Het was al laat in de avond toen Linte en Ruth arriveerden. Samen begonnen ze te vertellen over de gebeurtenissen in de winkel aan hun ouders. Max sliep al vrij vroeg maar werd wakker door zijn grommende maag. Zachtjes liep hij naar de keuken en hoorde stemmen van buiten.

Turend keek hij naar de pan waar een heerlijke geur uit kwam. ‘Mocht ik dat maar eten.’mompelde hij zachtjes. Hij ging dichterbij de pan staan en snoof nogmaals de lekkere geur op. Overduidelijk was dat een geur waarvan hij niet wist wat het was. Voorzichtig probeerde hij er een hapje van te proeven.

Maar meteen deinsde hij achteruit. De pan vloog in brand en het vuur spetterde al bijna in zijn ogen. Verschrikt en verstijft van angst keek hij naar de pan met vuur. Hij wist niet wat hij moest doen. Diep dacht hij na. Wat had hij nou geleerd van zijn ouders?

Als er brand is dan moet je… Maar voordat Max daarover kon nadenken zette hij nog een stap achteruit. Een wind van vuur vloog hem bijna om de oren. ‘Help! Vuur! Help!’ Max schreeuwde zo hard als hij kon maar zijn stem was te zacht.

Het vuur vloog al vliegensvlug om zijn tenen. Schreeuwend van de schrik en de pijn verhief hij zijn stem. ‘Help!!’ Maar niemand hoorde Max roepen. Huilend zakte hij een beetje in elkaar. Maar doordat hij niet verder wou verbranden sprong hij omhoog.

Maar amper reageerden zijn benen. Zijn benen deden zo’n zeer. Nog even en het vuur brandde zich in het gevoelige huidje van Max. Er ontstonden al grote wondplekken en sommige huid-delen gingen open. Het vuur verspreidde zich alleen maar.

Max kon niet wegrennen. Hij kon nog maar amper staan. Zijn benen waren te zwak geworden. Nog even en hij lag op de grond. Nog steeds schreeuwde hij om hulp. De pijn deed hem huilen. ‘Mam help! Help me!’

Langzaam begon het tot hem door te dringen dat niemand hem zou horen. Maar waar was de brandweer? Waarom ging het brandalarm niet af? Toen wist hij het weer. De batterijen waren op. Tranen vielen op de grond alsof het regendruppels waren. De pijn was te erg.

Het bewust zijn was al bijna van hem weggenomen toen Lisa de keuken binnen kwam rennen. Eindelijk had ze buiten het geschreeuw van haar zoon gehoord. Geschrokt keek ze naar Max die pijn leed door het vuur dat hem ingesloten had.

‘Alex, Alex, kom gauw!’ riep Lisa. Paniekerig draaide Lisa zich keer op keer om. Haar zoon was levend aan het verbranden. De tranen vielen over haar gezicht. Hoe kon ze zo dom zijn geweest om het fornuis aan te laten staan terwijl ze buiten was!

Ze moest Max uit de brand halen. Opeens zag ze Max niet meer. ‘Max waar ben je?’ vroeg Lisa. Zacht door het vuur kwam een huilend stemmetje. ‘Mam, ik ben, uche, uche, hier. Ga ik dood?’ De stem van Max liet Lisa trillen. ‘Je gaat niet dood lieverd. Alles komt weer goed.’ Maar Lisa meende het niet. Er was nog maar een kleine kans dat Max dit zou overleven.

Daan kwam haastig met Alex naar binnen gerend. Meteen keerde Alex zich om en belde de brandweer. Daan daar in tegen nam niet meteen actie en verstijfde ook van angst. ‘Wat is er gebeurd? Waar is Max?’ angstig keek Daan om zich heen. Dit kon niet waar zijn. Op een verjaardag moet zo iets gebeuren!

Lisa deinsde plots naar achteren. Ze moest wel voorkomen dat zij ook niet ingesloten werd door het vuur. Langzaam zakte Max in elkaar met gesloten ogen. Hij leefde nog, maar door alle pijn was hij weg van de wereld. Daan kon amper bevatten wat er gebeurd was.

Hoe kon Max nu nog gered worden van een tragische, pijnlijke dood. Bij iedereen vloeiden de tranen over het gezicht. Max was bijna weg. Weg uit het gezin voor altijd. Er was nog maar een kleine kans dat Max het zou over leven. Lisa en Daan begonnen het al op te geven. De brandweer was er nog steeds niet.

Opeens schoot Lisa’s arm naar voren. ‘Max, pak m’n hand vast.’ riep Lisa. Maar Max hoorde niks, hij was bewusteloos geworden. De arm van Lisa stook uit nar Max door het vuur. Maar toen Lisa geen hand toegereikt kreeg trok ze hard hand snel terug. Het was te laat.

