Ontwikkel verder, straks ben ík de patiënt!...‘Een punt achter mijn carrière.’ Zó is de...

Ontwikkel verder, straks ben ík de patiënt!

Liber Amicorum Peter Brink

30 juni 2017

een punt achtermijn carrière.

brinkpeter

Liber Amicorum 1 Peter Brink

bp

Inhoudsopgave

Martijn Poeze 2Rohit Arora 3Rene Groetelaers 4Loek Leenen 5Pishtiwan Kalmet 6Heinrich Janzing 7Guido Stollenwerck 8René Ten Broeke 9Henk Jan Ten Duis 10Secretariaat Chirurgie 12Arvid Wieland 13NAZL 14Ulf Neumann 24Helene Bergs 25Harry Coenen 26Andre Lemmen 28Baukje Hemmes 29Hans Fiolet 30

Traumachirurgen MUMC+ 32Bea Hemmen 38Ed Slangen 39Gerrit Vernimmen 40Dave Mobers 42Frank Klaassen 43Niels Schep 44Huub Gubbels 45Jochen Jansen 46Markus Janßen 48Miranda Dirx 49Riky Wilbers 50Stryker Trauma Team 52Yvette Van Horn 53Paul Szypryt 54Jan Biert 55Suzanne Geuskens 56Ruth Jongen 57


‘Een punt achter mijn carrière.’

Zó is de aankondiging van je afscheid. Peter, ik zou echter eerder spreken van een uitroepteken achter je carrière!

Prof. dr. Peter Brink, sinds je komst in 2003 als hoogleraar traumatologie, in het toenmalige academisch ziekenhuis Maastricht (nu Maastricht UMC+), heb je een uitgesproken rol gespeeld in de professionalisering van de traumatologie in Limburg. Toen ik in het azM startte, was al snel duidelijk dat jij een vernieuwer op traumagebied was. Dat het niet altijd van een leien dakje ging, zullen de insiders wel weten en lijkt mij inherent aan het zijn van een vernieuwer. Het was ons altijd wel duidelijk dat je uiteindelijke doel een betere zorg voor de patiënt was. Je hebt met dit doel voor ogen op zoveel gebieden een belangrijke rol gespeeld. In de ontwikkelingen bij de ATLS, alsook bij de AO heb je zowel nationaal als internationaal een belangrijke input gehad. Dit alles om de jonge generatie gedegen het traumawerk uit te laten voeren. De grootste kracht van jou is namelijk je gave om je kennis en kunde over te dragen! Reeds als arts-assistent in opleiding tot chirurg kon ik je didactische vaardigheden bewonderen. Als je een lezing gaf was het altijd een zeer goed doordachte presentatie, waaruit altijd de boodschap duidelijk naar voren kwam. Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn generatie én de volgende generatie zorgverleners je visie omtrent de traumazorg zullen voortdragen. Je hebt met je gedrevenheid en vakbekwaamheid zoveel chirurgen enthousiast gemaakt voor de specialisatie trauma en hebt daarmee aan de wieg gestaan van hun carrière, zowel bij de algemene basis als bij degenen die in de vervolg-opleiding tot traumachirurg (de zogenaamde CHIVO’s) zaten.

Een aanzienlijk aantal is nog steeds werkzaam in de regio en ook de CHIVO’s opgeleid in het MUMC+ zijn goed terecht gekomen. Ikzelf ben er ook een product van.

Hoe kan dit uitroepteken op waarde geschat worden? We hebben onze waardering willen laten blijken door je als aandenken dit liber amicorum aan te bieden. Hierin wordt de waardering voor je werk door een aantal personen onderstreept. Ook lijkt mij de koninklijke onderscheiding waarmee je benoemd bent tot Officier in de Orde van Oranje Nassau een uitroepteken waard. Het behoeft geen verdere uitleg om de waardering voor je werk te benadrukken.

Om al deze redenen vind ik dat je carrière met een uitroepteken eindigt. Wij wensen jou en je familie een fantastische tijd toe!

Prof. dr. Martijn Poeze

Prof. dr. Martijn Poeze pm


A good teacher is like a candle - it consumes itself to light the way for others

Rohit Arora ar


Professor,1 juli 2005, ik start met mijn opleiding chirurgie in het, dan nog, azM. Ik zorg dat ik ruim op tijd aanwezig ben, heb geen idee wat de dag gaat brengen in een ziekenhuis waar ik nog niet eerder was. Wat blijkt, de hele dag OK met professor Brink. Dat was onze eerste kennismaking, onvoorbereid mee naar OK. Gelukkig kwam het helemaal goed die dag en dat gold ook voor de jaren daarna.

Ik heb op latere momenten in mijn carrière wel eens gebaald dat ik de eerste 2 jaar van mijn opleiding in Maastricht zat. Je hebt me daar veel verteld, laten zien, voelen en doen. Maar een deel van die lessen begreep ik toen misschien niet, ik kon je vanaf bepaalde hoogte niet altijd meer volgen. Dat kwam pas later, zeker nadat ook bij mij de interesse voor de hand- en polschirurgie groeide. Johan Cruijff zei ooit: “je ziet het pas als je het doorhebt” en dat is wat mij betreft zeker waar. Maar inmiddels zijn veel van die informatie en lessen alsnog geland en pas ik die nog zeer regelmatig toe.Veel herinneringen uit die tijd heb ik nog heel scherp. Jouw kamer was naast de assistententuin. Om één of andere reden kwam ik daar regelmatig, de deur stond ook meestal open. Herinneringen heb ik genoeg, misschien ben jij ze vergeten. Zo kreeg ik van jou na de geboorte van onze oudste zoon in 2006 een groene speelgoedkikker. “Dat is geregeld door mijn vrouw” zei je erbij. Ik vond het tof! In mijn tweede jaar maakte ik voor het eerst mee dat door een complicatie van een traumatologische operatie van mij een patiënt door een diep dal ging tot aan IC-behandeling aan toe. En plein public heb je daar nooit iets negatiefs over gezegd. Toen de patiënt opgeknapt en wel weer thuis was nodigde jij me vriendelijk uit op je kamer. “Ik wil je nog even meegeven waar in mijn ogen de verbeterpunten van deze casus zitten”, kreeg ik te

horen. Het hele regionale verhaal werd doorgesproken, ik had mijn lessen geleerd en kon verder. Dat heet opleiden volgens mij. Na mijn opleiding heb je me nog aanbevolen bij Stefaan Nijs. Je belde me op en gaf aan dat je het idee had dat zo’n fellow-plek in Leuven wel iets voor mij zou zijn. Ik ben daar geweest, maar om allerlei redenen heb ik toen een andere route moeten kiezen.

Na een aantal omzwervingen kwam ik in Weert terecht. Daar heb ik mogen ervaren wat je regionaal werk inhield. Dat was wederom een erg prettige ervaring. Ook toen we vorig jaar, voorafgaand aan de herorganisatie van onze traumazorg, een beroep op je deden werd dat gehonoreerd. We hebben een aantal uren samengezeten. Traumachirurgen, orthopeden, management en directie samen met Peter Brink. Wij twee zaten al op één lijn, nadat jij jouw verhaal had gedaan gold dat eigenlijk voor de hele groep en zijn we de zaken hier kunnen gaan herorganiseren.

De laatste voordracht die ik je hoorde geven in april, tijdens het AO-symposium in Noordwijk, vond ik sterk en kenmerkend. Een hoogleraar, aan de vooravond van zijn emeritaat, doet een oproep aan de jonge traumachirurgen om af te stappen van ouderwetse principes, mee te gaan met de tijd en minder angstig te zijn in de postoperatieve fase van onze patiënten. Kortom, een boodschap van professor Brink geeft altijd stof tot nadenken…

Beste Peter, dank voor al de momenten dat ik van je heb kunnen leren. Maar daarnaast zeker ook voor het werk dat je, buiten je eigen ziekenhuis, in de regio hebt gestoken. Geniet van de jaren die komen buiten de kliniek maar ik reken erop dat we nog van je horen.

Met dank, René Groetelaers Traumachirurg SJG Weert

René Groetelaersgr


Prof. dr. L.P.H. Leenen

Betreft: aanbeveling Koninklijke onderscheiding prof. dr. P.R.G. Brink

LS,Prof. Brink ken ik sinds vele jaren als een bevlogen traumachirurg, die kwaliteit van zorg en inhoud laat prevaleren, zichzelf daarbij wegcijferend.

Prof. Brink heeft zich naast zijn drukke chirurgische praktijk altijd ingezet voor de traumazorg in de breedste zin van het woord. Zo heeft hij zich over vele jaren ingezet voor de totstandkoming van een trauma systeem in Nederland voor de optimale behandeling van de trauma patiënt.

Hij heeft vele jaren gediend in het bestuur van de Nederlandse Vereniging voor Traumatologie, tegenwoordig de Nederlandse Vereniging voor Traumachirurgie. Daarnaast heeft hij zich ingezet op het Europese vlak en was hij mede oprichter van de European Trauma Society waar hij vele jaren in het bestuur heeft gezeten.

Hij was een van de eersten die na de oprichting van de Advanced Trauma Life Support over vele jaren jonge artsen de weg wees in het opvangen van Trauma patiënten en heeft, eerst in het Nederlandse bestuur van deze stichting en later in Europees verband de weg gewezen naar een optimalisering van deze cursussen in geheel Europa.

Naast de voornoemde activiteiten heeft hij als Trustee en later als voorzitter van de onderwijs commissie van de AO, een wereldwijde organisatie ter optimalisering van de operatieve zorg aan gewonde patiënten, de kwaliteit van het onderwijs in al zijn aspecten vorm gegeven, een werk met wereldwijde impact.

Naast een aimabel mens, waar kwaliteit en zorgzaamheid hand in hand gingen, is prof. Brink een belangrijke factor geweest in de zorg voor mensen in de meest kwetsbare momenten van hun leven, reden waarom hem ondermeer een onderscheiding zou toe komen.

Met vriendelijke groet,Prof Or LPH Leenen

ll


Beste prof,

Mijn jongensdroom was altijd om dokter te worden. In Irak en ook hier in Nederland heb ik veel nare ongelukken gezien en meegemaakt. Dit zorgde voor een nog sterkere motivatie om dokter te worden. Men zegt als je een doel hebt, dan heb je dat al voor 99% behaald.

In 2009 begon ik aan de geneeskunde opleiding in Maastricht. Snel de opleiding afmaken en ik ben een dokter, maar wat voor type dokter wil ik worden dan? Al gauw wist ik wat voor type dokter ik wilde worden. Dit heeft te maken met twee dingen; 1) Ik werd aangereden door een auto en brak daarbij mijn sleutelbeen. 2) U, prof. Brink heeft mij geopereerd. Een sympathieke hoogleraar traumachirurgie zorgde ervoor dat mijn keuze om traumachirurg te worden werd bevestigd. Vanaf dat moment zag ik u als mijn grote voorbeeld waar ik naartoe wilde werken. Achteraf ben ik blij dat ik ben aangereden en daarbij mijn sleutelbeen gebroken heb gehad, anders had ik u nooit persoonlijk leren kennen. Na mijn revalidatie mocht ik voor u onderzoek gaan doen. U was laagdrempelig bereikbaar en voor mijn gevoel had u veel tijd voor mij, ondanks uw drukke leven als traumachirurg. U heeft mij gevraagd om deel te nemen aan het Smart-sock project. Ik dacht als DE professor mij zoiets vraagt, dan kan ik hier niet nee op zeggen en vooral niet als het prof. Brink is.

