40 41

Thema: jong & ambitieus

Woord: Arie-Jan Baan, Filip van den Bergh, Eline Reurik, Jelger Spijkerboer, Esmé Wiertz Beeld: Mahathir Mohd Yasin

40

Als jonge adviseur ben je al heel snel ge-

sprekspartner van invloedrijke directeuren en

bestuurders. Voor veel afstudeerders is dat een

belangrijke reden om voor een loopbaan in de

consultancy te kiezen. Al vroeg in je carrière

heb je de kans om een verschil te maken in de

wereld, en dat levert bovendien spannende

situaties op. Wie denk jij eigenlijk dat je bent,

om aan een directieteam te vertellen hoe hun

wereld in elkaar zit? Veel impact, meedraaien

op hoog niveau, grote verantwoordelijkheden

dragen: het zijn allemaal belangrijke drijfveren

van adviseurs. We zouden bijna geloven dat

dit uniek is voor ons vak. Het is tijd voor wat

relativering. Er alleen voor staan, met je kop in

de wind overkomt iedereen. Soms persoonlijk,

soms professioneel. En op de schouders van

sommige professionals rust er een veel grotere

verantwoordelijkheid dan adviseurs ooit zullen

krijgen.

De eerste keer

Hoewel wij jonge adviseurs vinden dat wij heel

spannende dingen moeten doen, zijn we echt niet

de enige. Vijf heel verschillende mensen aan het

woord over hun vuurdoop.

De zaal zat stampvol. Ik kon zelfs

nIet naast mIjn clIënt zItten

Merel HoltkaMp

advocaat

24 jaar

42 43

M&C 4 2014Thema: jong & ambitieus

paul sMitpolitieagent26 jaar op het moment dat hij er alleen voor stond na een schietincident

‘Na de zomervakantie had ik gelijk weer mijn

eerste nachtdienst te pakken. Ik moest weer

even in het werk komen en zat met mijn col-

lega te kletsen. Net na middernacht kwam de

melding van een mogelijke schietpartij.

Ik was binnen drie minuten ter plaatse. Ik

verwachtte veel omstanders, maar op de

plaats delict was geen mens te bekennen. Toen

dacht ik: is er dan wel geschoten? Ik voelde

de adrenaline dalen en mijn hart ging minder

snel kloppen. En net terwijl ik dacht dat het

meeviel, zag ik vanuit mijn ooghoeken iets

bewegen. Twee gedaanten kropen langs een rij

auto’s. Aan de andere kant zag ik ineens een

derde persoon, die in zijn achterhoofd was ge-

schoten. Direct schoot de adrenaline omhoog.

Mijn gedachten sloegen op hol. Zijn die twee

anderen vuurgevaarlijk; moet ik die niet eerst

in de boeien slaan? Zijn dat tegenstanders of

medestanders van het geraakte slachtoffer? Is

hij nog te redden? Moet ik gaan reanimeren?

Zitten we middenin een schietpartij of is de

schietpartij al over? De In het hoofD

geschoten man lag op zIjn rug en lag

overDuIDelIjk DooD te gaan. Het enige

wat hij nog deed was in zijn handen knijpen.

De hele situatie was nog duisterder omdat er

geen mens op straat was. Er kwam verder nie-

mand op af. Helaas was het dodelijk geraakte

slachtoffer niet meer te redden. Ik voelde me

machteloos.

Na afloop besef ik hoe dicht leven en dood

bij elkaar liggen. Het incident heeft mij nooit

wakker gehouden maar het heeft wel veel

indruk gemaakt. Later, thuis, bleef het incident

in flashbacks terugkomen. Maar bij het vol-

gende (schiet)incident, heb ik er niet meer aan

teruggedacht.’

MattHias van Der Graafscholier10 jaar op het moment dat hij zijn eerste spreekbeurt gaf

‘In groep 6 moet iedere leerling voor de klas

een spreekbeurt houden, en die van mij ging

over de politie. Vlak bij mij in de buurt woont

een politieagent. Hij gaf me veel informatie,

maar ook een politiepak, een politiepet en

een setje om vingerafdrukken af te nemen.

Tijdens de fietstocht naar school werd ik

steeds zenuwachtiger. Mijn handen trilden

en ik hoorde gewoon mijn hart kloppen. Ik

zat steeDs aan mIjn overhemD en broek

te frunnIken. Ik was bang dat ik te veel

naar mijn aantekeningen zou kijken of dat ik

niet meer zou weten wat ik moest gaan zeg-

gen. Toen ik eindelijk moest beginnen, keken

mijn klasgenoten en de juffrouw wel even gek

op, want ik had het politiepak aangedaan.

