rt 1

962

|

extr

a e

dit

ie |

ma

art

2012

Hans Merkus: ‘Op de fiets leden werven’ Frits Kools: ‘Ik miste nooit’ Riet de Rid-

der: ‘Met liefde gedaan’ Harry Mocking: ‘Aan hulp geen gebrek’ Mark de Bruijn:

‘Minder praten meer doen’ Redactiewerk: ’IJzeren discipline vereiste’ Gerard

van Kouwen: ‘Niets was toen te gek’ Koen Fousert: ‘De Consul’ Sterverslagge-

vers: ‘Betrokkenheid vereiste’ Wouter Jansen: ‘2012 promotie 1e team’ Theo en

Anneke Naron: ‘Ode aan alle vrijwilligers van SV Odijk’

JUBILEUMUITGAVE

ma

art

19

62

| e

xtr

a e

dit

ie |

m

aa

rt 2

01

2

Drie spelers: ‘Droom achterna’ Hans Merkus: ‘Op de fiets leden werven’ Frits

Kools: ‘Ik miste nooit’ Riet de Ridder: ‘Met liefde gedaan’ Harry Mocking: ‘Aan

hulp geen gebrek’ Mark de Bruijn: ‘Minder praten, meer doen’ Redactiewerk:

’IJzeren discipline een vereiste’ Gerard van Kouwen: ‘Niets was toen te gek’

Koen Fousert: ‘De consul’ Verslaggevers: ‘Betrokkenheid vereiste’ Wouter Jan-

sen: ‘2012 promotie eerste team’ Theo en Anneke Naron: ‘Het is de gezellig-

heid, hè’ Team 1994-1995: ‘Alsnog eerherstel’ Ton Gruters: ‘Comeback kid’

JUBILEUMUITGAVE

‘Ode aan onze vrijwilligers’

De jubileumcommissie was het er

snel over eens: bij een jubileum,

en zeker bij een vijftigjarig jubile-

um, hoort een speciale editie van

Nieuws van de Grasmat. En boven-

dien, geheel volgens de traditie

van SV Odijk, een feestweek en

een officiële receptie. Met dit jubi-

leum blikken we terug op een hal-

ve eeuw voetbal en halen we onze

mooiste anekdotes uit de kast.

Maar meer nog vieren we wat SV

Odijk vandaag is. Een bloeiende club, waar sfeer en sportiviteit voorop

staan. Waar spelers na een uitstapje naar een andere club weer terugko-

men omdat ze het hier leuker vinden. Een club waar zelfs niet-leden

graag een kaartje leggen of een biertje drinken. Waar vrienden voor het

leven worden gemaakt. Met dit feest en dit blad zetten we onze mensen

in het zonnetje. Al dit moois had er immers niet geweest zonder de inzet

en het enthousiasme van onze leden, spelers en vrijwilligers. Zonder jou.

Jij houdt SV Odijk draaiende en maakt de club tot wat hij is: een plek om

trots op te zijn. In deze jubileumeditie van Nieuws van de Grasmat heb-

ben we geprobeerd dat tot uiting te brengen. Ik wens je veel leesplezier.

Luc de Vries

Voorzitter SV Odijk Voetbal

Al

dit

mo

ois

is t

ot

sta

nd

gekom

en

do

or d

e i

nzet

en

het

en

tho

usia

sm

e v

an

on

ze l

ed

en

, sp

ele

rs e

n v

rij

willi

gers

Bestuur SV Odijk

Bert Verdonk Jeroen vd Berg Leon Verkerk

Marc de Bruijn Luc de Vries Anton Verweij

3

Inhoud

Een droom achterna 4

De moderne vrijwilliger 7

Kleurrijke coryfeeën 8

Clubliefde en kameraadschap 11

Van bouwkeet tot paviljoen 12

Stille krachten 16

Vroeger was niets ons te gek 17

Gewoon een kwestie van doen 18

IJzeren discipline 20

Veiligheid staat altijd centraal 22

Promotie is waar voor ik ga 24

Met kunstgras gaat het nog beter 26

Succescoach SV Odijk 2 27

Het vergeten kampioenschap 28

Vijftig jaar vrijwilliger 33

Comeback kid 36

De trouwste verslaggevers 23, 26, 29, 32, 35;

De column van Arnold 34;

De felicitaties van... 31, 38;

Feestprogramma 28-mei - 2 juni 2012 39; Breng deze jubileumeditie tot leven 39

Colofon

Nieuws van de Grasmat Jubileumuitgave is een publicatie

van voetbalvereniging SV Odijk.

Redactie Birgit Reizevoort

birgit@justbefreeman.com

Interviews Jos Reizevoort, Gerard Stooker

Vormgeving Jos Reizevoort

Foto’s Fotoarchief SV Odijk Particuliere bijdragen

Drukkerij Thé Hoksbergen, Multicopy

Copyright

Iedereen wordt aangemoedigd zoveel mogelijk te citeren en kopiëren uit

deze publicatie

Contact redactie@sv-odijk.nl

Breng de verhalen tot leven met

Kijk op pagina 39 hoe je dat doet

4

EEN

DROOM

ACHTERNA

Spelen in het Nederlands elftal. Een glansrijke

carrière in het buitenland. Prof worden. Dat wil

elke jonge voetballer wel. Het grote succes is

slechts weggelegd voor een enkeling. En de weg

er naartoe kost bloed zweet en tranen.

Martijn den Uyl (18), Rick Peek (18) en Denise

van Luyn (21) legden de basis bij SV Odijk en

gingen hun droom achterna.

5

Martijn den Uyl en Rick Peek:

‘Blij dat we weer terug zijn bij SV Odijk’

Rick: ‘Martijn en ik waren opgevallen op de talentda-

gen en mochten een selectiewedstrijd bij Elinkwijk

spelen. Wij natuurlijk helemaal blij. Maar het liep uit

op een teleurstelling.’ Martijn: ‘Ze zouden zorgen

voor kleding en opvang, maar niks daarvan. We

moesten het maar een beetje uitzoeken. Erg onge-

makkelijk. Bij SV Odijk had dat nooit gebeurd, dat is

een club met sfeer, met warmte. We hebben Elink-

wijk dus gelaten voor wat het was.’ Maar ze gaven

niet op: Martijn koos voor GVVV, Rick meldde zich

aan voor DOVO. ‘Per mail, dus dat was zo geregeld.’

De ervaring die volgde was voor beide het einde van

hun zoektocht. Martijn: ‘Vooral in het begin heb ik

veel geleerd, het niveau lag een stuk hoger dan ik

gewend was. Maar na een trainerswissel veranderde

de houding van mijn team. De nieuwe trainer eiste

meer discipline van ons en een paar van de jongens

‘Sfeer bij SV Odijk won het van

profdroom’

gingen zeuren. Op een gegeven moment was ik het

zat - daarvoor kwam ik niet drie keer per week hele-

maal naar Veenendaal.’ Rick had net zo’n ervaring. ‘In

mijn team kwamen en gingen trainers. Daarbij hadden

ouders nogal wat commentaar op de trainers. De sfeer

Martijn den Uyl (terug bij SV Odijk, H1), Rick Peek (ook terug, A-junior) en Denise van Luyn (FC Utrecht/Saestum)

werd hierdoor steeds minder. Ik hield me erbuiten,

maar als je er vervolgens steeds naast staat, is de lol

er snel vanaf.’ De twee besloten weer terug te komen

bij SV Odijk. Martijn: ‘In de A1 werden we weer opge-

nomen door onze oude maatjes en we werden direct

kampioen. Dit seizoen spelen we dus tegen sterkere

tegenstanders, waardoor we alleen maar beter wor-

den. Zo zie je maar wat sfeer en plezier teweeg kun-

nen brengen als je een beetje kunt voetballen.’

6

‘Ze hadden snel door dat ik

een potje kon keepen’

Nederlands elftal onder 17 jaar, 5 juni 2007

Denise van Luyn:

‘Ik kies altijd wat goed voor mij is’

Denise: ‘Dat ik wel een potje kon keepen, bleek toen

ik begon in de B1 bij SV Odijk. Het jaar erop was ik

te oud om met de jongens mee te doen, dus toen de

MA1 in het leven werd geroepen, ging ik daar ver-

der. Dat damesteam werd kampioen, echt gaaf.

Maar toch merkte ik dat ik onder mijn niveau bezig

was. Bij Deltasport was een DA1-team dat in de der-

de klasse speelde – dat leek me wel wat. Ik besloot

mijn geluk daar te beproeven. Vanaf toen is het als

een speer gegaan. Ik werd geselecteerd voor een

regionale selectiewedstrijd door de KNVB en haalde

het Nederlands Elftal onder zeventien jaar (zie

foto). Een droom. Ondertussen heb ik al bij een

flink aantal clubs gespeeld. In de afgelopen jaren

zag ik FC Utrecht, ADO Den Haag en FC Twente

van binnen. En nu keep ik dus weer bij FC Utrecht,

waar anderhalve competitie wordt afgewerkt. Als er

geen competitiewedstrijd is, keep ik bij Saestum.

Echt lang blijf ik nooit ergens – ik kies altijd wat

het beste voor mijn ontwikkeling is. Daarbij is

steun van je ouders natuurlijk enorm belangrijk.

Gelukkig is mijn moeder mijn trouwste supporter.

Mijn toekomstplan? Helaas is het moeilijk om je

geld te verdienen met keepen. Daarom heb ik toe-

lating gedaan voor de politieacademie.’

7

Mark de Bruijn De moderne vrijwilliger

‘Efficiëntie gaat prima samen met ouwe-jongens-krentenbrood’

Een typisch voorbeeld van de Moderne Vrijwilliger is Mark de Bruijn (43),

voorzitter van de Jeugdcommissie. Duidelijkheid en efficiëntie, kordaat

handelen en resultaatgerichtheid – daar houdt hij van. ‘Klinkt dat

zakelijk? Dat is niet de bedoeling. Ik voel me juist aangetrokken tot de

kneuterigheid en ons-kent-ons-sfeer bij SV Odijk.’

Eerste kennismaking?

‘Mijn zoon zat op judo, maar wilde graag op voetbal.

Dat juichte ik toe: teamsport is belangrijk voor de

sociale ontwikkeling. Zijn judo-ervaring kwam van

pas als keeper. Ook mijn dochter vond voetbal leuk.

Waarschijnlijk doordat zij regelmatig langs de zijlijn

stond om haar broer aan te moedigen. Ze kwam als

meisje in een jongensteam. Op dat moment waren er

nog niet zoveel meisjes binnen de vereniging.’

Hoe raakte je betrokken?

‘We kregen te maken met een klassiek probleem: het

team van mijn dochter had een leider nodig. Als ou-

ders binnen het team losten we dat gezamenlijk op.

Samen met Herme Bruin heb ik dit een jaar gedaan.

Daarna ontstond een soortgelijke behoefte bij het

team van mijn zoon. Ik heb dit toen samen met Ruud

van Dam zo’n vier jaar met veel plezier gedaan. Het

team van mijn zoon was geen topteam, maar plezier

en saamhorigheid waren volop aanwezig. We organi-

seerden jaarlijks bijvoorbeeld een Sinterklaasfeest,

een bbq of een teamuitje. Daardoor wilden de betere

spelers graag in het team blijven. Als leiders voelden

we dat als de ultieme beloning. Daarnaast was ik lid

van de Jeugdcommissie, deed wat hand- en span-

diensten.’

Waarom wil je een bijdrage leveren?

‘Toen Angela Vermeulen terugtrad als voorzitter van

de Jeugdcommissie werd ik gevraagd als voorzitter.

Ik heb dit toen geaccepteerd. Mijn mening is dat je

als moderne ouder je kinderen centraal stelt tot aan

de puberteit. Ik voel het als mijn plicht om tijdens de

relatief korte tijd dat ik voor ze zorg een bijdrage te

leveren aan hun sportclub. Een voorzitterschap van

drie jaar past perfect in die gedachte. Daarnaast

vind ik het heel leuk om van los zand iets bindends

maken en wil proberen om het ouderwetse clubge-

voel terug te brengen.’

Wat wil je bereiken?

‘Vooral de vergadercultuur wil ik aanpakken: min-

der woorden, meer daden. En ons prachtige pavil-

joen staat doordeweeks leeg. Zonde. Ik juich toe

dat het pand multifunctioneler wordt gebruikt,

bijvoorbeeld door de buitenschoolse opvang (BSO).

Ook lijkt het me fantastisch om ooit een kunst-

grasveld te hebben - dat zou bijdragen aan de

groei van de club. En verlichting voor het tweede

veld is ook een grote wens.’

Mark de Bruijn heeft niet stilgezeten als voor-zitter van de Jeugdcommissie:

Dit seizoen werd het aantal jeugd-

scheidsrechters een probleem. Daarom

is er nu een inhaalslag door

een verplichtstelling voor tweedejaars C-

en B-junioren. Vanaf volgend jaar alleen

de tweedejaars C-junioren. Mark: ‘We

proberen te zorgen voor jaarlijkse vaste

aanwas van jeugdscheidsrechters. Be-

langrijk voor de club en leerzaam voor

de spelers.’

Een wens is dat er centrale sportdagen

worden georganiseerd om de jeugd ken-

nis te laten maken met verschillende

sporten. Mark: ‘Kinderen moeten spor-

ten en dan het liefst kiezen voor voet-

bal.’