Ook gaf u mij de gelegenheid om onder uw hoede te gaan promoveren. In die periode heb ik momenten gehad dat ik hoofdpijn kreeg van iets wat tegen zat. Ik hoefde maar bij u aan de deur te kloppen en u wist het binnen paar seconden op te lossen. Met hoofdpijn ging ik uw kamer in en met een lach ging ik de kamer uit.

Een heleboel ervaringen heeft u mij aangeleerd, met name de skills om te presenteren op nationale en internationale congressen.

Ik heb een aantal presentaties van u bijgewoond, u vertelde uw verhaal zonder enige moeite. Op een dag hoop ik dat ik ook net zo goed kan presenteren als u.Mij is gevraagd om op een A4 iets over u te schrijven. Dit vond ik heel moeilijk, omdat ik meer leuke ervaringen over u kan vertellen. Jammer genoeg gaat u al snel met pensioen en heb ik niet genoeg ervaring opgedaan met mijn grote voorbeeld. Ik heb een goede samenwerkingsperiode ervaren met u en heb mezelf altijd vereerd gevoeld dat ik samen met u heb kunnen werken. Ik dank u voor alles wat u mij heeft aangeleerd. Er is een tijd van komen en gaan, uw tijd van gaan is gekomen! Ik wens u het allerbeste, geniet van uw pensioen!

Met vriendelijke groeten, Pishtiwan Kalmet

Pishtiwan Kalmet

kp


Beste Peter,Met jouw vertrek verlies ik een ervaren oudere sparring partner in onze regio. Meermaals heb ik gebruik mogen maken van je goede raad. Het voelde eerlijk gezegd altijd iets comfortabeler om advies te vragen aan een wat oudere grijze ervaren man (jij dus ;-) ) dan aan het in mijn ogen nog wat overmoedige aanstormende jonge talent ;-).

Maar vanaf nu moet ik het dus stellen met de jonge ploeg die je achterlaat. Ik acht het als een belangrijk teken van goed leiderschap dat er voor een adequate opvolging gezorgd is en die heb je in ieder geval prima neergezet. Er staat een stevige jonge ploeg met aandachtsgebieden waarop de regio kan bouwen.Over sommige kleine dingen in de traumachirurgie waren we het niet altijd eens ;-) . Ik zal onze af en toe pittige discussies, niet gespeend van droge humor, missen.

Over de belangrijke grote lijnen in de traumachirurgie spraken wij dan weer met één stem, maar dat kan ook niet anders aangezien we beide ATLS en AO adepten zijn.

Ik herinner me nog heel goed dat jij tijdens een NVT ledenvergadering je nek uit stak om een lans te breken voor de vorming van een orthopedisch traumachirurg en daarmee de samensmelting van de trauma-chirurgie met de orthopedie. De trauma chirurgische goegemeente was toen duidelijk niet klaar voor dat standpunt en de weerstand was groot. Ik kon het alleen maar eens met je zijn, het internationale isolement waarin de jonge Nederlandse trauma-chirurg staat is al lang een doorn in mijn oog. Ik hoop dat ik nog mag meemaken dat jouw visie van destijds werkelijkheid wordt.

En ze vroegen om er een foto bij te doen…

Na een stevige carrière met zowel uitgebreide perifere als academische ervaring en daarnaast je jarenlange inzet voor het traumacentrum, maar vooral voor de ATLS en AO, komt er nu kennelijk een moment om daar afscheid van te nemen.

Peter, dank voor al je inzet en voor de oudere wijze collega die je voor me geweest bent. Het ga je goed.

Heinrichdr Heinrich MJ Janzing(Orthopedisch ;-) ) traumachirurg.VieCuri Venlo

Heinrich Janzing

hj


Beste Peter,Hartelijk dank voor de fijne samenwerking!Van patella kloptest, tot juiste aanplanting van kersenbomen, van DRU in het sociale gewricht, tot het verzorgen van uitmuntende BBQs,

Van Philos-op-elk-bot of 6 platen-op-de-pols, tot hoe manage je een jong gezin op afstand.Ik heb veel van je mogen leren, waarvoor dank!

Guido.

Één foto zegt meer dan 1000 woorden.

Guido Stollenwerck gs


Beste Peter,Bij het naderend afscheid van jou denk ook ik terug aan hoe mijn loopbaan begon. Als assistent in opleiding tot orthopaedisch chirurg, en gestationeerd in de Maastrichtse academie, volgde ik mijn 2 jaren Heelkunde in Heerlen, toen nog het De Wever ziekenhuis geheten, onder jouw bezielende leiding als opleider. Als aanstaand orthopaed was het natuurlijk een zegen om te worden opgeleid door een traumachirurg, beter dan iemand die eindeloos vaat- of darmnaadjes legt.

Hier maakte ik echter ook voor het eerst kennis met de rivaliteit tussen Heerlen en Maastricht. En ook die tussen de chirurgische en orthopaedische wereld. In beide gevallen spanningen die in de haarvaten leken te zitten van de genoemde instituten en specialismen. Los daarvan heb ik overigens in Heerlen 2 prima opleidingsjaren genoten onder jouw coaching, en denk ik dat jouw bevlogenheid voor de behandeling van de letsels van het bewegingsapparaat een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan mijn enthousiasme voor de traumatologische kant van mijn vak. Onze paden kruisten elkaar ook nadien nog regelmatig, waarvan menigmaal in Davos.In mijn Maastrichtse orthopaedische opleidingstijd, en als beginnend staflid met traumatologie als aandachtspunt, was de samenwerking met de traumatologen in het begin wat stroef, en leek gekleurd door van oudsher aanwezige (persoonlijke) sympathieën en antipathieën, zich soms uitende in territoriale wrijvingen. Maar tijden veranderden, relaties werden milder, de verenigingen zochten toenadering, er was immers een gemeenschappelijk belang; de optimale zorg voor de traumapatiënt. Na een aantal jaren werd je vanuit Heerlen benoemd tot hoogleraar Traumatologie in het MUMC. Vanaf toen zaten we weer bij dezelfde trauma-besprekingen, nu als collega’s.

Zeker in het begin zocht ieder weer naar zijn plek maar met de verjonging van beide vakgroepen verdwenen emoties en overwon het verstand. Toch denk ik dat je in het begin nog wel eens moeite gehad hebt met de traagheid waarmee vernieuwingen gerealiseerd konden worden, en met de beperkte ruimte die de traumatologie toebedeeld kreeg in capaciteit, tijd en mensen. Met het uiteenvallen en opsplitsen van de klassieke Heelkunde vakgroepen realiseerden ook onze traumatologen zich dat ze wellicht meer gemeenschappelijks hadden met orthopaeden dan met hun klassieke vakbroeders. Zo vlak voor je emeritaat ‘dreig’ je aldus getuige te worden van de samensmelting van de Maastrichtse orthopaedie en traumatologie tot één vakgroep. En als de golfstroom mee zit zullen weldra ook de muren tussen de Maastrichtse academie en Heerlense periferie (deels) geslecht worden.

Zoals gezegd, het landschap kan snel veranderen. Beste Peter, jij hebt daar zeker een rol in gespeeld als trait d’union tussen periferie en academie, en tussen chirurgie en orthopaedie. Een proces waar net als jij ook ik de afgelopen 25 jaar met soms verbazing en soms plezier naar gekeken hebben. Ik heb je nooit gevraagd wat je er van gevonden hebt en of je tevreden bent met waar we nu zijn. Als ik je denk te kennen zal het je waarschijnlijk niet veel kunnen schelen wie de patiënt behandeld of waar; als het maar goed gebeurt en met hart voor het vak en in het bijzonder de patiënt. En misschien kenmerkt dat wel het meest de echte opleider. Ik denk dat de traumatologie in Nederland en hier in Maastricht jou daar veel erkentelijkheid voor verschuldigd is.

Peter, het ga je goed!René ten Broeke

René ten Broeke rb


Henk Jan ten Duis

Beste Peter,Het is al weer 32 jaar geleden, in 1985, dat je naar Groningen kwam. Als jong chirurg, afkomstig uit de opleiding van Jan Wever in ’s-Hertogenbosch, toog je vol enthousiasme naar het hoge noorden. Je bekwamen in de traumatologie en je proefschrift afronden, dat waren je doelen. Het zal letterlijk en figuurlijk wel even wennen zijn geweest, van het gemoedelijke Brabant op naar Groningen. Niet alleen het klimaat is anders; die Groningers: een volk van geen woord te veel.

Samen hebben we daar als traumachirurgen in het toen nog Academisch Ziekenhuis Groningen (AZG) een goede tijd gehad met heel veel (ernstige) ongevalpatiënten. Het was de tijd dat Nederland nog circa 2500 verkeersdoden per jaar telde. Peter, ik heb je daar leren kennen als een zeer betrokken, enthousiast en kundig chirurg en natuurlijk als goede vriend.In 1988 ging je naar Heerlen om je daar als medisch specialist en later als opleider heelkunde in het grootste niet-academisch ziekenhuis van Nederland te vestigen. Heerlen “had” toen de traumatologie en niet Maastricht. Je hebt er met volle teugen van genoten. Naast je drukke baan wist je samen met Margriet eigenhandig een prachtig huis te bouwen op een koninklijk stuk grond; jullie wonen er nog steeds en wij mogen er tot ons grote genoegen af en toe logeren.In 1989 promoveerde je in Groningen met als thema, ontwerp en toepassing van het injectiepistool; ik mocht je paranimf zijn. Aan je promotie en feest (in Abrahams Mosterdmakerij) bewaren wij veel warme herinneringen.

Toen Maastricht een academisch ziekenhuis kreeg heb je in 2003 de overstap gemaakt: een verder universitaire carrière. Je benoeming tot hoogleraar traumatologie volgde al snel (wat een feest was dat met “the Beatles”!) en kon jij je ambities waarmaken.Een door jouw geïnitieerde happening was de jaarlijkse bijeenkomst: hoogleraren in de traumatologie , de HIT. Je vond het belangrijk dat de neuzen van de leidinggevenden in de toonaangevende traumaziekenhuizen een en dezelfde richting op stonden. Kortom er moest nationaal beleid van de grond komen. We waren allen zeer enthousiast. De eerste bijeenkomst was, hoe kon het ook anders, in Maastricht. Later volgden de anderen. Ik weet niet of dit “instituut” nog bestaat. Het heeft destijds zijn nut dubbel en dwars bewezen. Opmerkelijk is dat ik juist van deze bijeenkomsten de meeste foto’s heb; enkele gaan hierbij.

