Primavertoeven ‘Mijngelukzatnietin inhetpretpark … · Mantra’s...
1
dinsdag 12 augustus 2014 NL 2 ➜ Maandag Ondertussen op de camping | Dinsdag kampvuurverhaal | Woensdag Onderweg met de camper | Donderdag Ondertussen Op Vacansoleil-camping In- ternational in Castellane, een dorpje in de Provence, vieren veel mensen vakantie. Jeroen Schmale zoekt ze op. ONDERTUSSEN OP DE CAMPING Vacansoleil International In een hoekje van de cam- ping, direct achter het res- taurant, staat een oude Peu- geot 106 met een Grieks kenteken. Ooit moet het wa- gentje groen zijn geweest, maar dat weet het karretje dankzij enorme roestplek- ken uitstekend te verbergen. Het moet fantastisch zijn om in Griekenland te kamperen (kost geen fluit, altijd zon, zee immer in de buurt), dus waarom reis je als Griek in vredesnaam naar Frankrijk? We proberen in gesprek te komen met de man naast de auto, maar hij begrijpt niets van onze kalimerra’s; goe- dendag in het Grieks, vol- gens de Google-vertaalma- chine. Engels dan? Nope. Duits? Keine Ahnung. Frans wellicht? Mais oui! Onze Giorgos heet in werke- lijkheid Lionel en komt niet uit Athene of Thessaloniki, maar uit Grasse; op een uurtje rijden van Castellane. Hij is een dag op bezoek bij zijn ouders, die hier de hele zomer staan. Blijft de vraag; waarom rijdt Lionel in een Griekse auto? ,,Gekregen van een Griekse vriendin. Maar ik vond het niet de moeite om hem op een Frans kenteken over te zetten.’’ Begrijpelijk. Ik zei meteen: Ik laat je niet in de steek. Ik heb niet voor niets het jawoord gezegd. ,,Hoe ik me vandaag voel? Lekker. Dat komt omdat ik vanochtend muziek heb gemaakt. Het was een tijdje geleden. Ik speelde in Loïs Lane en daarvoor in allerlei punkband- jes. In 1987 was ik ongeveer 12 jaar popmu- zikant geweest met veel seks, drugs en rock- ’n-roll achter de kiezen. Ondanks het succes dat we hadden met Loïs Lane merkte ik dat ik steeds meer een onbestemd en onver- vuld gevoel kreeg. Ik dacht: ‘is dit nou alles?’. Een beetje het Henny Vrienten-ge- voel. Ik realiseerde me dat nog een gou- den plaat, een nog mooiere vriendin, nog meer gitaren of nog een hit het niet meer zouden doen voor mij, dat daar mijn geluk niet in zat. Dat was cho- querend, want tot dan toe was dat mijn focus geweest, mijn jongens- droom. Ik kwam in een soort identiteitscrisis terecht. Het speelde zich vooral vanbinnen af, maar soms praatte ik er met vrienden over. Wat is de betekenis van het leven? vroeg ik me af. Waar gaat het allemaal om? Wat is geluk? Op zoek Op een gegeven moment sprak ik een jon- gen die tegen me zei: ‘Jij zoekt God.’ En: ‘Je moet gaan mediteren.’ Ik had niets met God, ben atheïstisch opgevoed, maar toch ging ik op zoek. Ik startte met meditatie en begon te begrijpen wat die jongen bedoelde met ‘God’. Niet zozeer een God buiten jezelf, maar het goddelijke in jezelf. Dat deel dat nog heel is; gelukkig, vrij en liefdevol. Alles wat ik altijd buiten mezelf had gezocht, bleek vanbinnen te zitten. Bij Raja Yoga op de Haarlemmerdijk, waar ik ken- nismaakte met meditatie, leerde ik twee belang- rijke dingen. Ten eer- ste: je hebt gedach- ten. Maar je bent ze niet. Ik dacht: als ik niet mijn gedach- ten ben, mijn ego, wie ben ik dan wel? Ze leerden me ook dat als je uit je gedachten stapt, en ernaar kunt kijken als een toeschouwer, je vanzelf stil wordt vanbinnen. Je hoeft je geest dus niet stil te máken, je hoeft alleen maar te stoppen je met je ge- dachten te identificeren en ze in plaats daarvan als wolken aan de hemel voorbij te laten gaan. Dat ben ik gaan oefenen. Het was heel fijn. Ik heb 14 jaar lang als yogi in Amsterdam geleefd. 