New York

2012

deel 1

Donderdag,  20  september  2012  

 

De   reis   is   zeer   vlotjes   verlopen.     Jetair   India   zorgde   voor   Indische  maaltijden.     Spicy   dus.     ‘k   Heb   voorzichtigjes   gegeten   en   heb   niet  overdreven   last   van   maagprikkels.     Luc   daarentegen   heeft   last   van   z’n  spijsvertering.    Maar  Greet  heeft  zowat  een  hele  apotheek  meegebracht  en  zo  blijft  Luc  lekker  op  de  been.    Erik...  heeft  genoten  van  het  eten  en  heeft  nergens  last  van.    Jaloers???    Stik-­‐jaloers  ben  ik,  ja...  

Om  van  Newark  naar  Brooklyn  te  geraken  namen  we  een  yellow  cab.    Een  vriendelijk  chauffeur  had  wel  wat  last  om  ons  adres,  314,  Hancockstreet  te  vinden.    We  reden  er  lang  over.      Bijna  een  uur.      We  hadden  ons  wel  eerst  vergewist   wat   de   prijs   zou   zijn,   maar   het   verloopt   allemaal   eerlijk.     We  genoten   onderweg   van   wat   we   allemaal   zagen.     De   skyline.     ’t   Is   best  indrukwekkend.    Wat  een  stad!  

La   Maison   de   la   Sirène,   het   huis   waar   we   verblijven   is   oud   maar   heeft  karakter.    We  voelden  ons  direct  thuis.    Voor  we  uitpakten,  namen  Greet  en  ik  volop  foto’s  van  zowat  elk  hoekje.    Super!  

Rond  16.30u  was  de  boel  uitgepakt.    We  namen  de   tijd.    No  rush.     Ik  ben  ondertussen  wel  erg  moe,  want  was  al  wakker  om  3u  vanmorgen  en  kon  niet  meer  slapen.  

Nog   een   kleine  wandeling   in   de   buurt   gemaakt.     In   een  Mc   donalds   iets  gaan   eten   en   een   superette   binnen   gesprongen   om   wat   eten   voor   het  ontbijt  aan  te  schaffen.  

 

 

Vrijdag,  21  september  2012  

 

Na  een  rustig  ontbijt,  besloten  we  met  de  subway  downtown  te  rijden.    Een  7-­‐dagenpas   aangeschaft   voor   29$   p/pers.     Het   uitzoeken   welke   lijn   we  moeten  nemen  en  waar   afstappen,   laat   ik   over   aan  de   anderen.     Toen  we  boven  kwamen  waren  we  serieus  onder  de  indruk  van  de  stad.    Broadway,  Manhattan!    Ach,  we  kennen  het  allemaal  wel  van  films  enz.    Maar  het  valt  allemaal  veel  beter  mee  dan  we  verwachtten.    Het  was  prachtig  weer  en  ik  dacht  dat  we  enkel   in  de  schaduw  zouden   lopen,  door  de  hoge  gebouwen.    Helemaal   niet   waar.     De   brede   boulevards   zorgen   voor   voldoende  ademruimte.     Fifth  Avenue,  Madison  Avenue   en  Madison   Square   en  noem  maar   op,   liggen   er   properkes   bij.     Het   hoofd   haast   altijd   omhoog   gericht  naar  de  vele    torenhoge  gebouwen.    St  Patricks  cathedral  staat  er  wat  tussen  gewrongen  maar  mag  er  ook  best  wezen.    Hoewel  momenteel  in  de  steigers.  

