Pegagraaf

Zomer 2017 Jaargang 15

VoorwoordIk ben een echte oceaanliefhebber. De golven kunnen niet groot genoeg zijn; vanaf de kant kijk ik met veel plezier toe. Als ik daadwerkelijk een

boot op stap wordt het een ander verhaal. M’n maag begint dan kuren te vertonen en mijn evenwichtsorganen zijn de weg een tijdje kwijt. Een goed

voorbeeld was drie zomers geleden, toen ik met mijn familie een maand lang rondreisde in het Westen van Canada. Op een onbezorgde ochtend aan de prachtige Canadese kust stapten we op een klein tourbootje om walvissen te gaan spotten. Met ongeveer twintig andere toeristen stapten we aan boord en kregen we informatie over de enorme dieren. Mijn zusje en ik

waren door het dolle heen; onze zeemansuitspraken kwamen spontaan naar boven en we droegen allebei een gele vissershoed. Zodra de boot de haven uit voer, was de pret verdwenen. Binnen no time werden de hoge golven de druppel voor mijn arme maag: de hele inhoud kwam er weer uit. Tot mijn grote vergissing had ik ook nog eens de helft van de vieze prut over een

arme medepassagier gegooid. Het was al met al een gênante bedoeling. De walvissen heb ik vaag in de verte gezien, maar ik kon er niet van genieten.

Die arme medepassagier ook niet.

Voetnoot: mijn familie vertelt dit verhaal nog steeds op verjaardagen, etentjes en andere sociale gelegenheden waarbij ik me constant afvraag

waarom ik nog niet door de grond ben gezakt van schaamte.

Om een lang verhaal kort te maken; de oceaan is geweldig! Het is een prachtig stukje natuur waarin het broeit van het leven. Je kunt er ook goed

over schrijven. De Pegagraaf commissie zal je onder andere meenemen naar het gezonken eiland Atlantis, maar ook naar de plastic soep dit op dit moment in de oceaan drijft. Er zal een stuk zijn over verschillende oceaan-liedjes, maar ook over plekken die je zeker NIET moet bezoeken als je een boot op stapt. Laat je rustig meedrijven naar het thema van deze editie:

De Oceaan. Veel leesplezier!

Groetjes,

Marie de Vries

Inhoudsopgave

Lieve leden 4

Vijf plekken aan de oceaan/zee 5

Atlantis, het verzonken eiland 8

Muzikale uitspatting 10

Fotopagina 12

Laura het Zeilmeisje 14

Oceaanquiz 16

Plastic soep, een linke soep 18

Gedichten 20

ASW journal 22

Column 23

Voorkant; Minou de Rosa Silvera. Vormgeving: Nikki Donkersloot. Eindredactie: Marie de Vries. Redactie: Judith Korsten, Sofie Schilt, Rutger Leistra, Carla Tapia, Anne

Geertjes, Dylan van Bekkum, Chevy van Dorresteijn

lieve ledenToen ik hoorde wat het thema was van deze allerlaatste Pegagraafeditie van dit jaar, begon ik te brainstormen. Kort daarna stuitte ik op het volgende spreekwoord: zeeën van tijd heb-ben. Naast het feit dat dit me deed verlangen naar het strand, blote voeten in het zand en waterijsjes, vroeg ik me af wanneer ik dit voor het laatst iemand heb horen zeggen. ‘Ha, hoe is het?‘ ‘Jaa goed! Joh, ik heb zeeën van tijd! Heb jij nog een leuk weekend gehad?’ Misschien was het een sarcastische uitspraak en was dit een hysterische manier om maar even aan te geven hoe extreem weinig tijd iemand had en dat er vooral NIETS meer bij moest komen. Want ja, er waren nog tentamens, essays en andere deadlines die om aandacht vroegen. Er waren nog bijbaantjes, feestjes en andere sociale verplichtingen. Momenten van nietsdoen moesten haast ingepland worden. Wat hebben we het toch allemaal druk met het druk zijn.

Voor ik hier te diep op in ga, wil ik even kort terug naar het spreekwoord. Als ik even namens mijn bestuursleden mag spreken, kan ik wel zeggen dat dit jaar ontzettend snel is gegaan. Aan het begin van het collegejaar hadden we –nog onervaren, ontzettend benieuwd naar wat er allemaal zou komen en vol ideeën- het gevoel dat we zeeën van tijd hadden. We zouden zoveel nieuwe mensen leren kennen, nieuwe ervaringen opdoen, evenementen organiseren met onze commissies, borrelen in de Biblos, vergaderen, vergaderen en nog eens vergaderen, rondhangen in de bestuurskamer en ga zo maar door. Inmiddels hebben we dit grotendeels achter de rug en dat voelt toch wel een beetje gek.

