Jer. 31,31-34  — "Ik zal hun God zijn, en zij mijn volk"Er komen dagen – godsspraak van de Heer – dat Ik met Israël en Juda een nieuw verbond sluit; geen verbond zoals Ik met hun voorvaderen gesloten heb, toen Ik hen bij de hand nam om hen uit Egypte te leiden. Want dit verbond hebben zij verbroken hoewel Ik hun meester was – godsspraak van de Heer. Dit is het nieuwe verbond dat Ik in de toekomst met Israël sluit – godsspraak van de Heer: Ik schrijf mijn Wet in hun binnenste, Ik grif die in hun hart. Ik zal hun God zijn, en zij zullen mijn volk zijn. Dan zal niemand meer zijn medeburger onderrichten, noch tegen zijn broeder zeggen: `Leer de Heer kennen.” Want iedereen, groot en klein, kent Mij al – godsspraak van de Heer. Ik vergeef hun misstappen, Ik denk niet meer aan hun zonden.’

Hebr. 5,7-9 — "Hij heeft het lijden gehoorzaam geleerd"Broeders en zusters,In de dagen van zijn sterfelijk leven heeft Hij onder luid geroep en onder tranen gebeden en gesmeekt tot God, die Hem uit de dood kon redden. Na de doorstane angst is Hij verhoord. Hoewel Hij Gods Zoon was, heeft Hij in de school van het lijden gehoorzaamheid geleerd; en toen Hij tot de voleinding was gekomen, is Hij voor allen die Hem gehoorzamen, oorzaak geworden van eeuwige redding.

Joh. 12,20-33 — "Wie Mij wil dienen, zal Mij moeten volgen"Er waren ook Grieken onder de pelgrims die ter gelegenheid van het feest aan de eredienst kwamen deelnemen. Ze wendden zich tot Filippus, die afkomstig was uit Betsaïda in Galilea, met het verzoek: `We zouden Jezus willen ontmoeten.’ Filippus ging dit bespreken met Andreas en samen gingen ze toen de zaak aan Jezus voorleggen. Jezus gaf hun ten antwoord: `Het uur is gekomen dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt. Waarachtig, Ik verzeker jullie: als een graankorrel niet in de akkergrond sterft, blijft hij onvruchtbaar. Maar hij moet sterven, alleen dan brengt hij rijke vruchten voort. Wie zich aan zijn leven vastklampt, verliest het; maar wie zijn leven prijsgeeft in deze wereld, zal het behouden voor het eeuwige leven. Wie Mij wil dienen, zal Mij moeten volgen, en waar Ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn: wie Mij dient, zal erkenning vinden bij de Vader. Nu het zover is, is mijn ziel ontsteld. Zal Ik dan zeggen: `Vader, red Mij uit dit uur”? Nee, want juist daarom ben Ik gekomen: met het oog op dit uur. Vader, verheerlijk uw naam!’ Toen klonk er een stem uit de hemel: `Die heb Ik al verheerlijkt en ook nu zal Ik Hem verheerlijken.’ De mensen die hadden staan luisteren, dachten dat het gedonderd had. Maar sommigen zeiden: `Er heeft een engel tegen Hem gesproken.’ Jezus zei echter: `Niet voor Mij heeft die stem geklonken, maar voor u. Nu wordt het oordeel over deze wereld geveld, nu gaat de vorst van deze wereld onttroond worden. Ikzelf moet van de aarde omhoog geheven worden en zo haal Ik allen naar Mij toe.’ Hiermee kondigde Hij aan op welke manier Hij zou sterven.

5de zondag van de 40-dagentijd – B-jaar 2018

“De graankorrel in de aarde” 

Jer. 31,31-34 - Hebr. 5,7-9 - Joh. 12,20-33

‘PREEK VAN DE WEEK’Bezoek onze webstek: www.preekvandeweek.be – E-mail: info@preekvandeweek.be

Predikbroeders in woord en daadDominicanen in Vlaanderen

Als abonnee bij 'Preek van de week' kan u dit boek, voor de prijs van 25,95euro,

rechtstreek bestellen via de website van uitgeverij 'Halewijn' te Antwerpen. Bezoek onze website

