Life After You

“Er is altijd wel iets over om lief te hebben”

“Honderd Jaar Eenzaamheid”, Gabriel García Márquez

Fearless_Confidence Life After You

Proloog

'Vergeet vooral niet om naar Rebecca te bellen, schat.' Rachel grabbelde de

autosleutels uit de schaal. 'En zeg dat ze zo snel mogelijk vliegtuigtickets

bestelt. Hoe eerder ze hier is, hoe beter.' Ze hees haar bomvolle tas wat

hoger op haar schouder.

'Zal ik doen,' antwoordde ik glimlachend. Ze was zo'n ongeduldig, lief

knap meisje. Helemaal perfect. Lang zwart haar, grote bruine ogen en een

lieve lach. Niet te geloven dat ze binnen een maand de mijne zou worden.

'Tot straks, schat. Hou van je.' Een lichte kus op mijn lippen en ze was

weg.

'Ik ook van jou. Rij voorzichtig!' riep ik haar achterna voordat de deur

achter haar in het slot viel.

Ik nam een kop koffie, en zocht het nummer op van Rebecca, Rachels

zus.

De bruiloft was binnen een maand en Rachel amuseerde zich te pletter

met bloemen kiezen, de gastenlijst opstellen en nog meer van die dingen.

Gisteren waren we voor de ringen gaan kijken. Vroeger zou ik hebben

gegruwd bij het idee om urenlang dezelfde ringen te vergelijken met

elkaar, maar Rachel had het leuk gevonden. En ik was gelukkig als zij

gelukkig was.

Nadat Rebecca me had verzekerd dat de vliegtuigtickets besteld waren,

begon ik de vaatwasser te vullen en een beetje de keuken op te ruimen,

zodat Rachel het niet hoefde te doen als ze thuiskwam van werk. Daarna

had ik nog alle tijd van de wereld om naar het baseball te kijken.

De bel ging toen de Red Sox met vier punten voor stonden. Een snelle

blik op de klok vertelde me dat het kwart over elf was. Waarschijnlijk had

Rachel een of ander papier vergeten. Ik zette de TV stiller en opende de

deur.

Charlie stond in de deuropening, de sheriff. Verbaasd vroeg ik me af wat

hij hier deed. Hij was de beste vriend van Billy. Misschien wou Rachel

ook dat hij ook op de trouw aanwezig zou zijn. Vrouwen hadden soms

van die rare ideeën. Maar toen zag ik zijn gezichtsuitdrukking. Hij nam

zijn pet af en ik begon te beseffen dat hij hier niet was vanwege zijn werk.

'Paul, ik heb heel erg slecht nieuws. Mag ik misschien even

binnenkomen?' Zonder een woord te zeggen zette ik een stap achteruit.

Ik voelde me leeg. Ik voelde niets meer. Niet de warmte van de kop koffie

die Charlie me in mijn handen had geduwd, niet de wind die waaide door

het open raam. Alsof het bestaan waarom ik leefde, weg was. Wat ook zo

was.

Charlie legde een hand op mijn schouder, maar het deed me niets. Ik kon

niet denken, niets zeggen, niets.

'Het spijt me Paul,' fluisterde hij, zijn stem dik van het verdriet.

Ik kon alleen maar staren, niet nadenken. Alles was zwart in mijn hoofd,

zoals de koffie die ik voor me zag. Ik had niets meer. En er was niemand

meer die dat kon veranderen.

Ik was negentien, en mijn leven was voorbij


Chapter 1

"Until you find it there and lead it back home." Bring Me To Life - Evanescence

Audrey POV

Groen. Dat ene woord was al genoeg om deze godverlaten plaats te

beschrijven.

Maar hiermee zei ik niks over de regen, die hier altijd aanwezig was, of

die drukkende wolken waardoor je de zon nooit zag.

Groen was al erg genoeg. Alles was hier groen. De bomen waren groen,

hun stam ook, de bodem was groen, het lelijke bord langs de weg dat

aangaf dat we in Forks waren, was ook groen. Zelfs de asfaltweg had een

zweem van groen.

Ik durfde te wedden dat de dichtstbijzijnde fatsoenlijke stad meer dan 100

kilometer verder lag. Dit was echt de laatste plek op aarde waar mijn

moeder naartoe zou gaan.

Mijn moeder was jong, knap, blond, gebruind en slank. Ze ging elke

week naar het beautysalon, investeerde ik-weet-niet-hoeveel-geld in

beautyproducten en kleren en liep standaard op hakken van tien

centimeter. Wat zocht een vrouw zoals mijn moeder in dit deel van het

land?

Twee dagen geleden had ze me verteld dat ze een oudere broer had. En

dus had ik een tot voor kort een onbekende oom. Oom Charlie. De reden

om dit tegen me te verzwijgen? Blijkbaar was mijn moeder - de eeuwige

rebel - op haar zeventiende weggelopen naar Los Angeles, waar zijn mijn

vader had ontmoet, een succesvolle filmregisseur en sindsdien de

California dream had geleefd.

Maar nu, op haar 35ste, keerde mijn moeder terug naar het slaperige

stadje dat ze 18 jaar geleden de rug had toegekeerd. Ik had niet

geprotesteerd tegen de verhuis - nou ja, verhuis? Het huis in Beverly Hills

was nog steeds van ons, met onze meubels erin. Een vakantie van

onbeperkte duur paste beter - omdat ik begreep waarom ze dit deed.

Mam stopte voor een kleine souvenirwinkeltje - de enige winkel in deze

stad waarschijnlijk.

'Eerst even vragen waar Charlie Swan woont,' mompelde ze. 'Alles is hier

zo veranderd.' Tuurlijk. Twee huizen extra zeker. En bestrating. En de

aanlegging van elektriciteit. 'Kom je mee, of blijf je zitten?' vroeg ze aan

mij. Ik knikte. 'Ik ga mee. Mijn benen kunnen wel wat beweging

gebruiken.'

Het oude mannetje die het winkeltje runde, keek mijn moeder

stomverbaasd aan toen ze vroeg waar sheriff Charlie Swan woonde.

Terwijl hij uitlegde waar Charlie woonde, bestudeerde ik op mijn gemak

de souvenirtjes - die vooral bestonden uit hout gesneden totempaaltjes en

wolven - en een kaart van het Olympic Peninsula die waarschijnlijk groter

was dan het gebied zelf.

'Dank u wel,' glimlachte mijn moeder zodra het mannetje klaar was met

zijn uitleg. 'Kom, Audrey.'

Charlie woonde in een piepklein huisje. En als ik piepklein zei, bedoelde

ik ook piepklein. Het paste wel zes keer in ons huis - dat bescheiden was

naar Beverly Hills maatstaven gemeten.

Een man van ongeveer 45 jaar kwam naar buiten en bleef op de veranda

staan. Hij leek absoluut niet op mam. De man - Charlie - was groot, met

bruin krullend haar dat niet meer was dan een hoedje op zijn hoofd en

bruine ogen.

Mam haalde diep adem, en stapte uit de auto. 'Hallo Charlie.'

Charlie keek haar eerst verbaasd aan, knipperde toen met zijn ogen en er

kwam een blik van herkenning in zijn ogen.

'Judith? Judy, ben jij dat?' Mam knikte, en haar lip begon te trillen. Ik


stapte gauw uit de auto en ging naast haar staan.

'Shh, mam. Rustig maar.' Ik kneep zachtjes in haar hand. Ze ademde diep

in en uit, en glimlachte toen.

'Wie zou het anders zijn? Dit is mijn dochter Audrey. Je ziet er goed uit,

Char,' zei ze tegen Charlie.

Die grinnikte. 'Je kan nog even goed liegen, Judy. Wat brengt jou naar

huis?'

Mijn moeders lip begon weer te trillen en ze duwde de autosleutel in mijn

hand. Ik begreep de hint, stapte in de auto en reed richting het piepkleine

indianenreservaat La Push, dat ik me herinnerde van de kaart die ophing in

het souvenirwinkeltje. Volgens die kaart zou er een geweldig mooi

kiezelstrand moeten zijn.

Het was niet moeilijk te vinden, en ik parkeerde de zwarte Mercedes

netjes aan de kant van de weg, ook al was dat niet echt nodig. Hoeveel

auto's zouden hier maximum op een dag voorbij komen? Een? Twee? Drie

misschien in het hoogseizoen.

Ik slenterde naar een aangespoeld wrakhout en was blij dat ik toch al

maar die dikke, veel te grote wollen trui had aangedaan. De wind sneed

door de scheuren van mijn jeans, die ik probeerde te negeren. Ik haalde

mijn gsm te voorschijnen terwijl ik smeekte dat ik hier verbinding zou

hebben.

9 gemiste oproepen, stond er op de display. Zeker alle 9 van Jane. Ik had

geen zin om haar nu te bellen. Ze zou toch alleen maar kunnen praten over

Caleb en wat er gisterenavond allemaal was gebeurd in de clubs. Niets

nieuws, met andere woorden.

Zuchtend stond ik op en stapte terug naar de auto. Het kiezelstrand was

mooi, maar ik kon het met niemand delen. Er was niemand die ik hier

kende.

Voordat ik instapte, keek ik nog een laatste keer om, en zag dat nu een

grote, gespierde jongen met zwarte haren mijn plaats had ingenomen op

het wrakhout. Nieuwsgierig liep ik terug.

Paul POV

Achter me hoorde ik iemand naar me toe lopen. Ik negeerde het. De enige

reden waarom ik naar hier kwam, was om alleen te zijn. Om de pijn te

vergeten. De golven leken de leegte die Rachel had achter gelaten - nu al

bijna twee jaar geleden - een beetje weg te spoelen. Voor eventjes dan.

De voetstappen stopten naast me en de geur van rozen waaide in mijn

neus. Ik keek niet op, hopend dat het meisje wel vanzelf zou weggaan.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze haar schouders ophaalde en naast me

ging zitten.

Ze was heel knap. Lang roodbruin haar dat rossig scheen, lichtgroene

ogen, een perfect snoetje en een lichaam waar de meeste mannen van

droomden. Zwijgend keek ze naar de zee en de golven, net zoals ik. Ze

trok haar trui wat strakker om zich heen en schuifelde instinctief wat

dichter naar me toe, naar de warmte.

Vroeger zou ik haar zonder twijfel mijn telefoonnummer hebben

gegeven. Haar zonder te verpinken ter plekke versieren en die avond de

mijne maken. Wat was ik toch een arrogante, irritante kerel vroeger

geweest. Rachel had zoveel veranderd aan me. Ik rilde, en het was niet van

de kou - hoewel ik hier zat in een T-shirt met korte mouwen. Ik wist dat ik

nu zo cliché klonk, maar door Rachel was ik een beter mens geweest. De

ringen voelde zwaar aan het kettinkje dat ik rond mijn hals droeg.

'Wat is je lievelingskleur?' vroeg ze me onverwachts, terwijl ze voor zich

uit bleef kijken, de bewegingen van de golven bleef bestuderen.

'Groen,' antwoordde ik automatisch. Zodra ik dat had gezegd, kon ik

mezelf wel voor de kop slaan.

Het meisje glimlachte breed. 'Vanzelfsprekend.'

'Hoezo?' hoorde ik mezelf vragen.

'Blijkbaar is het de enige kleur die in dit deel van de wereld voorkomt.

Heb je hier ooit een ander kleur gezien?'

Zonder weg te kijken van de golven bukte ik me om een handvol stenen


te nemen en legde ze in haar kleine hand.

'Kijk eens goed. Welke kleuren zie je?'

Het meisje bekeek de stenen aandachtig één voor één.

'Terracotta. Amberkleurig. Parelblauwgrijs. Witgoudzilver.

Zonsondergangrood.'

'Geen groen,' glimlachte ik. Ze had een aparte manier om kleuren te

benoemen.

'En zeewiergroen,' voegde ze er droog aan toe.

'Wat is er mis met de kleur groen?' vroeg ik haar.

Ze dacht even na. 'Nou, in feite niets. Alleen maar dat hier zoveel groen

is. Geen andere kleuren, of toch maar heel weinig.'

Ik keek haar voor de eerste keer echt aan. Lichtgroene ogen - zonder een

zweem van bruin of blauw - keken me recht aan. Wat deed een meisje

zoals zij in La Push?

'Vanwaar kom je?' vroeg ik.

'Los Angeles.' Geen wonder waarom ze hier zo uit haar plaats leek, en

waarom ze het hier saai vond. Haar leven bestond waarschijnlijk uit dagen

op het strand liggen, roddelen met vriendinnen, urenlang winkelen en 's

avonds gaan stappen in clubs.

'En waarom ben je dan in Forks?' vroeg ik haar.

'Familiebezoek. Voor onbepaalde duur.' De toon van haar stem vertelde

dat ze er niet verder op in wou gaan.

'Paul! Sam zoekt je! Je moet…' Seth rende naar me toe en kwam slippend

tot stilstand toen hij het meisje zag. Zijn ogen puilden bijna uit zijn hoofd.

'Ja, Seth?' Wat moet ik?' Naast me voelde ik hoe het meisje schudde van

ingehouden lachen.

Maar Seth luisterde al niet meer naar me.

'Gegroet, schoonheid. Mijn naam is Seth Clearwater en ik ben de beste

pizzamaker van La Push. U hebt prachtige ogen.' En die Casanova pakte

ook nog haar hand en drukte er een kus op.

Het meisje speelde het speeltje mee.

'Gegroet, Seth Clearwater, groot en machtig Opperhoofd. Ik kan u het

adres geven van de beste oogarts, want u moet er dringend naar toe.' Er

klonk een lach door in haar stem.

Seth knipperde even met zijn ogen en grijnsde toen zo breed dat zijn

gezicht bijna in tweeën spleet.

'Deal. Als jij natuurlijk meegaat om te zien dat mijn ogen in perfecte staat

zijn.'

Het meisje grinnikte ook. 'Dan heb je gewoon een slechte smaak. Daar

kan je niets aan veranderen.' Seth grinnikte niet meer.

'1-0 voor de nieuwkomer,' mompelde ik , de donkere blik van Seth

negerend.

Haar gsm ging af. Ze haalde hem tevoorschijn - zo'n duur touchscreen

ding, wat anders? - en nam op. 'Hallo? Ja, mam, wat is er?' Ze luisterde

even. 'Oké, ben al op weg. Ja, zal ik doen. Bye mam.' Ze legde af en

grabbelde haar autosleutels uit haar jeanszak. De stenen die ik haar had

gegeven had ze nog steeds in haar hand.

'Seth, Paul, het was echt leuk om jullie te leren kennen,' zei ze terwijl ze

overeind kwam. De autosleutels waarmee ze aan het spelen was rinkelden

onheilspellend.

'Rij voorzichtig.' Het was eruit voordat ik er over kon hebben nagedacht.

Ze keek me aan. Uit haar ogen kon ik niets aflezen.

'Doe ik.'

Audrey POV

Ik parkeerde achter de politieauto van Charlie. Naast me lagen twee

vegetarische diepvriespizza's, net vers gehaald uit de piepkleine

supermarkt die aan de hoofdweg lag. Het leek wel alsof alles hier

piepklein was.

Het was gebleken dat Charlie alleen nog maar spek met eieren in huis


had. Spek met eieren was wel het laatste dat mam en ik zouden eten. Mam

was vegetariër sinds ze ergens had gelezen dat vlees kon zorgen voor

vervroegde huidveroudering en ik was vegetariër omdat ik niets door mijn

keel kreeg wat ooit had rondgelopen en had geleefd.

Charlie zat naar het basketbal te kijken toen ik binnen kwam. Hij keek

nauwelijks op toen de deur achter me in het slot viel. Mam kwam naar me

toe, haar ogen bloeddoorlopend. Ik probeerde niet te denken aan de reden

waarom mam had gehuild.

'Ik heb twee pizza's gevonden. Is hier een microgolfoven?' Mam knikte,

en nam de pizza's van me over. 'Neem jij even de koffers uit de auto? Kun

je het wel dragen?' vroeg ze me bezorgd.

'Uhm…'

'Charlie! Help jij Audrey even met de koffers?' gilde mam over haar

schouder naar hem toe.

'Uhm, Judy, over dat…' Charlie keek mam schuldbewust aan. 'Ik heb

maar één logeerkamer. Met één eenpersoonsbed.'

Mam keek hem verschrikt aan. 'Waar moet Audrey dan slapen?' Haar

stem klonk nu twee octaven hoger.

'Ik slaap wel op de bank. Is niet erg.'

Met vlammende ogen draaide ze zich om naar mij. 'Jij slaapt niet op de

bank, Audrey Zoey Masen. Iedereen slaapt in een bed. Hier wordt niet op

de bank geslapen!'

'Ik kan Billy bellen. Hij heeft nog wel bed, denk ik,' kwam Charlie snel

tussenbeide, voordat mam vuur zou spuwen.

'Billy? Billy Black? Leeft die nog altijd? Hoe gaat het met hem?' Meteen

was mijn moeder afgeleid.

Charlie knikte enthousiast. 'Onverwoestbaar, zoals die altijd al is

geweest. Hij zit nu in een rolstoel. Zijn zoon Jacob is een jaar jonger dan

Bella.'

'Bella?'

'Mijn dochter,' antwoordde Charlie glunderend van trots. 'Is nu

tweeëntwintig. Ze woont iets buiten Forks met haar man en haar

dochtertje.'

Ik nam de pizza's uit de handen van mam en begon er eentje op te

warmen. Terwijl de pizza rondjes draaide, dacht ik na over die jongen.

Paul.

Hij was echt knap. Het type jongen dat volgens Jane onder de categorie

eye candy viel. Van dichtbij was hij echt gespierd. Ik herinnerde me

duidelijk hoe elke spier van hem was afgetekend onder dat dunne T-shirt.

‘Zo, dat is geregeld.' Mam kwam de keuken ingelopen. 'Jij mag bij Billy

gaan logeren.'

'Bij Billy?' vroeg ik verbaasd. Wie was Billy?

'Het stamhoofd van de Quileute indianen in La Push. Hij heeft nog op mij

gebabysit toen ik een jaar over elf was. Wat kan die goed legendes en

verhalen vertellen over de stam.' Helemaal verzonken in herinneringen van

vroeger nam ze de pizza uit microgolfoven en stopte de andere erin. Ik

stond op en zocht de kastjes af naar borden en bestek.

'Hoe kom je aan die stenen?' vroeg mam plotseling. Ik draaide me om.

'Oh, van Paul gekregen als bewijs dat er nog andere kleuren zijn dan

groen.'

'Paul?' Nieuwsgierig keek mam me aan. 'Wie is Paul en waar heb je die

ontmoet?'

'Op het kiezelstrand in La Push. Hij was naar de zee aan het kijken.'

'En?'

Ik zuchtte. 'Gewoon. Twee ogen, een neus, een mond....'

Mam keek me streng aan. ‘Oké oké, maar hij is echt gewoon hoor: zwart

haar, bruine ogen en gespierd.’

Charlie kwam de keuken ingelopen, ging aan de tafel zitten en redde me

zo van mams ondervraging.

'Hoe vindt je Forks tot nu toe, Audrey?'

'Groen,' antwoordde ik. 'Maar het heeft wel een prachtig kiezelstrand met

echt indianen.'


Charlie grinnikte. 'Blijkbaar heb je al kennisgemaakt met de Quileute

jongens. Die hangen daar vaak rond.'

'Is die Paul dan een indiaan?' Dat was mam. Charlie fronste zijn

wenkbrauwen toen hij me doordringend aankeek.

'Blijkbaar.' Ik ging aan tafel zitten met de pizza en keek toe hoe Charlie

eieren met spek maakte, wat echt supergrappig was om naar te kijken.

Charlie kon voor geen meter koken.

'Hmm… Hier ruikt het lekker.' Een jongen met zwarte haren en

roestkleurige huid kwam binnen door de keukendeur. Ik was er zeker van

dat hij de pizzageur bedoelde, want die ander geur rook niet echt gezond.

'Hoi Jake. Alles goed?' Charlie nam twee borden uit de kast en vulde ze

met spek en eieren.

'Prima. Oh ja, voordat ik het vergeet, Bells vroeg me of ik aan je wilde

vragen of je nog oude familiefoto's had. Van die hele oude. Nessie wilt

meer weten over vroeger en zo.'

'Ik denk het wel. Moet ik even zoeken…'

'Ik doe het wel even. Die dozen staan waarschijnlijk nog steeds op zolder,

op dezelfde plaats als twintig jaar geleden,' onderbrak mam hem, die al

opstond. Charlie lachte schaapachtig.

'Wie is dat?' vroeg Jake zodra mam naar boven was gelopen en buiten

gehoorsafstand was.

'Mijn jonger zusje Judith uit LA,' antwoordde Charlie.

'Ook al? Er zijn er wel veel die vandaag de dag van LA naar hier komen.

Seth ziet al de hele tijd te fantaseren over één of ander meisje uit LA die

hij op het strand heeft ontmoet. Iedereen wordt gek van hem.'

Ik schraapte mijn keel. Jake draaide zich verschrikt om. Charlie grinnikte.

'Jake, dit is Audrey, mijn nichtje uit LA. Audrey, dit is Jacob, de

twintigjarige zoon van Billy Black.'

'De zoon van het stamhoofd?'


Chapter 2

"The moment comes get lost and go far." The Everglow - Mae

Paul POV

Waarom heb je haar nummer niet gevraagd? klaagde Seth. Ik negeerde

hem terwijl we de grenzen controleerden.

Vroeger was je de eerste om haar in je bed te krijgen en nu bekijk je haar

nog niet eens.

Vurig wenste ik dat er een manier bestond om zijn gedachten uit te

schakelen. Want als Seth zo bleef doorzeuren…

Maar nee. Het enige dat jij zegt is "Rij voorzichtig". Ben je nog wel goed

bij je hoofd? Wie zegt nou zoiets tegen een meisje dat je pas een halfuur

geleden hebt ontmoet en waarvan je de naam nog niet eens weet? Alleen

debielen doen dat hoor, Paul. En nou denkt ze aan mij als een vriend van

die debiele Paul…

Dat was de druppel.

HOU NOU TOCH EENS DIE GROTE BEK VAN JE, SETH! schreeuwde

ik woedend naar hem toe in mijn hoofd. Ik draaide me om en begon zo

snel mogelijk weg te rennen. Het kon me niets schelen welke kan uitging.

Het kon me niets schelen dat Sam me later een gigantische uitbrander zou

geven omdat ik Seth alleen de grens had laten controleren. Niets kon me

op niet moment schelen.

Ik stopte even om weer in een mens te veranderen. Trillend van woede

trok ik mijn afgescheurde jeansshort aan en beende nijdig verder.

Waarom had ik ooit tegen haar gesproken? Waarom was ik gewoon niet

weggegaan om een ander plekje te gaan zoeken? Waarom had ik haar

gewoon niet genegeerd?

Omdat ik gewoon een domme debiele klojo was. Omdat ik het leuk vond

om masochistische trekjes te hebben.

Het was nu al bijna twee jaar sinds die afschuwelijke dag dat ik de deur

opendeed voor Charlie Swan. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik

wenste dat ik het was die in dat ongeluk was omgekomen in de plaats van

Rachel. De pijn die ze had achtergelaten - het gat dat ze had achtergelaten

- was veel te groot om te genezen.

Ik haalde diep adem, een poging om te kalmeren. Zelfmoord was geen

optie, had ik al snel ondervonden. Mijn lichaam genas gewoon veel te snel

van verwondingen. Ik was kliffen afgesprongen, had een overdosis

slaappillen genomen en had mijn polsen overgesneden. Ik had zelfs een

maand later, op de dag dat we zouden trouwen, een pistool tegen mijn

slaap gezet en de trekker overgetrokken.

Het was Sam die me had gevonden en zo snel mogelijk naar Carlisle, de

vampierdokter, had gebracht.

"Dit doe je nooit meer." Ik lag stil op de bank bij Emily en probeerde zijn

stem buiten te sluiten. Het verband rond mijn hoofd zat strak. Had me toch

gewoon laten liggen, dacht ik. Dat was voor iedereen beter geweest.

Sam zag blijkbaar wat er in me omging. "Denk je dat Rachel dit had

gewild? Dat jij jezelf kapotmaakt? Dit had ze nooit gewild. Ze zou willen

dat je verder ging met je leven."

Dit was onder de gordel. Woedend sprong ik af van de bank. "Jij hebt

makkelijk praten! Jij hebt Emily nog! Hoe zou jij je voelen?! Zou jij niet

liever hebben dat je leven over is als de reden waarom je bestaat weg is?!"

Sam ging voor me staan. "Als Emily morgen omkomt, tuurlijk, ik zou er

ook kapot van zijn. Maar ik zou tenminste proberen verder te gaan met

mijn leven, omdat ik weet dat Emily dat zou willen. Zou je dat ook

misschien niet doen?"

Ik zuchtte. Sam had gelijk. Rachel zou willen dat ik verder ging, net zoals

ik zou willen dat zij dat zou gedaan hebben.

Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik probeerde. Ik werkte in de week bij David, die schrijnwerker was en


een goede vriend was geweest van mijn vader. Het betaalde goed, maar ik

deed het niet om het geld. Ik deed het omdat ik er best goed in was en ik

het leuk vond om te doen. Als ik bezig was met mijn handen, kon ik

tenminste niet aan Rachel denken.

Maar 's avonds kon ik niet slapen. Zodra ik mijn ogen sloot, zweefde

Rachels gezicht mijn geest binnen. Hoorde ik haar lach weer.

Een gejank dat opsteeg uit het bos doorbrak mijn zelfmedelijdende

gedachten. Ik trok mijn broek uit en rolde hem geroutineerd op voordat ik

hem aan mijn enkel bond. Daarna richtte ik me op. Geconcentreerde

voelde ik hoe de hitte zich langs mijn rug begon te verspreiden door mijn

hele lichaam. Ik gromde even en sprong toen voorwaarts als een

donkergrijze wolf.

Heb jij Seth alleen gelaten? Sam klonk dreigend. Ik zei niets terwijl ik zo

snel mogelijk terugrende naar La Push.

Oh, Paul! Wat moeten we met je doen? Of beter, wat ga je doen?

Uh? Ik begreep even niet waar hij naar hij naar toe wilde.

Wanneer probeer je weer eens verder te leven?

Dat doe ik! Ik werk en ik heb een eigen huis! Wat wil je dat ik nog meer

doe?!

Sam gaf niet meteen antwoord. Hij dacht aan vanmiddag, via Seths

herinneringen. Ik voelde hoe de haren op mijn rug recht overeind gingen

staan van woede.

Denk je nou echt dat het zo gemakkelijk gaat?! Ik hield van Rachel!

Oprecht!

Sorry, Paul. Ik weet dat ik niet had mogen denken. Je probeert inderdaad

heel hard. Daar heb je gelijk in. Laat gewoon Seth de volgende keer niet

meer in de steek, oké? De knul is pas zeventien…

Het spijt me, baas. Ik had wel al verwacht dat Sam daarom al alleen

nijdig zou zijn.

Inderdaad. Ga nou maar huis en probeer wat te slapen.

Ik ben niet moe, dacht ik protesterend.

Nou, dan kan je Billy gaan helpen. Hij krijgt over een halfuurtje een logé,

en dus moet de logeerkamer in orde worden gemaakt.

Ben al op weg.

Audrey POV

Jake was de oudere broer die ik altijd al had gewild. Hij vertelde

honderduit tijdens de rit naar La Push. Nog voordat we in La Push waren,

had hij me al beloofd om te leren motorrijden.

'En dit is ons nederige stulpje,' grapte hij toen ik was uitgestapt.

Het was nog kleiner dan Charlies huis, ook al had ik niet gedacht dat

zoiets mogelijk was. Maar het zag er wel gezelliger uit. Het was

gelijkvloers - geen verdieping - en was felrood geschilderd met een grote

ruime veranda, in vergelijking met het huisje dan.

Een man in een rolstoel kwam naar buiten. Dit moest dan Billy zijn. Het

opperstamhoofd van de Quileute.

Billy had lang zwart haar en een gezicht vol honderd lachrimpeltjes.

'Hallo Audrey. Ik ben Billy Black. Alles goed met je? Hoe gaat het met je

moeder?' Billy had een melodieuze stem. Meteen begreep ik waarom mam

zei dat hij goed verhalen kon vertellen.

'Met mam gaat alles goed. Ze mist je verhalen,' antwoordde ik

grinnikend. Billy lachte.

'Je lijkt op haar.' Het was als een compliment bedoeld, maar ik begreep

nooit waarom iedereen dat zei. Bedoelde hij nou dat mijn moeder er nog

jong uitzag, of dat ik er oud uitzag?

Jake was al bezig om de koffers uit te laden. 'Moreno, kom eens helpen!

Ik kan geen tien koffers tegelijkertijd nemen!' riep hij naar het huis.

'Kom maar naar binnen terwijl mijn slaafjes voor de koffers zorgen. Dan

maak ik je wat koffie. En geloof mij, ik kan koffie maken als een echte

Spanjaard.' Billy draaide zich om en ik volgde hem grinnikend.


Er kwam een jongen naar buiten gelopen toen ik de trappen van de

veranda opliep. Een heel bekende jongen.

Paul.

Hij keek me fronsend en verbaasd aan, maar zei niets. In plaats daarvan

liep hij me straal voorbij.

Oké, doen dan maar lekker asociaal. Lekker boeien. Kan het mij wat

schelen?

Ik liep naar binnen. Het huisje was echt gezellig. Het rook er heerlijk naar

koffie, en aan de muren hingen kleurrijke wandtapijten met stamsymbolen.

Een muur was volledig bedekt met boekkasten, en ik liep er meteen naar

toe om de titels te inspecteren.

'Wie leest hier "Anna Karenina" van Tolstoy?' vroeg ik met een lach in

mijn stem.

'Oeps. Betrapt.' Billy kwam de woonkamer ingerold met een blad waar

twee enorme grote koppen koffie opstonden.

'Ik zeg het tegen niemand,' beloofde ik. Billy gaf me een kop koffie toen

ik ging zitten.

'Zo zo. Is je moeder ook eindelijk teruggekeerd naar huis. Heeft ze je

nooit verteld waarom ze in de eerste plaats is weggelopen?'

'Nee,' antwoordde ik. Ik nam een slok koffie. Billy had gelijk, hij kon

inderdaad goed koffiezetten.

Billy glimlachte. 'Dat dacht ik wel al. Nou, je moeder was zeventien. Ze

was het mooiste meisje van Forks, misschien wel van heel Washington

State. Lang blond krullend haar, lichtgroene ogen - precies dezelfde als jou

- en een lach die de wereld in brand zette. Alle jongens waren gek op haar.

Je moet weten, Charlie was altijd heel erg beschermend als het om zijn

kleine zusje ging. Niemand mocht met haar uit en hij bracht haar altijd

naar school. Ergens kon ik zijn moederkloekgedrag wel begrijpen. Na de

dood van hun ouders was hij de enige die voor haar kon zorgen.

Maar Judith was de eeuwige rebel. Ze vond het heerlijk om Charlie het

bloed onder de nagels te pesten. Ze begon te roken, enkel en alleen omdat

ze wist dat hij er een hekel aan had, droeg van die korte rokjes en lage

bloesjes en zo. ' Dit klonk helemaal als mijn moeder. Ik kon wel raden wat

er was gebeurd.

'En toen Charlie haar betrapte met Evan Marks na schooltijd, barstte de

bom.' Billy lachte zachtjes. 'Ik zal nooit vergeten hoe boos je moeder toen

keek. Ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik er aan denk. Zelfs Evan

droop het af als een hond met de staart tussen zijn benen. Charlie zo hard

tegen haar, dat we het zelfs hier in La Push woord voor woord konden

verstaan. Hij brulde dat ze geen greintje waardigheid meer bezat en dat ze

het hoog in haar bol had zitten. De volgende morgen was ze weg. Enkel

een paar kleren en een oude kleine koffer ontbraken. Sindsdien hebben we

nooit meer wat van haar gehoord.' Billy nam zijn kop koffie

'Maar blijkbaar heeft ze het dan toch wel waargemaakt. Los Angeles,

huh?'

Ik knikte. 'Jep. Meer bepaald Beverly Hill, Hollywood.’

Billy trok grote ogen op. 'Beverly Hills? Hoe is je moeder daar

terechtgekomen?'

Ik voelde hoe zich er een blok in mijn keel vormde. Even moest ik me

weer herinneren hoe ik ook alweer moest slikken.

'Hey! Waar moeten deze koffers naartoe?' Jake en Paul stonden in de

deuropening met mijn koffers.

Billy's ogen kregen het formaat van ontbijtbordjes. 'Hoe lang is je moeder

van plan hier te blijven?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee. Ze wilt gewoon een tijdje met

rust worden gelaten.' Het mediacircus was thuis nog altijd bezig. De

kranten konden nergens meer anders over praten.

'Aha. Oké.' Billy keek me even aan. 'Eh, ik weet wel niet of dat allemaal

in de logeerkamer past.'

'Geeft niets.' Ik stond op en nam de grote tas met panterprint over van

Paul. 'Deze neem ik wel.' Ik wou niet dat het fotolijstje dat erin zat zou

breken.


Jake liep naar de logeerkamer. 'Ik weet niet of je het iets vind, maar nou

ja, er staat een bed in dat is het voornaamste, denk ik.'

Ik lachte. 'Inderdaad.' De logeerkamer was klein, maar niet zo klein als ik

had gevreesd. Er stond een tweepersoonsbed in, met een kleerkast. Aan

een wand hing een schilderij van First Beach, het kiezelstrand van La

Push. Meteen begon ik te glimlachen. Iemand had het netjes opgeruimd.

Op het nachttafeltje stond een bosje verse veldbloemen.

'Ik vind het geweldig!' Thuis had ik mijn eigen gigantische slaapkamer

met dressing en eigen badkamer. Maar ik vond dit kamertje gezelliger.

'Mooi zo. Ik zet de koffers op bed. Dan kun je rustig uitpakken. ' Ik

knikte. Zodra de koffers op het bed lagen - een wonder dat het nog niet

was doorgekrakt - zocht ik in de tas met luipaardprintje naar mijn foto.

Ik vond hem en zette hem netjes op het nachtkastje, naast de

veldbloemen.

Paul POV

'Blijf je kijken voor de wedstrijd van vanavond? De Dodgers tegen de Red

Sox?' vroeg Billy aan me. Dit was een dilemma. Aan de ene kant wou ik

blijven - Billy had een gigantische grote plasma tv gekocht drie maanden

geleden - maar met die Audrey die hier logeerde… Ik wist niet of ik nog

meer vreselijke opmerkingen van Seth zou kunnen verdragen.

Billy's ogen kregen een ondeugende glans. 'Aha. Ik begrijp het al.'

Woedend kwam ik overeind. 'Dat heeft er niets mee te maken. Ik blijf

wel.' Ha. Ik zal ze eens wat laten zien. Wat kon dat meisje nou met me

doen? Juist niets.

Dat was verkeerd gedacht. De wedstrijd was nog geen minuut begonnen,

of ze kwam al haastig aangelopen. Met een LA Dodgers petje op.

'Is het al begonnen?' vroeg ze aan Billy. Nee hé! Dit kon niet waar zijn!

Sinds wanneer kijken meisjes naar baseball?

'Net begonnen.'

Ze plofte neer op de enige vrije plaats, die tussen mij en Jake. Ik had ook

altijd pech. Haar lange haren verspreidden de geur van rozen.

'Ik wist niet dat jij van baseball hield.' Jake keek haar verbaasd op haar

neer.

'Waarom niet? Omdat ik een meisje ben?' Ze keek hem quasi boos aan.

'Nou…' Jake kleurde zo rood als een biet. Ze lachte.

'Ik ben al fan van de Dodgers sinds ik zes jaar was.'

De Dodgers stonden met zeven punten voor toen Audrey plotseling

begon te niezen. En nog een keer. En nog een keer.

Billy keek haar bezorgd aan. 'Ben je voor iets allergisch, Audrey?'

Audrey knikte. 'U hebt toch geen hond of zo in huis?' En ze niesde nog

een keer.

Ongelovig keken we haar alledrie aan. Meende ze dit nu?

'Uhmmm…' Billy klapte snel zijn mond toe die openhing. 'Niet dat ik

weet.' Hij moest zijn best doen om niet in het lachen uit te barsten. Zit zij

even tussen twee weerwolven en mevrouw is allergisch voor honden.

Geweldig. Echt.

'Zeker?' vroeg ze en ze niesde nog een keer. Jake schuifelde

ongemakkelijk heen en weer.

'Voor wat ben je precies allergisch?' vroeg ik haar.

'Hondenharen.' Ik keek over haar heen naar Jake. Die keek schuldbewust

naar de tv.

Billy schraapte zijn keel. 'Ik laat Jake morgen de hele boel nog eens goed

stofzuigen.' Jake keek hem boos aan. Ik schudde bijna van het lachen.

Jackie met een stofzuiger in de hand en een schortje aan. Met toegeknepen

ogen keek Jake me vals aan.

'Is het grappig, Paul?' En hij smeet het lege colablikje naar me toe. Ik had

het gevangen voor het mijn gezicht raakte.

'Wow. Hoe deed je dat?' Audrey keek me bewonderend aan.

'Hoe deed ik wat?' vroeg ik ongemakkelijk.


'Hoe ving je dat blikje zo snel? Ik had het nog niet eens voorbij zien

vliegen.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Snelle reflexen.'

Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en niesde toen weer.

Billy beet op zijn lippen om het niet uit te proestten van pret.

De bel ging. Jake sprong onmiddellijk op met een grijns van oor tot oor.

Drie raden wie voor de deur stond.

'Hallo Nessie. Je hebt net de homerun van de Red Sox gemist.' Jake's hele

gezicht leefde op toen hij de deur opendeed. Ik moest gewoon wegkijken.

Zo had ik ook gekeken elke keer als Rachel thuiskwam.

In de deuropening stond een meisje met het uiterlijk van een

dertienjarige. Lange bronskleurige krullen, grote chocoladebruine ogen en

een lichtblanke huid. Halfbloedje was gearriveerd.

'Wie is dat meisje?' vroeg ze nieuwsgierig toen ze Audrey naast me zag

zitten.

'Audrey Masen. Ze is de dochter van de zus van Charlie.'

Op dat moment niesde Audrey. Alweer.

'Wat heb je?' vroeg Nessie medelevend aan haar. 'Een of andere allergie?'

Audrey knikte. 'Ik ben allergisch voor honden.' En ze niesde opnieuw.

Nessie lachte. Het geluid klonk als zilveren belletjes. 'Dat zuigt.' Jake

lachte mee.

Ze ging naast Audrey zitten, en Jake ging noodgedwongen op de grond

naast de bank zitten.

'En jij bent…?' vroeg Audrey aan haar.

'Renesmee Cullen. Ik ben je achternichtje.' Ze glimlachte vriendelijk.

Ik zag hoe Audrey haar bevreemd aankeek. Toen haalde ze haar

schouders op en glimlachte naar Renesmee.

'Aparte naam. Hoe kom je eraan?'

'De twee namen van mijn oma's bij elkaar. Renée en Esme. Hoe kom je

aan jouw naam?'

Audrey lachte. 'Weet je dat je de eerste bent die me dat vraagt?'

Nessie haalde haar schouders op. 'Voor alles is een eerste keer.'

'Mam heeft me genoemd naar Audrey Hepburn, haar favoriete actrice.'

'De gelijkenis is ook sprekend.'

Ik zag hoe Audrey met haar ogen draaide. Het deed me plotseling heel

erg aan Edward Cullen - de vader van Nessie - denken.

'Nou, dan ben je de tweede die vandaag al naar de oogarts mag.'


Chapter 3 "And fall instead of sittin' safe on the side lines."

The First One – Boys Like Girls

Paul POV

Audrey was in slaap gevallen tegen mijn schouder aan. De wedstrijd was

al lang afgelopen - de Dodgers hadden gewonnen met negen punten

voorstand - en Jake en Nessie waren naar één of andere hersenloze comedy

aan het kijken. Geen wonder waarom Audrey in slaap was gevallen. Het

was iets na twee uur 's nachts. Billy was zodra de wedstrijd gedaan was

naar zijn slaapkamer gegaan.

Eigenlijk voelde dat heel lekker aan, dat gewicht als er iemand tegen je

aanleunde.

Shit, Paul, wat ben je aan het denken?

Ik moest zo snel mogelijk van haar af zien te komen.

'Jongens, ik ga onze Schone Slaapster eens opbergen voor de nacht.'

Voorzichtig stond ik op - ik wou haar in geen geval wakker maken - en

tilde haar op. Ze woog bijna niets. Nou ja, ze was dan ook maar iets kleins.

Jake grinnikte. 'Even een kleine voetnoot, Paul. Het kind is minderjarig.'

Ik schopte hem met mijn linkervoet in zijn zij. 'Hou je gedeisd, hond. Of je

kan gaan hinken met drie poten.'

'Ooo. Wat ben ik bang.'

Ik knipte het licht aan met haar voeten - bij gebrek aan vrije handen - en

legde haar op bed. Voorzichtig trok ik haar laarzen uit en tilde haar weer

op, zodat ik het deken kon openleggen. Toen ik het deken over haar sloeg,

viel mijn blik op het fotokadertje dat naast het vaasje met veldbloemen

stond.

De man herkende ik onmiddellijk. Hij had vaak genoeg in de kranten

gestaan en op het nieuws geweest. Vincent Masen, de beroemde

filmregisseur die vorige week dinsdag was overleden. Een overdosis

slaapmiddelen en er had, volgens verschillende kranten, ook vier promille

alcohol in zijn bloed gezeten.

Ik keek naar Audrey, die zich inmiddels al op haar zij had gerold en het

kussen had vastgenomen. Een lok haar viel over gezicht. Arm kind, ging er

meteen door me heen.

Haar vader was wereldberoemd. Zijn films waren wereldberoemd. Dat

kind had haar heel leven geleefd in een circus van gekke celebrities, geld,

roem en paparazzi's. Daarom was haar moeder ook terug gegaan naar

Forks. Welke paparazzi kende nou het nietszeggende dorpje Forks? Wie

zou hier ooit kunnen vermoeden dat de zus van Charlie was getrouwd met

één van de rijkste mannen die op deze planeet rondlopen? Rondliepen,

verbeterde ik mezelf. De arme man was dood.

Nieuwsgierig nam ik het fotokadertje van het kastje en knipte - heel

langzaam, zodat Audrey niet zou wakker worden - het nachtlampje aan.

Audrey bewoog even, maar werd niet wakker. Het bed kraakte

protesterend onder mijn gewicht toen ik ging zitten.

De foto was getrokken op het strand, met de zonsondergang achter hun.

Audrey en Vincent stonden naast elkaar, met de armen rond elkaars nek

geslagen, als de beste maatjes met grote grijnzen op hun gezichten. Ze

hadden beide een petje van de LA Dodgers op. Audrey hield een knuppel

in haar hand, en haar vader had een baseball in zijn hand. Zoals een

normale vader en zijn dochter. Alleen had de vader een bekend gezicht.

Ik probeerde gelijkenissen in hun gezichten te herkennen. Ze hadden alle

twee diezelfde rossige tint in hun haar, dezelfde kin en hun ogen hadden

dezelfde grote vorm, hoewel de zijne lichtgrijs waren. Hun neuzen waren

dezelfde, en ze hadden dezelfde vorm van wenkbrauwen.

Zij had ook iemand verloren. Hoewel het niet hetzelfde was als bij mij -

je zielsverwante verliezen is wel iets helemaal anders. Maar het was te

zien dat ze van haar vader had gehouden. Ik wist nog hoe ze de tas - ik was

er bijna zeker van dat de foto had gestoken in die belachelijke tas met


luipaardprintje de ze van me had afgenomen, bang dat het lijstje zou

breken.

Ik wist dat ik nu echt supergemeen en arrogant klonk, maar ik voelde me

iets beter toen ik besefte dat ik niet de enigste was die iemand had

verloren. Een ietsepietsie beter.

Naast me voelde ik hoe Audrey in haar slaap begon te woelen.

'Nee… pap… niet… doen…' Ze draaide zich om…. 'Nee… laat…'

Ik staarde verbouwereerd op haar neer. Moest ik iets doen? Zou ik iets

doen? Wat zou ik doen?

Voor ik de knoop kon doorhakken, had ze zich al omgedraaid en was ze

dicht tegen me aangekropen.

Fijn. Voor de tweede keer vandaag speelde ik voor verwarming.

Zonder zoveel mogelijk te bewegen zette ik het fotolijstje weer terug op

het nachtkastje.

'Wat ben je aan het doen?' siste Jacob naar me.

Ik keek op. Jacob stond met een gigantische glimlach in de deuropening.

'Ik speel voor elektrisch deken. Duh.' Het mocht dan wel juli zijn, maar

waar dit meisje vandaan kwam, voelde dit aan als winter.

'Ja, dat kan ik zien. Mijn vraag: Waarom speel je als elektrisch deken?'

Zijn duivelse grijns werd breder. Man, wat had ik zin om iets tegen zijn

dikke kop te gooien. Spijtig dat ik niets in mijn handen had. Zoiets zwaars

en stevigs. Iets dat heel veel pijn deed als het je raakte.

‘Zie jij hier ergens een deken?' vroeg ik hem met opeengeklemde kaken.

Ik hoorde achter me Audrey snuffen. Oh nee hé, dacht ik vol horror. Niet

weer!

'HATSJIE!'

Jake rolde zowat snikkend over de grond van het lachen. 'Geweldig… Ze

is allergisch voor je…. Haha!' Hij beukte met zijn vuisten op de grond,

terwijl hij het uitbrulde van pret.

Ik keek hem vuil aan. Gelukkig kwam Halfbloedje al de kamer binnen

met een dik fleece deken.

'Alsjeblieft. Het dikste dat ik kon vinden.'

Dankbaar nam ik het aan. Ik stond op en legde het over Audrey heen.

Jake hikte nog wat na van het lachen. Audrey bewoog in haar slaap.

'Stil, Jake. Je maakt haar wakker,' foeterde Nessie. Meteen perste Jake

zijn lippen op elkaar.

Ik knipte het nachtlampje uit. Heel voorzichtig stond ik op. Audrey's

horloge dat nog aan haar pols hing, gaf aan dat het bijna drie uur 's nachts

was. Ik maakte het los en legde het naast het fotolijstje.

'Slaapwel, Audrey,' fluisterde ik voordat ik de gang opliep. Ik hoorde

haar rustige ademhaling en trok toen de deur achter me dicht.

Audrey POV

Het zonlicht scheen genadeloos op mijn gezicht. Slaapdronken zocht ik

met mijn hand naar een kussen om over mijn ogen te trekken. Ik vond er

geen. Verdwaasd trok ik één oog open. O juist ja. Ik was niet thuis. Ik was

in La Push, bij het stamhoofd van de indianen.

Lui hief ik mijn arm om te kijken hoe laat het was. Shit!, schoot door me

heen. Waar is mijn horloge? Ik vloog overeind. Ow, het lag op het

nachtkastje. Opgelucht grabbelde ik het en keek hoe laat het was.

Kwart voor zes! Kreunend liet ik me weer neervallen. Wat een

onmenselijk uur om wakker te worden!

Ik trok de dekens over mijn hoofd om toch nog een uur of vijf door te

slapen. Binnen de vijf minuten was ik al van de wereld.

Pas om half twaalf strompelde ik naar de badkamer voor een heerlijke,

uitgebreide douche. Nadat ik een losse - lees: twee maten te grote - geruite

broek had aangetrokken met een topje en de standaard veel te grote, dikke

kasjmieren trui, liep ik naar de keuken. Ik zou een moord doen voor zo'n

heerlijke kop koffie als gisteren. Audrey had een gi-gi-gigantische grote


behoefte aan cafeïne.

Op de keukentafel lag een briefje.

Lieve Audrey,

Goed nieuws: Het eerste wat Jacob vandaag heeft gedaan is gestofzuigd! Hij heeft me ervan verzekerd dat het huis vanaf vandaag officieel hondenhaarvrij is verklaard. Jacob is naar First Beach met een stel vrienden en ik ben bij de Clearwaters. (Hun nummer ligt naast de telefoon voor het geval er iets is.)

Ik ben rond een uur of één, halftwee terug. Jacob weet ik niet.

In de thermosfles die op het aanrecht staat zit koffie en in de schaal ernaast belegde broodjes.

Bon appétit! Billy

PS: Als Paul misschien langskomt, wil je dan alsjeblieft een GROOT hangslot rond de koelkast binden? (Dan sta ik bij je in het krijt tot de eeuwigheid, ik heb namelijk gisteren pas boodschappen gedaan)

Grinnikend vouwde ik het briefje dubbel en stopte het in mijn broekzak.

Gewapend met een kop koffie liep ik terug naar de logeerkamer om mijn

laptop te gaan. Dringende zaken eerst.

Oké, ik weet het, ik weet het. Ik moest dikke truien en lange jeans hebben

- die bestelde ik ook - maar ik eindigde natuurlijk weer bij de jurkjes, de

topjes, de korte shorts en de schoenen. Die waren gewoon veel leuker dan

kleren die je hele lichaam verborgen.

Mijn shopverslaving - kleren kopen op internet is gewoon zo leuk: je

hoefde niet te passen, gewoon kijken, uitzoeken, maatje doorgeven en

hoppa, besteld! - werd ruw verstoord door de bel.

Geïrriteerd stond ik op. Bestond er geen ongeschreven regel dat je

meisjes die bezig zijn met kleren uit te zoeken, met rust moest laten? Of

bestond die niet in dit deel van de wereld?

Met een zwaai gooide ik de deur open.

'Billy is niet…' Voor me stond Paul, die net zijn hand hief om nog een

keertje te kloppen. Met open mond.

'Ja?' vroeg ik, gelukkig met een vaste stem. Hou op, hart, hou op, hart met

zo hard te kloppen! Het was niet eerlijk dan één persoon zo knap kon zijn.

Zijn lichtbruine ogen keken me diep aan. Ik voelde hoe mijn hart

oversloeg

'Ook een goedemorgen, bijdehandje. Is Billy thuis?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, maar kom toch maar even binnen voor een

kop koffie. Hij kan elk moment thuiskomen.' Het was bijna twee uur,


doordat ik helemaal was opgegaan in mijn jacht op kleren. Ik prees mezelf

gelukkig dat ik een eigen creditcard had. Mam zou gewoon iets krijgen als

ze de rekening ooit zag – niet dat ik van plan was die haar te laten zien.

'Heb jij hem gezet?' vroeg hij bijna glimlachend toen hij aan de

keukentafel ging zitten.

'Als ik dat had gedaan, had ik niet gevraagd om binnen te komen,' zei ik

terwijl ik een kop uit de kast nam en koffie inschonk. 'Koffie zetten is nou

niet iets dat ik kan.' Ik gaf hem de kop aan. De laptop deed ik maar dicht.

Het zou niet echt beleefd zijn om verder te doen.

'Hoe gaat het met de allergie?' vroeg hij met twinkelde ogen toen hij een

slok had genomen.

'Jacob heeft gestofzuigd. En sinds ik op ben, heb ik geen last meer gehad.'

'Dus het zijn enkel de haren, hé?' vroeg hij geïnteresseerd.

Ik knikte. 'Inderdaad. Enkel de hondenharen.'

Paul leek bijna te willen glimlachen. 'Enkel de hondenharen,' mompelde

hij terwijl hij nog een slok van zijn koffie nam.

De sleutel van de achterdeur werd knarsend en piepend omgedraaid.

'Oh, hé, jongens,' groette Billy ons. 'Is onze koelkast nog veilig, Audrey?'

vroeg hij me samenzwerend.

'Ja hoor. Ik heb hem alleen een kop koffie gegeven.'

Billy grinnikte. 'Je bent geweldig, meid. Zo, Paul, wat brengt jou hier?'

Om de één of andere reden werd Paul plots knalrood. Mannen. Ik rolde

met mijn ogen.

Billy keek me plots superraar aan. 'Hoe was je achternaam ook alweer,

Audrey? Maden? Mason?'

'Masen.' Billy's gezicht veranderde geen spier bij het horen bij mijn

naam.

'Ow. Zoals…'

'Zoals Vincent Masen,' zuchtte ik.

Bij het horen van die naam keek Billy plots wel verrast op. 'Vincent

Masen?'

Ik probeerde de pijn die ik voelde bij het horen van paps naam te

negeren. 'Ja.'

Paul redde de boel voor me. 'Zo, Billy. Heeft Sue nog iets gezegd over de

barbecue vanavond?'

'Alleen maar dat ze hoopte dat het mooi weer zou zijn. Hé, Audrey, jij

komt toch ook zeker mee? Lekker met de indiaantjes rond een

kampvuurtje zitten.'

'Zoiets kan ik toch niet laten voorbij gaan.'

Billy grinnikte. 'Dat is dan afgesproken.'

Paul dronk zijn kop koffie in één keer leeg.

Paul POV

'Komt die griet van Seth ook?' vroeg Brady aan me. We zaten met het hele

pack, hun ingeprenten en de stamoudsten allemaal op de grote veranda van

de Clearwaters. Sam, Quil en Embry waren bezig met de barbecue - waar

een grote stapel vlees naast lag. Sue had gepofte aardappels, groentes en

salades gemaakt. Bijna de halve winkel lag hier op tafel. En die zou ook

tegen de avond om was, verdwenen zijn. Stiekem vermaakte ik me al met

het gezicht dat Audrey zou trekken als dit zag.

'Billy heeft haar uitgenodigd,' antwoordde ik. Toen zag ik welke blik

Brady in zijn ogen had. De eindelijk-een-meisje-dat-niet-is-ingeprent-blik.

Een rode waas verscheen voor mijn ogen. 'Jij laat haar gerust, begrepen?'

Brady was achttien jaar en had zijn high school afgesloten als grootste

hartenbreker - na mij dan - in de geschiedenis van de Quileute school.

'Kan ik er iets aan doen dat meisjes nou eenmaal altijd vallen voor mijn

stijl, charmes en humor?'

Ik gromde gevaarlijk naar hem. 'Ze is niet zo maar een snelle wip, Hill,'

waarschuwde ik.

Hij hief snel zijn handen op. 'Hey, heb je me dat ooit horen zeggen? Dit


meisje is zeker een blijvertje. Heb je die haren gezien? Of die lach? Of

die…'

Dit was dus het grote nadeel van een pack. Iedereen wist al precies hoe

Audrey er uit zag, dankzij Seth. En, erger, degenen die nog niet waren

ingeprent, wilden haar allemaal hebben versierd voor de avond om was.

'Jij blijft met die harige poten van haar af. Of anders breek ik je staart op

vijf verschillende plaatsen,' dreigde ik.

'Een staart is een spier,' wierp Brady tegen. Moest hij weer even slim

doen.

'Dan leg ik er wel vijf verschillende knopen in.'

Brady nam nog een slok van zijn biertje. Toen hij opkeek, verslikte hij

zich. Een grote plas bier viel op zijn shirt. Hij deed geen poging om het te

deppen. Dat kon maar één ding betekenen….

Langzaam keek ik in de richting waar Brady - en de rest van het pack -

naar toe staarde.

Audrey zag er adembenemend uit in zwart jurkje, witte platte schoenen

en een lange trui. Haar lange roodbruin haren viel in losse krullen op haar

rug. Jacob liep onmiddellijk op Renesmee af en Billy ging bij de andere

stamoudsten zitten. Audrey ging naast mij en Brady zitten.

Naast me voelde ik hoe Brady scherp zijn adem uitblies.

'Jij ziet er leuk uit vanavond,' zei Audrey tegen me met een knipoog toen

ze ging zitten.

Ik had een gewoon lichtgrijs T-shirt met knoopjes aan en een

donkerblauwe jeans aan. Niets speciaals.

'Dank je. Jij ziet er ook niet slecht uit.' Ze zag er inderdaad niet slecht uit.

Normaal gezien vond ik meisjes met make-up op er echt vies en hoerig

uitzien. Maar Audrey niet. Audrey wist hoe ze dat moest doen. Ze had van

die donkergroene oogschaduw op, waardoor haar ogen nog groener leken

en ze had bruine eyeliner en mascara op. Ze zag er in één woord goddelijk

uit.

Brady vond dat duidelijk dus ook.

'Dus jij bent Audrey. Ik ben Brady Hill.' Hij draaide zich helemaal naar

haar toe voor zijn "veroveringspraatje". Wat had ik zin om hem te slaan.

Spijtig om te beseffen dat hij toch meteen genezen zou zijn als ik zijn neus

brak.

'Leuk je te ontmoeten, Brady. Wie heeft over mij geroddeld?' vroeg ze

lachend. Haar ogen keken me speels aan.

'Nou, leuke meisjes zijn hier zeldzaam. Seth kon zijn mond niet houden

over welke ontdekking hij had gedaan in dit strontvervelende gat.'

Een broodje vloog Brady's richting in, maar hij plukte het zo uit de lucht.

'Heeft Sue je nooit geleerd dat je niet met eten mag gooien, Sethiepethie?'

'Hoe doen jullie dat toch maar?' vroeg Audrey licht geïrriteerd.

'Wat?'

'Dingen zomaar uit de lucht plukken. Paul gisteren ook al.'

Brady keek me over haar aan met opgetrokken wenkbrauwen. 'Gisteren?'

'Tijdens de wedstrijd van de Dodgers tegen de Red Sox,' antwoordde ze.

'Jake gooide een colablikje naar hem en hij plukte het zo uit de lucht! Ik

had het nog niet eens zien vliegen - en ik zat tussen die twee!' Haar stem

klonk duidelijk geïrriteerd. Ik moest mijn best doen om niet te gaan

glimlachen. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

'Tja. Wij hebben nu eenmaal goede reflexen.'

'Wil je soms zeggen dat ik dan geen goede reflexen heb?' vroeg ze

dreigend aan Brady.

'Wie weet,' grinnikte hij terwijl hij een slok nam van zijn biertje.

Audrey stompte hem in zijn zij - heerlijk, een meisje met pit - en haalde

een pakje sigaretten te voorschijnen. Rookte ze? Stomme vraag, Paul. Het

was algemeen geweten dat het hele zooitje in LA en NY rookten. Waarom

zou zij dan een uitzondering zijn?

Brady was dan wel weer zo stom om het te vragen.

'Nee. Ik heb gewoon zo maar een pakje sigaretten mee,' antwoordde ze

sarcastisch terwijl er ze er één opstak. Ze inhaleerde diep.

'Jullie roken niet?' vroeg ze.


'Nope.'

'Slimme jongens,' zei ze toen ze het pakje wegstopte. 'Nooit mee

beginnen.' En zij was dan de jongste van ons drieën.

'Hé, Paul! Is die tafel bijna af?' Leah kwam eraan gelopen. Ze zag er knap

uit in een zachtroze jurkje.

'Wordt aan gewerkt,' antwoordde ik. Leah woonde sinds een tijdje op

zichzelf, in Beaver, zo'n 20 mijl verder dan La Push.

'Zo… Is dit dus de mysterieuze Audrey,' merkte ze op toen ze Audrey

zag.

'Jep. Dat ben ik,' antwoordde Audrey lachend. 'En jij bent….'

'Leah Clearwater.'

'De zus van Seth?' vroeg Audrey twijfelend.

'Ja hoor. Seth is mijn kleinere broertje.'

Leah was een stuk aardiger - lees: minder chagrijniger - geworden sinds

was ingeprent met Will, een student die ze had ontmoet aan de

Washington State University. Heel het pack was dolgelukkig geweest toen

ze het nieuws had gehoord. Maar ook de yogalessen die ze volgde, hielpen

haar veel. Adem in… en adem uit. Precies wat Leah nodig had.

'Dus… Paul… Hoe staat het met mijn tafel?' vroeg ze weer aan mij.

'Heb ik toch net gezegd,' bromde ik. 'Wordt aan gewerkt.' Waarom moest

ze er weer over doorzeuren met Audrey erbij?

'Tafel?' vroeg Audrey verbaasd. Haar ogen gleden van Leah naar mij en

weer terug.

'Paul is schrijnwerker. Heeft die je dat nog niet verteld?' Audrey schudde

haar hoofd. Leah ging verder. 'Nou, hij is er best goed - nee, eigenlijk is hij

er echt goed in - hij kan meubels bewerken als de beste.' Verdomme Leah.

Verdomme.

'Echt waar?' Audrey keek me bewonderend aan. 'Dat heeft hij mij niet

verteld.'

'Het is niets,' verdedigde ik me haastig. 'Echt, het stelt niets voor. Leah

blaast de boel gewoon weer op.' Ik gaf Leah een vuile blik. Bedankt, Leah.

Hartstikke bedankt.

'Weet je wat? Laat haar zelf beoordelen en neem haar mee,' stelde Leah

duivels voor. Als blikken konden doden, lag Leah nu al morsdood op de

grond, nog een beetje aan het stuiptrekken. Maar dood. 'Jij werkt toch

morgen, niet?'

'Inderdaad,' knarste ik tussen mijn tanden. Ik plukte een broodje uit een

mand en verbeeldde me dat het Leahs nek was. Het gekraak voelde Ge-

Wel-Dig aan tussen mijn handen.

'Wel, Audrey, heb je morgen iets te doen?'

Audrey schudde haar hoofd. 'Ik geloof van niet.'

'Dat is dus afgesproken.' En ze wandelde weg.

'Wow. Dat is pas iemand die recht door de zee is,' mompelde Audrey.

'Je meent het?' merkte ik sarcastisch op.

Audrey keek me aan, met één opgetrokken wenkbrauw. Ze zag eruit als

een veel te sexy schooljuffrouw - en stop Paul. STOP. Verdomme toch.

Die groene ogen maakten me echt gek. Ik ving een blik op van Sam, die

net heimelijk lachte. Ik wist wel wat hij dacht. Paul heeft eindelijk iemand

gevonden. Rachel…

'Als je morgen niet wilt dat ik mee ga, ga ik niet mee.' Ze had blijkbaar

mijn frons verkeerd geïnterpreteerd.

'Nee, nee. Kom morgen maar mee. Het is gewoon Leah. Moet overal haar

neus tussen steken.' Moest ze het me toch weer flikken hé. Heb ik nu

morgen een "date" met haar. Nee, schrap dat. Het is geen "date". Ze gaat

gewoon kijken of ze het mooi vindt. Ik kon nu al het gebulderlach van

David horen als ik hem de situatie uitlegde… Kijk, Dave. Vandaag komt

een bloedmooie meid kijken of ik er iets van bak, doordat Leah haar grote

bek niet kon houden. En nee, ik ben niet gek achter haar, ik heb haar niet

binnengedaan, en ja, ze heeft een lichaam waar Megan Fox jaloers op is.

O ja, dat gaat lekker gaan. David zou over de grond rollen van het lachen,

en zijn kunstgebit zou uit zijn mond vliegen.

'Sta morgen gewoon op tijd op.'


'Oké… wat is op tijd?' vroeg ze met een stralend glimlach. Stop met

denken, Paul. Stop met denken. Verdomme. Ik kon Sam gewoon voelen

kijken. Dit ging niet goed.

'Ik kom je halen om halfelf. Dan heb ik de situatie aan David - mijn baas

- uitgelegd. En doe iets gemakkelijks aan,' waarschuwde ik haar. 'Geen

jurkjes of rokjes.' Nou ja, doe anders toch maar. Haar benen… STOP

VERDOMME PAUL MET DENKEN! Eerst geef je Brady een uitbrander

omdat hij over haar fantaseert, maar je bent geen haar beter. Ik hoorde hoe

Leah iets tegen Emily fluisterde, en waardoor de twee vrouwen

giechelden. O jongens, dit zag er heel slecht uit. Heel erg slecht.

'Jongens, aanvallen.' Sue zette de gigantische schaal met vlees op tafel.

'Wow…. Krijgen jullie dat wel op?' Audreys gezicht was gewoon het

schoolvoorbeeld van ontzette verbazing. Ik lachte hardop toen ik het zag.

'Wat?'

'Jouw gezichtsuitdrukking. Onbetaalbaar!' grinnikte ik.

'Krijgen jullie dit op?' vroeg ze stomverbaasd.

Ik knikte.

'Veelvraten!'

'Dank je,' lachte ik. Zelfs Billy keek even onze kant op.

Na het eten - nadat alles op was - begonnen de meeste koppels weg te

trekken voor een "romantische" strandwandeling.

Brady had - toen iedereen zich concentreerde op zijn bord - van de

gelegenheid gebruik gemaakt om zijn hand nonchalant op Audrey's been te

leggen. Het verbaasde me nog altijd dat Audrey er nog niets van had

gezegd. Ze leek me geen type die dat zomaar toeliet.

Net toen Jared en Kim wegtrokken, fluisterde Brady iets in Audrey's oor.

Ik verstond niet wat hij zei, maar Audrey schudde haar hoofd. Brady keek

iets ongelukkiger. Ik kan al raden wat hij had gezegd. De hitte begon zich

langs mijn rug te verspreiden...

Gelukkig kwam Seth naar ons toe geslenterd.

'Dus… hoe vond je deze avond, Audrey? Zeker heel anders dan een

avondje LA,' zei hij toen hij zich naast me liet neerploffen.

Ze giechelde even. 'Heel erg. Wij hebben geen ouderlijk toezicht of

alleen maar biertjes.'

'Hoe ziet dan een avondje LA uit?'

'Nou…' ze kauwde even op haar lip. 'Eerst gaan we meestal uit eten -

zoals in The Ivy of STK-LA - en dan naar Sunset Boulevard of Hollywood

Boulevard tot in de vroege uurtjes. Geen ouders, en zeker geen colaatjes.'

Haar stem klonk minachtend. Het echte werk, bedoelde ze dus. Ik

probeerde er niet te veel over na te denken. Hoe kon dit meisje in zo'n

wereldje zijn terechtgekomen? Ik schudde bijna mijn hoofd.

'En je bent nooit eens een avondje thuis?' vroeg Seth ongelovig.

'Tuurlijk wel. Filmavond of gewoon eens gezellig bij iemand thuis. En als

de Dodgers thuisspelen, dan gaan we altijd kijken.' Hmm… Misschien was

ze toch niet het Paris Hilton type dat ik had gedacht. Nou ja, twee keer in

de week gaan stappen, zo erg is dat ook weer niet. Ze woont tenslotte in

een miljoenenstad. Logisch ook dat je niet thuisblijft.

Audrey POV

'Zo… wat doen jullie op een normale avond? Barbecueën?' Ik vroeg me

echt af wat je hier deed. Uitgaan? Ik dacht niet dat je hier een club vond in

een omtrek van… laten we zeggen 50 km.

'Nee… Rondhangen bij elkaar of naar de film. En voor de koppeltjes…

Nou ja, de zee heeft ook zo haar aantrekkingskracht,' grinnikte Brady naast

me. Hij had zijn hand op mijn been gelegd, wat echt vies voelde. Naarmate

de avond was gevorderd, was ook zijn alcoholgebruik gestegen. En dat

deed hem geen goed.

En hij boog zich opnieuw naar me toe. Ik probeerde de alcohollucht te

negeren. 'Geen zin om een avondwandelingetje te maken, Audrey?'


Hoe stom konden jongens zijn? Denken ze dat als ze het een tweede keer

vragen, dat ik dan de tweede keer ja zal zeggen?

Dus niet.

'Nee, Brady, ik ga niet mee en zeur nou niet.' Ik stond op, en begon weg

te wandelen. Had die rotzak weer mijn hele avond bedorven.

En dan ging tot overmaat van ramp ook nog mijn telefoon.

'Hallo?' vroeg ik nijdig. Mijn humeur bungelde nu even onder het

nulpunt.

'Wat ben jij goedgemutst zeg,' merkte de persoon aan de andere kant op.

'Hoi Quincy, hoe is…'

Ik werd ruw onderbroken door een geïrriteerde Quincy.

'Voor de hoeveelste keer moet ik nog zeggen dat het Daphne is. Daphne.

D-A-P-H-N-E!' spelde ze, alsof ze tegen een kleuter bezig was.

'Nou ja. Ik vind Quincy gewoon leuker. En het past bij je.' Quincy had

van halflang blond golvend haar en van die lichtblauwe ogen. Een echte

Quincy. Maar ze vond Daphne leuker.

Quincy kende ik al vanaf de derde kleuterklas, toen we samen

zandkasteeltjes bouwden. Ze was slim - de beste van de klas, zonder daar

enige moeite voor te doen - een de eeuwige rebel, net zoals mijn moeder.

Sinds een tijdje had ze een paar haarstrengen paars laten verven - waardoor

ze nog knapper was, maar wat helemaal niet de bedoeling was geweest.

'Nou, waarom ik dus belde,' begon ze. 'Oh, Audrey, je raad het nooit.'

'Uhmm…' Ik zocht in mijn geheugen naar iets belachelijks. 'Johnny Depp

heeft je ten huwelijk gevraagd?'

'Nee, lieverd. Iets veel beters.'

'Je ne sais pas.'

'Papa heeft tegen de regisseur van zijn nieuwe film gezegd dat hij jou

moest nemen als de hoofdrol!' Quincy was de dochter van de bekende

Hollywood director. Eentje met invloed en geld.

'Nou, dat is… leuk,' antwoordde ik.

'Leuk? Wat is dat nou voor een woord? Jij wordt waarschijnlijk de

nieuwe volgende ster, en jij reageert met "leuk". Rey, wat is dat nou voor

een antwoord?'


Chapter 4 "Don't build you world around, volcanoes melt

you down" Volcano – Damien Rice

Paul POV

Ze was een meisje met pit. Zette ze zo-even Brady - die natuurlijke

poepeloere zat was - op zijn plaats en gaat zelf weg. Een meid met ballen,

grinnikte ik in mezelf.

'Ik ga maar eens kijken waar ze naartoe is gelopen. We willen niet de

bossen gaan uitkammen voor één verloren meisje,' zei ik toen ik opstond.

Seth zag eruit alsof hij haar dolgraag zou willen redden. Maar die vlieger

ging niet op.

Ik vond haar een paar meter voor de branding, met haar gsm tegen haar

oor gedrukt. Ze hoorde me niet aankomen - tuurlijk, wat had je anders

verwacht?

'Hoelang mag ik erover nadenken? O, de opnames beginnen pas in

december. En het contract…' hoorde ik haar zeggen.

Ze knikte haar hoofd. Ik hield me stil - ik wou haar niet storen.

'Nou, oké. Ik moet het eerst aan mam vragen - je kent haar, maar ik zal

iets laten weten, goed? Zeg maar tegen je vader dat ik het misschien doe.

Misschien.'

Ze legde de nadruk op misschien.

'Bye Quincy - uh… Daphne. Ja, oké. Bye.'

En ze hing op.

Ik liep op haar af, zodat ik de schijn wekte dat ik net naar haar toe was

gelopen in de plaats de laatste zinnen van haar telefoongesprek af te

luisteren – wat niet de bedoeling was geweest.

Ze glimlachte toen ze me zag. 'Ben je me komen zoeken?' vroeg ze

plagend.

Ik haalde mijn schouders op. 'Mensen verdwalen nou eenmaal vaak in het

donker. En vooral als er bossen in de buurt zijn.'

Ze keek me schuin aan. 'Als jij het zegt.'

Als jij het zegt? Wat is dat nou weer voor een antwoord? Maar toen zag

ik haar glimlach - ze was me gewoon aan het belazeren - recht in mijn

gezicht! Man, dat kind had lef.

Ik zag haar rillen - ze had haar trui nog op de veranda laten liggen.

'Hier,' zei ik haar en ik gaf haar mijn jasje aan - wat ik helemaal niet

nodig had.

'Dank je,' zei ze dankbaar toen ze het aantrok. Ik glimlachte even.

Ze begon naast me langs de kustlijn te wandelen. Ik liep maar braaf mee -

want ze verwachtte duidelijk dat ik mee zou lopen. En ik had toch niets

beters te doen.

Het verbaasde me dat ze niets zei. Ze keek gewoon af en toe eens naar de

zee. Maar ze deed ook helemaal niets. Alleen maar naast me wandelen en

naar de zee kijken. Onze handen raakten elkaar even aan.

Sinds een jaar of twee begonnen de meisjes weer naar me te kijken. Elke

keer als ze de kans hadden, namen ze mijn hand, of kropen ze dichter

tegen me aan, of weet ik veel. Altijd van dat klef gedoe als ze de kans

roken.

En ik haatte dat. Het was ook niet alsof ik zat te springen op meligheid.

Ik liep er eerder hard van weg. Meligheid is voor mij hetzelfde als een

dikke kakkerlak voor een meisje.

Maar Audrey niet. Nee, Audrey dacht er nog niet eens aan om mijn hand

vast te nemen.

En daar knelde het schoentje. Ik wou juist dat ze mijn hand nam.

Shit. Paul, man, wat zit je weer te denken?

Je begint elke dag steeds meer en meer op een meisje te lijken.

Jij wilt helemaal niet de ze je hand nam, zei ik streng tegen mezelf.


Alleen maar eersteklas watjes wilden zoiets.

En ben jij een eersteklas watje?

Ik dacht het niet.

Audrey POV

Adem, Audrey, adem,' zei ik streng tegen mezelf. Het heeft geen zin om

voor zijn neus flauw te vallen.

Maar misschien raapt die me ook op, zo superromantisch…. zei een

tweede stemmetje.

En daar stoppen we. Niet verder denken. Als je flauwvalt, laat die je

gewoon liggen, schreeuwde het eerste stemmetje. Hij gunt je

waarschijnlijk geen blik, en stapt gewoon over je heen. Kan je lekker

wachten op eb en vloed om wakker te worden. Over een frisse start

gesproken…

Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Paul zijn vingers strekten, en toen

weer liet hangen. Zijn armspieren spanden op…

En stop, Audrey! Niet kwijlen!

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Paul was echt… Ik vond niet

het juiste woord om hem te beschrijven.

Mijn dagdromen werden wreed verstoord door de ringtone van mijn gsm.

Alweer. Wat zou er gebeuren als ik dat ding gewoon in de zee kieperde?

Konden de vissen gaan opnemen.

'Hallo?' vroeg ik zo beleefd mogelijk. Als het maar niet Kayla was… Dan

gooide ik het toestel echt in de zee.

'Rey? Mooi zo. Zeg, hoe kom ik dat indianenreservaat waar je me over

hebt verteld? Ik sta nu met de auto op de hoofdweg in Forks, maar hoe

kom nu in Ta Lush of wat het ook is?'

'Hazel?' riep ik verbaasd uit. 'Wat doe jij in dit godvergeten oord?'

'Wat denk je?' vroeg ze me sarcastisch. 'Jou opzoeken, duh. Maar hoe

kom ik nou in dat Dush gedoe?'

Ik legde haastig uit hoe ze moest rijden terwijl Paul me nieuwsgierig

aankeek.

'Oké, ik weet het nou wel. Ik ben er zo bij. Bij Sue Clearwater moet ik

zijn?' vroeg ze me, om zeker te zijn.

'Ja. Je kunt niet missen. Het ligt naast de hoofdweg en er staan een hele

hoop auto's omheen.'

'Aha. Ik zie het al.' Hazel klonk opgewekt. 'Nou, aan die auto's te zien…

Hoeveel vrienden had dat lekker ding genaamd Paul?'

Ik hoopte vurig dat Paul dit niet had gehoord. Hazel had een best luide

stem. 'Dat zal je zo wel zien. Ik kom ook terug.'

'Ik dacht het wel. Lekker aan het "wandelen" met dat lekker ding. Je blijft

ook niet bij de pakken zitten, hé, Rey?'

'Ik hang op. Zie je zo dadelijk.'

En ik legde af. Hazel ook. Echt weer iets typisch voor haar om me zo

maar te komen opzoeken in zo'n afgelegen plaats. In Hazel's woordenboek

kwam het woordje "angst" niet voor.

'Kom, we moeten terug. Een vriendin van mij uit L.A. kan elk moment

aankomen.'

'Een vriendin? Uit L.A.?' Paul klonk verbaasd – wat ik hem niet kwalijk

kon nemen. Het leek wel alsof er een hele invasie L.A. – meisjes La Push

kwamen bestormen.

'Ze is gewoon super impulsief. Kom nou, anders wordt ze zo helemaal

voor de wolven gegooid.'

Paul barstte in lachen uit. Ik keek hem verbaasd aan. Had ik iets

verkeerds gezegd of zo?

'Jij bent me er toch ook eentje,' lachte hij, terwijl hij me door mijn haren

woelde. Ik probeerde de elektrische shock te negeren toen hij me

aanraakte.

'Jij bent gewoon raar.'

'En jij slaat de spijker op de kop,' grinnikte hij weer. 'Wie komt er precies


op bezoek?'

'Hazel,' vertelde ik hem terwijl we terugliepen. 'Ze is niet het typische

L.A. meisje hoor. Ze is net zeventien geworden, heeft donkerrood haar,

grote blauwe ogen die je heel onschuldig kunnen aankijken - als ze dat

doet, weet je zeker dat ze iets heeft uitgevreten - en ze weet alles van de

vaagste undergroundbandjes.'

We waren nu al bij de veranda. Hazel zat al naast Billy, en ze was in

gesprek geraakt met Brady, die eruit zag alsof hij voor het eerst de zon had

gezien.

Ik voelde Paul naast me verstijven. Ik keek naar hem op. Een gigantische

glimlach verscheen op zijn gezicht.

