Noord-Brabant_8feb_v1

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdis-cipline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke be-schouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toegan-kelijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Inhoud

1 Het verdwenen kasteel

2 Gedicht voor een lichtstad

3 Brouwerslaken

4 Stadse Polder

5 vergeelde beelden

6 Belevingswereld

7 VOOR ANKER

8 Bij ‘t Bossche Broek

9 ALS MANTELS VAN...

10 Aan een landschap van water

11 Joods kerkhof te Geffen

12 De Kapucijn en zijn helper

13 Q-koorts

14 HET VERLANGEN TE GAAN

15 Heilige Vrouwe

16 Zicht in Grave

17 Roerloos...

18 Dag Brabant

19 Voor de Zoete Moeder

20 Zomer in het klooster

21 vaders bankje

22 Kerstmis

23 Een beetje van de Goden

24 Kunst huist hier

25 BOUWWERK VAN STAAL

26 Geruimde geiten

27 klein geluk

28 Verleden Tijd

29 Het geluk in Middelbeers

30 Je zou maar veertig dagen je sleutels kwijt zijn

31 Diefje met verlos

32 HANG NAAR VROEGER

33 WEGWIJS


34 Herten

35 De Maas

36 Land aan de Zoom

37 Tilburg van Peerke

38 Het zoete leven

39 Huis van Han

40 knoten

41 Terugtocht

42 Doedelzakspeler

43 Het Emmäusklooster

44 DAKLANDSCHAP

45 Sint-Oedenrode

46 Bergzicht

47 Oud Grave

48 Belofte

49 doordeweekse nostalgie

50 Pastorale

51 De Molen

52 Boxmeer

53 Dit Eindhoven

54 Linden

55 Oog en Oor

56 Kloosterkerkhof

57 Winter in Megen

58 Poëzie

59 Ogen voor dit Licht

60 Licht op Tafel

61 Melodie van voorbij

62 Ochtendwandeling 2

63 We zongen het loflied van Zacharias

64 mijn stad

65 Grave

66 ‘t Is altijd wè...

67 Murmelend water (Alle die vogelkens...)

68 Haiku over de zusters S.C.M.M.

69 Door tijd gedragen


70 Chaams rondeel

71 Efteling

72 Dronkenman

73 over sporen van voorbij

74 dromerij

75 retraite in velp

76 Over het Orgel

77 Natuurpost Voorste Stroom

78 Dwaalgast boven Chaam

79 Het carnaval in Pothuusburg

80 Zusje

81 Boerenland

82 Herfstzondag Noordwaard

83 Oude Maas

84 VELPS LANDSCHAP

85 Uitzicht

86 De Peel

87 het oude spook

88 Verdwaald

89 In het dorp

90 Gedraaid

91 Yn it koetske

92 Ode aan Den bosch

93 Mijn straatje

94 Zwartven

95 De Meierij

96 Het stille land

97 Wortels

98 inzicht

99 Ulicootse klootjes

100 Kleine litanie voor de kerk van Maliskamp

101 Inshallah

102 Oisterwijks Kribke

103 Haiku (bontje): TILBURG

104 El laberinto del Chaam

105 Trouwlaan


106 langs de maas

107 weerzien

108 Maandagavond, Dubbelstraat

109 Onderdak

110 Kerkhovense Molen

111 Haiku (bontje) BEZOEK AAN KRUISLAND

112 De Kuilen in januari

113 De Binnendieze – De Diest

114 Oude stenen

115 lichtstad

116 Ekenrooi

117 De suikerbiet

118 Voix céleste

119 Overtocht Hollands Diep

120 Plattegrond

121 soms dicht ik de stad iets toe

122 Singels

123 Zomer in deze stad

124 Het beloofde land ligt niet zo ver

125 Vestingstad ‘s-Hertogenbosch

126 Vleugelgeschreven

127 Avondstraat

128 Begraafplaats in November

129 Teteringen

130 Sint-Oedenrode

131 geen titel

132 Welkom in West Brabant, winter

133 Blauwe fietsbrug

134 Waterbron

135 Voorste Stroom

136 De Mortelen

137 Praalgraf

138 Vossenweg

139 Balancerende Wielen

140 Heeswich, Heezik, Heeswijk

141 Herwonnen Vrijheidseik


142 Het water van Oisterwijk

143 Etten-Leurs Volkslied

144 Goed gemutst

145 Een krachteloze waker

146 Duurzame tijd

147 De Lezer

148 Leeg land

149 Olland

150 het Ossemeer

151 Herinnering aan later

152 wintermiddagwandeling

153 vroege voorjaar

154 sneeuwwandeling

155 De lompe pomp

156 Te groot voor kleine oren

157 De huizen waren veel te groot

158 hedenmorgen

159 nvt

160 Brabant vroeger en vandaag

161 Dodelijk ‘Verlicht’

162 Beeldende tuin

163 Windmolens bij Waalwijk

164 Brabantse dal

165 IJscel

166 Onderweg

167 Loflied

168 Landschotsche Heide

169 Het Wiel van Armando

170 VERDRONKEN JEUGD

171 Wind in de Polder

172 De brug

173 kloosterstilte

174 ZITPLAATS AAN ZOMER


1. Het verdwenen kasteelValerie van de Koppel (Heusden)

Duizenden stenenop elkaar gezet een prachtig machtig kasteel

geheel onverwachtsin èèn klap weggevaagdbuskruit en hels weer

niet weer heropgebouwdmaar sindsdien altijd een ruïne geweest


2. Gedicht voor een lichtstadMaarten Gulden (Eindhoven)

de bomen kleuren zwartwitte strepen reflecteren

wijzen recht naar de stadde lucht trilt van vandaag

de maan schijnt in de rugverraadt altijd waar zon is

de fontein verschiet van kleurstenen zweven boven straat

neon verjaagt alle tinten grijseen lichtstad heeft nooit slaap


3. BrouwerslakenKarla Witjens (Tilburg)

Het is schering en inslag bij Brouwerslakenmet geluiden tot driehoog opgetastklikt goedkoop laminaat onder stilettohakkenen dreunt door zwaar eiken een brommende bas

tromgeroffel scheidt vocht van wasgoed galerijtegels kwetteren er vrolijk op los een drol valt als een baksteen in waterdat spuugt naar je edel deel met een blos vogelzang echoot op de koermet buren eetgerucht festijneen kat verdwijnt in krols rumoerbestek tikt tegen porselein

tot de avondbries fluistertvoorbij het blauwe uureen plank slaakt een voldane zuchtje ligt in bed en luistertnaar gemurmel achter een muurziet vergeten beelden in gedachtevluchtterwijl je wacht op een kus van de nacht


4. Stadse PolderSophie Borgers (Den Bosch)

De lucht is zo vol met aardeen zoals jij de vlinders vangt,met blote handen.Alles begint opnieuwen ouder worden we niet.Het water buiten haar oeversover de grenzen van het seizoen heen.Voel de wind in de grondfluistert wat je horen wilen verdrinken in het gras.


5. vergeelde beeldenbert van der linden (Kaatsheuvel)

zag ons deze dagen weer gedreven door de bossen dwalen op zoek naar een lekker maaltje cantharellen

hoe mijn vader zich telkens bukte, met een glimlach het zakje vulde

en wij die avond met de pan op tafel onze honger gretig stilden


6. BelevingswereldSven Mathijssen (Vlijmen)

Ik keek eens diep in mijn verbeelding,En in mijn woordenschat.Ik sloot mijn ogen en zag een wereld,Die ik tot heden nooit betrad.

Op deze plek camoufleerdeAl het lief het leed,En liet simpelweg een hart weer kloppen,Waar het dat even niet meer deed.

Op aarde gaat de zon op en onder,Gisteren, nochtans.Op deze plek maakt de zon echter,Slechts een vreugdedans.

Dan nog die vrijheid, oh die vrijheid,Die ik nooit eerder zo ervoer.En overal was coöperatie,Nergens was concours.

Ik besefte: ik wil hier nooit meer weg,En sloeg daarop een kruis.Plots ontwaakte ik, keek in jouw ogen,En bedacht me:

Ik ben al thuis.


7. VOOR ANKERHarry C.A. Daudt (Grave)

Ik lig ervoor ankerlig er aangemeerd

Na het hollenvan golf naar golfvan oever naar walhet draven

Mijn scheepjeheeft de wal niet gekeerdwaarom zou ‘t?

Het weetvan stroom en tegenstroomvan wind en tegenwind van verval-niet te vergeten-

Maar zoveel meerdan het weten:er thuis te zijn.......een haven.


8. Bij ‘t Bossche BroekAdeleyd (Den Bosch)

Heel helder stroomt het wateren overal ‘t gesnatervan zoveel dat daar leeft;

De zwanen drijven statigen zijn misschien nalatigmaar wat dat ook maar geeft;

De eenden roepen dromend,wie weet van waar hier komend,vertellen niet hun lied;

Er is een zee van zwijgen,van rusten en van krijgen,wees stil, kijk en geniet!


9. ALS MANTELS VAN...Harry C.A. Daudt (Grave)

Ze maken front-al eeuwenlang-kennen de schermutselingenvan soldaat en duif

Weten van oorlogenmeer nog van vredede wallen geslechtvoor het wonen

Ze tonenhun gevels als mantelstegen zomerzon en winterkouhistorische praal

Grootva vertelt erzijn verhaalen op z’n kniegroeit er het kind

Terug naar de kinderkopjesvan zijn verleden.


10. Aan een landschap van waterMieke van baal (Linden)

Aan een landschap van waterbestudeert zij de sterrenworstelt niet langermet de ontnomen grondenvan hechting en bestaan

krachtig als de beuk in haar tuinlaat zij zich meevoerenmet de zwerfstromenvan haar geestnavigeert ze op droomen werkelijkheid.


11. Joods kerkhof te GeffenWim van Til (Geffen)

Geen enkele gelegenheid tot heden in dezeweerbarstige tuin. Geschermd van have, goeden geesten. Ik bleef een godganselijke nacht

tot ver van mij de zon zich hing. Kimlichtverijlde elke steen; ik vroeg om al hun namen.De jongste dag gaat schuil in deze woestenij

van tijd en schaamte. Ik wet een woord,ik drukte af. Ik lig omringd door onbegrependoden. Geen ritseling, geen gras, geen houvast

tref ik in de stenen. Zoals een man des ochtendsvroeg zijn stee verlaat en afreist naar een god-vergeten oord, in elke steen een zoon herkent

en cirkels trekt in water. Dingend naar de handvan de maker, de geheffene. De geleegde diede tuin bezegelde. Een wake van vergeefs verweren.


12. De Kapucijn en zijn helperMieke van Baal (Grave / Velp)

GOED GEMUTST

Hij kan stralen en hij straalt, ogen en mond een en al zon

hij heeft het broze en het krachtige lichtevan de ochtendstond

een blijvende lente

niet hemelhoog maar in het aardsevindt hij, als een kleine vogel tussen hagenen kreupelhout een rustpunt, zijn idealen

hij ademt het frisse vernieuwende,nieuwsgierig als het riviertje dat kronkelenddoor akkers en weilanden zijn weg wel vindt

hoe zou hij anders kunnen zijn

als hij van de Vader de zorgzaamheid,van de Moeder de stilte, van het Kindde verwondering ontvangt?


13. Q-koortsBea Ryckaert (Noord-Brabant)

QWat nu?Opnieuw een vaccinatie?Neen, volg de informatie:blijf weg van geiten, opgelet,via deze dieren word je besmet.Amper ontsnapt aan de gevaarlijke Mexicaanse plaag,vat Q-koorts je nu zomaar bij de kraagJe dacht onaantastbaar te zijn, doch nu nieuw feit: je wordt ditmaal te grazen genomen door de Brabantse geit


14. HET VERLANGEN TE GAANHarry C.A.DAUDT (Grave)

Gedreven dooreen onbenoemd verlangen:

De dijk te gaande eerste sneeuwdoor voet en fietsgeplet

Wind te weerstaanwind uit het noordwestendie door lege kruinen jaagt

Wolken te zien gaanals schepen sneeuwgeen aanlegplaatsgevonden

De wandeling isniet gedaanwij kijken uitnaar ganzen in hun vlucht

Plots...in dit dicht gevangen.


15. Heilige Vrouwebert van der linden (Megen)

in die stille, sobere kapel trof mij haar toegewende blik onder flakkerend licht bedolven

vloeide iets van heimwee naar oude geuren en vrome gezangen

hier, op het grazige boerenland tussen zwijgzame dorpen aan de glimmende rivier

vermoedde ik mijn vaderhuis en moederschoot, droomde ik mij ooit geborgen


16. Zicht in GraveAns van Kessel (Grave)

waar handen laten zienwat ogen nimmer kunnen vangen

loop over oude klinkerslangs huizen en ik weet

niets van de daken, enkel murentast ik af, ruik mos, sta even stil

om tijd te voelen die stenen stapeltjou en mij voor afbraak hoeden zal

zodat ik later als ik terugkeerde plek blindelings herken


17. Roerloos...Harry C.A.Daudt (Grave)

Ze staan erroerloosroerloos de populierenaan de Maas

Ze zien errimpelingen van het waterschuimkoppenvan de rivier

Ze weten zichfier:baken voorschippers en schepelingenmarkeren oever en wal

Kijken de veste Gravein de oude ogen.


18. Dag BrabantMarjolein Borgers (St. Michielsgestel)

Als ik verhuisblijft mijn blues in Brabant.De flarden van woorden die ikpoëzie noem blijven zingenin mijn kapotte behang.Mijn gedachten gaan mee naar Amersfoortmaar mijn dialect blijft thuis.Alles wat ik mee neemblijft ook een beetje achter.De woorden die ik hier schreefzal ik op straat leggen,de straten waarop ik groot werd.Hoe het koudewinterlandschap van Brabantmijn hart warmten mijn gezicht maakttot een glimlach.Dit zijn de velden die ik gezien hebin iedere emotie die een mens maar bezitten kan.Dit is het landschap datik thuis noem.In mijn nieuwe kast in Amersfoort zaleen boek staanmet lege bladzijden.Mijn gedachten zullen die vullenmet de herinneringenvan Brabant.


19. Voor de Zoete MoederAdeleyd (Sint Jan den Bosch)

In dit eeuwenoude huiseventjes naar binnen lopen,even voelen: “hier ben ‘k thuis”en opnieuw weer stil gaan hopen.

