MEI 2009 - 49

MAANDELIJKSE KRANT ROND NIEUWE (POP)MUZIEKEEN GRATIS UITGAVE VAN KRAAK VZW

WWW.KRAAK.NET | MOLENAARSSTRAAT 111 B 66 B-9000 GENT

ruis2 - MEI 2009

ROGGEBROODTon Lebbink

apenstaartjes

adelaarsblikken

ooievaarskuiten

ganzennekken

duizendpoten

mierenneukers

ezelsoren

vlinderbuiken

lijkenpikkers

muggenzifters

vliegenmeppers

koeienogen

kattenkwaad

leeuwenbekjes

haaientanden

roggenbrood

Ton

Met steun van de Vlaamse Gemeenschap en Provincie Oost-Vlaanderen

www.kraak.net

IGNATZIII - LP/CDThird full album and again a masterpiece. Brain-melting retrofuturistic blues folk!

EL-GTOUT PLOIE - LPIngenious arrangments and a pigheaded approach of the French language.

BEAR BONES, LAY LOWVALLEE DE DITH - LPHeavy solo kraut rock jams.Think South-American style Neu!Think free, think space!

KÖHNWE NEED MORE SPACEIN THE COSMOS - LPCome back by Belgium’s electronica high priest. Reminding much of late 70ies kosmik synth explorers.

ruis 3 - MEI 2009

Dat een strijd voor maatschappelijke

emancipatie ver van hier, zoals die van de

Toearegs in Noordelijk Niger, beschreven

wordt in Ruis, terwijl die elders nauwe-

lijks de media haalt, lijkt op eerste gezicht opmer-

kelijk. Het heeft er natuurlijk alles mee te maken

dat het Amerikaanse label Sublime Frequencies

regelmatig het woestijnstof afblaast van verborgen

muzikale pareltjes en ze een weg laat vinden naar

de brede lagen van de underground. Geïntrigeerd

door zoveel nieuwe en exotische klanken gaan

velen ook dieper op zoek naar de achtergrond

van groepen uit deze contreien. En zo komt een

ongeïnformeerde muziekfan een en ander te weten

over de grondoorzaken en de voorgeschiedenis van

de nomadische opstanden tegen het centraal gezag

in Zuid-Niger. Dat hun boodschap zou klinken tot

in eenslaapkamerappartementen van een Vlaamse

binnenstad, hadden de Toearegs zelf wellicht nog

het minst verwacht.

Het is uiteraard al langer bekend: muziek is en

blijft een niet te miskennen boodschapdrager.

Als je zingt, bereik je een breder publiek en is er

een goede kans dat dat publiek ook luistert naar

wat je zegt. Het heeft bij mij toch zo gewerkt.

Ook al liep ik in mijn kindertijd nog niet bepaald

hoog op met het muzikale kunnen van de man,

Boudewijn de Groot had aan mij in ieder geval een

aandachtige luisteraar van wat hij in zijn nummers

bezong. En zo zijn er in de muziekgeschiedenis

talloze voorbeelden te vinden van artiesten die hun

maatschappelijk engagement muzikaal vertaalden.

In 2009 lijkt de protestzang toch wel enigzins in

een dipje te zitten: muziek het gaat liefst over niet

veel hedendaags meer, of toch minstens niets dat

het persoonlijke overstijgt. Het anti-Oosterweellied

van Stef Kamiel Carlens zal de spreekwoordelijke

en eenzame uitzondering zijn. De meer uitdagende

en vernieuwende muziekgenres, waar we hier graag

over schrijven, blijven in hun geheel achter. Het

zal wellicht een teken van deze tijd zijn. Maar wie

weet: de sociale realiteit verandert en het ziet er

bovendien niet naar uit dat er snel beterschap zit

aan te komen. Misschien brengt de hunker naar

verandering menig troubadour op ideeën. Het zou

een geluk bij een ongeluk zijn. Een lofzang aan

de protestsong dus. Dat er meer gemaakt zouden

worden. Inhoud maakt muziek zoveel rijker. Maar

wel avant-garde blijven natuurlijk, anders haalt het

Ruis niet. - Bert Dhondt

Edito.

ruis4 - MEI 2009

De v

erge

ten

plaa

t

Een verhuis is één grote over-bodige en toch soms noodza-kelijke last. Er gaat wel altijd

iets stuk en je vindt dingen niet meer terug, maar deze keer werd mijn slecht humeur gered door de herontdekking van de Vergeten Plaat Never Mind. Meestal klinken die als Sexy Pistolen of zwemmende baby’s op weg naar het Nirvana, maar deze lp werd in 1973 ge-maakt door drie kerels uit Minnesota.De hoofdrolspelers zijn: zanger/gitarist Damin Eih - echte naam Dale Miller -, percussionist/ pianist A.L.K. ofte Allen Katzner en Brother Clark aka Clark Dircz die geluid kreeg uit zowel bas-gitaar, toeters als bellen. Never Mind kreeg eigenlijk al vorm in 1966 toen de drie groepsleden begonnen te repe-teren. Het waren naar het schijnt drie zeer verschillende persoonlijkheden en ze brachten enkel deze ene plaat uit. Dat verklaart voor een deel de diversi-teit en gelaagdheid van dit werk. De lp is een echt psychedelisch artefact. Ze bestaat hoofdzakelijk uit gitaarnum-mers met een mix van popmelodieën,

folk en prog, gekruid met voldoende bizarre inslagen en een gezonde gek-heid. Het is een reis door het Midden-Westen van Amerika met duidelijke Europese invloeden. Het is een soort roadtrip, net zoals het geluid van de band C.A. Quintet dat ook is. Enerzijds hoor je speelse en exotische klanken die vermengd worden met een ietwat pretentieuze Europese proginvloed. Er werd niet bezuinigd op instrumenten noch effecten en je hoort duidelijk dat er heel wat werk in de mixage is gekro-pen. Inderdaad, ooit werd hier redelijk wat geld en tijd ingestoken, maar de klank en de boodschap moet toch iets te bizar geweest zijn voor de gemid-delde muziekfan in de jaren zeventig. De elf nummers hebben dan ook vele inslagen, bevatten veel informatie en misschien te weinig focus om het al-bum echt als een popplaat te laten klin-ken. Het voordeel is dat je kan blijven luisteren en ontdekken.Op Never Mind is niet goed te zien wat de A-kant en wat de B-kant is. Je kan het enkel zien aan de extra groeven

