Piet den Boer bij hem thuis inGeel: ‘Je hebt als voetbalclubeen veel grotere opdracht danalleen maar voetbalclub te zijn.’

Vijf jaar geleden nam Pietden Boer ondergetekendemee naar Marieke Vervoortthuis in Diest. Toen onbe -kend, vandaag gevierdolympisch kampioene. De Paralympics in Londenmaakten van 2012 het jaarvan de rolstoelatlete, haarlevensverhaal van deEuropacupwinnaar eenenthousiast ambassadeurvoor meer hart in de sport.DOOR JAN HAUSPIE - BEELD: IMAGEGLOBE

Hé, Piet!” Piet is Piet den Boeren hij wordt uitbundig be-groet door een breed lachen-de man die halt houdt aan onstafeltje. Het lijkt wel of ze el-

kaar al jaren kennen. Wanneer hij weer isverdwenen, zweert Piet bij hoog en bij laagdat dit niet zo is. Hij lacht: “Ik heb hem ookecht niet ingehuurd, hoor.” �

WWW.SPORTMAGAZINE.BE 09/01/13 SPORT VOETBAL 47

REPORTAGE

het sociale engagement van Piet den Boer

een stukje ‘Voetbal is ook:

warmte’

Al bijna vijfentwintig jaar houden men-sen halt aan de tafeltjes waaraan hij zit. Datkomt omdat Piet den Boer zich op 11 mei1988 tijdens de finale van ECII tegen Ajaxin het collectieve voetbalgeheugen kopte.“Vergeet niet”, zegt hij, “dat KV Mechelenuniek is geweest in het Belgische voetbal.We waren een plattelandsclubje dat twee jaarna elkaar niet verloor in de Europacup. Ietswaar elke club trots op zou zijn. Ik kom nogaltijd mensen tegen die erover beginnen. Dandenk ik: wij hebben toch zoveel betekendvoor België. Ik zal altijd Piet den Boer vanMechelen blijven. Als ik daarvan gebruik-maak om mensen die het stukken mindergoed hebben iets leuks aan te bieden, is datnou zoveel moeite? Nee, toch?”Zijn sociale engagement is de reden waar-

om we op deze mooie middag bij de lunchhebben afgesproken. Mechelen is aan zijn velblijven plakken. De club, maar ook de stad.Hij kan er maar niet los van komen. In veelvan wat hij doet blijft Mechelen een promi-nente plaats innemen. Dat begon zo’n jaar oftien geleden, met de redding van KV Meche-len na de vereffening in 2003. Samen met FiVanhoof en Mark Uytterhoevenwerd hijeen van de boegbeelden van een breed gedra-

gen supportersactie die de club hielp te over-leven. Hij leerde daarna in Nederland het ge-handicaptenvoetbal kennen en vond hierin deinspiratie voor zijn eigen Football Kick-Off.Hij werd ambassadeur van de vzw MechelseHattrick dat de sociale integratieprojectenvan KV en Racing Mechelen overkoepelt.En hij stond mee aan de wieg van Foundation1904, een initiatief van oud-spelers en sym-pathisanten van KV en Racing dat fondsenwerft om zowel de sociale projecten als hetgehandicaptenvoetbal - of G-voetbal - vanbeide Mechelse clubs een duwtje in de rug tegeven.

Voetballer als idoolEen jaar later overleed Luc Leys. Zijn

maatje bij de Foundation, als speler een leef-

tijdgenoot in de spits bij Racing. “Dan denkik: hoe kan dat nou? Zolang ik voorzitter ben,zal de Fair Play Cup op mijn G-toernooi zijnnaam dragen. En mevrouw Leys zal elk jaarworden uitgenodigd. Doe ik daarmee ietsspeciaals? Neen, maar het creëert wel eenstukje warmte. Want dat is voetbal ook: een

