijd zijn tante leren kennen. Op som-

mige momenten wist hij even niet meer wat hij zou doen als Isolde er niet zou zijn ge-

weest. Ze hielp hem bij alles wat lastig en gemakkelijk, leuk en onplezierig was.

Van opzij sloeg Auke het huis van zijn tante gade, diepte de sleutel op uit

zijn zak. Donderdag was ze na het eten meestal gewoon thuis in plaats van in de

muziekschool zelf. Sinds die ene keer waren ze maar overgegaan op haar huis.

Slechts bij bepaalde gelegenheden, zoals recitals of wanneer er bepaalde dingen

nodig waren die ze niet thuis had staan, gingen ze daadwerkelijk naar het gebouw.

Zo te merken was ze zelf al aan het gitaarspelen. Eén van de liedjes van Avril

Lavigne dat Auke haar al zo vaak had horen spelen. Bij het openen van de voordeur

rook hij het direct al – sigarettenlucht. Iets wat hij door de jaren heen vaker wel dan

niet had geroken. Op sommige momenten probeerde Isolde ermee te stoppen. Dit

was een moment waarop ze weer gestopt was met… nou ja, te stoppen. Zuchtend

sloot Auke de deur. ‘Hé, Isolde!’ Riep hij luid. Zo te merken had ze het niet gehoord,

want ze speelde gewoon door.

De woonkamer binnengekomen zag hij dat ze op de tafel stond.

Geamuseerd bleef hij staan, zei niets en wachtte tot ze het nummer had uitgespeeld.

Het was één van de liefdesliedjes die hij zelf ook enigszins kon spelen, alleen al

omdat hij Isolde ze al zo vaak had horen en zien spelen. Ook nu weer kon hij zich

voorstellen dat hij het zelf speelde. Het was prachtig om haar erbij te horen neuriën.

Een onaangestoken sigaret in haar mond voorkwam dat ze erbij ging zingen.

‘If I could say what I want to say, I'd say I want to blow you away. Be with you every

night, am I squeezing you too tight? If I could say what I want to see… I want to see

you go down on one knee - marry me today. Guess I'm wishing my life away, with

these things I'll never say,’ fluisterde Auke de tekst mee. Het was zo zacht dat hij het

zelf amper kon horen.

‘Heel goed,’ knikte Isolde toen het nummer uit was. ‘Je kent de tekst al aardig.’ Ze

sprong van de tafel en liet haar gitaar erop achter.

‘Dat is best gek, aangezien ik het liedje pas voor het eerst hoor,’ merkte Auke

sarcastisch op. ‘Ik durf te wedden dat ik het zelfs kan spelen.’

‘Nou, wat let je?’ Isolde plantte verheugd haar handen in haar zij. ‘Offèh…?’

Auke grijnsde en haalde zijn gitaar uit de hoes. ‘Alleen wel op de tafel,’ opperde hij.

‘En dan het laatste.’ Hij trok de sigaret tussen zijn tantes lippen vandaan. ‘Je zou

stoppen.’ Triomfantelijk maar gemeend streng keek hij zijn tante in de ogen.

‘Je hebt ook gelijk,’ zei ze met een knipoog. ‘Gelukkig weet je niet hoe het voelt om

verslaafd aan zoiets te zijn. Zorg maar dat je die ervaring nooit krijgt ook.’

‘Well, how does it feel?’ Vroeg Auke in het Engels.

‘How does it feel, you’re different from me.’ Isolde knikte. ‘Die kan natuurlijk ook.’

‘Goed zo,’ knikte Auke terwijl hij de sigaret op de bank gooide. Het volgende moment

stond hij al op de tafel. ‘Kom dan,’ zei hij tegen zijn tante. ‘Net stond je er ook nog op.’

‘Ha-ha,’ deed Isolde. ‘Alsof jij degene bent die hier altijd op de tafel speelt, hmm?’