Jaarlijks wordt op basisscholen geflyerd

om leden te werven voor SV Odijk.

8

Kleurrijke

coryfeeën

Bijzonder op hun eigen manier

De een is een stille kracht, een onmisbare schakel ach-

ter de schermen. De ander een kranige voetballer die

graag in de schijnwerpers staat. Zij nam jaren de bar

voor haar rekening en zijn doelpunten werden anekdo-

tes van epische proporties. Een biertje met stervrijwil-

liger Riet de Ridder en topscorer aller tijden Frits Kools.

Vrienden maken bij de club

De man van Riet de Ridder, Gerard, was sinds het

begin betrokken bij SV Odijk. Voor haarzelf duurde

het wat langer voordat ze actief werd bij onze club.

Ze nam de stap toen in 1975 haar kinderen groot ge-

noeg waren. Riet herinnert zich die tijd nog goed.

‘Een keet op de Nicolaaslaan deed dienst als kantine.

Ik werd direct betrokken bij de kantinediensten en de

kaartavonden. Ik vond dat erg leuk, ik kon samen

met Gerard optrekken en leerde veel mensen uit het

dorp kennen. Daar heb ik nog steeds veel plezier van:

in clubverband groeien contacten gemakkelijker uit

tot vriendschap dan daarbuiten.’

Riet in haar domein

9

Feest uit de fooienpot

Of in 37 jaar veel veranderd is onder de vrijwil-

ligers? Volgens Riet valt het wel mee. ‘Behalve dat

het vroeger vanzelfsprekender was dat je iets deed

voor de sportclub van je kinderen. Niet voor niets

was het begin van het Rijneiland de gezelligste tijd:

negentig procent van de vrijwilligers had zelf mee-

gebouwd aan het clubhuis. Dat gaf een enorme

verbondenheid.’ Als vrijwilliger heeft ze zich altijd

wel gewaardeerd gevoeld, vertelt Riet, hoewel ze

met weemoed terugdenkt aan de jaarlijkse vrijwilli-

gersavond. ‘Die organiseerden we zelf, met geld uit

de fooienpot. We maakten dan een buffet, speelden

een bingootje en dansten op live muziek.’

Voor de gezelligheid

Inmiddels is Riet 75. Ze is nog steeds regelmatig

op de club, maar vooral voor de gezelligheid. Bar-

roosters maken, biertjes tappen, shirtjes wassen –

die tijd is voorbij. Dat de jeugd het overneemt,

vindt ze niet meer dan logisch. 'Ik heb het altijd

met liefde gedaan, zo gaan die dingen. Ik wil nog

best de shirtjes wassen op de maandagochtend en

af en toe een bardienstje draaien, maar het zwaar-

dere werk laat ik nu aan anderen.’ Ze lacht be-

scheiden. ‘Maar ze moeten die jongelui wel goed

begeleiden. Als je de biertjes ziet die ze soms tap-

pen…’.

Topscorer aller tijden

Zo bescheiden als Riet is, zo uitgesproken is Frits

Kools (78). Zijn bijnaam: de Tank. Voor de duvel

niet bang en altijd op zoek naar confrontaties met

de tegenstander. Als hij er niet langskon, ging hij

er gewoon overheen. Dat Frits überhaupt is gaan

voetballen, danken we aan zijn moeder. ‘Ik was de

hele dag met een bal in de weer, maar mijn vader

moest niets van voetbal hebben. Mijn moeder werd

er horendol van dat ik telkens met kapotte schoe-

nen thuiskwam en stuurde me naar een club.’

Veertien jaar in het eerste

Ondanks zijn hart voor de club, startte Frits’ voet-

balcarrière niet bij SV Odijk. ‘Op mijn veertiende

ben ik begonnen bij Zwaluwen Vooruit. Toen ik 22

was heb ik een jaartje bij tweedeklasser Velox gevoet-

bald. Ik ging toen weer terug naar Zwaluwen Vooruit.

Tot mijn verhuizing in 1962 naar Odijk heb ik veertien

jaar onafgebroken in het eerste gespeeld.’

Met overtuiging de beste

Aan overtuiging van zijn kunnen ontbreekt het de twee-

benige topscorer aller tijden nog steeds niet. Frits: ‘Elke

vrije trap van rond de 16 meter ging erin. Alle penalty’s

ook. Gegarandeerd. Ik had er een neusje voor.’ Wie het

niet gelove, bekijke de statistieken: in het seizoen ’67 -

‘68 scoorde Frits maar liefst 103 keer. ‘Gemiddeld drie

doelpunten per wedstrijd. Ja, jongen daar wordt je stil

van, hè?’. Schaterend valt hij achterover in zijn stoel. ‘Ik

voetbalde natuurlijk veel te laag, maar de sfeer in Odijk

beviel me prima.’

Frits Kools: nog altijd goed gemutst

De trots van Riet de Ridder

De trots van de familie De Ridder: het oliebollen-

bakken voor Nieuwjaarsdag. Drie generaties doen daar

inmiddels enthousiast aan mee. Na Riet zijn haar zoon

Hans en kleindochter Irene aan het bakken geslagen.

Riet: 'Vergeet ook de andere bakkers niet te vermel-

den: Koen Fousert, Theo Naron en Roel van Barneveld.

We vormen samen een bijzonder clubje vrijwilligers .

10

Frits en de legendarische kampioenswedstrijd in ‘68

Frits: ‘We speelden in Vinke-

veen. Het veld was zo slecht dat

scheidsrechter de wedstrijd

staakte. De tweede helft moest

over en we stonden 2-0 achter.

Niemand geloofde er meer in,

het bestuur was zelfs al naar

huis gegaan. Maar zeven minu-

ten voor tijd maakte de verde-

diger van Vinkeveen een grote

fout: hij dacht dat hij beter was

dan ik. Hij smaalde dat ik er niet

meer langs zou komen en

noemde me ‘mannetje’. Heel

onverstandig van hem. Dus ik

maak een onwaarschijnlijke

passeerbeweging, laat twee

verdedigers op elkaar klappen

en maak 2-1. Odijk dringt aan,

dwingt een corner af. En ik zét

die verdediger toch voor schut:

ik kop de bal tegen de touwen

en maak 2-2. Beter dan ik, on-

denkbaar! Met nog een paar

minuten te spelen, zetten we

alles op alles. In de laatste mi-

nuut probeert Vinkeveen me

met alle macht te stoppen. Ik

wórd toch getackeld, maar ik

zet door. Ik val en jaag de bal in

de touwen: 2-3. En Odijk kampi-

oen.’ Als klap op de vuurpijl

wacht het team bij thuiskomst

een verrassing. Minister Marga

Klompé, toevallig in Odijk, hoor-

de van het feest en bood spon-

taan aan de kersverse kampi-

oen te huldigen.

Het elftal van

Odijk Dat kampioen is geworden van de derde klasse C en nu naar de

tweede klasse promoveert

Staand van links naar rechts: Sonnenveld (grensrechter), Theo Hopman (reserve), Eef van Buuren (reserve),

Gerard Stooker, Cees Kolsteeg, Henny Groenen, Gerard Brandwagt, Theo Spilleman en Jan Ouwehand.

Gehurkt van links naar rechts:

Ben Bernard, Paul de Wit, Frits Kools, Gerard Peek, Ton Stappershoef, Martin Jongeling (reservedoelman)

Inhuldiging van het team in Odijk

11

Het geheim van de ideale vrijwilliger

Clubliefde en kameraadschap

Gerard de Lange en Hans Merkus (beide 72) zijn al

jaren gezworen kameraden. Dit zijn ze niet in de

laatste plaats geworden door het vele werk dat ze

jarenlang samen voor SV Odijk deden. Twee alles-

kunners aan het woord.

De fiets met voetbalschoenen

Veel mensen in Odijk zullen zich Hans herinneren als

de man die op de ‘fiets van zijn moeder’ gezinnen

bezocht om leden te werven. Hans:' In het mandje

voorop mijn fiets had ik tenues en voetbalschoenen

in verschillende maten bij me. Als dat paste konden

ze die zaterdag gelijk mee doen. De eerste drie

maanden waren gratis. Konden ze even kijken of ze

het leuk vonden.’

Mooie tijd

Gerard: ‘Het begon ermee dat we zelf aardig konden

voetballen en dat die jonge gasten wilden leren. Ik

had drie zoons hier spelen. Toen ik zelf niet meer

voetbalde, ben ik de jeugd gaan begeleiden. Een

technische commissie werd ingesteld, selectieteams

geformeerd. Dat liep gesmeerd. We hadden toen ook

een hele goede lichting voetballers.’ Hans: ‘Het was

een geweldig mooie tijd. Eigenlijk kon alles: als je

een idee had om de jongens te vermaken, was het al

snel: ‘doe het maar’. Als het geld kostte, dan schoot

je het voor; je kreeg het altijd wel terug. In de win-

terstop organiseerden we bijvoorbeeld spelmiddagen.’

“Onze generatie vrijwilligers was zeer

actief. We waren allemaal uit hetzelfde

hout gesneden.”

Haring door een gasleiding

Hans: ‘Gerard en ik zijn samen het KNVB-

jeugdsportkamp begonnen. Eerst in de bossen van

Zeist, later waaierde dat uit naar Assen en Gaande-

ren. Met Ter Apel hadden we een uitwisselingspro-

gramma. De jongens sliepen daar bij gastgezinnen.

Sommige jongens uit de A-selectie konden na het

stappen hun gastgezin niet meer terugvinden. Die

ontdekten we dan slapend op de stoep van het hotel

waar wij als leiders sliepen. Als het sportkamp in

Odijk was, zetten we altijd een tentenkamp op. Van

die grote tenten met haringen van een meter lang.

Een keer bleek, toen we de zaak opbraken en een

van die pinnen eruit trokken, dat we dwars door een

gasleiding hadden geslagen. We wisten niet hoe snel

we moesten wegkomen.’

U bent toch al dood?

Het Hans Merkustoernooi. Het kan niet on-

besproken blijven. Ingesteld als blijk van

waardering na zijn afscheid in 1992.

Tijdens dat toernooi komt er en jongetje

naar Hans toe en vraagt:

‘Bent u Hans Merkus?’ ‘ja dat ben ik.”

‘Maar dan bent u toch al dood? Ik heb ge-

hoord dat mijnheer Gerard de Ridder, van

dat toernooi, is overleden en dat er daarom

een toernooi naar hem is vernoemd.’

12

Van

bouwkeet

naar paviljoen

Resultaat van een bestuurlijke topprestatie

Van de bouwkeet aan de Nicolaaslaan verhuisde SV

Odijk naar een heus clubhuis op het Rijneiland. Daarna

volgde ons Singelparkpaviljoen.

Harry Mocking (77) en Rens van den Boom (54) stond-

en als voorzitter aan de wieg van deze twee bouwpro-

jecten.

13

1975: Clubhuis Rijneiland

Het Rijneiland was twintig jaar lang de thuisbasis

van SV Odijk. ‘We moesten flink boksen met de ge-

meente’, vertelt Harry Mocking. ‘We wilden ei-

genlijk een clubhuis bouwen samen met de af-

delingen Tennis en Volleybal die echter

na lang overleg afhaakten. Maar ik ben

De bouwploeg van vrijwilligers

een volhouder, zoals iedereen wel

weet, en ik ben gewoon met de on-

gewijzigde tekeningen doorgegaan.

Want als we later alsnog zouden

moeten uitbreiden zou dat altijd

duurder uitpakken.’ In negen maan-

den bouwen 125 vrijwilligers onder

leiding van twee uitvoerders Gerard

van Kouwen en Gep Polhout eigen-

handig het clubhuis. In die tijd was

veel mogelijk. Iedereen werkte met

plezier mee, mensen vonden zelf-

werkzaamheid heel normaal. Maar

ook bedrijven hielpen ons. Het metsel-

bedrijf van Kees Vermeulen hielp gewel-

De gemeente Bunnik

Da’s een verhaal apart. Je zou zeggen dat de ge-

meente zo’n prachtig initiatief zou ondersteunen.

Maar niets was minder waar. SV Odijk had natuurlijk

geen cent en omdat de grond op erfpacht was uitge-

geven waren we aangewezen op een garantstelling

van fl. 200.000,- van de gemeente. Maar die wilden

niet verder gaan dan fl. 100.000,-. Hoger gaan zou

betekenen dat ze dat ook aan andere verenigingen

zouden moeten geven. Maar dan kenden ze Harry

niet, want wat hij in de kop heeft laat hij niet zomaar

schieten. ‘Ik was bij Jan Vernooij en vertelde het ver-

haal. Een kennis van hem die daar op bezoek was,

gaf mij de gouden tip. ‘Maak bekend dat je van plan

bent om met Stella Artois in zee te gaan’. Hij wist mij

te vertellen dat de wethouder van Sport van Bunnik

ook in de raad van commissarissen van de Rabobank

zat. ‘Aangezien de RABObank en Stella Artois geen

vrienden zijn, zullen ze proberen te voorkomen dat

die Belg mede-eigenaar van de club kan worden’.

dig door het werk voor slechts een

derde van de kostprijs uit te voeren’.