'Weet je wat, Audrey? Ik vind haar nu al aardig.'

Paul POV

Hazel. Zoals ze daar zat, helemaal in beslag genomen door Brady, leek ze

op het liefste meisje ter wereld - naast Audrey dan toch. Halflang

donkerrode haar - het deed me een beetje denken aan die vieze bloedzuiger

Alice, zoals dat alle kanten opstond maar dat van Hazel was langer - en ze

was net zo frêle als die uitzuiger. Alsof een stevige wind haar zo omver

zou blazen - Audrey verschilde ook niet zo heel veel van dat. Maar die

ondeugende vonk in haar ogen verraadde dat ze geen katje zonder

handschoenen was om aan te pakken.

Hazel was het meisje dat Brady ging temmen. Brady was onmiddellijk

met haar ingeprent, en ik keek nu al uit om het eindresultaat te zien.

Voor de zomer om was, zou Brady gaan zitten als Hazel zit zei, en gaan

liggen als Hazel lig zei. Ik grinnikte in mezelf. Het was echt een geweldige

avond.

'Wat zit je te gniffelen?' vroeg Audrey me. Ze was druk bezig met Hazel

aan het praten, maar ze had toch gezien dat ik ongelofelijk veel lol had om

Brady en Hazel.

'Ik besef nu pas dat het een leuke avond is,' antwoordde ik met een ijzeren

gezicht. Ik zag Audrey naar me kijken - gelukkig zonder de ik-ben-

wanhopig-gek-achter-je-blik. Ergens voelde ik een steek daardoor. Vond

ze me niet leuk?

Ik stelde me aan. Ik wist het. Tuurlijk vond ze me aardig. Anders had ze

me wel netjes op mijn plaats gewezen - net zoals bij Brady.

Iedereen van het pack was opgetogen dat Hazel er was. Ten eerste omdat

zij degene was die Brady zou temmen - en ten tweede omdat ze gewoon

een geweldige I don't care karakter had.

Maar, besefte ik plotseling… Brady zou Hazel straks alles vertellen van

dat ingeprentgedoe - een geluk dat ik dat niet zou hoeven mee te maken: ik

voelde er niet veel voor om meisjes te zien flippen - maar hoe moest dat

met Audrey dan? Hazel zou het weten, maar Audrey niet. Ergens was dat

heel erg oneerlijk in mijn ogen.

'Hé,' merkte Audrey plotseling op. 'Waar is Jacob en Billy?'

Ik keek om me heen. Ze waren er niet meer. O ja, juist ja.

'Jacob is met Nessie mee, en Billy is naar Charlie gegaan - je oom.'

Audrey keek me aan met grote ogen. 'En hoe moet ik nou naar huis gaan?

Ik heb helemaal geen sleutel!'

Eindelijk. De perfecte kans. 'Ik heb een sleutel,' glimlachte ik.

Ik voelde Sams ogen gewoon op mijn huid branden.

Lekker dan. Maar ik ging er nog een avond van maken die het herinneren

waard was.

Audrey POV

De sleutel kraakte in het slot. De haartjes op mijn armen gingen recht

overeind staan - het deed me denken aan een slechte horrorfilm waar de

zombie binnen wacht om het nietsvermoedende meisje aan te vallen.


Paul keek me aan. 'Wat is er?' fluisterde hij me geheimzinnig toe.

'Niets,' fluisterde ik even geheimzinnig terug.

Hij glimlachte. 'Bang om alleen thuis te zitten?'

‘Nee,’ loog ik zelfverzekerd. Ik had het nooit leuk gevonden om alleen in

een huis te slapen. Zelfs thuis voelde ik me onrustig als ik alleen in bed

lag, zielsalleen in bed. En sinds papa’s overlijden was die angst alleen nog

maar toegenomen.

Hazel had het natuurlijk weer zo klaar gespeeld dat ze bij Brady bleef

slapen. Nou ja, slapen? Zoals die twee naar elkaar keken, zou daar niet

veel van komen.

Maar nou zat ik wel helemaal alleen in een huis, waar ik trouwens nog

maar twee dagen was. Billy was bij Charlie - er was natuurlijk een optie

om op te blijven, maar wat moest ik dan doen? Naar slechte avondfilms

kijken tot hij terug was? En Jacob was bij Nessie, dus die zou ook al niet

vroeg naar huis komen

Maar aan de andere kant wou ik ook niet overkomen als een bangerik.

Nee, ik was helemaal niet bang om alleen thuis te zitten.

Paul duwde de deur open, en knipte het licht aan.

Wie weet, als ik Paul zover kreeg om nog iets te drinken, en dan nog

even naar tv kijken… Wie weet wat er dan niet kon gebeuren- en dan was

ik tenminste niet alleen.

Ik keek hem van onder mijn wimpers aan.

'Wil je soms nog een biertje?' vroeg ik hem. Mijn stem klonk een beetje

hees.

Hij keek me schattend aan. 'Nou… Alleen als jij ook eentje neem.'

Als het dat maar was. Ik grinnikende en liep naar de koelkast. Snel en

handig opende ik twee flesjes.

Paul was al in de tweebank gaan zitten. Ik ging naast hem zitten en gaf

hem zijn flesje.

'Prosit,' grapte hij en hij duwde zijn flesje tegen het mijne.

'Prosit.'

Ik wou een slok nemen, maar Paul hield me tegen.

'Nee nee. Samen drinken,' zei hij me.

Verbaasd staarde ik hem aan. 'Hoe dat dan?'

Hij grinnikte. 'Zo.'

Hij stak zijn arm door de mijne, en bracht zo het flesje tegen zijn lippen.

Ik deed het ook, maar ik was zo bang dat ik ging knoeien. Mijn gezicht

was nu wel heel erg dicht bij dat van Paul.

Paul POV

Het was om gek van te worden! Ik kon gewoon haar wimpers tellen!

Haar lichtgroene ogen - ik kon nu zien dat er geen spoortje van bruin,

grijs of blauw inzat, alleen maar lichtgroen - schitterden in het dimlicht

van Billy.

En ze rook alsof ze een bad had genomen in rozen. Het was gewoon

bedwelmend. Ze rook gewoon overheerlijk.

Wat zou er gebeuren als ik haar gewoon kuste? Haar lippen zagen er zo

zacht uit…

En stop Paul! Stop! STOP!

Ze is geen meisje om nou spelletjes mee te gaan spelen, zei het

verstandige stemmetje in mijn hoofd.

Ja, maar wie weet tot waar die spelletjes naar toe leiden, zei het

onverantwoordelijke - lees: mijn voorkeurstemmetje.

Ze gaat toch ooit een keer terug naar L.A., antwoordde het verstandige

stemmetje.

Nou, dan is het toch aan ons om haar bezoek aan La Push zo interessant

mogelijk te maken, vind je niet, ouwe rakker? fluisterde het leuke

stemmetje in mijn oor.

Ik vond dat het leuke stemmetje gelijk had. Waarom zou ik nou

gewoonweg niet eens keertje doen waar ik zin in had?


En Rachel dan? vroeg het verstandige stemmetje wanhopig. Betekende ze

dan niets meer voor je?

Rachel zou niet willen dat je een ouwe vrijer zou worden, hoor Paultje,

antwoordde het leuke stemmetje. En trouwens, had Sam niet gezegd dat ze

wou dat jij verder ging met je leven? Daar komen ook nieuwe relaties bij

kijken. Diepgaande relaties,' gniffelde het stemmetje.

Oké, hier schoot ik ook niets mee op. Om naar twee bekvechtende

stemmetjes te gaan luisteren op zo'n moment.

Audrey maakte zich voorzichtig los uit onze twee verstrengelde armen.

Dat kon ik zo maar niet laten toestaan.

'Wat zijn we van plan?' vroeg ik haar. Mijn stem klonk hees - net goed.

Was het niet zo dat meisjes vielen voor jongens met een hese stem?

Ze bloosde even. Man, het was niet eerlijk dat één iemand zo knap kon

zijn.

De twee stemmetjes vielen uit, en ik deed waar ik al de hele avond over

fantaseerde.

Audrey POV

Het ene moment keek hij me plagend aan, het volgende moment lagen zijn

lippen tegen de mijne aan.

En, oh, boy. Wat kon die jongen goed kussen. Mijn lippen vormden zich

naar de zijne. Zijn lippen waren zacht en… Ik begroef mijn handen in zijn

haar en trok hem dichter naar me toe. Hij gromde zachtjes, en legde zijn

handen om mijn middel.

We doorliepen netjes alle fases. Handen in het haar, op het gezicht, in de

hals, in het middel, naar mijn heup…

Het was zo een perfect moment dat alleen een thuiskomende ouder - een

oom in mijn geval – kon verstoren.

'Hé, jongens!'

Meteen zaten we rechtop. Gelukkig stond Charlie nog op de veranda.

Ik fatsoeneerde mijn haar en ik hoorde Paul gniffelen naast me.

'Wat?' snauwde ik hem met een verhit gezicht toe.

'Wees blij dat ze geen minuutje later waren thuisgekomen. Dan was het

net iets moeilijker geweest…'

Ik bloosde pioenrood bij zijn woorden. Ik wou een bijtende opmerking

terugkaatsen - in de wetenschap dat hij gelijk had - alleen kwam Billy toen

naar binnengerold, met Charlie in zijn kielzog.

'We stoorden toch niet?' vroeg hij ons met glimmende oogjes.

'Neu, tuurlijk niet,' verzekerden Paul en ik hen en we schudden braaf ons

hoofd.

'Dan is het goed,' gniffelde Billy.

Charlie keek van Paul naar mij en terug naar Paul. Ik hoopte maar dat

onze gezichten niet te schuldbewust stonden. Charlie was per slot van

rekening een flik. En die hadden het meestal snel door wanneer er tegen

hun werd gelogen.

Ik kon het niet laten om nog even door mijn haar te gaan, om te

controleren of het wel goed was.

'Dus,… Audrey. Morgenvroeg. Halfelf. Gemakkelijke kleren, oké.' Paul

stond op.

Ik knikte en Paul was al bijna aan de deur. Charlie keek nog altijd

nieuwsgierig toe.

'Tot morgen, Audrey. Slaap lekker.'

'Tot morgen, Paul. Droom zacht,' antwoordde ik.

Paul knipoogde, en verdween toen in de nacht.


Chapter 5 "How much air will I need to breathe when your

tide washes over me?" Something Beautiful - NeedToBreathe

Paul POV

Paul Moreno = Gigantische Stomkop.

Ik kon net zo goed mijn naam laten veranderen.

Wat was ik aan het denken?

Als Charlie nou een half minuutje later was gekomen, zou ik nooit meer

een voet bij de Blacks mogen zetten. Of bij Charlie. Of bij Jacob. Of bij

wie dan ook.

Maar ik was niet alleen schuldig. Het was niet eerlijk hoe ze kuste. Ze

had gewoon mijn hersens op de stand-by functie gezet. Haar handen… ze

hadden me gewoon gek gemaakt, samen met haar lippen.

En nou lag ik hier in bed, helemaal aan het woelen. Ik kon niet slapen -

daar had Audrey nou wel voor gezorgd.

Om gek van te worden! Ik lag hier gewoon te overwegen om naar haar

toe te gaan, en verder te gaan waar we waren gestopt.

Paul! Beheers je man!

Ik wist echt niet wat ik had. Audrey Zoey Masen had me betoverd met

haar grote groene ogen en haar lach.

Betoverd - oh man. Het klonk als een lijn uit een slechte romcom. Ik was

echt aan het veranderen in een meisje. Nog even, en ik zou nog gaan

janken bij films.

Maar ik had gewoon geen ander woord voor wat ze me aandeed - ja, echt,

aandeed. Als ik bij haar was, kon ik gewoonweg niet meer fatsoenlijk

nadenken.

Het enige wat ik dan wou, was haar. De hele mikmak. Alles erop en

eraan.

Ze had me echt gek gemaakt.

Ik besefte dat Sam gelijk had - ik was verliefd op Audrey.

Dat besef maakte me gelukkiger dan ik was geweest in een hele lange

tijd. Maar het maakte me tegelijkertijd ook bang. En dat was heel

beangstigd.

Audrey POV

Ik kon niet slapen.

Het was veel te warm in deze kamer. Ik lag te woelen en te draaien. Ten

einde raad stond ik op, pakte mijn laptop en ging in mijn pyjama op de

veranda op het internet surfen.

Ik verveelde me en typte maar de woorden "Quileute legends" in bij

Google. De jongens hadden het gehad over de legendes tijdens het eten. Ik

had 110.00 resultaten in 0.9 seconden.

Meteen pikte ik een veelbelovende site uit, www.quileutelegend.com. Ik

begon te lezen, en werd meteen meegezogen in het verleden.

Er waren veel legendes. Erg veel. Die legende over The Cold One liet ik

meteen links liggen. Ik had het niet zo op vampiers begrepen. Vieze

parasieten die je helemaal uitzogen. Nee, dank je.

Er was één legende die mijn aandacht meteen trok. Die van Q'wati, The

Transformer - alleen al door die naam - die me aan papa's film deed

denken - een man die zich kon veranderen in een dier naar keuze. Meer

bepaald in een wolf. Geboeid las ik dat stukje. Ze werden huidlopers

genoemd - want ze konden zich zo maar veranderen, alsof ze uit hun uit

ontplofte en ze hadden een hele warme huid , ongeveer 43°C.

Ik grinnikte. Honden in La Push - en ik was allergisch. Lekkere plek dan

om te logeren.


Morgen ging ik maar eens Billy vragen voor de legendes. Ik was er zeker

van dat Billy dat veel beter kon vertellen dan één of andere website. Ik

deed de laptop dicht, knipte het lampje op de veranda uit en ging naar bed.

Gelukkig viel ik dit keer meteen in slaap.

De volgende ochtend - ik stond netjes op om negen uur - was het huis

alweer uitgestorven. Billy was bij Sue Clearwater - in het briefje stond om

te helpen opruimen, en Jacob was (alweer) bij Nessie.

Bij Billy logeren leek alsof ik op mezelf woonde. Ik grinnikte, en

sprokkelde mijn ontbijt bij elkaar. In de thermosfles zat gelukkig weer

zelfgemaakte koffie - die ik goed kon gebruiken.

Nadat mijn ontbijt achter mijn kiezen zat, begon ik - met de nodige

tegenzin - aan de afwas. Met mijn iPod in de oren en luidkeels meezingend

was het toch draaglijk. De afwasborstel gebruikte ik als microfoon. De

spetters vlogen in het rond terwijl ik bij mijn favoriete liedjes meedanste.

Ik schrok op door de bel.

Paul POV

I needed more than just a kiss goodnight / Had to get something out my

system I

Ignored the warnings / Bit the fruit

She might have tasted good / But man she was my kryptonite

Sinds wanneer had Billy een radio? Ik stopte de motor en liep de veranda

op.

Shoulda know she was trouble from the start / I, knew she’d broken

hearts I,

Thought I’d taken that chance / Danced with the she devil in the pale

moonlight

Alarm bells rang, but I loved the drama / In a dark place but I loved the

karma sutra

Shoulda closed that door / But I kept going back for more

Die stem... Ik fronsde en bleef stilstaan op Billy’s trap van de veranda.

Die stem kende ik…

She’s electric / she’s the current running through my veins

She’s a siren / hearing voices that I can’t explain

Now I should be thinking it over / Instead I’m calling her over

Now she’s here and she won’t go quietly / I should be thinking it over

Instead I’m calling her over / Now she’s here but she won’t go quietly

Maar, sinds wanneer had die stem een Brits accent? En er was geen

muziek…

I needed more than just a cheap thrill ride / See I needed something that

ran deep inside

Ignored the warnings / Bit the fruit

She might have tasted good / But man she was my kryptonite

Audrey was aan het zingen, complete met het accent dat ze intuïtief

overnam van de zanger. Vol ongeloof luisterde ik toe. Ze kon echt goed

zingen hoor. Dat had ik nooit achter haar gezocht. Met een open mond liep

ik de veranda op.

Shoulda known it wouldn’t last for a year I / Knew it’d all end it tears I

Cracked / She was mind addictive / Never felt scripted

Unpredicatable / Tied up but no strings attatched / Left scatch marks on

my back

Her cold eyes got me excited and I can’t hide the truth

She’s electric / she’s the current running through my veins

She’s a siren / hearing voices that I can’t explain

Ik duwde maar op de bel. Als ik hier naar haar bleef luisteren, zou ik hier

nog de hele dag staan.

Er klonk een hoop gespetter en ze stopte midden in een zin met zingen.

De deur ging open en in de deuropening stond Audrey, met armen die tot

aan haar ellebogen helemaal onder het schuim zaten.

Toen ze me zag trok ze snel haar oortjes uit haar oren - waardoor haar


oren en hals onder het schuim kwam te zitten. Ze zag er zo sexy uit.

'Paul,' zei ze en keek uit gewoonte naar het rechterarm - waar nu geen

horloge aan zat.

'Het is kwart na tien,' vertelde ik haar. Haar haren had ze in een warrige

knot gedaan. Mijn ogen staarden naar de krulletjes in haar nek.

Ze keek verschrikt. 'Shit! Ik moet me nog aandoen en zo! En de afwas is

ook nog niet klaar!'

Pas toen zag ik wat ze aan had. O jongens - moest het mij weer

overkomen, ja? Ze droeg een kort - een echt heel kort - broekje met een

felgekleurd printje met daarop een strakke - heel erg strakke - witte

tanktop. En het ergste was dit: ze had alleen maar dat aan. Niets eronder.

En die tanktop was bijna doorzichtig.

Ze maakte me echt knettergek. Moest ze nou zo de deur voor me

opendoen? In die pyjama? Zonder beha?

Mijn hersens begonnen onmiddellijk overuren te maken. Ze moest zich

dringend gaan verkleden voordat ik domme dingen ging doen.

'Ik zal verder afwassen, en jij gaat je aandoen. Iets gemakkelijks, want jij

kruipt vanachter op de motor.'

Ze glimlachte, en liep toen snel naar de logeerkamer. Ik keek haar na tot

de deur achter haar dicht viel.

Ik begon verder te doen aan de afwas - en probeerde ergens aan te

denken, zodat ik haar niet zou volgen, want dan zouden we nooit op tijd bij

Dave zijn.

Toen ik Dave vanmorgen had verteld wat Leah me had aangedaan, had

Dave zich ziek gelachen. Toen hij was uitgelachen, had me verteld dat ik

Audrey moest gaan halen, want hij wilde haar graag ontmoeten.

En nou zat ik hier, de afwas te doen terwijl Audrey zich aan het

aankleden was…

'Ben klaar!' riep ze. Ik draaide me om.

Ze had een losse, kapot gescheurde jeans aan - die blijkbaar te groot was

- en simpele zwart-wit gespikkelde wollen trui. Haar haren had ze in een

losse staart gedaan, en ze had gewone gympen aan, waardoor ze nu tot aan

mijn elleboog of zo kwam.

'Goedgekeurd?' vroeg ze lachend. Ik knikte. Man, ze had er echt geen

idee van dat ik in staat was die kleren zo van haar af te scheuren.

Audrey POV

Ik stapte op hem af. 'Bedankt dat je de afwas hebt gedaan,' glimlachte ik.

Nu ik naast hem stond - ik kwam tot zijn schouders en ik was nota bene

1m70 groot - zag ik dat hij ook nog alles had weggezet en de keuken weer

in orde had gemaakt. Hij was hier beter thuis dan ik.

'Wat zei je baas toen je hem zei dat ik zou komen?' vroeg ik nieuwsgierig.

Pauls glimlach werd breder. 'Nou, hij heeft niet echt iets gezegd… Hij

heeft zich eerder ziek gelachen toen ik hem vertelde wat Leah had

geregeld.'

'Oh.' Wat een bijster intelligent antwoord, Rey, schreeuwde ik mentaal

naar mezelf toe.

'Kom op. Dave stond te springen om je te ontmoeten. Hij kan echt niet

wachten om je te zien.' Paul nam mijn hand - het voelde natuurlijk aan en

ik probeerde de elektrische shock te negeren - en trok me mee naar buiten.

Voor me stond een motor - een snelle, gevaarlijk uitziende parelgrijze

motor. Ik slikte even. Verwachtte hij nou echt dat ik daar ging opkruipen?

'Bang?' vroeg hij me plagerig.

Ik gaf hem een vuile blik. 'Zie ik eruit alsof ik bang ben?'

Hij gniffelde even. 'Ik zeg beter niets.'

Hij sprong erop, en ik deed hem na - het lukte beter dan ik had verwacht.

Paul schopte de motor aan, en ik sloeg snel mijn armen stevig rond hem

om er niet vanaf te vallen.

'Hou je vast,' schreeuwde hij naar me en hij gaf gas.

Ik leerde als snel dat de snelheidsborden die naast de weg stonden alleen


maar dienst deden als versiering, om die veel te groene sleur langs de weg

te doorbreken met wit en rood.

De werkplaats waar Paul werkte, lag een heel stuk buiten La Push, meer

naar het noorden, bij de zee.

Buiten stond al een wat oudere man met grijs haar en lachrimpels op ons

te wachten.

'Dus dit is Audrey.' Hij liep op me af. 'Leuk om eindelijk kennis te

maken, Audrey. Paul heeft het al de hele morgen over je. Hij was net zo

zenuwachtig als een kalkoen voor Kerstmis.'

'Is dat zo?' vroeg ik hem terwijl ik naar Paul keek, die zijn hoofd schudde.

David knikte gretig. 'Hij beweert natuurlijk van niet - hij wilt niet dat je

de verkeerde indruk van hem krijgt. Paul vindt het heerlijk om te laten zien

dat hij een stoere knul is.'

Paul glimlachte enkel. 'Als jij het zegt.'

David keek op toen hij hoorde dat Paul nog naast hem stond. 'Wat doe jij

hier nog? Ik betaal je niet om naar de meisjes te kijken hoor! Ga die tafel

afwerken - Leah is vandaag weer komen zeuren - en ik wil die hier zo snel

mogelijk weg hebben.'

Paul salueerde en ging werken.

'Kom maar mee, Audrey. Jij mag wel naar hem kijken - en wees eerlijk

over zijn werk. Met andere woorden; kraak hem een beetje af.' Gniffelend

verdween David onder een grote kast die op een verhoging stond.

Paul POV

Oké - hoe moest ik mij in godsnaam concentreren terwijl Audrey naast me

stond?

Ik probeerde het - ten eerste om dat ik haar niet wou laten zien dat ik

verliefd op haar was en ten tweede omdat Leah mijn hoofd er af zou bijten

als ze ook maar één foutje ontdekte aan haar tafel. Letterlijk dan.

'Wow, dit is prachtig gedaan.' Audrey liet bewonderend een vinger langs

het tafelblad glijden.

'Dank je,' antwoordde ik terwijl ik me verder op de wolf concentreerde

die ik nu aan het snijden was.

'Wat stel het eigenlijk voor?' vroeg Audrey geïnteresseerd toen ze naast

me ging zitten.

'Leah wou per se de legende over geestenkrijgers op haar tafel hebben

staan.'

'Geestenkrijgers?' vroeg ze terwijl ze me aankeek.

'In het bloed van Quileutes heeft altijd magie gezeten,' vertelde ik haar.

'De geestenkrijgers konden uit hun lichaam treden met hun geest. Dit was

vooral handig om vijandelijke stammen te verslaan. Ze konden dieren hun

zin laten doen en de wind gebruiken.'

Ik zag haar naar de wolf kijken waarmee ik bezig was.

'En hoe komt die wolf in het verhaal?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ik woog de opties tegen elkaar af. Het kon toch niet zo heel veel kwaad

om haar de legendes te vertellen, of wel? Jacob had ze ook zoveel jaar

geleden tegen die vampheuler Bella Swan gezegd. En er kwam niets van in

voor van die bloedzuigers. Maar ik ging haar toch maar een verkorte versie

vertellen van het verhaal – die tafel moest af.

'Het laatste grote Geestenopperhoofd was Taha Aki, een wijs opperhoofd.

Maar er was één iemand die jaloers was op Taha Aki, Utlapa. Utlapa was

ook een geestenkrijger. Hij wachtte totdat Taha Aki uit zijn lichaam was

getreden, en pikte dan snel Taha Aki's lichaam in.

Taha Aki besefte meteen wat er gebeurde, maar hij kon niets meer doen.

Utlapa had zijn eigen lichaam de keel overgesneden, zodat Taha Aki niet

meer zijn lichaam kon nemen.

Utlapa verbood de geestenkrijgers om ooit nog uit hun lichaam te treden -

in naam van Taha Aki natuurlijk, omdat ze anders te weten zouden komen

dat hij Utlapa was, en leidde de stam op zijn manier. Hij nam een tweede

en een derde vrouw - wat eigenlijk niet mocht.


Taha Aki had een lichaam nodig, en vroeg aan een wolf om plaats te

maken voor hem. De wolf deed dit, en nou had het lichaam van de wolf

twee zielen, die van Taha Aki en wolf.

Taha Aki ging naar de stam, in de hoop dat de stamleden hem zouden

zien en proberen uit hun lichaam te treden.

Één iemand deed het, Yut. Hij trad uit zijn lichaam en zag onmiddellijk

wat er aan de hand was. Maar dat was buiten Utlapa gerekend. Hij

vermoordde Yut voordat die in zijn lichaam.

Hierdoor werd Taha Aki zo woedend. Maar de wolf kon die woede niet

aan, het was de woede en de liefde voor de stam van een man, het was te

menselijk. En toen kwam de magie in werking.

De wolf veranderde in een mens - het geestenlichaam van Taha Aki. De

geestenkrijgers begrepen onmiddellijk wat er aan de hand was, en ze

vermoordden Utlapa.

Taha Aki's zonen konden dit ook. Het werd doorgegeven via het bloed,

om te veranderen in een wolf. Het uiterlijk van de wolf gaf het innerlijk

van de persoon weer.'

Audrey keek me met glanzende ogen aan. 'Wow. Geen wonder waarom

Leah dat op haar tafel wilt hebben staan.'

Ik grinnikte - ze hoefde niet de "echte" reden te weten.

Dave verscheen naast me. 'Moreno! Ga je nou nog beginnen te werken?

Ik betaal je niet om verhaaltjes te vertellen, hoor.' Nijdig beende hij weer

weg. 'Stuk chagrijnige vreten,' mompelde hij binnensmonds.

Audrey keek werkelijk schuldbewust. 'Het spijt me - ik hou je van je

werk af.'

Snel nam ik haar bij de pols. 'Nee, nee. Dave is gewoon raar. En je houdt

me helemaal niet van mijn werk af. Enkel die wolf nog.'

Ze ging weer zitten en keek toe terwijl ik netjes de wolf afwerkte.

'Hij lijkt echt sprekend op een echte wolf,' murmelde ze.

Duh. Ik was er één. Dat zou pas mooi zijn, dat ik mezelf niet fatsoenlijk

kon uitkerven in een stuk hout.

'Is die tafel af?' brulde Dave naar me. Davids zenuwen stonden

strakgespannen. Straks zou Leah hier zijn, en die wou dat haar tafel af was.

'Is net klaar!' schreeuwde ik naar hem toe. Leah zou in de zevende hemel

zijn.

'Juist op tijd. Leah komt er net aangetuft.' Een grijze Alfa 156 stopte

inderdaad voor de houthandel. Leah stapte uit, en zwaaide naar Dave.

'Hoi Dave! Is mijn tafeltje klaar?'

'Paul is er net klaar mee.' Dave ging snel verder met de kast. Niemand

wou in de buurt zijn als Leah het niet goed vond.

Leah kwam aangebeend, als een soldaat die nog niet helemaal gedrild

was.

'Hoi Paul. Hé Audrey! Kom je kijken naar Pauls werk?' vroeg ze

geamuseerd aan Audrey.

'Ja. Hij kan er inderdaad wat van.'

'Ik zei het toch?'

Ik rolde met mijn ogen. 'Leah! Is die tafel nou goed of niet? Dave zit al

de hele ochtend rond te lopen zo zenuwachtig als een kalkoen voor

Thanksgiving!' Dat had hij nog tegoed.

Leah bekeek de tafel kritisch. 'Nou… Paul, man. Dit is geweldig!'

Ik hoorde Dave opgelucht ademhalen. Geen boze Leah.

'Nou… dat is dan goed, zeker?'

'Dave!' riep ze weer naar David. 'Je moet Paul opslag geven, anders gaat

die een eigen bedrijf oprichten.'

'Leah!' brulde David naar haar. 'Breng hem nou niet op ideeën!'

Leah grinnikte alleen maar kwajongensachtig. 'Ik laat Will hem straks

wel oppikken. Rond een uur of zes. Ik zal nu wel de rest betalen.'

Dave keek opgewekt toen ze hem betaalde. 'Dat extra is voor Paul,'

waarschuwde ze hem. Dave knikte. 'Tuurlijk. Die jongen is een

natuurtalent.'

Ik rolde met mijn ogen, en concentreerde me weer op mijn werk.


Audrey POV

Aan alle mooie dingen komt een einde. Zelfs voor mij. Ik was geen

uitzondering op die regel, ook al woonde ik in Beverly Hills.

Ik kwam langzaam overeind. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om te

vertrekken. Het was heerlijk om naast Paul te zitten en te kijken hoe hij

werkte. Hij was echt zo knap, en die buikspieren… en daar gingen we

weer, Audrey.

Paul keek op. 'Ga je nou al weg?'

Ik knikte, tegen mijn zin. 'Ik moet Billy eten geven. Je wilt toch niet dat

die gaat verhongeren, of wel?' Billy leek in dat opzicht werkelijk op

Charlie. Ze konden beiden enkel maar spiegeleieren maken. En kant en

klare maaltijden. Zelfs ik kon beter koken dan hun - en dat wilde al heel

wat zeggen.

'Dave! Ik neem nou wel even mijn middagpauze!' riep Paul naar hem toe.

'Oké!' David grinnikte onder die gigantische snor van hem, waar hij aan

draaide. Ik probeerde een glimlach te onderdrukken. Het was hier echt

leuk.

'Wat ben je van plan?' vroeg ik hem. Hij was al in zijn zakken aan het

zoeken naar de sleutel van de motor.

'Jou naar huis brengen. Je denkt toch niet dat ik dat hele stuk door de

regen laat wandelen.' Triomfantelijk hield hij de sleutel omhoog. 'Hebbes.'

Regen. Met afgrijzen keek ik naar buiten. Het regende! Dikke

regendruppels die uit de hemel vielen en neerspatten op de grijze, koude

asfalt.

Fijn. Daar ging mijn pas geföhnd haar. Zodra ik thuis was, zou ik de

nieuwe Michael Jackson in zijn jonge jaren zijn - toen die nog zwart en

schattig was. Met zo'n groot afro - kapsel. Heel erg sexy, Audrey. Echt

waar.

Hij keek me plagend aan. 'Het is maar regen, hoor.'

Regen stond voor mij gelijk aan nattigheid. En ik had de pest aan

nattigheid dat uit de lucht viel.

'Ik ben niet van suiker hoor.' Ik kon zelfs een mager glimlachje

opbrengen. Hij moest eens weten wat ik van regen vond. Of wat hem te

wachten stond als hij me zag zodra we bij Billy waren. Zeg al maar dag

met je handje, hoor, Audrey.

Paul grinnikte. 'Dat betwijfel ik, hoor. Maar kom voordat Davids ogen uit

zijn kassen rolden van nieuwsgierigheid.'

Ik keek om. David stond ons inderdaad met grote ogen aan te kijken.

Zelfs zijn mond hing een beetje open, waardoor hij eruit zag als een vis op

het droge.

'Goed idee.'

Het was precies zoals ik had voorspeld. Toen ik van de motor afstapte,

zag ik Paul al kijken. Is dit nou echt hetzelfde meisje dat nog geen halfuur

geleden in de houthandel zat, of is de popster terug uit de dood?


Chapter 6 "I lost a lot of what I don't expect to ever return."

My Never – Blue October

Paul POV

Ze was zo vervloekt sexy! Ik kon wel een boek schrijven alleen maar over

haar uiterlijk.

Haar haren waren door de regen veranderd in een bos krullen, die langs

haar gezichtje plakten.

En ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar Audrey zag er echt

superknap uit, ook al leek ze op een verzopen straatkat. Ik probeerde hard

om niet onder haar halslijn te kijken… Haar witte blouse was helemaal

doorweekt...

'Wat zit jij te gniffelen?' vroeg ze me nijdig.

Ik perste mijn lippen op elkaar. 'Niets.'

Ze zwaaide haar haren naar achter. 'Bedankt dat je me hebt gebracht,

Paul.' Op haar hakken draaide ze zich om.

En ik kon haar niet laten gaan.

Ik greep haar bij de pols, draaide haar om en duwde mijn lippen tegen de

hare, in één enkele beweging.

Haar lippen waren bezaaid met regendruppels, wat het enkel nog leuker

maakte, en haar lippen nog zachter. Mijn handen begroeven zich in haar

haren. Ik drukte haar dichter tegen me. Een hand gleed naar haar middel.

Haar lippen bewogen met die van mij. Haar handen grepen mijn schouders

vast, naar mijn nek…

Man, dat kind was gevaarlijk. Heel erg gevaarlijk.

Ik probeerde mijn lippen te laten ophouden - als Billy hier ons betrapten,

dan zou heel La Push ervan weten. En ver daar buiten ook.

'Ik moet gaan,' fluisterde ik. Haar ogen keken me gelukzalig aan - van

mijn kus. Ik was nog niets verleerd. Goed. Dat streelde mijn ego.

'Wees voorzichtig,' fluisterde ze met een glimlach.

Ik kuste haar zachtjes op haar neus. 'Altijd, gekkerd.'

Shit. Had ik dat nou echt hardop gezegd? Aan die guitige glans in haar

ogen te zien wel. Of ze was nog altijd ondersteboven van mijn geweldige

kus? Het eerste leek het meest logische, ook al schreeuwde het stemmetje

in mijn hoofd dat alleen optie twee mogelijk was.

Ik sprong op de motor, trapte hem aan en schoot weg voordat Billy zijn

neus tegen de venster had gedrukt. Ik had het niet zo op pottenkijkers

begrepen.

De wegen waren glad door de regen, maar dat kon me niet zoveel

schelen. Ik ging toch niet verongelukken, en als ik tegen een boom zou

knallen, zou alleen maar de boom schade oplopen van ons tweeën. Ik niet.

Het strand van First Beach lag er verlaten bij. Uitgestorven. Precies zoals

ik het wou. Ik keek op mijn horloge. Bijna één uur. Ik zuchtte. Sam had

duidelijk gezegd: één uur.

Maar eerst mijn gedachten onder controle krijgen. Zo kon ik niet gaan

wachtlopen. Sam zou zich een ongeluk lachen. Het enige wat ik nou wou,

was zo snel mogelijk terug naar Audrey gaan en afmaken wat we waren

begonnen. En dan het liefst nog opnieuw beginnen ook nog.

Stop Paul! Hou je nou toch één keertje in de hand. Voor één keertje.

Oké. Ik keek naar de zee, en probeerde mijn hoofd leeg te maken. Ik

ademde heel rustig in en uit, en dacht enkel aan de golfjes die de zee

maakte.

Niet aan Audrey. Niet aan Rachel. Niet aan passioneel zoenen in de

regen. Alleen maar aan de golfjes.

Het werkte. Mijn hoofd was helemaal leeg toen Sam jankte.

'Kom eraan, baas,' mompelde ik terwijl ik mijn T-shirt uittrok.


Audrey POV

Ik bleef nog een tijdje verbouwereerd op de oprit staan, ook al was Paul

allang weggeschoten.

Die jongen moest al alleen worden opgesloten vanwege zijn

zoenprestaties. Hij maakte dat ik aan dingen begonnen te denken… Die

niet gepast waren voor een keurig opgevoede jongedame.

Ik hoorde achter me de deur opengaan.

'Audrey? Kom je niet naar binnen? Je wordt ziek zo, lieverd!' Billy klonk

bezorgd.

Hij deed me soms zo denken aan papa. Ik beet op mijn lippen om de

tranen binnen te houden. Papa…

'Ik sta hier goed,' stamelde ik voorzichtig, mijn stem zo vast mogelijk te

laten klinken.

Billy bleef nog even op de veranda, niet goed wetend of hij me met rust

moest laten, of me te commanderen binnen te komen. Blijkbaar ging hij

voor het tweede, want ik hoorde hem zuchten en de banden van zijn

rolstoel knerpten toen hij zich omdraaide en naar binnen rolde.

Ik merkte niet dat de regen mijn blouse doorweekte, dat mijn haren

veranderd waren in natte slierten en dat ik stond te rillen van de kou.

Het enige dat ik merkte, was dat ik mijn vader zo vreselijk veel miste. Ik

miste zijn warme armen rond me heen als ik naar had gedroomd, zijn

gelach als ik hem vertelde hoe ik de jongens in de clubs op hun plaats had

gezet, zijn goedkeurende en trotse blikken als ik met hem naar de

premières ging van zijn films. Samen baseball spelen op Monica Beach.

Samen naar muziek luisteren - maakt niet of het R&B, hiphop, pop,

techno, funk, rock, alternative of oldies waren. Samen ijsjes verorberen, of

pizzawedstrijden houden.

Hij zou nooit meer terugkomen. Dat besef deed pijn. We zouden nooit

meer een Kerstmis samen kunnen vieren. Hij zou mij nooit zien

afstuderen, en naar de universiteit zien gaan. Papa zou mij nooit naar het

altaar brengen, hij zou nooit een kleinkind in zijn armen houden.

Ik besefte pas dat ik nog buiten stond, in de regen, toen Jacob me mee

naar binnen sleurde.

'Kom mee, Audrey. Morgen ben je ziek. Wat sta je hier toch maar te

doen? Heb je je hersens verloren of zo?' Jacob klonk precies als een

overbezorgde oudere broer.

'Je tanden klapperen en je lippen zijn wit. Hoe lang staat ze daar al?'

vroeg hij aan Billy.

'Ik weet het niet. Ze stond daar opeens, helemaal van de kaart. Ze heeft

nog niets gezegd.'

'Die kleren moeten uit. Morgen gaat ze longontsteking hebben. Is ze met

Paul naar de houthandel geweest?'

'Was dat vandaag? Ik weet het echt niet. Ze stond daar gewoon opeens,

haar blik op het oneindige gericht.'

Hun gesprek ging volledig langs me heen. Ik had me al de hele week

sterk gehouden, niet geprobeerd aan pap te denken, maar nu was het te

laat. Het besef dat ik mijn vader nooit meer zou zien, had me van de

wereld geduwd. Alsof van een dunne rand was gevallen en de weg niet

meer terug naar boven wist. Geen houvast vond.

Jacob trok mijn natte kleren uit - alsof ik zijn tienjarig zusje was - en

legde me in bed.

'Moet ik Carlisle bellen? De kleur die ze heeft lijkt me niet echt gezond.'

Billy klonk ongerust vanuit de woonkamer.

'Ze is onderkoeld. Ik zal naast haar liggen voor een tijdje, maar bel toch

maar Carlisle. Hij weet er meer van dan ik.' Jacob ging naast me liggen en

sloeg een arm rond me heen. 'Ze is echt ijskoud.'

'Zou Paul hier iets mee te maken hebben?' vroeg Billy zich luidop af.

'Ik weet het niet. Wacht.' Jacob sprong op. 'Ik zal er zo achterkomen,

maar draai ondertussen de verwarming hoog genoeg.' Plots was de warmte

weg en Billy streek mijn natte haren uit mijn gezicht, terwijl hij al een

nummer intoetste op de telefoon.


'Carlisle? Kun je zo snel mogelijk komen? Ik denk dat ik een geval van

longontsteking heb. Nee, het is niet Jacob. Het is het nichtje van Charlie,

Audrey. Oké, bedankt.'

Billy hing op en toetste opnieuw een nummer in.

'Charlie? Ja, met Billy, Hoor eens, is Judy daar? Ik moet haar iets

vertellen.' Billy wachtte even. 'Judy… Audrey is ziek. Ja, ze stond een hele

tijd buiten in de regen, gewoon voor zich uit te staren… O… Uh ja…

Dus… Oké… Ja, ik heb al een dokter gewaarschuwd. Dus het is gewoon

het besef… Wat erg voor je, Judy… Ja, ik begrijp het… Ik vond het

gewoon zo raar. Ik dacht al dat Paul haar iets had gedaan… Oké. Ik zal je

op de hoogte houden. Daag, Judy.'

Het bleef een tijdje stil.

Ik hoorde hoe hij het fotolijstje opnam van pap en mij - mam had hem

waarschijnlijk verteld waarom ik zo van de kaart was. Ze zat er al de hele

week op te wachten totdat mijn ijzerharde schild zou barsten.

De bel ging. Billy rolde zich snel naar de voordeur.

'Hallo, Carlisle.' Was de dokter al hier? Dat ging snel. 'Ja, ze ligt in de

logeerkamer. Ze is er slecht aan toen. Blijkbaar verkeert ze in shock.'

'Hoe komt dat?' vroeg een warme, diepe en melodieuze stem.

Billy liet zijn stem twee octaven dalen. 'Haar vader is vorige week

gestorven. Vincent Masen… Ze is er nogal kapot van.'

'Masen?'

'Die ja.'

Dachten ze nou echt dat ik hun niet hoorden?

Een koele hand voelde aan mijn voorhoofd. Verschrikt deed ik mijn ogen

open. Een paar goudkleurige ogen uit een lijkbleek gezicht - veel te knap

om echt te zijn - keken me vriendelijk aan.

'Hallo, Audrey. Ik ben dokter Carlisle. Ik ga je onderzoeken.' Hij zette me

rechtop alsof ik niets woog, en luisterde met een stethoscoop naar longen.

'Nou, Billy. Ze heeft geen longontsteking, en ze zal het ook niet krijgen.

Daar ben ik zeker van. Maar ze moet wel minstens een dag in bed blijven

en veel rusten.'

'Dank je, dokter.'

'Geen dank.'

Paul PÖV

Hé Paul, wat heb je met Audrey gedaan?

Verward keek ik op. Wat deed Jacob hier? En waarover was die bezig?

Jacob klonk beschuldigend.

Jij was toch met haar naar de houthandel gegaan?

Ja… Maar wat heeft ze? Jacob zou nooit zomaar in wolfgedaante hier

opduiken als er niet iets goed mis was.

Ze is in shock. Nadat jij haar thuis hebt afgezet, is ze in de regen blijven

staan. Ik heb haar naar binnen moeten dragen en haar in bed moeten

leggen. Ze was doorweekt. Billy denkt dat ze longontsteking heeft.

Hoezo, ze is in de regen blijven staan?

Ja, ze stond vijf minuten geleden nog in de regen. Ze voelde ijskoud aan.

Jacob dacht terug aan hoe ze eruitzag. Ik rilde… Waarom was ze in de

regen blijven staan? Één heel uur lang. Toch niet omdat…

Omdat wat, Paul? vroeg Jacob scherp.

Zijn je zaken niet. Maar ik kan je ervan verzekeren dat ik haar met geen

haar heb gekrenkt. Ik wil net zo graag als jou dat Audrey ziek wordt.

Jacob gromde even. Wat heb je haar aangedaan?

Jacob! Als Paul zegt dat hij haar niets heeft gedaan, dan heeft hij haar

niets gedaan! Sam keek hem doordringend aan. Je moet je broers leren

vertrouwen.

Ja, baas. Jacob gaf me nog even een boze blik voordat hij zich omkeerde

en weg schoot.

Sam wachtte even totdat Jacob verdwenen was.

Paul?


Ja, baas?

Wat is dat tussen jou en Audrey? Concentreer je, Paul. Denk aan de

golfjes.

Paul? Sam klonk geamuseerd.

Zijn je zaken niet, baas.

Het bleef even stil.

Ik zei je toch dat het gemakkelijker zou gaan dan jij zou zeggen. Het was

bijna onmogelijk die zelfgenoegzame toon te negeren.

Ik zuchtte diep. Als jij het zegt, baas.


Chapter 7

"We're here and it turns to chaos, hurricane

comin' all around us." Say When – The Fray

Paul POV

Zodra ik van Dave mocht gaan, vloog ik als een speer naar het huisje van

Billy.

Arme Audrey… Blijkbaar was ze dan toch ingestort.

Ik kon me nog heel goed herinneren hoe het was geweest voor me. Die

twee weken dat ik het nieuws had gehoord, had ik me groot gehouden.

Niets laten merken aan de buitenwereld.

Maar het had me verscheurd van binnen. De pijn, het verdriet, het vrat me

op.

Twee weken later was ik ontploft. Tijdens een televisie-uitzending van

één of ander koninklijk huwelijk, toen de bruid een toespraak hield over

hoe liefde alles overwint. Ik was helemaal beginnen te flippen. Om te

beseffen dat Rachel en ik dat nooit zouden hebben. Die hypocriete trut op

tv. Het had niet veel gescheeld of ik had de tv gewoon uit het raam

gegooid.

Daarom bewoog ik nu zo snel als ik kon mijn vier poten naar voren. Ik

wist nog heel goed hoe erg het was om het helemaal in mijn eentje bij

elkaar te zoeken - niet dat ik dat ooit ging toegeven.

Snel veranderde ik achter een boom, trok mijn broek terug aan en mijn

schoenen en ging via de achterdeur naar binnen.

Billy keek even op toen hij me zag, maar hij haalde zijn schouders op.

'Wees voorzichtig. Carlisle zei dat ze rust nodig.' Alsof Dokter Vamp het

zo erg zou vinden.

'Ik heb geen zin om haar toestand erger te maken, hoor, Bills.'

Billy grinnikte. 'Nou ja… Ga maar. Ze heeft nog steeds niets gezegd.

Misschien dat jij een paar woordjes uit haar krijgt.'

Misschien wel meer dan een paar woorden, Billy. En hoe ze dat dan gaat

zeggen…

STOP! Het kind is ziek! Knoop dat in je oren! Ziek! Ziek! Ziek!

'Oké. Ik zal proberen.'

Een snelle grijns verscheen op Billy's gezicht. 'Zo mag ik het horen.'

Zachtjes klopte ik op de deur. 'Audrey?'

Niets.

Voorzichtig deed ik de deur open. Audrey lag op haar zij, met haar rug

naar me toe. Ze zag er klein en kwetsbaar uit, zo opgerold als een balletje.

Op de tippen van mijn tenen liep ik naar het bed toe en liet me

voorzichtig op zakken - het was groot genoeg voor twee personen. Als ze

niet wilde praten, zou ik haar ook niet dwingen.

Zo lagen we een tijdje. Zij opgekruld op haar zij, ik op mijn rug met mijn

armen onder mijn hoofd, terwijl ik mijn gedachten de vrije loop liet.

'Hoe heb jij dit verwerkt?'

Audrey was altijd in staat om te verrassen.

'Hoe heb ik wat verwerkt?' vroeg ik haar verbaasd.

Ze draaide zich om zodat ze me recht kon aankijken.

'Lieg niet, Paul. Je weet verdomd goed waar ik het over heb.' Haar

smaragdgroene ogen keken me fel aan.

Audrey POV

Het was plots kristalhelder. Waarom Paul zo af en toe die afwezige blik in

zijn ogen had. Waarom Sam zo gelukkig keek bij de barbecue. Waarom hij

helemaal alleen had gezeten aan de zee.

O.


O.

Hij had zelf iemand verloren.

En niet zomaar iemand.

Iemand die heel dicht bij hem stond.

'Wie was het?' vroeg ik terwijl ik zijn kant opschoof.

'De dochter van Billy,' antwoordde hij met een vastgeknepen keel.

Ik legde mijn hand op zijn wang. 'Je hoeft er niet over te praten, als je

niet wilt,' fluisterde ik.

Paul glimlachte even. 'Dat was eigenlijk mijn tekst, maar goed.' Hij

grimaste even.

Ik keek hem aan. 'Je weet het.'

Hij knikte. 'Je moeder heeft Billy gebeld, dus die weet het ook.' Maar hij

wist het al voordat mam had gebeld.

'Hoe wist jij het?' vroeg ik nieuwsgierig.

'De foto.'

Natuurlijk. Iemand had me in bed gelegd na de wedstrijd van de Red Sox

tegen de Dodgers. Ik had wel kunnen denken dat die iemand Paul was

geweest.

'O.'

Paul streek even door mijn haren. 'De pijn gaat weg hoor,' zei hij - op

zo'n manier dat ik hem geloofde. 'Misschien niet nu, maar ooit. Je leert er

mee leven. Ik heb het zelf meegemaakt, dus geloof me.'

Ik knikte, en een plotse schittering viel me op.

Paul POV

'Wat is dat?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze dichterbij kwam. Ik keek

haar verbaasd aan. 'Wat is wat?'

Ze trok het kettinkje te voorschijnen. Het kettinkje met de ringen. Ze nam

ze in haar hand en bekeek ze aandachtig.

De graveringen, dacht ik met een shock. De brok in mijn keel werd

groter. Rachel. Even begon alles rond me te trillen, totdat Audrey me

aankeek.

Met grote ogen keek ze van de ringen naar mij en weer terug.

'Rachel?'

Ik had het moeilijk om te ademen. Zou ze nou boos zijn? Zou ze -

alsjeblieft niet - gaan huilen? Zou ze gaan schreeuwen? Ik zette me schrap

voor de doemscenario's. Ik kon haar nou niet kwijt raken.

'Vier jaar geleden,' zei ik met een hese stem terwijl ik haar scherp in de

gaten hield.

'Was ze je vrouw?' Uit haar ogen kon ik niets aflezen. Ergens voerden

mijn gevoelens een tweestrijd uit tussen Rachel en Audrey.

Diep haalde ik adem, in een poging om mijn wolfslichaam onder controle

te houden. ‘Nee. We waren verloofd toen ze overleed.’ Ik ademde uit.

Rustig, Paul. Ik probeerde de hitte die zich in mijn ruggengraat

verspreidde, te negeren. Niet doen, Paul. Je gaat haar verwonden.

Haar reactie was niet die wat ik had verwacht.

Ze gooide haar armen rond mijn nek - heerlijk, dit was gewoonweg

geweldig - en begroef haar hoofd tegen mijn borst. De hitte in mijn

ruggengraat was … nou ja, niet verdwenen… alleen… verplaatst naar een

andere plaats.

'En ik dacht dat ik het zwaar had!' Ik hoorde aan haar stem dat ze huilde.

Arm kind. Ze was helemaal overstuur door de dood van haar vader.

Maar goed. De waterlopers waren er, dat was toch al één stap - wel niet

zo leuke stap - in de goede richting. Huilen is altijd de beste remedie

geweest - voor meisjes dan toch. En daar was ik het vandaag volledig mee

eens.

Nou kon het troostwerk beginnen.

'Rustig, Audrey. Alles komt goed, liefje. Ssshtt.'

Mijn armen lagen in een mum van tijd rond haar - altijd profiteren van de

situatie, hé Paul? Het stemmetje in mijn hoofd grinnikte. Duh! Ze is hot


hot hot! Nou is je kans! Maak haar in en laat haar zien wat je in je mars

hebt!

Hou je kop, gromde ik naar het stemmetje - in de wetenschap dat het

stemmetje gelijk had.

Ik wiegde haar rustig heen en weer, totdat ze weer kalm was geworden.

Haar ademhaling was normaal - ze hikte af en toe, door het huilen - maar

dat was te verwachten.

'Zijn die krokodillentranen weg?' vroeg ik voorzichtig. Tranen waren iets

waar ik niet tegen kon. Waar tranen waren, was zeker geen Paul te

bekennen.

Ze knikte. 'Het spijt me.'

'Gekkerd.' Ik woelde even door haar haren, en weerstond de neiging om

een kus op haar voorhoofd te drukken. Niet te soft worden, Paul!

waarschuwde het stemmetje in mijn hoofd. Ik gaf het groot gelijk.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ze zachtjes. Ze keek op. Haar lichtgroene

waren zeegroen geworden - door het huilen, dacht ik - en haar wimpers

waren nog een beetje nat.

'Auto-ongeluk,' antwoordde ik automatisch. Meteen kromp ik in elkaar.

'Sorry.'

Audrey POV

Dus daarom had hij "wees voorzichtig" gezegd die eerste keer aan het

strand. Ik rilde en kroop dichter tegen hem aan. Paul was echt lekker warm

- in alle betekenissen die je daarbij kon voorstellen.

Arme Paul. Om je verloofde kwijt te geraken.

'Wat betekent IMTF?' vroeg ik nieuwsgierig. Het was in de ringen

gegraveerd, met de namen.

Paul glimlachte zwakjes. 'In My Thoughts Forever. Rachel had het ergens

in een boek gelezen, en ze vond het wel wat.'

Ik liet mijn vinger erover glijden.

'Wat was ze voor iemand?'

Paul haalde diep adem, en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst. 'Je hoeft

er niet over te praten, als je niet wilt.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, het is niet erg. Rachel… was zoals mij.' Iets

in zijn stem zei me dat er meer achter zat dan hij wilde zeggen.

'Hoe bedoel je?'

'Ze was… mijn zielsverwante. Snap je wat ik bedoel?' Ik schudde mijn

hoofd. Ik had er wel al eens van gehoord, van een zielsverwant, maar ik

had het nooit meegemaakt. Bij mij weten was het gewoon iemand

waarmee je echt alles kon doen - zo'n beetje wat papa en ik hadden gehad.

'Ja, je moet het hebben meegemaakt op te begrijpen wat ik bedoel.' Dat

bevestigde dus mijn vermoeden. 'Rachel was… de reden van mijn

bestaan, eigenlijk. Het is bombastisch uitgedrukt, maar het was wel zo.'

Ik snap het ongeveer een beetje. 'Kun je misschien iets meer uitleggen?'

Ik keek hem geïnteresseerd aan. Hij had nog nooit zoveel over zichzelf

verteld.

'Kijk. Wij zijn gebonden aan kleine draadjes in de wereld, juist? Kleine

draadjes die je op je plaats houden. De wetten van de zwaartekracht,

bijvoorbeeld. Die zorgen ervoor dat je niet gaat zweven of zo.'

Ik knikte, maar ik wist niet echt waar hij naar toe wilde.

'Nou. Rachel was het draadje dat me op mijn plaats hield in de wereld.

De zwaartekracht - ik voelde die bijna niet meer. Rachel was mijn draadje.

De draadjes die mij op mijn plaats hielden, werden afgesneden en aan haar

vastgemaakt.'

Geen wonder waarom Paul zo afstandelijk was. Ik schoof een beetje naar

achter. Ik kon dat gat niet opvullen. Nu niet en nooit niet.

Maar Paul liet me niet gaan. Zijn armen sloten steviger om me heen.

'Waar denken we dat we naar toe gaan?' fluisterde hij speels in mijn oor.


Paul POV

Dom Paul. Dom. Dat had je niet moeten zeggen.

Maar de woorden waren zo maar uit mijn mond gerold. Alsof mijn tong

werd beheerst door een of andere bovennatuurlijke kracht.

Oké, dit klonk maf. Heel maf.

En nou kwam ik over op haar als een zielige jongen die nooit over de

dood van zijn verloofde was geraakt - wat eigenlijk ook zo was. Maar ik

was er over geraakt - ook al heeft het vier jaar geduurd.

Ze schudde haar hoofd. 'Nergens.'

Haar ogen stonden plagerig. Oef. Ze nam het blijkbaar nogal goed op.

Dat was dan een zorg minder.

'Gaat het?' vroeg ik bezorgd.

Ze haalde haar schouders op. 'Zolang ik er niet aan denk, gaat het wel.

Denk ik.'

Ik wachtte. Als ze me iets wou vertellen, zou ze het wel doen. Het had

geen zin om haar te dwingen.

'Ik weet het niet… Het voelt gewoon aan alsof ik maar nog voor de helft

besta. Ik heb gewoon de hele tijd het gevoel dat dit een nare droom moet

zijn en dat ik elke moment kan wakker worden. Dan zit papa aan de tafel

zijn krantje te lezen met een kop koffie en dan zegt voordat die naar zijn

werk gaat: "Rey, we gaan vandaag geen leerkrachten pesten. We gaan

braaf opletten en als ik thuis kom, neem ik iets speciaals voor je mee." En

drukt die een kus op mijn voorhoofd, neemt zijn MacBook en stapt in zijn

BMW X6. Hij zwaait nog even. Papa werkt niet ver - de filmstudio's zijn

vlakbij.

Maar die dag niet. Het zouden buitenopnames worden, en hij ging naar

LAX - de opnames zouden doorgaan de Mesa Verde in Colorado. Papa

had al een hele week gebeld met de parkopzichters om toestemming te

krijgen zodat ze daar konden filmen. Hij was erg blij. Emma - die de

hoofdrol zou spelen - had 's morgens nog even gebeld. Om 6u24. Ik zag de

reflecterende cijfertjes nog van mijn wekkerradio omdat ik wakker werd

door papa's gelach. Ik weet nog hoe ik me daar even aan stoorde. Het was

nog veel te vroeg - en het was heel laat geworden de vorige avond, bijna

vroeg.' Ze speelde gedachteloos met de ringen. Ik was nog niet eens zeker

of ze wel wist wat ze vertelde, dat ze er zich bewust van was dat ze het

tegen mij zei. Het klonk alsof ze het tegen zichzelf had.

'Ik was een uur later opgestaan. Papa zat zoals gewoonlijk al aangekleed

aan tafel, de krant te lezen. Op de hoofdpagina stond iets van de onzin van

Europa - iets over een president.

Ik zie hem nog opkijken. "Goedemorgen slaapkop." Hij heeft van de

lachrimpeltjes bij zijn ooghoeken, en de zon schijnt door zijn haar. Het

lijkt precies koper in de zon.' Zoals dat van haar, voegde ik toe in

gedachten.

'Hij frommelde de krant op - dat doet die altijd als hij klaar is. Mam

wordt er echt knettergek van - en hij staat op. Ik neem de appelsap uit de

koelkast en hij komt naar me toe. "Moppie," zegt hij, "Ik hou van je. Ik bel

je als ik ben geland, goed?" Hij gaf me een kus, nam zijn reistas en aktetas

- zodat in het vliegtuig nog kon werken en glimlachte. "Dag, liefje. Denk

nog de komende drie maanden nog een beetje aan je oude vader." Ik

lachte, en verzekerde hem dat ik dat zou doen. Hij zwaaide, en ging met de

auto naar LAX.

Dat was de laatste keer dat ik hem had gezien. In de volle ochtendzon,

met de zon in zijn haren, zijn reistas in de ene hand en zijn oude

donkerbruine aktetas in de andere. Hij floot een deuntje dat op de radio

speelde. Hij droeg zijn oude, verwassen jeans - mam had hem eigenlijk

willen weggooien, en zijn lichtgroen hemd met die donkergroene ruitjes.

Ik had hem voor hem gekocht - vorig jaar Kerstmis.' Ik zag dat ze even

glimlachte.

'Ik hoor de auto nog wegrijden. De koelkastdeur ging dicht. Ik kan nog

precies zeggen welk liedje er op de radio was – We Are Young van 3OH!3

- want ik was mee aan het zingen.' Dat Audrey in de keuken zingt had ik


vanmorgen al ontdekt.

'En toen belde Emma.' Haar stem trilde. 'Om te zeggen, dat papa…niet op

LAX was aangekomen… Ze dacht dat hij… zich verslapen had.' En toen

barstte ze opnieuw in tranen uit.

Ik wiegde haar opnieuw heen en weer. Ja, het was ook ironisch. De man

had zich inderdaad "verslapen". Ze snufte even, en haalde diep adem.

Audrey POV

'Het was tijdens les wiskunde.' Ik huiverde nog altijd toen ik aan die les

terugdacht. De rector was zomaar komen binnenvallen. "Je vader is

dood.". Iedereen had me aangestaard. Ik hoorde Jane en Quincy achter me

naar adem snakken. Hazel - die naast me zat - had haar hand op mijn

schouder gelegd. Verdoofd was ik opgestaan, had mijn boeken verzameld

en was naar de parking gelopen. Ik was mijn auto ingestapt en was naar

Hermosa Beach gereden.

'Het was verschrikkelijk. Ik weet niet meer eens hoe ik uit het lokaal ben

geraakt. Ik heb de hele ochtend doorgebracht in de auto aan het strand.'

Naar huis wilde ik niet - mijn moeder was helemaal over haar toeren. Naar

school gaan was geen optie - geen starende blikken en lastige vragen over

Vincent Masen.

Paul trok me dichter naar hem toe. 'Niet vertellen als je het niet kunt,

Rey.'

Het was de eerste keer dat hij me Rey noemde. Hij zei het echt lief, niet

als een afkorting. Ik groef mijn hoofd in zijn schouder.

Zo bleven we een tijdje liggen, totdat ik langzaam in slaap sukkelde.

'Masen?'

'Ja, Masen.'

'Mmm. Heette Edward ook niet Masen?'

'Ja… Daar vroeg papa achter. Hij wou haar zien.'

'Over mijn lijk. Ik laat haar niet naar die bloedzuigers gaan omdat ze

dezelfde achternaam hebben. Hoeveel Masens zijn er niet in Amerika?'

'Maar haar ogen…'

'Wat is met haar ogen?'

'Edward had - volgens Carlisle - net dezelfde kleur groene ogen. Echt

precies dezelfde, zoals hij het zei. En - opnieuw volgens Carlisle - lijkt ze

precies op Elizabeth Masen.'

'En dat is?'

'De moeder van Edward.'

'Dit is gewoon te belachelijk voor woorden! En trouwens, ze heeft toch

de ogen van haar moeder?'

'Op het eerste zicht wel. Maar als je dan beter gaat kijken, heeft Judy er

grijs en blauw in. Audrey heeft groene ogen, geen spoortje van blauw of

grijs.'

Ik deed halfverdwaasd mijn ogen open. Waarom waren Paul en Jacob

over mijn ogen aan het bekvechten? Ik keek op. Paul was verdwenen. In

de keuken, aan zijn stem te horen.

'Jongens?'

Het werd plots doodstil in de keuken.

'Audrey? Ben je wakker?' Paul kwam mijn kamer in, op de voet gevolgd

door Jacob en Renesmee - Nessie.

'Ben je weer beter?' vroeg ze aan me terwijl ze zich aan mijn voetuiteinde

nestelde.

'Ik denk het,' antwoordde ik terwijl ik een poging deed op breed te

glimlachen.

'Goed. Want mijn broer wilt je ontmoeten.' Nessie keek me nieuwsgierig

aan.

'Ze gaat niet,' gromde Paul boos tussen zijn tanden.

Ik negeerde Paul - met hem zou ik straks kunnen afrekenen. 'Waarom wil

je broer mij ontmoeten?' vroeg ik nieuwsgierig.


Nessie keek me strak aan. 'Zijn moeder heette ook Masen. En ze had ook

dezelfde kleur ogen als jou.'

'Hoe weet die dat?' vroeg ik verbaasd.

'Carlisle - mijn adoptievader - vertelde het hem gisteren, nadat die terug

thuis was.'

'Hadden dokters niet zoiets als beroepsgeheim?' vroeg ik tussen mijn

tanden. Paul beet een glimlach terug.

Nessie grinnikte. 'Maar niet over de kleur ogen van hun patiënten. Nou,

kom je mee?'

Paul gromde boos. Ik rolde met mijn ogen.

'Hoe heet je broer trouwens?'

'Edward,' zei Nessie met zichtbare trots. 'Hij is zeventien en heel erg

knap. Ma - Bella, zijn vriendin vindt hem ook heel leuk.'

Ik grinnikte. 'Oké, ik ga mee.' Paul mompelde boos in zichzelf. Ik

onderdrukte een zucht. Mannen.

Snel douchte ik me, trok een jeans aan met een T-shirt en een stel

gympen eronder. Ik föhnde mijn haar - maar ik was te lui om het te steilen,

dus het golfde nu maar gewoon wat een beetje. Mijn ogen zette ik aan met

zwarte eyeliner.

In de logeerkamer waren Paul en Jacob een zwijgende discussie aan het

voeren met hun ogen. Zodra ik binnenkwam, gaf Jacob het op. 'Oké, ga

mee. Maar je gedraagt je, begrepen? Je luistert naar me, of anders ga ik

naar Sam.'

Paul keek hem boos aan. 'Deal. Maar verwacht niet dat ik ze ga

behandelen als vrienden.'

Ik draaide met mijn ogen. Mannen. Dat Y-chromosoom - ik werd er

knettergek van.

We kropen met zijn vieren in Jacobs Rabbit - Nessie van voor en Paul en

ik op de achterbank en schoten naar Forks. Paul keek nijdig.


Chapter 8 "She'll pick you up just to watch you fall."

Girls Do What They Want – The Main

Audrey POV

De Cullens woonden een eindje buiten Forks, helemaal verstopt in het

grote bos. Het verbaasde me dat Jacob niet was verdwaald - alle wegen

leken hier zo op elkaar.

Aan het einde van de laan doemde een groot huis op. Het was tijdloos en

volledig gerestaureerd - waarschijnlijk stond het hier al een paar eeuwen.

Het was bescheiden volgens LA-maatstaven - maar voor Forks was het

imposant.

Jacob parkeerde de auto voor een bijgebouw. Nessie stapte meteen uit de

auto, en ik volgde haar voorbeeld. Toen Paul uitstapte, mompelde hij nog

iets over "zuigersstank", maar ik negeerde het. Ik was niet zijn eigendom;

ik was nog niet eens zijn vriendin. Er was nog niets tussen ons gebeurd -

maar dat kon nog altijd veranderen, voegde ik er in gedachten aan toe. En

ik rook niets, dus waar zat hij over te zeuren?

Carlisle stond ons op te wachten op de veranda. Blijkbaar wist die van

onze plannen - mijn plan om met zijn zoon Edward te praten.

'Hallo jongens. Voel je je weer wat beter, Audrey?' vroeg hij aan me. Zijn

ogen stonden bezorgd. Hij leek meer op een nieuwe A-lister Hollywood

acteur dan een dorpsdokter.

Ik knikte. 'Het gaat wel.' Zolang ik niet aan pap dacht, kon ik de wereld

aan.

Carlisle's ogen stonden nog steeds bezorgd. 'Edward wilt je graag

ontmoeten.'

'Ja, Nessie zei er al iets van …?' Ik liet mijn toon vragend klinken.

Carlisle knikte instemmend. 'Zijn moeder en jij heten allebei Masen met

de achternaam. En de gelijkenis is treffend.'

De gelijkenis? Met wie? Ik leek totaal niet op Nessie - die mijn

uitgangspunt was geweest.

Het huis was smaakvol ingericht. Één muur was volledig gesloopt en

vervangen door glas, waardoor er een gevoel van ruimte, licht en vrijheid

was gecreëerd. Alle meubels waren in lichte, witte kleuren - behalve de

gigantische zwarte piano, die op een verhoging stond.

'Speel je?' vroeg Nessie, die mijn blik had gevolgd.

Ik werd rood. 'Een beetje.'

Iemand achter me grinnikte. 'Een beetje heel goed, denk ik.'

Ik draaide me om. Achter me stond een zeventienjarige jongen, die op

Nessie leek. Ze hadden hetzelfde bronskleurige haar, neus en

jukbeenderen. Maar Nessie had grote chocoladebruine ogen, terwijl

Edward amberkleurige ogen had. Hij was ook veel bleker dan zijn zusje -

misschien een computerfreak? Die zijn vaak zo bleek.

Hij glimlachte een beetje. 'Ik ben Edward Cullen. Jij moet Audrey zijn.'

Naast me voelde ik Paul verstrakken. Jongens ook. Ik kon de neiging niet

onderdrukken om met mijn ogen te rollen. Edward keek me even raar aan -

alsof hij plots een spook of zo zag. Carlisle had dezelfde blik in zijn ogen.

Nessie vloog meteen op hem af. 'Ik heb haar meegebracht!' zei ze

stralend.

Het was duidelijk te zien dat Nessie gek was op haar grote broer. Ik

glimlachte een beetje. Ik had zo vaak gewenst voor een grotere broer - ik

had hem nou wel en die luisterde naar de naam Jacob Black - maar de

liefde tussen Edward en Nessie was toch iets anders. Diepgaander. Ik mijn

vinger er niet precies opleggen. Het leek een beetje op de relatie die ik had

gehad met papa.

Edward keek op, in zijn ogen een klein spoortje van angst, misschien?

'Willen jullie soms iets drinken?'

Jacob en ik knikten. Paul bromde iets onverstaanbaars, dat met veel

goede wil kon doorgaan voor een "ja".


Ik liep met Edward mee naar de keuken. 'Lijk ik dan zoveel op je

moeder?' vroeg ik hem nieuwsgierig.

Edward knikte. 'Verbazingwekkend veel. Ik stond echt te trillen toen je

binnenkwam. Jij bent precies zoals haar.' Hij schudde zijn hoofd en opende

de koelkast.

'Heb je geen foto of zo van haar?'

Edward fronste even. 'Ik heb nog een oude pasfoto van haar - die zo is

bewerkt dat hij lijkt op een pasfoto uit 1900.'

'Leuk! Kan ik hem even zien?' vroeg ik meteen.

'Ik dacht wel dat je dat zou vragen.' Hij nam de foto uit zijn zak en gaf

hem aan me.

Het was alsof ik naar mezelf staarde in de jaren 1900. Ze had van die

poppekrullen die langs haar gezichtje hingen. Ze had hoge jukbeenderen -

net zoals ik - en volle zwarte wimpers, die grote groene ogen omkransten -

ook al kon je de kleur niet zien op de sepiakleurige foto. We hadden

dezelfde kin, en dezelfde volle lippen. Haar neus was iets langer dan de

mijne, en haar wenkbrauwen iets rechter. Voor de rest leken we als twee

druppels water op elkaar.

'En zij heette ook Masen met de achternaam?' vroeg ik nieuwsgierig.

Edward knikte. 'Dus jullie zijn verwant met elkaar. Mag ik je enkele

vragen stellen over je grootouders en overgrootouders?'

Ik beet op mijn lippen om een glimlach te onderdrukken. 'Prijs jezelf

gelukkig dat ik daar een tijdje geleden in ben gaan graven. Volgens mij

kan ik je de hele familiegeschiedenis gaan vertellen tot in 1800.'

Twee zomers geleden had ik me doodverveeld. Mam was de stad uit, pap

zat in Frankrijk voor filmopnames en Jane, Quincy, Hazel en co waren op

vakantie. Ik had wat doelloos zitten rond te surfen op internet, tot ik ergens

was uitgekomen waar je familiestamboom kon herconstrueren. De rest van

de zomer was ik vastgelijmd geweest aan de computer en was ik naar

Chicago, San Francisco, Santa Barbara en Sacramento gegaan met de trein

om in oude, stoffige bibliotheken te gaan neuzen. Ik had het fascinerend

gevonden.

Edwards ogen lichtten even op. 'Echt waar?'

'Heb je even tijd? Een uur of drie?'

Edward grinnikte en ging aan de keukentafel zitten. 'Ik heb tijd.'

'Wel… De familie Masen is oorspronkelijk afkomstig uit Engeland, meer

bepaald uit Brighton, waar koning George IV het Royal Pavillon liet

bouwen. De grondlegger van de familie is Adam Mason. Adam was

getrouwd met Sophie, en samen hadden ze twee kinderen, Hugh en Emily

Mason. Adam Mason was de koning van de katoenfabrieken in die tijd. Hij

had graag dat zijn zoon Hugh hem zou opvolgen. Maar Hugh Mason was

een echte avonturier. Toen hij hoorde van Amerika, de Nieuwe Wereld,

duurde het maar een tel voordat hij het plan had gevormd in zijn hoofd om

zich te wagen aan de grote oversteek.

Hij kwam aan in New York, op 2 september 1802. De naam Mason

veranderde hij in Masen en hij maakte het waar in Chicago als de

beheerder van een bank. De bank ging goed, en werd altijd gerund door de

familie Masen. De bank kreeg als snel een goede reputatie en naam. Het

ging over van vader op zoon, en de familie Masen bouwde een aanzienlijk

fortuin op.

Tot de bankcrisis in 1897, bijna een eeuw later. De bank was toen in de

handen van de man van Elizabeth Masen, de achterachterkleindochter van

Hugh Masen. Elizabeth Masen en haar gezin stierven tijdens de Spaanse

griep, maar haar broer, Carl Masen, overleefde de ziekte. Carl Masen was

het zwarte schaap van de familie, de vreemde eend in de bijt, die de bank

kreeg. Hij was de enige erfgenaam.

Hij moest absoluut niets hebben van het bankwereldje, en vertrok naar

San Francisco, aan de westkust van Amerika, weg van de bankwereld en

de society.

Maar hij had het geluk niet meezitten, want hij kwam om tijdens een

aardbeving. Zijn zoon Harry, die toen tien jaar was, overleefde het wel, en

werd opgevoed door zijn moeder Isabelle. Isabelle heeft de respectabele


leeftijd van honderdendrie bereikt, even tussendoor.'

Edward glimlachte. 'Leuk om te weten.'

'Is het niet te saai?' vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd. 'Je kan heel goed vertellen.'

Ik bloosde, en ging maar snel verder met mijn verhaal.

'Harry was bakker en was getrouwd met Rachel. Ze kregen vier kinderen:

William, Rose, Mabel en Jack.

Jack is voor ons de belangrijkste persoon. Jack is mijn overgrootvader.

Hij had één zoon - een bastaard want Jack is nooit getrouwde geweest -

maar wel met zijn achternaam. Hij heette Ralph. Over zijn moeder heb ik

nooit iets gevonden.

Jack had genoeg van San Francisco, een stad waar verschillende culturen

door elkaar liepen, en verhuisde naar Santa Barbara, waar hij leerkracht

wiskunde werd in de plaatselijke middelbare school. Ralph was een

veelbelovende student. Toen hij zijn einddiploma op zak had, kreeg hij een

beurs aangeboden op de universiteit in Sacramento, om te studeren als

ingenieur, wat hij aangreep met beide handen. Zodra hij zijn studies had

voltooid, ging hij werken bij de SBC, een bouwbedrijf. Voor zijn werk

reisde hij veel, en zo kwam het dat hij op een avondje in San Francisco

terecht, zijn geboortestad. Hij was daar in verband met een nieuwe

speciaal soort buizen.'

Edward zat nog altijd heel geïnteresseerd te luisteren, wat ik als een goed

punt beschouwde. Ik ging maar door, terwijl ik een slok nam.

'Ralph was zevenentwintig jaar, en hij was een avondwandelingetje gaan

maken in het Buena Vista Park, wat een kilometer of twee van zijn hotel

aflag. Het was een klein parkje, maar rustig.

Tijdens zijn avondwandeling werd zijn aandacht getrokken door een

jonge ballerina die aan het oefenen was.

De hele avond lang keek hij naar het meisje. Hij kon haar niet vergeten.

De volgende avond kwam hij weer kijken, zo de hele week lang.

Die vrijdag vroeg hij haar naam. Ze heette Mildred. Ralph maakte een

praatje met haar, en zij nodigde hem uit om bij haar te komen dineren. Het

werd een groot succes.' Ik glimlachte even. Opa hield ervan om altijd,

tijdens Kerstmis, opnieuw te vertellen hoe hij en oma elkaar hadden

ontmoet. Het was één van de dingen waar ik echt naar uitkeek als ik naar

mijn grootouders ging.

'Één maand later waren ze verloofd. Het was 1965. In de zomer van 1965

trouwden ze, en in het najaar van dat jaar werd hun eerste kindje geboren,

Michael Masen. In de loop van de jaren kregen ze drie kinderen; Michael,

Vincent en een nakomertje Marion.' Ik glimlachte even. Tante Marion was

nu pas negenentwintig.

In 1980 verhuisde de hele familie naar Los Angeles, vanwege een

overplaatsing van Ralph van zijn werk.

Michael blonk vooral uit in football, en is nu de trainer van een

jeugdteam. Vincent…' Ik haalde even diep adem. 'Papa was een

succesvolle filmregisseur en Marion is nog steeds een fotomodel.'

Ik speelde met mijn glas. Het deed pijn om over pap te vertellen.

'Vincent ontmoette mijn moeder tijdens de première van zijn eerste film.

Het was liefde op her eerste gezicht. Twee maanden later waren ze

getrouwd en in juni werd ik geboren.' Ik glimlachte een beetje.

'Maar ik heb niets gevonden over een Elizabeth - oftewel moet je de

vrouw van Edward Masen meerekenen - maar die is gestorven in 1918 aan

de Spaanse griep.' Ik keek bedenkelijk. Maar ja, hoeveel Elizabethen

waren er niet in 1918 geweest? En ik had niets gevonden over een

Renesmee - wel over Edward Senior en Edward Junior.

Hij kon die Edward Junior zijn - die zijn moeder heette Elizabeth - maar

Edward Junior was gestorven in 1918. Ik had het graf in Chicago bezocht

en de Edward tegenover me was zeventien jaar oud.

En hoe paste dan Renesmee in het verhaal? Ze had gezegd dat haar naam

kwam van Renée en Esme, de namen van haar grootmoeders.

Maar de grootmoeders van Edward Junior Masen heetten Evelyn Masen

en Amy Greene. Geen spoor van een Renée of Esme in de


familiegeschiedenis.

