RUIS september 2009

SEPTEMBER 2008 - 41

MAANDELIJKSE KRANT ROND NIEUWE (POP)MUZIEKEEN GRATIS UITGAVE VAN KRAAK VZW

WWW.KRAAK.NET | MOLENAARSSTRAAT 111 B 66 B-9000 GENT

ruis2 - SEPTEMBER 2008

ONTVOERDTon Lebbink

hun hebben zij

klaagt de klant tegen de kapper

hun hebben zij

is niet goed Nederlands, meneer

wist de knipper

zij hebben haar, meneer

zij hebben haar

- Frans Engels

Met steun van de Vlaamse Gemeenschap en Provincie Oost-Vlaanderen

��

��

Vri 19 september 2008, Bunker, Brussels

ALUK TODOLO [fr]

BURIAL HEX [us]

Woe 24 september 2008, SMAK, Gent

SUN RA ARKESTRA [us]

KRAUT-OUT

Vri 26 september 2008, Bunker, Brussel

LSD MARCH [jap]

STARVING WEIRDOS [us]

IGNATZ [b]

Vri 3 oktober 2008, Vooruit, Gent

KISS THE ANUS OF A BLACK CAT [b]

GUAPO [uk]

DRONING/PSYCHING

KTAOABC RELEASE SHOW

Zat 11 oktober 2008, Bunker, Brussel

SIC ALPS [us]

TBC

Don 13 november - 15 november 2008, Gent

PAUZE FESTIVAL 2008

GARAGE STALLIONS

www.kraak.net

ruis 3 - SEPTEMBER 2008

De attitude van een nieuwe generatie - meestal Amerikaanse

- softwarebedrijven fascineert mij al een tijdje. Vaak zonder

het zelf te beseffen hebben deze startups de houding en

manier van werken overgenomen van de kleine indie platenlabels

uit de jaren zeventig en tachtig. Het zijn firma’s zonder heroïsche of

mythische uitvindingen en zonder grote verwachtingen die ingelost

moeten worden met de hete adem van het risicokapitaal in de nek.

Nee, het gaat hier over kleine (eenmans)firma’s die zich met speci-

fieke software richten op een welbepaalde niche en zo economische

realiteit koppelen aan vernieuwing en plezier. De gelijkenis is frap-

panter dan je op het eerste gezicht zou denken. Indie is meer dan

een abstract begrip. Indie betekent een mengeling van professiona-

liteit en rebelsheid, een kruising tussen onafhankelijkheid en DIY.

Wat zijn zoal die specifieke gelijkenissen? Ten eerste is er een soort

economische conservativiteit: het moet niet veel verkopen, maar

het moet verkopen. Waar je bij coole softwaremakers vaak onmid-

dellijk moet denken aan Linux en zijn vele opensourceadapten

is er een belangrijk verschil. Een ‘indie’-softwarebedrijf zal open

source of shareware niet altijd omarmen. Voor hun eigen product

willen ze centen krijgen omdat het hen onafhankelijk houdt en ze

simpelweg hun rekeningen dienen te betalen. Ook vinden ze dat

shareware hun product oneer aandoet. De zorg die ze besteden

aan hun product komt niet overeen met het sharewarestigma dat

lage kwaliteit en experiment oproept. Er is daarenboven een streng

geloof dat risicoinvesteerders of extern kapitaal zolang mogelijk

afgewend moet worden en dat de firma op zichzelf moet kunnen

overleven. Daar zit het trauma van de dotcomcrash zeker voor iets

tussen. Maar bovenal biedt deze economische onafhankelijkheid de

mogelijkheid om voluit te gaan voor eigen ideeën.

Deze softwarefirma’s staan voor enkele zaken, die vaak een soort

DIY-attitude uitstralen. Probeer het te redden met de middelen die

je hebt, maak kleine applicaties voor een niche, heb geduld, hoe

kleiner je bedrijf hoe flexibeler je bent etc. Deze cultuur wordt uitge-

dragen door een hele reeks kleine bedrijfjes die zich op een informe-

le manier georganiseerd hebben in virtuele communities. Hoewel

de bedrijfjes verspreid zijn over de hele wereld, zijn ze continu in

contact met elkaar en delen ze geruchten en codes, discussiëren ze

over zakelijke en privé-interesses alsof het collega’s zijn, terwijl ze

technisch gezien natuurlijk concurrenten zijn. Deze manier van

overleggen en organiseren was al bekend bij de hardere opensour-

cewereld, maar ongezien binnen een commerciële context.

De indies hebben niet de intentie om uit te groeien tot een nieuwe

Facebook of Photoshop, maar richten zich op een bepaalde niche.

Toch is er een rotsvast vertrouwen dat de kleine bedrijven iets we-

zenlijks kunnen veranderen. Ze worden gezien als voortrekkers die

nieuwe trends en mogelijkheden lanceren. Of zoals journalist Seth

Godin het vertaalde in zijn (gelijknamig) boek: “Small is the new

big”. Over de gevestigde grote firma’s is hij niet positief “You’re not

going out of business tomorrow. The structures that you have built and

perfected are going to stay around for a long time. But it’s not going to

get better, more profitable, or more fun. It’s only going to get worse”.

De platenindustrie zou er niet slecht aan doen dit gedachtengoed

eens nader te bekijken. Het muziekwereldje kent hoegenaamd niet

die mate van kennisuitwisseling en samenwerking. Maar zoals Jason

Fried van het toonaangevende webbedrijf 37signals liet weten op

een lezing voor enkele gedesoriënteerde bedrijfsleiders: “You don’t

create a culture. Culture happens. It’s the by-product of consistent

behavior. If you encourage people to share, and you give them the

freedom to share, then sharing will be built into your culture. If you

reward trust then trust will be built into your culture.” -DD

Edito.


De v

erge

ten

plaa

t

Ronald Geesin, geboren in 1943, is verre van de meest populaire muzikant uit Groot-Brittannië.

Al kan ik me vergissen: onlangs las ik nog dat onze eigenste koningin Fabiola hem ooit vroeg om muziek te maken bij een van haar sprookjes. Misschien heb je al muziek gehoord van de man via zijn werk als producer/muzikant voor Bridget St. John (“Songs for the Gentle Man”) en zijn werk voor de Pink Floyd-lp “Atom Heart Mother” uit 1970.

Onder invloed van mondharpist Larry Adler begon de elfjarige Ron iedereen in het ouderlijke huis op de zenuwen te werken met zijn geplingplong. La-ter kocht hij een banjo, begon hij zelf instrumenten te bouwen en leerde hij zichzelf piano spelen. Hij had een grote droom, hij wou namelijk een eenper-soonsjugband vormen. Op zijn zeven-tiende verliet Geesin de schoolbanken en stortte zich voltijds op jazzmuziek. Vier jaar lang speelde hij in een traditi-onele jazzband om daarna het Schotse platteland in te ruilen voor Londen.

Eenmaal in de grootstad kon hij volle-dig zijn eigen gang gaan. Geesins eerste creaties waren doorspekt met absurde humor en anarchisme, zijn nog breder wordend muzikale palet weerklonk duidelijk en er kon al geproefd worden van zijn eerste tape- en elektronische experimenten. Je kan de nummers op die eerste platen absoluut niet om-schrijven als klassieke popsongs. Ver-gelijk ze eerder met een Flying Circus-aflevering van Monty Python.

In 1977 bracht Geesin de plaat “Right Through” uit, een album met hoofd-zakelijk instrumentale stukken. De monologen en humor van Geesin ko-men minder aan bod, maar het album geeft toch goed aan wat de man alle-maal kan en is mogelijk zijn creatieve piekmoment. De plaat start met het verrassende geluid van open- en dicht-slaande deuren, waarbij de microfoon je door de verschillende kamers gidst. Door middel van tapemanipulatie, mantra’s en een orgeldrone laat Geesin je binnen in zijn geluidspectrum, waar

je meteen overstelpt wordt door een circus van musiqueconcrètecollages. Veranderende sounds komen op je af. Een groepje crapuleuze, op helium drijvende robotten doorkruisen je luis-terervaring met hun stevige mars. Rust volgt pas als de snel opeenvolgende stukken door een laag synths worden overgoten.

Ron Geesin was van jongs af aan een banjo- en gitaarliefhebber en dat hoor je in “Right Through” wanneer plots, middenweg de A-kant, een barok gi-taarthema een klassieke sfeer oproept. Verschillende gitaarmelodieën wor-den met elkaar verweven en doen de plaat een bijna ontroerende schoon-heid krijgen. De sfeer wordt kapotge-slagen wanneer de gitaren hun eigen weg inslaan en de elektronische noten het opnieuw overnemen van de in-strumentale. Op een ander moment komen losgeslagen, banjospelende cowboys binnengalopperen. Het the-ma verandert aan een verschroeiend tempo, tot ze hun paarden de sporen geven, andere oorden opzoeken en zich onder het zand (lees: ritmische patronen van elektronische geluiden) laten bedelven.