In de straat kwam een rood gekleurde auto met rode knipperende lichten. Het was de brandweer. Misschien nog op tijd om de keuken te redden van de brand. Maar om Max te redden was al opgegeven bij familie Vochel.

Al een paar keukenkasten waren binnenshuis verbrand. Lisa, Daan en Alex zagen Max niet meer door het vuur heen. De vraag was diep in hun hoofd: Is hij gestorven en alleen maar as is van hem over? Of leeft hij misschien toch nog? Snel kwam de brandweer naar binnen gerend.

Meteen kwam de man in actie. Lisa greep naar hart. Kon hij Max nog redden? Vol verbazing van de techniek die de brandweer gebruikte keek Lisa toe. Ze zag Max lichaam nog iets door het vuur bewegen. Haar hart werd gerustgesteld. Max leefde nog.

Daan daar in tegen was helemaal overstuur. ‘Max, ik zie hem niet! Hij is echt! Echt!’ Lisa keerde zich om en snauwde: ‘Zie je hem dan niet bewegen? Hij leeft nog.’ Maar voordat Daan haar kon zeggen dat ze het gefantaseerd had draaide Lisa zich teleurgesteld weer om.

Ze zag nu ook zelf dat Max was gestorven en er alleen maar as van hem over was gebleven. Daan beg9on te snikken. ‘Dit, dit kan niet waar zijn. Dit moet een nachtmerrie zijn!’ Maar het was geen nachtmerrie. Het leven is hard. Daan begon die zin steeds in zich op te nemen.

‘Wat is er Daan? Waarom huil je? Max is toch niet echt gestorven?’ vroeg Alex. Maar toen Alex het as zag verschijnen toen de rook weg vaagde schrok hij zich kapot. Max was gestorven. Weg van de wereld. Zijn zoon heeft op een tragische en pijnlijke manier de dood mee gemaakt.

Daan schudde zijn hoofd zacht op en neer. Een pijnlijke steek in zijn hart en het verdriet dat hij niet liet zien aan de buitenkant was groot. Eigenlijk moest hij huilen maar toch probeerde hij dat te onderdrukken.

Helaas, er was geen teken van loeven meer tussen het as. Het vuur werd uitgedoofd en de rook vaagde weg met de lucht. Alleen een zwarte hoop van dood bleef achter.

Opeens verscheen er een wit licht. Een stuk as dat op de grond lag verdween. In de plaats daarvan verscheen het overgeblevene van Max. Een urn. Dat was het ware bewijs dat Max niet meer bij hun gezin was. Maar weg.

Linte kwam van buiten naar binnen gerend. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ vroeg ze ongevoelig. Lisa keek op. ‘Je broer Max is, is…’ ‘Hij is gestorven Linte.’ vulde Alex aan. Linte keek verschrikt naar het as en de zwarte rook. ‘Is er dan brand geweest? Maar hoe?’ stammelde Linte.

Lisa balde haar vuisten. ‘Het is allemaal mijn schuld. Ik dacht dat ik het vuur waar de pan op stond uit had gezet maar dat bleek niet het geval te zijn. Toch weet ik zeker dat ik hem heb uitgezet.’ Lisa liet een traan ontsnappen uit haar oog.

Alex hield het niet langer vol. ‘Mijn zoon, mijn zoon.’ huilde hij. Zijn gezicht begroef hij in zijn handen. ‘Dit moet een nachtmerrie zijn. Dat moet, dat moet!’ Lisa voelde de pijn in haar hart. Was het echt haar schuld? Ze wist toch echt zeker dat het vuur uit was toen ze naar buiten gingen.

Even bleef iedereen starend staan kijken naar de urn toen Ruth opeens binnen kwam wandelen. ‘Waarom ga je niet slapen Linte? Waarom is iedereen nog op?’ vroeg Ruth. Linte keek haar geïrriteerd aan. ‘Max is gestorven!’ Linte keek woest Ruth aan. ‘Het spijt me… Ikk ikk ik wist dat niet.’ stamelde Ruth.

Zachtjes begon Ruth te huilen. Meteen draaide Linte zich om. ‘Het spijt me. Ik had niet zo vel tegen je moeten reageren. Ik ben gewoon in de war van alles.’ ‘Het geeft niet.’ zei Ruth. De meiden sloegen elkaar om de hals terwijl de tranen over hun gezicht vielen.

Ook sloeg Daan zijn moeder om de hals. ‘Het komt mam. Het is niet jouw schuld. Ik weet het zeker.’ Lisa hield Daan dicht tegen haar aan. Alsof ze Daan moest beschermen.

Jordi lag de hele tijd boven op zijn slaapkamertje rustig te slapen. Maar toch moest hij om de een of andere reden naar beneden komen. ‘Hallo allemaal.’ riep hij vrolijk terwijl hij de keuken binnen liep. Eerst snapte Jordi niet wat er gebeurd was maar zodra Alex alles had uitgelegd werd Jordi stil. ‘Mijn beste vriend. Nee, zeg me dat het niet waar is pap.’ Jordi begon meteen te huilen.