'Dan is het waarschijnlijk een misverstand geweest. Het spijt me. Maar ik

dacht dat je echt een nichtje van me was geweest of zo.' Edward was echt

superbleek - bleker dan normaal.

'En dat is ze dus niet. Kunnen we nou gaan?' Paul was achter me gaan

staan. Ik had hem niet horen binnenkomen.

'Paul,' klaagde ik. 'Wees toch niet zo onbeleefd! Edward is juist heel erg

aardig en zo.'

Paul keek Edward bijna vijandig aan. 'Dat kan wel best zo zijn, maar ik

wil niet dat we hier te lang blijven. Er kunnen misschien… ongelukken

gebeuren.' Hij keek Edward lang aan. 'En dat willen we tot elke prijs

vermijden, niet, Eddie?'

Edward keek hem met half toegeknepen ogen aan. 'Mijn vragen zijn

beantwoord. En vergeet niet, je bent bij ons, Paul. Je had helemaal niet

mee hoeven te komen,' zei hij sluw.

'Denk je soms dat ik haar hier helemaal alleen naartoe laat gaan? Dat

gebeurt pas als jij in een hoopje as bent veranderd.' Ik had het gevoel dat ik

belangrijke informatie miste om het gesprek volledig te kunnen volgen.

Edward keek hem giftig aan - echt supereng. Mijn nekhaartjes ging

rechtovereind staan van die blik. Maar die blik duurde maar eventjes.

Edward ontspande zich, en keek me vriendelijk aan.

'Het was prettig je te ontmoeten.'

Paul POV

Ik haatte die bloedzuiger. Als Audrey wist wat hij was, dan had ze me het

zeker niet kwalijk genomen dat ik hem allang aan kleine reepjes had

gescheurd. Hoe had die gedurfd om ook al maar naar haar te kijken - naar

haar hals! Wacht maar. Als die rotzak ook maar één teentje over de grens

zette, dan kon hij gaan rondlopen zonder kop. Want die had ik dan allang

gebruikt om een vuurtje mee te stoken.

Ik moest mijn frustratie ergens op uitleven, en stampte de gaspedaal bijna

door de Rabbit. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Audrey naar de

snelheidsmeter gluren, maar ze zei niets. Ze had nog geen woord gezegd

sinds we bij de Cullens weg waren.

Jacob was bij de Cullens gebleven, bij Nessie. Hoe hij het kon uithouden

in de stank, was voor mij nog altijd een raadsel. Dat ene halfuur in de

keuken had mijn neus in brand gestaan. Ik was Audrey gevolgd in de

keuken - ik vertrouwde die bloedzuiger voor geen haar - en had geluisterd

naar haar familiegeschiedenis.

Maar het was de stank waard geweest. Ze had absoluut niets gemeen met

die bloedzuiger - zoals ik wel al had gedacht. Edward kwam niet uit

Sacramento of Santa Barbara of San Francisco. Dus… hij was geen

familie van Audrey. Nou nou. Alsof dat zo'n grote verrassing was. Hoe

kon zo'n lief, mooi en aardig meisje familie zijn van een monster, een

vieze parasiet? Ze hadden geen druppel gemeen.

'Als je je niet normaal gaat gedragen, stap ik hier uit en dan ga ik wel te

voet naar huis. Ik moet niets hebben van machogedrag. En als Billy er

achter vraagt, dan zeg ik gewoon dat jullie jongens jullie hormonen niet

onder controleren kunnen houden. Capiche?' Audrey keek me met

vuurschietende ogen aan.

Alsof zij alles wist van mijn hormonen. Ze moest eens weten wat mijn

hormonen van plan waren… en daar gaan we weer, Paul. Ik schudde mijn

hoofd.

'Si, geef mijn hormonen maar de schuld,' pestte ik haar. 'Ik mag de

Cullens niet. En ik weet dat de meerderheid op het reservaat hen ook niet

mogen.'

'Je kent ze nog niet eens,' kaatste Audrey terug.

Dat was snel van haar.

'Ik wil ze niet kennen. Geloof mij - ze zijn gevaarlijk.' Ik rilde als ik

terugdacht aan die keer dat die nieuwelingen in Forks waren. Plotseling


begreep ik Jacobs bezorgdheid over Bella in die tijd. Als Audrey het ooit

aanlegde met zo'n bloedzuiger - reken er maar op dat ze nooit meer een

stap buiten het reservaat zet. En die bloedzuiger zou veranderen in een

potje as voordat hij "Vuur" kon zeggen.

'Ze zijn gevaarlijk?' herhaalde Audrey sarcastisch. 'Nou, ze gaan me toch

niet bijten of zo?'

Ik moest zo hard mijn best doen om de waarheid niet uit te schreeuwen,

dat ik bijna Jacobs stuur molde. Het kraakte verontwaardigd toen ik er in

kneep. Ik ontspande mijn handen - of deed een poging daartoe. Ze weet het

niet. Ze weet het niet. Je mag het haar niet vertellen.

In plaats van een giftig antwoord naar haar te slingeren drukte ik nog

maar harder op het gaspedaal en beet op mijn tong. Ik proefde het bloed,

en wist dat het binnen een seconde of drie alweer genezen was.

'Sorry Paul. Het spijt me.' Ze keek naar buiten, uit het raam, zodat ik niet

zeker wist of ik het wel goed had gehoord.

'Nou ja… Ze zijn best wel oké… maar ze zijn…' Wat moest ik haar

zeggen? Dat ze zieke afschuwelijke vampiers waren? Sam had het me

verboden, en ik kon er niet onderuit muizen. Rot Alfagedoe. Soms zat het

echt in de weg.

'Het geeft niet. Ik heb daar toch niets verloren. Al van het eerste moment

had ik geweten dat hij geen familie van me was.' Ze klonk een beetje

opgelucht. Ik zou ook opgelucht zijn hoor. Geen familie van die vieze

parasiet.

'Wist het wel,' mompelde ik. Audrey lachte.

'Ik heb nog een iets van je te goed.' Ze keek me veelbelovend aan.

Meteen begonnen de fantasietjes in mijn hoofd overuren te draaien. Ze

kon alles van me krijgen. Echt alles. Wat ze maar wou.

'Wat wil je?' vroeg ik terwijl ik haar aankeek. Concentreer je op de weg

Paul, en niet op haar lichaam!

Ze glimlachte duivels. 'Ik heb gisteren een ochtend doorgebracht zoals jij

een ochtend doorbrengt. Is het nu niet tijd om een avond samen door te

brengen zoals ik dat gewend ben?'

'Your wish is my command.' Ik had al heel veel over de avonds in L.A.

gehoord. Wie weet wat we vanavond konden doen… En waartoe die

avond kon leiden…

Hou op, Paul, waarschuwde het slimme stemmetje - irritante stemmetje -

in mijn hoofd.

Yes. Voor de nacht om, is hebt je haar.


Chapter 9 "Two days ago I had you by the waist, the next

thing you know we hit the floor." Your Man – Down With Webster

Audrey POV

Op internet had ik al wat clubs afgezocht in Seattle - wie had ooit gedacht

dat zo'n nietszeggende stad zoveel clubs kon hebben? - en had er eentje

uitgepikt die voldeed aan alle criteria. Goede muziek? Check. Lounge

ruimte? Check. Cocktails? Check.

Paul en ik hadden zeven uur afgesproken - want hij wilde me per se mee

uit eten nemen en we moesten nog naar Seattle rijden.

Ik had een zwarte heupjeans aan, een vintage topje met beige kant

vanboven, daarover een zwart kostuumvestje dat tot mijn heupen kwam en

zwarte Manola’s. Niets te overdreven.

De badkamer had ik wel nodig. Ik sloot me op voor een dik uur en

maakte me op. Goudkleurige oogschaduw, zwarte eyeliner en ik leefde me

uit met mascara - maar natuurlijk niet te fel - ik wou niet de nieuwe

Donatella Versace zijn. Mijn haren krulde ik maar. Steilen koste me te veel

werk - en het zou toch gaan krullen, hoe vaak ik er ook met steiltang

doorging. Nog een luchtje, en ik was klaar.

'Audrey! Duurt het nog lang?' Jacob klopte ongeduldig op de deur.

'Nee hoor, ben er al!' Ik greep mijn toiletzak en trok de deur open.

Met een open mond keek Jacob mij aan. 'Wat ben jij van plan?' vroeg hij

me kritisch na een lange tijd.

'Ik ga uit,' antwoordde ik kort en wou langs hem heen glippen. Ik had

geen behoefte aan gepreek. Natuurlijk greep hij meteen mijn arm vast.

'Met wie?' vroeg Jacob.

Ik zuchtte diep. 'Met Paul.'

Ik hoorde iets vallen in de woonkamer. Jacob keek me stomverbaasd aan.

Ik voelde me zenuwachtig worden. Wat was daar mis mee?

Gelukkig ging op dat moment de bel. Gered door de bel, dacht ik

sarcastisch, terwijl ik naar de voordeur rende om hem open te gooien.

Oh My Gosh. Wat was die knap! Wit hemd, waar ik duidelijk zijn spieren

onder afgetekend zag, donkerblauwe jeans en een stel hippe sneakers -

nooit gedacht dat je die in Forks en omstreken kon vinden.

Paul keek precies alsof hij hetzelfde van mij dacht.

Alleen Jacob moest de boel weer verpesten. Waarom heb je anders broers

- nou ja, zo beschouwde ik hem wel.

'Waar gaan jullie naar toe?' Jacob kwam naast me staan.

'Audrey?' Paul keek naar mij.

'The Baltic Room in Seattle,' antwoordde ik.

Billy ging zich er ook mee bemoeien.

'Om hoe laat kom je naar huis?' Dit was toch echt niet te geloven! Precies

alsof ik mijn eerste afspraakje helemaal opnieuw beleefde.

Ik keek hem vertwijfeld aan. 'Moeten we echt een uur afspreken?'

fleemde ik met grote onschuldige ogen.

Billy grinnikte. 'Nee.' Tegen Paul: 'Jij let op haar, begrepen? Samen uit,

samen thuis.'

Paul glimlachte. 'Yes sir.'

Paul POv

Sorry Billy, maar die uitspraak van je ga ik wel heel serieus nemen, dacht

ik toen we eindelijk de deur achter ons dichtdeden.

Ik hoorde Billy’s banden over de houten vloer kraken en hoe hij een

nummer intoetste in de telefoon. Het ging drie keer over.

'Hallo, Sam? Billy hier. Je raad nooit wat hier zojuist is gebeurd. Paul en


Audrey…'

De tamtam was al begonnen. In La Push bestond er niet zoiets als een

privéleven.

'Een Alfa Romeo Spider uit de eind jaren 70?' vroeg ze me verbaasd toen

we voor mijn auto stonden.

'Uh, ja.' Ik glimlachte, nadat ik mijn verbazing van mijn gezicht had

weggeveegd. Ze wist iets van auto's af. Dat betekent bonuspunten,

gniffelde het leuke stemmetje in mijn oor.

Audrey zag er adembenemend uit. Tijdens de rit probeerde ik mijn

aandacht te houden bij de weg - en niet aan de verschillende manieren om

de nacht door te brengen in haar gezelschap.

Ik nam haar mee naar Port Angeles - daar moesten we toch langs om naar

Seattle te gaan - naar een klein Italiaans restaurantje dat gezellig was en

goed eten had.

'Na u, mevrouw,' zei ik grappend toen ik de deur voor haar openhield.

'James,' zei ze hooghartig, met een zo'n bekakt Engels accentje en een

hooghartige blik. We keken elkaar even aan, en proestten het toen samen

uit.

'Een tafel voor twee?' vroeg de gastvrouw toen we binnenkwamen.

'Jazeker,' antwoordde ik serieus. Audrey glimlachte.

De gastvrouw keek haar even aan, en haar ogen werden groot.

'Audrey Masen! Jij bent Audrey Masen!' riep ze helemaal hysterisch uit.

O shit. Daar ging ons rustig avondje uit. Zodadelijk zouden we

overrompeld worden door massa’s tienermeisjes. Was Audrey dan zo

beroemd? Ik dacht dat het enkel haar vader was.

Maar ik had niet op Audrey gerekend.

Audrey keek haar met gefronste wenkbrauwen verbaasd aan. 'Nee, sorry.

Dat ben ik helemaal niet .' Ze lachte verontschuldigd.

De gastvrouw keek haar verwarrend aan. 'Maar ik dacht…'

Audrey knikte serieus. 'Ja, ik begrijp het wel. Veel mensen maken die

fout.' Ze deed het zo natuurlijk, zo gewoontjes dat zelfs ik er bijna intrapte.

De gastvrouw werd rood. 'Sorry hoor,' zei ze op een fluisterende toon.

'Geeft niet,' glimlachte Audrey.

Ik deed mijn uiterste best om niet in het lachen uit te barsten. Audrey had

haar er helemaal van overtuigd dat ze het niet was, en de gastvrouw slikte

het voor zoete koek. Aan de andere kant… wat deed een A-lister hier in

Port Angeles? En, toegegeven, ze had acteertalenten. Een echt multitalent,

dacht ik.

Toen we aan een tafeltje zaten, en ik iets wilde zeggen, stak Audrey haar

hand omhoog en krabbelde iets op een bierviltje.

Ella. De gastvrouw heeft gekletst in de keuken. Speel mee!

Ik glimlachte.

'Nou goed dan, "Ella".' Ik legde de nadruk op Ella. 'Ik wist niet dat je een

actrice was.'

Audrey keek me recht aan. 'Iedereen in L.A. is een acteur.'

'Dat was geen antwoord op mijn vraag.'

‘Zie ik eruit als de volgende Angelina Jolie?’

Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar voordat ik iets kon zeggen, kwam de

dienster al aangelopen, met een grote glimlach en ogen die Audrey

onderzoekend opnamen.

We bestelden alvast iets te drinken en het meisje liep weg met een

zichtbare teleurstelling toen ik Audrey Ella had genoemd. Blijkbaar werkte

het dan toch.

'Je hebt me nooit verteld dat je van Ella Fitzgerald hield,' vroeg ik haar

plagerig.

Ze keek me aan met twinkelende oogjes. 'Het was de eerste naam die me

te binnen schoot.'

Ik glimlachte. 'De gastvrouw herkende je wel erg snel… Nou ja, ik lees

geen roddelblaadjes.'


Audrey POV

Ik slaagde erin om de glimlach vast te houden op mijn gezicht. Niets laten

merken, Audrey. Hij weet niets van de schandalen van afgelopen jaar, hij

heeft mijn foto’s niet gezien en hij hoeft het ook niet te weten komen.

De dienster kwam er aan - ik had echt even schrik toen ze me zo

aandachtig aanstaarde - en zette de drankjes op tafel. Ze keek me niet meer

aan. Ella was lang niet zo interessant als Audrey.

'Hoe ben je eigenlijk begonnen bij Dave?' vroeg ik hem nieuwsgierig.

'Dat is een lang verhaal…'

'Ik heb vanmorgen ook een lang verhaal verteld. En ik durf te wedden dat

die van jou geen twee eeuwen lang is.'

Paul keek verrast op. 'Hoe wist je dat ik ook in die keuken was?'

Ik haalde mijn schouders. Dat het een gok was geweest ging ik hem niet

vertellen.

'Intuïtie.'

Hij keek me bewonderend aan. Ha, daar had ik hem

'Nou goed dan. Mijn vader was een vriend van Dave.'

'Je vader?' vroeg ik hem verbaasd.

'Hij is overleden toen ik nog heel klein was.'

'Sorry.' Ik weet niet hoe het komt, maar ik kon me Paul echt niet

voorstellen met ouders. Hij leek zo zelfverzekerd… Ik schudde mijn

hoofd.

'Geeft niet.'

Er viel een ongemakkelijke stilte.

'Ik ben bij Dave begonnen omdat mijn geld op was,' zei hij met een

glimlach. 'Ik was twintig jaar, had alleen maar een middelbare school

diploma op zak en kon een beetje met hout werken.'

'Een beetje goed.'

Paul glimlachte. 'Een beetje goed dan. Sam zei me dat ik misschien bij

David kon gaan horen om een baan - hij was helemaal alleen en de

bestellingen stroomden binnen. Hij kende me nog - hij had nog op me

gebabysit toen ik een uk van vijf jaar of zo was. Ik kon meteen beginnen.'

Hij glimlachte.

'Wat zijn jouw toekomstplannen?' vroeg hij me.

Ik draaide met het rietje in mijn Diet Coke.

'Uhm… Eerst proberen af te studeren.'

Paul grinnikte. 'Proberen…'

Boos spatte ik wat Coke naar hem. 'Lach me niet uit.'

'Oké, oké, ik geef me over. Tegen Diet Coke kan ik niet. En wat ga je

doen na school?'

Ik bleef naar het glas kijken. 'Uhmm… Dat weet ik nog niet helemaal

zeker.' Ik had geen zin om hem te vertellen van het aanbod dat Quincy's

pap me had gedaan. De sfeer zou dan helemaal anders worden.

De dienster kwam aan met het eten - de vegetarische lasagne zag er echt

goed uit - en het netelige onderwerp werd al snel vervangen door een

luchtiger.

Paul POV

In de club was het overvol. Iedereen was aan het dansen. De lichteffecten

waren geweldig. De inrichting was te gek. De muziek was lekker. Het was

zonder twijfel de meest hippe plaats waar ik ooit was geweest.

Maar het was niet de lichteffecten, inrichting of de muziek die het deden.

Nee. Het meisje nu in mijn armen lag, maakte de avond af.

Ze straalde helemaal. Het was duidelijk dat ze het naar haar zin had. En

ik was gelukkig - ook al liep ik niet zo hoog op van clubs - omdat zij

gelukkig was. In haar hand had ze een cocktail. Haar lichaam bewoog mee

op de muziek. Mijn armen lagen rond haar middel terwijl ik mezelf liet

meevoeren op de beat. Ik voelde haar spieren bewegen. Het maakte me

knettergek…


Adem, Paul. Doe nou niets stoms…

Was ik ook niet van plan.

Domme dingen mag je pas doen als je alleen met haar bent.

Ik weet het!

Een blik op mijn horloge vertelde me dat het halfdrie 's nachts was. Ow

shit. Billy ging me afschieten.

'Audrey!' schreeuwde ik in haar oor om boven de muziek uit te komen.

'We moeten door! Het is halfdrie! Billy maakt me van kant!'

Ze knikte, en voelde in haar zakken, blijkbaar op zoek naar iets.

Haar ogen werden groot en vulden zich met schrik.

'Paul!' schreeuwde ze terwijl ze zich uitrekte om het in mijn oor te

brullen.

'Wat?'

'Ik heb geen sleutel!'

Man. Dit ging lekker.

'Kan ik met jou mee?'

En het ging steeds beter. Audrey ging met mij mee naar huis. En raad

eens? Ik had maar één bed. En het was een tweepersoonsbed.

'Tuurlijk!'


Chapter 10 "Don't think I'll be crushed, just do it with love."

With Love – Hilary Duff

Audrey POV

'Weet je zeker dat het oké is? Ik wil je niet tot last of zo zijn,' vroeg ik in

de auto.

We stonden voor zijn huis - nou ja, ik kon toch vaag de omtrekken

onderscheiden. Het was kwart na vijf. In het oosten begon de zon heel

langzaam al op te komen.

Paul keek me duivels aan. 'Moet ik je laten zien hoeveel last jij wel niet

bent?'

'Ik…'

Voor dat ik iets had kunnen zeggen, lagen zijn lippen al tegen de mijne.

Ik sloeg mijn armen rond hem heen. Ik wou meer.

Hij kon - net zoals de vorige keer - geweldig goed zoenen.

Zijn handen hadden mijn haren vast en trokken mijn gezicht dichter naar

het zijne toe.

Met één beweging van hem zat ik op zijn schoot. Geen flauw idee hoe hij

dat had klaar gespeeld, maar ik vond het niet erg. Zo kon ik hem veel beter

zoenen.

'Audrey…'

Als ik mijn ogen open had, had ik met ze gerold.

'Zwijg en zoen,' fluisterde ik. Jongens!

Hij grinnikte. 'Ja, chef.'

Ik voelde zijn lippen over mijn hals gaan, langs mijn jukbeenderen.

Voor ik het goed en wel besefte, was hij uit de auto gestapt en lag ik in

zijn armen.

Jezus Maria, die jongen was gewoon een natuurtalent.

Paul slaagde erin om de deur open te frunniken, mij te vast te houden en

me te kussen tegelijkertijd.

We waren binnen. Ik wist het omdat Paul mij neerzette. Het licht knipte

hij niet aan - had toch geen nut.

Ik moest op mijn tenen gaan staan om hem te zoenen, ook al had ik

hakken aan. En me helemaal uitrekken.

We doorliepen opnieuw alle fases. Handen in het haar, op het gezicht, in

de hals, in het middel, naar mijn heup…

En dit keer geen binnenkomende volwassene om de boel te verpesten.

Ik slaagde erin om zijn hemd los te knopen en uit te spelen. Hij was al

bezig met mijn topje. Mijn kostuumvestje had hij al van me afgetrokken in

de auto.

Mijn vingers dwaalden over zijn buikspieren - Jayden James was er niets

tegen.

Samen vielen we op bed.

Paul POV

Ik werd wakker van zacht geklop op de deur. Slaapdronken keek op de

wekker. Het was bijna negen uur. Ik had een uurtje of twee geslapen -

Audrey's schuld. Ik had niets te klagen gehad, enkel dat ze er voor zorgde

dat ik slaaptekort kreeg.

Het geklop werd harder.

'Ja, ja, ik kom al.' Mijn hoofd deed zeer. Ik viel zowat uit bed toen ik wou

opstaan. Audrey, die tegen me aan lag, bewoog zich even, maar werd niet

wakker. Ze nam enkel het dekbed wat steviger vast. Snel zocht ik op de

grond naar mijn jeans en trok hem aan.

'Wat moet je?' gromde ik toen ik de deur openzwaaide.

'Ook een goedemorgen.' Embry stond voor mijn neus. 'Man, je ziet er

slecht uit. Echt beroerd.'


'Zwijg, Em. En praat niet zo hard. Er slaapt hier iemand.' Mijn hoofd

klopte alsof er een hele meute olifanten over had gelopen.

Embry's ogen begonnen te twinkelen. 'Aha. Geen wonder dat je er zo

beroerd uit ziet. Dat verklaarde ook waarom ik zo lang op de deur moest

kloppen. Laat me raden… Je moest nog leren lopen voordat je kwam

opendoen? Ze heeft waarschijnlijk je rug gebroken?' grijnsde hij.

'Hou je kop, Embry, want ik smijt je buiten,' bromde ik terwijl ik naar de

keuken liep en in de kast naar aspirientjes zocht. Mijn hoofd barstte bijna

in twee.

'Te veel gedronken gisteren?'

Kon dat jong geen twee seconden zijn kop houden?

'Zijn je zaken niet.'

Embry grinnikte. Ik nam die aspirientjes, slobeerde een slok water en

slikte. Embry keek me bijna verwachtingsvol aan Man, wat had ik zin om

zijn kop van zijn romp te rukken.

'Wat doe je hier trouwens?'

'Billy maakte zich zorgen.'

Ow shit. Helemaal geen rekening mee gehouden. Meteen was ik

klaarwakker.

'En?' vroeg ik, terwijl ik mijn vingers niet probeerde te kruisen – ik

geloofde niet in die onzin.

'Hij dacht wel al dat ze hier zou zijn. Naar het schijnt was Billy vergeten

haar een sleutel mee te geven. Toen ik wegging zat hij te bellen met haar

moeder…'

O jongens. De hemel komt hel. Ik was het levende bewijs ervan - nou ja,

levend? Toch niet meer voor heel lang.

Ik hoorde gestommel uit de slaapkamer komen. Embry's ogen begonnen

een gevaarlijke glans te krijgen. Waarschijnlijk hoopte die dat Audrey

rechtstreeks vanuit bed de keuken in zou lopen. Nou, dat ging mooi niet

door.

'Audrey?'

'Paul?' vroeg ze. Haar stem klonk hees. Embry begon te gniffelen. 'Goed

werk, Paul. Zo kennen we je weer.'

Ik trapte hem zo hard als ik kon tegen zijn schenen.

'Embry is hier.'

Embry keek me vuil aan.

'Ah… Oké. Ik kom zo.' Ze was even stil. 'Weet jij waar mijn kleren zijn?'

Audrey POV

'Uh…' Ik hoorde iemand zachtjes lachen - Embry. 'Ze liggen… ze hangen

hier over de bank.' Embry lachte nu hardop. 'Hou je kop, Embry,' gromde

Paul. Ik hoorde een doffe 'donk' en een 'Hé!'. Blijkbaar had Paul Embry

een mep of zo gegeven.

'Eh, Audrey… Zoek maar in de kleerkast om iets aan te trekken hoor.'

Ik kroop uit het bed, met het deken om me heen geslagen. Nu Paul weg

was, was het best wel koud. Ik wreef in mijn ogen en geeuwde.

Snel nam ik een T-shirt - het was er een van 30 Seconds To Mars - en

trok hem aan. Hij kwam tot aan mijn knieën. Perfect.

Paul had geen spiegel in de slaapkamer, dus kamde ik met goed gevoel

even met mijn vingers door mijn haar voordat ik de keuken inliep.

'Goed geslapen?' vroeg Embry met een grijns op zijn gezicht.

'Beter dan jou in ieder geval,' pestte ik hem en ging zitten op een vrije

keukenstoel met één been onder me.

Paul glimlachte even, en zette zonder iets te zeggen een glas water met

aspirientjes voor me. Dankbaar keek ik hem aan en nam ze snel in. Die

cocktails van gisteren - ze waren dodelijk geweest. Ik voelde mijn hoofd

bonken.

'Wat doe je hier zo vroeg, Embry? Brandt het ergens?' vroeg ik hem.

Embry grijnsde. 'Bijna. Billy heeft naar je moeder gebeld.'

'Mooi zo. Dan laat ze me ook weer eens een tijdje met rust.' Ik beet op


mijn kiezen om een gigantische geeuw te onderdrukken. Mijn moeder had

me constant bestookt met sms'jes dat ik werk moest gaan maken van Paul.

Mijn moeder en vriendjes... Soms was het echt een ramp.

Embry keek me zichtbaar teleurgesteld en verbaasd aan. 'Hoe? Gaat ze

niet boos zijn omdat je...?' Hij keek Paul met gefronste wenkbrauwen aan.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee hoor.'

Paul grijnsde. 'Iets te eten, Audrey? Eieren of zo?'

Embry begon te gniffelen en mompelde iets – het was te zacht om te

verstaan. Blijkbaar had Paul het wel verstaan want hij stompte hem in zijn

zij. 'Hou je gedeisd, vissenvoer.'

Terwijl Paul aan het kokkerellen was, begon ik mijn kleren te

verzamelen, terwijl Embry aandachtig toekeek.

'Jij ook, pup?' vroeg Paul aan Embry over zijn schouder heen.

'Tuurlijk. Waarom niet?'

Paul kon geweldig goed koken. Iedereen at in stilte - geconcentreerd op

het bord voor hen.

'De badkamer is naast de slaapkamer. Embry en ik zullen afwassen

terwijl jij douchet.'

Embry keek meteen op. 'Afwassen?' vroeg hij angstig

'Mee eten is mee afwassen.'

Met een lang gezicht stroopte Embry zijn mouwen op. Ik liep

glimlachend door naar de badkamer, nadat ik Paul een vette knipoog had

gegeven.

'Het is niet eerlijk in de wereld,' bromde Embry, wat hem een ferme tik

met de vaatdoek van Paul opleverde.

'Afwassen jij.'

Paul POV

Deep in Denialville / Tryin’ a’ fight the way I feel

I go jellow when you smile / I start blushin’ – my head rushin’

If you stand too close to me / I might melt down from the heat

If ya’ look my way one more time / I’m gonna go out of my mind

Whatever you do….

Het concert was begonnen. Ik had het goed geraden. Audrey zong

inderdaad onder de douche.

'Is dat Audrey?' vroeg Embry me stomverbaasd.

Ik knikte. 'Jep. De enige en echte.'

Don’t even think about it! Don’t go and get me started!

Don’t you dare drive me crazy! Don’t do that to me baby!

Het gespetter van het water uit de douchekraan die Audrey in mijn

gedachte als gitaar gebruikte, maakte dat ik glimlachend aan het afdrogen

was.

You stop me in my tracks / My heart pumpin’ to the max

I’m such a sucker for your eyes / They permanently paralyze

Whatever you do…

'Wow! Ze kan er wel wat van,’ mompelde Embry toen Audrey waar haar

krachtige en heldere stem weer aan het refrein van het countrynummer

inzette.

Ik knikte. 'Tja. Multitalent.'

Embry grinnikte. 'En daar weet jij alles van.'

Ik spatte een hele hoop schuim naar hem toe. 'Hou jij je maar koest,

hondenbrok.'

Hij zat meteen onder het schuim.

'Ja ja, het is al goed.' Hij veegde het schuim van zijn gezicht. 'Jij hebt ook

altijd geluk, hé Paul.'

Ik zei niets. Vandaag had ik mijn vrije dag. En die zou ik het liefst met

Audrey doorbrengen. Ik voelde er veel voor om, zodra ik Embry had


buiten gezwierd, ons op te sluiten in de slaapkamer en er de komende

dagen niet uit te komen.

De badkamerdeur viel in het slot. Audrey kwam op blote voeten de

keuken ingelopen.

'Hé jongens. Netjes aan het werk?' Ze glimlachte. 'Embry, je hebt schuim

in je wenkbrauwen hangen. Je moet de borden afwassen, niet jezelf.'

Ik glimlachte. Embry veegde nog een keer over zijn snoet, helemaal

vergeten dat er schuim aan zijn handen hing. Meteen zijn gezicht weer

helemaal onder.

Audrey en ik barstten samen in lachen uit.

Embry keek ons boos aan. 'Lachen jullie maar fijn.'

Audrey sloeg opeens haar hand voor haar mond. 'O, Paul. Ik denk plots

aan iets. Mag ik heel even je auto lenen? Het is belangrijk?' Ze keek me

smekend aan.

Ik nam de sleutels uit mijn zak en gooide ze naar haar toe. 'Wel

terugkomen.'

Ze knikte en gaf me een snelle kus voordat ze naar buiten liep terwijl ze

haar schoenen aandeed. Het was me raadsel hoe ze op die dingen kon

lopen! Een hak van minstens 10 cm!

Zodra Audrey buiten gehoorafstand was, keek Embry me aan.

'Weet jij wat ze gaat doen?'

'Geen flauw idee, Embry. Geen flauw idee.'


Chapter 11

"Our lives are made in these small hours, they

still remain." Little Wonders – Rob Thomas

Audrey POV

'Hoi Billy,' zei ik terwijl ik meteen doorliep naar de logeerkamer. Waar

had ik nou in godsnaam die pillen gestoken? Mam zou woest worden als

ze merkte dat ik mijn medicijnen niet meer vond.

'Ook een goedemorgen, Audrey!' riep Billy grinnikend vanuit de

woonkamer. Ik luisterde maar half. Ik was bezig mijn toilettas overhoop

aan het halen op zoek naar pillen.

'Hebbes,' zei ik opgelucht. Snel deed ik het potje open - nadat ik er mee

had gerammeld zoals House dat altijd doet - en slikte er snel een. Oef. Dat

was nipt. En te bedenken dat ik nog minstens zes maanden deze brol zou

moeten innemen.

Ik stopte het potje in mijn broekzak - bij nader inzien was het misschien

beter om de helft bij Paul te laten en de helft hier - en nam mijn toilettas en

ging mijn tanden poetsen. Aan het gesnurk te horen in de slaapkamer naast

de mijne was Jacob nog in slaap. Goed zo. Hoefde ik ook niet worden

ondervraagd door een overbezorgde oudere broer.

Terug in de logeerkamer deed ik een losse jeans aan, een roodgestreept

T-shirt en gympen.

Ik was bijna aan de deur toen Billy's stem me tegenhield.

'Waar gaan we naartoe?'

Ik draaide me om. 'Uhmm…. Auto terugbrengen?' vroeg ik.

Billy grinnikte. 'Oké. Maar kom eerst even hier zitten. Hoe was het

gisterenavond?'

'Het ging wel. Voor Seattle was het geweldig.'

Hij keek me even ondeugend aan. 'Ah ja. Nou, ik moest van je moeder

zeggen dat je haar onmiddellijk moest bellen.'

'Zal ik doen.'

'En wanneer kom je terug?'

Ik kauwde even nadenkend op mijn lip. 'Ik zal Paul meenemen voor

middageten, goed?'

'Oké. Dan moet ik nog even naar de winkel. Tot straks, Audrey.'

'Straks, Billy.'

Zodra ik in de auto zat, haalde ik mijn gsm te voorschijnen en belde naar

mijn moeder. Hoe eerder ik dit deed, hoe sneller ik van haar gezeur af was.

De telefoon ging twee keer over - waarschijnlijk zat ze naast het toestel te

wachten.

‘Audrey?'

'Hé, mams.'

'En? Sleutels vergeten?' vroeg ze me opgewonden. ‘Nooit gedacht dat jij

voor de clichés zou gaan!’

'Nee, doe ik ook niet. Billy was vergeten om me sleutels mee te geven.'

'Ja ja. Maar goed. En? Is hij een blijver?' vroeg ze me meteen.

Ik rolde even met mijn ogen. Zo typisch mijn moeder.

'Ja hoor. Bestel al maar de trouwjurk bij Chanel,' plaagde ik haar. Mam

was gewoon een hopeloos geval als ze over mijn vriendjes begon.

'Mooi. O ja, ik heb met Charlie afgesproken dat jullie hier vanavond

komen eten. Ik heb die Paul nog nooit gezien. Weet je wie zijn vader

was?’

Ik rolde met mijn ogen. Ik had het kunnen weten: Forks en La Push

waren zo klein, dat een voorstelling waarschijnlijk zo verliep: ik ben die

van die van die van die van die.

‘Waarschijnlijk met de achternaam Moreno, mam. Ik moet nou echt gaan.

Moet Pauls auto nog terugbrengen.'

'Hoezo? Ben je dan niet bij Paul?'


Dat had ik niet mogen zeggen. Ik probeerde een goede smoes te zoeken.

‘Audrey?’ Mijn moeder klonk streng.

Ik zuchtte en koos voor de waarheid. ‘Ik was mijn medicijnen vergeten.’

Onmiddellijk hield ik mijn gsm een eindje van mijn oor af.

‘Audrey Zoey Masen! Hoe kan je dat nou vergeten! Besef je wel wat er

gebeurt als iemand het ontdekt en naar de pers loopt! Beseft je wel niet wat

de gevolgen kunnen zijn als iemand het gewoon ontdekt dat jij die fucking

medicijnen neemt?! Heb je het wel ergens door hoe het spel werkt, Audrey

Zoey?!’

‘Ik deed het niet expres, hoor! En ik heb het tegen niemand verteld, zelfs

niet tegen Hazel! Niemand weet dat ik medicijnen slik! En als iemand me

een pil ziet pakken, zeg ik toch gewoon dat het de pil is?!’ schreeuwde ik

door het toestel naar haar terug.

‘Dat is je ook geraden, jongedame! Je staat op het punt om iets van je

leven te maken! Wil je soms dat al je opofferingen van de afgelopen jaren

teniet worden gedaan? Nee? Dat dacht ik ook!’

Het had geen zin om iets tegen haar in te brengen.

‘Ja, mam. Ik zal braaf zijn. Tot straks, mam. Doe de groetjes aan

Charlie.’

En ik legde af. Ik startte de auto en reed terug naar La Push.

Paul POV

'We moeten ons aandoen.'

'Mmm.'

'Billy gaat ons neerschieten als wij de reden zijn dat zijn perfecte

spaghettisaus is aangebrand.'

'Wat sneu voor ons.'

Audrey lag in mijn armen en maakte totaal geen aanstalten om op te

staan. Ze lag veel te lekker om op te staan - haar woorden, niet de mijne.

Het was 12u29. We moesten ons echt gaan aandoen, voordat we opnieuw

zouden beginnen. En dan waren we helemaal te laat voor Billy's etentje.

Billy's saus zou zwart zien. En Billy zelf? Daar zou rook uit de oren

komen. Zeker weten.

'Ik leer je vanmiddag motorrijden als je opstaat,' beloofde ik haar.

Ze steunde op haar elleboog om me aan te kijken. Een lok roodbruin haar

viel voor haar gezichtje. 'Echt waar?' Haar ogen glansden met

strakgespannen verwachtingen.

Ik zou alles doen, als we maar op tijd waren. 'Ja. En nou hop, eruit. Ik wil

nog lang niet dood.'

Ze sprong op en wikkelde het laken om zich heen. Onze kleren lagen her

en der verspreid.

Ik raapte mijn jeansbroek op terwijl zij zich razendsnel aankleedde. We

waren samen klaar. Ze droeg een oudroze jeans met een grijs T-shirt en

een wollen vestje.

'Haar?' vroeg ze terwijl ze er met haar vingers doorging.

'Perfect.'

Ze glimlachte en gaf me zo'n kus dat ik haar kleren van haar lijf wilde

scheuren en opnieuw beginnen.

Ik gromde. 'Als jij je niet gedraagt, komen we helemaal te laat.'

Ze giechelde en schoot in haar zwartleren pumps. ‘Ik gedraag me toch

altijd?’

Ik nam haar kin en deed een poging om haar streng aan te kijken. ‘Bijna

altijd.’

Audrey keek me zo onschuldig aan dat ik me afvroeg wat ze van plan

was, toen ik haar hand in mijn jeanszak voelde. Ik wou haar vastnemen,

maar ze was me te snel af.

‘Ha. Ik rij!’ Audrey holde van me vandaan en hield triomfantelijk de

sleutel in de lucht. ‘Kom, Paultje, anders zijn we te laat!’

Ongelovig volgde ik haar en sloot mijn huis af.

Ik grimaste toen Audrey de Alfa Romeo foutloos achter de auto van Sam


parkeerde die voor Billy’s oude garagebox stond. Geweldig. Billy was een

oude rotzak. Om Sam uit te nodigen om te eten terwijl we te laat waren.

Typisch Billy.

'Hay, jongens!' groette Billy ons enthousiast toen hij de deur opendeed. Ik

keek hem vals aan, maar Audrey bukte zich meteen en gaf hem een

knuffel.

'Hoi, Billy.'

Billy keek me vals grinnikend aan over haar schouder. 'Hebben jullie een

leuke ochtend gehad?'

Het was toch zo spijtig dat je oude mannetjes in een rolstoel niet mocht

slaan. Billy verdiende het nou wel echt even.

'Heel erg leuk. Waar is de spaghettisaus?' vroeg Audrey toen ze weer

recht stond.

Hij glimlachte. 'Deze kant op.' Ik volgde Audrey naar binnen.

Ondertussen maakte ik een schietgebedje.

'Hallo Audrey. Alles goed?'

Sam stond meteen recht om haar te begroeten. Emily glimlachte.

'Hoi Sam. Ja, tuurlijk. Met jou? Hee, Emily, alles goed met Amaris?' Ze

glimlachte naar Emily. Audrey keek niet één keer naar het litteken. Sam

straalde natuurlijk helemaal terwijl de vrouwen verwikkeld zaten in een

gesprek over kinderen en winkelen en nog meer vrouwendingen.

Dat had ik weer. Ik rolde demonstratief met mijn ogen naar Sam en ging

naast Audrey zitten. Billy schoof een flesje bier mijn richting uit, waar ik

hem dankbaar voor was.

Gelukkig deelde Jacob mijn stemming. Hij zat me kwaad aan te staren -

ik wist wel waarom. Hij was Audrey al helemaal gaan beschouwen als zijn

kleine zus. Met andere woorden: hou je harige poten van haar af. Pardon?

Even een rechtzetting van de feiten: zij was begonnen.

Ik zag Sam vanuit mijn ooghoeken naar me kijken. O geweldig. Ik hoefde

niet geen wolf te zijn om te horen wat hij dacht. Dat kon ik zo ook al

weten.

Je begint eindelijk een leven te krijgen, Paul. Ik ben zo trots op je… of

zoiets in de aard. Blah blah blah. Één hoop geleuter. Ik nam een slok bier

en wenste dat ik door de grond kon zakken. Wat een beschamende

bedoening was dit.

En dan te bedenken dat ik het straks weer een keer mocht ondergaan,

maar dan dit keer met Charlie.

Ik kon net zo goed dood zijn.

Jacobs ogen waren bezig een gat in mijn T-shirt te branden. Ik negeerde

hem en concentreerde me op Audrey.

'Ja. Het is hier heel anders. Veel meer groen en zo,’ hoorde ik haar tegen

Emily zeggen met een iets te gemaakte stem. Ik glimlachte even. Ze had

nog steeds een hekel aan het groen.

'Hier is de spaghettisaus. Zelfgemaakt. Volgens een supergeheim

familierecept. Al generaties in de familie.'

Jacob grinnikte. 'Volgens mij verkopen ze die potjes nog niet zo lang,

hoor pap.'

Iedereen lachten.


Chapter 12 "See the devil on the doorstep now, telling

everybody just how to live their lives." We Are – Ana Johnsson

Audrey POV

De dag ging om als een droom. Paul leerde me - zoals beloofd -

motorrijden.

'De koppeling zit hier.' Paul legde mijn hand op de hendel bij het

linkerhandvat.

'Je gebruikt deze rem.' De hendel naast de gashendel. 'En niet de achter je

rechtervoet. Als je die gebruikt, vlieg je over kop.'

Ik knikte. Ik had niet getekend voor een vliegles.

'Rechterhandvat is de gas, en versnelling zit achter je linkerkuit. Oké. We

kunnen beginnen.'

Paul liet me los, en de zilveren motor begon te wiebelen.

'Paul!' gilde ik.

'Ik heb je, ik heb je.' Hij had me vast, één arm rond me en één hand achter

op het zadel.

'Ik ga zo hard vallen,' klaagde ik. 'Als hij niet wilt blijven rechtstaan.'

'Dat komt allemaal goed als je rijden,' beloofde hij me. 'Goed. Weet je

hoe je hem moet laten rijden?'

Ik knikte. 'Koppeling vasthouden, gas geven, in eerste versnelling zetten

en de koppeling laten gaan. Makkie.'

Paul lachte zachtjes in mijn oor. 'Nou, als het zo'n makkie is, waarom

begin je niet te rijden?'

Omdat je arm zo lekker ligt. Maar dat zei ik natuurlijk niet. We hadden

vanavond nog…

'Audrey!' Paul riep me weer bij de les en trok me ruw terug uit mijn

dagdromen.

'Uh ja?'

'Rijden? Op de motor?'

'Ja. Rijden. Motor. Ik heb het.' Ik deed wat hij me had geleerd, en de

motor begon te grommen. Ik liet de koppeling los, heel voorzichtig - ik

wou niet dat de motor ging afslaan of zo.

En ik vloog.

Ik reed met de motor, die onder mijn lichaam brulde als een vrijgelaten

stier.

Wow! Wat een gevoel. Mijn haren zwiepten naar achter, en de wind blies

koud en ijzig over mijn voorhoofd.

Ik draaide me om, zodat ik naar Paul kon kijken, die achter me stond te

kijken hoe ik reed. 'Kijk eens wat…' Verder kwam ik niet.

Door me om te draaien, had mijn rechterhand het stuur losgelaten, en ik

maakte een scherpe bocht naar links. In een reflex duwde ik mijn

rechtervoet naar beneden.

En dit keer vloog ik ook. Maar nu de bosjes in.

Een oorverdovend gepiep van schurend metaal op asfalt volgde en toen

bleef alles even stil.

'Audrey!'

Paul was meteen naast me. Hij trok de motor van me af - die op me lag.

'Ik ben in orde. Mij mankeert niets', zei ik snel terwijl ik op mijn kont

ging zitten. Ik spande mijn spieren even en ik voelde of ik niets had

gebroken. Oef. Dat was een goed teken. Ik hoorde iemand giechelen.

Verbaasd keek ik op.

Paul lachte zich rot. 'Wie draait zich nu ook om op een motor? Je had je

moeten zien! De uitdrukking op je gezicht…' Hij kon niet verder praten.

Zo hard was die aan het lachen.

'Heel erg grappig,' zei ik sarcastisch. Paul bleef grinniken. Ik keek hem

vuil aan.


'Stop met lachen, rare vent. Of stik er anders in.' Ik duwde tegen zijn

dijbeen – het hoogste waar ik aan kon. Paul liet zich naast me neerploffen.

'Jij bent me er toch eentje, Rey,' fluisterde hij in mijn oor terwijl hij me

vast nam. 'Wie laat nu ook het stuur los?'

Ik kon er niets aan doen. Met een grijns van oor tot oor keek ik hem aan.

'Moi.'

'Gek, lief meisje van me.'

'Hoor wie me gek noemt,' pestte ik hem terug.

Hij trok me overeind. 'Kom, voordat Charlie hier langskomt en begint te

flippen. Hij heeft het niet zo op motors.'

'Is toch niet mijn probleem?'

Hij lachte. 'Nee, maar wel het mijne.'

De rest van de middag oefenden we op oude zandweggetjes. Pauls motor

kon ook off road. Ik begon motorrijden steeds fijner te vinden. Het gevoel

van die absolute vrijheid was zalig. Toen de zon langzaamaan verdween

tussen de bomen, gaf Paul het signaal om te stoppen en naar zijn huis te

gaan.

Beteuterd zat ik op de naar hem te kijken. ‘Maar ik wil niet stoppen.’ Met

de tippen van mijn tenen kon ik maar nipt de motor in evenwicht houden.

‘Het is te gevaarlijk om zonder goed licht hier te rijden,’ zei hij met een

strenge stem, terwijl hij achter me op de motor kwam zitten. ‘Goed, ik

hoop dat je de weg nog weet naar mijn huis?’

‘Jij laat mij rijden?’ vroeg ik verbaasd.

‘Zolang jij je beide handen aan het stuur houdt rij je niet slecht voor een

meisje. Kom, starten die handel en dan zijn we net op tijd voor het etentje

bij de oom de flik.’

Met een grijns van oor tot oor startte ik de motor. Paul nam mijn middel

stevig vast en ik spande automatisch mijn buikspieren op. Ik voelde een

zachte kus tegen mijn haren toen ik de koppeling losliet en we vooruit

schoten.

Paul POV

Audrey reed verrassend goed voor een meisje. Foutloos parkeerde ze hem

voor de deur. ‘Zo, je bent thuis, meneer.’ Ze draaide zich om in het zadel.

‘Zo, dame, dan gaan we ons even omkleden voor het etentje bij je oom.’

Met mijn voet zette ik de motor op zijn staander en tilde haar moeiteloos

uit het zadel.

‘Maar, meneer, wat doet u nu?’ vroeg ze quasi-geschokt toen ik haar,

eenmaal binnen, zachtjes uitkleedde.

‘U omkleden, mevrouw. Ik kan dat namelijk veel beter dan u.’ Ik drukt

een kus op haar sleutelbeen en voelde hoe ze huiverde.

Haar handen lagen op mijn borst. ‘Ik vrees dat u niet weet welke kleren

ik ga aandoen, meneer,’ zei ze en sprong behendig van me weg, terwijl ze

een tas greep en zich in de badkamer opsloot.

Grijnzend nam ik een hemd uit de kast en begon mijn T-shirt uit te

trekken. Volgens mij had ik eindelijk haar zwakke plek gevonden.

Een kwartiertje later waren we klaar. Audrey droeg een bruine leren

broek en een simpel wit T-shirt met lange mouwen. In haar oren had ze

lange hangers met lichtblauwe edelstenen. Haar ogen had ze aangezet met

zwarte eyeliner en haar haren had ze opgestoken in een ingewikkeld

vlechtwerk.

‘Jij mag er best wezen,’ zei ze. Audrey liep naar me toe en deed de kraag

van mijn wit hemd goed dat ik op een donkerblauwe jeans droeg met een

paar veterschoenen. Het goud van haar gigantische ring – hij had een

gouden band en een schuine navy steen met gouden vlekjes – voelde koud

tegen mijn hals.

Ik glimlachte scheef. ‘Nou, zullen we dan maar eens je moeder gaan

begroeten?’

Audrey's moeder was helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Oké,

ze was blond, gebruind, opgemaakt en liep op hoge hakken – maar ze

kwam niet fake over, zoals ik me had voorgesteld.


'Hallo Paul. Leuk dat ik je eindelijk ontmoet. Audrey heeft al zoveel over

je verteld.' Ze glimlachte me warm toe zodra ze de deur open gooide. Haar

ogen keken me even aan alsof ze me naar waarde schatte.

'Mam!' riep Audrey verontwaardigd. Er verscheen een kleine frons tussen

haar wenkbrauwen.

'Wat? Hij mag toch wel de waarheid weten, zeker?' Audrey’s moeder

stapte opzij. ‘Kom binnen, Charlie is al in de woonkamer.

Ik grinnikte. Audrey rolde met haar ogen en volgde me naar binnen.

‘Hee, Charlie,’ groette ik de gastheer van dienst joviaal. Hij zat in zijn

zetel naar tennis te kijken. ‘Paul,’ zei hij, als wijze van begroeting. Ik kon

al raden vanwaar de wind waaide. Gelukkig riep Audrey’s moeder – Judith

– dat het eten geserveerd was.

Het etentje was gezellig - waarschijnlijk omdat Audrey's moeder had

gekookt, en niet Charlie zoals ik al had gevreesd. Het was lekker om door

te gaan voor iets vegetarisch. Ik probeerde er niet te veel aan te denken dat

ik iets super gezonds en iets wat waarschijnlijk caloriearm was, zat te eten.

Ik was het type dat elke dag vijf vette hamburgers op at, doorgespoeld met

wat Coke.

Billy had met Charlie geroddeld. Ik kon het zien aan de blikken die hij

me toewierp als hij dacht dat ik niet keek. Ze waren deels afkeurend, deels

nors. Alsof hij niet goed wist wat hij ervan moest denken en dus zich maar

een houding aanmat.

Audrey betrok me onopvallend bij het gesprek. Ik kon het onmiddellijk

goed met Judy vinden. Ze was ad rem en vertelde honderduit. Ze deed me

ongelofelijk veel aan Audrey denken - wat natuurlijk in haar voordeel

speelde.

'Je moet echt een keertje in L.A. op bezoek komen, hoor Paul. Het

verbaasd me dat je er nog nooit bent geweest.' Ze keek me aan over de

tafel.

Ik glimlachte. 'Tja, dan zal dat nog moeten gebeuren.'

'De Hollywood Hills. Sunset Boulevard. Venice Beach. De Hollywood

Signs. De filmstudio's… Je gaat het helemaal te gek vinden.' Judy draaide

met de wijn in haar glas.

Ik wisselde een blik met Audrey. Als ik naar L.A. kwam, dan was dat niet

om de stad te bezoeken. Het was nog maar de vraag of ik veel naar buiten

zou komen dan.

We moesten wegkijken om niet in het lachen uit te barsten, want ik kon

zien aan haar ogen dat ze precies hetzelfde dacht mij. Als hij in L.A. is,

gaat hij niet naar de Hills kijken. Vergeet dat maar.

Audrey POV

Het etentje werd heel gezellig. In de hal namen we afscheid van Charlie en

mam. Voordat ik met Paul naar buiten liep, hield mijn moeder me tegen.

Charlie was al terug in de woonkamer, zeker de samenvatting aan het

bekijken van het tennis.

'Heb je even een secondje, Audrey? Ik wil je even onder vier ogen

spreken.'

Paul knipoogde naar me. 'Ik wacht wel in de auto op je, hoor.'

Ik knikte. Zodra Paul de deur uit was, keek mijn moeder me met grote

ogen aan die niet veel goeds beloofde.

'We moeten terug naar L.A. Audrey. Zo snel mogelijk.'

Ik keek haar stomverbaasd aan. 'Hoezo?' Er was een reden waarom we

hier waren. Waarom plots teruggaan? Ergens begon ik woedend te worden.

‘Is dit door onze ruzie van vanmorgen?’

Mam keek me koeltjes aan. Ze nam een roddelblad - People - uit haar tas.

WAAR IS JUDY MASEN? EEN NIEUWE MAN? EEN DRUGSSCHANDAAL?

schreeuwde de voorpagina. Ik kromp bijna in elkaar van de woorden.

'Je ziet, de paparazzi gebruikt onze afwezigheid om slijk over onze goede

naam te smeren,' zei ze met een ijzige stem.

'Wat kan mij die paparazzi schelen?' vroeg ik woedend. Ik wou helemaal


niet terug naar L.A.! Ik wou hier blijven, bij Paul. L.A. zou weer de pas

genezen wonden open scheuren en ik wist dat ik naar nog niet klaar voor

was.

Mam keek me strak aan. 'Wil jij nog een goede job krijgen, Rey? Wil jij

nog over straat lopen zonder te horen te krijgen dat je gek bent geworden?

Mensen geloven die roddels! En vergeet onze ruzie van vanmorgen niet,

jongedame. Door jouw stomme schuld moeten we extra voorzichtig zijn.

Als iemand van dat zaakje lucht krijgt…; Ze mogen tot nu toe speculeren,

maar je weet goed genoeg hoe het werkt.'

'Het kan me helemaal niet schelen wat de mensen geloven! Ik blijf hier!'

Ik stampvoette bijna.

'Audrey,' zei mijn moeder. 'Morgen zijn je koffers gepakt. Morgen kom

ik je om tien uur bij Billy oppikken.'

'Maar…'

'Je bent zeventien, Audrey. Je doet wat ik je zeg. Of anders laat ik je

opnemen onder dwang, ergens aan de andere kant van het land. Het is al

erg genoeg dat mijn man zich van het leven heeft beroofd, maar ik ga niet

toekijken hoe jij je leven weggooit, jongedame.'

Ik keek haar woedend aan. Zonder nog iets te zeggen, stampte ik het huis

en smeet de deur achter me dicht. De raampjes kletterden in de

raamkozijnen.

Ik zag Paul naar me kijken. Shit. Ik ademde langzaam in en uit. Zen

worden, Audrey. Hij hoefde je niet te zien flippen. Pas toen ik weer kalm

was, liep ik naar hem toe.

Ik glimlachte naar hem. 'Hey.'

Hij keek me ondeugend aan. 'Stap je in?'

Ik grinnikte. Ik wist wel waarom hij dat vroeg.

'Tuurlijk.'

Het was onze laatste nacht samen. En ik zou ervoor zorgen dat ik die heel

lang bleef herinneren. En hij ook.

Paul POV

Ik had de motor nog niet uitgezet, of Audrey drukte zich al tegen me aan.

Haar armen lagen rond mijn nek, grepen een pluk haar van me vast en

trokken me dichter naar haar toe.

Mijn handen tastten naar haar onderrug, naar haar heupen. Als zij zich zo

gedroeg, nou ja… De nacht was nog lang.

Haar tong gleed over mijn onderlip.

'Paul…' zei ze hees.

'Ik ben hier, schatje,' gromde ik zachtjes in haar hals. Ik greep haar

middel, en zette haar op mijn schoot. Mijn handen waren onder haar T-

shirt gekropen en ik voelde hoe zacht haar huid wel niet was. Zij was al

begonnen met de rits van mijn jeans. en trok me dichter naar haar toe, haar

handen op mijn schouders. Haar vochtige lippen drukte ze tegen het stukje

huid tussen mijn kin en hals.

TOOEET TOOEET TOOEET TOOEET

We lieten elkaar meteen los. Audrey leunde helemaal achterover tegen

het stuur - recht op de claxon.

We keken elkaar even aan en barstten toen in het lachen uit. Bij de buren

zag ik het licht aanfloepen.

'Betrapt.'

Ze grinnikte.

'De auto is ook niet altijd de beste plek,' fluisterde ze.

We hielden ons allebei heel stil - totdat het licht weer bij de buren

uitging.

Pas zodra we binnenwaren, gingen we verder. We wilden natuurlijk niet

nog meer praatjes veroorzaken.

Ze hief haar gezichtje voor een kus. Ik tilde haar op en duwde haar met

mijn heupen tegen de deur. Ik hoorde hoe ze haar adem uitstootte. Haar

benen lagen rond mijn middel en drukte mijn lichaam tegen het hare aan.

Met één hand nam ik haar kaak en kuste haar hard en passioneel. Het lukte


me eindelijk om haar blouse los te krijgen, maar niet op de normale

manier. Tja, als Paul eenmaal is begonnen… Niet meer te stoppen.

De blouse viel in reepjes stof naar beneden. Audrey vond het niet erg. Ze

zette haar nagels in mijn hemd terwijl ze met haar tong over mijn hals

gleed. Ze trok stevig aan het hemd en de knoopjes sprongen in het rond.

Het hemd schudde ik van me af. Ik kreunde toen ze mijn borst kuste.

Stevig duwde ik haar tegen de deur terwijl ik haar leren broek van de haar

benen stripte. Ik kuste haar benen en ging steeds een klein stukje naar

boven. Ik hoorde haar hijgen en grijnsde toen ze met al haar kracht mijn

haren greep en me hardhandig dwong om te stoppen en haar te zoenen.

Haar vingers kropen langs mijn rug onder mijn jeansband door. De

spanning tussen onze lichamen was te snijden. Onze ademhaling werd

dieper en intenser. Ze kuste me zo passioneel dat ik nauwelijks merkte hoe

ze mijn jeans van benen afschopte. Haar lippen gleden over mijn schouder

naar mijn schouderblad. Speels plaatste ze steeds kusjes lager en lager. Ik

gromde van genot en trok haar bij haar haren weer naar voren. Mijn lippen

zochten de hare en met één hand ontfutselde ik haar beha.

Ik tilde haar bij haar billen op. Het bed zouden we niet meer halen, dus

droeg ik haar naar de bank. Die stond wel nog binnen bereik.


Chapter 13 "All we do is fall down even though we try to stay

afloat." Undertow - Timbaland

Audrey POV

De volgende ochtend werd ik slaapdronken wakker. Pauls oude wekker

gaf aan dat het halfnegen was.

Ik moest nog pakken en mijn kleren en spullen stonden bij Billy. Ik

vloekte zachtjes.

Paul sliep nog, met zijn armen rond me heen. Eigenlijk zou ik zo willen

blijven liggen, naar hem kijken tot hij wakker wordt, maar ik moest me

haasten.

Vandaag ging ik terug naar L.A.. Een week geleden zou ik dankbaar zijn

dat ik terug mocht gaan.

Was het echt nog maar een week geleden dat ik Paul ontmoette bij First

Beach?

Ik keek hem aan. Hij leek jonger in zijn slaap. Zijn wimpers staken af

tegen zijn roodbruine huid. Mijn vingers gleden over zijn stoppels en ik

krabbelde hem even achter zijn oor, zoals je bij een hond zou doen. Hij

verlegde zijn hoofd iets, maar werd niet wakker.

Ik kon echt niet geloven hoe natuurlijk het aanvoelde om bij hem te zijn.

En nou moest ik hem achterlaten. Het brak mijn hart, maar ik wou

absoluut niet naar een rehab aan de andere kant van het land. Voor de

zoveelste keer vervloekte ik mezelf dat ik zo stom was geweest dat ik over

mijn grenzen was gegaan. Mam wist dat het eenmalig was geweest, dat ik

zelf ervan was geschrokken. Maar toch vond ze het geweldig om te

dreigen met rehab elke keer als ik iets mispeuterde. Misschien moest ik

haar inlichten van het aanbod van Gerald. Waarschijnlijk zou ze me dan

weer wat ruimte gunnen. Zeker als ze hoorde wie de mannelijke hoofdrol

kreeg. Bijna verscheen er een grijns op mijn gezicht.

Voorzichtig, zonder Paul te wekken, maakte ik me los uit zijn omarming

en begon me heel stilletjes aan te doen. Mijn blouse kon ik niet meer

aandoen - Paul had hem helemaal aan flarden gescheurd in het heetste van

het moment.

Fuck. Ik kon toch niet in beha bij Billy gaan aankloppen?

Ach pech. Sorry Paul, maar de nood is hoog.

Gelukkig ging zijn kleerkast zonder te kraken of te piepen open. Snel

pakte ik een T-shirt van een plank - dit keer was het er een van Of Verona

- en trok hem snel aan over mijn jeans. Ik probeerde de Paulgeur te

negeren terwijl ik me verder in orde maakte - ik moest me concentreren.

Die geur wou dat ik terug naar het bed ging en in zijn armen ging liggen

tot de zon weer onderging.

Als laatste nam ik mijn medicijnen – het zou Paul toch niet helpen en wie

weet wat er zou gebeuren als hij ze ontdekte. Ik rilde even bij die

gedachten. Snel verpulverde ik de pillen en gooide het poeder in de

vuilnisbak.

De deur klikte zachtjes in het slot achter me. Het klonk me onheilspellend

in de oren.

Langzaam liep ik naar Billy's huis. Billy woonde gelukkig niet al te ver

en het regende voor een keertje niet in Forks

Billy deed de deur open zodra hij me de veranda op hoorde lopen.

'Goedemorgen Audrey. Je moeder belde al.'

'Hallo Billy.' Dat was juist zo relaxed aan Billy. Hij vroeg nooit waar je

de nacht had doorgebracht. Hij keek nog niet eens aan het T-shirt dat ik

aanhad - dat overduidelijk wel van Paul moest zijn, aangezien ik geen

echte kei was op muziekgebied?


'Heeft ze je ook al verteld dat ik over een halfuur hier weg moet?'

Hij knikte.

Ik rolde met mijn ogen. 'Lekker dan. Slaapt Jacob nog?'

'Ik ben hier.'

Jacob stond tegen het fornuis geleund. Zijn armen had hij over elkaar

geslagen. De uitdrukking op zijn gezicht voorspelde niets goeds.

'Ook een goedemorgen, Jacob,' zei ik terwijl langs hem doorliep om mijn

spullen te gaan inpakken.

'Niet zo snel, jongedame.' Hij pakte mijn pols.

'Eh, jongens. Ik ben op de veranda. Kijken hoe het onkruid er bij staat.'

Billy maakte dat hij snel onder de voeten was voordat Jacob me de mantel

begon uit te vegen.

'Laat me los, Jacob. Ik heb geen tijd voor grote-broer-bezorgd-praat. Ik

moet nog pakken.' Venijnig trok ik mijn pols los.

'Heb ik al voor je gedaan…'

'Dat is lief van je, Jacob.'

'Zodat ik nu met je kan praten.'

Ik rolde met mijn ogen.

'Waar was jij vannacht?' Hij kruiste opnieuw zijn armen en keek me

dreigend aan.

'Moet dat nou echt, Jacob?' klaagde ik.

Ik zag hem naar mijn T-shirt kijken.

'Laat me raden… bij Paul?' vroeg hij nijdig.

'Het zijn je zaken niet,' beet ik hem toe.

'O jawel. Wie mag hem straks troosten, als jij over een halfuurtje met de

noorderzon bent verdwenen?'

Ik rolde met mijn ogen - een wonder dat ze niet uit hun oogkassen rolden.

'Wat zijn we weer lekker melodramatisch aan het doen, Jake. Paul is een

volwassen vent.'

'Je kent hem pas een week, Audrey…' Hij keek me met opgetrokken

wenkbrauwen aan.

O, gingen wie hierover discussiëren?

'Dat zijn dan zo hard niet jouw zaken, Jacob Black. Het zijn

godverdomme jouw zaken niet met wie ik wat doe!'

Jacob keek me lang aan. Ik keek boos terug. Zo staarden we elkaar een

lange tijd aan.

'Je hebt gelijk. Het zijn inderdaad mijn zaken niet,' gaf Jake toe.

'Mooi zo. Dan is dat afgehandeld.' Ik draaide me om en wou naar de

logeerkamer marcheren.

'En wat ga je tegen Edward zeggen?' riep hij me achterna.

'Edward?' vroeg ik hem terwijl ik me opnieuw omdraaide en hem

verbaasd aankeek. 'Wat zou ik tegen die moeten zeggen?'

'Hij wou je spreken. Blijkbaar zijn jullie toch familie van elkaar.'

Met open mond keek ik hem aan.

'Wat?'

Jacob haalde zijn schouders op. 'Hij moet je het maar uitleggen.'

Ik keek hem aan.

'Zo belangrijk is hij nou ook weer niet,' sneerde ik terwijl ik eindelijk bij

de logeerkamer was. Alle mijn koffers stonden al op me te wachten.

'Ik zal het hem doorgeven.' Hoorde ik nou een lach in zijn stem?

‘Doe dat.’

'Ik ga je missen, Rey,' zei hij achter me, na een kleine stilte. Ik snikte

even en bleef in de deuropening staan.

'Ik jou ook, Jake.' Ik liep op hem af en vloog in zijn armen. Ik wou nog

helemaal niet weg. Jake’s warme armen hielden me stevig vast.

Billy stak zijn kop om de deur. 'Is de kust veilig?'

Ik lachte door mijn tranen heen.

'Ik ga je missen, Billy. Heel erg bedankt dat ik hier mocht blijven. Het

was een geweldige week.'

Billy lachte. 'Mooi zo. En je weet het: de deur staat hier altijd voor je

open!'

Ik hoorde buiten mam al ongeduldig toeteren. Het deed me denken aan


gisterenavond. Het bloed steeg me naar mijn wangen toen ik daaraan

terugdacht.

'Rey! Kom nou! Straks staan we in de file!' gilde Hazel, die het raampje

had opengedaan.

'Ik kom eraan!' gilde ik terug. Jacob nam al mijn koffers.

'Tot nog eens, Billy! Voor je het weet, sta ik weer op de stoep!'

Het laatste dat ik hoorde, was Billy’s gegrinnik.

Het was een geluk dat ik mam tijdens de autorit had weten in te lichten

over het aanbod van Gerald. En haar reactie was precies zoals ik had

verwacht.

‘Oh, liefje! Ik ben zo blij voor je. Wat zou je vader trots op je zijn

geweest! Zodra we thuis zijn, bel ik Andrew,’ – Andrew was papa’s

advocaat geweest – ‘en laat ik hem het contract nakijken.’ Ze zette haar

zonnebrik recht en concentreerde zich weer op de weg.

Hazel zat de hele rit naar L.A. – twintig uur lang! - non-stop te praten

over Brady, het T-shirt dat ik aan had, Brady, het kampvuur, Brady, de

muziek die op de radio speelde, Brady, de roddelblaadjes, Brady, boeken,

Brady, Venice Beach, Brady, Jayden James en Brady.

Ik was haar al dankbaar dat ze niets vroeg over Paul.

Maar toch kon ze dat onderwerp niet terzijde laten liggen.

Toen we al bijna in Sacramento waren - we hadden er al zestien uur

rijden opzitten, begon ze over Paul. Het was elf uur 's nachts. Ik had een

uurtje of twee slaap gehad.

'Hoe zat het nou tussen jou en Paul?' vroeg ze zachtjes.

Mam was net gaan tanken - ze had beloofd ons wat cola mee te nemen en

iets te eten.

'Uhmm. Best wel goed.' Ik probeerde zo opgewekt mogelijk te praten.

Ze giechelde zachtjes. 'Jij weet ze wel uit te kiezen, hoor Audrey. Of

Verona? Eindelijk iemand die iets van muziek afweet!' Hazel knikte

goedkeurend.

'Dat maakt mij niet zoveel uit. Zolang hij… euhm… andere betere

capaciteiten heeft, ben ik volmaakt gelukkig.'

Hazel keek me aan met een grijns van oor tot oor. 'Dus… Je hebt die

capaciteiten uitgetest?' vroeg ze me met pretoogjes. ‘Ik ken je reputatie,

lieverd.’ Ze liet haar wenkbrauwen suggestief bewegen.

Ik duwde haar tegen haar schouder. 'Heb jij die van Brady uitgetest? Hoe

zit het nou trouwens tussen jullie tweeën?' Ik stapte vlug af van het Paul-

onderwerp en mijn vriendjes.

Hazel kleurde eventjes rood. Hazel die rood kleurde. Die had het dus heel

zwaar te pakken van Brady. Ik giechelde.

'Giechel jij niet, Rey! En hij heeft beloofd om volgende week naar L.A.

te komen. Iemand moet mijn auto terugrijden naar Californië' verklaarde

ze trots.

Op dat moment voelde ik me zo alleen op de wereld. Ik zou al mijn geld

willen ruilen voor een gewoon, onbekend bestaan. Om iemand als Hazel te

zijn. Iemand die geen rekening hoefde te houden met wat People of We

over haar schreef. Iemand die uit eten kon gaan zonder herkend te worden.

Iemand die op stap kon gaan zonder bang te zijn dat er de volgende

ochtend foto's in de krant zouden staan van hoe dronken je wel niet was. In

mijn angst voor rehab had ik nog niet eens een briefje voor Paul

geschreven.

'Audrey? Is alles goed?' vroeg Hazel me bezorgd.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik mis Paul,' snikte ik. 'Ik heb nog niet eens een

briefje geschreven!'

Hazel knuffelde me even. 'Shht, Audrey. Rustig maar.'

Ik huilde helemaal uit.

Toen mam eindelijk bij de auto was, was ik al weggevallen in een

droomloze slaap.


Chapter 14 "Maybe we forgot all the things we were when we

are together." Every Time You Go – Ellie Goulding

Audrey POV

'Neem hem steviger vast, Audrey! Ik wil meer passie zien! Beeld je in dat

je Jayden nooit meer ziet en dit is de laatste kus die je kunt krijgen!'

schreeuwde de regisseur naar me toe via de megafoon die hij in zijn

handen hield.

'Oké,' mompelde ik, terwijl ik mij steviger aan Jayden vastklampte. Wat

een slavenarbeid.

'En Jayden, neem haar steviger vast. Kijk niet zo zuur, Audrey, je houdt

van hem. Het is de liefde van je leven!’ Ik veranderde mijn mimiek naar

wanhopig en smekend en verliefd, alsof ik Jayden nooit meer zou laten

gaan. Jaydens medailles die op zijn borst waren gespeld prikte tegen mijn

dunne hemdje. ‘Je linkerhand meer naar beneden! Ja, zo. Niet meer

bewegen! Jayden, je uitdrukking nog iets twijfelachtiger. Je weet het niet

zeker, denk aan je plicht van het vaderland. Ja, zo.’ Jayden legde zijn hand

net onder mijn heup. ‘Niet meer bewegen! Perfect! En actie!'

De camera draaide.

'Nee, Ryan. Alsjeblieft. Ga niet zonder me,' fluisterde ik naar Jayden toe.

'Grace, ik moet. Jij kan niet mee. Jij bent te fragiel.'

'Ik ben helemaal niet fragiel!' En ik drukte zonder na te denken mijn

lippen op de zijne.

'Perfect! Grijp met je rechterhand een pluk haar vast! Ja! Perfect, Audrey!

En cut!'

Jayden en ik lieten elkaar los. Breed glimlachend keken we elkaar aan.

,'Mooi zo! Het filmen zit erop! Proficiat jullie twee!' Gerald kwam op ons

afgelopen.

'Die film wordt een succes. Jij bent gewoon een natuurtalent, Rey.' Hij

klopte op mijn schouders. 'En als jij die soundtrack hebt ingezongen… Je

wordt een grote, Audrey. Let op mijn woorden.' En hij was weer weg, naar

iemand anders om op de huid te zitten.

Het was november. We waren eindelijk klaar met de buitenopnames in

Salt Lake City. De studio-opnames hadden we al begin september netjes

ingeblikt. Gerald en de regisseur waren er helemaal opgewonden van dat

we zo goed op schema lagen.

'Goed gedaan, Audrey!' Quincy en Hazel kwamen op me afgelopen,

samen met mijn dikste winterjas - ze hadden voorjaarsvakantie, de

gelukzakken. Ik zat elke avond te blokken samen met een privéleraar - het

nadeel van dit hele filmgedoe – om toch maar in juni af te studeren.

'Pff. Ben blij dat ik er vanaf ben. Was keihard werken,’ zuchtte ik.

Gelukzalig trok ik mijn jas aan. Een assistent gaf me een tas hete thee.

'Was ik dan zo'n moeilijk mens?' fluisterde Jayden in mijn oor. Hij was

naast me komen staan, ook met een jas aan. Het was koud op de set.

'Verschrikkelijk moeilijk,' pestte ik hem terug. Ik kon het niet laten.

Jayden James was vierentwintig jaar en de regerende koning van de

roddelblaadjes. Donkerbruin haar, bruine ogen en een lach die wereld in

brand zette. Ik kende hem al mijn hele leven lang – zijn ouders waren

acteurs die al eeuwen meedraaide in de wereld van Hollywood.

'Nou. Gerald was blij. Dat is ook de eerste keer. Dit moeten we gaan

vieren!' Jayden trok me tegen zich aan. Volgens verschillende

roddelblaadjes zouden we een koppel vormen.

Hazel en Quincy wierpen me een waarschuwende blik toe. Ze wisten het

allebei van Paul.

Paul had me niet meer teruggebeld. Ik had zeven maanden niets van hem

gehoord. Blijkbaar had hij me beschouwd als een zomerliefde, een


scharrel.

'Ik doe mee,' antwoordde ik zonder er even over te hebben nagedacht.

Paul POV

AUDREY EN JAYDEN: HET DROOMKOPPEL VAN HET JAAR!

De opnames van hun nieuwste film "Love Me Tender" zitten er nog

niet op, of het is al uitgelekt dat Jayden en Audrey ook in real life

een koppel vormen. Zo hebben wij ze afgelopen zaterdag zoenend

gespot in één van de hotste clubs van Salt Lake City, waar "Love

Me Tender" werd verfilmd. (Zie foto's inzet) Jayden James (24 jaar,

7 april) is de HOT BOY van het moment. Hij brak door in onder

andere blockbusters als "The Werewolf" en "Valentine's Date". Voor

Audrey Masen (17 jaar, 19 juni), de enige dochter van recent

overleden regisseur Vincent Masen (hij heeft de toppers van de

afgelopen jaren geregisseerd), is dit haar debuutfilm. Volgens de

geruchten die bij de cast&crew zwermen, waren Audrey en Jayden

al van voor de opnames al heel close met elkaar.

"De aantrekkingskracht tussen hun is gewoon niet te missen! Ik

bedoel, zelfs een blinde ziet het!" aldus onze man bij de cast&crew

van "Love Me Tender".

In het filmwereldje worden Audrey en Jayden al in één adem

genoemd als belangrijke Hollywoodkoppels zoals Angelina en Brad,

Katie en Tom en Nicole en Keith! Wij zeggen het: de verloving zal

niet meer lang op zich laten wachten, ook al is Audrey, het

multitalent (ze zingt ook de soundtrack van "Love Me Tender" in!)

pas 17. Wij houden je op de hoogte over dit nieuwste

glamourkoppel, Jaydrey!

"Love Me Tender" komt op 5 maart in de bioscopen en dan kunnen

jullie zelf gaan kijken of de chemie tussen Jayden en Audrey van

het scherm afspat! Wij hebben al een voorproefje gezien, en wees

maar zeker: hij is geweldig!

Ik verfrommelde het stomme rommelblad en smeet het over mijn

schouder.

Als ik die Jayden ooit in mijn handen kreeg, ik draaide hem

hoogstpersoonlijk de nek om! Blijkbaar was ik voor haar niets meer dan

een scharrel geweest. Maar kom nou, Paul, wat had je verwacht? Het

stemmetje in mijn hoofd schudde meewarrig zijn hoofd. Zij was een

Hollywoodster, jij een houthakker. Jayden past gewoon beter bij haar.

Ik stond op en raapte zuchtend het tijdschrift weer op. De grootste foto

was wazig en korrelig – duidelijk getrokken met een gsm. Jayden en

Audrey liepen langs elkaar, hij had aar pols vast en beschermde haar door

iets voor haar te lopen. Audrey had haar ogen neergeslagen en hield zich

stevig vast aan zijn vestje.


Het was nu al zeven maanden geleden sinds ze zonder een woord uit mijn

leven was verdwenen.

Geslopen was een beter woord.

Ik deed mijn ogen dicht, en haalde die ochtend nog een keertje voor

ogen…

'Audrey?' Met één oog open keek ik rond.

Niemand. Waar was Audrey naar toe?

De wekker gaf aan dat het negen uur was. Was ze nu al op? Nee, dat was

niets voor Audrey.

Ik ging rechtop zitten en wreef in mijn ogen.

Haar kleren waren weg - behalve de repen dat ooit deel hadden

uitgemaakt van haar blouse.

Mijn hoofd deed zeer. Audrey had me niet echt veel slaap gegund - niet

dat ik het erg had gevonden. Integendeel zelfs.

Ik sjokte naar de keuken en zocht het doosje met aspirientjes - die

langzaam aan mijn beste vriend werden - en slikte er vier door. Door die

stomme weerwolventemperatuur moest ik altijd dubbele dosissen nemen.

Ze was weg.

In een opwelling nam ik mijn gsm en belde naar Billy.

'Billy?' vroeg ik. Mijn stem haperde even.

'Ja, Paul. Wat is er?'

'Is Audrey daar?' vroeg ik met een zo vast mogelijke stem.

'Nee.' Billy klonk verrast. 'Die is net een paar minuten geleden hier

vertrokken.'

'Naar waar?' vroeg ik verbaasd. Ik had wel kunnen denken dat ze naar

Billy was gegaan.