De B-kant start op een gelijkaardige manier met een klein stukje luister-spel. Voetstapgeluiden zwellen aan en nemen terug afstand. Ze versnellen en vertragen om uiteindelijk tot een ab-rupte stilstand te komen wanneer ze over een hoop kartonnen dozen val-len. Dan neemt Ron Geesin het over en reciteert hij met een nadrukkelijk Schotse tongval teksten en gedichten. Meerdere abstracte nietszeggende stemmen nemen het van hem over en monden uit in een mistige laag tot ze oplossen en er psychedelische synth-melodieën invallen. Vaak balanceren dergelijke geluidsmanipulaties en truc-jes bij Geesin tussen grappig en on-heilspellend. Zo is er bijvoorbeeld een twaalf minuten durend nummer dat ons het gevoel geeft dat we op de maan rondlopen. We krijgen een adembene-mend zicht op het heelal, maar enkele ogenblikken later weten we niet meer of we ons in de natuur bevinden of in een filmstudio van een B-film. Aan het eind van het verhaal komen de crapuleuze robotten opnieuw voor-bij gewandeld en ze mogen de plaat afsluiten. De luisteraar blijft achter in een verwarde toestand. Het wordt keer op keer enkel beter en beter.

Ron Geesin

Right Through (Headrest, 1977)Woorden: Tommy Denys


“EEN MELANCHOLISCHE PERSOON HEEFT EEN PROBLEMATISCHE VERHOUDING MET DE REALITEIT.”

Anne-Mie Van Kerckhoven. Bekend van wijlen Club Moral, het Antwerpse trio dat jaren de grens tussen teringherrie en performance verkende, houdt AMVK er een bloeiende carrière als beeldend kunstenares op na. Ze stelde ondermeer tentoon in het S.M.A.K., MUHKA en talloze keren in het buitenland. In september start in Wiels de solotentoonstelling “Nothing More Natural”. Naar aanleiding daarvan sprak ik haar in haar atelier in Antwerpen.

Tekst : Niels La TommeBeeld : Anne-Mie Van Kerckhoven

Nothing More Natural, Compulsieve Wiels.

Een groot en onbekend deel van het oeuvre van AMVK bestaat uit compulsief-intuïtief gemaakte tekeningen. Ze toont die in Wiels voor het eerst. AMVK: “Dirk Snauwaert (directeur Wiels) koos vier jaar geleden vierentwintig tekeningen voor

het archief van de Vlaamse regering, die werken verzamelt van hedendaagse Vlaamse kunstenaars voor ze sterven. Ik had mijn tekeningen, hoewel ik sinds 1974 alle dagen tekeningen maak, soms met onderbroken periodes, soms verschillende per dag, nog nooit getoond omdat er tot het begin van de 21ste eeuw nooit interesse van galeriehou-ders of kunstencentra voor was.”Desondanks die jarenlange desinteresse, was Snauwaert blijkbaar erg onder de indruk van haar tekeningen: “Vorig jaar zei Dirk in Berlijn tegen mij dat hij àl mijn tekenin-gen wilde tonen in een tentoonstelling. Ik schrok omdat ik wist over hoeveel tekeningen dat zou gaan. Ik had hem namelijk slechts het topje van de ijsberg getoond, enkel de “beste” en de meest “affe” exemplaren. Uiteindelijk heb-ben we beslist om de tekeningen te tonen die ik de laatste negen à tien maanden terugvond in mijn quasi geordende rommelhoop, wat resulteerde in 1500 werken, waarvan er 300 in de tentoonstelling worden getoond en de rest in een bijhorende publicatie.”De tentoonstelling in Wiels is geen pure retrospectieve: hoewel er werk vanaf 1974 tot getoond wordt, is het niet de bedoeling om een volledig historisch beeld van de car-rière van AMVK te schetsen. AMVK: “De tentoonstelling toont naast een aantal animatiefilms met tekeningen geen ander werk, zoals bv. mijn multimediainstallaties. Wel


toont ze bepaalde connecties, het compulsieve van mijn creativiteit. Dat sluit natuurlijk aan bij de programmatie van Wiels, het ligt in de lijn van de vorige tentoonstellingen van o.a. Yayoi Kusama en Mike Kelley (Amerikaans schilder die o.a. met Paul McCarthy samenwerkte).”De retrospectieve is het sluitstuk van een archi-veringsproces dat AMVK een vijftal jaar geleden startte. AMVK: “Ik heb heel mijn leven gewerkt. Ik maakte alle dagen kunst, elke dag tekenin-gen, en had daarnaast een job als lerares in de Academie, waarbij ik vooral met werk van mijn leerlingen bezig was. Daardoor heb ik nooit de tijd gehad of genomen om over mijn eigen werk te reflecteren. Het gevolg was dat zich al die ja-ren een onwaarschijnlijke stock in mijn atelier opstapelde, die uiteindelijk als een balast aan-voelde. Uiteraard had het ook een puur prak-tische reden: als er mensen iets van mij wilden zien, was het problematisch om die informatie of dat werk terug te vinden.” Ze voegt eraan toe dat de idee om haar werk en haar leven te catalogiseren niet nieuw is: “De tentoonstelling is verwant aan een uitgave uit 1992 met de titel “Belgisch Spleen”, waarvoor ik nooit een uitge-ver vond. Voor die publicatie catalogiseerde ik in een agenda alle aforismen, alle bedenkingen, alle statements die ik ooit heb opgeschreven. Om te onderzoeken of er een systeem in mijn compulsieve, uitbundige creativiteit zit, deed ik dit per dag van het jaar, wat effectief zo bleek te zijn: tijdens bepaalde periodes van het jaar kwa-men dezelfde ideeën terug.”Een verklaring vond AMVK in een boek over Félicien Rops: “Door erover te spreken en na te denken ontdekte ik dat die creativiteit en productiviteit te maken heeft met melancholie. Een melancholische persoon heeft namelijk een problematische verhouding met de realiteit.” Ze beschouwt daardoor haar werk niet toevallig maatschappijkritisch. “Ik probeer overeind te blijven in een maatschappij waarin je als kun-stenaar een abnormaliteit bent. Een kunstenaar probeert het systeem te trotseren met behulp van een eigen medium en door een nieuw idi-oom te creëren. Dit aangezien de dingen die hij of zij verstandelijk of door een opvoeding leer-de, niet voldoen om te functioneren. Door een nieuw idioom te creëren, toont een kunstenaar

hoe men op een meer creatieve manier met het bestaan kan omgaan. Een systeem ordent zich, organiseert zich volgens regels, waarbij het in-trinsiek naar immobiliteit streeft. Elk systeem verstart na een tijd met als gevolg dat sommige mensen er niet meer in kunnen functioneren. Een kunstenaar is een van die personen, een abnormaliteit die het systeem creatief trotseert, waardoor hij of zij het loswrikt uit zijn immobi-liteit. An sich houdt het systeem zich zo juist in stand. Zo’n systeem heeft uiteraard positieve en negatieve kanten.” AMVK ontkent de morele taak van een kun-stenaar: “Het systeem interesseert me als fe-nomeen, het leven op zich, het feit waarom we met zoveel zijn, het feit waarom de aarde er is en waarom de kosmos er is, niet de negatieve of positieve kant. Nietzsche heeft ooit gezegd dat “de filosoof de dokter is van de maatschappij”. Ik noemde me vroeger “Headnurse”, de help-ster van Nietzsche, of van de filosoof.”Volgens AMVK is de melancholie van de kun-stenaar een historisch verschijnsel: “De twintig-ste eeuw is de eeuw van de melancholie en de eeuw van de dystopie, iets wat we erfden van de verlichting. Toen begon de mens te geloven dat hij utopieën kon waarmaken, schoof hij God opzij en verklaarde hij hem dood. Natuurlijk kwam daarna het besef dat een mens nooit God kan zijn en ontstond de melancholie, als keer-zijde van de utopie.”In de melancholie – de keerzijde – ligt de func-tie van een kunstenaar. AMVK: “Een kunste-naar wroet die keerzijde vanonder het slib van het hedendaagse naar boven. Hiervoor zal hij alles wat verstrikt is geraakt in zichzelf, alles van informatie en desinformatie, het te veel, aan el-kaar te lijmen. In de 20ste eeuw bezat niemand nog de verbindende factor om op een serene manier met zijn leven om te gaan. Die functie is door de eeuwen heen verschoven, oorspronke-lijk waren het de sjamanen, daarna de mystici, in de verlichting wetenschappers en nu dus misschien de kunstenaars.”