Ik had me voorgenomen om dit stukje niet te sentimenteel af te sluiten maar ga het toch maar doen. We zijn stiekem toch erg dankbaar voor dit jaar, voor de leden die we hebben en voor alles wat we hebben mogen meemaken. Shoutout naar jullie allemaal dus. <3 Maar geluk-kig is Pegasus er ook nog na de zomer! Het nieuwe bestuur is inmiddels bekend en wij hebben er het volste vertrouwen in dat zij Pegasus goed zullen dragen. We voelen het aan ons water!

Geniet van jullie vakantie,tot later!

Liefs, Bestuur 16/17

Vijf plekken aan de oceaan/zee die je echt niet hoeft te zien voordat het te laat is!

Maandelijks krijg ik een magazine van de ‘Milieudefensie’ in de brievenbus omdat ik ooit de verleiding van een sympathieke goede doelen-aansmeerster niet kon weerstaan. De hoofdgedachte van het krantje is keer op keer eigenlijk hetzelfde: ‘We’ moeten zo snel mogelijk iets doen om ernstige gevolgen van klimaatverandering te voorkomen. De vraag is hoe realistisch dit streven is, aangezien de president van The Greatest Country In The World(Again) klimaatverandering als een hoax van de Chinezen ziet om zijn Country Minder Great te maken. In ons eigen kikkerlandje weet de Jessias door zijn papadag ook nog geen doorbraak te forceren. Het enige dat ons te doen staat is zolang mogelijk genieten van alle parels die onze aarde nu nog heeft. Je hoeft echter niet overál heen. Daarom: De vijf plekken gelegen aan zee/de Oceaan die je echt niet hoeft te zien voordat het te laat!

5. Noorderhaaks Wie wil er nou naar een onbewoond eiland in de Noordzee? Dit stukje zand met de bijnaam ‘De Razende Bol’ heeft geen inwoners, geen hoogtepunten en zelfs geen hip vega-newage koffietentje!! Het eiland is zo zielig dat het zichzelf niet eens een wad-deneiland mag noemen(Voor Waddeneilanden geldt dat om aan de definitie van te voldoen minimaal 160 hectare bij gemiddeld hoogwater niet meer door de Noordzee worden overspoeld). Noorderhaaks heeft geen biodiversiteit, behalve de dode aange-spoelde walvissen en zeehonden. En, alsof het nog niet erg genoeg ligt ook nog ingeslo-ten tussen het seksloze Den Helder en het uitgewaaide Texel… Gelukkig hoef je daar niet meer heen!

4 5

4. Noord-Duitse strandenJa. Dit is net zo kut als het klinkt. De stranden van het Noorden van Duitsland zijn zo lelijk dat zelfs de Duitsers zelf er voor geen goud naar toe willen. Als de tempe-ratuur boven het vriespunt dreigt te komen, staan er files vol met Duitse auto’s, op weg naar Hoek van Holland en andere aan water gelegen uithoeken van Nederland. Waarom denk je anders dat aan Zeeuwse kust een ieder onbewust in het Duits wordt aangesproken(Jakobsen, 1998)? Bovendien, het merendeel van de Duitse stranden is bestemd voor nudistische recreatie en zeg nou zelf, wie wil er in godsnaam zandkas-telen bouwen met naakte Duitsers? (Met alle respect voor onze geliefde Oosterburen natuurlijk).

3. NoordpoolOok nooit dood willen vriezen? Ook nooit je urine in ijs willen zien veranderen na een avondje doorzakken? Ga dan niet naar de Noordpool! Dit zielige stukje ijs wordt het heftigst bedreigd door klimaatverandering en dat is stiekem wel een beetje terecht ook. Er wonen niet eens Pinguins! Alleen wat IJsberen, maar die schijnen in het echt helemaal niet wit te zijn(meer gebroken beige). En ze doen wel heel stoer met hun kou, maar op de Zuidpool is het dus véél kouder. Bovendien is de Noordpoliaanse keu-ken verre van ideaal: Een vullende, voedzame veganistische maaltijd kunnen Eskimo’s, pardon, Inuit nauwelijks in elkaar draaien. Ook kun je er alleen overleven in een Iglo, maar deze zijn nergens te vinden op AirBnB…

2. Bergen Voor alle duidelijkheid, we hebben het hier niet over Noorse Bergen of die uit de hand gelopen heuvels die we in Nederland niet hebben. Het gaat over het Noord-Hollandse Bergen, een kustdorpje ten Noordwesten van Alkmaar. Bergenaren zijn mensen van de snobistische ideologie, die hun kinderen snel wat toast met kaviaar toestoppen voordat deze op hun vespaatjes naar het Murmelius Gymnasium vertrekken(Vlastuin, 2017). Bergenaren kijken enorm neer op andere mensen, en dat terwijl het gehucht twee(!) meter onder NAP ligt. Oh en Jan Roos komt hier vandaan. En Saskia Noort. Is zelfs familie. Gadverdamme. Zet die maar niet op je lijstje!