4.00 uur op, celibatair leven, vegeta- risch eten. Ik reisde vele malen door India en had contact met yogi’s en monniken van over de hele wereld. Ik leefde in die tijd van de royalty’s van nummers als Amsterdamned en My Best Friend. Na 4 jaar waren de royalty’s zo’n beetje op, ik moest ergens anders geld mee gaan verdienen. Toen ben ik gaan schrij- ven over mijn ervaringen in Ode - inmiddels The Optimist. In die periode merkte ik ook dat mensen mij als een nogal aparte figuur zagen. Ik dacht: als ik de boodschap van meditatie wil overbrengen, dan moet ik wat meer mens worden, wat normaler gaan doen. Ik ben weer gaan dansen, zingen, vrijen, lekker eten en muziek maken, maar bleef ook mediteren. En ik ging boeken schrijven: Spoedcursus verlichting, Verlicht leven, Het geheim van genialiteit en Stadsverlichting. Ik heb net mijn vijfde boek geschreven. Het heet Yogi Power en gaat over de wonderlijke en bijzondere mensen die ik tijdens mijn rei- zen in India ontmoette. Ik beschrijf die grote yogi’s, maar ook hún leermeesters, mensen als Vivekananda, Osho en Yogananda. Ik wilde de invloed beschrijven die de filosofieën van deze yogi’s op ons denken heeft gehad. En hoe het naar ons toe is gekomen, onder andere door The Beatles, die naar India gin- gen. Mantra’s Ik vertaal het ook naar: wat hebben we er nu, anno 2014 aan? Hoe kunnen we dit alles toe- passen in ons leven? Een van de dingen die ik tegenkwam - en dat is de reden dat ik van- ochtend met muziek bezig was - is dat yogi’s gebruikmaken van mantra’s. Een mantra is iets wat je eindeloos herhaalt. Bijvoorbeeld: ohm. Wat ik steeds beter begrijp, is dat de klanken van die mantra’s iets doen in je binnenste. De klank ohm, wordt wel gezegd, is de oerklank van het universum. Daaruit komt alles voort. Dus als jij ‘ohm’ zegt, dan roep je een bepaalde trilling, een fre- quentie op. Ik zoek altijd naar manie- ren om mensen tools te geven om het leven lichter te maken. Wat ik nu doe, is die oude mantra’s, die klanken, gebruiken in moderne muziek. Thuiskomen Ik wil met die muziek het land intrekken, waarbij mensen lekker achterover kunnen gaan zitten, in een hogere frequentie komen en daardoor bevattelijker worden voor intuï- tie, ingevingen en flowervaringen. Dat is wat ik iedereen gun. Het leven kan zoveel gemak- kelijker, zoveel meer vanuit flow. Zolang je je- zelf maar niet in de weg zit met al je gedach- ten en oordelen. Het zou mooi zijn als men- sen, wanneer ze deze muziek horen, het ge- voel krijgen dat ze niet meer hoeven te pus- hen en te stressen. Dat ze het gevoel krijgen dat ze thuiskomen.’ In de drukte van alledag rennen we onszelf weleens voorbij. Tijd om even te unpluggen. Het AD nodigt deze zomer veertien mensen uit voor een gesprek rond een denkbeeldig kampvuur. Met als eerste vraag: ‘hoe voelt u zich vandaag?’