VAN C. SCHIPPER UIT OP 1 AUG 92

TENENO nummer : 1

OENTEN

TENENO 1

TENENO 1

REDACTONEEL

TENENO verschijnt eens in de dre maanden. Te bestellen door overmaking

10.- (excl. porto) voor nr 2 t/m 4 op giro 5263240, tav TENENO, Rotterdam

TENENO 1

TENENO 1

HET ZWEMBAD

HET ZWEMBAD

ONSCHULDIG

ONSCHULDIG

Op die zomeravond na een werkdag in de bollenschuur fietsten we samen door de polder. We lachten over de grappen uit de laatste aflevering van Mork en Mindy. In het zwembad kwam Simone aangelopen in een zwart badpak. Ze dook vanaf de hoge duikplank. Ik volgde haar met een sprong vanaf de kant. Even later gooiden we een bal over en weer. De bal kwam tussen ons in en ik zwom er met mijn beste schoolslag naar toe. Toen kwam ook Simone aangekrold. We grepen tegelijk naar de bal. Wor-stelden in het water. Simone was bijna even sterk. Toen Simone de kant op klom schrok ik me dood. Haar badpakdoorscheen en je zag haartjes rond haar bobbel. Ik liet echtniets merken, liep gewoon achter haar aan het grasveld over. We gingen voor de bosjes zitten. Het was stil in het zwembad. Misschien was het deze avond ooknet effe te koud om te gaan zwemmen. Vanaf onze plaats zagen we maar een paar mensen lopen verderop. Ik rilde. Trok mijn benen verder op en schroefde mijn armen eromheen. Simone kwam uit Amsterdam. Daar ging het tussen jongens en meis-jes heel wat ruiger, dan hier in de polder. Ze had dit nooitprecies uitgelegd. Ik vond het ook onzinnig om er verder over te vragen. Simone zat naast me en keek ook recht voor haar uit. Dat was in ieder geval wat ik dacht. De rillingen werden steeds erger. Ik hoopte maar dat ze het niet zou merken. Ze was opeens ook zostil! De stilte duurde maar voort en de twintig centimeter die ons scheidde ... die werden nooit overbrugd. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik was toch al vijftien!! #

Een broeierige zomerdag aan het begin van de middag. In eendrukke winkelstraat stak een jonge vrouw de weg over. Ineens zag ik haar lopen. Mijn ogen focuste zich op haar elegant golvende billenpartij. Mijn hart ging bonken. Ze liet me niet meer los. Toen ik ook mijn zachte hand op haar lichaam dacht te leggen,was het alsof ik mezelf brandde. Toch moest ik door zetten. Ik streelde de heupen, gleed rond de taile, langs de glooiïng van de ribbenkast tot over haar borst. Ik masseerde de schouderbladen. Mijn vingers gleden langs haar nekspieren onder het recht gekapte dikke blonde haar. In mijnhandpalmen nam ik haar spierballen, de mooiste ronding van haar tors. Ik wilde deze schoonheid omdraaien om mijn volle lichaam in haar armen te leggen. Maar deze mysterieuze blonde dame liet zich niet omdraaien. Ze slaakte geen zucht. Terwijl het beeld op mijn hoornvlies barstte stapte ze ongehinderd verder. #

LIFTEN

LIFTEN

TENENO 1

TENENO 1

Donalds bordje AMSTERDAM toonde zich aan de zoveelste voorbijrazende auto. Op goed geluk keek hij eens achter zich. Eeneindje verderop was een zwarte saab gestopt. Donald zette hetmeteen op een loopje. Het portier werd al geopend. - Zet het kerststukje maar achterin , zei een zwoele stem Donald opende en sloot het achterportier. Terwijl de blondejonge vrouw snel optrok, deed Donald zijn riem om. Hij keek even opzij om haar beter te observeren. Lang blond haar zat strak over haar voorhoofd naar achter toe in en staartje. Op haar rechte neusje rustte een rond brilletje. Haar ogen strak naar voren gericht waren voor Donald nietzichtbaar. Een strakke zwarte truitje accentueerde twee volle borsten. haar benen waren gehuld in een geborduurde panty. Een rokje bedekte maar net haar dijen. Donald kon zijn ogen echt niet van haar stevige benen afhouden. Toen zij zijn interesse bemerkte legde ze een hand op haarbovenbeen. Donald schonk er verder geen aandacht aan. Hij begon een praatje over het weer. Laat op de avond in de kroeg kreeg het verhaal zijn vervolg. - Je had haar moeten vragen of ze ook zo'n fantastisch ondergoed aan had. Ze droeg vast kousen!? - Nee, daar was het rokje te kort voor. - Je had moeten vragen of haar slipje net zo mooi geborduurd was als haar panty!? - Tja, weet je ..... Ze had blond haar, donkere wenkbrauwen dan heeft ze vast een donkere venusheuvel. - Je had gewoon een hand op haar dijbeen moeten leggen en langzaam omhoog moeten strelen. - Op de snelweg met een vaartje van 120..... Ja, dan heeft ze vast nog wel tijd zich ook op andere dingen te concentreren! - Ik heb het wel eens gedaan. Gewoon midden in de stad. We stopte gewoon voor een zebrapad..!! - Gaat ze ineens volop in de remmen, dan zit je hand ineens twee keer zo diep. De twee vrienden bulderde het uit van het lachen. #