Erg  veel  gewandeld  maar  tussendoor  regelmatig  gerust.    Daar  ik  geen  kiwi’s  vind,   nemen  we   een   smoothie   van   een   kraampje.     Ik   zie   donuts   tot   3x   zo  groot   dan   degene   die   wij   kennen.     Op   Times   Square   amuseren   we   ons  kostelijk  met  een  camera  die  beelden  op  een  reuze  scherm  weergeeft.    We  zien   onszelf   op   een   groot   scherm   en   doen   lekker  wat   onnozel,   zoals   vele  andere   aanwezigen.     Natuurlijk   nemen   we   ook   daarvan   een   foto.     Het  Rockefeller   Centrum   is   spetterend.     Het   plein   omgeven   met   vlaggen,   de  grote  fontein,  die  ikzelf  niet  spectaculair  vind  maar  het  geheel  wel  een  extra  touch   geeft.     En   dan   is   er   the   Rockefeller   Building.     Prachtige   art   deco.    Plafondschilderingen  en  muren  en  zuilen  in  namaakmarmer.    Op  het  eerste  zicht  “Cool”  tot  Luc  droogjes  zegt:  da’s  simpelweg  een  soort  folie  op  houten  panelen   gekleefd.”     Hij  wijst   ons  waarop  we  moeten   letten.     Prachtige   en  treffende  conclusie  want  o,  zo  waar.    

We  aten  goed  en  lekker  en  niet  duur  in  een  eethuis  waar  je  je  eten  koopt  op  gewicht.    We  aten  uiteraard  ook  al  bananabread  en  dronken  koffie   in   een  Starbucks.  

We  gingen  gratis  naar  het  MOMA.    Gratis  op  vrijdag  tussen  16  en  20u.    Oke,  daarvoor  moesten  we  aanschuiven  in  de  rij,  maar  het  vorderde  wonderwel  vlotjes.    We  hadden  4u  nodig  om  het  zowat  te  bezichtigen.    Een  prachtige  architectuur   heeft   dit   gebouw.     Ik   bedenk  me   dat   de   architect   van  M   in  Leuven   hier   z’n   mosterd   misschien   wel   haalde.     Niet   erg,   want   een  fantastische   constructie   voor   een   museum.     Het   was   enorm   druk,   maar  zeer  de  moeite  waard.    Enorm  veel  foto’s  genomen.    Op  weg  naar  huis  nog  wat  eten  gekocht.    Tegen  dat  we  thuis  waren,  was  het  na  22.30u.    Dan  pas  

avond  gegeten.     Licht,   daar  we   toch  al   goed  hadden  gegeten  eerder  op  de  dag.    Tof,  tof,  tof!!!  

En  dan  is  er  nog  het  Grand  Station.    Wauw!!!    Gekend  van  de  films.    De  klok  in  de   grote   zaal   is   bekend,   die  moest   ik   natuurlijk   ook   vereeuwigen.     Een  heel  tof  gebouw  met  in  de  grote  gang,  leuke  handcraftshops,  enkel  bediend  door  supervriendelijke  mensen.  

 

 

 Lekker  gekke  mensen...  

 

 Rockefeller  Center...  

  The   Grand   Station   hall...

 MOMA  

Zaterdag,  22  september  2012  

 

Wat  langer  geslapen  vandaag.    Rustig  ontbijten  is  een  prachtig  begin  van  de  dag,  daar  houden  we  aan  vast.    Uiteindelijk  was  het  bijna  half  twaalf  als  we  buiten  gingen.    We  besloten  naar  Greenwich  te  trekken.    Dit  weekeinde  rijdt  de  lijn  die  wij  gebruiken  niet  tot  bij  ons,  door  werkzaamheden.  We  hadden  gisteren   de   aankondiging   wel   gehoord,   en   begrepen,   maar   waren   het  vandaag  alweer  vergeten.    Een  vriendelijk  man  wees  ons  er  op  en  heeft  ons  de  nodige  info  gegeven  om  ons  op  weg  te  helpen.  