Peter, je hebt een glanzende carrière achter de rug; veel ideeën zijn geboren, als ik alleen al denk aan je injectiepistool, de nieuwe traumamatras en de vele andere uitvindingen. Voor de traumatologie in Nederland heb je veel betekend, als leider van een grote traumakliniek, je kennis en kunde van de behandeling van polsfracturen, al je AO activiteiten waaronder de internationale en nationale opleiding van chirurgen en orthopedisch chirurgen, het penningmeesterschap in het bestuur van de Nederlandse Vereniging voor Traumatologie en later je voorzitterschap van de stichting ATLS; teveel om op te noemen. Daarnaast waren we in de gelukkige omstandigheid dat we een aantal van elkaars dissertaties konden beoordelen en de promoties

hd


Peter, Arie, Peter en Henk Jan. HIT in Nijmegen 2007.

HIT bijeenkomst op het Hooge Land, Kloosterburen, Groningen, oktober 2007.

AO Nederland in Maastricht, het Kruisherenhotel, december 2006.

Aandenken aan de HIT in Rotterdam; ook na een decennium voldoen deze HIT attributen nog uitstekend. Winsum 2017.

konden bijwonen. Dit alles werd mede mogelijk gemaakt door je lieve echtgenote Margriet, de altijd standvastige rots in de branding.

Rienke en ik prijzen ons gelukkig dat we in goede vriendschap deelgenoot mochten zijn van veel van deze activiteiten.

Hopelijk gaan we in de toekomst nog eens (levende) kippen kopen op de zondagsmarkt in Luik om onder het genot van een croissantje en een goede kop koffie onze herinneringen op te halen.

Peter en Margriet, het ga jullie goed. Henk Jan


Wij zien prof. Brink als onze steun en toeverlaat. Een heel begripvol iemand, die ons het afgelopen jaar goed geholpen heeft en ons tot steun is geweest en een luisterend oor geboden heeft.

Zijn muziekkeus was een beetje anders dan de onze, maar ook zijn classic FM zullen we gaan missen.Altijd leuke gesprekken over zijn kinderen en kleinkinderen, zijn moestuin, zijn dieren, zijn kookkunsten.

Een heel prettig persoon die we allemaal gaan missen. We hebben in hem een fijne “achterbuurman” gehad. Zo iemand kom je niet snel tegen in de artsenwereld. We hopen dat hij van een lang, gezond en welverdiend emeritaat mag gaan genieten!

Sandra, Ingrid, Manon en Sandra

Sandra, Ingrid, Manon en Sandra

sims


Beste Peter,

Dank voor het vertrouwen dat je destijds in me had als ANIOS en er mede voor hebt gezorgd dat ik met mijn opleiding tot chirurg kon beginnen.

Dank ook voor de vele prettige momenten van samenwerking op het gebied van de traumachirurgie.Ik wens je vanuit Venlo een mooie tijd toe, waarbij je kunt terug-kijken op een prachtige carrière.

Arvid Wieland, Traumachirurg VieCuri Venlo

Arvid Wieland

aw


Ha Peter,

Komt dat even goed uit, je zit op je kamer! Tussen twee operaties door, óf twee reizen, óf twee besprekingen kan ik je “vangen” om snel tussendoor iets te vragen!De klassieke muziek zacht op de achtergrond geeft rust, dit in tegenstelling tot je overvolle kamer, waar geen plekje meer vrij is op het bureau of de tafel. Voor ons lijkt het chaos, voor jou is het geordende drukte (waarbij ‘geordend’ een relatief begrip is, want soms is je secretaresse toch wel wat tijd kwijt met het opsporen van documenten).

Graag wil ik met jou terugkijken naar jouw tijd als medisch hoofd van het team Netwerk Acute Zorg Limburg, voorheen bureau traumacentrum.Ik pik er wat zaken uit!

Het begint heel klein in 2002, één coördinator, als eerste Linda Bekebrede, met een parttime secretaresse. Het netwerk moet gebouwd worden, alles moet nog ingericht worden. In het eerste interview voor de nieuwsbrief Traumacentrum wil je een denkbeeldig miljoen investeren in registratie en regionalisatie: “als er geen traumagegevens geregistreerd worden, weten we niet wat zich in onze regio afspeelt en kunnen we ook niet zien waar mogelijke verbeterpunten liggen.”m

k


Het team breidt zich uit met een medewerker traumaregistratie, Baukje Hemmes, die later ook als onderzoeker gaat werken en haar promotieonderzoek gaat doen naar de wervelplank met ingebouwde matras.

Een eigen grondgebonden MMT is in de beginjaren aan de orde, waarbij organisatie en training de nodige energie vragen, in 2008 volgens landelijke richtlijnen overgenomen door de heli-centra.


En dan de jaarlijkse symposia! Samen met een vaste groep ketenpartners zit je in de symposiumcommissie. Als het onderwerp eenmaal vastligt, kun jij met je visie zaken breder trekken, vanuit je landelijk netwerk sprekers benaderen én, zo nodig, structuur aanbrengen als we teveel alle kanten opschieten. Maar naast goede resultaten, zijn het vooral leuke bijeenkomsten, waarin jij met je humor en creatieve ideeën zeker een aandeel hebt.

Menig lachsalvo hebben ze op de gang kunnen horen!Last but not least, titels bedenken: geen probleem voor jou! Na enkele minuten broeden, plopt er een originele titel uit, waar we niet tegen op kunnen.Vrijwel altijd kunnen we je strikken als dagvoorzitter en je schuwt ook verkleedpartijen niet. Allerlei details om het symposium aantrekkelijk te maken, verraden je creativiteit, maar ook soms het ‘kleine jongetje’ in je. We maken er dankbaar gebruik van!


In de jaarlijkse kidzcolleges van de universiteit is jouw originele invulling een belangrijk aspect voor het succes ervan. Aan kinderen uit groep 8 van de

basisschool uitleggen wat traumatologie is en ze dat ook laten ervaren, vraagt inlevingsvermogen en de kwaliteit om goed les te geven.


Een heel ander aspect zijn de teamuitjes! We verzinnen van alles. Dat matcht niet altijd met jouw interesses. Als we aan de klimmuur in Gulpen gaan hangen, blijf jij liever veilig in het restaurant toekijken. Hoe anders is het als we een kookworkshop organiseren, helemaal jouw ding. Daar ga je helemaal los. Lekker en gezellig eten gebeurt trouwens vaker.

We hebben een gezellig kerstontbijt op Slavante.In Chateau St. Gerlach is een oriëntatietocht uitgezet op het mooie landgoed. Jij doet flink je best om eerste te worden. Het heerlijke afsluitende diner kun je altijd waarderen. Dat geldt ook voor het etentje in de Pastory in Cadier en Keer, waar je voor de laatste keer bij het teamuitje aanwezig bent.


En dan je afscheidsfeest van het NAZL in restaurant SOFA, langs de Maas. Na het welkom moet er eerst gewerkt worden. We zijn omgevormd tot het team ‘Flikken’ en moeten een moord oplossen. Hiervoor zijn allerlei aanwijzingen te vinden tijdens een uitgezette tocht door Maastricht. Je ontpopt je als een fanatieke speurder, met een snelheid die je team nauwelijks kan bijhouden. En natuurlijk wint het team Peter!Dan mag je genieten van een lekker diner, afgewisseld met de obligate toespraak en de onthulling van een speciale gast: Angela Schijf……Tot slot….terug naar het huidige team, Miranda, Ruth, Martijn, Rachelle, Carla, Audrey, Clarien en ondergetekende. Op de vraag wat het eerst bij iedereen bovenkomt als ik ‘Peter ‘ zeg, komen herkenbare reacties, die je verschillende kanten goed belichten:

• Visionair, ziet de stip op de horizon• Professioneel, op zoek naar een wetenschappelijke

basis• Prettig, rustig, gemoedelijk• Kritisch • Geen ‘standaard’ professor, geen hiërarchie• Deskundig, ‘in’ voor nieuwe ideeën en er ook mee

aan de slag gaan• Wil niet in het middelpunt van de belangstelling

staan• Lief, sociaal, aimabel• Veelzijdig, heeft overal wel een mening over • ‘Eminence grise’• Sympathiek, betrokken• Creatief


Beste Peter, het is wat met al die vrouwen (en af en toe even een man) in het team, (het kippenhok zoals ik dat oneerbiedig noem). Jij zegt er het volgende over:

“De emotie was er altijd, het was niet alleen maar rationeel. En dat is misschien maar goed ook! Want als je alleen maar met ratio je vergaderingen doet, alleen maar zakelijk aftikt en dan verbaasd bent dat iets niet werkt……

En nu kom je er al van te voren achter, dat daar misschien door verschillende mensen anders tegen aangekeken zal worden, dus daar moeten we misschien op voorhand al iets mee. Deze emotie in de vergaderingen heeft denk ik wel geholpen om een goede balans te krijgen.

Ik had ook niet het gevoel dat ik niet op mijn plaats was tussen al die vrouwen, ik voelde me geen buitenstaander. Ik dacht niet: dat getut iedere keer, laten we nou eens afspraken maken…….Het gaf de balans goed weer!”


Jouw motto en boodschap aan ons allemaal is:

“Ontwikkel verder, want straks ben ik de patiënt. Ik wil als patiënt straks profiteren van de dingen die ik mee heb helpen opbouwen.”

Peter, jij bent klaar……en nu je opvolging!

Het ga je goed, we zullen je missen!Namens het team NAZL,

Maria



Prof. dr. Peter Brink heeft sinds zijn komst als chirurg in 1988 naar Limburg, eerst als lid van de maatschap chirurgie in het toenmalige de Wever Ziekenhuis in Heerlen en vanaf 2003 als hoogleraar traumatologie in het Maastricht Universitair Medisch Centrum een uitgesproken rol gespeeld in de professionalisering van de traumatologie in Limburg.

Hij heeft een centrale rol gespeeld in het doorvoeren van de geprotocolleerde opvang van traumapatiënten in de ziekenhuizen in onze regio. Als groot voorstander van de Advanced Trauma Life Support methodiek uit Amerika begreep hij al snel dat eenzelfde taal spreken de samenwerking tussen de hulpverleners en de kwaliteit van de zorg zou verbeteren. Hij heeft dan ook eindeloos deze boodschap uitgedragen en met effect. Bovendien heeft hij als geen ander daarin het belang van ketenzorg in de behandeling van deze patiënten onderkend en niet alleen binnen de ziekenhuismuren, maar ook daarbuiten gestreefd naar zo goed mogelijke zorg voor de patiënten.