TENENO 1

TENENO 1

VERVOLGD

VERVOLGD

DE KATER DE KATER

Een koude rilling doorvoer mijn lichaam. Niet lang daarna daalde een kussen neer op mijn gezicht. Alle jongens lachten. Met een schok zat ik rechtop. De volgende slag probeerde ik af te weren. Terwijl ik uithaalde verloor ik mijn evenwicht. Met een klapkwam ik anderhalve meter lager op de grond terecht. Ik stond op om de pestkop een ram te verkopen. Na een zacht stootje zakte ik echter weer in elkaar. Voor de derde maal klonk een lachsaldo. Geen woord kon ik meer uitbrengen. Braakneigingen ontnamen almijn kracht. Ik moest wat doen. Toen rende ik de jongensslaap-zaal uit. Om de hoek schoot ik de plee in. Zeven keer ging ik over mijn nek. Op mijn knietjes. Voor de pleepot. Geradbraaktstrompelde ik terug. Op het eerste stapelbed viel ik in zwijm. Er kwamen en gingen boze dromen. Ik reed weer met mijn dronken kop in de greppel. Op het slotfeest van de werkweek had ik me flink misdragen. Had ik de juffrouw Nederlands tijdens hetdansen tegen me aangetrokken om haar te kussen?. De Scheikunde-leraar ja, die lulde ik helemaal overhoop. Vele anderen met hem heb ik voor alles en nog wat uitgemaakt. Vanaf het begin van de avond sopen wij als beesten. Julia enCaroline had ik niet meer gezien. Terwijl ze er toch haddenrondgelopen. Wat was er toch mis geweest met de reenstand opAmeland? Stinkend naar zweet en schraal bier werd ik wakker. Rillend van de kou. Aan de ontbijttafel was iedereen al aangeschoven. Stilletjes ging ik er bij zitten. Na de eerste hap speerde ikterug naar de plee. Niemand lette op mij. Dat was mijn enigetroost. Met mijn laatste krachten pakte ik mijn spullen bij elkaar.Rillend van de koorts ging ik op de fiets naar het dorp. Daar leverde iedereen van de school de fiets in. Op de boot kroop ik in een stil hoekje. Ik nam me één ding voor: - Nooit zal ik mij de afgelopen vijf dagen nog herinneren!. [ wordt dit vervolgd? ]

Gedachtes als rondbeukende zware mokers vermorzelden mijn zondagsrust. #

CHANEL

CHANEL

TENENO 1

TENENO 1

Hoe ze eruit zag... hoe ze heette ... Joost weet het wagod niet meer!! Toch zal het wel een stoot geweest zijn. Anders had Joost haar nooit gevraagd: - Je kan wel op me komen zitten. Hij sloeg met platte hand op zijn bovenbeen. Ze daalde neer. Met Joost's linker hand gleed hij meteen onder haar jasje. De andere hand legde hij op haar bovenbeen. De studente perste haar benen tegen elkaar. Joost concentreerde zich op zijn linkerhand die onder haar T-shirt kroop en haar naakte rug streelde. Joost boog zijn gezicht naar voren stopte zijn neus achter haar oortje. Een hemelse geur kwam Joost tegemoet. - Hmmm! - Chanel, zei ze trots, erg duur!! Joost draaide zijn hoofd en bracht nu zijn oorlelletje bij haar neusje. - Kouros, zei hij stoer. - Dat is ook heel lekker!! Joost streelde met zijn rechterhand haar wang en slapen. Zachtjes kwamen ze nader. - Jou parfum vermengt met de geur van je huid... , zei Joost met warme stem, ...het is erg opwindend! Hun lippen versmolten. Twee tongen strengelde inéén. Joost'slinkerhand volgde het buikje, ging op zoek naar haar borsten. - Ik kan het toch niet zo goed met al die mensen om me heen,fluisterde miss Chanel zacht. - Toch kunnen ze niet alles zien. Joost stelde Chanel gerust. Hij stak zijn hand onder haar BH en gaf haar een kleffe zoen. Joost was zich al lang niet meer bewust van de tien anderestudenten en studentes die de paar vierkante meter van detreincoupe bevolkte. Hij had alleen zin om te sexen. Het eerste OV jaarkaart treinfeest, een nacht lol maken in detrein tussen A'dam en R'dam , stond ver van hem af. Terwijl de trein voortraasde had Joost alleen nog oog voor de knoopjes van haar spijkerbroek. Met een schok kwam de trein tot stilstand. Twee pneumatischedeuren opende zich en toonde een nog leeg perron. Chanel sprong op. Na een laatste knipoog was ze spoorloos verdwenen. #