De orde der dominicanen, ook gekend als predikbroeders of predikheren, bestaat in 2016 achthonderd jaar.Op vraag van de Vlaamse dominicanen heeft de faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KU Leuven een boek samengesteld waarin de recente geschiedenis van de dominicanen in Vlaanderen centraal staat. Onderzoekers van de faculteit hebben origineel werk verricht in verband met figuren en activiteiten die het Vlaamse dominicaanse leven in de twintigste eeuw karakteriseren.De rode draad in het boek is dan ook de verkondiging of prediking 'in woord en daad', die tot het wezen van het dominicaanse leven behoort. Of het nu gaat om spirituele, theologische, culturele, sociale of politieke kwesties, de dominicanen hebben, tot vandaag, steeds blijk gegeven van wat in hun motto 'Veritas' besloten ligt: ze zijn rusteloze Godzoekers die doorheen de tijd hun leven in dienst stellen van de steeds weer te ontdekken waarheid. De predikbroeders hebben op hun eigen wijze het verhaal van Dominicus gestalte gegeven in de geschiedenis van kerk en maatschappij in Vlaanderen. Hiervan wil dit boek een weerslag bieden.

Met bijdragen van Dries Bosschaert, Marcel Braekers, Mark De Caluwe, Bernard de Cock, Georges De Schrijver, Ignace D'hert, Leo Kenis, Mathijs Lamberigts, Anton Milh, Toon Osaer, Stephan van Erp, Dries Vanysacker en Sander Vloebergs.

Dominicus ontmoetenDominicus de gedreven prediker

Als abonnee bij 'Preek van de week' kan u dit boek, voor de prijs van 16,50euro,

rechtstreek bestellen via de website van uitgeverij 'Halewijn' te Antwerpen. Bezoek onze website

De Spaanse priester Dominicus stichtte achthonderd jaar geleden de Orde der Predikers, beter bekend als de dominicanen. Na een moeizaam begin groeide de Orde uit tot een invloedrijke internationale beweging van religieuze mannen en vrouwen, tot op de dag van vandaag.  In dit boek leren we Dominicus kennen als een gedreven prediker die voortdurend biddend en denkend contact hield met God. Tegelijk had hij oog voor de concrete noden en vragen die op zijn pad kwamen. Een heilige om na te leven. 

De auteur van het boek, Paul Dominikus Hellmeier (°1977, Landshut, Duitsland) trad in 1999 in bij de orde van de dominicanen. Van 2010 tot 2015 was hij werkzaam als docent middeleeuwse wijsbegeerte.Thans is hij rector van de Theatinerkerk in München en prior van het daaraan verbonden Dominicanenklooster.

Preek van de week“De graankorrel in de aarde"

Twee weken scheiden ons nog van Pasen. Maar de tocht naar het lege graf passeert langs Golgotha. Pasen is niet verkrijgbaar zonder Goede Vrijdag. Niet voor Jezus, niet voor de christen, voor niemand. En in de aanloop naar de Goede week staan de lezingen ook meer en meer in het teken van wat er te gebeuren staat. Laten we zeggen: de meditatie over het drama dat op komst is gaat reeds vooraf aan het gebeuren zelf.

Waarom moest Jezus op zo’n brutale manier uit de weg geruimd worden? Het blijft ons fascineren. Vermoedelijk heeft Jezus met zijn populariteit bij de massa weldegelijk beseft dat zijn optreden alleen maar kon leiden tot een volksopstand en tot een genocide door de Romeinen. De bevolking zuchtte immers onder de Romeinse bezetter en Jezus had grote maar wel valse verwachtingen gewekt bij de bevolking. Ze leefde in de verwachting dat hij hen van de Romeinen zou bevrijden.

De joodse religieuze leiders zaten ondertussen met de angst dat de toestand helemaal uit de hand zou lopen. Zo rond het paasfeest, met de vele pelgrims in Jeruzalem, was één vonk genoeg om de vlam in de pan te laten slaan. Net als Jezus vreesden zij het ergste. En daarom maakten ze de keuze: Jezus zou uit de weg geruimd worden. Want het was beter dat er één man zou omkomen dan dat heel het volk ten onder zou gaan. En die keuze kwam hen nog goed uit ook, want geliefd was Jezus bij de priesterkaste niet. Daarvoor had hij teveel op hun gevoelige tenen getrapt. Jezus schatte de toestand dus op dezelfde manier in als het milieu van de tempel. En ook zijn reactie liep volkomen parallel met deze van de religieuze leiders. Ook hij zag nog maar één manier om een volkerenmoord door de Romeinen te voorkomen. En dus heeft hij een radicale keuze gemaakt. Hij had kunnen afzien van zijn reis naar Jeruzalem. Hij heeft het niet gedaan. In Jeruzalem had hij kunnen ontsnappen, maar heeft het bewust niet gedaan. Hij had Judas Iskarioth van zijn idee om hem te verraden, kunnen afbrengen. Hij heeft het niet gedaan. Om een bloedbad te verhinderen heeft hij zichzelf laten ombrengen. Hij stierf een verschrikkelijke dood opdat anderen zouden leven. Met één zeer helder motief. Niemand heeft meer liefde dan wie zijn leven geeft voor zijn vrienden. Letterlijk, zeer concreet.