In de zee van vele lichtjeszelf ook eentje branden doen,stilte proeven, rust en vrede,even weten, net als toen:

dat de Zoete Moeder luistert,dat de meimaand vreugde biedt,dat ook andere mensen lijdenmaar dat ook veel moois geschiedt;

dat verbondenheid kan groeien,dat er troost en hulp kan zijn,dat de blije orgelklankenbalsem zijn voor last en pijn.

Zoet Moeder, blijf beschermenal wie hier heel even toeft,sterk de harten, droog de tranen,wees nabij wie steun behoeft.


20. Zomer in het kloosterMargreet Meijer (Megen)

De bessen rijpde tuin in bloeien ik buig mijvoor Godwaar is mijn oogstik zoek zijn stemklank in de zomerzon.

Het water glansthet gras is heetik buig mij weervoor Godo zoete vreugd’zijn Hand hij scheptlicht in de avondzon.

Mijn hart het brandtverwachtingsvolen weer buig ikvoor God’t is goede grondik laat het los‘t mag rijpen in Zijn zon.


21. vaders bankjebert van der linden (Halsteren)

waarom ik hier van de fiets stap van tijd tot tijd op het bankje zit

en zie hoe het land onder een paarse gloed vervaagt de dag er schonerverglijdt

alsof ik door mijn vaders ogen kijk met dezelfde oren de stilte beluister

hoe mijn gemoed zich beroeren laat terwijl ik huiswaarts fiets

de herinnering hier zacht gedijt


22. KerstmisMieke van Baal (Boxmeer)

Het openen van de gordijnen elke ochtendis de chaos binnengaan; een nieuwe dagdie zich gaandeweg ordent.

“De wolf nadert onze grenzen”’lees ikin de krant. In de tuin wachten de mussende mezen en de merels op wat komen gaat.

Ganzen roepen rust en vrede over wateren in mijn hoofd zingen weer de liedjes uit mijn jeugd. Herinneringen, bewaardzoals ze waren.

Voorbij de winden, voorbij de stormen.O, hemel, O, aarde. Geboren is het Kind;Het wonderlijke warme Licht, dat ons in vuur en vlam zet.


23. Een beetje van de GodenCilja Zuyderwyk (Heukelum)

Ze slentert dichterbij dekleine godin van een jaar of achtzomaar uit een kunstwerk opgetild geleslippers twee jurkjes over een mollig lijf ze kijkt meer nietspeelt met kralen op de aanlegsteigerhet hoofd gebogen de kiezen op elkaar namiddag aan de Lingejongens plonzen sterrenregen in het rondde visdief pikt een visje meeverkoopt het aan de reiger en wij veranderen niet van standroerloos dringt de eenvoud doorik glimlach kralen aan haar draad


24. Kunst huist hierHarry C.A.Daudt (Velp ( bij grave ))

Kunst huist hierheeft er sinds jaar en dagonderdak gevondenverbindt aarde met hemel

God huist hiermet ‘t grootst plezierhanteert ie kwast en penseel

Neemt deelaan de concertenblaast fluiten aanbespeelt de viool

En zeker nietde eersteHij dicht,schudtwoorden uit zijn wijde mouw

Verdrijft kilte en kouuit de bakstenen murenzijn muzen als engelenstaan op aard voor hetere vuren.


25. BOUWWERK VAN STAALHarry C.A. Daudt (Grave)

Van bintenaan elkaar geklonkendraagt wegvervoerals vanzelfsprekend

Van bintenaan elkaar geklonkenoverspant hij de rivieroever heeft er wal gevonden

Wal...er oeveren zoveel droever de oude wachteronder aan de sluis:

Het schutten geen eeltig handwerk meerschipper en schipgenoeg aan zijn leidende stem.


26. Geruimde geitenBea Ryckaert (Noord-Brabant)

Alsnognuttige bestemmingvoor geruimde geitenaan volgende te wijten:sedert BSE-crisis is het verbodenom veevoeder te maken van dierendodendie misschien hebben geleden aan ‘dolle koe’Dierenmeel maken van hun kadavers is daarom taboeHet geitenhiernamaals voldoet nu aan een perfect ecolo-gische droomGeiten eindigen als biomassa voor het opwekken van groene stroom


27. klein gelukbert van der linden (Bergen op zoom)

nog voelbaar, bij elkestap

langs de blauwe reigerdie geduldig naar het water loert

onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat

voorbij de vrouw dieme vriendelijk groethier vaak de eendenvoert

zomaar een momentvan simpel genieten

van klein gelukop het pad van alledag


28. Verleden TijdHarry C.A.Daudt (Keent)

Ooit ginghet veer hier heen en weer

Draagbaarvoor boer en burgerdier...misschien?

Een oversteekvan de rivier -het lijkt nu bijna kolder-

Het doet zeerhet veerhuis op slot te ziende sleutel vast gebroken

Letters wit geschilderdbijna gewistdoor stekende zon en lelijk weer

Het wachten hierword je vast moehet uitzicht louter polder.


29. Het geluk in MiddelbeersJoop Scholten (Middelbeers)

Je woont in Middelbeers je prijst de dag

de zon zie je opgaan in Oostelbeers zie je ondergaan in Westelbeers

laat nu de nacht maar komen alles heeft zijn eigen plaats

ja het is rustig slapen in Middelbeers en mocht je het niet meer verdragen

er is altijd de laatste uitweg als je afreist naar Noordelbeers

niemand die daarvandaan ooit weerkeerde.


30. Je zou maar veertig dagen je sleutels kwijt zijnSteven stozz Kool (Udenhout)

Na twee dagen door de woestijn gelopen te hebbende duivel en jezustrotserenddoor zand en zandte hebben gesjoktsoms even aan de voetvan een boom gezeten

toen ik wildehoning wilde etenstaken de bijenmij halfdoodook dat was nog wel te doen hoortot de imker op me schoot

hinkend op mijn linkerbeenmet weinig hoopzogezegd het huilennader dan het lachenstruikelde ik over zo’n boomwortelwaardoor ik met mijn neusin mijn autosleutels vieleen geluk bijje voelt het wel


En hier bij mijn auto denk ikdrunense duinen nee dat nooit meer


31. Diefje met verlosMieke van Baal (Beers)

Ik tik zijn schouder aan en ren tot inde rode schemering,de afgeknotte wilgen langs het padnaar waar hij mij vast zoeken zal

Kijk eens - zegt hij, streelt blij verrastde warme kleur, de lang vergeten geurvan appels in het gras, de wilde bloemenlangs de sloot, de kinderwang

Ik tik zijn schouder aan en ren het oudekarrenspoor, ruil lemen knikkers voor eenkievitsei, verberg het in het opgetaste hooi, daar waar hij mij vast zoeken zal

Kijk eens - zegt hij, al wat onzichtbaar wasis weer te zien, de molenwieken draaien nog,de warme tongen om het waterijs, het diefjemet verlos, het kind in ons leeft altijd nog.


32. HANG NAAR VROEGERHarry C.A.Daudt (Dieden)

Er zit geen beweging ingeen enkele beweging

Molen en wiekenvoor het oogvoor de sier

Wie kent nog de zwier van wieken?

Opsmuk van een dijkdie slingertlangs de rivier?

Binnenin...geen molensteengeen raderen,geen molenaar

Alleen nostalgieblijkbaarhang naar vroeger.


33. WEGWIJSHarry Daudt (Velp ( bij grave ))

Ik ben op reisbestemming onbekend zoek weg en stegheb geen TOM-TOM

Rij van A naar Bzit het mee,ik kom er‘volg de borden’sla linksaf,dan rechtsaf

Nog even rechtdoorraak dande weg kwijthet spoor bijster

Het hult zichin duister zwijgensinister lichtduidt niets uit

Niemand maakt me wegwijs.


34. HertenMieke van Baal (Gassel ( bij grave ))

Liep de herfst op zijn einde,borg een ieder zijn verrekijker op,trok neuriënd de winter in.

Auto’s raasden door toen ik ze zag, stil en ingebed,ongekend zichtbaar in het land.

Tussen Gassel en Gravelangs de uiterwaarden bonkte het hart,viel open de mond.

Ze liepen even traag als ik en liepenmet hun neus dicht bij de grond,soms viel in het lopen een stilstaan in.

Ach mijn lief denk het je in,als je me dromer noemt of zondagskind,overal viel sneeuw.


35. De MaasMieke van Baal (Cuijk)

Een middaglang naar de Maas zitten kijken.Met de zoete geur van water weer zijnwie ik was; baldadig kind uit de zesde klas.Weiland met koeien die vroeger aanreiken.

Hier leerden wij zwemmen met alle gevaren.Op woensdag met koek en droplimonade.Als opgehitse zeerovers op de hoge kade.Verdeeelden de buit zonder bezwaren.

Nog waren wij niet door de liefde bedolven.Vandaag was die, weer op die, of op die.Honger naar morgen, naar later, met wie?

Door passerende boten rollen de golvennog even gretig als toen jij me zei:Jij, jij, hoort nu voor altijd bij mij.


36. Land aan de Zoombert van der linden (Bergen op zoom)

hoe dit oude land zo tijdloos dommelt langs een verzonken waterloop, door noeste handen ooit gegraven

rond akkers en bossen nog stilte weette baren, een vroege vogel het zonlicht bekrast, uitbundig bezingt

zoals de bonte specht met veel tamtamde beuken kastijdt, zo vurig gemutst langs stammen en kruinen scheert

hoe ik vol weemoed naar verre einders tast, nog heimelijk de geuren snuif van paddestoel en sterretjesmos

zo voelt deze plek als een trouwe jas nestel ik in al zijn vezels, zo wiegendverweven, zo ruisend zijn gloed


37. Tilburg van PeerkeAdeleyd (Tilburg)

Tilburg van Peerke (Donders),van Zusters van Liefde,van grote gebouwen en plechtig vertoon,Tilburg van oudsher, van nieuw en herboren,Tilburg waar ik in mijn dromen ooit woon.

Stad van historie, van kruiken en kroegen,van feesten en optocht, plezier en vertier,van kermis en markten, van jong en jolijt,stad waar ik ook graagde straten versier.

Tilburg van dansen,van leven, vermaak,studeren en lieven,van planten en pijn.Tilburg van toekomst,van hoop en van heden,van vieren en plannen,gedenken en zijn.


38. Het zoete levenErica van der Galien (‘s Hertogenbosch)

In Den Bosch, Den Boschdaar is het goed toeven.Op dat bankje in de stadwaar de sfeer goed doet proeven.Tussen de Zoete Moeder in de St. Janen haar lieve Gerritjedie slechts buiten zitten kan.Muziek van dezelfde gezindheid klinkt door de stad,waar de gevels in versregels zijn gevat.Het evangelie dat op straat wordt verkond’,de smaak van de Bossche bolnog namijmerend in m’n mond.Nergens dat mijn smaakpapil zich zo laven konals op dat Bossche bankje van beton.


39. Huis van HanMieke van Baal (Beers)

Warm nest in een buurtschap - gul als de windrond de molen - op de akker het vruchtbaregroeien - witte seringen droeg de tuin,we droegen ze naar huis voor moeder

Later klopte de dood aan de deurin oneindige gedrevenheid - wit wuifdeonwerkelijk - harmonisch geschikt liet het zich neerleggen op de dochtersgraven

Han droeg het ondragelijke - het helsevan loslaten - zichtbaar rimpelde de appel,verviel het huis - werd klank en spelwerd kindertijd als speelgoed opgeborgen.


40. knotenron van de camp (Megen)

knoestige knoten wenkenmet zurige oudemannenvingersnaar het verlaten dorpik heb in de stinkende kleielk bot in mijn handen gehaden ben gegaanheb de bermen in brand gejaagdop het bonkende macadammet leonard cohen op maxben ik walsend ontsnapt


41. TerugtochtMargreet Meijer (Megen)

Ik doe mijn rugzak open gade deuren van het slotmijn schoenen stevig vastgemaaktde tijd kan niet kapot.Met vaste tredtrek ik mijn spooren zoek de buurtbus opdan plotseen frisse herfstlucht zingtmij liefdevol in ’t oor- een lichtend pad is ’s nachts ontstaanhet lijkt wel van kristal –ik lach en zing en huilen weetik weet iets van ’t Al.


42. DoedelzakspelerMieke van Baal (Linden)

Hij draagt zijn klankennaar het water

om te aanvaardenwat te gebeuren staat

het water rolt in tinten grijs en withet afscheid tegemoet

alles is opgeklaardde storm is uitgeraasd

het lied ontstaaten gaat de stilte in

ook in hem komt rustook om hem wordt alles licht


43. Het EmmäuskloosterMieke van Baal (Grave / Velp)

Ik sta hier vragend in een heilig huis,bewoon de breedte en de hoogte tot daarwaar ik niet verder kan.

Ook brand ik kaarsen voor mijn geliefden,zit er in vrede, in het eeuwenoudelangverwachte zingt het water.

Ik ben zo klein; een druppel van een regenbuidie over land trekt, spoor na spoorverwijst de nieuwe dag.

Ik heb het pure goud, het allerhoogstezo hard nodig, ik groet en buig en weetdat ik weer verder mag.


44. DAKLANDSCHAPHarry C.A.Daudt (Grave)

De huizenze klimmen en klauterentot in het blauwvan luchten

De huizenze meten zichmet bomen dietasten in hetzelfde blauw

De huizenze kijken uitop de plattegrondvan ooit...een veste

Ten langen lestehebben zij een lange adem:adem,blauw...van eeuwen.


45. Sint-Oedenrodejulius dreyfsandt zu schlamm (sint-oedenrode)

*

Waar gevels wit gekalkt zijnen schaduw vrijt met licht,daar vindt stilte haar rijmen kent zwaarte geen gewicht.

