Snottoetje En Het parfum

Twee sprookjes geschreven door

Fredrik Hamer

De sprookjes Snottoetje en Het parfum zijn in de periode 2006-2010 op mijn

website gepubliceerd. Ik wens iedereen veel leesplezier toe. En een sterke maag!

Fredrikhamer©2006-2011

Snottoetje

Er was eens een meisje dat gruwelijk werd gepest. De mensen vonden haar lelijk

en dik. Op school mocht ze niet mee doen met gym.

‘Ga jij maar uit je neus eten.’, zei de leraar tegen het meisje. ‘Dat is het enige

waar jij goed in bent.’

De kinderen uit haar klas lachten gemeen en ze noemden het meisje Snottoetje.

Het arme kind huilde hard en zij wenste dat zij nooit was geboren. In de nacht

ging het meisje bij het open raam staan en zij fantaseerde over het eeuwige

leven. Zij was echter nog te jong voor de grote reis en verdrietig vluchtte zij

het bed in.

Tijdens een droom verscheen een fee in haar slaapkamer en de fee zei:

‘Waarom heb jij zoveel zelfmedelijden, jongedame? Je gaat naar school om te

leren en als de leraar zegt dat je uit je neus moet eten, waarom doe jij dat dan

niet? Wie ben jij om aan zijn wijsheid te twijfelen?

Het meisje werd zwetend wakker. Zij stak een vinger in haar neus en ze at

aarzelend een stuk snot op; een fee spreek je liever niet tegen.

Al snel ging het gerucht dat Snottoetje alleen nog uit haar neus at. Grote

brokken snot verdwenen in haar mond. Haar ouders maakten zich grote zorgen

en zij namen hun dochter mee naar een psychiater. De diagnose van de arts was

verrassend.

‘Uw dochter is kerngezond en zij geniet duidelijk van het neuseten. Volgens het

meisje is het snot voedzaam en vochtrijk. Ik ben geen diëtist, maar het lijkt

erop dat uw dochter gelijk heeft. Ik heb niet eerder een kind gezien dat zo goed

doorvoed is.’

De ouders waren opgelucht toen ze hoorden dat hun dochter niet gek was

geworden en zij besloten het neuseten oogluikend toe te staan.

Snottoetje werd met de dag mooier en slanker. De jongens floten bewonderend

naar haar en zij vroegen plagend om een neushapje. Een jaloers klasgenootje kon

het niet hebben dat het meisje zoveel aandacht kreeg en zij bedacht samen met

een paar vriendinnen een boosaardig plannetje. Op een avond zouden zij

Snottoetje meelokken naar een eng bos en haar daar hulpeloos achterlaten.

Alleen beesten eten uit hun neus, vond het gemene wicht en beesten horen in het

bos thuis.

Snottoetje was helemaal niet blij met de uitnodiging om te gaan wandelen in het

bos. Zij vond de meisjes uit de klas helemaal niet aardig. De pijn zat te diep.

Haar ouders waren echter in de wolken. Het leek erop dat de kinderen hun

dochter eindelijk aanvaardden. En zo ging Snottoetje met de vier meiden op pad.

De klasgenootjes kletsten vrolijk met het meisje dat zij zo haatten; zij wilden

niet dat Snottoetje argwaan kreeg.

De meisjes liepen steeds dieper het bos in. Eerst volgden zij een kronkelend

paadje naar een heuvel, maar al snel waren zij verdwaald. De scholieren zagen

alleen nog bomen en struiken en toen de meisjes beseften in welke situatie zij

terecht waren gekomen barstten zij allemaal in huilen uit. Er was niets te eten

en er was niets te drinken. Alleen Snottoetje bleef kalm; zij vertrouwde op haar

neus.

Dagenlang dwaalden de meisjes door het enge bos. De krachten namen langzaam

af. Snottoetje deed haar uiterste best haar klasgenootjes bij te staan, maar de

meisjes wilden niets van haar weten. Als er niet snel hulp kwam, dan zouden de

vier meisjes van uitputting sterven.