TENENO 1

TENENO 1

DROOM MAAR LEKKER

DROOM MAAR LEKKEROp een stoffige boekenplank ontmoette Theo Jung. Hij stond er in een Nederlands pak van tweeënveertig jaar oud. Theo, al lang met zich zelf aan het worstelen, nam de gelegenheid waar om hem te consulteren. Jung behoefde maar één oogopslag om Theo volledig te doorzien. Toen stelde Jung zijn diagnose: -U lijdt aan oververmoeidheid ten gevolge van uw drukke bezig-heden en uw mateloze extravagantie. Door de veelheid en degecompliceerdheid van al uw zakelijke verplichtingen bent Uuw hoofd kwijt geraakt. U bent een soort Ivan Kreuger, dieeen typische vertegenwoordiger van de moderne Europese geest was. U moet inzien mijn waarde, dat U er slecht aan toe bent. Dit laatste inzicht, vervolgde Jung, moet voor U in depraktijk van groot belang zijn. U hebt namelijk de neiging om op de meest verderfelijke manier met de oude methoden, dieallang hun ondeugelijkheid hebben bewezen, door te vechten en zodoende uw toestand te verergeren. Wachten helpt niet!!Daarom moet onmiddellijk de vraag gesteld worden: Wat nu tedoen??

Jung beantwoorde zijn eigen vraag: -U bent een intelligent mens. U hebt alle drankjes al geslikt, de goede en de slechte. U heeft geluisterd naar alleraadgevingen van goed bedoelende mensen. U heeft ieder dieet geprobeerd. Daarom blijft er niets anders over dan dat Uwordt behandeld op de manier van Tijl Uilenspiegel, dielachte, wanneer het bergopwaarts ging en huilde, als het naar beneden ging. Onder de narrenmuts school echter, zoals menweet, een wijze, die zich bij het klimmen verheugde op hetdalen! Wijsheid en dwaasheid liggen immers bekoorlijk en zogevaarlijk bij elkaar!

Ik zal U moeten brengen, waar het Ene, het alverbindende in Utot leven komt, waar de scheppende geboorte plaats vindt, die "de moeder breekt", en die in de diepste zin de oorzaak vanalle verbrokkeling aan de oppervlakte is. U moet weten: Eenindividu in ontwikkeling raakt niet in verval; ze baart nieuw leven.

Er viel een stilte vallen. Toen vervolgde Jung zwart op wit: -Dit is een psychologische wetmatigheid. Naar alle waar-schijnlijkheid zal U er geen woord van geloven. U wil het op zijn minst zelf beleefd hebben. En nu beginnen de moeilijkhe-den, want het compositorische element, de behoefte aan ver-nieuwing begint precies daar, waar men er het minst op ver-dacht is, daar waar men het ook objectief gezien, het minstzou verwachten.

Vanaf een bladzijde keek het geschreven woord Theo strak aan. -U bent een mens van vlees en bloed, die het ongeluk heeft gehad een bijzonder vertegenwoordiger te zijn van de moderne Europese beschaving: Ik zie meteen dat mijn compensatie-theorie U niets

TENENO 1

TENENO 1

psychische als onherleidbare oerervaring kent U niet. U weet ook niet, waar ik het over heb. Hoewel U denkt het volkomen tebegrijpen en artikelen schrijft, waarin U het moderne psycho-logisme betreurd.

Jung benadrukte: -Deze geestestoestand, die achter dikke muren van boeken,kranten, meningen, instellingen en beroepen verschanst is,kan niemand benaderen. Het minst van alle wel die kiem vanalverbindende vernieuwing. Want die is zo klein. Zo belache-lijk klein, dat het uit bescheidenheid liever onmiddellijk de geest zou geven. En waar wil ik U toch iedere keer heenbrengen om U tenminste een vaag idee te geven van ietsanders, dat tegen U banale wereld van alle dag kan opwegen?Ik moet U, dikwijls langs vele omwegen, naar een duisterbelachelijk onbelangrijk deel van de ziel brengen. Een gebied wat helemaal niet in tel is. Op een vergeten weg naar eenlang verloren illusie, waarvan iedereen weet, dat het nietsanders is dan ...... Dat gebied heet de droom, die emphere,vluchtig verschietende schepping van onze nachten. En de weg heet: het begrijpen van de dromen."

Vol verwondering had Theo zitten luisteren. Voldaan legde hijJung's WEG NAAR ZELFVERWEZELIJKING terzijde. Hij begreep dathier talloze ongrijpbare verbanden op het papier waren gevloeid. In stilte werkte Theo weken aan het onthouden, beschrijven enverklaren van zijn dromen. Na vier weken kon hij zich nietlanger inhouden. Hij begon er over tegen zijn psychiater Karel. Theo begon tevertellen over een enge droom, die hem erg bezig had gehouden. Hij onthulde ook zijn voornemen meer aandacht te gaan besteden aan zijn nachtelijk leven. Karel hield zich opvallend gedeisd toen hij Theo's woorden aanhoorde. Pas de week erop kwam Karel er op terug. Het bleek dat Karelverbaasd was dat een verstandelijk acadeem als Theo toch overzijn dromen was begonnen. Karel zag er niet zoveel heil in.Karel legde uit: -De moderne opvatting in de wetenschap over dromen is, datdromen niet meer is dan de spontane ontlading van willekeu-rige hersencellen."