Beiden begonnen ze te lachen, maar zodra Auke de eerste akkoorden aan had ge-

slagen werden ze bloedserieus en gingen ze compleet op in het liedje. Isolde zong.

‘I'm not afraid of anything. I just need to know that I can breathe. And I don't need

much of anything. But suddenly, suddenly…’

‘Zo, hier zitten we dan met ons goede gedrag.’ Isolde gaf Auke één van de

twee bierflesjes die ze uit de keuken had meegenomen.

‘Dat ging best goed, niet?’ Hij was tevreden over zichzelf maar ook over hun solo.

‘Hmm.’ Isolde nam een slok van haar bier. ‘Vertel op. Wat is er aan de hand, Auke?’

‘Wat er aan de hand is?’ Herhaalde Auke en trok een gezicht. ‘Er is zoveel. De zon

die schijnt, de tentamenweek, de liedjes die ik geoefend heb…’ Hij lachte nerveus.

‘Je weet best dat ik dat niet bedoel, mafkees. Ik ken je lang genoeg om te weten dat

er niet zomaar iets is. Je wilt me iets vertellen. Ik zie het aan je.’

Auke zuchtte. Soms was het best lastig wanneer je tante een goede vriendin was.

Maar hij moest streng zijn tegen zichzelf. Dit was waar hij zich al de hele week op had

voorbereid. Vanavond zou hij het vertellen. Hij moest wel, anders had hij nooit genoeg

tijd om het liedje in te studeren. ‘Heb je weleens gehad dat je zo verliefd was… dat je

de hele dag niets anders kon dan aan die ander te denken?’ Wist hij uit te brengen.

Isolde lachte. ‘O ja,’ zei ze. Haar gedachten dwaalden af naar jaren terug. ‘Het was

echt al een hele tijd aan de gang. Het liefst was ik bij diegene in de buurt of… nou ja,

ik kon uren liedjes spelen, zingen… Me voorstellen dat het voor diegene was.’

Auke probeerde het zich voor te stellen. Isolde met een liefje. Nog nooit in zijn hele

leven had hij gezien of gehoord dat Isolde met iemand aan het daten was. Hij vond

het fijn van haar dat ze gewoon open was, ook al had ze zo haar vermoedens. Het

overduidelijke tegenovergestelde van haar zus. Aukes moeder zou hem direct de oren

van zijn kop hebben gevraagd. Ze had daar helemaal het geduld niet voor. Verorber-

de alleen de kennis die zij belangrijk vond en vergat vaak dat je wat wilde vertelen.

‘Ik geloof dat ik sinds die keer dat ik hoorde dat Evi zwanger was niks meer heb ge-

probeerd in de liefde. Kun je nagaan hoe lang dat al niet is.’ Even werd ze stil. Haar

gedachten dwaalden af naar minder leuke tijden. Ze herinnerde zich nog dat ze ner-

gens meer zin in had. Alleen door dat kloterige, verliefde gevoel. ‘Ik wil het heus wel.

alleen geloof ik niet dat ik… Tsja. Ik denk dat ik gewoon niet zo goed ben in de liefde.’

Auke knikte en dacht na over die woorden. Als zijn plan zou lukken en Lise-May voor

hem zou zwichten door het gedoe op Valentijnsdag... Zou het dan alsnog wel stand

houden? Had het eigenlijk wel zin? Ze was niet zijn eerste vriendinnetje. Hij had er al

best wat gehad. Lag het soms aan hem? Kon hij het niet, net zoals zijn tante?

‘Maar daar moet je niet over inzitten. Ik weet zeker dat het goed komt tussen jullie.’

‘Hoe… Wat?’ Verward keek Auke zijn tante aan. ‘Waar heb je het over? Er is niets…’

‘O, kom op Auke. Het straalt er vanaf dat je Lise leuk vindt. Dacht dat ik dat niet zie?’