Club Moral, Bum Collar.

Oorspronkelijk had AMVK geen enkele in-tentie om ook muziek te maken. AMVK: “We begrepen destijds niet waarom bij-

voorbeeld Genesis P-Orridge stopte als body artist om zich volledig op muziek te storten. In de jaren zeventig was dat absoluut not done.” Ze ontkent dat het te maken had met de idee over muziek als “lage kunst”. AMVK: “Muziek was iets helemaal anders, misschien dat wij inder-daad zo’n reactie hadden omdat je als muzikant in een meer commercieel circuit functioneert. Wij waren late meiachtenzestigers, gekant tegen elke commercie.”In 1982 kwam er een ommeslag, toen ze Danny Devos leerde kennen. Devos was een perfor-mance artist waarmee ze begon op te treden als het welbekende Club Moral. AMVK: “Club Moral heeft tien jaar bestaan. We traden heel veel op, maar zijn dan gesplit. Op aanvraag van een jonge gast uit Borgerhout richtten we een aantal jaar geleden Club Moral weer op. In het begin speelden we onze oude nummers op-nieuw, maar daar vond ik niets aan. Dus zoch-ten we al vlug naar iets nieuw. Na experimenten met een drum&bass-dj, kwam Mauro erbij. Na vier jaar is Paul Mennes er bijgekomen, waarop we Club Moral ritueel begroeven en Bum Collar oprichtten. Sinds vorig jaar is Paul weg.”Toch blijft AMVK een groot verschil ervaren tussen muziek en beeldende kunst: “Eerst en vooral ben je niet alleen, zoals wanneer je tekent of schildert. Danny was bijvoorbeeld de band-leider, ik bracht wel dingen aan, maar had nooit het laatste woord. Als duo was Club Moral een directe dialoog tussen Danny en mij, zonder woorden. We repeteerden bijvoorbeeld nooit, ik wist wat Danny wilde en speelde het. Ik werk-te toen met een WASP, een heel bruut en gewel-dadig instrument waarmee je alles kapot speelt. Sinds Mauro bij ons speelt, maakt Club Moral meer echte muziek. Ervoor was een optreden niet meer dan een performance van Danny, die ik dan begeleidde.”Toch ziet ze ook een verwantschap tussen de twee kunsten. AMVK: “Als ik schilder en ik heb een bepaalde kleur opnieuw nodig, zoek ik er naar door kleuren te mengen. Het vreemde is dat ik zo direct de juiste kleur heb. Ik vind dat hetzelfde als samenspelen, soms geraak je in een zodanige symbiose dat je niet meer hoort wie wat maakt, iets wat ik niet gewoon ben omdat ik in mijn beeldend werk altijd de volledige con-trole heb. In beeldende kunst ben jij de beteke-nisgever en de betekenis van het werk, terwijl muziek toch anders is.”

De tentoonstelling opent op 6 september. Bum Collar speelt op 2 november. Meer info : www.wiels.org


Van het hoogste belang. We zijn echter niet geïnteresseerd in versla-vende drugs, of in psychedelische drugs puur voor entertainment. Het zijn tools en we gebruiken ze op een geritualiseerde manier. De verandering van het bewustzijn is de sleutel van de realiteit, en als je het beschouwt voor wat het echt is, zijnde een vibratie, kun je het geluid als de drug zien. Dit zal alle-maal heel duidelijk worden op ons nieuw album “Finsternis”.

Waar begon jullie fascinatie voor het occulte?Dat zal verschillen voor de drie van ons, maar sinds onze kindertijd is occultisme een deel van ons leven geweest: als een onderdeel van onze opvoeding, persoonlijke inte-resse en studie, of intuïtieve esote-rische experimenten en ontdekkin-gen. Het verwondert me nog steeds hoeveel paden leiden tot dezelfde kennis. Het is belangrijk en fasci-nerend om te zien dat gnosticisme, yi-king, kabbala, tarot, sjamanisme, hekserij en zoveel andere kennis, meer nog dan enkele overeenkom-sten, eenzelfde basis hebben.

Hoe ontdek jij nieuwe muziek? Heb je ooit de volledige Nurse With Wound-lijst van het net gehaald?Haha, ja, ik denk dat ik nu alles van die lijst gehoord heb. Obscure mu-ziek vinden, was vroeger iets hele-maal anders. Het is een groot geluk voor mensen als jij en ik en heer ze-gene Jim van Mutant Sounds. Het nadeel is echter dat, door de digi-talisering, alles op hetzelfde niveau is beland en dat er dus geen heilige graal meer is voor de kinderen van de 22ste eeuw.

Aluk Todulo speelt vrijdag 19 september op een Kraak avond in de Bunker te Brussel. www.kraak.net

blackmetalalbums. Ook zijn beide genres van de zeldzame soort waar-bij de muzikanten voor de song spe-len en niet voor zichzelf.

Door de blackmetallink die jullie mee-dragen, wordt jullie muziek ook vaak zo omschreven. Pure onzin vind ikzelf. Julian Cope kwam voor mij het dichtst in de buurt toen hij schreef “very Can, very This Heat, very Magma, but very much its own original thing ...”. Hoewel ik Can eerder door Faust zou vervangen.Aluk Todolo is helemaal geen metal-band. De enige invloeden die we uit black metal zouden kunnen gehaald hebben zijn de hypnotische aspec-ten, het ritmische minimalisme, het tranceachtige ... en we gebruiken ook wel blast beats en embryoversies van blackmetalriffs. Op een bepaalde manier kan je onze stijl wel zien als een deconstructie en radicalisering van psychedelische improvisatie en blackmetalstandards. Maar dat is enkel een manier om onze muziek te omschrijven, het is geen concept.

Nog voor er ooit sprake was van Aluk Todolo speelden de jongens al in verschil-lende bands met elkaar.

In 2004, nadat ze alle drie een beetje rond de wereld gereisd hadden, von-den ze elkaar terug in Parijs. Canag-uier bracht de groepsnaam mee uit Indonesië waar het zoveel betekent als “rituelen van de stamvaders”. Drummer Hadjioannou, ongetwij-feld een van de meest indrukwek-kende die ik gezien heb sinds Chris Corsano, is de meest spraakzame van de drie. Via e-mail onderwierpen we hem dan ook aan een kort kruisver-hoor.

Hoe geraakt een stelletje blackmetal-liefhebbers plots verzeild in de wereld van de krautrock?Eigenlijk luisterde ik al naar krau-trock, lang voor ik black metal ont-dekte. De twee genres hebben veel gemeenschappelijk. Vroege black metal is heel experimenteel en psy-chedelisch en sommige krautrock-albums klinken donkerder dan veel

Onze stijl wordt bepaald door wetten van een ander type die, hoewel on-breekbaar, niet muzikaal beperkend zijn.

Wat deed je voor Aluk Todolo? Waar heb je zo leren drummen?Ik zong vroeger in een blackmetalim-provisatieband en speelde mondharp in een ritualfolktrio. Ik ben een auto-didact en heb dus nooit via een leraar leren drummen of wat voor ander in-strument dan ook leren spelen. Tech-nisch gezien is Aluk Todolo’s muziek heel simpel, maar het vraagt oefening in fanatisme en uithoudingsvermo-gen, omdat het bewustzijn als een antenne moet zijn en het lichaam in staat moet zijn om de muzikale ma-terie te ontvangen.

In jullie liveshow wordt de toeschou-wer/toehoorder echt meegezogen in een aparte dimensie die los staat van zaal of materiaal. Hoe bewust werken jullie aan dat effect?De repetitieve structuren van onze occulte rock leiden tot een continuüm van trance, de scheuren in de geome-trie van onze soundscapes verhogen de concentratie en gaan het vermo-gen van anticipatie tegen. De hypno-tische deugden van onze melodieën, ritmes en structuren komen echter voort uit het samensmelten van onze krachten. Aan het begin van onze set aanroepen we bijvoorbeeld vaak de goden Nusku & Agni. Dat start ver-ticaal met een enkeltonige blast beat die zich na een paar minuten van niet-variatie horizontaal ontpopt. Het is een vuurrite, een fase waarin we onze ego’s vernielen, en een tran-cegenerator. Als de akkoordwisseling zich voordoet, wordt het geheel weer verticaal, maar dit keer op een hoger niveau. Wij werken heel bewust aan de creatie van een rite. Dat heeft als gevolg dat er consequent een sterk hypnotisch aspect mee gepaard gaat.