14

‘De ruwbouw van het paviljoen hebben

we door een aannemer laten doen. De

afbouw werd door een kleine ploeg

vrijwilligers gedaan’

Paviljoen Rijneiland

De truc werkte want drie weken

later werd ik door de wethouder

uitgenodigd die mij vertelde dat

de garantstelling alsnog was

goedgekeurd. Dat was het

startsein om echt vol gas met

de bouw te beginnen.’

1995: Paviljoen Singelpark

Rens van den Boom moest een meer bedrijfsmatige aanpak

kiezen dan Harry destijds. ‘Dat had ook met de veranderde

tijdgeest te maken. Ik vond het destijds vanzelfsprekend om,

nadat ik moest stoppen met het voetballen, actief te blijven

voor de club. Het bestuurlijke werk trok mij al snel. Toen ik

begon was vrijwilligerswerk voor de club vanzelfsprekend.

Alle posities waren dubbel bezet. Nu doen minder mensen

meer werk. Dat beïnvloedde zeker de manier waarop ik als

voorzitter in 1995 de bouw van het clubhuis moest mana-

gen. Het grootse gedeelte van de bouw van het paviljoen

hebben we door Bouwbedrijf Kühne laten doen, waarbij

Gerard de Lange als opzichter namens de club opereerde en

zorgde dat alles voor elkaar kwam. De afwerking werd door een

kleine ploeg vrijwilligers onder zijn leiding gedaan.’ Ook werkte

de gemeente beter mee, vertelt Rens. ‘De gemeente had een

groot belang om ons van het Rijneiland weg te krijgen.

Ze wilde het terrein gebruiken om scholen en woon-

huizen te bouwen - goed voor de gemeentekas. De

onderhandelingspositie van SV Odijk was daar-

door stukken beter dan in 1975. Het bewijs

daarvan is dat we nu ook de kleedkamers in

eigendom hebben en een spaarcentje aan de

verhuizing overhielden.’

15

Theo Naron en Bas Lubberding metselden onder meer de dug-out

De vlag van het Rijneiland naar Singelpark. Rechts Leo Verkerk

Oud-voorzitter Harry Mocking hijst de verenigingsvlag

Paviljoen Singelpark

16

Stille krachten

Theo en Anneke Naron

De meeste vrijwilligers zijn stille krachten die op de achtergrond

hun belangrijke werk doen. Neem Theo en Anneke Naron. Om de

erkenning gaat het ze niet. Waarom ze dan hun energie in een

hele rits vrijwilligerstaken bij SV Odijk steken? ‘We hebben hier

enorm veel leuke mensen ontmoet.’

Anneke in de anonimiteit

Bewijs van haar voorkeur om in de anonimiteit te

werken: Anneke is als dit gesprek plaatsvindt niet

meer te vinden. Als excuus kan gelden dat het

enigszins spontaan is gepland, maar toch. Theo,

zichtbaar trots: ‘Anneke treedt inderdaad niet

graag op de voorgrond. Dat neemt niet weg dat ze

heel belangrijk werk doet: de organisatie van de

barbezetting is veel meer dan schema’s maken van

wie wanneer moet komen. Mensen moeten geïn-

strueerd worden en het moet duidelijk zijn wat er

verkocht kan worden. Daar raakt haar werk het

mijne. Gelukkig kunnen we heel goed samenwer-

ken.’

Niet eerste keus

Net als veel van onze vrijwilligers heeft Theo zelf

nooit gevoetbald, maar begon met vrijwilligers-

werk via zijn kinderen. Dat is nu zo’n 25 jaar gele-

den. Van hoe je als vrijwilliger andere talenten

kunt ontwikkelen, is hij een prachtvoorbeld. Eerst

maakte Theo, metselaar van beroep, deel uit van

de barbezetting, vijf jaar later begon hij op ver-

zoek van Riet de Ridder met de inkoop. ‘Daar zat

ik eigenlijk niet zo op te wachten, maar heb toch

gezegd dat het goed was. Inkoop is net als veel

ander vrijwilligerswerk niet echt flitsend, maar o zo

belangrijk voor een club,’ vertelt Theo. ‘Als je ver-

keerd inkoopt heeft dat direct invloed op het financiële

reilen en zeilen. Ik bestel, controleer en verwerk de

leveringen en moet dus ook het magazijn op orde

houden. Daar ben ik wekelijks twee avonden mee be-

zig – het is werk dat nooit stopt.’

Oneindige lijst taken

De inkoop, de wekelijkse schoonmaak van het pavil-

joen, de barbezetting voor ons en de clubs die ruimte

bij ons huren en de kaartavond. Theo en Anneke zijn

inderdaad verantwoordelijk voor een haast oneindige

lijst van vrijwilligerstaken. Theo, laconiek: ‘Inmiddels

ben ik ook actief geworden bij de O&A, onder meer bij

de Vleesdraaiavond, en help ik mijn vrouw bij het re-

gelen van de barbezetting voor de kaartavonden en

evenementen als Koninginnedag.’ Dat zijn soms lange

dagen, beaamt Theo. ‘Omdat de maandag ook de

schoonmaak en de kaartavond is duurt die dag wel

van acht uur ’s morgens tot half een ’s nachts’.

Waarom Theo en Anneke zoveel tijd in hun club ste-

ken? Theo lacht: ‘Eigenlijk doen we het voor onszelf.

Sociale contacten zijn zo belangrijk. En bij SV Odijk

hebben we zoveel aardige mensen ontmoet dat we die

tijd er graag insteken.’

Rini Rutting’s befaamde donderspeech

Het was één van die dagen waar je er als trainer met normale

maatregelen er niet meer in slaagt vat op je team te krijgen.

Ook daar had Rini een probaat middel tegen. In de rust greep hij

naar het ultieme machtsmiddel. Niks naar de kleedkamer. Ge-

woon op het veld blijven, alle toeschouwers mochten zien hoe ze

op hun falie kregen. Als het team niet ophield met kl+#@!ten

dan zou hij direct stoppen als coach. Ze waren zichtbaar onder

de indruk. Maar winst zat er niet meer in.

17

Commissie Ontspanning & Activiteiten:

‘Vooral vroeger was niets ons te gek’

Dat SV Odijk niet alleen een voetbalclub is, blijkt uit de commissie Ontspanning en Activi-

teiten (O&A). O&A organiseert evenementen voor de club, maar eigenlijk voor heel Odijk.

De commissie werd opgericht vlak na de geboorte van SV Odijk en bestaat nog steeds.

Voorzien in een behoefte

Theo Naron, Roel van Barneveld, Walter Zaplotinsky, Adrie Snel en zoon Ditrich

van Kouwen vormen op dit moment samen met Gerard de O&A. Gerard van

Kouwen, in 1967 begonnen als penningmeester, is voorzitter. Al sinds 1975. ‘Het

bestuur gaf ons alle ruimte om de gekste feesten te organiseren. Daar hoefden ze

niets aan te doen: het enige wat we hun vroegen was een financiële garantstel-

ling.’ Aan leuke activiteiten was veel behoefte, vertelt Gerard. ‘Mensen hadden

nog niet zoveel als nu. Een bingo met kleine prijsjes was al genoeg om een volle

zaal te trekken. Dat is natuurlijk erg dankbaar en leuk werk.’

Geleende paarden en zigeunerorkesten

De commissie liet de fantasie op de vrije loop. Gerard: ‘Het begrip themafeest hebben wij uitgevonden, vol-

gens mij. Niets was ons te gek. Een wildwestfeest met paarden geleverd door Stef Stooker. Dansavonden en

dansles - Ries Gadella van de dansschool kwam dan lesgeven - Tiroler- en zigeuneravonden, we deden het

allemaal.’ Dat niet alles een doorslaand succes werd, mocht de pret niet drukken. ‘Een zigeuneravond ging een

keer de mist in doordat het ingehuurde orkest er helemaal niets van kon. Van zo’n teleurstelling kreeg ik een

flinke tik, maar uiteindelijk kon ik me er overheen zetten. Dat zie je: ik doe het nog steeds.’

Kaarten en vleesdraaien

‘De echte toptijden? Dat waren de jaren zeventig en tachtig. In de jaren negentig veranderde alles. De nieuwe

generatie vrijwilligers reflecteerde de algemene maatschappelijke verandering: het werd allemaal wat zakelij-

ker. Daarbij hadden de meesten het wat beter, waardoor je niet meer met een bingo hoefde aan te komen.

We concentreren ons nu op de kaartavonden en de vleesdraaiavond. Naast onze commissie organiseren ook

andere groepen binnen de club nu feestavonden. Dat is ook goed: een Oktoberfest zou ik niet meer kunnen

organiseren. Dat laat ik met plezier aan de jongere mensen over.’

Uitnodiging heksensabbat

‘Denkt u vooral aan de kinderen, deze hebben zaterdag 16 december om 2 uur hun sprookjesmiddag. De kle-

ding die u hiervoor in elkaar flanst kunt u later weer in de carnavalsoptocht weer gebruiken, uiteraard heb-

ben de kinderen gratis toegang. Voor de avond hebben we een dansorkest gecontracteerd, de Lavida’s, en ik

kan u zeggen dat het een zeer goed orkest is, met klinkende namen o.a. Jhonnie de Vlugge: triangel, Piet Pet

saxophoon, Kees Orgaan, orgel, Arie Girist; gitaar, John Travolta: komt niet, Spike Jones komt ook niet

(gelukkig maar). Kaarten fl 5,-.’ [bron: clubblad 1977]

‘Ik heb het bestuur nooit om geld hoeven vragen.

De ‘winst’ heb ik altijd keurig afgedragen’

18

De oprichting

Gewoon een kwestie van doen, zonder formeel gedoe

Cor Pouw belde me op. Hij klonk serieus. ‘We moeten praten. Waarover

hoor je wel als je hier bent.’ Gelukkig won mijn nieuwsgierigheid het

van mijn achterdocht. Ik had mijn jas nog niet uit of Cor zei: ‘We willen

een voetbalclub oprichten.’ Aan het woord is Arnold van der Mispel. Hij

was nauw bij de oprichting van SV Odijk betrokken.

‘In Cothen bij SVF had ik al wat ervaring met het op-

richten van een voetbalclub opgedaan. Inmiddels was

ik veel in Odijk. Ik kon er via mijn schoonouders een

huis kopen. Ik sputterde dat dat zomaar niet ging.

‘Heb je al een veld? Zijn er al spelers?’. Het gras

bleek geen probleem. ‘Geregeld. Dat krijgen we van

de boeren hier in de omgeving. We mogen het veld

van Piet Peek gebruiken. Voor niks. En hij maait het

ook nog. Zo!’. Na die avond ging het balletje rollen.

Een bestuur moest er komen. Ook dat was snel opge-

lost: Henk Houtzager was voorzitter van de wielerclub

Voorwaarts. Volgens Pouw wilde die wel voorzitter

worden. Nadat Houtzager was overgehaald waren de

overige bestuursleden ook snel gevonden: Han Peper-

straaten, Jan Bernard en Cor zelf. En ik trad toe als

secretaris. Maar liefst veertig bezoekers kwamen naar

de oprichtingsvergadering.’

Koninklijke goedkeuring

‘Aanvankelijk hadden we ook Reinier

Hopman (Ome Nier) voor het bestuur

gevraagd. Zoals wij hem kennen was

hij de liefste opa die je kon voorstel-

len. Maar ook Ome Nier kende zijn wil-

de jaren. Voor de oprichting van een voetbalclub was

koninklijke goedkeuring nodig. Toen de bestuursleden

werden gescreend, bleek dat hij op dat moment lang-

durig was geschort. Hij voetbalde toen bij EMS. Een

scheidsrechter had volgens hem een wedstrijd zo ver-

knoeid dat hij zich niet kon inhouden. Laten we zo

zeggen dat de scheidsrechter na het ‘gesprek’ precies

wist hoe Ome Nier over hem dacht. Destijds was dat

natuurlijk helemaal een doodzonde. De KNVB schorste

Cor Pouw Henk Houtzager Jan Bernard

Arnold van der Mispel voor het Wapen van Odijk

Clubkleuren, een principe-zaak

Houtzager trok erop uit om tenues te kopen.

Maar wat werde de clubkleuren? Geel-wit

moest het worden. Maar voor Bakker van der

voort uit het dorp waren die kleuren onaccep-

tabel. ‘Geel-Wit!! Dat zijn roomse kleuren. De

kleuren van het Vaticaan.’ Er werd geen princi-

pe-zaak van gemaakt. ‘OKÉ’ zei Houtzager ‘Dan

wordt het Geel-Zwart.’ De spelers werden voor

totaal fl. 300,- in de spullen gestoken.

19

hem langdurig waardoor hij niet kon toetreden tot

het bestuur. Na enige aandrang vanuit de nieuwe

club werd de schorsing vrij snel opgeheven en maak-

te Reinier alsnog deel uit van het bestuur.’

Subsidie

‘We hadden natuurlijk helemaal niets. De gemeente

stak een handje toe en gaf een subsidie van

fl. 5.000,-. Via bouwbedrijf Alberts uit Abcoude, waar

ik toen werkte, konden we een directiekeet kopen

voor fl. 1.000,-. Op één zaterdag demonteerden en

monteerden wij deze keet. Voor een paar honderd

gulden werden een paar doelen gekocht.’