1. Lloret de MarBeter bekend als de bilspleet van onze aarde. In de zomers verandert deze Catalaanse kustplaats in een rattenhol, een smerige cocktail van Newcastle en Purmerend - maar dan met een zonnetje. Het BBP van ‘Glooret’ bestaat voor 156 procent uit toerisme. Men spreekt er beter Nederlands dan in het gemiddelde Limburgse dorp. Zelfs het strand, waar elk jaar duizenden Nederlandse tieners liggen te grillen, is niet echt: Allemaal aangelegd, opgespoten door het regime van Franco. De politie moet het strand s’nachts nat spuiten, om het gekreun van parende puis-tenkoppen te voorkomen. Lloret de Mar heeft een op-pervlakte van 48km²(1,5 keer zo groot als bijvoorbeeld Alkmaar), met daarop maar 37 duizend inwoners. Echt níémand wil hier wonen. De uitgaansstraat is een hoog-staande compositie van de meest gore neonlichten die er te vinden waren. De stranden liggen vol met blikjes, flessen, condooms en laveloze brugklassers. De horeca is nog oer-hollandser dan de gemiddelde kroeg aan de Volendamse dijk. Als God bestaat, is Lloret de Mar zijn hardgeworden met Wodka-energy en frikadel-speciaal doordrongen kots. (Vakantie Lloret De Mar vanaf 150 euro p.p., tui.nl)

Dylan van Bekkum

6 7

Het leven in Atlantis werd nog beter en nog luxer, waardoor de inwoners veranderen in verwende rijkelui. In al hun enthousiasme van landje pik kon het helaas niet altijd maar goed gaan. Een grote fout werd gemaakt door Griekenland binnen te vallen. Eerst leek het goed te gaan omdat de bevolking van Griekenland voornamelijk be-stond uit boeren. Naast deze boeren waren er misschien hier en daar nog een paar verdwaalde strijders, maar dat was het daarmee ook. Wonder boven wonder lukte het de inwoners van Griekenland toch om de Atlantiërs te verslaan. Het Atlantische leger werd zelfs vrijwel helemaal uitgeroeid. Ondertussen ging het ook in Atlantis zelf niet goed, een golf van corruptie en machtsmisbruik nam het eiland over. Het aardse paradijs was veranderd in een hel. De Griekse goden konden niet geloven wat er met het eiland -gecreëerd door Poseidon- was gebeurd. Ze zagen er niets anders op dan Atlantis te straffen en stuurden een hele lading rampen op het eiland af. Na een overvloed aan aardbevingen en overstromingen verdween het eiland Atlantis voor altijd in de golven van de Atlantische oceaan…

Heel, heel lang geleden, leefde er een filosoof genaamd Plato. Hij leefde van 427 tot 347 voor Christus. Plato was een heel geleerd en gerespecteerd filosoof en om die reden geloofde men altijd in zijn verhalen. Veel van zijn theorieën leren wij als ASW-studenten zelfs nog, anno 2017 (kun je nagaan hoe geleerd die man was). Er is echter een verhaal van Plato, waar nog altijd onduidelijkheid over bestaat en dat verhaal ga ik jullie nu vertellen…

Plato was de eerste die erover schreef, maar ook in zijn tijd was het verhaal een groot mysterie. Plato schreef het verhaal als volgt op; Het verhaal wordt verteld door een jongen genaamd Critias, in een van de filosofische dialogen van Plato. Critias beweerd dat hij het verhaal gehoord heeft van zijn grootvader, want die heeft het van de grote dichter Solon gehoord (de eerste dichter van Athene en tevens ook de eerste beroemde politicus van de stad).

Maar goed, ik ga jullie vertellen over Atlantis, het verzonken eiland. Het verhaal speelt zich af in het jaar 565 voor Christus, waar de god van de zee genaamd Poseidon, verliefd wordt op een gewone sterveling, een vrouw genaamd Kleito. Poseidon krijgt zelfs kinderen met Kleito. Dit zijn natuurlijk geen gewone kinderen, maar halfgoden. Voor zijn vrouw Kleito en haar kinderen creëerde Poseidon een heus paradijs, een eiland midden in de oceaan, waarop ze konden wonen. Het eiland Atlantis.

Atlantis was een prachtig paradijs met paleizen voor de halfgoden en een tempel voor de machtige god van de zee, Poseidon. Het eiland was ingedeeld door middel van een streng geometrisch uitgebouwd systeem in de vorm van ringvormige kanalen. In de binnenste ring bevond zich de hoofdstad, die Plato omschreef als een stad die rijk was aan natuurlijke bronnen met daarnaast voedsel in overvloed. Er leefden van allerlei dieren zoals paarden en olifanten, die leefden van meren en rivieren. De gewone bur-gers leefden in volmaakte harmonie in de buitenste ring van het eiland. Kortom: het was een aards paradijs.

Maar toen ging alles mis. Hoewel ze het in Atlantis meer dan goed voor elkaar hadden, wilden de koningen meer. Ze besloten hun macht te gaan uitbreiden door omringende landen te verove-ren. Met hun leger van Atlantiërs sloegen ze toe in Europa en veroverden ze Egypte. De Atlantiërs konden nu vanuit allerlei landen nuttige goederen en mooie spullen halen.

