FCJ INTERVIEW Z.O.Z.HET GEZICHT ACHTERNieuw leerplan Journalistiek gepresenteerd

Duncan Stutterheim werd zonder oplei-ding miljonair met ID&T

Lucia Nankoe: ‘Alles moet niet zomaar gezegd kunnen worden’

pagina 8pagina 7pagina 4

DOOR MERLIJN ENSING

DOOR MERLIJN ENSING

pagina 3

NUMMER 5APRIL 2010

HUMEDIA.NL/PROFILE/PADUAANPaduaan.

Paduaan neemt de proef op de som. Op willekeurige tijdstippen wordt zonder enig probleem met iMacs door school gezeuld, maar ook met een iMac de bus instappen lukt probleemloos. De ene keer met vuilniszak er omheen, de an-dere keer zonder omhulsel. En ook dan is er geen haan die ernaar kraait.

De beveiligers achter de receptie hebben tijdens de ‘operatie’ alleen oog voor hun beeldscherm. In een reactie halen ze hun schouders op: ze kunnen er niet zoveel mee. En als er wat gesto-len wordt? Dan kijken ze de videobeel-den wel na.

Het principe is simpel: webcolleges, ofwel ‘weblectures’, zijn opgenomen hoorcolleges. De video en powerpoint-presentatie zijn achteraf verpakt in één scherm op sharepoint terug te zien. De presentatie is direct de index van de vi-deo, wat inhoudt dat wanneer je op bij-voorbeeld de tiende dia klikt, informa-tie over die dia daaraan gelinkt wordt.

Dit jaar wordt er honderd uur aan

Oepsie: een iMac foetsie!

Hoorcollege volgen vanuit je luie stoel

Sinds dit schooljaar is de faculteit tientallen gloednieuwe iMacs rijker. Per stuk ruim 1300 euro waard, en onbeveiligd. Een vriendelijke glimlach en wat lef in je donder is voldoende om een iMac mee naar huis te nemen.

De opmars van webcolleges bij Digitale Communicatie en Communication & Media Design maakt sommige docenten huiverig. Zijn lege collegezalen het toekomstbeeld?

FOTO

: LIS

A M

ATUL

ESSY

A

Ook een facilitair medewerker die voor Stef ’s rustig een peuk rookt, kijkt niet om naar de voorbijgaande iMac.

Boudewijn Dominicus, manager be-drijfsvoering, vat het allemaal sportief op en doet luchtig over de gecon!s-queerde iMac. “Jullie hebben een iMac gejat? Ja, prachtig. Probleemloos mee-genomen, zeker?”

Het klinkt misschien gek, maar zo is het beleid op de faculteit: niet te veel beveiligen, want dat maakt iets nóg kostbaarder en werkt stelen in de hand. Daarbij zou alles bekabelen volgens Dominicus duurder zijn dan de schade die er nu wordt geleden met gestolen apparatuur.

Er is voor Dominicus geen aanlei-ding om het beveiligingniveau op te schroeven. Het moet eerst misgaan, dan pas volgen er maatregelen. “Je kunt ook zeggen dat het huidige beleid suc-cesvol is. Ik werk op basis van het ver-trouwen in andere mensen.”

Lees verder op pagina 2.

colleges opgenomen, waarna wordt ge-keken hoe webcolleges nog meer in het onderwijs kunnen worden verweven.

Richard Deuzeman studeert dit jaar af op een onderzoek naar het door-voeren van ‘weblectures’ binnen het onderwijs, manager bedrijfsvoering Boudewijn Dominicus gaf eind 2008 de aanzet om het onderwijs middels het online plaatsen van de hoorcolleges ‘te intensiveren’. Beiden zijn positief over het project, maar ze weten ook dat er een aantal docenten huiverig staat tegenover de ontwikkeling van weblec-tures.

LOI cursusMaar nee, webcolleges zullen studen-ten niet en masse uit de collegeza-

len verdrijven, denkt Deuzeman. Hij merkte tijdens zijn onderzoek dat veel studenten waarde hechten aan het ‘stu-dent zijn’, en daardoor hoorcolleges in de toekomst niet zullen weren. “Maar ook heel basale redenen als contact on-derhouden met klasgenoten of vragen stellen aan de docent die het hoorcol-lege verzorgt, zijn argumenten om niet weg te blijven”, zegt Deuzeman. “Ze vinden dat ze dan net zo goed een LOI-cursus kunnen gaan volgen.”

Dominicus: “Het is een ideale tool voor studenten die vooraan zi"en, in-tensief luisteren en de stof als moeilijk ervaren, om ze de week erop ook nog van dienst te kunnen zijn. Het is dus geen vervanging van het onderwijs, maar intensivering.”

Bijkomend voordeel is dat de tech-niek die voor het opnemen van hoor-colleges wordt gebruikt, ook dient om klassikale presentaties van studenten op te nemen. Medestudenten kunnen elkaar online beoordelen en leren zo-doende van de kritiek van klasgenoten. De docent velt dan met het commen-taar van studenten in het achterhoofd een eindoordeel.

Studenten zullen ook op een andere manier in de toekomst een belangrijke rol spelen bij de webcolleges. Er is spra-ke van een studentenpool die de opna-mes verzorgd.

Dominucus ziet voor de webcol-leges een belangrijke rol voor de toe-komst weggelegd. “Webcolleges als naslagwerk, dat is het uitgangspunt.”

Het levende bewijs: een iMac jatten kán. Zonder gevolgen.

NIEUW! Mini repo

2 FCJ

Journalistieke Vaardigheden

DOOR SUZANNE LOMMERS

CURRICULUM VS. PRAKTIJK

DOOR JOLMER DE JONG

In deze rubriek testen wij elke maand een reader uit het rijke assortiment der communicatie- en journalistieksyllabi door deze voor te leggen aan een deskundige met kijk op de inhoud. Deze maand: Journalistieke Vaardigheden, eerstejaarsvak bedrijfscommunicatie.

‘Soms word je blind voor je eigen vergissingen. De feedback is een

echte eye-opener’

‘Problematiek komt maar zijdelings aan

de orde’

‘V-tjes’ snel verleden tijdPaduaan zocht uit hoe het gesteld is met bepaalde veiligheidsaspecten op de FCJ. Enkele medewerkers aan het woord over de beveiliging in onze school.

Beveiligingspoortjes bij de ingang plaatsen? Arco Looy, medewerker technische dienst aan onze faculteit, ziet het wel zi"en. “Mensen die niet in de school thuis horen komen zo niet binnen. Iedereen die wel naar binnen wil, moet inklokken. Wil je weer naar buiten of naar het FEM gebouw, dan klok je uit. Al bij de opening van de faculteit heb ik een dergelijk systeem geopperd”, aldus Looy.