De grootste kracht van Peter evenwel is zijn gave om zijn kennis en kunde over te dragen. Reeds als arts-assistent in opleiding tot chirurg werd zijn onderwijs capaciteit geroemd. Als hij een praatje gaf was het altijd een zeer goed doordachte presentatie, waar altijd de boodschap duidelijk naar voren kwam. Niet voor niets is hij in Heerlen opleider geweest en ook als hoogleraar in het MUMC heeft hij op een groot aantal manieren zijn kennis overgedragen. Dit heeft ervoor gezorgd dat de volgende generatie zorgverleners zijn visie omtrent de traumazorg zullen voortdragen. Dit gebeurde zowel op kleine schaal in de

meester-gezel situaties aan de operatietafel als op grote schaal gedurende zijn vele presentaties op cursussen en congressen.

Hij heeft als opleider chirurgie in Heerlen en later als opleider van de chirurgen vervolgopleiding tot traumachirurgen (CHIVO) aan de wieg gestaan van de carrière van een groot aantal chirurgen. Een aanzienlijk aantal van de in Heerlen en Maastricht opgeleide chirurgen zijn nog steeds werkzaam in de regio en ook de CHIVO’s opgeleid in het MUMC zijn goed terecht gekomen. Zo werken zij nu o.a. in de diverse level 1 traumacentra, zoals het UMC Utrecht, VU medisch centrum en is zijn beoogde opvolger ook door hem hier opgeleid.

Verder heeft hij als één van de vak hoogleraren in Maastricht een grote bijdrage geleverd aan de vakgroep chirurgie en heeft hij vele ideeën ter verbetering van de zorg en opleiding aangedragen. Hoewel ze niet allemaal direct zijn doorgevoerd, kwamen veel van zijn ideeën toch ook later weer terug als een goede optie om nieuwe problemen in de zorg op te lossen.

Het is om al deze redenen dat ik zeer van harte de voordracht van Peter Brink tot koninklijke onderscheiding ondersteun.

Hoofd afdeling Algemene Heelkunde 5 december 2016

Ulf Neumann un


hbBeste Peter,Ik wens jou een hele mooie nieuwe fase in je leven, geniet van je vrije tijd samen met je vrouw, kinderen en kleinkinderen!

Hartelijke groet Helene

Helene Bergs

n… maar vooral heb ik jou ervaren als een betrokken, gepassioneerde en fijne collega!

Kundig chirurg

Meer dan 150

publicaties18 jaar medisch hoofd van het Trauma-

centrum Limburg


Harry Coenen

Ik ken Peter al vanuit de jaren 80-90 in Heerlen. Hij was destijds werkzaam als traumachirurg in het toenmalige De Wever Ziekenhuis, ik werkte toen nog als ambulanceverpleegkundige. Later ben ik in managementfuncties werkzaam geraakt en heb zodoende ook veel met hem te maken gehad. Peter is altijd nauw betrokken geweest bij de inhoudelijke ontwikkelingen van onze ambulancedienst in Heerlen. Daardoor was er regelmatig contact. Bovendien maakte hij deel uit van het toenmalige LOTT (landelijke organisatie van trauma teams). Hierdoor kwam Peter af en toe uit de intramurale setting om bij gecompliceerde ongevallen bijstand te verlenen. De samenwerking op dat gebied was zeer nauw. In 1999 schonk de GGD Zuid Limburg zelfs een voertuig om sneller ter plaatse te kunnen komen. Het was de voorloper van de latere MMT’s en de huidige traumateams per helikopter.

Ik herinner mij nog goed dat Peter en ik (ik denk midden jaren 90) per trein naar Utrecht reisden voor een overleg met de ANWB en prof. Vierhout. Dit overleg ging over het opstarten van een trauma heli netwerk in Nederland. Beiden waren wij eigenlijk niet zo’n voorstander van de doelstellingen van de trauma helikopters. Wij vonden dat de financiële middelen beter op een andere manier aangewend konden worden en dat een heli slechts in zeer uitzonderlijke situaties van nut zou kunnen zijn. Vele jaren later is het heli netwerk er toch gekomen. Daarbij bleef Limburg gebruik maken van de ADAC uit Würsselen, waarmee wij al vele jaren zaken deden. Ik heb Peter een aantal malen zeer geëngageerd horen praten over de zin en onzin van de inzet van trauma helikopters. De argumenten die hij gebruikte spraken mij altijd zeer aan. Hij is daarin altijd zeer consistent geweest.


Tot aan het einde van mijn loopbaan binnen de Regionale Ambulance Voorziening in Zuid Limburg, in november 2014, heb ik met Peter regelmatig in diverse overleggen te maken gehad.

Ik heb Peter altijd zeer gewaardeerd als mens. Een makkelijk benaderbaar persoon met een heldere visie.Helaas kan ik niet naar jouw receptie komen vanwege verblijf in het buitenland.

Peter, ik wens je nog vele gelukkige en gezonde jaren toe. Wie weet tot ziens. Het ga je goed!

Harry Coenen

hc


a

André Lemmen

l

Een Keniaans gezegde:

“Wil je snel gaan, ga dan alleen Wil je ver komen, ga samen”.

Als geen ander heb jij een belangrijke bijdrage geleverd aan het eensgezind benaderen van de traumapatiënt. Samenwerkend en samenlevend zijn woorden die bij me opkomen als ik aan de bijdrage van Peter Brink denk.

Namens AmbulanceZorg Limburg-Noord, hartelijk dank voor de constructieve bijdrage waar we samen zijn verder gekomen bij de behandeling van “onze patiënten” in de Provincie Limburg.

André LemmenDirecteur AmbulanceZorg Limburg-Noord


Beste Peter, Tien jaar samenwerking bij NAZL; wat heb ik veel van jou geleerd! Niet alleen vakinhoudelijk maar ook en vooral op het persoonlijke vlak.

Ik heb grote bewondering voor jouw vermogen om uit te leggen (en nog eens, en nóg eens); altijd weer met geduld en enthousiasme. Wat heb ik genoten van de manier waarop je de KidzColleges vorm en inhoud hebt gegeven.

Jouw gave om mensen iets te leren heb ik ook zelf aan dan lijve mogen ondervinden; van de allereerste beginselen van de traumaregistratie tot een voltooid promotie-traject – telkens was je er voor mij om uit te leggen, te steunen en te sturen.

Het belangrijkst van alles was misschien nog wel dat je er niet alleen was voor mij als functionaris, maar ook voor mij als mens. Je hebt me gestimuleerd het beste uit mezelf te halen, hoogtepunten te omarmen en dieptepunten van me af te laten glijden. Mede door jou heb ik me kunnen ontwikkelen tot wie ik nu ben, en daar mag op gedronken worden!

Geniet van het vrije leven dat nu voor je ligt, met Margriet, de kinderen, kleinkinderen en de huis- en tuindieren. Ik wens je alle goeds!

Baukje Hemmes

KidzCollege, 2009

promotie Baukje Hemmes, 2016

ESTES Turkije, 2009; vlnr: Peter Brink, Baukje Hemmes, Paul Breedveld; Meghan Aubuchon

Baukje Hemmes hb



Prof. dr. Peter Brink heeft 15 jaar met veel passie, energie en oog voor de regionale ontwikkeling in Limburg medisch leiding gegeven aan eerst het Traumacentrum Limburg en daarna aan het Netwerk Acute Zorg Limburg. Inmiddels heeft hij het stokje overgedragen, omdat hij met pensioen gaat.

Peter heeft aan de basis gestaan van de regionalisatie van de traumazorg in Nederland. Na het rapport “De keten rammelt” van de Inspectie voor de Gezondheidszorg in 1994, heeft Peter een belangrijk rol vervuld in het beleidsplan van de Nederlandse Vereniging van Traumatologie dat in 1997 gepubliceerd werd, waarin regionalisatie van de traumazorg bepleit werd. Dit beleidsplan ligt aan de basis van de huidige organisatie van traumazorg in Nederland. Nadat Els Borst, als de toenmalige minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in 1998 in de Beleidsvisie Traumazorg de benoeming van tien, later elf, traumacentra aankondigde, kreeg de traumazorg een belangrijke impuls. De elf traumacentra (Maastricht UMC+, voorheen Academisch ziekenhuis Maastricht, werd ook als traumacentrum aangewezen) dienden de traumazorg regionaal te ontwikkelen, criteria voor de kwaliteit van zorg te ontwikkelen en een traumaregistratie op te zetten. Door aanvullende taken met betrekking tot de rampenopvang bij de traumacentra te beleggen, werd niet alleen de zorg voor individuele ongevalsslachtoffers beter georganiseerd, maar ook de zorg voor slachtoffers van grootschalige rampen en ongevallen. Peter heeft altijd met respect voor ieders inbreng het traumazorgnetwerk in de regio Limburg vorm

gegeven. Door duidelijke afspraken te maken tussen meldkamers, ambulance organisatie en ziekenhuizen is geborgd dat de juiste patiënt in het juiste ziekenhuis behandeld wordt.

Peter heeft tevens een grote impuls gegeven aan kennisuitwisseling en overdracht in de regio. Door het inrichten van het Limburgs Traumachirurgisch Genootschap werd, en wordt nog steeds, vier keer per jaar traumazorg kennis gedeeld in de regio.

Inhoudelijke presentaties worden georganiseerd die toegankelijk zijn voor alle traumachirurgen, orthopeden, SEH-artsen en arts assistenten chirurgie en orthopedie. Tevens vindt er vier keer per jaar een casuïstiek bespreking plaats, waarin ernstige traumapatiënten besproken en geëvalueerd worden. Door middel van video-conferencing kunnen alle ziekenhuizen en ambulanceorganisaties in Limburg mee discussiëren. Om de kwaliteit van de traumazorg te verbeteren heeft Peter ook regionale visitatie traumazorg geïnitieerd. Als voorzitter van de visitatiecommissie heeft hij altijd de regionale ziekenhuizen met respect behandeld en vooral deze visitaties gebruikt om de kwaliteit van de traumazorg in de hele regio te verbeteren.

Met betrekking tot grensoverschrijdende traumazorg heeft Peter veel werk geleverd. Er is een blauwdruk om te komen tot grensoverschrijdende samenwerking op het gebied van traumazorg voor meldkamers, ambulance organisaties, ziekenhuizen, rekening houdend met juridische en zorgverzekeringsaspecten. Peter is altijd grote voorstander van samenwerking geweest, hetgeen m.b.t. grensoverschrijdende samenwerking dubbel zo zwaar telt om iets voor elkaar te krijgen.

Hans Fiolet


Peter heeft vele jaren als dagvoorzitter van het jaarlijkse georganiseerde symposium door het Netwerk Acute Zorg Limburg een positieve bijdrage geleverd aan allerlei onderwerpen in de acute zorg, nadat de traumacentra omgevormd zijn naar netwerken acute zorg.

Als voorzitter van de OTO-stuurgroep (opleiden-trainen-oefenen) heeft Peter er mede voor gezorgd dat er instrumenten zijn ontwikkeld om organisaties inzicht te geven in hun mate van voorbereid zijn op

een ramp-of crisissituatie (o.a. de Thermometer Incident Preparatie (TIP), waarbij ook hiervoor wetenschappelijk onderzoek werd gebruikt om zaken gevalideerd te krijgen.