*


46. BergzichtGérard Vromen (Eindhoven)

In Eindhoven zie en heb je weinigbergen buiten een enkele kleineen een grote. Ik wilde meer, dus zocht de grens van land en luchten vloog neutraal naar Ararat

wars van vlak vertoon sta ik stamelnaakt en ooghem recht in het gezichtongenaakbaar bars en stilzwijgend over alledaagseheuvelende huiverdalen

hoor de verhalenluistervan ark, Mozes, Mohammedne bis idem veroordeeld totlevenslang elkaars lot-en disgenoot

groot en ontzagwekkendtoont zijn gelaat getekendzwaargeplooide lijnen zijn machtig lichaam kleurtmeer dan oppervlakkig zandbruin en blauwgeaderd

glijdt in dubbelhelix branderigvocht langs zachte flankenhangend over ruwe bodemrotswaarop wat verstrooide olijvenbomen in een hof van heden


zo maar voor het grijpenzie ik een omgekeerde hand -ladder naar onnoemelijk hooglicht, nieuw zicht op ons

aller eind-hoven


47. Oud GraveMieke van Baal (Grave)

Oud Grave, ik heb je opnieuw bezocht en je smalle straten hebben hun eeuwen met een air van grootsheid neergelegd. Ik omhelsde de kleurrijke verbeelding.

De stadspomp op de markt, heeft haar bezigheid rondde nijvere handel, helder als marsmuziek tentoongespreid. De dwaas liep op zijn handen.

De Kerk heeft de vrome gelovige kaarsenbrandendtot aan de hemel gebracht. De lenteprocessie zongover God en zijn gegeselde akkers.

De stadskroeg heeft mij en het hedengeduldig in slaap gesust, het geworteld verleden:In kleur, in zwart-wit.


48. BelofteMargreet Meijer (Megen)

Het voorjaar komtvast vroeg dit jaarde bomen zijnnog kaal - maarde winter wijktmijn hart springt opUw krachtkomt aan het lichto heilig Woordontkiem in mijontsluier Uw gezicht


49. doordeweekse nostalgieHannelly Krutwagen-Lemmens (Eindhoven)

iedereen noemde het “d’n Bimt” daar naast de Dommel een leeg stuk land vol klaver, netels en hoog graswaar ook het afval doelloos aan het zwerven waswij stookten vuurtje, vonden schatten in die rommel

je kon met stukken gips van beelden heerlijk schrijvenop kale muren altijd: wie dit leest is gekwe plukten bosjes madelief en leeuwenbeken mochten tot de lichten brandden buiten blijven

we hadden karretjes op oude onderstellenvan kinderwagens om de bult mee af te gaanwe dronken dikwijls zó het water uit de kraanen aten pinda’s die we zelf eerst moesten pellen

wanneer ik daaraan denk voel ik de jaren tellener is gelukkig ook veel ergs voorbij gegaan


50. PastoraleHarry C.A.Daudt (Grave)

Er loopt een padde akkers ineen begaanbaar pad de velden in

Wij lopen erhand in handzonder twijfelmet veel zin

Zon maakt zich schielijkuit de voetenmaan maakt aanstaltente wassen,te schijnen

We liepen daaren kwamen methet wachtend landschapin het reine

De bomen methun volle kruinende heesters methun armen vol bessen

Vogels die ergeen genoeg van kregentot ruzie en krijgertje toe


De lucht purpertmaar niet van woedehet wandelen nog lang niet moe

Verbazen we onsdat alles looptzoals het loopt.


51. De MolenMieke van Baal (Beers)

IHier staat de molen,De wind ontnam zjn wieken.

Graan kwam op karren.Graan werd meel.Meel werd gebakken brood.

Het sterven van de molenaar.Het sterven van de molen.Verval spijkerde deuren dicht.

II

Dit is het kinderparadijs.Geur van angst en duivendrek.Trappen steil een enkele van touw.

Wieken steken ernstig omhoogverlangend naar de dood.De wind huilt je naar beneden.


52. BoxmeerMieke van Baal (Boxmeer)

Als vogels in de lucht dorsten naar landbouwen mensen een huis; een leerschoolvan geduld.

We zijn naar hier gekomenom een toekomst, hand in handmet onze oude liefde.

Straks huilt een kleinkind de slaapvertrekkenuit hun kleuren - om ons te plagen,lacht in het nieuwe.

Dit is leven,in de vroege uren omhelzen woordenhet lege huis waar alles in is.


53. Dit EindhovenACG Vianen (Eindhoven)

Dit is Eindhovenvan stadvan landvan platteland,

Dit is Eindhovenvan gebouwen strakmannen als voertuigenen vrouwen van licht,

Dit is Eindhovenmet zijn markt halfleegzijn heuvel halfvolen de prediker kreupel,

Dit is Eindhovenmet zijn ufode dubbele toren van de Chatrienbij het einddonderdags van studentzaterdags van buitenen altijd van cultuur,

Dit is EindhovenEdisonsvrouwemijn straatvan koffiehuis en coffeeshopvan lachenvan gierenen altijd buiten,


Dit is Eindhovenvan wachten voorweten waar overen de universiteitdat gettoen Philipsdat verhuisten de auto’sniet meer gemaakten de sigarenvergeten,

Dit is Eindhovenvan mannen met hennahaarwaar we afvragen wat te drinkenbij wie op bezoek te gaanvan de vinylvrouwenen gitaarvirtuozen,

Dit is Eindhoveneen park met oude meuken met nieuwe en onbruikbaaren ontoegankelijken een park om te vergeten,

Dit is Eindhovenmet dat lege pleinwaar de wielmensen gaanof zijn omzoomd door houtwaar wordt gespeelden de muziek vertrok,

Dit is Eindhovendie Koninklijke ontmoetingwaar altijd iemand is


gearmd met gemaaltussen raadsheer en artsvlak bij de dame witgeïntegreerdhaar heerbruinen dat lange jongkijkt daar overheennaar stationwaar elke dagde reizigers radiogolven worden,

Dit is Eindhovenhet spoor op hoge rugcirkelt de stad indaaronderde tunnelsvan overdagvan ’s avonds misschiennaar de wedstrijden het servies van Cruijfbijna compleet,

Dit is Eindhovenvan kruisstraat toko’sdie bergen van cultuurvan heuvelwarenstrakke bevrijdersEdisonslichtwaar je thuis komten nooit naar huis gaat,


en die beekklatert doorlangs gettoduikt onder de stadtot museumtot stadhuisom te verdwijnen tussen het groen,

Dat is Eindhoven.


54. LindenMieke van Baal (Linden)

In zacht nerfdrukt water haar stempel

varen botenwaar weilanden waren

in haar oude kernligt altijd nog de kracht

tekenen banen af waarlangseen ieder zijn koers bepaalt

waar ze ook slapenelke nacht baggert de boot

schreeuwt de uilhaar houterige roep

nu laag na laagomdat het zonodig moet

water troosttere pyramides van zand


55. Oog en OorHarry C.A.Daudt (Grave)

Je moet er oogvoor hebben:de huid van puiende kruin van gevels

Je moet er oorvoor hebben:het huilen van meeuwenaan de kade van Maas

het lied van merelsin tengere toppenvan populieren enkastanjes niet in blad

van klokken het luienen kooplieden van vrijdagmarkten thuisen toch weer niet

Oog en oor te kortin GraveGrave boven de sluis.


56. KloosterkerkhofMieke van Baal (Grave / Velp)

Zoals pasgeborene het middelpunt zijn,binnen oogbereik, in de beschuttingrusten de doden, nog lang niet vergeten.

In de aandacht van gastvrije levenden,bloeit bloem na bloem en al het eenvoudige vrij als het licht.

In het eb en vloed van gebed,uit eerbied genoemd bij hun namen;De steunpilaren in het huis van de Heer.

In beslissende uren ontvangen wijwat zij ons achterlieten, meer nog danzij ooit konden vermoeden.


57. Winter in MegenMargreet Meijer (Megen)

Buiten liggen de akkerser verlaten bij. De harde wintergrondtrekt rechte sporen naar nieuw gewas. De kou voert ganzen aan.Binnen zijn er weinig woorden voor dat wat twijfel heet.In de donkere stilte van mijn hart hollen hoopvolle druppels de harde steen.

-verlangen legt de stroom om –


58. PoëzieMieke van Baal (Beers)

Ik toon je zo graag de oude boomgaarduit mijn jeugd en al het eetbare.

Het appelrood gekleurde grasonder de kromgegroeide bomen.

De steenuil en de schemering.Het roepen uit de verte.

Soms muisstil in het donkerhoren, voelen, ruiken.

Ik toon je zo graagwoorden die graven naar water.


59. Ogen voor dit LichtMieke van Baal (Boxmeer)

wordt het gezien?niet alleen hoe het ontstaatop handen en voetenkruipt dicht bij de grondhoe het zich oprichtals een moeder de wereldzingend zichtbaar maaktvoor haar kind

wordt het gezien?hoe het kiert langs ramen en deurenin waarheid over gaatdit oneindige, dat volmaaktals vrede over je komtnacht tot dag maakt

wordt het gezien?hoe het ontstaatzonder groteske gebarenhoe verfijnd en adembrooshet de wereld kleur geefthoe het met engelengeduldop je wacht.


60. Licht op TafelMieke van Baal (Grave / Velp)

het is de kleur van de steen

het roze dat langzaam overvloeit in witcreëert dit licht, dit schouwspelzoals wij het nog nooit hebben gezien

kleurrijk omringd door bloemen,kleine klokjes, hetzelfde lieflijke landschapwaarin wij aankwamen

het huis waarin wij zijn; open naar binnenen buiten, vruchtbaar als Gods woord,het vruchtgebruik een weg tot leven

op zijn eigen wijze zingt dit licht een lied,zingen wij het, nu ons binnenste is gekalmeerd,licht dat één is met ons en met het duister.


61. Melodie van voorbijAns van Kessel (Vorstenbosch)

het oude huisbleef zonder mijniet eenzaam achter

het lied van toen hangt in de beukenhaag de rozengeur en in het gras

klinkt op het tegelpad waar onze hinkelbaan nog wordt bespeeld

de straatstenen zingen van het kind dat hier heeft gelopen


62. Ochtendwandeling 2Annelies Homma (Rucphen)

Tussen Bosschenhoofd en Rucphenwerd een brute moord gepleegdgetuige de voetvan een popop het fietspadtussen Bosschenhoofd en Rucphenwaar een moord gepleegdop een popgetuige de voetop het fietspadtussen Bosschenhoofd en Rucphenbruutgetreden werd


63. We zongen het loflied van ZachariasMieke van Baal (Grave / Velp)

We zaten bij elkaarde Emmäus-paters en de mensendie zoekend zijn, het zachte lichtdat warmte bracht.

Met rumoer zijn we van huis gegaan en leeggewordenkwam Hij in de stilte

Al wat ademen kan draagt de herinneringen straalt en stroomt.

De zon de wolken drijvendaar waar onze wegen gaanhemelverbonden zijn wehoopvol vangt het nieuwe aan.


64. mijn stadbert van der linden (Bergen op zoom)

waar een verzonken woord op straatnog fluistert van vervlogen dagenrond de sierlijke gevels bij vlagenzich in oeroude klanken horen laat

waar de nar en troubadour herleven de stem van een roomse toren klinktdie de stad in al haar pracht bezingtzo hecht met de Zoom verweven

waar het verleden huist in elke steende oude muzen hier vaak ontwakenkerk en kroeg nog gemoedelijk bijeen

daar bruist mijn stad onder alle dakentot over het plooiend land eromheenweet zij mijn hart steevast te raken


65. GraveMieke van baal (Grave)

Ik stelde me de stad voor eigenzinnig en zwierigin haar vooroorlogse jaren, sjansend met de eersteauto’s, dansend met haar regiment soldaten.

Verleidelijk en licht met losse haren, vlammendroodbruin zoals mijn moeder in haar meisjesjaren,een oogappel met beide voeten op de aarde.

Krachtig en vrolijk zoals mijn vader in de krolsekattenstraatjes, als een wiekende zwaluw losvan de aarde, voor het eerst verliefd en samen.

Ik stelde me de stad voor in innig donker, een enkelwit scheepje dat laveerde langs de zerken, achterde oude muren moest in de verte een toekomst zijn.


66. ‘t Is altijd wè...Rosa Olaerts (Adeleyd) (Den Bosch)

‘t is altijd wè, zo lees ik op een steendie ergens in Den Bosch iets wil vertellen...War leiden toch maar al die wegen heenwaarmee we soms ons arme hart zo kwellen?

Er is verdriet en vreugde, altijd weeren langzaam wil het leven ons dit leren,maar waarom willen we zo graag wat meerdan wat we eigenlijk kunnen beheren?

Is ‘t dwaasheid, eerzucht of de hang naar machtof mogelijk een mix van al die dingen?Maar na de dag komt telkens weer de nachten niemand kan ons laatste lied dan zingen.

Het leven heeft geduld en maakt ons wijsal moeten we ook honderd keren vallenen zijn nog niet al onze haren grijs -laat ons toch maar barmhartig zijn voor allen.


67. Murmelend water (Alle die vogelkens...)Adeleyd (Zuidwal)

Murmelend waterspetterend lichtkinderogenklein gedicht,

adem van verregroet van nabijfris ontluikenlied in mij,

bron van vertrouwenteder en goedwoord dat zuivertleven doet.


68. Haiku over de zusters S.C.M.M.Adeleyd (Tilburg)

Zusters op trappenonlangs geplaatst met vervehelemaal terecht.


69. Door tijd gedragenAns van Kessel (Grave)

In onderaardse gangen hangen woorden uit een tijdvan cloveniers en schutterij

vestingmuren bovengronds

kanonnen aan de maasklinken door in de verhalen

zoals ze werden afgeschoten om iedereen te laten horende maas ligt dichtgevroren

nu zit ik op de kade en ziehet licht weerkaatsen bewegen in de stroom

meeuwen in hun vluchteen horizon van bomenzij omzomen het water

tonen mij de overkant

zie ook de bogen van de brug die deze stad bewoonbaar houdt.


70. Chaams rondeelTineke van Eeuwen (Chaam)

Tuinrondeel

Mijn tuin is net een pijp kaneel pimpels pezen honingzoet. Elk zuigt eraan en krijgt zijn deel dikke veders, weldoorvoed.

Het mereldeel van zwart fluweel trapeest door ’t prille lentegoed.Mijn tuin is net een pijp kaneel pimpels pezen honingzoet.

Ieder diertje zingt zijn deel van tjilp, tjilp, tjilp en roe-koe-koet, van stap, stap, stap die ganzenvoet.Op boerenerf en luchtkasteel pezen pimpels honingzoet.