Later voegde Karel hier nog aan toe: -Uit onderzoek is gebleken dat droomuitlegging als psycho-analytische techniek een weinig effectieve methode is.

Theo's oortjes spitste zich. Woorden als effectiviteit, pro-duktiviteit en efficiency klonken hem als bedrijfskundigevertrouwd in de oren. Nog altijd nieuwsgierig naar de rationele weg uit zijn problemen vroeg Theo aan Karel:

TENENO 1

TENENO 1

ON THE MOVE(1)

ON THE MOVE(1)

De hele discussie gaf Theo meer vragen dan antwoorden. Hij liet het er maar bij. Ontevreden ging Theo na drie kwartier weer naar huis. Theo wist nog niet dat al zijn droomuitleg plannen nu uit zijn hoofd waren gepraat. In latere gesprekken met Karel heeft Theo het er niet meer over gehad. Toen Theo Jung nog eens zag staan op de boekenplank, toen keek Coen maar de andere kant op. En ... dromen, dat doet Theo nog steeds; mooie dromen, engedromen, opwindende dromen, verwarrende dromen, spannende ensaaie dromen. Theo droomt lekker, geheel zonder verdere bij-be-doelingen.

HOOFDSTUK I: WEG UIT DELFT Er valt een stilte. De spanning is te snijden. Coenprobeert de man achter de dikke brilleglazen in de ogen te kijken. Dan zegt deze streng. "Je wil toch niet zeggen dat je hier serieus naar gekeken hebt!?",

Professor doctor ingenieur Tomson haalt uit. Coen wordt er stil van. "Voor dit vak staat 80 uur studietijd. Zeg nu eens dat je er 50 uur aan besteed, dat is toch wel normaal? Je wilt toch niet zeggen dat je er zo lang aan gezeten hebt?"

"Nou.......", wil Coen inbrengen. "Ik heb je gevraagd dit eenvoudige regelprobleem op telossen. Het enige waar je mee komt is een formule, die je nog verkeerd uit je hoofd geleerd hebt ook. Daarnavraag ik je de werking van een spier te tekenen en dan blijf je halverwege het schema hangen. Ik denk, laat ik dan maar iets vragen over het evenwichtsorgaan. Dan zeg je meteen dat je dat niet geleerd hebt. Wat je dan wel geleerd hebt is me een raadsel."

Professor Tomson denkt na. "Volgens mij heb je het alleen vluchtig doorgenomen!!" Coen probeert zich nog te verweren door te vertellen dat hij de grootte lijnen wel geleerd heeft. Daar trapt deexaminator niet in. "Je zult het nog een keer over moeten doen." "Godverdomme-kut-kut-hoeren........!!" Al vloekend en tierend loopt Coen door de gangen van het gebouw van de faculteit der Werktuigbouwkunde en Maritieme techniek. Langs de trappen snelt hij het gebouw uit. Via een achteringang floept hij weer bij Materiaalkunde naar binnen. Hij gaat op zoek naar het groepje studenten, die hij deze middag practicum geeft. In de schuur en polijstzaal zijn ze bezig kerfslagstaafjes klaar te maken voor destructief onderzoek. Glimlachend komt hij binnen en loopt op Pieter, de

TENENO 1

TENENO 1

medepracticumbegeleider af. "Heb je ze het afgelopen uur een beetje bezig gehouden?" "Ja hoor! Het is soepel verlopen en we liggen netjes op schema", zegt Pieter, "Jij hebt het er ook goed afge-bracht!?"

"Nee, ik heb mijn tentamen niet gehaald. Het mocht nietwillen", zegt Coen met veel bravoer.

"Dat meen je niet!!". Pieter geeft Coen een stompje inzijn buik. "Je loopt een beetje te glimlachen en dan nog een beetje de boel in de maling nemen ook zeker?"

"Nee, echt niet!!", probeert Coen al stoeiend nog uit te brengen. "Laten we onze energie maar stoppen in hetpracticumbegeleiden. Het is toch niet nodig om op delaatste dag voor de kerstvakantie elkaar beurs teslaan?"

