“Goedemorgen, iedereen! Euhm... Hallo? Is hier iemand?”

“Hmm... Hallo? Er is echt niemand thuis... Waar zouden ze zijn?”

“Hallo? Is hier iemand? Nee, hier precies niet...”

“Hmm... Hier is precies ook niemand niet. Waar zouden ze toch zijn?”

“Aha! Daar zijn ze dus...”

“Onze vader die in de hemelen zijt, geheiligd zijt uw naam, uw rijk komen, u wil geschieden op...”

“Aarde als in de hemel. Geef ons eten, ons dagelijks brood en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven...”

“Aan onze schuldenaren. En leidt ons niet in bekoring, maar verlos ons van het kwade. Amen.”

Even later... “Ik zie jullie straks wel!” riep ik toen ik de rest naar buiten volgde uit de kerk. “Ik moet even nog iets doen thuis!” Iedereen was al onderweg naar de taverne, waar we de meeste tijd doorbrachten op zondagen.

Ik draaide m’n hoofd om en zag Matteo op een bankje zitten. Hij staarde voor zich uit, alsof hij zichzelf iets bedacht.

“Hé, Matteo.” zei ik snel.

“Heej, May...” anwoordde hij terug.

“Wou, er zit precies niet veel leven in jou vandaag. Is er iets of zo? Je kan het me altijd zeggen, hoor. Ik kan goed luisteren...” zei ik met een lach.

“Nee, er is niets...” zei hij. Ik zette me naast hem op het bankje naast hem.

“Kom op, ik zie dat er iets scheelt, zeg het maar.” drong ik een beetje aan.

“Ik denk dat ik m’n thuis mis...” zei hij toen hij z’n hoofd in mijn richting draaide.

“Wel, ga dan terug, schrijf ze een brief, doe er iets aan.” moedigde ik hem aan.

“Dat kan niet. Ik ben van huis weggelopen. Ze mogen me niet vinden, anders krijg ik problemen...” zei Matteo.

“Wel, ik denk dat het niet erger kan worden dan hier.” zei ik. “We hebben soms bijna geen eten, we zijn hier arm en de dichtsbijzijnde stad ligt op twee volle dagen lopen. En er zijn nog andere problemen met de mannen hier soms...” vervolgde ik.

“Zoals wat?” vroeg hij nieuwsgierig.

“Wel... Er zijn hier niet veel mensen, maar als de mannen plotseling eens zin krijgen in seks... Dan, nou ja... Hebben wij altijd wel wat problemen...” zei ik. “Ze laten ons niet met rust tot we toestemmen met... Ja, je weet wel wat ik bedoel...”

“Maar aangezien ik nog geen twintig ben, heb ik er niets mee te maken. We worden pas gedwongen vanaf dat we twintig zijn, voor het geval we...” IK draaide m’n hoofd wat weg. “Zwanger zouden geraken...” Ik kreeg het maar net over m’n lippen.

“Das... Inderdaad erger dan mijn probleem.” zei hij geschokt. “Ik zweer dat ik niemand dat hier ooit zou aandoen. Niemand niet. Jou niet, je zus, je vriendinnen... Niemand.” zei hij.

“Ik hoop het zo... Maar ik moet m’n gedachten even verzetten. Waarom gaan we niet naar de kleermaker? De kleren die je nu aanhebt, passen niet echt in ons dorpje. En als je wilt dat niemand je herkent of zo, moet je zoals ons worden!” lachte ik.

“Wel... Oké, dan. Je hebt vast gelijk. Trouwens, als iemand je ooit lastigvalt, zal ik je wel beschermen. Maar een kleermaker lijkt me op dit moment een goed idee, dan vergeet ik even wat je allemaal tegen me hebt gezegd.”

“Oké, das geregeld!” riep ik uit. “Kom, volg me nu maar! Anders zal je niet veel verder dan deze bank geraken!” lachte ik.

Bij kleermaker Kobe...

“Dus... Denk je dat dat moet lukken?” vroeg ik nieuwsgierig. Kobe was de beste kleermaker van het dorp. Ook de enige, dus jah!

“Ach, ik denk wel dat ik iets in elkaar kan flansen!” zei hij vrolijk. Ik heb hier nog wel wat overschotjes van stoffen liggen die ik kan gebruiken. Ik heb trouwens al een idee!”

“Geweldig, Kobe! Echt bedankt!’ riep ik uit. “Roep je me als je klaar bent?” vroeg ik.

“Ja, hoor! Tuurlijk! Ik verzeker je wel dat ik misschien twee uur bezig ben. Is dat erg?”

“Nee, joh, alles voor het goede doel!” zei ik met een knipoogje.

Ik draaide me om om weg te gaan.

“Euh... Moet je niet hierblijven of zo?” vroeg Matteo.

“Nee, ik vertrouw hem.”

“Je zei me net dat de mannen hier niet echt te vertrouwen zijn!”

“Maar hij is homo...” lachte ik.