. Vandaag: Tijn Touber (54). Hij is muzikant en schrijver in Amsterdam. ELVIN POST ‘Mijn geluk zat niet in nog een gouden plaat of een mooiere vriendin’ Giorgos de Griek blijkt Lionel de Fransman FOTO MILAN RINCK dinsdag 12 augustus 2014 NL 3 Het is inmiddels al- weer de vijfde keer voor de familie Tho- massen uit Den Bosch. In resort Portaventura aan de Costa Brava is het goed uit te hou- den. Sterker nog, als het aan Noah (12) ligt gaan ze volgend jaar gewoon weer. ,,Ik kon de hele dag door het pretpark lopen,’’ zegt de tiener. Trots laat hij zijn all inclusive pret- parkpas zien. ,,We hebben ook wel andere dingen gedaan, maar dat park was toch wel het leuk- ste.’’ Zijn vader knikt instem- mend. ,,Je moet wat met die kinderen hè?’’ zegt hij. ,,We zijn ook een paar dagen naar het strand ge- weest en een dagje naar Barcelona. Beetje over de Ramblas slenteren en naar Camp Nou. We heb- ben ons daar prima ver- maakt.’’ Samen met zijn twee zoons en zijn vader en moeder zat Tommie 8 dagen in het resort bui- ten Salou. ,,Ik ben hart- stikke blij dat hun oma mee is, dan kan ik ook een beetje vakantie vieren.’’ Hans Jager (58) en Jannie Pattiasina (61) zien er uit alsof ze net terug zijn van een va- kantie in Noord-Afrika. Toch staan ze pas op het punt te vertrekken naar Tunesië. ,,Een neef van mij gaat trouwen,’’ zegt Jannie. ,,Hij is zelf half- Tunesisch en heeft daar een leuke vrouw gevon- den.’’ 6 van de 8 dagen in Tunesië gaan ze feestvie- ren. ,,Het wordt een heel traditionele bruiloft. Na- tuurlijk in de moskee, maar ook met een ham- mam en een prinsesach- tige trouwjurk, zo een met honderden pailletjes. Het wordt echt een bruiloft uit Duizend-en-een-nacht.’’ Hans gelooft het alle- maal, hij maakt zich het meest zorgen over de woestijnhitte. ,,Als wij aankomen barst het feest los in Djerba, dat ligt aan de zee. Daarna reist het hele bruiloftsgezelschap door naar Gabes. Ik ben heel benieuwd hoe wij het uit gaan houden, het is daar al 42 graden in de schaduw.’’ Een bruiloft in de woestijn VERTREK Schiphol | 18.30 uur AANKOMST Schiphol | 15.30 uur op de camping | Vrijdag kampvuurverhaal | Zaterdag Onderweg met de camper ONDERTUSSEN BIJ DE CAMPERGIRLS We hebben er een uurtje naar moeten zoeken, maar daar ligt ze dan: slane srdele. Het is de delicatesse van Dalmatië. ,,Wil je er maar eentje?’’ vraagt de verkoopster beteu- terd. ,,Neem een potje, die is ook in 10 secon- den leeg.’’ We houden het bij één rauw visje. Met haar lange nagels ritst de verkoopster het buikje open. Wij slokken het minuscule, op een ansjovis lijkende visje naar binnen. Als ze ziet dat we het hierbij willen laten, lacht de verkoop- ster. ,,Deze is gratis.’’ Aan ons valt niks te verdienen. Dat heeft ze allang gezien. Pot rauwe vis? Nee, eentje maar Prima vertoeven in het pretpark Twee AD-journalisten rij- den met een Volkswagen- busje uit 1969 door Europa. Lezers komen met leuke opdrachten voor de mei- den. Met veel humor pak- ken ze dit op. FOTO’S SHODY CAREMAN
Transcript of Primavertoeven ‘Mijngelukzatnietin inhetpretpark … · Mantra’s...
dinsdag 12 augustus 2014
NL
2
➜ Maandag Ondertussen op de camping |Dinsdag kampvuurverhaal |Woensdag Onderwegmet de camper |Donderdag Ondertussen
Op Vacansoleil-camping In-ternational in Castellane, eendorpje in de Provence, vierenveel mensen vakantie.Jeroen Schmale zoekt ze op.