71. Eftelingbert van der linden (Kaatsheuvel)

wij waren er kind aan huis toen Anton Pieck voor jong en oud in ons naamloze dorp zowaareen sprookjeswereld schiep

waar schoentjes dansen konden reusachtige paddestoelen onsmet speelse deuntjes verbaasden

die pure verwondering voel iknog steeds als ik het begroeidekasteel van Doornroosje beklim

waar zij nog altijd te sluimeren ligt, tussen de starende kinderen mezelf zie lopen, weer met open mond geniet


72. Dronkenmanbert van der linden (Bergen op zoom)

water spoelt kwistig over de Brabantse Wal

wolken verdoezelen mijn verre blik in donkerblauw en grijs

wind jaagt mijn lijf bij vlagen vooruit laat me dansen als een dronkenman

in golvend gras en vluchtig avondlicht


73. over sporen van voorbijair (adriaena lakwijk) (Aalst-waalre)

haastelke dagzowat dagelijks

bewandel ik ‘t laantjewaar Nescio zo dapper doorondraaglijkheden in gedachten liep

veel te ver voor wie niets meer verwachtover reeds lang opgeheven sporen van weleerloop ik daar zomaar door toevalligheden

weer verder dan ‘t oog mag zienwaar goed zo vredig iswat inspiratie op

als dagelijkselke dag haast


74. dromerijbert van der linden (Kaatsheuvel)

geruisloos kwamen ze weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn jonge jaren

het huis en de buurt waar ik woonde, de kerk en de oude jongensschool

toch zag ik ze nu anders dan voorheen, leek het dorp met een gouden gloed omhuldsluimerden straten en bomen in een stralend tijdloos licht

de ochtendzon betastte mij scheen de hemel even nabijof blonken er slechts rafels van verwaaid geluk ?


75. retraite in velpaukje wijma (Grave / Velp)

een rijke oogstkromt buitentakken van de bomen

als wijons binnen buigen over Clara

verwondering ontspringteen bron van minnen

zij arm- moedige vrouwzaait in ons hart

haar zegenende woordengeven groeikracht

ze vormen onstot plantjeswonderschoon


76. Over het OrgelMieke van Baal (Grave / Velp)

Op de twintigste dag van augustus 2005.Het orgel opnieuw inwijden met vrienden.In de kerk aan de Bassillius van Bruggelaanin Velp. Het Kapucijnenklooster uit 1600.Hoe verwachtingsvol is ons luisteren.

Bij aanvang het verkwikkende ruisen, zoalsbeekwater diep in de bergen helder stroomt.Het kreunen van scharnieren, spel tussen blaas-balgen en orgelpijpen, geharnast en teder.Wonderlijk hoe van lucht muziek wordt gemaakt.

De klank die ooit klonk klinkt opnieuw. Omarmtruimte zonder enig vasthouden. Opzwellendvan trots tot in de tuinen, in de krachtige kruinenvan de bomen aan het plein. Tot hen waarvande houten kruizen zo fraai geschilderd zijn.

Het oor van het orgel zit vol geluiden.Duizend gedachten verwaait op de wind.Van toen naar nu - van mij naar u:Is God muziek? Waar de bloem van ons liedde aarde versiert met de glans van ons hart.


77. Natuurpost Voorste StroomGeert-Jan Bakx (Oisterwijk)

kijk ik over het waterdan zie ik hier bomenvan Berkenlaan tot Oisterwijksebaanzo prachtig staan

daar fiets ik veelga dan vrij en blij tussen vogels en natuuropgewekt over fietspad en langs wegen, naarhet werk, goed gehumeurd

Oisterwijkse bossenvol parels en vennenbegroeten mij dan ontwakende natuurzo de dag te beginnenis heerlijk, het ontmoet

een uitkijk over het watereen zicht op de natuureen ogenblik vol stilteeen moment van rust


78. Dwaalgast boven ChaamTineke van Eeuwen (Chaam)

Ochtendritueel in het landder brozen is geen sinecureIJsbloemen stralen nonchalant hun laatste stervensuren

Voorzover het zwarte oog reiktkraakt het witte gras als glasVoordat water de bron ontstijgt verglijden dagen in ganzenpas

Soortgenoten in V-eskadersvliegen de oude pelgrimsrouteIn een hemelspoor van donsscheren ze richting Aleoeten

Gakken in luchtig jargonnaar hun verzwakte broeders.


79. Het carnaval in PothuusburgHarry C.A.Daudt (Grave)

Spotternijdaalt als confetti neerRaad van Elfis verkleed als heer

Spot is meesterPrins aan de machtrijdt als een praalhanshoog op de Prinsenwagen

Narren komenuit hoek en gatenhun bellen rinkelentot ver na klokke twaalf

Sarren de machtuit hun ivoren torendie broos en breekbaarblijkt als speelgoed

Zetten hun voettussen deur en poortklinkt schor hun lied:

‘Hoort,plaaggeesten...maken ‘t zuur...zoet’.


80. ZusjeMieke van Baal (Beers)

nee zegt zezusje is nog niet verdwenenterwijl ze de vormen van het doorzichtigealtijd al hield van stenenhaar ogen haken zich vast

vingers strelen de steen als glasstaal scherpt zichwaar beweging wendingen en bochteneen voorzichtig meisjevolhardt

het zijn niet de grote beeldenwaarbij je aan vroeger denktin het onzegbare van de oude manin het binnen en buitenloopt ze naar je toe


81. Boerenlandbert van der linden (Velp)

het land nog dromendhet vroege uur onaangeroerd

de zon als een purperen bal zacht rijpend boven goudgele akkers vol geur van hooi en rulle aarde

en wij, wij kijken ademloos toelaten de stilte liever onbetreden het dunne licht onaangetast

alsof we hier overbodig zijnuur en land zichzelf genoeg


82. Herfstzondag NoordwaardMax Sensitive (Werkendam)

Op de vlucht voor m’n eigen middelmaat, voor dat kwaad gerucht van onbeduidend zijn, van valse schijn, neem ik het veer naar de overzij, om achter ‘t getemd tij voorbij de steiger te verzuipen in zeeën van ruimte. Ik drink dan bittere zinnen, gal voor de dorst:

O, dit land, glinsterend en koud in ‘t stervende goud van de herfst schapen, vretend m’n oud brood, onwetend van de spoedige dood door de slacht, ach hóór: een patrijs tijdelijk ontsnapt aan de jacht de brakke kade langs de kreek, ‘n vlakke akker, bleek na de oogstdie schreeuwende strijd van de meeuwen: wie vliegt er het hoogst? en langs de baan stinken de bieten vóór hun meta-morfose tot zoet dit is mijn moeras van nooit meer verdrink-en, van nooit meer vloed.

De ganzen dempen ‘t ondergelopen veld met hun verbaal geweld de luchten -louter wonder voor doek en penseel- die benauwen met daaronder een snauwende wind, die vuile veeg vanuit zuidwest een leeg nest, geluid van een fuut plus ‘n brutaal konijn even laterbegeleid door ‘n vette brij vuilgrijze klei die zuigt aan m’n fiets rijd ik op zoek naar ‘t Niets tot aan het eind van dit doo-dlopend pad ik weet ‘t,ik zweet,’k leef, ik zweef steeds verder weg van die stad.

Jij bent mijn lot,jij Biesbosch, m’n zondagsrust, m’n god, mijn kust dit vals stuk Brabant, dat vrolijk rooms zandland, dat bijna België nergens geur je méér gereformeerd dan hier, jij mislukt Bourgondië


Bij vallende avond terug bij de pont, een blaffende hond aan ‘n touw voor z’n hok, en verderop de klok van de kerk waar ‘t woord smoort ‘n lepe klerk van de Heer benepen monden snoert, de vrome kudde de gezangen zucht of de psalmen juicht, maar vooral elkaar beloert en in gedenken voor dat gouden kalf buigt. Ik vaar naar mijn nacht naar eigen deur met die verdoemde spruitjesgeur, waar een duivel lacht om z’n vuige macht over de sleur van de werkweek die wacht.


83. Oude Maasbert van der linden (Waalwijk)

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit

vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een jongenvan een jaar of acht met zijn vader zit te vissen

tussen lome koeien en het wuivend gras mijn blik vol weemoed vangt


84. VELPS LANDSCHAPMieke van Baal (Grave / Velp)

Met hoge torens,landerijen en luisterrijk laagland.ligt het vredig

terwijl ikin de ondergaande zonde gloed nastaar

zwaait men eldersmet vuisten, met kapmessen en zwaarden

vlamt en brandt de wereldterwijl ik neerzit

scherpals met een aangepunt potloodgetekend

kaarsrecht en Godgerichtkijkt het omhoog

zingt;hemel zie, aarde luisterweegt haar kansen

ook als de zon in de ochtendweer op haar neerbrandt.


85. UitzichtMieke van Baal (Grave / Velp)

Alles draagt nog de sporen,van ondergronds bewaarde tijd.

Tussen zonsopgang en zonsondergangdraagt de lucht het blauw van blauwsel,dat witter wast dan wit.

Roert zich de ruimte.

Vissen houden zich stil waardoor de beekrustig verder slaapt, in een geruisloos wetendat het heilige hier nog altijd heilig is.

Een stukje bodemonderzoekdat ik verwachtingsvol uitvoer levert niets op,geen potscherf, enkel een roepen.

Binnenskamers groeit klein en onooglijk,als een mosterdzaadje het vertrouwen,dat alles verder gaat wat ooit begon.

Nu iemand kijkt met zijn oren, met zijn ogenluistert, zoekt met zijn hart.

Alles draagt nog de sporen,van ondergronds bewaarde tijd.


86. De PeelMieke van Baal (Deurne)

Terug, nog voor de ganzen komen, uitbundig,ingetogen en verwonderd; dat alles nieuw waswat we al kenden.

We hebben elkaar bij de hand genomenoude vertrouwden, alsof we jong warende toekomst, de verte lokte meer dan ooit.

We hebben de houten brug genomen,allerkleinste hindernis op modderpaden,monter en met reuzenvoeten de tijd vergetend.

Terwijl de geuren zich langzaam verspreidde,het licht zich stilaan verloor, kwamen de dingendie we verzwegen, die we zeiden.

Terug, het moest er eenmaal van komen, op een nadag in november, lazen we opnieuw de sporen,werden we langzaam in de schemer opgenomen


87. het oude spookJan van de Ven (Uden)

Wie kent het niet het oude spook het oude spook van Uden dat elke vrijdagnacht opdook en vrees’lijk naar jenever rook en liep gehuld in jute

het spook is ooit teloor gegaan de borrel is gebleven en wie die niet kan laten staan die zorgt dat ‘t spook weer op kan staanen ‘t spookt weer bij het leven.


88. VerdwaaldAns van Kessel (Vorstenbosch)

weer brengt de bus haarnaar de plek die haar omarmde in de dagen van het spelen

bouwvallig nu de boerderij waar ze gewiegd werd

tussen teddybeer en poppen ligt op zolder haar geheugen

langs de akkers schuifelt ze voorbij het korenbloemenblauw tot aan de vervormde bomen

zoekt hier naar verloren woorden rode paddestoelen, weet zewachten op een kinderlied

even hoort ze weer de klanken

witte wolken, zingt ze zachtin haar eigen woud verdwaald


89. In het dorpAns van Kessel (Vorstenbosch)

waar zij haar jeugd beleefde waren de dagen vol van tijd ze speeldehaar kinderspeltot ze de stad verkende

waar haasteen teken werd van overleven nooit ontwende ze de geur van het gemaaide koren

voelt altijd nogde zachte zoete winddie haar dorp overwaaide


90. GedraaidAns van Kessel (Vorstenbosch)

het touw gedraaid tot hoge boogdoorlopend in en uit gesprongen

in dezelfde maat gezongen het oude lied

neurie mee, weet nog de woorden

in spin de bocht gaat inuit spuit de bocht gaat uit

zing door terwijl de schoolbel luidtin rijen huppelen ze binnen

voor mij rest een beslagen ruit


91. Yn it koetskeJacobus Quiryn Smink (Eindhoven, tongelre)

Sit Sinteklaas mei syn moaie mantelEn gemiter mei bernMar der is wol in reager as watSa swart as Pyt

Wij zijn bij U aan de deur geweestMaar helaas U was niet thuisMag Uw kind bij Sint op schootLaat het ons even weten

Efter de gerdyntsjes loereFiktoarje kraaiende memmen en beppenDe pakes en heity’s dogge wat meiFoar frede op ’e koai

Wat superskippers op sneonWeidûkt yn ’e tassenMar oarsGjin bern op ’e dyk

Dit was een actie voor kinderenUit de achterstandswijk Tongelre


92. Ode aan Den boschGerard Scharn (Den Bosch)

Den Bosch, een oude stad een oude kerkeen vergeten naam op een verweerde zerk

wat Bossche typen verlopen koppenklerikale travestieten en allemaal even traag


93. Mijn straatjeToon Roozen (Eindhoven)

In mijn straatjeIs alles o zo rustig en stil

Je merkt tussen dag en nachtBijna geen verschil

Dan zijn het de gordijnen en het lichtEn de kinderen die er slapen

Soms een snelle groet en een praatjeOok al ken je elkaar niet van haver tot gort

Het is wel een straatjeWaar je langzaam ouder wordt


94. ZwartvenRolf Clason (Hooge Mierde)

in het dikbesneeuwde heideveldwandel ik recht naar de zon, ditvreemde landschap waar aan beidezijden bos tot paal en perk zich steltlijkt in niets meer op het lustoordwaar ik liefhad in augustus

blind struikel ik voort, dan hoortmijn falend brein een roep, schrikt:moet ik komen? waar? bij wie? aan zijnlaarzen ken ik hem, de jachtopziener –wat ik hier doe of ik niet moe en alles water niet toe doet, ik poog zijn vragend oogte foppen met mijn vogelboek

hij koppigt: of de mijnen weten? waar ik woon? ik toon mijn GSM en wijs hemHooge Mierde, dáár – oh, in diejencaravan! dan scheiden onze wegen

dat ik in de wereld al niet meer weg kendan hier rond het ven heb ikhem uit piëteit verzwegen


