nr.1OKTOBER 2009

lekkerinteressant

3blz.

Hoezo, Suiker?!“Een tijdschrift dat fo-cust op cultuur? Wat steekt daarachter? Be-seffen jullie wel dat het crisis is? Waar wordt Suiker verdeeld? Wat gaan we zoal kunnen lezen? Wat vindt de culturele wereld hier-van? En wie gaat dat allemaal betalen?” Heel veel vragen. En precies evenveel antwoorden.

6blz.

Paul Baeten GrondaHij is er van overtuigd de beste Vlaamse schrijver van zijn gene-ratie te worden. Saaie mensen mogen volgens hem geen boeken schrij-ven. En stille schrijvers mogen niet mekkeren omdat ze maar een handvol romans verko-pen. Het is het ‘streven en menen’ van de jonge god Paul Baeten Gron-da. Ooit vaste klant bij coiffeur Albert in de Corbiestraat in Mol. “Ooit”, zo schrijven we wel degelijk ...

22blz.

driewerf MerceliS!Rik, Pieter en Frank Mercelis zijn muzikan-ten. Respectievelijk bij Eddy & De Schellekens, Moodcollector en Eddy et Les Vedettes. En bij nog wat nevenpro-jecten. Een interview met z’n drieën samen? Dat zien de drie broers wel zitten, want dat is nog nooit gebeurd. Of toch. “Het moet gele-den zijn van toen we met ons rapport van school thuiskwamen dat we nog samen on-dervraagd werden.”

18blz.

concerten in nederlandNet over de grens wor-den vaak geweldige op-tredens georganiseerd. Suiker houdt je elke maand op de hoogte van de agenda’s van de grootste concertzalen: Effenaar in Eindhoven, 013 in Tilburg en Mezz in Breda.

14blz.

Het kaf en Het koren“Er zit veel kaf tussen het koren, hoor. Pré-sence is vaak belang-rijker dan de muziek. Daar staan ze dan met een pet op hun kop, een nerdbril op hun neus en een marcelleke aan.”Kim Eyckmans en John Swinnen van Phono-Labs laten hun licht schijnen op de dance-cultuur en schuwen de straffe uitspraken niet: “Een mini-Laundry Day in de Kempen? Moet kunnen!”

20blz.

fondS in noodHet gaat niet goed met het ‘Fonds voor een Aan-trekkelijk Turnhout’. “Er moet dringend weer leven in de brouwerij komen”, beseft voorzit-ter Jan Guns. “Van de sluimerende vzw moet een actieve vereniging gemaakt worden. Want er is een belangrijke taak voor ons wegge-legd. Denk maar aan de heraanleg van de Grote Markt en de verwezen-lijking van de Sint-Ja-cobsmarkt.”

2 — Oktober 2009 Suiker — 3

Hoe? Wie?

Waar? Wanneer? Waarom?

...

Wat is ?Suiker is een nieuw Kempens kwaliteits-magazine, dat gratis verspreid wordt in het arrondissement Turnhout. De krant focust op cultuur in de breedste zin van het woord en wil met kritische dossiers, originele re-portages, diepgaande interviews, spitse columns en uitgebreide agenda’s een ruim publiek aanspreken.

De onafhankelijke redactie heeft aan-dacht voor de streekgebonden creativiteit in al haar vormen: cultuur, vrije tijd, na-tuur, erfgoed en toerisme.

Wat maakt uniek?Suiker is in alle opzichten uniek. Het is het eerste Kempense magazine dat volop de kaart ‘cultuur’ trekt. De belangstelling voor cultuur is nooit groter geweest: cultuurcen-tra breken bezoekersrecords, honderddui-zenden jongeren vinden de weg naar festi-vals, nieuwe podiumzalen worden gebouwd, ... Toch berichten de bestaande media om diverse redenen alleen ‘in de marge’ over cultuur. Suiker vult die leemte op.

Maar er is meer. Suiker is het enige gratis magazine dat voor meer dan 90% uit redactionele teksten en foto’s bestaat. 26 bladzijden redactie, volledig reclamevrij: dat vind je nergens. Alleen de laatste twee pagina’s van Suiker worden voorbehouden voor onze adverteerders.

Waarom is er behoefte aan ?De Kempen zijn bij lange na niet zo stil als altijd wordt beweerd. Vier cultuurcentra (de Warande in Turnhout, ‘t Getouw in Mol, de Werft in Geel en ‘t Schaliken in Heren-tals) organiseren dagelijks activiteiten en evenementen. Ook in de verschillende ge-meenschapscentra (De Wouwer in Ravels, De Djoelen in Oud-Turnhout, ‘t Heilaar in Beerse, Reynaert in Vosselaar, De Zoerla in Westerlo, ...) gonst het van de bedrijvig-heid.

Maar niemand is geabonneerd op tien of meer programmaboekjes. Dat is voortaan ook niet meer nodig. Het volstaat Suiker te lezen. Suiker heeft elke maand een uit-gebreide cultuurkalender, waarin alle cul-tuurhuizen aan bod komen.

Waar komt de naam vandaan?Suiker is lekker en zoet. Suiker is verleide-lijk. Suiker is levensnoodzakelijk. Suiker is ook een middel tegen de verzuring. ‘t Is niks voor zuurpruimen. Suiker klinkt posi-tief en het prikkelt.

Suiker bezit alle goede eigenschappen van suiker. Niets past beter bij Suiker dan suiker.

Wie maakt ?De redactie van Suiker is volledig onafhan-kelijk en bestaat alleen uit professionele journalisten en copywriters.

Roel Sels (Turnhout) is hoofdredacteur van Suiker. In een vorig leven schreef hij voor o.a. Het Laatste Nieuws en Gazet Van Antwerpen. Van 2002 tot en met 2007 leidde hij de redactie van Onderox.

Stijn Janssen (Mol) is adjunct-hoofd-redacteur van Suiker. Hij is al meer dan twintig jaar actief in de journalistiek. Hij schreef o.a. voor Belga, De Morgen, Het Nieuwsblad en Gazet Van Antwerpen.

Floor Deckx (Dessel), journaliste en columniste bij Suiker, begon haar journa-listieke carrière bij Onderox, Gazet Van Antwerpen en The Art of Living (NL). Nu werkt ze als copywriter en webredactrice voor Alfacam Group, thuisbasis van de tv-zenders EXQI Culture en EXQI Sport.

Toon Horsten (Hoogstraten) is colum-nist bij Suiker. Hij was redacteur bij Gazet Van Antwerpen en programmator bij de Warande, alvorens hoofdredacteur te wor-den van Stripgids. Hij pleegt ook stukjes voor De Standaard der Letteren.

Bart Van der Moeren (Lichtaart), foto-graaf van Suiker, is al vele jaren de gewaar-deerde fotograaf van de Nederlandse krant Trouw, Stripgids en Onderox. Hij is daar-naast ook huisfotograaf van de Warande.

Dimitri Paeleman (Antwerpen) be-paalt het gezicht van Suiker. Hij verzorgt de lay-out. Dat doet hij trouwens ook voor Humo, en in het verleden voor de tijdschrif-ten van Uitgeverij Cascade.

Leen Verwaest (Turnhout) is het zake-lijke manusje-van-alles van Suiker. Achter de schermen staat zij in voor de boekhou-ding, de facturatie, de distributie en de con-tacten met de adverteerders.

Drukkerij DKZet (Hapert, Nederland) drukt al meer dan 55 jaar kwaliteitskran-ten. Geen wonder dat het klikt tussen cul-tuurkrant Suiker en DKZet. Lex Peeters, directeur van DKZet, was ooit muziekpro-grammator van de Bladelse Feesten en is gepassioneerd door cultuur.

Wie leest ?Voor iedereen die op de hoogte wil blijven van wat er in zijn regio gebeurt, is Suiker simpelweg onmisbaar. Dankzij de grote fo-cus op het culturele nieuws is Suiker voor iedereen de perfecte aanvulling op kranten en tijdschriften.

Suiker wil niet elitair zijn. Het wordt gemaakt voor een heel breed publiek. Alle gemeenten in het arrondissement krijgen aandacht. Inwoner van Arendonk of van Zoerle-Parwijs: Suiker is er voor ieder-een.

Waar is verkrijgbaar?In elk van de 27 Kempense gemeenten (ar-rondissement Turnhout) kun je Suiker le-zen of meenemen in horecazaken, winkels, bedrijven, cultuurcentra, gemeenschaps-centra en stations. Op honderden adressen, verspreid over het arrondissement, vind je Suiker.

Wie adverteert in ?Bedrijven die een hart hebben voor cultuur en daar ook mee naar buiten willen komen, kunnen adverteren in Suiker. Dat zijn niet alleen culturele instellingen. Ook bedrijven, handelszaken en verenigingen die zich wil-len profileren als cultuurminded kunnen ad-vertentieruimte kopen.

Waarom adverteren in ?Suiker verwent zijn adverteerders via een absoluut uniek systeem. Elke maand worden de laatste twee pagina’s van de krant (blz. 27 en blz. 28) volledig gereserveerd voor de adverteerders. Op de achtercover komen de logo’s van de adverteerders, op de binnenkant van die cover (de voorlaatste bladzijde van de krant) kunnen dezelfde handelszaken nog ex-tra info kwijt over hun zaak (adres, mail, te-lefoonnummer, openingsuren, ...). Op die ma-nier genieten de adverteerders van Suiker van een nooit geziene zichtbaarheid, een heel jaar lang. Tegelijkertijd promoten ze zich als een bedrijf met een hart voor cultuur. In een krant die in heel de Kempen gelezen wordt.

Adverteerders krijgen er als dank voor hun steun regelmatig een hoop extraatjes boven-op: vrijkaarten voor een topsportwedstrijd, vrijkaarten voor een avant-première van een film, vrijkaarten voor voorstellingen in een cultuurcentrum, een receptie van Suiker, …

Omdat Suiker enkel met jaarcontracten werkt, kunnen de tarieven bijzonder laag wor-den gehouden. Vraag ernaar. Een jaar lang op de achtercover van een veelgelezen maandblad staan, kost véél minder dan je denkt.

Wat is de oplage van ?Suiker wordt gedrukt op 20.000 exemplaren. Het aantal lezers zal daarvan een veelvoud zijn, omdat Suiker op heel veel plaatsen (wachtkamers, stations, horecazaken) ter inzage ligt.

Wanneer verschijnt ?Suiker wordt de laatste donderdag van de maand verdeeld, tenzij die na de 27ste valt. Dan gebeurt de verdeling op de voorlaatste donderdag van de maand. Er zijn 11 edities per jaar. Eind juni verschijnt er één editie voor juli en augustus samen.

EnkElE rEactiEs op suikEr

Staf PelckManSdirecteur de warande in turnHout“Ik ben altijd al een voorstander geweest van een Kempens cultureel platform of fo-rum, nog voor er sprake was van Suiker. De Kempen heeft nood aan een breedcul-tureel blad. En ik praat nu niet voor mijn eigen winkel. Ik benadruk het: Suiker mag niet ‘het blad van de Warande’ wor-den. De steun van een breed draagvlak is nodig. Als ik eraan kan meehelpen, wil ik dat draagvlak trouwens helpen uitbou-wen.”

“Te veel culturele instellingen preken nog voor de eigen kerk. Een breed opgezet blad als Suiker, met een ruime distribu-tie, zal het potentiële publiek van die cul-turele instellingen verruimen.”

Bart deMottedirecteur ’t Getouw in Mol“Ik ben het Suikeridee erg genegen. Voor een cultuurcentrum is het een bijna onmo-gelijke opdracht geworden om in de media nog een plaats te krijgen. Er is nauwelijks of geen interesse voor podiumactiviteiten in de dagbladen. Suiker kan een oplossing bieden.”

kriS cuyPerSdirecteur de werft in Geel“Dit is niet alleen een geweldig idee; het komt bovendien op het perfecte moment. Op cultureel vlak beleven de Kempense gemeenten hoogdagen. Een magazine waarin alle belangrijke activiteiten en evenementen worden gebundeld, is nu meer dan ooit nodig.”

leen evenScultuurfunctionariS HerentalS“We wensen Suiker het allerbeste toe. Van de vier cultuurcentra in de Kempen is ’t Schaliken het jongste. Het is, wellicht vooral voor ons, heel leuk meegenomen dat er cultuur magazine bestaat dat aan-dacht schenkt aan onze evenementen.”

Marc Boonencoördinator filMfeStival oPen doek“Ik ben heel sterk geïnteresseerd in dit project. Ik wil het mee vormgeven. Ik ben er zeker van dat Suiker en Open Doek mekaar kunnen versterken.”

Bart wuytSStreekManaGer StrateGiScH Plan keMPen“Ik geloof in Suiker. De redactie moet specifieke doelgroepen te bereiken, zoals jongeren en medioren. Het blad moet ook kunnen en willen inspelen op nieuwe ten-densen binnen de cultuurwereld.”

Jo roBrecHtSvoorMaliG StreekManaGer StrateGiScH Plan keMPen“Suiker focust op cultuur en besteedt ook aandacht aan natuur, erfgoed en toeris-me. Daarmee past het perfect in het ‘Plan 2015’ dat het Strategisch Plan Kempen heeft uitgewerkt. In dat plan staan cul-tuur, natuur, erfgoed en toerisme om-schreven als de belangrijkste troeven van de Kempen.”

SSS SSS S

SS SS

SS SSS SSS SS

SS SS

S SSS SU

U I

I

I K

E E R

4 — Oktober 2009 Suiker — 5

- “Jij bent journalist, hé? Jij schrijft toch voor Het Laatste Nieuws?”

Erg geïnteresseerd was de cafébazin niet. Ze vroeg het eerder uit verveling. Om de tijd te doden. Of gewoon om de stilte te doorbreken. Want behalve ik was er niemand in café De Toekomst en als ik om me heen keek, kon ik meteen dertig redenen bedenken hoe dat kwam. Nooit had ik een nog troostelozer café gezien. Een duffe krocht die zelfs in zijn glorieda-gen nooit gloriedagen had gekend en die zijn uitbaatster al tien jaar smeekte om er eindelijk mee op te houden.

- “Ik ben journalist, ja. Maar voor Het Laatste Nieuws schrijf ik allang niet meer. Dat is drie levens geleden.”

Ze keek niet eens op en bleef glazen spoelen. Alsof ik er niet was.

- “Ik heb een tip voor je. Een goed verhaal. Over Polleke Trein. Hij komt hier elke donderdagmiddag. Hij drinkt altijd hetzelfde: een cola voor de dorst, een geuze voor de goesting en een rodenbach omdat er na een geuze niks beter smaakt dan een rodenbach.”

- “Da’s inderdaad ongewoon, maar toch te mager om een artikel over te schrijven.”

De cafébazin staakte haar bezigheden een seconde of twee. Ze keek me zowaar even aan.

- “Je moet ook niet over zijn drinkge-woonten schrijven, maar over zijn bij-naam: Polleke Trein.”

- “Hoe komt ie daar dan aan?”- “Polleke omdat hij Pol heet. En waar-

om ze hem ‘Trein’ noemen, moet je hem zelf maar vragen”.

Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn voornemen om nooit nog een voet in café De Toekomst te zetten. Polleke Trein was net aan zijn geuze voor de goesting bezig als ik die donderdag de staminee opnieuw bezocht. Op het eerste gezicht kon ik niet uitmaken waarom iemand hem ‘Trein’ zou noemen. Met snelheid kon het zeker niks te maken hebben. Het leek er eerder op dat hij er ooit onder ge-legen had.

- “Voor mij een koffie en voor Pol-

leke een rodenbach”. Ik veegde een kruk schoon en nam plaats naast Polleke. Hij vroeg zich niet af wie ik was en ook niet hoe ik wist wat hij wilde drinken. Polleke vroeg zich al jaren niets meer af.

Elke minuut in café De Toekomst is er een te veel. Hunkerend naar de frisse bui-tenlucht liet ik de diplomatische aanpak achterwege en vroeg ik het Polleke op de man af:

- “Hoe ben jij ooit aan je bijnaam ge-komen?”

Hij staarde in zijn pint en haalde diep adem, alsof hij een lange uitleg wilde be-ginnen. Maar hij zweeg en richtte zijn blik op een zwart-witfoto van Boudewijn, die tegen de toogkast hing.

- “Wat zie jij als je naar de foto van onze koning kijkt?”

Dat Boudewijn al zestien jaar onze ko-ning niet meer is, wilde ik Polleke bespa-ren. Ik dacht na.

- “Wel? Wat zie je?”Ik begreep niet waar Polleke naartoe

wilde.- “Ik zie gewoon de foto van de koning.

Ik zie daar niks speciaals aan.”- “Juist!”, zei Polleke. Het klonk als

een overwinning. “Dat heb ik dus ook. Als ik naar een huis kijk, zie ik een huis. Als ik naar een boom kijk, zie ik een boom. Als ik naar de hemel kijk, zie ik de hemel. Als ik naar ...

- “Ja, ja, ik begrijp het”, onderbrak ik hem. Ik was bang dat de opsomming nog een halve namiddag zou duren.

- “Maar als ik naar een trein kijk, zie ik geen trein. Dan zie ik mezelf, vanuit die trein, naar de trein kijken. Ik woon vlak bij ‘t spoor. Elke dag zie ik mezelf voor de gesloten bareel staan wachten. Het is een rare ervaring, maar het went.”

... Het was 2 euro 90 voor de koffie en de rodenbach. Ik betaalde en was blij dat ik de deur van café De Toekomst voorgoed achter me kon dichttrekken. Maar mijn bezoek zou niet zonder gevolgen blijven. Ik kan geen trein meer zien passeren zon-der aan Polleke Trein te denken.

Het is een rare ervaring en het went nooit.

Roel Sels

Polleke Trein

Kort

VOSSELAAR - Het lijkt onwaarschijnlijk dat hij ooit een product heeft gesmaakt uit het rijke assortiment van zijn streek- en naamgenoot Staf Janssens uit Tielen. We willen zelfs een overdosis Imodium, een van zijn 80 nieuwe geneesmiddelen, inne-men als blijkt dat hij in zijn hele leven ooit een filmzaal vanbinnen heeft gezien. Laat staan dat hij tijdens de pauze een doosje ijspralines van IJsboerke heeft genoten. Dr. Paul Janssen uit Vosselaar had geen tijd voor werelds vertier. Alleen in scha-ken kon hij zich verliezen. Maar schaken is denken en denken was zijn wereld.

Al mogen genieën de aarde afreizen -Paul Janssen kreeg niet minder dan 22 eredoctoraten opgespeld, van Hongarije over Canada tot China- hun werkelijke wereld is sterk begrensd. De reële tastbare wereld van Paul Janssen was slechts een voorschoot groot. Het was de Antwerpse-steenweg die zich als een groene loper voor hem uitrolde van zijn villa ‘De Bomen’ in Vosselaar tot aan zijn witblinkend bedrijf Janssen Pharmaceutica in Beerse. Die paar kilometers legde hij vaak fietsend en in gedachten verzonken af. Ooit had Paul Janssen thuis twee dagen continu aan for-mules zitten sleutelen. De dag nadien re-gende het en nam hij uitzonderlijk de auto naar het werk. Van God los reed hij over het fietspad.

Denkend verloor Paul Janssen zichzelf en de wereld rond zich. Net als zijn voor-gangers dacht hij in bad of terwijl hij in de appelboomgaard wandelde. Denkend ver-gat baron Janssen allicht dat hij ook een vrouw en vijf kinderen had.

De grenzen van zijn denkwereld werden bepaald door de uitzonderlijke kracht van zijn hersenen. Die, en die weke massa al-leen, maakte van zijn leven een avontuur of beknotte zijn vrijheid als grenzen niet konden worden verlegd.

Paul Janssen was voor zichzelf een zelf-bedieningszaak van ideeën, hij was zijn eigen hofleverancier van revolutionaire invallen. Non-stop. 24 uren op 24 uren. Al-tijd was hij bezig om met het tot op heden bekende alfabet van chemische elementen nieuwe formules te vormen of ermee te ex-perimenteren.

Zoals andere grensverleggers in an-dere branches, had hij niet meer nodig dan zichzelf. Zoals schrijvers een voort-durende monoloog met zichzelf voeren of schilders steeds opnieuw meedogenloze zelfportretten schilderen, zo was ook Paul Janssen de enige god van zijn diepste ge-dachten. Met dit essentiële verschil: een wetenschapper voelt zich tweemaal een god. Niet alleen de schepper van zijn ei-gen wereld. Maar ook een god voor wie de wereld van zijn medemens maakbaar en

veranderbaar is. Dr. Paul Janssen legde zich niet bij voldongen feiten neer. Hij ontwikkelde maar liefst 100 nieuwe che-mische stoffen die inbraken in levende cellen en die levens veranderden. Zijn pillen ontknoopten de dwangbuizen van geesteszieken, duelleerden met vraat-zuchtige wormen of joegen ondragelijke pijnen de tempels uit. In zijn laatste le-vensjaren daagde hij de stigmaziekte van de 20ste eeuw uit: aids.

Was het dan toeval dat hij zijn laat-ste uren doorbracht met het bijwonen van vergaderingen van de pauselijke we-tenschappelijke adviesraad in Rome, de gezanten van de vertegenwoordiger van God op aarde? Een dag voor zijn overlij-den schudde de paus hem nog de hand. En was het symbolisch dat hij stierf, terwijl hij wachtte op een lift in zijn hotel die hem naar boven zou brengen: als een engel zon-der vleugels?

Dr. Paul Janssen ligt begraven op het kerkhof Akkerveld in Vosselaar. Zijn den-ken is nu opgehouden. Zou hem dat rust geven? Of zou hij zich omdraaien in zijn graf? Om de formule te achterhalen om ie-mands hersenen voor even op stand-by te zetten. Dan had hij ook eens rust kunnen hebben bij leven.