Een meisje besefte dat de situatie hopeloos was. Zij weigerde echter zich

zonder verzet naar het einde te laten leiden. Met de laatste krachten kroop het

meisje baar Snottoetje toe, die ontspannen bij een boom lag te slapen. Met

tranen in haar ogen en op een bijna verontschuldigende toon stamelde ze tot

haar vriendinnen:

‘Ik heb geen keus; ik moet eten uit haar neus.’

Het meisje stak een vinger in de neus van Snottoetje en at het snot op. Niet lang

daarna voelde zij hoe de krachten in haar lichaam terugkeerden. Het

hongergevoel verdween en zij had geen dorst meer. Twee van haar klasgenootjes

zagen hoe snel hun vriendinnetje herstelde en zij volgden met pijn in het hart

haar voorbeeld. Alleen het meisje dat zo graag wraak wilde nemen weigerde uit

het neus van Snottoetje te eten. Zij stierf liever en dat deed zij ook.

Niet lang daarna werden de meisjes gered. Het nieuws dat de neus van

Snottoetje het leven van drie klasgenootjes had gered sloeg in als een bom.

Snottoetje was een heldin en zij werd door haar dorpgenoten op handen

gedragen. Uit je neus eten werd een trend. In de winkel kon je speciale

neuslepels en neusvorken kopen en het plaatselijke restaurant serveerde alleen

nog Frans snot. De schoolmaaltijden werden afgeschaft en de leerlingen kregen

les in het neuspeuteren. Een meisje wilde alleen aardappelen, groente en fruit

eten; zij werd gruwelijk gepest.

Het parfum

Er was eens een meisje dat graag een flesje parfum wilde hebben. Helaas waren

haar ouders arm. Dat vond het meisje niet leuk. Snikkend lag ze op haar bedje.

‘Ach, lief kind. Huil je nu alweer?’, vroeg haar moeder verdrietig.

Het meisje knikte. ‘Ik wil zo graag een flesje parfum hebben.’

‘Je wilt lekker ruiken.’, zei moeder begrijpend, terwijl ze de traantjes van het

gezicht van haar dochter veegde. ‘Zoals een prinsesje in een sprookje.’

‘Waarom zijn wij arm, mama? Zo kan ik toch niet gelukkig zijn.’

De moeder nam haar dochter op schoot en zei: ‘Niet alleen rijke mensen zijn

gelukkig, mijn kind. Het geluk zit in jezelf.’

Het meisje snapte er niets van.

‘Diep in het bos woont een fee.’, zei de moeder. ‘Zij vervult wensen van kinderen

als de wens uit een gouden hart komt. Misschien moet jij maar eens met de fee

gaan praten.’

Het meisje sprong opgewonden van de schoot van haar moeder.

‘Mag ik? Mag ik?’

‘Natuurlijk mag je naar de fee, als je dat wilt.’, antwoordde de moeder

glimlachend. ‘Besef wel dat je maar èèn wens mag doen. Weet dus goed wat je

wens en hoe je met de gift omgaat. Je bepaalt uiteindelijk zelf je lot.’

‘Iedereen zal mijn lot ruiken.’, zei het meisje.

Moeder hielp haar dochter met het aantrekken van de jas. ‘Wel voor donker

thuis zijn hoor.’, riep moeder nog toen het meisje richting het bos liep, maar

haar stem werd niet gehoord.

Het meisje rende en rende, tot ze diep in het bos was. Het was er stil en

somber. De fee was nergens te bekennen. De angst klopte in haar keel.

‘Lieve, lieve fee. Waar ben je toch?’, jammerde het meisje. Niemand antwoordde.

