“ Vele ledematen, maar slechts één lichaam.

1 Kor.12,20

Heb je ooit een ontmoeting meegemaakt van heel bewust levende christenen? Heb je je ooit verdiept in het leven dat aan die gemeenschap

ten grondslag ligt?

Dan zul je gemerkt hebben dat zo’n gemeenschap samengesteld is uit mensen die daarin allemaal een

eigen plaats hebben. Sommigen hebben een gave om over geestelijke dingen te spreken en je ziel te

raken.

Anderen hebben een heel concrete dienstbaarheid en slagen er geweldig in te voorzien in noden en zorgen van mensen die

te lijden hebben. Weer anderen hebben zo´n bijzondere wijsheid dat ze je telkens nieuwe kracht geven in je geloof.

Sommigen hebben een talent om te organiseren of om voortrekker te zijn. Nog weer anderen hebben een bijzondere gevoeligheid om de mensen met wie ze in contact komen heel goed te begrijpen en troost te geven als ze dat nodig hebben.

Al die dingen merk je dan op. Maar wat je in zo’n levendige gemeenschap vooral waarneemt is die éne

geest waarvan iedereen doordrongen is en die er als het ware ‘in de lucht hangt’. Hij maakt van zo’n bijzondere

gemeenschap een geheel, één lichaam.

"Vele ledematen, maar slechts één lichaam."

Ook Paulus had te maken met heel levendige christelijke

gemeenschappen. Door zijn bijzondere manier van spreken

waren ze ontstaan.

Een daarvan was de jonge gemeenschap van Korinte. De

heilige Geest was daar niet zuinig geweest met het uitdelen van zijn

gaven of charisma’s, zoals ze worden genoemd. Integendeel, in die tijd kwamen heel bijzondere gaven naar voren, vanwege de

speciale roeping van de beginnende kerk.

Maar in die gemeenschap ontstond juist onder degenen die de vele gaven van de

heilige Geest hadden ontvangen, rivaliteit en verwarring.

Hij maakt duidelijk dat er een verscheidenheid bestaat aan charisma’s en diensten. Er zijn de charisma’s van de apostelen, de profeten, de leraren, maar er is maar één Heer van wie deze

gaven afkomstig zijn.

Het werd nodig om Paulus, die toen in

Efese was, om raad te vragen om

van hem meer duidelijkheid te krijgen. Paulus

aarzelde niet en gaf antwoord in

een van zijn buitengewoon

mooie brieven. Hij legt uit hoe deze

bijzondere genaden gebruikt moeten worden.

Hij zegt dat er in de gemeente mensen zijn die wonderen doen, genezingen verrichten. Er zijn anderen die een

bijzondere gave hebben om mensen bij te staan, en weer anderen om te besturen, zoals er ook mensen zijn die in talen kunnen spreken of deze weten te verstaan. Maar hij voegt eraan toe dat er maar één God is uit wie dit

alles voortkomt.

Al deze verschillende gaven zijn uitdrukkingen van één en dezelfde heilige Geest, die ze uitdeelt met de

bedoeling dat ze met elkaar in harmonie zijn en elkaar aanvullen.

Ze zijn er niet voor persoonlijk gewin en kunnen geen aanleiding zijn om te pronken. Ze zijn er niet om jezelf op de borst te kloppen, maar gegeven voor een gemeenschappelijk doel, namelijk de

opbouw van de gemeenschap. De bedoeling ervan is dienstbaar te zijn.

Ze mogen dus niet leiden tot rivaliteit of verwarring.

Paulus is van mening dat ieder

lid eigen capaciteiten heeft, eigen

talenten om in te zetten voor het

welzijn van allen. En ieder moet tevreden zijn met zijn eigen

talent.

Hij stelt de gemeenschap voor als een lichaam en vraagt

zich af: als het lichaam alleen maar

oog zou zijn, waar zou dan het gehoor blijven? En als

het helemaal oor zou zijn, waar zou dan de

reuk blijven? God heeft de ledematen elk een eigen plaats

gegeven in het lichaam, zoals Hij dat wilde. En als alles zou

bestaan uit alleen maar één lidmaat, waar zou dan het

lichaam blijven? Nee:

"Vele ledematen, maar slechts één lichaam."

Als iedereen verschillend is, kan iedereen een geschenk zijn voor de anderen, en daarmee zichzelf zijn en zijn eigen plan van God

realiseren in zijn of haar relatie met de anderen. Paulus ziet in de gemeenschap waarin de verschillende gaven functioneren een werkelijkheid waaraan hij een prachtige naam geeft: Christus

Feit is dat dit bijzondere lichaam dat gevormd wordt door de leden van de gemeenschap,

werkelijk het Lichaam is van Christus.

Christus leeft in zijn kerk, en de kerk is zijn lichaam. Bij de doop neemt de heilige Geest de gelovige op in Christus en wordt deze in de gemeenschap opgenomen. En daar zijn

allen Christus. Iedere scheiding is opgeheven, iedere discriminatie is overstegen.

"Vele ledematen, maar slechts één lichaam."

De leden van de christelijke

gemeenschap kunnen hun nieuwe manier van leven goed in

praktijk brengen als ze één lichaam vormen, dus wanneer ze onder

elkaar de eenheid realiseren. Het is een

eenheid die een verscheidenheid, een

veelvormigheid veronderstelt. Een

gemeenschap is geen dode massa, maar een levend organisme dat bestaat uit meerdere ledematen. Wanneer

christenen scheidingen

teweegbrengen doen ze het tegendeel van wat ze moeten doen.

“Vele ledematen, maar slechts één lichaam.”

Hoe kun je dit nieuwe Woord beleven dat de Schrift ons voorstelt?

Er is groot respect nodig voor de verschillende taken, gaven en talenten van de christelijke gemeenschap.

Je moet je hart openstellen voor heel die verscheidenheid

van rijkdommen van de kerk. Je moet niet

alleen openstaan voor de kleine

kerkgemeenschap die je bezoekt en die je

vertrouwd is, zoals de parochiegemeenschap

of de christelijke vereniging waarmee je verbonden bent, of de kerkelijke beweging waarvan je lid bent,

maar voor de universele kerk in haar

vele vormen en uitdrukkingen.

Dezelfde aandacht die je hebt voor

jouw lichaam, moet je hebben voor

ieder ander lid van het geestelijk lichaam. Voor

iedereen moet je achting koesteren

en doen wat jij kunt om het hun

mogelijk te maken nuttig te zijn voor de kerk op de best mogelijke manier.

Alles moet je als het jouwe beschouwen,

want je maakt deel uit van dit hele lichaam.

En denk niet dat wat God van jou wil op de plaats waar je bent, van weinig waarde is, hoe saai en gewoon je dagelijks werk ook moge

lijken. We behoren allemaal toe aan een en hetzelfde lichaam. En als lidmaat

daarvan heeft ieder vanuit zijn plaats die God voor hem of haar heeft gekozen, deel aan de activiteit van heel het lichaam.

Van wezenlijk belang is dat je het charisma bezit dat alle andere charisma’s overtreft, zoals Paulus zegt. Dat is de liefde. Liefde

voor iedere mens die je ontmoet, liefde voor alle mensen op aarde. Door de liefde, door de wederzijdse liefde kunnen vele

ledematen één lichaam zijn.

“Parola di Vita”, pubblicazione mensile del Movimento dei Focolari.Testo di: Chiara Lubich del gen. 1981

Grafica di Anna Lollo in collaborazione con don Placido D’Omina (Sicilia - Italia)