Tekst: Stijn Janssen Foto’s: Bart Van der Moeren

Het Père-Lachaise van de KempenEr zijn graven en graven. Graven van veel te vroeg gestorvenen, graven van onbekende soldaten, graven van families en kindergraven... Er zijn praalgraven en massagraven. Graven van moordenaars en graven van helden. Op elke mens past wel een graf. Op Kempense kerkhoven liggen her en der graven waarvan de bewoners een seconde langer aan de onvermijdelijke vergetelheid ontsnappen. Het zijn de graven van jonge voetbalsterren, van schrijvers die nog zoveel beloofden, van werkmanshelden. Het Père-Lachaise van de Campine.

Paul Jansen (1926-2003)

de Alexander Fleming van de Kempen

diane de keySerMEERHOUT - Op maandag 12 oktober is schrijfster Diane De Keyzer te gast in de bibliotheek van Meerhout aan de Gast-huisstraat. In haar lezing behandelt Diane De Keyzer maatschappelijke thema’s als vrouwenarbeid in de twintigste eeuw, klas-senverschillen en eetcultuur. Het zijn on-derwerpen die ook aan bod komen in haar sterk opgemerkte boeken.

Diane De Keyzer is freelancejourna-liste en werkt als stafmedewerkster bij het Vlaams Ondersteuningscentrum voor Basis-educatie. Ze schreef de bestseller ‘Madame est servie’, over dienstpersoneel, en ‘De keu-ken van meesters en meiden’, een boek over eetcultuur. Later verscheen ‘De schaamte en de schrik, goesting en genot’, waarin vier generaties vrouwen spreken over hun sek-suele voorlichting of het gebrek daaraan. In haar recentste werk, ’De Engeltjesmaak-sters’, doet ze het aangrijpend verhaal van vrouwen die abortus pleegden toen dat nog niet mocht. Daarvoor doorploegde ze ge-rechtelijke dossiers van abortusprocessen en klopte ze aan bij die verguisde engeltjes-maaksters. Gratis toegang. Reserveren is aangeraden en kan via bibliotheek@meer-hout.be of 014 30 37 71.

BALEN - Op vrijdag 30 oktober ont-vangt de Kruierie in Balen een bijzon-dere gast: Jan Gysen, een Genkse dok-ter die fenomenaal ontwikkelingwerk doet in Calcutta. Gysen leerde Moeder Teresa kennen toen deze heiligverklaar-de een bezoek bracht aan ons land. De Genkenaar was zo onder de indruk van de vrouw dat hij besloot naar Calcutta te trekken en zijn geneeskunde ten dienste te stellen van de armsten onder de armen. Gysen werkte er in het sterf-huis en op de straat, waar de goorste el-lende hem vaak tot uitputting bracht. Dat is echter maar een deel van zijn verhaal. In Calcutta ontfermde hij zich over Sujit, een jonge knaap die onder zijn hoede en met de hulp van het Rode Kruis in ons land voor dokter kon stu-deren. Sujit keerde terug naar Calcutta om er opnieuw te werken voor Moeder Teresa. Vandaag heeft hij er samen met dr. Jan een eigen project. Dit fantastisch verhaal wordt die avond verteld door de uitmuntende spreker die Jan Gysen ook nog is.

Aanvang om 20u. Deelname is gratis, het fairtradedrankje krijg je er bovenop.

HERENTHOUT - Met ‘Zaal Lux’op haar grondgebied mag Herenthout zich zonder concurrentie de titel toekennen van de ba-kermat van de Kempense popontvoogding (jawel). Daarom hebben we er absoluut geen enkel probleem mee dat ze er hun jaarlijkse kroegentocht ophemelen als de ‘moeder der kroegentochten’.

Het initiatief wordt al sinds 1987 na Christus georganiseerd en veranderde in die tijd even vaak van naam: eerst The Blues Train, later R&B kroegentocht en zowaar ook nog Herentoutse kroegen-tocht. De 21ste editie, die op zaterdag 3 oktober doorgaat, wordt aangekondigd als ‘R&B Review’. In negen cafés -waaronder die met de liederlijke naam de Pintjeswin-kel!- in een straal van 400 m treden even-veel bands op. Het is een aardige mix van Vlaamse en internationale groepen waar-van de hoofdmoot de blues belijdt. Pop, rock, funk en andere deunen en dreunen worden echter ook geserveerd, samen met de halve liters.

Kaarten in vvk kosten 5 euro, aan de kassa betaal je 8 euro. 18-jarigen mogen er voor 3 euro in. Het volledige program-ma vind je op www.minc.be.

VORSELAAR - Zaal Edma in Vorselaar ontvangt op vrijdag 2 oktober de Heideroosjes (Hi-duh-rose-yes!): meer dan ooit de iconen van de Nederlandse punkrockscène. Het wordt een speciaal optreden want het geschifte, maar o zo gedreven kwartet uit Horst bestaat dit jaar twintig jaar. Het stond sinds 1989 al 1500 keer op planken -van de States over Japan tot zelfs drie keer op Groezrock Meerhout (Belgium)- en veranderde in al die tijd nimmer van bezet-ting.

Om die 20 jaar te salueren bracht de band dit jaar al een dubbel-cd uit waarop verschil-lende artiesten als eresaluut een eigen inter-

pretatie van hun favoriete Heideroosjesnum-mer uitvoerden. Waaronder uiteraard ook hun grootste Vlaamse fan Urbanus. De naam “Heideroosjes” is immers afgeleid van een conference van hem: “En dit lieke heb ik speciaaaal geschreven voor de Limburgse haaardrockformatie.... de Heideroosjes”.

Wat je mag verwachten: skatepunk, hardcore, hatecore en punkrock, in het Nederlands, Engels of soms zelfs het Duits, maar telkens met een onstuitbare energie.

Kaarten kosten 12 euro. Info: www.edma.be.

riGuelle et Hautekiet en françaiSRAVELS - Het gemeenschapscentrum De Wouwer in Ravels brengt op zaterdag 31 oktober om 20u

een concert van Patrick Riguelle en Jan Hautekiet. Deze muzikale Siamese twee-ling werkt al jaren samen met slechts één doel voor ogen: speel- en luisterplezier. Ditmaal doen ze een ferme greep uit het repertoire van 100 jaar Frans chanson. Het programma heeft dan ook een titel die de la-ding dekt: ‘Un premier amour’. Ze brengen chansons van Jean Sablon tot Johnny Hal-lyday, Bourvil, Josephine Baker, Charles Aznavour, Henri Salvador maar ook Jac-ques Dutronc, Daniel Balavoine, Pierre Vassilliu en Marcel Zanini, En “Les p’tits Belges” worden evenmin vergeten : Django Reinhardt, André Bialek en Le Grand Jac-ques, Brel dus. Een onuitputtelijke bron voor een avond à la française waarin beide heren worden bijgestaan door bloedbroe-ders Chris Peeters en Tim Vandenbergh.

Info en tickets: www.dewouwer.be.

fenoMenale dokter in de kruierie

de Moeder aller kroeGentocHten

20 Jaar HeiderooSJeS in zaal

edMa

in de BiB

6 — Oktober 2009 Suiker — 7

PBG -nog maar 27jaar- kon twee jaar ge-leden al de prestigieuze Nederlandse uitge-verij De Bezige Bij overhalen om zijn eer-ste roman ‘Nemen we dan samen afscheid van de liefde’ uit te geven. Vooraf was hij al door Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen, binnengehaald als vast columnist voor de wekelijkse column ‘De Heerser van de Week’.

PBG studeerde af als scenarioschrijver aan Sint-Lucas in Brussel, was tussendoor nog lid van een heavymetalcoreband en werkte een tijd op de redactie van Woes-tijnvis. Dat laatste leverde hem een vaste stek op als gast van Michiel Devlieger in De Laatste Show. Maar waarom Suiker PGB ging opzoeken in Leuven? Omdat wij op zijn blog tot onze grote verbazing lazen: “Ik ben geboren in Mol, dat enkel vergeven is van kernafval en lelijke cafés.”

PBG: “Mijn moeder komt uit Mol, of beter uit Balen-Wezel. Haar grootvader, mijn overgrootvader dus, was directeur van de toenmalige Union Minière. Ze zijn opgegroeid in de grote fabrieksvilla’s die nu omgebouwd zijn tot hotels. Later zijn mijn grootouders en moeder in Mol-centrum gaan wonen, in de Corbiestraat. Nu wonen ze al een tijd in Leuven, waar de roots lig-gen van mijn grootmoeder.”Maar je bent wel geboren in Mol?Dat was toeval. Mijn ouders woonden al een tijdje in Gent. Toen mijn moeder hoog-zwanger was, bracht ze nog eens een be-zoek aan haar familie in Mol. Maar plots was het zover en moest ik blijkbaar gebo-ren worden. Ze zijn dan in allerijl naar het ziekenhuis van Mol gereden. Dat ik in Mol geboren ben, is nu wel grappig. Al mijn

vrienden zijn geboren in Leuven. Dan komt er een van hen uit Mol, een gemeente die de meeste van hen, bij wijze van spreken, maar amper weten liggen.

Ik ging als kind bijna elk weekeinde naar mijn grootouders. De Corbiestraat was toen nog niet de uitgaansstraat die ze nu is. Ik heb ze zien evolueren van een rus-tige straat tot een uitgaansbuurt. Dat was een van de redenen waarom mijn grootou-ders er zijn weggetrokken. Omwille van het nachtlawaai konden ze er al jaren niet meer slapen.

Ze woonden op een hoekhuis met drie verdiepingen. Mijn grootvader had er een praktijk als kinesist, mijn grootmoeder baatte een tijdje een pralinewinkel uit. Je kon stiekem naar beneden lopen, een pra-line meegraaien en terug naar boven lo-

pen. In het bureau van grootvader stonden een hometrainer, Zweedse banken en een krachtbal. Ik heb er een mooie tijd gehad. Een van de mooiste herinneringen was de speelgoedwinkel van ‘Jan Pot’, nu Center Shop: daarnaartoe gaan was het summum.

Mijn vader is afkomstig uit de Gierle-dreef in Turnhout, net buiten het centrum. Maar daar heb ik minder herinneringen aan. Zijn ouders hadden een buitenverblijf in de bossen van Retie waar we gingen rondcrossen met een zelfgemaakte kar.

Een jaar geleden ben ik nog eens terug in Mol geweest. Ik ben gaan winkelen in de Grand Bazar. Nog krek dezelfde winkel. Je kan er nog steeds op het dak parkeren. Dat vond ik heel straf. En de lelijke cafés waren nog steeds lelijk?Ik heb dat wel geschreven maar in feite

was ik toen nog te jong om dat te weten. In mijn tweede boek, dat volgende maand ver-schijnt, zit een personage gebaseerd op een kapper die schuin tegenover mijn grootou-ders woonde: Albert. Ik ging er als kind al-tijd samen naartoe met mijn grootvader en mijn vader. Albert floot altijd mee met ‘Viva la France’-muziek. De Kempen: ik kom er eigenlijk graag. De mensen zijn daar in het algemeen erg open en vriendelijk. Je zou ook kunnen zeggen: wat naïef. Zeker in vergelijking met mijn stadsvrienden uit Leuven. Ze hebben een soort zachtheid die je hier niet meer vindt. De studenten uit de Kempen die in Leuven op kot komen, heb-ben nog iets wereldvreemds, of beter: ze zijn minder verpest door het cynisme. Dat vind ik er mooi aan. Maar ik heb de Kempen ook ooit nog gehaat omwille van de natuur: al

die vreselijke naaldbomen en zandgronden. Maar dat vind ik nu ook wel zijn charme hebben. Ik word oud en mijn herinneringen worden al nostalgisch. Walter Van den Broeck of Leo Pleysier kan je zeker als Kempense schrijvers bestem-pelen. Zijn voor jou je wortels ook van be-lang? Voor mij is meer de tijd waarin ik leef be-palend, meer dan de plaats waar ik woon. Ik haal meer uit de ervaringen van mijn ge-neratie en de belendende generaties. Ik ben ook voortdurend in conflict met de plaats waar ik woon. Ik haat Leuven. Echt waar. Ik vind het een vreselijke stad. Het is al een fout Leuven een stad te noemen. Een stad moet meer de botsing hebben met verschil-lende nationaliteiten en culturen. Leuven is monotoon. Het is eigenlijk een grote tuin waarin je kan gaan wandelen, maar waar ook nooit iets spannends zal gebeuren. Mijn haat voor Leuven is een soort kristallisatie voor mijn haat voor Vlaanderen. Dat is een boutade want ik haat Vlaanderen dan weer niet zo erg. Vlaanderen is voor jouw blijkbaar veel te klein. Je zei ooit dat je maar tevreden zal zijn als je boeken vertaald zullen zijn in twintig talen. Als een uitgever me nu op dit eigenste mo-ment zou bellen met de mededeling: “Paul, we willen je in het Duits en Frans vertalen maar dan moet je wel deze namiddag naar Parijs vertrekken om er drie jaar te gaan wonen”, dan stopt ons gesprek hier. Er zijn plaatsen die me groter maken als mens, maar Vlaanderen houdt me klein. “Doe maar gewoon, dan doe je al zot genoeg”, zo klinkt het inVlaanderen. Dat frustreert me heel erg. Op het moment dat iets extrava-gant wordt, hebben we de neiging om onze potentiële exponenten tegen te houden. Als bijvoorbeeld in Groot-Brittannië een jonge gast een gitaar vastpakt, is hij al de nieu-we Bob Dylan. In Nederland, en zeker in Frankrijk, doen ze dat ook met hun schrij-vers. Terwijl hier in Vlaanderen voor de cri-tici het adagio is: “Je bent van hier, doe dus maar gewoon.”Voor jou is alles snel gegaan en dat wordt blijkbaar gewantrouwd. Je hebt de stempel dat je gehypet werd door De Morgenclan. Maar het gaat nu eenmaal snel. Er zijn in Vlaanderen geen 101 jonge schrijvers die getalenteerd zijn. Of die tegen een uitgever durven zeggen: ik wil 50 boeken schrijven en mijn leven daaraan wijden. Veel critici beweren dat De Bezige Bij mij een contract heeft aangeboden zonder vooraf een regel van me te hebben gelezen. Dat is zo dom. Een van de meest gerenommeerde uitge-verijen geeft toch nooit iemand zomaar een contract. In mijn geval ben ik bij hen geïn-troduceerd geworden door Erwin Mortier, toch een van de beste Vlaamse schrijvers.

Hetzelfde met het verhaal met de Morgen. Yves Desmet heeft inderdaad een zeer lo-vende kritiek geschreven over mijn debuut. Maar zou een Yves Desmet, iemand die zich echt niet meer hoeft te bewijzen, zo’n stuk schrijven als hij het boek niet goed zou vin-den? Natuurlijk niet! Hij houdt gewoon heel erg van mijn stijl. “Iemand die zo goed kan schrijven en nog een beetje nadenkt over de dingen zou ik graag laten meewerken aan de krant”, liet hij me weten. Er steekt geen groot machtscomplot achter. Je hebt nu ook een rubriek in De Laatste Show. Hoe zijn die bij jou terecht geko-men?Ik heb bij Woestijnvis gewerkt en kwam heel goed overeen met Michiel Devlieger. Ik had een goed idee voor een rubriek in zijn show en kende dus de juiste man. Ik heb erover nagedacht om het niet te doen. Is het op lange termijn als schrijver wel een goed idee om je in zo’n mainstream-medium te gooien? Maar het is tof en ook gewoon werken. Ik verkoop nog geen mil-joenen boeken. Kijk: als ik zuiver voor het geld zou schrijven, ging ik de reclamewe-reld in en kan ik na vier jaar al met pen-sioen. De Laatste Show is mogelijk een springplank om hier uit Vlaanderen weg te geraken. Dat is een puur zakelijke ge-dachte en daar schaam ik me niet voor. Ik ben blijkbaar in Vlaanderen de enige die zoiets luidop durft te zeggen. Het is wel een grote tegenstelling: werk drie jaar aan een boek en je bereikt 15.000 lezers. Werk één dag aan een script voor tv en je bereikt 700.000 mensen. Maar mijn tegenreactie is: ik doe nu drie maanden televisie en dan boek ik de dag nadien een vliegtuigreis en lig ik een paar uur later ergens op mijn schommelbank op een terras. Ik kan soms in mijn bed liggen en mezelf echt beu zijn, vooral door al de personages die ik moet spelen, waardoor ik niet mezelf kan zijn. Dan moet ik weg. Hoe ben je in het schrijversvak beland?Ik heb lange tijd gedacht dat ik niet goed genoeg was. Ik merkte wel dat ik met mijn schrijven iets kon bereiken: mijn ouders manipuleren en vrouwen versieren. Ik heb nog nooit een liefdesbrief geschreven waarvoor een vrouw niet door de knieën is gegaan. Echt waar. Op school werd mijn talent nooit aangevoeld of ontwikkeld, bui-ten een opmerking: er staat een ‘dt-fout’ in. Ik ben niet geboren als goed schrijver. Schrijven is voor mij: mijn gêne afzetten en durven schrijven. Alle nonsens die ieder-een slikt en herkauwt op café, op het werk of op familiefeestjes durven doorsnijden. Ik wil niet choqueren; dat is te makkelijk. Het gaat om de waarheid te vertellen die de mensen al vergeten zijn omdat ze al gene-raties lang een artificieel idee over iets in stand houden. Wat zit er achter de zever

die we contant verkopen als een conver-satie. Daar zit mijn waarde als schrijver, meer dan op taalkundig vlak. De ‘contraire’ uithangen?Ik hang niet de contraire uit. Ik ben in het dagelijkse menselijke verkeer erg mee-gaand. Ik knik vaak tegen mensen terwijl ik denk: “Wat een grote onzin kraam je nu uit.” Als ik voortdurend zou zeggen wat ik denk, zou ik niet veel vrienden meer heb-ben, overal ontslagen zijn en zeker niet meer getrouwd zijn. Als ik voortdurend die zwaarheid zou meedragen, had ik me al van kant gemaakt. Ik heb ook nood aan luchtigheid en oppervlakkigheid. Ik gun het niemand om volledig serieus genomen te worden. Niemand is zo belangrijk dat er niet mee gelachen mag worden, inclusief mezelf. Jij laat jezelf via je blog, columns en tv-optredens flink opmerken. Je hebt ook iets tegen wat je noemt de ‘stille schrijvers.’ Ik heb geen enkel probleem met stille schrijvers, integendeel, ik ben er soms ja-

loers op. Maar dan moet je ook consequent blijven. As je een stille schrijver bent, dan is de kans dat je meer dan 1500 boeken ver-koopt eerder klein. Dat is gewoon het ge-volg ervan. Je woont in Vlaanderen, je bent een stille schrijver, en dus kent niemand je. Zulke mensen krijgen subsidies en ook dat stoort me absoluut niet. Maar ik krijg wel een probleem als die stille schrijvers gaan zeggen: “Mannen als PBG die al die media-aandacht krijgen, zijn geen schrijvers maar entertainers.” Maar ik kan er niet mee le-ven dat van een boek, waaraan ik twee jaar heb gewerkt, slechts vijfhonderd exempla-ren verkocht geraken. Dat moeten er 50.000 of een half miljoen zijn. Anders is het voor mij echt de moeite niet. Ook je naam Paul Baeten uitbreiden met Gronda werd bestempeld als een marke-tingzet. Natuurlijk. Maar hoe saai is een creatief mens die niet wil opvallen? Een kunstenaar die niet zijn oor afsnijdt of een schrijver die niet met twintig vrouwen naar bed gaat? Wie wil daar niet iets over weten? Dat zijn per definitie saaie mensen en saaie mensen moeten geen boeken schrijven maar bij een bank gaan werken. Daarom haat ik Vlaan-deren! Paul Baeten: “Blijf maar kalm als je boek af is.” Zo werkt het echt niet.

Ik haat het woord hobby. Hobby is non-sens. Als ik iets doe, wil ik de beste zijn. Ik maak er geen geheim van: ik wil de groot-ste schrijver van mijn generatie in dit taal-gebied zijn. Het is nog niet zover maar ik ga er ook niet van uit dat het me niet lukt. Het is gewoon hard werken en dan weet ik dat het wel lukt. Kijk: ik heb er lang over ge-daan om te weten wat ik wilde doen. Ik ben nu blij dat ik het gevonden heb: schrijver zijn. En daarvoor moet alles wijken. Het belangrijkste is dat mijn intimi en uitge-ver mijn boek goed vinden. Wat telt is dat iemand over twintig jaar op het strand ligt en moet denken aan een scène die hij of zij in mijn boek heeft gelezen. Dan ben ik een tevreden mens.Nog even de Kempen. Je grootouders woonden in Mol in dezelfde straat als Guy Mortier van Humo. Maar je eerste boek werd straal genegeerd door Humo?Ik heb Guy Mortier wel gemaild. Ik zag in de reeks ‘Jonge Leeuwen’ altijd Kempische veldrijders opduiken met de naam Kevin. Ik mailde: “Guy, hoeveel veldrijders die Ke-vin heten en uit de Kempen komen, kan je nog laten opdraven? Terwijl er zoveel toffe jonge schrijvers zijn.” Hij antwoordde dat ze nog net een nieuwe Kevin gevonden had-den.

Van Paul Baeten Gronda verschijnt in oktober de nieuwe roman: “Kentucky, Mijn Land”

Tekst: Stijn Janssen Foto’s: Bart Van der Moeren

Kapper Albert uit Mol wordt een personage in zijn nieuwe roman

MOL, LEUVEN - Yes yes yes! Als we de trappen van het kunstencentrum Stuk in Leuven afspringen, ballen we onze vuist en splijten we met een gestrekte arm een kubieke meter lucht. Yes, het is ons gelukt! We hebben zonet anderhalf uur gesproken met de beste Vlaamse schrijver van zijn generatie. En nog beter: we hebben ooit in een ver verleden dezelfde kapper gedeeld: coiffeur Albert uit de Corbiestraat in Mol. Dé naam van de nieuwe ster die de Vlaamse letteren opnieuw laat knetteren, is Paul Baeten Gronda of PBG.