Atlantis, het verzonken eiland

Tot op de dag van vandaag is de legende van Atlantis een mysterie. Er gaan ook verschillende verhalen te ronde en wetenschappers en onderzoekers hebben allerlei verschillende theorieën. Allereerst wordt er vaak eerder gesproken van een stad genaamd Atlantis, dan van een eiland. Daarnaast zijn er wel honderd

verschillende plekken op de wereld waar Atlantis kon hebben bestaan. Onder andere bij de Canarische eilanden, Amerika, Australië, Indonesië en ga zo maar door. Toch is Antarctica een van de ‘most likely ones’ omdat er op veel middeleeuwse kaarten namelijk een nauwkeurige tekening staat van Atlantis zoals Antarctica eruit kon heb-ben gezien onder de ijskap. Maar misschien is Atlantis ook al wel ontdekt, omdat er veel eilanden zijn die aan de omschrijving van Atlantis voldoen, bijvoorbeeld Santorini, een paradijselijk eiland dat ook geteisterd is door aardbevingen. Hoe dan ook, Atlantis blijft een onderwerp waar nog van alles over gezegd kan worden. Misschien blijft het werkelijke verhaal wel voor altijd een geheim, een mysterie dat met het eiland mee de oceaan in is verdwenen.

Anne Geertjes8 9

Muzikale uitspattingIk zeg soms, voor de grap, dat ik mijn hele leven zou kunnen uitdrukken in songteksten. Mijn vader doet dat al, en zegt met enige regelmaat: ‘Daar is een liedje van gemaakt!’ gevolgd door een halve zinsnede uit een vergeten num-mer. Om ook daadwerkelijk m’n leven te vertellen aan de hand van liedjes is een uitdaging, zeker. Maar ook dodelijk vermoeiend, vooral voor de mensen om me heen. Aangezien ik me deze editie van de Pegagraaf mag onderdompelen in (het onderwerp) de oceaan, vroeg ik me af in hoeverre ‘daar een liedje van is gemaakt!’. Dus besloot ik af te dalen in de diepste troggen van Spotify en YouTube, op zoek naar de meest spet-terende songteksten over oceanen.

Toen het onderwerp voor deze editie bekend was, klonk meteen het nummer van Racoon in mijn hoofd, je weet wel, ‘een oceaaaaan, om in te vluchten’. Dat ging er de daaropvolgende twee dagen niet meer uit, en vormde uiteindelijk ook de inspiratie voor dit artikel. Een mooie zin uit dit nummer vind ik ‘Was er iets waar ik voor wenste, voordat de put droog kwam te staan’. De put verwijst in deze context naar een wensput en het droog staan staat lijnrecht tegen-over de oceaan. Zulke woordspelingen kan ik goed waarderen, dat geeft een liedje zoals deze een extra dimensie.

Ook in het volgende nummer ‘Ocean of Night’ van Editors lijkt een extra di-mensie te zitten. Cryptische songtek-sten moeten misschien niet uitgelegd willen worden. Dat geldt ook voor dit nummer waarin de zanger je met z’n donkere stem meetrekt de gitzwarte oceaan in. Eén stuk van de lyrics is ‘Love is a feeling, buried with me in the yard’, waarin liefde en dood elkaar ontmoe-ten. Toch blijft het nummer romantisch en hartverwarmend. Wat nu precies die ‘Ocean of Night’ is, mag elke luiste-raar voor zichzelf invullen. Slaat het op die gitzwarte oceaan waarin je wordt meegetrokken? Of slaat deze nachte-lijke oceaan juist eerder op de kalmte en troost die een oceaan kan geven?

Maar de oceaan komt ook in andere contexten in liedjes voor. Waarschijnlijk heb je jezelf er weleens op betrapt heel hard ‘Ah ya ya ya ya, (iets onverstaan-baars) CAKE BY THE OCEAN’ mee te hebben gezongen in een klamme bar waar iets te veel top-40 muziek werd gedraaid. Even voor de goede orde, dat nummer gaat dus niet over gezellig taart eten voor iemands verjaardag op het strand. Dat wist jij al? Ah, ik ben misschien wat traag van begrip, of ge-woon naïef, maar dat had ik in eerste instantie dus niet door. Dit nummer van DNCE zit vol metaforen over seks die vanzelf gaan opvallen als je er eenmaal

op gaat letten.