Hoe belangrijk zijn drugs daarbij?

“WIJ WERKEN HEEL BEWUST AAN DE CREATIE VAN EEN RITE”

Weinig concerten zijn zo intens als die van het Parijse krautrocktrio Aluk Todolo. Op een dieet van paddenstoelenthee en bufo-tenine begon de groep enkele jaren geleden donkere, repetitieve en tranceopwekkende muziek te maken. Met een voorliefde voor alles wat mystiek of occult is, brouwen Shantidas Riedacker, Matthieu Canaguier en Antoine Hadjioannou het muzikale equi-valent van een grote pot bouillon van afge-hakte kinderhoofdjes en rattendarmen. Woorden : Steve MarreytIllustratie : Aurelia Lange


Radio Radio

Ergo Phizmiz begon met componeren op zijn tiende en heeft heel zijn leven quasi niks anders gedaan. Hij verklaart: “Ik kan absoluut niet fysiek of mentaal

functioneren zonder het componeren. Ik ben gewoon niet in staat om niet te componeren. Ik functioneer niet als een mens wanneer ik er niet mee bezig ben. Ik wil weten hoe muziek tikt en hoe het werkt. En comedy natuurlijk, dat is voor mij nog steeds de grootste en meest fasci-nerende kunstvorm ter wereld.” Phizmiz werkt intens aan zijn uiteenlopende composities die soms dadaïstische songs zijn van drie minuten of ook wel radiocollages van twaalf uur lang. Zoals zijn eerste compositie “Sesmisarea”.De wereld maakte met hem kennis toen radiozen-der WFMU besloot dit halve etmaal integraal door de ether te laten schallen. Phizmiz vertelt enthousiast: “Het is grotendeels een sciencefic-tionverhaal waarin verschillende nummers zich verweven. Ik heb er een kleine vijf jaar aan ge-werkt. Toen ik tien was schreef ik vooral opera en wat je “klassieke muziek” kan noemen. Maar ik werd dat snel beu. Ik amuseerde me ook vaak met een muziekcomputer van Yamaha waarbij je een heleboel parameters moest intypen om

“JE KENT HEM WEL VAN OP DE RADIO”

Wat doe je met een man die tegelijkertijd componist, performer, collagemaker, installatieartiest, schrijver, remixer, radio- én videoartiest is? Wat doe je met een man wiens composities van luchtige, dadaïstische popsongs naar urenlange nachtmerries gaan? Wat vraag je aan zo iemand? Gelukkig is Ergo Phizmiz een waterval van speeksel en interessante verhalen en interviewt hij zich quasi zelf. Op het Klarafestival, ‘s werelds jongste in de lijn innoverende componisten ter wereld: Ergo Phizmiz.Woorden : Davy Dedecker

voor mijn werk. Het is het enige medium waar-mee ik 100% kan werken rond alles waarrond ik wil werken: muziek, collage, tekst, comedy. Radio is hét medium om geluidskunst te ma-ken zonder grenzen. Je hebt een groot canvas en er zijn geen regels. Momenteel ben ik ook erg geïnteresseerd in podcast, omdat daar het probleem van vast te zitten in een tijdspanne niet meer bestaat. Als artiest heb je dan een open perspectief van waar je stuk naartoe kan gaan.”

Gelijkgestemde zielen

Naast zijn radiowerk en composities werkt Ergo Phizmiz ook samen met mensen als Andy “The travelling mon-

goose” Dickinson en Vicki Bennett (People like us). “Vicki kwam op een dag bij me thuis, bond me vast en bleef me slaan tot ik akkoord ging om een oneindig aantal radiostukken en pla-ten met haar te maken. Maar gelukkig is ze wel leuk om mee te werken, vooral omdat we goed kunnen praten én hetzelfde gevoel voor humor hebben. Ik denk dat er zeker nog een hoop col-laboraties komen met haar, maar ik vraag me wel af welke richting het zal uitgaan. Ik ben het zelf eerlijk gezegd beu om met samples te wer-ken, dus het zal alleszins een andere vorm moe-ten aannemen. Vicki gaat waarschijnlijk meer samplen terwijl ik exclusief met instrumenten ga werken. Met Andy Dickinson maakte ik een aantal werken rond de band “The The”. Ze hadden een project opgestart genaamd “inter-pretations”. De naam zegt het zelf al: ze wilden interpretaties van hun werk ontvangen. Dus ik prutste wat met The Mongoose en stuurde hen onze versie van “The Whisperers” op. Na een aantal weken niks te horen bezochten we een concert van The The en blijkbaar waren ze weg van onze versie van hun song. Matt John-son van The The is een grootmeester in het songschrijven. Ik hou enorm van zijn delicate manier van schrijven. Dat is de reden waarom The Mongoose en ikzelf begonnen zijn met het uitwerken van twee albums vol covers en re-mixes van songs onder de naam Uutskebuuts-ke. Trouwens, Matt heeft heel recent toegezegd om de rol van God te spelen in mijn radiostuk

één simpele noot eruit te krijgen. Verder had ik twee taperecorders waarmee ik met meer-dere sporen opnam. Op mijn zestiende wilde ik een stand-upcomedian worden en begon ik te performen in het noorden van Engeland. Hoe langer ik me hiermee bezig hield, hoe meer die avonden resulteerden in bizarre monologen in plaats van comedy an sich. Neem dat alles sa-men en mix het met een hoop bizarre dromen en je komt bij “Sesmisarea”, een radiostuk over een alternatief universum.”

Of radio een belangrijk medium is voor Phizmiz hoeven we eigenlijk niet te vragen. Hij was al te horen op Channel 4, VPRO, WFMU, BBC en Resonance FM. Op het New Yorkse WFMU heeft hij zelfs zijn eigen programma,.Phuj Phactory. De liefde voor dat station is groot: “WFMU heeft mijn leven gered!”, aldus Phizmiz. “Ze waren de eersten die mijn muziek draaiden in 2001 en zijn nooit gestopt me te steunen. Sinds een paar jaar heb ik er ook mijn eigen radioshow en dat is subliem om te doen. WFMU is volgens mij het enige radiostation ter wereld dat gegarandeerd briljante en unieke dingen draait. En je krijgt er elke week een uur onvoorstelbaar goede calypso getrakteerd. Dat op zich is al een reden om ernaar te luisteren. Radio is over het algemeen enorm interessant


majer omdat hij constant met mijn perceptie van het concept poppenkast speelde, The Marx Brothers, Laurel & Hardy, Spike Milligan ... De lijst houdt is oneindig! Ik noem er nog een paar: Lewis Caroll, Edward Lear, Marcel Duchamp, Miles Davis, Janacek. Oké, ik ga stoppen.”

Terwijl Ergo Phizmiz stopt geven wij nog even mee dat twee van zijn ep’s nu uitkomen op Gargarin records als één lp. Het gaat om “Handmade in the monasteries of Nepal” en “Eloise my Dolly”.

Ergo Phizmiz zal buikschudden en componeren samen met Edding Kwartet tijdens het Klarafestival op 09/09.Het Klara festivalcentrum vindt u dit jaar in Brusselse Beursschou-wburg. Een volledige agenda is te vinden op www.klarafestival.be of www.beursschouwburg.be.

en travestieten. Het geluid en de muziek die je hoort in dat stuk komen uit dat ene zaadje. Veel werken komen dus vooral uit dingen die ik me op bepaalde momenten visualiseer. Ik probeer mijn werk nooit echt in woorden te omschrij-ven. Ik heb het wel geprobeerd, maar het houdt geen steek. Ik wil mezelf niet in een soort dui-venkot stoppen of werken met subcategorieën als “songwriter, radioplays, collages” etc. Ooit omschreef iemand mijn werk als “neoklassieke housemuziek”, maar daar heb ik hoegenaamd niets mee. Ik luister vooral naar heel oude mu-ziek. Invloeden heb ik dan weer met hopen. Ik reis enorm veel en verdiep mezelf graag in mixed media. Mijn helden zijn Paul Klee, die een onvergelijkbare visie heeft op de wereld, Erik Satie voor het feit dat hij constant dingen uitvond en kattenkwaad uithaalde, Jan Svank-

“The Faust Cycle”, verwacht je dus maar aan een dosis oorverwennerij.