Verdrietig ging het meisje op een boomstam zitten. Ze verborg haar gezichtje in

haar handen en ze huilde bittere tranen. De lieve fee bestond niet. Dat wist ze

nu wel zeker. Zo zou haar wens nooit uitkomen.

Plots hoorde het meisje het geritsel van bladeren achter zich. Geschrokken keek

ze om. Niet ver van haar vandaan stond een mooie jonge vrouw met lang blond

haar.

‘O, lieve fee. U bent toch gekomen!’, riep het meisje blij.

‘Wat aardig van jou om mijn bomen en planten water te geven.’, zei de fee. ‘Jouw

tranen schenken het bos leven. Als dank heb ik een cadeautje voor je.’

De fee haalde een flesje parfum te voorschijn en gaf het flesje aan het meisje.

‘Gebruik niet meer dan 1 druppel per dag. Het parfum is gemaakt van krachtige

bloemen. De sterke geur kan de honger van de dieren opwekken.’

‘Ik beloof niet meer te gebruiken dan wat nodig is om gelukkig te zijn.’, zei het

meisje.

Ze opende het flesje en deed een druppel parfum op haar borst. Een heerlijke

geur betoverde de omgeving. Het meisje sloot haar ogen en snoof het parfum

diep op. Zo gelukkig was ze niet eerder geweest. Toen het meisje haar ogen weer

open deed was ze fee verdwenen.

‘Dank je wel, lieve fee.’, zei het meisje zachtjes ter afscheid. “U hebt mijn wens

vervuld.’

Het was intussen avond en het begon donker te worden. Het meisje rende snel

richting huis. Het flesje hield ze stevig in haar handen vast. Ze was bang dat het

parfum zou vallen.

Tijdens het hardlopen hield een honingbij haar gezelschap.

‘Ach, malle bij.’, riep het meisje plagend. ‘Voor jou heb ik vandaag echt geen tijd.

Ga maar lekker met iemand anders spelen.’

Maar de honingbij bleef aan haar zij.

Het meisje werd moe van het rennen en ze rustte even uit. Ze opende het flesje

en ze rook opnieuw het heerlijke parfum. De honingbij rook de geur ook en wilde

het flesje in vliegen. Geïrriteerd joeg het meisje de honingbij weg.

‘Misschien moet ik wat extra parfum op mijn borst doen.’, dacht het meisje.

‘Mama is verkouden en straks merkt ze niet hoe lekker ik ruik. De engel vindt het

vast niet erg als ik mijn belofte breek; ik doe het niet voor mijzelf.’

Het meisje deed wel vijf, zes druppels op haar borst. En juist toen ze het flesje

weer dicht wilde doen kwam de honingbij terug. Het beest vloog meteen op het

meisje af.

‘Weg, mormel.’, riep het meisje en ze probeerde de honingbij dood te slaan.

Vervolgens kwam er nog een honingbij, en nog een honingbij en nog een honingbij.

Met tientallen tegelijk kwamen ze op het meisje af.

‘Ga toch weg.’, riep het meisje, terwijl ze wild om zich heen sloeg. De honingbijen

werden kwaad en staken het meisje in haar borst, armen en gezicht. Door de pijn

viel ze op de grond en het parfum stroomde over haar lichaam. De honingbijen

bleven steken en niet lang daarna stierf het arme kind.

Het meisje werd door de familie begraven op de plek waar zij haar vonden.

Sindsdien hing er een heerlijke geur in het bos en de bezoekers die het verhaal

van het meisje en het parfum niet kenden dachten dat het kwam door de

bloemen die bij het graf groeiden. De bewoners van het bos wisten wel beter. En

het meisje? Dat rook haar lot niet.

Bedankt voor het downloaden van mijn eBook.

Voor meer informatie over mijn andere eBooks kunt u mijn Linkedin

pagina bezoeken:

http://nl.linkedin.com/in/fredrikhamer

Of volg mij op Twitter

http://twitter.com/fredrikhamer

Fredrikhamer©2006-2011