Boudewijn Dominicus vindt be-veiligingspoortjes helemaal niks. “Er zi"en wat mij betre# nu te veel bevei-ligers bij de receptie. ’s Morgens en ’s middags zit er altijd zo’n V-tje bij de receptie. Ik heb daar liever een paar aardige dames. Ik ga uit van het gast-heerschap.”

iMac + spor!as = hebbesWie er ook zit, iedereen wordt geïn-strueerd omtrent veiligheidsregels. Pas als er apparatuur gemist wordt, worden de camerabeelden er op nageslagen.

“Als receptionisten iemand met een beeldscherm de school zien uitlopen, dan kunnen zij diegene om een certi!caat vragen. Je doet echter weinig tegen iemand die een iMac in een spor"as mee naar buiten neemt”, aldus Dominicus. “Als op klaarlichte dag twintig iMacs worden gestolen, neemt de

druk om te beveiligen wellicht toe. Dan kun je stellen dat er sprake is van een falend beleid, nu zeg ik lie-ver dat het succesvol is.”

Televisie apparatuurEn de veiligheid in de televisie- en ra-diogang? In deze journalistieke ruimtes hangt geen enkele beveiligingscamera. Dominicus: “Hier heb je een aardig punt. Ik moet maar eens met deskun-digen praten over beveiliging rondom deze ruimtes. Een gestolen camera uit de tv-studio kost ons meer dan een ontvreemde iMac. Wel blij# investeren een afweging: iedere euro die je in be-veiliging stopt is er één minder voor het onderwijs.”

Een ander aspect van veiligheid: de lokaal- en kantoorsleutels in de FCJ. Studenten kunnen soms meerdere deu-ren openen met één sleutel. “Je kunt je afvragen hoe veilig dat is”, zegt bewaker Glenn Willemsen. “De sleutels van de FEM werken met een chipsysteem en zijn daarom veiliger. Daarnaast is met deze ‘chipsleutels’ te zien waar de stu-dent of docent zich bevindt. Iets wat met de huidige FCJ sleutels nog onmo-gelijk is.”

Zijn roep lijkt gehoord; de zoge-noemde saltosloten worden dit kalen-derjaar nog geïnstalleerd in ons school-gebouw. Wanneer dat precies gebeurd, is nog onbekend.

En de beveiligingspoortjes? Domi-nicus blijkt niet de enige met weinig vertrouwen in het plan. Ook Willem-sen is tegen. “Dan krijg je een lange rij waar mensen zich doorheen moeten wurmen. Dat moet je niet willen. Zo’n gevangenismentaliteit is niet wenselijk binnen de FCJ.”

Bea de Buisonjé, com-municatieadviseur bij P&B Communicatie: “In

de handleiding ligt de nadruk op journalistiek schrijven. De proble-matiek van de bedrijfsjournalist of de communicatiemedewerker komt maar zijdelings aan de orde. Hoewel we in de praktijk dezelfde technie-ken gebruiken, hebben ze niet altijd hetzelfde doel. Je hebt in het be-drijfsleven veel meer te schipperen tussen wat de opdrachtgever wil en wat jij daar als deskundige aan kunt bijdragen.

Verder is crossmedialiteit onder-belicht en zijn er vrij weinig voor-beelden uit de beroepspraktijk, zoals

personeels- en bedrijfsbladen.Ondanks de beperking van de

reader dat de communicatiepraktijk relatief weinig aanbod komt, staan er zeer bruikbare tips in, zoals de samenva"ing deskresearch en het maken van persberichten. 7-

Pjotr van Lenteren, Co-ordinator Opleiding & Ontwikkeling bij Ma-

tershermsen Bedrijfsjournalis-tiek: ‘Als je de commotie rond de Gerda (uitgave min LNV, red.)een beetje gevolgd hebt, dan weet je dat bedrijfscommunicatie de afgelopen jaren in een geheel nieuw vaarwater verzeild is geraakt. Vroeger hee"e de externe poot van het vak voorlich-ting en had het beroep (niet onte-recht) het imago dat saaie mensen onleesbare teksten produceerden die niemand las. Tegenwoordig wor-

den er dingen gemaakt die – wat je er verder ook van vinden mag – zomaar kunnen leiden tot een spoeddebat in de Tweede Kamer. Komen alle be-langrijke zaken voor de vaardigheid aan bod? Nee dus. Deze reader leidt op tot journalist of tot voorlichter die goed met journalisten omgaat. Maar de trend is juist: zelf journalistieke media maken. Wat deze reader heel erg mist is de organisatiekant en de menselijke kant.

Titia Ysebaert, coördinator van de cursus: ‘Het overkomt je niet vaak dat je je studiemateriaal aan mensen uit het werkveld kunt voorleggen, dus daar was ik blij mee. Ik ga zeker onderzoeken welke punten ik kan meenemen in een volgende versie van de reader. Maar ik zal niet alles kunnen overnemen vanwege één of meer van de volgende redenen:De reader fungeert bij twee commu-nicatie-opleidingen die wezenlijk van elkaar verschillen. De reader en het vak staan niet op zichzelf. Bo-vendien gebruiken de studenten Be-drijfscommunicatie naast de reader nog een boek voor dit vak. Ik vond het een echte eye-opener dat ik geen

voorbeelden uit relatiemedia heb ge-bruikt, terwijl ik nota bene ieder jaar naar het Customermedia congres ga. Soms word je gewoon blind voor je eigen vergissingen.

Verschillende beveiligingsvormen getoetst

Titia Ysebaert met de reader van Journalistieke Vaardigheden.

KRAM

PADUAAN APRIL 2010

FCJ 3

KORT

DOOR MERLIJN ENSING

DOOR MERLIJN ENSING

Dat is in grote lijnen het nieuwe leer-plan van Journalistiek.

Het eerste jaar wordt opgedeeld in vier blokken: Nieuws, Cultuur & Life-style, Binnenland en Buitenland. In de vier blokken zijn drie zogenoemde – horizontale – leerlijnen onderver-deeld: ‘Achtergrond’, ‘Vaardigheden’ en ‘Publicatie in woord en beeld’ (zie a$eelding). Dit moet zorgen voor meer samenhang tussen de cursussen. Zo schrijf je bijvoorbeeld een nieuws-bericht over thema’s waar je diezelfde periode hoorcolleges over volgt.

Het aantal cursussen in het eerste

In de week van 22 maart schrijven drie docenten, te weten Remko van Broek-hoven, Ruud Ho% en Michiel Smis een open brief naar alle docenten, de Op-leidingscommissie en het Management Team. Hierin uiten zij hun zorgen over het leerplan dat er nu ligt.