Peter heeft met zijn expertise, inbreng, samenwerkingsspirit en enthousiasme voor zijn eigen vakgebied een grote bijdrage geleverd aan hoe hedendaags de traumazorg gestalte heeft gekregen zowel in de regio Limburg, Nederland als ook daarbuiten.

directeur patiëntenzorg MUMC+ Dr. Miranda Dirxmanager Netwerk Acute Zorg Limburg

hf


Traumachirurgen MUMC+

jv


pb


mp


tb


ph


jan | paul | martijn

taco | pascal | jantje

jb


Beste Peter,

In 2004 ging ik, revalidatiearts Adelante, locatie Hoensbroek, met een geel consultvel in de hand op gesprek bij de nieuwe hoogleraar Traumatologie, azM. Het doel van het gesprek was om samenwerking tussen revalidatiecentrum Hoensbroek en traumatologie azM te verbeteren, waarbij ik dacht aan intensiever gebruik van het gele consultvel. Dit werd namelijk toentertijd slecht ingevuld door de traumatologen, waardoor het beleid ten aanzien van traumapatiënten voor de behandelaars in Hoensbroek onduidelijk was. Tijdens het gesprek gaf jij aan dat je meer zag in een consultfunctie in Adelante en dat is ook zo gebeurd. Tot op de dag van vandaag vervul jij deze functie tot volle tevredenheid van iedereen. Dit was het begin van een intensieve samenwerking tussen traumatologie azM en revalidatie Adelante Hoensbroek en Maastricht. Later leerde ik dat dit paste binnen het adagium van jou: samenwerken is goed, intensief samenwerken is beter. In de daaropvolgende jaren heb ik veel van jou geleerd met betrekking tot onderwijs. Jij bent een begenadigd spreker die in staat is zowel een inhoudelijk sterke als een boeiende lezing te geven. Het publiek hangt a.h.w. aan jouw lippen, want - ongeacht hun achtergrond - kun jij ieders aandacht trekken en vasthouden tijdens jouw lezingen.

In 2009 organiseerden revalidatie Adelante Hoensbroek en Traumacentrum Limburg (voorloper van huidige NAZL) een symposium Fractuurrevalidatie in Kasteel Hoensbroek ‘Van stabilisatie tot participatie’. De neventitel was: ‘Fractuurbehandeling is ketenzorg’. Tegenwoordig wordt er veel gesproken over ketenzorg. Ik denk dat jij een ketendokter was avant la lettre. ‘Traumazorg begint op straat en eindigt na afsluiting van de revalidatie.’ is jouw boodschap sinds jaar en dag. Het getuigt van een brede visie en een afkeer van

tunnelvisie. Terug naar het symposium. Een van de onderdelen hiervan was, naast een lezing door jou, een casus presentatie met patiënt getiteld ‘En nu de Patiënt?’ De patiënt was een politieagent die onder andere ernstig armletsel had opgelopen leidend tot een vrijwel afunctionele arm. Dit was begrijpelijkerwijze zeer moeilijk te accepteren voor de patiënt, maar hij vond het moeilijk om zijn emoties hierover te tonen. In een zaal met ruim 100 mensen besprak Brink met patiënt zijn trauma en de revalidatiefase erna. Hierbij kwamen alle aspecten aan bod, inclusief emoties. Dit vermogen om in korte tijd het vertrouwen van patiënten te winnen en open met hen over allerlei zaken te kunnen spreken, is volgens mij typerend voor jou. Het komt omdat patiënten voelen dat jij hen wilt helpen met jouw uitgebreide kennis en kunde. Wij als revalidatieartsen zijn jou dankbaar voor jouw inzet voor de traumarevalidatie. Het is toch vaak, vooral internationaal, een ondergesneeuwd aandachtsgebied binnen de traumatologie, waar de acute opvang sterk op de voorgrond staat. Dankzij jouw niet-aflatende inzet onder andere middels workshops op het jaarcongres van de Nederlandse Vereniging van Revalidatieartsen en de basiscursus Traumarevalidatie voor arts assistenten in opleiding tot revalidatiearts en het TV programma ‘Op weg naar Beter’ heb jij ons gesteund om de traumarevalidatie uit te bouwen tot een volwaardig deelspecialisme.

Beste Peter, ik wens je alle goeds toe in jouw nieuwe levensfase. Wij zullen je missen.

Bea Hemmen, revalidatiearts Adelante/MUMC+namens de vakgroep revalidatiegeneeskunde MUMC+

Marieke van Beugen, Charlotte Geelen, Clemens Rommers, Lucianne Speth, Robin Strackke, Jeanine Verbunt en Geerie Winnubst

Bea Hemmen bh


Ik heb Peter leren kennen in zijn rol als medisch coordinator SEH. Peter had een duidelijke visie over hoe een SEH geleid moest worden. Er moest een Emercency Physician functie komen om de medische zaken aan te sturen. Samen met de vakgroep interne geneeskunde is dit opgezet. Niet altijd even succesvol geweest, maar het werkt.

Ook het digitale tijdperk werkte op Peter in. We gingen samen kijken naar een schipholbord in ziekenhuis Genk, en Ecare werd geboren!

Ecare werd ons werkbaar systeem en mede dankzij Peter, is dit systeem overgenomen door de RvB als zijnde het werkmodel voor de SEH.

Het MMT en de start van het traumacentrum heb ik zien ontstaan en groeien. Compliment voor Peter, die aan de bakermat stond van dit alles!

Ed Slangen

Ed Slangen

es


Beste Peter, 30 juni 2017 wordt volgens mij niet “stilvallen” maar de start van een nieuwe fase.

Tijdens mijn arbeidzaam leven tot nu toe, hebben onze paden meermaals samen gelopen. In mijn “de Wever” periode was ik de meeste tijd werkzaam bij de beschouwende specialismen en dan heb je niet zo vaak contact met een traumatoloog. Tijdens mijn ambulance periode (1991 tot 2003) zowel in het kader van patiënten behandeling als voor onze deskundigheidsbevordering (een neveneffect van mijn ATLS deelname), de GHOR tijd en uiteindelijk de projectgroep OTO Limburg (traumacentrum Limburg/Netwerk Acute Zorg Limburg).

Ik heb altijd met veel plezier, maar zeker ook met heel veel leermomenten voor mij, met je samengewerkt. Ik heb je leren kennen als een zeer deskundig, erg bevlogen en enthousiasmerende vakman. De samenwerking is volgens mij ook erg vruchtbaar geweest (hopelijk ook voor jou). Aangezien de bevordering van kwaliteit van traumazorg een van je doelen is, zit dat volgens mij wel snor.

Bij onze samenwerking zijn je goede inzichten, je scherpe analyse en positief-kritische vragen de kenmerken. Deze kenmerken hebben er volgens mij ook voor gezorgd dat wij met onze energie ook het maximale effect hebben bereikt.

Eind 2015 was één van de mijlpalen: de presentatie van de TIP. In de aanloop van het 3-jaar durende project hebben wij een paar keer een stevige discussie gevoerd. Gelukkig heb ik je van het nut en de mogelijkheden kunnen overtuigen.

De eerste keer was daags na het jaarlijkse symposium, georganiseerd voor een 160-tal Euregionale deelnemers in het MECC. Ik weet nog goed dat wij het eerste overleg hadden voor dat symposium en dat je even tussen neus en lippen door liet vallen dat ik de aangewezen persoon was om het middag deel, de oefening voor zo’n 120 deelnemers, te organiseren. Een hele klus en evenzo leerzaam.

Wat het meest van alles in mijn geheugen gegrift staat, is een gebeurtenis rond de “traumatraining ambulancezorg Zuid-Limburg” in 1998. Binnen de traumatologie heeft ATLS in die tijd vaste voet onder de grond gekregen en is steeds meer de standaard. De ambulancezorg heeft nog geen aansluiting op deze aanpak gevonden.

Gerrit Vernimmen gv


Samen met GertJan Eggink, Paul Hustinx en Peter Brink is toen de “traumatraining Ambulancezorg Zuid-Limburg” opgezet en uitgevoerd. Deze aanpak was tegen het zere been van de SOSA (officiële scholing ambulancezorg Nederland, die was net gestart om de PHTLS naar Nederland te halen, wij waren ze hier dus te snel af). De casus waar het hier om gaat betreft een lesavond, die jij gaf, over thorax traumata. In die les beschreef je de slager die bij het uitbenen met zijn mes uitschiet, boven zijn maliënkolder in zijn borst steekt en zo het pericard perforeert. Als of de duivel er mee speelt, de ochtend na deze presentatie krijgen wij (Servé Honnee en ik als ambulanceteam), rijdend naar Hulsberg om een patiënt op te halen voor het ziekenhuis, de opdracht om met een A1 maar Benedict in Nuth te rijden omdat een slager zich daar bij het uitbenen in de borst heeft gestoken.

In de 12 jaar ambulancedienst heb ik slechts één keer zo’n opdracht gekregen! Bij de patiënt aangekomen, komt het beeld en de anamnese volledig overeen met de casus in je presentatie. Na de benodigde voorzorgsmaatregelen getroffen te hebben, is deze patiënt aan het ziekenhuis gemeld met de toevoeging “geef aan Peter Brink door dat zijn slager van gisteravond nu bij mij op de brancard ligt”.

Peter, ik kijk met zeer veel genoegen terug op onze samenwerking en ik wens je alle goeds toe, maar vooral vele jaren in een goede gezondheid. Ik ben er van overtuigd dat je daarmee nog van alles kunt doen en bereiken dat op je wensenlijst staat.

Gerrit Vernimmen


Ik heb 7 jaar geleden voor het eerst kennis mogen maken met prof. Brink. Mijn beeld van een prof. was tot dan een verstrooid en afstandelijk persoon. Tijdens onze eerste kennismaking heeft prof. Brink dit vooroordeel in één klap bij mij weggenomen. Ik heb prof. Brink leren kennen als een toegankelijk, oprecht, sociaal, onderwijzend, geduldig, warm en enigszins eigenwijs (in positieve zin) persoon. Deze mening is tot op de dag van vandaag niet veranderd.

Onderstaande wijsheid is in mijn optiek prof. Brink op het lijf geschreven:

Op weg naar de wijsheid is

de eerste stap stilte; de tweede luisteren; de derde onthouden; de vierde oefenen; de vijfde onderwijzen aan anderen.

Solomon Ibn Gabirol

Dave Mobers

Dave Mobers

dm


Op 20 april kreeg ik de uitnodiging voor jouw afscheidsreceptie op 30 juni vergezeld van een foto met de tekst “een punt achter mijn carrière”. Daarbij werd mij gevraagd een bijdrage te schrijven voor een liber amicorum. Meteen schoten een aantal gedachten door mij heen.

“Wat bijzonder jammer dat ik niet bij je afscheidsreceptie kan zijn.” Helaas en bij voorbaat al excuus, ik ben dan met vakantie in Portugal. Een bijdrage voor een “liber amicorum”, een “vriendenboek”. Natuurlijk graag! Ik ken je als een zeer gewaardeerde en bijzondere prettige collega en in al die jaren die we samen zijn opgetrokken is er zeker ook een vriendschappelijke band ontstaan. “Peter zet een punt achter zijn carrière!” Ik wist dat het ging gebeuren maar toch als het er zo staat confronteert het wel. Heel spijtig dat onze samenwerking stopt.

