Nieuwsbrief

Blog op seniorennetBlog op adhdfraude

www.haesbrouck.bewww.megablunder.net

Jaargang 5 nr. 42724 nov.2011

Hoe meer welzijnszorg, hoe meer problemen.De zich steeds sneller uitbreidende medische wetenschap en de hierop berustende professionele institutionele gezondheidszorg veroorzaken het omgekeerde van wat ze beogen: zij bedreigen de gezondheid van mensen in plaats van die te bevorderen.

Hans Achterhuis, “De markt van welzijn en geluk”. Ambo, Baarn 1988 (11de druk).Sinds 2008 verkrijgbaar via de digitale bibliotheek der Nederlandse letteren.

Dit boekje is gebaseerd op het werk van de Mexicaanse filosoof Illich, en hier verklaart de schrijver het opzet.

In dit boek wil ik min of meer van het omgekeerde perspectief uitgaan. Ik zal het ‘wezenlijke’ nut en het, eventueel in de toekomst via veranderingen te realiseren, al met al toch positieve effect van het welzijnswerk niet, zoals de meeste critici doen, als vooropgezet uitgangspunt hanteren. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, als werkhypothese zou een van de stellingen van het proefschrift van Klaas Roodenburg over De macht der deskundigen dienst kunnen doen, die luidt: ‘Het welzijnsbeleid maakt mensen machtelozer en komt daardoor in strijd met de doelstelling die in het begrip welzijn ligt opgesloten.’ Deze formulering geeft duidelijk aan dat de ‘machteloosheid en afhankelijkheid ’ waar de consumenten van het welzijnswerk mee te maken hebben geen ongelukkige nevenverschijnselen zijn, die met wat goede wil uit de wereld geholpen kunnen worden. Volgens de stelling van Roodenburg vloeit onwelzijn namelijk direct uit het welzijnsbeleid voort, het is er intrinsiek mee verbonden. Daarom kan er ook niet al bij voorbaat sprake zijn van hervormingen en verbeteringen die aangebracht moeten en kunnen worden. Eerder zal er gedacht moeten worden in de richting van vermindering van het welzijnswerk.Ongetwijfeld klinkt het velen overtrokken, althans uiterst gewaagd in de oren dat het welzijnsbeleid mensen machtelozer maakt. Ik heb ook de nodige tijd geaarzeld voordat ik een dergelijke werkhypothese durfde te aanvaarden. Het welzijnswerk is immers, zo luidt het algemeen aanvaarde standpunt, ondanks allerlei kwalen, ‘wezenlijk’ goed. Dat ik dit standpunt wist te overwinnen, heb ik vooral aan het werk van de Mexicaanse filosoof Ivan Illich te danken. Zijn beschouwingen over ontwikkelingshulp, onderwijs, verkeer en gezondheidszorg hebben mij langzaam aan een theoretisch kader gegeven waarbinnen ik veel feitenmateriaal kan plaatsen en begrijpen. Daarvóór signaleerde ik, of op grond van verhalen van anderen, of in de literatuur, of uit eigen ervaring, wel de nodige negatieve effecten van veel welzijnsbemoeienissen, maar ik kon er niets mee; het bleven toevallige gebeurtenissen waarvan vaak de persoonlijke incompetentie van degenen die hier hun werk hadden, de oorzaak leek te zijn. Pas de lectuur van Illich heeft het me mogelijk gemaakt dit morele, op de persoon gerichte oordeel in te ruilen voor een meer structurele en politieke verklaring.Publikaties van Illich, waarvan Ontscholing van de maatschappij en Grenzen aan de geneeskunde het bekendst zijn,5 bevatten natuurlijk in de eerste plaats een kritische doorlichting van het onderwijs en de gezondheidszorg. Alle verhitte discussies waartoe deze boeken vaak aanleiding gaven, deden echter vergeten dat Illich onderwijs en gezondheidszorg vooral als voorbeelden gebruikt aan de hand waarvan hij een algemeen filosofisch en politiek verklaringsmodel schetst. Dit model acht hij van toepassing op zulke uiteenlopende terreinen als ontwikkelingshulp, verkeer, energievoorziening en de industriële produktie in het algemeen.

In het vervolg wil ik proberen Illichs verklaringsmodel toe te passen op hetwelzijnswerk.Centraal hierbij zal zijn boek over de gezondheidszorg staan. Een aantal onderdelen van mijn analyses zal ik vooraf laten gaan door een korte weergave van Illichs beschouwingen over identieke aspecten in de gezondheidszorg. Vaak zijn deze beschouwingen al bijna zonder meer van toepassing op de welzijnszorg. Voor zover de andragogische wetenschap en praktijk op de medische zijn gebouwd, moet de aanval van Illich op ‘het (medische) bolwerk der beterweters’ (Van den Hoofdakker) wel doorwerken op het overigens veel minder hecht opgetrokken bouwwerk van welzijnszorg en welzijnstheorie. Of, om een andere metafoor aan een recente kritische beschouwing over het welzijnswerk te ontlenen, als de zoveel steviger gegrondveste wetenschap van de geneeskunde ‘in zijn hemd wordt gezet’, betekent dit dat de welzijnstheorie, net als de keizer, helemaal zonder kleren door het leven zal moeten.