Iets wat gespannen kijkt Coen op de klok. Het is kwartvoor vier. Gisteren duurde het practicum tot zes uur.Vandaag is de vaart er echter ingezet want om vijf uur wil Coen met Marga op de trein stappen richting het zuiden. Verveelt loopt Coen op een practicante af en laat zienhoe je echt een kerfstaafje moet schuren. Niet dat zij dat nog niet weet, maar hij moet even zijn superioriteit tonen. "Wat een stelletje suffe apen", zegt Coen na afloop tegen Pieter. Ze wensen elkaar over en weer vier keer prettigefeestdagen toe. Daarna speert Coen in looppas het gebouw uit, springt op zijn fietsje en sjeest met een bloedvaart weg. Hij denkt dat hij nog ruim op tijd is, maar fietsen doet hij alleen op topsnelheid. Zo vliegt hij over debruggetjes en steegjes van de oude binnenstad. Hij moettoch wat, om het leven wat spannender te maken. Thuisgekomen loopt hij de trappen op van het zeventiende eeuwse grachtenpandje. Een geur van rottende vuilniszakken vergezeld hem in het betonnen trappenhuis. Coen opent de voordeur, haalt de sleutels uit het slot en kijkt op. Op het mededelingenbord leest Coen. COEN, IK NEEM OM 16.51u DE TREIN. Coen slaat op tilt. Loopt zijn hele vakantie nu in hethonderd? Bevent opent hij de deur keukendeur en doorboort de klok....16.49 uur!!!. Hij let niet meer op het briefje op zijn kamerdeur, maar stormt naar binnen. Een stapeltje spullen smijt hij in zijn tas. Kleren, boeken, liftbordje, toilettas, fotospullen..... Tijd om na te denken is erniet meer. In volle vaart scheurt Coen de brief nog van de deur. Deuren knallen achter hem dicht. Hij stormt de steeg uit en wordt op de gracht bijna overhoop gereden. Nog maar net ontkomen wordt hij achtervolgd door een luid

TENENO 1

TENENO 1

Zonder onderbreking passeert hij hen en is al weervergeten dat ze ooit hebben bestaan. 'Zou ze al weg zijn? Ben ik dan toch te laat?', wanhoopt Coen. Op het laatste bankje vind hij het antwoord. Als een zak zout ploft hij op de grond. Langzaam weet hij de laatste momenten uit zijn leven te vertellen. Het maakt meerindruk op Coen zelf dan op Marga en een onbekendevriendin. Coen vraagt zich zelf af wat hij allemaal is vergeten. Eén ding wordt hij zich bewust. Voor deze vakantie heeft hij maar één broek bij zich en die heeft hij op dat momentaan. In de trein probeert Coen van ellende maar te lezen.Geïrriteerd en jaloers kijkt hij opzij naar de stoelen aan de andere kant van het gangpad. Eén van de twee jongenszit een onzinnig verhaal te vertellen en Marga en co maar giechelen. Coen had zich een hele andere voorstellinggemaakt van de reis samen met Marga naar het zuiden. Voor de stationshal in Breda gaat Marga even telefoneren. Een grote blauwe audi 80 rijdt de stoep op en parkeertzichzelf bovenop het trottoir. Een rijpe vlot gekledevrouw stapt uit en kijkt vluchtig om haar heen. Coen gaat recht voor deze vrouw gaat staan. Ze kijkt recht door hem heen. Hij steekt zijn hand maar uit en stelt zich voor.Verbaasd maar automatisch steek ze ook haar hand uit. "Ik had je toch verteld dat Coen ook mee zou rijden", zei Marga net aankomen lopend.

Mijn tas ging achterin. Naast een gigantische zalm, twee hompen vlees en wat kistjes wijn is nog net een plaatsje. Marga stapt voorin. Wederom voelt Coen zich ver van haar verwijderd. Het silhouet van Antwerpen schiet met een gemiddelde van 160 voorbij. Marga's moeder moet al over een kwartiertje thuis zijn want ze wordt een kwartiertje later verwacht op een diner ergens op een kasteeltje in België. "Wat zijn eigenlijk je plannen?" wordt Coen gevraagd. De vraag overvalt hem een beetje. Hij heeft er nog niet zo over nagedacht hoe hij naar Brugge zal gaan. Hij heeft de volgende dag om twaalf uur in Brugge afgesproken. Hij kan met de bus. Met de trein vanuit Antwerpen of Gent is ook een alternatief. Maar het liefst wil Coen liften. Hij bedenkt zich ineens dat hij geen slaapzak bij zichheeft. Marga heeft er nog wel eentje in haar ouderlijkhuis liggen en die wil ze wel uitlenen. Ongemerkt slaakt Coen een zucht van verlichting. Het samenzijn met Margawordt met een paar uur verlengt. Het onderwerp wordt afgesloten en moeder en dochter raken

TENENO 1

reporter ook of er alleen vrouwen in mijn positie geïnterviewd worden. Dat hij dit beaamde, vond ik zobelachelijk. Waarom zouden ze Bart niet interviewen? Hij doet toch hetzelfde werk als mij?"

"Het interview is dus alleen maar bedoeld om de rest van de wereld te laten zien wat je kunt bereiken als vrouw", stelt Marga, "Alleen om andere vrouwen die nooit zo ver komen toch een droom te geven ........"