Onze eerste contacten dateren nog uit de tijd dat je in het toenmalige Atrium ziekenhuis in Heerlen werkte en ik bij de GGD Oostelijk Zuid-Limburg. Zowel op het vlak van de reguliere ambulancezorg als de geneeskundige hulpverlening bij ongevallen en rampen. Ik leerde je kennen als een bijzonder kundig en bevlogen professional. Een man met visie. Maar tegelijk ook als een plezierige en toegankelijke collega. Het belang van een kwalitatief hoogwaardige prehospitale zorg onderkende je als geen ander. Jouw betrokkenheid in die tijd heeft ons heel erg geholpen. Samen met Paul Hustinx dacht je mee over de GHOR. In die tijd waren jullie ware pioniers van het eerste uur.

Na je overstap naar het MUMC bleven we samenwerken. Jij zette de stap naar het hoogleraarschap. Je pleitte tegen de trauma heli en

voor de ambulancezorg. Het leek toentertijd op vloeken in de kerk. Maar voor jou waren er geen heilige huisjes of vanzelfsprekendheden. Het belang van de patiënt, doelmatig besteden van middelen en de kwaliteit van zorg stonden voorop. Ook dit deed je weer op je bekende overtuigende maar ook vriendelijke en open wijze.

Ik was inmiddels belast met de GHOR voor heel Zuid-Limburg als RGF. De Zuid-Limburgse ambulancediensten en de GGD’en fuseerden. Het ROAZ ontstond. Wij ontmoetten elkaar regelmatig in de stuurgroep OTO waar we keken naar voorstellen voor de besteding van de beschikbare OTO gelden.Je stoorde je in die tijd vaker aan een aantal ad hoc initiatieven. Je ging op zoek naar een samenhangende, langere termijn aanpak. Daarin ben je wat mij betreft uitstekend geslaagd. Je bent wars van bureaucratie en gedoe. In die zin heb ik af en toe je worsteling van nabij mogen meemaken werkend in een groot academisch ziekenhuis.

Als bijzonder herinner ik me ook onze gezamenlijke overleggen met onze Duitse en Belgische collega’s. De bezoeken aan diverse grote ziekenhuizen in onze Euregio.

Dankjewel Peter voor al die jaren die we samen hebben mogen werken. Dank voor je wijsheid. Dank voor al je inbreng. Ik heb veel van je geleerd. Ik heb grote bewondering voor je betrokkenheid, je drive. Je was en bent een bijzonder prettig mens. Ik zal onze contacten zeer zeker missen. Geniet van je vrije tijd. Alle goeds voor je toekomst.

Hartelijke groet,Frank Klaassen

Frank Klaassen fk


Beste Peter,Het zal ergens in 2005 zijn geweest dat jij instructeur was op de AO benaderingscurus in Rotterdam. Ik was nog een opleidingsassistent en was present op deze cursus.

In de middag hield jij een verhaal over polsfracturen, maar in het bijzonder over de geassocieerde letsels van de pols. Een van die dia’s toonde een driehoekige structuur, het TFCC genaamd. Er zijn van die momenten in je leven die beslissend zijn. Dit was zo’n moment. Ik begon me af te vragen of we niet heel veel patiënten met klachten na een distale radius fractuur het bos instuurden. Eenvoudigweg omdat we onbekend waren met al die geassocieerde letsels. Vanaf die dag ben ik me intensief gaan bezighouden met deze pathologie en tot op de dag van vandaag haal ik daar heel veel voldoening uit. Ik zie jou als een van de grondleggers van de operatieve behandeling van distale radiusfracturen in Nederland. Een behandeling waar we beiden erg in geloven. Hoewel, over de chirurgische benadering kunnen we nog wel eens een boom opzetten. Later had ik de eer om samen met jou de eerste AO hand en pols cursus in Nederland te organiseren. Voor mij was het de eerste keer als chairman. Het gaf me dan ook veel vertrouwen dat ik jou had om op terug te vallen. Het mooie was dat jij me ook vertrouwen gaf, zodat ik de ruimte kreeg om te groeien in deze rol. Volgend jaar organiseren we de derde cursus. Jij hebt me al laten weten dat ik het zonder jou moet stellen, maar we zullen je niet teleurstellen. De uitdrukking “I only could see so far, because I was standing on the shoulders of giants” is wellicht veel gebruikt. Echter, wanneer het om onze relatie gaat niet minder waar.

Beste Peter, ik wens je al het goede toe en dank je voor je patroonschap.

Niels Schep


Aan het verzoek voor de voordracht van de heer Brink voor een Koninklijke onderscheiding geef ik namens de stichting ATLS graag gehoor.

De heer Brink heeft tussen 1995 en 2009 een voorname functie vervuld binnen de stichting Advanced Life Trauma Support. Naast zijn bestuurlijke rol heeft hij in 14 jaar tijd zich 54 keer ingezet als Course Director of instructeur in de ATLS cursussen.

Ook internationaal is de heer Brink van grote waarde geweest, hij heeft een leidende rol gehad in de oprichting van ATLS Europe.

Als wij met aanvullende informatie verder kunnen bijdragen aan de onderscheiding voor de heer Brink, dan verneem ik dat zeer graag van u.Hartelijke dank voor dit prachtige en zeer verdiende initiatief.

Namens de stichting ATLS,N.W.L. Schep Voorzitter

Niels Schep ns

®

A s

Netwerk Acute Zorg Limburg T.a.v. mevrouw M. Dirx Postbus 5800 6202 AZ MAASTRICHT

DDO A LSG

Tilburg 14 maart 2017

Betreft: aanbeveling Koninklijke onderscheiding Prof. Dr. P.R.G. Brink

Geachte mevrouw Dirx,




Als wij met aanvullende informatie verder kunnen bijdragen aan de onderscheiding voor de heer Brink, dan verneem ik dat zeer graag van u. Hartelijke dank voor dit prachtige en zeer verdiende initiatief.

Namens de stichting ATLS, N.W.L. Schep Voorzitter

Support:!)

KvK Tilburg 41098264

website www.atls.nl

IBAN NL14ABNA0553522272 BIC ABNANL2A email [email protected]

Nederlandse Vereniging voor Traumatologie • 'ledcrlandse Vereniging voor Anesthesiologie • Mini.-.1ene van Defensie • "ederlandse Vefeniging voor Heelkunde VVM Nederlandse Vereniging van Artsen • \lederlandse Orthopaedischc Vereniging

Stichting Advanced Trauma Spoorlaan 171 05 telefoon 0031 (013) 580 02 11 Life 5038 CB Tilburg NL fax 0031 (013) 580 02 19

®

A s

Netwerk Acute Zorg Limburg T.a.v. mevrouw M. Dirx Postbus 5800 6202 AZ MAASTRICHT

DDO A LSG

Tilburg 14 maart 2017

Betreft: aanbeveling Koninklijke onderscheiding Prof. Dr. P.R.G. Brink

Geachte mevrouw Dirx,




Als wij met aanvullende informatie verder kunnen bijdragen aan de onderscheiding voor de heer Brink, dan verneem ik dat zeer graag van u. Hartelijke dank voor dit prachtige en zeer verdiende initiatief.

Namens de stichting ATLS, N.W.L. Schep Voorzitter

Support:!)

KvK Tilburg 41098264

website www.atls.nl

IBAN NL14ABNA0553522272 BIC ABNANL2A email [email protected]

Nederlandse Vereniging voor Traumatologie • 'ledcrlandse Vereniging voor Anesthesiologie • Mini.-.1ene van Defensie • "ederlandse Vefeniging voor Heelkunde VVM Nederlandse Vereniging van Artsen • \lederlandse Orthopaedischc Vereniging

Stichting Advanced Trauma Spoorlaan 171 05 telefoon 0031 (013) 580 02 11 Life 5038 CB Tilburg NL fax 0031 (013) 580 02 19


Beste Peter Brink,In mijn jarenlange functie als hoofd ambulancezorg in Zuid-Limburg, heb ik je leren kennen als een gedreven persoon die stond voor samenwerking, waarbij jij de kwaliteit van Zorg hoog in je vaandel had staan.

Samenwerken om de Acute Zorg in Zuid-Limburg op een hoger niveau te brengen. Niet alleen in het ziekenhuis, maar ook op straat. Ik heb het genoegen gehad dat je op mijn afscheid een van mijn sprekers wilde zijn. De bijgevoegde foto’s spreken voor zich.

Ook de kwaliteiten van de Tuimelaar zijn op jou van toepassing. Mede dankzij jou staat de acute zorg op zo’n hoog niveau en hebben burgers daar dagelijks profijt van.

Gedreven voor je vak, maar nog meer gedreven om je uitgebreide kennis en kunde enthousiast te kunnen en willen delen met vakgenoten. Colleges geven aan vakgenoten en medewerkers in de acute zorg. Maar even gedreven om dit te mogen doen aan kinderen die jaarlijks je pad kruisten. De kinderen lagen aan je lippen. Zo prikkelde je ze al op jonge leeftijd om hun hart voor de gezondheidszorg open te stellen.

Beste Peter, Ik bedank je hartelijk voor de vele momenten dat je klaar stond voor de medemens, vele dagen en nachten, en wens je alle goeds toe in goede gezondheid.

Alle goeds,Huub Gubbels

Huub Gubbels

hg


Het is al weer bijna twintig jaar geleden dat ik Peter voor de eerste keer tegenkwam. Ik was toen nog een jonge Duitse geneeskunde student van 25 jaar (RWTH Aachen) en ik was op zoek naar een plek voor mijn keuze-coschap in het toenmalige de Wever ziekenhuis te Heerlen. Sinds mijn 19de was ik reeds actief als ambulancemedewerker in Duitsland en ook gedurende mijn studie betrokken bij de grensoverschrijdene urgentiegeneeskunde als flight paramedic op de Duitse traumahelikopter in Würselen/Aken. Vandaar ook mijn interesse in een manier van traumaopvang (PHTLS/ATLS) waar ik tijdens mijn inzetten op de heli al vaker mee geconfronteerd werd. Ik was dus op zoek naar een plek in een Nederlandse zorginstelling waar o.a. de traumaopvang conform de ATLS-methodiek verliep. Zodoende ben ik dus in aanraking gekomen met Peter die toen nog, samen met Paul Hustinx, de traumachirurgie in Heerlen heeft gerund.