95. De MeierijKees Hermis (Liempde)

Dit land met rijen populierenzal altijd thuis zijn bij zichzelf

zandgrond, beken, boerenhoeven,stille dorpen en rivieren zullen blijven

niet verhuizen, niet aflatend luisterennaar de verten daaromheen

handen van tijd legden het vasttot op vandaag in wat het is

ademend lichaam dat gedragendoor zijn geschiedenis en sagen

zichzelf niet terugleest maar aandachtigkijkt naar voren uit zijn plassen

bossen, vennen, karrensporenmet een open hand naar morgen

toekomstland dat zijn bewonerseeuwenlang heeft overleefd


96. Het stille landKees Hermis (Sint-oedenrode)

De lucht kromt zich over het huis waarvoor zover bekend geen mens meer woont

door dag en nacht geadopteerdricht het zich op passanten

de open velden eromheen makenhet vindbaar en voor iedereen

die het niet zoekt tot plek dietoevalt, stilte incorporeert

de stilte van ademhalend landwaarin het huis zich weet omarmden zich aan tijd verliest

o vredige bezonkenheid,vaste bewoner van die plek,ook als zij niet thuis geeftmaar dan nog, als onderpand


97. WortelsLeyla van Hees (Den Bosch)

Herinnering op herinneringOnherkenbaar gestapeldWat hoort bij wieHet doet er niet toe

De bomen dragenEen extra bloemenprachtAlsof zij het voelenDe betonnen wedergeboorte

Nieuwe herinneringenWorden gecreëerdDoor nieuwe mensenElk hun nieuw eigen bezit

De grote bergZand stenen hout en stofSurrealistisch zaadVoor abstracte wortels

Wolken kijken dreigend toe


98. inzichtaukje wijma (Velp ( bij grave ))

franciscus

en mezelfleren kennen

kennismakenmetverborgen schatten

woorden doorde Eeuwigein mijn hart gelegdmogen ontwaken

ze krijgenfranciscaansehanden en voeten


99. Ulicootse klootjesHugo Van Mierlo (Ulicoten (omgeving Baarle Nassau))

er werd een haan met eieren gezienjuist over Nederlandse grensstil, vredig, onmenselijk rustigin landelijk Ulicotenik was er van kultuurverschoten

het was een wonderde schelp aflopendklein, ovaal, zonnebankbruinaan alle kanten ietwat schuin

daar in het kleine gehuchtalom bekend en ook beduchtkasseien, echt nog Romeinswerd het al fietsend verprutstpijnlijk werden ze door mekaar geklutst


100. Kleine litanie voor de kerk van MaliskampIgnace Schretlen (Maliskamp)

Uitgeteld als een afgematte waakhondneergeploft en diep in slaap verzonken:

slaap droom zaliger van de maagd Mariadie maakt dat maanlicht zoeter smaakt

slaap geest van geitenhoedster Bernadettein je bakstenen bed achter ingeslagen ramen

slaap verbrande tongen, laatste hete ademalleen een uil waakt nu nog in deze kille nacht

slaap cipier van godvrezende zielen in deschamele resten van je dichtgetimmerd huis

slaap en maal nog eenmaal alle rijke dagenvan hen, áchter jou, nu rustend in hun graf

slaap stilgezette wijzers, stukgeslagen klokslaap, klein dorp, dat nu nooit meer ontwaakt.


101. InshallahPieter de Laat (Oss)

Je staat leeg watertoren,wat valt op te halen, mijnfietstochten misschien (tegenwind in) vanuit de polder naarschool met het oog op jou,

zou een stel dat liefdevolhet donker van jouw lijfopzocht iets hebben met je,

dat de sloophamer je met rustliet moet een daad van liefdezijn omdat je van waarde bentdoor wat je voorstelt; Ossenaarzonder kapsones en pretenties,

hoewel: je verbeeldt een weg naar deeeuwigheid als Allah het wilben je zijn minaret voor een tijd,

door de liefdebestaat geen dood, na de liefde wel -


102. Oisterwijks KribkeHenny van Herck (Oisterwijk)

dâor lei ût op de kioskin de kern van ons centrumdûr stad en laand gedrôagenzo dichtbij d’n Gemintebron

ût Jezus-kindeke, gebôrre in ons dûrpstrâolend as unne lichtende pâoreluit ût fênste dennehout gesneejebrengt ût ons de schôôn vreejeom toch ins bij stille te stâonwachtend de Drie Koningenwâor kômme ze vandôanzien ze ût Licht wel âondâor tussen alle ijveren we moet gedâongij wonderlijke natuurvol warme hartekretenin ût Brabants dûrpke klêindâor in ût midden van ons levenblijft gij dichtenbij dûn Burgervadersteeds wir dééz Licht van vreeje gevenwordt gegroet gij stille mens, wordt gevoedin ons aller wens, een dialoog van samenlevensamen bouwen en zó deez dûrp de vrééje geven


Drie Koningen kwamen van verreom deez natuurschôôn te belevenwonderlijke geschiedenis dâor inût Ôsterweks Gemênte Kribkehil ût verhâol stâot er te lezenût is uit ût goeie hout gesnéjedêur vakmanschap gevûrmdde timmerman is er geblevenès dûn herder in ût beeldzie ons Kribke is ûn wonderût mist z’n schâop en d’n ezelmar te vêulkoppig gift gedondertoch zên d’n haon en d’n eekhoornzelfs gaanzen op d’n dûrtochthier vûr âlted gebleventussen de dennebomendâor in ût gruunligt in ût Ôsterweks Kribkeons aller vree op aard, in z’n natuurlijke doenik kan ût oe âonbevelen, dè wonder van toen!!


103. TILBURGJan Bontje, Spijkenisse (Tilburg)

engelen in steenzwijgend over de patatzaaktegenover hun kerk


104. El laberinto del ChaamTineke van Eeuwen (Chaam)

De aanvliegroute verplaatst zich à la minutestaat op geen kaart als zodanig aangegevenbomen wijken uiteen, als in een tijdloos labyrintdieren in het bos laten zich naïef ondervragenhier is heden en verleden een ongeboren kind

Kadavers opgegraven, worden tot leven gewekthet helen van ongelovigen geschiedt onbevlektals onbevangen klater van de zuiverste bronhanteert vriend en vijand fier de neerlaatbrugde hemel is desgewenst niet langer boven.


105. TrouwlaanCees van Raak (Tilburg)

Hier snuift men lopend maandag wasdag.Na vijven hangt ook het vlees in de lucht,daarop koken de aardappels goed gaar.De beste stuurlui hangen aan de tap.

Stoelen op stoepen als de zon schijnt, radio’s wisselen deuntjes en dreuntjes.Voetbal hangt zwaar tegen de puibalken,Oranje schildert de wijk als geen ander.

Vele ramen sieren stoere hondenkoppen,menig bouvier die grijnst ‘make my day’.Ook clowntjes vensteren er vrolijk op los,daarbij verbleekt Maria beeldig in de regen.


106. langs de maasaukje wijma (Grave)

door de dauwvan de ochtend ga ik

met wakker wordende ogenhet landschap van vandaagverkennen

achter de dijkverscholen zie ikvoorbijvarende vrachtschepen

tegen de dijk lopengrazende schapenen gistergeboren lammetjesze huppelen opgetogen rond zogen moedermelk

een pasgeploegde akkerverwarmt zichaan zonnestralenen wacht op zaad

de wegvan vandaag is nog jong aan uren vol nieuwe schepping


107. weerzienbert van der linden (Kaatsheuvel)

waar het verlaten huis nog voelde als een warme huid zag ik ze gaandeweg weer staan, klonk in de geur van het oude nest hun stem alsin vroege jaren, van kindsbeen af nog zo vertrouwd


108. Maandagavond, Dubbelstraatpeter van der Graaf (Bergen op Zoom)

Niemand komt er ooithet stijgt er te valselijkhet leidt ook nergens toeer om heen is het een gewinkel van smalle stegenen de cafés zijn altijd dicht

slechts een keer per jaarraken de kinderkoppen voltrekt het volk – processiegewijs -van Moeregreb naar Krijnen


109. OnderdakHarry C.A.Daudt (Grave)

Verleden heeft eronderdakis er niet zoek

Koeien op stalzwaluwen die er zomer makenmet veel misbaar

Hun wervelende dansenaan de avondhemelschietgebeden aaneen bestaande God

De emaille koffiepotdie altijd geurdemet het versgebakken brooduit eigen oven

De zegen kwam ernog van bovenonaangekondigd bezoekvan meneer Pastoor

Een goede herder metontelbaar schapenmet namen en geen sofinummers


De boerenbonte doekrond de speknekkeneen geit aan rafelend touween erf lang

De lieve lentezangvan lijster van koekoek zomerzangeindeloos:koekoek-koekoek-koekoek.


110. Kerkhovense MolenHenny van Herck (Oisterwijk)

Kerstkribbe in de Oisterwijkse Molen

een kribbe in de molengeen timmermanszoonvandaag was Hij daarop een vers bedje van stroin een warme stal zag ik Hem

Zijn herders hielpen mijmet boodschappenen een gave van broodontving ik daarbijheerlijk worstenbrood

hulpvaardigheid metspontane warmte en rustwerkers van ‘het land’schonken mij liefdemet hart en hand

aandacht voor elkaaris er dagelijkse weldaadin de Kerkhovense Molendaar werd ik het geschenkvan Kerstmis gewaar

het is er vers te ontvangenal winkelend, ontspannenvredige samenhang tussenbiologisch, ecologische productenin verbondenheid met elkaar


dat is het ware Kerstmiszo dichtbij, zo overalzo dagelijks gewoonzo natuurlijk als wij zeggenin de Kerkhovense Molenis ût Kribke wérm, ût hille jaôr dêur

wees welkom, ze hebben er een open deur


111. BEZOEK AAN KRUISLANDJan Bontje, Spijkenisse (Kruisland)

stilte... ruimte... lucht...big... eend... kippen... Arabier...vrienden, fijne dag!


112. De Kuilen in januariBarbara de Winter (Langenboom)

hier ligt onder een hint van sneeuwen vergankelijk ijsde herinnering

aan schaatsenzwemmenhutten bouwenen groeipijn

als een pleisterop de vervlogen kindertijd


113. De Binnendieze – De DiestAd van Schijndel (Den Bosch)

Meer dan zes eeuwen terug als rechtmatige nazaat van Aa en Dommel geboren heeft mijn natuurlijke bedding de loop van je straten bepaald. Ik heb al je achterkanten gezien en gevoed, en als Binnendieze of Diestzocht mijn goddelijke stroom zijn weg veelvoudig door je stad.

Ik ben over de Grote Hekel gehaald en overkluisd want boven mijn water bouwde jij je huizen, togen en bruggen;je kinderen bleven mij drinken en de vele gildenvan brouwers, looiers, smeden en verversgebruikten mijn vruchtbaar sap voor hun stiel.

Oh onzalige stad! Toen het tij keerde en geen munt meer was te slaan uit mijn handel en vaart, heb jij mijn schoeiingen verwaarloosd, mijn loop gebroken en mijn ingewanden gebruikt als één groot open riool:je dempingsdrift sloeg vele gaten in mijn adem.

Later, o heerlijke hertogstad, in een nieuw historisch besef heb je toch een brug gebouwd tussen toen en nuen – hoewel met tweederde ingekort – is mijn bloed ververst en zijn mijn open wonden gevuld met verse specie.


Dagelijks toon ik nu mijn ingetogen hartaan elke Bosschenaar en velen van daarbuitenen knap en drink bij Lieve Gerritjeeen uiltje en een brandewijn met suiker. Proost!


114. Oude stenenCathérine Khan (Tilburg)

De roodgeverfde buurvrouwKomt op pantoffels Om de hoekZe zet haar hielen In de keienHaar plompe benen slaan Bij elke stapEen knikkerkuiltje In de oude stenen


115. lichtstadHeleen Ploegsma (Eindhoven)

straten vol lichtdeze stad wordt nooit donkersterren zijn er schaars

maar als de stroom eens uitvaltschittert de hemelglanst Orionfonkelen de Twee Zusters

helaas is dit schouwspelvan korte duuren even laterben ik weer tevreden met een vage Grote Beer


116. EkenrooiBob Dekker (Waalre ekenrooi)

Vanuit mijn kamer, één hoog,zie ik het bospad lopen.Ik kijk en kijk…Fietsers, wandelaars,twee paarden voor een koetsje,een hond met kalme tred.En aan de zoom van het boszie ik zachte pony’s grazen.Door het open raamhoor ik, in de verte,het verkeer nog jagen.Maar het deert me niet:dit is geen Kleinpolderplein.Het leven zal in alles anders zijn.

Ik zag wat eksters op mijn schuuren zwaluwen in het late uur.Dit gebeurde in míjn laan.Zelfs een vleermuis zag ik, ineen flits, langs de bomen gaan.

Wat mooi dit nog te beleven,al is het wat laat,al is het maar even…


117. De suikerbietEls Keldermans (Stampersgat)

Op mijn dooie akkerLopend over de straten van mijn jeugd Herkende ik de toekomst vol ondeugdOver die kinderkopjes ben ik gaanMijn leven in Stampersgat Is al jaren van de baanUit de klei getrokkenMet brokken Liggen de klontjes op mijn bordZoet waren we die jaren, tot voor kort

Als de campagne draaideDan keerde men omSubiet kwamen de bietenEn werkte men zich kromDrie maanden hoogtijVan vettigheid glibberige plantMet witte bast en groene omrand

Snel boven de klei geworsteldIn het najaar geborsteldLagen ze als een hoop Al die dames benen Harig wit te wenenGemalen tot sapVan pulp tot papPoeder, zuivere suikerSuikerklontNaar stroopEn Basterd


Kilo’s in silo’s opgehooptWat rest Schuim aarde, melasseVoeder, pulp voor het veeDe trekkers reden vol en als het nat ervan afdroopKwam de damp, de pluim met witte rookEn het rook ....De wollige welige pluim in het hemelse ruimDie wuifde en staakte er jaarlijks meeDoordrenkt met een zoete weeïge heimwee

De suikerfabriek litanie stopt zoals je zietOp het dooie akkertjeRottigheid, draaiend op subietEen echte energiestootBiogas, de suikerbiet begrootHij ontkomt nu zoetjes aanAan het sacharine humeur van een suikerklontjes idioot


118. Voix célestejulius dreyfsandt zu schlamm (Sint-Oedenrode)

het kloppend hartdrijft lucht door buizen die wind omzetten in klinkende lagen

opdat in gewelvenhet met wierook opgestegen lief en leedaan het hemelsewordt opgedragen

eikenhouten pilarendragen het bejaarde lijfdoor eeuwen heen

waar de mens zelvezomaar even in de tijdmet handen en voetenzijn toetsen mag raken

en antieke fluitenin hoofd en hart verbinding met het ongekendekunnen maken


119. Overtocht Hollands DiepEls Keldermans (Willemstad)

Als een visje in het waterKwam ik vroeg en niet laterDe eerst vrouw uit het vetIk zwom daar met pretHollandser kon het nietTerwijl ik het artikel nog opdiepEen vertelling met trotsDrie kilometer, borstEen Brabantse zwemster In het Hollands genietHet zit in die genenOp mijn klompen VloeiendAls een waterratAanvoelend Donker, glad en natTussen wal en schipMet de schepen nog in de vaartZonder dipBevestigtd, in de krant staatEen aankomst met stipIn de vestingstad strandde ikGekleurd VermoeidMet gezwaaiHollands diepe driekleur Waggelend als een zatte eendSlank en charmant De juiste kant op schreedEn me uit schreef


Wat een tijdHet zwemmen op lange baan Als een visje Typisch Hollands DiepIn het vaarwater soms vrij Publiciteitjaren meid Een schoolse strijd Voor alle tijdEen lekker bakvisje Gezwommen en gekonfijtEen overtocht, de wedstrijd


120. PlattegrondKees Houtman (Den Bosch)

Een stad op papier ziet af van realiteit,is even abstractals een biografie.