Het bleef een tijdje stil.

'Naar L.A.. Heeft ze je het niet verteld?' Billy klonk voorzichtig

'Nee.'

Ik legde af.

Ze was terug naar Los Angeles. En ze had me niets gezegd.

Nog geen briefje had ze achtergelaten.

Kreng.

Het was niet te geloven hoeveel ik van haar hield.

Dat had ik weer. Goed gedaan, Paul. Volgens mij is het een speciaal

talent. Kutvrouwen.

Mijn gsm begon te trillen. Het was een sms van Sam.

Paul,

Kom naar Emily's huis.

We moeten praten.

Sam.

Ik had het weg geklikt. Het laatste waar ik zin in had, was een peptalk

over wijven. Ik had het echt helemaal even gehad met meisjes.

Onbetrouwbare bitches dat het waren.


Chapter 15 "She’s Miss California, hottest thing in West L.A.

Miss California – Dante Thomas

Audrey POV

'Komaan, Audrey. Opstaan. Vandaag gaat de film in première,' fluisterde

Jayden terwijl hij me zachtjes onder mijn oor wakker kuste.

'Hmmm.' Ik bewoog even, maar hield mijn ogen dicht. Ik wou helemaal

niet opstaan. Ik lag trouwens veel te lekker op mijn buik.

'Je fans wachten op je.'

'Ik wil nu maar één fan.' Ik drukte mijn armen strakker rond het kussen.

‘Mijn bed geeft me alle liefde die ik nodig heb.

Jayden grinnikte, terwijl hij me wat steviger tegen mijn schouder

schudde. Ik draaide me om.

Donkerbruine keken me aan - bijna dezelfde die Paul had gehad. Maar

die van Paul waren toch nog iets lichterr geweest.

‘Opstaan tortelduifjes!’ klonk er vanachter de deur.

Ik kreunde en draaide me om. Jayden sprong van het bed. ‘Kom er maar

in! Ik kan haar niet uit bed krijgen!’

De deur vloog open en een heel team – mijn team – van stylisten,

assistenten, make up artiesten en kappers kwam de suite in. Kledingrekken

vol jurken, tassen met schoenen, juwelen en marteltuigen zoals krultangen,

wimperkrullers en dergelijke volgden.

‘Hey, Jayden, jouw team staat op je te wachten in jouw suite,’ zei Malia,

mijn assistente tegen hem, voordat ze naar het bed liep. Ik trok het deken

over mijn hoofd.

Malia kende geen genade. Ze trok het deken weg en sleurde me uit bed.

‘Kom, madam, genoeg geluierd! Er is werk aan de winkel.’ Ze sloeg een

badjas rond me heen en zette me voor de vele kledingrekken. ‘Rachel heeft

verschillende jurken voor je weten te versieren.’

‘Inderdaad.’ Rachel Ferson was een bekende Hollywoodstyliste. Ze plukt

een simpel zwart jurkje tevoorschijn en liet het trots aan me zien. ‘Wat

vind je hiervan? Een jurk van Preen, flatteert mooi met de ruches…’

‘Nee. Geen zwart.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Iets dat opvalt, iets dat

gewaagd, gedurfd is.’ Het was mijn eerste première. Ik wilde niet op safe

spelen.

Rachel grijnsde. ‘Slimme keuze.’ Ze trok een ander rek naar voren en

nam een paarse lange jurk. ‘Dit is een Marchesa, volledig van zijde en zal

prachtig gaan met je ogen.’

Ik keek er even naar. Malia schudde al vol afgrijzen haar hoofd. ‘Niets

daarvan. Die jurk zal haar lichaam volledig verhullen. We nemen iets

korts.’

Ook Gianni – een bekende kapper – bemoeide zich ermee. ‘Dat is veel te

oud voor haar. Ze is pas zeventien, ze moet iets jeugdigs hebben, iets

jongs, iets speels.’

‘Zoals als dit?’ Rachel hield een one shoulder jurk omhoog in

verschillende kleuren blauw.

‘Nee, dat is te saai,’ klaagde Malia.

Ik hoorde al niet meer wat Gianna ervan vond. Een jurk had mijn

aandacht getrokken. Ik stond op en nam de jurk van het laatste rek.

‘En wat vinden jullie van deze jurk?’ Het was een jurk van Alexander

McQueen, getailleerd met een bollende rok en een digitale reptielenprint

met overwegend groene tinten. Het was ongelofelijk mooi.

Rachel keek er even overwegend naar. ‘Hmm… Felle printen zijn een

gewaagde gok, maar hij doet het uitstekend bij je haren en ogen…’

Ik keek haar smekend aan. ‘Alsjeblief, alsjeblieft?’

‘Hij zal van haar de ster van de avond maken. Iedereen zal haar hebben

gezien,’ deed Gianni een duit in het zakje.

Rachel nam de jurk van me af. ‘Oké, goed dan. Gianni, ik wil dat je haar

haren opsteekt in dat vlechtwerk dat we vanmiddag hadden besproken.


Hoe zullen we haar make-up doen, Savannah?’ Ze wendde zich tot een

team van visagisten.

Malia trok me mee naar de badkamer, terwijl Rachel en Frank

discussieerden welke schoenen erbij hoorden, welke juwelen ze me gingen

ophangen en welke tas ik zou moeten gebruiken.

Drie visagisten volgden me naar de badkamer. Gianni had zich al vol

enthousiasme op mijn haar geworpen. Een blond meisje van wie ik de

naam niet kende begon mijn nagels te lakken.

Ik ving mijn spiegelbeeld op en schrok van wat ik zag. De afgelopen

maanden had ik mijn gezicht al op ontelbare covers gezien – omdat ze had

moeten signeren van fans tijdens meet&greets. Het gezicht op de

magazines, altijd netjes gephotoshopped, en het gezicht dat me nu

aanstaarde was een verschil van dag en nacht.

Ik was afgevallen. Ik zag het aan mijn jukbeenderen, die zowat uitstaken.

Mijn huid was bleek en ik had donkere kringen onder mijn ogen door

slaapgebrek van het vele reizen. Verlangend dacht ik terug aan het bed. Ik

had nou eens lekker geslapen.

Savannah kwam de badkamer binnen, met een grimmige uitdrukking op

haar gezicht. ‘Zo, Audrey, we zullen je eens onder handen nemen.’

Ze keek me kritisch aan en stak toen haar hoofd weer om de deur.

‘Frank!’ gilde ze. ‘Stuur alsjeblieft zo snel mogelijk een assistent voor een

pedicure!’

Ik wapperde met mijn handen en glimlachte even tegen het meisje. Ze

werd rood en keek in een grote beautycase.

‘Je gaat iedereens hart stelen vanavond, schatje!’ Gianni keek me

glimlachend aan via de spiegel.

‘Ja, als we haar nu mooi gaan maken. Kijk eens naar haar gezicht! Daar

hebben we nog zoveel werk aan.’ Savannah kwam aangemarcheerd, met in

haar kielzog een paar angstig uitziende assistenten. Eéntje daarvan pakte

mijn voeten en masseerde ze in met een dikke lotion.

Iedereen was druk in de weer. Ik hoefde niets te doen behalve braaf stil

zitten en te wachten.

De afgelopen maand had ik nauwelijks tijd gehad om na te denken. Mijn

dagen waren gevuld met zangopnames voor de soundtrack, reizen om de

film te promoten, op talkshows verschijnen, handtekeningen uitdelen, naar

clubs gaan met Jayden en van die dingen. Gedachteloos wreef ik over een

blauwe plek op mijn pols.

‘Hoe kom je daaraan?’ vroeg Savannah nieuwsgierig.

‘Euh, gestoten aan het nachtkastje,’ mompelde ik en keek naar mijn

schoot. Op mijn rib en heup stonden nog veel grotere. Maar dat was per

ongelijk, hield ik mezelf voor, het was mijn eigen schuld geweest.

Savannah verborg het snel met concealer en compact poeder.

‘Lieverd, kijk eens naar voren. Ik kan je gezicht niet opmaken als je naar

beneden kijkt.’ Savannah pakte mijn kin beet. In haar andere hand hield ze

een concealer vast alsof het een pistool was. Onwillekeurig grijnsde ik.

Toen ik eindelijk de badkamer mocht verlaten, zag ik eruit alsof ik de

wereld ging veroveren. Geen wallen meer te bekennen, mijn huid straalde

in het licht. Savannah had mijn ogen lichtjes aangezet, net zoals mijn

wenkbrauwen wat ingekleurd. Mijn haren had Gianna ingewikkeld

opgestoken in een nonchalant kapsel. Een paar krullen vielen langs mijn

gezicht.

Terug in de suite werd ik in mijn jurk gehesen, werden mijn voeten in

hoge goudkleurige sandalen gestoken met zwarte details. Rachel keek of

de jurk perfect paste en nam het tenslotte nog wat in bij de taille –

morgenochtend zou ze de steken eruit halen. Tenslotte kwam Frank de

suite ingelopen met twee juweeldoosjes.

‘Audrey, lieverd, deze kom ik vannacht, na de première en voor de

afterparty, halven van je, oké?’

Ik knikte. Deze juwelen mocht ik enkel lenen. Frank deed een paar grote,

gouden oorhangers in. Daarna volgde een ring met een gigantische gele

diamant, die hij aan mijn wijsvinger schoof. ‘Zo.’ Hij deed een stap

achteruit. Rachel, Savannah en de rest van het team bekeken me als


adelaars, op zoek naar foutjes. ‘Dat lijkt me allemaal in orde,’ mompelde

Gianni, die mijn haar voor de laatste keer bekeek.

‘Ja, oké,’ Malia kwam de suite weer ingelopen met haar gsm aan haar

oor. ‘Audrey is hier net klaar. Ja, ik weet dat het tijd is, Gerald! Ja, oké, tot

zo.’ Ze klapte het toestel dicht en keek naar Savannah. ‘En?’

‘Ze is klaar.’

‘Prima. Kom, Audrey, Jayden en Gerald wachten beneden op je.’ Malia

nam mijn hand en trok me de suite uit. Ik had nog net de tijd om naar het

team te zwaaien. ‘Dank je, jongens!’

Het was één grote massahysterie aan het Directors Guild Theatre in West

Hollywood.

'JAYDEN JAMES! AUDREY! JAYDEN!' gilden een hele hoop mensen

– meer dan ik had verwacht – zodra ze door kregen dat wij in de limousine

zaten.

Ik stapte uit met een tandpastaglimlach op mijn gezicht - ik voelde me zo

nep. Jayden bood me zijn arm aan.

Ik had nog geen twee stappen gezicht, of de journaliste van

E!Entertainment stak al een microfoon onder mijn gezicht en begon me uit

te horen.

Het uur voor de première was ik de hele tijd te vertellen over de film, een

paar onbenulligheden uit mijn leven op te noemen, poseren met fans en ik

moest vragen beantwoorden over Jayden en onze relatie.

Daarna was het poseren voor de banner met Jayden. Zijn arm lag rond

mijn middel. Ik kromp even in elkaar en wist toen een glimlach op mijn

gezicht te toveren. Jayden trok me steviger tegen zich aan. Ik voelde zijn

lippen tegen mijn haren. De vele flitslichtjes verblindden me bijna. Het

enige waar ik aan kon denken, waren de blauwe plekken.

Na de vele foto’s met Jayden, was het tijd voor een volledige foto met de

hele cast. Ook Gerald stond erop, tussen mij en Jayden in. Hij nam ons

beiden stevig vast en grijnsde naar de camera’s.

Tijdens de film lette ik niet echt op – ik vond het vreselijk om naar

mezelf te kijken. Ik zat meer na te denken over wat ik nu ging doen. De

première was gebeurd en ik had vakantie – zolang Gerald geen nieuwe

rollen wist te versieren. Jayden begon volgende week al aan zijn volgende

film, die eerst werd opgenomen hier in Hollywood. Gedachteloos speelde

ik met de gele diamant en probeerde niet te kijken naar mijn pols.

Hazel!

Natuulijk! Waarom had ik niet eerder aan haar gedacht? Hazel vertrok

over twee weken naar La… naar Brady.

En ik had al zo lang niet meer met Hazel gepraat - die film ook. Het

eerste wat ik morgenvroeg ging doen, was naar Hazel bellen. Ik voelde me

meteen slecht - ook al had ik geen tijd gehad wegens mijn overvolle

agenda. Maar ik wou zeker nog met haar hebben afgesproken voor ze

vertrok.

Zodra de film was afgelopen, vertrok ik naar huis. De afterparty kon me

geen zier schelen. Ik wou gaan slapen.

‘Audrey!’

Mijn plan om er van door te muizen viel in het water zodra ik Jaydens

stem hoorde. ‘Ja?’ Ik dwong mezelf om hem aan te kijken.

‘Gerald wilt dat je mee komt naar de afterparty.’ Hij keek me aan en stak

zijn hand uit. Aan zijn pupillen zag ik dat hij gedronken had, maar nog niet

echt dronken was. Ik aarzelde.

‘Komaan, schatje.’ Even rilde ik toen hij het koosnaampje uitsprak. ‘Ik

weet dat je wilt slapen, maar je moet ook denken aan je toekomst. De

afterparty is belangrijk voor je imago.’ Hij keek me bijna streng aan. Ik

slikte en legde mijn hand in zijn hand. ‘Oké.’


Chapter 16

"It’s not over ‘cause a part of me is dead and in

the ground" It’s Not Over - Daughtry

Paul POV

'Welke film willen jullie zien?' vroeg ik verveeld terwijl ik tegen de muur

leunde. Het was zaterdagavond.

We stonden voor de bioscoop in Port Angeles. Met we bedoelde ik

Brady, Seth, Jared, Embry en ik. De jongens waren aan het bekvechten

over twee films die ze wilden zien. Het interesseerde me echt helemaal

geen moer wat ze gingen kijken.

'Oké. We hebben besloten. Love Me Tender!' riep Brady uit.

Ik haalde mijn schouders op. 'Maakt me niet uit.' Een romantische

zwijmelfilm. Als het geluid niet te hard stond, kon ik een dutje gaan doen.

Ik klemde mijn kaken op elkaar om een geeuw te onderdrukken. Bij Dave

werkte ik dubbel zo hard sinds de zomer.

Maar de plannen om een dutje te doen kieperde ik meteen overboord toen

ik het liedje die de intro was, hoorde.

Die stem…

Meteen stond ik recht. Het was godverdomme die film waar Audrey in

meespeelde.

Ze speelde godverdomme de hoofdrol.

'Hé gast, ga zitten, man! Ik zie niets!' werd er achter me geroepen. Ik

hoorde het nog niet eens. Mijn hoofd tolde. Seth trok aan mijn arm. 'Ga

nou gewoon zitten, Paul.'

Ik ging weer zitten, langzaam, terwijl mijn ogen aan het beeldscherm

leken vastgekleefd. Een houten huisje, met op de achtergrond de Rocky

Mountains, werd getoond. In een close-up zagen we een soldaat – Jayden

James, gokte ik. Het was een paar maanden geleden sinds ik dat

roddelmagazine onder ogen had gekregen.

'Jullie zijn zo'n rotzakken, weten jullie dat wel?' gromde ik boos.

'We hadden gezegd welke film we gingen kijken,' protesteerde Brady.

Dat was wel waar. 'Nou en? Denk je soms dat ik de roddelblaadjes bij

hou of zo?'

Achter ons klonk gefluister dat we stil moesten zijn.

Audrey was echt wel goed. Ze kon acteren – net zoals Jayden, moest ik

schoorvoetend toegeven. Ze speelden het allebei vol overtuiging, dat de

zielige verhaallijn nauwelijks opviel.

Pas op het einde viel me iets op.

Audrey keek helemaal niet gepassioneerd toen ze zei dat hij niet mocht

gaan.

Nou ja, ik vond toch van niet.

Maar ik had dan ook echte passie in haar ogen gezien. Pure passie

Zou er dan een kans bestaan…

Dat Audrey nog een heel klein beetje van me hield?

Ik wachtte gewoon niet meer tot de aftiteling.

'Ik hou van je,' hoorde ik haar fluisteren achter me toen ik de zaal

uitrende.

Daar zullen we snel achterkomen, dacht ik bij mezelf.

Als een gek reed ik naar huis.

Waarom had ze dan geen briefje achtergelaten?

Waarschijnlijk omdat ze haast had?

Ze had me toch kunnen bellen?

Ze heeft het druk gehad met die film.

Hoelang duurt één sms? Een minuutje?

Ze houdt niet van je. Ze houdt van Jayden. De roddelblaadjes stonden vol

van hun twee.

Misschien was het een publiciteitsstunt.


Audrey zou nooit zoiets doen.

Je kan van verschillende personen tegelijk houden, Paul. Denk maar aan

Jacob.

Kon ik Audrey delen?

Dat antwoord wist ik zo al.

Nee, dat kon ik niet. Ik wou Audrey helemaal voor mij alleen. Bij de

gedachte dat die Jayden aan haar had gezeten… Een rode waas verscheen

voor mijn ogen.

Zodra ik thuis was, greep ik de telefoon.

'Hallo?' vroeg David aan de andere kant van de telefoon slaperig toen

mijn vingers eindelijk de juiste nummers hadden ingetoetst.

Het was halftwaalf.

'Sorry, Dave, dat ik zo laat bel, maar het was even om te laten weten dat

ik morgen niet kan komen werken?'

'Hoezo niet?' Ik hoorde hem geeuwen via de telefoonlijn.

Ik had de laptop al gestart.

'Omdat ik op dit moment last minute tickets zit te boeken van Seattle naar

L.A.. Ik had net een helder moment gekregen.'


Chapter 17 "It’s a long way and it’s come to claim her”

Breath of Life – Florence & The Machine

Audrey POV

Mijn hoofd deed pijn. Echt bonkend pijn. Kreunend stond ik op uit bed en

sjokte naar beneden. Loïs, mijn kat, stond me al trouw op te wachten aan

de trap en smeekte om te worden opgepakt.

Geeuwend tilde ik hem op. ‘Wat zijn we braaf vandaag, schatje.’ Loïs

was een Britse Korthaar met een donkergrijze vacht en grote gele ogen.

Hij spinde toen ik hem achter zijn oor krabde en naar de keuken liep.

Gisterenavond wou Jayden per se uitgaan. Ik was meegegaan, deels

omdat ik wist dat me dan met rust zou laden. Jayden iets weigeren was een

slecht idee, had ik al snel geleerd.

Aangekomen in de club had ik tequila na tequila achterover geslagen.

Mijn drankgebruik was niets vergeleken met wat Jayden allemaal had

weggespoeld. Jayden had me op zijn schoot getrokken en was in gesprek

geraakt met zijn vrienden en een paar welgevormde blondines. Gelukkig

had het niet gemerkt toen ik om halfvier er met Quincy vandoor was

geglipt.

Nadat ik Loïs eten had gegeven ging ik op zoek naar het doosje

paracetamol en de aspirientjes. De blauwe plekken op mijn lichaam waren

zo goed als weg. Enkel op mijn dij had ik nog een grote, maar die begon

groen en geel te worden en zou vanavond al weg zijn. Toen Quincy

gisteren vroeg hoe ik eraan was gekomen, had ik gelogen dat ik was

gevallen na de afterparty. Ze had haar schouders opgehaald en haar make-

up bijgewerkt. Ik wist niet dat je zo onhandig was geworden, had ze

gezegd.

De bel ging.

Woedend beende ik naar de deur. Konden ze me nu echt geen

dagje rust gunnen? Stomme stalkers voor hun stomme handtekeningen en

stomme foto's.

Ik rukte de deur open.

'De handtekeningen waren gisteren…' begon ik giftig.

'Doe jij altijd zo de deur open?' vroeg een stem me geamuseerd.

Hazel stond breed grijnzend in de deuropening.

Ik keek naar beneden.

Jesses. Ik was zo snel en zo woedend naar de deur gelopen dat ik nog

niets een badjas had aangetrokken.

Ik had een strak zwart T-shirt aan - zonder beha - en een boxershort met

bloemetjesprint. Echt geweldig.

'Enkel op de eerste zaterdag van de maand, in schrikkeljaren,' gromde ik

boos. Ik was helemaal vergeten dat we vandaag samen zouden gaan

winkelen.

Ik voelde hoe de zon genadeloos op neerscheen. Zo moest Count Dracula

zich elke ochtend voelen. Arme vent. Ik voelde me precies een vampier. Ik

zou nooit meer één slecht woord over vampiers zeggen.

'Kom binnen,' zei ik - ik wou zo snel mogelijk uit de zon - terwijl ik naar

de keuken strompelde. Op weg naar het medicijnenkastje.

'Wat zijn we zonnig vandaag zeg. Is dat echt alles wat ik krijg voor

begroeting? Of is er iemand dood?' vroeg Hazel toen ze me volgde. Loïs

stak zijn hoofd om de keukendeur om Hazel op te nemen.

'Niet zo hard,' smeekte ik. Mijn hoofd bonkte als een dam die op springen

stond. 'Hoe ben je binnengekomen?'

'Ik heb de code ingegeven.'

Ik durfde niet met mijn ogen te rollen - ik was er best wel zeker van dat

ze uit mijn oogkassen zouden rollen. 'Hoe wist je de code?' Ik slikte de

pillen in en nam een groot glas water. Loïs draaide smekend rond Hazels

benen.


'1863. The Battle by Gettysburg? Ik ken je hoor,' grinnikte ze terwijl ze

ging zitten aan een barkruk. Ze gooide me het roddelmagazine toe die ze in

haar hand hield voordat ze zich bukte en Loïs op haar schoot tilde.

'Proficiat trouwens met je naderende verloving.'

Paul POV

HOTSTE HOLLYWOODKOPPEL GAAT TROUWEN

Na de première van “Love Me Tender” van woensdag (die overigs

in het hele land in première ging en alleen al deze week 14 miljoen

dollar opbracht!) komt nu ook een filmbruiloft!

Eerder werd gesuggereerd dat er een mogelijke breuk op handen

was. Volgens een insider ging het de laatste tijd niet meer zo goed

tussen de twee. Volgens een goede vriend van Jayden heeft

Audrey nog altijd problemen met het verwerken van de dood van

haar vader, die vorig jaar in juni zelfmoord heeft gepleegd. Jayden

is echter nog altijd dolverliefd op Hollywood’s nieuwste lieveling en

maakt zelfs plannen om haar ten huwelijk te vragen. Dit is

bevestigd door zijn moeder. “Gisteren (vorige week donderdag,

nvdr.) zijn we samen naar Tiffany’s gegaan om een ring uit te

zoeken voor haar. Ik hoop maar dat Audrey hem mooi vindt! Het is

zo’n lief meisje.”

Zal Audrey ja zeggen? Wordt het een prachtige sprookjesbruiloft?

Wij houden je op de hoogte!

'Dat is één en al rotzooi, jongen. Ik snap niet waarom je dat leest.'

Ik keek op.

De grote klok die in Gate 17 hing - waar ik net was geland - gaf aan dat

het 12u05 was. Het was spitsuur in LAX. Als je even niet oplette, was je

verdwaald in het doolhof van gates, gangen en mensen. Ik stond naast de

krantenkiosk in een roddelblaadje te bladeren.

Een zakenman van een jaar of vijfenvijftig keek me serieus aan.

'Ik wil weten hoe het met haar gaat,' antwoordde ik. En of ik nog wel een

kans maakte. De foto was getrokken op de première en Audrey zag er

adembenemend mooi uit.

'Met wie?' vroeg hij geïnteresseerd terwijl hij zich over het artikel boog.

'Aha… Audrey Masen. Ja, dat is wat we in mijn tijd een spetter noemde.'

Ik glimlachte even.

'Maar je moet niet geloven wat die blaadjes schrijven.' Hij keek me aan,

en zijn blik gleed naar de klok. 'O, ik moet rennen. Mijn vlucht gaat

vertrekken. Nou ja, veel plezier in Los Angeles. En dumpen die handel.'

Ik keek toe hij zich door de mensenmassa heen duwde. Ik glimlachte

even, en begon me een weg te zoeken naar de uitgang. Ik kon haar niet

laten gaan zonder slag of stoot. Verloving op handen of niet.

Zodra ik buiten stond, scheen de zon genadeloos op me heen. Het was

minstens 28°C hier. Voor me zag ik al de wereldberoemde witte

Hollywoodletters op The Hills staan.

Tja, Paul… Je bent nu echt in L.A..

'Taxi!' schreeuwde ik terwijl ik mijn hand opstak. Meteen stopte er eentje

voor me.


'Weet je waar Audrey Masen woont?' vroeg ik.

'Zekers,' zei hij terwijl hij gas gaf.

Het viel me op dat iedereen in L.A. op elkaar leek. Vooral de meisjes.

Lang nepblond haar, zongebruind en een hele hoop plastische chirurgie.

Nou, Carlisle kan hier een fortuin verdienen, dacht ik sarcastisch bij

mezelf.

De taxi stopte in Malibu - bij de chique, grote huizen die bij de zee lagen.

Ik betaalde de taxichauffeur en stapte uit.

Ik hoorde de zee die achter de huizen lag. Ik wilde aanbellen toen ik zag

dat je niet kon aanbellen. Je moest eerst een beveiligingscode invoeren,

waardoor de poort openging en dan bij de voordeur aanbellen.

Ow shit. Moet dit mij nou weer overkomen?


Chapter 18 "Victory's within the mile, almost there don't give

up now." Run This Town – Jay-Z ft. Kanye West ft. Rihanna (Posthumus)

Paul POV

'Wat sta je daar te doen, jongen?'

Ik draaide me om. In de tuin naast Audrey's huis kwam een oudere man

naar me toe gelopen. Hij stopte aan het hek, dat zijn tuin van het hare

scheidde. Zijn dikke haardos was zilvergrijs, en zijn groene ogen keken me

nieuwsgierig aan. Hij had iets bekends over zich heen.

'Ze is niet thuis, jongen.' Hij glimlachte naar me en toetste een code in.

Het hek ging open en hij gebaarde me om binnen te komen, naar zijn huis.

'Kom maar even naar hier totdat ze terug is.’

Ik pakte mijn tas en liep naar hem toe. Waar moest ik anders naartoe?

'Uhm, dank je, meneer…'

'Noem me maar Ralph,' zei hij met een kwajongensgrijns. 'En jij bent…'

'Paul. Paul Moreno,' antwoordde ik snel terwijl ik hem een hand gaf. Er

flikkerde iets in zijn ogen toen ik mijn naam zei, maar het was weg

voordat ik echt goed had gezien.

'En wat doe jij hier in Los Angeles, Paul?' vroeg hij me, terwijl hij naar

zijn huis liep. Ik liep netjes naast hem. Blijkbaar viel het op dat ik niet van

hier was.

'Ik kom een vriendin bezoeken,' antwoordde ik volgens de waarheid.

Hij knikte. 'Alles voor de liefde, niet?' grinnikte hij.

Ik kon er niets aan doen, maar ik grinnikte terug.

'Mildred! Liefje, we hebben een gast!' riep hij naar een vrouw met

zwartgeverfd haar en een paar lachrimpels. Ze was bezig rozen aan het

snoeien.

Glimlachend keek ze op onder haar grote strooien hoed.

'Goedemiddag. Ik ben Mildred, de vrouw van Ralph.’ Ze kwam meteen

op me toegelopen en gaf me een stevige handdruk.

Audrey POV

Melrose Avenue was overstroomd door mensen die een dagje kwamen

winkelen. En door toeristen, die van elke winkel een foto maakte.

Ik zette mijn zwarte Ray Ban-zonnebril recht en probeerde mijn vele

winkeltassen vast te houden.

Hazel had niets gekocht in Melrose Heights – waar de duurdere

designerwinkels lagen. Wel had ze me verschillende stukken laten passen

en aangemoedigd om de stukken die me stonden, te kopen.

‘Waar wil je in, Hazel? Jij hebt nog niets gekocht. En nee, muziekcd’s tel

ik niet mee!’ zei ik snel voordat ze met haar zakje kon zwaaien.

'Kom nou, Rey! Wees nou toch niet zo chagrijnig vanwege Jay!'

mopperde ze terwijl ze me de Urban Outfitters introk.

'Jayden kan me op dit moment even helemaal niets schelen, 'antwoordde

ik haar. Ik wou liever nu niet aan hem denken. Verloofd. De rillingen

liepen over mijn rug.

Ze keek me verbaasd aan. ‘Huh? Ben je niet woest op hem omdat hij je

ten huwelijk gaat vragen?’

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb er nog niet echt over nagedacht. Wie weet

is het wel een stomme roddel die de paparazzi hebben opgevangen.' Ik liet

mijn ogen over de planken dwalen, maar zag niets dat mijn aandacht trok.

'Tuurlijk, Rey, keep on dreamin’ girl,' gniffelde Hazel naast me terwijl ze

een jeans nam - die haar zevenenvijftigste jeans ging worden als ik goed

kon tellen. Hazel weigerde steevast om niets anders te dragen dan jeans.

Mijn ontelbare pogingen om haar een jurkje of een rokje te laten aandoen


waren allemaal tevergeefs geweest.

Ik haalde mijn schouders op en duwde haar richting de pashokjes. ‘Kom,

ga passen, kind. Ik wacht hier op je.’ Om mijn woorden kracht bij te

zetten, liet ik me neerploffen in een gigantische sofa.

Pfoe, even rust.

'Ey, ben jij niet Audrey Masen? Die Grace Greyson speelt in Love Me

Tender?'

Een meisje van een jaar of elf kwam op me afgelopen. Ze had die

fanatieke blik in haar ogen die ik maar al te goed herkende bij fans.

Daar ging mijn middagje winkelen.

Ik perste een glimlach op mijn gezicht. 'Ja, ik ben Audrey Masen.'

'O. My. God. Je bent zo goed! Ga je echt trouwen met Jayden! Mag ik je

handtekening?' Ze duwde me een boekje onder mijn neus, een pen in de

handen en stond bijna te springen van opwinding omdat ze zo dicht bij

haar idool stond.

'Sure.' Ik zette snel mijn handtekening in haar boekje, en sleurde toen

Hazel - die het hele gesprek had gevolgd en bijna stikte van het lachen –

het pashokje uit. Ze rekende razendsnel haar jeans af

'Nu kan je al niet meer rustig gaan winkelen,' grijnsde ze toen we buiten

stonden. 'Mijn beste vriendin is een echte ster.' Ze begon weer te

giechelen. ‘Een diva in wording.’

'Kom, we gaan maar. Voordat jij het besterft van opwinding en voordat

hier een hele hoop tienermeisjes staan die willen weten of ik nou echt met

Jayden ga trouwen.' Ik trok Hazel een zijstraatje van de drukke

winkelstraat en zette mijn zonnebril weer op.

Hazel grijnsde van oor tot oor. 'Ja, als iemand hier begint over trouwen…'

Ik mepte haar zachtjes tegen haar schouder met een winkeltas. 'Hou je

mond, Hazel. Of anders sla ik je me een bruidsboeket in je gezicht.'

'Ik zei toch niets?' vroeg ze met grote onschuldige blauwe kijkers.

Ik draaide met mijn ogen vanachter mijn zonnebril. 'Ik ga naar mijn

grootouders. Die zijn tenminste nog normaal over dat sterrenstatusgedoe.

En die hebben eten.'

'Kan je me niet eerst een lift geven? Ik heb geen zin om met de bus te

gaan en jouw auto heeft nou eenmaal lederen zetels die zo lekker zitten.'

'Oké. Als je maar je mond houdt over wit satijn en verlovingsringen,'

waarschuwde ik haar.

'Beloofd.'

Paul POV

'En, Paul, hoe vindt je Los Angeles tot nu toe?' vroeg Ralph me. Mildred

zat naast tegenover ons, nadat ze me een groot glas zelfgemaakte limonade

had gegeven - die heerlijk was. Audrey had echt superlieve buren.

We zaten op de grote lichte veranda, die uitkeek op de Stille Oceaan. Ik

hoorde de zeemeeuwen krijsen. De irissen, die in volle bloei stonden,

roken zwaar en lekker.

'Warm. En groot,' zei ik.

Ralph grinnikte. 'Ik dacht precies hetzelfde toen ik vanuit Sacramento

naar hier verhuisde, veertig jaar geleden. Los Angeles is gewoon een heel

land op zich.'

Ik knikte. ‘Het is heel anders dan Washington.’

‘Ah, ben je van Washington?’ vroeg Mildred geïnteresseerd. Ze sprak

met een licht Frans accent. ‘Ik ben er één keer geweest.’ Ze schonk me nog

wat limonade bij. ‘Het is daar heel anders dan hier. Precies alsof het elk

moment kan regenen.’

Ralph keek zijn vrouw verbaasd aan. ‘Millie, wanneer ben jij dan in

Washington geweest?’

‘O, al jaren geleden, chéri. Nog voordat ik jou leerde kennen, met het

dansgezelschap.’ Ze nam een zuinig slokje water.

‘Dat heb je me nooit verteld.’ Ralph keek weer naar mij. 'Heb je al veel

van L.A. gezien?'


Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben pas geland een halfuurtje geleden

op LAX. Het enige wat ik echt heb gezien, zijn de witte Hollywoodletters.'


'Waarom stapte je eigenlijk bij Audrey uit?' vroeg Mildred me plots.

Ik zocht naar een goed antwoord - één dat niet geschift of raar klonk. Ik

kon toch moeilijk zeggen dat ik zeven maanden geleden twee keer met

Audrey had geslapen, en nu pas haar achter aan ging, omdat ik haar niet

kon vergeten? Gelukkig hoefde ik geen antwoord te geven, want Ralph

stond plotseling op. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht.

Ik draaide me om. Een geweldige auto, een van de mooiste die ik ooit had

gezien - een indigokleurige Jaguar XK - draaide de oprit op van Ralph en

Mildred.

Ralph glunderde van trots. 'Dat is onze kleindochter.' Mildred glimlachte.

De kleindochter stoof de oprit af en stopte voor de veranda. Ik moest

toegeven, de kleindochter kon rijden. Heel erg goed zelfs voor een meisje.

Ze draaide rond de fontein heen en parkeerde de auto zo dat hij met zijn

snoet naar de straatkant stond.

De kleindochter stapte uit met een grijns op haar gezicht.

'Hoi opa! Alles goed met je?' Ze zette haar zwarte Ray Ban-zonnebril af.

Ik staarde haar aan alleen maar aan.

Ze had dezelfde groene ogen als haar grootvader.


Chapter 19

"I’ll pay any cost, save me from being confused." Show Me What I’m Looking For – Carolina Liar

Audrey POV

'Oké, tot morgen!' Ik zwaaide nog even naar Hazel en gaf gas terwijl ik de

radio wat harder zette. Don McLean galmde uit de speakers.

De raampjes had ik opengezet en ik rook de zilte zeelucht terwijl ik langs

Venice Boulevard koers zette richting Malibu, waar ik nu woonde. De

wind speelde met mijn haren en ik grijnsde. Het was lang geleden dat ik

me nog zo goed voelde. Ik begon zelfs mee te zingen

I started singing: bye bye miss American Pie

Drove my Chevy to the levee

But the levee was dry.

And them good old boys were drinkin’ whiskey and rye

Singing’, “this’ll be the day that I die.”

“this’ll be the day that I die.”

Ik draaide bij mijn grootouders in – het hek stond open. Ik gaf gas en reed

door tot het fonteintje achteraan op hun land.

Ik zag opa en oma zitten op de veranda. Meteen glimlachte ik. Ik woonde

naast mijn grootouders – het was één van de voorwaarden van mam

geweest, niet dat ik het erg vond – en at bijna elke avond bij ze. Oma kon

gewoon veel beter koken dan ik en opa vertelde altijd over vroeger.

De Jaguar gromde onder me toen ik rakelings langs het fonteintje draaide

om de auto te parkeren. Opa had me ook al gezien en stond recht.

'Hoi opa! Alles goed met je?' vroeg ik toen ik uitstapte en mijn zonnebril

afzette.

Ik rende op hem af en vloog in zijn armen.

'Tuurlijk. Je kent me. Onverwoestbaar.' Hij liet me los. Ik wou oma

omhelzen toen ik iets besefte.

Er zaten drie mensen op de veranda.

Ik herkende de geur van de vreemdeling meteen.

Dezelfde geur die in het T-shirt van Of Verona hing dat ik graag 's

avonds aanhad.

Paul.

'Liefje, dit is Paul Moreno. Hij stond een uurtje geleden bij je aan de

deur,' zei opa tegen me. Oma keek me over haar leesbrilletje aan. Ik had

hen niet in veel details over Paul verteld – alleen maar dat hij een goede

vriend was die in een piepklein unincorporated community woonde.

Ik kon Paul alleen maar aanstaren. Hij was nog niets veranderd.

Lichtbruine ogen, roodbruine huid, warrig zijdezacht zwart haar. Om zijn

lippen speelde een flauwe glimlach.

Wat deed Paul hier in godsnaam? Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht

wegtrok.

Zeven maanden had hij niets van zich laten horen. Geen sms, geen e-

mail, geen brief. Zelfs geen rooksignalen. Niks, nada, noppes.

En nu staat die plots voor mijn neus, bij mijn grootouders op de veranda

met oma’s zelfgemaakte limonade.

Alsof er niets aan de hand was. Alsof het er niets toe deed dat ik uit zijn

leven was weggegaan zonder een woord. Alsof het er niets toe deed dat ik

nu een relatie had met iemand anders. Alsof alles er niets meer toe deed.

Opa keek me bezorgd aan. 'Is er iets?'

'Nee, nee,' glimlachte ik snel terwijl ik mijn gezicht snel in de plooi trok..

Paul keek me alleen maar aan. Naast hem stond een koffer.

'Ik laat Paul even de logeerkamer zien, goed? We zijn zo weer terug.' Ik

had geen flauw idee hoe mijn stem klonk, maar opa knikte.

Ik keek Paul aan en liep de oprit af. Paul zal me wel volgen. Daar was ik

zeker van, omdat het tenslotte voor hem was.

Zonder een woord te zeggen liepen we langs elkaar naar het hek. Ik

probeerde de vonken te negeren die oversprongen elke keer onze handen


elkaar raakten. Ik drukte de code in en het hek ging geruisloos open.

Zwijgend liepen we de oprit op naar mijn huis. De rozen roken zwaar in

de zwoele avondlucht. De zon begon langzaam te zakken in de zee. Het

was weer zo'n typische Californische zonsondergang. Perfect voor

romantiek.

Pas toen ik de deur had opengemaakt, kon Paul zich niet meer inhouden.

'Audrey. Zeg iets!' Hij klonk smekend.

Ik draaide me langzaam om. We stonden nog op de veranda, met de

voordeur op een kiertje. 'Wat wil je dat ik zeg?’ Mijn stem klonk bijna

schril en hysterisch. ‘Dat ik je heb gemist? Dat je zeven maanden niets

meer van je hebt laten horen? Dat je…'

Hij luisterde al niet meer. Zijn hand - die plots in mijn hals lag - trok me

naar hem toe en onderbrak zo mijn tirade.

Zodra zijn lippen de mijne raakte, maakte het me niets meer uit. Het

maakte niet uit dat ik Jayden op dit moment bedroog. Het maakte niet uit

dat Paul vanuit het niets was verschenen. Wat konden mij die zeven

maanden schelen? Wat kon mij het schelen dat hij niets meer van zich had

laten horen?

Hij was hier en nu. Dat was alles dat er aan toe deed.

Paul POV

Ze keek me aan alsof ze een spook zag. Het bloed trok weg uit haar

gezicht – zelfs haar lippen verloren alle kleur.

'Liefje, dit is Paul Moreno. Hij stond een uurtje geleden bij je aan de

deur,' zei Ralph tegen haar, een beetje ongerust. Zelfs Mildred keek over

haar leesbrilletje om Audrey onderzoekend aan te kijken.

En dat mocht ook wel. Audrey was de afgelopen zeven maanden

magerder geworden - slank zou ik het niet noemen, want dat was ze

geweest. Geweest. Nadruk op de verleden tijd. Haar huid spande strak over

haar jukbeenderen en haar ogen leken te groot voor haar gezichtje. Ze zag

eruit alsof ze elk moment kon breken. Haar haren had ze bij elkaar gedaan

in een knotje dat bijna los hing op haar rug.

Maar ik wist dat Audrey niet te breken was. Zij was degene geweest die

bijna mijn rug had gebroken. Ik kon er niets aan doen, maar ik grijnsde.

Audrey had nog steeds geen antwoord gegeven en kon me alleen maar

aanstaren.

Ralph keek bezorgd van mij naar haar. 'Is er iets?'

Zijn stem leek haar weer tot het heden te brengen. 'Nee, nee.' Een mager

glimlachje verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar ogen van me

afscheurden.

Haar blik viel op mijn koffer, die naast me stond.

'Ik laat Paul even de logeerkamer zien, goed? We zijn zo weer terug.'

Als er in bed in stond, nou , dan kon het wel iets langer duren dan "zo

weer terug". Ik nam mijn koffer, glimlachte even naar Ralph en Mildred en

volgde Audrey.

Ze zei geen woord tegen me. Zwijgend liepen we de oprit af, haar oprit

op en de veranda op.

Toen ze deur begon open te maken, was ik het zat.

'Audrey. Zeg iets!' smeekte ik haar. Maakte me niet uit wat, als ze maar

iets zei. Ik werd knettergek van haar zwijgen.

Ze draaide zich langzaam om naar mij. 'Wat wil je dat ik zeg? Dat ik je

hebt gemist? Dat je zeven maanden niets meer van je hebt laten horen? Dat

je…'

Ik luisterde al niet meer. Ze was zo mooi met haar ogen vol vuur.

Hetzelfde vuur dat ik gemist had in de bioscoopzaal toen ik naar haar keek.

Pure passie die op vlamde in haar gezicht.

Ik legde één hand om haar gezicht en de andere op haar heup en trok haar

naar me toe.

Ik had haar zeven maanden niet meer gezien.

Ik was voor haar naar L.A. gevlogen.


En ik had wat ik wilde.

Het vuur in haar ogen hadden me ervan overtuigd dat ze nog steeds

gevoelens voor me had.

Ze hield nog steeds van me, ondanks dat mislukte Jayden-geval.

Ik was de gelukkigste persoon op aarde toen ik haar lippen op de mijne

voelde.

Ze legde haar handen op mijn schouders en trok me dichter tegen haar

aan. Haar lippen vormden zich naar de mijne…

'Over een Malibuwelkom gesproken.'

'Ralph!'

'Wat? Het is toch zo!'

Ik grijnsde. Mijn oren hoorde hoe Mildred Ralph een stoot gaf in zijn rib.

Audrey hoorde natuurlijk niets - geen weerwolforen.

'Zouden we misschien niet beter naar binnengaan? De buren hoeven niet

alles te zien,' fluisterde ik in haar oor.

Ze liet me meteen los - dat was nou ook niet echt de bedoeling geweest.

Ik nam de koffer en volgde haar naar binnen.

Het eerste dat ik merkte was dat mijn huisje er minstens vijf keer of zo

inpaste.

Het tweede was dat Audrey smaak had.

Zodra ik binnenstapte, leek het alsof ik in Engeland zat. Of Frankrijk?

Het was totaal anders dan ik had verwacht. Niet de California-stijl die ik

had verwacht, maar een lichte, Engelse stijl. Nou ja, ik had het kunnen

weten. Wie met een Jaguar rondreed, hield niet van goedkope prulletjes.

De vloer was een patroon van witte en zwarte hardsteen. De muren waren

in een zachte camelkleur geverfd - echt prachtig. In de grote hal stond

enkel een ruime beige chaise longue en er hing een grote spiegel.

Ze liep de grote marmeren trap op. Ik volgde haar maar. Ze opende deur

van een slaapkamer - de hare, durfde ik te wedden.

Ja, sorry hoor, maar dit was er gewoon om vragen.

Ze draaide zich om en had nog niet eens de kans om iets te zeggen. Ik

had haar al opgepakt en op het bed gezet.

Met twee snelle bewegingen had ik haar blouse open geknoopt - en niet

opengescheurd. We hadden tijd genoeg. Haar lippen zakte langs mijn kaak

naar mijn hals.

'Je bent gevaarlijk, weet je dat?' gromde ik zachtjes in haar oor.

Ze grinnikte enkel. 'Ik niet alleen.'

Ik greep haar vingers beet en verstrengelde ze met de mijne.

Mijn andere hand gleed over haar rug naar boven naar haar schouders,

naar haar haren. Ik trok die belachelijke knot van haar los. Het elastiekje

vloog naar de andere kant van de kamer, maar dat kon ons niet zo veel

schelen. We waren bezig met.. ahum, andere dingen.

Ze trok het T-shirt over mijn hoofd - ze scheurde het net niet en ze trok

me naar zich toe.

TRRIING

Oké, we hadden misschien toch moeten gaan voor "we hadden geen tijd

genoeg".

Buiten adem grabbelde Audrey naar de telefoon die naast het bed stond.

'Hallo?' Ik leunde achter over. Als het Hazel was, wurgde ik haar

morgenvroeg hoogstpersoonlijk de nek om.

'Ik belde even om te zeggen dat het eten klaar is! Jullie willen toch niet

dat het koud is?'

Het was Ralph.

Waarom moesten ouderen ook altijd het verpesten? Waarom? Ik bedoel,

het is toch niet lollig om dat te doen? Wat is daar nou lollig aan, om het

voor ons te verpesten? Precies alsof dat het enige is dat ze nog kunnen

doen.

'Eh… Ja, oké. We zijn al op weg.'

Dat waren we inderdaad. Maar niet naar de tafel.

'Mooi zo. Ik verwacht jullie hier over een minuutje of tien. Bye lieverd.'

'Dag opa.'

Ze hing op en keek me aan.


'Ze verwachten ons hiernaast. Doe je T-shirt aan en kom mee.'

'Yes, ma'am,' antwoordde ik braaf en raapte mijn T-shirt van de grond.

Audrey was al een andere kamer ingelopen - waarschijnlijk een

gigantische dressing. Nou, daar hoefde ik haar niet heen te volgen. Ik was

Alice Cullen niet.

Toen ik mijn T-shirt over mijn hoofd trok, viel me iets op.

Dat T-shirt dat daar op de Franse gestreepte fauteuil lag, kende ik.

Maar al te goed.

Was dat niet mijn Of Verona T-shirt, dat ik vorig jaar had gekocht tijdens

het concert in Vancouver?

Had ze me het mee gegrist! Ongelofelijk , die meid. Pikte zomaar T-shirts

van mij, Paul Moreno! Ze had lef. Veel lef.

'Zo, ben je klaar? Kom dan mee en haal die grijns van je gezicht.'

Ik was er nog geen vijf minuten en het enige dat ze had gedaan, was me

aangevallen en gecommandeerd. Dat was wat ze volgens mij een

moordwijf noemde.

Ik knikte braaf - sinds wanneer luisteren we zo goed, Paul? - en bekeek

haar van top tot teen.

Ze had alleen een andere blouse aangedaan, en haar haren terug in een

nette knot gedaan.

Ik snapte niet dat ze zo over straat mocht lopen! Ik wou de kleren van

haar lijf rukken en geen teentje meer uit de slaapkamer zetten vannacht.

Maar mijn maag had andere plannen.


Chapter 20

"Sad eyes follow me, but I still believe there's

something left for me." One Last Breath - Creed

Audrey POV

Tijdens het eten kon ik mijn ogen niet van Paul afscheuren. Na zeven

maanden hopen dat ik hem zou zien en herinneringen ophalen van die veel

te korte week in La Push, was hij er. Paul zat tegenover me, in Californië,

bij mijn grootouders. Oma zat gewoon te glunderen toen ze zag dat haar

zelfgemaakte frambozenijs in de smaak viel bij Paul.

Mijn gsm trilde in mijn broekzak.

Hee liefje. Alles goed daar met je? Ik misj je. My place tonight? Heb iets

voor je ;^ - J.

Ik klikte het snel weg zonder te antwoorden. Ik voelde me zo schuldig

tegenover Jayde, zeker nu Paul hier was. En ik wist dat ik hem echt moest

terugsturen. De consequenties zouden anders vreselijk zijn. Bijna

gedachteloos liet ik mijn hand langs mijn arm glijden, op zoek naar blauwe

plekken die al lang waren verdwenen.

Opa was bezig het verhaal te vertellen over hoe hij oma had ontmoet. Ik

glimlachte en leunde dichter naar hem toe. Van dat verhaal kon ik nooit

genoeg van krijgen - ook al had ik het miljoenen keren gehoord en kon ik

het woord voor woord opzeggen. Opa vertelde het altijd op zijn manier,

waardoor het verhaal tot leven kwam. Magisch bijna.

'Elke avond ging ik naar haar kijken. Ik zat op het afgebladderde bruine

bankje onder die verschrompelde oude eik naar haar te kijken. Ze was

zonder twijfel het mooiste wezen in een tutu dat ik ooit had gezien.

Glanzend zwart haar in een knotje met grote lichtgrijze ogen die je zo

hartverscheurend konden aankijken. En haar danspassen. Een waar genot

voor het oog. Alsof ik een eigen privéshow had - helemaal voor mij alleen.

Op vrijdag had ik al mijn moed bij elkaar geschraapt en ik maakte een

praatje met haar, helemaal stotterend over mijn eigen woorden.'

Oma lachte zachtjes. 'Ik was meteen verloren toen hij me aansprak. Zijn

diepe stem deed me denken aan een cello. Zijn ogen glansden als

smaragden in de late avondzon.'

'En toen vroeg ze me of ik niet bij haar wou komen dineren, in dat

aanbiddelijke Frans accentje van haar. En daar zei ik geen nee tegen.'

'Maar ik durf te wedden dat je nog niet meer weet wat ik had

voorschotelde,' glimlachte oma.

'Wel waar,' protesteerde opa. 'Audrey, lieverd, vertel haar wat we hebben

gegeten. Ik vertel het elke keer.'

Ik lachte. 'Kip met appelmoes. De beste die hij ooit had geproefd. En als

dessert zelfgemaakt frambozenijs.' Precies hetzelfde wat we

voorgeschoteld kregen.

Opa knikte fel. 'Aha. Zie je nu wel dat ik het nog steeds weet, Millie.'

'Onzin,' zei oma beslist. 'Dat was een pure gok. En je bent net altijd goed

geweest met gokken. Audrey heeft dat ook. Jullie zijn precies twee

dezelfde. Vous êtes les mêmes. Jullie kunnen alle twee mensen zo rond

jullie pink winden. De een iets meer dan de andere, ma parole d’honneur!'

Opa en ik protesteerden luid. 'Dat is helemaal niet waar! Zo niet waar!'

'Nee? Kijk, Paul geeft me al gelijk. Hij heeft het zelf al ondervonden.'

Oma keek hem stralend aan.

'Verrader!' riep ik lachend naar hem. 'Oma is hier degene die hier de

mensen om haar pink kan winden.'

Opa knikte heftig. 'Groot gelijk, Audrey.' Hij zwaaide met zijn sigaar.

Oma schudde haar hoofd. 'Kijk, dat bedoel ik nou. Jullie verdraaien altijd

alles zoals het jullie uitkomt.'

Paul schudde van het lachen, met zijn mond vol ijs. Ik keek hem aan. Hij

grijnsde en nam nog een trekje van zijn sigaret.


'Sorry, Rey. Maar dat bekgevecht van jullie…' Hij blies de rook naar

boven uit.

Oma keek hem aan - ze was nu al helemaal dol op Paul. 'Tja, dat zijn de

Masens, mon garçon.'

Paul POV

Na het eten - dat echt heerlijk was - gingen we op de veranda zitten.

Ik had net een sigaret opgestoken toen we een knalrode Ferrari 599 GTB

Fiorano langs zagen komen en die de code ingaf bij Audrey - blijkbaar een

goede vriend van haar.

Audrey sprong meteen op. Haar gezicht was een mengelmoes van angst,

vastberadenheid en vertwijfeling.

‘Opa, grandmére, ik ben zo terug.’ Ze wierp een vluchtige blik op mij.

Ralph knikte. ‘Is goed, schat.’

Ik kreeg geen kans om iets te zeggen. Audrey was er al vandoor en rende

de oprit af naar de straatkant.

Door mijn weerwolforen - en ogen kon ik alles in high definition

meemaken - zoals dat heet in de filmwereld.

Ze tikte op het raampje van de auto. ‘Jayden?’ vroeg ze verbaasd. ‘Wat

doe jij hier?’

Jayden stapte uit en liep naar haar toe met een hersenloze

tandpastaglimlach op zijn gezicht die ik er het liefst vanaf zou slaan.

'Jou opzoeken, natuurlijk. Ik probeer je al de hele dag te bereiken,

schatje.' Hij probeerde haar handen vast te pakken, maar die stak ze snel

achter haar rug.

‘Sorry, Jayden, maar mijn gsm is dood.’ Ze keek hem aan met een

vreemde blik in haar ogen, alsof ze zijn reactie probeerde te peilen en

tegelijkertijd ook bang was voor zijn reactie.

Jaydens ogen kregen een gevaarlijke glans.

‘En je hebt er totaal niet aan gedacht om je gsm op te laden?’ Zijn stem

klonk dreigend.

‘Ik was gaan winkelen met Hazel,’ zei ze trillend. ‘Het spijt me, Jayden,

maar mijn grootouders…’ Haar ogen schoten angstig over zijn gezicht.

‘Hee, schatje, daar kan jij toch niets aan doen?’ Jaydens stem was opeens

helemaal omgeslagen naar aardig en begripvol.

Audrey glimlachte zwakjes en haalde toen diep adem. ‘Jayden, ik…’

‘Nee, scahtje, je hoeft geen excuses te zoeken.’ Hij nam haar pols vast,

zodat ze hem niet kon lostrekken. De blik op Audreys gezicht werd nog

angstiger. Ik hoorde hoe ze gejaagd ademhaalde. Alleen daarom al zou ik

hem de kop afrukken en tandje per tandje uit trekken.

'Schatje, ik kwam je iets vragen en iets geven,' zei hij terwijl een doosje

uit zijn achterzak grabbelde.

Audrey keek hem verbaasd en geschokt aan.

'Wat gebeurd daar?' vroeg Mildred terwijl ze naar de straat tuurde toen

Jayden op één knie ging zitten. De knokkels staken wit af toen ik mijn

handen tot vuisten balden. Dat minkukel heeft lef. Lef en geen hersens

waren niet wat je een goede combinatie noemde.

'Audrey Masen, jij bent het meisje waarmee ik de rest van mijn leven wil

delen. Wil je alsjeblieft met me trouwen?'

Audrey POV

Perplex staarde ik hem aan.

Hij vroeg me om met hem te trouwen. Jayden James vroeg me om met

hem te trouwen.

Ergens was ik me ervan bewust dat zowat 99.9% van de vrouwelijke

Amerikaanse bevolking op deze vraag spontaan "JA" zou antwoorden.

Maar ik was niet 99.9% van de vrouwelijke Amerikaanse bevolking.

‘Jayden,’ begon ik terwijl ik naar zijn gezicht keek. Zijn ogen keken me


hoopvol aan. Ik legde mijn handen over zijn hand die het doosje vast hield.

‘Sorry, Jayden. Ik kan niet. Je bent echt lief en aardig en zo, maar ik ben

gewoon er niet aan toe. Ik bedoel, ik ben pas zeventien. Ik wil gewoon op

dit moment niet trouwen.’ Ik gaf hem een kus op zijn wang en draaide me

toen om.

Ik voelde me opgelucht en was verbaasd over mezelf. Ik had hem

afgewezen. Ik had Jayden James afgewezen.

Achter me kwam Jayden bij van mijn antwoord en ik hoorde het grint

onder hem knersten terwijl hij achter me aankwam.

'Rey, schatje…' Hij probeerde mijn arm te grijpen, maar zijn hand werd

gewoon weggeslagen.

'Als jij nog één keer haar aanraakt, dan breek ik je ruggengraat op

zeventien verschillende plaatsen,' gromde Paul woedend.

Ik keek hem verrast aan. Hoe was die hier zo snel gekomen?

Jayden keek hem kwaad aan. 'Wie ben jij? En blijf van mijn meisje af!'

Jayden was ongeveer even groot als Paul - en was even gespierd.

'Jouw meisje? Jij moet heel dringend je oren laten uitspuiten,' grauwde

Paul terwijl hij overal begon te trillen.

Ik ging snel tussen hen in staan. 'Jongens, kappen nou. Paul, ga terug naar

de auto en wacht daar op mij. Jayden, volgens mij kun je nu best zo snel

mogelijk vertrekken.' Snel legde ik mijn handen op hun borst, voordat ze

elkaar gingen aanvallen.

Ze luisterden niet naar me.

Paul begon heel hard te beven en te vervagen - het was echt supereng.

'Jayden, alsjeblieft, vertrek!' riep ik terwijl ik Paul naar de auto duwde.

'Komaan, Paul. Dimmen.'

Maar Jayden – ik snapte niet waarom mannen altijd dat haantjesgedrag

vertoonden - bokste Paul tegen zijn schouder. Paul grauwde iets

onverstaanbaars en draaide zich om en sloeg Jayden vol op zijn mond. Ik

hoorde de tanden kraken.

'Jongens. Kappen! Kom nou!' riep ik terwijl Paul Jaydens gezicht

helemaal bewerkte. Ik kromp in elkaar bij het geluid van krakende botten -

neus gebroken.

Paul was helemaal aan het trillen.

Hij grauwde iets.

En toen viel Paul voorover.

Paul POV

Ik voelde hoe de hitte in mijn ruggengraat zich verspreidde over mijn

armen en benen. Zijn neus had zo lekker gekraakt onder mijn vuist. Ik wou

zo graag die rotzak zijn kop er vanaf scheuren. Maar ik kon niet zo dicht

bij haar veranderen. Emily's gezicht zweefde voor mijn ogen. Dat kon ik

Audrey niet aandoen.

De hitte begon heviger te worden en klopte door mijn bloedvaten.

Ik zag Audrey voor me, ik voelde hoe ze mijn arm vast nam. Nou mocht

ik echt niet veranderen. Ze stond veel te dicht.

'Jongens. Kappen! Kom nou!' riep ze terwijl ze voor me probeerde te

gaan staan.

Ik probeerde de hitte terug te duwen. Ik mocht niet veranderen. Ik mocht

het niet. Ik kon het niet toelaten dat de woede de overhand kreeg.

'Mag niet,' grauwde ik en ik viel voorover.

'Paul!' riep ze.

'Ik mankeer niets,' snauwde ik terwijl ik me met mijn handen opving.

Jayden stond nog overeind, met zijn handen op zijn gezicht. Ik rook het

bloed. Mooi zo. Dat zal hem leren.

'En nou rot je op. Begrepen?' zei ik hem ijskoud. Hij knikte even en was

weg. Ik hoorde de motor van de Ferrari startten - echt zonde van die

geweldige auto - en hij scheurde de straat uit.

Audrey ging voor me staan met vlammende ogen. Oepsie.

'Jij bent een dom rund, net als hem! Altijd alles met vuisten oplossen.


Moet je je hand eens zien! Helemaal onder het bloed! En nou krijg ik

morgen weer naar mijn voeten omdat Jaydens gezicht is toegetakeld door

jou!'

Ik keek haar verbaasd aan. 'Waarom krijg jij daarvoor naar je voeten? Het

is toch zijn gezicht?'

Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Omdat jij mijn vriend bent en jij hem in

elkaar hebt geklopt. Meneer heeft morgen filmopnames. Gerald gaat hem

graag zien komen.' Ze schudde haar hoofd.

'Dan heeft meneer pech. Meneer moet maar leren om zijn handen thuis te

houden en een nee te leren accepteren,' grauwde ik boos. Toch niet te

geloven! Heeft ze hem net gedumpt, neemt ze het ook nog voor hem op!

Ze keek me fronsend aan. 'Heb je epilepsie of zo? Je was helemaal aan

het trillen.'

Ik keek haar aan. 'Nee. Ik heb geen epilepsie.'

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze me aan.

'Laat die blik gaan, Audrey,' mompelde ik.

'Nee. Je slaat er zo maar op los, als een op hol geslagen paard. Ik laat juist

helemaal niets gaan. Ik kon het perfect alleen af.'

Ik zei niets. Het had geen zin om haar erop te wijzen dat ze het helemaal

niet perfect alleen af kon.

Ze rolde even met haar ogen en trok me toen weer terug naar het huis. 'Je

mag van geluk spreken dat het donker is en de straat een heel stuk van het

huis afligt, zodat oma en opa jullie niet hebben gezien. Anders kwam je

hier nooit meer.'

Audrey POV

'Paul? Je hand zit helemaal onder het bloed? Wat is er gebeurd?' Oma

vloog meteen op Paul af als een bezorgde moederkloek en nam zijn hand

al vast.

'Paul is gevallen toen hij naar ons toe kwam gelopen,' verklaarde ik. Het

zou ook heel logisch zijn, als je weet dat zowat naar ons toe moet zijn

gerend.

Opa schudde zijn hoofd. 'Dat komt ervan om altijd maar te rennen.'

Oma trok Paul al mee naar binnen. 'Kom jongen, je gloeit helemaal.'

Ik keek oma aan. 'Hoezo gloeit hij helemaal?' Ik wist ondertussen wel al

dat Paul warm was - heel erg warm - maar gloeien?

Paul keek ons allebei fronsend aan. 'Ik voel me goed,' zei hij terwijl zijn

ogen heen en weer flitsten, alsof hij erg zenuwachtig was.

Oma luisterde niet en legde haar hand op zijn voorhoofd.

'Volgens mij heeft die koorts…'

'Echt, ik voel me kiplekker,' verzekerde Paul terwijl hij haastig een stap

naar achter deed.

'Millie, als hij zegt dat hij zich lekker voelt, dan voelt hij zich lekker.'

Opa stond op.

Voor mij leek het nu wel een goed moment om te vertrekken. Ik had

vandaag al genoeg mee gemaakt. Paul die voor me neus staat en ik word

ten huwelijk gevraagd door Jayden. Ik had behoefte aan rust.

'Oma, opa, slaap lekker,' zei ik toen ik ze even allebei omhelsde. Uit mijn

broekzak viste ik de autosleutels.

'Slaap lekker, meisje,' zei opa met een knipoog en hij drukte een kus op

mijn wang.

'Kom je, Paul?' vroeg ik. Blij met de redding, sprong hij op. 'Mildred, u

bent echt de beste kok die ik ken. U bent zelfs beter dan Emily - en dat wilt

al heel wat zeggen.'

Oma glunderde helemaal. 'Nou, morgen kook ik weer.'

'Afgesproken,' grinnikte Paul. Hij stapte in.

Ik zwaaide nog even naar oma voordat ik wegschoot. ‘Hou die hand op je

schoot, Moreno,’ zei ik nogal bot tegen hem. Ik was nog steeds woest op

hem vanwege zijn knokpartijtje met Jayden.

Paul glimlachte. 'Je grootouders zijn echt geweldige mensen. Ik kan best


geloven dat ze al zo lang bij elkaar zijn.'

Ik keek hem aan. 'Ze nemen het leven zoals het is. Hun relatie is niet

perfect, maar wat is dat wel?'

'Jij.'

Had ik dat nou echt goed verstaan? Hij had het heel zachtjes gezegd - dus

misschien was het niet tegen mij – of had ik het me gewoon ingebeeld.

Ik deed maar alsof ik hem niet had gehoord. Dat leek me het beste.

Het hek stond gelukkig al open - Jayden had het opengemaakt. Langzaam

reed ik de oprit op. De nachtverlichting in de tuinen was al aangesprongen.

Op de veranda hield ik Paul even tegen, die meteen naar binnen wou

lopen.

'Als je ook maar iets aanraakt met die bebloede hand, dan kan je erop

rekenen dat je mag gaan schrobben en dokken. Capiche?' vroeg ik hem. Ik

rilde inwendig bij de gedacht dat mijn zetels onder Jaydens bloed zouden

te komen hangen. Ik had teveel moeite en teveel tijd in de inrichting

gestoken.

'Si.'

Paul POV

Ze nam me mee naar haar gigantische grote badkamer en zocht in een lade

naar een kom. Die liet ze vollopen met warm water en pakte mijn hand.

'Dat kan ik ook wel zelf,' mompelde ik zachtjes - niet te hard natuurlijk.

Audrey leunde tegen me aan - ik wou niet dat ze me los liet - en dompelde

mijn hand zachtjes onder.

'En dan de hele badkamer besmeurd met bloed? Nee, dank je. Ik doe het

wel even.'

De badkamer had smetteloze witte tegels. Een wand bestond uit ruwe

blauwe steen. De kasten - ik moest toegeven, ze waren door een vakman

gemaakt - waren lichtgrijs, met donkergrijze natuursteen. Mijn aandacht

werd natuurlijk meteen getrokken naar het ruime tweepersoonsbad, dat in

de hoek stond.

Als ik genoeg geld en genoeg plaats had, zou ik ook zoiets laten

installeren. Wat je daar allemaal niet in kon doen…

'Auw!' Ik schreeuwde het bijna uit toen Audrey mijn hand begon te

bewerken met een ruwe badborstel. Mijn aandacht van het bad was meteen

weg. Hoe kon het dat één persoon zo lief en toch zo hard kon zijn?

'Stel je niet aan. Het bloed is opgedroogd en het moet er vanaf, of anders

slaap je maar op de veranda vanavond. Aan jou de keuze.' Ze keek me

doordringend aan. Ik antwoordde niet en zuchtte even.

'Mooi zo.' En ze begon opnieuw het bloed van mijn hand af te schuren.

'Mijn huid hoeft er niet vanaf, hoor,' knarste ik met opeengeklemde

tanden.

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, en ze begon iets minder

hard te schuren. Eigenlijk voelde het nu heel prettig aan, terwijl haar

handen zo zacht de mijne vasthielden.

Het water was roze toen ze eindelijk zei dat ze klaar was met schuren.

Ik strekte even mijn vingers om te kijken of ik ze nog allemaal kon

gebruiken. Ze giechelde zachtjes.

'Lach me niet uit.' Ik tilde haar in één beweging op.

'Neee! Zet me neer!' riep ze lachend uit toen ik haar over mijn schouder

naar de slaapkamer droeg.

Ik legde haar zachtjes op het bed. 'Had je maar niet zo moeten martelen.'

Ze nam me vast. 'Nou… misschien heb ik er geen spijt van.' Haar groene

ogen fonkelden veelbelovend.

Net toen ze haar lippen de mijne raakten, ging de telefoon.

Waarom zetten mensen zoiets in de slaapkamer? Het is een regelrechte

aanslag op je privacy!

'Hallo?'

Audrey! Oké, dit moet je gewoon even horen! Jayden viel hier gewoon

vijf minuutjes geleden bij ons binnen! Helemaal onder het bloed! Quincy is


meteen flauwgevallen! Hij zegt dat hij je ten huwelijk heeft gevraagd en

dat jij hem hebt geweigerd!'

Hazel ging er morgen zo hard aan. Imprentee of niet.

'Uh… Ja. Ik heb hem inderdaad afgewezen.'

'Nou ja, van jou had ik niets anders verwacht. Jij bent zo antihuwelijk en

al die onzin. Maar je raad nooit wie - volgens hem - hem in elkaar heeft

geslagen! Paul!' Hazel gilde het bijna uit. 'Ik bedoel, dit kan toch niet?

Paul zit helemaal in La Push…'

'Eigenlijk, Hazel,zit hij naast me op bed,' zei Audrey snel.

Het bleef een hele tijd stil aan de andere kant van de lijn.

'Oh My God! Zit die NAAST je! In Malibu?' Zelfs zonder

weerwolvengehoor kon ik de hysterie in Hazel's stem horen. Audrey hield

de hoorn een eindje van haar oor. 'Geen wonder waarom je nee hebt

gezegd! Dit is zo romantisch! Is die helemaal voor je naar L.A. gevlogen!

Jij hebt ook altijd geluk, hé, Audrey!'

Audrey keek me onder haar wimpers aan - waarschijnlijk dacht ze dat ik

Hazel niet kon horen. 'Kijk, Hazel… Ik bel je morgen wel terug, goed? Ik

was… nogal bezig…'

‘Hee! En wat moet ik dan met Jayden doen? Hij is zo dronken dat ik hem

niet achter het stuur kan laten kruipen! Olala, waren jullie bezig? Foei,

Audrey. Die arme jongen is pas aangekomen, of jij springt er al meteen op

af!'

Nou, Hazel, eigenlijk was het andersom, maar dat maakt niet zo veel uit.

Als je nou gewoon wilt afleggen.

‘Laat hem op je bank crashen, als je bang bent dat hij een ongeluk zal

veroorzaken,’ opperde Audrey

'Dat is een idee. Maar gun Paul ook zijn rust, goed? Tot morgen!'

'Morgen, Hazel,' mompelde ze terwijl ze aflegde.

'Dus… Waar waren we gebleven voordat je vriendin belde?' vroeg ik haar

duivels terwijl ik haar naar me toetrok.

‘Ik geloof hier ergens.’ Ze drukte haar lippen op de mijne en haar hand

gleed onder mijn T-shirt. Ik gromde en legde haar op haar rug. Plagend

duwde ik een spoor van kussen achter in haar hals. Audrey kreunde en

sloeg haar been over het mijne. Haar heup duwde tegen mijn onderbuik.

Voorzichtig betastten haar vingers mijn schouders en duwden het T-shirt

naar boven.

Ik wilde haar lichtblauwe safariblouse uittreken, maar ze nam mijn hand

en legde onder haar borst. ‘Niet zo ongeduldig, Moreno,’ fluisterde ze hees

in mijn oor. Ik nam haar been en begon haar te kussen vanaf haar knie, tot

waar haar witte shortje begon.

Haar hartslag versnelde en ze duwde me op mijn rug, zodat ze boven op

me zat. Hardhandig trok ze mijn T-shirt uit. Mijn schoenen schopte ik uit.

Mijn hand lag net onder haar billen en mijn vingers bewogen onder het

shortje naar boven. Ze kuste mijn sleutelbeen en ging zo steeds lager. Ik

nam haar bij haar haren en trok haar knotje los. Haar lange haren vielen

over haar schouders op mijn borst.

Dit keer protesteerde ze niet toen ik haar blouse behendig open

geknoopte. Mijn handen gleden over haar satijnen beha over haar middel

naar haar heupen. Haar huid was nog altijd even zacht als ik me

herinnerde.

Met een beweging van mijn heup en doordat mijn been verstrengeld was

het met het hare, rolden we over zodat ik op haar lag. Snakkend naar adem

knoopte Audrey mijn jeansbroek open. Ik nam haar kin en zoende haar

passievol. Ze opende haar mond voor me. Haar tong speelde met de mijne.

Ik ontdeed haar van het witte jeansshortje, zodat ze enkel nog papajaroze

lingerie en hoge leren sandalen droeg. Een hand van mij had haar borst

vast. Zachtjes wreef ik met mijn wijsvinger over haar tepel. Audrey

kermde gedempt van genot en haar hand verdween onder de band van mijn

onderbroek.

Ik hield het niet meer. Ik futselde haar beha open, gooide het ding over

mijn schouder door de kamer en scheurde haar satijnen string kapot. Het

kon me geen zier schelen. Diep en hard drong ik bij haar binnen.


Audrey hapte naar adem en bewoog mee. Het ritme tussen ons werd

steeds sneller opgevoerd, totdat we beiden tot ons een hoogtepunt

kwamen.

Uitgeput bleef ik op haar liggen, mijn hoofd in haar hals. Onze

ademhalingen klonken zwaar en gejaagd door de ruimte. Onze harten

beukten bijna tegen elkaar aan.

Na een tijdje kuste Audrey mijn hals. Haar vingers bewogen zich op en

neer langs mijn rug.

Het beloofde een lange nacht te worden.


Chapter 21 "Somewhere just beyond my reach, there’s

someone reaching back for me” Holding Out For A Hero – Ella Mae Bowen

Audrey POV

Ik rekte me zachtjes uit en kroop dichter tegen Paul aan. Veel had ik niet

geslapen vannacht. Paul leek energie te hebben voor tien. Niet dat ik dat

erg had gevonden.

Mijn gsm, die op het nachttafeltje lag, begon te trillen. Met lome ogen

greep ik ernaar.

Rey, Jay is op weg naar je. Hij keek kwaad. Xoxo H

Shit! Ik sprong op - Paul snurkte gewoon verder – zocht in de dressing

naar mijn witte pyjama met paars kant, trok een zijden kamerjas aan en

rende zo snel als ik kon naar de hal, waar hele ding van de beveiliging en

alarm hing, netjes weggestopt in een kastje waar een vaas met gele rozen

op stond.

'Komaan, komaan,' smeekte ik terwijl ik de code veranderde. Het lichtje

sprong op groen.

Precies op tijd, want ik hoorde Jayden's auto al bulderen. Ik glimlachte

duivels. Hij zou niet binnenkomen. En ik was niet van plan om naar buiten

te gaan vandaag. Stilletjes liep ik de trap weer op en ging terug naast Paul

liggen, die op zijn rug lag te knorren. Voorzichtig draaide ik krulletjes in

het beetje borsthaar dat Paul bezat.

Oma had gelijk. Paul was warm. Precies alsof die koorts had. Ik fronste.

Was dit wel normaal?

De zon kwam langzaam op. Ik glipte uit bed en deed de lange gordijnen

open zodat ik de deuren van het balkon kon opzetten. De master

slaapkamer had zicht op de Stille Oceaan - magnifiek gewoon.

En Paul snurkte rustig verder. Ik grimaste even, maar leunde toen tegen

de smeedijzeren reling van het balkon. De zonnestralen gaven al flink wat

warmte af.

Beneden hoorde ik de voordeur opengaan.

Hazel, dacht ik opgewonden en ik stormde de trappen af.

Halverwege bleef ik staan. Twee bloeddoorlopen ogen keken me bijna

krankzinnig aan.

Het was Hazel niet.

'Goedemorgen, schatje.'

Het was Jayden.

Hij moest zijn binnengeraakt via het strand, waar er geen hekken stonden

en precies toen ik bezig was met de nieuwe code. Het alarmsysteem

deactiveerde altijd een vijftal minuten na het invoeren van een nieuwe

code.

Ik deed een paar passen achteruit. Hij had gedronken. Ik merkte het aan

die bloeddoorlopen ogen. Ik kon me niet voorstellen hoe hij aan die sterke

drank moest zijn geraakt zo vroeg op de dag – Hazel dronk geen alcohol.

Mijn hart klopte in mijn keel toen ik dacht aan de laatste keer dat hij

dronken was geweest.

'Komaan, schatje. Niet zo angstig kijken. Je weet toch dat ik je niets doe?'

vroeg hij grijnzend terwijl hij op me afliep.

Ik rende de trappen af - ik wou niet dat hij naar boven kwam - en rende

de keuken in, naar het dichtstbijzijnde telefoontoestel. De afkickkliniek. Ik

moest de afkickkliniek bellen.

Jayden kwam me achterna, en rukte de hoorn uit mijn handen voordat ik

het nummer had gevormd. Het toestel viel op de grond.

'We gaan niet bellen, schatje,' zei hij dreigend tegen me terwijl hij mijn

bovenarm vastpakte. De drankgeur maakte dat ik me misselijk voelde

worden.

'Alsjeblieft, Jayden. Laat me gaan,' smeekte ik hem. De laatste keer was


echt verschrikkelijk geweest. Ik wou geen tweede keer zoiets meemaken.

Langzaam zakte ik door mijn benen tegen de keukenkast. Hij was zichzelf

niet, hield ik me voor. Mijn heel lichaam trilde in paniek. Dit was Jayden

niet, dit was de drank.

Jayden had me al vast voordat ik de grond raakte. Mijn voeten bengelden

een paar centimeter boven de terracottategels.

'Die mooie vriend van jou slaapt zeker nog?' Hij glimlachte vals toen hij

de angst in mijn ogen zag. 'Wel, prima, dan stoort die ons niet.'

Hij knoopte mijn ceintuur langzaam los. ‘Ik wist wel dat je een hoer was,

maar om mij zo te bedriegen met de eerste beste kerel die hier opduikt van

een achtergesteld gebied… Heb je dan totaal geen eigenwaarde?’

'Alsjeblieft, Jayden. Laat me los.' Ik haatte het om te smeken, maar ik kon

niet anders.

'Nee. Je weet heel goed dat je dit wilt en het ook verdient, schatje,'

grinnikte hij. Zijn mooie bruine ogen flitsten haastig heen en weer. Zijn

neus had een vreemde hoek gekregen, waardoor hij er nog dreigende

uitzag. Ik zag hoe zijn humeur veranderde.

Eén hand gleed over mijn schouders naar mijn rug en nam me hard beet

in mijn ribbenkast. Ik kneep mijn ogen dicht, wachtend op de klap.

'Slet!' Ik voelde zijn vuist tegen mijn kaak. Door de klap vloog mijn

hoofd opzij. Tranen welden op, maar ik probeerde ze tegen te houden. Ik

ging niet huilen. ‘Goedkope vuile hoer!’ Ik ging niet huilen. Ik ging

godverdomme niet huilen.

Hij schudde me door elkaar. 'Ik doe alles voor je, en dan dit!' Mijn tanden

klapperden in mijn mond. Ik voelde mijn ogen in mijn oogkassen rollen.

