Naam: Christens Leen Klas: 2ilko IAJ Leidster: Juf Paulette Datum: 07.11.2003 Onderwerp: Vertellen van een verhaal: Valentino de kikker Leeftijd: 4jaar Thema: prinsen en prinsessen Beginsituatie: De kleuters zijn bezig met het thema prinsen en prinsessen. Ze krijgen regelmatig een verhaal vertelt uit een prentenboek. Doelstellingen: De kleuters krijgen de kans om:

- zich in te leven in de Valentino die denkt dat hij een echte prins is en zo zijn vriendjes verliest.

- na het verhaal over eigen ervaringen over vriendschap te kunnen vertellen - te ontdekken dat sommige mensen zich meer voordoen dan ze eigenlijk wel zijn. - Het begrip verwend zijn te leren kennen.

Materiaal:

- boek: Valentino de kikker

Organisatie: De kleuters zitten in een hoefijzer in de onthaal hoek. Bronnen: DE BEER Hans, Valentino de kikker, De vier windstreken 1990

Methodische behandeling: 1. Inleiding: Ik ga jullie vandaag een verhaaltje vertelen over een kikker. Die dacht dat hij een echte prins was, maar we zullen eens kijken of dat echt wel zo is. Pagina Tekst Activatie Pagina 1 en 2 Pagina 3 en 4 Pagina 5 en 6

Aan de lage kant van de sloot woonde Valentino de kikker. Valentino had geen broertjes of zusjes. Daarom waren zijn ouders extra zuinig op hem. Ze verwenden hem zelfs een beetje. Zijn vader gaf hem een trapautootje en zijn moeder noemde hem “mijn kleine prins”. En Valentino geloofde zijn moeder. Tegen zijn vriendjes zei hij met zijn hoog kwaakstemmetje: ‘ik ben geen kikker. Ik zie er alleen maar zo uit. Eigenlijk ben ik een prins, echt waar.” “Praatjesmaker riepen ze. ‘toch ben ik een prins,” kwaakte Valentino. En boos reed hij in zijn rode sportauto naar huis. Die avond zei Valentino: “Gek hé mam, dat ik een prins ben en jij en pappa gewoon kikkers zijn.” Zijn moeder schudde lachend haar hoofd. “Jij bent ook een kikker, mijn jongen,” zei ze. Maar Valentino deed alsof hij haar niet hoorde en zei: “In het kasteel hoog in de bergen wacht de prinses op mij.” Zijn moeder keek bezorgd, maar zijn vader werd boos. “Hou daar mee op, jongen. Er woont geen prinses in de bergen.” Toch ben ik een prins, dacht Valentino. Hij stond op van tafel. En op zijn kamer droomde hij van zijn prinses. Valentino werd steeds eenzamer. Zijn vriendjes wilden niet meer met hem spelen. Als hij naar hen toe ging, riepen ze spottend: “Ga toch weg, prins.” Ze gooiden zijn sportauto vol modder. Valentino voelde zich verdrietig. Ze zijn jaloers omdat ik een prins ben, dacht hij. En terwijl hij zijn besmeurde auto bekeek, mompelde hij: “Ik kom eraan prinses.” Hij waste zijn sportautootje tot het glom als een spiegel en vertrok van huis, op zoek

Zou hij echt een prins zijn? Waarom zouden ze boos zijn. Zou hij de prinses vinden?