stuk warmte. Misschien is het te prijzig ge-worden voor veel mensen, maar als je wat te-rug kan doen: grijp dan die kans. Zoals RafWillemshet altijd zegt: als je van dertigwerklozen stewards kunt maken, heb je der-tig mensen weer kracht gegeven. Die taakhebben bestuurders, spelers en trainers ook.Mechelen was vroeger een club waarin ieder-een elkaar kende. De terreinknecht was evenbelangrijk als een speler. Als je die lijn vol-houdt, kom je als club het verst. Misschienben ik nu wat te optimistisch, maar ik geloofecht dat het werkt.”Via het Mechelse gehandicaptenvoetbal

kreeg hij het ambassadeurschap van SpecialOlympics aangeboden. “Ik kwam er in con-tact met mensen die ontzettend mooi werkleveren. In 2014 worden de Special Oly-

mics (voor mensen met een verstandelijkehandicap en dus niet te verwarren met deParalympics, nvdr) in Antwerpen georgani-seerd. Dan denk ik: laten we die mensen on-der de aandacht brengen. Wij mogen zó ge-lukkig zijn dat we gezond zijn. In het voet-bal hebben we al helemaal een goed leven.Als voetballer ben je van veel mensen hetidool. Van mensen die naar je opkijken endie je blij kan maken met iets kleins. Dat be-tekent dus dat je als voetballer ook heel veelkan betekenen buiten het veld. Dat je demacht hebt om er iemand weer bovenop tehelpen. Ga met voetballers op bezoek op dekinderkankerafdeling in een ziekenhuis enje weet niet wat je ziet. Voor die kinderenbetekent dat een hele upgrade in hun leven.Met een bedrijf een dagje bejaarden verzor-gen of daklozen te eten geven. Doe je daniets verkeerd? Nee, je doet iets voor de sa-menleving. Je hoeft er niet mee te koop telopen, maar ik weet dat je er een goed ge-voel van krijgt. Je gaat er ook op een anderemanier door leven.”

Scoren naast het veldBehalve dat hij zich graag voor de kar

van het goede doel laat spannen, stamptDen Boer ook zelf initiatieven uit de grond.Zoals de Football Kick-Off, samen met dePro League en Open Stadion, waarvoor hijdit jaar dankzij Steven Martens bij devierde editie zal worden beloond met demedewerking van de voetbalbond. Zoalsde Foundation ook, waarmee hij elk jaareen grootse gala-avond in elkaar steektwaarvan de opbrengst wordt verdeeld on-der Special Olympics, Hattrick, het Me-

�

REPORTAGE

48 09/01/13 SPORT VOETBAL WWW.SPORTMAGAZINE.BE

“Ik zal altijd Piet den Boer van Mechelenblijven. Als ik daarvan gebruikmaakom mensen die het stukken mindergoed hebben iets leuks aan te bieden,is dat nou zoveel moeite?”

REP

OR

TER

S

Met KV Mechelen als winnaar van de Europese beker v

oor bekerwinnaars in 1988.

U herkent onder andere ook Graeme Rutjes, John Cord

ier, Lei Clijsters en Marc Emmers.

chelse G-voetbal en Barts Weg. Eregast af-gelopen herfst was Jos Mannaerts, in1952 Belgisch topschutter in het groen-witte Racingshirt. Twee weken later gaf de89-jarige spits de geest. “We hebben mijn-heer Mannaerts - wijlenmijnheer Manna-erts, ik krijg er nog altijd kippenvel van -toen in de bloemen gezet. Van zijn dochterhoorde ik dat we hem een van de mooistedagen van zijn leven hebben bezorgd. Endat kost heeft toch geen miljoenen gekost?Je moet alleen ideeën hebben. Je kan zo-veel leuke dingen doen als club. Scoren opandere terreinen dan op het voetbalveld. Jehebt als voetbalclub een veel grotere op-dracht dan alleen maar voetbalclub te zijn.”Van alles komt er nu op hem af waarvan