Laurel & Hardy versus Gas-ton & Leo

Voor iemand wiens composities gaan van hilarische radio-opnames tot pure au-dionachtmerries, is het moeilijk om het

eigen werk te omschrijven. Phizmiz houdt niet van hokjes, dat staat buiten kijf. Zo zegt hij: “Om een voorbeeld te geven: “Zip” (een ko-misch stuk dat te beluisteren valt op ubuweb, nvdr.) is zo’n compositie die ik beginnen ma-ken ben toen ik een beeld in mijn hoofd had van een enorm vreemd psychotisch cabaret in een soort van tijdloze Weimarrepubliek vol apen


verandert zoals het leven zelf, “and fuck, man, life can be intense.”

Geloven jullie in geesten?Brian: Ik weet niet of ik in geesten geloof. Ik geloof eerder dat er men-sen bestaan die gevoelig zijn voor het paranormale en dat zij een soort van bewijs kunnen leveren dat er een connectie kan bestaan. Maar fuck, kunnen we echt zeggen dat geesten niet bestaan? Er is waarschijnlijk veel waar de mens gewoon geen toegang tot heeft. Dus ja, ik sta wel open voor het idee van geesten.

Maakt muziek je soms paranoïde?Brian: nee, doorgaans niet. Mis-schien onder bepaalde omstandig-heden tijdens een luistersessie, maar ik ben eerder nieuwsgierig dan para-noïde. Maar als er één genre is dat er in kan slagen om een bui van para-noia op te wekken, dan is het zonder twijfel de klassieke avant-garde.Brian: “The Blimp” van Captain Beefheart!

Starving Weirdo’s speelt 20 september in KC Netwerk, Aalst. www.kunstencentrumnetwerk.be

Wat deden jullie voor Starv-ing Weirdo’s?Brian: Voor Starving

Weirdo’s deed ik eigenlijk ongeveer hetzelfde als nu min Starving Weir-do’s. Dat betekent veel viersporen-experimenten, in de bossen wande-len, niet naar school gaan ...

Wat is jullie muzikale achtergrond?Brian: Ik heb een muzikale familie. Allemaal amandelkwekers in Cali-fornië. We spelen ook allemaal een instrument en kwamen vroeger vaak samen bij mijn opa om te jammen. Mijn grootvader was geëmigreerd uit Oakland tijdens de depressie en hij leerde mijn vader en ooms, naast drinken, ook de old-timey muziek spelen die hij had meegebracht van daar. Muziek heeft altijd al een voor-aanstaande positie gehad in mijn familie. Ik ben opgegroeid met een soort “ranchstylejambandvibe” en dat heeft uiteraard een grote invloed op me gehad.Merrick: Mijn vader was een rocker en had een homestudio waar hij elke dag overdubs zat in te spelen. Ik ben gitaar beginnen spelen in de middel-

bare school en later ben ik muziek gaan studeren, maar dat heb ik niet afgemaakt. Toen ik naar Humboldt verhuisde, ontmoette ik Brian waar-mee ik sindsdien muziek maak.

Hoe verloopt een gemiddelde Starving Weirdo’s-repetitie?Brian: “Bring a bunch of shit, set-up somewhere, set-up some mics (sometimes half-assed, sometimes with sincere effort), load a bowl, spark it, pass it, hit record and GO.”

Zoals veel mensen heb ik jullie muz-iek ontdekt via de mailorder Aquarius records uit San Francisco, die een van jullie eerste cd-r’s als geniaal bes-tempelden en dat ook mondiaal lieten weten. Hoe belangrijk is die zet van Aquarius geweest voor de band?Brian: Wellicht heel belangerijk. Zonder Aquarius zou niemand ooit onze muziek hebben gehoord. Mer-rick en Ik hebben ongeveer zes jaar samen muziek zitten maken zonder te denken dat er iemand ook maar een zier om zou geven. We dachten dat het te far-out was. Het was dus een grote verrassing om te ontdek-

ken dat onze muziek warm onthaald werd.Merrick: Aquarius doet echt zo-veel voor al de bands en muzieklief-hebbers overal. Het is ongelooflijk hoe ze het allemaal bijhouden. Niet enkel AQ, maar de hele DIY-scene, Root Strata, Jyrk ... hebben allemaal hun liefde verspreid. Dat is zo inspi-rerend. Het geeft je echt hopen ener-gie. De band zou zeker nog bestaan zonder die aandacht, maar de extra motivatie die je haalt uit feedback geeft je wel een duwtje in de rug.

Uit wat putten jullie verder nog inspi-ratie?Brian: Uit het alledaagse leven eigen-lijk. Zoals de evacuatie die je juist hebt meegemaakt, dat zou een inspiratie-bron voor mij kunnen zijn. De synth heb je al, je vervangt de stroom men-sen gewoon door een sporadische drumbeat, je voegt er nog wat feed-back aan toe en presto! Onze muziek is een beetje een verlenging van onze persoonlijkheid. We halen inspiratie uit zotte geluiden en de manier waar-op ze interageren. Soms is dat exta-tisch, soms heel puur. Mijn inspiratie

“LOAD A BOWL, SPARK IT, PASS IT, HIT RECORD AND GO”

Op hetzelfde moment dat ik mijn vragen voor het Californische out-there soundcombo Starving Weirdo’s op mail aan het zetten ben, is er een evacuatieoefening aan de gang in het nieuwe gerechtsgebouw. Vanuit het Ruishoofdkwartier is alles mooi te volgen. De honderden werknemers stromen als lange mensworsten door de twee uitgangen richting grasveld. Het alarmsignaal klinkt alsof er op het dak van het

grote glazen gedrocht een gigantische analoge synthesizer staat. Bespeeld door Mick Jagger, zoals in de soundtrack van Kenneth Angers “Invocation of my Demon Brother”, maar dan nog net iets minimaler. De ideale begeleiding dus voor een interview met Brian Pyle en Merrick McKinlay, het kernduo van de band. Woorden : Steve Marreyt


Twee Pogussen en een eRikm

KENNETH GABURO is een dode

Amerikaanse componist in wiens

oeuvre taal centraal staat: muziek

als taal en taal als muziek. Pogus Produc-

tions heeft twee van zijn composities op-

gediept. De eerste, “Maledetto” (1968), is

er een “for 7 virtuoso speakers”. Dat zijn

geen luidsprekers, maar mensen die pra-

ten, zij het soms vrij luid. Het werk maakt

deel uit van een groter geheel, “Lingua”,

en het plan van Gaburo was een vloek-

compositie te maken met de schroef als

metafoor. Uiteindelijk zijn tal van andere

onderwerpen in de tekst geslopen, waar-

van we u kunstmatige inseminatie niet

onthouden, maar het is vooral van tel dat

het eindproduct een wervelende a-capel-

latrip is geworden. Terwijl een centrale

spreker ingaat op elk denkbaar aspect van

de schroef, pingpongt een man-vrouw-

duo met commentaar, waarbij schutting-

taal niet vermeden wordt, en zorgen vier

extra stemmen voor verdere inkleding.

En ze doen dat allen inderdaad met de

nodige virtuositeit. Enige kennis van het

Engels is raadzaam, maar ook bij gebrek

daaraan biedt deze compositie met haar

uitgekiende structuur vol ingenieuze

klanken woordspelingen kwaliteitsvol

luistergenot.

“Antiphony VIII” (1984) voor percussie

en tape ademt somberheid uit. Op de

band horen we mensen zich uitspreken

over de gedachte dat de regering met

één simpele druk op de nucleaire knop

hun leven kan wegvegen en hen dus in

zekere zin als overbodig beschouwt. De

geuite gevoelens worden wonderwel ge-

refl ecteerd door de percussie, die varieert

van zenuwachtig geëxciteerd tot slepend

moedeloos. Jammer genoeg klinkt de

band soms wat te veel op de achtergrond

en is het niet altijd duidelijk wat er gezegd

wordt. Niettemin bedanken we Pogus

hartelijk voor deze plaat.

Ook veel stemmen op de tweede Pogus

van de dag: “love & lamentation” van SI-

MON WICKHAM-SMITH, een meneer die

we vooral kennen als kompaan van Ri-

chard Youngs. Religieus en ander gezang

en gepraat wordt geloopt en bewerkt met

slechte software of een antieke sampler.

Lange repetitieve stukken zijn het resul-

taat die voor de ene vervelend en voor de

andere bezwerend zullen zijn. Of beide,

want even niet op je hoede en je wordt

meegezogen door de zompige mantra’s

van gepitchshifte en getimestretchte

stemmen, terwijl een geheimzinnige,

onbestemde kracht je vinger van de stop-

toets weghoudt. En dat allemaal zonder

rare sigaretten.