Uitwedstrijden waren dagjes uit

‘De sfeer was direct geweldig. Er bleek een enorme

behoefte aan een club. Er was nog helemaal niets in

Odijk, dat toen natuurlijk veel kleiner was. 700 inwo-

ners had het waarschijnlijk. Uitwedstrijden waren

uitgaansdagen voor iedereen die bij de club betrok-

ken was. Voor fl. 10,- was je een dag onder de pan-

nen. We hadden toen nog geen clubhuis dus het bier

moest bij uitwedstrijden in de bus gedronken wor-

den. Het waren complete feesten.’

Protestactie

‘Het Wapen van Odijk was het centrum van het dorp.

Het was voor de voetbalclub het clubhuis. En de ge-

meente hield in de opkamer zijn vergaderingen. Op

een zaterdag bleek dat gemeentewerken piketpaal-

tjes had geslagen, dwars over het veld. Dat was no-

dig omdat de Nicolaaslaan daar moest komen. Geen

overleg, niet nadenken, gewoon de paaltjes erin

slaan. Dat lieten we natuurlijk niet op ons zitten. We

hebben de paaltjes eruit getrokken en zijn gaan voet-

ballen. Die maandagavond vergaderde de gemeente

in het Wapen. Wel veertig man met spandoeken wilde

de opkamer binnendringen. Nu is deze niet zo groot,

dus dat was een toestand. Niet verwonderlijk dat we

er werden uitgegooid. Maar het miste zijn doel niet.

Binnen twee dagen regelde de gemeente een nieuw

veld.’

Wassen in troggen

‘Het werd toen ook tijd om wat faciliteiten bij het veld

te maken. Spelers moesten zich toch kunnen wassen,

bijvoorbeeld. Dat hoefde niet luxe. We konden een

paar troggen op de kop tikken, we sloten een paar

kranen aan en klaar was Kees. Dat het in de open

lucht was, daar maalde niemand om. Thee in de rust

moest er natuurlijk ook komen. Werd ook eenvoudig

opgelost. Cor Pouw ging gewoon even naar huis om

het te halen.’

Sportief de eerste jaren

‘We waren in staat snel een goed eerste team op de

been te brengen. De eerste wedstrijd buiten competi-

tieverband was tegen SVF 2. Veel spelers die later

veel voor de club hebben betekend waren toen ook al

van de partij. Bekende namen als Frits Kools, Ben

Bernard, Gerard de Ridder, Arie van Zonneveld, San-

der Schippers, Cor Schippers, Henk Schippers, Toon

van de Velden, Bep Groenen, Hans Jongeling en Jo-

han Peek. De eerste echte trainer was Johan Metske.

Hij bereidde het team voor op de eerste competitie-

wedstrijd tegen Sparta Loenen die we met 3-2 won-

nen. Na Metske kwam trainer Jurriëns. Hij was al ja-

ren trainer bij SVF en had de gave om spelers voor

zich te winnen. Het mocht alleen niet lang duren. Na

een wedstrijd tegen Hilversumse Boys op 11 oktober

1964 is hij ’s avonds plotseling overleden. Daarna

kwam Jan Olde Riekerink als trainer. In 1963 werden

we ingedeeld bij Faya Lobi uit Utrecht waar veel oud-

profspelers voetbalden. Zij klaagde in de krant dat ze

zo laag waren ingedeeld en godbetert tegen Odijk

moesten voetballen. Een betere oppepper was er niet.

En ja hoor, ze gingen erop met 3-2.’ Voetballen op het veld aan de Nicolaaslaan

20

Nieuws van de Grasmat maken?

‘Zonder ijzeren discipline red je het niet’

Een clubblad is onmisbaar, dat weet iedereen. Maar twintig keer per seizoen een

Nieuws van de Grasmat maken? Daarvoor moet je uit speciaal hout gesneden zijn.

Deze redactieveteranen hebben wat alle anderen missen: een ijzeren discipline.

Jos Reizevoort, Piet van Wijk en Gerard Stooker

Jaren zeventig: handgeschreven kopij

Het staat Gerard Stooker nog helder voor de geest.

In zijn tijd, de jaren zeventig, waren er nog geen

computers. ‘Wilde je iets in het clubblad, dan moest

je dat handgeschreven inleveren.’ Zondagavond

was de deadline. Maandag bracht Gerard het ge-

schreven materiaal naar Bunnik. Op de fiets. Henk

Groenen nam de stukken mee naar zijn bedrijf,

waar de stencils werden uitgetypt. ‘s Avonds kreeg

ik ze weer terug. Daarna liet ik ze stencilen - we

hadden drie groepjes van twee vrouwen die de

stencilmachine bedienden. Een ramp, trouwens. De

inkt spoot er aan alle kanten uit als je niet oppaste.

De stencils moesten op woensdag klaar zijn, zodat

kinderen van de basisschool van Henk Schipperen

ze konden sorteren. Daarna niette ik de boekjes aan

elkaar en gingen ze naar slagerij Van Wees, die was

het verdeelcentrum. Tenslotte brachten pupillen de

boekjes rond. En dat elke week.’

Geen televisie

Een arbeidsintensieve klus, vertelt Gerard: ‘In die

jaren keek ik bijna geen televisie. Als er nu herha-

lingen zijn uit die tijd, ken ik die vaak niet. En dan hebben we het nog niet eens over het werven

van advertenties.’ Dat deed Theo van Kouwen. ‘Maar

adverteerders leverden niet automatisch een drukklare

advertentie aan. Daar ging ik achteraan. Sommige

zeiden zelfs: ‘Joh, jij bent toch zo handig? Maak maar

wat.’ Ik heb wel eens week van mijn vakantie opgeof-

ferd om die advertenties goed te krijgen.’

Jaren negentig: van papier naar diskette

In de jaren tachtig namen Jan de Lange en Erna van

Oosterom het clubblad voor hun rekening. De inktspu-

gende stencilmachine had plaatsgemaakt voor een

kopieermachine op de Sint Nicolaasschool, maar nog

Het maken van het

clubblad is de minst

populaire

vrijwilligersklus

‘Al het handgeschreven materiaal werd uitgetypt’

21

steeds was het productieproces erg tijdrovend. Piet

van Wijk nam het stokje in de jaren negentig van

hen over. De aangewezen persoon? Piet lacht: ‘Een

ergere dyslect dan ik bestaat niet. Dus ik moest me

vooral niet aan het maken van teksten wagen. Deed

ik het toch, dan was het commentaar niet van de

lucht. Vaak bleek er iets te staan dat ik zelf niet eens

meer begreep.’ Toch bewees Piet de redactie een

grote dienst. ‘Bij mij mocht je geen teksten meer op

papier aanleveren, maar uitgetypt in WordPerfect en

opgeslagen op een diskette. Dat scheelde een hoop

tijd.’ Ook verschijnt Nieuws van de Grasmat voort-

aan tweewekelijks.

Jaren ’00: nieuwe naam en vormgeving

Daarna volgen de verbeteringen elkaar in rap tempo

op, mede dankzij de technologische veranderingen.

Marcel de Bruijn doopte het blad om in Nieuws van

de Grasmat en maakte een slag in de vormgeving

met desktop publishing: software waarmee particu-

lieren zelf gemakkelijk een blad konden maken. Mar-

cel bedacht een sjabloon en André Damoiseaux, die

toen het blad maakte, bouwde dat uit tot waar we

nu nog steeds mee werken. Ook de druk gebeurde

inmiddels professioneel, gewoon bij een drukkerij.

Rond dezelfde tijd, we schrijven 2001, werd ook de

SV Odijk-website gelanceerd.

Website

Voor de website nam Jos Reizevoort het initiatief.

Ook maakt hij sinds 2008 het Nieuws van de Gras-

mat. ‘Al vanaf het begin ben ik geïnteresseerd in

communicatie via internet. Met de website ben ik

eigenlijk op eigen houtje begonnen. Niet iedereen

zag er toen wat in, maar ik vond het een leuk hobby-

project.’ Net als het papieren blad is de website is in

de loop der jaren erg veranderd. ‘De afgelopen drie

jaar is de website geïntegreerd in de communicatie-

processen van de club. Samen met het clubblad is de

website een onmisbare schakel geworden.’ Hoewel

de tijd van pen en papier ver achter ons ligt en alles

een stuk sneller gaat dan vroeger, zijn Gerard, Piet

en Jos het erover eens: zonder discipline wordt het

niets. Elke twee weken moet er wel weer een boekje

liggen. En de website moet actueel blijven. Jos:

‘Maar als je het leuk vindt om met tekst en vormge-

ving bezig te zijn, is het een dankbare vrijwilligers-

klus.’

Gerard Stooker:

‘Ik keek nauwelijks televisie.

Als er nu herhalingen van

programma’s uit die tijd zijn,

ken ik die vaak niet’

Nieuws van de Grasmat in zijn huidige vorm

Uit het clubblad van 1977-1978

De redactiecommissie startte ditmaal aan de

late kant, maar niet door eigen schuld. Maar

toch wel door de nalatigheid van de afdeling

volleybal, die nagenoeg geen afgeronde adver-

tenties binnen bracht. Hierdoor kon Gerard

Stooker, de man achter dit eminente clubor-

gaan, niet op tijd afronden met de drukker.

Gerard zou nog wel wat meer copy van bestuur-

leden en commissieleden wil hebben. Zij heb-

ben toch wel IETS te vertellen.

Ria de Wit stencilde wekelijks zo’n 3.000 pagi-

na’s. Dat is een werk van 8 uren per week. On-

derschat u dit deel van de Omni-SV Odijk niet!

22

De consul

Veiligheid en mogelijke schade

aan het veld staan altijd centraal

Koen Fousert sr. is al zeven jaar namens de KNVB consul voor

SV Odijk. Met hart voor de sport neemt hij wekelijks de beslis-

sing of we kunnen spelen. Dat brengt soms onbegrip met zich

mee. ‘De teleurstelling begrijp ik goed. Maar bij mijn

beslissing om het veld af te keuren staan de veiligheid van

onze spelers en de kwaliteit van onze grasmat altijd voorop.’

Als consul is de veiligheid van de spelers Koens

voornaamste zorg. Koen: ‘Op een doorweekt veld

liggen blessures op de loer.’ Ook keurt hij de kwali-

teit van het veld. ‘Ik bekijk of voetballen de mat

niet te veel zou beschadigen. Een drijfnatte grasmat

trap je snel stuk. De toplaag verdwijnt, de kleilaag

komt naar boven en daardoor verdwijnt het water

telkens een beetje moeilijker. Door dan toch te

voetballen, kun je het gras in mum van tijd totaal

vernielen.’ Koen laat zien wat hij bedoelt tijdens een

ronde over de doorweekte grasmat. Met de punt

van zijn laars draait hij moeiteloos een stuk gras

weg in het doelgebied. ‘Vandaag is het mooi weer,

maar kan helaas niet worden gespeeld.’

De geur van gras

Zeven jaar geleden vroeg Harry Mocking Koen om

consul te worden. Harry kon de taak door zijn leef-

tijd niet meer zelf op zich nemen. Waarom Koen

toestemde? ‘Ik ben graag buiten, het liefst in de

natuur. Als je op een zaterdag of zondag vroeg op

pad gaat, hangt er een speciale sfeer. De frisse geur

van het gras brengt me altijd in een goede stem-

ming. Daarnaast vond ik dat ik deze bijdrage wel

voor de club kon leveren.’

Ken de regels, ken het veld

Koen doet de keuring aan de hand van KNVB-regels.

De kwaliteit van de grasmat hangt af van de weersom-

standigheden van die dag en de dagen ervoor. Regen,

vorst, extreme kou, storm en mist kunnen roet in het

eten gooien. Ook een reden om af te keuren: als de

toplaag van het veld na een vorstperiode is ontdooid.

‘Daarbij moet je het veld wel een beetje kennen. Elk

veld is anders.’ Om 7.45 uur maakt Koen een rondje

met de verenigingsvertegenwoordiger. Als Koen het

Koen in zijn element

23

Ik w

ord

som

s o

p m

aan

dag

do

or v

ro

uw

en

geb

eld

of

ik z

ate

rd

ag

het v

eld

kan

afk

eu

ren

.

Dan

kan

hu

n m

an

een

keer m

ee b

oo

dsch

ap

pen

do

en

veld moet afkeuren, legt hij hem

uit waarom.

Communicatie aan

de spelers

Sinds een jaar loopt de communi-

catie vlekkeloos. ‘De technische

man van de website, Sander Ver-

kerk van VerkerkICT, heeft voor

mij het stoplichtoverzicht ge-

maakt: een heel handige tool

waarmee ik zelf heel makkelijk op

de website kan zetten of de wed-

strijden doorgaan. Daar werk ik nu

meer dan een jaar mee en het is

een groot succes: de verenigings-

vertegenwoordiger krijgt nauwe-

lijks meer telefoon.’

Afkeuren:

geen lichtvaardig besluit

Hoewel Koen met plezier consul is,

vindt hij het af en toe lastig dat

zijn werk kan rekenen op kritische

blikken en dat zijn beslissingen

lang niet altijd begrip oogsten. ‘Op

een stralende zaterdag na een

week regen denken mensen al

vlug dat we dan toch wel weer

kunnen voetballen.’ Het veld af-

keuren is geen lichtvaardige be-

slissing voor Koen. ‘Daarvoor hou

ik te veel van de sport. Ik keur

een veld alleen af als de veiligheid

en de kwaliteit van het veld op het

spel staan. Dat is niet altijd een-

voudig. Als een elftal kampioen

kan worden en ik moet oordelen

dat het veld echt niet kan worden

bespeeld, valt die beslissing me

best zwaar.’