Auke voelde dat hij rood werd. Het kwam zelden voor dat hij zich ongemakkelijk

voelde bij Isolde in de buurt. Het was haast alsof hij tegen haar had gelogen, alsof hij

zich betrapt voelde… Dat was de laatste tijd wel vaker het geval, ook tegenover

andere Sims. Nog vaker dan normaal dwaalden Aukes gedachten af. Zelfs wanneer

zich er van bewust van was dat er tegen hem werd gepraat of hij moest opletten om-

dat het een vak was waarvoor hij een beter cijfer wel kon gebruiken. Hij kon het niet

helpen. Alles wat er in zijn gedachten voor leken te komen, was Lise-May of het liedje.

‘Oké, het zit zo,’ begon hij langzaam. ’Het is de veertiende Valentijnsdag en ik wil…

nou ja. Ik heb een liedje geschreven. Dat wil ik voor haar spelen.’

‘Dat is echt lief van je.’ Er speelde een glimlach om Isoldes gezicht. ‘Ze boft maar

met je. En geloof me, ze ziet jou ook wel zitten. Ze praat aldoor over je. Over hoe

goed je haar hebt op-gevangen die eerste dag en over dat jullie nog steeds zoveel

optrekken sindsdien.’

‘Hmm…’ Er was alweer een frons op Aukes gezicht verschenen. Zou het ze echt…?

‘Als je haar wilt versieren, moet je wel op tijd aan de slag. Heb je het bij je? Dan

gaan we er samen even naar kijken.’

Auke fleurde meteen op. ‘Oké!’ Enthousiast tikte hij zijn flesje tegen het hare.

Datzelfde moment stond Iris voor een dichte deur. Er werd maar niet open

gedaan. Ook al had ze al vijf keer aangebeld. Daarom had ze maar besloten om de

foto’s in de brievenbus te doen. Ze slaakte een zucht. Geen idee waar Sander uit-

hing. Vast weer bij één of andere vrouw. Ze was er zeker van dat hij een leuke tijd

had. Wel vond ze het jammer dat ze nu niet even bij hem naar binnen kon. Het had

haar eigenlijk wel leuk geleken om even bij te kletsen. Ze wist niet eens meer

wanneer dat voor het eerst was geweest, laat staan wanneer voor het laatst.

‘Nou, Sander, je mag je brievenbus weleens leeg halen,’ merkte Iris verontwaardigd

op. Ze moest een hele stapel bankrekeningen optillen om de foto’s in de bus kwijt te

kunnen. Als ze maar niet zouden beschadigen zo. Dat zou zonde zijn.

‘Iris,’ klonk het op gedempt volume. ‘Wat doe jij nou?’ Sander stond voor de deur.

‘Hé, Sander!’ Direct trok Iris haar hand terug uit de brievenbus. ‘Ik kwam langs om…

nou ja.’ Ze knikte even naar haar hand. ‘Ik heb foto’s! Van de verjaardag laatst.’

Sander glimlachte prompt en stak zijn hand uit naar de deurknop. ‘Kom erin,’ zei hij

toen hij de deur geopend had. ‘Sorry dat het zo lang duurde. Ik stond onder de

douche,’ verontschuldigde hij zich. Hij meende het serieus. Echter zei hij er niet bij dat

hij eerst expres niet open had gedaan. Wie het ook was geweest: hij had geen zin

in bezoek. Uiteindelijk had hij gedacht dat het bezoek wel weer weg was gegaan.

Toen hij Iris dacht te herkennen, stond hij beneden voor het wist. ‘Foto’s dus,’ zei hij

om de stilte te verbreken waarin Iris bewonderend rondkeek. ‘Eh, kom verder. Wil je

wat drinken? Iets fris, koffie, thee?’ Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en sloeg zijn

armen over elkaar om zich wat meer op zijn gemak te voelen.

‘O, koffie is prima.’ Iris gebaarde met haar hand dat het haar eigenlijk niet veel

uitmaakte. Ze volgde hem de keuken in. ‘Hoe gaat het met je?’