Het was een prachtige tijd en ik werd, dankzij Peter, niet alleen razend enthousiast over het omgaan met ATLS. Het was bovendien een buitengewoon geslaagde coschap, omdat ik op een zeer prettige en uitermate gestructureerde manier werd opgeleid in allerlei heelkundige chirurgische activiteiten op OK. Het was Peter en zijn collega’s, waaronder toen ook Marc Bemelmans en Kees Dejong als arts-assistenten, dan ook bijna gelukt om mij te overtuigen om, nadat ik afgestudeerd zou zijn, de specialistenopleiding chirurgie in te stappen… Nee hoor, was maar een grapje ;-) Ik was al heel vroeg ervan overtuigd anesthesioloog te worden. De prehospitale

Jochen Jansenjj


urgentiegeneeskunde, in Duitsland voornamelijk gerund door anesthesiologen, heeft op mij toch net iets meer aantrekkingskracht uitgeoefend.Enkele jaren later, in 2002, was het wederom Peter die mijn carrière op een zeer positieve wijze zou beïnvloeden. Inmiddels was ik al meer dan halverwege mijn opleiding als specialist anesthesiologie en één van de heli-artsen in Würselen geworden. Grensoverschrijdende heli-inzetten waren in de EUREGIO zeer gebruikelijk geworden en werd het plan tot leven geroepen om ook de Duitse heli teams de opleiding tot ATLS provider in Nederland te laten volgen. Zodoende was ik een van de eerste artsen in Duitsland überhaupt die een ATLS cursus in Tilburg mocht volgen. De lectures aldaar werden uiteraard gegeven door Peter. Maar daarmee was de beïnvloeding door Peter bij lang nog niet af. Het was ergens in het voorjaar 2005 toen ik met een zwaargewonde motorrijder in de heli handenwringend op zoek was naar een passende opvang in een level-1 traumacentrum in de EUREGIO. Het Uniklinikum Aken kon de patiënt dankzij een gebrek aan capaciteiten op dit moment niet opvangen, hetzelfde gold voor het academisch ziekenhuis in Keulen. Omdat er maar weinig tijd en alternatieven bestonden hebben wij korterhand om hulp in Maastricht gevraagd, waar toen ook zonder problemen gehoor aan werd gegeven. Na de opvang, die door Peter gesuperviseerd werd, attendeerde hij mij op een open vacature als specialist binnen de vakgroep anesthesiologie in het academisch ziekenhuis Maastricht. Het bleek achteraf een van de milestones van mijn carrière te zijn geweest, nadat ik

daaropvolgend in december 2005 werd aangenomen als specialist anesthesiologie in Maastricht. Uiteraard mogen andere partijen erover beslissen of deze invloed op mij en de impact die hiervan af is gekomen op het MUMC+ positief te benoemen valt (;-)), maar voor mij staat in ieder geval vast: Peter Brink heeft niet alleen het welzijn en genezen van een hele hoop patiënten mogelijk gemaakt, maar ook op een andere manier, direct en indirect, richting gegeven aan mensen die zich, net zo als hijzelf als voorbeeld, inspannen om samen de ‘klus van traumaopvang te klaren’ en continu te verbeteren. Zonder de bijdrage van Peter was ik nooit de anesthesioloog geworden die ik tegenwordig ben.

Daarvoor en voor al die dingen die je voor de traumatologie, de in- en prehospitale spoedzorg en de samenwerking op dit gebied in de EUREGIO hebt betekend liefe Peter, van harte bedankt!!

Jochen Jansen


Beste Peter,

ik wil je niet laten

vertrekken zonder jou

dankjewel te

zeggen voor de leuke, leerzame en voor collega’s en

patienten vruchtbare samenwerking, die wij met

name in het kader van het multidisciplinaire CRPS

spreekuur over meerdere jaren hadden. Met

verbazing zaten wij als collega’s steeds te kijken

hoe jij weer eens met een mililiter lidocaine een

“flexor carpi radialis” eruit viste en de patient

pijnvrij de poli verliet. Jouw enorme kunde en jouw

humor maakten van deze spreekuren altijd een

belevnis.

Ik wens jou voor de nieuwe fase van je leven goede gezondheid en veel plezier .

Kortom het beste van

Markus Janßen

Beste Peter,

ik wil je niet laten

vertrekken zonder jou

dankjewel te

zeggen voor de leuke, leerzame en voor collega’s en

patienten vruchtbare samenwerking, die wij met

name in het kader van het multidisciplinaire CRPS

spreekuur over meerdere jaren hadden. Met

verbazing zaten wij als collega’s steeds te kijken

hoe jij weer eens met een mililiter lidocaine een

“flexor carpi radialis” eruit viste en de patient

pijnvrij de poli verliet. Jouw enorme kunde en jouw

humor maakten van deze spreekuren altijd een

belevnis.

Ik wens jou voor de nieuwe fase van je leven goede gezondheid en veel plezier .

Kortom het beste van

Markus Janßen

Beste Peter,ik wil je niet laten vertrekken zonder jou dankjewel te zeggen voor de leuke, leerzame en voor collega’s en patiënten vruchtbare samenwerking, die wij met name in het kader van het multidisciplinaire CRPS spreekuur over meerdere jaren hadden.

Met verbazing zaten wij als collega’s steeds te kijken hoe jij weer eens met een mililiter lidocaine een “flexor carpi radialis” eruit viste en de patiënt pijnvrij de poli verliet. Jouw enorme kunde en jouw humor maakten van deze spreekuren altijd een belevenis.Ik wens jou voor de nieuwe fase van je leven goede gezondheid en veel plezier.

Kortom, het beste vanMarkus Janßen

Markus Janßen

mj


Miranda Dirx

Hoi Peter,Afgelopen 5,5 jaar mocht ik met je samenwerken, jij

als medisch hoofd van het Netwerk Acute Zorg Limburg en ik als manager. En hier kijk ik met veel

plezier op terug.

Al vanaf de start van mijn sollicitatiegesprek met jou (waarin jij vooral aan het woord was, haha) voelde ik

dat het wel goed zat met onze samenwerking. We hadden vaak aan een half woord genoeg, dachten

vaak over bepaalde zaken hetzelfde. Ik heb veel van je geleerd (hoe de ‘hazen’ lopen in het MUMC,

traumachirurgen, landelijke gremia) maar heb je ook vaak bewonderd om je creativiteit en je visie op de

toekomst van de acute ketenzorg! Vandaar ook mijn lint……………………..(geen schakels in

de keten, maar gewoon een lint van acute zorg!)Peter, er zijn al heel veel woorden gezegd en in mijn

afscheidsspeech tijdens ons jaarlijkse kerstuitje bij SOFA hebben we al vele zaken belicht die er

afgelopen jaren zijn voorgevallen.Ik hoop dat je alles op een goede manier kunt

‘loslaten’ en dat je samen met Margriet kunt gaan genieten van alle kleine en goede dingen van het

leven, van je familie, van je tuin en schapen maar ook van lekker eten en drinken.

Het ga je goed!!

Mirandamd


Ja en dan is het moment aangebroken dat Peter een punt achter zijn carrière gaat zetten! Toch nog even de tijd nemen om terug te blikken naar de tijd dat wij samen om de tafel zaten, tijdens de jaarlijks terugkerende activiteiten rondom het organiseren van een laagdrempelig toegankelijk, aantrekkelijk en prikkelend symposium voor iedereen die werkzaam is in de acute zorg in Limburg.

Het begon met onze eerste kennismaking kort na de oprichting / verzelfstandiging van ambulancediensten in Limburg. Jij was vanuit traumacentrum Limburg al meteen op zoek en ambitieus om bruggen te slaan naar gezamenlijkheid in de acute zorg. Ons eerste symposium was dan ook een kennismaking en jij noemde het “Inschakelen”. Dit had met name betrekking op het inschakelen van een MMT, om zo iedereen meer bekend te laten worden met de laagdrempelige inzetcriteria voor een MMT over de hele provincie, wanneer calamiteiten hierom vroegen. Ik was toen betrokken bij de voorbereiding en maakte kennis met de uitvoering en randvoorwaarden om dit symposium zo goed mogelijk te laten slagen. Ambitieus waren wij, want ook onze Duitse collega’s waren uitgenodigd om te werken aan toekomstige intensieve samenwerking op straat. Hier werd een mooie basis gelegd voor de symposia die volgden. Vanaf het eerste bedenkmoment was ik in Maastricht betrokken bij “van Ammoniak tot Zwavelzuur” 2005 en was er veel aandacht voor gevaar en inschatting met gevaarlijke stoffen en werd kennisgemaakt met decontaminatie technieken.

“Ademloos” heette het symposium dat daarop volgde (2006) en deed zijn naam eer aan met alle onderwerpen aangaande acute zorg bij thoraxletsels.

De uitdaging ging verder, want succesvol bleken de symposiumdagen. Wij vonden dat ook communicatie, hetgeen het belangrijkste element in acute zorg in de keten betekent, aan de orde moest komen. Hiervoor werd de titel “Contact … gestoord” (2007) bedacht en bleken wij de tijd al ver vooruit, want het crew resource management uit de luchtvaart werd tijdens deze symposiumdagen als voorbeeld voor communicatie in de acute zorg gesteld.

In 2008 volgde aandacht voor het ernstig zieke kind. Dit beladen onderwerp voor medewerkers in acute zorg bleek met de titel “Help … een kind” een erg waardevol hulpmiddel en ondersteuning met de dagelijkse praktijk.

In 2009 werd het tijd voor een onderwerp waar voldoende uitdaging in bleek te zitten, namelijk omgaan met vreemd gedrag, psychosociale hulpverlening en juridische aspecten. Het symposium ging de geschiedenis in als weer succesvol en met de titel “Zo gek nog niet!!”

In 2010 kreeg het vakgebied acute vaatproblematiek in vakgebieden neurologie en cardiologie de volle aandacht onder de titel “Zo’n vaart loopt het wel!”.

Riky Wilbers


“112 in de verloskunde” was het daaropvolgende jaar aan de beurt (2011) . Dit symposium heeft zich vooral gekenmerkt door de aanzet tot intensievere samenwerking met de academie Verloskunde Maastricht. Hierbij stond met name kennis en ervaring delen tussen ambulancemedewerkers en verloskundigen op de voorgrond.

Peter, en in 2012 kwam jij helemaal in beeld! Jouw idee om met “SOS” een groot spektakel rampenoefening in scene te zetten in het MECC Maastricht was een echte uitdaging, maar niet minder succesvol. Opschalen, inrichten gewondennesten en regelen van transporten werden in de middag in een realistische oefensituatie uitgevoerd door enthousiaste deelnemers.

In 2013 was het tijd om ons eerste jubileum te vieren met een symposium waarin we “Het tijds…verschil”, Acute zorg in 10 jaar tijd, in kaart hebben kunnen brengen. Dit gaf mogelijkheden tot behandelen van actuele problemen in de acute zorg, zoals nieuwe technische hulpmiddelen als het omgaan met en opvang van comazuipen bij jeugdigen.

Het onderwerp in 2014 met de naam “Ontkleuren” dat cultureel sensitief vakmanschap onder de aandacht bracht is misschien wel het minst positief beoordeelde

symposium geworden, maar wel het symposium dat de grootste diversiteit in beleving kende. Organisaties hebben uit dit symposium de beste lering getrokken. Het omgaan met diverse culturen in onze maatschappij bleek nog lastiger dan gedacht.