‘En kijk me niet zo aan, kutwijf!’

Zijn vuist raakte mijn rechteroog.

Ik gilde het uit en probeerde me los te kronkelen. Hij greep me alleen

steviger beet. Ik krijste van de pijn omdat hij mijn ribben bijna knelde.

'Hou op met schreeuwen, zeg ik. STOP!' Zijn handen gleden naar mijn

hals terwijl hij me driftig doorheen schudde. ‘Hou je klep, klein kreng!’

Geen lucht! dacht ik. Mijn voeten spartelden wild. Ik voelde zijn handen

rond mijn nek sluiten. Ze oefenden druk uit, knelden de zuurstoftoevoer

naar mijn hersens af.

Ik was vijf.

De papieren bootjes dobberden in het zwembad.

Ik leunde naar voren. Ik wou de rode pakken. Ik strekte mijn armen uit.

En ik viel erin. Het water spatte omhoog. Ik zag bubbeltjes opstijgen. Ik

zonk.

Maaiend met mijn armen probeerde ik naar boven te komen. Het lukte

niet. Mijn armen waren zo moe. Zo moe.

Ik mocht niet opgeven! Papa zei dat je nooit mocht opgeven. Karakter,

Audrey.

Boos bleef ik spartelen. Waarom ging ik niet naar boven?

Mijn armen vielen stil. Ze wilden niet mee weken. Mijn oogleden voelden

zwaar aan. Ik voelde mijn ogen dichtzakken.

Mijn ogen vlogen open en ik hapte weer lucht. Ik keek recht in de

waanzinnige blik van Jayden. Zuurstof schuurde in mijn keel. Alles deed

pijn. Inademen en uitademen. Maar ik hijgde, snakte naar adem, en hoestte

even.

Jayden aaide even over mijn haar, alsof hij wou zeggen dat het hem

speet.

Ik schudde mijn hoofd. 'Laat me los, Jayden,' zei ik. Mijn stem klonk

redelijk vast en ik keek hem recht aan. Zijn bruine ogen keken me aan met

een blik die niet meer tot rede vatbaar was. De angst sloeg me om het hart.

Ik kende die blik maar al te goed.

Hij nam mijn heupen beet - ik voelde de blauwe plekken al opkomen.

Zijn handen drukte door de pyjama heen, in mijn vlees, tot op het bot. Hij

bleef me strak aankijken, alsof hij iets in mijn ogen zocht.

'Alsjeblieft,' smeekte ik hem. 'Alsjeblieft Jayden. Het spijt me, alsjeblieft,

niet doen…'

En toen ik gilde. Ik schopte met mijn benen in de hoopt dat hij van me af


zou rollen, maar hij was geen partij voor mij.

'Hou je kop, mens!' Ik voelde zijn handen over mijn mond en keel

glijden. ‘Hou toch je klep, sloerie!’

Ik kon er niets aandoen, maar ik schreeuwde juist harder. Ik hoorde hoe

hij in de keuken galmde. Alsjeblieft, laat Paul niet wakker worden. Als hij

me hier zo zag… Vol afschuw sloot ik mijn ogen.

Jayden sloeg me overal waar hij me kon raken. Mijn hals, borst, buik,

benen, armen. Ik wenste dat ik dood was. Alles was beter dan dit.

Verzetten deed ik al lang niet meer. Enkel het geschreeuw waarmee ik niet

kon stoppen was een teken van weerstand.

Mijn hoofd raakte de knop van het keukenkastdeurtje. Ik voelde hoe het

begon te bloedden. Een warme straal liep langs mijn slaap naar mijn kaak.

Het werd zwart voor mijn ogen…

Paul POV

Ik werd wakker van gegil. Wie gilde nu op dit uur? Ik tastte naar me, maar

er lag niemand. Audrey was weg. Het gekrijs kreeg nu een volledig andere

betekenis. Het geschreeuw weerklonk weer, alsof ze in pure doodsangst

was.

Meteen was ik opgesprongen en trok mijn jeans aan. Audrey had me

nodig!

Wat is er in godsnaam aan de hand? Waarom gilde ze zo?

Ik rende de trappen af, richting haar geschreeuw. Toen ik onder aan de

trappen stond, hield haar geschreeuw plots op. Iemand vloekte. Dit klonk

niet gezond.

Ik stormde de keuken in en bleef verbijsterd staan toen ik het schouwspel

voor mijn ogen opnam.

In de keuken lag Audrey op de grond, met haar kamerjas halfopen.

Bewusteloos. Ze was verschrikkelijk toegetakeld. Haar lichaam zat onder

de blauwe plekken en verwondingen. Haar lip was gescheurd, waardoor er

bloed op haar tanden hing. Het had iets lugubers. Het knopje van het

keukenkastje en een deel van het deurtje achter haar waren besmeurd met

bloed. Audrey's haren hingen ook vol bloed. Het donkerrode bloed drupte

op haar schouder. Mijn lichaam begon te trillen. Welk monster had dit

gedaan?

Naast haar zat Jayden heen en weer te wiegen. Hij kon alleen maar staren

naar haar. Hij mompelde dingen die ik niet verstond en bleef maar over

haar hand aaien. Ik rook zijn dranklucht al vanuit de deuropening.

Heeft hij dit gedaan? Jayden James?

Dol van razernij greep ik hem bij zijn nek vel en sleurde hem naar de hal.

Ik ging niet op hem kloppen - dat plezier ging ik hem niet geven, dat

monster. Vergeleken met hem leken de Cullens wel menselijk. Ik deed de

deur open en gooide hem met een brede boog het huis uit.

'Als ik je hier nog zie over twee minuten, dan kun je erop rekenen dat

voor de middag om is, alle tweehonderdenzes beenderen van je gebroken

zijn. Begrepen?' bitste ik naar hem terwijl ik de deur achter me toesmeet.

Mijn lichaam begon over al te trillen van pure woede - maar ik mocht niet

veranderen. Audrey had nu een mens nodig, en geen wolf om haar te

beschermen. Daarvoor was ik te laat geweest. Ik was te laat geweest.

Leeggezogen ging ik terug naar de keuken. Mijn lichaam en geest voelde

verdoofd aan toen ik haar opnieuw zal liggen, zo hulpeloos. Waarom sliep

ik ook zo diep altijd? Waarom? Maar ik had geen tijd voor zelfmedelijden.

Audrey had me nu nodig.

Ik tilde haar langzaam op. Haar hoofdwonde aan de zijkant van haar

hoofd bloedde nog steeds. Ik nam een schone keukenhanddoek en bond die

zo voorzichtig mogelijk om haar hoofd. Naar het ziekenhuis bellen leek

me niet de beste oplossing - er was niets gebroken zover ik kon zien - en ik

wou de pers niet alarmeren. De paparazzi en de roddelblaadjes zouden

smullen van dit voorval. Heel voorzichtig nam ik haar in mijn armen en

droeg haar naar de slaapkamer, waar ik haar zachtjes neerlegde.


Gelukkig dat ik dokter Vamps gsm-nummer had. Voor

noodgevallen als er iets met het roedel was gebeurd. Ik belde hem meteen

op.

Hij ging maar twee keer over.

'Hallo?'

'Dokter, hier met Carlisle. Audrey is in elkaar geslagen.' Ik moest de

woorden eruit wringen, maar ging door, de bittere smaak in mijn mond

negerend. 'Ze heeft een ernstige hoofdwonde, die nog steeds bloed. Moet

ik een dokter laten komen, of het gewoon stelpen?'

'In elkaar geslagen?' vroeg Carlisle geschrokken. Op de achtergrond

klonk een grom - Edward waarschijnlijk. Mooi. Wie weet ging hij Jayden

in elkaar beuken - en hopelijk opeten. Hij verdiende het.

'Het is een beetje ingewikkeld. Het komt erop neer dat ze met haar hoofd

tegen de deurknop van het keukenkastje is gevallen op haar slaap. Maar de

wonde is nog steeds aan het bloeden. Ik heb er een propere

keukenhanddoek rondgebonden, maar die begint nu ook door te lekken.'

De rode vlek werd steeds groter. Langzaam druppelde er bloed op haar

schouder.

'Er moet een dokter komen. Je zit waarschijnlijk bij Audrey zelf, in L.A.?'

'Ja.'

'Ik geef het nummer van een bekwame dokter - hij is absoluut

betrouwbaar, ik ken hem goed - dus de pers en paparazzi zullen van niets

weten.' Hij noemde het nummer en ik was het al aan het indrukken op het

vaste toestel naast het bed. Godzijdank dat Audrey er ene op haar

slaapkamer had staan. Ik zou dat ding nooit, maar ook nooit meer

vervloeken, ook al ging hij elke avond af.

'Dank u, dokter.' Ik probeerde zo beleefd mogelijk te klinken.

'Veel sterkte, Paul.' Hij klonk alsof hij het echt meende. Hmm. Misschien

was Carlisle nog niet zo erg.

'Dank u, dokter, 'en ik legde gauw af voordat ik in Jacob Twee zou

veranderen. Zo'n vieze bloedzuigerliefhebber. Nee, dank je.

Carlisle had gelijk. De dokter kwam meteen nadat ik hem had opgebeld.

Vijf minuten later ging de bel al. Ik rende de trappen af en gooide de deur

open.

De dokter keek me even aan, zijn ogen bleven even op mijn jeans

hangen, die onder bloedspetters hing. 'Wat is er aan de hand?'

Wat moest ik nu gaan zeggen? Audrey Masen is in elkaar geslagen door

Jayden James? Nee, dat leek me geen goed idee.

'Mijn vriendin is van de trap gevallen.' Dat klonk wel logisch - het zou

ook meteen de blauwe plekken en verwondingen op haar lichaam

verklaren. 'Maar ze bloedt heel erg fel aan haar hoofd, recht op haar slaap.'

Ik zag het gezicht van de dokter donker worden – wat mijn vermoedens

bevestigde. Het klonk niet goed. 'Ligt ze boven?'

Ik knikte en ging hem voor. Gelukkig had ik Audrey onder de dekens

gelegd, zodat de meeste blauwe plekken niet te zien waren. Wat Jayden

haar allemaal had aangedaan, dat kon ik al raden. Het was te hopen voor

hem dat ik hem nooit meer tegenkwam. Ik balde mijn vuisten. Als

Audrey…

De dokter onderzocht even de wonde. 'Hmm. Het moet worden genaaid.

Zo diep is het niet, en met een dagje of twee rust komt ze er wel weer

bovenop. De draadjes lossen vanzelf op. Ze moet wel heel erg zijn

gevallen.'

Ik knikte terwijl ik toekeek hoe hij Audreys wonde dichtnaaide. Het leek

precies alsof ze sliep. Ze ademde rustig in en uit en leek niets te voelen van

de naald. Daar was ik een beetje blij om - ze had tenminste geen pijn. Dat

was toch al iets.

'Ziezo. Dat is in orde. Misschien is het beter om haar in een donkerder

kamer te leggen als ze wakker wordt. Dat schrikt niet zo af.'

Ik knikte. 'Hoe lang mag ze bewusteloos blijven?' Ik wist niet hoe hard ze

was gevallen - wie weet lag ze in een coma of zo. Ik rilde onbewust.

'Als ze tegen de avond niet wakker is geworden, dan is het ernstig. Bel

dan onmiddellijk naar het ziekenhuis.' Hij schreef het nummer op een


velletje papier en drukte het in mijn handen. ‘Deze verbindt je meteen met

de arts van dienst.’

Ik knikte, met mijn ogen op Audrey. 'Dank u, dokter.'

'Geen dank.' Hij pakte zijn tas en ik liet hem uit - nadat ik hem betaald.

Daarna ging ik terug naar boven, nam een washandje en een kom water

uit de badkamer en begon heel voorzichtig Audreys huid en haren te

wassen. Ze bewoog niet toen het water langs haar gezicht druppelde - geen

goed teken. Ik depte haar voorzichtig droog.

De deuren kraakten niet toen ik ze allemaal opendeed, op zoek naar een

donkere slaapkamer.

De slaapkamer tegenover de hare was het donkerste van tint en had ook

donkere gordijnen. In de kamer legde ik heel voorzichtig Audrey, trok de

gordijnen dicht en ging toen in de gestreepte fauteuil zitten, terwijl ik naar

haar keek.

Haar lip was nu opgezwollen. Haar linkeroog begon blauw te worden en

ze had een krats op haar rechterwang staan. Ik voelde ik weer begon te

trillen. Hoe kon dat beest haar zo toetakelen?

Niet veranderen, Paul. Je weet dat ze allergisch is voor honden.

Waarom was ik ook niet wakker geworden toen zij was wakker

geworden? Dan had ik haar bij me gehad en had Jayden haar nooit

aangeraakt. Dan waren we nu waarschijnlijk aan het ontbijten in het

zonnetje, plannen aan het maken voor de dag.

Ik begroef mijn hoofd in mijn handen. Haar gegil galmde nog na in mijn

hoofd. Hoe had ik zo traag kunnen zijn? Hoe had ik niet op tijd bij haar

kunnen zijn?

Door mij lag Audrey nu bewusteloos op bed. Dit was mijn schuld.

De deurbel ging en verstoorde mijn zelfmedelijden.

Langzaam stond ik op. Het voelde niet goed om Audrey helemaal alleen

achter te laten. De bel bleef bellen - de persoon hield zijn vinger gewoon

op de knop.

'Ik kom er al aan,' gromde ik boos terwijl ik de deur opendeed.

Voor me stond Hazel.

'Eindelijk, zeg, ik wacht…' Ze keek me ongelovig aan. 'Is dat bloed op

jouw jeans?’ vroeg ze met een stem die een octaaf hoger was.

Ik antwoordde niet op haar vraag. Ik keek met grote ogen daar het - ding -

dat ze in haar armen had.

'Wat. Is. Dat?'


Chapter 22 “I got tears, that are scared of the facts."

Wires - Athlete

Paul POV

Dat pluche ding blies boos naar me en sprong vanuit Hazel's armen recht

op me af. Het zette zijn nageltjes diep in mijn borst.

'AAAAAAAAAAAAAUW! Haal dat monster van me af!' Ik brulde het

uit van de pijn. Het ding grauwde en gromde en miauwde er op los. Ik

greep het bij zijn nekvel en probeerde het van me af te gooien.

'Paul! Laat Loïs los!' schreeuwde Hazel terwijl ze stikte van het lachen.

'Dat ding van jou valt mij aan!'

'Audrey draait je de nek om als Loïs iets overkomt. Het is haar kat!'

Ik had het beest eindelijk van me afgetrokken en duwde het terug in

Hazel's handen. 'Hou die pluizenbal van je bij.' Mijn hele borst stond vol

schrammen.

'Alsof jij zoveel anders bent,' sneerde ze. Hazel wist alles van het

weerwolvengedoe af - imprentees wisten alles. Ik keek haar vuil aan.

'Waar is Audrey?' vroeg ze me terwijl ze Loïs aaide. De kat keek me nog

steeds dreigend aan - maar hij hield zich nu wel koest.

'Boven,' antwoordde ik terwijl ik me omdraaide en de trap opliep.

'Ey! Wacht nou eens even! Wat is er…' Ze liep me achterna en trok aan

mijn pols.

Ik keek haar aan. Ik had geen flauw idee hoe mijn gezichtsuitdrukking er

uitzag, of hoe mijn stem klonk. 'Jayden is hier vanmorgen geweest.

Audrey ligt bewusteloos in bed.'

Zelfs Loïs hield op met blazen naar me.

Hazel liet de kat uit haar armen vallen. En het beest had het veel te druk

om op zijn poten te letten.

'Heeft Jayden dit gedaan? Jayden?' vroeg ze me ongelovig toen ze over

Audrey heen gebogen stond.

Ik knikte. Ik zat terug in de fauteuil. Te wachten tot Audrey zou

bijkomen. Ik zou eeuwig op haar wachten als het moest. Het was mijn

schuld dat ze daar lag.

'Ik geloof je niet. Ik ken Jayden al vanaf toen we samen in de zandbak

speelden toen we vijf waren. Hij aanbid Audrey. Hij…'

'Nou, zo te zien aanbidt hij haar niet,' onderbrak ik haar scherp. Ik was

het moe om naar al die fantastische eigenschappen van Jayden te luisteren.

Hazel keek me vuil aan. 'Ik kan het gewoon niet geloven.' Ze ging naast

Audrey op het bed zitten. 'Ik bedoel. Jayden? Ik ken hem al twaalf jaar! Dit

had ik nooit van hem verwacht!'

'Hij had gedronken,' zei ik zachtjes. 'Hij was helemaal aan het flippen

toen ik hen zag. Ik was wakker geworden door Audrey's geschreeuw…'

Mijn stem stierf weg. De keuken was nog steeds een stille getuige van het

gruwel.

'Arme Audrey. Dat verklaart die blauwe plekken…'

Ik keek op. 'Blauwe plekken?' vroeg ik haar met doordringende ogen.

Ze knikte somber. 'Ik had het moeten weten. Ze deed er altijd zo vaag

over. Sinds ze met Jayden een relatie is begonnen, stond ze soms - meestal

om de twee weken - vol met blauwe plekken. Maar niet zo erg als dit. Ze

zei de hele tijd dat ze gevallen was en ik geloofde haar. Wat zou ik er

anders achter moeten zoeken?'

'Dat Jayden een alcoholverslaving misschien had?' antwoordde ik haar

scherp. 'Heeft die vent niet drie maanden in een afkickkliniek gezeten of

zo?' Hoe kon iedereen zoiets zo simpels negeren. Haar doorzichtige

smoezen zo hebben geslikt? Audrey viel bijna nooit, hoe kon iedereen dan

hebben geloofd dat ze plots om de twee weken zou vallen? Ik balde mijn

vuisten.

Hazel sloeg haar armen over elkaar en tikte met haar voet - een slecht

voorteken. Als vrouwen met hun voet beginnen te tikken, zat je diep in de


problemen. Heel diep.

'Ja, tuurlijk. Hij was succesvol afgekickt. Hij leek het echt onder controle

te hebben.' Hazel schudde haar hoofd en leek in het huilen te willen

uitbarsten. 'Blijkbaar niet dus.' Ze liet zich voorzichtig op het bed

neerzakken.

'Blijkbaar niet,' beaamde ik. Hazel streek zachtjes over Audreys wang.

'Waarom heb je het me niet verteld?' vroeg ze verdrietig aan haar. Loïs

sprong op het bed en ging naast Audrey liggen. Zijn lichtgevende ogen

keken me vals aan. Alsof hij wou zeggen: "Audrey is van mij". Ik keek

vals terug. Rotbeest.

Audreys oogleden begonnen voorzichtig te bewegen. Hazel sprong snel

op, net zoals ik. Ik ging naast Hazel staan. Zou ze wakker worden?

Audrey POV

Mijn hoofd deed pijn. Het voelde zwaar aan de linkerkant. Ik probeerde

me te bewegen - alles, maar ook alles deed pijn. Alsof ik in één grote bak

ijs was gevallen en me overal had gesneden en daar in was blijven liggen.

'Ze komt bij. Ga zitten, Hazel. Als er teveel mensen om haar heen staan,

schrikt ze misschien.'

'Waarom ga je dan zelf niet zitten, hond? Ik ben toevallig de beste

vriendin,' hoorde ik Hazel snauwen.

Ik hoorde Loïs spinnen. Ik voelde hoe hij me een kopje gaf tegen mijn

wang. 'Vies beest. Ga van het bed af, luizenbal.' Dat was Paul.

'Je bent zelf een luizenbal.' Hazel klonk geïrriteerd. Ik probeerde mijn

ogen open te doen - mijn rechteroog in ieder geval. Mijn linkeroog was dik

en wilde niet opengaan. Ik wou zeggen dat ze niet zo kattig moest doen,

maar mijn lip wou niet meewerken. Hij deed pijn en voelde dik aan.

Mijn zicht was een beetje wazig; ik zag Paul over me heen gebogen, en

Hazel die met haar armen over elkaar aan het voeteneinde stond te kijken.

Maar ik kon hen niet duidelijk zien, alsof ik via een oude TV naar hen

keek.

'Audrey, liefje? Kun je me horen? Gewoon je hoofd knikken als je me

hoort.'

Ik knikte. Alles deed echt pijn. Mijn lichaam brandde van de pijn.

Volgens mij kon ik mijn arm nog niet eens optillen.

'Is het waar wat Paul zegt? Heeft Jayden dit gedaan? Jayden?' Hazel's

stem klonk scherp en schel - helemaal in de war. Arme Hazel. Ze hield er

niet van als er tegen haar werd gelogen - ze dacht zonder twijfel aan de

vorige keren toen ik onder de blauwe plekken zat.

Ik keek naar Paul, die Hazel ijskoud aanstaarde. 'Hazel, laat het gaan. Ze

is net wakker, en je laat haar meteen weer aan dat monster denken. Mooie

vriendin ben jij, zeg.'

Ze keek hem boos aan, maar zei niets tegen hem. 'Dit kan niet, Audrey!

Waarom heb je hem gewoonweg niet meteen gedumpt? Je hebt hem maar

laten doen! Lieverd, je had het me moeten zeggen!' Hazel plofte naast me

neer.

Ik kromp in elkaar. De reden waarom ik hem niet had gedumpt was dat ik

hem nodig had gehad. Iemand die zei dat hij van me hield - omdat de

persoon waarvan ik hield het niet tegen me zei. En Jayden was de slechtste

niet – niet als hij gedronken had. Als hij nuchter was geweest, was het

gezellig tussen ons geweest. Hij was aardig, bezorgd en maakte me aan het

lachen alsof we al jaren de beste vrienden waren geweest. Eigenlijk was ik

de klootzak die misbruik van hem had gemaakt.

Maar dat ging ik haar niet vertellen waar Paul bij was. In plaats schudde

ik mijn hoofd. 'Weet ik niet,' mompelde ik zachtjes.

Ik keek rond. Ik lag niet in mijn eigen slaapkamer, maar in de

donkergrijze logeerkamer. De gordijnen waren toe, waardoor het bijna

leek alsof het schemerde.

'Waarom lig ik hier?' vroeg ik verbaasd. Loïs stootte zijn hoofd tegen

mijn wang. Ik aaide hem zachtjes over zijn rug.


'De dokter zei dat je in een donkere kamer moest wakker worden,'

verklaarde Paul.

'Dokter?' echode ik.

'Je hoofdwonde moest worden gehecht.'

'Hoofdwonde?' vroeg Hazel geschrokken. 'Heeft hij je dan zo hard

geslagen?'

Ik keek van Paul naar Hazel en terug.

'Wie heeft mij gevonden?' vroeg ik zachtjes. Laat het alsjeblieft niet Paul

zijn geweest. Alsjeblieft.

'Ik.' Paul keek me recht aan. 'Je schreeuwde zo hard, Audrey. Het spijt me

dat ik niet op tijd bij je was.'

Het speet hem! Terwijl hij voor mij een dokter had gebeld - en

waarschijnlijk Jayden buiten had gesmeten! Waarschijnlijk had ik hem

wakker geschreeuwd, met mijn oorverdovend gegil. En dan had hij me

waarschijnlijk ook gevonden. Ik voelde de tranen in mijn ogen springen.

Nou moet die echt een geweldige indruk van me hebben. Leuk Audrey.

Heb je dat ook weer lekker verknald. Het gaat echt goed vandaag. Doe zo

verder.

'Waar doet het pijn, liefje?' vroeg Paul me. Waarom vroeg hij dat. 'Niet

huilen, Rey.' Hij sprong op en ging aan de andere kant van me zitten.

O, dus daarom vroeg hij dat. Hij dacht dat ik huilde omdat ik pijn had.

Ik schudde mijn hoofd. 'Alles.' Mijn lichaam en mijn geest deden pijn. Ik

voelde me geknakt na wat Jayden me allemaal naar het hoofd had

geslingerd. Ik was ook een hoer. Een slet. De tranen rolden over mijn

wangen en drupten op de lakens.

'Paul…,' begon ik met een trillende stem.

'Nee, Audrey.’ Hazel keek me met felle ogen aan. ‘Nu ga je eens goed

naar mij luisteren. Ik ben je beste vriendin. Waarom heb je me dit niet

verteld? Waarom vertelde je me niet dat Jayden je iedere keer in elkaar

mepte en verkrachtte elke keer als die vent dronken was? Daarvoor zijn

vrienden, for God’s sake!'

Loïs spinde terwijl mijn wijsvinger hem achter zijn oor krabde.

'Ik was bang, Hazel,' gaf ik eerlijk toe. 'En hij is Jayden. Ik bedoel, als hij

niet had gedronken, was alles goed. Dat weet jezelf ook nog wel. Dan was

hij aardig, lief. Maar als hij gedronken had…' Ik kromp ineen bij die

herinneringen. Mijn wangen voelde nat en plakkerig aan.

'Laat haar met rust, Hazel. Ondervraag haar maar als ze heeft geslapen.

De dokter heeft gezegd dat ze een dag of twee moest rusten. En dan ga jij

haar vragen stellen over dat wangedrocht.' Paul keek haar boos aan. Loïs

grauwde bij het horen van Pauls stem.

Hazel kreeg een schuldbewuste rode kleur.

Paul aaide me zachtjes over mijn haren. 'Slaap maar, liefje. Ik blijf hier

naast je zitten.'

'Nee, nee,' mompelde ik. 'Ik heb je wakker gemaakt.' Ik tastte naar zijn

hand.

Paul glimlachte een beetje - één mondhoek krulde om. Hij kneep

bemoedigend in mijn hand.

'Ik slaap wel hier, naast je, goed? Slaap nu maar.'

Ik knikte. Paul kreeg zijn nachtrust. Ik voelde hoe mijn lichaam snakte

naar rust. Mijn oogleden werden zwaar en zakten langzaam toe.

Het laatste dat ik merkte voordat ik wegzonk in een droomloze en

pijnloze slaap, was Pauls lippen op mijn voorhoofd.


Chapter 23

"We won't break, we don't die, it's just a moment

of change." All We Are – One Republic

Audrey POV

'Please fasten your seatbelts…'

'We gaan zo landen! We zijn er bijna!' gilde Hazel naast me.

'Hazel! Wees nou alsjeblieft voor vijf seconden stil! Vijf seconden! Dat is

alles wat ik van je vraag!' zei ik geïrriteerd.

'Tja, zeg! Ik heb hem al zeven weken niet meer gezien!' Ze zat zowat te

springen op haar stoel. De stewardess wierp haar een waarschuwende blik

toe, maar Hazel zag het niet.

Ik was jaloers op Paul. Hij zat naast mij, waardoor hij geen last had van

Hazel. Ik was het beleg tussen het broodje Paul - Hazel. Dat betekende dat

ik ook de volledige vier uur naar Hazel heb moeten luisteren. Hazel zat al

de hele vliegreis als een Durcacelkonijn op speed naast me. Brady dit,

Brady dat, Brady zo, Brady zus. Mijn hoofd barstte gewoon van Brady.

Ik zette mijn zonnebril netjes recht - aangezien ik een nationale ster was,

had ik het recht om altijd en overal een zonnebril te dragen. En dat was

ook maar goed ook - mijn blauwe oog zag nog steeds groen en geel.

Het vliegtuig begon langzaam aan zijn afdaling. Hazel zat gewoon heen

en weer te huppen op haar stoel - nog even en ze zou spontaan zijn gaan

vliegen.

Toen we onze gordels mochten afdoen, was Hazel de eerste die

rechtstond en bijna uit het vliegtuig spurtte, richting de luchthaven.

Paul en ik volgden in een iets rustigere tempo. Hij had zijn arm rond mijn

middel gelegd en steunde me tijdens het lopen.

'BRADY!' gilde Hazel en ze vloog gewoon in Brady's armen.

Verschillende reizigers keken om. Brady keek zo gelukkig toen hij haar

rondzwierde. Hazel lachte. Een blije lach, een kind dat lachte om iets

geweldigs, op zo'n manier die zo eigen is aan kinderen.

'Kom, dan gaan wij de koffers halen,' fluisterde Paul in mijn oor. Ik

knikte, en we lieten de twee tortelduifjes achter. Die keken de komende

tijd toch nergens anders meer naar.

'Ah, jongens!' groette Brady ons nadat we de koffers hadden verzameld.

Ik hield mijn zonnebril op. 'Hallo Brady. Leuk je weer te zien,' zei ik

glimlachend.

Hij keek me stralend aan, met een arm rond Hazel geslagen. 'Audrey

Masen! O my god! De enige echte! Mag ik alsjeblieft je handtekening?'

vroeg hij me plagend.

Paul stootte hem tegen zijn schouder. 'Kappen, Brady. Laat haar met rust.'

Elke keer als hij mijn zonnebril zag, zakte zijn humeur steeds verder onder

het nulpunt.

'Wow. Wat zijn we weer lekker gezind, Moreno? Heeft Audrey je wakker

gehouden in de nachten?'

Hazel kneep hem zachtjes in de arm. 'Kom nou maar gewoon, Brady.'

Paul keek gewoon moordlustig - mijn lichaam stond nog steeds vol met nu

groengele plekken en diverse verwondingen.

Brady keek niet-begrijpend van Paul naar mij en van mij naar Hazel.

Hazel keek hem smekend aan.

Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. 'Kom dan. We willen niet dat

de parkeermeter te hoog oploopt - tenzij jullie betalen.'

Paul POV

Audrey leunde tegen me aan terwijl Brady naar La Push scheurde. Ik

speelde afwezig met haar krullen. Haar hoofdwonde was nog steeds niet


genezen - er zat wel al een korstje op - maar dat zag je nauwelijks. Je

moest al weten waar het was en er echt opletten. De gescheurde lip en de

krats op haar wang waren al mooi genezen.

De blauwe plekken en verwondingen op haar lichaam waren nog steeds

niet weg - ze begonnen nu pas langzaamaan groen te worden en moesten

nog geel worden. Ik begon weer te beven toen ik dacht aan het monster die

ze had toegebracht. Ik wist dat elke beweging die Audrey maakte, haar

pijn deed. Zoals haar gekneusde ribben. Man, ik was woest geweest toen

de dokter het vertelde. Audrey had niet geklaagd over de pijn, maar ik had

gemerkt hoe ze haar lippen op elkaar beet elke keer als ze te diep

ademhaalde of zich op haar zij legde. Ik had haar uiteindelijk naar de

dokter moeten sleuren omdat ik het niet meer kon zien.

'O ja, Paul. Sam wilt je spreken. Dat moest ik even doorgeven.' Brady

keek me aan in de achteruitspiegel.

'Oké.' Ik was een week in L.A. gebleven - het uiterste dat Hazel kon

wachten om Brady te zien. Ze had speciaal voor Audrey zes dagen extra

gewacht, want Audrey wou graag mee.

Sam zou wel weer een hele hoop nieuws hebben voor me. Als er maar

geen één of andere bloedzuiger op het land was er geweest. Zeker nu

Audrey hier was.

'Is het vanwege het koude weer?' vroeg ik aan Brady. Ik hoopte maar dat

hij de verwijzing naar de bloedzuigers zou snappen.

'Neu. Helemaal niet.' Brady knipoogde naar me. ‘Eerder vanwege de

aanhoudende hitte.’ Hij knikte naar Audrey, die naar buiten staarde.

Ik fronste. Wat wou Sam met mij bespreken dat met Audrey te maken

had? Maar ik vroeg het niet. Ik had liever niet dat Audrey vragen ging

stellen. Tegen haar liegen deed ik niet graag…

Brady stopte bij Billy, die al op de veranda ongeduldig stond te wachten.

Audrey stapte meteen uit en rende op hem af.

'Billy!' riep ze dolgelukkig.

'Ey, Audrey! Goed je weer te zien, meisje!' Billy keek haar aan - als een

vader die trots naar zijn dochter keek. Ik vond er geen betere beschrijving

voor.

'Je ziet er goed uit, Billy,' grinnikte ze. Ik stapte uit.

'Gaan jullie maar. Hazel wilt zeker haar koffers en zo uitpakken.' Hazel

werd rood - van koffers uitpakken zou er niet veel komen.

Ik pakte de koffers en liep de veranda op. Audrey lachte toen Billy haar

vertelde dat hij er in was geslaagd om Gone With The Wind uit te lezen,

één van haar lievelingsboeken.

'Kom naar binnen, Audrey. En wil je misschien die zonnebril afzetten?

Hij is heel erg mooi, maar ik zie liever je ogen.' Billy rolde voor haar uit.

Audrey verstrakte. Ik kwam haastig tussenbeide.

'Laat haar nou toch gewoon haar zonnebril ophouden, Billy…'

'Nee, nee,' glimlachte Audrey. 'Het is niet erg. Sorry Billy, dit is erg

onbeleefd van me.'

Langzaam zette ze haar zonnebril af.

Audrey POV

Ik zag hoe Billy wit en toen groen werd. 'Audrey, wat is er met jou

gebeurd?' vroeg hij me geschrokken.

'Gevallen van de trap.' Ik slaagde er in om een waterig glimlachje op mijn

gezicht te toveren.

'Audrey?' vroeg een stem achter me.

Ik draaide me om. Jacob keek me glimlachend aan, totdat die mijn

gezicht zag. Meteen betrok zijn gezicht. 'Wat heb je toch maar gedaan? Je

wordt net zo onhandig als Bella,' zuchtte hij terwijl hij me voorzichtig

omarmde.

Paul keek hem kwaad aan - altijd een slecht voorteken. 'Audrey is lang

niet zo onhandig als Bell,' snauwde hij boos. Ik hoopte maar dat het snel

genezen was. Paul was al de hele week zo ongenietbaar als hij mij zag.


Die avond belde ik naar Charlie. Hij klonk aangenaam verrast toen hij

hoorde dat ik morgen een hele dag met hem wou gaan spenderen in Port

Angeles en hij werd helemaal opgetogen toen hij hoorde wat ik van plan

was.

'Natuurlijk. Geen enkel probleem, liefje. Tot morgen.'

Nadat Charlie had opgehangen, bleef ik een hele tijd in de spiegel kijken

die voor me hing. Mijn oog zag er echt afschuwelijk uit - Charlie zou zich

echt kapot schrikken als hij me morgen zag.

Paul zat in de woonkamer naar een basketbalwedstrijd te kijken. Hij wist

dat ik moe was en liet me ook rustig doen. Hij wist dat ik zo onder de

lakens zou kruipen en in slaap zou sukkelen. Hij wachtte enkel totdat ik

was ingeslapen. De reden was natuurlijk de verwondingen op mijn

lichaam. Ik balden mijn vuisten van onmacht en staarde in de spiegel. De

verwondingen en blauwe plekken om mijn lichaam waren luguber om te

zien.

Een ideetje kwam bij me op. Het was het proberen waard. Ik stond op en

zocht in mijn toilettas naar vloeibare foundation, losse poeder en een

concealer.

Meer dan twee uur lang stond ik voor de spiegel om mijn oog weg te

werken. Ik gebruikte alles wat Savannah me had geleerd. Ik veegde,

smeerde en poederde mijn gezicht zoals zij het deed. Toen ik eindelijk in

de spiegel keek, keek ik naar de oude Audrey. De Audrey zonder blauw

oog. Het resultaat mocht er zijn. Je zag niets meer.

Ik glimlachte. Charlie zou morgen niets merken en ik zou leren mezelf te

verdedigen.

Ik maakte mijn gezicht schoon en ging slapen. Morgenvroeg zou ik een

briefje voor Paul moeten schrijven dat ik naar Port Angeles was voor de

hele dag met Charlie. Ik grijnsde. De vorige keer was ik degene geweest

voor wie er briefjes werden geschreven.

Ik spande de haan en richtte de Colt op het kartonnen mannetje dat vijftien

meter verder van links naar rechts bewoog. Mijn linkeroog kneep ik dicht,

zodat ik hem beter kon zien en vuurde.

'Prachtig schot, Audrey. Recht door de kop.' Charlie gaf me een

enthousiaste klap op mijn schouder.

Ik deed mijn veiligheidsbril af. 'Puur geluk.'

Het was vier uur. We waren nu al bijna zes uur non-stop aan het schieten.

Charlie vond het geweldig - hij was een agent, tuurlijk is die gek van

schieten - maar ik moest eerlijk bekennen, schieten is best wel leuk. Als je

een keer aan de geur van kruit en aan het kabaal was gewend.

Voor mijn volgende rol zou ik moeten schieten - een stunt-double was

niet mijn ding en ook al zou het een kleine scène zijn- en ik wou de rol per

se hebben. Ook al moest ik zes maanden in Atlanta zitten, ik zou die rol

hebben. Gerald had me die rol aangeraden en ik had al auditie gedaan -

voordat Paul in L.A. was. Ik was redelijk opgetogen dat ik misschien deel

zou uit maken van het grootste filmspektakel van het jaar.

Nadat we schietbaan hadden verlaten, reden we terug naar La Push, waar

Charlie me afzette bij Paul.

'Bedankt, Charlie,' zei ik voordat ik uitstapte. Charlie had de hele dag

niets gemerkt dat ik een ongewone hoeveelheid make-up op mijn had

gesmeerd. 'Het was heel erg leuk.'

Hij glimlachte. 'Ik vond het ook heel erg leuk. Nu kan je tenminste goed

schieten. Heb ik je ook weer eens iets bijgebracht.'

Ik grinnikte. 'Bye, Charlie!'

Hij toeterde nog even voordat hij wegreed. Ik zwaaide en veegde de

regendruppels van mijn gezicht.

Ik wou de deur opendoen, maar hij was op slot. Ik belde in een

tevergeefse poging aan, maar Paul deed niet open. Hij was niet thuis.

Nijdig ploft ik neer in een van de houten stoelen die op de veranda

stonden. Hoe is het mogelijk dat in zo'n piepklein reservaat als dit - waar

niets te beleven valt - niemand thuis is? Precies alsof er altijd ergens een


bijeenkomst was waar ik niets van afwist of zo! Het was om gek van te

worden!

Om zeven uur zag ik beweging aan het rand van het bos. Paul! Ik was

allang bevroren - het was nog maar begin april, maar de Noordpool lag

hier niet ver vandaan.

'Audrey! Wat doe jij hier?' vroeg Paul verrast toen hij me zag zitten op de

veranda - waarschijnlijk met spierwitte lippen. Lekker charmant.

'De temperatuur opmeten. Op jou wachten, wat anders?' bibberde ik. Paul

nam me meteen vast - in geen mum van tijd had ik het weer lekker warm.

Toch handig dat Paul nu eenmaal warmer was dan de meeste jongens.

'Gekkerd.' Pauls stem klonk warm en hees in mijn oor. Ik snoof diep -

Paul rook muskusachtig, naar het bos.

Paul POV

Zonder enige waarschuwing niesde Audrey plots.

Nice. Rats vergeten dat Audrey allergisch was voor honden - en dus ook

voor wolven.

Sam had me de hele dag bij zich gehouden, waar we hadden

gediscussieerd over Audrey. Ik wou het haar vertellen - de legendes, over

de weerwolven, de hele mikmak - maar Sam wou daar niets van weten.

Even haalde ik me het belangrijkste stuk van onze discussie weer voor

geestesoog.

We moeten de roedel beschermen. Alleen de wolven, hun imprentees en

de stamoudsten mogen weten dat wij bestaan. Een geheim hou je het best

door het aan zo weinig mogelijk mensen te vertellen.

En Bella Swan dan toentertijd? Zij was geen weerwolf slash imprentee

slash stamoudste.

Bella Swan was een geval apart. Zij was de vriendin van een van de

Cullens. Ze moest het verhaal van twee kanten horen voordat ze een keuze

maakte. Plus ze had informatie die ons toen had geholpen, plus ze had het

zelf geraden. Dat weet je net zo goed als ik.

Met andere woorden: Audrey mocht niets weten. Einde discussie. En ik

had nochtans zo gehoopt dat ze het eindelijk mocht weten, dat ik geen

geheimen meer voor haar had en dat ze voorgoed de mijne kon zijn.

'Dat ben ik waarschijnlijk. Mijn broek zit vol hondenharen,’

verontschuldigde ik mezelf, terwijl ik mijn pokkenhumeur onder controle

probeerde te houden. Audrey kon er niets aan doen dat Sam zich als een

zak gedroeg.

Ze knikte en deed een stapje achteruit - stomme allergie. Ik viste de

huissleutel uit mijn broek - ik moest Audrey straks de tweede geven, zodat

ze niet meer in de kou op me hoefde te wachten en opende de deur.

'Ga alvast maar naar binnen. Dan klop ik even de hondenharen van mijn

broek.'

Ze glimlachte even en glipte naar binnen. Het deed me plezier toen ik zag

dat haar oog er weer normaal uitzag.

Zodra mijn broek hondenharenvrij was, ging ik ook naar binnen.

Audrey was bezig mijn muziekcollectie aan het inspecteren. Geruisloos

deed ik de deur dicht.

'Goedgekeurd?' vroeg ik. Glimlachend draaide ze zich om. Ik had haar

dus niet verschrikt. Audrey voelde zich blijkbaar hier helemaal op haar

gemak. Ze draaide zich weer om naar de wandkast die ik op maat had

gemaakt voor mijn CD’s.

'Kings of Leon, Coldplay, Placebo, Muse, Radiohead, Anberlin, Sum

41,… Je weet wel iets van muziek,' zei ze. 'Pas maar op dat ik ze niet mee

grist,' lachte ze.

'Zoals mijn T-shirt van Of Verona?' Ik leunde nonchalant tegen de deur

en stak een sigaret op.

Ze werd rood. 'Jij had mijn blouse kapot gescheurd. Ik kon toch moeilijk

in beha bij Billy gaan aankloppen.'


Ik blies de rook naar boven. 'Nou goed dan, daar heb je een punt.'


Chapter 24 "There’s a curse between us, between me and

you." What Have You Done – Within Temptation

Paul POV

Heel voorzichtig stapte ik uit bed - ik wilde Audrey niet wakker maken,

die tegen me aan lag te slapen.

Het was halfdrie 's nachts en het was mijn beurt om wacht te lopen.

Audrey bewoog zich even en schopte het deken verder van zich af. Het

maanlicht scheen op haar rug - ze sliep haar buik, met haar armen onder

haar kussen. Haar haren lagen uitgewaaierd rond haar heen, alsof ze een

aureool droeg.

Ik bleef even stilstaan. Haar hele rug was nu zichtbaar - net zoals de

tatoeage onder haar ribbekast. Ik had hem nog niet eerder opgemerkt - als

ik bij Audrey was… nou ja, dan had ik eenmaal andere dingen aan mijn

hoofd dan haar rug te bestuderen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Het was een kleintje – een veer waarvan het uiteinde veranderde in

zeemeeuwen die wegvlogen. Ik bleef er even naar kijken. Hij was

duidelijk door een ervaren hand gezet. Vreemd. Ik had nooit gedacht dat

Audrey het type zou zijn om een tatoeage te laten zetten.

Nou ja, ik kon er moeilijk iets van zeggen. Op mijn rechterarm stond een

gigantische - het maakte niet uit dat iedereen van het roedel hem had.

Vanuit het bos klonk opnieuw een klagend geluid. Snel schoot ik in een

jeans en hoopte maar dat ik terug zou zijn voordat Audrey wakker werd.

Ze was niet echt een ochtendmens dus misschien had ik dit keer het geluk

aan mijn kant. Hopelijk

Wow, Paul. Wat heb jij met je rug gedaan? vroeg Seth me zodra ik wolf

was.

Hé?

Heeft een kat je onder haar klauwen genomen? Je hele rug staat vol met

kratsen, verklaarde hij.

O. Ik voelde hoe ik begon te blozen onder mijn vacht. Eerlijk gezegd had

ik er nog niets van gemerkt toen Audrey haar nagels in mijn huid had gezet

gisterenavond…

Jezus, Paul. Ik vroeg niet voor een slow motion van wat jullie tweeën

gisterenavond hebben uitgestoken. Alsjeblieft. Ik heb net gegeten. Seth

gruwde.

Ach, hou je kop en concentreer je.

Dat probeer ik, voor het geval je het niet wist. Maar als je de hele tijd

loopt te denken aan de fantasietjes van je… Ik begin Edward steeds beter

te begrijpen…

Ik rolde met mijn ogen.

Je neemt de rechtergrens tot aan First Beach. Terwijl doe ik de

noordergrens. Als we daarmee klaar zijn, doen we de oostergrens, tot aan

de grens met de Cullens.

Begrepen, Paul.

En wees voorzichtig.

Hij draaide met zijn ogen. Ik ben geen kleine baby meer.

Audrey POV

'Paul?' mompelde ik zachtjes terwijl ik één oog opendeed. Ik was wakker

geworden door de kou. Groggy tastte ik naast me, op zoek naar het hete lijf

van Paul.

Niets. Een absolute stilte.

Ik ging recht overeind zitten, met het deken om me heen. Het was


halfacht. Paul was weg.

Slaperig veegde ik in mijn ogen. Waar was die naar toe op dit uur?

Met het deken om mee heen geslagen stond ik op. Mijn benen deden pijn

- maar daar ging ik niet over klagen. Het was tenslotte deels mijn eigen

schuld. Ik rekte me even uit.

De spiegel vertelde me dat mijn haar één grote puinhoop was en dat mijn

oog weer zijn normale kleur had. Goed zo. Dan hoefde ik ook geen

rommel meer op mijn gezicht te smeren. Na een kleine inspectie werd het

duidelijk dat de meeste blauwe plekken ook verdwenen waren. Met het

deken over me heen gedrapeerd sjokte ik naar de keuken.

Op de keukentafel lag geen briefje, zoals ik had verwacht. Dit was echt

raar. Waar was Paul naar toe? Zijn schoenen lagen nog onder het

salontafeltje. Ik fronste. Waarom ging Paul weg zonder zijn schoenen aan

te doen? In mijn gedachten vormde zich allerlei ideeën van Paul en…

Ik rilde en sloeg het deken strakker om me heen terwijl ik naar de

verwarming liep, die ik meteen op 24°C zette. Ik bevroor hier anders.

Mijn buik rammelde, maar ik had geen honger.

Ik zat nu al een week in La Push, bij Paul. Ik vulde mijn dagen met

rondhangen en bezoekjes brengen terwijl Paul werkte bij Dave.

Ik kon het goed vinden met Emily en haar dochtertje Amaris, die net twee

was geworden. Gisteren had ik de hele dag bij Emily op de bank gezeten

met Amaris op mijn schoot en samen gepraat over alle mogelijke

onderwerpen. Ze had me een recept gegeven van haar kersentaart, die ik

vandaag wilde uitproberen.

Vermoeid ging ik in de zetel zitten en legde een been onder me. Ik rolde

me op tot een bolletje en nestelde me tegen de rugleuning aan. Ik was echt

nog doodop. Met mijn ogen dicht dreef ik een zo'n halfslaap, niet wakker,

maar ook niet echt slapen.

Een sleutel kraakte in de deur. Mijn ogen vlogen open.

'Audrey.'

Paul keek me verrast aan. Hij had alleen maar een jeansshort aan. Geen

schoenen. Waar was die in hemelsnaam naar toe geweest?

'Ben jij al wakker?' vroeg hij me verbaasd terwijl hij de deur achter hem

dicht deed. Hij zag er betrapt uit, alsof hij me helemaal niet had verwacht.

Ik knikte terwijl het deken strakker rond me heen sloeg. Ik voelde me

bedrogen en boos. 'Het was koud. Waar kom jij vandaan?'

Paul POV

Shit. Shitterdershit

Ik zat zwaar in de problemen. Ik had er totaal niet op gerekend dat ze

eerder wakker zou zijn. Ik had er ook niet op gerekend dat ze me op zat te

wachten met een gezicht dat boekdelen sprak.

Wat moest ik haar nu zeggen? Moest ik nu liegen tegen haar? Dat kon ik

niet. Ik kon niet tegen haar liegen.

Niets zeggen leek me het beste.

Ik ging naast haar zitten en trok haar naar me toe. 'In het bos, Audrey.

Het is niets.'

Ze trok één wenkbrauw op. Dat deed me eraan herinneren dat ze alleen

maar een deken rond zich haar geslagen…

'Denk er maar niet aan, Moreno,' waarschuwde ze me. Ze duwde mijn

arm demonstratief weg en schoof een eindje van me vandaan. 'Wie gaat nu

om halfzes 's morgens het bos in met geen schoenen aan?' Ze keek me

veelbetekenend aan. ‘Nou? Welk excuus heb je verzonnen?’

Ik voelde hoe ik boos begon te worden - slaapgebrek en vermoeidheid

waren niet echt de juiste hulpmiddelen om kalm te blijven.

'Audrey. Ik heb niets gedaan. Oké?' zei ik scherp. Ik was moe en wou

gewoon met haar in bed kruipen, slapen tot de middag. Ik was totaal niet in

de stemming om ruzie te maken, of om naar een preek van haar te

luisteren.

Ze keek me aan met een vooruitgestoken kin - geen goed voorteken.


'Vertrouw je me niet?' vroeg ze dreigend.

Dat was de druppel. Ik mocht het haar niet zeggen en zij dacht dat ik haar

niet vertrouwde! Ik zat zowat elke keer als ik de kans had, Sams oren er

vanaf te zeuren om het haar te vertellen. Ik die haar niet vertrouwde!

'Ik vertrouw je godverdomme wel! Ik kan er niets aan doen.' Ik sprong

op van de bank, terwijl ik de neiging bedwong haar eens goed door elkaar

te schudden.

Haar ogen vernauwden. Ze was niet in elkaar gekrompen toen ik mijn

stem verhief - ze had verdomme lef.

'Waarom vertel je het me dan niet?' zei ze op zo’n toontje dat maakte dat

ik haar iets wou aandoen. Jezus, waarom kon ze me gewoon niet even met

rust laten? Ik deed alles voor haar en nou moest ik nog verantwoording aan

haar afleggen?

'Omdat ik het niet kan,' antwoordde ik met opeengeklemde tanden. Ik

probeerde niet naar haar te kijken.

Ik voelde hoe ze naar mijn gezicht keek. Seconden gingen langzaam en

zwijgend voorbij.

'Nou, volgens mij moet jij toch maar eens goed nadenken over het

woordje vertrouwen,' zei ze kwaad voordat ze opstond en naar de

slaapkamer liep. Ik hoorde hoe ze haar kleren opraapte en aantrok.

Ik was woest genoeg om haar te vragen op een snauwende toon wat ze

van plan was.

Ze gaf geen antwoord. De woede borrelde in me op.

Ze liep langs me heen zonder me een blik waardig te keuren en legde

haar hand op de deurklink. 'Denk daar maar eens goed over na,' zei ze

voordat ze de deur opentrok. En ze had de deur achter zich dichtgesmeten.

Ik hoorde haar hakken de verandatrappen afgaan. Ik greep iets en smeet

het met volle kracht door het huis. ‘Kutwijf!’

Audrey POV

'Goedemorgen, Audrey, ik wilde je net bellen.' begroette Hazel me

enthousiast toen ze de deur opengooide. Ze straalde bijna gewoon, ook al

had ze haar oude nachtpon aan en waren haar haren ongekamd.

Ik probeerde te glimlachen. Hazel leek in een stralend humeur vandaag.

En dat ging ik niet verpesten met Paulproblemen.

'Brady niet thuis?' vroeg ik in een poging om aardig over te komen.

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, en kom, want ik moet je iets heel

belangrijks vertellen… Ey, wat is er?' vroeg ze me. Blijkbaar had ze mijn

gezichtsuitdrukking gezien.

Ik schudde mijn hoofd en beet op mijn lip. 'Niets.' De verraderlijke tranen

voelde ik al opkomen.

Hazel trok me zachtjes naar binnen en duwde op de bank. 'Ik haal wat

thee, lieverd.' Ze gaf me een aai over mijn bol en trippelde zachtjes naar de

keuken.

Ik knikte en begroef mijn gezicht in mijn handen. Ik wilde even niet

denken.

'Hier.' Hazel duwde een gigantische mok in mijn handen.

'Is het Paul?' vroeg ze me na een stilte.

Ik knikte. 'Hij vertrouwt me niet.' Een traan viel in de amberkleurige

vloeistof.

Hazel beet op haar lippen. 'Hij vertrouwt je juist echt heel erg, Audrey.

Maar sommige dingen kun je gewoon niet zeggen.'

Ik keek haar aan. Hazel had in die dingen meestal wel gelijk.

'Hoe weet jij dat?' vroeg ik haar trillend.

Ze haalde haar schouders op. 'Helderziend. Duh. Maar ik zweer je dit. Er

is geen ander in het spel. Paul is helemaal gek van je.' Ze veegde een

denkbeeldig stofje van mijn sweater.

Ik bloosde. 'Wat het zo duidelijk?'

Ze knikte. 'Best wel. Een blinde had het nog net niet kunnen zien.' Ze


nam een slok, waarbij ze haar linkerhand wel heel vreemd voor hield.

Ik ging rechter zitten. 'Wat is dat?'

'Wat?' vroeg ze quasi-onschuldig terwijl ze haar linkerhand achter zich

probeerde te verstoppen.

Ik stond op en greep hem vast.

Een diamanten ring zat aan haar ringvinger. Brady had diep in zijn

portemonnee getast.

Ik keek haar met open mond aan. 'Jij?'

Hazel keek me aan. Haar heel gezicht was pioenrood.

'Sinds wanneer?'

'Gisterenavond. O, Audrey. Het was zo romantisch. Hij had gekookt, en

alles was versierd met rozen en toen knielde hij. Ik kon niets anders dan ja

te zeggen,' vertelde ze me stralend.

'Ik dacht jij zo tegen het huwelijk was? Was dat zo dat het huwelijk

meehielp bij het onderdrukken van de vrouw of zoiets?' vroeg ik haar

plagerig.

'Ik heb mijn mening moeten herzien. En trouwens, jij bent degene met

bindingsangst van ons tweeën?'

Ik negeerde haar opmerking over mezelf. 'Nou nou. Proficiat. Weten je

ouders het al?' vroeg ik haar.

Ze knikte. 'Papa heeft ons al zijn zegen gegeven. Volgens mij zijn ze blij

dat ze eindelijk van me af zijn.'

Ik grinnikte. Hazel was altijd de eeuwige rebel geweest. Geen katje om

zonder handschoenen aan te pakken.

'En wanneer is de dag vastgesteld.'

'Vijf september. O ja, Audrey, jij bent toch wel bruidsmeisje, hé? Samen

met Quincy?' vroeg ze met grote ogen.

'Tuurlijk, liefje. Ik ben gewoon zo blij voor je,' glimlachte ik terwijl ik het

holle gevoel in mijn maag probeerde te negeren - dat niets met de honger

had te maken – dat niets met de honger had te maken.

Waarom had ik het gevoel dat ik bleef stilstaan?


Chapter 25

"And I knew that this is gonna blossom into

something beautiful." Can’t Stand It – Nevershoutnever!

Paul POV

Naarmate mijn woede afkoelde, hoe bezorgder ik werd om Audrey.

Ik had nooit tegen haar moeten schreeuwen. Ik had het verpest.

De telefoon rinkelde.

'Hallo?' snauwde ik in de hoorn. Waar was Audrey? Dat was het enige

dat me kon interesseren op dit verdomde moment.

'Hallo zonnestraaltje. Ik wou je even laten weten dat Audrey hier bij mij

zit.' Het was Hazel.

'Ow, sorry Hazel. Proficiat nog. Ik hoorde het vanmorgen van Brady.'

Brady was zo opgetogen geweest dat hij bijna een kwartier lang achter zijn

eigen staart had aangehold.

'Dank je.' Ik hoorde de glimlach in haar stem. 'Nou, kom je haar niet

halen? Ze was best wel boos op je - ze dacht dat je een ander had.'

Ik een ander? Vrouwen met hun rare hersenkronkels. Mijn mond viel

bijna open.

'Hoe komt ze daar nou weer bij?' vroeg ik aan Hazel - die was een vrouw.

Ze zal wel begrijpen hoe Audrey tot die conclusie was gekomen.

'Tja. Jij bent weg, en komt terug met alleen een jeansshort aan. Nou ja,

wat zou je daarvan moeten denken?' Ze klonk alsof ze iets overduidelijks

aan het uitleggen was.

'Je hebt haar die onzin toch wel uit haar hoofd gepraat, hoop ik?' vroeg ik

haar haastig.

'Ik kon haar toch niet die onzin laten geloven? Nou ja, kom haar maar

halen, maar het goed en doe volgende keer gewoon meer kleren aan, goed?

Tot zo dadelijk!'

Doe volgende keer gewoon meer kleren aan. Ik grimaste naar het

telefoontoestel. Ik was geen pakezel hoor. Die vrouwen hadden

gemakkelijk praten.

Maar ergens had Hazel wel een punt. Misschien kon ik Audrey ervan

overtuigen dat ik nu eenmaal altijd een ochtendwandelingetje maakte. En

dat was nog niet eens een leugen.

Meteen reed ik naar Brady. Hazel deed al de deur open.

'Ze zit in de woonkamer.'

Ik glimlachte. 'Proficiat, Hazzie.' Ik kuste haar snel op de wang. 'Laat de

ring eens zien. Het is toch geen ringetje die je voor vijf dollar op de kermis

kan winnen, hé? Anders sleur ik hem opnieuw naar de winkel.'

Fier stak ze haar hand uit. 'Kijk je maar eens goed, Paul. Dit is pas

smaak.'

Ik lachte. 'Hij heeft gewoon zijn moeder laten kiezen. Niet moeilijk.'

Ze duwde me in mijn ribben. 'Kom, neem waarvoor je bent gekomen en

ga dan maar. Hup, buiten.'

In de woonkamer zat Audrey stilletjes in de zetel met een mok thee in

haar handen. Haar krullen vielen langs haar gezicht.

'Ey,' zei ik zachtjes. Ik leunde tegen de kozijnstijl van de deur aan.

Ze keek op. Een mager glimlachje verscheen op haar gezichtje. 'Ey,’ zei

ze schor. Het was duidelijk dat ze had gehuild.

'Jongens, Brady kan elk moment aankomen. Ga het maar ergens anders

bijleggen. Kom, buiten.'

Audrey gaf haar de mok en knipoogde even naar Hazel, die terug

knipoogde. Wat hadden twee nu weer afgesproken?


Audrey POV

We reden zwijgend terug naar huis. Paul wachtte blijkbaar op mij om te

beginnen. Nou, dan had die toch even geluk.

Pas toen we in de woonkamer stonden, draaide ik me om. Hazel had me

ervan overtuigd dat Paul me vertrouwde en dat er geen derde in het spel

was. En aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, had Hazel gelijk.

Maar zo gemakkelijk ging hij er niet vanaf komen. Vergeet dat maar.

'Krijg ik nou eindelijk een antwoord? Waar was je vanmorgen?' vroeg ik

hem.

Hij schraapte zijn keel. 'Uhm… Ochtendwandelingetje,’ stamelde hij

Ik keek hem ongelovig aan - het kan best wel zijn dat mijn mond

openviel.

'Ochtendwandelingetje?' echode ik scherp

Hij knikte snel. 'Jep.'

Ik trok een wenkbrauw op. 'Zonder schoenen?' vroeg ik hem sceptisch.

Dacht hij nou echt dat ik die onzin ging slikken?

Hij trilde even. Het bleef even stil. 'Ja. Je weet niet hoe lekker het voelt

om het gras onder je voeten te voelen.'

Ik zweeg terwijl ik hem aankeek. Langzaam leunde ik achterover en ik

stak mijn kin uit. In mijn schoudertas grabbelde ik naar mijn pakje

sigaretten en stak er langzaam eentje op, alsof ik niets beters te doen had.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Paul begon te trillen.

'Je moet beter leren liegen, Paul,' zei ik zo onverschillig mogelijk. Ik blies

de rook naar boven en nam nog een trekje.

Het werkte.

Woedend kwam hij op me afgebeend en stopte recht voor me.

'Dus jij denkt dat ik je niet vertrouw. Dat ik niet van je hou?' Zijn stem

klonk dreigend kalm.

Koppig knikte ik, terwijl ik hem recht aanstaarde. De rook blies ik in zijn

gezicht.

Het ene moment stond hij woedend voor me, het volgende moment had

hij me vastgepakt en drukte zijn lippen krachtig op de mijne. Het was

gewoon onmogelijk om hier niet op te reageren. Ik greep een pluk haar

vast en trok hem dichter tegen me toe. De sigaret viel uit op de grond.

Mijn vingers gleden over zijn bovenarmen, over zijn tatoeage en zo over

zijn borst.

'Moet ik soms bewijzen hoeveel ik van je hou?' vroeg hij me zachtjes. Ik

legde mijn handen op zijn schouders en hield me aan hem vast. Het had

geen zin om hier neer te vallen - trouwens, het was ook handiger. Ik had

wel iets anders aan mijn hoofd dan mijn evenwicht.

Hij was al bezig om mijn blouse open te knopen - die ik snel uitspeelde.

Ik schopte mijn schoenen uit - ik was onmiddellijk tien centimeter kleiner

en trok me aan hem op. Hij grinnikte en tilde me op.

Zijn lippen onderzochten mijn hals, terwijl ik mijn benen rond hem sloeg.

Mijn armen lagen rond zijn nek, en ik drukte mijn lippen onder zijn oor. Ik

voelde hem reageren - mooi zo.

Ik drukte mijn lippen weer op de zijne, en onderzocht met het puntje van

mijn tong zijn onderlip. Hij legde zijn handen op mijn middel. Mijn rug

kromde zich.

Ik hoorde hem grinniken.

'Dus we zijn weer vriendjes?' fluisterde hij in mijn oor.

'Hou je kop en zoen me terug in plaats van idiote vragen te stellen,'

fluisterde ik terug. Ik voelde hoe hij schudde van het lachen. Zijn lippen

waren eisend op de mijne. Mijn vingers gleden onder zijn broeksband.

Paul snakte naar adem in mijn hals.

Ik hoorde een klap - Paul die de slaapkamerdeur opengooide.

Het ging een lange namiddag worden. Daar was ik nu wel zeker van.


Paul POV

De rest van de week verliep rustig. Audrey slikte het volgens mij wel van

die ochtendwandeling - ze begon er in ieder geval nooit over. Iets waar ik

haar dankbaar voor was.

Op vrijdag gingen we met zijn tweeën naar de bioscoop - ik had haar

ervan moeten overtuigen, nee, haar moeten zweren dat we niet naar Love

Me Tender gingen kijken. Die vrijdagmiddag kwam Audrey thuis met een

van Rosauers Supermarkets.

'Wat heb jij nu weer gekocht?' vroeg ik haar nieuwsgierig.

'Je zal vanavond wel zien,' zei ze knipogend.

Audrey zat twee uur in de badkamer – wat doen vrouwen daar toch maar

in? Ik schudde mijn hoofd en trok het T-shirt over mijn hoofd.

Toen om halfnegen de deur eindelijk openging, kon ik mijn ogen niet

geloven.

Voor me stond een tweede Hazel, maar deze had bruine ogen. Ik

herkende haar eerst helemaal niet. Ze had haar haren felrood geverfd en in

knotje gedraaid. Ze had kleurlenzen in, die ondeugend schitterden. Pas

toen ze glimlachte, zag ik weer wat Audrey.

'En?' vroeg ze me zenuwachtig. Ze haalde voorzichtig een hand door haar

haren.

'Geen kat die jou gaat herkennen. Nu maar hopen dat we Jacob niet

tegenkomen, want anders denkt die dat ik je bedrieg.'

Ze giechelde. 'Mooi zo.'

'Dat rood, dat gaat er toch wel uit hé?' vroeg ik terwijl ik nerveus blikken

op haar haren wierp. Het was echt felrood.

'Vijf wasbeurten,' stelde ze me gerust. 'Meteen als we terug zijn, was ik

het eruit.'

Bij de bioscoop was het een massadrukte - Love Me Tender was nog

steeds een filmhit. We passeerden een kartonnen Audrey. Ik kon er niets

aandoen, maar ik moest lachen.

'Paul,' zei ze verontwaardigd. 'Je trekt alle aandacht naar je toe!'

Bezorgd keek ze om zich heen - maar niemand herkende haar met haar

rode haar en bruine ogen.

'Ja ja,' hikte ik zachtjes. 'Maar het is gewoon zo hilarisch.'

Ze rolde met haar ogen. 'Heel hilarisch. Kom, of wil je hier de hele tijd

langs Audrey Masen staan?'

'Ik zit liever langs Ella,' zei ik met een knipoog. Ze giechelde. 'Nou, kom

dan mee kaartjes kopen. Weet je als welke film?'

Er was totaal niets in de bioscoop - behalve Audreys film en een echte

rotslechte horrorfilm die geen van ons beiden wou zien.

Dus het werd Love Me Tender. Niet dat ik het erg vond - de vorige keer

had ik er maar de helft van gezien, omdat ik de zaal was uitgelopen om

naar L.A. te vertrekken.

Audrey trok een gezicht. 'Ik haat het om naar mezelf te kijken, maar goed

dan.'

Ik wendde me tot het meisje achter de kassa. 'Twee kaartjes voor Love

Me Tender?' Ik kon het niet laten. 'Je weet wel, waar Audrey Masen in

mee speelt.'

Achter me voelde ik hoe Audrey me een stamp tegen mijn kuit gaf met

haar schoen – Jimmy Chica of zoiets. De hak deed pijn! Zo’n schoenen

moesten onder de wapenwet vallen.

Maar ook dit keer zag ik weer niets van de film. Ik had meer aandacht

voor de Audrey naast me dan de Audrey op het scherm.

Geen probleem voor Paul Moreno- we zaten toch met ons tweeën op de

achterste rij. De luxe en de privacy van de achterste rij helemaal tot onze

beschikking. Het zou zonde zijn om daar geen gebruik van te maken, toch?


Chapter 26 "Opportunities for eternity and I could belong to

the night." Make Me Wanna Die – The Pretty Reckless

Audrey POV

Vrijdagochtend werd ik weer helemaal alleen wakker - ik was er gewend

aangeraakt. Het was vandaag 18 april. Ik was hier precies twee weken. Ik

rolde me op mijn andere zij en pakte mijn horloge.

Halfzes.

Ik kreunde. Wat een uur om wakker te worden. Ik liet mezelf terugvallen

in de kussens en trok het deken over mijn hoofd. Het plan was om me tot

een uur of negen in zelfmedelijden te verzwelgen.

En alsof dat niet erg genoeg was, begon mijn gsm ook nog te zingen.

Chumbawamba op het luidste niveau.

'Hallo?' vroeg ik zachtjes - mijn hoofd deed zeer.

'Audrey Masen?' vroeg een zware mannenstem me.

'Eh, ja?' vroeg ik voorzichtig.

'Audrey, het is met Gerald. Herken je mijn stem niet? Nou, zit je prinses?

Je raadt het nooit! Daniel belde me vandaag! Hij is superenthousiast over

je! En raad eens? Jij bent de nieuwe Scarlett O'Hara! Hij wilt je er bij

hebben voor de auditie van Ashley Wilkes en Rhett Butler. De chemie

moet er vanaf spatten - zijn woorden, niet de mijne. Kun je in L.A. zijn

rond een uur of drie? Ik laat wel vliegtickets klaar leggen in Seattle.'

Het duizelde me allemaal even. Ik had de rol?

‘Audrey? Kom je?’

Eindelijk vond ik mijn stem terug. 'Tuurlijk, Gerald, ben al onderweg!'

Meteen sprong ik uit bed, wast mijn haar zes keer - totdat ik mijn kleur

weer had en zocht mijn handtas met paspoort en geld. Ik had de rol! Ik

draaide een pirouette en moest me vasthouden aan een keukenstoel.

Misschien snel een mueslireep binnenwerken. Om drie uur in L.A. zijn

was geen grote opoffering. Ik belde voor een taxi, die beloofde om er over

tien minuutjes te zijn.

Snel schreef ik een briefje voor Paul terwijl ik haastig op mijn

mueslireep kauwde.

Ik ben naar L.A. - ik heb de rol van Scarlett O'Hara gekregen, en moet de auditie gaan doen voor Ashley Wilkes en Rhett Butler. Ik kom onmiddellijk terug naar huis, zodra ik klaar ben. Je hoeft niet voor me op te blijven - heb geen flauw idee hoe lang de audities gaan duren. Hou van je,

Audrey

Om één uur landde ik in LAX. Ik kende de luchthaven goed en verloor dus

ook geen tijd met het zoeken van gates of het ophalen van bagage - ik had

helemaal niets mee, buiten mijn handtas.

In de hal van LAX zocht ik in mijn handtas naar mijn zonnebril en LA

Dodgers petje.

Maar tervergeefs. Buiten werd ik natuurlijk bestormd door tienermeisjes

- van een hartelijk welkom gesproken. Mijn ogen werden verblind door de

felle flitsen van de paparazzi.


'AUDREY MASEN!'

Verdomme, Gerald, vloekte ik inwendig. Ik had kunnen weten dat Gerald

de paparazzie zou alarmeren.

Ik glimlachte en probeerde aardig te kijken terwijl ik mijn

handtekeningen uitdeelde en antwoordde op hun vragen over Jayden.

Zodra ze klaar waren, dook ik in een taxi.

'The Bel Air Road 700, graag,' zei ik tegen de taxichauffeur. Hij knikte en

stoof weg.

Gerald woonde in een kast van een huis - een beetje onder de indruk

vroeg de taxichauffeur voor zijn geld. Ik betaalde en stapte uit.

De bel hield ik ingedrukt - ik moest wachten totdat iemand de telefoon

zou opnemen aan de andere kant.

'Hallo?' De stem kraakte door het apparaat heen.

'Gerald, het is Audrey hier.'

'Dat is snel. Wacht, ik laat je binnen.' De poort zoemde en ging open.

'Audrey!' Gerald kwam onmiddellijk op me afgelopen zodra het

dienstmeisje de deur voor me open had gemaakt. 'Proficiat! Daniel was

weg van je. Je bent een gedroomde Scarlett.'

'Dank je,' glimlachte ik. ‘Waar is Daniel trouwens?’ Ik keek zoekend

rond me heen.

‘Die zit al in de studios, de castinglists door te nemen.’

Quincy kwam op me afgelopen. 'Audrey! Lang niet meer gezien!' Ze

vloog rond mijn hals.

‘Hoi, Quincy.’ Ik maakte haar voorzichtig los. ‘Hoe gaat het met je?’

‘Prima, meid, prima. Dus, hoe was het in La Push?’

Gerald onderbrak zijn dochter abrupt. 'Nou, als je dan hier toch bent, bel

ik Daniel even op te zeggen dat je bent aangekomen. Quin, neem Audrey

even mee naar de keuken en geef haar iets te eten - je kan niet acteren met

een lege maag.'

Quincy rolde met haar ogen. 'Het is Daphne pap! Daphne!' Gerald waaide

even met zijn hand en had zijn gsm al gepakt.

'Wow, je vader is ook superzenuwachtig voor die film,' mompelde ik

terwijl ik naast Quincy liep.

'Al sinds het nieuws dat hij de producer zou worden. Maar goed. Ik ben

zo blij voor je! Ik bedoel, je komt in de film van het jaar! Er is zelfs al

sprake over de Oscars!'

Paul POV

'Audrey?'

Stilte. Ik duwde de deur verder open en stak mijn kop naar binnen . Niets.

Een blik op de grote klok in de woonkamer vertelde me dat het halfacht

was.

Waarschijnlijk ligt ze nog in bed, dacht ik bij mezelf terwijl ik doorliep

naar de slaapkamer.

Het bed was leeg. Ik bleef in de deuropening staan. Haar kleren lagen nog

op de stoel naast het bed - dus ze was er niet vandoor.

Waar was Audrey naar toe? Misschien naar Billy. Ik liep naar de keuken

om haar te bellen - ik wou er zeker van zijn dat ze veilig was.

Op de keukentafel lag een briefje.

Ik ben naar L.A. - ik heb de rol van Scarlett O'Hara gekregen, en moet de auditie gaan doen voor Ashley Wilkes en Rhett Butler. Ik kom onmiddellijk terug naar huis, zodra ik klaar ben. Je hoeft niet voor me op te blijven - heb geen flauw idee hoe lang de audities gaan duren. Hou van je,


Audrey

Ik las het een tweede keer door. Ze zou vanavond naar huis komen. Toen

besefte ik het. Ze had een nieuwe opdracht. Ik keek nog eens goed naar de

namen. Rhett Butler, Scarlett O’Hara. Er ging een belletje in mijn hoofd

rinkelen.

Ik moest even gaan zitten. Ze had niet zomaar een rol te pakken, maar ze

had de rol van Scarlett O’Hara. Ik staarde naar het briefje. Ik had nooit

gedacht dat iemand het in zijn hoofd zou halen om Gone With The Wind

opnieuw zou verfilmen. Die film duurde iets meer dan vier uur.

Waarschijnlijk zouden de producenten azen op een Oscar.

Ik schudde mijn hoofd en probeerde het uit mijn hoofd te zetten. Dat

waren zorgen voor later.

Rond twee uur kreeg ik een sms’je van haar.

Ik ben geland, Zit nu op de auditie. Ik neem de vlucht van zes

uur. Xoxo A

Audrey POV

'Audrey! Concentreer je!' schreeuwde Daniel naar me.

Ik nam nog een diepe hap adem - geen flauw idee hoe de vrouwen in de

negentiende eeuw ademde in dit ding en begon opnieuw.

'Jij… jij bent de onhebbelijkste man op de wereld die ik ken! Ik had

moeten weten dat je nooit zou veranderen! Jij bezit geen greintje fatsoen.'

Mijn stem schoot precies op het juiste moment uit.

Ian keek me lachend aan. 'Kalmeer, voordat tante Pittypat naast ons staat.'

Hij nam mijn gebalde vuisten vast. 'Jij begrijpt me verkeerd, liefste

Scarlett.'

'Ik begrijp je van top tot teen, Rhett Butler. Laat me los of ik gil heel

Atlanta bij elkaar.' Woedend keek hem aan, in zijn spottende bruine ogen.

'Laat me los…’ dreigde ik. Ik probeerde me wanhopig los te rukken, maar

Ian gaf geen haartje mee.

'Wees stil. Ik vraag je ten huwelijk. Moet ik soms nog op mijn knieën

gaan zitten als je dat overtuigde?'

Ik staarde hem aan. Ians ogen zaten vol pretlichtjes – hij genoot duidelijk

van de rol. Ik hield mijn gezicht in de plooi en deed er een frons bovenop

– Scarlett had dit niet verwacht.

'Ik heb je altijd al willen bezitten, Scarlett. Al vanaf het moment dat je de

vaas kapot gooide op Twelve Oaks en toen je vloekte als een ketter en ik je

zei je geen dame was.'

'Rhett Butler! Is dit weer een van je gemene grappen?' vroeg ik hem

wanhopig. Ik hield op met te trekken aan mijn vuisten.

Hij lachte. 'Ik leg mijn ziel hier bloot en jij bent meteen een en al

achterdocht.'

'En cut! Geweldig. We hebben onze Rhett Butler.' Daniel brulde het bijna

uit van geluk.

'Proficiat,' wenste ik hem terwijl ik hem omarmde. Ian klopte op mijn

rug. 'Daniel had gelijk. Jij bent Scarlett.'

Ik grimaste naar hem. Als hij niet oppaste, hees ik hem ook in een korset.

'Zo. We hebben Rhett. Nu alleen nog op zoek naar Ashley. Ian, wil je

even naar hier komen voor het papierwerk? Audrey, neem pauze, schat. Je

bent geweldig. Over een halfuurtje beginnen we met de auditie van

Ashley.' Daniel gebaarde naar Ian.

Ik liep naar Quincy, die in een stoel zat naast haar vader. Naast hun zat

Fanny Cambrey, een blonde schoonheid van éénentwintig jaar. Zij zou de

rol van Melanie Wilkes vertolken. Ze glimlachte bemoedigend naar me.

'Doe ik het een beetje goed?' vroeg ik aan Quincy terwijl ik naast haar

neerplofte en een glas Gatorade nam.

'Duh. Wat stel jij nou weer voor een vraag. Je bent geweldig!'


‘Je doet het inderdaad zeer goed, Audrey,’ zei Fanny tegen me.

Ik glimlachte en sloot mijn ogen. ‘Dank je.’ Fanny knikte en keek toen

naar haar gsm. Nog één auditie te gaan. Hopelijk ging dit even vlot als de

vorige. Ik wou absoluut geen avond doorbrengen in de luchthaven.

Paul POV

Om tien na tien landde het vliegtuig van Audrey. Ik wachtte aan het einde

van de gate, waar de drukte het minst was. Ongeduldig keek naar de gang

waar ze uit zou moeten komen.

Een hele hoop mensen liepen voorbij. Ik strekte mijn nek uit.

Daar zag ik haar al. Haar haren hadden hun normale kleur weer en ze had

ze in een slordig vlecht gedaan. Ze droeg nog haar make-up van de auditie

– met zwarte poppenogen en roze wangen. Ze zag er zo normaal uit, in een

witte T-shirt, jeans, sjaaltje, zonnebril in haar haren en met haar iPod in

haar handen.

Vanuit het niets sprongen opeens drie paparazzi op haar af en begonnen

als gekken foto's van haar te maken. Audrey negeerde ze en liep recht naar

de uitgang Ze had me niet gezien.