Hun blikken kruisten even. Sander zag de oprechte blik in Iris’ ogen. Hij toverde een

glimlach tevoorschijn. Hij wist steeds niet waarom hij toch open had gedaan. ‘Oké.’

Iris wist niet zeker of die oké nu sloeg op haar antwoord of op haar vraag. In stilte

keek ze toe hoe hij de koffie zette. ‘Ik dacht: ik kom maar eens langs. Oma had nog

van die foto’s liggen. Ze is nu met opa naar Noah toe. En ach ja. Anders liggen die

foto’s daar ook maar te liggen, weet je.’ Met een lichtelijk opgelaten gevoel probeerde

ze zo’n positie aan te nemen dat ze oogcontact met Sander kon maken.

Sander op zijn beurt deed zijn best om Iris’ blik te ontwijken. Hij kon het niet geloven.

De afgelopen tijd had hij zoveel over haar na lopen denken, maar nu ze hier ineens

voor zijn neus had gestaan was hij totaal overrompeld. ‘Goed,’ verzuchtte hij. ‘De

koffie loopt. Laten we even gaan zitten.’

Het was al zo’n automatisch iets dat hij dat zei tegen z’n one night stands dat hij zich

niet realiseerde dat er overal was in de kamer lag. Bij hen maakte dat niet uit. Bij Iris

wel. Shit, ook dat nog. Hij kon zich wel voor zijn kop slaan. Zo kwam hij al helemaal

over als een zichzelf verwaarlozend iemand.

‘Eh, wacht. Ik maak wel even plek voor je.’ Sander liep op een stapel was af en wilde

die op de grond gooien, maar Iris glipte langs hem heen ten teken dat het niet hoefde.

‘Ik mankeer niets aan m’n handen.’ Ze schoof de hoop van de bank. ‘Boeiend. Ik heb

ook zo vaak rotzooi.’ Grijnzend keek ze van de zooi op de tafel naar Sander, die ver-

twijfeld achter haar stond. ‘Lief bedoeld, maar maak je maar geen zorgen, Sander.’

‘Oké. Ik eh… ik ga nog even naar de keuken. Vast kopjes klaarzetten. Ik kom eraan.’

Iris ging op de bank zitten en staarde naar de andere bank. Wat was het toch geinig

om te zien dat Sander nog steeds niets was veranderd. Als ze terugdacht aan zijn

studententijd was er Dennis nog geweest die de rotzooi achter zijn kont opruimde.

Hier was er geen Dennis. Zich dat beseffende verscheen er weer een glimlach op

haar gezicht. Iris kon niet wachten tot Sander de foto’s zou zien. Vroeger had hij meer

dan eens een foto geschoten. Ze meende net nog een stel foto’s op zijn koelkast te

hebben gezien van die tijd. Tijd om daar nieuwe foto’s aan toe te voegen. Vooral

omdat het foto’s waren van met zijn moeder. ‘Lukt het?’ Riep ze over haar schouder.

‘Ja, ja, ik kom zo.’ Sander stond in de keuken moed te verzamelen om terug te gaan

naar de kamer. Waarom sloeg hij ineens op tilt? Hij was zo geschrokken van Iris’ stem

dat hij zich brandde aan de aansteker. Van de zenuwen liet hij zelfs zijn sigaret in de

gootsteen vallen. Hij zag hoe die langzaam water opzoog. Gadverdamme. Die ging hij

toch niet meer oproken? Maar wat moest hij dan? Hij kon zich niet heugen dat hij

ergens nog een ander pakje had liggen…

Ach, wat boeiden die stomme sigaretten ook. Alsof hij daadwerkelijk daarom naar de

keuken was gegaan. Hij wilde gewoon even nadenken. Al tijden was hij aan het na-

denken. Over alle meisjes die hij ooit had gehad, over alle vrouwen die hij had ver-

slonden. Nu stond het meisje met wie hij het langst van allemaal had gehad ineens in

zijn woonkamer en hij raakte in paniek. Hij, meneer de versierder himself.