en dus ook het extra nummer op de tweede zijde. Het duurde dan ook even voor ik doorhad wat nu precies het openingsnummer was, dat ondertus-sen trouwens volledig in mijn psych-pan staat gegrift. Tourniquet (Engels voor draaihek) start met een donkere onheilspellende droon, die plots wordt gebroken door een korte rif, die ge-speeld wordt door mogelijks de vuilste fuzzgitaar in zijn soort. Onmiddellijk daarna volgt een tempowisseling en een ijle stem spreekt je toe: “For the beginning, beyond time. Life exists, without knowing the other self and understanding”. De overdreven riff neemt terug over en drijft het tempo op. Wat volgt is een tennisspel in twee snelheden, met aan de ene kant een sa-crale figuur en aan de andere kant een gitarist met haar tussen zijn tanden en zijn vuile voeten op de effectpedalen. En dan valt alles plots samen en wordt de hele mikmak naar boven gestuwd door een onderliggende laag klavecim-bel. Misschien is het nummer daarom wel een van mijn favoriete psychedeli-sche gems.Het tweede liedje “Sing a different song” laat je even rusten. Een mooie 12-string gitaar wordt geassisteerd door zweverige cimbalen en vervol-ledigd met een falsetstem. Een derde, wonderbaarlijk nummer volgt en doet heel erg denken aan Garry Hig-gins, vooral door het gebruik van een keyboard met glijdende noten. Bij het begin van de B-kant volgt het meest catchy nummer van de lp: “Thunder-mice”. Het eerste stuk van het num-mer klinkt mooi en makkelijk, maar in plaats van te kiezen voor een sim-pele strofe-refreinstructuur, wordt de koers verlegd om de luisteraar naar iets nieuws mee te nemen. De laatste noten van Thundermice gaan over in de “Monday Morning Prayer” van het trio, met de herhaalde bidregels: “The world is ridiculous”. Na de mis wordt alle grond vanonder je voeten gegraven en het nummer “Gone” doet je hemis-feren van plaats wisselen. De plaat gaat op zijn psychedelisch elan verder om te eindigen met de overdreven fuzzy riffs van het begin van de plaat. Luistervoer voor Schaterende Demonen.

Damin Eih, A.L.K. & Brother Clark Never Mind (Demelot, 1973)Woorden: Tommy Denys

ruis 5 - MEI 2009

ANTIEK EN STOMENDE SEKS

Wat staat er nu echt op al die cassettes?“Mijn herinneringen.”

Hoe kwam je eigenlijk voor het eerst bij de cassette terecht?“Geheel toevallig. Ik kocht mijn eerste Sonycassettewalkman op de markt in Brixton in 1988, net voor ik naar Marokko vloog om er Nieuwjaar te vieren. Ik wilde gewoon het geluid rondom me opnemen als een soort dagboek. Mensen als Nan Goldin, Larry Clark, Jonas Mekas en Peter Beard inspireerden me heel erg op dat moment. Ik was ook al altijd weg van kunst die op dagboeken ge-baseerd was. Maar om heel eerlijk te zijn: ik had er geen flauw benul van waarmee ik bezig was. Ik was jong en onervaren. Ik zocht naar wat ik zou kunnen doen. Dat was allemaal voor ik echt muziek begon te maken. In de eerste tien jaar verzamelde ik dat geluid op een on-doordachte manier, gewoon voor mijn eigen plezier. Het is helemaal geen kunstproject of een intellectu-eel spel. Het is eerder een obsessie om herinneringen vast te leggen.”

Ik hoorde dat je enkel op een antieke tafel wou spelen op het Courtisane-festival. Hoe kom je daarbij?“Dat heeft wellicht iets te maken met mijn jeugdherinneringen. In mijn kamer stond een prachtige an-tieke tafel die ik had gekregen van

mijn grootvader zijn zus, Kazuko Onda (1893-1973). Zij was de eer-ste vrouwelijke journaliste in Japan voor de Tweede Wereldoorlog. Ze was een vrijgevochten vrouw die heel wat mannen versleten heeft. Er is zelfs een schandaal geweest tussen haar en de eerste minister

van Japan. Ze stond bekend als arrogant en onbeschoft, maar tegen mij was ze altijd erg lief. Ze nam me overal mee naartoe en kocht alles wat ik wilde. Na haar dood bleek dat ze veel geld had geleend van haar minnaars voor haar luxe, maar die nooit had terugbetaald. Ze liet dus een grote schuld na. Mijn fa-milie heeft de meubels geërfd. Het waren allemaal Europese stukken die naar Japan verscheept waren. Door haar ben ik dus erg gehecht aan dat meubilair.”

Het is niet je eerste keer in Gent. Wat vind je van de stad?“Wel, ik ben er ooit eens geweest met mijn vriendin. But, we just stayed in a hotel room and fucked until our brains melted. Daarna zijn we iets gaan eten. De stad leek toen een illusie met mijn hallucinerende

hersenen. Ze kwam uit Spanje en had lang, sluik zwart haar. Het was echt een heel mooi meisje. Maar ze veranderde volledig nadat we uit el-kaar gingen. Ze probeerde geld van me te stelen voor doeleinden waar ik niet verder zal op ingaan. Het was een bitter einde. Dus ja, veel kan ik niet vertellen over de stad.”

Je werkt vaak samen met andere mensen. Heb je specifiek goede herinneringen aan bepaalde samen-werkingsverbanden?

“Ja, Ik speelde een paar jaar geleden samen met de Franse trompettist Jac Berrocal. Dat was in de Vooruit in Gent, een van mijn favoriete plaatsen in Europa. Toen ik jong was luisterde ik al naar Ca-talogue, Jacs band met Jean-Fran-çois Pauvros op gitaar en Gilbert Artman op drums. Ze bliezen mij volledig weg met hun rare muziek en hun pure energie. Het was geen punk of jazz of iets anders benoem-baars, en toch had het een originele vorm. Het voelde aan als een soort vrijheid – “We kunnen doen wat we willen”. Ik werk nu nog samen met Jean-François. Hij speelt vaak gitaar bij mijn Cinemageproject. Dat zijn slideprojecties van mijn foto’s. Ik ken hun muziek al jaren en het voelt heel natuurlijk aan om met die muzikanten samen te werken.”

Ken je Nonhorse?“Ja, zijn muziek is cool. Ik weet dat we allebei in Brooklyn wonen, maar ik heb hem nog nooit ont-moet.”