Eens  we   in   Greenwich  waren,   trokken  we   naar  Washington   Square   Park.    Onderweg  dronken  we  nog  een  smoothie.    Kwestie  om  ons  vitaminegehalte  op   peil   te   houden.     We   genoten   van   de   bezige   maar   aangename   sfeer.    Winkels  met   leuke   etalages   en  de   typische  huisblokken  met  brandladders  aan   de   gevels.     De   gebouwen   blijven   uitnodigen   om   te   fotograferen.    We  gingen   een   muziekwinkel   binnen   waar   ik   een   leuk   gitaarakkoordenboek  kocht.    Misschien  wil  één  van  de  kleinkinderen  ooit  gitaar  leren  spelen,  dan  heb   ik   alvast   een   leuk   cadeau.     Ondertussen   blijft   het   boekje   onder   mijn  hoede.  

We  trokken  naar  het  park  waar  het  druk  was.     ’t  Is  natuurlijk  zaterdag.    Er  zijn  veel  mensen  vrij,  en  dat  met  goed  weer.    Hopen  duiven  vertoeven  in  het  park,  waarvan  één  op  de  map  van  Luc  heeft  gesch…    Nou,  Luc  had  chanse  dat   ’t   niet   op   z’n   hoofd   was.     Eekhoorntjes   huppelden   (of   wat   doen   die  diertjes)  tot  zeer  dichtbij  de  mensen.    Leuk,  zo’n  diertje  met  een  eikeltje  in  ’t  mondje.    Er  werd  muziek  gemaakt.    Jazz.    Fijn!    En  dan  waren  er  nog  2  fakirs.    Telkens   ik  mensen  wil   fotograferen,   hou   ik  wat   afstand.    Kwestie   om  niet  opdringerig   te   zijn.    Maar  Greet  was   in  gesprek  geraakt  met  één  van  de  2  jonge  mannen.    De   ene  ontwrichtte   z’n  handen  en  vingers   en   trok  het   vel  van  z’n  arm  vreselijk  abnormaal  uit.    Griezelig  gewoon.    De  andere  zat  op  een   spijkerbed.     Ze   zijn   studenten   en   willen   op   deze   manier   wat   geld  verdienen.     Ik   was   ondertussen   al   mee   in   het   gesprek   betrokken   op   een  heerlijke   manier.     Ze   nodigden   me   uit   om   op   de   spijkerbedartiest   z’n  lichaam   te   gaan   staan.   Ik   durfde   niet,   maar   bleef   met   hen   in   gesprek.    Uiteindelijk  liet  ik  me  overhalen.    Ook  verdomd  griezelig.    Niet  dat  ik  schrik  had  mezelf  pijn  te  doen.  Maar  op  een  mens  gaan  staan  is  echt  niet  m’n  ding.    Dat   doet  men   gewoon   niet.     Nou,   ik   voelde   dat   de   artiest   z’n   buikspieren  niet   spande,   wat   ik   wél   had   verwacht.     Integendeel.     Hij   ontspande   zich  volledig.     Maw,   hij   gaf   m’n   voeten   plaats   om   zich   te   nestelen   en   zo   m’n  gewicht  te  dragen.    Wel,  er  stond  direct  volk  rond  het  tafereel.    Ze  hebben  er  aan   verdiend.     In   zekere   zin   heb   ik   hun   persoonlijke   economie   extra  bevorderd…  

 

Naderhand  bezochten  we,  op  weg  naar  the  High  Line,  enkele  leuke  vintage  stores.     De   wandeling   langs   de   High   Line   is   o,   zo   de   moeite!     Een   oude  treinroute  over  een  brug  werd  op  een  prachtige  wijze  herschapen   tot  een  mooi  wandeltraject.     Vandaag   erg   druk   omdat   het  weekeinde   is.    Maar   je  krijgt   een   fantastisch   zicht   op   delen   van   de   stad   en   z’n   gebouwen.     We  bezochten   een   fleamarket.     Een   groot   package   store   gebouw   (één   van   de  vele  in  het  meatpacking  district)  dat  men  heeft  heringericht.    Er  zijn  winkels  allerhande,   gallerijtjes   en   vooral   eethuisjes   waar   we   in   een   Thaï  gelegenheid  zeer  lekker  en  toch  goedkoop  hebben  gegeten.    Wie  zei  dat  NY  duur   is?    We   raakten   daar   ook   in   gesprek  met   een   bejaard   koppel.     Zeer  interessant   en   sympathiek.     Ze   waren   vooal   blij   omdat   ook   wij   Obama-­‐gezind  zijn.    Een  leuke  ervaring,  beslist!  