Coen geniet ervan deze twee vrouwen te horen bekvechten. Hij houdt zich afzijdig want het is toch niet netjesmoeder en dochter af te luisteren. Wel bedenkt Coen zich dat hij nog zoveel van deze dame zal kunnen leren. Waar in Delft wordt er ooit over carrière-vrouwen gepraat. Bij het Corps is een vrouw een gleuf. Bij Werktuigbouw zijnvrouwen niet te vinden en aan de bar wordt er veel liever over computerprogramma's gepraat. In de huiskamer zakt Coen weg in de bank. Vanaf nu wil hij het rustig aan doen. De spanning van de laatste dagenstressen voor het tentamen en de enorme haast dezenamiddag hebben Coen gevloerd. Marga biedt Coen een kopje koffie aan. Hij kijkt even raar op. Koffie in een kop en schotel; hoe lang is dat geleden? Marga's vader komt ereven bij zitten. Een even onbenullig als voorspelbaargesprekje krijgt vorm. Wat studeer je? Hoe ver ben je? Hoe lang moet je nog? Ga zo door!! Marga's vader staat op en ijsbeert de keuken in achterzijn dochter aan. "Eh, Karin ..... nee, eh, Marga hoe gaat het in Delft? Heb je al tentamens gedaan?"

Hij weet niet eens dat de tentamens altijd in Januarizijn. "Heb je voor mij ook een kopje koffie?", vraagt vader. "Nee, deze is voor moeder!" "Oh ja!! Nou, zij heeft er natuurlijk de hele dag hardvoor gewerkt!!"

Verwijtend en vol zelfmedelijden komt de stem van Pa uit de keuken. Marga's ijskoude houding verbaasd Coen. Paslater komt hij te weten dat beide ouders als academen een zware baan hebben. Vader werkt echter om de hoek. Moeder moet echter iedere dag twee uur reizen. Vader had haarcarrière plannen nooit aangemoedigd toen moedersherintraad. Toen Ma echter meer ging verdienen als Pa was het hek van de dam. De oorlog was geheel losgebarsten toen Pa iedere medewerking in de huishouding weigerde. Het was de taak van de vrouw boodschappen te doen, eten te koken en het huis schoon te houden. De vrouw moest haar plaats weten. Toen moeders ook een audi 80 kocht moest vadersineens rondrijden in een audi 100. [ WORDT VERVOLGD IN TENENO 2 ]

TENENO 1

TENENO 1

BEDENKINGEN

BEDENKINGEN

Ideeën Inzicht Ideeën Ideeën Inzicht Ideeën moet zit gevat niet niet in je in woorden nooit het laten verstand noemt fijn maar men stampen groeit nooit door vanuit ideeën het het verstand gevoel # # # Onzekerheid Zekerheid Onzekerheid De Zijn Je beste perfecte denkt manier onzekerheid alleen om bleek dat onzekerheid zo hij te uit het verbergen zijn weet is perfecte omdat om zekerheid je de denkt ander # dat onzeker je te het maken zelf niet # weet # Waarheid Uitzonderingen Waarheid De Uitzonderingen Niets waarheid ontkennen is bestaat de waar alleen regel maar bij heeft de # een gratie kans dat op iedereen waarheid de waarheid # accepteerd

TENENO 1

TENENO 1

BEDENKINGEN

BEDENKINGEN

LEGE RIJ MENING SMAAK Niemand Vind Iemand gaat je die in niet alles een dat mooi lege dit vindt rij lijkt heeft staan op geen iets smaak # ondefinieerbaars # # NOOIT GEVOEL DENKEN Als Ik Wie je maak teveel nooit geen denkt wat kunst zal doet nooit Ik de krijg maak tijd je gevoel hebben ook een nergens # verstandig een mens hekel te aan worden # # EVEN BEGRIJPEN LOGICA Laat Begrijp Logica mij je is maar dan bedacht even niet door het dat mensen licht ik zien anders # denk # #

TENENO 1

TENENO 1

VRIENDSCHAP

VRIENDSCHAPDe stilte is het enige wat Joop nog kan verdragen. De geluiden uit de radio over liefde en verdriet klinken als goedkopecommerciële boodschappen. Joop loopt erheen en zet het uit. Nu heersen alleen nog de geluiden van voorbij rijdende auto's en een brommende koelkast. De rust wordt des te bedrukkender alsJoop zijn gedachten laat varen. #Een kleine eeuwigheid heeft Irene in mijn huisje rondgehobbeld. Er was geen moment dat ik me heb verveeld. Mijn geluk konniet op. Er was alle tijd om onze liefde en genegenheid metelkaar te delen. Geen moment, nee... nooit had ik toch kunnen denken, dat de brosse betovering waar onze liefde uitbestond, zo abrupt zou breken.