ERIKM schijnt naar HDAD te neigen als

hij op een podium staat. Te oordelen naar

“Zufall”, een liveopname van hem met

saxofonist/klarinetist AKOSH S., kan dat

wel kloppen. eRikm scratcht erop los en

gooit daar nog eens 50 samples en loops

per minuut bovenop, zodat zijn kame-

raad vaak weinig ruimte rest. Hoewel zijn

blaasvaardigheid niet echt fenomenaal

is, krijg ik toch medelijden met de man.

Dat hoeft eigenlijk niet, want hij heeft zelf

de “montage” van de plaat gedaan. Ver-

moedelijk is hij dus wel tevreden met het

resultaat. Pas tegen het einde aan komt

eRikm wat tot rust en wordt een even-

wicht bereikt. Het zal de Rilatine zijn die

begint te werken.

KENNETH GABURO Lingua II: Maledetto / Antiphony VIII (Pogus Productions) ★★★★

SIMON WICKHAM-SMITH- love & lamentations (Po-gus Productions) ★★★1⁄2

ERIKM & AKOSH S. - Zufall (RONDA) ★★1⁄2

FolkHet titelloze debuut van SILVER SUMMIT

heeft alle karakteristieken die je van een

plaat op Language Of Stone zou verwach-

ten. Zoals labelbaas Greg Weeks in pro-

jecten als Espers en The Valerie Project

pastorale folk met een subtiele psyche-

delische kant tot grootse resultaten weet

te cultiveren, zo slaagt ook Silver Summit

erin om een unieke plaats in de folkwereld

te veroveren. Vanuit Brooklyn vermengt

het duo Sondra Sun-Odeon en David

Shawn Bosler traditionele folk met tal van

uitheemse invloeden waarbij bezwerende

stemmen en mantra-achtige teksten het

goede weer maken. Silver Summit lijkt in

zekere zin op een psychedelische variant

van Larkin Grimm, maar de eigen stem is

gelukkig uniek genoeg.

Op From A Window To A Wall kiest NOA

BABAYOF voor de traditionele aanpak

van singer-songwriters. De Israëlische

krijgt hulp van Katt Hernandez, Jesse

Sparhawk, Margareth Wienk, en Greg

en Jessica Weeks. Kortom, het huisper-

soneel in Weeks’ Hexham Head Studio

dat bijna voor elke release van Langu-

age of Stone opdraaft. Het resultaat ligt

dan ook in de lijn der verwachtingen.

From A Window To A Wall klinkt intiem,

maar Babayofs stem is net iets te alle-

daags om volledig te overtuigen.

Ook het Nieuw-Zeelandse PUMICE

werkt met folkelementen. De resultaten

zijn toch van een heel andere aard dan

de meeste initiatieven op het Language

Of Stonelabel. Stefan Neville timmert

sinds halfweg de jaren negentig aan de

weg en heeft intussen een lijvig oeuvre

bijeengespeeld als lofi knutselaar. Op

Quo toont Pumice bloedverwantschap

met Trumans Water, Guided By Voices

en Beatnik Filmstars. Neville heeft wel

meer oog voor psychedelica en hart-

verwarmende melodieën, elementen

die hij op uiteenlopende manieren uit-

werkt.

ERIC CHENAUX levert met Sloppy

Ground een intrigerend luisterwerk af.

De bard, die zijn tweede soloplaat op

het Canadese Constellationlabel uit-

brengt, laat zich bijstaan door viool,

melodica, elektrische banjo, contrabas

en drums, waardoor zijn mooie melo-

dieën een experimentele zijde krijgen.

Chenaux schippert tussen Bonnie Prin-

ce Billy, Dirty Projectors en Devendra

Banhart. In navolging van Arboretums

David Heumann komen af en toe uitge-

sponnen gitaarsolo’s naar boven.

KNIFE WORLD tapt uit een heel ander

vaatje. Jon F. Nielsen en Josh Jour-

ney Heinz maken sinds 2004 herrie die

live waarschijnlijk bijzonder energiek

overkomt, maar op een fysieke drager

context mist. Ook al rammelt het lekker

weg, je hoort Karp zonder de manie,

Revi

ews

Ivan KocevIvan Kocev is een van de vier sludgers in de Ma-cedonische band Potop en tevens de drijvende kracht achter de labels Hellmilitia en Fuck Yoga Records. Potop speelt op 18 september samen met Agents of Abhorrence in de Frontline in Gent, op 19 september op ZXZW in Tilburg en op 20 september in Vera in Groningen.

NO COMMENT - “DOWNSIDED” 7” (SLAPAHAM)De beste in lelijke hardcorepunk.

BRAINBOMBS - “BURNING HELL” LP (BLACKJACK)Uitgeklede, tranceachtige rock-’n-roll!

BURMESE - ALLES Burmese verlegt de grenzen van extre-

me muziek. Total Respect.

KING DIAMOND - “ABIGAIL” LP (ROADRUNNER)Extreem goed uitgedachte en uitge-voerde metal. Heel leuk.

CHARLES MANSON - “LIE: THE LOVE AND TERROR CULT” LP (ESP)Liedjes over het leven en zo.


Lightning Bolt zonder de gedrevenheid

en Fucking Champs zonder de aansteke-

lijke riffs. Dit titelloze kleinood blijft dus

steken in de goede intenties. Daar kan

ook de 3D-hoes en het in het vinyl geïn-

tegreerde 3D-brilletje weinig aan doen.

KAREN CONSTANCE en DYLAN NYOU-

KIS - de drijvende kracht achter het Cho-

colate Monklabel en het Colour Out Of

Spacefestival - zijn al een tijdje muzikaal

actief onder de noemer Blood Stereo,

maar The Magnetic Headache is na een

stapeltje cd-r’s en andere gelimiteerde

formaten hun eerste echte release. Het

schijfje is het auditieve gedeelte van

de gelijkaardige tentoonstelling die het

koppel in Berlijn organiseerde en geeft

een goed overzicht van de creatieve

invulling die Blood Stereo aan sound-

scapes kan geven. Tot zesmaal toe

laat Blood Stereo in hun noisy imborst

kijken. De ene keer werken ze met ver-

vormde stemmen, dan weer met hui-

veringwekkende industriële geluiden of

ander ongein. De spanning is constant

doch subtiel en de dreiging alomtegen-

woordig. -HvdL

SILVER SUMMIT – SILVER SUMMIT ★★★★1⁄2

NOA BABAYOF – FROM A WINDOW TO A WALL ★★1⁄2

PUMICE – QUO ★★★1⁄2

ERIC CHENAUX – Sloppy Ground ★★★1⁄2

KNIFE WORLD – Knife World ★★★

BLOOD STEREO – The Magnetic Headache ★★★★

IndianengrietenHeeft u dat soms ook, dat u zich afvraagt

of het de muziek zelf is die zo raar en

vervormd klinkt, of de slechte casset-

tespeler waardoor die rare phaserge-

luiden en nooit storende, wondermooie

ruis opduiken? Om daarna te beseffen

dat u eigenlijk naar een mp3 op uw iPod

luisterde.

IGNATZ bouwt met zijn nieuwe tape

gestaag verder aan een oeuvre dat lijkt

te bestaan uit dat vage gevoel. Op “The

Draft” is zijn unieke universum niets

veranderd: hij injecteert nog steeds de-

zelfde nieuwerwetse, elektronische ge-

luiden uit een verre herinnering in nog

oudere blues, gespeeld door nooit ge-

boren negers. En het klinkt nog steeds

even buitenaards en wondermooi bizar

als op de andere tapes, platen en cd-r’s.

Hier en daar valt er iets nieuws te ho-

ren: een overstuurde mondharmonica

hier, vreemde percussieve, tribale loops

daar, een stem die lager en meer gecra-

queleerd klinkt alsof de Ignatz van op I

(°1907) juist de 97 bereikt heeft (waar hij

op ‘I’ nog 69 klonk). Devens weet hoe

zichzelf te vernieuwen en bewijst meer

en meer dat het op het eerste gehoor

eendimensionale en uit duizenden her-

kenbare geluid veel genuanceerder is,

veel dieper lijkt dan ooit voor mogelijk

werd gehouden. Ignatz is een contra-

dictie in tijden van mp3’s, onthaasting,

cd-r-labels en iPhones. Bram Devens

leeft ergens anders, en toch ook nog

steeds hier en nu. Onthecht in het so-

nische vuil.