“Als ik op deze manier les moet geven, hoe# het voor mij niet meer”, laat docent Ruud Ho% zich ontvallen. Er ligt te veel nadruk op de vorm en een ‘systematische bestudering van in-houdsvakken’ blij# achterwege in het plan, vindt hij.

Ook twijfelt Ho% aan het enthousi-asme onder docenten. De in het leer-plan ‘geëiste samenwerking’ tussen docenten moet nog helemaal van de grond komen. Een tijdrovende klus. Hij vraagt zich af of er wel voldoende tijd is om te vergaderen en afspraken te maken. “Ik vrees dat er heel wat tijd gaat zi"en in organisatorische romp-slomp. Komen we er nog wel aan toe

Het eerste jaar van Journalistiek wordt inhoudelijk zwaarder maar overzichtelijker, er komt een kortere lijn naar de beroepspraktijk met cross- en multimedialiteit als toverwoorden, de kwaliteit van het toetsbeleid moet omhoog en er komen meer lessen in redactievorm.

Volgens opleidingsmanager Hubert Roza applaudisseerden docenten na a"oop van de presentatie van het nieuwe leerplan. Toch zijn er nog zorgen. Bij het Management Team, maar zeker ook bij docenten.

om enigszins enthousiasmerend les te geven en ons vak bij te houden?”zegt Ho%.

De zorg van Ho% dat er te weinig ruimte is om kennis over te dragen, deelt directeur Peter de Vries niet. “Juist doordat het eerste jaar inten-siever wordt, kunnen we waarborgen dat er voldoende ruimte blij# voor in-houdelijke cursussen. Ruud is zelf lid geweest van het ontwikkelteam Bui-tenland, ik heb geen voetnoot van hem aangetro%en dat hij zich van die plan-nen distantieert”, zegt De Vries.

Wishful thinkingDocent en kwaliteitscoach Michiel Smis vindt, net als een half jaar geleden, dat het hele plan berust op ‘niet onder-bouwde aannames en wishful thinking’. In zijn ogen is het nieuwe leerplan am-per, of in zijn geheel niet vernieuwend wat betre# didactische werkvormen. Een grove fout, zo oordeelt Smis, met mogelijk grote consequenties vanwege het gebrek aan tijd om docenten nog bij te scholen.

De scholing van docenten die nodig is, is een centraal element in de plannen volgens De Vries. Dat er op het gebied van afstemming en variatie in onder-wijsvormen werk aan de winkel blij#, weet hij ook. Toch ziet De Vries voor-uitgang. “De variatie in werkvormen neemt toe doordat er naast de hoor- en

Flinke lik verf voor eerste jaar Journalistiek

Nieuwe opzet beder# plezier in lesgeven voor docent Ruud Ho%‘Leerplan berust in hoge mate op toeval’

werkcolleges veel meer practica ko-men. Denk aan tijdschri#en, websites, foto’s, bronnenboekjes, draaiboeken met programmaformats en research-dossiers.”

Smis vindt verder de afstemming tussen de verschillende blokken mi-nimaal. “Zeker wanneer ik kijk naar mijn eigen vak, Mediastudies, is er in het geheel geen onderling overleg geweest tussen de verschillende ont-wikkelteams. Het plan dat er nu ligt berust daardoor in hoge mate op toe-val”, meent Smis, die eraan toevoegt dat ‘het Management Team blijkbaar om de een of andere onduidelijke reden enorm veel haast hee# en liever snel wil scoren, dan investeren in kwaliteit’.

De Vries verwerpt de laatste opmer-king van Smis. Dat het onderwijs toe was aan vernieuwing, blijkt uit vele eva-luaties. Daaruit blijkt keer op keer dat er in het huidige eerste jaar te weinig samenhang is, het is te gefragmenteerd, hee# te weinig aansluiting (bij met name de inhoudelijke vakken) op de beroepspraktijk en het biedt te weinig uitdaging voor studenten.

Die analyse is voor De Vries nu vaak genoeg gemaakt, met het nieuwe leer-plan tot gevolg. “Onze beweegredenen zijn niet duister, maar glashelder”, vindt De Vries. “Het gaat niet om snel scoren, we investeren juist in kwaliteit en ont-wikkeling.”

Operatie Tacklesuccesvol afgerondOperatie Tackle is geboren nadat in april 2008 een knelpuntenana-lyse over facultaire problemen ver-scheen. De operatie telde veertien projecten die in de loop van 2008 van start gingen. Projectleider Erik Mooij spreekt van een succes.

De grootste slag werd gemaakt in het ‘verbeteren van de onder-wijsorganisatie’. Concreet gezegd betekent het voor studenten onder meer dat roosters tegenwoordig niet meer enkele dagen voor de start van een nieuwe periode online staan, er minder problemen zijn met het in-schrijven voor cursussen en toetsen en ook op het gebied van planning is een slag gemaakt. Erik Mooij noemt het een van de paradepaardjes van Operatie Tackle. En zo zijn er voor studenten nog meer positieve maat-regelen genomen.

Mooij: “Op het gebied van ICT loopt het nu allemaal soepeler en e%ectiever en de meeste studenten hebben sinds dit jaar allemaal een duidelijk aanspreekpunt in de vorm van een blok- en jaarcoördinator.” Bij de opleiding journalistiek wordt dit volgend jaar ingevoerd.

jaar vermindert, maar de twaalf die overblijven zijn volgens directeur Peter de Vries ‘inhoudelijk pi"iger’ en per stuk vijf studiepunten waard.

Een kleine greep uit de onderwijs-veranderingen: iedere student krijgt les in het maken van radio-items, fotogra-!e en Indesign. Bovendien worden alle producties online geplaatst en op een website vormgegeven.

Elke cursus kent maximaal twee o&ciële toetsmomenten. Daarvan is er maximaal één een multiple choice toets, het andere cijfer moet worden vergaard met een journalistiek pro-duct. Eventuele andere opdrachten zijn enkel bedoeld voor feedback en tellen dus niet mee. Dit betekent meer ver-antwoordelijkheid voor de student.De docenten krijgen het volgend jaar

zwaar. Routinematig te werk gaan is (even) verleden tijd, want de twaalf cursussen hebben allen een nieuwe in-houd.

Ze gaan werken in blokteams van acht á tien man, waarbij ze worden onderverdeeld in de drie horizontale leerlijnen. Het doel daarvan is om el-kaar scherp te houden en te inspireren, maar ook om meer afstemming te krij-gen tussen praktische en theoretische cursussen.

