Over Mug die Olifant wilde zijn

Merel Slootheer

Met illustraties van Andrea Gritter

Over Mug die Olifant wilde zijn

Ter gelegenheid van de uitreiking van De Olifant, de kunst- en cultuurprijs van Haarlems Dagblad/IJmuider Courant

Over Mug die Olifant wilde zijn

Merel Slootheer

Met illustraties van Andrea Gritter

Nematocera

Mug wil meer

Steken, zuigen, fladderen, vluchten, zwaaiende armen en meppende handen. “Alle dagen lijken op elkaar,” bromde Mug zacht. Het prikken en vliegen was routine geworden, noem het maar gerust een ‘muggensleur’. Mug verlangde naar meer. “Ik heb ambitie,” zoemde hij. Ik ben een zdromer, een zdoorbijter. Ik kan meer dan dit alleen!” Maar verder dan zoemen kwam hij helaas niet.

Er was één ding dat Mug ècht heel graag wilde. Eén onmogelijke hartenwens. Over zijn droom kon hij niet praten. Dus droomde hij eenzaam. Speurend naar ontblote ledematen fantaseerde hij er lustig op los. Dat hielp voor even, maar van binnen bleef het steken. De wens die nooit in vervulling ging. Het eeuwige verlangen naar.

Net als de mens kent de mug zo zijn grenzen. En op een dag werd het Mug dan ook teveel. Het gebeurde allemaal terwijl hij, zoevend en zoemend, de vliegenmepper, voor de zoveelste keer, ont-week. Midden in een duikvlucht kwam hij tot stilstand, hij zette zijn sprietige pootjes in zijn zij en schreeuwde heel hard: “Genoeg!” Niemand reageerde.

Nematodae

Nog ietsje meer

“Genoeg,” zoemde Mug nog eens zacht. Met een enorme vaart zwiepte de vliegenmepper hem een hoek van de kamer in. Het suisde in zijn hoofd, het kriebelde in zijn lijf. Mug voelde zich niet zo muggig meer. Er was iets veranderd, dat wist hij zeker. Wat het was dat voelde hij nog niet zo heel goed. Een paar minuten lang durfde hij zich niet te bewegen. Bang voor een tweede dreun van de vliegenmepper…

Voorzichtig probeerde hij zijn snuitje heen en weer te bewegen. Het lukte. Hij fladderde wat met zijn vleugels. Geen probleem. Hij bekeek vluchtig zijn pootjes. En bijna wilde hij teleurgesteld wegvliegen. Alleen er was iets. Er klopte iets niet. Hij telde zijn pootjes één, twee, drie, vier… Vijf en zes kon hij nergens vinden. En wat waren ze dik en rond en grijs. Zijn zes sprietjes hadden plaatsgemaakt voor vier mollige worstjes.

Zwevend door de kamer bekeek hij zichzelf in alle weerspiegelende oppervlaktes die hij kon vinden. Hij was zeker geen mug meer, zijn lijfje was bol en zijn vier nieuwe dikke pootjes spartelde in de lucht. “Ik ben Nietsz,” zoemde hij. En het maakte hem blij en trots en in de war tegelijk. Want als hij niets was, dan was hij ook alles. Of in ieder geval tot alles in staat.

Nephatidae

Maar nog niet helemaal

Die nacht sliep Niets onrustig. Hij droomde over de grote metamorfose. De verandering was begon-nen. Eindelijk! Nu hij dit had bereikt, wilde hij meer. Wanneer hij wakker schrok, sprak hij zichzelf toe: “Ik moet groter en zsterker worden. Ik wil zstampen, zlurken, zwengelen, zwiebelen.” Niets wist precies wat hij wilde. Het ging nogal ver, maar onmogelijk leek het hem niet meer. Hij voelde hoe hij groeide en groeide.