Na   een   fantastische   wandeling   over   de   High   Line,   waar   ik   ook   nog   een  bruidspaartje  kon  fotograferen,  keerden  we  via  gallerijen  allerhande  weer.    Ondertussen   begon   het   te   schemeren.     We   besloten   toch   om   nog   een  wandeling   over   the   HL   in   de   andere   richting   te   maken.     Want,   wieweet  wanneer   krijgen   we   nog   ooit   die   kans...?     Verlichtingen   lichtten   op.     Een  stukje   skyline   werd   zichtbaar.     Yep!     Het   was   zeker   de   moeite.     Bekaf  trokken  we  terug  naar  ons  gezellige  huisje  om  tevreden  met  een  boterham  met  kaas  de  avond  door  te  brengen.  

 

 

 High  Line  

 

 

Zondag,  23  september  2012  

 

Het   ontbijt...?     Rustig   natuurlijk.     We   zijn   daar   zeer   goed   in.     Om   10.30u  vertrokken  we  naar  Central  Park.    Mooi  weer  vandaag.    Daar  het  zondag  is,  was  er  veel  volk  in  ’t  park.    Joggers,  fietsers,  paard  en  koets  en  wandelaars  à  volonté.    Een  zeer  bont  gezelschap.    We  zochten  en  vonden  Strawberryfields  in  het  park.    Ter  hoogte  van  SF  vind   je  naast  het  park  de  Dakota  Building  waar  John  Lennon  werd  vermoord.    Het   is  en  blijft  een  pleisterplaats  voor  toeristen   en   fans.     Fotootje   genomen   dus.     Er   stond   een   Gibson   bus  geparkeerd.    Een  bus  die  door  bands  gebruikt  wordt  om  in  rond  te  toeren.    Een   keukentje   met   keyboard.     Een   gitaarkastafel.     Sensuele   verlichting.    Zelfs  een  studio   is   er.    Alle   comfort  dat  een   rockster  nodig  heeft,   of  beter,  meer  comfort  dan  die  nodig  heeft...    

Van  daar  wandelden  we   terug  door   het   park   om  het  Whitney  museum   te  bezoeken.     Eerst   wat   verkeerd   gelopen,   maar   zo   passeerden   we   een  drukbezochte  vlooienmarkt  waar  we  toch  maar  niet  te  lang  bleven  hangen.    Toevallig   had   een   vliegtuig   een   boodschap   in   de   mooie   blauwe   lucht  geschreven.    Eén  of  andere  muzikale  boodschap.    Ik  geniet  hier  van  de  grote  variëteit  aan  die  typische  grote  trappenhuizen  en  verschillende  kleuren  en  afwerkingen.  

In  het  park  zaten  heel  wat  performers.    Harp,  djembe,  drum,  gitaar  en  zang,  tot   zelfs  opera.     ’t  Was  er   allemaal.    The   lake  met   roeibootjes,   een   fontein  met   dichtbij   the   boathouse   waar   je   kan   eten,   maar   zelf   vond   ik   dit   niet  bepaald  attractief.    

 

 Strawberryfields  

 

Het   Whitney   museum   was   echter   zeer   de   moeite.     We   bezochten   een  tentoonstelling  van  Yayoi  Kusama,  zeer  de  moeite  waard.    We  aten  lunch  in  een   gelegenheid   naast   het   museum   en   genoten   van   de   verdiende   rust  tijdens  het  lekkere  eten.  