Ik ben geboren in Bunnik op 14 okto-

ber 1957. In 1965 ben ik gaan voetbal-

len bij het toenmalige EMS in Bunnik,

later Bunnik’73. In 1983 kwamen wij in

Odijk wonen. In 1990 en 1996 werden onze dochters

Suzanne en Rosaly geboren. Door Rosaly leerde ik SV

Odijk kennen, want vanaf haar zesde jaar voetbalde

ze samen met buurjongen Olaf bij de Bambino’s. Om-

dat voetbal een van mijn grootste hobby’s is ga ik ie-

dere zaterdag met haar mee. Rosaly heeft jarenlang

bij de jongens gevoetbald. Ik werd samen met Hans

van der Velden leider. Toen ik zelf nog speelde,

schreef ik ook regelmatig een wedstrijdverslag. Dat

ben ik ook bij de teams waar Rosaly in speelde blijven

doen. Doordat ik ook grensrechter ben, heb ik altijd

een papiertje in mijn broekzak zitten waar ik dan tij-

dens de wedstrijd wat aantekeningen op maak. Het

verhaal rolt er dan bijna vanzelf uit. Ik krijg de indruk

dat men het leuk vindt. Enkele ouders en opa’s van

speelsters bewaren de verslagen. Dit seizoen begeleid

ik samen met Bernadet de MA1. Gezellige meiden die

ook nog eens goed kunnen voetballen. Bernadet ver-

zorgt samen met Fred en Marcel de trainingen en op

zaterdag coacht Bernadet en verzorg ik de administra-

tieve kant en ben grensrechter. Bij Bunnik’73 verzorg

ik nog de wedstrijdkleding en de spelerspassen en

zorg samen met enkele anderen voor het onderhoud

van de accommodatie. Ik beleef aan al die clubactivi-

teiten erg veel plezier.

De trouwste verslaggevers Ton van de Brug

24

Wat doet een goede trainer, volgens jou?

‘Een manier vinden om het spel te beïnvloeden, dat

is de kunst. Je kiest een speelstijl, je traint en je

handelt naar aanleiding van incidenten tijdens de

wedstrijd. Maar belangrijker nog: je moet weten hoe

het in de koppies van de jongens werkt. Veel jonge

spelers vinden

het al vervelend

als hun vader

komt kijken.’

Hoe bedoel je?

‘Publiek legt een

bepaalde druk op

hun schouders.

Neem de wed-

strijd tegen SVF.

Voor het eerst in

de geschiedenis

stond SV Odijk

hoger geklas-

seerd tijdens de-

ze derby. Alles was uit de kast gehaald om het team

te ondersteunen: een orkest, twee bussen die sup-

porters naar Cothen brachten… De sfeer was gewel-

dig. Helaas het resultaat niet. We werden met 4-0

op ons nummer gezet.’

En dan krijgen ze op hun donder van je.

‘Eigenlijk was ik niet eens ongelukkig met de erva-

ring. De sfeer in Cothen was zo anders dan we ge-

wend waren dat het team er lam van sloeg. Beter

SV Odijk 1: het eerste het beste

Trainer Wouter Jansen:

‘Voor minder dan promotie doe ik het niet’

Een goede sfeer, duidelijke regels, het groepsgevoel en de wil om te winnen. Dat zijn de

ingrediënten voor succes, volgens Wouter Jansen, trainer van het huidige eerste elftal.

Dat het afgelopen seizoen niet van een leien dakje ging, doet niets af aan zijn ambitie

voor de lopende competitie. ‘Een gepassioneerd trainer mag iets verwachten van zijn

team.’

toen dan in de laatste wedstrijd, want het kan goed

dat ze weer in zo’n ambiance terecht komen. Dan zijn

ze er al een beetje aan gewend.’

Sfeer of prestatie?

‘Dat was een rare discussie in de club. Als de sfeer

niet goed is, kun

je het wel verge-

ten. Maar voor

succes is meer

nodig dan een

goede sfeer. Dui-

delijkheid, bij-

voorbeeld. Toen

ik tijdens de eer-

ste training maar

twaalf van de

negentien spelers

op het veld zag,

heb ik direct een

paar dingen inge-

voerd: iedereen

is gelijk, regels zijn regels en als je niet traint, is het

niet zeker dat je wordt opgesteld.’

In dat rijtje komt spelerskwaliteit niet voor.

‘Kwaliteit speelt op dit niveau voor mij een veel klei-

nere rol. De spelers heb ik de volgende vraag ge-

steld: als je vindt dat je zo goed bent, waarom speel

je dan nog bij een vijfdeklasser? Deze jongens zijn

slim genoeg om te begrijpen wat ik met zo’n relative-

ring bedoel.’

25

Wist u dat Rocco van Vliet na een wed-

strijdbespreking van het 1e vervolgens 20

minuten spoorloos was? Hij dacht name-

lijk dat het 1e uit moest spelen en was met de au-

to alvast vertrokken. De overige spelers stonden

inmiddels al op het veld zich bezig te houden met

de warming-up. Hij was gelukkig op tijd voor de

aanvang van de wedstrijd.

De technische staf van Jansen

Marcel de Boer Is Jansens directe assistent. Regelaar. Ver-trouwenspersoon voor jonge spelers.

Ricardo Doeser Werkt nauw samen met Marcel, keeperstrai-ner.

Pedro van Wijk Is grensrechter. Paul Middelwijk

Is als speler langdurig geblesseerd. Organi-seert uitjes en activiteiten, zoals de accom-

modatie van het trainingskamp.

Aanvoerder Erik de Vries:

‘Een kunstgrasveld

een grote wens’

Wouter Jansen koos hem omdat hij rustig en

welbespraakt is. Maar aanvoerder Erik de

Vries is bescheiden. ‘Ik zie mezelf niet als

natuurlijke leider, maar help mijn team wel

graag om het beste uit zichzelf te halen.’

Dat lukt hem aardig. Nu het materiaal nog.

Volgens Wouter heb je een natuurlijk overwicht.

‘Ik vind mezelf niet van nature een aanvoerder –

school en werk komen op de eerste plaats, daarna pas

komt voetbal. Maar als ik voetbal, ga ik er voor de

volle honderd procent voor. En als aanvoerder voel ik

het als mijn verantwoordelijkheid om iets te doen met

onvrede in het team.’

Leg uit.

‘Vorig jaar hadden we vier oefenwedstrijden in vijf

weken tijd. Omdat ons grasveld en de verlichting niet

geschikt zijn, speelden we deze allemaal uit. Dat

houdt in: zeven uur aanwezig, pas na elven thuis. Dat

vonden sommigen een beetje veel van het goede. De

groep gaf aan dat het prettiger zou zijn om een keer

in de drie weken een doordeweekse oefenwedstrijd te

spelen.’

Maar eigenlijk is het gras het probleem.

‘Als een van de weinige clubs in de buurtgemeenten

heeft SV Odijk nog geen kunstgras. Samen met Wou-

ter doe ik dan ook een oproep aan de gemeente Bun-

nik. Niet alleen zou kunstgras ons enorm helpen, het

zou ook meer kinderen aan het sporten krijgen. Dat is

toch precies wat de gemeente wil?.’

Dus het eerste moet aan de bak?

‘Naast mijn fulltime baan gaat al mijn tijd in het

trainen zitten. En een gepassioneerd trainer mag

wat vragen van zijn groep, vind ik. Het eerst half-

jaar van afgelopen seizoen was niet goed. We heb-

ben het naar tevredenheid kunnen afsluiten, maar

dit seizoen neem ik met niet minder genoegen dan

promotie. Begin 2012 was er een trainingskamp in

IJmuiden gepland dat tot in de puntjes is geregeld

door mijn technische staf.’

Promotie, ambitieus.

‘Natuurlijk, ik wil verder in dit vak. Als iedereen het-

zelfde doel voor ogen heeft, komen bijzondere

krachten vrij: groepsgevoel en de absolute wil om

te winnen. Dat vertaalt zich in resultaten. Als ik

voor een groep sta waar niets meer uit te halen

valt, weet ik dat ik verder moet. Maar met deze

jongens ben ik nog niet klaar; de gedrevenheid

straalt er vanaf. Er zit nog zoveel potentie in.’

26

vlagger. Vorig jaar een fantastisch jaar gehad dat uitmondde in een

kampioenschap! Muziek, voorwedstrijd, veel publiek, in één woord

geweldig. Dit jaar draaien we weer volop mee bovenin. En als je wint

wordt iedereen nog gemotiveerder. Daar horen ook nevenactiviteiten

bij, zoals verslagen maken, feestje bouwen, weekendje Oostende,

carwash organiseren om geld te verdienen. Noem Oostende en de

verhalen komen los. Ook de begeleiders vonden het fantastisch. De

reis er naartoe was al geweldig. Zeker als er iemand in de auto zit die

heel nodig naar het toilet moet, maar je bevindt je op de rondweg bij

Antwerpen midden in de file…. Voetballen in de jeugd is de leukste

tijd. Zowel voor de spelers als de ouders. En voor mij is het vanzelf-

sprekend dat je als ouder met uit wedstrijden rijdt en de shirts wast.

Er is er altijd één de eerste, maar hulp is altijd nodig! Al met al: ge-

weldig om met de jeugd te werken!

De trouwste verslaggevers Co Peek

Fervent verslaggever van de A1. Vroeger, ja vroeger,

ben ik lid geworden van SV Odijk en heb zelf jaren

met plezier gespeeld in de jeugd en later in de senio-

ren. In de jeugd keek je altijd uit naar de trainingen

en wedstrijden ‘omdat het zo leuk en gezellig was.’ Nadat ik ge-

trouwd ben met Corien (uiteraard leren kennen op het voetbalveld)

kregen we drie kinderen, twee meiden en een jongen. Twee daarvan

zijn op voetbal gegaan. De derde op volleybal. Omdat ik zelf het

spelletje zo leuk vond ben ik mee gaan helpen als trainer en leider bij

de voetbal. Je groeit er als het ware mee op. Zowel de meiden

(inmiddels de dames) als de pupillen en junioren ben ik gaan trainen

en op zaterdag ben ik als leider gaan fungeren. Soms alleen maar

vaak ook met een andere fanatieke ouder. De laatste twee jaar ben

ik vooral bezig gegaan met de A–junioren als assistenttrainer onder

leiding van Cor Bakhuizen en het laatste jaar als zelfstandig trainer/

coach. Samen met Paul Middelwijk als leider en Richard Verbeek als

’De heen-

reis was al geweldig:

zeker als er iemand

in de auto zit die

heel nodig

moet’

27

Rini Rutting: Succescoach SV Odijk 2

De aandacht en concentratie van je ploeg krijgen en houden

valt als trainer niet altijd mee. Rini Rutting weet daar alles

van. Na een verloren wedstrijd van SV Odijk 2 was hij zo on-

tevreden dat hij de jongens trakteerde op een alternatieve

wedstrijdbespreking. ‘We vonden een betonmolen die voor de

vleesdraaiavond of zo was gebruikt. Ik vroeg Marius lootjes te

maken met nummers er op. Ik wilde laten zien wat een rot-

zooi je krijgt als je maar wat aanklooit. Marius pakte de loot-

jes uit de molen en zo kon het gebeuren dat Paul Reizevoort -

normaal op 10 - nu op doel kwam te staan. Dit tot grote hilariteit van de groep. Het werkte wel. De volgende

wedstrijd stonden ze er weer. Rini Rutting is na zijn lange carrière als voetballer bij SV Odijk zo’n twaalf jaar

trainer van jeugd en het tweede seniorenteam geweest. Met het tweede werd hij 20 april 2008 kampioen.

Rini en Marius met hun betonmolen

Benjamin Mels, Maarten Munsterman, Paul Reizevoort, Maarten van Asch en Danny de Winter

Maarten Munsterman met een ferme kopstoot

Kampioensteam 2008

28

Kampioen worden is een onvergetelijke ervaring

1994-1995

Het laatste kampioenschap

Het kampioenschap in het seizoen 1994-1995. Thijs

de Wit (rechtsbuiten), Eric van den Hurk (keeper) en Reinier Hessing (middenvelder) heb-

ben er nog steeds veel plezier om. Bij het veertigjarig bestaan van de club viel hun op dat

het mooie jubileumboek geen aandacht besteedde aan hun zege. Nu, tien jaar later, grij-

pen ze hun kans. Want hun herinneringen zijn te leuk om verloren te gaan.

Trainer Wilbert Veenbrink

Hoe het begon? Door veranderingen binnen de club

kon Wilbert Veenbrink als trainer zijn entrée maken.

Wilbert pakte het voor die tijd heel anders aan. Rei-

nier: ‘In plaats van groepsgesprekken voerde hij in-

dividuele tienminutengesprekken. Dat ging best

dwingend. ‘Dus we spreken af dat je twee keer in de

drie weken komt trainen?’. En anders speelde je niet.