De bewoning is rozeals prille kinderjaren,het stratenplan warrigals een lange levensloop.

In Bois le Duc klonken de eerste Franse woorden,ontsprong de bron van een onverwoestbaar elan.

De Bossche plattegrondeen oppervlakte zonder reliëf,maar het meisje van vroegerheeft de diepte gepeild.


121. soms dicht ik de stad iets toeTon de Gouw (Tilburg)

Dat zal de stad worst wezen

Soms dicht de stad mij iets toeDat snijdt al meer hout

Een belangrijke gebeurtenis soms:Een blad dat valtVanwege moment LichtvalVoorgeschiedenisOmgevingEn stemmingMijnerzijds

Zo zag ik een sterke overeenkomstTussen het vlammende rood van haar haardosBovenop in tegenlicht doorschenenDie rijmde met de herfstboomkleurenAan de overkant van het “Willem II”Waar hetzelfde licht op boomkruinen viel

Precies daarWaar zij de stoplichten voor fietsers OverstakZe kruiste daarbij de Tilburgse weg

Stad natuur en mens deden hun bestOm er nog iets van te makenVan de stad bedoel ik


122. SingelsMart Brok (Breda)

De krakende singels met groen geel en roodpersen zich door het drukke stadsverkeer.Wat overhangende takken, sommigen dood,doorbreken de verte keer op keer.Een enkele woonboot schuifelt verlegenlangs de veel te hoge wallenkant.De statige huizen kijken tevreden neerop hun natte spiegelbeelddat als een flinterdun fineerde oogopslag opwindend streelt.

Vanuit de lucht een slingerende gedachte,de natte droom van een ontluikend kind.Duizenden schaatsers, die het volbrachten,als een kilometerslang erelint.Dan, in het hete hart van honderd kroegen,staat trots Het Spajaardsgat te waken.De straten nat, verdrietig ongenoegen,verdwenen haven niet meer goed te maken.Een nieuwe brug, het Ignatius opgepoetst als school.De singels zingen moeizaam hun verleden.Zwijgen liever over het riooldat fietsen eet en auto’s moegestreden.


De koude voorjaarszon lokt mensen naar de kantwaar water smeekt om lenteromantiek.De weerschijn van het Brabantslandmaakt elke bocht volstrekt uniek.De singels dromen vaak op open plekkenwaar bankjes met bejaarden staan.De zwerver komt meedogenloos de eenden wekkenmet stokoud brood voor de verliefde zwaan.De stad geeft een knipoog aan haar waterringgetrouwd als zij is met de serene rust.De singel schrikt niet meer van carnavals gespringmaar viert het mee naar hartelust.Blijf af van zoveel verleden tijd en nog zolang te gaanlaat wat de stad doorsnijdthet is een gouden traan..


123. Zomer in deze stadKees van Meel (Breda)

Zweetdruppels vermengen zich met zonnebrandlijken tranen achter donker glastekenen je gezicht

op afstand staat de Grote Kerk baken uit je jeugdde kinderkopjes van de Markt slenteren samen met je op naar straten vol muziek en nostalgische klanken het groene bladerdeeg sluipt weldadig over je heen

huiden stropen zich wellustig uit hun tweede exemplaar strepen wit oranje en bruin vermengen zichvoor jouw genot blijven gloeien na het langzaam sluiten van je ogen waar plots regendruppels de utopie verstoren van je ritme

de stad ontwaakt weer uit dit bedrog droogt op en kruipt in nieuw zweet naar dezelfde dromen achter glazen wensen

de zomer voelt dit jaar een trage eindeloosheid in je stad


124. Het beloofde land ligt niet zo verJ. Baas- Hazenbosch (Dussen)

De Amalekiet op het feestterrein,klonk ons naar weg gaan door woestijn.Naar rotssteen waar men drinken konals na lauw bier de slag begon.

‘In de hemel is geen bier daarom drinken we het hier’.Verwarrend teken aan de wand,van het aan ons beloofde land.

Toch, elke hoeksteen kende hierwel allemachtig veel plezier.Niets was wat leek, het oog wel zag.Opnieuw, opnieuw de eerste dag.

En goed was het dat stond zo vast,met koeken in de keukenkast.En onder aan de keldertrapde watergruwelbessenpap.

De boom, verdreven zonder kracht,de sterrenhemel van de nacht,verhalen dat het waarheid vindt,dat hier de eeuwigheid begint.


125. Vestingstad ‘s-HertogenboschRudolf (Den Bosch)

Al staat z’n rijk temidden van ondiepmet als bruggenhoofd de middeleeuws gekanonneerde ‘Bastion van Oranje’ de mondige Bosschenaar zwemt niet

Te voet door ‘Achter het wild varken’de deze dag afgesloten ‘De Schapenmarkt’naar de altijd op zaterdag variatiewaar kleine en grote mensen struinen

Langs het vele ook niet alledaagseals de Pomelo’s, Litchy’s, Nashiperen,Pinklady’s en Fuyiappelen als multi fruitin al z’n culturele verscheidenheid

Te bevaren de onder stadse wateren gerestaureerd tot in detail en met zorg met uitzicht op de gewelfde onderzijde langs vestingen middeleeuws ommuurd

De Parade met de indrukwekkende Sint-Jan een met kastanjebomen omringt pleinde gezellige terrasjes en voor liefhebbershet Theater met de beste muziek en films

Den Bosch gezellig als echte winkelstadin een ontspannen gemoedelijke sfeer isbeslist de moeite van ‘Achter den Dove’tot aan het ‘Peter de Gekstraatje’ waard


126. VleugelgeschrevenKees Hermis (Chaam)

Aan schermen van vleugels gelandop het water, vliegers die elkaarvonden op doorreis in zwermenhoog aan de lucht, om daartegenhun rituelen te schrijven:een magisch ademhalen vanweerkerend komen en gaan

Door de wiekslag van etmalengedreven is hun koers licht-gericht, blijven zij verbondenmet leven, uurwerk vangevleugeld bestaan


127. AvondstraatSilva Ley (Breda)

Wandelen langs de rij kleurig beklede nesten Als vliegen om een lamp rond kaart en haard tv en tafel saamgeklonterd wij, wevervogelmensen met dit verdund instinct

Elk huis zijn mandala: een oeroud ringbeeld byoux van innigheid als gevaarloos knus gewikkeld in fluwelen avond Een nachtzwaluw scheert door dit tijdsbesef.


128. Begraafplaats in Novemberpeter van der Graaf (Halsteren)

stil wiegen twee gietersboven een put met chrysantenblad


129. Teteringenpeter van der Graaf (Teteringen)

Het aantal bekeringentijdens de Mariavereringenwas altijd vrij hoogin Breda en Teteringen


130. Sint-Oedenrodejulius dreyfsandt zu schlamm (sint-oedenrode)

slenterend langs de korenveldenruik ik de zwoele zomerluchtgedragen door het Brabants land,over zandpaden, tot stof gewordenen wilde bloemen aan elke kantwaar het kruid van sint jannog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde

ik ontwaar in de nabije vertestram en fier de toren met de knopal eeuwen wakend over Roois gebiedalware God immer aanwezigen tot op heden ons dorp overziet

waar donkere klokkenbeieren over markt enoude smalle stratenwaar mensen op elkaarzijn betrokkenen vrijmoedig praten

om oprecht in de harten de aard en ziel van deze plek te bewarenwaar men elkaar nog kenten wuivend groetdat hoort bij de Rooise mensalleen hij kan dat verklaren


131. geen titelDirk (wouw)

Mijn woonkamer ruikt nietnaar bank en salontafelmaar citroen en vanillekaarsen.Mijn toilet ruikt niet naar water of pot maardennenbomen en rozenblad.De douche is gevuld metlavendel in plaats vande geur van douchekop en handdoekhaakjes.Het bed niet naar katoen of veren maar jou parfum zelfs ter hoogte van je benen.


132. Welkom in West Brabant, winterellen (Fijnaart-Willemstad)

Welkom in West-Brabant, winter Witgrijze watten vliedendoor slinkende blauwgebiedenLeggen een duister contrastOp het nog goudgroene gras

Koper gloeit de kastanjein stervend pompoenoranjedat brandt; Zalm en lila echootaan de horizon in dags laatste ademstoot.

Gakkend groeten grauwe ganzen;Zwaluw zwaait zachtjes-aan zuidwaarts,

Zijn silhouet steekt aftegen de witte fabrieksasemgeplakt tegen het insluipende schemerfloers over de kleuren van vandaag.

Nootachtig en weeïg;De verbrande suikerbiets wollige wasemgelijk de zoete wolkendrijvend op het eerste warme bitterbruinlekker zoet als vanillegeelNiet alleen spelen kleuren,Je voelt, proeft en ruiktde herfst gebeuren


133. Blauwe fietsbrugHenny van Herck (Oisterwijk)

blauw bloed – een blauwe bruggeschapen voor verbindingBunders en Westendverstromen hand in handwandelend, fietsend een groetspontaan en veilig, het ontmoet

behoudens de beekverstroomt het bloedgesluisd over één brugin verbroederlijk blauwtussen water en luchteco van flora en faunaverstevigt de samenhang

Oisterwijks waterhet parelt, vol zangvan vistrap tot brugEuropees water bevrucht

de natuur ontsluit zichgeen brug is te vergeen kleur overmantwat schept toch het uitzichtzonder blauw in verband

kleuters die voeren, eendjes die wachtengrootouders genieten, geen korstje teveelpubers als minstreel, romantisch getijdekonijnen gewennen, honden die blaffen


wie wil het nog misseneen cultureel tafereelblijft het blauw-blauwvalt hij in het waterof brengen we hem aan land

hoe blauw is ons verstand


134. WaterbronHenny van Herck (Oisterwijk)

Waterbronaanhet waterde Voorste Stroomglijdt een druppel uit de beekmijn gedachten binnen in het hartemotioneel water van verbindingEuropees verbonden strominguit Donderslagse Heide ten zuiden van Peerschôôn België~daar welt het Mooie Wateruit moerassen en vennenover grenzen van kreekjes en slootjes totdat het eenstromende beek wordtBorkel en Schaftis het waar hijNederland vindt indruppels


vanwaterwater is vrijwater is krachtigwater is stromend levenwater is spirituele geschiedeniswater heeft zoveel om ons te gevenwater is de geboorte van continuïteitwater is de vrijheid van ontwikkelingwater is het transport zonder wielenwater is de gestroomlijnde intuïtiewater houd zijn belofte en glanstwater is stil bruisende natuurwater draagt iedere babywater is universeelons levensdeelin alle tijdengeborgenecolijnbronvankristallenwater is vloeibaar ook op papierwater is overalwater is prachtigwater is mooien uniekzoals jij~verworden tot deze riviergezeten aan de Voorste StroomOisterwijkse Eco-bron voor 2010Countdown naar een bio- en divers*Gelukkig en Gezond Nieuwjaar*


135. Voorste StroomHenny van Herck (Oisterwijk)

STROMENDE BEEK ____________________________________________________________________________________________________mijmerend, meanderendvan Westend naar Gemullehoekenstroomt levend Oisterwijkin beken doorde kern gedragenin diverse lagen vanaarde, water en bevolkingsamen tot een______________________________________________________________________________________________________meanderende getuigenisbiodiversiteit tesameneenheid van groeiende natuurschoonheid wordtin het hartvan beek en menshergraven, vormendeen weerleggende natuurkrachtdie alleen maar kan beamenstromende bekenverhogen Oisterwijksecologische waarde


________________________________________________________________________________________________________geschoond van vervuilingbiedt groetend de zichtbare bodemvan insect tot vogelzijn onderkomen aaneen nieuwe waterwegvol melk en honingbeschermend, stromendvol levensvreugdeals glanzende pareltot aan de trap toe genomen__________________________________________________________________________________________________________vissekuit verjongt zichen leert klimmenzoals wij Oisterwijkersmet vernieuwde stromingenook zachtjes aan beginnenal mijmerend, meanderendut is schônwaôr zèn we aôn begonnen__________________________________________________________________________________________________________


136. De MortelenChristianne van de Wal (Oirschot)

kronkelwoud van takkenvitrage van bladeren,vederend en wortelendvloeien de aderenvan poelen en slotendoor het ingroene land

coulissen en poortenvan oeroude bomenvistraprijke stromenin ’t klaverend zand

vol onderhuids levenrond knoestende stammenin veerkrachtig gebied

met in populierenhet van oudsher geblevenwindruisende lied.