Zoals het noisehipsters uit Brooklyn

betaamt, brengt EXCEPTER minstens

twee à drie platen per jaar uit. Gelukkig

laat de groep de obligate 257 cd-r’s per

jaar vallen en houden ze hun niet-gebrol

voor de full albums. En wat meer is: hun

nieuwe album heeft een fantastische

titel: “Debt Dept”. Die plaat is op het

Animal Collectivelabel Paw Tracks ver-

schenen. Niet toevallig, de trage, crap-

py techno die ze maken is verwant aan

“Strawberry Jam” van AC, aan “Load

Blown” van Black Dice en aan het ge-

hele oeuvre van Gang Gang Dance (er

wordt wat afgedanst in de New Yorkse

underground, lijkt mij zo). Het grote

verschil: Excepter heeft pretentie, ze

noemen zich een “elektronische perfor-

mancegroep toegewijd (aan iets dat niet

bijster interessant is (nl))”, én hun num-

mers zijn politiek geëngageerd. Daar is

op zich uiteraard niets mis mee, buiten

het feit dat veel muziek zich compleet

belachelijk maakt door expliciet politiek

geëngageerd te wezen. Goed nieuws:

de lui omzeilen dat euvel,want Excepter

is vet! Alles is scheef aan de groep: de

vocals (Suicide, delay), de beats (crap-

py dubstep/techno), de synthesizers

(euhm... crappy Suicide!), de breaks

(acid folk), de teksten (‘KILL PEOPLE!’) ...

heel grappig allemaal, maar eigenlijk is

het ook wel ubercool en als de band op

dreef is, levert dat bijwijlen heel straffe

muziek op: psychedelische acidkarao-

kedubtechno van de bovenste plank.

“Debt Dept” zet de trage elektronische

waanzin verder van op Alternation en

Throne en is nu reeds mijn favoriete

Excepterplaat.

Hippies ... Not Not Fun heeft tegen-

woordig iets met hippies, eerst india-

nengrieten en nu een groep bestaande

uit ex-Jackie-O-Motherfuckerleden

met een plaat die “Mystic Induction”

heet. De plaat staat bol van spacerock,

freerockdrones en hopen improvisatie,

concreter: wahwahfuzzsolo’s, gewone

fuzzsolo’s en wahwahsolo’s (ook wat

freejazzgedrum). Waar sommige van dit

soort plaatjes in kabbelend, oeverloos

notengeneuk eindigen, bedwelmd door

hopen onwelvoeglijke substanties, daar

houdt ETERNAL TAPESTRY de span-

ningsopbouw goed in het oog: alles

blijft boeiend, de opname is fantastisch

en nergens wordt er richtingloos ge-

speeld, alles in dienst van de trip en de

spanningsboog, die onontbeerlijk is om

het spacegebrol interessant te houden

(en uiteraard ook in dienst van vrede en

liefde). Fijn spul. -NL

IGNATZ - The Draft Tape ★★★★

EXCEPTER - Debt Dept. ★★★★

ETERNAL TAPESTRY - Mystic Induction ★★★

Punk - Not so punk

Het bonnetje bij een lp voor gratis mp3-

downloads. Het is een fenomeen dat ik

nooit goed begrepen heb. Ik vraag me af

hoeveel mensen daar echt gebruik van

maken. De aanpak van BLANK DOGS

spreekt me dan meer aan. Op hun blog

is de lp “On two Sides” gewoon gratis

te downloaden met daarbij de vermel-

ding “payment is not required but feel

free to ‘donate’ at the link below”. Veel

logischer me dunkt. Niet dat het veel zal

opleveren, maar je kan je muziek op zijn

minst zelf in goede kwaliteit gratis aan

de mensen schenken. Dit alles ontdekte

ik pas nadat de lp in mijn platenkast

stond en, ondanks hun vrijgevigheid,

hoor je mij niet klagen over de aanschaf

van de echte drager. Blank Dogs is het

mooie bewijs dat de invloed van Joy

Division en Suicide niet enkel tot Britse

hipstermuziek hoeft te leiden. Met oude

drumcomputers, overstuurde gitaren,

deprimerende vocals, een vrij sterk ge-

voel voor melodie en een goeie dosis

lofi-ethiek, stijgt dit eenmansproject uit

boven het gros van opflakkerende punk,

lofi- & shitgazebands. Al enkele maan-

den op de markt, maar nog steeds toe

te voegen aan uw collectie.

In dezelfde kringen zwerft al een aantal

jaren een man rond onder de naam Jay

Lindsey. In en rond labels als Goner Re-

cords en In The Red al langer bekend

omwille van zijn garagepunkgroepen,

maar nu pas echt in het spotlicht getre-

den met zijn solovehikel JAY REATARD.

De man is net getekend door Matador

Records, dat in oktober een verzamelal-

bum uitbrengt van zijn singels uit 2008.

De singels uit 2006 en 2007 zijn nog

door In The Red op dubbel-lp uitgege-

ven onder de fantastische titel “Singles

06-07”. Voor al de mensen die zich de

moeite bespaard hebben de 7”-jacht te

volgen, is dit een fantastische en niet

eens zo dure oplossing. Vier kanten vol

heel melodieuze no-nonsense-loads-

of-nonsense-popliedjes. Heel nineties.

Heel dansbaar.

Aan de vrouwelijke kant van hetzelfde

spectrum waren wij nogal onder de

indruk van U.S. GIRLS op het uitste-

kende en kwaliteitsreleases schijtende

Siltbreezelabel. Reverbdrenched Bou-

doirpop in de lofihuisstijl en met covers

van The Kinks en The Boss (lees: Bruce

Springsteen). Denk ook aan een The

Raincoats die The Shaggs coveren om 6

uur ‘s morgens, na een zwaar feestje.

Voor wie liever bij het kampvuur kransen

blijft rijgen van om het even welk flora-

verschijnsel, zal aan “The Sun Splits

For... The Blind Swimmer” van KING

DARVES een fijne plaat hebben. Enkel

voorzien van een oldschoolbasstem,

een klassieke gitaar en songcrafttalent,

sprokkelde hij voor De Stijl Records tien

nummers bij elkaar die pas na meerdere

luisterbeurten langzaam hun geheimen

prijs geven. Niet direct een voor de

hand liggende release voor het label, en

tijdens zijn passage tijdens het festival

Oude Klanken, Nieuwe Geluiden begin

dit jaar door sommigen pijnlijk vergele-

ken met Crash Test Dummies. Niet ge-

heel onterecht, maar toch op zijn minst

het proberen waard. -SM

BLANK DOGS - On Two Sides (Troubleman Unlimi-ted) ★★★1⁄2

JAY REATARD - Singles 06-07 (In The Red) ★★★

U.S. GIRLS - Introducing (Siltbreeze) ★★★

KING DARVES - The Sun Splits For... The Blind Swimmer (De Stijl) ★★1⁄2

Noise - Nicht viel Neues

RUSSEL HASWELLS opvolger van

“Live Salvage”, namelijk “Second Live

Salvage” verzamelt op twee lp’s liveop-

names gedateerd tussen 2000 en 2007.

De promo daarvan kwam op cassette

uit, wat misschien een beter formaat

was geweest dan vinyl. Wandelend

door de stad met mijn walkman, waren

Haswells concerten vaak goeie sound-

tracks. Fysieke lappen noise die hier en

daar zwaar overstemd worden door het

aanwezige ongeïnteresseerde publiek ...

dat werkt wel als je met je Panosbroodje

langs de Graslei wandelt. Iets moeilijker

met twee vinyls, maar waarschijnlijk

ook genietbaar in de huiskamer, ten-

minste als je huisgenoten uit eten zijn

en je buren op vakantie.

Lieve MIYA MASAOKA,

Als u echt denkt mij te kunnen verras-

sen met een uur vogels, vliegtuigen en

cello, dan hebt u het goed mis. Daar

mogen ze bij uw label Solitary B dan an-

ders over denken, maar mij kunt u niet

dwingen om zoiets uit te luisteren. Het

mag dan al intelligent zijn, misschien te

intelligent voor mijn schamele plebs-

brein, na vijf minuten luisteren en vijf

minuten doorspoelen, heb ik er mooi

genoeg van, hoe “engaging” Norbert

Schnell van IRCAM het concept in de li-

ner notes ook mag vinden. Geef me dan

maar uw “While I was walking, I heard

a sound...” waarop u rare a-cappelladin-

gen heeft uitgewerkt voor drie koren en

negen solo’s. Daar word ik zweverig van

en dat vind ik leuk. En ik wil u bij deze

dan ook hartelijk bedanken met tweeën-

halve ster.

Met vriendelijke groeten,

- sm

RUSSEL HASSWELL - Second Live Salvage (eMego) ★★★

MIYA MASAOKA - For Birds, Planes & Cello (SOLI-TARY B) MIYA MASAOKA - While I was walking, I heard a sound... (SOLITARY B) ★★1⁄2


RUIS Verschijnt maandelijks,behalve in juli en augustus.