Dus je dacht dan wel een paar keer na voordat je

afbelde.’ Ook de voorbereiding veranderde. Eric her-

innert zich dat Wilbert bostrainingen en trainings-

kampen introduceerde. Thijs knikt. ‘Alles samen

zorgde voor een sfeer van gezonde competitie onder

de jongens. Daardoor werd iedereen beter en conditi-

oneel sterker. En we werden een team.’

Sfeer en inspanning

Het trainingkamp op Papendal in Arnhem gaf veel

sfeer in de groep en dan vooral op de Korenmarkt! In

de winterstop zette survivalvereniging Hellas de Kabi-

Staand v.l.n.r.: Wilbert Veenbrink (trainer), Arjan Vernooij, Thijs de Wit, Michel Kastrop (aanvoerder), Jeroen

Ransdorp, Jan Maarten de Klein, Andre Peek, Carlo Schippers, Martin Groenen

Knielend v.l.n.r.: Vincent de Wit, Harry Geurts (verzorger), Michel van Velsen, Roland de Lange, Reinier Hes-

sing, Hans van de Velden, Alex Kool (grensrechter), Michel de Lange (keeper)

Niet op de foto: Eric van den Hurk (keeper), Jorg van der Geest, Geert Commandeur, Piet van Wijk, Arie de Wit

(leider) en Herman Kool.

29

netsurvival uit. Deze zware survival - denk tokkelen,

alternatieve bruggen en ploeteren door de blubber -

werd door de selectie en het dameselftal volbracht.

Dat haalde zelfs de krant. Reinier: ‘Die twee teams

konden het goed met elkaar vinden. We trainden

zelfs af en toe samen. Ook de ‘voetbalvrouwen’ wer-

den bij de organisatie betrokken. Ik heb dat later

nooit meer meegemaakt.’

Opvallende spelers

Wie er opvielen? Thijs: ‘Jeroen Ransdorp was een

dragende speler. Hij eiste het spel op en zette de

lijnen uit.’ Eric: ‘Maar de opvallendste was Andre

Peek. Ruim twee meter lang en zeer imposant. Werd

uit het vierde gehaald waar hij eigenlijk onder zijn

kunnen speelde. De trainer posteerde hem in de

spits. Daar werd hij makkelijk gevonden en beukte

er dat seizoen zeker vijftien in.’ Reinier: ‘Eric zelf.

Hij was onze keeper, en echt, hij was een goeie. Hij

heeft veel punten voor ons gepakt.’ De toch al impo-

sante glimlach van Eric wordt zo mogelijk nog groter

en hij is te beleefd om dit compliment van zijn oud-

teammaat tegen te spreken.

Goed begin, halve werk

Thijs: ‘Het seizoen begon gelijk goed. We stuurden

Austerlitz, de gedoodverfde kampioen, in de eerste

wedstrijd met 5-1 naar huis. De schwung zat er toe

gelijk goed in. En later wonnen we met 1-5 van onze

concurrent Oranje Wit.’ Eric:’Toen we in Scherpen-

zeel het eerste periodekampioenschap haalden, was

voor de supporters en de spelers een bus gechar-

terd. Die zat helemaal vol, met leider Arie de Wit

aan het stuur. Het kampioenschap leefde toen echt

onder de supporters.’

Onverwacht kampioen

Reinier: ‘In de eerste wedstrijd na de winterstop

werden we toch nog onverwacht kampioen bij NSC

in Nijkerk. We hadden nog drie punten nodig, de

winst bracht er twee. Maar concurrent ’t Goy speel-

de onverwacht gelijk en zo werden we in februari

1995 de eerste kampioen van het district Utrecht.

Vervolgens hebben we alsnog onze kampioenswed-

strijd thuis tegen Schepenzeel gespeeld met veel

feest en muziek eromheen.’

In de zomer van 2004 was ik als

tweedejaarsstudent op zoek naar

een bijbaantje. De journalistiek leek

mij leuk. Het Trefpunt was op zoek

naar een nieuwe sportcorrespon-

dent. Ik kwam er snel achter dat dit bij mij paste en

zo ben ik al ruim zeven jaar sportcorrespondent bij

de krant (nu De Nieuwsbode). Elk weekend maak ik

de wedstrijdverslagen van de eerste elftallen in

de gemeente Bunnik en Houten. Omdat ik zelf bij

Odijk voetbal, ligt mijn focus voornamelijk op het

eerste elftal van SV Odijk. Waar ik bij teams als Hou-

ten, Aurora en Bunnik vooral aangewezen ben op het

gekleurde verslag van de trainer, probeer ik bij Odijk

1 zoveel mogelijk zelf aanwezig te zijn om een zo

eerlijk mogelijk verslag te schrijven. Omdat de te-

genstander vaak niet interessant is voor de lezer van

de krant, versla ik een wedstrijd wel altijd vanuit het

perspectief van Odijk. Hoewel een wedstrijd journa-

listiek moet worden benaderd, bedenk ik niet van

tevoren: ik moet goed opletten wat er allemaal in de

wedstrijd gebeurt. Meestal kijk ik heel onbevangen

naar een wedstrijd en weet ik na afloop me alles nog

goed te herinneren. Dit komt omdat de wedstrijden

mij zeer interesseren, waardoor het geen moeite kost

om dingen te onthouden. Weet ik een enkele keer

iets niet, of ben ik afwezig, dan informeer ik bepaalde

spelers. In al die jaren dat ik nu Odijk volg, heb ik

bewust nooit de hoofdtrainer om een wedstrijdver-

slag gevraagd. Ik wil graag zelf mijn oordeel vellen.

Als ik bij een wedstrijd aanwezig ben is het voor mij

als Odijk-lid toch anders dan als ik een wedstrijdver-

slag aan de hoofdtrainer van pakweg 't Goy vraag.

Hoewel ik nu een vaste baan heb, vind ik het nog

steeds erg leuk om te doen. Een wedstrijd van Odijk

1 kijken is vooral hobby. Ik zet de verslagen na het

weekend op de site van SV Odijk. En als de club pu-

bliciteit nodig heeft bij bepaalde zaken probeer ik ze

daarbij te helpen.

De trouwste verslaggevers Steven van Santen

30

Scheids gefopt

De huidige A1 stond een uitwed-

strijd te wachten tegen FC Drie-

bergen (voorheen CDN). Wegens

vele blessures vond eerste elf-

taltrainer Wouter Jansen het

goed Martijn den Uijl mee te

nemen. Martijn stond echter op

scherp voor een schorsing. Zo-

wel Martijn als Co Peek kregen

van Wouter te horen dat Martijn

echt geen gele kaart mocht pak-

ken. Helaas. Na tien minuten in

het veld te staan kreeg hij zijn

eerste. En nog erger: 5 minuten voor tijd kreeg hij zijn

tweede gele kaart en dus rood. De leider van de A1 [Paul

Middelwijk] suste de woede bij Co en Martijn. Hij wist wel

een trucje. Na afloop van de wedstrijd sprintte hij naar de

bestuurskamer. De scheidsrechter daar alle spullen laten

liggen. In de bestuurskamer was niemand aanwezig. Even

pennetje pakken, van nummer 2 nummer 12 maken en van

nummer 12 nummer 2. Zo gedaan! Na het douchen vulde

de scheidsrechter het formulier aan en kreeg hij van de

leider van SV Odijk de gevraagde spelerspas betreffende de

gele/rode kaarten. ‘Zo dat is nog een jonge foto!’ Waarop

de leider zei: ‘Ja, hij was nog net niet aan de beurt voor het

vervangen van de pasfoto.’ De kaarten zijn op naam van

een andere speler gekomen en Martijn ging gelukkig vrijuit.

Twee keer de arbitrage beduveld

Het eerste elftal speelde een wedstrijd uit tegen SEC uit Soest.

Marcel de Boer had nummer 6 en Paul Middelwijk 8. Het meest

besproken moment was de wel/niet gele kaart van Marcel de

Boer. In de eerste helft bij een stand van 0-0 stopt Marcel de

Boer zijn tegenstander met een sliding. Een terechte gele kaart.

In de tweede helft weer een overtreding van Marcel. De scheids-

rechter geeft Marcel zijn tweede gele kaart. Dus rood. Zou je zeggen. Paul Middelwijk vraagt de scheids: ‘Wat

doet u nu?’ Scheids: ‘Eerste helft geel, nu zijn tweede dus rood’. Paul:

‘Wat?……Die gele kaart voor mij…..op welk nummer heeft u die kaart gezet?

Ik heb nummer 8 hoor!!’ Scheids: ‘Uhm uhm deze heb ik gezet op nummer

6!’ Inmiddels doet ook Marcel mee in het gesprek: ‘Hoe kan dat nou

scheids, dit is pas mijn eerste gele kaart.’ Scheids: ‘Oh….sorry! Dan heb ik

een fout gemaakt!’ Geen enkele speler of supporter van de tegenstander

reageerde. Achteraf in de bestuurskamer vond de voorzitter van SEC dat

die Odijk spelers dat slim hadden opgelost.

De scheids

Rutger

van

Berkel

Een clubscheidsrechter die zich niet liet foppen

31

Trudy van Uem.

Ik ben zes jaar Technisch Commissie-

lid voor de meisjes geweest daarna

twee jaar leidster geweest bij toen de

MB2 en later MB1 waar ik twee doch-

ters in had voetballen. Dit is nu het

MA1-team en er voetbalt nog één dochter in. Vier

jaar geleden heb ik het jongste meisjes

team gerealiseerd. Onze jongste twee dochters wil-

de ook graag voetballen maar dan in een meisjes

team. Dit team is begonnen als F-team en voetbalt

Wies Geurts-Houtzager

Samen met mijn vader heb ik snoep

en limonade verkocht uit een caravan

(voorloper van de kantine). Huis-aan-

huis heb ik (en vast ook anderen)

lucifers met opschrift van SV Odijk

verkocht. Shirts, broekjes, kousen, voetbalschoe-

nen en trainingspakken werden bij ons thuis ver-

kocht vanuit een slaapkamer. Bij een feest werd de

muziek en/of playback vaak verzorgd door Dick van

Kouwen, hij nam een enorme bandrecorder mee.

De biertapwedstrijden vond ik erg leuk om aan mee

te doen, tussen vrijwilligers van andere kantines en

bars.

Theo en Noldy Jongerius

Ik heb heel wat jaartjes (toen er een acti-

viteitencommissie ontstond) als O&A-lid

meegedraaid, zeker tot tien tot 15 jaar

terug. Vele festiviteiten werden door mij

voorzien van muziek en praatjes. Ik herinner mij

vooral de vorige jubilea, zoals de spraakmakende

24-uursmanifestatie. Nog steeds doe ik wat voor de

club en ben Verenigingsvertegenwoordiger. Mijn

vrouw Noldy is ruim 25 jaar leidster/trainster ge-

weest van de jeugddansmarietjes van de SV Odijk

evenals een aantal jaren betrokken bij het schoon-

maken op de maandagmiddag/bardienst draaien en

vele jaartjes als leidster/trainster van de pupillen op

zaterdag. Daar hoorde ook het vervoer regelen bij en

dan zelf nog op zondag voetballen. Wij hebben dit

met veel plezier gedaan en zouden graag zien dat in

de toekomst voor de club de ouders van de voetbal-

lertjes zich wat meer thuis gaan voelen en zich wat

actiever bezig gaan houden bij de club. Ouders, de

club kan jullie hulp en inzet gebruiken, anders kun-

nen we volgende jubilea wel vergeten!

De felicitaties van…...

De oude kantine aan de Nicolaaslaan

nu als MD1 .Van dit team ben ik nu ook leidster sa-

men met Danielle Vermeer. Ik doe dit omdat ik zelf

gek ben op voetballen (zelf dertien jaar gevoetbald)

en er voor de meisjes toch iemand is die alles

zo goed en snel mogelijk probeert te regelen. De

twee teams die we hebben als meisjesteam zijn hele

gezellige en sportieve teams en daardoor ook leuk is

om te coachen. Mijn felicitatiewens voor SV Odijk is

dat we als vereniging kunnen blijven groeien, zodat

SV Odijk nog heel lang kan blijven bestaan.

Theo als speaker op Koninginnedag

32

De trouwste verslaggevers Marc IJsseling

8 september 2007 was het zover. Op deze mooie zaterdagmorgen speelde

de SV Odijk F5 zijn eerste echte wedstrijd. De knaapjes van amper zes jaar

oud werden gelijk in het diepe gegooid: een derby tegen Bunnik ’73 F5.

Vanaf deze dag stond de zaterdagmorgen weer in het teken van het voetballen. Net als der-

tig jaar eerder toen ik zelf mijn wedstrijdjes speelde bij SV Odijk. Oude gewoontes werden

weer opgepakt. De weersverwachting voor de zaterdag werd weer met belangstelling in de

gaten gehouden. Had het veel geregend dan was het hopen dat de wedstrijd toch zou

doorgaan. Het gekke gevoel in de buik herkende ik direct: wedstrijdspanning. Terwijl ik zelf

niet in actie hoefde te komen. Niet snel daarna was ik in Zuid-Frankrijk. Ik moest voor het

eerst een wedstrijdje missen. Mijn ouders waren er wel bij. In de loop van de ochtend ont-

ving ik een sms’je van mijn vader. ‘Tussenstand 0-3. Drie doelpunten van je zoon.’ Ik was

op dat moment in een supermarkt en wilde willekeurige fransozen aanschieten om ze op de

hoogte te brengen van deze memorabele sportgebeurtenis. Maar ik kon me beheersen. We

werden kampioen van de eerste seizoenshelft. 4½ jaar geleden trok er een ‘zwerm bijen’

over de velden. Inmiddels wordt er echt gevoetbald. Als B-junioren zullen er langs de lijn

meer vriendinnetjes dan ouders staan. Ik hoop er nog bij te zijn en zal proberen nog stie-

kem wat zinnetjes te blijven noteren.