‘Je hoeft niet in de keuken te roken, malloot.’ Iris rolde met haar ogen. Haar stem

deed Sander opschrikken. Ze zag het en begon te lachen. ‘Zo’n slecht geweten?’

Sander haalde zijn schouders op. Ze moest eens weten. ‘Tsja, eigenlijk wel.’ Lang-

zaam draaide hij zich om. Misschien moest hij het gewoon onder ogen zien.

Daar stond hij dan zijn natte vinger aan zijn jeans af te vegen. Nog steeds wist hij

niet wat hij moest zeggen. Door de manier waarop Iris naar hem keek maakte het

niet uit. Iets in die blik maakte dat hij compleet rustig werd, zich ontspande.

‘Hoe gaat het nou echt met je?’ Het was geen verwijt, het was geen luchtige

herformulering van haar vraag. Iris straalde nog steeds die oprechte kalmte uit. ‘Hm?’

Dat alles bij elkaar zorgde ervoor dat Sander zwichtte. Hij voelde zich ineens het

kleine jochie en bijna sprongen de tranen in zijn ogen. ‘Ach, het is gewoon zo vertieft

allemaal. Dat gedoe met pa… Eigenlijk wilde ik net al naar bed gaan.’

Iris knikte begrijpend. ‘Ik weet dat het niet gemakkelijk is…’ Ze ging op het aanrecht

bij hem zitten. ‘Oma vertelde dat hij laatst stampij heeft lopen maken. Het is ook kut.’

Sander knikte. Hij had geen zin om verder uit te wijden over de liefdesproblemen die

hij had. Daar wilde hij haar niet mee lastigvallen. ‘Het is net als vroeger, weet je. Toen

ik zo vaak ruzie had met pa. Van de week stond hij ook op die manier te schreeuwen.’

‘Wij beseffen ons wel dat we het ons beseffen. Het lastige is alleen jezelf eraan te

herinneren dat híj het zich niet beseft.’ Noah was niet haar vader, maar wel haar

lievelings oudoom. Iris glimlachte flauwtjes en duwde met haar voet tegen die van

Sander. ‘Weet je nog toen ik vroeger zo vaak langskwam? Ik kwam zeuren over wat

er misging in mijn leven. Over de ruzies die ik thuis had. Jij had dat gezeur toen net

een paar jaar gehad. Het was echt te gek om je verhalen daar over te horen.’

Langzaam ging Sander rechtop zitten bij de herinneringen aan de vele ruzies. ‘O,

dat herinner ik me nog maar al te goed. De keren dat hij zeurde omdat ik een sigaret

had gerookt of ik teveel had gedronken…’ Even schudde hij zijn hoofd. ‘Dat was het

enige waarover hij zeurde. De eerste jaren zeurde alleen mam over m’n cijfers. Ze

waren altijd te druk om het op te merken en ik kon het best lijen op m’n cijferlijst. Wat

een leven, man.’ Grinnikend zat hij te denken aan de manieren waarop hij aandacht

zocht bij zijn ouders. ‘Soms zou ik gewoon willen dat hij daar nog over kon zeuren,

weet je. Het is niets vergeleken met de stuf die hij ons nu aandoet. Zonder dat hij het

zelf doorheeft nog wel…’

Sander liet zich van het aanrecht glijden. ‘Dan die ene keer waarbij pa ‘s

avonds thuiskwam en ik op de bank lag met Dennis. We waren totaal bezopen en

knetter stoned. Dat had je echt niet willen zien, geloof me.’

Iris kreeg pretlichtjes in haar ogen. ‘Wat zei Noah? Was hij erg boos?’