Eén van de doelstellingen is om de aansluiting met de beroepspraktijk te versterken. Met een gemiddelde leef-tijd van 49 jaar en lang niet altijd de gewenste praktijkervaring kan de ver-taalslag die docenten volgend jaar moe-ten maken voor problemen zorgen. De Vries hee# er vertrouwen in maar er-

kent ook dat daar werk aan de winkel is. “Tien procent van de docenturen moet worden besteed aan deskundig-heidsbevordering. We zullen er op hameren dat dit ook daadwerkelijk ge-beurt. Docenten moeten bijvoorbeeld meer bij media op stage gaan.” Nieuwe docenten moeten met één been in de beroepspraktijk staan of een mastersdi-ploma hebben/halen.

De oriëntatieweken verdwijnen en zijn verweven in de nieuwe cursussen. Gevolg: de eerste noemenswaardige kennismaking met televisie volgt pas vanaf jaar twee. Maar wel meer web, meer beeld en foto, meer werken in een redactie aan een tijdschri# of radio.

Meer info over het leerplan op: www.humedia.nl/pro#le/paduaan.

De cursusnamen staan nog niet vast en elke cursus is vijf ects waard.

HERSTELTon van Vliet werkt niet voor de Xerox shop zoals wij vorig nummer schreven, maar voor de servicebalie.

Nieuws Cultuur&Lifestyle Binnenland Buitenland

Achtergrond Dit wordt het nieuws Lifestyle Journalistiek Nederland Polderland Foreign Affairs

Vaardigheden

Journalistiek product

Nieuwsbericht Performance Follow-up Behind the nieuws

Paduaan Online First Issue Polderland.fm Abroad

LEER

LIJN

EN

4 INTERVIEW

DOOR ROSANNE SIES

Hij studeerde nooit voor zijn vak, maar is toch één van de succesvolste eventorganisatoren van dit moment.

Duncan Stu!erheim (38), eigenaar en medeoprichter van evenementorganisator ID&T, hee$ eigenlijk al zijn dromen al

gerealiseerd. “Het is gek als je je dat bedenkt. Maar voor mijn gevoel ben ik nog lang niet klaar.”

Het interview met Stu"erheim vindt plaats in het ID&T gebouw vlakbij de Amsterdam Arena. De plek waar vanaf 2000 ieder jaar duizenden in het wit geklede feestgangers uit hun dak gaan op de Sensationfeesten die Stu"erheim organiseert. “Sensation is echt mijn ding, daar houd ik me nu mee bezig. Ik

sta er mee op en ik ga er mee naar bed.”‘Zijn ding’ leert Stu"erheim vooral

in de praktijk. Vanaf jonge lee#ijd orga-niseert hij al feesten, een opleiding als eventmanagement bestaat op dat mo-ment niet eens. Het is voor hem geen belemmering geweest, maar jammer vindt hij het wel. “Ik ben bijvoorbeeld

niet zo goed in stukken schrijven, dat is me nooit geleerd. Daardoor kan ik ook niet goed grote stukken lezen. Geef mij geen pil van 200 pagina’s, dat vind ik te moeilijk.”

Voor de theoretische achtergrond, die Stu"erheim dus soms wel eens mist, zoekt hij mensen om zich heen die er wél goed in zijn. Toch is volgens Stu"erheim een opleiding tegenwoor-dig niet meer te missen. De mensen die bij hem werken zijn allemaal hbo’ers en wo’ers. “Het managen van een event is een hele grote logistieke operatie, het is goed als je daarin wordt onder-steund en begeleid door een opleiding. Maar ook voor de positionering en de commerciële kant is het goed om op de hoogte te zijn. De praktijk onder-steunen met theorie van je opleiding is gaaf.”

Als we het over de praktijk hebben, denkt hij terug aan de tijd dat hij in den beginne zelf de hekken tilde tijdens het opbouwen. “Het was een van de leuk-ste dingen om te doen. Je ziet en voelt alles, komt helemaal in de sfeer.”

Het allerbelangrijkste in het vak is volgens Stu"erheim dan ook dingen te doen, te ervaren. “Of dat nou bij de carnavalsoptocht, of bij een voetbal-wedstrijd of bij een feest is, dat maakt niet uit.” Sinds kort is Stu"erheim lid van D66. De partij start de campagne ‘Nachtleven Ja’ en Stu"erheidm denkt: dit is de eerste partij die het nachtleven wil en gaat erkennen. Voor hem een re-

den om de campagne te ondersteunen.Het lidmaatschap van een poli-

tieke partij en het feit dat Stu"erheim zich verkiesbaar stelt als nachtburge-meester van Amsterdam, zijn echter geen opstapje naar een carrière in de politiek. Hij wil zich vooral inze"en voor het nachtleven in de hoofdstad. “Mensen kijken heel vaak negatief naar het nachtleven. Na die strandrellen bij Hoek van Holland was de algemene tendens ook ‘zie je wel’.”

In de evenementenbranche krijgen ze daar last van, volgens Stu"erheim. Het afgeven van vergunningen wordt nog strenger gereguleerd, want het kan misgaan bij die houseparty’s. “Dan denk ik: het waren driehonderd hooli-gans die elk feest gebruikten om puin te trappen. En de evenementenbranche in Nederland is er nu de dupe van!”

Volgens Stu"erheim spelen de me-dia een grote rol in de beeldvorming van houseparty’s. “Als er iets misgaat, duiken ze er meteen bovenop en wordt alles zo enorm vergroot. Er zullen altijd dingen misgaan, je kunt niet alles uit-sluiten. Maar de regelgeving voor het nachtleven vind ik zo langzamerhand echt te streng worden. Daar krijg je dan vanzelf een antireactie van bij mensen.”

Maar niet alleen in Nederland er-vaart Stu"erheim tegenwerking. Ook in het buitenland hee# hij het wel eens lastig bij het organiseren van feesten. “Elk land hee# weer zijn eigen speel-veld en regels. Je kunt in het buitenland

Duncan Stu!erheimoprichter van ID&T

Duncan & zijn broertje

Stutterheim naast het borstbeeld van zijn broer, Miles. Hij overleed in 2000 na een auto-ongeluk. Met de dood van Miles verloor Duncan niet alleen zijn broer, maar ook zijn beste vriend en zakenpartner. Als eerbetoon aan Miles werd bij de tweede editie van Sensation in 2001 het ‘white’ kledingvoorschrift ingevoerd. Tijdens de uitvaart was ook iedereen in het wit. Stutterheim schreef destijds: ‘‘Voor mij ben jij niet dood, alleen maar overleden. Door mij en met mij blijf jij leven.’’

Ooit sjouwde hij zelf met

dranghekken...

TIJDSLIJN

PADUAAN APRIL 2010

GASTCOLUMN

INTERVIEW 5

Iedere maand neemt iemand uit het beroepenveld de pen ter hand om zijn/haar ervaringen met de journalistiek of communicatie te delen. Deze maand campagnestrateeg Erik van Bruggen.

‘Een verkiezingscampagne volgen was nog nooit zo gemakkelijk. De aanloop naar de

verkiezingen wordt een feest.’