Het daaropvolgende symposium in 2015 werd het laatste in onze persoonlijke samenwerking. Met het onderwerp “Geweld(adig) CSI met de zachte G” voelde jij je helemaal in vorm, en de dag moest dan ook helemaal in “crime” sfeer verlopen.

Middels deze korte samenvatting van symposia NAZL en jouw rol daarin Peter, kan ik terug kijken op een mooie en waardevolle tijd in onze samenwerking. Heb jou leren kennen als een kritisch deskundige op traumagebied, maar met zeer brede interesse in alles wat met acute zorg te maken heeft. Vooral de aansluiting zoeken met de mensen in het veld en op straat, heb ik als heel bijzonder ervaren. Als vertegenwoordiger van de veld medewerkers heb ik in jou altijd een warme luisterende en meedenkende professional mogen ervaren. Mede daardoor lukte het ons ook om casusbesprekingen voor medisch specialisten breder te organiseren zodat ook het werk van de straat een plek kreeg in de beoordeling van gezondheidssituaties.

Peter, ik wil jou erg bedanken voor de mooie tijd en wil jou een hele mooie toekomst wensen. Ga genieten van alles wat op je pad komt en waarin je zelf de keuze mag maken wat je graag wilt doen. Maar last but not least wil ik jou en jouw familie een lange en goede gezondheid wensen.

Riky WilbersRegionaal Opleidingscoördinator AmbulanceZorg Limburg Noord

rw


b h jg g sBart de Graaf, Hester Gerritsen en Josien Simons

Geachte prof. Brink, beste Peter,

Kennis delen, niet alleen aan de studenten, maar iedere geïnteresseerde. U inspireerde kinderen al van jongs af aan, om voor uw vak te kiezen. Het Kidzcollege, door u opgezet en nog steeds een groot succes! Op uw OK waren we altijd welkom voor een les ‘Chirurgie van hand & pols’. En ook voor andere trauma casussen draaide u uw hand & pols niet om. Het was een genoegen om met u samen te werken! Geniet van uw vrije tijd!

Gegroet, het Stryker Trauma Team


Yvette van Horn

Hallo prof, of te wel dag Peter,

Ik leerde je kennen toen ik in Adelante als beginnende revalidatiearts in september 2010 het stokje overnam van Bea Hemmen. De structuur van onze nieuwe behandeling van traumapatiënten in de revalidatie hadden jullie toen al opgezet.

We hebben samen de volgende stap gezet.

Vaak dacht ik: die man had revalidatiearts moeten worden.

Nog vaker dacht ik: wat fijn dat we deze samenwerking hebben en dat jij de traumachirurg bent en ik de revalidatiearts. Regelmatig stuurde ik jou een bepaalde kant op met een patiënt. En regelmatig probeerde jij subtiel mijn olifant-in-een-porseleinkast-mentaliteit te beteugelen.

We hebben soms moeilijke gesprekken gevoerd en moeilijke beslissingen samen met de patiënt genomen.

Ik waardeer je open houding, je eerlijke communicatie naar mij, mijn team en mijn patiënten.

Ik vind het maar niks dat je stopt als mijn prof.

En natuurlijk mag je genieten van je welverdiende rust, maar kan je dat niet gewoon in je eigen tijd doen, dat rusten. Dan kunnen we gewoon weer verder gaan in Adelante.

Veel dank voor de samenwerking,En ik zei het al eerder ten overstaan van anderen:

Je moet wel van deze man houden.

hy


Concerns: Nomination of Professor Peter Brink for Dutch National Honour

Dear Sirs,lt is with huge pleasure that I write to support Peter’s nomination for a Dutch National Honour. In my opinion, if granted, it would be most deserved.

Peter has been a colleague and friend for many years as we have taught on different Trauma Courses throughout Europe in the last 25 years or so. His dedication to teaching young surgeons has not only enhanced their training but also done so much to improve patient care, not only in his home country of Holland, but throughout Europe and the rest of the World as well.Such is his enthusiasm and success that surgeons and patients from all over the world have visited his unit for training and treatment. The University Hospital Maastricht is now a world renowned Trauma Unit largely due to his efforts and the people he inspired to continue his vision and dreams.

Not content with his achievements for the population of Maastricht, Peter was a Founding Member of the board/treasurer of European Trauma Society (1998-2002), today ESTES. He has also been heavily involved in setting up Advanced Trauma Life Support (ATLS) systems throughout Europe and was Founder of European ATLS Division (2005) and later Chair of the European Promulgation Committee for ATLS in Europe (2005-2009).

My main contact with Peter over the last 25 years has been our association with the AO Foundation, a Swiss based non-profit organisation. The ‘AO group’ is well recognised for its innovative techniques in education and training of healthcare professionals who participate in the treatment of patients with

musculo-skeletal disease, ranging trom trauma, spinal and maxillo-facial diseases. With over 10,000 members worldwide it is the largest educational alliance of different specialties of its kind in the world, with more than 3,500 members of the Trauma group in Europe.

Peter has been an active teacher in the ‘AO Family’ for many years and in recognition for his dedication was made a Trustee of the AO Foundation. More recently, despite his many other busy activities, he was elected and took on the role of Chair AO Trauma Europe Education Committee (2012-). Together with other members of his committee, from all over Europe, they have modernised and hugely extended the number and scope of educational events available to young surgeons in Europe. His current role also allows him to have global influence as a member of the AO Trauma International Education Committee. His international reputation as a surgeon and teacher is second to none and he has published extensively on his special interests.

I am extremely proud to have known and worked with Peter for so many years. He is very generous with his time and energy, which he has dedicated to the cause of advancing research, teaching and training in his specialty of Trauma & Orthopaedics, over many years. I urge the awards committee to look favourably on this nomination. lt would be richly deserved.

Yours sincerely,

Mr E P Szypryt, MB, ChB, FRCSConsultant Orthopaedic Surgeon, Nottingham University Hospitals, UK Chairman AOTrauma Europe

Paul Szypryt ps


Zeer tot mijn spijt kan ik niet aanwezig zijn bij de afscheidsreceptie van collega Brink.

We hebben jaren prettig samengewerkt binnen het NVT bestuur en ik behoud daar dierbare herinneringen aan. En ook aan gewoon een glaasje aan de bar in Nederland, Zwitserland of waar dan ook. Ik heb bewondering voor collega Brinks expertise, kennis en kunde en vind het spijtig dat onze wegen hier scheiden. Een prettige collega, een fijn mens.

Jan BiertTraumachirurg, RadboudUMC Nijmegen

Jan Biert

jb


Na een langdurige carrière binnen het bedrijfsleven vroeg de overstap naar de zorgsector van mij een behoorlijke cultuuromslag. Startend in 2009 bij het toenmalig Traumacentrum Limburg leerde ik Peter kennen als een aimabel en zeer betrokken man.

Een man met een duidelijke visie. The patient first. Onze samenwerking werd nog intenser toen mij de mogelijkheid werd geboden om ook zijn secretariaat te verzorgen. De wijze waarop hij met collega’s en patiënten omging, heeft mij vooral een inkijk gegeven in het leven van het Hoofd Traumatologie en de mens achter Peter. Zijn oog voor detail in zijn werkzaamheden zag ik ook terugkomen in zijn privéleven, met name zijn voorliefde voor koken. Van het kerstdiner met het hele gezin kon Peter enorm genieten. Peter, een man met een zeer positieve levensfilosofie, was bereid om te helpen. Binnen zijn vakgebied, binnen zijn gezinsleven, binnen zijn leefomgeving.

Peter was zeer onderwijsminded, op microniveau in de persoonlijke begeleiding van zijn studenten, op macroniveau gelet op de vele verzoeken als spreker op de symposia over de gehele wereld. Hij is simpelweg een kei op het gebied van de traumachirurgie.

Ik heb Peter leren kennen als een man die zeer zeker niet stil zal gaan zitten nu hij zijn pensioengerechtigde leeftijd heeft mogen bereiken. Hij zal weloverwogen verder invulling gaan geven aan het leven met zijn gezin waarbij nu niets meer moet maar alles kan.

Peter, dank voor het feit dat je mij zoveel vertrouwen en levenswijsheid hebt geboden. Uit het oog betekent niet uit het hart. Geniet van de komende levensfase!

Suzanne

Suzanne Geuskens

sg


Hallo Peter,

En toen kwam ik……opvolgster van Suzanne per 1 januari 2013. Na een korte inwerkperiode en instructies van Suzanne ging ik aan de slag. Het was volgens mij voor jou wel even wennen aan die Ruth. Gelukkig klikte het goed tussen ons en was je al snel ‘Peter’ voor mij en niet ‘Prof. Brink’. Ook al lagen onze werkplekken ver uit elkaar, onze samenwerking verliep gesmeerd.

Je wist me in ieder geval altijd te vinden! Of het nu was om de winterbanden in ‘juli’ eraf te laten halen, je doktersjas proberen om te ruilen omdat je uit het systeem was gehaald of om je te helpen met een ingewikkelde visum-procedure.

Alles kon je aan mij vragen, ik loste het voor je op “niet lang hellen, maar ff Ruthje bellen ”.

Regelmatig kwam ik even bij je langs op je kamer om dingen te bespreken of ving ik je even tussen 2 patiënten door op de poli. Je ontving mij altijd met een vriendelijk woord en soms was er ook even tijd voor een kop koffie en bespraken we dagdagelijkse dingen.

Sinds 1 januari 2016 kreeg ik concurrentie van Angela. Dat was een van de cadeaus die jij kreeg tijdens jouw afscheid als medisch hoofd. We konden haar niet ’in het echt’ voor je regelen tijdens het CSI symposium…….wat je toch echt wel graag wou…. Helaas bleek al snel dat ze niet echt flexibel en multi-inzetbaar was. Gelukkig voor mij natuurlijk pfff……..

En nu heb ik een hele grote zakdoek nodig!Ik heb je leren kennen en mogen meemaken als een deskundig iemand, professioneel, maar zeker ook lief, sociaal, sympathiek en betrokken. Ik heb met veel plezier en enthousiasme voor jou gewerkt. En Peter, ik ga je zeker missen…….!

Een nieuwe fase in jouw leven breekt aan. Geniet ervan samen met Margriet, kinderen en kleinkinderen. Het ga je goed…..en mocht je mij in de toekomst nog een keer nodig hebben om iets te regelen….dan weet je mij te vinden!

Ruth

Ruth Jongen rj

Netwerk Acute Zorg Limburg Ruth Jongen en Audrey FiddelersPostbus 58006202 AZ Maastricht,T. 043 - 387 63 89E. [email protected]

www.nazl.nl

Vormgeving: Grafische Dienst Maastricht UMC+

Ontwikkel verder, straks ben ík de patiënt!...‘Een punt achter mijn carrière.’ Zó is de...

Documents

Transcript of Ontwikkel verder, straks ben ík de patiënt!...‘Een punt achter mijn carrière.’ Zó is de...