ONDERTUSSEN OP DE CAMPING Vacansoleil International
In een hoekje van de cam-ping, direct achter het res-taurant, staat een oude Peu-geot 106met een Griekskenteken. Ooit moet het wa-gentje groen zijn geweest,maar dat weet het karretjedankzij enorme roestplek-
ken uitstekend te verbergen.Het moet fantastisch zijn omin Griekenland te kamperen(kost geen fluit, altijd zon,zee immer in de buurt), duswaarom reis je als Griek invredesnaam naar Frankrijk?We proberen in gesprek te
komenmet deman naast deauto, maar hij begrijpt nietsvan onze kalimerra’s; goe-dendag in het Grieks, vol-gens de Google-vertaalma-chine. Engels dan?Nope.Duits? Keine Ahnung. Franswellicht?Mais oui!
Onze Giorgos heet in werke-lijkheid Lionel en komt nietuit Athene of Thessaloniki,maar uit Grasse; op eenuurtje rijden van Castellane.Hij is een dag op bezoek bijzijn ouders, die hier de helezomer staan.
Blijft de vraag; waarom rijdtLionel in een Griekse auto?,,Gekregen van een Grieksevriendin. Maar ik vond hetniet demoeite om hem opeen Frans kenteken over tezetten.’’Begrijpelijk.
Ik zei meteen: Ik laatje niet in de steek.Ik heb niet voorniets het jawoord
gezegd.
,,Hoe ik me vandaag voel? Lekker. Dat komtomdat ik vanochtend muziek heb gemaakt.Het was een tijdje geleden. Ik speelde inLoïs Lane en daarvoor in allerlei punkband-jes. In 1987 was ik ongeveer 12 jaar popmu-zikant geweest met veel seks, drugs en rock-’n-roll achter de kiezen. Ondanks het succesdat we hadden met Loïs Lane merkte ik datik steeds meer een onbestemd en onver-vuld gevoel kreeg. Ik dacht: ‘is dit noualles?’. Een beetje het Henny Vrienten-ge-voel. Ik realiseerde me dat nog een gou-den plaat, een nog mooiere vriendin, nogmeer gitaren of nog een hit het nietmeer zouden doen voor mij, dat daarmijn geluk niet in zat. Dat was cho-querend, want tot dan toe was datmijn focus geweest, mijn jongens-
droom.Ik kwam in
een
soort identiteitscrisis terecht. Het speeldezich vooral vanbinnen af, maar soms praatteik er met vrienden over. Wat is de betekenisvan het leven? vroeg ik me af. Waar gaat hetallemaal om? Wat is geluk?