Als laatste geen nummer, maar een artiest die direct gekoppeld kan wor-den aan het thema: Frank Ocean. Ge-duld is een schone zaak, maar ik had er schoon genoeg van om zó lang te moeten wachten op het nieuwste album van onze Frank. Het tweede album van Ocean genaamd ‘Blonde’ werd in augus-tus 2016 gedropt, toch wel meer dan drie jaar nadat hij was begonnen aan het album. In de tussentijd had Ocean meerde keren zijn fans blij gemaakt met een dode mus door telkens de re-leasedatum van het album uit te stellen. Nog steeds een puntje van frustratie

van mijn kant, maar dat terzijde. Deze woordenkunstenaar is natuurlijk het vernoemen waard in deze editie van de Pegagraaf vanwege zijn achternaam. Die achternaam is trouwens pas sinds 2015 de officiële achternaam van de muzi-kant aangezien Frankie geboren is als Christopher Edwin Breaux. Het verhaal gaat dat Ocean zich heeft laten inspi-reren door de film Ocean’s 11 uit 1960 en zo zijn naam heeft veranderd. Feit blijft dat hij bijzonder lekkere muziek maakt, die zelf drie jaar te laat nog prima te verteren is.

Voor de fanatiekelingen heb ik nog wat meer studiemateriaal, zoek bijvoorbeeld eens op Billy Ocean. Zo’n 35 jaar gele-den scoorde hij hits met voornamelijk liefdesliedjes. Voor iets meer rock kan je terecht bij Queens of the Stone Age met hun nummer ‘I sat by the ocean’. Maar ook artiesten als Justin Timberlake, The War on Drugs, Pearl Jam, Duke Dumont en Coldplay (mag ik die vijf in één zin noe-men van de echte muziekkenners?) heb-ben nummers geschreven over oceanen. Een heel scala aan lyrics dus voor elke oceaan-liefhebber om zijn leven in uit te drukken. Oceanen? ‘Daar is een liedje van gemaakt!’

Sofie Schilt10 11

laura “Toen jij 14 was, was je vast en zeker bezig met typische tienerdingen: je eerste biertjes/ breezers zuipen (en vervolgens kotsen), stoer doen met si-garetten of die ene hete klasgenoot van je tongen. Je zult je terecht afvragen wat dat te maken heeft met het hele thema van deze nieuwe Pegagraaf en terecht. De link tussen je eerste zoen en de oceaan is ver te zoeken (behal-ve dat het misschien allebei erg nat is). Er is echter een meisje dat een logi-sche middenweg is: Laura Dekker! Wie? Laura het zeilmeisje.

Je herinnert je vast nog wel de op-hef over een veel te jong meisje dat de wereld rond wilde zeilen: 14 was zij toen. Laura werd echter al niet op ge-heel normale wijze geboren: zij werd namelijk geboren tijdens de wereldreis van haar ouders, toen zij een tussen-stop hadden in Nieuw-Zeeland. Haar vader is Nederlands en haar moeder Duits: Laura zelf heeft naast deze na-tionaliteiten ook de Nieuw-Zeelandse nationaliteit. De eerste vier jaren van Laura’s leven woonde zij met haar ou-ders op een schip op zee. Toen ze zes was kreeg ze een eigen zeilboot. Toen de jonge avonturier tien was, zeilde ze zes weken lang in haar eentje door Nederland, op haar twaalfde zeilde ze over de Waddenzee en de Noordzee: best avontuurlijk dus al voor zo’n jong meisje!

In 2009 zeilde Laura van Nederland naar het Verenigd Koninkrijk. De ha-venautoriteiten vroegen haar vader om haar op de terugweg te gaan be-geleiden: zij vonden de terugtocht voor een 13 jarige wel behoorlijk gevaar-lijk nog. Zij werd vast gehouden in een Brits kinderhuis in de tussentijd. Iro-nisch genoeg kwam haar vader haar wel ophalen, maar hij liet haar uitein-delijk alsnog alleen terugzeilen. Het was na dit avontuur dat Laura het allemaal wat grootser wilde opzoeken: zij wilde de wereld rondzeilen. Heel Neder-land verklaarde haar voor gek en het was de discussie van de dag of het wel ethisch verantwoord was om zo’n jong meisje alleen de wereld rond te laten varen.

Op 18 december 2009 meldde de fami-lie Dekker dat hun Laura werd vermist. Ze had 3500 euro opgenomen en was spoorloos. Na haar plan om de wereld rond te zeilen was ze depressief ge-worden, al had ze wel aangegeven haar schooljaar af te willen maken. Een paar dagen later werd ze teruggevonden op het eiland Sint Maarten. Weer een paar dagen later moest ze voorkomen in Utrecht bij de rechtbank: Bureau Jeugdzorg wilde haar uit huis plaatsen. Laura’s plan was namelijk geweest om op Sint Maarten een boot te kopen/ op te knappen en vanuit daar haar reis te starten.

Uiteindelijk werd besloten dat Laura tóch haar reis mocht gaan maken en dat heeft ze ook gedaan. Ze vertrok op haar 14e in het jaar 2010 vanuit Gi-braltar om haar grote droom te gaan verwezenlijken. Op 21 januari 2012 was Laura 16 jaar en had zij 27000 mijl af-gelegd waarmee haar reis ten einde kwam. Zij werd vanaf toen de jongste persoon op de hele wereld om zo’n reis te hebben gemaakt: bewonderens-waardig is tevens dat zij geen enkele vorm van hulp of begeleiding heeft ge-had!