Saaie mensen moeten geen boeken schrijven.“ ”

PauL Baeten Gronda

“Ik heb nog nooit een liefdesbrief geschreven waarvoor een vrouw niet door de knieën is gegaan. Echt waar.”

8 — Oktober 2009 Suiker — 9

SCHouWBurGKaLender oktober

Adressen en contactgegevens: De Warande , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 94 94, info@warande.be, www.warande.be – De Kuub , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 94 94, info@warande.be, www.warande.be – De Werft , Werft 32, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66, info@dewerft.geel, www.dewerft.be – De Halle , Markt 1, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66; info@dewerft.geel, www.dewerft.be – ‘t Getouw , Molenhoekstraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.gemeentemol.be – Rex , Smallestraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 08 88, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.gemeentemol.be – Zaal Ootello , Ezaart 162, 2400 Mol, tel: 014 31 81 16, www.ootello.be – ‘t Schaliken , Grote markt 35, 2200 Herentals, tel: 014 28 51 30, cultuurcentrum@herentals.be, www.herentals.be – ‘t Heilaar , Heilaarstraat 35, 2340 Beerse, tel: 014 60 07 70, cultuur@beerse.be, www.beerse.be – De Djoelen , Steenweg op Mol 3 bus 2, Oud-Turnhout, tel: 014 46 22 32, jeugd.cultuurdienst@oud-turnhout.be, www.oud-turnhout.be – De Wouwer , Kloosterstraat 4, 2380 Ravels, tel: 014 65 21 55, info@dewouwer.be, www.dewouwer.be

20:15 – de Werft – Geel

Bart Cannaerts – Ik tel tot tien – € 8,520:15 – Warande – turnhout

Ben allIson – € 1620:15 – rex – Mol

theater antIGone – Gezongen zeer – € 1212:15 – ‘t Getouw – Mol

ludo MarIën – € 020:15 – de Werft – Geel

CleMent Peerens exPlosItIon + MoodColleCtor – € 1520:00 – de Werft – Geel

YelloW CItY CoMedY FestIval – € 1520:00 – de Wouwer – ravels

theater Paljas – Crème au beurre – € 1420:15 – Begijnhofkerk – turnhout

la venexIana – Concerto delle dame di Ferrare – € 1520:15 – Warande – turnhout

helse tIjden – Kanonnenkoorts – € 1620:15 – stadspark – turnhout

CIrCus ronaldo – Circenses – € 1520:15 – Warande – turnhout

uMBIlICal Brothers – speed Mouse – € 1720:15 – Kuub – turnhout

drIeons / hotel WItlox – Blote handen – € 1020:00 – ‘t schaliken – herentals

BarBara dex – Blue eyed country girl – € 1520:15 – rex – Mol

toots thIeleMans Quartet – € 2020:15 – Warande – turnhout

‘t arsenaal – de Pruimelaarstraat – € 1620:15 – de Werft – Geel

voetvolK / lIsBeth GruWez – Birth of prey – € 1020:15 – de Werft – Geel

voetvolK / lIsBeth GruWez – Birth of prey – € 1020:15 – de Werft – Geel

voetvolK / lIsBeth GruWez – Birth of prey – € 1020:15 – ‘t heilaar – Beerse

KleInKunsteIland – te vroeg, te mooi – € 1520:15 – stadspark – turnhout

CIrCus ronaldo – Circenses – € 1520:00 – de djoelen – oud-turnhout

roland, antje de BoeCK, ladY anGelIna, ronY verBIest – simple truth – € 1720:00 – st:-niklaaskerk – herentals

arCo Baleno – haydn 2009 – € 1020:15 – ‘t heilaar – Beerse

MICh WalsChaerts, Klaas delrue (YevGuenI), ruBen BloCK, ... – living roots – € 1520:15 – Kuub – turnhout

under BYen + our BroKen Garden – € 1720:15 – de Werft – Geel

la la Parlour – € 1820:15 – Foyer rex – Mol

Carlos dIaz, juan Masondo, Koen de Cauter – € 1120:15 – stadspark – turnhout

CIrCus ronaldo – Circenses – € 1515:00 – Warande – turnhout

theater terra – Kikker en zijn vriendjes – € 1320:00 – stadspark – turnhout

CIrCus ronaldo – Circenses – € 1520:00 – den eel – ravels

de PlanKenIers – er valt een traan op de tompoes – € 920:00 – de Wouwer – ravels

GIno sanCtI – v:I:P: – € 1420:15 – Kuub – turnhout

GraIndelavoIx – Poissance d’ amours – € 1820:15 – rex – Mol

IBérICa de danza CoMPanY – dali-Picasso-Mirò – € 2020:15 – ‘t heilaar – Beerse

CIrCus ronaldo – Circenses – € 1511:00 – de onthaasting – Mol

het KrYPtos Quartet – Brunchconcert – € 3020:15 – de Werft – Geel

WIlleM verMandere – € 13,514:00 – Warande – turnhout

jIMMY FreY & the Golden BIs Band, Paul severs, MarC dex – € 320:00 – den eel – ravels

de PlanKenIers – er valt een traan op de tompoes – € 920:15 – de halle – Geel

the trIBe Band – songscapes – € 920:15 – de Werft – Geel

theater antIGone – hola qué tal? – € 1020:15 – Warande – turnhout

dIMItrI leue, jonas van Geel, steven vroMMan, antoon oFFeCIers – tegen de lamp – € 1020:15 – Kuub – turnhout

hIroaKI uMeda / s20 – While going to a condition / accumulated layout – € 1220:00 – ‘t schaliken – herentals

aaFKe BruInInGh en Geert WaeGeMan – de Witte Wiven – € 1020:00 – st:-Bavokerk – oud-turnhout

Geert FIerens – Petrusevocatie – € 6

20:00 – ‘t schaliken – herentals

aaFKe BruInInGh en Geert WaeGeMan – de Witte Wiven – € 1020:00 – den eel – ravels

de PlanKenIers – er valt een traan op de tompoes – € 920:15 – rex – Mol

dIMItrI leue, jonas van Geel, steven vroMMan, antoon oFFeCIers – tegen de lamp – € 1020:15 – Warande – turnhout

norMa WInstone en BoBo stenson – € 1615:00 – tempelhof – Beerse

studIo orKa – Berninna / tenminste houdbaar tot – € 917:00 – de Werft – Geel

nIGhtInGale – originalé – € 1019:00 – ‘t heilaar – Beerse

studIo orKa – Berninna – € 1020:00 – de djoelen – oud-turnhout

BooMBal (Met varIoMatIC) – € 620:00 – den eel – ravels

de PlanKenIers – er valt een traan op de tompoes – € 920:15 – Warande – turnhout

anIeK Boon & hendrIK aerts CIe – hij die nog van geen einde wist – € 1220:15 – de Werft – Geel

nIGhtInGale – originalé – € 1020:15 – Warande – turnhout

raF WalsChaerts – zoon – € 1020:15 – Foyer rex – Mol

KarIM BaGGIlI KWIntet – Cuatro con cuatro – € 1121:00 – ‘t Getouw – Mol

saBrIna starKe / lalalover – dubbel staand – € 1214:30 – de Werft – Geel

IanKa FleeraCKers & saM vloeMans – uil Plus leeuwerik – € 6,515:00 – tempelhof – Beerse

studIo orKa – Berninna / tenminste houdbaar tot – € 915:00 – Warande – turnhout

anIeK Boon & hendrIK aerts CIe – hij die nog van geen einde wist – € 1219:00 – tempelhof – Beerse

studIo orKa – Berninna / tenminste houdbaar tot – € 920:15 – de Werft – Geel

erIK en sanne – Petit Parfum tzigane – € 1020:00 – ‘t schaliken – herentals

dIMItrI leue, jonas van Geel, steven vroMMan, antoon oFFeCIers – tegen de lamp – € 1220:15 – Warande – turnhout

ntGent – 10 geboden – deel 2 – € 1620:15 – de Werft – Geel

Ben BenaouIsse & lIes PauWels / CaMPo – venizke – € 1220:15 – de Werft – Geel

Ben BenaouIsse & lIes PauWels / CaMPo – venizke – € 1220:15 – rex – Mol

zuId-aFrIKaans zanG- en danssPeKtaKel – under african skies – € 2520:00 – de djoelen – oud-turnhout

soulIMan de CrooCK – vreemde grootmoeders – € 920:15 – rex – Mol

KleInKunsteIland – te vroeg, te mooi – € 2020:15 – de Werft – Geel

PasCal sChuMaCher Quartet – here we gong – € 1420:00 – abdij Postel – Mol

FestIval van vlaanderen, MeChelen, KeMPen – ensemble Chen leiji – € 1520:15 – de Bogaard – Geel

I see the sea (aC/dC-CoverBand)+ Bulls on Parade – € 820:15 – Kuub – turnhout

PIeter eMBreChts en the neW radIo KInGs – Between the devil and the deep blue see – € 2020:15 – de Werft – Geel

de tIjd – Ibsen³ – € 1020:15 – de Werft – Geel

ann van den BroeK – I solo ment – € 1020:15 – Kuub – turnhout

elIades oChoa – € 2120:15 – Warande – turnhout

CIe FlaK & josé navas en ClaIre ChevallIer – s – € 1620:15 – rex – Mol

CIe de Koe – een gelukkige verjaardag (naar ideeën van Grey Gardens) – € 1220:15 – de Werft – Geel

ann van den BroeK – I solo ment – € 1020:00 – de djoelen – oud-turnhout

alex aGneW – More human than human – € 1520:15 – de Werft – Geel

de sChedelGeBoorten – Feestje! – € 12,520:15 – Warande – turnhout

Brussels jazz orChestra – requiem van nils lindberg – € 2221:00 – zaal ootello – Mol

MarCello MonCada sPaCe Quartet – € 920:00 – de djoelen – oud-turnhout

alex aGneW – More human than human – € 1520:00 – de Wouwer – ravels

rIGuelle & hauteKIet – un premier fois – € 16,520:00 – ‘t schaliken – herentals

PIet de PraItere, Bart Cannaerts, thoMas sMIth – tour de Farce de luxe – € 1020:15 – rex – Mol

MICh WalsChaerts, Klaas delrue (YevGuenI), ruBen BloCK, ... – living roots – € 17

1 2 3 7 8 9 10 11 13 14 15 16

16 17 18 21 22 23 24 28 29 30 31

GratiS naar Het oPeninGSweekendBEERSE - ‘t Heilaar in Beerse opent het nieuwe culturele seizoen op 8, 9 en 10 ok-tober. Het gemeenschapscentrum geeft telkens 3 duotickets weg voor de voorstel-lingen ‘Kleinkunsteiland: te vroeg, te mooi’ en ‘Living roots’. Elders op deze bladzijde vindt u er meer info over.

Op maandag 5 oktober kan je vanaf 18u bellen naar het nummer 014 600 770. Suc-ces!

extra voorStellinG van niGHtinGaleGEEL - Goed nieuws voor de fans van Nigh-tingale. En goed nieuws ook voor Cunina, de Geelse niet-gouvernementele organisatie die zich inzet voor onderwijs voor de armste kinderen. Nadat de avondvoorstelling van Nightingale (op 17 oktober) zeer snel was uitverkocht, is er een tweede voorstelling geboekt. Die vindt dezelfde dag plaats, om 17u. Tickets kosten 10 euro. De opbrengst van het (dubbel)concert gaat integraal naar Cunina.

aaFKe BruInInG en Geert WaeGeMan:

de witte wivenHERENTALS - In het kader van het Joods Cultuurfestival programmeert cc ‘t Schali-ken op vrijdag 16 oktober de voorstelling ‘De witte wiven’ van Aafke Bruining en Geert Waegeman.

Schrijver Josef Cohen schreef het ver-haal neer in zijn ‘Sagen en legenden’, nadat hij het had horen vertellen door een oude zwerver. Actrice en theatermaakster Aaf-ke Bruining is de kleindochter van Josef Cohen. Zij heeft nu een theaterbewerking gemaakt van ‘De witte wiven’, in samen-werking met muzikant Geert Waegeman, die vaak werkt in opdracht van theaterge-zelschappen.

Tickets voor de voorstelling kosten 10 euro.

yellow city coMedy niGHtGEEL - Cultuurcentrum de Werft heeft iets met stand-upcomedy. Met de regelmaat van een Zwitserse klok zijn er toppers uit bin-nen- en buitenland te zien, maar de jaar-lijkse hoogmis is toch nog altijd de Yellow City Comedy Night, die dit jaar plaatsvindt op 3 oktober. U leest er alles over, inclusief een interview met de Britse headliner Sa-rah Millican, op blz 26.

de PlankenierS: er valt een traan oP de toMPoeSRAVELS - Een man is ernstig ziek. Hij ge-looft niet meer in zijn genezing en hij wil op een menswaardige manier sterven. Thuis. Niet in een ziekenhuis. Zijn vrouw vindt dat hij toch moet blijven hopen. Zijn vrien-din helpt hem bij zijn euthanasieplannen. Zijn dochter vindt het gewoon vervelend dat ze een zieke vader heeft.

De Plankeniers brengen op 10, 14, 16 en 17 oktober ‘Er valt een traan op de tom-poes’, een stuk van Annie M.G. Schmidt. Kaarten kosten 9 euro. Let op, de locatie is niet het gemeenschapscentrum de Wouwer, maar zaal Den Eel.

‘t arSenaal: de PruiMelaarStraatTURNHOUT - De Pruimelaarstraat is een typische straat in een volkse wijk, bewoond door eenvoudige mensen. Niets menselijks is hun vreemd: verdriet, vertier, achterklap, overspel en rancune. Op een schone dag wordt buurman Staf Van Eycken opgepakt. Hij blijkt een vrouwenmoordenaar te zijn. Er komt een proces. En daarop zullen een hoop oude wonden worden opengereten.

Regisseur Michael De Cock bracht voor deze productie een indrukwekkende ac-teursploeg op de been, met onder anderen Vic De Wachter, Jaak Van Assche en Tuur De Weert.

Het stuk wordt gespeeld op donderdag 8 oktober om 20.15u. Wie een uurtje vroe-ger komt, kan ook de inleiding door auteur Louis Van Dievel nog meepikken. Kaarten kosten 16 euro.

livinG rootSMOL, BEERSE - Zin in een avondje met de allerbeste muziek die er ooit gemaakt is? Geef toe, daar kan je moeilijk neen op zeg-gen. In ‘Living roots’ brengt een Vlaamse supergroep hulde aan de grootste namen die de muziekwereld tot nu toe heeft voort-gebracht: Bob Dylan, The Beatles, The Stones, Elvis Presley, Johnny Cash, Neil Young, Van Morrison, Ray Charles, ...

De supergroep zélf mag er ook wezen. Met tien zijn ze: Mich Walschaerts van Kommil Foo, Klaas Delrue van Yevgueni, Ruben Block en Mario Goossens van Trig-gerfinger, Jan De Campenaere van Venus in Flames, Tom Theuns van Ambrozijn, Koen Garriau en Sam Van Ingelgem van Fluxus, Pieter De Meester van AedO en Andries Boone van Ballroomquartet.

Op vrijdag 9 oktober (20.15u) in ‘t Hei-laar in Beerse en op zaterdag 31 oktober in de Rex in Mol. Kaarten kosten respectieve-lijk 15 en 17 euro.

the uMBIlICal Brothers:

sPeed MouseTURNHOUT - David Collins en Shane Dundas, beter gekend als The Umbilical Brothers, zakken weer af naar de Kem-pen. Het werd nog eens tijd. Je kan toch ook niet heel je leven in New York, Syd-ney en Bejing optreden.

In hun nieuwste show bedienen de maf-fe broers zich van een ‘Speed mouse’, een afstandsbediening waarmee ze zich door

hun eigen voorstelling kunnen bewegen. Handig is dat: voortspoelen als het saai wordt, herhalen of vertragen als het leuk is. Zalig ... zolang de afstandsbediening werkt. Misschien kunnen de roadie of de stagemanager wel hulp bieden.

‘Speed mouse’ is op woensdag 7 oktober te zien in de Warande. Tickets kosten 17 euro.

MOL, BEERSE - In zaal Rex in Mol en in ‘t Heilaar in Beerse kan je deze maand gaan kijken en luisteren naar het nieuwe liedjesprogramma van Kleinkunsteiland. Deze keer staat het werk van te jong en te vroeg gestorven

artiesten op het programma. In ‘Te vroeg, te mooi’ worden liedjes ten ge-hore gebracht van o.a. Bram Vermeu-len, Wim Decraene, Connie Vandenbos, Cornelis Vreeswijk, ...

Het kan soms raar lopen in het le-

ven. Behalve Lucas Van den Eynde, Jelle Cleymans en Maggie McNeal zou ook Yasmine aan dit programma heb-ben meegewerkt. Kathleen Vanden-houdt vervangt haar. En in plaats van Yasmine zal nu haar werk te horen

zijn. Te vroeg, te mooi, inderdaad...In Beerse vindt de voorstelling plaats

op 8 oktober, in Mol op 23 oktober. Het aanvangsuur is telkens 20.15u. Kaar-ten kosten respectievelijk 15 en 20 euro.

kleinkunSteiland: te vroeG, te Mooi

10 — Oktober 2009 Suiker — 11

TURNHOUT – In het Nationaal Mu-seum van de Speelkaart loopt nog tot 31 oktober de tentoonstelling “Straatven-ters en kaartspelers”. Je maakt kennis met het leven anno 1799 én tegelijk ook met de fijne Britse humor van een scherp observator.

De Engelse kunstenaar Edward Hawke Locker (1777-1849) toont aan de hand van

52 kunstwerkjes -speelkaarten- het leven op het einde van de 18de eeuw in Engeland. Geen saaie geschiedenisles, integendeel. Een bonte stoet van klaplopers, gokkers en straatmadelieven trekt voorbij, alle-maal verwerkt in één grotere scène.

Het Nationaal Museum van de Speel-kaart ligt in de Druivenstraat 18 in Turnhout.

bonjour expo

TURNHOUT - Onder de noemer ‘Jonge Wolven’ wil de Turnhoutse vzw Creative Factory laatstejaars of recent afgestudeer-de studenten beeldende en visuele kunsten uit de regio een kans geven zichzelf te pro-moten. Anke Nijsmans en Wim Van der Ce-len bijten de spits af met hun gezamenlijke

kunstproject HOW TIGERS GET STRI-PED. Begin volgend jaar is het de beurt aan Jasper Van Gestel en co.

Van 23 oktober tot en met 15 november, weekends en feestdagen van 13.00 tot 18.00 uur, in galerij Creative Factory, Druiven-straat 20 (3de verdieping) in Turnhout.

De vzw Creative Factory – Factory Creation wil een belangrijke bijdrage le-veren aan de kunst- en cultuurbeleving in de Turnhoutse regio. De vzw stelt on-der meer atelierruimte ter beschikking, organiseert tentoonstellingen en cultuur-bevorderende projecten en ondersteunt jonge kunstenaars. Meer info op www.creative-factory.be

van den Heuvel in de kunStHoekMOL - Nog tot eind oktober stelt Turnhou-tenaar Cyriel Van den Heuvel (61) tentoon in De Kunsthoek, gelegen op de hoek van de Jakob Smitslaan en de Collegestraat in Mol-Centrum. Van den Heuvel presenteert

in deze opvallende ‘vitrine’ een kleine se-lectie keramische sculpturen met verschil-lende thema’s. Als beeldend kunstenaar vertelt Cyriel Van den Heuvel steeds een persoonlijk verhaal. Daarom is hij moeilijk

te plaatsen in een bepaalde artistieke stro-ming. Verf, inkt, potlood, houtskool en klei vertaalt hij in materiaalgebonden repeti-tieve structuren. Hij laat zich leiden door de actualiteit: een stervend paard op het

strand (1987), de apartheid in Zuid-Afrika (1988) of de ramp met de Koersk (2002). Deze gebeurtenissen worden in themati-sche reeksen en verschillende disciplines uitgewerkt.

GEEL - In en om de tentoonstellingsruim-te de Schrijnwerkerij (Nieuwstraat)van het Geelse cc De Werft kan je een maand lang terecht voor het nieuwste project van de Hasseltse kunstenaar Mark Swysen met de schitterende titel ‘Traag danst de tijd zijn oeverloze tango’. Swysen vertrekt altijd vanuit zijn eigen innerlijke twijfels en onrust. Die emotionele strijd brengt hij hier in relatie met het vervallen fabrieks-gebouw naast de Schrijnwerkerij. Ook de tentoonstellingsperiode -de herfst- in-spireert hem tot een poëtische reflectie over de vergankelijkheid der dingen en de poëtische schoonheid van onze tijde-lijkheid. Qua technieken beweegt Swysen zich in een crossmediaal grensgebied tus-sen sculptuur, schilderkunst, installaties en performances. De materialen kiest hij om hun symbolische waarde en hun emo-

tionele zeggingskracht. Af en toe schildert hij ‘klassiek’ met acrylverf op canvas maar voegt er dan steevast allerlei mixed media aan toe. Hij last stalen constructies of be-werkt cortenstaal, lood en koperplaat met zuren om nieuwe patines te bekomen. Hij verbrandt eikenhout of bewerkt het met de kettingzaag vooraleer het te beschilderen. Ook nieuwe industriële materialen zoals polyester en kunstharsen laten hem toe bijzondere effecten te bereiken. Zijn haast monochrome werken positioneert hij in de ruimte als een rustpunt of een baken. Zo gaan de werken een relatie aan met hun ruimtelijke context en maken ze verbindin-gen tussen de aanwezige objecten, muren en plafonds. De beleving door de toeschou-wer wordt het uiteindelijke kunstwerk.