OpzoekOp een gegeven moment sprak ik een jon-gen die tegen me zei: ‘Jij zoekt God.’ En: ‘Jemoet gaan mediteren.’ Ik had niets metGod, ben atheïstisch opgevoed, maar tochging ik op zoek. Ik startte met meditatie enbegon te begrijpen wat die jongen bedoeldemet ‘God’. Niet zozeer een God buiten jezelf,maar het goddelijke in jezelf. Dat deel datnog heel is; gelukkig, vrij en liefdevol. Alleswat ik altijd buiten mezelf had gezocht,bleek vanbinnen te zitten. Bij Raja Yoga op
de Haarlemmerdijk, waar ik ken-nismaakte met meditatie,
leerde ik twee belang-rijke dingen. Ten eer-ste: je hebt gedach-ten. Maar je bent zeniet. Ik dacht: als ikniet mijn gedach-ten ben, mijn ego,wie ben ik danwel? Ze leerden meook dat als je uit jegedachten stapt, enernaar kunt kijkenals een toeschouwer,
je vanzelf stil wordtvanbinnen. Je hoeft je
geest dus niet stil temáken, je hoeft alleen maar te
stoppen je met je ge-dachten
te identificeren en ze in plaats daarvan alswolken aan de hemel voorbij te laten gaan.Dat ben ik gaan oefenen. Het was heel fijn.Ik heb 14 jaar lang als yogi in Amsterdam
geleefd. 4.00 uur op, celibatair leven, vegeta-risch eten. Ik reisde vele malen door India enhad contact met yogi’s en monniken van overde hele wereld. Ik leefde in die tijd van deroyalty’s van nummers als Amsterdamned enMy Best Friend. Na 4 jaar waren de royalty’szo’n beetje op, ik moest ergens anders geldmee gaan verdienen. Toen ben ik gaan schrij-ven over mijn ervaringen in Ode - inmiddelsThe Optimist.In die periode merkte ik ook dat mensen
mij als een nogal aparte figuur zagen. Ikdacht: als ik de boodschap van meditatie wiloverbrengen, dan moet ik wat meer mensworden, wat normaler gaan doen. Ik benweer gaan dansen, zingen, vrijen, lekker etenenmuziek maken, maar bleef ook mediteren.En ik ging boeken schrijven: Spoedcursusverlichting, Verlicht leven, Het geheim vangenialiteit en Stadsverlichting.Ik heb net mijn vijfde boek geschreven. Het
heet Yogi Power en gaat over de wonderlijkeen bijzondere mensen die ik tijdens mijn rei-zen in India ontmoette. Ik beschrijf die groteyogi’s, maar ook hún leermeesters, mensenals Vivekananda, Osho en Yogananda. Ikwilde de invloed beschrijven die de filosofieënvan deze yogi’s op ons denken heeft gehad.En hoe het naar ons toe is gekomen, onderandere door The Beatles, die naar India gin-gen.
Mantra’sIk vertaal het ook naar: wat hebben we er nu,anno 2014 aan? Hoe kunnen we dit alles toe-passen in ons leven? Een van de dingen dieik tegenkwam - en dat is de reden dat ik van-ochtend met muziek bezig was - is dat yogi’sgebruikmaken van mantra’s. Een mantra isiets wat je eindeloos herhaalt. Bijvoorbeeld:ohm. Wat ik steeds beter begrijp, is dat deklanken van die mantra’s iets doen in jebinnenste. De klank ohm, wordt welgezegd, is de oerklank van hetuniversum. Daaruitkomt
alles voort. Dus als jij ‘ohm’ zegt, danroep je een bepaalde trilling, een fre-quentie op. Ik zoek altijd naar manie-ren om mensen tools te geven om hetleven lichter te maken. Wat ik nu doe, isdie oude mantra’s, die klanken, gebruikenin moderne muziek.
ThuiskomenIk wil met die muziek het land intrekken,waarbij mensen lekker achterover kunnengaan zitten, in een hogere frequentie komenen daardoor bevattelijker worden voor intuï-tie, ingevingen en flowervaringen. Dat is watik iedereen gun. Het leven kan zoveel gemak-kelijker, zoveel meer vanuit flow. Zolang je je-zelf maar niet in de weg zit met al je gedach-ten en oordelen. Het zou mooi zijn als men-sen, wanneer ze deze muziek horen, het ge-voel krijgen dat ze niet meer hoeven te pus-hen en te stressen. Dat ze het gevoel krijgendat ze thuiskomen.’