Voor campagnefreaks als ik is 2010 een prachtjaar. Samen met mede-campagenwatchers @kvdlinde (spindoctor Kay van de Linde) en electo-raal onderzoeker @hansanker volg ik alle verkiezingen op de voet. Begon het jaar al goed met spannende lokale verkiezingen, het bleek slechts het voorprogramma te zijn voor wat wel eens de spannendste nationale ver-kiezingsstrijd in de Nederlandse geschiedenis kan worden.

Eén van de meest relevante ontwikkelingen in deze campagne zou wel eens Twi"er kunnen zijn. Politici als @FemkeHalsema, @diederiksam-som, @MaximeVerhagen en @JackdeVries gebruiken het medium in-tensief. Campagnemanagers als @MichaelSijbom, van het CDA, @Japio ( Jaap de Bruijn) van GroenLinks en @PPSlikker (Pieter Paul Slikker) van de PvdA zijn direct te volgen. En journalisten, niet te vergeten. De val van het kabinet (Kabinet gevallen, 19 februari om 3.55, geloof ik) werd als eer-ste gemeld door Wester op - juist - Twi"er.

Dit gaat veel voor de dynamiek in de campagne betekenen, al blij# het gis-sen in welke mate. We hebben nog te weinig ervaring met het gebruik van Twi"er in een campagne. Enige praktijkervaring is al wel opgedaan in de lokale campagne in Amsterdam. In de strijd tussen met name @D66am-sterdam met als lijs"rekker actief twi"eraar @ageethtelleman en de @PvdA_Amsterdam, met actief twi"eraar @lodewijka (Lodewijk Asscher) als lijs"rekker speelde Twi"er een belangrijke rol. Deze campagne draaide vooral om de strijd om de kiezers tussen D66 en de PvdA. D66 was in opmars, de PvdA had het lastig. Toch wist de PvdA

dat ze met Lodewijk Asscher een betrouwbare troef in handen hadden. D66 had een onervaren lijs"rekker en een in veler ogen onduidelijk programma. Vanaf begin januari kwam de campagne echt op stoom. Onder leiding van onder andere de slimme, op Twi"er opererende campagnestrateeg @wil-lemdudok wist de PvdA de ook in ‘real life’ ontstane beeldvorming rond de tweestrijd op Twi"er in voor de PvdA goede banen te leiden. De hashtag (aanduiding voor een onderwerp op Twi"er) #geeniD66, om de ideeën-loosheid van de Amsterdamse D66 aan te geven ging veel rond. Andersom waren D66 campagnevoerders @jan_bert en @thijskleinpaste actief in het spinnen van de PvdA als eeuwige bestuurderspartij en falend op onderwijs-gebied. Onder tussen keken de traditionele media zoals @addieschulte van Het Parool vrolijk mee en gebruikten de input voor de krant. In mijn ogen won de @PvdA deze twi"erstrijd glansrijk.

Voor journalisten is twi"er een goudmijn. Nog nooit was een campagne vol-gen zo makkelijk. Daarom wordt deze campagne een feest, al maak ik me zorgen om @kvdlinde’s, @hansanker’s en mijn nachtrust.

@ErikvanBruggen was betrokken bij campagnes voor de PvdA (Wim Kok in 1994 en 1998, Wouter Bos in 2003 en 2006). Verder is hij mede-eigenaar en oprichter van @BKB en de @BKBacademie.

1992 Mede-organisator ‘The Final Exam’, zijn eerste grote dance-evenement.

2000 Eerste editie van Sensation

2000 Overname van radiozender; Slam! fm wordt de naam

2002 Eerste editie van Sensation Black

2005 Sensation in België en Duitsland

2006 Verhuisd naar Australië om Sensation daar op te zetten

2009 Terug in Amsterdam. Sensation wordt inmiddels in 21 landen georganiseerd.

niet teren op je naam en reputatie die je hier in Nederland hebt opgebouwd. Die heb je daar simpelweg nog niet.” Daardoor kan Stu"erheim in Australië geen sponsor vinden. In Nederland is dat ondenkbaar, weet hij, daar gaat het hem altijd heel gemakkelijk af. “Je stuit op een cultuurverschil, in Australië zijn meer sportmensen en gaat meer geld naar de sport. Grote feesten vinden ze een beetje raar. Maar zo’n probleem maakt mijn werk wel uitdagend. Het is niet altijd even gemakkelijk, maar zo’n uitdaging vind ik wel leuk.”

Ondanks de moeilijkheden die hij nu in Australië ervaart, blij# voor Stu"erheim het eerste Sensationfeest Down Under toch één van de hoogte-punten van zijn carrière. Hij huurt daar het grootste stadion ter wereld. Met veertigduizend man is Sensation direct de eerste keer uitverkocht. “We werden

Studie

‘HET MANAGEN VAN EEN EVENT IS EEN GROTE

LOGISTIEKE OPERATIE. EEN OPLEIDING

ONDERSTEUNT JE HIER GOED BIJ’

FOTO

: ALE

XAND

ER S

CHIP

PERS

FOTO

: PAU

L HI

LKEN

S

voorpaginanieuws bij kranten en ieder-een had het erover. Ik had net een tijd achter de rug waarin een aantal din-getjes zoals mijn radioproject mislukt waren. Dan is het !jn dat je weer ‘even’ een tent uitverkoopt en het gewoon neerzet. Het gee# je het gevoel dat je het nog kan.”

De eerste keer Sensation in de Are-na gee# hem hetzelfde gevoel. Er is in Nederland nog nooit een feest georga-niseerd in een voetbalstadion, iedereen denkt dat het niet kan. “Maar het werd echt een hoogtepunt.” En zijn eerste, zelfgeorganiseerde feest vergeet hij ook nooit meer. Een broekie van 21 is hij wanneer hij met drie man 100.000 gul-den leent om ‘ervoor te gaan’. “Ik heb een heleboel leuke dingen meegemaakt in de tijd dat ik werk, maar dit waren echt wel de drie hoogtepunten.”

Na het organiseren van Sensation in Australië komt Stu"erheim erachter dat hij zijn grootste droom gerealiseerd hee#. Toch hee# hij zichzelf nieuwe doelen gesteld en gaat hij nu vol voor Sensation. Zijn ‘kindje’. “Het is gek als je je bedenkt dat al je dromen gereali-seerd zijn. Ik moest mezelf echt weer even hervinden en nadenken over wat ik verder wilde. Maar voor mijn gevoel ben ik nog lang niet klaar. Met Sensa-tion kan ik nog zoveel nieuwe dingen doen, ook in nieuwe landen en op an-dere manieren. Als je het doet, doe het dan ook goed. Ben betrokken en doe je werk met passie.”