Van vrijdag 25 september 2009 tot zondag 25 oktober 2009MOL - Mollenaar Swa Claes stelt een

reeks recente landschapsaquarellen ten-toon in het parochiecentrum van Mol-Ginderbuiten (Kapellestraat 90). Claes combineert al jaren zijn voorliefde voor de natuur met zijn passie voor de aquarel. Dat resulteert in uitgepuurde waterverf-werken, eerst van de vele schilderachtige hoekjes van Mol en omstreken, later ook van de natuurpracht uit de wijde wereld. Claes weet steeds beter de essentie van het landschap te vatten. In zijn kleur- en vormspel streeft hij meer en meer naar

vereenvoudiging en verfijning.Swa Claes is een vooraanstaand aqua-

rellist die zeker mee aan de basis lag van een heuse aquarelschool in de regio Mol. Hij wordt regelmatig geselecteerd voor aquarelsalons en –festivals in binnen- en buitenland.

Iedere zondag vanaf 4 oktober tot en met 27 december van 10 uur tot 12 uur, iedere maandagavond van 5 oktober tot en met 28 december van 19.00 tot 20 uur.

Of op afspraak (min. 5 personen): 014/318829

Art Of StAteGEEL - In de tentoonstelling ‘Art of state’ tonen zestien hedendaagse fotografen en videokunstenaars uit Israël hoe zij hun land ervaren. Ze becommentariëren elk op hun manier de gemeenschap waarin ze leven, en ze tonen de talrijke sociale, culturele en religieuze verschillen tussen de bevolkingsgroepen die in Israël leven. Vanzelfsprekend komt ook de politieke

toestand nadrukkelijk aan bod. Uit het werk van enkele kunstenaars blijkt de hoop op beterschap en een goede toekomst. Andere artiesten zijn dan weer kritisch en een heel stuk pessimistischer. Maar het is juist het totaal van de verschillende visies die de expo zo boeiend maakt.

Israël, door de ogen van zestien kunste-naars, is een fascinerende tentoonstelling. Nog te bekijken tot en met zondag 18 ok-tober in de Halle, Markt 1 in Geel.

de aquarelPaSSie van Swa claeS

Mark SwySen in de ScHriJnwerkeriJ

StraatventerS en kaartSPelerSZelfportret van E.H. Locker)

HERENTALS - Het achthonderdjarige bestaan van de stad Herentals leverde een rijke artistieke productie op. Tij-dens ‘Confrontaties’, een reeks van drie tentoonstellingen, staan telkens en-kele lokale kunstenaars van vandaag of de afgelopen decennia centraal. Zij gaan letterlijk de confrontatie aan met elkaars werk, met het publiek en met het kasteel Le Paige, dat als tentoon-stellingslocatie werd uitgekozen. In de eerste twee luiken komen een tiental individuele kunstenaars met Herental-

se roots aan bod. Het wordt een mooie staalkaart van de meest diverse visies, stijlen en technieken. De derde reeks brengt een confrontatie tussen de le-raars van de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten. Tijdens de eerste confrontatie komt werk aan bod van Anneli Müller, Stinus Van Grieken, Sofie Van Grieken, Mich Van Eysen-deyk en An Goris.

Van zaterdag 26 september tot zon-dag 18 oktober in Kasteel Le Paige, Nederrij 135.

TURNHOUT - Nog tot 13 december loopt in Kunstforum Würth de tentoonstelling ‘Rede en ironie’. De tentoonstelling is volledig ge-wijd aan de Franse kunstenaar François Morellet. De naam voor de expo kon niet beter gekozen worden. Rede en ironie zijn twee begrippen die het werk van Morellet al een halve eeuw kenmerken. In feite is het een overzichtstentoonstelling van Mo-

rellets werk, want er worden zowel heden-daagse als vijftig jaar oude werken getoond. De tentoongestelde kunstwerken komen dit keer niet alleen uit de kunstcollectie van Würth zelf, maar ook uit de privécollectie van de kunstenaar.

De exporuimte is geopend van maandag tot en met zondag van 10 tot 17u. De toe-gang bedraagt 2 euro.

JonGe wolven in

de creative factory

françoiS Morellet: rede en ironie

LILLE – Van 10 oktober tot en met 1 no-vember loopt in Galerie De Mispel in Lille de tentoonstelling “Spiegelbeeld in kera-miek en aquarel” van Peter Hoedemakers

uit Retie. Je kan de expo bezoeken op za-terdag en zondag, van 14 tot 18u.

De Mispel ligt in de Valvekenstraat 79 in Lille (tel: 014 88 25 80).

SPieGelBeeld in keraMiek en aquarel

HERENTALS - Tadashi Ito (°1979) is de zoon van een Herentalse moeder en een Japanse vader. Hoewel hij op jonge leeftijd de stad verliet, gebruikt hij de Herentalse monumenten als beeld in een reeks schilderijen. Een vertrouwd decor voor de Herentalse toeschouwer, maar met felle kleuren en een detail-listische uitvoering geeft Tadashi Ito de kunstwerken toch een exotisch en zelfs bevreemdend karakter.

Op woensdag 7 oktober is er om 20u

een nocturne met Tadashi Ito, in de foyer van cc ’t Schaliken. Tijdens de nocturne vertelt de kunstenaar over zijn werk, zijn band met Herentals, en zijn inspiratie …

Tijdens een kleine rondleiding be-schrijft Tadashi Ito de tentoongestelde werken en krijg je de kans om hem vra-gen te stellen. De avond wordt afgeslo-ten met een drankje. Wie deze nocturne wil bijwonen, moet zich inschrijven. Dat kan tot 1 oktober bij cc ’t Schaliken (014-28 51 30).

‘confrontatieS’ in la PaiGe

tAdAShi itO: HerentalSe Beelden uit JaPan

12 — Oktober 2009 Suiker — 13

all thatJazz

Lange tijd heb ik het voor mezelf ontkend. Mijn ogen ervoor gesloten. Maar nu kan ik er niet meer omheen. Ik heb een gat in mijn hand. Een fameus gat zelfs.

Dat komt namelijk zo. Van jongs af werd mij geleerd om te genieten. Van de goede dingen des levens, u kent dat wel. Mams en paps sleurden ons mee naar theatervoorstellingen, leerden ons babi pangang, pasta en pesto eten, haalden boeken en kranten in en trakteerden ons ieder jaar op twee weken vakantie in de Zuid-Franse zon. Het was genieten troef ten huize Deckx. Dat alle leuke dingen doorgaans ook geld kosten, ben ik uiter-aard pas later te weten gekomen. Edoch, het heeft me er tot nu toe niet van weer-houden om ervan te blijven genieten. Soms met iets té volle teugen.

Laat me niet los in de stad of ik kom gegarandeerd terug met een stapel boe-ken, cd’s en kleren. Wanneer er vrienden op bezoek komen, is alleen de beste cava goed genoeg (“Martini Brut, iemand?”). Op café verkies ik meestal een cocktail boven een pint (“Doe mij maar een cai-pirinha.”). En elk excuus is goed om uit eten te gaan (“Kom, laten we het week-end eens goed inzetten!”).

Diep in mezelf heb ik altijd geweten dat er ooit een einde moest komen aan mijn onbezonnen spilzucht. Dat het zo niet kon blijven duren, werd onlangs pijnlijk duidelijk. “Ik spaar elke maand 500 euro”, zei mijn vriend langs zijn neus weg toen we het idee bespraken om een gezamenlijke rekening te openen. – “Wa-blieft?!” Ik verslikte me bijna in mijn wijn. “Zoveel? Elke maand?” Als ik dat ook wilde doen, zou ik moeten besparen, zoveel was duidelijk. Ik zag mezelf al bo-terhammen met choco eten en spa bruis

drinken op café. De schrik sloeg me om het hart.“Maar schat toch, sparen is he-lemaal niet zo moeilijk, hoor”, probeerde mijn vriend, de brave ziel, me nog gerust te stellen. Maar het was te laat. In mijn hoofd had zich al een scenario ontwik-keld waarin armoede en alcoholisme een hoofdrol speelden.

Hoog tijd dus om mezelf tot de orde te roepen. Al was het maar om geen al te mal figuur te slaan ten opzichte van mijn vriend. “Vanaf nu zet ik elke maand een vast bedrag opzij. Gedaan met enkel spa-ren wanneer het me goed uitkomt!”, nam ik mezelf ferm voor. Maar toen was de maand september daar. Mijn nieuwbak-ken spaarcentjes waren nog maar net van de rekening verdwenen of de jaarlijkse factuur van de autoverzekering viel in de brievenbus. Samen met een parkeerboe-te en nog een pak andere rekeningen. Ik kreeg het er Spaans benauwd van. “Hoe kan een mens dat allemaal betalen, én sparen, én ook nog een beetje leven?”, vroeg ik me vertwijfeld af. Het doemsce-nario in mijn hoofd nam nu buitenmaatse proporties aan. Er kwamen zelfs deur-waarders en schuldeisers in voor.

Gelukkig waren er de troostende woor-den van mensen met meer levenservaring dan ik. “Panikeer toch niet zo. In deze tijd van het jaar konden wij vroeger ook nooit sparen, met alle rekeningen die dan binnenkomen. Da’s normaal.” Tja, als je ouders dat zeggen, zal het wel waar zijn. “Wat niet wegneemt dat je misschien wel je uitgaven eens wat kritischer moet gaan bekijken. Allee, als je ooit een eigen huis-je wil kopen dan toch.” Tja, als je ouders dat zeggen, aanvaard je dat. Zij kennen je tenslotte het beste. En ze weten hoe erg het is om een gat in je hand te hebben.

Floor Deckx

Spilzucht

Kort

dixie exPreSSHOOGSTRATEN - Meer dan dertig jaar geleden werd in Amersfoort Dixie Express opgericht. Naar goeie dixietraditie bestaat de band uit zeven personen. Het repertoire kan het best omschreven worden als ‘stijl-volle, ongedwongen jazz’. Tijdens een gala-concert in 1995, bijgewoond door 500 fans, werd de eerste cd gepresenteerd: ‘Just for friends’. Dixie Express trad regelmatig op in Nederland, Duitsland, België en Tsjechië en drie jaar op rij werd de band gevraagd om de Andalucian Dutch Open golfkampi-oenschappen op te luisteren in Marbella.Speciaal voor de Marckriver Jazzclub grij-pen de muzikanten terug naar het reper-toire uit de vroege jaren van het orkest. Dat betekent dat traditionals en evergreens uit New Orleans veel aandacht zullen krijgen.

Het concert vindt plaats op maandag 12 oktober, om 20u stipt, in de Marckriver jazzclub, die haar thuisbasis heeft in zaal Sint-Cecilia in de Gelmelstraat in Hoogs-traten, 50 meter van de kerk. Kaarten voor niet-clubleden kosten 7 euro.

KASTERLEE - “Scherp, to the point en erg funky”. Dat is de omschrijving die de band rond pianist Pierre Anckaert meekrijgt. De Pierre Anckaert Electric Band speelt vooral muziek die swingt. Je zou het moderne jazz kunnen noemen, maar dan wel jazz die ge-kruid is met invloeden uit de Latijns-Ame-rikaanse wereld.

Pierre Anckaert (29) was een wonder-kind. Hij was als zevenjarige al helemaal in de ban van de jazzimprovisaties van zijn pianoleraar Hans Lamal. Toch dreigde de muzikale carrière van Anckaert in het slop

te geraken toen hij na de middelbare school plots koos voor een universitaire opleiding in de rechten. Maar het kwam nog goed. Na drie jaar rechten besloot Anckaert toch terug te keren naar zijn eerste liefde: de pi-ano. Hij schreef zich in aan het conserva-torium van Brussel en trok naar Cuba om een specialisatiecursus Afro-Cubaanse mu-ziek te gaan volgen bij Julio Montorro.

Drie jaar geleden studeerde Pierre Anc-kaert met grote onderscheiding af in Brus-sel. Alls veelzijdig pianist die alle stijlen aankan, is hij een veelgevraagd muzikant.

Met zijn Pierre Anckaert Trio behaalde hij in 2007 de eerste prijs op het prestigieuze Jazz Hoeilaart International Jazz Contest. Twee keer won hij de SABAM-prijs voor beste uitvoering van een opgelegd werk. In Kasterlee komt Pierre Anckaert niet met zijn trio, maar met de vierkoppige Electric Band, met Pieter Vandergooten op drums, Andy Declerck op tenor- en sopraansax en Roman Korolik op gitaar.

Het concert vindt plaats op maandag-avond 5 oktober in jazzclub Houtum Street in Kasterlee.

Een hapje eten voor aanvang van het concert kan, maar dan moet je wel even re-serveren op 014 85 10 88.

Pierre anckaert electric Band

david ScHnitter: HardBoP till you droPRIJKEVORSEL - Volgens het gezagheb-bende jazztijdschrift All About Jazz is saxofonist David Schnitter een muzikant die door bijna iedereen is vergeten, maar die briljant is. Alleen pure pech weer-hield Schnitter ervan een wereldster te zijn: hij was altijd en overal de juiste man op het verkeerde moment... Dat heb je nu eenmaal als je voortdurend vooruit bent op je tijd.

Schnitter (51) mag voor zijn eerste plaatopname in 1975 al direct samen-spelen met zijn grote idool Sonny Stitt. Datzelfde jaar vraagt Art Blakey hem voor zijn groep The Jazz Messengers, die op dat ogenblik 20 jaar bestaat. David Schnitter gaat graag op het aanbod in, maar helaas: The Jazz Messengers zijn zowat de laatste vaandeldragers van de

hardbop, een jazzstijl die compleet in de verdrukking is geraakt. The Jazz Mes-sengers treden maar zelden op en in 1981 verlaat David Schnitter de band. Dub-bele pech: enkele jaren later begint -door toedoen van Dexter Gordon en Wynton Marsalis- de hardbop aan een revival en scheren The Jazz Messengers weer hoge topen... zonder David Schnitter. Die is ondertussen weer helemaal uit de schijn-werpers verdwenen. Hoewel: trouwe jazz-kenners zijn hem natuurlijk niet vergeten en blijven zijn geniale spel prijzen.

In De Singer wordt David Schnitter bijgestaan door het Edgar Van Asselt Quartet. Het concert vindt plaats op 24 oktober. Aanvang om 20.30u. Kaarten kosten 12 euro. De Singer ligt in de Ba-velstraat 35 in Rijkevorsel.

flat eartH Society Geeft antwoord

BrusselsJazz Orchestra en véle anderenTURNHOUT - Mag het iets meer zijn? Het Brussels Jazz Orchestra wijkt af van het betreden pad en bun-delt de krachten met maar liefst drie volwaardige koren: het Vlaams Radio Koor, Capella di Voce en Camerata Aetas Nova. Samen zullen ze het Re-quiem van Nils Lindberg uitvoeren.

Laten we wel wezen: we praten hier over zestien muzikanten, zeven-tig zangers en drie solisten. Dirigent Kurt Bikkembergs krijgt de weinig benijdenswaardige taak om dat in goede banen te leiden. Het stuk werd nog nooit opgevoerd in België, en al helemaal niet op zo’n grote schaal.

Kaarten kosten 22 euro. Het Re-quiem wordt uitgevoerd op vrijdag 30 oktober om 20.15u in de schouwburg van de Warande in Turnhout.

RIJKEVORSEL - ‘Answer songs’, ant-woordliedjes dus, zijn een begrip uit de eerste helft van de vorige eeuw. Ook met de hiphop in de jaren tachtig doken de ‘ans-wer songs’ weer even op. En de samples die tegenwoordig vaak gebruikt worden in de popmuziek zijn in feite ook maar een ver-lengstuk van wat de antwoordliedjes wa-ren.

‘Answer songs’ vormen een antwoord op een bestaande song, op muzikaal en/of tekstueel vlak. Flat Earth Society maakte een longlist van nummers die om de ene of andere reden vatbaar zijn voor een ant-woord, selecteerde daar twaalf nummers uit en zette dan enkele muzikanten aan het werk om die liedjes van antwoord te dienen.

Op 28 oktober speelt Flat Earth Society een try-outconcert voor dit nieuwe project,

waarvan ook een cd zal uitkomen. Het mu-zikale feestje begint om 20u. Kaarten kos-ten 10 euro. Place to be is Zaal De Singer, Bavelstraat 35 in Rijkevorsel.

aMelie wil de andere kant van de tooG eenS zienRETIE - Weg met de wetenschap! Weg met de witte jassen, die bij hoog en bij laag be-weren dat sigarettenrook, alcohol, nachtelijk vertier en een onregelmatig leven slecht zouden zijn voor het menselijk gestel. Ziehier Amelie uit Retie! Bijna even oud als de lindeboom, maar dubbel zo schoon en tien keer zo gezond. Na 57 jaar (zeven-en-vijftig-jaar!!) pinten tappen vond de kwieke uitbaatster van De Sportwarande het tijd om de andere kant van de toog eens te bekijken. Ze tapte haar laatste pint en stond de tap-kraan af aan haar kleindochter. Voorgoed.

Jammer, maar het zal de Retienaren er niet van weerhouden om ‘De Sportwarande’ gewoon ‘Bij Amelieke’ te blijven noemen. Goeie gewoontes moet je niet veranderen. De Retiese bard Juul Kabas schreef een paar jaar geleden, naar aanleiding van 50 jaar Sportwarande en 80 jaar Amelie, volgend eerbetoon aan de kroeg en haar bazin:

De fanfare speelt voor Amelie Waar we trots op zijn Wat zij presteert, dat kan een ander nie Ze doet dat nog zo fijn Meer dan 50 jaren een café Vlak bij de lindeboom Een legende dat ons dorpke hee 80 jaar, en nog zo schoon Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, De Sportwarande in Retie Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, Zit de fanfare “Harmonie” Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, Hoort ge den jukebox nog van toen Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, En terrere djing terrere boem

Vergaderingen van een comité Die duren daar nie lang Omdat ook Amelie da liever hee De zaak kent zijne gang En loopt dat daar eens efkes uit de hand Wat ik begrijpen kan G’hebt genen tijd, maar zij wel het verstand Ze kent ook alleman De maandag heeft ze heure vrijen dag Dan sluit ze wel de deur Als da na tachtig jaren nog nie mag En vijftig jaar labeur! Ja hier en daar doet da nu wel wa zeer Nog veur wa kindergeld Tot dat misschien eens op ne keer De dagen zijn geteld

‘BiJ aMelie’ (door Juul kaBaS)

neem een aBonnement oP

Suiker is gratis verkrijgbaar op 3.000 plaatsen in het arrondissement Turnhout. Je vindt het in horecazaken, bij bakkers en kappers, in wachtzalen van dokters en tandartsen, in sport- en wellnesscentra, in stations, in bibliotheken en cultuurcentra. Je kunt er niet naast kijken. Of toch … want als je tegenslag hebt, is de stapel Suikers al weg voor je er passeert.

Geen nood, je kunt je abonneren! Voor het ronde bedrag van 20 euro krijg je Suiker een jaar lang (11 edities) in je brievenbus. Zo ben je zeker dat je je favoriete cultuurmagazine nooit zal missen.Schrijf 20 euro over op rekeningnummer 068-8890662-57 van GCV Procart, Otterstraat 8 bus 2, 2300 Turnhout, en je krijgt de volgende 11 Suikers naar je toegestuurd. Vermeld duidelijk je naam en adres.

Suiker — 1514 — Oktober 2009

Bart Peeters mag met zijn ironische ode aan de hedendaagse dj-cultus (“Leve de deejays”) dan al de draak steken met de hype rond mega-dj’s als Tiësto en Armin, feit is wel dat de dancemuziek als nooit te-voren in de lift zit. Of dacht u misschien dat de mannen van Kraftwerk per toeval op de affiche van Pukkelpop beland waren?