Te onthouden is alvast dit extract eruit:

2. Hoe meer welzijnszorg hoe meer problemen

De hoofdstelling van Illich, zoals ik die al weergaf, luidt: De zich steeds sneller uitbreidende medische wetenschap en de hierop berustende professionele institutionele gezondheidszorg veroorzaken het omgekeerde van wat ze beogen: zij bedreigen de gezondheid van mensen in plaats van die te bevorderen.

Hoe maakt Illich deze, op zijn zachtst gezegd uitdagende stelling waar? Om die vraag te kunnen beantwoorden, moet ik eerst iets zeggen over het begrippenapparaat van Illich. Voor de gezondheidsontkennende aspecten van de geneeskunde hanteert Illich het begrip ‘iatrogenese’, dat in de medische vakliteratuur gebruikt wordt om nieuwe ziekten, waarvan artsen, ziekenhuizen en geneesmiddelen de verwekkers zijn, mee aan te duiden. Hij onderscheidt aan deze iatrogenese drie aspecten: de klinische, de sociale en de structurele of culturele iatrogenese.

Onder klinische iatrogenese verstaat Illich de directe schade die medische ingrepen veroorzaken, waardoor de mogelijke voordelen ervan goeddeels overschaduwd worden. In de vakliteratuur bestaat hierover een uitgebreide documentatie. Sociale iatrogenese duidt op de ziekmakende effecten van de gezondheidszorg op het niveau van de samenleving. De gezondheidszorg dient er hier steeds meer toe de politieke omstandigheden die de maatschappij ongezond maken te verhullen. ‘Medisch gewaarmerkte symptomen vrijwaren de mensen voor vernielende loonarbeid en geven hun een excuus om niet mee te doen aan de strijd om de maatschappij waarin ze leven te hervormen.’ Bij de structurele of culturele iatrogenese gaat het op een nog fundamenteler niveau over de rol van het medisch systeem bij het vernietigen van de gezondheid. Het systeem heeft de neiging de mens zijn vermogen om zichzelf te genezen en zijn eigen levensomstandigheden te bepalen, te ontnemen.

In dit hoofdstuk zal ik me bezighouden met de klinische iatrogenese en laten zien hoe er binnen het welzijn een pendant van bestaat. Het gaat hierbij om direct constateerbare negatieve gevolgen die ontstaan uit het contact tussen het medisch systeem en de patiënt. Illich somt in dit verband een verbijsterende hoeveelheid informatie op, die laat zien dat de schade die door gezondheidswerkers aan de gezondheid van individuen en bevolkingsgroepen wordt toegebracht, inderdaad niet gering is. Al de feiten die hij aanvoert zijn ‘duidelijk, goed gedocumenteerd en… ze worden verdoezeld’.

Het gaat mij hier niet zozeer om de veelheid aan feiten, waarvan ik er aan het eind van hoofdstuk 1 al enkele doorgaf. Wel noem ik hier nog even de drie subtitels waaronder Illich zijn documentatie rangschikt. Het zijn: ‘doelmatige artsenhulp, een illusie’, ‘nutteloze medische behandeling’ en ‘door artsen veroorzaakt letsel’.

Niet langer dan twee dagen geleden had ik het over PTSD, waarbij de ‘medische wetenschap’ schijnbaar in dezelfde richting evolueert zoals Hans Achterhuis.Over ADHD schreef ik eergisteren dit:

“Men gaat er teveel van uit dat gedrag een fysiek gegeven is, dat met hersenboringen of chemische ingrepen kan beïnvloed worden.Een waan, die nog versterkt wordt door bij ADHD, bijvoorbeeld, een behandeling van de zogenoemde storende gedragspatronen stevig te verhinderen, door chemisch de bouwstenen van het zenuwstelsel te vernietigen.Waarbij patiënten de mogelijkheden ontnomen worden om via een aan te leren zelfbeheersing, zich beter te gedragen.Zelf-verklaarde kenners van menselijk gedrag roept men tot bevoegde beroepsgevormde professionelen uit, wanneer ze erin slagen om resultaten van falende pedagogische onmacht te verdoezelen door kinderen tot dwangmatig psychotisch te drogeren.En bovendien dit aldus tot stand gekomen dwangmatig psychotisch gedrag als normaal te bestempelen.”