Het verleden lijkt voor Joop ineens niets meer dan een bozeverleidelijke droom. Oprecht vraagt hij zich af of hij nu echt samen met Irene al die verliefde tijden heeft doorgebracht. De verwarring staat toe! #Heb ik me van mijn aller zwakste kant laten zien toen ikverkondigde, dat ik totaal niet bereid ben voor onze relatie te vechten? Onze laatste blik ging toch weer vooraf aan eenzo vertrouwde intieme zoen. Ze glimlachte. We namen voorgoed van elkaar afscheid. Mijn gevoel heb ik toen weer eens verweggedrukt. Ik hield mijzelf groot en voor de gek!

De schemering treedt door de ramen. Schaduwen groeien tot zwarte monsters. De seconden tikken weg. Joop zit versteend in hoekje van de bank. #Hoe ver ben ik heen? Hoe sterk is mijn gevoel? Ik ontkende haar vraag of ik iemand nodig had. Maar dat antwoord was eenleugen. Mijn wereld is in die zes weken voor een groot deelom haar heen gebouwd.

Joop voelde zich sterk vanmiddag in het café aan een tafeltjeaan het raam uitkijkend over de Nieuwe Maas. Joop voelde zichsterk, hoewel hij rilde en zijn hand een plasje vocht op detafel achterliet. Hij vertelde dat als het moest eindigen, dat ze daar niet te lang mee moesten wachten. De gedachte dat ze in de toekomst nog verder weg ging wonen was toch altijd alondragelijk. Er zou een einde aan komen. Ze hadden er altijd al op ingespeeld dat ze geen verwachtingen zouden maken. Irenedacht immers nog aan Thomas. De jongen waar Irene jarenlang een relatie mee had. De jongen ook, die Joop nooit gesproken had,maar die nu toch zo'n grote invloed op zijn leven heeft. Een straatlantaarn ontbrandt. Een oranje gloed vult de blindeplekken. Joop slikt.

TENENO 1

Toch had Irene vaak zo'n lieve druilerige blik in haar ogen,zo'n zachte huid en zo'n atletisch lichaam. Het gaf haar toch die onweerstaanbare aantrekkingskracht. Ze hoefde geen moeite te doen. Ze straalde altijd.

Joop slaakt een diepe zucht. #Schoonheid en aantrekkelijkheid!? Ja, er zit toch een heelwezenlijk verschil tussen beide begrippen. Terwijl ik altijdgedacht heb van niet. Die Irene!! Ze hoefde geen moeite tedoen. Ze straalde altijd.

De gedachten aan Irene worden zo sprekend. Joop weet totaal niet meer, wat hij nu eigenlijk voor haar voelt. Toch is het bedruk-kende gevoel van daarnet even verdwenen. Joop kan een cynische opmerking niet onderdrukken. Hij zit te dwepen met zijn eigenellende. #Moet mijn theorie nu weer uitkomen?? Mijn theorie dat na eenhele hoop zonneschijn er weer ongelukkige momenten aanbreken. En dit is op zijn beurt ook niet zo erg: Want als je geenverdriet meer incasseert, dan kun je ook geen gelukkigemomenten meer doorleven.

Maar is dit nu wel een moment zoals andere momenten, waarop ik me doodongelukkig voel? Net als toen drie maanden terug?

Het staat me nog heel goed voor ogen. Ik zat ook met veel teveel gevoel; te veel energie. De frustraties kwamen juist om het feit, dat ik deze energie niet kwijt kon. Ik kon de muur om me heen niet doorbreken. Gekweld door deze beperkingen begon ik te imploderen.

De vergelijking met het verleden, haalt wat spanning af van het heden. En stille rust komt tot Joop. #Er is een soort zelfmeditatie. Je ontdoen van de cirkels... van de cirkels van de tijd... Stap eruit en je bent een stukjewijzer. Een stukje verder op zoek naar jezelf.

De boodschap wordt duidelijk. Ik voel weer meer energie inmijzelf. Dit moet eruit... Ik moet weer dingen doen... Nieuwe mensen leren kennen en een plaats proberen te bemachtigen in de maatschappij. Tussen mensen... tussen kennissen enmisschien... tussen vrienden... vriendschap!!

De gedachten schieten door Joop heen dat hij ook een hoop vriendschap voor Irene voelt. Het is gemeend en oprecht. Hijvindt haar ineens een fantastische vrouw. Maar waar ... hoe en waarom is ze toch verdwenen?? #