Toch ging de start niet zo lekker. Ik moest een

paar keer op m’n papier kijken, daarna keek

ik de klas weer in. Dan werd ik rood en ging

ik zachter praten. Maar toen ik ongeveer op

de helft was, ging het steeds beter. Ik voelde

me niet meer zo zenuwachtig – de woorden

kwamen gewoon automatisch uit m’n mond.

Ik was er aan gewend geraakt dat de kinderen

naar mij keken. De hele klas luisterde en daar

was ik erg blij om. De juffrouw luisterde ook

heel goed. Na mijn spreekbeurt heb ik bij ie-

der kind een vingerafdruk afgenomen, en dat

vonden mijn klasgenoten superleuk.

Aan het eind van de spreekbeurt kwam

direct het cijfer. Ik was bang dat ik het niet

zo goed had gedaan, maar ik kreeg gewoon

een 9! Toen ik dat hoorde was ik superblij.

Direct waren opeens alle zenuwen weg. En

ik dacht alleen nog maar aan het hoge cijfer.

Dat was het enige wat door m’n hoofd ging.

Achteraf snap ik niet waarom ik zo zenuw-

achtig was.’

Merel HoltkaMpadvocaat24 jaar toen zij voor het eerst alleen naar een zitting ging

‘Als gemachtigde van mijn cliënt ben ik er

verantwoordelijk voor dat alle relevante punten

voor de verdediging van het standpunt van mijn

cliënt naar voren komen tijdens de zitting. Het

beroep werd door een meervoudige kamer van

drie rechters behandeld en de zittingszaal zat

vol, stampvol. Ik kon zelfs niet naast mijn cliënt

zitten waardoor ik vrij lastig met hem kon com-

municeren.

Ik voelde me vrij zeker van mijn zaak. In de eer-

ste plaats omdat ik er veel tijd aan had besteed

en zelf het stuk had geschreven. In de tweede

plaats omdat ik met mijn patroon alles had

doorgesproken. Ik wIst Dat Ik gewoon goeD In

Deze zaak zat. Van tevoren had ik natuurlijk

alle stukken in het dossier al gelezen, en daaruit

bleek dat ik veruit het meest technische beroep-

schrift had ingediend. Dat gaf mij zekerheid

over mijn meerwaarde. Daarnaast helpt het ook

dat je in toga bent. Dat was bij pleitwedstrijden

ook zo, maar dat voelt dan toch als poppenkast.

Nu was dat voor het eerst echt functioneel, en

daardoor voelde ik mij niet meer de jongste. De

zitting begon vrijwel meteen met een vraag van

de rechters aan mij: ‘Zien wij goed dat u met dit

punt ... bedoelt?’ Dat moest ik dus toelichten.

Vervolgens werd het eigenlijk een soort vraag-

gesprek tussen de rechtbank en mijzelf, en dat

ging prima. Ik had inhoudelijk sterke punten en

kon die gewoon afwerken naar aanleiding van

de vragen van de rechters. Ik moest wel goed

opletten dat ik alle punten van mijn pleitnota

behandelde, dus ik stond druk te strepen op

mijn blaadjes.

Achteraf ben ik tevreden. Ik vond dat mijn

meerwaarde duidelijk zichtbaar was. En volgens

mij was mijn cliënt ook tevreden. De uitspraak

in de zaak is nog niet bekend.’

MarGuerite steMerDinkportfolio-analyst35 jaar toen zij voor het eerst emigreerde

‘Toen mijn vriend door zijn werkgever werd ge-

vraagd om in New York te gaan werken, ben ik

voor mezelf alle voor- en nadelen gaan afwegen

om zelf die stap ook te zetten. Het zou carrière-

technisch een geweldige kans zijn mijn horizon

te verbreden. Op 23 januari jl. ben ik dan ook

op het vliegtuig naar Amerika gestapt om mijn

functie voortaan daar uit te oefenen.

Voor vertrek moest ik van alles regelen. Voor-

al de visumaanvraag is een spannend proces.