Pagina 7 en 8 Pagina 9 en 10 Pagina 11 en 12

naar de prinses in het kasteel hoog in de bergen. Valentino was nog maar net onderweg, toen hij keihard moest remmen voor een vogeltje dat de weg overstak. Hij sprak het kleine dier streng toe. “Je moet uitkijken met oversteken.” Geschrokken begon het vogeltje te huilen. Valentino kreeg medelijden. “Huil nou maar niet,” zei hij. “Wie ben je en waar moet je naartoe?” “Ik weet het niet,” huilde het vogeltje. “Iedereen is weg. Ik ben helemaal alleen. Mag ik bij jou blijven? Alsjeblieft?” “Eigenlijk heb ik andere plannen,” zei Valentino gewichtig. “Ik ben namelijk op weg naar de prinses in het kasteel hoog in de bergen. Maar als je zover mee wilt … “ “Ja,” juichte het vogeltje. “Goed.” Valentino knikte. “Dan heet je van nu af aan Lakei. Zeg dat eens na.” “lakei,” piepte het vogeltje. “goed zo,” zei Valentino. Hij opende het portier van zijn auto. “Welkom. Mijn naam is prins Valentino.” Ze waren al tien dagen op reis. Van het kasteel was nog niets te zien. Maar Valentino vond het niet erg. Het was gezellig met Lakei. Ze smulden van de hapjes die Valentino had meegenomen. Ze dronken de fles limonade leeg. Ze zongen liedjes onder het rijden en aan het eind van iedere dag vielen ze doodmoe tegen elkaar aan in slaap. Lakei groeide flink. Ze was al lang geen klein vogeltje meer. Iedere avond, voor het slapen gaan, vertelde Valentino over de gevaren van het leven. 'We hebben veel vijanden,' zei hij, vijanden die ons willen opeten.' En hij waarschuwde Lakei voor de slang en de egel, voor de

Welke vijanden heeft een kikker?

Pagina 13 en 14 Pagina 15 en 16

ooievaar en de rat. Op een avond schrok Valentino wakker van een vreemd geluid. Hij stootte Lakei aan. 'Dat is nou een egel,' fluisterde Valentino. 'Kom, snel!' Ze holden weg. Op veilige afstand wachtten ze tot de egel klaar was met snuffelen. Lakei veranderde. Ze kreeg een lange nek en haar snavel werd scherp en puntig. Van een afstandje bekeek Valentino zijn vriendin. En plotseling werd hij doodsbang. Zijn ogen draaiden angstig rond. Zijn hart bonkte in zijn keel. Zo snel hij kon verstopte Valentino zich achter zijn sportauto. 'Ga weg!" schreeuwde hij. Ik ben bang voor je. Lakei begreep er niets van. Maar ik ben toch je vriendin?' zei ze verbaasd. Waarom doe je nou zo gek?' Er drupten dikke tranen uit haar ogen. Valentino kalmeerde een beetje, toen hij zijn vriendin zag huilen. Maar toen hij in bed lag, zo vlakbij Lakei, voelde hij zich weer bang worden. Voor de zekerheid knoopte hij, toen Lakei sliep, een lint om haar snavel. Op een warme dag gaf Valentino Lakei zwemles. Opeens landde aan de waterkant een ooievaar. Lakei en Valentino verstopten zich tussen het riet. 'Dat is nou het grootste gevaar van het leven,' fluisterde Valentino. Verbaasd keek Lakei van haar eigen spiegelbeeld naar de ooievaar. "Maar Valentino,' klepperde ze zachtjes. "dan ben ik ook een ooievaar!' Valentino schudde zijn kop. je lijkt op een ooievaar, maar je bent Lakei. Het is net zoals bij mij: ik lijk op een kikker, maar ik ben een prins. Zo simpel is het.' Lakei haalde opgelucht adem. Ze keek de wegvliegende vogel na. Gelukkig leek ze alleen maar op een ooievaar.

Wat voor een vogel zou Lakei worden? Waarom heeft hij angst voor Lakei? Zou ze niet echt een ooievaar zijn?