Eet jij honden?“Nee, jij?”

Aki Onda speelt op de openingsavond van het Courtisane festival. Met Alan Licht speelt hij 9 mei in Worm, Rotterdam, 11 mei in Occii, Amsterdam en 17 mei in Cinema Nova, Brussel.

Aki Onda is een crazy motherfucker. Al jaren neemt hij zijn le-ven op, op cassettes, die hij vervolgens in concertcontext door wat elektronische bakken haalt en zo het publiek uitermate lijkt te plezieren. België is gek op de Japanner uit New York. Voor de opening van het Courtisanefestival besloot hij zijn vrije walkmanimprov vier uur lang vol te houden, bij kaarslicht. Mo-menteel tourt hij door Europa met Alan Licht. Niet te missen.Tekst : Steve MarreytFoto: Stefano Giovannini

ruis6 - MEI 2009

ruis 7 - MEI 2009

“Spawning from an Astral grave. No Souls left to save. Floating on a wave from beyond the stars”. Nooit klonk wat mensen “the new wave of British heavy metal” noem-den zo lyrisch. Pagan Altar koos dan ook niet voor de typi-sche motormetal die uit deze scene voortkwam. Zij gingen radicaal voor doom, een genre dat zij zelf hielpen vormge-ven in 1978. Nog voor Saint Vitus op de proppen kwam en niet zo lang nadat Black Sabbath de wereld veroverde zette deze Britse levende legende de doodshoofden, kandelaars en baphomets klaar zodat de fans konden klaarzetten waar ze al die jaren op zaten te wachten: een Pagan Altar. Pagan Altar in België, of wat een duidingsartikel in Ruis al niet kan doen met een mens.Tekst : Davy DedeckerIllustratie: Ping Pong Tactics

Toen Pagan Altar in 1978 begon had niemand interesse in een theatrale groep die zijn mosterd vooral leek te halen bij Black Sabbath en andere predoombands. De band werd dood-

gezwegen door de gangbare heavymetalmedia. Dit leidde tot een onvermijdelijke split in 1986. Terry Jones vertelt hierover: “Ik had er ronduit genoeg van. We hadden zo hard gewerkt en voelden dat we ook niet eeuwig met ons hoofd tegen de muur konden bonzen. Ik gooide Pagan Altar en tegelijkertijd ook muziek in het alge-meen overboord. Ik besliste een eigen zaak te beginnen. Toch ben ik nooit gestopt met trots te zijn op wat we met de band verwezenlijkt heb-ben. Wanneer ik naar oude opnames van Pagan Altar luister ben ik nog steeds heel blij met het resultaat ervan. Ik denk vaak: “Dit nummer is op de plaat gekomen op de manier dat ik het wilde horen.” Dat hoor je weinig muzikanten zeggen. Waarschijnlijk omdat ze vinden dat hun plaat “nooit echt perfect is”. Ik had dat dus niet. Maar desondanks al die dingen was het tevergeefs. Met de komst van het internet merkten we dat er jaar na jaar weer meer interesse kwam in de band. Toch was een reünie begin 2000 nog niet haalbaar omdat ik nog aan het herstellen was van een openhartoperatie. In 2004 zijn we dan toch

DE STILTE

langzaam maar zeker terug naar buiten begin-nen komen. Het idee kwam er eigenlijk toen we hoorden dat onze demo voor afschuwelijk veel geld op het internet verkocht werd. Aangezien we geen computer hadden op dat moment wis-ten we hier ook niks van. Toen zijn we begonnen met Volume 1 opnieuw te producen en op cd uit te brengen. Op die manier konden mensen voor een redelijke prijs aan onze songs geraken. De rest is geschiedenis.”

De mystieke studioVeel legendarische platen zijn opgenomen in zogeheten “bezeten” studio’s. Denk maar aan het spookhuis waar Sharon Tate het slachtoffer werd van de Manson Family, of het legenda-rische Aleister Crowleyhuis. Hoewel Pagan Altar er zelf niet veel aandacht aan besteedde was er toch sprake van een vreemde vibe in de studio waar ze hun oude opnames maakten. “Er ging heel wat de ronde over die studio”, vertelt Terry, “Bijna iedereen die er ooit iets wou beginnen, zij het een huis of een zaak, trok er quasi onmiddellijk uit. Het gebouw zou gezet zijn op een kruispunt nabij gewijde grond, waar ooit heksen verbrand werden. Ik herinner me verhalen over iemand die er ooit een Turkse

speciaalzaak wou beginnen en het gebouw probeerde te exorceren, zonder resultaat. Er was ooit een bedrijf dat veel investeringen in het gebouw had gedaan om er kantoorruim-tes van te maken. Ook die ruimtes waren na ongeveer één dag opnieuw leeg. Dat huis als studio gebruiken bezorgde ons een imago dat perfect “Pagan Altar” paste. De verhalen over de spooky vibe en de opnames kwamen wel meer van de entourage dan van de band zelf. Er werden geluiden in de studio gehoord die niks met de band, het materiaal of de studio te maken hadden. Mensen hadden vaak het ge-voel dat ze aangestaard werden, dingen raakten verloren en vonden daarna hun weg terug op plaatsen waar ze onmogelijk konden gelegd zijn door iemand van ons. Natuurlijk maakten we hier gretig gebruik van, maar persoonlijk denk ik dat veel te maken heeft met de nodige late nachten en het bijhorende drankverbruik die met zo’n sessies gepaard gingen. Er is wel één opname die ikzelf eerder vreemd vond. Toen we de zanglijnen beluisterden leek er op één of andere manier een vrouwenstem mee te zingen op de plaat. Jammer genoeg ging die tape verloren. Maar wie weet vinden we die ooit nog terug. Best wel jammer dat die studio er niet meer is. Maar ik ben ervan overtuigd dat we nog steeds datzelfde gevoel kunnen terugbrengen”.

Geen compromisVan de talloze bands die de laatste twintig jaar opnieuw samenkwamen en nieuw materiaal op-namen is Pagan Altar een van de weinige bands die weinig compromissen sluit met de tijd van vandaag. “Tuurlijk spelen op nieuwer materiaal tegenwoordig, maar om een of andere reden blijft het klinken alsof het 1974 is. Maar zoals ik al zei: ik ben héél trots op wat we toen deden”. Terry is vooral blij dat zijn band nu eindelijk de erkenning krijgt waar ze al sinds 1978 op zaten te wachten. Dat de band er zin in heeft bewijzen de schaarse, maar intense optredens die ze vandaag doen. Pagan Altar zien is een zeldzaam iets, maar wie ze ziet is overtuigd dat de magie en duisternis er nog steeds is.