“Elektronische muziek bereikt tegen-woordig inderdaad een veel groter publiek dan pakweg tien jaar geleden. Toen stonden we bij wijze van spreken met amper vijftig man te dansen in de Boiler Room op Pukkel-pop, terwijl daar vandaag eerder zo’n vijf-honderd op elkaar gepropt staat”, beaamt Kim Eyckmans. Samen met zijn kompaan John Swinnen is hij een van de drijvende krachten achter PhonoLabs, dat het afge-lopen jaar met succes dancefeestjes organi-seerde in Jeugdcentrum Spin in Dessel.Kim: “Zoals dat vaak gaat, zijn we daar eerder toevallig terechtgekomen. Jeugdcen-

trum Spin organiseerde een dj-wedstrijd, en een van mijn kameraden nam daaraan deel. Wij dus daarnaartoe. In eerste in-stantie zijn we het jeugdhuis gewoon voor-bijgereden. Ah ja, want wij verkeerden in de veronderstelling dat het nog steeds dat kleine, oude… tja, hoe zal ik het zeggen… – Barakje was?Kim: “Zoiets, ja. (lacht) Pas toen we op onze passen terugkeerden, kregen we in de gaten dat het jeugdcafé van weleer een heuse opfrisbeurt gekregen had. Die indus-triële, ‘clubby’ look stond ons wel aan. Het leek ons de gedroomde locatie om een deftig clubfeestje te organiseren.” – En daar hadden jullie al enige ervaring in.Kim: “Klopt. Wij organiseerden ons eer-ste technofeestje al in 2003. In Jeugdhuis De Bogaard in Geel. Ach, je weet hoe dat gaat, hé. Je experimenteert zelf wat met plaatjes draaien en voor je het weet, wordt je gevraagd om samen met enkele collega-dj’s een feestje op poten te zetten. Het jaar daarop neem je al de volledige organisatie voor je rekening. En daarna…John: “Begint het te kriebelen om hele-maal solo iets te organiseren. Ik herinner me onze allereerste fuif nog goed. We heb-ben toen eigenlijk best wel grote risico’s ge-nomen. Ten eerste vond het feestje plaats in zaal Dennenoord in Eindhout. Daar was nog nooit eerder een technofuif doorgegaan. En ten tweede hadden we een Canadese dj geboekt die hier compleet onbekend was. Kortom: het mag een wonder heten dat daar toch nog vijfhonderd mensen naartoe

gekomen zijn. Nu we wat ouder en wijzer geworden zijn, berekenen we de financiële risico’s gelukkig iets beter.” (lacht)Kim: “Maar het was wél een succes. Al hebben we vlak daarna wel een tijdje op non-actief gestaan, want in Eindhout werd plots het sluitingsuur op 3u vastgelegd. Toen was het even uit met de pret.”John: “We hebben dan maar een sabbat-jaar ingelast. Althans wat de grotere feest-jes betreft. We bleven wel maandelijks een “Elektronicafé” organiseren met lokale dj’s, in de Falstaff in Geel. Tot we dan in De Spin terechtkwamen, en de goesting met-een weer daar was om een nieuw concept op poten te zetten.”

zweedSe ScHone – Jullie pakten het nieuwe PhonoLabs-con-cept meteen groots aan, met niemand min-der dan de Zweedse schone Ida Engberg op de affiche van de eerste editie.Kim: “Het was dan ook van meet af aan de bedoeling om onszelf te onderscheiden van de rest, in de zin dat we vooral nieuwe na-men wilden programmeren: dj’s die bij in-siders misschien wel een belletje doen rin-kelen, maar bij het grote publiek relatief onbekend zijn. Ida Engberg paste in dat plaatje. Toen we haar boekten, kende nie-mand haar.” – Van een perfecte timing gesproken!Kim: “Inderdaad, daarmee hebben we echt geluk gehad. Een maand nadat we haar ge-boekt hadden, brak ze internationaal door en werd haar hit “Disco volante” plots elke

dag op Studio Brussel gedraaid. Dat kwam voor ons natuurlijk héél goed uit. De tickets voor de eerste editie van PhonoLabs waren in een mum van tijd de deur uit.” – Was de opkomst bij de daaropvolgende edities even groot?John: “Na Ida Engberg hebben we voor wat minder bekende dj’s gekozen. Funk D’Void, Kiko, Lucca en Claudia Castel trokken niet zoveel volk als Ida, maar dat is normaal. We compenseerden dat door die internationale namen te omringen met na-men uit eigen land, zoals Prinz of Smos & Baby Bee.”Kim: “We hebben wel gemerkt dat bepaal-de mensen die voor de eerste editie met Ida Engberg van ver kwamen, toch zijn blijven terugkomen. Da’s natuurlijk wel leuk. Ach, we zijn daar ook niet naïef in. De muziek die wij programmeren, spreekt nu eenmaal een beperkt publiek aan.” – Welk publiek dan precies?Kim: “De ietwat oudere liefhebber van elek-tronische muziek. Mensen zoals wijzelf, die al een tiental jaren uitgaan in het clubcircuit en daardoor een specifieke smaak ontwik-keld hebben voor kwaliteitsvolle, niet-com-merciële dancemuziek. “Rustig” is misschien een slecht gekozen woord om elektronische muziek te bestempelen, maar het gaat er op onze feestjes toch minder heftig aan toe dan op de bekende massa-evenementen als To-morrowland en Laundry Day.”John: “Waar je trouwens steeds weer de-zelfde ‘Mish Mash-dj’s’ hoort spelen. Dat stoort mij eerlijk gezegd wel een beetje.

PhonoLabs haalt buitenlandse club dj’s naar de Kempen

GEEL – Op zaterdag 26 september vond het (voorlopig) laatste feestje in de recente PhonoLabs-reeks plaats, maar organisatoren Kim Eyckmans (26) en John Swinnen (27) koesteren al grotere plannen: “Misschien is er in de Kempen wel ruimte voor een mini-Laundry Day.” Al die dj’s die gehypet worden door Studio

Brussel… Er zit toch veel kaf tussen het koren, hoor. Présence is soms belangrijker dan de muziek. Dan staan ze daar met een pet op hun kop, zo’n nerdbril op hun neus en een marcelleke aan, met hun laptops te draaien. Die laptops, da’s allemaal goed en wel -ik gebruik ze zelf ook om te mixen- maar ik betwijfel of die mannen ook met vi-nyl kunnen draaien. Neen, ik vind dat geen goede evolutie.”

Silver BeaSt – Over evolutie gesproken: hoe is jullie eigen smaak door de jaren heen geëvolu-eerd?Kim: “In het begin was ik vooral veel bezig met techno. De eerste cd die ik kocht toen ik twaalf jaar was, was er eentje van The Prodigy. De liefde voor de dancemuziek is nooit meer overgegaan. Ik volg de scene nog steeds. Al ben ik wel wat rustiger ge-worden: de grote festivals afschuimen hoeft niet zo nodig meer.”

John: “Ik heb dat ook wel. Pukkelpop, Laundry Day, Tomorrowland… het zijn plezante feestjes, maar ze zijn toch heel groot aan het worden. Neen, dan liever een kleinschaliger feestje met goeie dj’s -en dat hoeven niet de bekendsten te zijn.”Kim: “Inderdaad: een goed feestje slaan we niet over. Zó oud voelen we ons nu ook nog niet.” (lacht) John: “Zo heb ik me onlangs nog rot ge-amuseerd in Petrol, waar Jesse Rose kwam draaien. Bangelijke set. En blijkbaar ben ik fameus uit de bol gegaan op zijn muziek, want toen we achteraf met hem een praatje gingen maken zei hij: “I remember you. The silver beast on the second row!”Kim: “En zo was jouw nieuwe bijnaam een feit.” (lacht) – Eind september vond de allerlaatste edi-tie van PhonoLabs in de Spin plaats. Waar-om stoppen jullie ermee? Kim: “De voornaamste reden om er voor-lopig even mee op te houden is de enorme hoeveelheid tijd en energie die in de voorbe-

reidingen kruipt, en dan vooral in de promo-tie. Wil je volk lokken, dan ben je verplicht om elk weekend te gaan flyeren op allerlei fuiven en evenementen. Zeker als je, zoals wij, met z’n vieren de boer op moeten gaan, weegt dat op de duur toch zwaar door. Wij hebben geen promoteam van twintig man, hé. We doen het allemaal zelf.”John: “Bovendien is de concurrentie vrij groot. Als je in een klein gebied als de Kem-pen iets organiseert, is de kans groot dat jouw evenement samenvalt met een ander. Dat bezorgt nog eens extra druk op de ketel.” – Wat me opviel in jullie programmatie was het grote aantal vrouwelijke dj’s. Is er een verschil met mannen?Kim: “Wel, we zijn daar aangenaam door verrast. De vrouwen moeten helemaal niet onderdoen voor de mannen. Vroeger had je enkel op internationaal vlak af en toe een vrouw die doorbrak, zoals Monica Cruz. Nu zie je ook lokaal steeds meer vrouwelijke dj’s opduiken.” – Wat met de algemene veronderstelling

dat vrouwen nu eenmaal makkelijker aan de bak komen in de dj-scene, net omdat de spoeling zo dun is?Kim: “Tja, die moet ik wel bijtreden. Dat is gewoon zo. Het gerucht heeft bijvoorbeeld lang de ronde gedaan dat de doorbraaks-ingle van Ida Engberg in feite volledig ge-producet zou zijn door haar vriend, ook een dj. Maar goed, dat soort kwakkels gaat al gauw een eigen leven leiden. Als vrouw val je nu eenmaal makkelijker op. Maar dat hoeft mijns inziens geen afbreuk te doen aan de kwaliteit die vrouwen afleveren. Op onze feestjes heb ik er alleszins nog niet één slecht weten draaien.” – Smeden jullie intussen al nieuwe plan-nen?Kim: “Toch wel, maar die zijn nog lang niet concreet. We denken eraan om de krachten te bundelen met andere gelijkaardige ver-enigingen, zoals vzw JOM Meerhout, Tech-nomite uit Westerlo, en nog enkele andere. Binnenkort steken we de koppen bij elkaar om van gedachten te wisselen over een iets grootschaliger evenement. Geen massa-evenement uiteraard. Eerder een soort kleine Laundry Day in de Kempen.”John: “Op korte termijn organiseren we trouwens ook nog een eightiesavond in De Firma in Geel. We focussen op de betere dansmuziek uit de jaren 80: een beetje new wave, italodisco en alternatieve clubtunes. Dat vindt plaats op vrijdag 11 december.” – We zetten het in de agenda!

Tekst: Floor DeckxFoto’s: Bart Van der Moeren

Mish Mash-dj’s zijn er ondertussen wel genoeg

“”

16 — Oktober 2009 Suiker — 17

Kort

Als je de graad van civilisatie wenst te ken-nen van een plaatselijke rurale gemeen-schap in de Kempen, dan kan je daarvoor terecht bij het gilde der sociologen en an-tropologen. Zij zullen je geheid een des-kundige uitleg verschaffen, doorspekt met termen als ‘industriële transformatie’, ‘or-ganische groei’ of ‘premodernistische pro-ductiewijze’.

Het kan echter zoveel eenvoudiger: je stapt gewoon bij de eerste de beste bak-ker van het gehucht binnen. De graad van ontwikkeling van het desbetreffende Kem-pense dorp is dan eenvoudig af te leiden uit het assortiment koffiekoeken. De enige regel die je moet hanteren is: ‘hoe groter de koffiekoek, hoe verpieterd (bijna hadden we achterlijk geschreven) het dorp’. Deze regel kent nog een aantal afleidingen zoals: ‘hoe dikker de vulling, hoe primitiever de ge-meenschap’ of ‘hoe gevarieerder de ingredi-ënten, des te geslotener de negorij’.

We geven je bij deze een eenvoudig referentiekader dat handig is bij het bepa-len van de afstand die je nog rest tussen het dorp waar je gestrand bent en de stad waarnaar je je begeeft:Bemerk je tussen het aanbod:

Een rechthoekige koffiekoek met rozij-•nen met een lengte van 20 cm of een rond exemplaar met een gelijkaardige diameter, dan bevind je je op minstens 20 km van een bij nacht verlicht stads-centrum. Check je benzinemeter! Een vierkante koffiekoek met een choco-•ladebovenlaag en gevuld met een pud-dingmassa van ongeveer vijf centimeter dikte, dan bevindt de eerstvolgende richtingaanduiding naar een verharde gewestweg zich nog op 40 km. Kijk je bandenspanning na!Een driehoekige koffiekoek in de vorm •van een enveloppe gevuld met een bo-kaal appelcompote en versierd met sui-kerkristallen met een diameter van 2 cm, dan is het nog minstens een uur rijden tot je opnieuw ontvangst hebt op je gsm-toestel. Bind je hartslagmeter om!Een koffiekoek bestaande uit twee abri-•kozenhelften, ondergedompeld in een

puddingmassa vermengd met krieken-gelei, dan is het nog minstens 100 km rijden voor de eerste Illykoffiebar. Bel je notaris op.

Bijkomende informatie kan je verder aflei-den uit de persoon die de bakkerij uitbaat:

Word je bediend door een vrouw met •een leeftijd tussen 16 en 18 jaar, wier bo-venste rij blouseknopen niet geknoopt zijn, let dan op dat je bij het naar bui-ten gaan niet struikelt over een colonne kruipende luiers.Verschijnt een vrouw met een leeftijd •tussen 55 en 85 jaar in de winkelruim-te, gekleed in een blauwe voorschoot en vergezeld van een pekineesachtige hond met symptomen van suikervergif-tiging (uitpuilende buik, gestoord zicht), antwoord dan “Neen, dank je” op haar reeks vragen.Komt (na tien minuten) een man opda-•gen met een leeftijd tussen 80 en 100 jaar, op grijze pantoffels en met verfspat-ten op de handen, keer dan onmiddellijk op je stappen terug.

In stad A stapten we onlangs het ate-lier binnen van patissier Carolus B. Onze zachtlederen H. Bossschoenen deden het eikenhouten parket lichtjes kraken. “Bon-jour monsieur”, zo begroette de dienster ons. Zij was gekleed in een zwart strakke blouse en paarse rok. Uit de muur klonk een cantate van de heer J.S. Bach. Naast de crèmes brûlées, de javanais, de misè-rables -alle perfect geëtaleerd op zilveren schotels- merkten we een rieten mand op met daarin enkele opeengestapelde bro-den: “Dertien granen - treize céréales”, zo luidde het opschrift. “Mogen we mevrouw Carolus B. even spreken?”, vroegen we na-dat we gemerkt hadden dat op de toonbank een bordje stond met: ‘U kan me steeds in het atelier vinden’, getekend Adele B. Even later verscheen de vrouw van de patissier met een schijnbaar achteloos aangebrachte bloemveeg op de mouw. “Kan ik u helpen, mijnheer?” “Jazeker”, antwoordden we. “Kunt u ons zeggen welke dertien granen dit brood bevat, mevrouw?”

Ja, met ons kunt ge lachen.

Stijn Janssen

Less is more

Zelf zijn we onmiddellijk voorstander van een anschluss tussen Vlaanderen en Ne-derland. “Holland: zijn winden, zijn fla en pinda”, maar wel op voorwaarde dat het schijterige oranje tegen het WK van 2010 bij wet verboden wordt (en bij uitbreiding meteen ook maar die Zuid-Afrikaanse toe-ter ‘vuvuzela’).

Gitte Tilburgs, al zes jaar samen met haar Nederlandse collega’s uit Noord-Bra-bant organisator van ‘Grensincidenten,’ plaatst bij die samensmelting wat nuw-aanses.

“In Baarle zouden ze zich met hand en tand tegen een samengaan verzetten”, zegt Gitte kordaat. “Deze enclave is uniek in de wereld en dat wil men hier absoluut zo houden Nergens loopt de grens zo onvoor-spelbaar kriskras door een dorp. Elders in Europa vind je nog wel enclaves maar hier heb je er niet minder dan 30 in totaal. In het verleden zijn er pogingen gedaan om Hertog en Nassau te doen aansluiten bij andere gemeenten. Ze hebben hard tegen die fusies gevochten. Juist omwille van die gehechtheid zeggen we vaak dat hier nog de laatste echte Belgen wonen.”– Grensincidenten mikt vooral op cultuur. We leven nog steeds met het cliché dat Vlamingen de cultuurbarbaren zijn en Ne-derlanders de beschaafden. Dat klopt zeker niet, integendeel zelfs. In Vlaanderen wordt cultuurbeleving veel sterker gestimuleerd. Aan de gemeente-besturen wordt hier opgedragen om ‘cul-tuurbeleid’ als een kerntaak op te nemen. In Nederland is er op gemeentelijk vlak zelfs geen sprake van een cultuurbeleid. Die materie is daar in handen van de pro-

vincie of het van ‘het rijk’. In Vlaanderen heeft elke dorp ook nog zijn eigen biblio-theek, terwijl die in Nederland veel meer gecentraliseerd zijn. Het zal je ook verba-zen, maar Vlamingen zijn veel meer dan Nederlanders bezig met taal. Ze koeste-ren hun taal veel sterker en hebben veel minder te kampen met Engelse invloe-den. Allicht ook omdat ze er in het verle-den harder voor hebben moeten vechten. Cultuur is in Nederland ook veel duurder en wordt niet zo zwaar gesubsidieerd als bij ons. – Ha, daarom komen Nederlanders sneller naar Turnhout afgezakt dan omgekeerd, Turnhoutenaars naar Tilburg? Ik hoor dat wel zeggen, maar ik kan dat niet staven met cijfers. Ik verneem wel van Staf Pelckmans, directeur van de Wa-rande, dat veel Nederlanders naar de Wa-rande afzakken juist omdat in Vlaanderen cultuur veel goedkoper is. Ook de kunst-academies in de grensstreken zijn erg in trek bij Nederlanders. Hier kan je spot-goedkoop een opleiding volgen; in Neder-land is dat peperduur. Maar anderzijds be-steden de Nederlanders ook veel geld aan cultuur. Hun lidgeld voor de bib in Baarle betalen ze zonder morren. – ‘Grensincidenten’ is wel een provoceren-de naam voor een evenement in de grens-regio.We willen zeker een pittig programma aan-bieden. Zo organiseren we t.g.v. ‘Grensinci-denten’ traditioneel op zondag een debat over taal tussen Nederlanders en Vlamin-gen. We kiezen onze sprekers bewust zo uit dat ze garant staan voor een geanimeerde discussie. In het verleden zorgde het spre-

ken van dialecten of het gebruik van een tussentaal voor hevige reacties. Vandaag is de ondertiteling van tv-programma’s een heet onderwerp. Aan beide kanten van de grens is dat een grote bron van ergernis. Zeker ook het feit dat op de Vlaamse zen-ders zelfs eigen streekdialecten ondertiteld worden.

Ook voor het muzikale luik van het pro-gramma zijn we afgestapt van de traditio-nele programmatie van een bekende groep uit Nederland en daartegenover een naam uit Vlaanderen. We werken nu samen met Nekka en die hebben voor ons een ‘Klein-kunst Cup georganiseerd’. Drie Vlaamse en drie Nederlandse artiesten gaan ervoor strijden. Ze worden door een en dezelfde band begeleid. Het gaat om veelal jonge mensen. We willen hiermee een kweekvij-ver creëren voor nieuw talent. – Tot slot: zeker weten dat er met jouw naam geen Nederlands bloed in je aderen stroomt? (lacht) Ik heb mijn stamboom nog niet uitgezocht. Allicht ergens in een zoveelste geslacht zal er mogelijk wel Nederlandse bloedverwantschap zijn. Maar Van Tilburg is in de grensregio een veel voorkomende naam in allerlei variaties.

GrenSincidenten17 oktober om 20 u in landgoed • Schaluinen: de eerste Kleinkunst Cup met zes jonge talenten uit Vlaanderen en Nederland, begeleid door begeleidingsband Transpira-dansa, onder leiding van Wouter Vandenabeele. Deelnemers aan deze eerste Kleinkunst Cup zijn: Mathieu en Guillaume, Fosco, Renee Van Ba-vel, Huibert Wilschut, Ambacht en @Libidum18 oktober om 10 u in cc Baarle: de-• bat over ‘Einde van de standaard-taal’ met onder meer auteur Wim Daniëls, hoogleraar taalkunde, Joop van der Horst en Annie ‘Hier spreek men Nederlands’ Van Avermaet. Reserveren is verplicht.

Meer info: www.grensincidenten.be, tel 014 69 93 26.

Asjemenou! De negende editie van

BAARLE HERTOG/NASSAU - In de enclave Baarle-Hertog en Baarle-Nassau -al even bekend en berucht als zijn Armeense zusterenclave Nagorno-Karabach- vindt tijdens het weekeinde van 17 en 18 oktober de negende editie plaats van het cultuurevenement ‘Grensincidenten’. “Vlaanderen en Nederland die mekaar ontmoeten in taal en muziek”, zo klinkt het officieel. “We bieden een pittig programma aan dat de discussies tussen Vlaanderen en Nederland niet schuwt”, zegt Gitte - what’s in a name - Tilburgs, cultuurbeleidscoördinatrice van de Vlaamse gemeente Baarle-Hertog.

“Hier wonen de laatste Belgen”Gitte tilburgs:

Brass-Aux-Saxes is wereldkampioen … blazen

‘Coach’ Wim De Groof:

WESTERLO - Fanfare Brass-Aux-Saxes uit Westerlo is in Nederland zowaar wereldkampioen geworden in de ‘1ste divisie fanfareorkesten’. De wedstrijd in Kerkrade is de meest prestigieuze, internationale wed-strijd voor blaasorkesten en wordt wereldwijd beschouwd als de ‘Olym-pische Spelen voor de Blaasmuziek’. Het orkest mag de wereldtitel nu 4 jaar lang in het vaandel dragen. – Moeten dirigent en orkestleden nu tij-dens de concerten ook een regenboog-trui dragen? We vroegen het aan coach, ploegleider en pr-man Wim De Groof .Wim De Groof (lacht): Nee, het gaat zui-ver en alleen om de eer. We hebben enkel een wimpel en een vlag mee naar huis ge-kregen. We gaan ons ook niet anders kle-den voor een concert. Je kan deze prestatie vergelijken met het winnen van een Ko-ningin Elisabethwedstrijd, maar dan voor een fanfareorkest. Over vier jaar wordt het concours opnieuw georganiseerd. Waarschijnlijk doen we dan opnieuw mee om onze titel te verdedigen. We kunnen dus niet op onze lauweren blijven rusten.– Deze titel is waarschijnlijk ook het re-sultaat van een doorgedreven training.Ja, absoluut. Als voorbereiding hebben we deelgenomen aan een aantal klei-nere wedstrijden. Maar het betekent ook vooral heel intensief repeteren, de laatste weken zelfs elke dag. Je kan zeggen dat we de Mont Ventoux hebben beklommen, maar dan muzikaal. – Je moet dan ook kunnen rekenen op een bijzonder gemotiveerde ploeg.We zijn een regio-orkest, wat betekent dat de fanfare bestaat uit muzikanten uit de provincies Antwerpen, Limburg

en Vlaams-Brabant. Er zit zelfs een ver-dwaalde West-Vlaming uit Geel bij. Ze komen bij ons terecht om aan dergelijke wedstrijden te kunnen deelnemen. Het zijn muzikanten die op zoek zijn naar een extra uitdaging. We nemen ook vaak deel aan internationale concoursen, maken nogal wat concertreizen in het buitenland en treden op met internationale virtuo-zen. We willen gepassioneerde muzikan-ten dat extra aanbieden. Het orkest telt wel een aantal professionele muzikanten, maar 85 % is nog amateur.

Om in wielertermen te blijven: je hebt koersen rond de kerktoren en wereldkam-pioenschappen. Wij zitten op de wereld-kampioenschappen. Voor elk wat wils. – Moet je ‘ploeg’ ook geselecteerd wor-den voor dergelijke wedstrijden?Zeker: die selectie gebeurt door een in-ternationale jury op basis van de kwali-teit en het niveau van het orkest. Tijdens onze vorige twee deelnames waren we al eens vijfde en derde geëindigd. Op basis daarvan kon men moeilijk onze selectie weigeren. – Wordt het orkest nu vaker voor concer-ten gevraagd?De wereldtitel heeft zeker een positieve in-vloed op het aantal concerten dat we gaan spelen. Ook voor sponsoring en subsidies is het zeer interessant. Het stelt ons in staat nog professioneler te gaan werken. – Je bent met je ploeg nog niet uitgeno-digd op het paleis?Ik wacht nog op een telefoontje van het hof.– Nog veel succes. En hopelijk blijft u ge-spaard van de vloek van de regenboog-trui.