Pagina 17 en 18 Pagina 19 en 20

Eindelijk kwamen ze bij een kasteel aan. Het zag er oud en vervallen uit. `Hier moet het zijn,'zei Valentino. 'Hier moeten we afscheid nemen. Ze keken elkaar verdrietig aan. `Tot ziens lieve Lakei,' zei Valentino. Ik moet gaan, de prinses wacht.' Lakei knikte. `Ik ben nu groot genoeg om alleen verder te gaan," zei ze dapper. Bedankt, lieve Valentino.' Voorzichtig kuste ze haar vriend vaarwel. Valentino haalde het lint van haar snavel af. Toen zei Lakei: 'Ik draag je wel over de muur heen. Spring maar op mijn rug.' Even later cirkelde ze boven het kasteel, met Valentino op haar rug. In het midden van de binnenplaats was een vijver. Ik spring wel,' riep Valentino en met een sierlijke duik liet hij zich naar beneden vallen. 'Tot ziens, Lakei. `Tot ziens, Valentino!' Valentino was middenin de vijver geplonsd. Toen hij weer boven water kwam, keken tientallen kikkers hem aan. Ze droegen allemaal een kroontje, het ene nog mooier dan het andere. Wat kom jij doen, kleintje?' vroeg een grote, dikke kikker. `Ik ... ik ben een p ... prins,' stotterde Valentino. Een bulderend gelach steeg op. "Jij een prins? Je draagt niet eens een kroon. je bent gewoon een kikker, kikker! En in ieder geval moet je achter aansluiten, jochie. je bent nummer 421. Hahaha!' Valentino voelde zich klein en ongelukkig tussen al die kikkerprinsen. Hij verlangde terug naar zijn eigen sloot, Zijn eigen huis, zijn eigen kamer. `Ik wil geen prins meer zijn,' zei hij. `Ik wil naar huis.' De grote, dikke kikker kreeg medelijden met hem. 'je kunt maar beter gaan,'zei hij. 'Het is hier alleen maar haat en nijd. Ik help je wel.' De kikkerprins bracht Valentino langs een geheime onderaardse gang terug bij zijn autootje. Valentino kroop achter het stuur.

Waarom wil hij geen prins meer zijn?

Pagina 21 en 22 Pagina 23 en 24

Ik wil nooit meer een prins zijn,' zei hij tot zichzelf, 'nooit meer.' Toen begon hij aan de lange weg naar huis. Hij had nog niet ver gereden, toen hij schrok van een vreemd geratel. Het geratel kwam uit zijn auto. `0 nee,' zuchtte Valentino, maar het was o ja. De ketting van zijn trapauto was gebroken. Valentino stapte uit. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Hij ging moedeloos aan de kant van de weg zitten. Plotseling hoorde hij een bekende stem. Het was de stem van Lakei blij verrast keek Valentino zijn vriendin aan. Ik wist dat er iets aan de hand moest zijn,' klepperde Lakei. 'Al dat lachen en schreeuwen.' Valentino knikte. Ik hoorde er niet,' zei hij. Ik ben geen prins. Ik ben een kikker…' Ik weet het,' zei Lakei. "Jij bent een kikker en ik ben een ooievaar. Maar we blijven vrienden, afgesproken?' `Afgesproken!' kwaakte Valentino blij. Toen sleepte Lakei het autootje de hele weg tot Valentino's huis. Vlakbij het huis van Valentino namen ze voor de tweede keer afscheid van elkaar. `Tot ziens, lieve kikker,' zei Lakei. `Tot ziens. lieve ooievaar,' zei Valentino. En terwijl Lakei wegvloog, duwde hij zijn auto het laatste stukje tot voor de deur. Die vloog open en zijn moeder kwam naar buiten hollen. 'Welkom thuis, mijn kleine prins,' zei ze. Maar Valentino schudde zijn hoofd. Ik ben geen prins meer,' zei hij. Ik ben gewoon een kikker net als iedereen.' Zijn vader knikte tevreden. Valentino voelde zich gelukkig. Zijn vriendjes wilden zijn vrienden weer zijn. En ieder voorjaar cirkelde een grote witte ooievaar boven de sloot om haar beste vriend goedendag te zeggen.

2. Slot: De leidster bespreekt samen met de kleuters het boekje nog eens.