EVEN BELLEN MET

6 STUDENT IN DE PRAKTIJK

Suzan Yücel is vierdejaars studente Journalistiek en was genomineerd voor de NOS Media Award.

‘'e Courseware Company’ adviseert en begeleidt bedrijven bij het imple-menteren van E-learningstrategieën en -oplossingen. Daarnaast werkt Van Re-ijsen ook nog aan zijn promotieonder-zoek aan de Universiteit Utrecht. Dat onderzoek gaat over het interpreteren en ontwikkelen van informele kennis-netwerken in organisaties.

Met zijn atheneumdiploma op zak moest Van Reijsen een vervolgstudie kiezen. Hij wilde graag praktijkgericht bezig zijn en koos daarom niet voor een universitaire studie maar voor de HBO opleiding Digitale Communicatie. “Die studie slaat een brug tussen ICT, het bedrijfsleven en de persoonlijke factor. Dat waren nou net de drie za-ken waarover ik meer wilde leren. Deze combinatie bleek ook in de praktijk on-misbaar”, vertelt Van Reijsen.

Van Reijsen weet dat als hij direct een universitaire bachelor had gedaan en dus geen Digitale Communicatie, dat hij dan nooit zo resultaatgericht was geweest. “En dan waren mijn pre-sentatievaardigheden en argumenta-tievaardigheden ook nooit zo goed geweest. Die drie vaardigheden heb ik

Je hebt de NOS Media Award helaas niet gewonnen, toch was je een van de genomineerden. Hoe voelt dat?“Het was ontze"end leuk om meegemaakt te hebben. Na-tuurlijk jammer dat ik niet naar LA mag gaan, maar ik heb echt van de avond genoten en weer ontze"end veel nieuwe mensen leren.”

Waarom was jij uitverkoren?“De HU hee# me voorgedragen. Dat was al de eerste ronde waar ik doorheen moest komen en daarna bleef het maar de vraag of ik genomineerd zou worden. Het was een prijs voor al je nevenactiviteiten en je studieresultaten.”

Wat zou de award voor jou betekent hebben?“Niet meer dan een erkenning dan wat ik tot nu toe heb be-reikt in mijn leven. Het is een boost en stimulans, maar dat heb ik ook als genomineerde gekregen.” Voel je je niet beledigd dat je als allochtone journalist wordt bestempeld?“Ja, eigenlijk wel. Daarom twijfelde ik ook of ik wel mee wil-de doen, maar uiteindelijk bese#e ik dat dit een stimulering is. Ook voor andere allochtone jongeren waar niet alles van een leien dakje gaat.”

Ben je iemand die erg voor haar nationaliteit opkomt en dat kenbaar maakt?“We zijn geboren met een nationaliteit waarvoor we niet in een selectiemenu een keuze konden maken. Daarom vind ik het ook raar dat iedereen zich zo focust is op andermans achtergrond. Het woord zegt het al, het is je ‘achtergrond’. Die wil ik ook graag op de achtergrond houden. Ik ben ge-woon Suzan.”

Jurriaan van Reijsen combineert werken met promoveren‘Ontplooi je eigen interesses, dat levert vaak iets op’

DOOR SJOERA VAN DER HORST

DOOR LISA MATULESSYA

Waarom je achtergrond ‘gewoon’ je achtergrond isDe NOS Media Award is op maandag 22 maart uitgereikt. Suzan Yücel was één van de genomineerden. De prijs werd uitgereikt door de ECHO Foundation. Doel van de prijs is om allochtone talenten onder de aandacht te brengen.

trouwens nog elke dag nodig in mijn werk”, vertelt Van Reijsen.

Toen zijn HBO-studie erop zat was Van Reijsen nog niet klaar met leren. Hij wilde graag nog meer te weten ko-men over kennis- en projectmanage-ment. Verder studeren deed hij aan de Universiteit Utrecht. Hij volgde daar “

Hij liep in juli 2004 voor het laatst door de wandelgangen van de FCJ voor zijn opleiding Digitale Communicatie. Nu is Jurriaan van Reijsen projectmanager bij een E-learning adviesbureau.

de Master Business Informatics . “Deze Master sloot ongelofelijk goed aan op de studie Digitale Communicatie. Ik zou iedere student Digitale Commu-nicatie die een Master overweegt deze Master aan willen raden.”

Nadat Van Reijsen zijn Masterdi-ploma binnen had, wilde hij graag pro-

Uiteindelijk moet je het allemaal zelf doen, vindt Van Reijsen.

moveren aan de Universiteit Utrecht. Maar niet fulltime. “Ik wilde duaal werken en promoveren. Dus moest ik een baan vinden waarbij dat kon. Ik kwam terecht bij bedrijf ‘Andarr’ (een detacheerder in het veld van IT Service Management en Project Management, red.). Toen ik mijn promotieonder-zoek niet langer bij ‘Andarr’ voort kon ze"en, vond ik via ‘LinkedIn’ (een za-kelijke netwerksite) een nieuwe uitda-ging bij het bedrijf ‘'e Courseware Company’”, aldus Van Reijsen.

Terugkijkend op het HBO-studie is hij erg tevreden. “Ik heb daar geleerd wat nodig was en ik ben ook als mens gegroeid, onder andere met hulp van mijn toenmalige docent Jacco Beers.” Hij hee# Van Reijsen geadviseerd in zijn afstudeeropdracht. Ook docente Marjon de Rijk heef hem geholpen.

Digitale Communicatie‘DE OPLEIDING BIEDT PRECIES WAT IN DE

PRAKTIJK ONMISBAAR BLIJKT’

Zij stimuleerde hem daadkrachtiger en meer resultaatgericht te zijn. Van Reijsen: “Maar ondanks alle hulp moet je het uiteindelijk zelf doen. Daarom moet je vind ik, uit je studie halen wat er in zit maar buit ook zeker je aanslui-tende interesses uit. Dat levert later na-melijk veel op.”

“PADUAAN APRIL 2010

HET GEZICHT ACHTER 7

“FO

TO: L

ISA

MAT

ULES

SYA

Mijn grote passie is literatuur, of eigenlijk alles wat met le"ers te maken hee#. Als kind verslond ik vanalles: of het nou een Donald Duck of de Margriet van mijn moeder was. Mijn ouders lazen veel, daarom was er altijd wel een boek voorhanden dat ik kon lezen. Daar-door ontstond er een bepaalde sfeer waarin lezen ge-stimuleerd werd. Voor mijn verjaardag vroeg ik altijd boeken, waaruit mijn vader me vaak voorlas.