Tekst: Stijn Janssen

“We hebben de mont Ventoux beklommen!”

de tuin der luStenARENDONK, BERGEIJK - De afdeling ‘monumentale kunst’ van de Academie van Arendonk is aan de slag in het voor-malige Ploeggebouw in Bergeijk. De stu-denten werken er aan een tentoonstel-ling rond het thema ‘De tuin der lusten’, dat naar het drieluik van Hiëronymus Bosch verwijst. Bedoeling is te leren een expositie op te bouwen en om te gaan met de ruimte, de lichtinval, de moge-lijkheden en de beperkingen van het gebouw. De werkperiode loopt nog tot 9 oktober. Een dag later wordt de ten-toonstelling geopend. De expo loopt tot 1 november.

riMBoe rockGROBBENDONK - De scouts van Grob-bendonk organiseren voor de 17de keer Rimboe Rock. Het sympathieke mini-festivalletje vindt plaats op 10 oktober. Vintage 79, Blackjack en Coco Spirit spelen ten dans, en nadien houdt dj Dixie de gezelligheid erin. Diezelfde avond geeft de Grobbendonkse jazz- en bluesband Strange Fruit het beste van zichzelf in ‘Het Cafeeke’. Kaarten aan de kassa kosten 8 euro. Het feestje be-gint om 16.30u.

HulSHoutdaGHULSHOUT - Als je je ooit hebt afge-vraagd wat Hulshout zoal te bieden heeft, krijg je op zaterdag 3 oktober een unieke kans om dat te weten te komen. Die dag is in Hulshout immers uitge-roepen tot ‘Hulshoutdag’. De gemeente en de gemeentelijke diensten laten zich van hun beste kant zien. De pompiers rukken uit, de politie laat de sirenes loeien, het containerpark en de werkhal kunnen worden bezocht, verenigingen stellen zich voor en toekomstplannen worden uit de doeken gedaan. Allemaal leuk en aardig voor de inwoners van Hulshout, denk je dan. Maar er is meer. Literatuur, bijvoorbeeld. En pannenkoe-ken met ijs. En om daarvan te houden, moet je niet per se van Hulshout zijn.

Hetfoute concertOLEN - Fanfares kunnen het soms bont maken. De Koninklijke Fanfare De Vrede uit Olen weet daar alles van. Op zater-dagavond 3 oktober gaat de plaatselijke fanfare met voorbedachten rade flink uit de bocht in theaterzaal Het Vierde Oor, in het domein Teunenberg. Ze laten me-lodieën op je los die niet meteen bedoeld zijn om door een fanfare te worden ge-speeld, om het nog zacht uit te drukken. Dirigent/volksmenner is Koen Van Hove. Ambiance in de keet! Tickets kosten 7 euro.

18 — Oktober 2009 Suiker — 19

oVer de SCHreeF

POPcOncERTEn vLAK OvER DE GREnS

U BENT

H I E R

Adressen en contactgegevens: – Zaal 013 , Veemarktstraat 44 Tilburg, 0031 13 460 95 00, www.013.nl – Effenaar , Dommelstraat 2 Eindhoven, 0031 40 239 36 66, www.effenaar.nl – Mezz , Keizerstraat 101 Breda, 0031 76 515 66 77, www.mezz.nl – chassé Theater , Claudius Prinsenlaan 8, Breda, 0031 76 530 31 32, www.chasse.nl

Agendado 01-10-09 – 19:00zaal 013 – tIlBurG PaPa roaCh, MadIna laKe, heaven’s BaseMent € 22,5do 01-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG joensuu 1685 € 5vr 02-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG MIChael de jonG € 11vr 02-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG Masters oF realItY € 17,5vr 02-10-09 – 21:00eFFenaar – eIndhoven We have Band € 8,5vr 02-10-09 – 21:30Mezz – Breda Peter Pan sPeedroCK € 13za 03-10-09 – 21:00Mezz – Breda GInGerPIG € 0za 03-10-09 – 22:00Mezz – Breda doM & roland, BonG-ra € 10zo 04-10-09 – 16:00zaal 013 – tIlBurG holY Moses, aCrostIChon € 15zo 04-10-09 – 20:00eFFenaar – eIndhoven das PoP, the hICKeY underWorld € 15zo 04-10-09 – 21:00zaal 013 – tIlBurG daMIan WIlson Band € 7,5wo 07-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG Burnt BY the sun € 12do 08-10-09 – 11:00zaal 013 – tIlBurG PlaYGrounds FestIval 2009: aux raus, health € 15do 08-10-09 – 20:00Mezz – Breda Clash oF the CoverBands ¼ FInale € 10,5vr 09-10-09 – 13:00zaal 013 – tIlBurG PlaYGrounds FestIval 2009: huarotron, seYMour BIts € 15vr 09-10-09 – 20:15eFFenaar – eIndhoven Gare du nord € 10,5vr 09-10-09 – 21:00eFFenaar – eIndhoven roosBeeF € 12,5za 10-10-09 – 19:30zaal 013 – tIlBurG rIChard Bona € 20za 10-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG Part ChIMP € 7zo 11-10-09 – 13:15eFFenaar – eIndhoven dIrK sCheele € 8,5zo 11-10-09 –14:30zaal 013 – tIlBurG loCal heroes € 0zo 11-10-09 – 15:15eFFenaar – eIndhoven dIrK sCheele € 8,5zo 11-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG antIlleCtual, aFter the Fall € 6zo 11-10-09 – 21:00zaal 013 – tIlBurG oI va voI € 15ma 12-10-09 – 19:30zaal 013 – tIlBurG PentaGraM, trouBle, the devIl’s Blood € 22,5di 13-10-09 – 20:15eFFenaar – eIndhoven the Cult € 39di 13-10-09 – 20:30Mezz – Breda Pete PhIllY & PerQuIsIte € 13do 15-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG aMBaCht, tezIjnertIjd, WolFF € 8do 15-10-09 – 20:30Chassé theater – Breda das PoP, the hICKeY underWorld € 15do 15-10-09 – 21:00eFFenaar – eIndhoven neW Cool ColleCtIve € 15vr 16-10-09 – 20:15eFFenaar – eIndhoven vnv natIon € 18,5vr 16-10-09 – 20:30Mezz – Breda BIll WYMan & the rhYthM KInGs € 43vr 16-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG MaxïMo ParK € 20vr 16-10-09 – 22:00zaal 013 – tIlBurG aMsterdaM KlezMer Band, BalKan Beats € 12,5za 17-10-09 – 19:00 zaal 013 – tIlBurG the FraY € 25za 17-10-09 – 21:15eFFenaar – eIndhoven nouvelle vaGue € 18,5zo 18-10-09 – 15:00zaal 013 – tIlBurG jasPer erKens € 8zo 18-10-09 – 16:30Mezz – Breda lavalu € 0zo 18-10-09 – 20:00eFFenaar – eIndhoven toM MCrae € 16,5ma 19-10-09 – 20:00Mezz – Breda druMBassadors (lIve-dvd-reCordInG) € 8di 20-10-09 – 20:15eFFenaar – eIndhoven WhIte lIes € 16wo 21-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG the BootleG Beatles € 22,5do 22-10-09 – 20:15eFFenaar – eIndhoven tYPhoon & rICo Feat. MuPPetstuFF € 15do 22-10-09 – 20:30Mezz – Breda MoKe € 12do 22-10-09 – 21:00zaal 013 – tIlBurG shantel, BuCovIna CluB orKestar, KatzenjaMMer (+ aFtershoW shantel) € 15vr 23-10-09 – 21:00eFFenaar – eIndhoven WaYlon & lIve Band € 8,5vr 23-10-09 – 21:30 zaal 013 – tIlBurG the saddle traMPs € 6za 24-10-09 – 20:00eFFenaar – eIndhoven Mad doG Cole, P.o.x., MIlWauKee WIldMen € 25za 24-10-09 – 20:00 zaal 013 – tIlBurG PaBlo FranCIsCo (stand-uP CoMedY) € 20zo 25-10-09 –13:00zaal 013 – tIlBurG deFInItIe van doPeheId 2009 € 25zo 25-10-09 –18:30Mezz – Breda hollenthon, God dethroned, endstIlle, onheIl € 16ma 26-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG eaGles oF death Metal € 22,5ma 26-10-09 – 20:30Mezz – Breda PoPa ChuBBY € 18wo 28-10-09 – 20:00zaal 013 – tIlBurG street doGs € 9do 29-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG arMand, Gerard van MaasaKKers, eeFje WentelteeFje, ... € 24vr 30-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG the Mad trIst, BarBarella € 0vr 30-10-09 – 20:30zaal 013 – tIlBurG elIades oChoa € 22,5vr 30-10-09 – 20:30Mezz – Breda vanvelzen € 19

EINDHOVEN - Nouvelle Vague heeft zo-wat in alle talen, behalve het Nederlands, een betekenis. In het Frans verwijst het naar een filmstijl die in 1959 met ‘ A bout de souffle’ ontstond. In het Duits en het Engels (Neue Welle en newwave) slaat het op de muziekstijl die in de jaren tachtig razend populair was. In Brazilië verstaat men onder bossanova weer een heel ander en ouder soort muziek.

Juist omwille van die verschillende be-tekenissen van het woord heeft Nouvelle Vague zichzelf Nouvelle Vague genoemd.

“We komen uit Frankrijk en we vinden een Franse naam gepast. Daarbij komt dat we newwavesongs coveren en er een Zuid-Amerikaans tintje aan geven. Onze naam kon dus niet beter gekozen zijn.”

Nouvelle Vague vond een gat in de markt. Want wat blijkt? Die kille, vaak emotieloze newwavesongs lenen zich uit-stekend om overgoten te worden met een zwoele, exotische saus. Weinig opbeurende teksten zoals ‘Love will tear us apart’ (Joy Division), ‘Dancing with myself’ (Billy Idol), ‘This is not a lovesong’ (P.I.L.), ‘Road to no-where’ (Talking Heads) of ‘Killing moon’ (Echo and the Bunnymen) klinken plots

heel anders als ze gepaard gaan met vro-lijke, hartverwarmende deuntjes.

Nouvelle Vague bestaat nog maar dik vijf jaar, maar werd met deze aanpak wereldbe-roemd. Zopas brachten ze hun derde cd uit en daar staat zowaar een Belgische cover op: ‘Ça plane pour moi’ van Plastic Bertrand bestaat nu ook in bossanova-uitvoering.

Nouvelle Vague is niet alleen leuk om naar te luisteren, maar ook leuk om naar te kijken. De aanwezigheid van een aantal bevallige frontzangeressen heeft daar ze-ker mee te maken. Op zaterdag 17 oktober staat het gezelschap in de Effenaar in Eind-hoven. Kaarten kosten 18,50 euro.

TILBURG - Al bijna dertig jaar doen ze hun stinkende best om helemaal hetzelfde te klinken en er tot in de kleinste details uit te zien als The Beatles, en The Bootleg Beatles slagen daar bijzonder goed in.

Vergis je niet: The Bootleg Beatles zijn niet zomaar een coverbandje. Er zijn, ver-spreid over de aardkloot, wellicht honder-den groepjes die The Beatles coveren, maar, en dit is de naakte waarheid: er is er niet één zoals The Bootleg Beatles.

The Bootleg Beatles kunnen omschre-ven worden als de enige officiële covergroep van The Beatles. Ze kunnen rekenen op de goedkeuring van Paul McCartney en Ringo Starr en van de hele Beatlesmachinerie die achter de Fab Four steekt. The Bootleg Beatles mogen zelfs het ‘gecopyrighte’ logo van de echte Beatles gebruiken. En begin dit jaar kregen ze ook de toelating van Ap-ple om, exact veertig jaar nadat The Beat-les er een concert gaven, op het dak van de platenmaatschappij op te treden. (Net zoals veertig jaar geleden kon de politie er niet mee lachen, en werd het concert afgebro-ken).

In een spectaculaire, twee uur durende multimediashow komen alle Beatles-hits voorbij. Gebruikmakend van filmmateriaal

uit de ‘With a little help from’-periode en hun gebruikelijke brass- en strijkensemble passeert de geschiedenis van The Beatles, vanaf de beginperiode in Liverpool’s Ca-vern Club, via Sgt Pepper, tot aan de split in 1970.

Gebeten door de Beatlemanie? In de ban van het geremasterde werk van the Fab Four dat pas is uitgebracht? Of gewoon zin in een avondje ol’ time rock-’n-roll? Op woensdag 21 oktober concerteren The Boot-leg Beatles in Zaal 013 in Tilburg. Kaarten kosten 22,50 euro.

JaSPer erkenSTILBURG - Jasper Erkens heeft het he-lemaal voor mekaar. Amper 16 jaar oud, een cd op zijn actief en als jongste artiest ooit de wei van Werchter platgespeeld: il faut le faire.

In Nederland is Erkens nog niet zo ra-zend populair als bij ons. Gelukkig maar, want zo komt het dat je hem voor een be-lachelijke 8 euro nog aan het werk kan zien in Zaal 013 in Tilburg.

Het concert vindt plaats op zondag 18 ok-tober en het begint (let op!) om 15u. Tja, dat heb je natuurlijk met muzikanten van 16.

tHe cult

EINDHOVEN - The Cult is dood, leve The Cult! Sinds de oprichting van The Cult in 1984 heeft de band vele hoogtes en laagtes gekend. Regelmatig was de groep klinisch dood, maar evenveel keer verrees hij ook weer uit de as. Het populairst was The Cult halfweg de jaren 80, toen de band o.a. de singles ‘Edie’ en ‘She sells sanctu-ary’ uitbracht. Die singles vind je nu nog in elk eindejaarshitlijstje terug. Het succes van The Cult begon te tanen in de nineties. Zanger Ian Astbury en zijn gevolg stopten er dan maar mee, maar slaagden er niet meteen in de motor weer aan de praat te krijgen toen ze enkele jaren later toch weer een nieuwe start wilden maken. Dus dan

maar weer gestopt, in 1995. En maar weer opnieuw begonnen in 2001. Maar ook die comeback stopte, en jawel: Astbury gaf er opnieuw de brui aan. Hij werd de frontman van ‘The Doors of the 21st Century’, als vervanger van Jim Morisson. Die op voor-hand al tot mislukken gedoemde zakken-vullerij onder het mom van een Doorsreü-nie had er natuurlijk nooit mogen komen, maar eerlijk is eerlijk: als iemand op deze planeet enigszins in de buurt komt van de gouden stem van Jim Morisson, is het wel Ian Astbury.

Wegens ‘genoeg geld verdiend’ kapten The Doors of the 21ste Century er na een paar jaar ook weer mee en dus kreeg Ian Astbury de handen weer vrij om werk te maken van de vierde of de vijfde of de zesde -wie zal het zeggen- reünie van The Cult.

Maar laat de turbulente Cultgeschiedenis vooral je kouwe kleren niet raken. De band beschikt over een hele reeks schitterende nummers en zanger Ian Astbury heeft een stem die nog altijd door merg en been gaat.

Tickets voor The Cult, op dinsdag 13 ok-tober in de Effenaar, kosten 39 euro.

BREDA, EINDHOVEN - Leopold II had er 150 jaar geleden al veel goesting voor, maar zijn plannen om Nederland binnen te vallen, werden nooit uitgevoerd. Van uitstel is geen afstel gekomen. Wat je met een geweer en een stel kanonnen niet voor mekaar krijgt, lukt wel met een drumstel en wat gitaren. De Belgische bands Das Pop en The Hickey Underworld beginnen waar Leopold stopte: bij de verovering van Nederland. Op zondag 4 oktober spelen ze in de Effenaar in Eindhoven, op donderdag 15 oktober staan ze in het Chassé Theater in Breda. Kaarten kosten 15 euro, zowel in Eindhoven als in Breda.

The Hickey Underworld stoomde in één ruk van ‘alweer een nieuw beloftevol band-je’ naar ‘wereldberoemd in België’, toen het in 2006 de Humo’s Rock Rally won. Het Antwerpse viertal is een liveband pur sang. Optreden vinden ze belangrijker dan platen maken. Het debuutalbum van de groep liet tot dit jaar op zich wachten. De concerten gingen immers voor, want The Hickey Underworld wilde eerst zijn sound helemaal juist hebben alvorens die voor de eeuwigheid vast te leggen op cd. The Hic-key Underworld staat voor puur rockge-weld en heeft een heel eigen sound: snoei-hard, maar toch altijd melodieus.

Das Pop bestaat al vijftien jaar. Time flies when you’re having fun. In het begin

heette de groep ‘Things to come’, maar toen Tom Kestens zich bij de groep voegde, her-doopte het gezelschap zich tot Das Pop.

Net als The Hickey Underworld is Das Pop een ex-winnaar van Humo’s Rock Ral-ly. Dat gebeurde in 1998. De opmars ging

snel voor het Britpopachtige Das Pop. Na-dat de band in eigen beheer ‘A different beat’ uitbracht, nam platenmaatschappij PIAS de groep onder de arm. Met produ-cer Phil Vinall, die eerder al werkte met Mark Knopfler en Placebo, werd de full-

cd ‘I love’ opgenomen, waaruit de singles ‘The one’, ‘The love program’ en ‘Forever’ werden getrokken. Tournees door Duits-land, Nederland en Spanje waren het ge-volg.

In 2003 verscheen het album ‘The hu-man thing’. Toetsenist Tom Kestens werk-te er nog aan mee, maar verliet Das Pop na de opnames om met zijn eigen project, Lalalover, te kunnen beginnen. Ook gita-rist Lieven Moors hield het voor bekeken. Maar Das Pop ging op cruisesnelheid door. De singles ‘You’, ‘Telephone love’ en ‘Turn’ kregen veel airplay.

Sinds 2005 is het wat stiller rond Das Pop, al werd vorig jaar nog wel een mini-album uitgebracht met de single ‘Fool for love’ en enkele remixes van oudere num-mers. En Das Pop werd ook uitgenodigd om op Glastonbury te spelen: met voorsprong het grootste rockfestival ter wereld.

Maar nu hebben ze een fonkelnieuwe plaat onder de arm. De cd moest drie jaar geleden eigenlijk al uitgebracht zijn, maar een hoop gehannes met muziekbonzen en platenmaatschappijen zorgde voor uitstel. De nieuwe cd, ‘Das Pop’, werd geproducet door de broers Dewaele (Soulwax of Too many dj’s, zoals je wil). Na een iets te stille periode is Das Pop weer tot de tanden ge-wapend om de Belgische en Nederlandse harten te heroveren.

tHe BootleG BeatleS

nouvelle vaGue

daS PoP en tHe Hickey underworld

20 — Oktober 2009 Suiker — 21

Verantwoordelijk uitgever:Procart GCV(Promotie van cultuur in het arrondissement Turnhout)

Redactieadres:Roel SelsOranjemolenstraat 35, 2300 Turnhoutroel.sels@skynet.be

Adres Procart:Otterstraat 8 bus 3, 2300 Turnhout

Oplage:20.000 exemplaren

Verspreidingsgebied:Arrondissement Turnhout (Arendonk, Baarle-Hertog, Balen, Beerse, Dessel, Geel, Grobbendonk, Herentals, Herenthout, Herselt, Hoogstraten, Hulshout, Kasterlee, Laakdal, Lille, Meerhout, Merks-plas, Mol, Olen, Oud-Turnhout, Ra-vels, Retie, Rijkevorsel, Turnhout, Vorselaar, Vosselaar, Westerlo).

Redactie:Roel SelsStijn JanssenFloor DeckxToon Horsten

Vormgeving:Dimitri Paeleman

Advertenties:Leen Verwaest (0495 53 54 80)

Drukkerij:DKZet (Hapert, NL)

Kort

Eind jaren tachtig werd het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout in het leven geroe-pen. Niet zomaar een vzw’tje. Op de lijst van stichtende leden staan onder anderen ‘advo-caat Marc Sterkens’, ‘zaakvoerder Francis Stynen’, ‘volksvertegenwoordiger Annie Leysen’, ‘stadsarchivaris Harry De Kok’, ‘ererechter Francis De Vel’, ‘directeur Her-man Heyns’ en ‘architect Paul Schellekens’. Een hoop schoon, invloedrijk volk bijeen.

“De bedoeling was om beeldende kunst aan te brengen in de stad en om bestaande kunstwerken beter tot hun recht te laten ko-men”, zegt Jan Guns. Een eerste initiatief liet niet lang op zich wachten. “De Otterstraat was dringend aan verfraaiing toe”, zegt Jan Guns. “Daar hebben wij mee voor gezorgd. We hebben ervoor gezorgd dat het beeld “De meander” er een plaats kreeg. Enkele jaren later werd, mede door ons toedoen, ook het standbeeld ‘De reiziger’ geplaatst aan het station. En ‘Den Engel’ aan het Paterspand. En ‘De Bronzen Adhemar’ aan de Warande... Om maar te zeggen dat we echt wel iets ver-wezenlijkt hebben in Turnhout.”

de SekSHoek“Het fonds werkte altijd op een aparte, zeg maar ‘ondersteunende’ manier”, legt Guns uit. “Het kocht bijvoorbeeld nooit kunst-werken aan. Dat is de taak van de stad. Wij hadden daar trouwens ook nooit het geld voor. De taak van het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout situeerde zich veel-eer op een ander vlak. We zorgden voor de administratieve ondersteuning. We schre-

ven bijvoorbeeld wedstrijden uit waarvoor kunstenaars zich konden inschrijven. Denk maar aan het kunstwerk ‘Adam en Eva, de ontmoeting’ (foto) van Luc Van Soom dat aan de Zeshoek staat. 27 kunstenaars schreven zich in voor onze wedstrijd.”