Ongemerkt volgde ik haar - ik wist bijna zeker dat ik haar nu niet hoefde

aan te spreken. Dat zou alleen maar meer paparazzi opleveren. Pas toen de

paparazzi uit het zicht was verdwenen - Audrey die niets deed was niet

interessant genoeg, tikte ik op haar schouder.

'Audrey Masen?'

Ze draaide zich om en trok een oortje uit haar oren. 'Ja?'

Ik keek haar glimlachend aan. 'Nee, ik ben geen fan van je. Ik ben de

chauffeur van dienst.'

'Paul!' Ze gilde het bijna uit en vloog om mijn hals. 'Wat doe jij hier!'

'Jou opwachten. Kom, voordat je die paparazzi weer hebt gealarmeerd. Ik

snap niet hoe je dat uithoudt.' Ik trok haar met me mee.

'Ze gewoon negeren,' antwoordde ze. Ze keek me stralend aan. 'Lief van

je dat je hier bent, Paul.'

'Graag gedaan, liefje. Hebben jullie een Rhett en Ashley gevonden?'

vroeg ik haar. Ik kende het boek - op school hadden we het een keer

moeten lezen. Het enige dat ik er nog van wist, was dat Scarlett een kreng

was dat mannen verslond en dat Rhett een losbol was die tot over zijn oren

op dat groenogige wezen verliefd was, dat op haar beurt gek was op

Ashley, een getrouwde man.

'Ja. De audities gingen tenminste vlot. Ian Henderson speelt Rhett - je

weet wel, die ene uit die serie over dat ziekenhuis - en voor Ashley hebben

we Bob McCord.' Ze geeuwde.

Ik sloeg een arm om haar heen, zodat ze op me kon leunen.

'Dank je. Pfoe, ik ben blij dat ik weer kan ademen. Zo'n korset - wat een

marteltuig.'

'We zijn zo thuis, liefje. Dan kan je slapen.'

Ze glimlachte. 'Thuis. Wat klinkt dat mooi.'

Met een pretglimlach deed ik de deur van de auto open.

Audrey was in slaap gevallen tijdens onder de voorbijflitsende

straatlampen. Ik zette de muziek zachter - Puddle of Mudd met Blurry.

Voorzichtig legde ik haar in bed, nadat ik haar schoenen, jeans en T-shirt

had uitgedaan. De make-up had ik zo goed mogelijk proberen te

verwijderen met een reinigingsdoekje. Ik wist dat Audrey altijd haar

gezicht schoonmaakte voordat ze in bed kroop. Ze draaide zich om en

sliep rustig verder. Ik knipte het licht uit, ging naast haar liggen, sloeg mijn

arm om haar heen en viel in slaap.

Audrey POV

De dokter glimlachte over zijn brilletje. We zaten in zijn bureau. Achter

hem hingen twee schilderijen van vissersschepen die in het riet lagen.


'De blauwe plekken zijn mooi genezen, Audrey.'

Ik knikte braaf. Een naar voorgevoel bekroop me.

Hij bekeek de papieren die voor hem lagen.

'Hoe lang wonen jullie tweeën nu al in Los Angeles?'

'Drieënhalve maand,' antwoordde Paul, die naast me zat en mijn hand

vasthield. Ik keek hem aan. Ik had niet gemerkt dat hij naast me zat.

'Ah zo.' De dokter deed de papieren bij elkaar en keek me glimlachend

aan.

'Ik heb goed nieuws voor je, Audrey.'

Hoe hij het zei liet mijn maag samenspannen. Dit ging zo geen goed

nieuws worden. Paul nam mijn hand steviger vast.

'Proficiat. Je bent zwanger.'

Badend in het zweet schrok ik wakker. Ik zat rechtop in bed, in La Push.

Hijgend keek ik rond me heen. Alles lag er normaal bij. Kleren op de

grond, de gordijnen die gesloten waren.

'Rey?' vroeg Paul bezorgd en slaapdronken. Hij tastte naar me.

Een nachtmerrie, zei ik tegen mezelf. Het was enkel een

nachtmerrie. Ik veegde mijn haren naar achter, die plakten in mijn gezicht.

Angstvallig ging ik weer liggen en probeerde mezelf een comfortabele

houding te vinden.

'Niets,' mompelde ik terwijl ik dichter naar hem toe kroop.

Hij sloeg zijn armen rond me heen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst.

Dat had je ervan als je doodop en met een lege maag gaat slapen. Dan

droom je over dingen waar je helemaal niet wilt over dromen. Ik deed mijn

ogen dicht en viel terug in slaap. Pauls trage ademhaling was het laatste

dat ik hoorde.

De volgende ochtend kon ik me niet meer herinneren wat ik had

gedroomd - alleen maar dat Paul er iets mee had te maken. Nou ja, zoveel

maakte het ook niet uit. Ik pakte een croissant en smeerde die lekker vol

met jam terwijl ik met Paul plannen maakte voor de dag.


Chapter 27 "The clouds are glowing now, the moon is

blacking out." Your Love is a Song - Switchfoot

Audrey POV

De schoen vloog door Billy's woonkamer, over de zetel en knalde tenslotte

tegen de kast, waar hij bleef liggen na een oorverdovende klap.

'Dit gaat te ver,' donderde een stem.

Ik deed alsof ik me verschoot. Mijn mond vormde een perfecte “O”. Ik

wankelde en greep de rug van de keukenstoel beet om niet om te vallen. Ik

keek alsof ik een hartinfarct zou krijgen.

Paul stond op uit de zetel en had de papieren in zijn hand. Zijn gezicht

had een idiote uitdrukking, die ik negeerde.

'Dat mijn middagslaapje wordt verstoord en dat ik uw idiote

liefdesverklaring heb moeten aanhoren, tot daar aan toe. Maar dat mijn

leven in gevaar moet…' Hij keek me aan en barstte in schaterlachen uit.

'Meneer, u had uw aanwezigheid kenbaar moeten maken.' Toen ik zag

wie het was, was mijn shock vervangen door woede. Wie durfde mij zo te

bespotten! Hij had het lef om mijn gesprek met Ashley af te luisteren!

Mijn stem klonk scherp.

Jacob en Billy begonnen nu ook te lachen. 'Audrey, kijk niet zo boos. Je

wilt echt niet weten hoe hilarisch het is. Je bent echt Scarlett O'Hara

precies zoals ik me voorstelde toen ik het boek las. Lekker bitchy.' Meteen

was ik uit mijn rol. Ik ging mijn schoen pakken en deed hem weer aan.

'Kijk, als jullie niet kunnen meewerken, moet ik andere handlangers gaan

zoeken,' mopperde ik. Blijkbaar snapten ze niet hoe serieus deze rol was.

Aan Jacob en Paul had ik niets. Jacob begon al te giechelen zodra hij de

woorden zei, en Paul begon zich ziek te lachen als hij mij zag staan.

Vanbinnen begon ik me wanhopig te voelen. Ik kende het script door en

door, maar ik moest ook oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

'Jasper wilt je waarschijnlijk wel helpen,' zei Renesmee tegen me. 'Hij

studeert Amerikaanse geschiedenis aan de universiteit van Washington,

dus weet die veel van de Amerikaanse Burgeroorlog en hoe de mensen

zich toen gedroegen.'

Ik keek haar aan. 'Zou die me willen helpen?' vroeg ik haar. Alles was

beter dan te oefenen met een stelletje kleuters.

Ze knikte. 'Tuurlijk.'

'Is die nu thuis?' Hoe sneller, hoe liever.

'Kom maar mee.' Ze nam mijn hand en wou me al mee trekken, maar

werd tegenhouden door Paul.

'Audrey gaat niet naar de Cullens.' Hij stond wijdbeens voor me, met zijn

armen over elkaar gekruist.

Jacob keek hem geïrriteerd aan. 'Ach, Paul. Relax. Ze gaan haar heus

niets doen.'

'Ja ja. Dat zeiden ze ook de vorige keer.'

'En toen was er ook niets gebeurd, dus. Ze zijn de slechtste nog niet.'

'We gaan gewoon oefenen, Paul. Ik heb gewoon iemand nodig die zijn

lachspieren iets beter onder controle heeft,' stelde ik hem gerust.

Hij keek me aan. 'Oké… Wees voorzichtig.' En na een laatste zoen mocht

ik gaan.

'Overbezorgde gek,' mompelde ik terwijl ik naast Renesmee naar de auto

van Jake liep.

'Ach, hij heeft het goed met je voor. Jasper gaat zo blij zijn!'

Het was inderdaad een opluchting om met Jasper te oefenen. Hij had het

ideale zuiders, lijzig accentje dat helemaal bij die tijd hoorde.

'Meneer, u had uw aanwezigheid bekend moeten maken,' zei ik woedend

tegen hem. Hij had het hele gesprek met Ashley afgeluisterd! Hij was

deelgenoot geweest van mijn vernedering!


Hij keek me kwajongensachtig aan. 'Ik vind van niet. U bent hier

binnengedrongen. Ik was hier op meneer Kennedy aan het wachten tot u

hier met meneer Wilkes binnenkwam.'

Ik balde mijn vuisten. Hij was zonder twijfel de meest onbeschaamde

man ik ooit had ontmoet.

'U, meneer, bent geen heer,' snauwde ik machteloos naar hem toe, de

ergste belediging die ik kon vinden.

Hij grinnikte. 'Een zeer juiste opmerking. En u, juffrouw, bent geen

dame.' Hij lachte. Ik keek hem woedend aan, draaide me om en liep zo

waardig mogelijk naar de keuken en sloeg de deur achter me dicht met een

grote slag.

'Dat was perfect!' feliciteerde Jasper me toen ik terug de woonkamer

inliep.

'Vind je?'

Esme knikte. 'Je doet me echt denken aan haar - niet aan Vivien Leigh,

maar aan hoe ik ze me altijd voorstelde.'

Ik bloosde. Zo goed was het niet geweest, toch?

'Ja, je was echt goed. Je zag eruit alsof je Jasper wou aanvallen,' vertelde

Renesmee me glimlachend.

Iedereen grinnikten plotseling. Ik hoorde de voordeur opengaan en keek

om.

Bella kwam binnen - mijn nicht. Ze keek me aan.

'Jij moet Audrey zijn, de dochter van Judy.' Glimlachend kwam ze op me

af. Ze was echt superknap. Lang, donkerbruin haar en gouden ogen. Al

haar gelaatstrekken waren perfect, kaarsrecht.

'Charlie heeft al zoveel over je vertelt. Hij vond het schieten erg leuk met

je. Volgens hem heb je talent.'

Ik glimlachte naar haar. 'Nou, ik moet als Scarlett een dolle Yankee

neerschieten. En ik ben niet het type dat van stunt-doubles houdt, dus

iemand moest het me leren.'

Ze lachte - het klonk als het geluid van ringelde belletjes. Ik fronste even.

Ze was te perfect.

De bel ging.

'Dat zal Carlisle wel zijn,' riep Renesmee opgewonden en rende al naar de

voordeur.

'Er werd mij verteld dat ik in dit huis Audrey Masen kon vinden?' vroeg

een heel bekende stem in de hal.

Ik vloekte zachtjes. Kon een mens dan nergens ontsnappen aan de

werkdruk?

'En jij bent?' hoorde ik Renesmee vragen.

'Gerald Inden. De producer van Gone With The Wind en Audrey's

manager.' Geralds stem klonk verbaasd doordat hij zo werd toegesproken

door een kind van veertien.

'Ah. Oké.' Gerald was niet een man die je tegenspreekt - zelfs Renesmee

liet hem braaf binnen.

Gerald kwam de woonkamer al in gelopen. Zoals altijd droeg hij een

Italiaans maatpak, ook al was de luchtvochtheidsgraad in Forks meer dan

99,9%. 'Mooi zo,’ zei Gerald goedkeurend toen hij me zag staan met de

tekst in mijn handen. ‘Je bent de rol al aan het oefenen. Ken je hem al?'

'Het gaat wel,' antwoordde ik. Als Gerald naar hier kwam om mij op te

pikken. Dit beloofde een hele lange werkdag te worden. Ik wilde kreunen

bij het vooruitzicht, maar ik hield mijn mond. Ik wist dat niets zin had om

Gerald van zijn werk af te houden.

'Goed zo. Kom. We worden om half twee in L.A. verwacht voor een

fotoshoot en jij moet nog naar de kapper. Daarna hebben we nog een paar

interviews en een ontmoeting met een spraakcoach.'

'Kapper? En hoe zit het dan met Paul?' vroeg ik hem snel.

'Ik heb je "vriendje" al de dagplanning doorgespeeld.’ Gerald maakte

aanhalingstekens in de lucht bij het woord vriendje. ‘Dus, alles is

geregeld. Kleren heb je niet nodig. Heb je je paspoort? Goed.' Gerald had

zich al omgedraaid en wou naar de voordeur lopen.

'Maar waarom moet ik naar de kapper?' vroeg ik hem terwijl ik me achter


hem aanhaastte.

Hij draaide zich om. 'Scarlett O'Hara had zwart haar,' zei hij op een toon

dat hij iets overduidelijks moet uitleggen. 'En zwart zal je heel goed staan.

Het zal je ogen nog meer benadrukken. Maar kom nou door. We hebben

een vliegtuig dat we moeten halen.' Hij maakte de voordeur open en

verwachtte dat ik achter hem aan zou komen.

Ik zuchtte en draaide me om naar Jasper. 'Bedankt, Jasper. Zodra ik weer

tijd heb - wat heel weinig gaat zijn door die slavenbeul - kom ik weer eens

langs.'

Hij grinnikte. 'Goed. We moeten je accent nog bijschaven.'

De volgende maanden had nauwelijks tijd om mijn gedachten op een

rijtje te zetten. Mijn agenda barstte bijna uit zijn voegen van de vele

afspraken. Fotoshoots, spraakoefeningen met Jasper en mensen die Gerald

had uitgekozen, kostuums passen, tekst oefenen, haren zwart laten verven

om de zoveel weken, interviews afleggen.

Door de week bleef ik in Los Angeles. Het was te gek om elke dag twee

keer heen en weer te vliegen tussen Seattle en Los Angeles. Ik stond op

voor dag en dauw en was pas vrij rond een uur of tien ’s avonds.

Vrijdagsavond vloog ik naar Seattle, zodat ik het weekend bij Paul kon

doorbrengen. Hoewel ik pas rond twee uur ’s nachts aankwam, maar soit.

'Ian, neem haar steviger vast. Hand rond dat middel. Goed zo. Audrey, je

kin meer naar voren. Ja zo! Mooi zo! Houden!'

Ik klampte me helemaal vast aan Ian - door dat strakke korset waar ik

was ingehesen door vijf assistenten, kon ik helemaal niet ademen. Ian kon

met zijn beide handen rond mijn middel leggen en dan zouden zijn

wijsvingers en duimen elkaar raken. Het was gewoon niet meer normaal.

Gerald keek toe naast de fotograaf. Na deze fotoshoot zou ik worden

verwacht voor interview met VOGUE en ik zou moeten rennen om op tijd

te zijn voor het vliegtuig. En ik moest me nog in een andere outfit zien te

veranderen en daarvoor had ik hulp nodig. No way dat ik hier alleen zou

uit kunnen komen.

Tijdens het interview dwaalden mijn gedachten de hele tijd af naar Paul.

Het was vrijdag - ik was al de uren aan het aftellen tot ik hem weer zou

zien - en ik zat hier idiote vragen te beantwoorden over welk jeansmerk ik

het liefste droeg. Dit was de keerzijde van de medaille. Volgens mij was

die keerzijde het grootste deel van die medaille. Actrice zijn was keihard

werken.

Op de luchthaven liep ik Bob McCord tegen het lijf - hij zou Ashley

Wilkes spelen.

'Hey, Bob! Ook op weg naar rustigere oorden?' vroeg ik hem.

'Hallo Audrey. Inderdaad. Ik ga naar mijn zus in Seattle,' antwoordde hij

me.

'Seattle? Toch niet de vlucht van elf uur?' vroeg ik hem.

'Ja… Jij hebt die toch zeker ook niet?'

‘Jawel,’ antwoordde ik met een grote glimlach. ‘Ik ga naar La Push.'

'Dat kleine indianenreservaatje in de buurt van Port Angeles?' vroeg hij

me terwijl we incheckten en de paparazzi negeerden die ons de hele tijd

volgden. 'Wat ga je daar doen? Indiaantjes tellen?'

Ik lachte even - met Bob had ik altijd al goed kunnen vinden. 'Zoiets. Ik

ga naar mijn vriendje.'

Nu keek hij me verbaasd aan. 'Een vriendje? Meen je dat, Rey? Heb je

een vriendje gevonden? Iemand die zo gek genoeg is om je vriendje te

willen zijn? Of wacht. Hoeveel heb je hem betaald om je vriendje te zijn?

Krijgt die wel een mooi salaris?'

'Bob, hou op, pestkop.' Ik sloeg tegen zijn schouder aan met mijn tas. 'Het

is niet zo omdat jij iemand moet betalen, dat iedereen dat moet doen.'

'Touché,' zei hij lachend, terwijl hij de kraag van mijn jas opzette en mijn

haren naar achter deed. 'Dat zwart staat je wel.'

'Ik weet het - nu lijk ik nog meer op een echte trut.'

'Dat was je al - hé, niet opnieuw slaan.' Hij dook weg toen ik mijn tas

hief.

'Gedraag je dan en wees lief voor me.'


Chapter 28 "He takes her in his arms and he doesn't know

why." Wonderful Life - Hurts

Audrey POV

Hazel stond voor me in de spiegel te staren. 'Hoe vind je die?' vroeg ze

twijfelend. Ze had een strakke witte jurk aan met kant rond de buste.

'Je staat er geweldig mee.' Ik verborg een geeuw achter mijn handpalm en

probeerde niet in slaap te vallen.

'Maar dat zei je bij de vorige tien andere ook!' Ze draaide zich om en

gooide de sleep achter zich.

'Wees nou eens eerlijk. In welke jurk zie ik er het leukste uit?' vroeg ze

me wanhopig.

'In ze allemaal! Kan ik er iets aan doen dat je nou eenmaal met alles

staat? Kies er gewoon eentje uit. Of moet ik anders Brady halen? Ik weet

zeker dat hij me gelijk geeft.'

'Nee, nee!' brulde ze bijna. 'Hij mag me niet zien! Dat brengt ongeluk!'

Ze zag er zo grappig uit, met haar rode plukken om haar gezicht dat

doodsbang stond dat Brady haar zou zien. Ik barstte gewoon in het lachen

uit.

'Audrey, hou op dat gehinnik en help me nou eens! Het is al begin juni en

ik heb nog geen jurk! En jij moet ook nog een jurk, want je bent

bruidsmeisje!'

'Ik vind wel een jurk… Maak je toch niet zo dik, lieverd,' suste ik haar.

Ze draaide zich weer om. 'Hmm… Vind je niet dat ik zo bleek lijk in die

jurk?'

'Weet je, die rode, die je daarstraks aanhad, die vond ik echt geweldig bij

je staan.'

'Vind je?' Ze keek me scherp aan via de spiegel.

Ik knikte. 'Doe hem anders nog een keertje aan en kijk dan zelf. Ik vond

hem echt leuk staan met je haar en je ogen. Dat rood deed je ogen zo goed

uitkomen.'

Hazel marcheerde terug naar de paskamers. Ik deed mijn ogen dicht voor

een klein dutje.

Waarom had ik ook ingestemd om mee te gaan kijken voor een

bruidsjurk? Maar ik wist dat ik niet was opgewassen tegen Hazels blauwe

kijkers die je zo hartverscheurend konden aankijken. Ik schudde mijn

hoofd en ging snel terug rechtop zitten toen Hazel weer verscheen.

De rode bruidsjurk stond haar ook heel erg goed. Hij had het

zeemeerminnenmodel en aan de onderkant zag je haar onderrok die van

fijn kant was gemaakt, onder de rode jurk uit piepen. Onder de borst was

de jurk versierd met kleine diamantjes.

'Hij staat me inderdaad wel goed, vind je niet?' Ze draaide een rondje,

terwijl ze de sleep achter zich aangooide. 'Hmm… Het is eens weer iets

anders dan wit, vind je niet?'

Ik knikte. Die blik die Hazel droeg kende ik maar al te goed. 'Is die

goedgekeurd?' vroeg ik lachend.

'Tuurlijk. En nou voor de jouwe!'

Ik keek haar vol afgrijzen aan. 'Moet dat echt vandaag?'

'Hallo? Audrey, je zit vanaf elf juli in Atlanta voor je weet wel! Het is nu

zestien juni! Wanneer wou je dan kijken voor een jurk?' Ze zette haar

handen in haar zij en keek me streng aan.

'Is het al zestien juni?' vroeg ik haar verbaasd.

Ze rolde met haar ogen. 'Ja… Wij doen volgende week eindexamen,

schat. Heb je wel geleerd?' vroeg ze me plagend.

Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Ik ken mijn lessen hoor. In tegenstelling tot

jou, zit ik niet elke seconde van de dag aan Brady te denken.'

'Nee. Maar je kunt Paul niet met Brady vergelijken.'


Ik wou haar een woedend en bijtend antwoord geven, toen de

winkeljuffrouw kwam aangelopen.

'Wordt het deze?' Hazel knikte. 'En mijn vriendin moet ook nog een jurk.

Ze is bruidsmeisje.'

De verkoopster keek me aan met een schattende blik. 'Maar natuurlijk.

We hebben een geweldige jurk die perfect bij de trouwjurk gaat. Kom

maar mee.' Ze nam mijn pols en sleurde me praktisch mee naar een andere

afdeling. Hazel volgde met een gigantische grijns op haar gezicht, zeer in

haar nopjes dat ze haar zin kreeg.

Ik wist niet hoe of wanneer, maar op een dag gaat Hazel hier voor

betalen.

Paul POV

'Schat, ik ben thuis!'

Audrey zette de tassen op tafel en kwam naast me in de zetel zitten. Ik

herkende het logo van de duurste bruidswinkel van Seattle.

'Is er iets?' vroeg ze me. Ik scheurde mijn blik los van de winkeltassen en

keek haar net niet recht aan. De laatste keer dat dat logo had gezien was

toen Rachel nog leefde.

'Nee, hoezo?' antwoordde ik gladjes.

'Nou, gewoon. Weet niet. Onderbuikgevoel.'

Ik grinnikte. Audrey lachte ook.

'Ik stel me aan, niet?' vroeg ze. Ze nestelde haar gezicht tegen mijn

schouder.

'Nee, liefje.' Ik woelde door haar haren - die nu pikzwart waren. Toen ze

die dag terugkwam in april - die dag dat ik de eerste keer kennismaakte

met Gerald Inden - had ik haar helemaal niet herkend.

Ik stond netjes aan de gate te wachten op Audrey. Elke passagier bekeek

ik aandachtig. Niets. Geen Audrey te bekennen. Ik wachtte even, tot ik er

zeker van was dat de laatste passagier was uitgestapte. Heeft ze misschien

haar vlucht gemist? Misschien zit ze nog in L.A.. Langzaam liep ik de

luchthaven uit, naar de auto.

Tegen mijn auto stond een zwartharige schone geleund.

Duizelingwekkende lange, in jeans gestoken, benen en een witte

tandpastaglimlach die de wereld in brand zou kunnen zetten. Ze had iets

bekends - maar ik had geen zin om mijn hersens te laten kraken. Ik wilde

naar huis, zodat ik Audrey kon bellen en horen dat alles goed met haar

was. Maar ik wilde niet onbeleefd overkomen.

'Zoekt u iets?' vroeg ik beleefd, terwijl ik haar langzaam opnam. Ik mocht

dan monogaam zijn, maar dat betekende niet dat ik ophield om naar

vrouwelijk schoon te kijken.

Ze keek me met grote ogen aan - had ze soms de bittere klank in mijn

stem opgemerkt? - en rende toen op me af. In een reflex ving ik haar op.

'Paul! Herken je me niet?' Ze leunde achterover om me aan te kijken, haar

groene ogen de mijne zoekend.

'Audrey?' Ze knikte blij 'Man, je zit er helemaal anders uit met zwart

haar.'

'Je meent het,' snoof ze terwijl ze zich losmaakte en mijn hand pakte. 'Ik

kreeg bijna een hartinzinking toen ik in de spiegel keek. Ik zie er niet uit!'

Mis, dacht ik. Ze had iets exotisch gekregen - haar groene ogen leken nog

groener. Ze zag er in één woord goddelijk uit.

Ik glimlachte toen ik terug dacht aan die avond. De meeste mensen

herkende haar nu wel - dankzij de vele foto's in magazines en

roddelblaadjes - dus als ze weer haar eigen haarkleur had, zou niemand

haar meer herkennen. Ik fronste ook toen ik dacht aan de gesuggereerde

relatie tussen Bob en Audrey. Audrey had me gezworen dat er niets tussen

hen was, dat het enkel opgeblazen roddels waren. Ik geloofde haar, maar

toch had ik het moeilijk. De rest van het land geloofde zulke dingen.

Audrey had haar hoofd geschud met een triestige glimlach. Ze vond het

zelf ook niet leuk.


'Vraag je me niet wat voor een monsterlijke jurk Hazel me heeft doen

laten kopen?' vroeg ze speels.

'Ik mag dat toch niet helemaal weten! Stel je voor dat Hazel weet dat ik

weet welke jurk jij hebt! Dan verandert de bruiloft in een begrafenis. Dat is

pas gezellig.' Ik keek haar aan met een gezicht in pure horror

Ze stompte me in mijn maag. 'Nou ja. Misschien is het ook maar beter zo.

Jij gaat gillend wegrennen als je me erin ziet.'

'Is het dan zo erg?' vroeg ik voorzichtig.

Ze knikte. 'Het is je ergste nachtmerrie die tot leven is gekomen.'

Die avond kon ik niet slapen. Terwijl ik naar Audrey’s rustige

ademhaling luisterde, dacht ik na. Piekerde ik.

De laatste maanden waren hectisch geweest. Audrey werkte in L.A. en

kwam elk weekend naar hier gevlogen - om twee daagjes bij mij te zijn.

Het putte haar uit - ze had donkere kringen onder haar ogen gaven mij

gelijk. O, ze werden vaak genoeg weggeschminkt of weggePhotoshopped

op de covers van magazines, maar toch.

Ik had haar al zo vaak ervan proberen te overtuigen dat ze niet elk

weekend naar hier moest komen - maar ze wilde er niets van horen. Het

was onmogelijk om iets van gezond verstand op haar in te praten. Binnen

één maand zouden de opnames beginnen in Atlanta, die zes maanden

zouden duren. Dan kon ze niet meer naar Seattle vliegen, dacht ik toch een

beetje opgelucht.

Hazel mocht van geluk spreken dat Audrey het had weten te regelen dat

ze er op vijf september bij kon zijn. Anders had Brady's onhandige zusje

van elf voor bruidsmeisje gespeeld - wat gelijk was aan een complete

fiasco. Ik geloofde ook nog dat een vriendin uit Los Angeles het tweede

bruidsmeisje zou zijn, maar daar was ik nog niet zo zeker van.

En wat dan? Wat als die zes maanden voorbij zouden zijn? Hoe zou het

leven er dan uitzien? Zoals de kaarten er nu bij lagen, zou de film een

gigantisch succes worden - de rollen voor Audrey zouden voor het grijpen

liggen. Haar carrière ging nu pas echt van start - haar leven was nu pas

begonnen. Ik wist dat er al sprake was van een Oscarnominatie voor haar,

ook al zou ze over een week pas achttien worden.

Ik kon hier niet weg - het roedel, Dave, mijn vrienden die nu mijn familie

waren… Ik hoorde hier te zijn.

Audrey mompelde stilletjes mijn naam in haar slaap en draaide zich om.

Haar haren glinsterden zachtjes in het maanlicht. Ik speelde met een

haarlok van haar. Ze was zo schattig als ze sliep - eindelijk rust.

Ik had haar beloofd dat ik een paar keer naar Atlanta zou komen - ze had

het me laten zweren met de hand op mijn hart. Maar diep vanbinnen wist

ik dat ik niet thuishoorde in het filmwereldje. Waarschijnlijk zou ik een

opname verpesten door over een draad te struikelen. Of door te niezen.

Een naar voorgevoel bekroop me. Volgens mij was dit wat Audrey

bedoelde met "onderbuikgevoel".

Er hing iets in de lucht. Iets dat me zei dat dit niet kon blijven duren.

Geluk was niet eindeloos. Hoe langer het duurde, hoe zwaarder de prijs

zou zijn.

Ik rilde en draaide me om. Binnen twee uurtjes moest ik er weer uit. Het

zou handig zijn als ik dan niet als een complete zombie rondliep.

Met mijn armen rond Audrey viel ik weg in een droomloze slaap. Het

laatste dat ik zag, was de kleine glimlach die rond Audreys lippen speelde

in haar slaap.


Chapter 29

"Kamikaze airplanes in the sky, are we going

down or will we fly" Sink Or Swim – Tyrone Wells

Audrey POV

'Je straalt, schatje. Je bent perfect zo!' Mam sloeg haar armen rond me

heen.

We stonden in de gigantische slaapkamer in mijn huis in Malibu. Het was

halftien 's avonds. Mijn ogen waren fel opgemaakt met zwarte eyeliner en

gouden oogschaduw - mam had het gedaan, omdat ze nou eenmaal beter

was in die dingen dan ik. Ik had een felrode jurk aan van Hervé Leger die

elke ronding van me benadrukte, waardoor er ik nou ja… sexy uitzag,

moest ik blozend toegeven. Aan mijn voeten zaten goudkleurige sandalen

van Zanotti en rond mijn arm droeg ik een gouden armband. Ik had geen

flauw idee waar mam me mee naar te ging nemen. Het kon overal zijn in

zo'n outfit.

Het enige dat ik wist, was dat het een surprisefeestje zou worden. En een

groots, aangezien het mijn verjaardagsfeestje en afstudeerfeestje in één

was. Vanmorgen had ik mijn diploma mogen afhalen – proclamatie had ik

gemist dankzij filmopnames. Ik had de afgelopen week van niemand meer

iets gehoord - zelfs Paul hield zijn lippen stijf op elkaar. Het was niet

eerlijk in de wereld. Ik wist nog niets eens of hij hier zou zijn. Maar ik

gokte van wel.

'Waar gaan we nou naar toen?' vroeg ik haar weer, voor de triljoenste

keer vandaag. Ik draaide me om.

'Zal je wel zien. Wees toch niet zo ongeduldig.'

Mam zag er geweldig uit in een bleke heupjeans en een gewaagd topje

van Jean-Paul Gaultier. Ze zag er meer uit als mijn iets oudere zus dan

mijn moeder.

'Gaat Paul er zijn?' vroeg ik haar.

'Wat heeft die tegen je gezegd?' De ogen van mijn moeder vernauwden

even.

Ik stak mijn lip naar voren. 'Hij heeft me niets gezegd! Niemand heeft

iets tegen me gezegd! Ik vind het niet meer leuk!'

Mam lachte. 'Je lijkt precies een ongeduldige kleuter. Kom, ik denk dat ik

de auto beneden al hoor. Niemand wilt dat het feestvarken te laat is op

haar eigen feestje?' Ze sleepte me meer naar beneden.

We reden niet richting de Hollywood Hills zoals ik had gedacht - maar

richting het strand.

'Maham! Waar gaan we naar toe?' Ik zat heen en weer te huppen op mijn

stoel.

Ze lachte. 'Je zal het wel gauw genoeg zien.'

'Ik ben jarig! Ik ben vandaag de centrale hoofdpersoon! Ik heb het recht

om te weten waar we naar toe gaan!'

'Ja. En je zal het ook weten,’ glimlachte mijn moeder terwijl ze me een

glas champagne overhandigde.

Ik leunde achterover in mijn stoel terwijl ik mee zat te tikken met de

muziek. Waar gingen we in hemelsnaam naar toe? Niet naar een nachtclub

- die lagen allemaal bovenaan in Los Angeles.

'Gaan we wel de juiste kant uit?' vroeg ik aan de chauffeur - die zou me

misschien wel zeggen waar we naartoe gingen.

'De GPS zegt van wel, juffrouw.' Hij keek even in de achteruitspiegel en

richtte zijn aandacht weer op de weg.

Ik keek uit het raampje. We waren in de buurt van de jachthaven nu.

Het kwartje viel.


Paul POV

Ik stikte hier zowat in mijn lange jeans en wit hemd - de dresscode was

white party. Het was hier buiten 31°C. Alles was in het wit versierd - witte

bloemen, witte tafels - zelfs de drankjes waren wit. De zon ging bijna

onder, waardoor het wit nu een geweldige gouden gloed kreeg.

Nou, ik moest het hun wel nageven - mensen in L.A. wisten hoe ze een

feestje moesten geven. Ik durfde te wedden dat zelfs Alice Cullen hier niet

aan kon tippen.

Het was druk - de meeste van de gasten die hier rondliepen kende ik

helemaal niet. Alleen maar Hazel en dat blonde meisje… Daphne of

Quincy heette ze. En die jongens van de roedel dan. De anderen herkende

ik, maar dat was niet hetzelfde als kennen.

Ik hoorde hier niet thuis. Minstens de helft van de mensen hier was

beroemd. Wat beeldde ik me in? Dat ik hier ooit zou horen? Face it, Paul,

je hoort niet thuis in deze wereld.

Een meisje liep langs in een witte mini-jurk dat heel weinig aan de

verbeelding overliet - ik herkende haar uit een paar hiphopclips.

'Is Audrey er al?' vroeg Jake aan me - ook in een wit hemd. Nessie stond

naast hem, ook in een wit jurkje dat meer textiel had.

'Waarom denk je dat ik hier sta met een boeket vol witte rozen?' vroeg ik

hem terwijl ik speelde met een roos. Ik voelde me absoluut niet op mijn

gemak hier.

'Je rol aan het oefenen als toekomstige bruidegom - sla niet met dat

boeket!' Jake sprong behendig achteruit.

'Hoor wie wat zegt,' mopperde ik.

Hij grinnikte dom. 'Audrey gaat niet blij zijn als je haar een verkreukte

boeket geeft op haar verjaardag. Met een beetje geluk kikkert ze je er zo

uit.'

'Jij…' Ik vond geen belediging die sterk genoeg was om naar hem te

snauwen.

Jacob keek over mijn schouder met open mond naar iets - of iemand?

'Wauw…'

Snel draaide ik me om.

Audrey was gearriveerd op de jachthaven. Op het dek achter me werd

alles stil. Iedereen kwam naar de reling gelopen. Plots deed het me een

superslecht idee om hier op haar te wachten. Al die starende blikken…

Met een stralende glimlach stapte Audrey uit de zwarte limousine -

cameraflitsen die naast me stonden verblindden me om Audrey te kunnen

fotograferen. In een strak rood jurkje zag ze er geweldig mooi uit. En

verdomd sexy. Die jurk zou perfect passen bij elke vloerbedekking die ik

kende. Mijn vingers kriebelden om onder die jurk haar dijen te strelen.

Audrey negeerde de fotografen en liep rustig de loopplank op - hoe ze het

deed op die schoenen was me een raadsel.

'Heb jij dit voor me verzwegen?' vroeg ze me zodra ze voor me stond.

Ondanks ze op hakken stond, moest ze nog steeds naar me opkijken.

Ik knikte. 'Judy liet me het zweren - met mijn hand op mijn hart.’ Ik

knipoogde naar haar, die achter Audrey de loopplank was opgelopen.

'Gelukkige verjaardag trouwens,' zei ik glimlachend terwijl ik haar de

bloemen gaf. ‘En proficiat met je diploma.’ Ik kuste haar zachtjes onder

haar oor.

'Dank je,' zei ze glimlachend - ik was haar er zo dankbaar voor dat ze me

niet ging zoenen voor de ogen van veel te veel fotografen - want ik was er

best wel zeker van dat we dan niet gingen ophouden.

Jacob stond al naast me om haar te feliciteren. 'Eindelijk legaal, zusje!'

En hij zwierde haar in het rond.

Ze lachte. 'Jep. Eindelijk mag ik drinken.' Audrey maakte zich los uit de

omhelzing en werd onmiddellijk opgeëist door een man die ik herkende als

de laatste James Bond.

Pas nu besefte ik hoe belangrijk de naam Masen was in de filmwereld.

Alle bekende sterren waren op het verjaardags/afstudeerfeestje van de

dochter van Vincent Masen.


Nadat ze de tweehonderdzevenentwintig – of zoiets gasten had

afgewerkt, begon het feest pas echt. De gigantische luxejacht waar

Audrey's feestje op werd gegeven, vertrok eindelijk uit de haven, richting

de Stille Oceaan en de muziek werd harder gezet. Op de dansvloer

begonnen mensen zich te verzamelen om te dansen. Hoe meer je naar het

midden ging, hoe meer er dirty dancing was.

'Kom, we gaan dansen,' Audrey sleurde me mee - ik zag vanuit mijn

ooghoeken dat Brady en Hazel - die als enige geen jurkje aanhad, maar een

lichte jeans met een wit T-shirt met doodskopprint - in een innige

omhelzing stonden te dansen.

'Jeezus, huur een kamer, willen jullie?' fluisterde ik toen ik langskwam.

Ik voelde Hazel's elleboog in mijn rug. 'Hoor wie wat zegt!'

Audrey POV

Met Pauls armen rond me heen kon ik de hele nacht door blijven gaan. Ze

voelde perfect rond mijn middel. Alsof ze speciaal voor mij waren

gemaakt.

De muziek was goed - het was die heerlijke muziek waar je niet op kon

stilstaan en iedereen dansten. Tijdens de slows kreeg Paul stevige

concurrentie - iedereen wilde met het feestvarken dansen. Ian was de

eerste - met ook het beste excuus: we moeten oefenen. Hij kon geweldig

dansen. We praatten geamuseerd met elkaar over muziek en de film. Op de

set waren we algauw de beste maatjes geworden. We hadden dezelfde

humor en konden urenlang in een deuk liggen.

Na Ian was Bob aan de beurt. Met een speelse blik legde hij zijn armen

rond mijn middel en draaide langzaam rondjes met me.

'Zo zo. Achttien hé.' Hij keek op me neer.

'Had je niet verwacht,' vroeg ik hem pesterig.

'Nee, ik dacht eerder aan acht of zo.' Ik zette venijnig mijn hak op zijn

tenen.

'Auw - wees toch niet zo'n bitch,' klaagde hij.

'Ik moet oefenen,' antwoordde ik op een hoog kinderlijk toontje.

'Er valt niets meer te oefenen.'

Nu zette ik mijn andere hak op zijn andere voet.

'Martel me niet zo - Ik heb oprecht medelijden met Paul. Om op zo

iemand verliefd te zijn. Dat getuigt van slechte smaak. '

Ik keek hem vals aan. 'Jij bent ook slechte smaak, Bob.'

'Is dat een compliment of een belediging?'

'Geen van beide.'

'Auw. Dat doet pijn.' Hij trok even een gezicht - ik trapte er niet in.

'Net goed voor je. Heb je al een flirt voor vanavond gevonden?' Dat was

zo typisch voor Bob. Wel op elk feestje versierde hij een ander meisje.

Vanavond zou het niet anders gaan.

Bob keek keurend rond. 'Nope. Help je mee zoeken?' Hij klonk gretig

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ga geen slachtoffer voor je zoeken - ik wens

niemand een avond met jou toe.'

'Wat heeft Paul toch maar met jou gedaan? Jij bent echt een kreng

geworden.'

'Nee, jij bent week geworden,’ gaf ik hem van repliek.

Hij grinnikte. 'Touché.'

Ik zag vanuit mijn ooghoeken Paul voorbij zwieren - met een stralende

Isabel in haar handen. Isabel was het jongere zusje van Hazel. Ze had ook

veel weg van Hazel, enkel verfde ze haar haren niet. Haar haren hadden

een mahoniebruine kleur en haar ogen waren grijs in de plaats van blauw.

Ze zag er mooi uit in haar witte jurkje met één schouder bloot.

Ik knipoogde naar haar - waardoor haar glimlach groter werd.

Nou, dan werd voor één iemand dit feestje onvergetelijk.


Chapter 30 "Sail to the west if you want to and past the

horizon till I can't even see you." Boats and Birds – Gregory and the Hawk

Paul POV

If you'll be my star / I'll be your sky

You can hide underneath me and come out at night

When I turn jet black and you show off your light

I live to let you shine / I live to let you shine

And you can sky-rocket away from me

And never come back if you find another galaxy

Far from here with more room to fly

Just leave me your stardust to remember you by

We bewogen ons op de maat van de muziek heen en weer. Audrey had

haar hoofd tegen mijn schouder gelegd en haar armen stevig rond mijn nek

geslagen, waardoor ik nu echt stikte - maar ik wou voor geen goud dat ze

haar armen wegdeed. De warmte van haar lichaam maakte me gelukkig. Ik

luisterde naar de tekst van het liedje en voelde hoe dat geluk langzaam uit

mijn lichaam drupte. Het deed me denken aan de relatie tussen mij en

Audrey.

Het was nu iets na middernacht - en het feest was in volle gang. Overal

rond ons stonden koppeltjes - Brady en Hazel waren allang de binnenkant

van de boot gaan inspecteren. Wat hadden twee de luxe dat niet één van

hen twee de jarige is. Het zou meteen iedereen opvallen als Audrey er niet

meer was - ten eerste; ze is de hoofdpersoon en ten tweede; er was maar

één iemand in het felrood gekleed.

Het was niet eerlijk in de wereld.

Maar goed. In plaats van te piekeren concentreerde ik me volledig op

Audrey. Hoe haar warmte voelde tegen me. Haar zachte huid die ik door

de dunnen stof van mijn hemd heen voelde. Haar lichaam dat tegen het

mijne leunde, haar hoofd tegen mijn schouder, haar benen tegen de

mijne…

En daar gaan we weer Paul dacht ik weer sarcastisch bij mezelf.

Audrey maakte me gewoon knettergek.

Het was alsof de aantrekkingskracht tussen ons als een elastiekje werkte.

De muziek veranderde en daarmee verdwenen ook mijn gedachten.

Very superstitious / Writing's on the wall

Very superstitious / Ladders 'bout to fall

Iedereen begon meteen mee te klappen met de muziek en te dansen. Ik

voelde hoe de jacht begon te bewegen. Audrey liet me los en deed

enthousiast mee.

Ik moest mijn mening herzien. Blijkbaar wisten deze mensen nog iets af

van muziek.

Bij de volgende slow werd Audrey al weer meteen ingepalmd. Ik bleef

aan de tafel staan met de drankjes naar haar te kijken.

'Zo. Dus jij bent die Paul waar Audrey al dagen over zit te praten.'

Ik keek op. Een blonde jongen met blauwe ogen kwam op me afgelopen -

hij had iets bekends.

'O, sorry - ik ben Bob McCord.' Hij glimlachte en stak zijn hand uit.

Hij leek me wel aardig - ik had hem al zien dansen met Audrey. Blijkbaar

waren ze al een tijdje goede vrienden. Niets romantisch aan, zoals de

roddelblaadjes beweerden

'Paul Moreno,’ antwoordde ik. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Audrey

praten met iemand die ik maar al te goed kende. De stoom blies bijna uit

mijn oren.

Bob grinnikte en pakte een drankje. 'Ja, dat had Audrey me al verteld. We

hadden het daarnet over je. En als ik eerlijk ben, heb ik een beetje

medelijden met je.'


Ik kon het niet laten. 'Hoezo?' Hij had meteen mijn aandacht afgeleid van

Jayden.

'Ik zal het zo zeggen.’ Hij nam een slokje en leunden tegen de tafel aan.

‘Vanbuiten ziet ze eruit als het liefste poppetje - maar vanbinnen is ze de

grootste plaaggeest slash slavendrijver slash kleine gek die hier rondloopt.'

Aan de toon van zijn stem kon ik opmaken dat hij echt om Audrey gaf -

als een goede vriend. Hij zei het op een beschermende toon - hij wou

weten of ik wel goed genoeg voor haar was.

Dat was wel iets dat ik kon accepteren - het toonde tenminste aan dat niet

alle mannelijke vrienden van Audrey eikels waren. Zoals die eikel die nu

met haar praatte. Maar ik wist dat ik hier totaal geen scène mocht

schoppen. Anders was ik degene die van de boot – ahum – schip werd

afgeschopt.

'Ja, dat had ik al ondervonden. Maar ze heeft ook zo haar goede

eigenschappen.'

Bob glimlachte. 'Ja, die compenseren die dingen wel.' Hij keek me recht

aan en vervolgde: 'Je lijkt me goed voor haar - als je niet deugde, dan had

ik je het allang in je gezicht gezegd. Maar je maakt haar blij, en dat is goed

genoeg. Ze geeft om jij en jij houdt van haar. Meer hoefde ik niet te weten.

Ik hoop dat we vrienden zijn?'

'Inderdaad.' Ik kon er niets aan doen - ik glimlachte.

Audrey POV

'Wat zijn jullie tweeën aan het smoezelen?' vroeg ik toen ik naar Bob en

Paul liep, die naast de tafel met de drankjes stonden. Jayden had ik

achtergelaten bij zijn nieuwe vriendin. Hij had een dagje verlof uit de

rehab.

Die twee – Paul en Bob - waren al aan het roddelen als twee oude wijven

- ik zag het zo aan hun grijnzen.

Maar goed. Aan de andere kant was ik blij dat ze al goed met elkaar

kunnen vinden. Ik griste een drankje en keek Bob en Paul aan.

'Niets, niets,' verzekerde Bob me meteen met een uitgestreken glimlach -

die ik totaal niet vertrouwde. Ik nam een slokje

'En ik ben de paus.' Ik keek ze met halftoegeknepen ogen aan. Mijn stem

droop bijna van het sarcasme.

Bob draaide met zijn ogen. 'Tuurlijk. Arm, arm christendom. Maar ging

het vuurwerk niet beginnen?'

Meteen had die me afgeleid. 'Vuurwerk? Hoezo vuurwerk? Waar heb je

het over?' Ik keek om me heen.

'Hallo? Jij bent misschien jarig?' lachte Bob terwijl hij en Paul mijn

handen pakten. 'Kom, anders mis je het nog.'

Het vuurwerk was natuurlijk zoals ik het gewend was van mijn moeder -

groots, overweldigend. Iedereen staarde er met open mond naar op het dek.

Ik zag Hazel en Brady uit de kajuiten komen - Hazel had haar T-shirt

verkeerd om, de print met de doodskop stond om haar rug - om naar het

vuurwerk te kijken.

'Was het gezellig?' vroeg ik haar nonchalant toen ze naast me ging staan.

'Hé?' vroeg ze me met rode wangen. Het vuurwerk weerkaatste in haar

ogen.

'Blijkbaar wel, aan je T-shirt te zien,' fluisterde ik haar toe zonder mijn

blik af te wenden van de hemellucht.

Hazel keek naar beneden. 'Ow shit.' Snel keek ze rond zich heen. 'Denk je

dat iemand het gemerkt heeft?'

'Nou… Bob heeft naar je gevraagd, Paul weet het, Isabel was je aan het

zoeken, Quincy grinnikte toen ze besefte dat jij en Brady er niet meer

waren, Ian keek glimlachend rond, Jayden vroeg ook achter je, mama…'

somde ik op op mijn vingers.

'Ja, ja, het is al goed,' onderbrak ze me snel. 'Maar zou jij niet net

hetzelfde in mijn plaats hebben gedaan?'

Nu was het mijn beurt om rood te worden. 'Wie weet.' Ik had al vaker met


dat idee gespeeld vannacht.

'Paul zou het niet erg vinden,' fluisterde ze me toe terwijl ze naar hem

keek - hij stond met Bob aan het praten een eindje verder. Ik grijnsde toen

ik hen zag.

'Jij en Brady hebben onze kamer al ingepikt,' wierp ik tegen.

Ze grinnikte. 'Nope. Weet je wel hoeveel slaapkamers dit ding heeft? En

we hebben er opgelet dat we niet de master bedroom zijn ingegaan.' Ze

keek me breed glimlachend aan. 'En zouden jij en Paul niet hier blijven,

samen met nog een paar anderen?'

'Hé?' vroeg ik haar onmiddellijk. 'Wat zei je?'

'Oeps.' Hazel keek me vals aan. 'Mocht ik eigenlijk niet zeggen, maar er

liggen niet voor niets rozenblaadjes in de master bedroom.' Ze knipoogde

even.

Rozenblaadjes in de master bedroom? Ik voelde hoe mijn wangen rood

werden.

Ik keek haar aan en probeerde het gesprek op een makkelijker onderwerp

te brengen. 'Zou jij niet eerst je T-shirt correct gaan aandoen? Zoals

voorkant met doodskopprintje op de borst en niet op de rug?' vroeg ik

haar.

'Ben al op weg.'

Terwijl ik haar nakeek - het was niet moeilijk om Hazel te volgen met

haar knalrode haren - voelde ik een arm rond me heen.

'Wat staan we hier helemaal alleen te doen?'

Paul POV

Ik voelde hoe een rilling door haar heen ging. Mooi zo.

Verschrikt draaide ze zich om.

'Paul! Jij rotzak!' riep ze uit. Ik grinnikte. Had ik haar eindelijk laten

verschieten. De gezichtsuitdrukkingen die over haar gezicht schoten waren

onbetaalbaar.

'Zijn we bang van de grote boze wolf?' fluisterde ik in haar oor. Te laat

besefte ik dat ze het niet wist - shit.

'Goed dat je zelfkennis hebt, Paul.' Ze keek me aan met een hand op haar

heup.

Ik lachte opgelucht - ze wist niets en ze vermoedde niets.

'Tja. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid.'

'Van wie heb je dat gepikt?' Snel dook ze onder mijn arm door toen ik

haar probeerde te grijpen. Ik schudde mijn hoofd.

Hazel liep naar haar toe, met - zover ik kon zien - stukjes zwarte stof in

haar handen. Ook al stonden ze een paar passen van me vandaan, en

fluisterden ze - ik kon elk woord verstaan.

'Hier. De jacht is bijna bij de haven. Iedereen gaat van boord - behalve jij,

Paul, Maya, Quincy, Brady, Jacob, Nessie, Bob et moi. Dus… En het

water is zo'n 20°C.'

'Oké… Gaat iedereen het water in of moet ik alleen gaan?' vroeg Audrey

met een ondeugende glimlach.

'Iedereen die hier blijft heeft al een bikini of zwembroek aan,' zei ze met

een knipoog. 'Onder de kleren. Maar jij mocht niets weten, dus ik geef je

even een bikini.' Of ze kon ook gaan voor naakt. Maar dat was niet zo’n

goed idee, aangezien we omringd waren door onze vrienden in het water.

Audrey lachte. Onwillekeurig glimlachte ik ook - het was moeilijk om dat

niet te doen als Audrey lachte.

'Dat is lief van je.'

‘Weet ik.' Hazel klonk als een kat die net een schoteltje room had

weggelikt. Audrey lachte opnieuw en verdween in één van de kajuiten.

'Weet je niet dat luistervinken onbeleefd is, Paultje?' vroeg Hazel me toen

ze naast me stond.

'Kan ik er iets aan doen dat jullie tweeën zo luid praten? En luistervinken

kan soms heel nuttig zijn,' sputterde ik tegen.

Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan - waar leren vrouwen dat


toch maar? Ze zijn allemaal dezelfde.

'Wij fluisterden, Paul. Fluisterden. F-L-U-I-S-T-E-R-D-E-N. Dus zeg niet

dat wij luid praatten.'

'Voor mij wel,' grinnikte ik.

'Jij bent gewoon een rare vent met rare weerwolfdinges.'

'Jij gaat met ene trouwen,’ wierp ik tegen.

'Maar hij is jij niet,’ kaatste Hazel terug.

'Hij is ook een weerwolf, liefje. Hij kan precies hetzelfde wat ik kan -

alleen kan ik het beter.'

'Wat ben ik blij dat ik niet met jou trouw! Arme Audrey! Om met zo'n

karakter te willen samenleven!' riep Hazel ten einde raad uit.

'Weet je wel dat jij de enige bent die dat vindt?' vroeg ik haar om haar te

plagen.

'Inderdaad. Ik ben de enige met hersens. En als je nou opzij zou willen

gaan?'

Ik deed een stapje naar links en Hazel liep zonder om te kijken langs.

Arme Brady! Om met zo'n karakter te willen trouwen!


Chapter 31 "I finally put it all together but nothing really last

forever." Call Me – Shinedwon

Audrey POV

'Komaan, Audrey. Spring erin! Het water bijt niet!' riep Jacob, die al in het

water lag, samen met Nessie, Hazel, Brady, Bob en Quincy.

Ik stond aan de rand van het dek naar hen te kijken. Het zag er

aanlokkend uit, maar ik voelde er niet veel voor om er in te springen.

'Ik denk er niet aan! Het is veel te koud!' riep ik naar hun toe. Ik had geen

flauw idee hoe laat het was - heel laat of juist heel vroeg - maar ik wist wel

dat het water nu ijskoud moest zijn.

En de bikini die Hazel me had gegeven - nou, dat was ook niet de ideale

bikini om in te zwemmen. Zo'n bikini diende om lui aan het strand te

liggen of te paraderen. Niet om mee te zwemmen. Typisch Hazel om mij

weer zo'n bikini te geven. Ik ging het water niet in. Echt niet.

'Hebbes.' Paul greep me vanachter bij mijn middel.

'Nee!' schreeuwde ik - maar het was te laat.

Met een luide plons vielen we in het water. Het enige dat ik merkte

tijdens de val, was dat Paul zijn armen wel heel stevig om mee heen had.

En het water was - net zoals ik had gedacht - koud. Zeker geen 20°C,

zoals Hazel had beweerd. Maar doordat Paul me vasthield, voelde ik me al

snel een stuk warmer. Ik draaide me om boven water en zag Paul naar me

grijnzen.

'Paul Moreno, dat flik je me nooit meer!' riep ik uit - terwijl ik stiekem de

vingers op mijn rug gekruist hield.

'Ik zeg niet niet,' grinnikte hij. Ik hoopte dat de opluchting niet te

duidelijk op mijn gezicht stond te lezen. Voorzichtig probeerde ik me los

te maken uit zijn armen - er waren zeven mensen rond ons heen - en als

Paul me zo vasthield… Nou, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken,

zeker?

'Niks daarvan. Ik heb je nou eindelijk te pakken,' fluisterde hij speels in

mijn oor terwijl hij me steviger vast nam.

'Is dat geen kidnapping?'

'Auwch. Dat is wel heel hard. Ik begin te geloven dat Bob gelijk heeft.'

Hij keek me gespeeld gekwetst aan.

'Ik had je toch gewaarschuwd? Eerst lacht ze, dan bijt ze!' hoorde ik Bob

naar hem roepen. Die twee hadden inderdaad over mij zitten te roddelen.

Mannen! En dan durven ze te zeggen dat vrouwen roddelen! Het is eerder

omgekeerd.

'Audrey heeft wel dit keer gelijk,' hoorde ik Hazel zeggen. Ik moest

glimlachen. De relatie tussen haar en Paul was nog niets veranderd.

'Het is niet omdat jij me maar niets vindt, dat dat ook geldt voor anderen.'

Paul keek haar aan over mijn schouder.

'Wie zegt dat ik je wel iets vind?' vroeg ik hem terwijl ik achteruit leunde

- tot zover zijn armen toelieten. Mijn benen lagen rond zijn middel.

Hij nam me steviger vast. 'Ik.'

‘Ik eis een bewijs, Moreno.’

Pauls ogen flikkerden gevaarlijk en hij nam mijn gezicht in zijn hand.

Ik hoorde Brady, Jacob en Bob joelen toen Paul me kuste.

En net zoals altijd, klampte ik me aan hem vast en werd onze kus

dwingender en passievol. Zoals altijd.

'Jongens, ja? Huur een kamer!' Dat was Hazel.

Een beetje ademloos trok ik mijn lippen los - het publiek hoefde niet alles

te weten en staarde Paul aan.

Hij was zo knap - ik kon gewoon niet geloven dat hij van mij was.

Maar hij was van mij - ik kreeg het bewijs elke avond opnieuw.


'Ach, Hazel, hou je mond,' zei ik tegen haar. 'Jij hoeft niet veel te zeggen.'

Hazel werd rood. 'Jij ook niet hoor, Rey.'

Paul POV

Het zachte gekraak van voetstappen op de gang maakte me wakker.

Slaperig keek ik om me heen. O ja, ik was nog op de jacht. Audrey lag

tegen me aan te slapen, haar hand op mijn borst en haar haren over me

heen. Ze rook naar de zee. Aan de lucht buiten te zien, was het iets voor

zonsopgang.

Ik glipte voorzichtig uit bed en trok mijn jeansbroek aan die op de grond

lag. De laatste tijd hoorde je veel van inbraken op luxejachten.

Ik had net op tijd de deur opengemaakt om te zien hoe Bob onopvallend

bij Quincy naar binnen ging, na een zacht klopje op de deur. Ik hoorde een

giechel en plof. Hmm, interessant. Ik had me Quincy toch iets braver

voorgesteld.

Nou ja. Het was niet mijn probleem. Zachtjes sloot ik de deur weer en

liep weer op mijn tenen naar het bed waar ik aan het voeteinde ging zitten.

Slaap had ik toch niet meer. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe de zon al

langzaam en voorzichtig begon op te komen in het oosten en zachte

zonnestralen op Audrey wierp.

Morgen zou officieel de zomer beginnen - en het zou morgen de langste

dag zijn van het jaar. Hm. Dan werd midzomernacht gevierd op het strand

in La Push. Het was één van de traditionele feesten die elk jaar opnieuw

uitgebreid werden gevierd.

Dat leek me nog wel iets voor Audrey. Eerst lekker barbecueën met

iedereen van de stam. Ze zou het geweldig vinden om weer met Emily bij

te kletsen - Amaris vraagde non-stop naar "tante" Audrey. Billy zou dan in

het lang en breed alle legendes vertellen, maar echt alle - wolven, Taha

Aki, de Koude, maar ook Q'wati (degene die de eerste Quileute creëerde),

Dask'iya (het wezen dat ’s nachts kinderen ontvoerde) en Bayaq (Raven,

een oud figuur dat de Quileutes hielp). En nadat de zon onder was gegaan,

zouden de jongens muziek opzetten en was het feest echt begonnen.

Ja. Daar zou ik haar mee naar toe nemen, als verrassing. Audrey had er

natuurlijk geen flauw idee van hoe de indiaantjes feest zouden vieren.

Ik keek rond me heen. Deze kamer was luxueus - ik begon er

langzamerhand al aan te wennen met Audrey in de buurt- geen goed

teken. Glad donkerbruin hout, een gigantische televisie die tegenover het

grote bed hing. Ik schudde mijn hoofd. Te luxueus voor mij. Nog maar

weer een bewijs dat ik hier niet hoorde.

De zon ging op - de donkerrode gloed veranderde in lichtroze, werd

oranje en dan donkergeel.

'Prachtig.'

'Ja hè?'

Ze knikte en leunde dichter tegen me aan terwijl we keken hoe de zon

onze slaapkamer verlichtte.

Gedachteloos speelde ik met haar gladde zwarte haren. Het verbaasde

me steeds weer hoe goed we bij elkaar paste. Haar schouders pasten

perfect tegen mijn borst, mijn armen perfect rond haar middel.

'Wat zei Jacob gisterenavond tegen je?' vroeg ze zachtjes terwijl haar

wijsvinger de aders op mijn hand volgde.

Ik zuchtte. 'Gaan we het nou echt over dat irritante broertje van je

hebben?'

Ze sloeg zachtjes op mijn hand. 'Paul! Hij bedoelt het goed.'

Ik draaide met mijn ogen. 'Tuurlijk. Weet je nog die ene keer dat hij mijn

neus had gebroken?'

Ze snoof. 'Ja. Maar jij had er zelf om gevraagd.'

'Nou ben ik het ook nog geweest. Vrouwen. Niet te geloven dat ik er met

één ga trouwen.'

Dit keer was haar elleboog in mijn zij.

'Auw. Moet je nou altijd me martelen?' vroeg ik haar lachend.


'Het is zo te zien de enige manier om je iets bij te leren,' lachte ze. Ik trok

haar dichter tegen me aan.

'Soms.'

'Soms vaak,' verbeterde ze me terwijl ze haar armen rond de mijne

legden.

'Ik hou van je, Rachel.'

'En ik van jou.' Ik voelde een zachte kus op mijn lippen.

Audrey POV

De schilderijen met de vissersbootjes die in het riet lagen deden me aan

iets herinneren. Maar ik kon het niet plaatsen.

'Zo, Audrey. Je ziet er goed uit.' De dokter keek me over zijn bril

vriendelijk aan.

Ik bloosde. 'Dank u, dokter.' Sinds wanneer was die er? Wat deed ik bij

de dokter?

'Ik heb goed nieuws voor jullie tweeën.' De dokter keek nu ook links van

me. Ik voelde een kneepje in mijn linkerhand. Verbaasd keek ik naar Paul.

Ik had niet gemerkt dat die naast me zat. Verwachtingsvol keek die van mij

naar de dokter. Die blik voorspelde niet veel goeds. En hoe hij had gezegd

van "goed nieuws voor jullie tweeën"… Ik voelde mijn buikspieren

samenspannen.'

De dokter zette zijn brilletje wat rechter - waarom deed die dat? Om het

nieuws uit te stellen? Om het meer dramatischer te maken? Zeg het toch

gewoon!

'Proficiat. Je bent zwanger.'

'Neeeeeeee!'

Met een schok schoot ik overeind, mijn ogen wijd open van de schrik.

'Audrey?' Paul zat op het uiteinde van het bed, met zijn rug naar me toe,

al helemaal gekleed. Ik zag zijn gezicht niet.

'Ja… Oké… Gewoon… Droom.' Nachtmerrie leek hier beter op zijn

plaats, maar goed. Er kwamen geen roze olifanten in voor, geen mistig

gedoe, geen ravijnen, niet rennen tot je niet meer kon. Er was niets engs

aan - maar het was gewoon iets dat ik eng vond. Mijn grootste nachtmerrie.

Ik keek rond me heen, in een poging om te kalmeren - ik wist dat ik me

aanstelde. Het was maar een stomme nachtmerrie.

Pas toen werd ik me er echt van bewust dat Paul nog steeds op het bed

zat, nog niets had gezegd of had bewogen.

'Paul?' vroeg ik zachtjes terwijl ik over het bed naar hem toe kroop. Mijn

onderbuikgevoel kwam weer opsteken. Er was hier iets goed mis.

Hij zei niets, maar legde gewoon zijn arm rond mijn middel. Ik legde

mijn hoofd op zijn schouder.

Zo keken we een tijdje naar de zonsopgang. Zwijgend, maar toch een

gesprek tussen ons beiden. Alsof de stilte de woorden voor ons zei.

Mijn onderbuikgevoel nam af. Het was gewoon het nazinderen van de

nachtmerrie, vertelde ik mezelf. Er was helemaal niets mis.

Pas toen we gestommel hoorden in de andere kamer, stond ik op van het

bed. Ik moest me nog aankleden en we zouden toch zo de haven

binnenvaren, te zien aan het land dat steeds dichter bij de boot kwam.

'Hm, Audrey?' Pauls stem klonk vanachter me toen ik me in een

gescheurd jeansshortje hees. Ik had net mijn wit hemd dichtgeknoopt.

Ik keek op. 'Ja, Paul?'

'Heb je al iets voor morgen, of kan ik je dan lenen?' vroeg hij me met

twinkelende ogen.

'Mijn agenda is vrij tot elf juli.’ Ik deed mijn broek dicht en sprong net

niet in de beige leren sandaaltjes. ‘Wat gaan we doen?'


Chapter 32 "This is the correlation of salvation and love,

don't drop your arms." The Unwinding Cable Car - Anberlin

Audrey POV

'Vang!'

Een hotdog vloog onze kant op. Paul griste hem meteen uit de lucht.

'Dank je, Sethiepethie.'

Seth gromde. 'De volgende is tegen je kop.'

'Oeeew. Nu ben ik heel erg bang.'

We zaten op een van de vele kliffen die langs First Beach lagen. De zon

was nog steeds op - een heldere rode vuurbal iets boven de zee. De lucht

was parelgrijs en de wolken hadden een roze gloed gekregen. Het was een

warme dag geweest, maar toch brandde er een kampvuur in het midden

van de kring. Ik hoorde het zoemen van de muggen die werden

aangetrokken tot het vuur en was blij dat ik een lange jeans aan had en een

oude trui van Paul. Muggen hadden mij altijd een lekker hapje gevonden.

De barbecue - nou ja, het eten ervan, was spoorloos verdwenen. Het

verbaasde me nog steeds dat Pauls buik plat was. Nadat ik de tel was kwijt

geraakt van zijn vierde hotdog, had ik geen moeite gedaan om het nog bij

te houden.

Ik ving een blik op van Billy, die aan het hoofd van de cirkel zat, samen

met de stamoudsten. Ik knipoogde even naar hem. Hij grinnikte en

knipoogde terug.

Amaris doezelde langzaam weg in mijn armen. Zodra Paul en ik waren

gearriveerd, was Amaris op me afgelopen en had ze "tante" Audrey niet

meer losgelaten.

'Als ze slapen zijn ze schattig, niet?' vroeg Emily naast me glimlachend.

Ik knikte en Paul begon om de een of andere reden te schouderschokken

van het lachen.

'Jij bent ook schattig als je slaapt, Paul. Eindelijk rust,' zei ik tegen hem.

Meteen hield die op. Een verontwaardigde blik schoot mijn kant op. Ik

negeerde het. Mannen leken in dat opzicht veel op kinderen. Eigenlijk

waren het gewoon grote kinderen.

Emily knipoogde even - vrouwen onder elkaar en ik grinnikte naar haar.

Ik leunde wat dichter naar Jake toe, en schoof Amaris wat rechter, zodat

ze wat gemakkelijker zat en het gewicht wat meer verdeeld was.

De zon hing net boven de zee, toen Billy zijn keel schraapte.

Paul POV

Terwijl Billy vertelden over het ontstaan van de Quileute, dacht ik terug

aan vandaag. Ik deed wel alsof ik oplette. De verhalen kende ik wel

ondertussen uit mijn hoofd.

Amaris was in slaap gevallen tegen Audreys borst. Het kleine meisje had

meteen zodra ze Audrey had gezien, beslag op haar gelegd. Iedereen had

gelachen toen ze had gevraagd hoe Audrey haar haren van kleur had

veranderd en of ze dat ook met Amaris haar haren kon doen.

Het was echt lief om naar hen te kijken, Amaris diep in slaap in Audreys

armen en Audrey die aandachtig naar Billy keek.

Audrey hing aan de lippen van Billy en nam elk woord van hem op zoals

een spons water opnam. Het deed me plezier toen ze een vies gezicht trok

bij het verhaal over The Cold One - ze had het niet zo op vampiers

begrepen. Groot gelijk, meisje.

Ze rilde - ondanks de trui de ze aanhad. De grijze trui - hij was van mij -

was haar ettelijke maten te groot. Hij hing gewoon rond haar en Audrey

zag er klein in uit. Breekbaar bijna. Ik trok haar wat dichter tegen me aan.


Met een glimlach keek ze naar me op voordat ze haar hoofd tegen mijn

schouder nestelde.

'Dit is het verhaal over de derde vrouw.'

Ik zag hoe Audrey haar oren spitsten - als een wolf die iets vreemds heeft

gehoord. Terwijl Billy zijn verhaal deed, zag ik hoe haar ogen groter

werden. Ze trok Amaris dichter tegen zich aan - beschermend - toen Billy

beschreef toen die vuile uitzuigster het hele dorp uitmoordde. Ik sloeg mijn

arm over haar heen - het was gruwelijk - en ik herinnerde me hoe Bella

die avond zo gevoelloos naar dat verhaal had kunnen luisteren. Helemaal

koud - ze paste werkelijk bij die bloedzuigers. Asociale, hypocriete bitch

dat Bella was geweest. Of nog steeds is, eigenlijk.

'De derde vrouw keek verscheurd toe hoe haar de vampier haar zoon

vermoordde. De vampier zou winnen. Haar man zou verliezen. De stam

zou worden uitgeroeid.

Ze herinnerde zich het mes dat ze aan haar riem droeg en nam toen een

beslissing, de beslissing waardoor onze stam vandaag nog bestaat.

De derde vrouw nam het mes en rende op de vampier af. Die glimlachte

slechts, want ze wist dat de derde vrouw haar er toch niet mee zou kunnen

doden.

Maar toen deed de derde vrouw iets wat niemand had verwacht. In plaats

van het mes te gebruiken om de vampier mee aan te vallen, stak de derde

vrouw het recht in haar hart. Bloed gutste over haar handen. De vampier

was even afgeleid door de geur van bloed, en het was voldoende. Taha Aki

gebruikte die aarzeling om de vampier te doden.

Nadat de vampier was verslagen, rouwde Taha Aki een hele dag om zijn

vrouw in wolfgedaante. Hij gromde naar iedereen die haar ook maar

durfde aan te raken. De volgende dag verdween hij in het bos, en niemand

heeft hem toen ooit nog gezien.'

Audrey POV

Ik rilde opnieuw en kroop bijna bij Paul op de schoot. Hoe Billy kon

vertellen… Ik zag het hele verhaal voor me. De vampier, met rode ogen en

scherpe hoektanden en een huid die glinsterde in de zon. Ik zag voor me

hoe de derde vrouw - die in mijn verbeelding leek op Leah, maar dan met

lang haar - naar de vampier toe liep en zichzelf neerstak, voor de stam.

Amaris werd plots wakker - en verstoorde zo mijn gedachten.

'Tante Audrey?' vroeg ze slaperig. Het meisje rekte zich uit.

'Ja, schatje?'

Ze geeuwde even. 'Mag ik bij jou komen logeren?' vroeg ze zachtjes.

Ik keek naar Emily, die knikte en naar me knipoogde.

'Tuurlijk, schatje.' Het antwoord werd beloond door een knuffel van

Amaris, voordat ze weer wegzonk in slaap.

Paul hoestte naast me even. Ik stootte hem fel in de rib. 'Wees niet zo

egoïstisch. Er volgen nog meer avonden die jij naar je fantasie mag

invullen.’

Naast Emily barstte Sam in het lachen uit - alsof die had gehoord wat ik

naar Paul had gefluisterd. Paul gromde iets onverstaanbaars en porde even

in het vuur.

Omdat we nu een logé hadden, gingen Paul en ik als één van de eerste

naar huis. Paul droeg Amaris, die weer in slaap was gesukkeld. Ik ging met

haar op de achterbank zitten.

'Lekker is dat. Ik had nog plannen vannacht,’ mopperde Paul toen hij de

motor van de auto aanzette.

Ik rolde met mijn ogen. 'Gun dat kind toch ook eens pleziertje. Binnen

drie weken ben ik er niet meer hoor. En trouwens, gun het Sam en Emily

ook. Jij weet niet wat zo'n kind doet met je liefdesleven.'

'Jij dan wel zeker?' vroeg hij me vals terwijl hij de radio zachter zette. De

donkere contouren van het bos vlogen voorbij.

'In ieder geval meer dan jou.'


'Ik kijk nu al uit naar een avondje op de bank.'

'Hoezo, de bank? We gaan gewoon netjes met zijn drieën in één bed. Ik

zie nergens een probleem.'

Paul keek me via de achteruitspiegel aan in pure horror. Zijn ogen waren

groot van de schrik.

'In één bed?'

'Ja, waarom niet?'

'Sam maakt me van kant!'

Zeurden mannen altijd zo hard? Ze waren net oude zeurtantes. Die man

was echt een dramaqueen aan het worden als het over kinderen ging. Wat

was er mis om met zijn drieën in één bed te slapen?

'Waarom zou dat nou weer? Toen ik de laatste keer checkte, was je bed

groot genoeg. Echt, Paul, zeur niet zo en rij,' zei ik, misschien iets scherper

dan ik had bedoeld.

Het laatste dat ik nou wou, was ruzie. En een avond zonder Pauls armen

rond me heen, terwijl we er nog maar zo weinig hadden?

Geen denken aan. We gingen met zijn drieën slapen, ook al zou ik op

mijn kop moeten staan. Maar Paul zou en ging vannacht naast me slapen.

Daar was ik heel zeker van.


Chapter 33 "Something is said, it sits in my head, it's been

there too long, it's killing me slow." When You Find Me

Paul POV

Audrey en Amaris sliepen nog toen ik wakker werd. Mijn armen lagen

rond Audrey, die zich helemaal met haar rug tegen mijn borst had

aangenesteld. Haar borst ging zachtjes op en neer en haar lichaam voelde

warm aan doorheen het dunne stof van haar pyjama.

Ik probeerde me voorzichtig los te maken - ik wilde niet dat Audrey of

Amaris wakker werden, want dan had je de poppen aan het dansen. Amaris

was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken – net zomin was

Audrey.

Audrey bewoog zich even toen ik haar losliet en ze nam Amaris steviger

vast, die in haar armen lag te slapen. Amaris nam op haar beurt weer een

hele hoop haar van Audrey vast in haar vuistje.

Ik voelde hoe er iets in me knapte - nou ja, iets veranderde. Het was alsof

er in mijn hoofd dobbelstenen werden opgegooid en dat hun uitkomst mijn

leven zou veranderen.

Een rilling ging door me heen, die ik van me afschudde.

Wat was ik me nou weer aan het inbeelden? Of waar was ik me druk in

aan het maken? Jezus, Amaris was maar gewoon komen logeren omdat ze

Audrey niet meer zo lang had gezien. Daar brak ik abrupt mijn gedachten

af.

Ik ruilde mijn geïmproviseerde pyjama - een oude boxershort en een T-

shirt van David Bowie - om voor een jeans en een donker T-shirt met

schoenen en ging naar buiten.

Morgen, baas, dacht ik meteen toen ik in wolfgedaante naar de

afgesproken klif rende.

Morgen Paul. Niet veel last met Amaris gehad? vroeg Sam me

onmiddellijk.

Nee. Ze heeft de hele nacht doorgeslapen. Niets gehoord. Dat was

inderdaad goed meegevallen. Maar het wel mijn plannen voor die hele

avond verpest…

Haha. Ja, dat heb je met kinderen. Dus, begin er niet te vroeg aan.

Ik dacht terug aan hoe ze had achter gelaten, samen diep in slaap. Hun

twee hoofden zo dicht bij elkaar. Het was iets… Als ik heel eerlijk moest

zijn, zou ik zeggen dat het een stukje toekomst was geweest.

Paul… Ik had het moeten weten dat ik niet alleen was. Ik wist dat Sam

had te zeggen.

Ja, ik weet het. Ik zal altijd tegen haar moeten liegen, niet? Ik kan haar

nooit helemaal vertrouwen en zij kan mij niet vertrouwen. Ze zal zich

vragen gaan stellen. Waarom ik zo warm ben. Op lange duur gaat ze me

vragen waarom ik niet ouder word. Waarom ik altijd hondenharen heb.

Waarom ik zo snel genees. Hoe het komt dat mijn reflexen beter zijn dan

normale mensen.

Paul. Sam klonk smekend.

Ik was te woedend om te luisteren. Ik veranderde terug in mens - ik wou

even alleen zijn. Zonder iemand anders in mijn hoofd die op alles wat ik

dacht commentaar gaf. Goede raad wou geven.

Op dit uur van de dag was het strand uitgestorven - op de zeemeeuwen na

dan. Ik ging zitten op hetzelfde aangespoelde wrakhout toen ik Audrey

voor het eerst had ontmoet, nu bijna een jaar geleden.

Ik had nooit geloofd op die dag dat dit mijn leven zou zijn. Dat ik over

Rachel heen was gekomen - wat ondenkbaar leek op die dag. Dat ik nu

naar de toekomst durfde te kijken.

Nee, schrap dat.

De toekomst was niets voor mij.


Hoelang zou de relatie met Audrey duren? Ik loog tegen haar, over wat ik

was. Ik moest haar de waarheid vertellen - maar ik kon het niet. Het

alfabevel verbood het me.

En dan nog.

Audrey vertrok over drie weken naar Atlanta. Ze was een fucking

Hollywood starlet, een vrouw geboren in de glitter en glamour. Ik kon haar

niet dwingen hier te blijven. Ik dacht aan Audrey, hoe ze haar gezichtje

hief elke keer als ze de zon zag. Hier, op deze plaats, in La Push, zou ze

verwelken als een bloem die geen zonlicht meer kreeg.

Ik had het gevoel dat ze steeds verder van me weggleed. Dat ze

verdween, als zand dat tussen mijn vingers doorglipte. Elke keuze die wij

maakten, verwijderde ons verder van elkaar.

Ik hoorde nauwelijks hoe Sam jankte in het bos. Een smeekbede zodat ik

terug zou komen.

Pas toen Sam voor me stond, in mensengedaante, merkte ik hem op.

'Het spijt me, Paul.'

Ik knikte. 'Ik begrijp het, Sam. Ze mag het niet weten.'

Want hoelang zou ik haar nog hebben?


Chapter 34 "When everything seems like the movies, you

bleed just to know your alive." Iris – Goo Goo Dolls

Audrey POV

'Halt, of ik schiet!' Klonk mijn stem wel vastberaden genoeg? Ik hoopte

het.

Ik stond op het midden van de trap, met het loodzware geweer in mijn

linkerhand. Met mijn rechterhand hield ik mijn rokken omhoog.