Rond  18u  trokken  we  naar  China  Town,  waar  ook  Little  Italy  (ocharme  een  drietal   straten)   ligt.     Het   was   daar   veel   te   druk   naar   mijn   zin,   maar   we  hebben   het   gezien.     Je   ziet   er   massa’s   winkels   met   gedroogde   vis   en  groenten.    Hopen  kruiden  en  eetwaren.    Een  gewriemel  van  vele  Chinezen  maar  ook  andere  nationaliteiten.     In  Little   Italy  was  een   jaarlijkse  braderij  gaande  in  de  straten.    Het  was  zowat  over  de  koppen  lopen.    We  durfden  het  toch   niet   aan   om   eten   te   kopen   aan   de   kraampjes.     We   dronken   in  Chinatown  nog  wel  een  koffie  en  ik  at  bananabread,  want  moest  zo  nodig  op  krachten  komen,  in  een  Starbucks.    Die  was  op  z’n  Chinees  ingericht.    Best  grappig.     Daarna   nog   een   lange   wandeling   naar   het   juiste   metrostation.    Lang,  vooral  omdat  we  eerst  in  de  verkeerde  richting  liepen.    Nog  maar  eens  oriëntatie  kwijt...  

Eens  thuis,  aten  we  nog  een  lichte  maaltijd  en  rustten  wij,  oudjes,  uit.  

 

     

     

Maandag,  24  september  2012  

 

Om  10.30u  vertrokken  we  naar  de  Brooklyn  Bridge.    Het  panorama   is  het  mooiste   als   je   de   brug   oversteekt,   richting  Manhattan.     Zo   lazen  we.     Die  logica  kunnen  we  beamen.    Adembenemend  is  de  alombekende  SkyLine.    De  grote  zware  kabels  waaraan  de  brug  hangt,  zorgen  voor  een  prachtig  effect.    Eens   je   over   de   Hudson   River   stapt,   heb   je   ook   een   mooi   zicht   op   de  Manhattan   Bridge.     Het   is   erg   druk   met   voetgangers   en   fietsers.    Gemotoriseerd   verkeer   rijdt   een   niveau   lager.     M’n   Leica   heeft   vandaag  serieus   moeten   presteren.     Eens   in   Manhattan   wandelden   we   voorbij   de  grote   witte   Cityhall.     Hier   wordt   heel   wat   aluminium   gebruikt   om   de  gebouwen  te  ommantelen.    De  zon  speelt  en  weerkaatst  in  de  enorme  hoge  wanden.    Op  z’n  minst  is  dat  zeer  speciaal.  

We  wandelden  wat  rond  downtown.    Om  14u  brachten  we  een  bezoek  aan  Ground  Zero.    Het  was  zeer  aangrijpend.    Het  voortdurend  ruisen  van  het  lopende  water  van  het  monument  geeft  een  aangename  gewaarwording.    Er  is   het   continuë,   dat   in   tegenstelling   tot   de  met   geweld   afgebroken   levens  staat.    Ik  wandel  rond  de  monumenten,  de  namen  lezend  die  in  een  richel  in  aluminium  zijn  geëtst.    Bij  zwangere  overleden  vrouwen  staat  erbij  vermeld  ‘onborn  baby’.    Zeer  pakkend.    De  bewuste   ‘survivor  tree’  staat  ook  op  het  terrein.    Rozen  op  de  grond.    Iedereen  –en  er  liep  echt  veel  volk  rond-­‐  was  ingetogen  en  er  stil  van,  wat  de  sfeer  versterkt.    Naderhand  gingen  we  even  de  memorial  shop  binnen,  waar  gesmolten  stukken  staal  liggen.    Er  worden  getuigenissen   van   familieleden   en   overledenen   afgespeeld.     Het   was   echt  een  emotioneel  moment.