Daarnaast is het achterlaten van familie en

vrienden vervelend, maar gelukkig helpen de

sociale media enorm. Hoewel ik er zelf voor

gekozen heb, was het toch onwijs spannend

om het vliegtuig in te stappen en een nieuw

leven tegemoet te gaan. Ik had geen idee of ik

mijn draai zou vinden. De eerste weken had

ik een soort vakantiegevoel. Gelukkig voelde

ik me al snel thuis in New York, vooral door

het Amerikaanse enthousiasme dat aansteke-

lijk werkt. Mijn eerste werkdag is ook prettig

verlopen, mede door aardige collega’s. Ook

oud-collega’s kan ik zonder problemen bel-

len, al is het wel even rekening houden met

het tijdsverschil. Hoewel de oversteek goed

bevalt, komt af en toe ook het besef dat ik

huis en haard heb achtergelaten. Toen ik pas

nog over 5th Avenue naar kantoor liep, dacht

ik ineens: ‘jeetje, help, hIer loop Ik Dan!’

Ook ben ik laatst midden in de nacht geëvacu-

eerd wegens een gaslek in mijn appartemen-

tencomplex en ben ik ook per ongeluk met de

metro in Brooklyn beland op een tijdstip dat ik

daar niet alleen wil zijn.

Het belangrijkste bij deze grote stap is om op

mezelf te vertrouwen. Het wonen en werken in

New York is voor mij een avontuur, waarvan ik

nu al weet dat ik het voor geen goud had willen

missen.’

44

M&C 4 2014

Jong & ambitieus

verbazinGen

zoveel stelt zo’n Groot bureau niet voor // Wat

voeGt Deze partner nu toe? // De DaGtarieven //

uiteinDelijk zijn aDviseurs net Mensen // zolanG

je ÉÉn stap verDer bent Dan De klant, koM je er

altijD Mee WeG // WaaroM betalen ze Dit voor Mij?

// Hoezo, Dat Werkt Hier niet? // fake it till you

Make it // ieDereen is altijD zooo Druk // beste

koffie niet voor De klant // starHeiD ouDere

Generatie (jonGeren Denken Mee Met elkaars

iDeeËn, ouDeren Willen Hun eiGen iDee) // Wat zijn

er veel aDviseurs // ze neMen Me niet serieus //

Daarvoor Hebben We noG Wel een kant-en-klaar

rapport liGGen. even anDer loGo erop // GeHoorD,

reDen voor afWijzinG: ‘Wij kiezen alleen voor

Mensen Die in een recHte lijn Hebben GestuDeerD:

vWo-uni’ // Dat leer je noG Wel // voor alles een

‘paar sliDes’ Maken in poWerpoint //

jelle van Dijkarts27 toen hij zich voor het eerst realiseerde dat hij nooit echt vrij heeft

‘Afgelopen winter was ik met mijn vriendin op

vakantie in Australië. We maakten een zeiltocht

en hadden net gezwommen toen we zagen dat op

een andere boot paniek ontstond. Al snel werd via

de radio gevraagd of er bij ons een dokter aanwe-

zig was en omdat ik ’s ochtends had verteld dat ik

dokter was richtten alle ogen zich op mij. Met een

motorbootje ben ik naar de andere boot gebracht,

waar mij werd verteld dat een man in zijn slaap

een hartaanval had gekregen. Een aantal mensen

was aan het reanimeren, ik begon dit te coördi-

neren en startte beademing en borstcompressie.

Een traumahelikopter was onderweg, maar ar-

riveerde pas na twintig minuten.

De situatie was onwerkelijk, ik was in een

zorgeloze vakantiestemming en opeens moest ik

mijn professionele houding als arts aannemen.

Bovendien stond de familie van de patiënt erbij

en was er geen apparatuur aanwezig. Op het

moment zelf ervoer ik innerlijk stress maar door

mijn opleiding en ervaring in het ziekenhuis wist

ik precies welke handelingen ik moest uitvoeren.

In het bijzijn van naasten van een patiënt wil

je niet opgeven, Ik ben blIjven reanImeren

totDat De kustwacht arrIveerDe en beves-

tigde dat de man helaas was overleden.

Pas achteraf kwamen de emoties binnen. In het

ziekenhuis hoort dit soort dingen erbij, er wordt

even bij stil gestaan maar daarna gaat het werk

gewoon weer door. Hier was dat anders, de

sfeer sloeg echt om. Ik dacht veel na over de

situatie, maar kon het goed relativeren. De man

bleek al langer hartklachten te hebben en was

waarschijnlijk overleden voordat ik op de boot

kwam. Door deze ervaring ben ik me ervan

bewust dat je als arts nooit echt vrij bent. Er kan

zich altijd en op elke plek een situatie voordoen

waarin je als arts nodig bent.’

M&C 4 2014

45