Jimmy keek me grijnzend aan in zijn Yankeekostuum. In zijn ene hand

had hij een pistool, in zijn andere een naaidoos. Ellens naaidoos. Ellen was

mijn moeder in deze film, die was gestorven een dag voordat ik was

gevlucht uit Atlante terug naar Tara. Die beroemde scène was al ingeblikt

in Los Angeles, wegens de lichteffecten en special effects.

Maar met mijn aandacht terug naar het werk. Ik moest een Yankee

neerknallen.

Ik keek Jimmy woedend aan. Hij moest met zijn vieze Yankee poten van

mijn moeders naaidoosje afblijven. Ik haalde een flinke hap adem, en

negeerde de camera, die inzoomde op mijn gezicht en de starende ogen

van de crew rond ons heen. Dat irritante korset sneed in mijn vlees.

Kutding. Waarom hebben vrouwen ooit zo iets gedragen?

'Zo… Er dus iemand thuis. Helemaal alleen, jongedame?' Zijn stem klonk

smachtend - precies zoals Daniel het wou. Hij liet zijn pistool zakken en

liep met een wellustige blik de hal in.

Ik legde snel het geweer op de trapleuning en richtte het op Jimmy's

gezicht. Het moest precies tussen zijn wenkbrauwen zijn. Nog voor hij zijn

wenkbrauwen kon fronsen, haalde ik de trekker over.

Door de terugslag van het geweer wankelde ik op mijn benen. Het kostte

al mijn kracht om niet achter over te vallen. Ik rook de scherpe geur van

buskruit.

Jimmy viel achterover. De lading was precies op zijn voorhoofd

terechtgekomen, waardoor het leek alsof hij nu bloedde. Perfect.

Ik rende de trappen af - met mijn rokken heel hoog opgetrokken om niet

te struikelen voor de neus van de hele crew die uit minstens dertig man

bestond.

De camera ging mee achteruit. Ik liep naar Jimmy toe en bekeek hem

aandachtig. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Matt, één van de vele

camaramannen, langzaam naar ons toe kwam gerold.

Zoals Jimmy erbij lag, leek hij morsdood. Ik moest me inhouden om niet

met mijn voet tegen zijn lichaam te porren. Hoewel de reactie van Jimmy

het waard zou zijn om te vereeuwigen voor het nageslacht.

Op de bovenhal hoorde ik hoe Fanny Cambray naar de trap liep - zwakke,

slepende stappen, die paste bij een zieke. Ze verscheen van boven aan de

trap met ingevallen ogen – gelukkig waren die geschminkt - en een

gescheurd nachthemd. Langzaam keek ze naar Jimmy en dan naar mij. Ik

beet op mijn lip, en hoopte dat ze dit keer niet zou lachen. Het ging juist zo

goed.

We keken elkaar zwijgend aan. Fanny keek me trots aan, en ik keek terug

met opgeheven kin en een arrogante blik.

'En cut!' schreeuwde Daniel. Jimmy, die daarnet nog morsdood op de

grond had gelegen, sprong op en omhelsde me. 'Knap schot, Audrey!'

Fanny glimlachte ook, en rende de trappen af - helemaal weer de oude.

Een assistent kwam al haastig afgelopen met een badjas voor haar - het

was koud op de set.

'Goed gedaan, meisjes. We hebben geen close-ups meer nodig. We zijn

klaar voor vandaag.' Daniel keek ons stralend aan.

Fanny en ik wisselden een blik. We hadden de hele dag aan deze scène

gewerkt. Ik was een paar keer van de trap gevallen, had een paar keer


verkeerd geschoten - Jimmy mocht van geluk spreken dat hij zijn

rechteroog nog had -, Fanny was een paar keer in lachen uitgebarsten, net

als ik tijdens het strakke aankijken.

Tot maandag, Audrey.’ Fanny legde een hand op mijn arm. Ik glimlachte

terug, voordat Quincy – die achter de schermen werkte als scriptgirl – me

kwam opeisen. Gelukkig had ze een mok warme thee voor me mee, die ik

ad fundum binnengoot.

'Kom. Hazel maakt ons van kant als we ons vliegtuig missen. Stel je voor

dat ze geen bruidsmeisjes heeft!'

Ik kromp onwillekeurig even in elkaar. Hazel zou vuur spuwen als we het

vliegtuig zouden missen. Ik wilde niet denken aan de scène die ze zou

schoppen. Ik duwde de lege theemok in Quincy’s handen en haastte me

naar de kleedkamer.

In de kleedkamer werd ik uit dat marteltuig geholpen door drie

assistentes en ik schoot opgelucht in een losse jeans en een simpel blauw

T-shirt. Snel veegde ik met een reinigingsdoekje over mijn gezicht en

prompte mijn haar onder mijn petje van de Dodgers. Als laatste zette ik

mijn zonnebril op en rende naar mijn trailer.

De trailer was groter dan verwacht. Op de deur hing een naamplaatje war

mijn naam in gouden letters sierlijk was opgeschreven. Ik had zelfs een

kleine woonkamer, met een minikoelkast die het tot mijn grote opluchting

deed.

Mijn koffer stond al netjes op me te wachten - mijn jurk en die van

Quincy hing al netjes bij Hazel. Ze zou het ons niet vergeven als er iets

mee gebeurde, dus had ze de jurken bij zich gehouden. De koffer had ik

vanmorgen gemaakt, om kwart over vier. Ik was speciaal voor Hazel een

halfuurtje eerder opgestaan dan normaal. De lange werkdagen begonnen

zich langzaam te wreken. Ik voelde het aan mijn lichaam.

Nou ja. Overmorgen was het over. Ik moest gewoon 48u op mijn tanden

bijten. Dan kon ik nog wel aan. Ik verstopte een gigantische geeuw achter

mijn hand. En de dag na het huwelijk zou ik gigantisch uitslapen.

‘Audrey!’ Quincy bonsde op mijn deur. ‘Kom je nog? Het vliegtuig

vertrekt anders zonder jou!’

Ik griste mijn koffer en zette een mega zonnebril van Chanel op mijn

neus. ‘Ik ben er al!’ gilde ik toen ik het trapje afrende. De deur viel achter

me in het slot.

Paul POV

Quincy en Audrey zouden om zeven na drie hier in L.A. landen, na bijna

vier uur vliegen. ’s Nachts.

Ik wachtte hen op aan het einde van gate en smeekten hen inwendig dat

ze eraan hadden gedacht om pruiken op te doen. Ik wou geen paparazzi.

Alleen Quincy zo snel mogelijk naar het hotel brengen en Audrey zien.

Dat was alles. Ik was al wakker van zes uur die ochtend. Gisterenochtend,

eigenlijk.

De bruiloft zou beginnen binnen twaalf uur. Dan zou de hel letterlijk

losbarsten.

Ik had zoveel medelijden met Brady.

Om met zoiets verschrikkelijks te trouwen.

Hazel had de bruiloft niet klein gehouden - daar was mevrouw niet voor.

In plaats daarvan had mevrouw het hele Pavilion on the Lake - een

gigantisch hotel aan een romantisch meer ergens in Los Angeles

afgehuurd, want Hazel wou in de natuur trouwen. En nee, ze wou per se in

Californië trouwen, niet in La Push, omdat de meeste gasten uit Los

Angeles kwamen. De gastenlijst stond op springen. Ik had medelijden met

Audrey en Quincy. Zij zouden die gastenlijst mogen afwerken. Ik had

gezien hoe de bruid van dienst Brady - toen we samen wacht moesten

lopen - mee had gesleept naar de bloemist om bloemen uit te kiezen. Vijf

uur lang!

En dat was niet het ergste. Nee, het ergste was dat Brady er evenveel van


genoot als Hazel. Hij had nog niet eens een vrijgezellenfeestje willen

hebben. Er scheelde echt iets aan die knul. Wie denkt met plezier terug

aan vijf uur lang bloemen kiezen en discussiëren over de kleuren gebroken

wit en eierschaalwit? Was er wel een verschil in?

En dan de jurk van Audrey. Ik had hem nog niet gezien, maar ze had me

er al voor gewaarschuwd dat het "mijn ergste nachtmerrie zou zijn". O

jongens. Wat zou het zijn? Een vogelverschrikkerjurk?

En als kers op de taart was de getuige van Brady.

Ik was een dode hond tegen het einde van dag. Zo als in morsdood. Dood

gebliksemd door de kilblauwe ogen van Hazel.

Mijn zelfmedelijdende gedachten werden onderbroken toen ik zag hoe

Audrey en Quincy zich door de mensenmassa een weg baadden met hun

koffers. Gelukkig had je op dit uur van de dag geen paparazzi.

'Hey, liefje.' Snel kuste ik Audrey onder haar oor. 'Hey Quincy,’

knipoogde ik naar haar. Ik legde snel de koffers op het karretje en reed

richting uitgang.

'Hoe waren de opnames geweest? Jullie zien er geradbraakt uit.' Ze

hadden allebei donkere kringen onder hun ogen - Hazel zou iets krijgen als

ze het zag.

'Vermoeiend. Zeker als dat mens hier naast je een opname weet te

verpesten doordat ze op het verkeerde moment woest kijkt.' Quincy keek

Audrey vals aan.

‘Sorry, maar ik ben niet degene die de opname van de barbecue heeft

verpest door een microfoon te hangen aan Bob,' grinnikte Audrey. ‘O,

Daniel kon je wel villen op dat moment.’

Quincy stak haar tong uit, als een klein kind dat geen argumenten meer

bezat.

Audrey lachte, en nam mijn arm vast.

'Dank je dat je ons wilt oppikken, schat.' Ze keek me stralend aan. Het

deed zelfs even haar wallen verdwijnen

'Voor jou alles, liefje,' zei ik haar terwijl ik haar op haar haren zoende. Ik

keek Quincy aan.

'Is Bob niet meegekomen?' vroeg ik haar met een gemene grijns.

Quincy werd pioenrood. 'Uhm… Nee… Hij heeft geen uitnodiging…

Dus ja…'

Volgens mij was Audrey echt moe, want ze merkte het gehakkel van

Quincy nog niet eens op. Ze trok het petje van haar hoofd en liet haar

haren los. Ik merkte hoe ze veel op me leunde, alsof haar benen haar

gewicht niet meer konden dragen.

‘We zijn er bijna, liefje,’ fluisterde ik in haar oor. Ik wreef langs haar

bovenarm. Audrey zuchtte en nestelde haar hoofd tegen mijn schouder

aan.

Tijdens de rit naar het hotel vielen de meisjes in slaap op de achterbank.

Het was schattig om te zien.

Bij het hotel aangekomen stapte ik zo zachtjes mogelijk uit en riep de

hulp in van een zo'n gek mannetje dat met de bagage heen en weer rijd. Hij

nam de bagage, nadat ik hem de kamers had doorgegeven - Audrey zou op

mijn kamer slapen, Quincy in die tegenover de onze - tilde ik de twee

Schone Slaapsters op en droeg ze naar hun kamers voor nog een paar

uurtjes slaap voor het gekkenhuis zou losbarsten.

Ik wou nu al dat het over was.


Chapter 35 "Tell me what does it for you now that I’m not

around” Add It Up – Andrew Belle

Audrey POV

Mensen stroomde in en uit de kamer waar Hazel zich klaarmaakte.

Mevrouw McNeill kwam binnen, op de voet gevolgd door Isabel, het

elfjarige zusje van Hazel.

Ik zat op een chaise longue voor het raam. Verlangend keek ik naar het

meer in de verte en de krioelende mensenmassa van gasten die wachtten

op de bruid. Als ik mijn ogen toekneep, kon ik aan het altaar Brady

ontwarren, die bijna doodging van de zenuwen op zijn soon to be vrouw te

zien.

Hazel stond in het midden van de kamer. Trouwjurk? Check. Stralende

glimlach? Check. Glinsterende ogen? Check. Blosje op de wangen?

Check. Zenuwen? Ja, die waren de enige die ontbraken.

In plaats van zenuwachtig te zijn - zoals de meeste bruiden zijn op hun

trouwdag - was Hazel helemaal zen. Ze amuseerde zich vandaag te pletter.

Ik was er negenennegentig komma negen procent van overtuigd dat ze

gewoon al Pauls gezicht dacht als hij de bruidsmeisjes zou zien…

'Liefje, je ziet er stralend uit!'

Mevrouw McNeill omarmde haar dochter en haalde uit haar handtas een

parelketting.

'Hier, iets ouds. De jurk is nieuw… Wat heb je geleend?'

Hazel tilde haar rok omhoog. 'De schoenen zijn van Audrey. Ik heb thuis

geen hakken, dus heb ik ze maar moeten lenen.' Ze grinnikte me

kwajongensachtig toe.

'Probeer vandaag gewoon de hak niet te breken.' Hazel en hakken, en

zeker met mijn witte pumps van Sophia Webster die ik zelf nog niet had

gedragen. Als dat maar goed afliep.

'En wat is blauw?' vroeg mevrouw McNeill haar.

Hazel's kwajongensgrijns werd breder. 'Dat wordt straks wel duidelijk,

moedermijne. Maar ik heb iets blauws aan. Geen nood.'

Mevrouw McNeill knikte en deed de parelketting om Hazel's hals. 'Dan is

het goed. Waar is je vader? Die man! Niet te geloven dat ik daarmee

getrouwd ben!'

Ik gaf snel Hazel haar bruidsboeket - dat bestond uit witte lelies en

donkerrode rozen. De boeketten van de bruidsmeisjes waren hetzelfde,

alleen veel kleiner. Ik kneep bemoedigend in haar hand.

'Dank je, Audrey. Dus jullie weten het, hé? Audrey, jij doet de rode

rozenblaadjes, Qui-Daphne, jij de witte? Goed? Pap? Kom hier!' Ze greep

haar vader vast, die al kwam aangehuppeld.

Meneer McNeill leek veel en veel zenuwachtiger dan zijn dochter. Hazel

klopte even op zijn arm. 'Rustig pipa. Probeer me gewoon niet te laten

vallen? Oké? Dat is alles wat ik van je vraag.' McNeill knikte

opgewonden. Ik moest gewoon even wegkijken om het gapende gat in

mijn hart te negeren. Papa zou mij nooit naar het altaar brengen.

Ze ademde diep in en uit.

'Schatje, wij gaan al door! Kom mee, Isa.' Mevrouw McNeill liep snel

naar buiten - de zenuwen die opspeelden. Ik prentte me in dat als ik ooit

trouwde, ik mam de ochtend van het huwelijk naar de acupuncturist moest

sturen.

Isabel omarmde haar grote zus nog even, en volgde toen snel haar

moeder naar buiten.

'Nu maar hopen dat Paul de ringen heeft,' mompelde Hazel toen ze keek

hoe haar zusje naar buiten verdween.

'Hij heeft ze.' Ik had ze hem vanmorgen nog in zijn handen geduwd, en

gezien hoe hij ze veilig had weggestopt in zijn borstzakje. 'Hij heeft zijn


leven veel te lief.'

Ze glimlachte. 'Het is hem geraden. Anders laat ik hem gewoon

terugrennen naar het hotel en wordt hij van de gastenlijst geschrapt.' Ze zei

het zo dreigend dat ik Quincy en ik in het lachen uitbarstten.

De muziek buiten veranderde.

'Jongens, vertrekken. Kom! Hup hup. Audrey, jij de rode, en Daphne, jij

de witte! Kom, doorlopen!' De eerste tekenen van zenuwachtigheid braken

door bij Hazel.

We gingen snel naar buiten, voordat Hazel ons letterlijk van de trappen

duwde. Ik nam mijn tasje steviger vast, dat de vorm had van een mini-

knapzak en waar de rozenblaadjes in zaten. Quincy had net dezelfde in

haar linkerhand.

Langzaam en in de maat van de muziek liepen we naast elkaar de trappen

van het terras af, richting de oude eik, waar Brady en Hazel zouden elkaar

het jawoord zouden geven.

Paul POV

Ik stond naast Brady, als getuige. Hij keek verwachtingsvol naar het oude

huis, waar Hazel elk moment uit zou kunnen verschijnen, aan de arm van

haar vader.

We stonden onder de oude eik - ik moest het nageven, Hazel wist hoe ze

een huwelijk moest plannen - midden in het bos, aan de rand van het meer,

dat glinsterde in de zon.

Het publiek zat onder twee grote witte tenten die werden gescheiden door

een open gangpad. De stoelen die aan het gangpad stonden, waren versierd

met witte tijgerlelies. Het zag er allemaal heel mooi uit - ik had ook niets

anders verwacht van Hazel. En natuurlijk de peperdure weddingplanner

die ze in de arm had genomen.

De bruidsmeisjes kwamen er aan gewandeld vanuit het Lake House -

Quincy en Audrey. Audrey strooide rode rozenblaadjes, Quincy de witte.

Ik voelde hoe mijn mond openhing toen ik Audrey zag.

Ze had gelijk gehad. Die jurk was inderdaad een verschrikking, maar niet

op de manier die ik had gedacht dat ze bedoelde.

De bruidmeisjes waren in het wit. Een simpele, witte strapless jurk met

een hoge split van rood kant. De haren waren strak naar achtergekamd en

vastgezet met kleine speldjes, waar witte rozen waren ingestoken. In hun

handen hadden ze een klein boeketje van witte lelies en rode rozen.

Ze zagen er uit als twee bruidjes.

Hazel weer. Typisch Hazel om alle regels aan haar laars te lappen. Nou

ja. Ik had het kunnen weten. Het was per slot van rekening Hazel waar we

over praatten.

Audrey had haar haren weer in haar natuurlijke kleur - die roodbruin

glansden in de namiddagzon.

Ik zag hoe Audrey mijn ogen zocht, en ze knipoogde even ondeugend. Ik

beet een glimlach terug en knipoogde terug.

Quincy en Audrey gingen aan de andere kant van Brady staan en lieten

een ruime plaats over voor Hazel, die nu zijn ogen strak op de veranda had

staan. Brady had nu zijn ogen strak op de veranda gericht. Nu de

bruidsmeisjes er waren, zou het niet meer lang duren voordat Hazel zou

komen. Brady wipte van de ene voet op de andere. Hij zat ongeduldig op

Hazel te wachten. Als Hazel nog lang zou wachten, zou Brady naar binnen

gaan om zijn bruid naar buiten te slepen - daar was ik overtuigd van. Een

schaking, als ze niet oppaste.

De muziek veranderde opnieuw en iedereen keek nu om.

Op de veranda verscheen Hazel, aan de arm van haar vader.

Ze zag er schitterend uit in een rode trouwjurk met wit kant - die

helemaal bij haar paste. Hazel zou nooit voor een witte trouwjurk kiezen.

Haar haren, die normaal in plukjes alle kanten opstonden, waren vandaag

glad en gekruld. In haar handen had ze een gigantisch trouwboeket, dat

leek op dat van Audrey en Quincy – alleen veel groter. Haar vader leek


zenuwachtig - maar glimlachte. Hij keek neer op Hazel, die stralend naar

de mensenmassa keek die allemaal naar haar keken.

Naast me voelde ik hoe Brady opzwol van trots. Hij ging rechter staan,

borst vooruit en keek met warme ogen naar Hazel. Nog even, en hij zou

gaan zweven.

Aan de arm van haar vader liep Hazel naar ons toe, op de maat van de

muziek. Ze glimlachte naar Brady.

Nu Hazel naast Audrey en Quincy stond, leek ze nog meer te stralen -

alsof de jurken van de bruidsmeisjes haar eigen jurk nog meer benadrukte -

mooier maakte, in plaats van te overschaduwen.

Haar vader nam haar hand en legde die in Brady's hand, die haar hand

stevig vast nam.

Dat was het teken voor de priester om te beginnen.

'Lieve vrienden en familie, wij zijn vandaag bijeengekomen om deze

twee mensen…'

Audrey POV

Hazel had er voor gezorgd dat het niet lang zou duren - want ze had het

niet zo op ellenlange speeches begrepen. Niet dat ik daar zo’n fan van was.

Paul gaf zonder een woord te zeggen maar met een glimlach de ringen

aan Brady. Ik wist dat hij graag had gedaan alsof hij ze was vergeten -

zodat hij Hazel nog eens lekker de kast kon opjagen. Maar blijkbaar had

hij dat plannetje laten varen. Ik keek naar hem en kon bijna niet geloven

hoe knap hij eruit zag. Hij keek naar mij met dezelfde blik. We lachten

naar elkaar. Ik voelde hoe Quincy ons aangaapte, dus richtten we onze

aandacht snel weer op het bruidspaar.

'Ja, ik wil,' sprak Hazel met een vaste stem toen ze Brady stralend

aankeek en schoof de ring rond zijn vinger.

'Ja, ik wil,' zei Brady trots en keek met grote warme ogen neer op het

meisje dat naast hem stond, en schoof heel voorzichtig, alsof ze breekbaar

was, rond haar ringvinger.

De priester verklaarde hen tot man en vrouw. Naast me hoorde ik Quincy

snuffen - net zoals de meeste vrouwen in het publiek. Ik bracht snel een

hand naar mijn wang en was verbaasd toen ik ontdekte dat ze nat waren.

'U mag de bruid kussen,' zei de priester tegen Brady.

Brady volgde heel netjes het bevel op - bijna als een echte soldaat. Hazel

wierp haar armen - met dat grote bruidsboeket - rond zijn hals en trok hem

dichter tegen zich aan.

Paul grinnikte zich een ongeluk, net zoals de rest van de La Push bende.

Seth stootte Collin aan en Jacob grinnikte ook. Embry en Quil keken

elkaar betekenisvol aan. Sam glimlachte alleen maar en Jared keek Kim,

die naast hem zat, aan. Amaris, die bij Emily op de schoot zat, keek

aandachtig naar Brady en Hazel - die stonden te zoenen alsof hun leven

eraf hing - alsof ze een extra interessante aflevering van Dora aan het

kijken was.

Ik kuchte even - de priester had het schaamrood al op zijn wangen. Brady

en Hazel - nou, die waren echt helemaal hoteldebotel verliefd op elkaar.

Geen twijfel mogelijk. Naast me schudde Quincy helemaal van het lachen.

Zelf had ik kaakpijn van mijn kiezen op elkaar te klemmen om niet in het

schaterlachen uit te barsten.

Helemaal rood geworden liet Brady Hazel los - die ook al helemaal

tomaatrood kleurde - ze past nu werkelijk bij haar jurk.

Iedereen begon luid te applaudisseren en te joelen. Brady draaide zich om

en Hazel ook, om naar de vrienden en familie te kijken. Brady keek trots

neer op Hazel - zijn spiksplinternieuwe bruid.

Ik was de eerste die Hazel te pakken kreeg.

'Gefeliciteerd liefje! Ik ben zo blij voor je!' Ik knuffelde haar stevig.

Hazel keek me enkel stralend aan, nog iets nablozend van de passionele

zoen die ze net had gedeeld met haar man.

'Dank je, Rey.' Ze keek Brady stralend aan. 'Yes! Eindelijk van mij!'


Brady sloeg zijn arm rond haar heen en keek zijn vrouwtje aan met een

liefdevolle blik.

'Ik was toch al van jou?' grinnikte hij. Paul sloeg hem op zijn schouder.

'Gefeliciteerd, kerel. En, wanneer is de echtscheiding gepland?'

Hazel sloeg naar hem met haar bruidsboeket. 'Zwijg jij. Wie weet wie de

volgende is die naar het altaar rent om "Ja, ik wil" te roepen?'

Ik probeerde de kriebels in mijn buik te negeren. In plaats daarvan liep ik

naar Paul toe - ik had hem de hele dag bijna niet gezien. Hazel en Brady

waren toch wel een tijdje bezig met felicitaties te ontvangen.

'Ey,' zei ik zachtjes terwijl ik mijn hand in de zijne legde. ' Je ziet er leuk

uit.'

Ik had Paul nog nooit in een pak gezien. Maar het was voor herhaling

vatbaar - veel herhaling graag. Hij had een donkergrijs maatpak aan, met

een wit hemd en een dunne das. Het geheel stak elegant af tegen zijn

roestbruine huid.

'Jij hoeft niet veel te zeggen,' fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde hoe ik

rood werd. Hazel vond een witte jurk perfect voor me - ik wist wel

waarom. Ze had doorheen de dag al steelse blikken op me geworpen toen

ze dacht dat ik niet keek. Maar dat plannetje ging mooi niet door.

Paul POV

De zon stond laag aan de hemel toen iedereen eindelijk in de gigantische

grote tent zat aan de lange, gebogen tafel. Aan het meer lag een houten

dansvloer. In de bomen rondom de dansvloer waren allemaal

lampionnetjes opgehangen.

Er stond een gigantische taart - Hazel en Brady sneden hem netjes samen

- met een hele hoop gelach tussen die twee - het duurde zeker vijf keer

zolang als iemand anders zou snijden.

Ik zat naast Audrey - Hazel had ons weer zo gezet - maar ik klaagde niet.

Het bruidskoppel zat een eindje verder aan de tafel - met meer interesse

voor elkaar dan voor hun bord.

Na het eten gooide Hazel haar boeket weg - achter haar vormde al een

hele hoop meisjes in een rij. Maar in plaats van hen naar daar te gooien,

knipoogde ze naar mij en gooide het recht naar Audrey, die naast me

stond. Audrey ving het verrast op.

Het hele roedel joelde toen Brady - heel voorzichtigmet zijn tanden - de

blauwe kousenband van Hazel's been trok. Hoe hij het deed met die jurk

van haar - geen flauw idee - en hij schoot hem recht in het gezicht van

Jacob, die natuurlijk meteen kleurde als een biet. Ik lachte me ziek.

De neef van Hazel zou met zijn bandje spelen. Ik was echt

superbenieuwd daar het openingsnummer dat Hazel had gekozen - het zou

zeker geen Céline Dion of Bryan Adams worden.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Audrey naar het podium lopen. Mijn blik

vernauwde zich en ik observeerde het podium aandacht.

De neef van Hazel - een snotneus van een jaar of vijftien - knikte en

wenkte naar de drummer. Die stond op en samen pakten ze Audrey bij

haar armen en tilden ze haar op het podium.

Hoe kon ik zo’n oen zijn geweest?

Audrey ging het openingsnummer zingen. Met zo’n stem als de hare was

het bijna vanzelfsprekend. Ik zag hoe iedereen naar haar keek.

Zelfverzekerd nam ze de microfoon.

'Hallo iedereen! Nog even een dikke proficiat aan mijn beste vriendin, die

eindelijk van de straat is geraakt!' De mensen begonnen te lachen en te

applaudisseren.

'Dus, speciaal voor Hazel, dit nummer is voor jou en Brady! Neem hem

maar goed vast en probeer alsjeblieft niet op zijn tenen te gaan staan of te

vallen.' Iedereen begon harder te lachen, en zelfs Hazel giechelde even.

Audrey knikte even naar de drummer. Hij knikte terug, en hij begon

zachtjes te drummen. De gitarist begon ook, en ik herkende de melodie.

Brady nam Hazel vast, en samen gingen ze - onder luid applaus en het


verblindend licht van de vele fototoestellen die afgingen, de dansvloer op.

I don't want this moment to ever end

Where everything's nothing without you

I wait here forever just to, to see you smile

'Cause it's true, I am nothing without you

Through it all I've made my mistakes

I stumble and fall but I mean these words

I want you to know with everything I won't let this go

These words are my heart and soul

I'll hold on to this moment you know

As I bleed my heart out to show and I won't let go

Ik keek naar Audrey vanaf mijn stoel. Ze zag er bijna buitenaards mooi

uit. Haar ogen hield ze op het bruidspaar gericht en ik kon letterlijk de

liefde van haar voor Hazel voelen. Ik leunde met mijn hoofd op mijn

armen en luisterde naar de tekst die haar heldere stem zong.

Thoughts read unspoken forever and now

The pieces of memories fall to the ground

I know what I did and how so, I won't let this go

'Cause it's true, I am nothing without you

All the streets where I walked alone

With nowhere to go have come to an end

Op de dansvloer waren nu meerdere stelletjes aan het dansen - ik zag

Renesmee met Jacob, Emily en Sam, Jared en Kim, Hazel's moeder en

vader, de vader en moeder van Brady…

Zelfs Amaris had een danspartner gevonden - het vierjarige neefje van

Quincy had haar vast en danste voorzichtig met haar rond. Ik glimlachte

onwillekeurig. Mijn ogen gleden terug naar Audrey en ik stond op.

Het lied was afgelopen. Audrey bedankte iedereen en klom toen lenig van

het podium af.

Ik greep haar meteen vast en nam haar mee de dansvloer op - waar nu de

traditionele vader- bruiddans doorging. Ik zag Hazel met haar vader

dansen, en Brady met zijn moeder - die tot aan zijn elleboog of zo kwam.

Audrey had haar hoofd tegen mijn schouder gelegd en ik hield haar stevig

vast. Dit moment moest moeilijk voor haar zijn. Zachtjes drukte ik een kus

op haar haren en streelde haar wang.

Ik had haar gemist. Ik had haar lach gemist, haar lichaam tegen het mijne.

Audrey was de vrouw met wie ik mijn leven wilde delen. Maar ik wist dat

ik haar niet voor mezelf kon houden. Ze had teveel talent om haar op te

sluiten in La Push en haar te laten wegkwijnen in de regen. Ik trok Audrey

dichter tegen me aan.

‘Ik hou van je, liefje,’ fluisterde ik vlak boven haar oor.

Audrey keek me recht aan. ‘Ik ook van jou, Paul.’ Haar groene ogen

hadden een zachte glans gekregen voordat ze me kuste.

Een paar dansen later ving ik de blik van Hazel op. Ze knipoogde toen ze

langs kwam gewerveld.

Ik deed een halfhartige poging op terug te knipogen. Gelukkig voor

Audrey en mij was Hazel te gelukkig met Brady om het onechte uit mijn

glimlach te filteren.


Chapter 36 "Is the proof of time killing all the faith I know,

knowing that faith is all I hold." Shattered – Trading Yesterday

Audrey POV

Na de vijfde dans slaagde Paul erin om me mee te nemen naar het meer. Ik

slaagde erin om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het bruidsboeket

van Hazel had ik al veilig opgeborgd in de auto - morgen zou ik het

teruggeven. Pas toen besefte ik dat Hazel vanavond al naar de Malediven

vertrok op huwelijksreis. Nou ja, als ze dan terug was. Het was per slot

van rekening haar bruidsboeket.

Echt weer iets voor Hazel op het naar mij te gooien en niet naar één van

de wanhopige meisjes die achter haar bijna stonden te vechten met elkaar

voor het ideale plekje.

Ze wist dat ik niets van trouwen moest weten.

'Een dollar voor je gedachten,' zei Paul tegen me terwijl hij een arm rond

me legde.

Ik snoof. 'Mijn gedachten zijn wel wat meer waard dan een dollar hoor.'

Hij grinnikte. 'Het is een uitdrukking die mijn moeder altijd zei.'

Ik glimlachte en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Het water glansde

in het licht van de maan - het was volle maan. Hazel had het weer perfect

uitgedacht.

Ik speelde met de bedelarmband die rond mijn pols hing - dat deed ik

altijd als ik zenuwachtig was.

Dat irritante onderbuikgevoel bekroop me weer. Er was iets op komst -

als een koude wind op een zwoele zomeravond. Als stilte voor de storm.

Ik wist dat ik me aanstelde, maar ik voelde dat ik in iets zat. Iets waarvan

ik niet wist dat het bestond. Iets waar ik heel diep in zat. Te diep om nog

helemaal uit te geraken, mocht ik dat willen.

Het kon niet blijven zoals het nu was. Er zou iets moeten gebeuren. En

het zou niet goed voor me zijn.

Ik hoorde in de verte de muziek en het gelach. Op de een of andere

manier leek het alsof dat op een andere planeet was. Dat ik op mijn eigen

wereldje zat, ergens ver weg in het universum.

'Ey, liefje? Wat is er?' Paul nam me vast en keek me aan.

Ik schrok op uit mijn gepieker. Pas toen besefte dat ik hem nog geen

antwoord had gegeven.

Ik glimlachte - het voelde nep aan. 'Niets. Verzonken in gedachten.' Ik

rilde en Paul trok me steviger tegen zich aan.

'Kom, we gaan terug. Je ziet lijkbleek. Het is hier te koud voor je.'

Ik protesteerde niet toen hij me mee de dansvloer opsleepte. Dan zou ik

het in ieder geval weer lekker warm krijgen, van bewegen en van Paul.

Paul POV

Het was gewoon de vermoeidheid, stelde ik mezelf gerust. Ze heeft de

afgelopen twee maanden keihard gewerkt.

Ik was een weekje - precies zoals ik had beloofd - naar Atlanta gegaan.

En ik had ondervonden waarom acteurs zo goed betaald kregen:

acteerwerk is slavenwerk. De hele dag werken in de gloeiende zon en dan

er nog uitzien alsof het je niet deert. Ik had vijf minuten in die gloeiende

zon gestaan - het voelde aan als doodgaan. Echt waar.

Ik had die hele week bij Audrey geslapen en dat was niet echt

bevorderlijk geweest voor haar nachtrust.

Het was nog maar vier maanden - een derde zat erop. In december was ze

klaar, en dan zou de film vier weken later in première gaan. Een paar

dagen na Kerstmis, had Audrey me verteld.


Audrey had haar gezicht tegen mijn borst aangelegd. Ze was soms zo

helemaal in gedachten verzonken.

Net zoals bij het meer.

Ze had zo verschrikt gekeken - zo angstig gekeken, als een konijntje die

net doorheeft dat de valk boven hem vliegt. Alsof ze een ongeluk

verwachtte.

Ik zag Embry langskomen met Jane in zijn armen – een vriendin van

Audrey en Hazel.

Nog iemand die moest zwijgen, dacht ik sarcastisch bij mezelf. Ik kon het

niet laten. Enkel de imprenteees en de stamoudsten waren op de hoogte

van het roedel.

Het voelde niet juist om dat geheim te houden voor Audrey. Ik begreep

nu wat Audrey bedoelde met onderbuikgevoel. Een voorgevoel bekroop

dat ik mijn eigen ondergang aan het delven was door dat geheim voor haar

te houden.

Nou ja, dat zou Sam toch niet overtuigen. Je stelt je aan, Paul, zou die

zeggen.

De muziek veranderde, maar ik liet Audrey niet los. Hazel en Brady

kwamen voorbij gedanst. Ik had al met Hazel gedanst - helemaal op het

begin, zodat ik er ook meteen vanaf was. En gelukkig ook niet lang, want

Brady had haar meteen weer opgeëist zodra het liedje uit was.

De blik die Brady en Hazel wisselde deed een lichtje bij me op lichten. O

nee, daar gingen ze niet onderuit komen.

Ik tikte Jacob en Embry op de schouder - ons geheime teken - toen ze

langskwamen.

Vijf minuten later liet ik Audrey los.

'Sorry, schatje. Maar het einde van het liedje is gedaan.'

Ze keek me glimlachend aan. 'Is de China-act op komst?'

'Jep.'

Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Brady en Hazel verdwenen - zo

onopvallend mogelijk. Jacob en Seth liepen al achterom. Quil ging

nonchalant mee en ik volgde samen met Audrey het bruidskoppel.

Op het terras wachtte Embry en Jared al met de zakken rijst.

'Héhé. Dat werd tijd. Ik schat dat ze over een paar minuten naar buiten

komen - Brady is er van overtuigd dat niemand hen heeft zien vertrekken.

Audrey had een duivelse glimlach op haar gezicht toen ze een zak rijst

van Jared overnam. 'Quincy en Jane zijn hier ook binnen een paar

seconden.'

Seth, Quil, Jacob, Colin, Sam, Emily, Leah en Will kwamen ook al

aangelopen, op de voet gevolgd door de twee meisjes.

Net op tijd. Ik hoorde de stemmen al van Hazel's en Brady's moeder, die

dachten dat het koppel ongemerkt naar de luchthaven kon vertrekken. Nou,

dat was buiten ons gerekend.

Vanmorgen, toen iedereen sliep, hadden Jacob, Leah en ik de auto van

Brady versierd met oude schoenen en metalen blikjes. Leah had een

gigantisch bord Just Married gemaakt en dat hadden we ook op de

achterkant van de auto vastgemaakt.

Onze 'uitwuifgroep' werd groter. Bijna iedereen van de gasten stond

onder aan het terras muisstil op het koppel te wachten.

De lichten knipten in de hal. Ik hoorde hoe Hazel haar hand op de

deurklink legde.

'Oké. Tot over een maand, mam.'

De deur ging voorzichtig open…

‘NU!' schreeuwde Sam en ik tegelijkertijd.

De rijstregen barstte los. Brady tilde Hazel op en rende de trappen af. Wij

volgden hen, en bekogelden ze met rijst totdat Brady zijn auto had bereikt,

Hazel er in had gezet, er zelf was ingestapt en weg was gereden.

Ik zag Hazel zwaaien, die zich helemaal had omgedraaid om naar de

mensenmassa te kijken die hen uitzwaaiden. Mijn arm gleed naar Audrey,

die naast me stond. De feestvarkens waren gaan lopen. Het gekkenhuis

was over.

Audrey keek me aan en haar felgroene ogen lichtten op. Ik trok haar in


mijn armen en kuste haar. Het was bijna een maand geleden dat ik haar in

Atlanta had bezocht.

Passioneel beantwoordde ze mijn kus. Het zei genoeg voor de rest van de

avond.


Chapter 37

"A mess that I have made from what I’ve just let

pile and pile up” I Need You – Relient K

Audrey POV

Het kwikthermometertje dat aan de buitenkant van mijn trailer hing gaf

aan dat het 17°C graden was. Vandaag was het 29 november. Volgende

week zouden de opnames gedaan zijn. Enkel nog een paar close-ups en

dan zat het filmen erop.

Jammer genoeg was dat niet het einde. Het echte zware werk kam er pas

aan. Dan begon het promoten van de film. Te gast zijn bij tv-shows,

interviews, persconferenties, meet&greets met fans…

Het klonk allemaal super - en dat was het ook - maar het was echt keihard

werken. Plus, ik zou weer in een heel ander leefritme komen. Tijdens de

draaidagen stond ik elke dag op om halfvijf en kroop om halftien ’s avonds

al onder de wol.

Gelukkig had ik twee weken vrij voordat het promoten zou beginnen.

Twee weken om heerlijk niets te doen. Uren aan de telefoon hangen met

Hazel of mam, lekker bijkletsen Een dagje lekker niets doen. Uitslapen,

gigantisch uitslapen. Mijn boeken lezen - ik had er weer een hele hoop

aangeschaft in degeringe vrije tijd die ik hier had gehad en weten te

spenderen in tweedehandsboekenwinkeltjes. Shoppen! Dat geld wat ik had

verdiend smeekte gewoon om worden uitgegeven -wie was ik om die

noodkreet te negeren? En natuurlijk, naar Paul gaan - als ik een gaatje

vond.

Ik had hem al drie maanden niet meer gezien - niet meer sinds de laatste

keer dat hij naar Atlanta was gevlogen voor een weekendje. Het was leuk

geweest - maar er ontbrak iets. Alsof de glans verdwenen was. De glans

leek opgelost te zijn na de bruiloft van Hazel.

En na mijn twee weken vakantie begon het gekkenhuis opnieuw. Gone

With The Wind zou wereldwijd in première gaan - om te beginnen 28

december in Atlanta. Gerald was al alles voor me aan het regelen - waar ik

blij om was. Als ik het zelf moest doen, zou ik het niet hebben gehaald.

Na Atlanta volgde Los Angeles en New York, voordat we naar Europa,

Azië en Australië zouden vliegen.

Na de premières zouden nog meer fotoshoots, talkshows, interviews en

zo volgen - allemaal om de film te promoten. Tussendoor waren ook nog

de Oscars – de geruchtenmolen draaide al op volle toeren dat ik

genomineerd zou zijn in de Categorie Beste Vrouwelijke Hoofdrol. De

bekenmaking van de nominaties zou pas ten vroegste begin januari worden

vrijgegeven. De Oscaruitreiking zelf vond plaats eind februari.

Dus mijn agenda zou hoogstens tot maart vol staan - als Gerald dan al

geen nieuwe filmrollen voor me had gevonden. Gerald was nu officieel

mijn agent en manager - die dus alles voor me deed - wat een grote

opluchting voor me was. Ik hoopte dat hij begreep dat ik een grote en

dringende behoefte had aan vakantie na de Oscars.

Ik stond op van het bed waar ik was neergeploft nadat ik de trailer was

ingestrompeld na een uitputtende draaidag en ging douchen. Mijn huid

was eindelijk gewend geraakt aan die baleinen korsetten, wat betekende

dat ik geen rode strepen meer had op mijn rug en buik. Malia – mijn

assistente – had me meteen na de opnames uit mijn kostuum geholpen. Ik

liet de pluche badjas van mijn lichaam glijden en stapte de douche in.

Het warme water deed me goed. Ik ademde in en uit via mijn neus en

voelde hoe ik langzaam ontspande. Mijn hoofd werd leeg - totdat ik met

mijn ogen dicht onder de douche stond aan niets dacht.

Een klopje op de deur van mijn trailer deed me opschrikken. Snel draaide

ik de kraan dicht en wikkelde een handdoek rond me heen. Welke idioot

viel me nu weer lastig?


Het was Ian Henderson.

'We gaan zodadelijk met iedereen een hapje eten met de cast. Ga je mee?'

Hij leek totaal niet onder de indruk dat ik voor hem stond, kletsnat en met

niets meer dan een handdoek om mee heen. In plaats daarvan stond hij met

glimlach naar mijn gezicht te kijken. Zijn donkerbruine ogen hielden de

mijne in een trance.

'Wacht je vijf minuten?' vroeg ik hem.

'Tuurlijk.' Ik hoorde hoe hij de trailer binnenstapte terwijl ik snel in een

jeans schoot en een zachtroze topje. Mijn haren liet ik gewoon los - ik had

geen tijd om ze te föhnen. Een likje mascara en ik was klaar.

Ian zat op het grote bed - het was het enige grote meubelstuk dat ik in de

trailer had staan - op me te wachten. Hij zag er verrassend comfortabel uit,

met een jeans en een lichtblauw hemd

'Dat was snel.' Zijn blik liet hij bewonderend over mijn lichaam dwalen.

Ik grinnikte. 'Volgens mij heb ik een nieuw record neergezet.'

Hij grinnikte mee. 'Ik denk het ook. Kom, want ze wachten op ons.'

Zijn arm rond mijn middel voelde natuurlijk toen hij me de trailer

uitloodste, dus liet ik het maar zo. Waarom niet?

We waren gewoon vrienden. Niets meer. Ik was er zeker van dat Ian er

net hetzelfde over dacht. Hoe vaak hat hij mij al niet gepest wat een

vreselijke slechte filmzoener ik was op de set tijdens één van onze

adembenemende – voor mijn dan letterlijk dankzij die korsetten –

kusscènes.

Hopelijk zou Paul niet te jaloers zijn als hij de film zag. Ik wist hoe een

filmzoen – die niets voorstelde – er ongelofelijk betekenisvol kon uitzien

door lichteffecten, montagetechnieken en natuurlijk de acteurs zelf. Vooral

Ian kon een lichte aanraking met zijn lippen laten uitschijnen als een

stomende kus.

Ik rilde onwillekeurig toen ik weer aan Paul dacht. Er was iets op komst.

Ik kon het voelen in me. Als een tikkende tijdbom, met enkel nog dagen in

plaats van seconden.

Ik begon echt door te draaien. De filmopnames begonnen hun tol te eisen.

Misschien was het geen slecht idee als ik vandaag eens extra vroeg mijn

bed inkroop.

Net toen ik de deur wou sluiten, ging mijn gsm - die nog in mijn trailer

lag.

Ik keek Ian aan.

'Misschien is het belangrijk. Blijf je even hier wachten?'

Hij knikte.

Snel liep ik weer de trailer in en nam haastig mijn gsm op. 'Hallo?'

'Rey, ik ben het, Hazel. Ik heb groot nieuws.' In haar stem klonk een

lichte hysterie door. Ik hield me ergens aan vast - de rugleuning van de

stoel. Hazel was nooit hysterisch.

'Is het goed of slecht nieuws?' vroeg ik haar. Laat het alsjeblieft goed

nieuws zijn. Alsjeblieft.

Ze lachte. 'Heel erg goed nieuws. Ik vind het rot dat ik je het via de

telefoon moet zeggen, maar je bent de eerste die het weet. Nou, heb je

ergens iets vast?'

'Ja,' gromde ik. Ik haatte het als mensen het gewoon niet meteen zeiden.

En ze had me nu echt supernieuwsgierig gemaakt.

Plotseling kreeg ik ergens het gevoel van een déjà vu.

Ik wist het nieuws al voordat de woorden uit haar mond waren.

'Ik ben zwanger! Kan je het geloven?'

Ik slikte even. Ik moest het gewoon even verwerken. Hazel klonk zo blij -

zo gelukkig. Mijn maag lag in een knoop. Zwanger.

'Eigenlijk… wel. Hoeveel maanden?' Mijn stem klonk gemaakt

opgewekt.

'Acht weken, dus twee maanden, zei de dokter vanmorgen. Zelfs Brady

weet het nog niet. Je bent de eerste die het weet!' gilde ze door de telefoon

naar me. Ik kon me al levendig voorstellen hoe ze op en neer zat te huppen

met de telefoon in haar handen.

Ik schraapte mijn keel. 'En, zie je al iets?' vroeg ik haar, in een poging om


het gesprek licht te houden.

'Nee, niet echt. Niemand heeft iets gemerkt… Zou dat al moeten? Ik weet

er echt niets van.' Hazel's stem klonk meteen vol paniek.

'Ik denk het niet. Anders had Carlisle wel iets gezegd,' stelde ik haar

gerust - alsof ik daar zoveel van wist. Ik was een leek op het gebied van

baby’s en zwangerschappen. 'O, Hazel, ik ben zo blij voor je!'

Ik hoorde hoe Hazel aan de andere kant van de lijn haar neus optrok -

Hazel die huilde? Ze was echt helemaal van de kaart dat ze zwanger was -

niet dat ik haar dat kwalijk nam. Ik zou er ook helemaal van ondersteboven

van zijn - maar niet zoals Hazel. Ik zou echt niemand bellen – zelfs de

vader van het kindje niet - en meteen een afspraak regelen.

'En ik had nog een vraag voor je…' ze klonk stilletjes.

'Vuur maar af.'

Ik wachtte ongeduldig op haar vraag - laat haar me alsjeblieft niet vragen

om samen zwanger te zijn. Dan deed ik haar iets aan. Ik rilde al bij het idee

dat ze die vraag zou stellen.

Nee, Hazel zou dat nooit doen. Ze wist hoe ik dacht over een mogelijke

zwangerschap. Ik was helemaal aan het doordraaien als ik dacht dat Hazel

zoiets zou vragen. Ik stelde me aan. Ik had teveel films gezien. Teveel

melige, overgevoelige films.

'Zou jij meter willen zijn?' vroeg ze me zachtjes.

Ik bleef even verstijfd zitten. De stilte was oorverdovend aan de andere

kant.

'Rey?'

'Natuurlijk! Tuurlijk, Hazel! Echt waar, dank je wel.' Ik was zo opgelucht

dat ze niet de ene vraag had gesteld. Ik zou alles voor haar doen - op dit

moment wel.

Ze grinnikte. 'Jij bent bedankt.'

Ik forceerde een lach. 'Graag gedaan. Als ik jou was, zou ik Brady maar

gaan vertellen - het is niet netjes om geheimen te houden voor je kersverse

man.'

Ze lachte - een blije, vrije lach. 'Ben op weg! Tot volgende week! O ja,

zeg nog even niets tegen Quincy. Alsjeblieft? Je weet hoe ze is. Die

schreeuwt het meteen van de daken.'

'Mijn lippen zijn verzegeld,' beloofde ik haar.

'Dank je! Tot volgende week! Gedraag je! Doei!'

Ik bleef nog een tijdje op het bed zitten, nadat Hazel had afgelegd, mijn

gedachten niet geordend. Starend naar het plafond.

Het gevoel, dat me al was bekropen toen Hazel me een halfjaar eerder

had gezegd dat ze ging trouwen, het gevoel dat ik bleef stilstaan terwijl

anderen vooruit gingen, was sterker dan ooit. Wat deed ik hier? Wat moest

ik doen? Waarom bleef ik stilstaan? Waarom had ik dat gevoel? Ging ik

dat niet vooruit in mijn leven? Was dit wel het juiste leven voor me? Had

ik wel de juiste keuzes gemaakt? Wat wou ik van het leven? Wat

verwachtte ik?

Mijn leven ging als een sneltrein aan me voorbij. Ik was de ongekroonde

prinses die binnenkort Hollywood ging veroveren. Ik was achttien en ik

had het leven waar miljoenen mensen van droomden. Ik was knap - nou ja,

volgens veel mensen - niet dat ik dat zelf vond of zo - rijk, jong en stond

aan het begin van wat een geweldige carrière zou worden. Ik had alles om

gelukkig te zijn.

Waarom voelde ik me dan zo miserabel? De tranen prikten in mijn ogen.

Nee, ik ging niet huilen. Ik stelde me aan. Wat zat ik nou weer te zeuren?

Tuurlijk was dit het leven waar ik van droomde! Tuurlijk ging ik vooruit.

Ik had een mogelijke Oscarnominatie – wat me de jongste actrice maakte

van de afgelopen veertig jaar!

Wat zit ik me toch in te beelden? Zelfmedelijden. Echt. Ik was

verschrikkelijk aan het worden. Ik had alles om gelukkig te zijn, en ik zat

hier te kniezen als een boos kind.

Een klopje op de trailerdeur liet me opschrikken.

'Rey? Alles goed?' Ians stem klonk door de deur bezorgd.

Ik slikte en probeerde opgewekt te klinken. 'Jep. Ik ben er.'


Een laatste check in de spiegel vertelde me dat ik er piekfijn uitzag - geen

rode ogen, geen vlekkerige wangen.

Ik glimlachte - niemand zou iets in de gaten hebben hoe ik me vanbinnen

voelde. Die acteerlessen waren soms handig.


Chapter 38 "Every second, dripping off my fingertips."

Somewhere A Clock Is Ticking – Snow Patrol

Paul POV

De sneeuw smolt onmiddellijk op mijn blote schouders. Ik negeerde het -

ik was het gewoon geworden na een paar dagen.

Getoeter schrok me op.

'Paul! Kom nou! We wachten op je!' Dat was de stem van Embry, die uit

het open raampje naar me joelde.

Ik keek op. Embry toeterde nog een keer.

'Je gaat me toch niet vertellen dat je het vergeten bent! Je had het Emily

beloofd! En Amaris!'

Ik stond al op. 'Ik was het helemaal niet vergeten,' knarste ik tussen mijn

tanden terwijl ik naar binnen liep voor een schoon hemd te pakken en mijn

handen te wassen. In de spiegel liet ik mijn vingers nog even door mijn

haren gaan voordat ik het huis afsloot.

'Jij bent toch een echte workaholic.' Embry schudde zijn hoofd toen ik

instapte.

Ik keek uit het raam. ‘Ik moet toch iets doen in mijn vrije tijd?'

Embry zei niets meer. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij nog even zijn

hoofd schudde voordat hij gas gaf. Ik wist dat de jongens bezorgd om me

waren. Maar het kon me niet zoveel schelen.

'Oom Paul en oom Embry!' Amaris kwam meteen op ons afgelopen toen

we eenmaal binnen waren. Ze dribbelde op haar beentjes en stak haar

armpjes omhoog als teken dat iemand haar moest oppakken.

'Hey, grote meid!' Embry tilde haar meteen op. Nu ze op Embry's arm

zat, kon ze me beter aankijken.

'Waar is tante Audrey, oom Paul?' vroeg ze me.

'Audrey is in Atlanta. Werken,' antwoordde ik haar. Eenmaal in de

woonkamer liet ik me in de sofa naast Sam vallen, Embry ging met Amaris

naast me zitten.

Daar was Amaris niet tevreden mee.

'Het is donker. Audrey heeft gedaan met werken,' protesteerde Amaris.

Vanaf Embry’s armen gebaarde ze naar het raam, waar de sneeuw uit de

nachtlucht bleef vallen.

'Ze moet op haar werk blijven,' legde ik haar uit.

Amaris keek me lang aan met haar moeders ogen. 'Heb je tante Audrey

aan het huilen gemaakt?' vroeg ze me streng.

Ik keek haar geschokt aan. Sam onderdrukte een lach - hij wist er nog net

een hoestje van te maken. De rest van het roedel lukte het iets minder. Ik

hoorde Hazel giechelen.

'Nee.' Ik wierp een woedende blik op Sam, die iets te onschuldig keek.

Amaris keek me boos aan. 'Jawel. Jij hebt tante Audrey aan het huilen

gemaakt en nou is ze er niet.'

Wel. Als mevrouw het slim wilt spelen, nou, dan kan ze slim krijgen.

'Waarom zou ik Audrey aan het huilen maken?' vroeg ik haar sluw.

'Ze huilde toen jullie de laatste keer samen waren.' Ze haalde haar

schoudertjes op. 'Dus jullie hebben ruzie. Gaan jullie scheiden?' voegde ze

er hoopvol aan toe.

Hazel hield het niet meer. Ze barstte in het lachen uit - net zoals Brady,

Quil en Jacob. Zelfs Emily zat te snikken van het lachen.

'Ze heeft een goed geheugen,' gniffelde Sam. 'Audrey huilde inderdaad op

het huwelijk van Hazel. En was dat niet de laatste keer dat Amaris jullie

samen had gezien?'

Ik keek hem vuil aan. 'Dat is nu echt heel erg behulpzaam, Sam.'

Amaris trok aan mijn hemdsmouw om mijn aandacht weer op te eisen.

'Gaan jullie nu dan scheiden?' vroeg ze weer, dit keer ongeduldig.

Embry beet op zijn lip om niet te glimlachen.

Ik besloot dat ik een paar misverstanden uit de wereld moest helpen en ik


nam Amaris van hem over.

'Ten eerste, juffrouw ik-weet-het-wel, Audrey huilde omdat ze gelukkig

was - en dat was Hazel haar schuld.' Hazel stopte abrupt met lachen. Mooi

zo. 'Ten tweede, nee, Audrey en ik hebben geen ruzie, en ten derde, je kan

niet scheiden als je niet getrouwd bent.'

'Waar is tante Audrey dan?'

Ik zuchtte. 'Audrey is werken.'

Amaris fronste haar voorhoofd.

'Oom Paul…' begon ze. 'Als jullie gaan scheiden, gaan jullie dan eerst

trouwen?'

Iedereen barstte in het bulderlachen uit.

Ik gaf het op. Met kinderen kon je niet discussiëren.

'Ja. We gaan eerst trouwen.' Ik zou alles zeggen, als ze maar haar mond

zou houden.

Amaris keek me stralend aan. 'Mag ik bruidsmeisje zijn? Mama heeft het

gezegd dat ik bruidsmeisje mag zijn als oom Paul ooit zou trouwen!'

'Echt waar?' vroeg ik haar terwijl ik donker naar Emily keek. Hazel

veegde de tranen uit haar ogen.

Amaris knikte. 'En mag ik mee een ring kiezen? Ik weet precies welke

tante Audrey leuk gaat vinden! En je moet op je knie gaan zitten…'

'Eh, ja, Amaris. Het is goed.' Ik gaf haar snel weer aan Embry en leunde

naar achte rin de zetel. Ik zuchtte. Sam schudde nog na van het lachen.

Kinderen waren meer een vloek dan een zegen. Kleine eigenwijze dingen

waren het.

Audrey POV

Ik hield me vast aan mijn armleuningen toen het vliegtuig landde en

probeerde de pijn in mijn oren te negeren.. Ugh. Opstijgen was zoveel

leuker.

Het was druk op de luchthaven. Mensen stroomden van overal toe. Ik

moest mams echt vasthouden om haar niet kwijt te spelen.

JFK was de drukste luchthaven van Amerika. Zeker met de

eindejaarsperiode en de kerstdagen was het een letterlijke overrompeling

van mensen die arriveerden en vertrokken naar hun familie.

'In welke terminal zitten we nu ook al weer?' vroeg mam me toen we de

koffers hadden verzameld.

'We zijn geland in terminal vier,' antwoordde ik haar terwijl ik haar

voorzichtig naar de uitgang loodste. 'We zitten goed, hoor mam. Maak je

geen zorgen.'

'Judy! Rey! Hallo! Ik sta hier!' hoorde ik een heel bekende stem roepen.

Ik draaide me om - net op tijd. Marion gooide al haar armen om me heen.

'Audrey! Wauw, wat ben jij groot geworden! Laat me je eens goed

bekijken! De laatste keer dat ik je heb gezien, was je een onhandige

twaalfjarige met benen als die van een jong veulen. En nu helemaal

opengebloeid, als een jonge roos!'

'Tante! Niet zo hard!' smeekte ik haar.

'Oké, oké.'

Tante Marion hield me een eindje van haar af. Ze schudde haar lange

donkerbruine haren uit haar gezicht terwijl haar groene ogen me

onderzoekend opnamen.

Ze was nog steeds dezelfde. De laatste keer dat ik haar had gezien, was

op de cover van de Vanity Fair - gekleed in niets meer dan veren. Het was

mode slash kunst - volgens het bijhorende artikel, dat ik meteen had

uitgeknipt en goed had bewaard..

Marion Masen was één van de meest gevraagde modellen van haar

generatie - ze liep voor Giorgio Armani, Dolce&Gabbana, Balenciaga en

was het nieuwe gezicht voor het bekende parfum van Chanel. Maar nu,

zonder make-up en met een versleten jeans aan, herkende niemand haar.

Terwijl mijn moeder en zij druk pratend naar de uitgang liepen - ik

volgde in hun kielzog met de koffers- zag ik een heel bekend gezicht op de


dichtstbijzijnde filmaffiche hangen.

Geweldig. Het was een promotieposter voor Gone With The Wind. Ik lag

in de armen van Ian Henderson, terwijl ik smachtend naar Bob keek.

Fanny had haar hand op de schouder van Bob gelegd en glimlachte liefjes.

Hadden ze die dingen nu al opgehangen? Je kon ook nergens aan de

werkdruk ontsnappen. Ik voelde even aan mijn haar – dat nu weer zijn

normale kleur had teruggekregen en onhandig in een knotje stak – en aan

mijn make-uploos gezicht Nope. Niemand die me ging herkennen.

Marion hield een taxi aan zodra we buiten stonden.

'Heb je geen eigen auto?' vroeg ik haar.

Ze keek me ongelovig aan.

‘Denk je echt dat ik hier met de auto rij? Nee, lieve schat, wij gaan met

de taxi, metro of te voet. Maar nooit met een eigen auto. Het is hier al zo

druk genoeg.'

De taxichauffeur hielp heel galant met de koffers.

'Zo. O wacht, ik heb jullie nog niet fatsoenlijk begroet,' grinnikte ze toen

we allemaal in de taxi zaten. 'Welkom, mijn liefste nichtje en schoonzus,

in The Big Apple.'


Chapter 39

"You want never bitter and all delicious and a

clean conscience." Three Wishes – The Pierces

Paul POV

'Oom Paul?'

Niet opnieuw, smeekte ik mezelf. Ik probeerde mijn aandacht te houden

bij Dora, die tegen een paars aapje aan het praten was.

Het was drie dagen voor Kerstmis - 22 december - en Emily had me

gevraagd om te babysitten op Amaris terwijl zij en Sam kerstinkopen

gingen doen.

Ik had geld moeten vragen. Veel geld. Of toch minstens drie etentjes

gekookt door Emily. Wat zei ik, drie? Tien ja!

Amaris was al vanmorgen halftien mijn geduld op de proef aan het

stellen. Het was nou bijna drie uur. De zeurderige marteling was niet één

keer stilgevallen.

'Ja, Amaris?' vroeg ik met het weinige geduld dat ik nog overhad.

'Waar is tante Audrey? Als jullie gaan trouwen?'

Adem in. Adem uit. Goed zo Paul. Geen reden om je op te jagen.

Waarom had ik dat kind ooit gelijk gegeven dat ik en Audrey gingen

trouwen? Het had al de hele ochtend van die vragen geregend. Waar is

tante Audrey? Ik ben bruidsmeisje! Is ze een jurk gaan kiezen? Heb je wel

al een ring? Houd je wel van tante Audrey? Waarom is tante Audrey er

niet? Ze zou toch komen met Kerstmis? Het is nog drie dagen! Waar is

tante Audrey?

Hazel ook.

Waarom had Hazel Amaris ook beloofd dat Audrey misschien langs zou

komen tijdens Kerstmis? Ik wist dat ze het had gezegd zodat Amaris wat

vrolijker zou zijn. Maar ik betwijfel het of Audrey zou langskomen. Hazel

leek er best wel zeker van - maar die zekerheid nam ook elke dag af. Met

andere woorden: Audrey zou niet langskomen.

Audrey had nog maar één keer gebeld – sinds de dag dat de opnames

waren afgelopen - met het nieuws dat ze naar haar tante in New York ging

om daar de feestdagen door te brengen. Voor de rest had ik niets meer van

haar gehoord. Vast en zeker had ze het te druk met uitgaan, shoppen en

met haar tante bijpraten in een luxeappartement in Manhattan.

En ik zat hier aan de Westkust met een vervelende kleuter die me vragen

stelde ik die zelf ook graag beantwoord zag. Vragen die een antwoord

hadden die ik aan de andere kant liever niet hoorde. Waarom liet Audrey

zo weinig van haar horen? Had ik dan toch nog gelijk en zag ze in dat ik

niets voor haar was?

'Tante Audrey is op vakantie,' antwoordde ik zo vriendelijk mogelijk. Het

was tenslotte niet Amaris haar schuld dat Audrey er niet was.

'Hoor jij dan niet bij haar te zijn?' vroeg Amaris me terwijl ze op mijn

schoot klauterde.

'Omdat…' Ik keek gewoon even nergens naar - gewoon recht voor me uit.

Dora huppelde rond door het oerwoud.

Amaris had gelijk. Audrey hoorde niet bij me. Zij hoorde thuis in de

wereld van glitter en glamour. Met luxe penthouses, limousines, paparazzi

en decadente feestjes. Ze was een actrice, haar vader een wereldbekende

regisseur en haar tante het model van de eeuw. Ik was bijna van mijn stoel

gevallen toen ik besefte dat Marion Masen de tante van Audrey was – het

sexy meisje dat je geil aanstaarde vanaf de hoge billboards in ondergoed

van Armani.

Ik was niet degene die Audrey gelukkig kon maken. Hoe naïef van me

om te denken dat ik dat wel kon. Ik was Paul Moreno. Zij was Audrey

Masen. Ik was een gewone houtbewerker. Zij een actrice die heel

Hollywood en de rest van de wereld aan haar voeten had liggen. Wat zou


ze ook met me moeten? Me voorstellen aan de paparazzi als haar nieuwe

liefdadigheidproject?

'Nee, ik hoor niet bij haar te zijn,' antwoordde ik haar terwijl ik Amaris

stevig vastnam en op mijn schoot trok om samen naar Dora te kijken.

Audrey POV

'Rey! Ben je nou bijna klaar? We moeten de Stanfords!' Tante Marion

klopte nog een keertje ongeduldig op de deur.

'Ik kom! Ik kom! Ga al maar naar beneden! Ik volg jullie zo wel! Of nee,

ga al maar! Ik neem wel een taxi!' Die rotjurk wilde niet dicht. Ik staarde

wanhopig in de spiegel. De felblauwe jurk was prachtig – maar helaas was

het een designerjurk die niet ontworpen was voor mijn figuur. Fuck,

waarom dachten designers altijd dat vrouwen geen borsten hadden?

'Zeker?' vroeg tante Marion me.

'Ja! Ja! Ga maar! Ik vind het niet erg!' Ik rukte nog een keertje tevergeefs

aan de rits. 'Shit!' Hij wilde niet mee! Welke maat was dit? Size – 12?

Alles ging goed tot aan de borsten. Vanaf daar kreeg ik hem niet meer

dicht. Ik had zelfs mijn beha uitgedaan, maar dat hielp nauwelijks.

'Oké!' Ik hoorde hoe tante Marion de trap afliep en op het knopje van de

lift duwde. Met een "ping" gingen de deuren open en mam en tante Marion

stapten in. Een laatste “ping” stierf weg.

Woedend keek ik weer in de spiegel. Mijn haren waren gekruld en ik zag

er perfect uit - behalve dan dat de rits nog openstond halverwege mijn rug.

Rotte jurk! Ik moest toegeven - de lange galajurk stond me wel. De kleur

zou ik wel zelf nooit kiezen - tante Marion had hem me gegeven. Maar hij

was te klein vanboven! Shit, shit en nog eens shit!

Opnieuw gaf ik een ferme ruk aan de rits. Bijna als een droom schoot het

ding omhoog. Eindelijk! De rits was dicht!

'Yes!' hijgde ik. Ik kon niet meer ademen. Precies alsof ik terug in een

korset zat. Maar de jurk had ik aan. Ik moest wel de hele tijd mijn adem

inhouden - maar dat had ik al zes maanden al gedaan. Op één avondje zal

het wel niet steken.

Snel pakte ik mijn jas en tas en holde de trap af, terwijl ik de jurk tot aan

mijn knieën hield om er niet over te struikelen. Tante Marion had een

tweeverdieping appartement in Manhattan - de gelukzak. Ongeduldig

duwde ik een paar keer op de knop van de lift. Met de hak van mijn

linkerschoen tapte ik op de marmeren vloer. Het maakte een hol geluid en

ik hield er snel mee op.

"Ping"

Opgelucht stapte ik in de lift. Met een beetje geluk zou ik misschien

samen met mam en tante Marion aankomen bij de Stanfords.

Buiten was het ijskoud - New York zou een witte kerst krijgen. Ik was

blij dat ik een jas aanhad. Snel hief ik mijn hand en hield een taxi aan.

Ik kreeg gelijk. Ik stapte net uit de taxi voor het appartement van de

Stanfords toen ik mam en tante Marion zag binnen gaan.

'Tante! Mam! Wacht even!' riep ik snel terwijl ik de taxi bijna uitholde.

Ze draaiden zich om. 'Dat was snel,' merkte tante Marion op. 'Je hebt hem

toch niet gescheurd?' vroeg ze me duivels.

In paniek voelde ik tussen mijn schouderbladen. Oef, geen scheur. Dat

zou pas erg zijn. Op het kerstdiner van de Stanfords - meneer Stanford was

een of andere hoge piet op Wall Street - met een gescheurde jurk

aankomen.

Mam giechelde even, net zoals tante Marion.

'Haha. Wat zijn we grappig vandaag.' Ik rolde even met mijn ogen terwijl

we voor de lift stonden te wachten.

'Ah! Marion Mabel! Meteen kwam mevrouw Stanford al op ons

afgelopen toen we uit de lift stapten. 'Gelukkig Kerstmis, lieverd…'

Tante Marion stelde mam aan haar voor en toen mij. Mevrouw Stanford

keek me even van top tot teen, en haar ogen bleven op mijn boezem

hangen. Ze zag al natuurlijk meteen dat de jurk mij veel te klein was - wat


in haar ogen vast en zeker een misdrijf was. Maar ze keek snel naar mijn

gezicht en nam mijn arm vast. ‘Dus jij bent Audrey Zoey. Ik heb al zoveel

over je gehoord.’ Opgewonden werd ik naar de eetkamer getrokken,

terwijl mevrouw Stanford me alles vroeg over Ian Henderson – blijkbaar

keek ze elke dag naar zijn serie.

Tijdens het diner - dat natuurlijk thuishoorde in een Michelinrestaurant -

zag ik mam en tante Marion opgewekt praten met verschillende vrouwen

die allemaal een status hadden in New York. Een status die bestond uit je

naam geven aan een liefdadigheidsinstelling en zowel de pedicurist als de

acupuncturist tot wanhoop drijven op één uur tijd.

Ik hield het niet meer. Toen we aan het dessert waren - toetje zou ik het

niet noemen, daarvoor zag het er te bombastisch uit - verontschuldigde ik

me en stond op.

‘Alles goed, Audrey?' vroeg mam me terwijl ik opstond.

'Ja,' verzekerde ik haar. 'Ik heb gewoon wat frisse lucht nodig.' Ik nam

mijn jas aan van een bediende en liep al naar de lift.

Eenmaal buiten stond ik een beetje verward onder het afdak naar de

drukke straat te kijken, naast de portier. Wat moest ik nu doen? Trillend

stak ik een sigaret op en inhaleerde diep. De portier hield me in de gaten,

voor het geval ik terug naar binnen wilde gaan.

Ik kon een blokje om lopen - als ik de weg weer terug wist tenminste.

Met mijn vinger tikte ik op mijn tas en nam nog een trekje. Of ik kon op

zoek naar een klein gezellig restaurantje, aan de bar iets gaan drinken en

op mijn horloge kijken totdat ik er zeker van was dat mam en tante Marion

weer thuis waren.

Oh, God, had ik echt net dat idee geopperd? Om met Kerstavond

moederziel alleen aan een bar te gaan zitten. Gefrustreerd stak ik de sigaret

terug in mijn mond en trok eraan alsof mijn lieven er vanaf hing. Audrey

Masen die nergens naar toe kon op Kerstavond.

Ik weigerde om mijn gedachten te laten teruggaan naar de Kerst van twee

jaar geleden. Toen was papa er nog bij geweest. Mama had een traiteur uit

Los Angeles gebeld en hadden we met ons drietjes op het terras gegeten en

geschenken uitgewisseld.

Ik doofde de sigaret met de hak van mijn hoge pump.

In een opwelling stak ik mijn hand op om een taxi aan te houden. Meteen

stopte er eentje voor me.

'Central Park,' zei ik terwijl ik instapte. Het was het eerste dat in me

opkwam.

Het sneeuwde toen ik uitstapte aan het Central Park. In mijn tas zocht ik

naar een sjaal en deed hem snel om. Het was koud - maar waar moest ik

anders naartoe op kerstavond?

De enige plaats waar ik vanavond wou zijn, lag meer dan drieduizend

mijl hiervandaan. Central Park was voor één keer helemaal uitgestorven.

Het was twee keer zo groot als Monaco en acht keer zo groot als

Vaticaanstad, herinnerde ik me uit de aardrijkskundelessen – in de lessen

zocht ik altijd grappige feitjes op in de plaats van op te letten - terwijl ik

langzaam het park inliep.

De sneeuw had er een plaatje van gemaakt. Alle bomen zagen er

geglazuurd uit onder hun wit dun laagje terwijl er dikke witte

sneeuwvlokken op het pad vielen en in mijn krullen bleven hangen.

Ik wou dit met iemand delen - iemand die hier bijna vier dagen rijden

vandaan was. Ik zat in de stad die nooit sliep - een stad waarvan ik wist dat

veel mensen er naar toe wilden gaan. Maar ik wilde hier niet zijn. In plaats

daarvan zat ik hier te mokken omdat ik hier was, in New York.

Na een tijdje begon ik het ijskoud te krijgen. Het had geen zin om hier

onderkoeld te raken. Op mijn hakken draaide ik me om en rende uit

Central Park.

Voor de derde keer die hield ik een taxi aan.

'West End Avenue en West 90th Street alsjeblieft,' zei ik terwijl ik de taxi

inkroop.

Terwijl de taxi zich tussen het eeuwige drukke verkeer van de stad

wurmde, keek ik op mijn horloge. Tante Marion en mam zullen nu wel


zeker thuis zijn.

Ik kreeg gelijk.

Ze zaten samen op de bank champagne te drinken toen de liftdeuren voor

me opengingen.

'Gelukkige Kerst, Rey,' wenste tante me toen ik naast haar ging zitten.

Mam gaf me al een glas aan.

Dit was een kerstavond zoals ik het wou - op twee personen na.

We haalden samen herinneringen op. De Kerstmis toen papa

geflambeerde kalkoen wou serveren - de brandweer was toen uren bezig

geweest om de rook uit het huis te krijgen. Die ene keer toen we samen

met heel de familie naar Disneyworld zijn gegaan en ik per ongeluk Micha

- het toen tweejarige zoontje van oom Michael - in de vijver had laten

vallen. De champagne kwam bijna langs tante Marions neus eruit van het

lachen toen ze aan dat voorval terugdacht.

Die avond - of ochtend, wat beter paste – in mijn slaapkamer dacht ik aan

Paul. Hij had me vandaag niet gebeld. Ik voelde mijn hart bijna breken

toen ik dacht aan hoe hij Kerst zou hebben gevierd - met Hazel, Brady,

Emily, Sam, Amaris, Billy… Ik kon ze al, samen aan de gigantische tafel

bij Sam en Emily die bijna doorboog onder het gewicht van het eten, zien

zitten. Amaris die dan weer zo'n een veel te bijdehandse opmerking

maakte, de jongens die weer een gigantische berg calorieën zouden opeten.

Billy die met zijn diepe stem verhalen zou vertellen.

Ik haalde langzaam de haarborstel door mijn krullen en keek naar mijn

spiegelbeeld. Achter me zag ik de luxueuze kamer, met het schilderij van

vogels boven het bed. Mijn groene ogen staarden me verdrietig aan.

Tranen vormden zich in de ooghoeken, maar overliepen gelukkig niet.

Geen wonder waarom hij me niet had gebeld. Hij had het natuurlijk veel

te druk om mij te bellen. En ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Met

zo’n Kerst zou ik er ook niet aan denken om maar iemand te bellen.

Nijdig stapte ik bed. Ik sloeg de lakens terug en nestelde me tussen de

kussens. Met mijn linkerhand knipte ik het licht uit, maar ik kon de slaap

niet vatten. Het plaatje van de Kerst bij de Uleys bleef voor mijn

geestesoog spelen. Geïrriteerd draaide ik me om, in de hoop dat een andere

slaaphouding me in slaap zou doen laten vallen. Ik wilde niet denken aan

wat ik had gemist.


Chapter 40

"No matter how my heart tries, I’m not too blind

to realize." Fire Escape – Matthew Mayfield

Paul POV

Amaris zat met een boos gezicht naar tv te kijken. Het was tweede

kerstdag en ik was weer de vaste oppasser van dienst.

'Waarom kijken we zo kwaad, Mari?' vroeg ik haar terwijl ik een

bladzijde omsloeg van het boek dat ik aan het lezen was.

'Tante Audrey is er niet,' antwoordde ze boos terwijl ze naar het

televisiescherm bleef staren. Dora huppelde vrolijk rond met haar

dierenvrienden. Het deed pijn om haar woorden te horen. Ik wist dat

Amaris bedroefd en kwaad ging zijn als "tante" Audrey er niet zou zijn,

nadat het haar beloofd was. Maar "tante" Audrey zat aan de Upper East

Side. In haar wereldje van champagne, limousines en Prada. Audrey dacht

waarschijnlijk niet aan het kleine meisje dat al meer dan vier maanden om

haar zat te zeuren. Ik zag Audrey al voor me, lachend en zorgeloos. Met

haar haren in de war terwijl ze door de straten van Manhattan slenterde,

waarschijnlijk met een beker van Starbucks in haar hand…

Audrey was geboren om in de spotlights te staan. Ik dacht weer terug aan

hoe alle ogen aan haar leken vastgelijmd zodra ze een kamer binnenging.

Het maakte niet uit of ze was gekleed in een oude, veel te grote jeans met

een van mijn concert T-shirts of in een dure designerjurk, iedereen keek

automatisch naar haar.

Ik merkte dat ik al een hele tijd dezelfde bladzijde aan het lezen was.

Geïrriteerd sloeg ik een om. Waarom zat ik nu aan Audrey te denken?

Ik probeerde me te concentreren op mijn boek - dat Sam me gisteren had

gegeven. Honderd Jaar Eenzaamheid van Gabriel García Márquez. Zodra

ik het eerste hoofdstuk gisteren uit had gelezen, bleef ik geboeid bladzijde

na bladzijde omslaan van de familiegeschiedenis van de Buéndia’s.

Blijkbaar moest Sam ergens hebben opgevangen in mijn gedachten dat ik

als late puber de verplichte literatuur op school met plezier verslond.

Daar keek je van op. Paul Moreno die graag een boek vastnam. Ik

ben niet achterlijk hoor - ook al ben ik nooit naar een universiteit gegaan.

Maar filosofie was altijd iets dat me had aangesproken. Toen ik jonger was

en nog in dromen geloofde, wilde ik altijd literatuur gaan studeren aan

Yale. Maar die droom was al snel uit elkaar gespat na de dood van mijn

ouders toen ik vijf was…

Ik concentreerde me weer op mijn boek. De zigeuner Melquíades was de

eerste die stierf in het dorpje Macondo en veroorzaakte een ware hysterie.

De bel ging. Amaris sprong meteen op en rende zo snel als ze kon naar de

voordeur voordat ik was opgestaan.

Amaris gooide de deur open - ik hoorde de klap toen de deur tegen de

muur aanknalde. Het bleef even stil in de gang en toen hoorde ik Amaris

naar adem snakken.

Ik sprong op en rende de gang in, net op tijd om te zien hoe Amaris het

uitbrulde van geluk.

In de deuropening stond Audrey Zoey Masen.