Pagan Altar speelt een van hun schaarse optredens op zaterdag 23 mei in OJC Kompas in Sint-Niklaas. Support is Sardonis en er worden binnenkort nog twee bands aangekondigd.

ruis8 - MEI 2009

ruis 9 - MEI 2009

Deze muziek blijkt haar ur-gentie – van het soort waar westerse avant-garde en underground een ernstige

punt aan kan zuigen – te ontlenen aan een heilig vuur dat ontstoken werd door opstanden, verbanning, trots en krijgerschap. De confron-tatie van een eeuwenoude, noma-dische cultuur met ecologische veranderingen, economische ver-drukking en de gevolgen van de westerse kolonisatie creëerde in de Sahara een explosieve situatie. Dit artikel schetst kort de historische, economische en politieke context van de Toeareg, vanuit de idee dat alle kunst weliswaar politiek is, maar dat de invloed ervan bij som-mige vormen net dat ietsje nijpen-der blijkt te zijn.

Het Blauwe Volk

Toearegblues is een amalgaan van traditionele Tamasheq-liederen (Tamasheq is de taal

van de Toeareg) en westerse psy-chedelische blues, die dan voorna-melijk door Jimi Hendrix werd be-invloed. De Toearegvolkeren zijn oude, nomadische volkeren die tot het begin van de 20e eeuw de Saha-ra- en de trans-Saharahandelsrou-tes beheersten. In het begin van de 20e eeuw worden hun gebieden ge-koloniseerd door Frankrijk en ko-men ze onder de heerschappij van dit land, wat het verval betekent van hun macht over de Sahara.Toeareg waren voor de kolonisatie geen verenigd volk, maar een ver-zameling losse confederaties, elk

TOEAREG. DE PSYCHEDELISCHE SOUNDTRACK VOOR TERRORISME IN DE SAHEL.

Het Amerikaanse, in wereldmuziek gespecialiseerde label Sublime Fre-quencies bracht in 2007 en 2008 twee felgesmaakte lp’s uit met opnames van Nigerese Toearegblues: “Guitars from Agadez vol. 1 & 2” van respectievelijk Group Inerane en Group Bombino. Toearegblues is niet echt een nieuw fenomeen: denk maar aan Tinariwen die het schopten tot voorprogramma van The Rolling Stones (en gingen lopen met de twijfelachtige eer als grootste invloed voor de laatste van Coldplay, maar dit terzijde). De Sublime Frequen-cies-lp’s klonken echter te obscuur, te vreemd en te slecht opgenomen om echt kans te maken op een werelddoorbraak, maar ze onderscheidden zich wel door een ongehoorde urgentie. Tekst : Niels Latomme

in ongeveer een dozijn in standen georganiseerde stammen. Er waren drie standen: de adel, de vazallen en de slaven, meestal zwarte Afri-kanen. Etnisch verwant aan Ber-bers werden ze de “lichthuidigen” genoemd, anderen noemden ze het “Blauwe Volk” naar hun indigo-kleurige kleding en naar de blauwe schijn die het blauwe pigment op hun huid achterliet. Ze namen het islamitische geloof over van Ara-bische handelaars, hoewel ze nooit strikte beoefenaars zijn geweest. De Toearegs verspreidden zich over de Centraal- en West-Sahara, en een deel van de Noordwestelijke Sahel, een regio die zich uitstrekt over Algerije, Libië, Mali, Niger en Burkina Faso.Na de kolonisatie vestigde een deel van de Toeareg zich en werd boer. In Mali en Niger bleef het echter grotendeels een nomadisch volk. Het zijn dan ook die twee landen die sinds de onafhankelijkheid het brandpunt werden van opstanden en herhaaldelijke conflicten tussen Toearegrebellen en de regeringen. Niet toevallig is dit ook het brand-punt van de Toearegblues.

Onafhankelijkheid

De kiem van de opstanden ligt in de onafhankelijkheid van Mali, Niger, Algerije, Libië

en Burkina Faso. De kunstmatige grenzen die Frankrijk door de Sa-hara trok in 1960 hielden geen re-kening met de gebieden waarin de Toeareg rondzwierven. Een tweede factor was hun loyaliteit aan de

ruis10 - MEI 2009

stam, en minder aan een overkoe-pelende nationaliteit – Toeareg beschouwen zich niet als Malinees of Nigerees. Het trotse volk verloor daardoor zijn aandeel in de rege-ringen, waardoor er nauwelijks met hen rekening werd gehouden. De niet-sedentaire Toearegstam-men werden zo in de marginaliteit gedwongen , die steeds erger werd in de daaropvolgende decennia. Ondanks hun eeuwenlange over-heersing, werden de Toeareg zo het slachtoffer van een even oude wrok die andere volkeren koesteren. Het woestijnvolk werd beschouwd als dieven, opportunisten, luiaards, smokkelaars, oproerkraaiers, en-zovoort. Zoals joden werden no-madische handelsvolkeren nooit goed bejegend. Dit omwille van hun rijkdom en ongrijpbaarheid.Uit frustratie namen de Toeareg in Mali rond 1961 de wapens op tegen de regering, die bestond uit leden van sedentaire volkeren die geen voeling hadden met de noden van de “pastorale”, nomadische vol-ken in het land. De opstanden, die bestonden uit willekeurige raids, werden echter bloedig neergesla-gen. Even wreed als duizenden ja-ren ervoor in Mesopotamië tegen de raids van de bergvolkeren uit de Iraanse hoogvlakte. De Malinese regering startte een “preventieve” onderdrukking tegenover alle Toe-areg – al dan niet rebellen – waar-door een groot deel wegvluchtte naar Algerije en Libië, alwaar ze in vluchtelingenkampen terechtkwa-men.De daaropvolgende jaren werd de haat en de frustratie gevoed door een ecologische factor: tussen 1968 en 1974 werd de Sahara en de Sa-hel (het gebied onder de Sahara) geteisterd door aanhoudende droogtes waardoor een groot deel van het vee van de Toeareg stierf. Begraasbare stukken land werden door de droogte en de uitbreiding van de Sahara steeds schaarser. Dit duurde tot diep in de jaren tach-tig, waardoor nog meer Toeareg wegvluchten en hun traditionele levenswijze verlieten. Op het eind van de jaren tachtig beloofde de Malinese regering echter steun aan het berbervolk, waardoor velen te-rugkeerden. De regering faalde hier echter in waardoor de spanningen ten top werden gedreven. Dit leid-

ruis 11 - MEI 2009

de tot een tweede Toearegopstand, oftewel de Malinese burgeroorlog.