‘Ik dacht dat we het nooit meer te boven zouden komen. Dennis meende dat er een

inbreker was. Hij zag de koplampen van de auto door de struiken, weet je. Helemaal

in paniek waren we natuurlijk. We waren zestien ofzo. Dat gezicht van pa!’

Iris proestte het uit. De manier waarop Sander vertelde was als vanouds geweldig.

‘Pa vond dat we niet zoveel hadden moeten drinken en zou het Joey en Cathelijn

vertellen als hij het nog eens merkte. Dennis en ik zorgden dus gewoon dat Noah het

niet meer zag. Probleem opgelost.’ Sander grijnsde als een tienerjongen.

‘En wat van de wiet? Of wat het dan ook was? Wat zei hij daarover?’

Sander haalde zijn schouders op. ‘Dat merkte hij niet eens. Het was al een paar uur

terug en we hadden niet gerookt in de woonkamer zelf, dus hij rook het niet.’

Iris schudde haar hoofd. ‘Wat waren jullie ook een boeven. Ik geloof dat dit weer

mooi is om Dennis mee te chanteren.’ Iris grinnikte en trok een gezicht ten teken dat

ze een grapje maakte. ‘Het is me wat.’

‘Dan was er nog die keer dat Dennis betrapt was met joints ofzo. Wat het ook was,

Joey en Cathelijn waren niet bepaald blij. Ik weet nog dat pa en ma zo blij waren dat

ik daar niet aan deed. Ze moesten eens weten wat voor puberaal kind ze hadden.’

Iris giechelde. ‘Ik geloof dat je nog steeds geen spat bent veranderd.’

Sander glimlachte flauwtjes. Waarom had hij soms toch het idee dat de Sims die het

dichtst bij hem stonden hem totaal niet kenden? Het was altijd al zo geweest, maar

Iris was één van de weinigen bij wie dat vaker niet zo had geleken. Alles veranderde.

‘Als je daarmee bedoelde dat ik nog steeds geen nee zeg tegen een biertje.’

Iris begon opnieuw te lachen. ‘Nou,’ begon Iris lachend. ‘Laten we het er dan maar

op houden dat ik ook niet veranderd ben.’

‘Bier in plaats van koffie – waarom ook niet?’ Sander lachte. ‘Is ook nog nooit

misgegaan…’ Hij pakte twee flesjes Heineken uit de koelkast en ontdopte ze.

‘Net zoals die ene keer dat we naar Being 20 gingen en we ‘I Don’t Feel Like

Dancing’ deden van The Scissor Sisters tijdens de karaokeavond?’ Vroeg Iris.

‘Die club waarin Dennis een andere keer dat drinken over dat bitchy meisje heen

stootte? Inderdaad, ik herinner haar me nog maar al te goed.’

‘Ze had het een soort van verdiend. Dennis behoorlijk veel moeite gedaan om dat

kind een drankje aan te bieden, maar ze was zo arrogant…’ Iris zag het gezicht nog

voor zich van het meisje nadat Dennis haar drankje om had gestoten. ‘Haar hele topje

was drijfnat. Alles plakte en – oh God – haar D&G-tas zat ook onder.’

Sander grinnikte. ‘Daar moet ik nog ergens foto’s van hebben. Van die avond…’

‘Over foto’s gesproken!’ Iris haalde het stapeltje uit haar vestzakje en legde ze op

het aanrecht. ‘Nog iets om aan je koelkastcollectie toe te voegen.’ Ze knipoogde.

En dat was dat, alweer een update

af! Het gaat erg hard de laatste tijd

en ik kan niet anders zeggen dan

dat ik het helemaal te gek vindt! Erg

mooi ook om te zien hoe jullie keer

op keer enthousiast zijn en dat laten

blijken!

Vooral Marieke wil ik nog even be-

danken. Er is haast geen betere

manier dan met jou tegelijk op te

werken aan de updates! Simply

great. =)

Tot de volgende keer!

Xx Ilse