Scheutnieuws januari-februari 2017 1

Missiehuis van ScheutNinoofsesteenweg 548 • 1070 Brussel • tel. 02 526 14 00 Administratie en Redactie : cicm.bnl@scheut.be • www.scheut.be

Tweemaandelijks – 47ste jaargang Nr. 1 – JANUARI-FEBRUARI 2017 – Afgiftekantoor Brussel X - P006670

Scheutnieuws

Missionaris zijn vandaag

Jan Reynebeau (°Sint-Amandsberg 1949) was werkzaam in Congo, Ka- meroen en Rome en in onze Provincie. In 2015 werd hij Provinciaal van de Belgisch-Nederlandse Provincie.

Er verandert veel tegenwoordig En het gaat allemaal zo vlug. We waren ooit

met 2000 Scheutisten. Nu nog met 830, verspreid over 22 landen. Daarvan vormt Scheut in Europa een derde met 250 mensen. Hun gemiddelde leeftijd ligt dicht bij de 80. Gepensioneerd, en op weg naar de hemel. Zo hopen we tenminste. Jongeren melden zich niet meer aan. Behalve in de zuiderse landen. Maar niet meer zo talrijk als vroeger. Het tijdperk van het rijke roomse leven en van de klassieke missionering is voorbij. Een teken van de tijd.

Ons heldendom is voorbij. Er zijn andere helden in de plaats gekomen. Ze lopen, rennen, springen, voetballen, zingen, dansen, praten en lachen harder en meer. Ze komen en gaan. Camera’s, spotlichten en applausmeters zorgen voor bekendheid en onsterfelijkheid. Ze tekenen de tijd.

We zijn ooit vertrokken naar verre landen, naar de armen. We gingen en bleven lang. Want

duurzaamheid heeft tijd nodig. Nu heeft men niet zoveel tijd meer. En er zijn geen grenzen meer. Behalve voor vluchtelingen. De armen, ver van hier, worden geholpen door artsen zonder grenzen, maar ook door apothekers, loodgieters, pompiers, kleuterleidsters, en bakkers, allemaal ‘zonder gren- zen’. Anderen zijn het – ‘zonder vakantie’. Er zijn ‘mama’s voor mama’s’, en ‘kids voor kids’. Er is ‘Kom op tegen Kanker’, ‘Music for Life’, en ‘Rode Neuzen’ dag. Heel veel solidariteit, dat wel. Het missiebusje is uit het gezicht verdwenen en staat op de zolder. Het kroezelkopje knikt niet meer. Een teken van de tijd.

Missie bestaat nog. Bedrijven en vzw’s gebruiken nu dat woord - missie en visie - bij het professioneel opstarten van hun zaak, duidelijk vooropgesteld om resultaatgericht te werken en de groeicijfers te verhogen. Ook een teken van de tijd.

Mensen met een missieWe waren missionarissen, mensen met een

missie. Velen onder ons zijn nu oud. Vandaag is de gemeenschap waarin we leven onze missie. De arme van weleer is voortaan een medebroeder op de kamer naast mij. Hij verdient mijn aandacht, zorg en geduld. Maar daarbuiten zijn er nog anderen. Ze zijn iets jonger. Onder hen zijn er 10 aalmoe-zenier in een ziekenhuis of rusthuis, 10 anderen zijn werkzaam in de socio-caritatieve sector, en 17 zijn pastores in evenveel parochies, verspreid

PB- PP B-BELGIE(N) - BELGIQUE

00000B-00012

over 11 bisdommen, van Parijs tot Antwerpen. Ze zijn Vlaming, Waal, Nederlander en Congolees. De drie jongsten, allen dertigers, komen uit Kameroen, Brazilië en Indonesië. Andere jongeren volgen wellicht later. Ze zijn op missie in een rijk én geseculariseerd land. Bovendien multicul-tureel gekleurd door immigratie. Een land waar ‘armoede het verhaal is van één op zeven’. Wat is hun missie dan in zo’n land? Een land waar de herder zich pastoraal uitslooft voor dat ene trouwe schaap in de schaapstal, terwijl de 99 andere schapen het gaan zoeken in het aanbod van islam, new age, boeddhisme, mindfulness, yoga en zen. Wat betekent het missionaris zijn bij rijke mensen die arm zijn geworden aan zingeving en waarden-beleving? En wat betekent missie in een sfeer waarin economische groei, resultaat, consumptie, mateloos genieten en tijdsgebrek het virus geluid-loos aanwakkert van stress, burn-out en depressie? Want aan missie doen is een antwoord geven op de tekenen van de tijd. Het zal trouwens één van de themata zijn die het Algemeen Kapittel van Scheut in juni 2017 wil uitdiepen.