Hij zag Max aan als zijn beste vriend van de wereld. Het nieuws was dan ook erg hard aangekomen. Een heel uur lang huilde hij zonder op te houden. ‘Je moet alles er gewoon uit huilen en niet opproppen.’ Had Linte gezegd.

Maar na dat uur troostte Lisa haar zoon nog even waardoor Jordi alleen nog maar begon te snikken.

De hele familie was ontroerd over de tragische gebeurtenis. Elke dag kwam dan ook één van de familie leden even kijken naar het graf en rouwde.

Een paar

weken later.

Silvia kijkt een beetje verdrietig uit haar bedje. ‘Mama, mama.’ roept ze steeds zachtjes. Haar kleine geluidjes geven een teken aan wat ze precies wil. De blauwe ogen van Silvia kijken vaak gericht naar de dingen waarmee ze iets wil duidelijk maken. Nooit is haar stem hard of schreeuwt ze, maar roept ze zachtjes.

Maar jammer genoeg hoort niemand de kleine Silvia roepen. Ruth staat ion de badkamer. Mompelend duwt ze de lade dicht. ‘Waarom is de sfeer sinds die laatste gebeurtenis zo veranderd?’ zucht ze.

Zachtjes begint Ruth te snikken en rollen er tranen over haar wangen. Ze hoort niet dat Daan opeens achter haar staat. ‘Waarom huil je?’ Ruth draait zich om. ‘Ik moest gewoon even huilen.’ antwoordt ze. ‘Het geeft niet.’ fluistert Daan en hij omhelst zijn zus.

In de woonkamer omhelst Linte Jordi. ‘Ga je lekker slapen broertje?’ vraag Linte. Jordi knikt glimlachend. ‘Hopelijk ga ik over iets vet stoers dromen.’ Allebei schieten ze in de lach. ‘Hopelijk wel Jordi. Nou welterusten.’ zegt Linte.

Jordi zucht en loopt vervolgens de trap op om zijn slaapkamer in te gaan. Als Jordi uit het zicht van Linte verdwenen is begint Linte te huilen. Wat ze had ze dat graag ook bij Max gedaan. Thomas begreep alles en heeft haar ook erg getroost. Daar door is Linte er al bijna helemaal overheen.

Inde badkamer praten Daan en Ruth serieus over het winkelgebeuren van Linte en Ruth. ‘Zit er niets achter?’ vraagt Daan. Ruth schudt haar hoofd. ‘Ik snap alles niet meer maar laatst kreeg ik een rare droom. Een droom waardoor ik iets begrijp.’ Daan kijkt raar op. ‘Een droom?’

‘Ja, het was een droom maar zo echt.’ ‘Wat voor droom dan?’ vraagt Daan. ‘Nou over een roos. Een roos die ervoor zorgt dat wij nog in leven blijven.’ Daan trekt een raar gezicht. ‘ik snap het niet meer. Een roos die ervoor zorgt dat wij nog leven?’ ‘Wacht ik leg je mijn hele droom wel uit.’ antwoordt Ruth.

Maar voor Ruth dat kan wordt iedereen geroepen. In de kamer van Silvia staan Alex, Lisa en Linte al voor het bedje van Silvia. Alex is alweer in huilen uit gebarsten. ‘Dit kan niet waar zijn. Waarom doen ze ons dit aan.’ zegt Linte woedend.

Het bedje van Silvia is leeg. Silvia is weg. Opeens ziet Linte een briefje liggen in het bedje. ‘Kijk een briefje!’ Snel grist Linte het briefje uit het bedje.

Linte leest het briefje voor: ‘’Wij zijn degene die ervoor hebben gezorgd dat er brand kwam in jullie huis een paar weken terug. Daardoor hebben wij ervoor gezorgd dat er iemand is gestorven. Nu hebben we jullie kleinste meisje ontvoerd. Als jullie haar terug willen moet je maar aan Ruth vragen wat je moet doen of het meisje wordt gedumpt in de sloot.’’ Lisa barst in huilen uit.

Al snel krijgen ook Daan en Ruth te horen wat er gebeurd is. Ruth slikt door haar keel. Even weet ze niet wat ze moet zeggen maar dan schiet het door haard hoofd. ‘Het zijn die jongens van de dreigingen en de mails. Ik heb jullie nooit iets verteld over de briefjes die ik altijd kreeg op school. Maar ik dacht dat het niet nodig was.’

‘Wat is het Ruth? Wat is het?’ vraagt Linte. Ruth staart naar beneden. ‘Kom, laten we het in de woonkamer bespreken.’ Iedereen knikt en volgt Ruth. Nu kan Ruth er niet meer onder uit. Het moet gezegd worden. Ze moet zeggen wat er allemaal aan de hand is.