Mijn vader was bouwkundige en op de middelbare school was ik ervan overtuigd dat ik dat ook zou wor-den. Maar tijdens een werkweek gingen we naar Parijs. Ik werd verliefd op de stad en wilde daar meteen blij-ven. Zoveel diverse mensen en leuke cafeetjes trokken mij wel aan. Ik zei tegen mezelf: als ik klaar ben met school ga ik hier wonen, al is het maar voor een paar maanden. Uiteindelijk ben ik er acht jaar gebleven. Ik ben begonnen met een cursus Frans en heb later nog Franse literatuur en geschiedenis gestudeerd. Ik heb daar zelfs nog modellenwerk gedaan. Parijs werd voor mij een waterval van cultuur, literatuur en taal.

Tijdens mijn verblijf in Frankrijk kreeg ik van een goede kennis het boek Pluie et vent sur Télumée Mi-racle van Simone Schwarz-Bart. Een geweldig boek, het was een echte eye-opener voor mij. Ik vond het fantastisch dat een schrijfster een verhaal in het Cari-bische gebied geplaatst had, want dat was de wereld waar ik bij hoorde. Daarnaast was het een volwaardig verhaal. Het een volwaardig verhaal en niet louter een pam(et, of een aanklacht tegen de slavernij Sindsdien wist ik dat er meer bestond dan de Europese literatuur. Ik ontdekte steeds meer literaire pareltjes uit ontwik-kelingslanden.

Het werd een soort hobby voor me, de ‘zwarte lite-ratuur’ te verzamelen en lezen. Tegenwoordig ben ik gespecialiseerd in Caribische literatuur. Ik heb Caribi-sche verhalen van schrijfsters verzameld en daar een

boek van gemaakt. Verder geef ik lezingen over boeken en ik heb ook wel eens wat vertaald, maar ik ben geen !ctieschrijver. Het is ook geen droom van me om een boek te schrijven. Waarschijnlijk zou ik het geduld er niet eens voor hebben. Het lijkt me a hell of a job.

Respect Op school word ik vaak als streng gezien. Ik wil dat mensen naar elkaar luisteren. Als je gerechtigheid wil, moet je dat soms afdwingen. Als je duidelijke gedragsregels stelt, ben je soms hard. Ik houd niet zo van zachte heelmeesters. Maar ik heb een hekel aan de mentaliteit dat alles maar gezegd mag worden. Het zou pre"ig zijn als we ons soms even inhouden. Respect geven maar ook respect krijgen, dat is heel belangrijk voor mij. Voor de ene persoon is dit directheid, voor een ander botheid.

Respect en regels heb ik vanuit huis meegekregen. Mijn ouders waren zeer gedisciplineerde mensen. Mensen denken vaak dat bij een Surinaamse opvoe-ding een pak slaag hoort, maar mijn vader hee# mij nooit geslagen. Ik mocht in vergelijking met anderen juist gigantisch veel thuis, uitgaan bijvoorbeeld.

Naast mijn strenge kant kan ik ook erg vrolijk zijn. Ik kan erg genieten van de schoonheid van gebeurte-nissen om me heen. Van de natuur bijvoorbeeld. Van-ochtend zag ik langs de kant van de weg overal de kro-

kusjes. Dat vind ik dan zo mooi. Van een goede !lm of een mooi muziekfragment kan ik ook erg blij worden. Als ik naar het nieuwe liedje van Jay-Z luister, word ik helemaal vrolijk. ‘Hup’ denk ik dan, ‘laten we met z’n allen naar New York gaan’.

Als ik rond één uur ‘s nachts op mijn !ets zit en door Amsterdam rijd, denk ik: ‘lekker, zo rond!etsen’. Dat kan niet overal. Count your blessings is een mo"o dat ik hoog in mijn vaandel heb staan. Alleen als je het naar het Nederlands vertaalt klinkt het meteen zo anders, veel religieuzer: ‘tel je zegeningen’. Terwijl ik atheïst ben. We moeten realiseren wat we hebben. In deze tijd gaat het alleen maar om meer, meer, meer.

Spannende Lady GagaOuder worden vind ik heerlijk. Het is alsof je overal hebt gekeken, kennis hebt vergaard en gesprokkeld - en ineens wordt het duidelijk. Je weet beter wat je wil en wat je absoluut niet wil. Je kan zuchtend neerplof-fen en terugkijken naar wat je allemaal hebt gedaan met je leven, maar zo ben ik niet. Zo blijf ik bijvoor-beeld volgen waar jongeren mee bezig zijn.

Ik vind het heel spannend om naar een Lady Gaga of Alicia Keys te kijken en naar hun teksten te luiste-ren. Ik ben nieuwsgierig naar de manier waarop zij hun verhaal vertellen. In mijn vakantie kijk ik naar MTV of TMF. Want jongeren en muziek, dat verandert ei-genlijk nooit. Er wordt geëxperimenteerd en er komen steeds nieuwe vormen bij. Dat is net zo in de literatuur. Jongeren lezen nog wel, maar op een andere manier. Via luisterboeken bijvoorbeeld, dat zijn gewoon boe-ken in een modern jasje. Daarom vind ik het vervelend wanneer men roept dat de jeugd minder leest. Het pad naar de klassieken kan deze generatie nog altijd in-slaan.

Lucia Nankoe: ‘Niet alles moet zomaar gezegd kunnen worden’Paduaan spreekt maandelijks met

medewerkers van de Faculteit Communicatie en Journalistiek. In deze interviews ligt de nadruk niet op didactische perikelen, maar op de mens achter de docent of manager. Deze maand Lucia Nankoe.

Leeftijd 50+Beroep Docente Journalistiekaan de FCJThuissituatie AlleenstaandPolitieke voorkeur ZwevendHobby’s Wandelen, zwemmen, genieten van de zonFavoriete medium Hollands Diep: ‘stijlvol en prachtig’

PERSOONLIJK

Lucia Nankoe ontdekte dat ook ontwikke-lingslanden literaire pareltjes herbergen.

“Maar zelf een boek schrijven lijkt me een hell of a job.”

DOOR MARLEEN HOOGENDOORN EN LISA

MATULESSYA

‘HUP’, DENK IK DAN, ‘LATEN WE MET Z’N ALLEN NAAR

NEW YORK GAAN.’

Jay-Z

Galmhok

PADUAAN APRIL 2010

STUDENTENCOLUMNWAT EEN TOESTAND

MINI REPO

Wat gebeurde er op 10 maart 1999?

Z.O.Z. 8

FOTO

: LIS

A M

ATUL

ESSY

A

De School voor Journalistiek werd in 1999 gewaarschuwd op te pas-

sen voor een verschraling van het do-centenkorps. Freelancers waren nodig om de band met de beroepspraktijk enigszins in stand te houden. Maar desalnie"emin klonk het elf jaar gele-den, net als vandaag de dag overigens, in de gangen van de SvJ kritisch: een groot deel van de docenten wordt als-maar ouder en een balans met jongen journalisten uit de beroepspraktijk ont-breekt.