In de drukte van alledag rennen we onszelf weleensvoorbij. Tijd om even te unpluggen. Het AD nodigt dezezomer veertien mensen uit voor een gesprek rond eendenkbeeldig kampvuur. Met als eerste vraag: ‘hoe voelt uzich vandaag?’. Vandaag: Tijn Touber (54). Hij is muzikanten schrijver in Amsterdam.ELVIN POST
‘Mijn geluk zat niet innog een gouden plaat ofeenmooiere vriendin’
GiorgosdeGriekblijktLioneldeFransman
FOTOMILANRINCK
dinsdag 12 augustus 2014
NL
3
Het is inmiddels al-weer de vijfde keervoor de familie Tho-massen uit Den Bosch.In resort Portaventuraaan de Costa Brava ishet goed uit te hou-den. Sterker nog, als hetaan Noah (12) ligt gaan zevolgend jaar gewoonweer. ,,Ik kon de hele dagdoor het pretpark lopen,’’zegt de tiener. Trots laathij zijn all inclusive pret-parkpas zien. ,,We hebbenook wel andere dingengedaan, maar dat parkwas toch wel het leuk-ste.’’
Zijn vader knikt instem-mend. ,,Je moet wat metdie kinderen hè?’’ zegt hij.,,We zijn ook een paardagen naar het strand ge-weest en een dagje naarBarcelona. Beetje over deRamblas slenteren ennaar Camp Nou. We heb-ben ons daar prima ver-maakt.’’Samenmet zijn tweezoons en zijn vader enmoeder zat Tommie8 dagen in het resort bui-ten Salou. ,,Ik ben hart-stikke blij dat hun omamee is, dan kan ik ook eenbeetje vakantie vieren.’’
Hans Jager (58) enJannie Pattiasina (61)zien er uit alsof ze netterug zijn van een va-kantie in Noord-Afrika.Toch staan ze pas op hetpunt te vertrekken naarTunesië. ,,Een neef vanmij gaat trouwen,’’ zegtJannie. ,,Hij is zelf half-Tunesisch en heeft daareen leuke vrouw gevon-den.’’ 6 van de 8 dagen inTunesië gaan ze feestvie-ren. ,,Het wordt een heeltraditionele bruiloft. Na-tuurlijk in demoskee,maar ookmet een ham-
mam en een prinsesach-tige trouwjurk, zo eenmethonderden pailletjes. Hetwordt echt een bruiloft uitDuizend-en-een-nacht.’’Hans gelooft het alle-maal, hij maakt zich hetmeest zorgen over dewoestijnhitte. ,,Als wijaankomen barst het feestlos in Djerba, dat ligt aande zee. Daarna reist hethele bruiloftsgezelschapdoor naar Gabes. Ik benheel benieuwd hoe wij hetuit gaan houden, het isdaar al 42 graden in deschaduw.’’
Een bruiloftin dewoestijn
VERTREKSchiphol | 18.30 uur
AANKOMSTSchiphol | 15.30 uur
op de camping |Vrijdag kampvuurverhaal |Zaterdag Onderwegmet de camper
ONDERTUSSEN BIJ DE CAMPERGIRLS
We hebben er eenuurtje naar moetenzoeken, maar daar ligtze dan: slane srdele.Het is de delicatessevan Dalmatië. ,,Wil je ermaar eentje?’’ vraagtde verkoopster beteu-
terd. ,,Neem een potje,die is ook in 10 secon-den leeg.’’ We houdenhet bij één rauw visje.Met haar lange nagelsritst de verkoopster hetbuikje open. Wij slokkenhet minuscule, op een
ansjovis lijkende visjenaar binnen. Als ze zietdat we het hierbij willenlaten, lacht de verkoop-ster. ,,Deze is gratis.’’Aan ons valt niks teverdienen. Dat heeft zeallang gezien.
Potrauwevis?Nee,eentjemaar
Prima vertoevenin het pretpark
Twee AD-journalisten rij-den met een Volkswagen-busje uit 1969 door Europa.Lezers komen met leukeopdrachten voor de mei-den. Met veel humor pak-ken ze dit op.
FOTO’SSHODYCAREMAN