Missie is aanwezig zijn. Maar waar?Vandaag betekent missie meer “aanwezig zijn”

dan “doen”. Maar waar moeten we vandaag aanwezig zijn? Waar moeten we Gods gelaat zichtbaar maken? De ene trouwe gelovige kerkganger verdient het aangemoedigd te worden. Maar de 99 andere schapen verwijzen ons duidelijker naar de tekenen van de tijd. Jezus vroeg ons die tekenen te inter-preteren en ernaar te handelen. Paus Franciscus zei het radicaler: “We moeten wegtrekken uit onze comfortzone en op (be)zoek gaan naar mensen, tot aan de rand van de maatschappij”. Niet om hen opnieuw tot de ware schaapstal, de onze, te brengen, maar om hen samen te brengen, en zo te bouwen aan een betere wereld. Die betere wereld noemde Jezus het ‘koninkrijk van God’, een wereld zoals God het heeft bedoeld. “In Gods koninkrijk is er plaats voor velen”: voor gelovigen en anders-gelovigen, voor kerkgezinden en niet-kerkgangers, voor zingevers en zinzoekers, voor armen en rijken, voor helden en sukkelaars, voor wie uit de boot vallen evengoed als voor wie kan zwemmen. Het vereist wel wat moed en geduld, openheid en creativiteit, maar ook een loskomen van een te dominant clericalisme. Noem het maar bekering.

Iets nieuws?Misschien groeien er na verloop van tijd nieuwe

vormen van gemeenschap waar verbondenheid, solidariteit en zorgzame aandacht voor elkaar een aanzet zijn voor nieuwe zingeving. Het zal wellicht wat haaks staan op de stroming van een overdreven ik-gerichtheid en consumptie, maximale econo-mische groei en snel winstbejag. Maar er is geen andere keuze. Het is onze missie vandaag.

Jan Reynebeau, cicm

Fabio Texeira – Thomas Henrikus – Ghislain Toussé

3Scheutnieuws januari-februari 2017

Eerste landeigen priester in Mongolië

Deze titel kan wenkbrau- wen doen fronsen. Hebben de Scheutisten bijvoorbeeld, in Mongolië nooit inlandse priesters opgeleid? Jawel, maar dat was in Binnen-Mongolië, een gebied in het noorden van China. Wat wij hier be-

doelen is Buiten-Mongolië, een ander land ten noorden van China, dat in 1912 onafhankelijk werd van Rusland, maar lang onder Russische invloed gebleven is. Na de val van de Berlijnse Muur smolt die invloed weg met de lentezon.

Mongolië knoopte betrekkingen aan met o.a. de Heilige Stoel. Zo kwam het dat in 1992 de eerste katholieke missionarissen werden toegelaten. Het waren drie Scheutisten: Wenceslao (Wens) Padilla en Gilbert Sales, twee Filipino’s die verbonden waren aan respectievelijk Taiwan en Hong Kong, en één Belg, Robert Goessens, die zijn kandidatuur had gesteld vanuit Japan. Zij werden spoedig gevolgd door een rijke waaier aan religieuzen en priesters. De zusters van De Jacht begonnen er in 1995.

Na tien jaar, in 2002, werd de Apostolische Prefectuur van Ulaan-baatar opgericht en confrater Wens werd aangesteld als eerste Apostolische Prefect in dit land. In een nationale telling van 2010, telde men iets meer dan 40.000 christenen (protestanten en katholieken), wat zoveel was als 2,1% van de totale bevolking. Veertig procent van de bevolking noemde zich “zonder religie”. De anderen zijn Boeddhistisch-Shamanistisch.