137. Praalgrafpeter van der Graaf (Bergen op Zoom)

open gekrauwden half vergaanlagen langs de weg vijf lijkenen heel Bergen kwam langs,stond schaamteloos te kijken

zonder besef van laatste rustplaatszonder gevoel van oma, lieve moeder, kindmet een schepjedodenexhibitionisme mama, kijk eens wat ik nu weer vind


138. Vossenwegpeter van der Graaf (Hoogerheide)

06:30 Vossenwegde koeienkopbovenuit de mistis als de Russische walrusdoorheen de stoomvan het kruidenbadin Budapest


139. Balancerende WielenJan Verswijveren (Ossendrecht)

Over glooiende heuvelsdoor het lieflijke dal

Balancerende wielen op de Brabantse wal

Mijn voetende pedalenze malen in het rond

Mijn handenze geleidenGeruisloos en gezond

Mijn zorgenze verdwijnenIk duw en trap ze weg

Mijn vreugdeniet te stuiten(Of toch…bij bandenpech)

Zonder twijfel dat ik hier nog frequent fietsen zal

Balancerende wielen op de Brabantse wal


140. Heeswich, Heezik, HeeswijkAd van Schijndel (Heeswijk)

Tussen Aa en Wetering ben ik bijna negen eeuwen terug geboren als Heeswich, een oude Heerlijkheid.Mijn verspreide huizen waren amper dorp te noemen,al sprak men al van Lorisstraat en Fokkershoeken ziet men op oude kaarten Kameren staan.

De tijden hebben mijn heideveld ontgonnentot vruchtbaar Broek, Muggenhoek en Schooren maakten van gemengde keuterboeren agrariërs met faam die hun graan lieten malen op de Molenbergen het overtollig vee verpatsten op de ‘Bossche mèrt’

Maar er is altijd meer geweest: in een drievoudigeheiligheid genoot ik eeuwigdurende bijstandvan Sint Willibrord, Norbertus en de heilige Cunera,die in kerk en dubbel klooster school en vrijplaats boden aan mijn eigen zonen en dochters en die van ver daarbuiten.

Intussen heb ik altijd trouw de kasteelheren gedienden pacht betaald aan de graven, hertogen en baronnendie in blauw-geel mijn vensters schilderden met hun adel-lijke macht, tót ik eigenhandig mijn ketens brak en mijn kinderen leerde dat de Gouverneursweg niet meer is dan een gewone straat.

Mijn bronzen beeld gloriet nu in vele standen in een beelden-tuin en mijn jaarlijkse teksten galmen door de open Kersou-welaan.Vastgegroeid aan zusje Dinther rust ik ook van tijd tot tijd op Bernezorg, waar de klank van mijn eigenzinnig hart de historie kleurt met een eigen ‘Hezikse’ heerlijkheid.


141. Herwonnen VrijheidseikHenny van Herck (Oisterwijk)

Geen enkel tijdsbestekkan doorschrijvenwat hij heeft beleefdin vrijheid

Opnieuw vindt hijeen nieuw grondbesefin de mens gewortelden hij streeft...

Viert de herwonnen krachtademt zijn eigen geestdoor vruchtbare handenvan deskundigheid

Hij tilt de mens in zijn vormdoor de geschiedenis heenverworteld in vergevingsteeds weer

Vernieuwde bemesting, verzorgtniet meer met voeten te tredendaarin volstaat hijaandoenlijk met rede

Geen grond is hem te gortigluchtvoetiger dan aardeblijft hij zichzelveeen boom van een boom


Hoe kan het ook andersin liefdevolle gedachtevol van vrijheidgedijt hij het meest

Hoera, het is weer feest!!


142. Het water van OisterwijkHenny van Herck (Oisterwijk)

Soms stroomt hetmet golven het leven in.Dan bedaart hetzoekt grondenwaarin het een bodem vindt.

Steeds herstructurerendtot nieuwe gedachten.Steeds scheppendvan vormin onze gedachten.

Totdat het watereen nieuwe uitweg vindt.Dan meandert het verdertussen dijken en sluizendoor riolen en grondingen.

Zo baart zich het levenals oeroude kracht.Het baant zich een wegnatuurlijkdoor ons Brabantse Land.

Is grensoverschrijdendsteeds vloeiend en buigend.Zich altijd vertakkenden tekenend het levenvan eenwording en kracht.


Uitnodigend in de uitmondingstromend naar Europees verband.Om voort te brengenons micro-organismein een ander land.

De kracht van het water.

Beschermendesprankelendewelvarende voortstuwende druppels als zijndeonze parels.

Het is ons aller zielons aller havenen blijfteen schitteringvan Hollands later.

Gehuisvest in ons aller levenstroomt het watervan Oisterwijkal parelendoveral doorhenen.


143. Etten-Leurs VolksliedAnnie Vergouwen (Etten-leur)

In het hartje van West-BrabantGroen omzoomd en bont van kleurLigt daar vriend’lijk en welvarendHet vertrouwde Etten-LeurLekker dorps, doch energiek en bruisendOm zijn groen en duurzaamheid bekroondWaar je met zo’n veertigduizendVorstelijk gezellig woont

Etten-Leur opnieuw ontworpenOoit ontstaan uit turf en veenEn die twee vitale dorpenGroeiden langzaam dicht aaneenAls een duo dubbeldik tevredenMaar met oog voor ieders eigenheidLangs de sporen van ’t verledenFlitsend naar een nieuwe tijd

Eens een kruispunt van veel wegenMet een snelweg dwars erdoorMaar een trefpunt toen gekregenIn een statig stadskantoorEen nieuw hart; geslaagde operatie,Kloppend centrum, stedelijk grandeurJa, de nieuwe generatie Heeft een puntgaaf Etten-Leur


Nieuwe wijken en kantorenIngebreid en uitgebouwdVind je hightech naast folkloreMet cultuur voor jong en oudAls je samen vieren kunt, geniet jeIn Ut Zwaaigat en StijlorenrijkMet een pilsje en een liedjeZijn we allemaal gelijk!


144. Goed gemutstMieke van Baal (Velp ( bij grave ))

De Kapucijn en zijn Helper

Hij kan stralen en hij straalt; ogen en mond een en al zon

hij heeft het broze en het krachtige lichtevan de ochtendstond

een blijvende lente

niet hemelhoog maar in het aardsevindt hij, als een kleine vogel tussen hagenen kreupelhout een rustpunt, zijn idealen

hij ademt het frisse vernieuwende,nieuwsgierig als het riviertje, dat kronkelend door akkers en weilanden zijn weg wel vindt

hoe zou hij anders kunnen zijn

als hij van de Vader de zorgzaamheid,van de Moeder de stilte, van het Kindde verwondering ontvangt?


145. Een krachteloze wakerErika De Stercke (Roosendaal)

Statiggeen derde van een herenhuisonplooibaar in weer en windgezoen en gevloekin regen en zonneschijnop een verhoogin een fictieve kooieen luisterpaaleen pispaal obstakel in de dagherkenning in de nachteen tandeloze bewakereen straatlantaarn


146. Duurzame tijdNina Schepers (Berlicum -Rosmalen)

Zondagmiddag - even na tweeen.Door Wambergs landgoed gedwaaldlangs allerlei kleurrijke bomen, vijvers en blad -volle paden. Kastanjes, eikels, noten geraapt.Genoten van minimale stralen zonlichtvaldoor loodgrijs zwaar bedekte luchten van ‘t lage gehijg van honden en paarden.

Zondagmiddag - even na vijven.Door dunne poetische bundels gewandeldvol zinsbetoverende woorden. Beelden gezien -door onkenbaar bestaan en tijden gedwarreld.Genoten van diepgaande taal die menigmaalmijn brein en zijn verwarde, me verplaatstenaar onverkende oorden, waar beleven nu nog wacht.


147. De LezerSietze van der Bijl (Waalwijk)

Ik zag hem deze zomer bijna daaglijks op het plein,hij zat daar op een bankje onder schaduwrijke bomen,vlakbij de halte waar de bussen gaan en komen,dichtbij de drukte van het marktterrein.

Hij las meestal een boek en soms het ochtendblad,als ik hem groette zag ik geen reactie,hij was verzonken en nam geen notitie van alle herrie van de binnenstad.

Ik dacht altijd:Heeft hij geen vrouw,geen kind,geen stille tuin om ongestoord te lezen?dan moet hij wel een arme sloeber wezen,die door geen medeschepsel wordt bemind.

Maar toen het winter werd was hij verdwenen,heel plots’ling op een stervenskoude dag,ik kon begrijpen waar ‘t aan lag:geen mens zit lekker op een bank vol hagelstenen.

Nu mis ik hem,ik ben mijn baken kwijt,ik wil ‘t de Raad van Waalwijk gaan berichten,en vragen voor die man een standbeeld op te richten,hoor stadgenoten hoe ik voor hem pleit:

“Houw hem in steen,hak hem in marmer,dan wordt de gemeente weliswaar armer,maar iedereen weet dan van ons bestaan,onze naam zal door de wereld gaan,Parijs heeft zijn Denker en Bremen zijn Wezer,Rome zijn Tiber,maar Waalwijk zijn Lezer.


148. Leeg landpeter van der Graaf (Hoogerheide)

Na tien minutenblijkthet lege weilandhuis vankonijnenwat kieviteneen scholeksteren twee nachtkruipers

en hoor ik daar de/het bospad?


149. OllandTineke van Eeuwen (Olland)

Voor hen die verbaasd

en met opengesperde mond

buurten zonder liefde

Waar straten uitblinken

in oogkleppen van beton

Wij Ollanders behoren

tot het volk der imbecielen

maar noem ons vooral niet dom!


150. het OssemeerMea Wijdeven (Oss)

jij Maas meanderde westwaarts door enliet mij in jouw bedding nagrindzandslib gaf me mijn vorm

indertijd en mettertijd zien zoekers zin in mijsnuiven een stil spoorwanen zich meester

terug trots en voldaan op de zavelige rug lusten zemeer van het Osse:nuttigen Unox-worst


151. Herinnering aan laterKees van Meel (Lage Zwaluwe)

Water vult een wei.Een koe graast op hoef,de kop glanst ogenop een horizon gericht.

Bomen laveren aan een weg,plooien langs een dijk,wat huisjes vol gebroed,vertrapte groeiplaatsen voor mij.

Mijn vader kijkt naar koeien,ik sta er tussenin,mijn moeder hoort het loeien.Haar melk geurt kaas voor hem.

Water bevriest een wei.Mijn ouders schuiven langshet kader uit, tot latervinden in een lege polder.


152. wintermiddagwandelingI.C van Wijk-Smit (Deurne)

Het schemert al wat in het bosDe kale bomen begroeid met mosDe lucht loodgrijsDe wolken zwaar van regenIk loop op een bemodderd paden over zanderige wegen

Een bolle wind verwaait in mijn gezichtruist verder hoog boven in de toppenIk zie reeds voorjaarsknoppenDe hond vooruit, loopt losHet schemert al wat in het bos

Het bos verdonkert mu al vlugDe avond valt, de weg terugversnel mijn pas, loop stevig doorDe hond vooruit, rent me steeds voor

De lantaanrs zijn aanAls we huiswaarts gaanDoor de straten naar huisEn samen veilig thuisHet bos hult zich in duisternisEn is nu vol geheimenis


153. vroege voorjaarI.C van Wijk-Smit (Deurne)

Het bos nog steeds in winterslaapzal nu wel snel ontwakende donkerte voorbijmet het lengen van de dagen

De hemel, helblauw en klaareen enkel wolkje hier en daarde voorjaarszon verwarmt de kale bomenwaaruit straks, schuchter,het groen zal komen

De zon schijnt in mijn gezichtverblindt me met haar schitterlichtde kou is nu verdwenenhet is windstilzo stil dat niets beweegtalleen mijn benenen het rennen van de hond


154. sneeuwwandelingI.C van Wijk-Smit (Deurne)

Winter - 10 gradenVoetstappen in de sneeuwkrrrrt, krrrrt knierpendin sneeuwwitte sneeuw

Lopen over de bijna niette herkennen paden

Een zon gefilterddoor witberijpte takken

Het bos is zo mooigeheimzinnig in dit winterlichtzo koud dat alle levenzich verschuilt ondereen deken van stiltetotdat de hond het stille soms even verstoort

Dan alleen nog het geluidvan voetstappen in de sneeuwkrrrrt, krrrrt, knierpendin sneeuwwitte sneeuw


155. De lompe pompMart Brok (Breda)

De lompe pompde vast gelaste zwengelvandalenvast verzegeldverheft de markt tot een mythevanaf het leste ogenblikHet biervat vult de zinnenvan het volk aan de taper is nog vrede in het Ginnekenwaar het leven ooit begon

Een viertal bomengroene hartverzamelt de verhalenop de terrasjes op de MarktDe klokken luiden de doden uiten verfraaien de bruidsgangDe Raadhuisstraatde ader naar het UlvenhoutseDe Duivelsbruglaannauwe doorgang naar ’t Kasteelen weg der wegen richting StadHet bruist van zinnenin het knusse woongenotver van stress en drukteHier woont de zoon van Goden als de prins het woord neemtop een overvolle plekdankt de Ginnekenees zijn oudersvoor deze wonderschone plekin tijd gebleven vrijelijk dorpimmer strijdbaar naar de oorsprong.


Ons rest het waakzaam toezienop de plannen van de stadwant elk kostbaar steentjeheb ik in de hand gehadAls ik het glas hefop de eindeloze roemvan het stukje Brabantdat ik immer nogmijn Ginneken noem


156. Te groot voor kleine orenMart Brok (Breda (ginneken))

Te groot voor kleine orenwas de oorlog om mijn dorpterwijl de dorpsbelangenrollebolden over straatspeelde in de achtertuinhet koekje nog de hoofdrol

Veilig aan de handof zwaaiend achteropontging het annexerenmijn kleine notendopHoog boven mijn kleine onschuldspeelden heren het vuile spelIk hoorde niet hun vloekenen at hun snoepgoed wel

Toen Ginneken tenslottemoegestreden neder boogkreeg ik mijn eerste fietslesop het plein achter de kerkMijn vader uitgeputmoest toen nog naar zijn werk

Als ik dan nu het dorp ziemet hier en daar een schandvlekberust ik in wat bleefen laat me laven aan de tapOp het pittoreske marktpleinSla ik mijn handen op de buikom zoveel oer-Ginnekense ongein


157. De huizen waren veel te grootMart Brok (Breda)

De huizen waren veel te grootnet als de kerken en de pleinenMet een hand in de zakfloot ik mijn liedjes tegen de gevelsUit het café op de marktklonken luide mannenstemmenen bij het passeren van de kerkeven de monden toeHet was zo eenvoudigzo simpel en eenduidigHet Ginnekse levenwas een veilige plekdaarbuiten was er nietsdaar werkte je vaderen ’s zondags het bos inde zeven heuveltjesTikkertje met de oude bomenen soldaatje spelen bij de kogelvangerDe avonden vies en moe in badDe klokken van de kerkgaven een ritme aan de tijdEen gestolen appel smaaktals de eerste tongzoenin de KalishoekDe raadhuistrappen op en afen fietsen langs de Mark


De huizen waren veel te grootje kon er zomaar in verdwalenen verstoppen op de trapvan kast naar kasten overal in de kelderDe hutten in de bomengaven uitzicht op de buurtwaar iedereen je kendeen niemand je begluurtDe schutting over naar je vriendjemet een winkelhaak in je broekje boze moeder die vergeeft jeen je vader snijdt het vleesDe pyjama na het baddan heb je het gehadVier trappen hoogver van de warme kacheldroom je de dagen wegmet bloemen op de ramenen onschuld in het hartJe fantaseert een ochtend in de sneeuwmaar eerst ga je vertrekkenmet een hele grote geeuw…..