De Tweede Toearegopstand (1990-1995)

In april en mei 1990 voerden de rebellen verschillende raids uit op overheidsgebouwen. Twee

jaar later riepen de Toeareg een onafhankelijke regio in Mali uit, Kidal. De belangrijkste eis van de rebellengroepen (versplinterd in een aantal groeperingen) was een eigen autonome staat. Die eis werd gevoed door het tekort aan vrucht-bare stukken en door de jarenlange onderdrukking van de nomadische Toeareg.Gelijktijdig ontstond in Niger, waar de muziek van Group Inerane en Group Bombino weerklinkt, eveens een opstand. De aard van deze was enigszins anders, de oorzaken lagen eerder op econo-misch-politiek niveau en minder op ecologisch-historisch niveau.Niger en de streek rond Agadez staat in voor 72% van de wereld-wijde productie van uranium. On-danks die natuurlijke rijkdommen, is Niger een van de armste landen ter wereld omdat de dictatoriale re-gering van generaal Seyni Kountché – sinds 1974 aan de macht door een militaire coup – de ontginning van de mijnen leasede aan onder an-dere Areva, een Frans bedrijf. De rijkdom vloeit zo rechtstreeks weg uit Niger naar het westen, zonder dat de Nigerese bevolking hier iets van ziet. De rebellen, voornamelijk Toeareg, maar aangevuld met an-dere volkeren, eisten met de raids een herverdeling van de natuurlijk rijkdommen voor hun broeders. De spanningen culmineren in 1990 met een raid op een politiekan-toor, waarop de Nigerese regering

antwoordde met de arrestatie, fol-tering en het doden van verschil-lende Toeareg. Dit wordt algemeen beschouwd als het begin van de tweede Toearegopstand.Tussen 1990 en 1995 werden de mijnontginnig en het toerisme rond Agadez steeds meer het doel-wit van raids en ontvoeringen. Het doel: de regering en de bui-tenlandse bedrijven hun winsten blokkeren en hen zo te dwingen de rijkdom te herverdelen.Uiteindelijk kwam, dankzij di-plomatie van Libië en Algerije, in 1995 de Malinese regering tot een bestand met de Toeareg. De voor-waarden waren de integratie van de Toearegstrijdkrachten in het Mali-nese leger, in ruil voor het repatri-eren van duizenden vluchtelingen terug naar Mali en hulp om hen te helpen integreren in een produc-tief burgerleven. Deze strijdkrach-ten waren opgeleid in het Libië van Kadafi tijdens de ballingschap in de jaren tachtig. Libië steunde de Toe-areg doelbewust om de regeringen in Mali en Niger te destabiliseren. Ook in Niger wordt het “bestand van Ouagadougou” getekend, met als belofte - ook tegen het opne-men van de strijdkrachten in het regeringsleger – een betere verde-ling van de economische rijkdom-men.

De opstand 2007 tot nu

In 2007 breekt in Niger een vol-gende culminatie van geweld uit. Omdat aan de belangrijkste

oorzaak van de Malinese burger-oorlog gehoor werd gegeven – de oprichting van een autonoom ge-bied – verschoof het brandpunt van de Toearegopstand naar Ni-ger. Hierdoor krijgt de opstand meer en meer sociaaleconomische

dimensie: de Malinese opstande-lingen streden in het begin van de jaren negentig voor hun eigen volk, in tegenstelling eiste het Nigerese Movement for Justice (NMJ), ge-leid door Mohamed Acharif (ve-teraan uit de tweede opstand) een herverdeling van de natuurlijke rijkdommen voor de hele Niger-bevolking. Niet enkel de regering vormt het doelwit, maar ook bui-tenlands personeel van de ontgin-ningsbedrijven. Het NMJ beweert dat de regering haar beloften van tien jaar terug nog steeds niet na-kwam, wat de cijfers en de armoe-de staven. Areva kreeg bovendien concurrentie van verschillende Chinese ondernemers, een pro-bleem dat heel Afrika kent, die het nog minder nauw nemen met de mensenrechten. De opstand blijft tot op heden voortduren, en heeft zijn invloed op de Malinese rebel-len die sporadisch raids uitvoeren, hoewel minder georganiseerd.In Niger blijft de regering nog steeds de mensenrechten schen-den, hoewel ook de rebellen zich hieraan bezondigen. Vandaag is persvrijheid en dus ook artistieke expressie een halszaak.

Muziek

De opstanden, de gedwongen emigratie en de onderdruk-king is zo bepalend voor de

Toearegvolkeren en het dagelijkse leven dat muziek uiteraard niet aan die invloed ontsnapt. De Libanese vluchtelingenkampen bleken naast vruchtbare bodems voor terroris-me en rebellie, evenzeer een bloei-ende muzikale bodem. Tinariwen (niet toevallig Tamasheq voor “lege plaatsen”, lees: de woestij-nen) ontstond in 1982 in die vluch-telingenkampen. Group Bombino en Inerane maken muziek vanuit

een door het regeringsleger bezet Agadez, het centrum van de urani-umwinning en van het toerisme en bijgevolg sinds 2007 centrum van de opstand.Ironisch genoeg geven Toeareg expressie aan hun woede, hoop en frustraties door traditionele Ta-masheqliederen te injecteren met westerse muziek, terwijl het wes-ten en meerbepaald de kolonisatie oorzaak is van hun problemen. Of herkenden ze de wanhoop en het zwarte bewustzijn van hun broe-ders, de slaven in Amerika die de blues speelden? Hadden Toeareg zelf geen zwarte slaven vroeger? Misschien ligt het eerder aan hun eeuwenoude handelsverleden waardoor Toeareg altijd openstaan voor externe culturele invloeden. Het is waarschijnlijk de combinatie van tegenstrijdige factoren die hun muziek zo sterk maakt: een com-binatie van voor ons herkenbare, meer <i>outer limits</i> psyche-delische muziek, gedreven door de urgente wanhoop en eeuwenoude trots, in combinatie met actuele problemen zoals klimaatopwar-ming en het leegroven van de natuurlijke rijkdommen van het westen en een meer, wat ze in het westen, linkse en “underground”-houding noemen. Uiteraard wisten de meesters van niet-westerse un-dergroundmuziek er de hand op te leggen, het op de juist manier (vuil, slecht en on the fly) op te nemen zodat het enigma nog groter werd. Postkolonialisme of vanuit een au-thentieke visie een platform bieden aan bannelingen en onderdrukten uit vergeten oorlogen?