hij het bestaan nooit vermoedde. Voetbalvoor mensen met een prothese, voor autis-tische kinderen ook. En allemaal weten zehem te vinden. “Ik heb buitengewoon veelrespect voor de mensen die zich daar vrij-willig voor inzetten. Als zij niets doen, ge-beurt er niets. Dat is ook mijn mentaliteitaltijd een beetje geweest. Ik heb als voet-baller altijd moeten knokken voor mijnplaatsie. Mijn stijl was niet grandioos,maar ik schopte ze er wel in en als ik op de

bank zat, knokte ikterug. Net die juistemomenten aanraken om mensen gelukkigte maken: misschien zit het een beetje inmijn aard.“Onlangs zag ik bij Nike een uitspraak

hangen van Michael Jordan: some peoplewant it to happen, some wish it would hap-pen, others make it happen. Waarschijnlijkbehoor ik tot die laatste categorie. Een neeheb je, een ja kan je krijgen. Ik zal best

mijn hoofd wel eens sto-ten, daar hou ik rekening mee. Maar iets alsde Foundation hoort gewoon thuis in onzemaatschappij. Bedrijven zeggen steeds va-ker een stukje sponsoring af, maar willenzich wel engageren voor iets wat goed isvoor de mensen. In plaats van geld te stor-ten zijn ze meer dan vroeger bereid twintigvrijwilligers te sturen die de handen uit demouwen steken en daarmee zelf ook aanhet denken worden gezet.”

Eén meter negentigPiet den Boer valt voor het eerst stil. Be-

ducht om arrogant te klinken. “Vergeet niet:zonder al die mensen om me heen zou ik hetniet kunnen. Alleen, er moet er eentje zijn diezijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Ik beneen meter negentig, dat is een voordeel mis-schien.”De vraag was wanneer het virus der on-

baatzuchtigheid hem definitief te pakkenkreeg. “Ik heb natuurlijk Marieke leren ken-

WWW.SPORTMAGAZINE.BE 09/01/13 SPORT VOETBAL 49

HET VERHAAL VAN ZENNPiet den Boerwerkte voor de vermogens-bank Corluy toen die zeven jaar geleden werdovergenomen door ABN AMRO. Daar is hij senior accountmanager. In die periode kwamhij toevallig in contact met de ouders van Marieke Vervoort. Toen hij hen eens vroegwie dat meisje op de foto aan de muur was,kreeg hij het verhaal van hun dochter te ho-ren, die in 2006 in Lausanne wereldkampioe-ne in het triatlon voor mindervaliden was ge-worden. Ze vertelden hem ook over haar gro-te meisjesdroom: deelnemen aan de moeder

aller triatlons, de Iron Man op Ha-waï. En over de kosten die de reali-satie van die droom in de weg ston-den. Den Boer maakte een presen-tatie voor ABN AMRO en kreeg hetvoor elkaar dat de bank Mariekesrace naar Hawaï sponsorde. Pasnadat hij haar dossier intern hadverdedigd, begin 2007, leerde hijhaar ook persoonlijk kennen. De

vonk sloeg over en sindsdien laat hij haar nietmeer los. Hij werd haar sportieve peter, mental coach Lieve Bullens haar meter.“Een van de vele mooie verhalen is dat vanMarieke haar hond”, vertelt hij. “Na de Iron-man van Hawaï zat ze op een dieptepunt. Je zag haar zó achteruit gaan, ze dacht zelfsaan euthanasie. Toen ging mijn hond dood.Ik wilde een nieuwe en reed langs een boer-derij waar ik een bordje zag: labradors tekoop. Ik dacht: ik ga eens kijken. Hadden zedaar een nestje van acht labradors. Ik hielder eentje in optie en belde Marieke. Ik heb ietsvoor jou, zei ik, kom eens kijken. De eerstehond die naar haar toe kwam, was Zenn. Een zusje van mijn hond. Het was liefde ophet eerste gezicht. Ze heeft hem vervolgenszelf opgeleid tot een geleidehond en dat heefter haar weer helemaal bovenop geholpen.Daar ben ik heilig van overtuigd. En dan wintze de Olympische Spelen. Ongelooflijk verhaal, toch?”