Monseigneur Wens Padilla mocht op 28 augustus van vorig jaar de eerste

landeigen priester wijden, Joseph Enhk, op een moment dat de Mongoolse katholieke kerk iets over de duizend leden rijk is, en zes parochies telt. Hij werd bijgestaan door de Apostolische Nuntius in Zuid-Korea en Mongolië, Mgr. Osvaldo Padilla, en Mgr. Lazarus You, bisschop van Daejeon in Zuid-Korea, waar de wijdeling studeerde en zijn opleiding kreeg.

Joseph Enhk groeide op in de hoofdstad Ulaan-baatar en wilde na zijn middelbare studies, als eerste Mongool, gaan studeren aan het groot-seminarie. Maar iedereen, inclusief de bisschop, raadde hem aan eerst naar een universiteit te gaan. Hij behaalde het diploma van biochemie aan de Mongolian International University, die gerund wordt door Zuid-Koreaanse protestanten.

Achteraf gaf priester Joseph toe dat de raad van zijn ouderen wijs was geweest: “Door mijn weten-schappelijke studie ben ik beter het mysterie van Gods schepping gaan begrijpen”. Op 25-jarige leeftijd ging hij naar het grootseminarie van Daejeong in Zuid-Korea, waar hij tot diaken werd

gewijd op 11 december 2014 en pastorale training kreeg. In januari van verleden jaar keerde hij

terug naar zijn geboorteland, en voltooide er zijn opleiding in enkele parochies.

Onze confrater Prosper Mbumba, die zeven jaar geleden vanuit Congo naar Mongolië ging, en daar nu werkzaam is in de stad Erdenet, verwoordde het zo: “De wijding van een landeigen priester zal bij de Mongoolse katholieke bevolking het enthou-siasme aanwakkeren, en het gevoel erbij te horen, op zoek en op weg naar een kerk die lange tijd als een vreemd lichaam werd ervaren.”

Werner Lesage, cicm

Een kleine bijdrage voor Scheutnieuws is een duwtje in de rug

Dit is het eerste nummer van de 47ste jaargang van Scheutnieuws. Al die jaren was het de bedoeling om met familieleden van confraters, vrienden en kennissen van

confraters en alle sympathisanten van het werk van Scheut contact te houden en hen te informeren. Zo krijgen 8.000 abonnees 6 maal per jaar een verzorgd tijdschrift in handen met nieuws van Scheut

in de wereld en het leven en bekommernissen van individuele confraters. Na meer dan 150 jaar wil Scheut trouw blijven aan zijn opdracht om van de blijde boodschap

te getuigen bij mensen in heel verschillende culturen.

Een vrijwillige bijdrage voor Scheutnieuws zal voor ons dan ook een teken van waardering en steun zijn.

Daarvoor kunt u storten op rekening van “Missiehuis van Scheut”IBAN: BE34 4392 1002 4190 – BIC: KREDBEBB

Met vermelding “voor Scheutnieuws”

Waarvoor hartelijk dank.

De kathedraal van Ulaanbaatar

5Scheutnieuws januari-februari 2017

De missie van Scheut in Frankrijk

Pierre Devogele (°Ander-lecht 1931) was werkzaam in Congo en was ook Provin- ciaal in de vroegere Zuid- Belgische Provincie van België.

In 1988 kwam de Vicaris-generaal van het bisdom Pontoise in Frankrijk, ver-

gezeld door een bisschoppelijk Vicaris, naar het provinciaal huis van de toenmalige Zuid-Belgische provincie in de Berckmansstraat in Brussel. Zij waren gestuurd door hun bisschop Thierry Jordan die een communauteit van missionarissen vroeg voor zijn nieuw opgericht bisdom... Het was op het advies van zijn werkgezel in Rome, onze confrater Kardinaal Jan Schotte, dat hij zich tot de Scheu-tisten richtte.

Zo begon de Missie van Scheut in FrankrijkEerst in Goussainville (1989) en later in Garges-

lès-Gonesse (1997), werd onze missie in Frankrijk tot op heden gedragen door 15 confraters: 10 “ouderen” (Europeanen) en 5 “jongeren” (drie Congolezen en twee Indonesiërs). Maar ten gevolge van ziekte, overlijdens, het terugroepen van de jongeren door hun thuisprovincie, het gebrek aan vers bloed zijn de communauteiten verdwenen.