Luc Van Soom won, tot grote hilariteit van enkele criticasters overigens, die de Zeshoek prompt de spotnaam “de sekshoek” meegaven, nadat het erotisch geladen werk van Van Soom er werd onthuld.

De sekshoek... Een goed gevonden on-schuldige grap? Niet volgens Jan Guns. “Die zogezegd grappige opmerking heeft mij geraakt”, geeft hij toe. “Ik zie dat niet als een leuke woordspeling. Ik zie het eer-

der als een manier om een initiatief af te breken waarmee je iets goeds wil doen voor de stad. Je steekt je nek uit om de stad te verfraaien en mensen die geen benul heb-ben van kunst voelen zich plots geroepen om de spot met je te drijven. Dat raakt mij, ja. Omdat ze het recht niet hebben. Als ik ergens geen verstand van heb, houd ik mijn mond. Dan ga ik de boel niet met de grond gelijkmaken.”

een nieuwe StartMaar Guns laat zich niet afschrikken door de onterechte kritiek. “De vzw heeft jaren een sluimerend bestaan geleid. Daar moet nu een einde aan komen. Met burgemeester

Stynen -stichtend lid van de vzw- had ik al een goed gesprek. Hij liet me weten dat het zonde zou zijn dat het Fonds voor een Aan-trekkelijk Turnhout zou verdwijnen. Ik ben het volledig met hem eens. Met de heraan-leg van de Grote Markt, die in de steigers staat, en met de verwezenlijking van de Jacobsmarkt, ter hoogte van de Koeiketel, is er voor het Fonds een belangrijke func-tie weggelegd. Een kunstwerk aankopen of schenken, kunnen we niet. Daar hebben we de middelen niet voor. Maar we kunnen wel een rol spelen bij het uitschrijven van een wedstrijd voor kunstenaars, bij de onderhan-delingen, bij het samenstellen van een dos-sier, bij de plaatsing van het kunstwerk of de inrichting van de onmiddellijke omgeving.”

Een eerste vereiste om de vzw weer op de rails te krijgen, is het verwerven van ac-tieve en steunende leden. “Hoe meer leden, hoe beter. Dat werkt de creativiteit in de hand om nieuwe initiatieven te gaan ont-wikkelen. En dat hoeft helemaal niet duur te zijn. Zoals al gezegd: we hebben geen geld nodig om kunstwerken aan te kopen. Dat is niet onze taak. We moeten alleen wat cen-ten hebben om de werkingskosten te beta-len. Als iedereen een beetje lidgeld betaalt, zijn die kosten al gedekt.”

Wie lid wil worden van de vzw “Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout” kan con-tact opnemen met Jan Guns, op het num-mer 0477 577 047. Giften, als lidgeld of als kleine bijdrage ter ondersteuning van de initiatieven die de vzw nog zal ontwikkelen, zijn welkom op het rekeningnummer van het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout: 001-5922159-94.

Tekst: Roel SelsFoto’s: Bart Van der Moeren

voorzitter Jan Guns over de nakende tweede jeugd van het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout

TURNHOUT - Twintig jaar na de oprichting van het ‘Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout’ is het fonds op sterven na dood. Voorzitter Jan Guns beseft dat en weet dat het nu de hoogste tijd is voor actie. “Het is vijf voor twaalf. Het fonds heeft in het verleden al verschillende keren zijn nut bewezen en dat kan het in de toekomst nog doen. We zijn strijdvaardig en willen onze taak opnieuw opnemen. Maar eerst moet er weer leven in de brouwerij komen. Dringend. In eerste instantie moeten we van de slapende vereniging weer een actieve vzw maken.”

er is nog een belangrijke taak voor ons weggelegd

“”

OUD-TURNHOUT - De zomer is ten einde. Gedaan met buitenspelen. “Dan maar een kroegentocht georganiseerd”, dachten ze bij GoeZot. En zo komt het dat op vrijdagavond 2 oktober de kroe-gen in en om Oud-Turnhout-centrum zullen vollopen voor een aantal bands

die beslist de moeite zijn. Bradley’s Cir-cus speelt in Het Brouwershuis, Typho-nic 5 doet zijn alternatieve ding in JH De Splinter, Little Kim & The Alley Apple concerteert in café DeVille, Axl Peleman treedt op in De Djoelen, The Slipmates spelen een thuiswedstrijd in

café Sportlokaal, Gasoline DC staat in De Liereman en het Canadese Liquor-box laat zijn honkytonk op de aanwezi-gen los in het zaaltje aan het Sportlo-kaal.Kaarten kosten 9 euro aan de kassa. De concerten beginnen om 20.15u.

Goerock kroeGentocHt

TURNHOUT - Hofpoorttheater Elckerlijc speelt in oktober het stuk ‘Fred’ van Ray-mond Carver, een schrijver die er als geen ander in slaagt moeilijke en verstoorde verhoudingen tussen mensen op een luch-tige manier bloot te leggen. Ook ‘Fred’ is daar een mooi voorbeeld van.

Het stuk vertelt het verhaal van Paula en Mary die net hun broer en echtgenoot Fred hebben begraven. De twee gaan op een totaal verschillende manier om met

het overlijden. Paula keert in zichzelf en kropt alles op. Mary neigt naar het an-dere uiterste: ze kan niet snel genoeg een andere man vinden. En dan komt Arthur op de proppen. Hij ontpopt zich al snel tot een gek met een moedercomplex...

‘Fred’ wordt gespeeld door Kathleen Lemmens, Sarah Feyen en Mich van Cae-neghem. De voorstellingen vinden plaats op 2, 3, 6, 9, 10, 16, 17 en 18 oktober, telkens om 20.15u. Er is ook een matinee op zon-

dag 11 oktober om 15u. Reserveren is wen-selijk. Bel naar 014 42 42 10, op werkda-gen tussen 18 en 19u. De toegang bedraagt 8 euro. Het is mogelijk om een kaasschotel te reserveren voor achteraf. Kostprijs: 10 euro per persoon. Nog een handige tip voor wie geen plekje vindt op de Grote Markt: er zijn gratis parkeerplaatsen bij Peeters-Go-vers, in de Korte Gasthuisstraat. Hofpoort-theater Elckerlijc ligt in de Hofpoort 6, op een steenworp van de Grote Markt.

HofPoorttHeater elckerliJc: fred

TURNHOUT - Al drie jaar organiseert vzw Musica Meridiana aperitiefconcer-ten in de raadzaal van het Turnhoutse stadhuis. De concerten werden bijzonder enthousiast onthaald. Het vierde sei-

zoen wordt deze maand geopend met een concert door twee talentvolle harpisten: Karen Peeters en An Van den Borre. Ze brengen originele harpmuziek, gaande van licht klassiek tot hedendaags werk. Peeters en van den Borre geven beiden les aan verschillende muziekacademies. Ze worden regelmatig als freelancers in-

geschakeld bij het symfonisch orkest van Luik, het symfonieorkest van Vlaanderen en het Brabants orkest.

De aperitiefvoorstelling begint -zoals steeds trouwens- om 11u stipt en duurt tot 12u. Ook de ticketprijs is voor alle aperitiefconcerten dezelfde: 10 euro. Een aperitief is inbegrepen in de prijs.

cultuurcaféHERSELT - Cultuurliefhebbers van Her-selt en omstreken moeten op zaterdag 3 en/of zondag 4 oktober in de parochie-

zaal van Herselt zijn. Daar organiseert Kunstkring Argus een ‘cultuurcafé’. De bedoeling is kunstminnende mensen met mekaar in contact te brengen. Maar het

cultuurcafé is meer dan alleen een gezel-lige kroeg. Kunstenaars maken van de ge-legenheid gebruik om hun werk te tonen. De toegang is gratis.

aPeritiefconcert in Het StadHuiS

22 — Oktober 2009 Suiker — 23

Dertig jaar geleden werd in een statig he-renhuis in de Pijlstraat in Retie een eigen versie van The Sound of Music geschreven. De Kempense familie von Trapp heette Mercelis. Er was weliswaar geen uit het klooster ontslagen non om de kinderen van het gezin in te wijden in de wereld van de muziek. Die taak nam ‘meester Kenis’ op zich, de lokale muziekleraar van wie half het dorp notenleer en/of pianoles kreeg, ter-wijl de andere helft gitaar leerde spelen in jeugdclub JK2470. Maar ook vader en moe-der Mercelis droegen hun steentje bij tot de muzikale vorming van hun kinderen.Frank: “Vader speelde klarinet. Dat doet hij trouwens nog altijd. Hij speelt al een jaar of twintig bij ‘t Heremenieke in Turn-hout en De Arend in Arendonk.”Rik: “Hij luisterde ook veel naar muziek. Ik herinner me dat hij regelmatig klassieke muziek oplegde, maar hij probeerde toch goed op de hoogte te blijven en de nieuwe evoluties te volgen. Zo begon hij meteen naar Andreas Vollenweider te luisteren, toen die razend populair werd. Ik zeg niet dat hij alle artiesten en groepen kende, maar de grote namen zeker wel. In de jaren 80 leerde hij bijvoorbeeld de muziek van Dire Straits appreciëren. En nu dompelt hij zich weer onder in de Latijns-Amerikaanse ritmes. Hij is met vakantie naar Cuba ge-weest, en daar heeft hij die microbe weer te pakken gekregen. Je mag dus gerust zeg-gen dat vader Mercelis een heel brede inte-resse voor muziek heeft.”Frank: “En moeder ook. Zij luisterde vaak naar Franse of Franstalige artiesten. Dank-zij haar hebben wij onder anderen Hardy, Bécaud, Gainsbourg, Brassens en Brel le-ren kennen. Vooral van de muziek van Ge-orges Brassens hield ze erg veel. Van haar heb ik de liefde voor Franstalige muziek meegekregen. Twintig jaar later resulteert dat dan in “Eddy et Les Vedettes”... Het kan soms toch raar lopen...”

– Wanneer zijn jullie voor het eerst zélf muziek beginnen maken?Pieter: “Het is moeilijk om daar exacte jaartallen op te plakken. Rik is de oudste. Hij tokkelde op een gitaar, en ik probeerde het via hem ook onder de knie te krijgen.”Frank: “Ik ook. We probeerden te spelen wat Rik speelde.”– En dat was?Rik: “De intro van ‘I will follow’ van U2. Die is trouwens niet al te moeilijk. Ook ‘Stairways to heaven’ van Led Zeppelin probeerden we te spelen, en ‘Stay’ van The Scabs.”Frank: “Rik was ook helemaal onderstebo-ven van The Beatles. We hadden thuis een grote witte muur waarop we vrij mochten schrijven en tekenen. Daar stonden altijd namen van muziekgroepen op, en flarden van teksten. Ik heb daar ooit nog ‘Yester-day’ op geschreven, min of meer zoals je het uitspreekt, want Engels kende ik toen nog niet. Ik wist ook niet wat het betekende. Maar als ik in Riks kamer kwam, hoorde ik dat woord voortdurend.”– Vanwaar kwam de liefde voor The Beat-les? Je hebt de sixties niet eens bewust meegemaakt.Rik: “Ik weet nog heel goed hoe dat kwam. Het was de bloedzomer van ‘76. Ik was ne-gen jaar oud. Onze ouders waren op reis en onze grootouders pasten op ons. Op tv werd de film ‘Help’ uitgezonden. Ik wist niet wat ik hoorde en ik wist niet wat ik zag. Het is zoals Frank zei: ik was daar helemaal on-dersteboven van. Waarom ik daar als am-per negenjarige zo door gepakt werd, weet ik nog altijd niet precies. Het zal wel te maken gehad hebben met de leuke muziek, in combinatie met dat speelse, kinderlijke gedrag van die vier volwassen muzikanten. De bewondering voor The Beatles is nooit meer weggegaan.”– Hebben jullie ooit samen in dezelfde groep gespeeld?

Pieter: “Neen. Frank en Rik zaten samen bij Eddy en de Schellekens. En Frank heeft ooit bij Beaver Fever gespeeld, waarvan ik ook deel uitmaakte. Maar een groep waar-in we alle drie zaten, is er nooit geweest. Al hebben we wél ooit samen opgetreden. Rik is ons een keertje komen depanneren, toen we met Beaver Fever zonder gitarist zaten.”Rik: “Ik heb eigenlijk bij niet veel groepjes gespeeld. Ik speelde meestal solo. Begin ja-ren 90 was ik wel een tijdlang bassist bij Limehouse, een bandje dat vooral blues- en rockmuziek speelde.”Frank: “Pieter was het meest actief in groepjes. Herinner je je TNT nog, Pieter?”Pieter: “Tuurlijk. Dat moet rond ‘88 ge-weest zijn. We zongen covers en eigen num-mers, zowel in het Engels als in het Neder-lands. En Guy Mortier had voor ons T-shirts met een logo van de groep ontworpen. Geef toe: dat is toch niet alledaags.” (lacht)– En na TNT kwam Beaver Fever?Pieter: “Ja, en ook daar hadden we wel wat succes mee. We hebben met Beaver Fever vaak deelgenomen aan rockconcoursen en er ook verschillende gewonnen. En niet te vergeten: we hebben ooit een concertreeks in Portugal afgewerkt. Leuk om zoiets mee-gemaakt te hebben. Beaver Fever bestaat trouwens nog altijd, maar tegenwoordig beperken we ons tot het begeleiden van de cabaretvoorstellingen van Mise En Plis.”– Rik, terwijl jouw jongere broers hier aar-dig aan de weg timmerden, was jij straat-muzikant in Australië?Rik: “Neen, dat klopt niet helemaal. Ik ben in 1996 inderdaad met een gitaar onder de arm naar Australië getrokken. Voor acht maanden. Ik had maar amper genoeg geld om ginder te geraken. Eenmaal in Aus-tralië zat ik dus vrijwel onmiddellijk aan de grond. Werk was er niet te vinden, zo-dat ik dan maar als straatmuzikant aan de slag ben gegaan. Maar dat heeft niet lang

geduurd. Gelukkig maar, want ik was er al snel achter dat ik daar ook niet echt van kon leven. Maar ik ben dan op een Engels-man gelopen die een bar had in Darwin. Hij bood me een job aan. Ik kreeg in zijn bar een vaste job als muzikant. Vijf dagen per week moest ik het voorprogramma van een live-band verzorgen en het publiek opwarmen. Meteen had ik een vaste job en een vast inkomen. Dat was een belangrijk moment voor mij. Ik heb toen voor het eerst écht be-seft dat je met je stem en met je gitaar je kost kunt verdienen. Het idee om als ‘Single Malt’ solo te gaan optreden is in Australië geboren. Single Malt kent nu trouwens een ‘extended version’: Hungry Heart. Single Malt doe ik alleen, in Hungry Heart krijg ik versterking van een drummer en een bassist. Maar het principe blijft hetzelfde: we spelen de betere covers, en dat zijn niet noodzakelijk altijd de bekendste songs.”– Jullie kunnen schijnbaar probleemloos zappen van het ene genre naar het an-dere. Frank, met je overstap van Eddy & de Schellekens naar Eddy et les Vedettes schakelde je vlotjes over van de Neder-landse en Vlaamse smartlap naar het Fran-se chanson. Hoe groot is dat verschil?Frank: “Goeie vraag. Ik zou het niet weten. Ik sta daar eigenlijk niet bij stil. Ik denk dat er niet zo veel verschil op zit, hoor.”Rik: “Allee, Frank! Franse chansons heb-ben toch een andere gelaagdheid. Ze zijn complexer dan een smartlap. Ze gaan niet alleen over de liefde, of het ontbreken er-van. Ze gaan dieper.”Frank: “Dat klopt wel. Vaak worden Fran-se liedjes verkeerd geïnterpreteerd. Denk maar aan ‘Je t’ aime, moi non plus’ van Ser-ge Gainsbourg en Jane Birkin. Bijna alle Vlamingen denken dat Birkin staat te hij-gen, maar in feite weent ze. Die juiste bete-kenis heeft 90% van de Vlamingen niet be-reikt. Maar ik weet niet of dat voor mij als zanger veel verschil uitmaakt. Het gaat om

info:www.eddyetlesvedettes.bewww.eddyendeschellekens.bewww.moodcollector.bewww.singlemaltmusic.bewww.mise-en-plis.be

passie. En ik zing de chansons even gepas-sioneerd als ik de smartlappen zong. Als er één groot verschil is tussen het zingen van Franstalige chansons en Nederlandsta-lige levensliederen, is het de keuze van de nummers. Als Vlamingen kunnen we met gemak honderd smartlappen meezingen, maar Franse chansons kennen we hoog-uit twintig. Er is heel veel goede Franse muziek die wij niet kunnen spelen, omdat niemand ze zou kennen. En als groep wil je toch in de eerste plaats ambiance maken, dus laat je die nummers dan maar achter-wege. Dat betekent dat wij niet veel verder

kunnen gaan dan het spelen van de popu-lairste twintig nummers. De nummers die België bereikt hebben en hier in de charts gestaan hebben.”– Pieter, de overgang van funk en rock bij Beaver Fever naar de ska van Moordcollec-tor lijkt me nog een grotere stap.Pieter: “Ook dat valt heel goed mee, hoor. Dat verschil is veel kleiner dan je denkt. Eigenlijk draait alles gewoon om het ritme. Zowel skamuziek als funk zijn heel erg ritmisch en heel strak. Ik heb in elk geval geen aanpassingsproblemen gehad.”Frank: “Pieter is volgens mij ook de straf-

ste van ons drie als het op ritme aankomt. En dat wil wel wat zeggen, want als ik één eigenschap kan noemen waarover we alle drie beschikken, is het ritme. Welk genre we ook spelen: we zitten altijd juist ‘op de tel’, zoals ze dat zeggen. En geloof me: dat klinkt eenvoudiger dan het is. Er zijn veel muzikanten, goeie muzikanten zelfs, die daar problemen mee hebben.”– Slotvraagje. Hoewel Moodcollector al-leen eigen nummers speelt en geen enkel nummer van The Dillbrothers in het reper-toire heeft opgenomen, wordt de vergelij-king toch nog altijd gemaakt. Zowel door

het publiek als door de organisatoren als door de pers. Hoe gaat de groep daarmee om?Pieter: “Moodcollector heeft er alles aan gedaan om dat te voorkomen. Er is heel be-wust voor een nieuwe naam en een nieuw repertoire gekozen. Zelf maken we geen enkele verwijzing naar het verleden. Maar ik begrijp de organisatoren natuurlijk die dat wél doen. Als zij Moodcollector boe-ken, omschrijven ze ons graag als het ver-lengstuk van The Dillbrothers. Da’s goeie reclame, want The Dillbrothers stonden garant voor ambiance. En laten we daar maar eerlijk over zijn: we profiteren daar onrechtstreeks van mee. Ons eerste optre-den konden we spelen voor meer dan 1.000 mensen en op ons tweede concert waren er ongeveer 6.000. Dat maak je als beginnend groepje zónder voorgeschiedenis nooit mee, natuurlijk. Dan mag je heel blij zijn als er 50 man naar je staat te luisteren. Gelinkt worden aan The Dillbrothers heeft dus wel zijn voordelen, al zullen we dat zelf nooit doen en er ook nooit om vragen.”“Ach, driekwart van de muzikanten van Moodcollector speelden bij The Dillbro-thers, dus is het niet onlogisch dat de pers en het publiek de vergelijking ook maken. De vraag is: wat doe je ertegen? Weinig, hé. We moeten gewoon van onze eigen kracht uitgaan en ons eigen ding blijven doen. Dan zal er wel sleet komen op die eeuwige vergelijking met The Dillbrothers.”

Tekst: Roel SelsFoto’s: Bart Van der Moeren

sprak met Pieter, Frank

en Rik Mercelis

Wij zitten altijd juist op de tel.

RETIE- Pieter (links op de foto), Frank (midden) en Rik Mercelis (rechts) maken dit najaar furore op tientallen

podia in de Kempen én ver daarbuiten. Rik (42) zingt en speelt gitaar bij Eddy en de Schellekens, Pieter (36) is gitarist bij Moodcollector en Frank (34) is de frontman van Eddy et Les Vedettes. En dan hebben ze nog hun

nevenprojecten, zoals Single Malt, Hungry Heart en Beaver Fever. Zoveel muzikaal talent in één familie, daar moet iets

achter zitten. En dus bracht Suiker de drie broers samen voor een groot “hoe-is-het-allemaal-begonnen-interview”.

“”

Drie broers. Zes muziekgroepen. Eén constante:

24 — Oktober 2009 Suiker — 25

valt er nog wat te vieren?

1 oktoBer | internationale daG van de ouderenSinds 1990 bestaat er een feestdag voor de ouderen. Het was de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties die vond dat er nood was aan die feestdag. Diezelfde Alge-mene Vergadering vergat wel te omschrij-ven wat er precies verstaan mag worden onder ‘ouderen’ en vanaf welke leeftijd men tot die categorie behoort. Dat kan alleen maar tot misverstanden leiden. Uiterlijk en ouderdom zeggen immers niet alles.

Om te voorkomen dat tandeloze, gebo-chelde grijsaards tóch geweigerd worden op feestjes omdat ze ondanks hun fysieke kenmerken de minimumleeftijd niet hebben bereikt, stellen we voor dat er een ander cri-terium gehanteerd wordt om de groep van ouderen te definiëren. Een criterium dat geen ruimte laat voor interpretatie. Wie nog rondrijdt met een nummerplaat met vijf kentekens, is een oudere. Punt aan de lijn. Discussies uitgesloten. Behalve voor diege-nen die geen auto hebben, natuurlijk, maar da’s een quantité négligeable, want autoloze oudjes geraken sowieso al niet op een feest.