Maar waar is Laura nu? Na mee ge-daan te hebben aan sneue program-ma’s op de Nederlandse televisie (Ik hou van Holland/ Atlas) waar alle BN’ers aan mee doen om relevant te blijven, trouwde zij op 19 jarige leeftijd met een 31 jarige Duitser genaamd Daniël Thiel-mann. Samen wonen nu zij op Laura’s boot “Guppy”. Laura heeft zelf gezegd nooit meer terug naar Nederland te willen komen: de regering heeft voor/ tijdens en na haar reis veel corrupte dingen gedaan richting haar kant en ze was er klaar mee. Haar toekomst ligt naar eigen zeggen op de oceaan en ze vaart waar de wind haar brengt: waar dat dan ook is.”

Rutger Leistra

het Zeilmeisje

14 15

Oceaanquiz

1) Wat is de gemiddelde diepte van de oceanen? a) 1.317 meter b) 2.672 meter c) 3.720 meter d) 4.483 meter 2) De oceanen nemen 71% van het aardoppervlak in, maar hoeveel procent van het aardoppervlak bestaat uit zogeheten ‘High Seas’ (buiten de jurisdictie van nationale overheden) en daarmee het minst beschermde stukje aarde zijn? a) 20% b) 30% c) 40% d) 50%

3) Hoeveel haaien worden ieder jaar vermoord? a) 70 duizend b) 10 miljoen c) 40 miljoen d) 100 miljoen

2. Wat is de maximum spanwijdte van een albatros? a) 0,6 meter b) 2,1 meter c) 3,4 meter d) 6,1 meter

4) Als de hoeveelheid koolstofdioxide (CO2) in de lucht toeneemt, wordt het oceaan-water zuurder, maar weet je ook hoeveel procent? a) 1% b) 5% c) 10% d) 30%

5) Uit hoeveel eilanden bestaat Tonga? a) 36 b) 170 c) 302 d) 1710

6) Op hoeveel manieren kan de ‘marineworm’ zich voortplanten? a) 1 b) 5 c) 6 d) 18

7) In hoeveel procent van de oceaan is het verboden om te vissen? a) 0,01% b) 5% c) 10% d) 20%

8) Welke kleur koraalrif is minder goed zichtbaar in de diepte van de oceaan? a) Blauw b) Rood c) Geel d) Groen

9) Orca’s staan hoog in de voedselketen, maar in hoeveel van de wereld zijn ze de onbetwiste ‘topprooi’? a) 10% b) 25% c) 56% d) 71%

10) Wat betekent “ghost fishing”?

a) Het achterlaten van visnettenb) Het zoeken naar cryptozoölogische visc) Verloren netten die nog steeds vis vangend) Kleinere vissen gebruiken om grotere vissen te vangen

11) In welk jaar maakte Charles Lindbergh de eerste directe trans-Atlantische vliegtuigvlucht? a) 1910 b) 1927 c) 1938 d) 1952

12) Hoeveel meter stijgt de zeespiegel als al het ijs smelt? a) 33 meter b) 66 meter c) 99 meter d) 122 meter

Chevy van Dorresteijn Antwoorden: 1C 2D 3D 2C 4D 5B 6D 7A 8B 9D 10C 11B 12B

16 17

De plastic soep, een linke soepDat we hedendaags veel plastic afval produceren, weet iedereen ondertussen wel. Biologische komkommers worden in extra plastic verpakt omdat de schil van de kom-kommers blijkbaar niet genoeg beschermt, overal op straat zijn er wel van die rond-zwervende plastic tasjes te vinden (Katy Perry schreef hier zelfs ooit een liedje over, genaamd Firework: Do you ever feel like a plastic bag?) en ik denk niet dat ik de enige ben die een grote hoop plastic flessen heeft verzameld thuis. Jammer genoeg ein-digt al dit plastic niet altijd bij het gerecycled afval. In onze zeeën en oceanen drijft steeds meer plastic afval. Door de golfslagen van het water, zonlicht en verwering valt al dit plastic afval uit elkaar in kleine stukjes. Dit leidt tot ernstige vervuiling; er zwerven nu overal minuscule stukjes plastic door de oceaan. De fragmentatie van plastics tot kleine deeltjes verandert al ons zeewater in een wereldwijde soep van microplastics, ook nu bekend als de plastic soep. Wanneer men bedenkt dat oceanen in totaal ongeveer 72% van de aardoppervlakte bedekken, dan is deze hoeveelheid afval die te vinden is op zo’n groot oppervlakte best link.