Ruis is een gratis uitgave van KRAAK vzw

OFFICEKRAAK vzwc/o RuisMolenaarsstraat 111 bus 669000 Gent BelgiumT/F : +32 92199143www.kraak.net [email protected]

REDACTIEHOOFDREDACTIE Steve MarreytEINDREDACTIE Sara Geens, Elisabeth CornilleREDACTIE Joeri Bruyninckx, Tommy Denys, Davy De Decker, Bert Dhondt, Dave Driesmans, Bart Gielis, Niels Latomme Sarah Kesenne, Hans van der Linden, Han Van den Hoof, Kenneth Vanhoutte, Mik Prims, Wouter SmeraldinaILLUSTRATIES & FOTOGRAFIE Bram Devens, Schrau-wen, Wouter SmeraldinaVERANTWOORDELIJKE UITGEVER Dave DriesmansVORMGEVING Dave Driesmans

GASTILLUSTRATOREN COVER: Matthew Palladino (US) woont en werkt in San Francisco en maakt collageachtige schilderijen vol grotestadsgeweld, porno en ontsnapte tijgers met veel honger. www.dumbstersf.com

Aurelia Lange (UK) maakt dromerige zwart-witteke-ningen met veel knip- en plakwerk aan. www.aurelialange.co.uk

Hendrik Hegray (F) maakt abstracte tekeningen die verwijzen naar 90s videogames, horrorfilms en ander duister kindertuinplezier. Hij geeft ook de Naziknife-zines uit en speelt bij enkele freenoisebands. myspace.com/superkasher

ABONNEMENTENEen abonnement kost 10 euro in België en 16 euro in Nederland. Een steunabonnement is 25 euro. Dit kan verkregen worden door het bedrag over te schrijven op rekening nummer 737-0200369-10 met mededeling “ruis abo” samen met je adres en het gewenste startnummer.

DISTRIBUTIEEen actuele lijst van distributiepunten is te vinden op www.kraak.net

DRUKRuis wordt gedrukt op gerecycleerd papier en met milieuvriendelijke inkt.

STEUNMet steun van de talloze vrijwilligers, adverteerders en de Vlaamse Gemeenschap

Agen

da

Colo

fon

ruis

20/09 Netwerk, AalstRelgious Knives (us), Gala Drop (pt)

20/09 kc Belgie, HasseltFatCat Festival met o.a.: Animal Collective (us), Sunroof (uk), Goodiepal (dk), Frigh-tened Rabbit uk),...

20/09 ZXZW, Tilburgmet o.a. Pelican (us), Nackt Insecten (uk), Sun Ra Arkestra (us), Glorior Belli (fr)...

20/09 Patronaat, HaarlemCastanets (us), Nick Castro & The Young Elders (us), Rusalnaia (us)

20/09 Democrazy, GentWire (uk)

21/09 Occii, AmsterdamReligious Knives (us), Gala Drop (pt), Nackt Inseckten (uk), Starving Weirdos (us)

21/09 ZXZW, Tilburgmet o.a. Wire (uk), Sun Ra Arkestra (us), Leslie Keffer (us), Vogue (b), Nick Castro (us), Burial Hex (us), Bunkur (nl), Peeeseye (us)...

22/09 Botanique, BrusselWire (uk), Duke Gerwood (uk)

23/09 Logos, GentMartin Tchiba (d)

24/09 SMAK, GentSun Ra Arkestra (us)

26/09 Occii, AmsterdamBlack Shape of Nexus (d), 78rpm (nl), Toner Low (nl)

26/09 Bunker, BrusselLSD March (jap), Starving Weirdos [us) Ignatz (b)

26/09 Bokal Royal, BrusselTemple of Bon Matin (us)

27/09 dB’s, UtrechtChops (uk), Two Minute Noodles (uk)

27/09 Kc Belgie, HasseltGlobe Unity Orchestra (d/uk/f)

03/10 Nijdrop, OpwijkSecret Chiefs 3 (us)

03/10 Vooruit, GentKiss The Anus of a Black Cat (b), Guapo (uk)

04/10 Worm, RotterdamSecret Chiefs 3 (us)

LSD MARCH tourt samen met Ignatz door europa

02/09 Belvédérè, NamenEnamblers (us), Naifu (b)

04-07/09 Ground3, Den Haago.a. Elephant Micah (us), The Locust (us)

04/09 L’écurie, BrusselElephant Micah (us)

04/09 La Compilothèque, BrusselLarkin Grimm (us), Fonovic (b)

04/09 Croxhapox, GentCian Nugent (ir), Glenn Jones (us)

05/09 Bokal Royal, BrusselPartwildhorsesmaneonbothsides (fr), Ignatz (b), R.O.T. (b)

05/09 kc Belgie, HasseltPeter Brötzmann (d), Toshinori Kondo (jp), Paal Nilssen-Love (no), Massimo Pupillo (it)

05/09 Patronaat, HaarlemElephant Micah (us)

05/09 Klarafestival, Beursschouw-burg, BrusselBl!ndman & Zodiak trio (b/d)

09/09 Boondael Kapel, BrusselLimpe Fuchs (de)

09/09 La Compilothèque, BrusselUton (fin), Jalkija (fin)

09/09 Klarafestival, Beursschouw-burg, BrusselErgo Phizmiz & Edding Kwartet (uk)

12/09 Recyclart, BrusselCatalogue (fr), Richard Pinhas (fr)

12/09 Vooruit, GentMelvins (us)

13/09 Schip, MolenbeekByron Westbrook (us), Frédéric Alstadt (fr)

13-28/09 Happy New Ears, Kortrijkmet o.a.: Esther Venrooy & Heleen Van Haegenborgh (b), Michel Henritzi (fr), Philip Jeck (uk), Pierre Bastien & Steve Arguelles (fr/uk)...

14/09 Atomium, BrusselDisco Kids: Pete Um (uk), Felix Kubin (d), Echokrank (d), Mandrill Smith-Humble-conk (uk)

16/09 Belvédérè, NamenDanny O’Really (uk), Delilah (aut), Raxi-nasky (b), Gura (b)

18/09 Bitterzoet, AmsterdamPonytail (us)

18/09 Frontline, GentPotop (mk), Agents of Abhorrence (au)

18/09 Botanique, BrusselGuapo (uk)

18-20/09 BUTFF, BredaB-movie, underground en trashfilmfestival met o.a. Batrider (nz), Hans Zimmerman (d/nl)...

19/09 Bunker, BrusselAluk Todolo (fr), Burial Hex (us)

19/09 Worm, RotterdamGay Against You (uk), DJ Pinchado (ar)

19/09 ZXZW, Tilburgmet o.a. Guapo (uk), Religious Knives (us), Adolf Butler (nl), Potop (mk)...

19-21/09 Kunstenfestival Can’art, Kuurnemet o.a.: Penguins Know Why (b), Zucchini Drive (b), Sylvester Anfang II (b)...

20/09 Scheld’apen, AntwerpenUltra Eczema, Commisar Hjuler en Mama Beer (ger), Roanbashi (ger), Pak (vs), Leslie Keffer (vs)

��

��

��

��

��

��

��

��

��

��

13

CONCERTEN THE FREQ_OUT ORCHESTRA, PHILIP JECK, SIMON FISHER TURNER & RAINIER LERICOLAIS, JACOB KIRKEGAARD, WILLIAM BASINSKI, ERIKM, MICHAEL GRAEVE, VALVE/MEMBRANCE, MACHINEFABRIEK & JEROEN VANDESANDE, MIEKE LAMBRIGTS, BAUDOUIN OOSTERLYNCK, ESTHER VENROOY & HELEEN VAN HAEGENBORGH, MICHEL HENRITZI, FREDERIK CROENE & TIMO VAN LUIJK, WALTER HUS, STEFAN PRINS & RICHARD BARRETT, PIERRE BASTIEN & STEVE ARGÜELLES

KLINKENDE STAD Freq_Out 7, Steve Roden, Jakob Kirkegaard, Hans Peter Kuhn, Clea Coudsi & Eric Herbin, Mieke Lambrigts, Walter Hus, Minoru Sato, eRikm, Michael Graeve, Sofia Bustorff, Ludo Engels, Stefaan Quix

SONOKIDS Juicy Panic, Gijs Gieskes, De Klankspeeltuin, Aifoon

AD_RUIS_HNE 8/8/08 5:52 PM Pagina 1

RUIS september 2009

Documents

Transcript of RUIS september 2009