Sinds de invoering van de ‘Internatio-nale dag van de ouderen’ heeft de feestdag -die jaarlijks op 1 oktober wordt gehouden- alleen maar mensen gelukkig gemaakt. Wie oud genoeg is om te mogen deelnemen aan de festiviteiten is gelukkig. Wie er nog te jong voor is ook.

Een briljante zet van de Verenigde Na-ties: op donderdag 1 oktober is heel de we-reld content!

2 oktoBer | daG van de GeweldlooSHeidOp 2 oktober viert de wereld de geboorte-dag van Mahatma Ghandi (hij zou nu zijn 140ste verjaardag vieren) en dat is, zo werd door een aantal zeer belangrijke mensen beslist, een dag waarop we niet mogen vechten of treiteren of mekaar pitsen. Dat is vrij vertaald wat de Verenigde Naties vermoedelijk bedoelen met:

“De Verenigde Naties, zich ervan bewust dat geweldloosheid, tolerantie, het volledige respect voor alle mensenrechten en funda-mentele vrijheden van allen, de democratie, de ontwikkeling, het wederzijds begrip en respect voor de diversiteit, intergerelateerde thema’s zijn die zich onderling versterken, bevestigen het universele belang van het principe van geweldloosheid met de wens een cultuur van vrede, tolerantie, begrip en geweldloosheid zeker te stellen, en besluiten de Internationale Dag van Geweldloosheid in acht te nemen op 2 oktober van elk jaar, dit uitroepend tot een wereldwijde dag, op-gedragen aan de viering en de verspreiding van de boodschap van geweldloosheid.”

Zo schoon zouden wij het niet kunnen zeggen.

3 oktoBer | MidHerfStfeeStOp de vijftiende dag van de achtste maand vieren de Chinezen hun vrolijkste feestdag: het midherfstfeest. Omgerekend naar onze kalender valt die dag op 3 oktober.

Het feest wordt gehouden tere ere van de maan, maar op 3 oktober verjaren vol-gens de Chinezen ook God en de aarde. Er moet dus nogal wat gevierd worden en dat doet men als volgt: voor de maan opkomt, zet men een altaartafel buiten. De oogst is net binnengehaald en dus wordt er voed-sel geofferd: vruchten en gewassen, maar ook thee, snoep en speciaal voor de gelegen-heid gebakken maankoeken. Wierookstok-jes worden aangestoken en de feestvierders maken enkele diepe buigingen ter ere van de maan. En daarna eten de Chinezen de maanoffers gewoon zelf op.

Belangrijk: de altaartafel wordt gedekt voor het aantal personen (meestal familie-leden, want het midherfstfeest is een fami-liefeest) die zijn uitgenodigd, niet voor het aantal personen die komen opdagen. Meer zelfs: de porties van de afwezigen worden niet aangeraakt, als teken van het verlan-gen naar een hereniging.

4 oktoBer | dierendaGAch, hoe lief... Onze trouwe viervoeters hebben ook hun feestdag. 4 oktober is de sterfdag van Franciscus van Assisi en naar ‘t schijnt was hij een grote dierenvriend. Redenen genoeg om dan een dierendag in te voeren. Die bestaat ondertussen al bijna tachtig jaar. Bij de allereerste viering, in 1930, publiceerde de Rotterdamsche Cou-rant een artikel over dierenrechten, dat afsloot met de wijze woorden: “’t Is een schande voor onze zoogenaamd-Christelijke beschaving, dat er nog vereenigingingen tot bescherming van dieren nodig zijn’.

Tachtig jaar later zijn die nog harder nodig dan toen, vrezen we. Maar daarom niet getreurd. Op 4 oktober krijgen onze beestjes, of het nu koeien, pony’s, katten of goudvissen zijn, van ons extra complimen-ten, een aai over de bol, een bakje vers wa-ter en misschien zelfs een stukje van onze pizza.

17 oktoBer | divaliDe hindoes vieren op 17 oktober Divali, het feest van de duizend lichtjes. Divali is ge-wijd aan Maha Lakshmi, de godin van het licht, de voorspoed, het geluk, het succes, de wijsheid en de welvaart.

Voor Divali moet het huis brandschoon worden gemaakt. Een week lang eten hin-does geen vlees en drinken ze geen alco-hol. Zo maken ze zich van binnen schoon. Ze wassen zich grondig en trekken nieuwe kleren aan. Dan wordt met nieuwe maan, in het pikdonker, het hele huis verlicht met aarden schoteltjes waarin geklaarde boter als brandstof zit en een katoenen pitje. De oudere vrouwen van de familie voeren voor de deur een plechtigheid uit. Ze bidden tot Lakshmi en vragen de godin het huis te bezoeken. De hele nacht bran-den er schoteltjes, lampjes, kaarsen, fak-kels en elektrische lichtjes, want anders kan Lakshmi het huis niet goed vinden. Door al die lichtjes wordt ook het inner-lijke van de mens verlicht. En na het feest kan iedereen met een schone lei begin-nen.

Alle redenen om te feesten zijn goed en dus dachten wij dat we jullie wel een plezier zouden doen met een heel eigen feestkalender. Want er valt meer te vieren dan je denkt. Er is tussen Nieuwjaar en oudjaar veel meer vreugde te rapen dan je ooit voor mogelijk had gehouden.

Kort

Zomaar ineens spreekt de schilder je toe. De Catalaanse estheet richt het woord. Tot mij. Tot u. Hij heeft wel gewacht tot hij de 80 ruim voorbij is. Terwijl hij spreekt, sterft een paar honderd kilometer verder in een Madrileens ziekenhuis de oude dictator Franco. Het lijkt alsof de dood van de caudillo de geest uit de fles haalt.

Joan Miró (1893-1983) is een kunstenaar die bij leven weinig werd gefotografeerd. In de jaren 30, toen hij in Parijs woonde, werd hij wél op de gevoelige plaat vastgelegd, maar meestal in het gezelschap van zijn toenmalige vrienden: Pablo Picasso, Jacques Prévert, André Breton of Ernest Hemingway, met wie hij vaak ging boksen. Het zijn altijd de anderen die opvallen. Door hun branie, door hun blik vol zelfvertrouwen, recht in de lens. Miró ben je alweer vergeten voor je het oog hebt afgewend.

Van de periode daarna zijn er al evenmin veel foto’s. Op de vlucht voor de oorlog keer-de hij in 1940 terug naar Spanje. Vijfenveer-tig jaar lang zou hij er nog blijven schilderen, nagenoeg anoniem, terwijl hij vooral in het buitenland exposeerde en werk verkocht. Franco en de vrienden van Franco hielden niet van zijn werk. Toch mocht hij blijven. Zich laten fotograferen deed hij amper, zich uitspreken nog minder. Minzaam, rustig, zich wijdend aan zijn talent. Alleen in de nadagen van Franco, toen de technocraten de macht allang hadden overgenomen, stak Miró dis-sidente kunstenaars wel eens een hart on-der de riem. Met weinig woorden.

En dan vind je dit boek: ‘Ceci est la couleur de mes rêves’, een jaar of vijf voor de dood van de schilder verschenen. Hier spreekt Miró plots honderduit. Het doet hem hoorbaar plezier. Goed tweehonderd bladzijden, een tweegesprek met de Franse kunsthistoricus Georges Raillard, vriend van jaren. Bij Miró thuis, in zijn atelier. Correctie: in zijn ateliers, want hij heeft er meerdere. Eén voor elke dis-cipline. Georges Raillard is slim. Hij begint het gesprek haast altijd bij een van de nieuwe werken van Miró, die verwachtingsvol tegen de muren van het atelier staan, en laat het dan uitwaaieren, naar Miró’s kunstopvattin-gen en zijn geschiedenis, naar liefde, haat en afkeer. Onderweg evalueert Miró zijn leven en zijn werk. “Ik zeg niet dat ik bereikt heb wat ik heb willen bereiken, dat niet, nooit; maar ik ben een eerlijk mens geweest, voilà.”

Hij gebruikt termen als ‘creativiteit’ en ‘expressie’, en zelden zullen ze eerlijker

geklonken hebben, zwanger van zoveel be-tekenis. “Mijn vak is vergelijkbaar met het geschrift. Maar het wordt niet van buiten opgelegd. Het wordt mij gedicteerd door wat ik wil uitdrukken. Er zijn geen grammatica-le regels, er is geen syntaxis, er is niks. Ik moet mijn werk doen en mijn plan trekken.” Die minzame, bijna woordeloze mens blijkt bijzonder goed te weten wat hij wil. Figura-tieve schilderijen horen daar niet bij. “Nee, een portret, dat zegt me niks. Mijn vrouw beklaagt zich er over, want ik heb nooit haar portret geschilderd.”

Tussendoor ontsnapt hem – in al zijn min-zaamheid – het een en ander. Een oordeeltje hier, een klein steekje onder water ginder. Over Picasso spreekt hij (“Ik neem hem zijn virtuositeit kwalijk”, of: “Hij heeft zich altijd omringd met de grootst mogelijke imbecie-len”); over André Breton (“te dogmatisch”) en over Jackson Pollock, aan wie hij een paar even vriendelijke als genadeloze woor-den wijdt: “Als vertrekpunt vind ik het heel goed. Maar het blijft beperkt. Ik heb veel res-pect voor hem. Ik hou van hem. Maar je mag niet ter plaatse blijven trappelen. Hij heeft dat zelf aangevoeld en zelfmoord gepleegd.”

Over Kandinsky en Klee wel heel mooie dingen. Klee, de man die hem de ogen heeft geopend, al heeft hij hem jammer genoeg nooit persoonlijk mogen ontmoeten. “Ik was erg geraakt toen Kandinsky me vertelde dat Klee hem, ten tijde van het Bauhaus, over mij had gezegd: ‘Dat is een jongen om in de gaten te houden.’”. Of hij ook van Braque houdt, wil Raillard weten. In zijn salon hangt namelijk slechts één schilderij, een Braque. Dat wil toch iets zeggen? “Wij hebben werken ge-ruild. Maar ik heb dat schilderij niet in het sa-lon gehangen. Dat is mijn vrouw. Ginderboven stelt zij de wet, hier beneden doe ik dat…”

En hoe langer Joan Miró spreekt, hoe lan-ger deze dialoog uit 1975 duurt, hoe meer je voor hem valt. Voor de onnadrukkelijke char-mes van dit kleine, koppige mannetje die voor het eerst zijn stem verheft. En voor het laatst, zegt hij er meteen bij. Voor gezwets heeft hij geen tijd. Een man voorbij de 80, die nog elke dag doorwerkt, op zoek naar nieuwe ontdekkingen. Al is de angst voor de dood geweken. Bijna al zijn vrienden zijn al vertrokken. Ondertussen blijft hij werken. En heeft hij zich een voornemen gemaakt. Een voornemen dat zoveel jaren later nog altijd grote indruk maakt: “J’aimerais mourir en disant merde.”

Toon Horsten

Een eerlijk mens

GEEL - Op 17 oktober is het ‘Wereld-dag van verzet tegen armoede’. In heel het land zullen rond dat thema activiteiten worden georganiseerd, zo ook in Geel. Op donderdag 15 ok-tober organiseren Spaak (Samen Pa-raat tegen Armoede in de Kempen) en Al-Arm een filmavond in Studio Geel (aan de Werft). Deelnemende verenigingen zijn vzw De Fakkel uit Herentals, ‘t Antwoord uit Turnhout

en Vierdewereldwerking Ons Huis uit Mol.

Om 19.30u wordt ‘De helaasheid der dingen’ (foto) gedraaid, maar voordien kun je al kijken naar een documentaire over armoede in de Kempen. Maar het is niet al kommer en kwel. De avond moet toch vooral vrolijk blijven. Daar-om wordt er afgesloten met een muzi-kaal gastoptreden in de foyer van het vlakbijgelegen cc de Werft.

filM teGen arMoede

26 — Oktober 2009 Suiker — 27

oktober

oPen doeK

dinsdag 6 oktoberaMreeka Land: Verenigde StatenRegisseur: Cherien DabisDuur: 92 minutenJaar: 2009

Mouna is een optimistische en enthousiaste Palestijnse. Ze is gescheiden en heeft een adolescente zoon. Het dagelijkse leven bin-nen de bezette gebieden is moeilijk en de toekomst ziet er weinig rooskleurig uit. Op een dag krijgt ze plots de mogelijkheid om naar de Verenigde Staten te gaan. Ze ver-trekt met haar zoon naar haar zus Raghda, die zich vijftien jaar eerder met haar man in Illinois vestigde. Na het warme weerzien moeten Mouna en Fadi hun plaats zien te vinden in dit ‘Amreeka’ waar ze zo vaak van gedroomd hebben. Maar de Verenigde Staten, die zich in de strijd tegen ‘duivel’ Saddam hebben gestort, hebben een aparte opvatting over gastvrijheid…

Debuterende cineaste Cherien Dabis ver-valt niet in clichés en sentimentaliteit, mis-schien omdat haar eigen ervaring hier mee-speelde: als Jordaanse groeide ze zelf op in het landelijke Ohio, waar haar vader arts was. Hoofdactrice Nisreen Faour zorgt voor een onweerstaanbaar charmante prestatie als Mouna, Hiam Abbas is schitterend als de wantrouwende zus en de jonge Melkar Muallem belichaamt op een aangrijpende manier de pijnlijke onzekerheid van een jongen in een nieuw, vaak vijandig land.

dinsdag 13 oktoberfor a MoMent, freedoMLand: TurkijeRegisseur: Arash T. RiahiDuur: 110 minutenJaar: 2009Twee kinderen -Asy is 7 jaar oud en Arman 5- proberen onder begeleiding van hun ooms Iran te ontvluchten, dwars door de heuvels die de grens vormen met Turkije. De man-nen zijn met de kinderen op weg naar Oos-tenrijk, waar de ouders van de kinderen hen opwachten. Onderweg ontmoeten ze andere vluchtelingen. Allen hebben ze hun eigen verhaal. Maar hun verlangen is het-zelfde: ze zoeken een weg naar de vrijheid.

Door toedoen van een mensensmokke-laar strandt iedereen in Ankara en moeten de vluchtelingen wachten tot ze nieuwe papieren krijgen. Elke dag opnieuw staan ze in de rij aan het VN-gebouw, hopend als politiek vluchteling erkend te worden. Hun pogingen blijven tevergeefs en de situatie escaleert...

For a Moment, Freedom is een politieke aanklacht tegen het migratiebeleid van de Europese Unie. De regisseur laat geen kans onbenut om zijn mening hierover duidelijk te maken. Hij had zeven jaar nodig om dit werk, gebaseerd op waargebeurde feiten, af te maken. Het is dan ook een heel intense en intieme prent geworden. De film was de grote competitiewinnaar op het laatste filmfestival van Open Doek. Hij won zowel de Nationale Loterij- als de Canvasaward.

dinsdag 20 oktoberdaS weiSSe BandLand: OostenrijkRegisseur: Michael HanekeDuur: 150 minutenJaar: 2009

Net voor het uitbreken van de Eerste We-reldoorlog wordt een rustig Duits dorpje op-geschrikt door een aantal onverklaarbare gebeurtenissen. Een kabel wordt gespan-nen om de dokter met zijn paard ten val te brengen, een schuur vliegt in de fik en twee kinderen worden ontvoerd en gemar-teld. De leraar observeert en onderzoekt de gebeurtenissen en komt steeds dichter bij de verschrikkelijke waarheid. Deze in haarscherp zwart-wit gefilmde prent speelt zich af in een akelig, verkrampt protestants dorp. De notabelen dwingen een verstik-kende burgerorde af. De jeugd -straks in de loopgraven, de nazi’s van de toekomst- zet daar zijn eigen, irrationele orde tegenover. Zo wordt de film een ijzingwekkend en bloedstollend portret over de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Regisseur Michael Haneke won dit jaar met deze film verdiend de Gouden Palm tijdens het filmfestival van Cannes.

dinsdag 27 oktoberdePartureS Land: JapanRegisseur: Yojiro TakitaDuur: 130 minutenJaar: 2008De professionele cellospeler Daigo Koba-yashi speelt klassieke muziek in een groot orkest in Tokio. Als het orkest wordt ont-bonden, zit de jonge Daigo zonder werk en moet hij op zoek naar een andere baan om in zijn levensonderhoud en dat van zijn vrouw te voorzien. Dat lukt hem in zijn ge-boortestreek, waar hij een baantje als lijk-bezorger krijgt.

Geestig en minutieus volgt de Japanse regisseur Yojiro Takita de kennismaking van Daigo met de dood met als resultaat prachtige levenslessen over dood, verge-ving, familie, liefde en nog veel meer. Met humor en luchtigheid is dit een film die zeker niet zwaar op de maag ligt, maar die toch emotioneel raakt, misschien ook dank-zij de prachtige muziek en beelden.

Hoewel Departures zich dus voltrekt in een on-Amerikaans tempo waren uitge-rekend de Amerikanen uitermate gechar-meerd, want tot grote verbazing van velen -maar wel dik verdiend-won de film de Os-car voor beste buitenlandse film!

Open Doek dankt zijn bekendheid vooral aan het filmfestival. Maar het hele jaar door programmeert Open Doek films. Suiker houdt je elke maand op de hoogte van het programma. Tenzij anders vermeld, worden de films vertoond in Utopolis (Graatakker in Turnhout) op dinsdagavond om 20u stipt.

Sarah Millican heeft, om het even op zijn Kempens te zeggen, een enorm groot bak-kes. Maar om de ene of de andere reden is ze poeslief voor Suiker en vindt ze -omdat ze het overdag nu eenmaal te druk had- om 2u ‘s nachts nog tijd voor een interview.– Was jij altijd al de plezantste thuis?Neen, maar ik ben wel de enige van de fa-milie die er zich voor laat betalen.– Je meent het.Tuurlijk meen ik het. Mijn vader is nog veel gevatter en grappiger dan ik. Hij is de laatste die ik in de zaal wil hebben. Hij zou me wegblazen. Iedereen zou aan zijn lippen hangen. Hij werkte in de mijnen en vertel-de daarover altijd hilarische anekdotes. Als ik die verhalen verder vertelde aan mijn vriendinnen lagen ze altijd in een deuk. Dat was de eerste keer dat ik besefte: “Hé, ik kan mensen aan het lachen brengen.”– Maar je zette nooit de stap naar comedy.Neen. De allereerste keer dat ik in een co-medyclub kwam, stond ik zelf op het podi-um. Dat is nu vijf jaar geleden.– Het was ook vlak na je echtscheiding. Was comedy jouw manier om je af te reageren?Inderdaad. Het werkte therapeutisch voor

me. Bevrijdend ook. Na de scheiding voelde ik me enorm vrij. Ik had het gevoel dat ik ineens alles kon doen waar ik zin in had. Sommige mensen zetten het dan op een ongebreideld zuipen of kruipen in bed met Jan en alleman. Ik had zin om voor een volle zaal eens ferm mijn gedacht te gaan zeggen. En dat heb ik gedaan.

– Met wervelend succes. Je bent ‘big’ in Engeland. Je werkt aan een eigen radio-programma, een eigen sitcom en een eigen toneelstuk. Je verschijnt regelmatig op tv, in panels en jury’s. Blijft er nog tijd over voor comedy? Hoe gaat je carrière zich ont-wikkelen?Ik heb het inderdaad heel druk nu. Ik ben met verschillende projecten tegelijk bezig. Op dit ogenblik treed ik wat minder vaak op, zodat ik wat meer tijd kan besteden aan het schrijven. Het is leuk om al die dingen te kunnen doen. De verveling krijgt geen kans om toe te slaan.– Ga je in België je grappen aanpassen?Je moet altijd rekening houden met je pu-bliek en dat zal ik ook zeker doen. Maar fundamenteel hoef ik niet veel te verande-ren aan mijn show. Want daarin heb ik het voornamelijk over relaties en die zijn uni-verseel. De meeste meiden hebben immers wel een vader die de verkeerde dingen zegt als ze voor het eerst thuiskomen met een vriendje. Of ze hebben een vriendje dat zich nogal vreemd gedraagt in de slaapkamer. Dat zal heus niet alleen in Engeland gebeu-ren. Da’s in België net hetzelfde. Of niet?

– Geen idee. Ik zal het aan een van onze medewerksters vragen. Je treedt op in Geel. Dat is yellow. Heb je ooit op een plek gespeeld met een nog onnozeler naam?Is dat zo? Geel? Yellow? Neen, dan wint Geel. Nog zotter dan Geel is het tot nu toe niet geworden.– Die is goed. Nog zotter dan Geel kán het ook moeilijk worden.

Tekst: Roel Sels

Humor van Sarah Millican: “Ik heb mijn bor-sten laten meten en een nieuwe beha gekocht. Nu zijn ze “up where they belong.”Ik noem ze dan ook Joe Cocker en Jennifer Warnes.”

GEEL - Vanwege haar frank blad en haar braaf uiterlijk wordt de Britse stand-upcomédienne Sarah Millican in haar thuisland omschreven als de kruising tussen een biker en een schooljuf. “Klopt niet. Ik sta veel dichter bij de biker”, zegt Sarah Millican. “Voor schooljuf zou ik niet kunnen dienen. Ik heb een bloedhekel aan kinderen.” Op zaterdag 3 oktober is ze headliner op het Yellow City Comedy Festival. Ga dat zien, ga dat zien, maar laat uw kinderen thuis en houd ramen en deuren gesloten!

Sluit ramen en deuren. Stand-upcomédienne Sarah Millican is in town:

“Ik heb een bloedhekel aan kinderen”

yellow city coMedy feStivalGEEL - Het Yellow City Comedy Festi-val vindt plaats op zaterdag 3 oktober. De eerste voorstelling begint om 20u stipt. Naast Sarah Millican treden ook op: Skate Naked (UK), Andrew Lawren-ce (UK), Imran Yusuf (UK), Nigel Wil-liams, Kamagurka, Wilko Terwijn (Nl), Youssef El Mousaoui, Joost Vandecas-teele en Michael Van Peel.

Kaarten kosten 15 euro.