Toen ik Frankrijk verliet, op 2 mei 2016, waren we nog slechts met drie oudere confraters in drie verschillende parochies. Ik verbleef in Garges van 1999 tot 2014: aanvankelijk met een Congolese confrater, daarna met onze beide Indonesische confraters. In 2014 benoemde de nieuwe bisschop mij in Sarcelles als “meewerkend priester“ – een term die gebruikt wordt voor gepensioneerde

priesters, die echter nog steeds actief zijn in een pastoraal team op een parochie.

Sarcelles is een stad in het grote noordelijke randgebied van Parijs. De stad telt ongeveer 60.000 inwoners van meer dan 90 verschillende nationa- liteiten die meestal be- horen tot één van de drie monotheïstische gods- diensten. Men treft in Sar- celles de grootste Joodse gemeenschap aan van Fran- krijk. De uiterst talrijke moslims zijn afkomstig uit Noord-Afrika, het Midden- Oosten of zwart Afrika. De christenen zijn over- Parochiekerk Johannes XXIII in Sarcelles

wegend katholiek, maar ook evangelisch, protes-tants en orthodox. De Chaldeeuws-katholieke ge- meenschap viert de Mis en de sacramenten in de Aramese ritus; zij wordt geleid door een celibataire priester van Turkse afkomst en een andere gehuwde priester. Er zijn ongeveer 2.000 Chaldeeërs (Turken en Irakezen) in Sarcelles, maar hun aantal blijft aangroeien wegens de oorlog en de vervolgingen in het Midden-Oosten. De drie Iraakse zusters die in de parochie werkten werden door de bisschop van Mosoel teruggeroepen, om de exodus van de christenen uit Irak tegen te gaan.

Onze zondagsvieringen brengen ongeveer 1.800 gelovigen samen voor de vijf missen die in de twee kerken in de stad (H. Johannes XXIII en Sint-Petrus en Paulus) opgedragen worden. Men moet er de 600 Chaldeeërs aan toevoegen die vieren in hun Sint-Thomaskerk. Onze kerkgangers zijn vooral Antillianen (Guadeloupe, Martinique, Guyana...), Tamils (India en Sri Lanka) en Afrikanen uit de vroegere Franssprekende kolonies. De autochtone Fransen (de “Galliërs”) zijn te tellen op één hand: de meesten noemen zich “niet pratikerende gelovigen”… Dat laat ons toe te zeggen dat onze kerken “zwart zien van het volk”!

Op leeftijd maar goed bezigWe waren met vier priesters voor de parochie.

Ik woonde met de pastoor (een Colombi-aanse Lazarist) in een appartement op de zesde verdieping, dichtbij de kerk in een woonwijk. In de pastorij van Sarcelles-Village woont de medepastoor (Fransman van Egyptische afkomst) en een priester van Haïtiaanse afkomst die in Parijs studeert. In de woonwijk is er ook een commu-nauteit gevestigd van drie Indiase zusters die actief zijn in de parochiepastoraal.

Als meewerkend priester droeg ik geen enkele verantwoordelijkheid meer, maar de diensten waren talrijk en gevarieerd. Eerst waren er de bijna dagelijkse en vooral zondagse preken. Dan het onthaal van rouwende families en de uitvaart-vieringen op vrijdag, of de voorbereiding van de ouders die een kindje ten doop brachten. Elke week had ik in de namiddag de mis in een van de rusthuizen in Sarcelles; elke maandag om 14 uur een bijeenkomst van de club van de derde leeftijd; op dinsdag en vrijdag van 16u30 tot 18u30: hulp bij het huiswerk voor de leerlingen uit het basis-onderwijs; maandelijks op zondag een bijeen-komst met volwassenen met een handicap, voor catechese, eucharistie en een feestelijke maaltijd.

Wij hadden thuis geen personeel in dienst, maar vrijwilligers kwamen regelmatig het appar-tement schoonmaken of brachten ons kant-en-klare maaltijden; dat neemt niet weg dat we ondanks alles toch enige tijd moesten besteden aan huistaken. Geen tijd om je te vervelen! Ik hield erg veel van deze kleur-rijke, vrolijke en levendige gemeenschap, waartussen ik bijna 17 jaar heb geleefd, eerst in Garges en later in Sarcelles. Wat een contrast met onze parochies in België, maar vooral: “de grond verwacht dat men er het zaad van het Evangelie zaait …”!