Maar waarom is dit nou zo slecht? Ten eerste, al dat plastic heeft negatieve invloed op het milieu van de oceaan. Plastic verteert niet langs de biologische weg zoals een weggegooide appel zou doen. Al die stukjes plastic kunnen dodelijk zijn voor heel veel zeedieren: wie heeft niet een keertje een video zien langskomen op Facebook van een zeeschildpad met plastic in zijn neus of een walvis die vast is blijven zitten aan een stuk plastic en niet meer goed kan zwemmen. Daarnaast komen er allerlei toxische

stoffen uit de plastic stukjes vrij. Dit kan giftig zijn voor zelfs kleine zoöplankton, die dit voor voedsel aanziet. En als dieren niet genoeg medelijden in je opwekken, zijn mensen hier ook de pineut van. Voor meer dan de helft van de wereldbevolking is de oceaan de voornaamste voedselbron. Het giftige afval kan door de plastic soep onze voedselketen binnendringen. De plastic vervuiling van de oceanen kan onze gezondheid aantasten.

Het overgrote deel van de plastic vervuiling is afkomstig van het land: het wordt geloosd door industrieën, het komt af van ons eigen afval in steden en zoekt uitein-delijk een weg naar de zee en oceanen via rivieren, kanalen en havens. Daarnaast zijn schepen, de visserij en off-shore industrie de belangrijkste veroorzakers voor deze vervuiling. Een van de meest opvallende voorbeelden hiervan is het ongeluk van een container die 30.000 rubberen eendjes verloor op zee bij China in 1992. Tegenwoordig zijn er nog steeds eendjes te vinden die aanspoelen bij verschillende stranden en ha-vens. Het is een indicatie van de lange routes die plastic in zee kan afleggen.

Nu lijkt dit allemaal heel negatief te klinken. Echter valt er wel iets tegen te doen. De Plastic Soup Foundation (PSF) is een organisatie die aandacht probeert te trekken voor de toenemende verontreiniging van de oceanen en zeeën met plastic. De PSF wil voorkomen dat in de toekomst nog meer plastic in zee terecht komt. Als jij hetzelfde wil doen, kan je mee doen aan deze organisatie, maar er zijn ook meerdere stappen die je zelf kan ondernemen. Om te beginnen kan je het gebruik van plastic voorkomen door zelf je tassen mee te nemen naar de supermarkt, een thermosbeker kopen, niet wegwerpplastic gebruiken (eenmalig is schandalig), groente en fruit los kopen en niet verpakt en het gebruik van cosmeticaproducten/verzorgingsproducten die microbeads bevatten zoals bepaalde scrubs (microbeads zijn minuscule rondjes plastic die via de riolering de zee in komen) vermijden. Of je kan zoals Boyan Slat op je 17e een project beginnen zoals The Ocean Cleanup, een project waar de oceaan schoon wordt gemaakt aan de hand van een V-vormig apparaat dat Bojan had uitgevonden. Maar aangezien je Algemene Sociale Wetenschappen studeert, snappen we allemaal dat technische uitvindingen niet je sterkste punt zijn.

Carla Tapia18 19

Gedichten

20 21

Een gedicht van vroeger

’S avonds, door een bevuild raamkijk ik naar trams die komenen gaan en monotoom hun werk doenDan, met gevulde ogenbetraande wangenstel ik me voor dat je uitstaptuit de tram voor mijn deurEn dat ik over mijn balkon zou hangenZwaaien, lachenik ruik al bijna je geur, maarhij rijdt voorbij zonder jijhet wordt weer doodstil ook in mij