‘Ik w

ilde w

illekeu

rig

e fr

an

so

zen

A

an

sch

iete

n o

m z

e o

p d

e h

oog

te te

b

ren

gen

van

deze m

em

orab

ele

sp

ortg

eb

eu

rte

nis

’

33

Gerard Stooker is de man met het

langste ‘dienstverband’ met SV

Odijk. Natuurlijk zijn er zijn meer

mannen en vrouwen te noemen

die van het begin in 1962 actief

zijn. Maar Gerard spant waar-

schijnlijk de kroon als het gaat

om het aantal vrijwilligersfuncties

die hij sindsdien heeft bekleed.

Was in ‘62 al 20 jaar toen hij be-

gon te voetballen. Was in die tijd

nog in dienst. Hij ‘lag’ in kamp

Ge

ra

r

d

St

o

ok

er

Clubman in hart en nieren

Zeist. Omdat spelers in die tijd nog schaars waren was er de club veel aan gelegen dat Gerard speel-

de, ook al had hij op dat moment wachtdienst. Cor Pouw smokkelde hem dan in zijn grote Chevrolet

uit het kamp om te voetballen. ‘Mijn maten dekten me. Bij controle zeiden ze dat ik net op ronde

was. Na de wedstrijd werd ik dan weer keurig afgeleverd. Voordat ik stopte met voetballen voerde ik

al allerlei vrijwilligerstaken uit. Het begon als leider en trainer van jeugdelftallen. Ik kon dat makkelijk

opbrengen omdat er in die tijd verder helemaal niets te doen was in het dorp. Ik trok toen nogal op

met Harry Mocking. Tijdens een klusje op de tweede kantine aan de Nicolaaslaan stonden we op een

asbestdakje. Dat was natuurlijk niet zo stevig. We zakten er dan ook promp doorheen. Harry lag het

eerst op de grond en ik er bovenop. Dat was lachen natuurlijk. Nadat ik tien jaar secretaris was ge-

weest vond ik het wel mooi. Harry zei: ‘Als

jij stopt dan stop ik ook.’ Nou ja, dat be-

doelde hij niet zo letterlijk. Hij bleef nog

acht jaar voorzitter! Ik ging ook niet weg.

Sindsdien heb ik nog tien jaar de redactie-

werk gedaan, regel ik het ophalen van oud

papier, schoonmaak kleedkamers, kantine-

dienst en verzorg de belijning. En of het

nog niet genoeg is, ben ik nog scheidsrech-

ter en ga ik ook nog regelmatig kijken.’

Gerard

34

“Met mijn ervaring

als voetballeider in

Utrecht rekende ik

er hier in Odijk wel

op dat ik leider van

de A1 of het eerste zou worden.

Mijn kennismaking met de geel

zwarten was nog op het oude

terrein, bij de sporthal. Vaak ben

ik er niet geweest, maar ik herin-

ner me de hal van de kantine.

Met links het jeugdhonk, volgens

mij op trainingsavonden van se-

nioren een hele beste en intieme

kroeg. En dan de grote kantine

met, rechts, afgezet met plan-

tenbakken, het krachthonk. Wat

een ruimte had de club daar. Als

import heb ik het er best naar

mijn zin gehad. En die bestuurs-

kamer, daar heb ik ook eens ge-

zeten. Als je voor de bar stond

was de ingang rechts daarvan.

Een voorname deur, waar niet

iedereen doorheen mocht. Ik wel,

om te praten over fair play en

hoe Odijk daar aandacht voor

kon vragen. Joh, dat was begin

jaren negentig van de vorige

eeuw. Toen was er een vader die

graag wilde dat alle jeugdteams

na de wedstrijd handjes gaven

aan de tegenstander. Een even

onverwacht als ongebruikelijk

idee. Maar wel een met visie, nu

is dat de gewoonste zaak van de

wereld. Toen niet, ik was ingevlo-

gen om dat af te houden. Eigen-

lijk was dat best jammer. Er ge-

beurde best veel bij die geel

zwarten. Ik hoorde verhalen over

De c

olu

mn

van

Arn

old

Wag

em

akers

Geel-

Zw

art

heeft

bij

zo

nd

ere m

en

sen

no

dig

voorzitter Harry Mocking. Hoe

noem je dat tegenwoordig? Die

was streng maar rechtvaardig. Als

ik in de bestuurskamer van de

nieuwe kantine kom hangt zijn

foto tussen de mannen die zo be-

langrijk zijn geweest voor de ver-

eniging. Dit jaar bestaat de club

vijftig jaar, dat is best bijzonder.

Ik denk trouwens dat er straks

ook foto’s van vrouwen tussen

hangen. Ik zie leidsters, prachtige

meiden die feesten organiseren,

enthousiaste damesteams en

vrouwelijk bestuursleden. Dat

houdt de club op de been, zou de

carnaval ook moeten doen. Harry

loopt er op zondag ook nog

steeds, ruimt hij voor die begena-

digde Odijkse voetballers de cor-

nervlaggen op… het moet niet

gekker worden. Zo’n club heeft

bijzondere mensen nodig. Ik

moest onderaan beginnen, ik

mocht pupillen gaan leiden. Op

zich prima natuurlijk, maar dit

stel. Tactiek, rondootjes, sys-

temen; het was niet aan ze be-

steed. Ingooien, met twee benen

op de grond, dat konden ze, maar

verder was het niet veel soeps. Ik

had er zelfs twee in het team, die

hadden hovenier moeten worden.

Die plukten hele boeketten mar-

grietjes – met een beetje groen,

stukje middenstip en een vleugje

penaltystip. Die bal vonden ze niet

zo interessant. Dat kostte te veel

energie. Ze waren in het veld niet

vooruit te branden. Ik heb er des-

ondanks veel plezier aan beleefd.

35

Voor Kerst 2011 kreeg ik de vraag om ivm de

jubileumuitgave van Nieuws van de Grasmat

een stukje te schrijven als elftalleidster van de

Dames 1. En dan vooral over de vraag waarom

ben ik er aan begonnen? Een hele goeie vraag!

Na vier jaar in de jeugdcommissie actief te zijn

geweest, vier jaar als scheidsrechters coördina-

tor en de laatste twee jaar ook als Jeugdvoor-

zitter, was ik van plan om eens een jaartje niets

te doen voor SV Odijk. Mijn zoons zitten inmid-

dels allebei bij de senioren, dus ik vond dat ik

wel klaar was met de begeleiding van de jeugd.

Tot ik op een avond in de plaatselijke kroeg in

gesprek kwam met een paar dames uit het eer-

ste elftal, die mij vroegen of ik ze wilde helpen

om het team draaiende te houden en uit te

breiden. Na overleg met Jacqueline Gruters,

besloten wij die avond de uitdaging aan te gaan

en ons op te werpen als leidsters. Met de dui-

delijke vermelding dat we het eigenlijk meer

voor de feestjes, teamuitjes zouden doen en

niet in eerste instantie voor het voetbal. Dat is

natuurlijk wel heel belangrijk, maar een gezellig

team stond bij ons voorop. En toen begon het.

Het team bestond nog slechts uit acht dames.

Dus diezelfde avond in de kroeg hebben we ge-

probeerd om wat oude rotten uit

het vak over te halen om weer te

gaan voetballen. En de weken

daarop hebben we flink geronseld om oude en

nieuwe speelsters erbij te krijgen. Wat uiteinde-

lijk resulteerde in een team van veertien enthou-

siaste jonge en iets ‘oudere’ meiden. Gelukkig

vonden we Reinier Hessing weer bereid om de

training op zich te nemen dus daar hadden we

geen omkijken meer naar. In september zijn we

na een gezellige kennismakingsavond van start

gegaan met de competitie. Die eigenlijk tot het

moment van schrijven heel goed is gelopen. Met

zeven gewonnen, een verloren en een gelijk ge-

speelde wedstrijden, hebben we het heel goed

gedaan en staan we derde in de competitie. En ik

moet zeggen, hoewel voetbal niet echt mijn ding

is - ik heb bij mijn eigen zoons nog nooit een hele

wedstrijd uitgekeken - het wordt wel steeds leu-

ker. Het is af en toe zo spannend dat Wendie mij

in het doel zelfs hoort roepen! Dus, al ben ik er

een beetje overmoedig aan begonnen, ik heb er

nog geen spijt van. Na de winterstop gaan we

weer enthousiast verder en proberen we nog wat

hoger te eindigen, vooral van Bunnik ‘73 willen

we nu wel graag een keer winnen.

De trouwste verslaggevers Angela Vermeulen

36

Comeback kid

Ton Gruters

Een voetbaldier. Zo kun je Ton Gruters, nu hoofdtrainer bij Bunnik ’73, gerust beschrijven.

Als jonge Schalkwijker zocht hij zijn voetbalgeluk al vlug buiten de dorpsgrenzen. Ook la-

ter als hoofdtrainer zag hij verschillende clubs van binnen. Toch keerde hij keer op keer

terug bij SV Odijk.

Ooit was je zelf jeugdtalent. Je bent een man

geworden door die ervaring?

‘Als jong Schalkwijks talent wist ik al: wie beter wil

worden, moet het dorp uit. Via Elinkwijk werd het

FC Utrecht. Tegenwoordig worden talenten in de

watten gelegd, maar mijn ouders hadden geen au-

to. Elke week reed ik vier keer op de brommer naar

Utrecht. Zo graag wilde ik.’

Door weer en wind op de brommer. Het had

succes.

‘Dat kun je wel zeggen. Keer op keer een barre

tocht, maar het was een droom die uitkwam. Ik

mocht voetballen met spelers als Leo van Veen,

Hans van Breukelen, Ton du Chatinier, Koos van

Tamelen en Willem van Hanegem. Fantastisch,

natuurlijk.’

Wat is je beste herinnering aan die tijd?

‘Mijn mooiste moment kwam op 11 mei 1980.

Tijdens een uitwedstijd tegen PEC Zwolle, mijn

debuut. De wedstrijd ging niet zoals we wilden. En

tegen het eind stonden we met 2-1 achter. Dan de

2-2 scoren en daarmee deelname aan het UEFA-

toernooi binnenslepen - dat is een jongensdroom.’

En toen werd je hoofdtrainer.

‘Ik ben sinds 1985 trainer, mijn diploma’s heb ik

gehaald toen ik nog voetbalde. In het seizoen 1986

- 1987 haalde Harry Mocking me binnen bij SV

Odijk. En ik ben vier jaar gebleven. In de laatste

twee jaar werd het tweede kampioen. Daarna ben

ik verder gaan kijken. Bij Velox, Vriendenschaar,

CDW, Velox/SVVU, VVIJ, SV Rivierenwijk en SV

Zeist. Ook heb ik diverse clubs buiten de region

getraind.’

Na wat omzwervingen kwam je

terug op het honk.

‘In 1997 vertrok de trainer halverwege

het seizoen. Ik werd binnengehaald

om de boel weer een beetje aan de

gang te krijgen. De groep pikte dat

goed op: we wonnen de volgende negen wedstrijden

en promoveerden op ene haar na.’

Twee seizoenen later kwam je wéér even terug.

‘Officieus. Dat had een trieste aanleiding. Mijn schoon-

vader, Gerard de Ridder, gaf ondanks zijn ziekte op

woensdagmiddag nog steeds jeugdtrainingen. Toen dat

hem teveel werd, heb ik hem een half jaartje ge-

holpen.’

Je laatste comeback was in 2006. Wat trof je

aan?

‘Doordat de doorstroom vanuit de jeugd niet goed

37

geregeld was, was de selectie klein. Ik ben een trai-

ner die probeert naar het geheel te kijken in plaats

van puur voor het succes van het eerste team te

gaan. Dus het eerste jaar verliep wat stroef. Het sei-

zoen erop ging een stuk beter. We kregen er een

aantal jonge jongens bij die het goed deden. De

combinatie met wat oudere spelers werkte goed. En

aan de samenwerking met Adrie Snel als teambege-

leiders bewaar ik mooie herinneringen.’

Paul Middelwijk:

‘Ton bracht het plezier

terug bij de selectie’

Herinner je nog dat Ton begon?

‘Als de dag van gisteren. Vanaf het begin was er

chemie tussen Ton en de spelersgroep. Ton bracht

het plezier in het voetbal terug bij de selectie, dat

zag je duidelijk terug in de hoge opkomst op de trai-

ningen. Het tweede seizoen werden we sterker door

extra doorstroom uit de A1. We hadden in het sei-

zoen alleen een dipje rond de rond de winterstop.

Gelukkig krabbelden we weer overeind en pakten

tegen SV Zeist de periodetitel, wat recht gaf op spe-

len in de nacompetitie.’

De mooiste wedstrijd?