Journalisten, het zijn kritische we-zens bij uitstek. Ook al gaat iets nog zo goed, het kan altijd beter. En dus kun je op een school vol journalisten in de dop wel verwachten dat er met een kri-tisch oog naar de eigen opleiding wordt gekeken. In 1999 signaleerde men al dat een deel van het docentenkorps weliswaar vakbekwaam was maar de beroepspraktijk te lang geleden gedag had gezegd. Zo kon het voorkomen dat studenten werd geleerd dat een kop boven een artikel nooit met een cijfer mocht beginnen, terwijl in de praktijk zulk soort koppen regelmatig voorbij kwam, lich"e docent Dick Franssen toe.

Oranje tijden in Vancouver

DOOR CLAY RUPERTI

Het geklaag over het verouderende lerarenkorps werd serieus genomen. Een band met de praktijk werd als es-sentieel gezien. Dus haalde de school met enige regelmaat freelancers bin-nen om lessen zoals Nieuwsbericht, dat dicht bij de beroepspraktijk staat, te verzorgen. De studenten kregen daardoor naast de stof vooral een beeld van de eigentijdse ervaring van de free-lancers. Ook werden docenten op op-friscursussen gestuurd, om kennis te nemen van de laatste ontwikkelingen in de journalistiek.

Franssen waarschuwde destijds ook voor het afnemen van het aantal docen-ten. Dat zou leiden tot verschraling van het onderwijs. Aan de alsmaar ouder wordende kern van docenten zou een structureel deel van freelance docenten moeten worden toegevoegd, om een goede balans te krijgen.

Wat is daar elf jaar later van terecht gekomen? In november 2009 werkten er op onze school 63 mensen in loon-dienst. Daarvan zijn er maar liefst 48 ouder dan 45 jaar. Slechts drie perso-neelsleden zijn jonger dan 35 jaar en acht personen zijn ouder dan 59.

Op het groengele bankje in het rookhok ligt een hoopje as, a)omstig van sigare"en. Een nietsvermoedende jongen, die

alleen maar oog hee# voor het meisje aan zijn zijde, plo# neer op de bank. Pre-

cies op de as. Ze hebben het over de

introductieweek die ko-men gaat. Nu al, ja. Want

de organisatie moet beter en dat gaan zij doen. ‘Lachwekkende’

spelletjes moeten er worden verzonnen. En meer

bier, vooral meer bier. Gaan zij ook doen.

Op het andere bank-

je praat een meisje met een vriendin. “Dan komt hij op msn, noem ik hem ‘lieverd’, en dan zegt hij tegen mij: ‘Hoi Sjakie.’ Dat is toch ráár, of ligt het aan mij?” Haar stem galmt door het hok. De vriendin klopt haar geruststellend op haar onderarm, terwijl ze dri#ig in-haleert.

Een andere jongen – sigaret al op-gestoken voordat hij het schoolgbouw uit is – loopt een beetje rond tussen de !etsen. Geen bekende rokers voor hem. Die kom je sowieso niet zo snel tegen; het hok is tenslo"e weggefrom-meld tussen de !etsenrekken. Hij rookt snel, met lange hijsen. Als de peuk op is, mikt hij de !lter op het ijzeren roos-tertje. Er is ook overal aan gedacht in dit hok.

Hij loopt weer richting het school-gebouw. Knalt nog even tegen een meisje aan op een (uoreserende !ets van Gazelle. De kleur van de groen-gele !ets doet denken aan het bankje dat dezelfde kleur hee#. De jongen en het meisje, die van de introcommissie en het bier, staan ook op. Hij trekt een pijnlijk gezicht en er komt een oerkreet uit zijn mond. “Auw, man, mijn ass. Ik heb een houten kont.” Het meisje noemt hem een aansteller. Punt voor haar.

Hij slaat met zijn handen op zijn achterwerk om het houterige gevoel te laten verdwijnen. Een klein wolkje van as dwarrelt van zijn broek af.

Lisanne van Sadelho%

Toen in 2008 een groep studenten Journalistiek naar Peking vertrok om daar een dagelijkse krant te maken in het Holland Heineken House, laaide de discussie op of er objectieve berichtgeving mogelijk is als je gesponsord wordt door een groot biermerk. China stond destijds in het middelpunt van een discussie wegens het schenden van de mensenrechten.

Afgelopen februari was ik zelf één van de gelukkigen die onderdeel mocht zijn van 'e Daily Dutch tijdens de Winterspelen. Gedu-rende een maand deden we verslag van alle gebeurtenissen rondom de Nederlandse sporters in Vancouver en de activiteiten rondom het Holland Heineken House.

Ook bepaalden we het nieuws. Een item dat door ons gemaakt werd over de opening van een !etsenstalling door Balkenende, haalde door de politieke perikelen voorafgaand aan de val van het kabinet de uitzendingen van Pauw & Wi"eman en het RTL Nieuws. Onze redacteur sloop als ongenode gast de VIP-room van het Holland Heineken House binnen en ontfutselde ons prinselijk paar daar de uitspraak dat één van de prinsesjes op judo zit. 'e Daily Dutch maakte er kort melding van, maar Shownieuws en Editie NL produ-ceerden hun eigen ‘follow-ups’ naar aanleiding van de uitspraak.

Niet één moment speci!ek, maar de optelling van herinne-ringen is het mooiste. Dat was wanneer we als team bezig waren met het realiseren van onze producties. Regelmatig ontvingen we telefoontjes op de redactie, waarna twee redacteuren met blocnote, fototoestel of camera de deur uit renden richting het Holland Heineken House. Of de persmomenten na a(oop van de huldigingen, waarop we de Nederlandse medaillewinnaars moch-ten interviewen en we onze oranje plopkap door de microfoons van de andere media moesten drukken.

De relevantie van objectieve berichtgeving is er bij mij op school met de paplepel ingegoten, maar voor zo’n grootse ervaring zet iedere student journalistiek zo’n principe zonodig een heel klein beetje opzij.

Iedere maand een student aan het woord. Deze maand Tobias Bos, vierdejaars student Journalistiek.

Hoofdredacteur: Merlijn Ensing

Adjunct: Jolmer de Jong

Art director: Suzanne Lommers Eindredacteur: Lisanne van Sadelho% Beeldredactie: Lisa Matulessya

Medewerkers: Tobias Bos, Marleen Hoogendoorn,Sjoera van der Horst, Clay Ruperti, Mark Schoones, Rosanne Sies

Redactieraad: Peter Douma, Nanny Kok, Inge Noordijk, Laura Speelziek

COLOFON

contact: paduaan.fcj@gmail.com

Tobias Bos