Pierre Devogele, cicm

7

Alweer een nieuw jaarValt het mee of wordt het zwaar?

Een vrolijk en gelukkig jaarZonder zorgen weliswaarDat wensen we elkaar

Het wordt een nieuw beginWe vliegen er weer eens in

Met nieuwe moedMet geluk en voorspoed

Gezond en vrolijkZien we 2017 tegemoet!

Scheutnieuws januari-februari 2017

De Missionarissen van Scheut en de redactieraad van Scheutnieuws

wensen jullie en allen die jullie dierbaar zijn een goed en gezegend jaar 2017.

NieuwjaarWaar nog wat vrede vinden?

Niet op de slagvelden van de wereldof bij de verlamde Veiligheidsraad;niet achter politieke manipulaties,

zompig mediageweld,of in pretparken van reclame en cruises.

Vrede pluk je nietlangs glijbanen van banken en beurzen,

in gladde shoppingsparadijzen,op vluchtheuvels van verslaving;niet in het drijfzand van goeroes,

eigen groot gelijk, selfies of getweet.

Vrede bloeit in de schaduw van kleine goedheiddie zich niet laat polariseren;

altijd gedijt zij voorbij fanatisme, extremisme,voorbij uitsluiting door ras, religie, ideologie;

de kleine goedheid, warme menselijkheid,doet mensen hoopvol overleven

voorbij angst en muren, ook bij geweld en oorlog,hunkerend naar gerechtigheid en verzoening.

Kwetsbare, kleine goedheid,respect en dienstbare nabijheid,

groeit onstuitbaar als gras,in het bloedspoor van de geschiedenis,

tussen de pijnen, de puinenvan het oude en nieuwe jaar.

Wilfried Gepts, cicm

Redactie : Romain Clement, Werner Lesage, Erik Maes, Jef Matton, Marcel Peeters, Frans Van Oudenhove, Nand VerhoevenVerantwoordelijke uitgever : Erik Maes, Missiehuis van Scheut, Ninoofsesteenweg 548, 1070 Brussel

Bankrekening : Missiehuis van Scheut - Brussel, IBAN-code : BE34 4392 1002 4190, BIC-code : KREDBEBB, met de vermelding : “voor Scheutnieuws”Drukkerij-Uitgeverij Jan Verhoeven nv - Sint-Pieters-Leeuw

Onze overledenenOnze overledenen

Marc De RoyGeboren te Diest op 10 december 1941.

Eerste geloften op 8 september 1960.Priester gewijd op 1 augustus 1965.

Missionaris in Congo van 1966 tot 1997en daarna in België.

Overleden te Luik op 3 december 2016.

Herman GoossensGeboren te Turnhout op 3 augustus 1934.Eerste geloften op 8 september 1954.Priester gewijd op 2 augustus 1959. Missionaris in Congo van 1960 tot 1996en daarna in België.Overleden te Torhout op 15 december 2016.

Overleden familieleden van confratersDeinze, 06.11.16: Dhr Antoon Van Cauwenberghe, schoonbroer van Willy Van Nieuwenhove (Kortrijk).Brugge, 13.11.16: Mvr. Anna Margot, zus van Victor († 2003) en Antoon (Japan).Sint-Pieters-Leeuw, 14.11.16: Mvr. Margaretha Van Meulder, zus van Isidoor († 2016).Zele, 15.11.16: Dhr Camiel Ernalsteen, broer van Gustaaf († 1990).Moeskroen, 23.11.16: E.H. Jean-Pierre Decraene, broer van Michel († 1994).Kortrijk, 24.11.16: Mvr. Esther Lambrecht, zus van Raf († 1996).

Komen en gaan (lijst afgesloten op 31 december 2016)

Vertrokken terug naar hun missie :Bogaert André (Japan) - Bouckaert Geert (Filipijnen) - Decock André (Brazilië) - Rommel Carlos (Congo) - Staes Paul (Singapore) - Tanghe Antoon (Congo).