�

REP

OR

TER

S

IMAG

EGLO

BE

GF

GF

Den Boer stampte FootballKick-Off uit de grond, eentoernooi voor personen meteen handicap.

Den Boer vijf jaar geleden met MariekeVervoort. Hij werd haar sportieve peter.Onder: Vervoort won goud en zilver opde Paralympics in Londen.

nen”, zegt hij. “Zij is een voorbeeld op zich.Marieke verspreidt de boodschap nu ook: datzij als sporters óók top zijn. Ik ben onder deindruk van het plezier en de instelling van diegasten. Maar ook van de mensen die zich zoinspannen om dit allemaal mogelijk te makenen voor wie het toch wat moeilijker binnen-komen is dan voor een bekende naam. Zijhebben nood aan iemand die deuren opent enhun boodschap enthousiast verkoopt. En in-derdaad, dan gebruik ik mijn naam een beetjeom mensen die wat bekender zijn op te roe-pen andere mensen te helpen. Gewoon, om-dat wij daartoe de mogelijkheid hebben.”Of er iets van een wereldverbeteraar in

hem schuilt? Hij schudt heftig het hoofd.“Nee, nee. Het gaat erom te proberen mensenmee te krijgen in een leuk idee. Als een colle-ga van mij vrijaf neemt om een dag mee tehelpen op de Football Kick-Off en die zegtme achteraf: ‘Piet, bedankt, volgend jaar benik er weer bij.’ Wat moet je nog meer dan?Ben ik dan een wereldverbeteraar? Nee, ikheb gewoon een leuk idee. We kunnen maaroverleven als we met z’n allen op een norma-le manier met elkaar omgaan. Je ziet tegen-woordig steeds vaker dat de verschillen tus-sen mensen worden benadrukt, maar je zal ertoch samen uit moeten komen. Het klinktmisschien wat filosofisch, maar samen sta jesterker dan alleen.”Net daarom ook treft het hem zo diep wan-

neer iemand hem ontvalt. Enkele dagen voorKerstmis stapte charmezangerTony Caba-nauit het leven. Een bondgenoot van het eer-ste uur. “Een vent met een groot hart die er albij was op mijn eerste G-toernooi en die ookop het laatste gala van de Foundation de helezaal weer op zijn kop kreeg. Hoe die de men-sen op de tafels kreeg... Ongelooflijk! Zijnoverlijden heeft me een rotte kerst bezorgd.Ik heb aan hem een goede vriend verloren.”

Knoop in je zakdoekBeroepshalve gaat hij als accountmanager

om met het geld van vermogende mensen.Groter kan de paradox met zijn liefdadigheidtoch niet zijn? “Maar je hebt elkaar wel no-dig. Ik merk aan mensen die het goed hebbendat ze open staan voor zulke dingen. Ookmijn cliënten en mijn collega’s bij de bank.Kom ik weer bij het begrip ‘samen’. Je hebtmekaar allemaal nodig. Het is vooral dat jenadenkt en bewust bent: ik heb het misschiennet iets beter dan een ander. Ik ben nu 54.Mijn beste vriend bij Feyenoord heeft paseen openhartoperatie ondergaan. Je hoortniets anders: die heeft kanker, die overlijdt.

Dan denk ik: kijk om je heen! Laat je hartspreken! Ga eens een halve dag in zo’n tehuiszitten, dan zie je wat er aan de hand is. Veelmensen verstoppen dat. Sluiten hun ogen er-voor. Van zodra ze het accepteren, weet ikzeker dat ze het virus niet meer kwijtraken.”Een lange stilte valt. “Soms heb ik van die

dromen”, fluistert hij en vertelt over Knoopin je zakdoek, een spelprogramma op de Ne-derlandse televisie waarin verstandelijk be-perkte mensen het tegen elkaar opnemen enwat één keer per jaar uitmondt in het KnoopGala, gepresenteerd door Paul de Leeuw.Toen Marieke onlangs haar opwachtingmaakte in Manneke Paul bij VTM, interpel-leerde hij de programmamaker over zijndroom. Die had daar wel oren naar.“We moeten beseffen dat er mensen zijn