158. hedenmorgenewoud scheifes (Etten-leur)

voorbij de stadse reukachter het in steen gebakken levenhangt het heldertussen aanstormend gloren

daar waar de koude frisser isalles schoner zonder poetsendaar, tussen het versnipperd houtspreidt het land zijn armen

adem golft in wolkjeshet krakend lentegroen verwittigtdat er zon komt hedenmorgenen misschien een bui

het hoofd staat al te stomende voeten in gewassen grashet lichaam rilt verwonderdde seizoenen dwalen


159. nvtJ. Baas- Hazenbosch (Werkendam)

Drie paukenslagenVoogdwerfsesteegSchaterlachend,buitelend, met razende haast,klauteren en klimmenelastiekjes tot aan mijn knieëntrekken aan mijn voetenVoogdwerfsesteegZo kwam ik thuis.

Ben je daar geweest,dat is bij de Peerenboom.O moeder, tante, lief zusje,had ik dat geweten.Wat een woord.


160. Brabant vroeger en vandaagLau Kanen (Veldhoven)

Sonnet voor Brabant

Op weg naar Brabant wordt de wereld warmer.Inniger leven doet zich aan mij voor.Vanuit de lage hoeven dringt het dooren rekt zich uit in de gestrekte armen

van populieren, duizelend van licht.Dit licht, ik kom het in de mensen tegen,ik zie het in hun oogopslag bewegenen rimpels krijgen op een oud gezicht.

En nergens is het kinderlijk geluidzo zuiver afgestemd op vogelzingen,en nergens komen de gewone dingenzo openhartig voor zichzelve uit.

En nergens ligt een glimlach zo gereedals waar de wereld land van Brabant heet.

Harriët Laurey

Treurnis om Brabant

Vandaag in Brabant wordt de wereld armer.Afgrijselijke feiten doen zich voor,In mensengeesten breekt perversie doorEn strekt haar klauwen uit - zonder erbarmen -


Naar tamme dieren, zich van niets bewust.Geheime wreedheid loopt hier langs de wegen.Niets ziet men in de oogopslag bewegenBij lieden die op wandaad zijn belust.

Waar elders wordt een dier, dat niemand haat,Zo gruwelijk mishandeld door een wezenDat zelf kan denken, voelen, lijden, vrezen?Dit land herbergt een onvoorstelbaar kwaad.

Nee, nergens ligt mijn schaamte meer gereedDan waar een mens een paard de tong uitsneed.

Gouddelver


161. Dodelijk ‘Verlicht’Pierre Maréchal (Oirschot)

Blikkend over zijn eigen vertede Philips Lampentoren.Icoon van de NieuweZakelijkheidEen tovermagneet voorPhilipsreclamedie Eindhoven tot Lichtstadverhief.

Weinig gehoord en nergensvermeld,de levens die vele duizendentrekvogels hier jaarlijksverloren.Zodra zij in voor- en najaargetrouw langs zwijgzamehemelsporengevangen werdenin het schreeuwend lichtvan scorend zelfingenomenheid.Van ijdele gezagsdragers; hunnastreven van industriële monomaneDie de moeder van Eindhovensregio,degradeerde tot straatmadelief.


162. Beeldende tuinJan-Clemens Lampe (Eersel)

waar dauw de aarde voedtde zon nevelgordijnen openten zicht geeft opdit met blauw zwerkbeschutte oord

waar warmte je omhultmet een deken vanrondzoemende zomerse verrukkingen loomheid lokt tot liggenin ruig geurig gras

waar machtige wolken zich ontladenop warme aardedruppels regenbogen vattenen versmelten tot eenverdampend parelend tapijt

waar betovering blijft elke dagde elementen mij dronken makengevoelens hersenspinsels brouwenen geur lokt tot liggenin warm goudkleurig hooi

daar wil ik verpozen


163. Windmolens bij WaalwijkSietze van der Bijl (Waalwijk)

In ‘t midden stond een glanzende maquette,ten noorden daarvan stond een heer met stok,wij stonden zeer gehoorzaam op te letten,hij praatte over wind en weer en water,en hoe je die in brandstof om kunt zetten,en hij verplaatste molens als een schaker,hij prees zijn waren aan voor nu en later,het groeiend energieverbruik zet ons voor ‘t blok.

Nu staan de witte reuzen in de polder,en iedereen is blij,maar zorg heeft mij bekropen:Ik heb de wethouders met molentjes zien lopen.


164. Brabantse dalPeter van der Graaf (Woensdrecht)

Ik alleen op de Brabantse Wal. Een veld met prei, een veld met snijbiet, een paardenweien een half dalAan de einder – ver – zie ik schoorstenenschoorvoetend een skyline vormen.En nog een half dal


165. IJscelPeter van der Graaf (De Heen, gemeente Steenbergen)

Het klaphek moet de schapen tegenhouden. Als het met een klap achter ons dichtvalt, staan we buitendijks. Met de wereld in je rug en de rest ervan voor je, dalen we de dijk af. Beneden is de grote kreek overbrugd door een leuningloos plankier. De nachtvorst van de laatste dagen heeft een eerste aanzet tot ijs gegeven. Langs de oevers is een glazen manchet ontstaan. Het zachte klotsen horen we pas als we stilstaan aan de oeverkant.

De lichte golfslagKleurt het jonge ijs soms inWit, zwart dan weer glasEen bevroren aquarel Met kristallen in een wak

In de plassen op het pad is het ijs steviger. Ze liggen erbij als gestolde herinneringen aan de buien van vorige week. Het plasijs is bestand tegen springende kinderlaarzen en pokende stokken. Soms glijden we een stuk, dan weer is het ijs te bot door gras of zand. Opeens staan we voor de vogelhut. “Wie woont hier?” vraagt ze als we binnenstappen. Eenmaal bin-nen ziet ze de afwezigheid van wooncomfort. Die ongezel-ligheid wordt, wat haar betreft, ruim gecompenseerd door de raampjes met klapluiken. Zeker als er buiten ook nog eenden en ganzen te zien zijn.

Slechts onze ogen-maar alleen als ze kijken- zien ze daar vandaantrekvogels in een peepshowzomaar in de openlucht


De donkere intimiteit van de hut is opeens weg als de deur openzwaait en er nog een vader met zijn kind binnenstapt. ‘Ons kijkhuis’ is niet meer van ons. Het is van iedereen. Weg is daarna ook de illusie van het alleen zijn op de Gorzen. Op de weg terug naar de kreekbrug weten we ons steeds op de hielen gezeten door die anderen. Gehaast bijna volgen we het uitgezette pad. Nog een keer stoppen we als ze naar de grond wijst en zacht: “Kermit” zegt. Ik probeer te stampen, maar het ijs is te dik. “Kom maar, we gaan verder. Naar de auto” zeg ik en til haar op.

Tijdens het zwemmen moeten ze verrast zijn invallende vorstheeft de kikkers gevangenin een koude glazen cel


166. OnderwegHendrik Ouwersloot (Gemert)

TREIN

Als zelfverklaard intellectueel en liefhebber van mondiale gebeurtenissen ligt het niet in mijn aard om van stoptreinen te houden.

En die stoere laarzen droeg ze niet alleen omdat ze bij de ma-rine had gezeten. Nee, ze was zich eindelijk bewust van haar pot-zijn en wilde dat weten ook.

Of als man zijnde open en bloot de Margriet in de trein lezen.

Zilveren ringen aan je linkerhand en gouden aan je rechter-hand, gewoon omdat je een geordend type bent.

De haast niet zichtbare onaangepaste houding en de spiedende oogjes.

Het lukte hem dusdanig onopvallend te kijken naar die vrouw, dat het net was alsof hij langs haar heen naar buiten keek.

STATION

Boos worden op je kind omdat jij hebt verzuimd hem zin-delijk te maken.

Met je hakken sloffen omdat je ondanks al die make-up toch nog gewoon een kind bent.

Naar rechts kijken omdat je weet dat er van links niks aan kan komen.


BUS

Suede cowboylaarsjes met sierveters dragen terwijl je weet dat dat echt niet meer kan, echter het is zo lekker warm.


167. LofliedG.van Andel-van der Linden (Drongelen)

Ik hou zo van mijn platte landgeniet van ieder plekje.Het pas geploegde akkerland,een reiger op zijn stekje.

Scheefgewaaide bomenrijen.kaarsrechte, smalle sloten.Hier en daar wat boerderijen,door weel’drig groen omsloten.

Een eind’loos verre horizon,wolken trekken traag voorbij.Wat vee, herkauwend in de zon,ruimt’ en rust omarmen mij.

Ik hou zo van het vlakke land,geniet van ieder plekje.Dit weidse land, mijn platteland,mijn eigen dierbaar stekje.


168. Landschotsche HeideIgnace Schretlen (Westelbeers)

Het Krom- en het Berkven zijn opgedroogd door voor het jaar extreme warmte en te weinig regen

de argeloze wandelaar ziet nu over uitgebloeide heide en weet niet meer dan libellen, late vlinders en jonge konijnen

een kudde runderen trekt - alsof eeuwenlang nooit anders is gedaan - / traag en loom naar de Keijenhurk om daar de dorst te lessen

met gladgestreken gelaat staart de hemel in het watergeen rimpeling verraadt het verdwijnen hier van vennen

voor kiezels en keien, door miljoenen jaren gehard, loont het vrijwel niet meer de moeite om nog te heugen wat toch weer gaat verdwijnen

het spoor van de wandelaar zal door dezelfde regen worden uitgewistdie opnieuw de bodem vormt van vennen, waarvan namen op de kaart

en niets hier op de Landschotsche Heide herinnert zich mijn komst op die laatste dag van september, het minst de kiezels en de keien.


169. Het Wiel van ArmandoIgnace Schretlen (Rosmalen)

Verstokt wiel, draai terug die tijd grijp de handen van jouw maker zoek beelden in zijn herinnering

breng zijn oorlog tot bedaren rust in het opgeschrikte land wek de doden, laat hen leven

keer dan pas knarsetandend terug op je plek, hoog op betonmet rondom zand om te vergeten.


170. VERDRONKEN JEUGDAnnemarie Vriends (Eindhoven)

Vierkante rondingen, met een breed perspectief ?

Kaders, slakkenhuizen, is het middelpunt rond?

Stippels al draaiend naar buiten, gevangen in het midden van het vierkant?

Afwisselend met schaduw, en, een beetje licht.


171. Wind in de PolderJan de krom (Halsteren)

Wind in de PolderAkkers droge koppenvan de vette kleislechts afgezoomd met takkenbomende wind bespeelt ze allebeier overheener dwars doorheen.

Hier speelt de windzijn valse spellaat zich niet zienwil zich niet kenbaar makenals in het zanden in bomen met gebladerte.

Nee, de bomen hier staan stugen laten zich niet kennen,ijveren met de droge klei in vorenlaten hun winterrustdoor wind of regenniet verstoren.

Een paar stoere meeuwenzoeken in de poldersamen met wat spreeuwengehaastnaar veel thermiekvoor hun acrobatiek.


Terwijl het kaalgevreten grasgeschoren staat te bevenals hoog koortsiggroen gewasstaat in de sloot ernaasthoog friemelend riette stoeienen met haast elkaar te strijken.

Nee,het heeft nu niets van wuivendnoch van zingend riet,zelfs de rietmus wachtmet het maken van zijn nestin het riet.

Een enkele boerkan zich binnen niet vermannen,komt naar buitenomdat hij de windhoort fluitenmet zijn pannen.


172. De brugEugène Pafort (Liempde)

De balken liggen veel te ver uiteen.Het zwarte water glinstert door de reten.Hij dwingt zich elke stap goed uit te meten,want anders raakt hij er niet overheen.

Wat nu? Er schieten krampen door zijn been.En plotseling schijnt hij niet meer te wetenwaarom hij oversteken moest? Is hij bezeten?Wat hij probeert dat lukt een gek alleen.

Hij haalt het wel. Ze kan hem één keer dragen.- Hij hoort haar instorten achter zijn rug,de balken vóór hem schudden op hun schragen,spannen als bogen, breken... Maak voort, vlug! -Versteend staat hij en durft het niet te wagen:eroverheen kan hij niet meer terug.


173. kloosterstiltebert van der linden (Velp)

de schemer valt, verstomtde taal van vogels rond de kloosterplas

in de verte dooft een hoeve haar vensters, blaft nog laat een waakzame hond

dan wordt het stil, raakbaar stil zwijgt alles in en om me heen

rust mijn blik op de vage einder tast naar wat onzegbaar is


174. ZITPLAATS AAN ZOMERHarry C.A. Daudt (Velp)

Ze geven zitplaatsaan een zomerde rieten stoelenvoor een habbekrats gekocht

We hebben onsschaduw gezochtonder lommer van lindenwaarin hun witte geur verborgen

We hebben geenagenda,geen afspraakeen avondbrieszal ons waarschijnlijk wekken

Uit onze dromendoor nadere maan en duizend-en-een sterrenopgetuigd.

Noord-Brabant_8feb_v1

Documents

Transcript of Noord-Brabant_8feb_v1