’s Ochtends spoedde hij zich vol nieuwe energie naar de slaapkamer. Daar vond hij altijd wel een slaperig lijf om te prikken. Zo zacht mogelijk landde hij op een bloot been. Langzaam bracht hij zijn snuit naar de warme huid. Deze handeling was voor Mug dagelijkse routine, maar voor Niets voelde het anders. Zijn snuit leek flexibeler dan gewoonlijk en tijdens het prikken stuiterde hij zelfs terug.

Hij probeerde nog een keer te steken. De snuit kronkelde en krulde. Steken leek helemaal geen optie meer. Zo snel als zijn vleugels hem konden dragen vloog Niets weer naar de huiskamer. Zou het dan echt zover zijn? Fladderend bekeek hij zichzelf in de weerspiegeling van de porseleinkast. Hij had inmiddels het formaat van een flinke theekop. “Zbijna, zbijna, maar nog niet zhelemaal,” zoemde hij enthousiast door zijn slurfje.

Ephantidae

Nog één minusculiteitje

Met een grijs bol lijf, dikke poten en een slurfje was er geen ontkennen aan. “Ik ben geen Mug meer. Ik ben ook geen Niets meer. Ik ben Bijna!” Bijna voelde zich zielsgelukkig. Zijn uiterlijk begon steeds beter bij zijn innerlijk te passen. De sleur had plaats gemaakt voor een slurfje. Hij gebruikte het be-hendig om deuren te openen.

Bijna was een echte vegetariër. Zijn dieet had hij aangepast aan zijn nieuwe behoeften. Hij bleef groeien, iedere dag wel een centimeter of twee. Met het verschijnen van zijn slurf was tegelijkertijd de lust naar de mensen verdwenen. Hij besloot weg te lopen van huis, het was te klein voor hem ge-worden. Met pijn in zijn hart nam hij afscheid: “Ik zal jullie missen, maar het past gewoon niet meer.”

Buiten was het leven anders. Het was er groot en licht. Bijna kon er groeien wat hij wilde. Buiten herinnerde eigenlijk niets hem meer aan zijn muggenleven. Het enige overblijfsel ritselde zacht in de wind, het waren zijn vleugels. Hij had ze altijd graag gebruikt, maar nu begonnen ze hem in de weg te zitten. “Waarom vliegen als ik kan lopen?”

Elephantidae

En toen

En lopen dat deed hij veel. Heel veel. Soms met een doel, maar meestal zonder. Zijn poten leken on-vermoeibaar. Wanneer hij probeerde te stampen werkten zijn vleugels hem een beetje tegen. Ze leken dan synchroon te bewegen met zijn poten. Zodat hij bij iedere dreun een stukje de lucht in vloog. De vleugels moesten verdwijnen, dat wist hij zeker.

“Als stampen er voor zorgt dan mijn vleugels blijven vliegen, dan moet lopen er voor zorgen dat mijn vleugels vervliegen.” Dus liep hij nog vaker en harder en langer dan voorheen. Het stampen liet hij maar even zitten. Zijn vleugels werden kleiner, terwijl hij zelf steeds groter groeide. Na een paar dagen was hij ze zelfs helemaal vergeten.

Tot hij een keer van plezier stampte en niet de lucht invloog. Hij stampte nog eens en nog eens en slaakte een diepe zucht. Hij had verwacht dat het zou klinken als zoemen of brommen op zijn minst. Maar zijn diepe lange zucht klonk als luid trompetgeschal. En op dat moment wist hij zeker. “Ik ben geen Mug meer, ik ben geen Niets meer, ik ben geen Bijna meer. Ik ben Olifant!”

ColofonBoekje: Over Mug die Olifant wilde zijn

Concept en tekst: Merel Slootheer Illustraties: Andrea Gritter

Vormgeving: Joke Slootheer

Trofee: Over Mug die Olifant wilde zijnConcept en uitvoering: Merel Slootheer

Hout: Bremers HouthandelLasersnijden: Atelier Vix

Met heel veel dank aan:Andrea Gritter, Joke Slootheer, Philip Kenselaar en Atelier Vix.

www.merelslootheer.comwww.andreagritter.com www.jokeslootheer.com

www.ateliervix.nl