die het minder goed hebben dan wij, maardoor hun wilskracht toch ver geraken. Ikweet dat veel voetbalclubs en andere sport-verenigingen hier goed mee bezig zijn. Al-leen geniet het nog te weinig bekendheid.” Na haar triomf op de Paralympics gaf Ma-

rieke de aftrap van RC Genk-KV Mechelen.De rode loper werd voor haar uitgerold. Let-terlijk. Genietend van de ovatie bewoog zehaar rolstoel naar de middenstip. Piet denBoer trekt een bedenkelijk grimas. “Er zijnzoveel leuke dingen te bedenken. Je zou despelers voor de aftrap met G-voetballers hetveld kunnen laten opkomen, zoals nu al ge-beurt met kinderen. Waar ik het dan moeilijkmee heb, zijn mensen die zeggen: het bescha-digt mijn veld. Of: het hoort niet bij de con-centratie. Pas op, ik héb dat meegemaakt.Dan word ik koppig en daar ga ik dan tegenknokken, want dat begrijp ik niet.”

Gala in ManchesterDat doelpunt toch. “Ik heb het geluk gehad

dat ik scoorde in die finale. Ik heb ook het ge-luk gehad dat ik de familie van John Cor-dierheb leren kennen. Ik ben blij dat ik zijnkinderen nog altijd zie. Mevrouw Cordier ismijn idool.”De kopbal leverde hem ook zijn transfer

naar de Franse topclub Bordeaux op. Hijspeelde er één seizoen en trok dan samen metJesper Olsen, de Deense international dieeerder uitkwam voor Ajax en ManchesterUnited, naar Caen. “Door hem ontdekte ikook hoe het in Engeland leeft. Eén keer perjaar keerde hij terug naar Manchester. Orga-niseerden ze daar een gala. Alle spelersvrou-wen waren er, alle clubpersoonlijkheden, allesponsors. Allemaal in black tie. En dan werddaar een grote som geld opgehaald. Ik dacht:ligt dit nou aan Engeland of kunnen wij ditook? Die uitdaging ben ik aangegaan in Me-chelen, met de twee clubs samen zelfs. Het isnog altijd mijn ideaal om een groot platformte creëren waarin je ook de stad meekrijgt ende kamer van koophandel. De Foundationmoet een uitstralingsproject worden dat ookandere steden kunnen overnemen.”Hij rondt af met zijn mantra. “Alleen kom

je er niet. Zelfs als bedrijfsleider of zaakvoer-der heb je mensen nodig. Met een team be-reik je ontzettend veel. Dat is in de sport zo,dat is in de zakenwereld zo. Ik kan daar urenover vertellen en enthousiast worden. Ik blijferbij: de kracht van een team die ik bij Me-chelen heb ervaren en die ons zo ver heeft ge-bracht, is de leidraad gebleven in mijn le-ven.” �

�

REPORTAGE

50 09/01/13 SPORT VOETBAL WWW.SPORTMAGAZINE.BE

PIET DEN BOER•Geboren op 17 maart 1958 in Rotterdam.

•Gevoetbald bij Excelsior (1981/82), KV Mechelen (1982/89), Girondins de Bordeaux (1989/90), SM Caen(1990/91) en FC Tielen (1991/93).

•Won met KV Mechelen achtereenvolgensde beker van België (1987), Europacup II(1988), de Europese supercup (1988)en de Belgische landstitel (1989).

•Maakte het enige doelpunt in de met 1-0van Ajax gewonnen EC II-finale van1988.

•Vicekampioen van Frankrijk met Bordeaux in 1990. Tevens clubtopschut-ter met veertien doelpunten, evenveel als zijn ploegmaats Klaus Allofs en Jean-Marc Ferreri.

IMAG

EGLO

BE