Group Doueh (geen Toeareg, maar muzikaal wel verwant aan Toearegblues) speelt samen met Syrisch Jihadi Technoster Omar Souleyman’ op 7 juni in KC België. Neil Young speelt dan ook trouwens, in het Sportpaleis.

ruis12 - MEI 2009

Tekening: Myriam G. S. Mestiaen

ruis 13 - MEI 2009

Bo’Weavil

Ik heb gisteren weer in de Irish coffee

gehangen en dan moet je bij mij niet

afkomen met al uw slechte zever van

uw derderangs prutslabel. Ik ben prikkel-

baar en kritisch en mijn hoofd staat niet

naar de zoveelste nieuwe Amerikaanse

dronespacerevelatie. Gelukkig heeft

Bo’Weavil wat vette shit opgestuurd. Zo

is er iets dat HARAPPIAN NIGHT RECOR-

DINGS heet en als titel “The Glorious

Gongs of Hainuwele” heeft. Een cd met

voornamelijk korte opnames van ene Dr.

Syed Kamran Ali. Het zijn zestien tracks

die klinken als fieldrecordings van een

lange reis in het Oosten, maar in werke-

lijkheid is alles handgemaakt door de man

zelve. Een grote verzameling instrumen-

ten, een uitstekend gevoel voor ritme,

melodie en trance en opnamemateriaal

dat af en toe eens lekker in het rood gaat,

zijn de ingrediënten voor een geweldige

plaat. Dr. Syed Kamran Ali gebruikt goede

drugs en heeft de goede invloeden mee-

gebracht uit zijn land van herkomst. Of hij

heeft gewoon heel veel naar zijn Sublime

Frequenciescollectie geluisterd. Het is mij

eender. Wie een cd als deze kan maken,

verdient krediet en vier sterren.

De stallen in Brattleboro zijn al vaker een

baken van hoogstaande songcraft geble-

ken. Hoewel het vooral Matt Valentine en

de zijnen waren die zich de laatste jaren in

de schijnwerpers wisten te begeven, zijn

DREDD FOOLE EN ED YAZIJIAN minstens

even belangrijk voor de mystieke folkom-

wentelingen in hun deel van het bos.

“That Lonesome Road Between Hurt and

Soul” van het duo is een losse, pure lied-

jesplaat vol chille gitaarlijntjes, adembe-

nemend vioolwerk en klagerige verhalen.

Een plaat voor de zondagmiddag als de

zon schijnt en je dringend je living moet

kuisen.

Als Directing Hand maakten Alex Neilson

en Lavinia Blackwall een van de beste pla-

ten van de laatste jaren op het Dancing

Wayanglabel. Voor Bo’Weavil schaarden

ze samen met Mic Flower en Alasdair

Roberts als BLACK FLOWERS. “I Grew

from a Stone to a Statue” is een ode aan

de Engelse folktraditie geworden met

twee traditionals, een cover van Richard

Thompson en twee eigen composities.

Voor wie gek is van Fairport Convention

en Pentangle is dit een fantastische folk-

rockupdate die enkel door betreffende

muzikanten kon gemaakt worden. De

stem van Blackwall is waarschijnlijk niet

voor iedereen even verteerbaar, maar

echte hippies luisteren daar doorheen.

In vijf jaar tijd is zowat alles wat een gi-

taar kon vasthouden en genoeg naar Ravi

Shankar luisterde deze regionen gepas-

seerd om hun talent aan het publiek te

demonstreren. VICTOR HERRERO is een

frisse bries binnen die gitaartraditie en

juist omdat heel de Fahey/Basho/Bull-ido-

Revi

ews

latrie naar alle waarschijnlijkheid aan zijn

hol kan roesten. Het lief van Josephine

Foster focust zich op zijn “10 Songs for

Spanish Guitar” namelijk op Spaanse fol-

klore en klassieke muziek. Dit is bezielde

postflamenco voor aficionados.

Je hebt freejazz en je hebt terreur met

jazzinstrumenten. Het WILKINSON/ED-

WARDS/NOBLE-trio behoort tot die laat-

ste categorie. Op “Live At Cafe Oto” krijg

je veertig minuten hardcore alt-, bariton-,

contrabas- en percussiekosmossen te

verteren tot je er een verse maagzweer

aan overhoudt. In sommige kringen zou

dit leiden tot bloederige familiedrama’s

en omdat dat nu precies de maatstaf is

om zulke muziek aan te meten, kunnen

we niet anders dan dit trio bejubelen. En

het zijn zelfs niet eens negers! -SM

HARAPPIAN NIGHT RECORDINGS - The Glorious Gongs of Hainuwele (Bo’Weavil) ★★★★

DREDD FOOLE & ED YAZIJIAN - That Lonesome Road Between Hurt and Soul (Bo’Weavil) ★★★1⁄2

BLACK FLOWERS - I Grew from a Stone to a Statue (Bo’Weavil) ★★★

VICTOR HERRERO - 10 Songs for Spanish Guitar (Bo’Weavil) ★★★1⁄2

WILKINSON/EDWARDS/NOBLE - Live At Cafe Oto (Bo’Weavil) ★★★

Hippe en onhippe herrie

Hypes: je bent ervoor of ertegen, of

tussenin, an sich maakt het geen

fluit uit. Vaststaand feit: enkel cre-

aturen uit andere zonnestelsels ontsnap-

pen er wonderwel aan. WAVVES is een

hype die ik desondanks kan volgen: een

twintigjarige snotaap die op zijn slaapka-

mer onder tonnen fuzz bedolven lofipop-

nummers verzint waarin de ledigheid van

een verveelde rijkeluisskater bezongen

wordt. Na een fijne debuuttape en -plaat

is nu “Wavvves” uit. Kort samengevat:

Nirvana-invloeden: check; coole foto’s op

last.fm: check; fantastische hitsingle met

Japanse grieten in de videoclip: check;

Pitchforkreview: 8,1/10. Niet onbelangrijk:

ook nu komt Nathan Williams weg met

zijn brollige opvulsels. En er staat een

heerlijke nummer op, ‘So Bored’, dat lam-

me Gentse rockgroepen verplicht veertig

keer per dag moeten beluisteren. Conclu-

sie: “Wavvves” is een plaat waar niets mis

mee is, maar misschien is ze iets te licht.