TENENO 1

TENENO 1

DAAR AAN HET WATER

DAAR AAN HET WATER- Hmmm , zei ik. Ik boog me voorover, schepte wat water in de palm van mijn hand. Ik bevochtigde mijn lippen, sprenkelde de rest over mijn neus, wangen en achter mijn oren. Met een kleffe kop kwam ik op Silvia aan. Ik drukte mijn gezicht in haar nek. Ze giechelde het uit. Silvia was op mijn kolbert gaan zitten. Toen duwde ik haar tegen de grond. Silvia rilde. - Weet je wat.....!?, zei ik haar. De zon overgoot deze voorjaarsdag met haar warmte. Toch stond er een fris windje en Silvia rilde van de kou. Ik wreef mijn hand stevig over haar borst. Wreef ruw heen en weer. Zoals mijn vader vroeger deed als ik onder de douche vandaan kwam. Silvia kreeg het er warm van. Ze gloeide helemaal. - Ben je lekker opgewarmd?, vroeg ik haar. - Hmmm mmm, zei ze. - Zullen we dan even? - Hmmm mmm! Ik gespte haar riem los. Ontdeed de sluiting van zijn knoopjes. Langzaam maakte ik de veters van haar basketbalschoenen los. De beide schoentjes verdwenen in het zand. Ik trok de spijkerbroek van haar kont en over haar enkels. Smeet hem er naast in hetzand. Zelf trok ze haar rode slipje uit. - Even niet kijken, hoor!, zei Silvia bedeesd. Ik mocht even niet kijken maar ik zag een flinke rode vlek in haar maandverband. Het deerde allemaal niet. Silvia wilde me en ik was botergeil. Ik liet mijn broek zakken tot op mijn knieën en dook naar voren. Een warme natte gloed omsloot mij. Ik liet hem even rondsnuffelen bij de ingang van haar grotje. Ik draaide in de rondte net eruit, net erin en vloog toen naar binnen, tot diep, diep in haar diepte. - Hmmm, ik wist het wel! Silvia glunderde. Ik stootte feller. Schraapte mijn stembanden, stootte een luide strijdkreet uit. Meeuwen in de plas voorbijhet strandje vlogen op. Ik trok mijn lolly er bijna uit. Defrisse wind die het water deed kringelen verfriste mijn huid.Het temperatuursverschil tussen buiten en binnen deed me loeien. - Hmm...!! Silvia lag achterover. Haar armen lagen verleidelijk onder haar hoofd. Ik drukte mijn bovenlichaam op, keek langs haar slankelichaam. Haar buikje klotste, van de rommelmaker daar beneden. Rode randen zaten rond mijn ballen, rood slijm rond mijnpaaltje. Allemaal puur natuur. Ik gromde weer. - Je doet het erom, zei Silvia fel. Nog één keer keek ik rond. Het helm op de duinen rondom speelde met de wind. De meeuwen op het eiland gaven geen slag of stoot.

TENENO 1

TENENO 1

DE DEURPOST

DE DEURPOST

Licht en soepel raakten haar open schoentjes de houten vloer. Ze liep tot halverwege de kamer. Daar bleef ze staan, ontspande zich. Haar schouder rustten tegen de deurpost. De schoentjes trapten ze zachtjes voor zich uit. Strak keek ze me aan. Haarbrede mond grijnsde ondeugend. Ze pruilde haar lippen. Gaf meeen zoentje op afstand. Even draaide ze met haar hoofd. Heel langzaam legde ze haar hand in haar zij. Met vlakke handstreek ze over haar jurkje. Ze taste haar buikje af, steeggestaag. Ze vatte haar borst, streelde onderlangs. Heel traagstrekte haar wijsvinger. Die beschreef de contour. In eenspiraal cirkelde ze naar bovenop. Een rotsje zwelde door deragfijne stof. Toen steeg de hand tot in haar nek. Het hoofd kwam licht naar voren. Van onder haar zware wenk-brauwen bleef ze me aanschouwen. Toen liftte ze haar rechter-hand. Langs haar bovenbeen steeg ze tot onder haar minijurkje. Het vlees van de hand en de blanke dij versmolten. Toen ver-volgde de slanke hand een weggetje verder omhoog. Een puntjerood katoen werd zichtbaar. Twee vingers verdwenen onder de rode stretchstof. Ze daalden. De contouren van haar hand onder het jurkje bleven zichtbaar. Zekreunde toen ze haar vingers nog dieper stopte. Ritmisch bewoog de stof van het jurkje. Kleine spannende plooitjes kwamen engingen. Nog steeds bleef ze me aankijken. Haar blik werd glaziger. Zebegon te glunderen. Haar tong een stukje uit haar mond. Eengrijns verscheen. Ze keek krampachtiger. Haar ogen vernauwden met de hevigere fibraties. Spieren in haar onderarm spanden zich. Haar benen perste zetegen elkaar. Borsten kwamen naar voren. Schouders achteruit. Ze schudde haar hoofd. Ogen dichtgeknepen. Haar voorhoofd straalde. De blonde lokken golfden naar achteren. Ze snoof. Ze zuchtte. Er volgde een stilte. De lucht begon te trillen. Zo stond ze daar in de deurpost. #

TENENO 1

TENENO 1

ONTWERP : KAST-kast ONTWERPER : Marcel Dekker voor MARCELLO EXPOSITIE : Bij gallerie ARTFUL FACILITIES Paleisstraat 107, Amsterdam Op wo t/m zo van 14 - 18 uur Geexposeerd t/m september 1992 INFORMATIE : Voor meer informatie over meer interieurontwerpen van MARCELLO bel 010 - 4771714 of kom langs in Rotterdam.

ADVERTENTIE

MM VERHALEN EN SCHETSEN VOOR ALS HET UITKOMT