Gelukjes Der Leven

Over straatSnel de straat over

Enge Range RoverRennen, Bijna

Gevallen, BenauwdMaar geluk

De Weg was stukGered, net

op het nippertje

Geloof

Christelijk Proletariaater wordt soms op gehaat

terwijl menig atheïst niet besefthoe mooi geloof eigenlijk is

Het geeft belichtenis Op prangende momenten ook betekenis

Mooi, zo’n geloof

Maar waar ik graag zou willen gelovenHeeft opvoeding mij andersdenkend gemaakt

Mijn ouders zouden belovenDat wetenschap de waarheid raakt

Ook goed

Becoming one in the waterASW journal

Stel je voor dat je een droom hebt, zo groot en zo belangrijk, dat je daar alles voor aan de kant zet. Opleiding, werk, sociaal leven… alles. Hoe houd je dat vol? Hoe blijf je gefocust? En stel dat je na heel wat bloed, zweet en tranen je ultieme droom bereikt hebt. Wat doet dat met je? Wat heb je geleerd tijdens dat proces? Dat zijn de vragen die ik stelde aan Sarah en Hester (fictieve namen), twee meiden met een buitengewoon grote passie voor waterpolo. Zij waren onderdeel van het nationaal waterpoloteam dat in de zomer van 2016 goud won op het Europees Jeugd Kampioenschap. Enkele jaren geleden bestond mijn eigen leven vooral uit waterpolo en school. Vanuit school haastte ik mij naar het zwembad om weer te gaan trainen. Door het onbegrip van mijn klasgenootjes destijds (“Hoe kan je dat leuk vinden?” “Waar haal je de tijd vandaan?”), is dit onderzoek naar de ervaringen van deze meiden ontstaan. Want wat ik toen deed is absoluut niks vergeleken met wat deze meiden opgeven voor hun waterpolo carrière. Zo trainden zij in de zomervakantie van 2016 van maandag tot en met zaterdag zo’n 5 tot 6 uur per dag. Maar hoe hielden ze dit vol? Ten eerste was hun gezamenlijke doel een grote ex-trinsieke motivatie. Iedereen wilde die gouden medaille winnen. Maar de grootste motivatie kwam van binnenuit, een intrinsieke motivatie. Het team was een ‘sense of belonging’. Als team deelden ze als het ware een identiteit door samen zoveel te trainen en daar dus ook zoveel voor op te geven (zo creëerden zij een mechanische solidariteit). Ze hadden hier-door niet alleen steun aan elkaar, maar was het ook erg gezellig. Het team vormde zo een groot deel van hun sociaal leven. Deze solidariteit speelde een grote rol in het winnen van die gouden medaille. En wat doet het dan met je als je eindelijk die medaille hebt? Hester en Sarah gaven aan meer dan alleen waterpolo-technisch gezien veel geleerd te hebben. Het team vormde voor Hester een ‘backstage’ waar zij volledig haarzelf kon zijn en zich begrepen voelde. Echter vormde zich ook een ‘frontstage’ waar de meiden zich professioneel moesten gedragen. Hier moesten zij elkaar soms feedback geven op hun gedrag, om tot een zo goed mogelijk functionerend team te komen. Hierdoor hebben zij individueel veel zelfkennis op gedaan. Kortom, het was een team dat vooral uit vriendinnen bestond. De gedeelde passie creëerde een ‘sense of belonging’. Deze sterke band hield hun gemotiveerd en zorgde ervoor dat zij een mooie teamprestatie neer hebben kunnen zetten, wat geresulteerd heeft in een belevenis die ze niet snel zullen vergeten.

Kirsten Gutter

22 23

In Amsterdam Nieuw-West wordt de gemiddelde bewoner minstens vier keer per week wakker getoeterd door de Turkse gemeenschap om ongevraagd op de hoogte gehouden te worden van een kersverse trouwerij. Voor de lezers die denken dat ik overdrijf: deze week heb ik geturfd. Het waren er 5. Toen ik nog in een mijn ouderlijk omgeving woonde waar 0,0% kans was op gehoorbeschadiging, hoorde ik alleen getoeter op straat als vrienden van de ordinaire buurman van de overkant langskwamen. Toen ik mijn debuut maak-te in het multiculturele deel van de stad, had de oude bewoner van het pand me wel een paar oordopjes mogen geven. Of me minstens sterkte mogen wensen. Helaas was de vorige eigenaar een eigenaardige man (onze bovenburen vertelden dat hij een vijver in het midden van de woonka-mer had, met fontein en al, wat een gek!) die ons niet veel info gaf over de nieuwe woonplek. Toen ik weer eens opschrok van het luide getoeter, begon ik me opeens een paar dingen af te vragen.

Hoeveel bruiloften konden er in godsnaam zijn in die Turkse gemeenschap?! Dit was de eerste vraag die in me opkwam ter-wijl in huiswerkontwijkend mijn laptop er-bij pakte. In principe trouw je maar één keer in je leven, dacht ik naïef, en ik maakte een klein rekensommetje. De Turkse ge-meenschap in Nederland bestaat volgens Wikipedia uit 400.000 tot 500.000 men-sen, waarbij je verwacht dat ongeveer ²

trouwt. Dan kom je uit op 325.000/2 = 112.500 bruiloften. Grove schatting na-tuurlijk. Als die allemaal heel toevallig langs mijn straat komen (misschien zit er een super-de-luxe partycentrum in de buurt, zou best kunnen), kan het inderdaad zijn dat er minstens vier bruiloften per week plaatsvinden. Ongelooflijk.

De tweede vraag die in mij opkwam toen ik aan deze idiotie dacht, is waarom ze in godsnaam alleen maar hun claxons gebrui-ken voor een (blijkbaar) geweldige trouwe-rij! Als je dan toch de hele buurt van slaap ontziet, pak het dan op zijn minst gran-dioos aan. Ik denk aan speakers op het dak, Vuvuzela’s uit het raam en een Turkse band in een aanhangwagen. Als je dan toch zorgt voor permanente gehoorbescha-diging bij de Arme Nieuw-Westers, laat ze dan op zijn minst meegenieten van die (volgens mij zeer spectaculaire) bruiloften. Zo zijn zij blij en wij ook blij.

Nog een tip voor de Trouwende Turken: laat van tevoren weten wanneer je langs komt rijden, dan zal ik me opmaken en een leuk jurkje aantrekken! Misschien leer ik zelfs een Turks lied uit mijn hoofd en eventueel koop ik een cadeau. Op die ma-nier voel ik me niet buitengesloten van jullie geweldige feesten, en beseffen jullie mis-schien dat het ook een tandje minder kan. Voor beide partijen een goede deal.

Marie de Vries

Column: Turkse bruiloft

Anti-stress kleurplaat

Fijne vakantie!