‘De eerste wedstrijd in de nacompetitie tegen Saes-

tum, van wie we dat seizoen al twee keer verloren

hadden. Met bloed, zweet en tranen op een gloeiend

heet rubberen kunstgrasveld – het was dertig graden -

behaalden we een nipte 2-1 overwinning. Tijdens de

wedstrijd merkte we gewoon dat het goed zat. We gin-

gen voor elkaar door het vuur.’

En toen de wedstrijd tegen Achterveld

‘Een dag die ik nooit van mijn leven meer ga vergeten.

We waren er al dagen mee bezig. De Brothers en de

Twins sloegen we maar een zaterdagavond over. De

meeste jongens lagen om elf uur ‘s avonds al in bed te

dagdromen. Het was voor het eerst dat iedereen, zelfs

Ivo Verlinden, ruim op tijd aanwezig was. Het weer

was fantastisch. Tijdens de warming-up zagen we het

publiek komen. Zelfs met Koninginnedag heb ik het

daar nog nooit zo druk gezien. Het Utrechts Nieuws-

blad sprak de volgende dag van 850 toeschouwers.’

En?

‘Door de zenuwen gingen we met 0-1 achter de rust in.

Toch bleven we geloven in een goede afloop. Gedreven

gingen we vanaf de start van de tweede helft op zoek

naar de gelijkmaker. Ton zette Jorrit Berenschot in de

spits. Met zijn twee meter lengte stichtte hij direct ver-

warring. De 1-1 viel door een discutabele kopbal van

Ivo. Toen Jorick Straatman de 2-1 maakte en Roy van

Wijnbergen de 3-1, ontplofte het zowat in en om het

veld. Onvergetelijk, iedereen ontplofte! Ik krijg weer

kippenvel als ik eraan terugdenk. Na een ronde op de

platte kar door het dorp ging het feest door in de kan-

tine. Door een mensenmassa moesten we ons een weg

naar de dansvloer vinden. Het feest ging door tot in

de late uurtjes. De Twins kon dat weekend alsnog re-

kenen op ons bezoek.’

Hoe kijk je terug op de tijd met Ton?

‘Aan het eind van het tweede seizoen kwam er een

einde aan de periode met Ton. Dat vonden we allemaal

erg jammer. Ton is niet alleen een van de beste trai-

ners waar ik voor heb mogen spelen, het is bovenal

een fantastische man. We komen elkaar nog vaak te-

gen - is het niet in Odijk dan is het wel bij Bunnik ‘73.

Vaak genoeg praten we dan nog over dat succes van

2008 dat we met de hele groep hebben behaald.’

Het team dat in 2008 promoveerde

38

Anja en Martin Veenbrink

Ik ben het tweede seizoen vrijwilliger

van het jaar geworden. Daarvoor heb ik

een kadobon gekregen. Martin heeft

niets gehad, maar hij staat nog achter

de bar op maandag bij het kaarten en

hij is één of twee seizoenen vv geweest voor de za-

terdag bij de voetbal. Ik heb 3 jaar in

de barcoördinatie gezeten en toenter-

tijd bijna wekelijks achter de bar ge-

staan. Nu houd ik de EHBO kast bij en

ik draai bij speciale gelegenheden nog

EHBO diensten. Als ze me vragen doe ik dat. Wij

feliciteren SV Odijk met het jubileum.

De felicitaties van…...

Paul Reizevoort

Mijn leukste herinnering is mijn eerste

kampioenschap met de C1 in 2000. Dat

heeft een onvergetelijke indruk gemaakt.

Onder leiding van Rutger van Berkel

hebben wij een paar mooie jaren gehad.

Ik denk er met warme gevoelens aan terug. Op de

foto rechts het team waarin we speelden. Met een

groepje van een man of vijf trekt ik nog heel veel op.

Anton Verweij

Ik ben bestuurslid seniorenzaken Techni-

sche Commissie. Ik doe dat omdat ik voet-

ballen leuk vind, maar ook omdat ik het

belangrijk vind een maatschappelijke func-

tie binnen de gemeenschap van Odijk te vervullen.

Een van mijn leukste herinneringen is het lang week-

end met het A-team uit 1998, op survival in de Ar-

dennen. Ik wens SV Odijk nog heel veel sportieve

jaren.

Henk Peters

Je herinnert je als vader altijd heel scherp sommige mijlpalen in het leven van je kinderen. Zo

staat bij mij de dag van het aanmelden van onze zoon en dochter bij SV Odijk in mijn geheu-

gen gebrand. Het was zo een prettig welkom: op het net geopende nieuwe complex, twee

sympathieke trainsters die onze dochter meteen opnamen in hun groep en een jeugdtrainer

die zoonlief direct in de training liet meedoen en hem vanaf dag een begeleidde zodat hij uit-

eindelijk in een jaar van de D3 naar de D1 doorschoof. Je komt erachter dat er wel wat bij

komt kijken: bijvoorbeeld dat op een zaterdag zo’n 200 jeugdleden aan het voetballen zijn en dat daar zo’n

65 vrijwilligers voor nodig zijn. Dat die er dan ook zijn en weten wat ze moeten doen is een giga-organisatie.

En dat wordt vaak niet gezien. Het lukt SV Odijk al vijftig jaar om dit te doen; weleens met wat gedoe, maar

over het algemeen: prettig, open en ongelooflijk

veel plezier. Onze kinderen sporten nu met veel ple-

zier elders. Ik kom nog af en toe op de zaterdag en

zie dan alle jeugd weer op dat prachtige complex

genieten. SV Odijk bedankt en nog vele mooie jaren

als club toegewenst.

39

Programma feestweek 28 mei t/m 2 juni 2012

Breng deze jubileum-uitgave tot leven Deze jubileumuitgave van de Nieuws van de Grasmat kan letterlijk in beweging worden gebracht. Wie na het downloaden en vervolgens ope-

nen van een speciale app Aurasma de camera van een smartphone of een tablet computer op een aantal geselecteerde foto’s richt, zal mer-

ken dat deze na enkele seconden tot leven komen.

Bij het maken van deze editie kwam zoveel materiaal beschikbaar dat het zonde zou zijn om dat verloren te laten gaan. Daarbij is het erg

leuk om deze editie met bewegende beelden te kunnen tonen. Het tot leven zien komen van de foto’s is zo’n ervaring die je niet snel vergeet.

Hoe werkt het?

1. Download de gratis Aurasma Lite app in de App-store of Androïdmarket en open de app na

installatie.

2. Nadat is uitgelegd hoe de app werkt klik je op het icoontje 1 linksboven in het scherm van je iphone of ipad.

3. Er verschijnt dan onder in beeld een keuze menu. Scroll helemaal naar rechts en selecteer

search.

4. Type SV Odijk in en abonneer je op het SV Odijk Jubileum Channel.

5. Registreer je. Dit doe je eenmalig en is gratis.

6. Richt je telefoon op de afbeelding met het Aurasma-logo

7. De foto komt tot leven nadat de app de afbeelding na enkele seconden heeft herkent. Bekijk

de video.

8. Tik twee keer op het scherm om de video op volledige grootte te bekijken.

SV Odijk Jubileum Channel

9 Auras

Programmawijzigingen voorbehouden. Raadpleeg de website www.sv-odijk.nl

dinsdag 29 mei 2012 20.00 Superkaartavond

woensdag 30 mei 2012 16.00 Voetbalclinic voor de SV Odijk jeugd

19.30 SV Odijk 1 – Oud FC Utrecht

donderdag 31 mei 2012 19.30 Odijk Dames 1 - FC Utrecht Dames 1

19.30 Toernooi voor de heren seniorenteams

Va 21.00 borrel met DJ

vrijdag 1 juni 2012 19.30 Odijk Got Talent 2012

Verschillende seniorenteams, commissie of andere SV Odijkers geven voor u een show weg. U kunt zich nog opgeven…!

21.00 Prijsuitreiking filmpjes “Wij feliciteren SV Odijk met haar 50-jarig

Wie maakt het mooiste filmpje?

zaterdag 2 juni 2012 09.00 Zeskamp voor de F/E/MD/D/C jeugd

10.00 Wedstrijden F/E/MD/D/C jeugd

11.00 Wedstrijden B/MA/A junioren

13.00 Penaltybokaal

14.00 Achtkamp B/MA/A junioren

19.30 wedstrijd Odijk selectie - Oud Odijk 1

19.30 wedstrijd Meiden A1 - Oud Meiden A1

20.00 FEESTAVOND SV ODIJK 50 JAAR

met band BROTHERS &SISTERS

02.00 EINDE JUBILEUMFEESTWEEK

Dit programma is samengesteld door:

Anneke de Valk, Erik de Vries, Paul Middelwijk, Leon Verkerk:

Opgeven? Vragen? Suggesties?: paul_middelwijk@hotmail.com

40

Asch Wim van, Bakhuizen Cor, Barneveld Monique van, Barneveld Roel van, Beek Jan van,Bemmel Henk van, Bemmel Nannie van, Bentum José van, Bentum Simon van, Bentum Gijsbert van, Berg Je-roen van den, Bernink Ineke, Boer Marcel de, Bouwman Dave, Bouw-man Erik, Bouwman Joëlle, Bree Ben de, Breunesse Ernst, Briggen Romano, Brink Frank, Brug Ton van de, Bruijn Marcel de, Bruijn Mark de, Brussel Harm van, Copier Marco, Cox Ruud, Dam Ruud, Damoi-seaux Robbie, Dijk Sebastiaan, Dikkenberg Denice vd, Doeser Ricar-do, Dorresteijn Bernadet , Ee Hans van, Fousert Koen, Furster Len-nard , Furster Sebastiaan, Gelderen Wim van, Geurts Wies, Gijsbert-sen Dennis , Goes Eef , Groenen Adriaan, Gruters Leroy, Gruters Ton, Have Nicoline van der, Heikens Leo, Heirman Ralph, Hendrikse Leroy Hessing Reinier, Hilhorst Bart, Hilhorst Mieke, Hillebrand Helma, Hoff-man Marco, Hooyschuur Hanneke , Huijser Jos, Humblet Bart, Hurk Eric van den, Impelen Kees van, Jansen Wouter, Janssen Maarten, Jeschke Jeroen, Jeschke Lidy, Jeschke Michel , Jong Wim de, Jong Ni-co de, Jongerius Theo, Kers Johan, Klarenbeek Kevin, Klein Edwin de, Klein Carlo de, Klein Jan-Maarten de, Koeveringe Ad van, Kools Rinie, Kop Fons, Kouwen Ditrich van, Kouwen Gerard van, Kroon Robert, Kunneman Bert, Kunneman Sanny , Laar Robin van. Langen Jan de, Lingen Bert van der, Lingen Rogier van der, Linnebank Henk, Looze Peter de, Luxemburg Frits van, Maat Wim, Meent Jerry van de, Merkus Hans, Middelwijk Paul, Miltenburg Vincent, Miltenburg Ko, Miltenburg Roy, Milten-

burg Stefan, Mocking Harry, Mocking Gerard, Munsterman Maarten, Munsterman Piet ,Muts Wil, Naron Anneke, Naron Theo, Parren Paul, Paulina Igor, Peek, Jos,

Peek Co, Peek Rick, Peek Luke, Peek Herman, Peters Henk, Ploeg Lars, Prins Tjeerd, Puyk Wesley, Reizevoort Jos, Ridder Hans de, Ridder Irene de, Ridder Riet

de, Rijn Nico van, Roelofsen Martin, Roelofsen Simon, Rombout Jan, Rutting Mari-us, Rutting Wilma, Santen Arjen van, Santen Steven van, Schiphorst Frits, Schip-

pers Bram, Schippers Thea, Sint Hill Lloyd, Slots Niek, Smeulders Jules, Smit Fred,

Smit Marc, Smorenburg Joyce, Smorenburg Marcel, Snel Jeroen, Snel Simone, Snel Adri, Snel Lianda, Snijders Conny, Stooker Gerard, Straatman Jeroen, Stroop Mar-

loes, Sijbesma Walter,Tergouw Lisanne van, Tokaaij Ray,Uem Trudy van, Uijl Da-vid den, Uijl Martijn den, Uijl Ruben den, Valk Anneke de, Valk Niels de, Valk Ron

de, Veenbrink Martin, Velden Hans van der, Velsen Monique van, Verbeek Richard, Verdonk Bert, Verkerk Leon, Verkerk Sander, Vermeulen Angela , Vermeulen Kees,

Vermeulen Rob, Vermeulen Stephan, Vernooij Anja, Vernooij Cor, Vernooij Her-man, Vernooy Tim, Verrips Aart, Verweij Anton, Verwoert Miranda, Vis Ben, Vis Jo-

ke, Visser-Janssen Eva, Vliert Jeanette van de, Vliert Willem van de, Vliet, Ray

mond van der, Vos, Jan +, Vos André, Vos Tomas, Vries Luc de, Wage-

makers Stijn, Wagemakers Timon, Wagemakers Sjef, Wagemakers Ar-

nold, Westphal Coen, Wijk Menno van, Wijk Nicole van, Wijk Gerard

van, Wijk Hans van, Wijk Piet van, Wijk Remco van, Wijk Pedro van,

Willems Ingrid, Willems Jaap, Winkler Lottie, Wit Esther de, Wit Arie de,

Zaplotynski Walter, Zijl Arnold van, Zwolsman Wijtze, excuus voor de niet genoemden