Op het Kraakfestival viel de jongeman

zelfs ronduit door de mand. Spijtig, even

voelde ik me weer vijfien, toen ik de eerste

keer “Drain You” hoorde.

Ecoblackmetal ... Southern Lord blijft metal

opnieuw letterlijk herdenken. Een nieuw

degelijk werkpaard in hun stal is WOL-

VES IN THE THRONE ROOM. Hun “Black

Cascade” bestaat uit vier lange lappen

snoeiharde black metal waarin alles koud,

donker en hard is: een wereld die volledig

ten onder gaat, bleak. Ooit gedacht dat

het wereldbeeld van ecoactivisten relatief

veel gemeen heeft met satanische Noorse

black metal? In vergelijking met deze laat-

ste zit “Black Cascade” echter veel ingeni-

euzer en doorwrochter ineen. Sterk punt

is dat de plaat muzikaal gezien stereotiepe

metalclichés vermijdt. Tegelijkertijd is dit

het zwakke punt: een deel van de charme

van fucked up harde black metal verdwijnt

daardoor. Met andere woorden: voer

voor hipstermetalliefhebbers (waartoe ik

mijzelf reken), hoewel om echte parels te

horen, je beter bij pakweg Wrath of The

Weak, Goatmoon, Dead Reptile Shrine je

oor te luisteren legt.

Over WRATH OF THE WEAK gesproken.

Het enigmatische postblackmetalproject

van een zekere Jordan – de enige foto’s

waarop de jongeman te zien valt toont een

ietwat nerdy gast met een brilletje, een te

grote T-shirt en een baseballpet – bracht op

het nieuwe fijne Gentse label Luchtrat een

3” cd-r uit met de titel “Presse”. Het label

zet de toon met een heel erg mooi vorm-

gegeven verpakking: een op 66 exempla-

ren gelimiteerd plankje hout omwikkeld

met een stukje stof. Het fraaie design liet

me bijna vergeten dat er ook muziek op-

stond, muziek die heel erg de moeite was:

lofigitaarstormen waarin karakteristieke

blackmetalriffs en –klanken laag per laag

opeengestapeld worden tot een donkere,

koude brij, waar gitaarfeedback, brollige

drumcomputers en vage stemmen vrij

spel krijgen. Minder straf dan de titelloze

eerste – daarvoor missen de nummers

de agressie die het zo waanzinnig maakte

– maar niettemin een sterke cd-r.

Na de koude teringherrie snakte ik naar

iets anders. Bijvoorbeeld warme drones

die niet belegen klinken. Het in Baltimore

residerende TEETH MOUNTAIN bewijst

met hun debuut-cd dat het kan. Het gezel-

schap gebruikt simpele trucs: veel percus-

sie, twee strijkers, hier en daar repetitieve

gitaarlijnen, ontregelde elektronica, niets

nieuws onder de hamer, het aambeeld

en de stijgbeugel. Toch klinkt het debuut

verassend fris doordat het spelplezier er

hoorbaar afdruipt. Teeth Mountain klinkt

op de beste momenten als een tribaal

zattemansfeest in pakweg Papoea-Nieuw-

Guinea. Concreter: Can meets Burning

Star Core.

Rommeliger is de cd-r “?” van BUFFLE die

het Luikse Young Girls Records uitbracht.

Brollige improv met Benjamin Franklin in

de rangen. Het Youtubefilmpje waarop

de heren blokfluit door de ruit van een

rijdende auto speelden maakte me echter

nieuwsgierig. Deze korte cd-r is vooral

memorabel omwille van de eerste twee

tracks: een eerste lange percussieve lofi-

jam met repetitieve keybordmotiefjes, en

een fantastisch tweede nummer met een

naar schatting zesjarig meisje op zang. De

laatste twee nummers zijn echter te veel

van hetzelfde. - NL

WAVVES - Wavvves (Fat Possum] ★★1⁄2WOLVES IN THE THRONE ROOM - Black CASCADE (Southern Lord) ★★★

WRATH OF THE WEAK - 3”CDR (LUCHTRAT) ★★★1⁄2TEETH MOUNTAIN - (SELF-RELEASED) ★★★1⁄2BUFFLE - cdr (Young Girls Records) ★★

ruis14 - MEI 2009

FyoelkFyoelk is kort voor Johann Fyoelk, een in Amsterdam residerende Duitser die dansmuziek eindelijk nog eens tot nieuwe hoogtes brengt. Op 1 mei speelt hij in café T Kan Gin Kwoet in Brussel, op 10 mei met Ducktails, Tomutonttu en Dreamer’s Cloth in de Boudewijn-straat in Gent.

UNICORN HARD-ON - “EVERY WICH WICKED WAY” TAPE (SHORTY)Buitengewoon vrije acidhousejams van Valerie Martinowaar je bijvoorbeeld tof spiegeleieren bij kunt bakken.

CONTAINER - “CONTAINER” TAPE (I JUST LIVE HERE)Hypnotische minimalblubbertechno uit Philadelphia vanRen Schofield, die overigens ook als God Willing speelt.

BLACK JOKER - “WATCH OUT!” TAPE (PACIFIC CITY SOUND VISIONS)Spencer Clark van The Skaters. Altijd fantastisch, maar dezekeer zijn er wel iets meer effectieve melodieën en ritmes.

BUFFLE - “BUMBLEBEE” CD-R (ULTRA ECZEMA)Heel fijne kartonnen dozen in miniatuur en speelgoedimprovisaties.

KALAMBYA SISTERS - “THINA WA UTWAE” 7” (NGATATA/TANA)Kikamba single uit Kenya. Ga een keer naar “Katelina” op youtube kij-ken!

PROJECT-BASED ACCOUNTANCYcobaltapp.com

ruis 15 - MEI 2009

RUIS Verschijnt maandelijks,behalve in juli en augustus.