En zo belanden we bij een diepere dimensie, die vandaag in de tweede lezing wordt aangegeven. Hij heeft, aldus de Hebreeënbrief, “gehoorzaamheid geleerd in de school van het lijden”. Alle woorden in deze zin hebben hun belang.

Hij heeft op de eerste plaats 'gehoorzaamheid' geleerd. Zijn eigenzinnige interpretatie van Wet en Profeten, de grote ruimte die hij gaf aan armen en machteloze mensen, zijn afwijzing van elke eigenwaan, en zijn radicale opvordering van de diepste gezindheid van het mensenhart, moesten fataal op een gewelddadige clash uitdraaien. Hij heeft deze ultieme consequentie aanvaard. In die zin is hij 'gehoorzaam' geworden. Trouw aan zichzelf tot in het laatste uur.

Maar hij heeft die gehoorzaamheid moeten leren, zo staat er in diezelfde zin. Zij was hem niet zomaar als een gemakkelijk cadeau in de schoot geworpen. Jezus heeft moeten vechten met zichzelf; met zijn eigen twijfels, met zijn eigen angsten. In het evangelie van vandaag doet de gedachte aan zijn komende dood hem rillen van angst. “Mijn ziel is ten diepste ontsteld”, zo zegt hij. En de doodstrijd in Ghetsemane spreekt voor zichzelf.

Tenslotte, zegt de bewuste zin uit de Hebreeënbrief, heeft Jezus die gehoorzaamheid geleerd in de school van het lijden. Het lijden als leerschool. Durven wij deze woorden, met onze hedendaagse verheerlijking van de menselijke autonomie en de menselijke waardigheid, nog uitspreken? Is het

lijden dan niet iets wat we te allen prijze, met alle mogelijkheden die er in ons zijn, moeten bestrijden? Jezus zelf gebruikte het beste van zijn krachten om leed en pijn te bestrijden. En toen hij zelf voor zijn dood stond, smeekte hij dat de beker aan hem voorbij mocht gaan.

Maar dat neemt niet weg dat mensen op een bepaald moment onontkoombaar voor een lastige hoge berg komen te staan waarvan ze zich afvragen hoe ze daarover zullen geraken. Dan kan het lijden ook het effect hebben van een leerschool. Dan kan je enkel hopen dat je eruit komt als een ander mens. Dat je in die duisternis een diepere spiritualiteit ontwikkelt. Een diamant begint te schitteren als hij geslepen is. Goud is maar echt goud als het erts gesmolten is in hevig vuur. En brood kunnen we maar krijgen als het graan tussen de molenstenen is geplet tot bloem. En zo komen we tot een nog diepere dimensie: wie deze diepe spiritualiteit ontwikkelt, wordt als een graankorrel die in de aarde valt, die sterft en die honderdvoudig vruchten oplevert. Het lijden en de dood als transformatie. De graankorrel is verdwenen, maar hij leeft voort in de nieuwe stengels die groeien en bloeien en die de een weelderige oogst aankondigen.

Maar die kracht tot transformatie hebben we niet uit onszelf. In de evangelielezing van vandaag staat de Vader op de achtergrond. Hij is de garantie dat het met Jezus, en ook met zijn eigen Naam en faam, niet faliekant zal aflopen. En temidden van zijn angsten vraagt Jezus hem dat hij recht zou doen aan zijn naam van Vader. Dat hij die titel niet vergeefs draagt. En dan volgt bij Johannes een stem uit de hemel: “Ik heb hem verheerlijkt en ik zal hem opnieuw verheerlijken." Terecht draagt hij de naam 'Vader'. Een Vader die het altijd al heeft opgenomen voor zijn geliefde zoon en dat weer opnieuw zal doen, al lijken dat lijden en die dood zo zinloos.

Dat is Pasen. Een definitieve overwinning op de machten van dood en geweld, die Jezus en alle mensen met hem naar het lege ‘Niets’ willen trekken. Voor het tijdloze evangelie van Johannes is die overwinning er al, nog voor Jezus zijn stervensuur nadert. En nog voor wij die eindoverwinning zelf in ons leven ervaren.

@preekvdw