Blijkbaar kan geen arts zowel bij PTSD als bij ADHD zelf een (medische) diagnose stellen.Diagnosecriteria bestaan nog steeds niet.Intussen behandelt men met psychotica, die zenuwstelsels kapot maken en ontstaan psychotisch gedrag, depressies, cardiale problemen en dementie om er maar enkelen te noemen.

Nu meer en meer duidelijk wordt, tot welke onwaarschijnlijke proporties healthcare door de zogenaamde evidenties werd opgeblazen, beseft blijkbaar niemand meer dat zoiets alleen maar kon, door elementaire kennis overboord te gooien.

PTSD kondigt de zoektocht naar diagnosecriteria aan.ADHD gaat bestuderen wat medicatie met de hersenen aanvangt.Bij Efexor en de opvliegers bij het behandelen van borstkanker zorgde farmacologische onkunde voor het prikje in de ballon die te hard was opgeblazen.Het bekendmaken van verzonnen medisch wetenschappelijke literatuur en de corruptie van bevoegde edelachtbaren, komen in de reguliere media jammer genoeg veel te weinig aan bod.FDA, Lareb houden veel te doorzichtig negatieve berichten achter, terwijl CBG te nadrukkelijk zelfs de belangen van de farmaceutische bedrijven verdedigt in plaats van die van de volksgezondheid.Onderzoekers zoeken wanhopig naar wetenschappelijk medische literatuur over de schadelijke bijwerkingen van de succesmedicatie die weliswaar op een te verwaarlozen manier maar een beetje psychotisch, een beetje depressief of een beetje dement maakt en beter niet wordt toegediend aan mogelijke hartlijders.

Op 07.nov.2011 9:53, xxx schreef:

Geachte heer Haesbrouck, Van verschillende kanten hoor ik negatieve berichten over Ritalin cq Rilatine en verwante stoffen. Ik weet dat niet-gewenst materiaal vaak wordt tegengehouden. Zijn er desondanks onderzoeksartikelen gepubliceerd of anderszins beschikbaar die de schadelijke werking hebben aangetoond? Met vriendelijke groeten,

Het echte werkingsmechanisme van de stoffen die psychotisch maken wordt in alle talen doodgezwegen, toch niet omdat die werking alleen maar met kennis te maken heeft, zeker?Omdat kennis bij evidence based medicine intussen het grootste taboe is geworden.

Vandaar dat healthcare die wel gekende werking als niet-wetenschappelijk heeft uitgeroepen, terwijl als wetenschap geldt dat de werking onbekend is.

Dit gesprek illustreert de kolder waarop het rijk van de welzijnszorg de laatste jaren is gevestigd. Vraag:Graag zou ik u het volgende willen vragen.Bij het Lareb zijn een aantal meldingen van opvliegers bij venlafaxine bekend. Het Lareb verklaart dat dit komt door een effect op 5-HT-receptoren die betrokken zijn bij de thermoregulatie.http://www.lareb.nl/LarebCorporateWebsite/media/publicaties/kwb_2011_2_ssri.pdfDe studie waaraan u meewerkte, naar venlafaxine en clonidine bij opvliegers bij borstkankerpatiënten, toont het tegenovergestelde. Venlafaxine vermindert juist opvliegers. Kunt u mij deze tegenstelling verklaren?Wat is het farmacologisch mechanisme waardoor venlafaxine juist opvliegers tegen zou gaan? Ik ben benieuwd.

Antwoord:De SSRIs beïnvloeden de serotonine en noradrenaline heropname. Daarnaast beïnvloeden zij ook andere neurotransmitters. Helaas weten we niet heel precies waarom de SSRIs opvliegers kunnen doen verminderen. Niet alleen venlafaxine maar ook paroxetine veroorzaakt een daling van opvliegers. Er nog heel veel onduidelijkheid over de pathofysiologie van het ontstaan van opvliegers. En daardoor is er ook nog heel weinig bekend over het effect van bepaalde middelen in de bestrijding van opvliegers.

Vraag:Hartelijk dank voor uw snelle reactie. Toch blijf ik zitten met de vraag hoe het kan dat het Lareb vermeerdering van opvliegers constateert en uw onderzoek juist vermindering. Daar moet toch een farmacologische verklaring voor zijn?

Antwoord:Dat zou inderdaad wenselijk en logisch zijn. Maar als wij de pathofysiologie niet in zijn geheel begrijpen dan is het werkingsmechanisme op dit symptoom ook lastig te onderbouwen …Ik begrijp helemaal waar het probleem ligt en dat dit lastig te verklaren is. Ik heb geen verklaring en zoals we in de literatuur zien is hier ook nog geen duidelijke verklaring voor gevonden, helaas.

Geen kennis, jammer, maar helaas.

Alhoewel... gelukkig kan je daarmee wel promoveren aan een Nederlandse universiteit.

In de welzijnszorg, natuurlijk.

Apotheker Fernand Haesbrouck, 24 november 2011.