Ruis is een gratis uitgave van KRAAK vzw

OFFICEKRAAK vzwc/o RuisMolenaarsstraat 111 bus 669000 Gent BelgiumT/F : +32 92199143www.kraak.net | www.ruismagazine.netruis@kraak.net

REDACTIEHOOFDREDACTIE Steve MarreytEINDREDACTIE Sara Geens, Elisabeth CornilleREDACTIE Joeri Bruyninckx, Stoffel Debuysere, Tommy Denys, Davy De Decker, Bert Dhondt, Dave Driesmans, Bart Gielis, Niels Latomme, Sarah Kesenne, Hans van der Linden, Han Van den Hoof, Kenneth Vanhoutte, Mik Prims, Wouter SmeraldinaILLUSTRATIES & FOTOGRAFIE Bram Devens, Schrau-wen, Wouter SmeraldinaVERANTWOORDELIJKE UITGEVER Dave DriesmansVORMGEVING Dave Driesmans

GASTILLUSTRATOREN COVER: Koelbloedig speurt Steve Michiels het landschap af naar menselijke zwakheden, om deze vervolgens snel na te tekenen en te verkopen aan de hoogste bieder. Let op je tellen als je dit sujet in je ooghoeken ziet opduiken. Compromiterend materiaal is te vinden op www.aboutsteve.comPing Pong Tactics: Alerte jongeling uit meetjesland, spiegelt zich aan steven seagal, linksvoor bij fc goalgetters sint-laureins.Myriam G. S. Mestiaen: Multidisciplinair wezen dat tegelijk piano’s bepoteld, zacht in uw oor zingt en iets over luie poezen en free jazz in haar tekendagboek zetwww.myriam-g-s-mestiaen.be/

ABONNEMENTENEen abonnement kost 10 euro in België en 16 euro in Nederland. Een steunabonnement is 25 euro. Dit kan verkregen worden door het bedrag over te schrijven op rekening nummer 737-0200369-10 met mededeling “ruis abo” samen met je adres en het gewenste startnummer.

DISTRIBUTIEEen actuele lijst van distributiepunten is te vinden op www.kraak.net

DRUKRuis wordt gedrukt op gerecycleerd papier en met milieuvriendelijke inkt.

STEUNMet steun van de talloze vrijwilligers, adverteerders en de Vlaamse Gemeenschap

Agen

da

Colo

fon

ruis

16/05 KC Belgie, HasseltArnold Dreyblatt (us) & Jörg Hiller (d), IDM Theft Able (us) & Audrey Chen (us)

20/05 Netwerk, AalstJohn Butcher (uk), The Caretaker (uk), Aernoudt Jacobs (b), Charlemagne Palestine (us)

21/05 Kraak @ L’écurie, BrusselAriel Pink (us)

25/05 Worm, RotterdamSunn O)))

25/05 Logos, GentBowed Piano Ensemble (us)

26/05 Stuk @ Predikherenkerk, LeuvenSunn O))) (us), Fear Falls Burning (b)

26/05 Worm, RotterdamExtra Life (us)

30/05 KC Belgie, HasseltMudboy (us), Traffico (b), Deepsrof (b)

30/05 Worm, RotterdamThe Psychic Paramount (us)

30/05 De Kreun, KortrijkSinxen Vlas Vegas

6/06 KC Belgie, HasseltOmar Souleyman (syria), Group Doueh (western sahara)

7/06 Worm, RotterdamOmar Souleyman (syria), Group Doueh (western sahara)

08/06 Worm, RotterdamAriel Pink (uk), Cryptacize (us)

ARIEL PINK OP TOUR

02/05 KC Belgie, HasseltOpen Circuit, Slaughterin’ Slobbersville: Kevin Blechdom (us), Ching Chong Song (us), Twig Harper (us), Justice Yeldham (aus), e.a.

04/05 Occii, AmsterdamPersil (nl), Dusty Blinds (nl), Slaughterin’ Slobbersville (us)

06/05 The Strip, KortrijkExperimental Dental School (us)

06/05 Occii, AmsterdamLexie Mountain Boys (us)

06/05 4AD, DiksmuideThe Phantom Band (uk), Yolk (fr)

06/05 Croxhapox, GentBoduf Songs (uk), To Kill a Pretty Bour-geoisie (us)

07/05 Netwerk, AalstBurial Hex (us), Twig Harper (us), Floris Vanhoof (b)

09/05 Worm, RotterdamAlan Licht (us) & Aki Onda (jp), Yutaka Makino (us), Apricot My Lady (uk)

09/05 JJ Records, LeuvenBear Bones, Lay Low (b)

10/05 Worm, RotterdamZun Zun Egui (uk)

10/05 Kraak @ Bouwdewijnstraat 50, GentTomutonttu (fin), Ducktails (us), Fyoelk (nl), Dreamer’s Cloth (dk)

11/05 Occii, AmsterdamDucktails (us), Tomutonttu (fin), Aki Onda (jp) & Alan Licht (us)

13/05 Gouden Schaar, Gent (17u)Bear Bones, Lay Low (b)

14/05 Decadence, GentHabsyll (fr), Alkerdeel (b), Sylvester Anfang II (b)

14/05 Occii, AmsterdamZea (nl), Eke (nl), Experimental Dental School (us)

15/05 Wiels, BrusselBear Bones, Lay Low (b)

15/05 Nijdrop, OpwijkBurnt Friedman & Jaki Liebezeit (d), A Hawk And A Hacksaw (us)

PROJECT-BASED ACCOUNTANCYcobaltapp.com

Met steun van de Vlaamse Gemeenschap en Provincie Oost-Vlaanderen

Zon 10 mei 2009, Boudewijnstraat 50, Gent

DUCKTAILS [us]

TOMUTONTTU [fin] FYOELK [nl]

DREAMER’S CLOTH [duk]

Don 21 mei 2009, L’écurie, Brussel

ARIEL PINK [us]

MORE TBC

ENERGY MOUSTACHE

www.kraak.net

Din 28 april 2009, Croxhapox, Ghent

LEXIE MOUNTAIN BOYS [us]

HARD ROCK CAFE [us/b]

PSYCHEDELIC DESERT BLUES SAFARI HISS MATINEEZa 6 juni 2009, KC Belgie, Hasselt

OMAR SOULEYMAN [syria]

GROUP DOUEH [western sahara]

+ DJ SETS ALAN BISHOP, HISHAM MAYET

AND MARK GERGIS

SCHIZO, NO-FI POP