Ze zag er adembenemend uit een donkere jeans in hoge laarzen gestoken,

een dik leren jasje, handschoenen, muts en een dikke wollen sjaal die de

helft van haar gezicht bedekte.

Amaris gooide haar armen rond haar benen.

'Tante Audrey!'

Audrey tilde Amaris op en draaide met haar rond. 'Hallo, schatje van me!

Ik heb je zo gemist!'

Amaris begroef haar gezicht in Audreys krullen, die vol sneeuw zaten

door het winterse weer.

'Ik jou ook,' kraaide Amaris.


Audrey lachte, samen met Amaris, terwijl ze door Amaris haar krullen

woelde.

'Ben je gekomen om oom Pauls cadeautje te halen?' vroeg Amaris haar

hoopvol.

Ow fuck. 'Uhmm, Amaris, Dora is nog bezig,' hintte ik terwijl ik zo hard

hoopte dat Amaris nu helemaal naar de televisie zou rennen.

Dus niet.

'Waar heeft ze het over?' vroeg Audrey me over Amaris’ hoofdje heen.

'Hey, Audrey,' zei ik terwijl ik naar haar toeliep en een kus onder haar

jukbeen zette.

'Hoi lieverd. Je probeert me af te leiden. Waar heeft Amaris het over?' Ze

hees Amaris iets hoger op haar arm.

Amaris keek me boos aan. Haar ogen flonkerden van woede.

'Je hebt het haar niet gevraagd!' riep ze beschuldigend.

Snel nam ik Amaris van Audrey over en zette haar snel voor de televisie

voordat Amaris haar alles ging vertellen. Ik voelde al hoe het zweet me

uitbrak. Waarom heeft God ooit kinderen geschapen? Irritante, kleine,

buitenaardse wezens waren het.

'Wat heb jij me niet gevraagd?' vroeg Audrey terwijl ze me de

woonkamer in volgde.

Audrey POV

Paul draaide zich om naar me. Hij was nog even knap als altijd. Nog even

groot als altijd - zelfs op die hakken die ik nu aanhad kwam ik nog maar

tot aan zijn hals. Zijn lcihtbruine ogen keken me intens aan. Ik hield even

mijn adem in. Ik had hem vier maanden niet gezien. Pas nu besefte ik

hoeveel ik hem wel niet had gemist.

Amaris deed haar mond al open om mijn vraag te beantwoorden.

'Ik heb je niet gevraagd hoe New York was,' zei hij snel voordat Amaris

antwoord kon geven.

Meteen was ik afgeleid. 'Oh Paul! New York is echt geweldig! Het was

een plaatje met de sneeuw. Je moet ook een keertje komen!' riep ik bijna

terwijl ik de sjaal begon af te doen en mijn jas uit deed. Het was lekker

warm in het huisje van Sam. Het was precies zoals ik me had voorgesteld.

In de hoek van de woonkamer stond een gigantische kerstboom - een echte

dennenboom - die helemaal versierd was. Ik rook de hars al zodra ik

binnenstapte. Echt helemaal kerstsfeer.

Billy had me gezegd dat Paul aan het babysitten was op Amaris - Sam

had Emily meegenomen op een romantisch weekendje weg voor Kerst.

Met pijn in het hart keek ik rond en wenste dat ik langer kon blijven.

Morgen moest ik immers weer terug naar New York. Tante Marion had

gezegd dat ze iets voor me had geregeld.

Paul grinnikte opgelucht. 'Dat is mooi,' zei hij terwijl hij een boek

weglegde.

Meteen keek ik naar de cover van het boek.

'Honderd Jaar Eenzaamheid?' vroeg ik hem verbaasd. Paul die Márquez

las? Wat hebben ze in het drinkwater gedaan van La Push? Hazel die

zwanger werd, Amaris die in codetaal praatte en Paul die zware literatuur

las!

'Is dat een probleem?' vroeg hij me met opgetrokken wenkbrauwen.

Ik plofte naast hem neer in de zetel. 'Nee, tuurlijk niet, gekkie.'

Hij nam me vast en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst terwijl we samen

naar Dora keken - Amaris zat aan de andere kant van me met haar hoofd in

mijn schoot.

'Oom Paul?'

Paul gromde iets instemmend terwijl hij zijn arm iets omlaag schoof die

rond me lag.

'Zegt tante Audrey nu een ja?'

Nu veerde ik recht.

'Waar heb Amaris het over?' vroeg ik verward terwijl ik Paul aanstaarde.


Waar had Amaris het toch over? Paul leek het echt te willen vermijden. Ik

pijnigde mijn hersens waarom Paul iets zou willen vermijden en waar

Amaris het veel te graag over had, maar ik kon niets bedenken. Peinzend

keek ik van Amaris naar Paul en terug.

'Nergens,' zei Paul veel te snel. Hij keek Amaris kwaad aan.

‘Oom Paul wilt scheiden,' zei Amaris net op hetzelfde moment dat Paul

zijn mond opendeed.

Paul POV

Audrey keek ons in opperste verwarring aan. Ze keek zo grappig, dat ik in

lachen zou zijn uitgebarsten als ik niet zo bang was voor haar reactie.

‘Audrey, liefje, dat is niet waar,’ stelde ik haar gerust terwijl ik zachtjes

over haar hand wreef en Amaris een vuile blik toewierp.

'Welles!' riep Amaris tegen me, met ook een vuile blik die met alle kracht

mijn richting werd geworpen. 'Tante Hazel heeft het zelf gezegd!'

'Wacht, wat heeft Hazel precies gezegd?' vroeg Audrey aan me. Ze trok

haar hand onder de mijne uit.

'Hazel heeft niets gezegd. Amaris denkt dat Hazel je aan het huilen heeft

gemaakt en dat we daarom ruzie hebben. En ruzie tussen ons leidt volgens

deze jongedame blijkbaar onvermijdelijk en altijd tot een scheiding.'

Tevreden leunde ik achterover, zeer tevreden met mezelf hoe ik de

hachelijke situatie had aangepakt. En als Amaris nu haar mond hield over

een huwelijk, dan was alles gladgestreken.

Audrey beet op haar lip om niet in het lachen uit te barsten. 'En waarom

heeft Hazel me aan het huilen gemaakt?' vroeg ze me, met ogen die

schitterden van ingehouden pret.

'Amaris heeft je de laatste keer gezien op het huwelijk van Hazel. Jij was

toen helemaal in tranen, weet je nog? Toen we Hazel en Brady

uitzwaaiden?'

'Echt waar? Weet jij dat nog, Mari?' Audrey keek Amaris aan, zichtbaar

onder de indruk. Amaris knikte en kroop haar schoot. 'Ben je nu boos op

Hazel?' vroeg de kleine kwelgeest geïnteresseerd.

Audrey hield zich niet meer goed. Ze begon te schaterlachen en al snel

moest ik ook een glimlach terugbijten.

'O lieverdje toch… Hoe kom je er toch op… Scheiden…'

Ze veegde de tranen uit haar ogen en keek Amaris aan terwijl ze

de haren van het prut naar achteren deed. 'Liefje, je kan niet scheiden als je

niet bent getrouwd.'

Amaris zuchtte. 'Dat weet ik,' zei ze op zo'n toontje alsof iedereen dacht

dat ze achterlijk was. Ik voelde hoe mijn lachspieren een eigen willetje

begonnen te krijgen.

'Waarom denk je dan dat Paul en ik gaan scheiden?'

Dit ging niet volgens plan. Alsjeblieft Amaris. Hou nou alsjeblieft je

mond over een huwelijk! Ik doe alles voor je als je nou ophoudt met praten

en braaf naar Dora kijkt, dacht ik zo hard mogelijk, in de hoop dat Amaris

op de één of andere manier mijn gedachten zou horen op een telepatische

wijze.

Amaris keek Audrey aan alsof ze het duidelijke overduidelijk niet zag.

'Daarom gaan jullie ook eerst trouwen.'


Chapter 41

"So we're bound to linger on we drink the fatal

drop." Until We Bleed – Lykke Li

Audrey POV

De tranen rolden over Hazel haar gezicht terwijl ze haar hoofd in haar

armen verborg. De tas thee op de keukentafel bewoog gevaarlijk.

'Heeft ze dat echt gezegd?' vroeg ze snikkend.

Ik knikte. 'En dan nog op zo'n toontje die je gebruikt als je iemand zeer

voorzichtig probeert uit te leggen de bladeren van de bomen groen zijn en

niet blauw. Dat kind is gewoon zo eigenwijs en slim! Met dat kleine grut

gaan we nog veel afzien.' Ik begon opnieuw te lachen toen ik terugdacht

aan hoe koppig Amaris me had aangekeken.

'Dat is allemaal mooi en wel, maar wat deed Paul toen?' vroeg Hazel met

een duivelse glimlach. Met een vluchtig gebaar veegde ze de tranen uit

haar gezicht en voelde aan het knotje in haar hals.

Ik grinnikte. 'Hij zag eruit alsof hij was aan het stikken. Echt waar. Hij

werd groen, toen wit, toen bijna blauwachtig met een paars tintje, dan

rood, toen gevolgd door een fuchsiaroze tint en toen lichtpaars, totdat hij

zijn eigen normale kleur terugkreeg.'

'Aah! Spijtig dat ik dat niet heb gezien. Paul het levende stoplicht!' Hazel

begon opnieuw te snikken van het lachen.

Ik begon opnieuw te giechelen. 'Jammer dat ik te verstomd was geweest

om foto's te nemen, Hazel.'

'Vertel mij wat,' hikte Hazel na.

'Daarom gaan jullie ook eerst trouwen.'

Ik staarde Amaris stomverbaasd aan. Mijn mond hing open. Trouwen?

'Paul?' vroeg ik - mijn stem klonk raar. Het klonk niet als mijn stem.

Minstens twee octaven hoger en zo schor als iets.

Paul doorliep een heel kleurenscala - groen, wit, paars, rood,

fuchsiaroze, lichtpaars en toen weer roestbruin. Gefascineerd keek ik toe,

samen met Amaris. Zo’n blos had ik nog nooit aanschouwd.

Hij schraapte zijn keel.

'Wat Amaris denkt is niet altijd waar,’ wist hij uiteindelijk uit te brengen

met een hese stem.

Ik liet opgelucht mijn adem ontsnappen - die ik een hele tijd had

ingehouden. Ik had het nog niet gemerkt.

'Ze heeft gewoon haar eigen conclusies getrokken - daar kan ik toch niets

aan doen?' Bijna opgelucht liet Paul zich weer achterover vallen in de

sofa en greep de afstandsbediening.

'Nee, dat is waar. Het nieuws… overviel me een beetje.' Wat een

understatement, dacht ik sarcastisch. Ik probeerde inwendig te kalmeren

en frunnikte wat met mijn haren.

Amaris keek ons beiden nu woedend aan.

'Dus… jullie gaan niet trouwen?' vroeg ze boos. Haar mond was

samengeperst in een boze grimas.

Paul schudde zijn hoofd terwijl hij naar iets staarde op mijn kruin. Ik wist

dat hij mijn blik probeerde te omzeilen. Ergens was ik te druk bezig om

mijn gevoelens op een rijtje te zetten dan me te ontfermen over die van

Paul.

'Ik zeg het toch lekker tegen mama. En dan zegt zij tegen het tegen papa

en dan moet jij lekker luisteren en dan ben ik bruidsmeisje.'

Hazel lachte opnieuw toen ik haar dat had verteld.

'Haha, echt typisch Amaris. Ze heeft al de hele roe-uhm, alle jongens

rond die kleine pink van haar gewonden.'

k grinnikte zelf ook.

'Dus… jij bent nu wel zeker opgelucht,' merkte Hazel op toen ze

nog een slokje thee nam.


'Hoezo?' vroeg ik quasi-onschuldig terwijl ik in mijn thee roerde?

'Dat Paul je niet ten huwelijk heeft gevraagd zodat jij niet gillend wegliep

van de schrik?'

Ik voelde hoe het bloed me naar mijn oren steeg.

'Hazel…'

Ze keek me medelevend aan. 'Ik weet het, ik weet het, Rey. Maar jij hebt

het nooit willen toegeven. En ik durft te wedden dat het angstzweet je

uitbrak toen Amaris zei dat jullie gingen trouwen.'

Ik kon mijn beste vriendin enkel maar aanstaren.

Hazel rolde met haar ogen. 'Komaan, Rey. Ik ken je al vanaf toen we

samen in zandbak taartjes bakten en ik jou een dreun verkocht omdat je de

mijne altijd maar inpikte. De enige "serieuze" relatie die je ooit hebt gehad

is die met Paul - nu al bijna een jaar duurt - wat voor jou een persoonlijk

wonder is. Geef het nou maar gewoon toe. Je hebt bindingsangst.'

'Ik heb helemaal geen bindingsangst!' schreeuwde ik bijna uit. Hoe wist

Hazel dit?

Hazel keek me bijna zelfingenomen aan. 'Jawel. Ik ben niet achterlijk

hoor. Weet je nog, met die ene gozer ui Nevada, Aidan was de naam, niet?

Wie was toen gaan lopen zodra de arme stakker de woorden "ik hou van

je" had uitgesproken in jouw buurt? Vier woorden, tien letters. Geef het

gewoon toe - je zet het gewoon op een lopen zodra er gevoelens in het spel

komen.'

Met rode oren keek ik haar kwaad aan. Hazel ging ongenadig verder. 'En

had je Jayden niet de bons gegeven nadat hij je ten huwelijk heeft

gevraagd? Bewijs is onomgooibaar. Je hebt bindingsangst, Audrey.'

Ik keek haar aan. 'En dan?' vroeg ik zo kalm mogelijk terwijl ik beheerst

een slokje thee nam

'Mij maakt het niet uit, hoor,' zei Hazel met twinkelende ogen. 'Maar ik

vraag me af hoe je het dan al een jaar uithoudt met Paul.'

Ik voelde hoe ik rood werd. 'Hij is niet melig,’ verdedigde ik hem haastig.

Mijn gezicht verborg ik in de gigantische theemok van Hazel.

Hazel barstte in lachen uit. 'Nou… dat verklaart veel dan. Nu alleen maar

hopen dat hij nooit de woorden "ik hou van je" uitspreekt. Nou ja, wie

weet vlieg je hem wel om de hals. Paul is en blijft Paul Moreno.'

Ik kon er niets aan doen, maar ik grinnikte mee.

Mijn blik viel op de grote wandklok die boven die koelkast hing.

Ik veerde meteen op. 'Shit! Ik moet door! Bedankt voor de thee, Hazel.’

Ik omhelsde mijn vriendin even en trok haastig mijn jas aan.

'Oké. Bel me als je bent geland in New York,’ hoorde ik Hazels stem

voordat ik de hal inrende.

'Doe ik!' riep ik over mijn schouder.

'En hou juni vrij, oké? En probeer nou eens iets rustiger te leven!'

'Ja, mam!' Het laatste dat ik hoorde voordat de deur achter me dichtviel,

was Hazel's lach.


Chapter 42

"When roads disappeared, I followed the rivers." Wait For Me – Rise Against

Do you see the world in different colors?

Do you see the world in black and gray?

Alone in your thoughts / How many others have stood where you stand

Where you stand today / I’ve stood where you stand

But all, can you

Wait for me now? / Take off this crown

To break all these vows / Don’t you know

Wait for me now / The airs running out

Wait for me / Wait for me / Wait for -

De koptelefoon werd ruw van mijn hoofd afgerukt.

'Hé, nieuw gezicht van Calvin Klein, we gaan landen! Opstaan en die

rotte muziek van je uitzetten!'

Mijn ogen vlogen wijdopen. Bob schudde me nog een keertje goed door

elkaar.

'Bob! Schreeuw niet zo! Ik ben wakker!' Ian - die aan de andere kant van

me zat - lachte zich bijna ziek. Ik negeerde hem en mepte Bob tegen zijn

schouder. 'Idioot!’ Ik had bijna een hartaanval gekregen van zijn

geschreeuw. ‘En het is geen rotte muziek. Dat is pas smaak.' Ik sloeg hem

opnieuw tegen zijn schouder.

Hij dook lachend weg. 'Opgewonden standje.'

Gerald draaide zich om - hij zat in de rij voor ons drieën.

'Jongens! Gaan jullie jullie nou rustig houden?!' riep hij bijna wanhopig

uit - alsof hij een vader was die net een lange autoreis achter de boeg had

met strontvervelende kinderen, aan het einde van zijn Latijn. 'Alsjeblieft!'

Bob en ik keken schuldbewust naar onze schoenen - Ian bleef hinniken.

'Ian! Dat geldt ook voor jou!' Nou zaten we met zijn drieën op een rij naar

onze schoenen te staren.

We waren een paar uur eerder vertrokken vanuit New York waar we een

basketbalwedstrijd hadden bijgewoond. Gerald had erop gestaan dat we

met ons drieën in het openbaar moesten verschijnen. Het was 27

december, bijna 28 december - het was kwart voor twaalf. Morgen zou

Gone With The Wind in première gaan.

Paul had me gezegd dat hij er bij zou zijn - iets waar Gerald heel tevreden

mee was. Geen flauw idee waarom, maar Gerald had zelfs een pak van

Armani voor hem laten klaarleggen en al samen met Malia een team

visagisten en haarstylisten voor hem geregeld.

Ik had eigenlijk een beetje medelijden met Paul. Hij wist totaal niet wat

hem te wachten stond. De hele pers - ook internationaal - was aanwezig.

Het zou een mediacircus worden - en Paul zou hét onderwerp worden van

de avond. Arme Paul.

Maar ik had net niet genoeg medelijden gehad om nee te zeggen op zijn

vraag of ik graag wou dat hij er bij was. Ik had het niet kunnen weerstaan

en had propt ja gezegd, ook al zei mijn onderbuikgevoel dat het verkeerd

was. Heel erg verkeerd - want ik voelde opnieuw mijn maag inkrimpen

toen ik dacht aan dat moment. Het was alsof er iets heel erg slechts op

komst was - zoals een hevig onweer, maar je zag nergens de wolken.

Ik zou blij zijn als ik eindelijk in het hotel was - waar Paul waarschijnlijk

al op me zat te wachten. Ik had een hectische dag achter de boeg. De

voormiddag had ik doorgebracht met Gerald op het bureau van Calvin

Klein, in de was er nog een afspraak om tanden te bleken en haren die

opnieuw zwart werden geverfd voordat ik, samen met Ian en Bob, door

Gerald naar de basketbalwedstrijd werd gesleept.

Tante Marion had het op de een of andere onverklaarbaar klaargespeeld

dat ik het nieuwe gezicht was van de nieuwe ondergoedcampagne van

Calvin Klein - iets waar Gerald dolgelukkig mee was geweest. Hij had aan

de telefoon gehangen met managers en met tante Marion om de deal rond


te krijgen terwijl ik met mijn mond wijd open op de tandartsstoel lag.

Bob had me er al de hele vliegreis gepest met het feit dat ik naast actrice

ook model ging worden - en Ian was geen haar beter geweest.

En met die kerels zat ik nog minstens een anderhalve maand mee

opgescheept.

O jongens. Ik had mezelf weer iets aangedaan.


Chapter 43

"All we know is distance, we’re close and then we

run." Where The Story Ends – The Fray

Paul POV

Wat deed ik hier?

Ik vroeg het me al de hele avond af, sinds het vliegtuig was geland en een

taxi me had afgeleverd op de stoep van dit poepchique hotel.

Omdat je melig begint te worden, Paul. Zo melig als een tienermeisje op

haar beste dag wanneer ze boven een poster van die Justin Bieber hing te

kwijlen.

En nu zat ik hier, in een veel te grote en overdreven luxueuze suite van

een peperduur hotel whisky te drinken en te wachten tot Audrey eindelijk

zou aankomen.

Het antwoord op die vraag maakte me depressief.

Volgende vraag dan. Ik nam een grote slok whisky en liet de

amberkleurige vloeistof ronddraaien in het glas.

Waarom had ik ooit gevraagd aan Audrey of ze wou dat ik er bij was op

die achterlijke première?

Omdat je melig bent EN verliefd bent, Paul.

En dat is niet goed.

Zeker niet als het om Audrey Zoey Masen gaat.

Ik liet mijn blik nog een keer door de kamer dwalen. Eerlijk, mijn hele

huis zou in deze suite passen, samen met de tuin en de garage. Het bed was

gigantisch. Zelfs ik zou er een week in kunnen slapen zonder één nacht op

dezelfde plaats door te brengen. Op de tafel - waar nu een bijna lege

whiskyfles stond en een leeg glas dat ik snel bijvulde - stond een schaal

vers en exotisch fruit. De meubels waren samen al een fortuin waard. Ze

waren gemaakt van duur sandelhout, prachtig opgeblonken totdat het

blonk in de avondverlichting

Ik deed mijn hemd uit, nam het glas en ging op het bed zitten. Langzaam

en weloverwogen stak ik een sigaret op. Ik wist verdomd goed dat ik niet

mocht roken in het hotel – zeker niet in deze suite – maar mijn brein was te

beneveld om zich er iets van aan te trekken. Ik nam een trekje en dacht

verder na.

Geef het gewoon toe, Paul. Je hoort hier niet. Dit was niet jouw wereldje.

Audrey hoorde hier wel thuis. Dit was haar wereld. Niet de mijne. Ze

was geboren voor dit - luxueuze hotelsuites, reizen in first class,

champagne en glamour. Ik niet. Ik was de zoon van twee normale mensen.

Mijn vader had op een bank gewerkt, mijn moeder was leerkracht Engels

geweest. Ik hoorde thuis in La Push. Niet in deze hotelkamer.

Ik nam nog een slok whisky - mijn beste vriend op dit moment.

Wat was ik aan het denken? Dat ik hier ooit zou kunnen horen? Bij haar?

Idioot. Ze verdoet enkel haar tijd met je. Ze hoorde bij iemand zoals

Jayden, enkel een andere klootzak die haar niet in elkaar sloeg. Maar

iemand die gewend was aan dit leven. Ik zou haar enkel achterhouden,

haar van haar carrière houden met mijn banale bezigheden.

Ik zou haar alleen maar in de weg staan als ik hier nog lang bleef. Ze had

alles wat ze wou binnen handbereik. Het enige wat ze nog hoefde te doen,

was het grijpen met haar prachtige handen.

Plotseling voelde ik me heel erg oud - alsof ik teveel van de wereld had

gezien. Teveel van alles. Ik was tweeëntwintig. En nog steeds geloofde ik

in wonderen. Dat het echt kon werken tussen Audrey en ik. Maar ja.

Mensen die verliefd zijn dachten niet meer goed na. Ik was het levende

bewijs daarvan.

Maar ik kon het haar niet meer aandoen. Wat deed ik hier? Ze verdiende

niet iemand die nog altijd gebroken. Iemand die was geheeld door haar

aanwezigheid.


Ik keek op de klok. Het was halftwee - en Audrey was nog niet

aangekomen. Ik gaf het op en kroop in bed. Morgen zou het al druk

genoeg worden.

Audrey POV

Het was kwart na twee toen ik eindelijk de sleutel in de hoteldeur stak en

binnenstapte in de suite die de crew voor ons had afgehuurd. Het was

luxueus - te luxueus naar mijn smaak. Met de prijs van deze kamer per

nacht kon je waarschijnlijk een maand huur betalen.

Maar er stond een bed in - en dat was het enige dat telde op dit moment.

Ik dumpte mijn koffer ergens op één van de vele fauteuils die in de salon

stonden en liep regelrecht door naar de slaapkamer. Ik schopte mijn

cognackleurige laarzen van Chloé uit - die belandden onder de tafel waar

een glas met een fles duur bronwater stond, gooide de knielange jas op de

grond. Mijn zachtroze kasjmieren sjaal volgde, net zoals mijn leren

handschoenen, maanstenen oorbellen en gouden armbanden. Ik wurmde

mijn J Brand jeans en smeet hem richting waar ik dacht dat de sofa moest

staan. Snel trok ik het zwarte gedrapeerde T-shirt met lange mouwen uit

en gooide het achter de jeans aan. Als laatste hing ik mijn witte kanten

beha over de fles bronwater voordat ik me omdraaide richting het bed.

Paul lag al te slapen op zijn rug met zijn arm boven zijn hoofd - hij

snurkte zachtjes. Het deken had hij in zijn slaap van zich afgegooid, zijn

gespierde borstkas was zichtbaar. Ik kroop snel onder de lakens en dicht

tegen hem aan. Meteen had ik het weer lekker warm.

Ik legde mijn arm over hem heen en begroef mijn gezicht in zijn borst.

Paul gromde iets en nam in zijn slaap mijn middel vast.

Hoewel ik doodop was, lukte het me niet om in slaap te vallen. In plaats

daarvan lag ik naar Paul te kijken en gedachteloos met mijn vinger rondjes

te tekenen om zijn borst. Af en toe fronste hij in zijn slaap.

Morgen zou het een overrompeling worden. Ik wist niet waarom -

maar het was alsof morgen beslissend voor me ging zijn. Morgen –

vandaag, eerlijk gezegd.

Vandaag zou het echt vreselijk druk worden. Om acht uur moest ik al

naar een radiostudio - samen met Bob en Ian voor een interview. Daarna

volgde nog een hele rits interviews met blogjournalisten die onze mening

wilden over de film, modemagazines die onze (en vooral mijn) kledingstijl

ging bekritiseren en tienertijdschriftjes die wilden weten hoe het zat met

ons liefdesleven.

En daarna - volgens mijn agenda zou het dan vijf uur 's namiddags zijn –

zou mijn team hier in de suite op me wachten om me klaar te maken voor

de première. Na de première zou dan een afterparty volgen tot in de vroege

uurtjes.

Morgen zouden we dan al op weg zijn naar Philadelphia. - voor de

volgende première. En zo zou dat doorgaan tot februari

Dus Audrey, probeer te slapen als je er morgen niet wilt uitzien als een

wrak.

Paul POV

Mijn hoofd stond op barsten toen ik wakker werd. Nu nog, dacht ik

redelijk geïrriteerd terwijl ik een slok koffie nam. Het was halfelf 's

morgens - nog zes uur en een half te gaan voordat Audrey zich zou laten

vertonen in het hotel. Ik wreef over mijn slapen in de hoop dat de

kloppende pijn zou afnemen. Whisky drinken als je op iemand wacht was

niet mijn beste idee ooit geweest. En een nog veel slechter idee als die

iemand veel voor je betekent.

Voor me lag een nog netjes opgevouwen krant. De kleine ober die altijd

glimlachte had hem zonder te vragen op de tafel gelegd zodra ik was gaan

zitten met een tas zwarte sterke koffie en een sinaasappel


Op de voorpagina stond een foto van een lachende Audrey - met de weer

zwarte poppekrullen - geflankeerd door Bob en Ian. De foto was getrokken

op een basketbalwedstrijd gisterenavond – De New York Knicks tegen de

Los Angeles Lakers. Erboven stond een in vetgedrukte letters "Vandaag

Première Gone With The Wind".

Mijn maag begon weer op te spelen toen ik aan de première vanavond

dacht. Gauw nam ik nog een slok koffie. Ik kon het gevoel niet van me

afschudden dat vanavond één grote mislukking zou worden. Dat ik niet

naar hier had moet komen in de eerste plaats. Over domme, achterlijke

ideeën gesproken.

Boven lag een peperduur maatpak op me te wachten. Audreys assistente

Malia, een opgewekte meid met kort blond haar een grote bril, had hem

netjes opgehangen aan de reusachtige kleerkast toen ze Audrey was komen

wekken vanmorgen. Ze had er zelfs een kaartje aangehangen - waar ik nu

mee aan het spelen was.

Het is Marc Jacobs, als iemand je iets vanavond vraagt, had ze

neergepend in haar hanenpotengeschrift, dat een schril contrast was met

Audreys ronde handschrift dat eronder stond. Ik wist dat Marc Jacobs een

bekende ontwerper was en ik wist ook dat ik een kostuum van zijn hand

nooit kon betalen.

Opnieuw streek ik het papiertje glad en las nog een keer de woorden van

Audrey.

Was veel liever bij je blijven liggen. Maak het vanavond weer goed bij je! ;^)- A

Ik vouwde het op en stak het in mijn broekzak terwijl ik opstond. Er is

geen vanavond meer, dacht ik troosteloos. De hele avond stond volgepland

met de première en de afterparty die erop volgde.

De zon scheen laag maar fel toen ik het park inslenterde. Iedereen was

gekleed in dikke jassen, diep weggestoken in wollen sjaalen en mutsen,

terwijl ik hier rondliep in een gewoon zwart T-shirt, een openhangend

hemd en een jeans met sneakers.

Ik kreeg dan ook veel vreemde blikken van voorbijgangers - die ik

negeerde. Mijn handen stak ik in mijn zakken en ik stampte tegen een

denkbeeldig steentje.

Knettergek werd ik van dit wachten! Een krant lezen om de tijd te doden

zat er niet in. Die konden het toch alleen maar hebben over de première

vanavond - iets dat ik absoluut wou vermijden als leesvoer.

Hmm… Hier zouden ze toch ook een Barnes&Nobles hebben, niet? Na

Honderd Jaar Eenzaamheid had ik wel zin in meer van Márquez en

Latijns-Amerikaanse literatuur uit de 20e eeuw. Ik draaide me om, terug

naar de uitgang van het park.

Vanuit het niets sprong er plots een gigantische Duitse herdershond op

me af, die speels kwispelde. Het beest had niets kwaads in zin - geen

gegrom, geen gehap. Ik krabde hem even achter zijn oor.

'Berry! Af! Kom hier! Berry!' Een meisje van een jaar of twintig met lang

zwart haar en lichtbruine ogen kwam al aangehold met in haar hand een

lege leiband. Haar witte sjaal fladderde achter haar aan. Ze kwam me op

de een of andere manier bekend voor.

'Het spijt me. Hij is nogal speels,' verontschuldigde ze zich terwijl ze

Berry snel de leiband omdeed.

'Geeft niets. Ik heb altijd al goed met honden kunnen opschieten,'

grinnikte ik terwijl ik Berry nog een keertje over zijn hoofd aaide.

Mijn stem liet haar opkijken.

'Paul? Paul! Oh my God! Wat doe jij hier in Georgia!' riep het meisje uit.

Nu herkende ik haar weer. Hoe kon ik haar nou niet meteen herkennen?

'Sharon? Sharon Call?' vroeg ik haar stomverbaasd. Waar was dat

irritante meisje gebleven dat altijd met me bekvechtte?

Ze grinnikte breed. 'Goed dat je het nog weet. Jij bent ook veranderd zeg.

Hoe groot ben je nu? Drie meter?' Sharon gaf me een plagerige duw in

mijn zij.


'Ik kan er ook niets aan doen dat jij de hele tijd krimpt. Moet je je niet zo

heet wassen. En, hoe is het studentenleven is Atlanta?' Sharon was de

tweelingzus van Embry. Ze was vorig jaar op een uitwisselingsproject

gegaan vanuit de universiteit van Seattle, waar ze internationale business

management studeerde.

'Heerlijk. Spijtig dat ik volgende week naar Seattle ga. 'Ze lachte even.

'Wat doe jij hier in Atlanta?'

'Kijken hoe de winter aanvoelt in het Zuiden,’ zei ik schouderophalend.

Het was redelijk waar.

Sharon lachte. 'Ja, ik weet het. Heel anders dan in La Push, waar de

sneeuw altijd torenhoog ligt. Hoe gaat het trouwens aan het thuisfront? En

met Amaris?'

'Amaris ziet het als een nationale sport om mijn leven zo goed mogelijk

te verwoesten,' vertelde ik haar terwijl we samen het park uitliepen. Berry

liep vrolijk langs mijn been, in de hoop voor een aai.

‘Ik had niet anders van haar verwacht. Kom, ik neem je mee naar het

beste koffiehuis van Atlanta. Kan je me alles vertellen over wat ik gemist

heb het afgelopen jaar.'

Maar niets over Audrey, zei ik tegen mezelf. Niets over mijn "relatie" met

Hollywoods lievelinge. Niets over iets dat op het punt stond om in te

storten. Om door te krakken als een broos takje.


Chapter 44

"But the same love will take this heart that’s

barely beating” The Beauty and the Tragedy – Trading Yesterday

Audrey POV

Onopvallend probeerde ik op mijn roosgouden horloge te kijken - zodat

het niet te veel zou opvallen dat ik dit hele gedoe zo oersaai vond.

Pas halfvier!

Bijna liet ik me kreunend weer achterover vallen in het leren bankstel.

Enkel de waarschuwende blik van Gerald weerhield me.

We zaten in Geralds suite in het Buckhead Hotel. Mijn suite lag een

verdieping hoger, dacht ik verlekkerd. Met dat zalige bed waar ik

vanmorgen zo in had liggen te woelen omdat ik de slaap niet kon vatten.

Nu kwam die slaap.

De roodharige journaliste van de ELLE bekeek me kritisch over haar

brilletje heen. Haar pen tikte irritant heen en weer.

'Nu even over iets helemaal anders dat de film. Het is nu bijna een jaar

geleden dat je relatie met Jayden James de klippen opliep. Hoe zit het nu

met je precies, Audrey? Heb je een relatie..?' Haar nasale stem ging aan het

einde omhoog, samen met haar wenkbrauwen.

'Bij mijn weten heeft dit niets met uw interview te maken. Met wie ik

afspreek zijn mijn zaken. Mijn liefdesleven is geen vorm van

entertainment voor uw lezers,' onderbrak ik koud terwijl ik haar kil

aankeek.

Ze keek me maar enkele seconden verbluft aan. Toen schraapte ze haar

keel en keek voorzichtig op haar notitieblok die op haar schoot lag. 'Uh,

oké…' Haar stem klonk maar kleintjes terwijl ze de volgende vraag

doornam.

Gerald gaf me een dikke knipoog.

'Nou goed dan… nu even over je privéleven, niet je liefdesleven, maar

meer bepaald mode. Zijn er bepaalde ontwerpers die je echt geweldig

vindt? In juli werd er je gespot front row bij de show van Marc Jacobs. En

is het waar dat je het nieuwe gezicht van de ondergoedcampagne van

Calvin Klein wordt?'

Kijk, dit was nou wat paste bij een interview van een modeblad zoals de

ELLE.

'Ja, de nieuwe collectie van Marc Jacobs is gewoon geweldig. Echt

ongelofelijk die jurken van hem. Mijn favoriete ontwerpers? Euhm, kijk

gewoon naar de kleding, niet zozeer wie het heeft ontworpen. Maar met

Chanel en Dior kun je natuurlijk niets mis doen.’ De journaliste knikte

begrijpelijk. ' De kleding van Alexander McQueen en Isabel Marant zie ik

ook graag, lekker stoer en edgy. Maar het leukste vind ik om de

designerstukken te mixen met vintage en grote winkelketens, zoals een

broek van de H&M met een topje van Lanvin. En ja, Calvin Klein heeft

inderdaad aan me gevraagd of ik niet hun nieuwe ondergoedcampagne zou

willen doen…'

Terwijl ik maar doorratelde over mode, dacht ik aan Paul. Wat zou hij nu

aan het doen zijn? Waarschijnlijk lezen in zijn Márquez, iets dat ik

ongelofelijk schattig vond van hem.

Paul die literatuur las! Wie had dat ooit durven denken! Dat bewees nog

maar eens dat hij me steeds opnieuw wist te verrassen. Of het bewees

gewoon hoe slecht ik hem wel kende.

Ik rilde even - ook wal was het in de hotelkamer hier zo'n 28°C.

'Oké. Nog twee kleine vraagjes… Wat is je favoriete film en heb je

huisdieren?'

'Roman Holiday met Audrey Hepburn en ik heb een kat, Loïs.'

De journaliste knikte.

Het interview zat erop. Ze bedankte me voor mijn tijd en ging naar


buiten, nadat ze Gerald een hand had gegeven.

'Morgen sta je gegarandeerd op de voorpagina van alle kranten. Dat geef

ik je op een zilveren dienblaadje,' zei Gerald tevreden zodra de deur achter

haar was dichtgevallen.

'Hoezo?'

'Jouw geniaal antwoord: "Mijn liefdesleven is geen vorm van

entertainment voor uw lezers". Met die zin heb je je officieel gevestigd als

de Hollywood Bitch.

En met een grijns van oor tot oor liep hij naar de deur.

Bij de deur draaide hij zich weer om en keek me vaderlijk aan.

'Probeer nu eerst een uurtje te slapen, lieverd. Je ziet eruit alsof je elk

moment kan instorten - en je moet er vanavond stralend uitzien. Ik zal je

wel excuseren bij het interview van People. Ian en Bob kunnen het wel

redden zonder je spitsige antwoorden, denk ik,' zei hij voordat hij de deur

achter zich toedeed.

Ik had tijdens de interviews mijn slaapgebrek bestreden met ontelbare

liters sterke zwarte koffie en ik had mijn oogleden slechts met de grootste

moeite kunnen ophouden. Een geeuw ontsnapte aan mijn mond toen ik

opstond en me uitrekte.

Een uurtje slaap zou me goed doen, dacht ik tevreden toen ik naar mijn

suite strompelde. Eenmaal binnen nam ik mijn draagbare miniboxen, sloot

mijn iPod aan en zette de pianomuziek van Ludovico Einaudi op. Nat ik

het volume op de laagste stand had gezet, vervolgde ik mijn strompelpas

naar het bed, waar ik me gewoon op liet vallen.

Ik nam nog niet eens de moeite om mijn laarzen uit te schoppen en nam

een uiteinde van het deken dat onder me lag zodat ik het rond me kon

slaan.

Meteen zonk ik weg in een lichte slaap.

Na een paar muziekstukken een deur opengaan - het nadeel van zo'n het-

niet-helemaal-wakker-maar-ook-niet-echt-in-slaap - maar was veel te moe

om mijn hoofd op te tillen en mijn ogen open te doen zodat ik kon zien wie

binnen kwam.

De deur viel weer in het slot, en ik zonk weer weg in mijn

halfslaap.

Paul POV

Het eerste dat me opviel in de hotelkamer toen ik de deur opendeed, was

de muziek. Wie had in de suite pianomuziek opgezet? Nou ja, voor iets dat

geen elektrische gitaren bevatte, was het nog niet eens zo slecht. Ik stak

mijn hoofd om de deur en keek naar binnen.

Het tweede dat me opviel, was het opgefrommelde hoopje zwart pluche

ding dat op bed lag. Waarschijnlijk Audreys jurk. Hopelijk was Audrey

nog interviews aan het doen zodat ze het niet zou zien, haar jurk zo

opgefrommeld. Het kamermeisje moest al heel hard kunnen rennen dan.

Toen ik beter keek, leek het me hoogstwaarschijnlijk dat het een jurk

was. Het zag er redelijk raar en harig uit voor een avondjurk. Ik hoopte

niet dat berenvacht dit seizoen in de mode was.

Zachtjes liet ik de deur in het slot vallen.

Het pluche ding bewoog. Een kleine hand met een saffieren ring kwam

opeens te voorschijnen en nam het deken steviger vast.

Het was Audrey. Even bleef ik gewoon stilstaan. Moest ze geen interview

doen voor één of ander roddelblaadje, samen met Bob en Ian? De

dagplanning die ik onder ogen had gekregen was volgepropt tot de vroege

ochtend van morgen.

Meteen voelde ik me schuldig. Audrey was volledig uitgeput, van de

stress en het harde werk en ik vroeg me af waarom ze geen interviews aan

het geven was. Vanavond kreeg ze meer dan genoeg irritante vragen over

de film te beantwoorden. Soms ben je echt een dikke, vettige rotzak, Paul.

Audrey zuchtte in haar slaap en trok haar been iets hoger op. Door die

beweging zag ik dat ze nog helemaal gekleed en met haar schoenen aan op


het bed lag.

Op mijn tenen liep ik naar Audrey toe en liet me voorzichtig naast haar

op bed zakken.

De bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen was verdwenen. Haar lippen

stonden een eindje van elkaar en haar haren waren één grote warboel.

In slaap leek Audrey jonger. Onbezorgder. Een klein meisje van een jaar

of zes. Een klein onschuldig meisje. Een klein onschuldig meisje dat zich

moest zien te redden in de genadeloze wereld van Hollywood.

Haar hier achterlaten leek bijna misdadig. Ik kon haar toch niet zo maar

verlaten? Ze leek zo klein, zo kwetsbaar. Ze had iemand nodig die voor

haar zorgde. Haar beschermde tegen de harde haaien in de

showbizzwereld.

Ik zuchtte. Je stelt je aan, Paul. Audrey kan haar mannetje staan. Ze heeft

helemaal geen bescherming nodig. En je weet heel erg goed dat Audrey

allesbehalve onschuldig is. Daar heb je vaak genoeg bewijs van gekregen

in de slaapkamer.

Audrey bewoog even in haar slaap, en haar haren vielen voor haar

gezicht. Twee loken bleven op haar neus hangen en Audrey fronste even.

Voorzichtig streek ik ze weer uit haar gezicht. Mijn vingertoppen raakten

haar wang en door die beweging werd Audrey slaapdronken wakker.

'Hé?' vroeg ze zachtjes terwijl ze zich uitrekte zoals een kat. Haar ogen

waren grasgroen terwijl ze opkeek, met haar haren die weer voor haar

ogen waren gevallen. Slaperig haalde ze haar hand door haar haren om ze

naar achteren te gooien

'Paul?' vroeg ze terwijl ze op haar knieën ging zitten. Een lok haar viel

weer over haar gezicht, en ze duwde hem snel weg.

Ik knikte. Man, wat was ze knap als ze zo verfomfaaid en opgefrommeld

was. Zelfs dan was ze in staat om een monnik zijn eed te doen vergeten.

Ze was niets voor mij.

Audrey POV

Ik voelde iets over mijn wang.

'Hé?' Mijn ogen vlogen open.

Paul zat naar me te kijken met een serieuze en droevige blik in zijn ogen.

'Paul?' vroeg ik aarzelend terwijl ik rechtop ging zitten. Waarom keek hij

zo droevig? Wat was er aan de hand? Ik duwde mijn haar naar achter.

Hij knikte even. Zijn ogen leken me aandachtig op te nemen. Mijn

onderbuik kneep in elkaar. Dit was niet goed. Dit was niet goed. Dit was

niet goed. Dit was niet goed, herhaalde het stemmetje in mijn hoofd de

hele tijd. Ik probeerde het uit te schakelen.

'Is er iets?' vroeg ik. Mijn stem klonk trillend. Wilde ik het antwoord wel

weten? Verward sloeg ik mijn ogen neer en keek toen weer op. Wat was er

in godsnaam aan de hand? Vanwaar kwam mijn noodlottig gevoel?

Pauls ogen verzachtten en een flauwe glimlach speelde rond zijn lippen.

Precies zoals altijd.

'Je ziet er moe uit. Heb je wel geslapen vannacht?' Zijn stem klonk

bezorgd en Paul streek een haarlok uit mijn gezicht achter mijn oor.

Ik ontspande iets. 'Een beetje. Morgen lekker lang uitslapen,’ grijnsde ik

voordat ik de kamer rondkeek en kreunde toen ik het zag.

Aan de kast hingen twee kledinghoezen - één voor Paul en één voor mij.

Het werk roept. Gelukkig had ik samen met mijn team de jurken voor de

verschillende premières al uitgekozen, samen met de bijhorende

accessoires, haar en make-up.

'Hoe laat is het?' vroeg ik terwijl ik in mijn ogen wreef. Ik had helemaal

geen zin in de prèmiere. Gewoon hier blijven met Paul en verder slapen.

Die paar minuten op het bed waren veel te kort geweest.

Paul keek op zijn horloge. 'Bijna vijf uur. Binnen een uur…'

Meteen sprong ik van het bed en wankelde even. Mijn paar minuten slaap

waren uitgegroeid tot een volledig uur. 'Al vijf uur! Shit!’ vloekte ik

terwijl ik mijn kleren begon uit te doen en een witte badjas aan deed.


‘Waar is Malia? Heeft Gerald je soms gestuurd?’ vroeg ik half-hysterisch

aan Paul.

Paul kon me enkel aanstaren. ‘Niemand heeft mij gestuurd,’ begon

hij langzaam, maar werd ruw onderbroken door de openslaande hoteldeur.

‘Ah, Audrey, je bent wakker.’ Gerald stond in de deuropening, met achter

hem mijn volledig legertje van stylisten, kappers en visagisten, aangevoerd

door Malia. ‘En Paul is bij je,’ vervolgde hij goedkeurend terwijl hij het

zich in de grote leren sofa gemakkelijk maakte.

Ik kreeg nauwelijks de tijd om Gerald te begroeten, want Malia, mijn

assistente kwam al op me afgebeend met Savannah in haar kielzog.

‘Hmm,’ Savannah bekeek mijn gezicht uiterst nauwkeurig. ‘Je hebt wee

niet geluisterd, Audrey. Wat had ik nog zo gezegd?’ Ze keek me redelijk

streng aan.

‘Minstens acht uur slaap voor een première,’ antwoordde ik haar terwijl

ik de toppen van mijn laarzen bestudeerde.

‘Inderdaad. En dat heb jij weer niet gedaan, madam.’ Ze schoot een boze

blik Pauls richting op, maar hij lette niet op ons. In plaats daarvan werd hij

al weggeloodst door een kleiner team. Gerald keek hem peinzend aan.

Savannah en Gianni troonde me mee naar de luxueuze badkamer en zette

me neer in een grote stoel. Malia volgde, terwijl een andere jonge assistent

mijn kledinghoes droeg.

De jurk had ik samen met Rachel gekozen. Het was een donkerblauwe

avondjurk van Marchesa die breed uitwaaierde, gemaakt van zijde en

taffeta en ruiste bij elke stap die ik zette. De bovenkant was bezaaid met

kant en kleine diamantjes.

'Nou, Rey, die jongen van je, daar zit wel iets in. De fotografen gaan van

hem houden!’ Malia tikte nadenkend met haar wijsvinger tegen de

onderkant van haar kin. Ik keek haar aan terwijl Savannah mijn gezicht

insmeerde met een primer. Gianni begon de klitten uit mijn haren te

kammen. ‘Ik moet toegeven,’ vervolgde Malia, ‘eerst had ik er niet zoveel

van verwacht, maar je ziet, een goed gezicht kan wonderen doen en zodra

Frank met hem klaar is…’ Langzaam draaide ik Malia’s stem tot een soort

van gezoem in mijn hoofd en staarde gewoon in de spiegel, terwijl Gianni

aan mijn haar frunnikte. Savannah smeerde al een ander product op mijn

gezicht. Langzaam keek ik toe hoe mijn slaapkop werd getransformeerd in

een gezicht van een Hollywoodster dat waarschijnlijk de cover van de

roddelblaadjes zou sieren. Maar mijn gedachten lieten me niet met rust.

Wat was er met Paul de laatste tijd aan de hand? Het was alsof we twee

vreemden voor elkaar waren geworden. Wanneer was de laatste keer dat

hij me echt had vastgenomen? Het leek alsof hij me steeds van zich weg

probeerde te duwen, al kon ik niet begrijpen waarom hij dat zou doen.

Er hing iets in de lucht. Iets dreigends. Iets wat met rasse schreden steeds

dichterbij kwam.


Chapter 45

"You won't always be there so love me when I'm

gone." When I’m Gone – 3 Doors Down

Audrey POV

'Jij hoort niet bij me.'

Verstijfd keek ik hem aan. Nee. Nee. Dit kon niet. Dit was gewoon een

hele enge droom. Een nachtmerrie. Dit kon mij niet overkomen. Zo’n

dingen konden gewoon niet.

Maar aan de andere kant. Was dit het onderbuikgevoel wat ik de hele tijd

had gehad? Dit was erg. Dit was de storm die eindelijk was losgebarsten.

Degene die ik al maanden had voelen aankomen.

'Jij hoort hier. Ik hoor hier niet. Ik kan wel een chique kostuum aandoen

en doen alsof ik bij de showbizz hoor, maar dat is het niet. Jij weet ook dat

hier niet thuishoor. Diep van binnen pas ik hier niet. Ik pas niet bij je. Ik

zal ook nooit bij jou of bij jouw levensstijl passen.' Paul ging

onverbiddelijk door.

Ik deed een pas naar voren. Dit kon niet. Ik verstond de woorden niet

goed.

'Nee, doe het niet,' smeekte ik hem terwijl ik zijn hand probeerde te

grijpen.

Met ijskoude ogen keek hij me aan. Zonder enige emotie maakte hij mijn

hand los van de zijne en liet hem naast mijn lichaam hangen.

‘Audrey, nee. Ik wil niet dat je bij me blijft.'

Alles trilde. Ik voelde hoe mijn benen begonnen te wiebelen. Het bloed

bonsde in mijn oren. Hij liegt. Hij liegt. Hij liegt. Al onze momenten samen

gingen aan een sneltreinvaart langs me voorbij. Dit kon me niet

overkomen. Hij liegt.

Ik keek hem recht aan, uiterlijk volledig kalm en beheerst.

'Je liegt.'

Even schoot er een uitdrukking over zijn gezicht - het ging veel te snel

voorbij om het echt goed te zien. Ik kreeg geen tijd om het te interpreteren;

Mijn eigen gevoelens waren een kluwen warboel.

'Waarom zou ik liegen? Ik ben het moe. Ik had me vergist, je bent niet

goed voor me.' Na die laatste zin keek Paul weg, alsof het hem allemaal te

veel werd.

De waarheid drong met een ruk tot me door. Het was Rachel. Het was

Rachel al de hele tijd geweest.

'Het is haar, huh? Je bent nog steeds niet over haar?' vroeg ik terwijl

mijn stem wezenloos klonk. Het besef liet mijn hart ineenkrimpen.

De blik in zijn ogen interpreteerde ik als een bevestiging toen hij me weer

aankeek. Het kalme masker brak in honderd stukken.

'Dus dat was ik? Een leuk vermaakje? Iets om je warm te houden? Een

snelle wip?' schreeuwde ik woedend. Ik zag de pijn op zijn gezicht

verschijnen, maar het kon me niets schelen. Ik voelde me gebruikt. Dat

besef, die schaamte, deed me nog veel meer pijn dan zijn woorden eerder.

Hij had nooit gevoelens voor me gehad.

'Ach, man, rot op. Komaan, wegwezen. Ik haat je!' brulde ik naar hem.

Hij had me gebruikt. Hij hield nog steeds van haar. Ik betekende niets voor

hem.

Omdat hij nog steeds voor me stond, duwde ik tegen zijn borst. Ik wilde

hem niet in mijn buurt hebben. De schaamte deed me bijna verstikken. Hoe

kon ik zo blind zijn?

'Flikker op! Ik wil je nooit meer zien! Nooit meer!' schreeuwde ik terwijl

ik hem wegduwde. 'Ik haat je!' snikte ik. Fijn. Was ik nu ook nog begonnen

met huilen. Echt geweldig. Wat een avond. Ik wreef voorzichtig onder mijn

ogen om te controleren of er iets was uitgelopen. Gelukkig niet.

Hij probeerde troostend zijn armen rond me heen te slaan, maar ik


schudde ze af.

'Raak me niet aan! Ga! Ga weg! Ik wil je nooit meer zien! Rot gewoon

op! Laat me alleen!' schreeuwde ik naar hem terwijl ik een pas achteruit

deed. 'Ik haat je!’ Ik legde alle minachting die ik bezat in mijn stem. Het

had effect: Paul kromp ineen van de venijn die hij hoorde.

Omdat hij bleef staan, met een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht,

draaide ik me om, tilde mijn rok op en rende weg, het park in.

Ik hoorde hoe hij mijn naam riep, maar ik negeerde hem terwijl de tranen

over mijn gezicht rolde. Mijn hakken kletterden op de smalle paadjes.

Hij hield niet van me. Hij hield niet van me. Hij hield niet van me. Hij

hield niet van me. Hij hield niet van me.

De woorden echoden in mijn hoofd, alsof iemand ze op repeat had gezet.

Hij hield nog steeds van haar. Na al die tijd was het nog steeds Rachel. Ik

was gewoon een stand-in. Een vervangster. Een tweederangsmeisje.

Iemand om mee te rollebollen, en dat was het ook. Hij verkoos een dode

verloofde boven mij.

Hoe had ik ooit zo dom kunnen zijn? Zo verblind door liefde die

nauwelijks werd beantwoord?

De tranen liepen nu langs mijn gezicht en in mijn hals, en ik was blij dat

alles achter de rug was. Dat ik niet hoefde terug te gaan. Mijn ogen

zouden waarschijnlijk helemaal zijn uitgelopen. Ergens was ik Paul

dankbaar dat hij had gewacht tot na de afterparty. Maar ik weigerde om

dat toe te geven. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben.

Ik stopte bij een oude eik en liet me eronder vallen, terwijl ik huilde. Ik

huilde en huilde, totdat ik geen tranen meer had en gewoon maar onder de

oude eik lag, luisterend naar de tijd die langzaam voorbij ging.

Alles was voorbij.

Vanavond had een hoogtepunt moeten worden. Maar hij had alles

verpest. Met een paar simpele woorden.

Opnieuw begon ik te snikken. Hij hield niet van me. De snikken waren het

enige dat de stilte verbrak in de vroege ochtend.

'Audrey!'

Verward keek ik op. Fanny, gekleed in een snoeproze gedrapeerde jurk

van Giambattista Valli en aan de arm van Bob, gebaarde naar haar

mondhoeken en paar passen van me af stond. Glimlach, mimede ze naar

me. Ze stond een eindje van me af, maar toch kon ik duidelijk de bezorgde

blik in haar ogen zien.

O ja.

Er werd van me verwacht dat ik glimlachte en opgewekt keek. Niet dat ik

terugdacht aan een van de verschrikkelijkste avonden van mijn leven.

Ik perste een glimlach rond mijn lippen en keek in de lens van een

paparazzi, met wat ik hoopte dat het een opgewekte glimlach zou zijn. Ik

droeg dit keer een zwarte strapless jurk van Emilio Pucci, die mijn

vrouwelijke delen omhulde en ze verleidelijk liet uitkomen.

'Je doet het uitstekend, meid,' fluisterde Ian in mijn oor toen hij zich

dichter naar me toe boog. Zijn arm rond mijn middel voelde aan als een

stevige reddingsboei - iets dat me tegenhield van hier in te storten recht

voor de camera’s.

Het was de première in Los Angeles. Morgen zouden we vertrekken naar

Londen, de dag erna naar Parijs. Ook Berlijn, Rome, Praag en enkele

andere grote steden in Azië en Australië zouden op het programma staan.

Ik vond het allemaal prima. Met een overvolle agenda had ik tenminste

geen tijd om aan… bepaalde dingen te denken. De pijn was te vers en ik

moest wegkijken. Maar omdat overal telelenzen op me gericht waren,

bestudeerde ik mijn goudkleurige armband. Tegen reporters moest ik

zeggen dat het een echte Hervé Van der Straeten was.

Toen ik eindelijk voldoende was hersteld en mezelf weer volledig onder

controle had, keek ik glimlachend op naar Ian.

'Jij doet het ook niet slecht.'


Hij lachte, en net op dat moment ging een flits af.

Ik draaide me om en zag Gerald met een geheimzinnige blik in zijn ogen

naar ons kijken. Nu hij – ik kon niet aan zijn naam denken zonder naar

adem te snakken – er niet meer was, zou Ian doorgaan als mijn vriendje.

De enige reden waarom ik dit wist, was omdat ik per ongeluk een gesprek

met Gerald tussen een paparazzi waarschijnlijk had opgevangen. Blijkbaar

was het goede reclame als de twee hoofdrolspelers een relatie hadden, ook

al bestond die enkel uit gesuggereerde foto’s.

Bob wierp me een bezorgde blik toe. Sinds de première in Atlanta - ik

weigerde om er anders aan te denken dan enkel de première - waren die

bezorgde blikken van Bob alleen maar toegenomen. We hadden samen de

première in New York gemist de avond erna - ik lag ziek in bed en Bob

wilde me absoluut niet alleen laten, bang dat ik mezelf iets zou aandoen.

Het was een verschrikkelijke avond geworden - ik schaamde me echt dood

toen ik eraan terugdacht. Bob had één naam genoemd en ik was hysterisch

in het snikken uitgebarsten. Ik had met dingen gegooid, vreselijke

bedreigingen gedaan, geschreeuwd, getierd en nog meer moois.

Toen Gerald binnenkwam en me voorstelde om niet mee te gaan op de

promotietour, was er iets in me geknapt. Ik was uit bed gestapt, had koud

water over mijn ogen gegooid en had tegen hen gezegd dat me niets

mankeerde. De plotse transformatie had Bob en Gerald met verstomming

doen slaan.

Sindsdien zweeg Bob over één iemand en waren de blikken maar

toegenomen - maar hij zei niets meer over mijn aanval van die avond.

Ian praatte wat over een restaurant in West Hollywood voordat we naar

de zaal werden geleid waar de film getoond zou worden. Na de afterparty

ging ik moe maar voldaan naar huis in Malibu. Na het tweede glas

champagne was ik de pijn vergeten en had ik me beter gevoeld. Ik

herinnerde me de tevreden blik van Gerald toen ik afscheid van hem had

genomen.

Het was diep in de nacht toen ik de poort opendeed. Het was heerlijk om

weer eens een keer in mijn eigen bed te slapen.

Voordat ik in bed kroop, gooide ik mijn koffer leeg en legde hem open,

zodat ik hem morgenvroeg vol kon proppen met genoeg kleren, schoenen,

boeken en mijn toilettas. Avondjurken kreeg ik op de dag zelf, dus dat

scheelde ook al weer een hele koffer.

In bed kon ik maar niet in slaap geraken. Ik lag te woelen en te woelen. Ik

verlegde me honderd keer. Op mijn rug, op mijn buik, op mijn linkerzij, op

mijn rechterzij, armen op het deken, armen onder het deken, armen onder

het kussen.

Pff. Het lukte van geen kanten.

Ik stond op en liep naar de badkamer voor een glas water. Daar was de

alcoholroes uitgewerkt en de herinneringen van afgelopen voorjaar

kwamen terug. Hij in mijn badkamer, zijn hand onder het bloed en het

telefoontje van opa in de slaapkamer.

De tranen liepen over mijn wangen. Ik zonk net niet in elkaar en greep

me vast aan de kastjes. Met mijn linkerhand opende ik een kastje boven

mijn hoofd en begon er onhandig in te rommelen.

Daar, in het medicijnenkastje, stond wat ik vond.

Slaappillen.

Ik nam het doosje, en toen ik het nam, viel er een ander doosje uit het

kastje. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en raapte het op.

Kapanol. Een sterke pijnstiller, behoorde tot de groep van de opioïden.

Een morfineachtige pijnstiller.

Beter bekend onder zijn algemene naam. Methadon.

Twijfelend speelde ik met het doosje. Na de afkickkuur van vorig jaar –

mijn moeder had me betrapt met cocaïne na een feestje en mijn ouders

hadden me voor de keuze gesteld. Oftewel naar een afkickkliniek naar de

andere kant van het land, oftewel afkicken met de hulp van een privéarts

en methadon. Ik had eieren voor mijn geld gekozen en zonder te morren

voor het laatste aanbod gekozen – had ik de pillen ergens ver weg gestopt

na mijn verblijf in La Push. Mam was toch niet meer zo waakzaam en ik


had me op het uitgaansleven gestort. Toch was mijn cocaïnegebruik op een

laag pitje komen te staan na mijn laatste relatie – even wankelde ik

opnieuw op mijn benen.

Het was te gevaarlijk om nu met cocaïne te spelen. Als ik werd betrapt

door een paparazzi of iemand met een fototoestel, zouden de gevolgen

vreselijk zijn. Methadon was veel veiliger. Apothekers waren

betrouwbaarder dan de meeste dealers.

De pijn zou wegtrekken - verdoofd. Ik zou niet meer voelen. Gevoelloos.

Het doktersvoorschrift zat nog in het doosje. Ik kon er nog altijd bij halen,

zonder argwaan op te wekken.

Ik nam de beide doosjes mee naar de slaapkamer.


Chapter 46 "Anyone can find the same white pills."

Pain – Jimmy Eat World

Paul POV

Met mijn koffer achter me aan trekkend liep ik door de luchthaven. Door

de hoge glasramen zag ik hoe de zon langzaam opkwam in het oosten.

Je hebt gedaan wat juist was, Paul, zei ik tegen mezelf. Dit is het beste

voor haar. Nu zijn alle belemmeringen weg die haar tegen konden houden

van het succes waar ze recht op heeft.

Ik negeerde de kranten die vers op de toonbanken lagen van de taxfree

shops. Het stralende gezicht van Audrey dat de voorpagina’s domineerde

was een te verse herinnering. Diep haalde ik adem via mijn neus en weer

terug uit. Ze wou me niet meer zien. Had ze niet gezegd dat ze me haatte

met mijn haar hele lichaam? Had ze dat niet naar me geschreeuwd met een

dodelijke blik die me had kunnen vermorzelen?

Het was het beste, voor de twee van ons. Zij had haar acteercarrière en ik

kon me volledig toeleggen op mijn leven in La Push. Daar kwam geen

glitter of glamour aan te pas. Audrey zou zich er even thuis voelen als een

vis op het droge.

‘Hey, Paul!’

Vanachter me hoorde ik een vrouwenstem. Eerst durfde ik niet achterom

te kijken, maar de stem was lager dan die van Audrey.

Ik draaide me om en keek recht in het lachende gezicht van Sharon. Ze

kwam op me afgehold terwijl Berry, haar hond, met haar meedraafde. In

haar andere hand had ze een grote koffer.

‘Derde keer is betalen.’ Ze drukte een kus op mijn wang. ‘Ga jij ook naar

huis?’ vroeg ze terwijl ze losjes haar arm door de mijne stak.

‘Ja, de vlucht van halfacht,’ zei ik tegen haar.

Sharons bruine ogen keken me aan met pretlichtjes. ‘Het is nog meer dan

een uur wachten. Waarom geen koffie halen bij de Starbucks?’

De blik in haar ogen was genoeg om me te doen knikken.

Een rechte breuk, afgekneld en gekneveld met een verband dat het bloed

zou stoppen. Ik had mijn verband gevonden, iemand die me niet haatte.

‘Koffie klinkt goed,’ zei ik terwijl ik mijn hand over haar arm legde.

Berry kwispelde opgewonden naast ons.

De kamer hield langzaam op met draaien.

Ik lag op bed, met de dikste trui die ik had kunnen vinden, een alpaca trui

in het zachtroze. Het was ijskoud in Berlijn. Gelukkig vertrokken we

morgen naar warmere oorden.

Mijn hoofd draaide ik een kwartslag. Halfzes.

Dat was het nadeel van slaappillen. Ze werkten maar een bepaalde duur.

Pijnstillers trouwens ook.

Nee. Niet denken. Stop met denken. Niet verder denken.

Snel zette ik de televisie aan - voordat ik aan de reden dacht waarom ik

die rotzooi slikte - net op tijd om een flits van mijn gezicht te zien. Het

voelde nog altijd onnatuurlijk aan om mezelf op TV te zien. Alsof ik een

pop was, een Barbiepop. Nep. Ik keek naar het meisje, dat in een

designerbroek en designer losse top met bedrukte print zat te lachen om

iets wat Ian haar had toegefluisterd tijdens een van de vele talkshows.

Dat was ik niet. Die pop was iemand anders. Iemand uit een nepwereldje.

Iemand die dacht dat nog alles prima zou gaan met haar leven, dat de man

waarvan ze hield en die alles voor haar betekende, ook nog van haar hield.

Ik had eindelijk mijn leven weer terug op de rails. Geen drugs, geen

losbandige feestjes meer met ’s morgens wakker worden naast random

kerels, maar eindelijk de carrière waarvan ik altijd al had gedroomd en

waarvoor ik was geboren.

Een videofragment van de première in Atlanta werd getoond. Ik zag

mezelf lachen - op één of andere magische manier opeens beeldschoon in


een zwarte dure designerjurk en de make-up die Savannah had gedaan

aan… zijn arm.

Geshockt bleef ik doodstil naar het scherm kijken. Gehypnotiseerd.

Pas toen ik hem naar me toe zag buigen om me toe te fluisteren hoe mooi

ik er wel niet uitzag, vonden mijn vingers de afstandsbediening en drukten

trillend op het rode knopje. Het scherm flitste uit en werd zwart.

Ik begroef mijn gezicht in mijn handen om de snikken te smoren.

Waarom?

Waarom?

Waarom was ik niet goed genoeg geweest? Niet goed genoeg voor hem.

Niet goed genoeg geweest om haar te doen vergeten.

Ik was gewoon een speeltje geweest voor hem. Om even mee te kunnen

rotzooien en dat was het dan ook. Niet iemand waar je verder mee wilt

gaan. Gewoon, een lekkere scharrel om tegen je vrienden te kunnen

opscheppen.

Waarom hield ik dan nog van hem? Zo verschrikkelijk en onbeschrijfelijk

veel van hem? Ik hoorde hem te haten, godverdomme.

Ik lachte bitter. Die vraag kon zelfs het kleinste kind beantwoordde.

Omdat het hart en het verstand niet altijd hand in hand met elkaar gingen.

Daar was ik het levende bewijs van.

Een mes sneed diep in mijn hart toen ik het beeld weer voor mijn ogen

haalde van daarnet.

Ik snakte naar adem en viel voorover op bed, ineengedoken. De pijn

verspreidde zich vanaf mijn uitgereten hart door mijn hele lichaam. Het

brandde in mijn bloedvaten, zoals een shot heroïne.

Herinneringen sijpelde mijn gedachten binnen. Onze herinneringen…

Ik voelde opnieuw de wind in mijn gezicht blazen, alsof ik op een motor

zat. Ik voelde zijn warme arm rond me heen…

'Genoeg. Genoeg. Het is over,' hijgde ik terwijl ik naar het doosje

Kapalon tastte dat op het nachtkastje stond. De pijn gierde ongecontroleerd

door mijn lichaam. In mijn beweging nam ik een paar slaappillen mee.

Ik deed mijn mond open en gooide een handvol pillen erin. Ik had geen

flauw idee hoeveel het er waren, maar ik wist wel dat het teveel was voor

mijn lichaamsgewicht, dat maar bleef zakken. Het kon me niets schelen.

Het kon me zelfs niets schelen dat zo’n dosis dodelijk voor me kon zijn,

zeker met die drie glazen wijn die ik eerder had gehad tijdens het

avondeten.

Voor mijn part mocht ik zelfs nooit meer mijn ogen opendoen.

Mijn zintuigen werden uitgeschakeld. De pijn ebde langzaam weg.

Mijn gevoelens loste op.

Ik viel langzaam weg over de rand in een zwart gat.


Chapter 47 "And who will tell me how it ends and how it all

begins." Flowers For A Ghost – Thriving Ivory

Paul POV

Amaris kwam op me afgelopen, ploegend doorheen de dikke laag sneeuw.

'Ome Paul!' Ze strekte haar armpjes.

Ik tilde haar op. 'Mari! En, alles goed aan het thuisfront?'

Ze knikte, wurmde zich weer los en ging nieuwsgierig voor Sharon staan.

'Wie is dit?' vroeg ze. Amaris duwde haar rode muts naar achter.

Sharon hurkte neer door haar knieën zodat haar gezicht op dezelfde

hoogte hing als dat van Amaris. Het uiteinde van haar sjaal streelde

zachtjes de dikke laag sneeuws.

'Ik ben Sharon Call, de zus van Embry. Ik ben een vriendin van Paul.'

Amaris keek haar even aan en liep terug naar het huis van Sam, na mij

een boze blik te hebben gegeven.

Sharon stond langzaam weer op, verward om het kleine meisje haar

reactie. 'Heb ik iets verkeerds gedaan?' vroeg ze trillend. Ik hoorde aan

haar stem dat ze gekwetst was. Zonder te kijken wist ik dat er tranen in

haar ogen zouden staan.

Ik schudde mijn hoofd. Nee, Sharon had niets gedaan, ik had iets gedaan.

Ik wist wat er nu Amaris' haar hoofdje heen ging. Ik had in haar ogen haar

lievelingstante - die samen met tante Hazel de eerste plek deelde -

verraden. En ze had gelijk ook nog.

'Nee, jij hebt niets gedaan,' zei ik tegen haar terwijl ik haar tegen me

aandrukte. 'Trek je het niet aan, ze draait wel bij. Ze moet gewoon even

aan je wennen.' Ik nam haar hand vast en trok haar mee naar het huis.

Onze voeten kraakten in de sneeuw.

De rest van het roedel begroette Sharon als een verloren zoon -

dochter, in dit geval en zus, die eindelijk was teruggekeerd. Vooral Embry

was blij om zijn tweelingzus weer te zien. En Brady ook, om zijn nichtje

weer te zien.

Zelfs Hazel was aardig en lief tegen Sharon. Brady leek wel te ontploffen

van geluk toen hij zag hoe goed zijn geliefde vrouw en zijn lievelingsnicht

het met elkaar konden vinden. Aan de andere kant van de tafel zag ik hoe

de twee vrouwen aan het kletsen waren over een muziekband die ze allebei

goed vonden.

Ik bekeek Hazel eens goed. Vooral haar lichaam trok de aandacht. Ze was

veranderd de laatste keer dat ik haar had gezien. Peinzend nam ik haar

vanachter mijn flesje bier op. Het leek alsof ze was een heel klein beetje

dikker was geworden. Hmm… Zou Brady haar te veel pralines hebben

gegeven? Het leek erop. Ach, een kilo erbij kon toch geen kwaad? Ze

straalde trouwens en keek Brady nog steeds aan met die verliefde blik in

haar ogen En Brady keek naar haar alsof zij de zon was die hij de eerste

keer zag.

Die avond lag ik te woelen. De slaap wilde niet komen. Zelfs naar

Sharons rustige ademhaling luisteren, die naast me lag, hielp niet. Het

gepieker kon ik niet afzetten.

Het was zo beter geweest. Audrey dacht dat ik nog steeds niet over

Rachel was. Maar het was juist Audrey geweest waardoor ik erover heen

was geweest.

Een snelle pijn. Een rechte breuk. Het was goed zo. Audrey was achttien.

Ze wist niets van de liefde. Ian zou haar wel over me heen helpen. Volgens

de roddelblaadjes konden ze het uitstekend met elkaar vinden. En Ian was

een beste knul. Die zou Audrey met geen haar krenken.

Ik balde mijn vuisten bij de gedachte dat ze van iemand anders nu was.

Maar ik had haar gedumpt, bracht ik mezelf in herinnering. Ik was


degene die was weggelopen. Ze had me toegeschreeuwd dat ze me haatte

met elke vezel in haar lichaam. Ik kromp ineen bij die woorden - ze waren

waar. Ze zou me nooit meer willen zien. Ze verachtte me, had ze me

toegeschreeuwd in het park.

Ons leven samen was over.

Wie was ik om ooit te kunnen denken dat onze levens verbonden waren?

Het was zoiets als vragen om de maan.

Onbereikbaar en onmogelijk.

Ze ging verder met haar leven.

Ik moest verder zien te gaan met mijn leven.

Het ging niet zo worden als de vorige keer. Dat kon ik het roedel niet

opnieuw aandoen. Dit keer moest ik mezelf bij elkaar zien te houden.

Naast me voelde ik Sharon in haar slaap bewegen en zich omdraaien.

Waarom niet? Wat was er mis om te daten met een meisje dat ik al mijn

hele leven kende en dat al haar hele leven verliefd op me was geweest?

Alle partijen zouden tevreden zijn. En ik had een reddingsboei, iemand om

me aan vast te houden.

De versleten, aftandse wekkerradio gaf aan dat het kwart over zes was.

Een mooi uur om op te staan.

Ik deed een oude versleten jeans aan, sloop geruisloos naar de keuken.

Voor mezelf schonk ik een kop koffie in en nam een slok.

Een uur later kwam Sharon te voorschijnen. Ze onderdrukte een geeuw

en rekte haar uit. Zonder iets te zeggen zoende ze me op mijn wang en

sloeg haar armen rond me heen.

‘Goedemorgen.’

Ik drukte een kus op haar arm. ‘Morgen, lieverd.’

Voordat ze me losliet ontving ik nog een kus. Opgewekt liep Sharon naar

het koffiezetapparaat. Van Embry wist ik dat Sharon enkel sterke koffie

dronk ’s morgens. Terwijl ik tegen de tafel aanleunde keek ik naar haar. Ze

droeg een feloranje trui met een bleekgewassen skinny jeans. Op een

keukenstoel stond een versleten leren tas waarin verschillende cursussen

staken.

Zodra Sharon klaar was, zette ze haar kop in de afwasbak, nam haar tas

en zwaaide naar me. ‘Tot straks, Paul! Ik doe de afwas wel, maak je geen

zorgen.’

Ik grijnsde breed. ‘Als je het zelf voorstelt.’

Ze grijnsde terug. ‘Doei.’

Ik keek toe hoe haar oude Ford pick-up uit de jaren negentig grommend

tot leven kwam. Toen ze voorbijreed, toeterde ze nog even opgewekt. Zo

opgewekt mogelijk zwaaide ik terug.

Pas toen het gerammel was weggestorven, gleed de glimlach van mijn

gezicht. In de keuken rommelde ik even op, voordat ik mijn spullen uit het

tuinhuis haalde. Op de klaptafel rolde ik het plan open dat ik tijdens de

vlucht naar Seattle had getekend.

Sharon was niet opgetogen geweest over de plannen, maar ze had zich er

bij neer gelegd. Als dat is dat je wilt, moet je dat doen, had ze met een

donkere blik gezegd.

Het zou maanden duren voordat het klaar was. Maar dat kon me niet

schelen. Ik had tenminste iets te doen met mijn handen.

Uit mijn werkkoffer haalde ik een zware hamer en ging aan de slag.

Het was koud – het was eind januari – en het sneeuwde. Maar de sneeuw

smolt op mijn huid, dus dat maakte niet uit. Ik was gemaakt voor dit soort

weer.

Sharon was al weg – naar de stad had ze gezegd voordat ze de deur achter

zich had toegesmeten.

Onze relatie ging niet goed. Sharon was een vlinder, die er van hield om

van bloem naar bloem te fladderen. We hadden de laatste tijd steeds meer

ruzie. Ook het feit dat ik al mijn tijd stak in de verbouwing, deed de relatie

geen goed.

Nou ja, ik zou er mee moeten leren leven.

De verbouwing zelf begon zijn vruchten af te geven. Ik had ervoor


gezorgd dat er een verdieping was bijgekomen, de houten trap had ik

gisteren volledig gezet – de ladder mocht nu weg. Het huis werd ruimer en

lichter dan het ooit van tevoren was geweest. Op de benedenverdieping

zou een brede en ruime veranda komen, met drie extra kamers die zouden

baden in het daglicht. Ik had het zo ontworpen dat zowel ochtend- als

avondlicht het huis zou verlichten.

Over twee weken zouden de Oscars worden uitgezonden. De enige reden

dat ik het wist was dat Sharon er iets van had gezegd. En de enige reden

waarom ik datum had opgeslagen in mijn geheugen was omdat ik die

avond met Jake naar de bioscoop zou gaan.

Nee. Stop. Denk aan het raamkozijn, Paul. Denk aan de spaken die je nog

moet lassen, kerel. En aan het hout.

De sneeuwbui trok langzaam over terwijl het zweet langs mijn rug

omlaag liep. Ik hakte, laste, timmerde en boorde erop los.

Audrey POV

'Audrey! Wakker worden!' Zachte handen schudden me door elkaar.

Ik schrok wakker. Eerst knipperde ik met mijn wimpers - door het felle

ochtendlicht kon ik niets zien. Langzaam werden de contouren van een

gezicht duidelijk. En ik herkende dat kruis op de rechterborst.

Bob keek me opgelucht aan. Een gezicht verscheen op zijn gezicht.

'Eindelijk. Ik dacht dat je nooit wakker zou worden. Je leek wel in

coma…'

Ik wreef in mijn ogen terwijl ik niet probeerde te luisteren.

De promotietour zat er bijna op. We zaten in Sydney - de laatste halte.

Morgen zou ik thuis zijn. En dan zou het hele mediacircus van de Oscars

beginnen. Ik wilde me bijna kreunend laten terugvallen in de kussens.

'Hoe laat is het?' onderbrak ik zijn opgewonden gebabbel terwijl ik wat

rechter probeerde te gaan zitten. Mijn hoofd tolde en deed vreselijk veel

pijn. Ik bracht een hand naar mijn hoofd en probeerde de lichtvlekken op

mijn netvlies te negeren.

Bob keek naar het nachtkastje. 'Tien na…' Verder kwam hij niet. Het

bleef even stil.

Ow shit. Ik kon al wat raden wat hij zag. Onmiddellijk vergat ik mijn

hoofdpijn.

'Ik kan het uitleggen…' begon ik en keek op.

Het volgende moment voelde ik iets hards tegen mijn kaak en ik zag

sterretjes.

'Hoelang?' vroeg hij me dreigend. Zijn lichtblauwe ogen schitterden van

ingehouden woede.

'Bob…' De tranen welden op.

'Hoelang slik jij al dat vergif, Audrey?' Bob’s stem klonk onverbiddelijk.

Ik zweeg en sloeg mijn wimpers neer. Ik wilde de woede en de pijn niet

op zijn gezicht zien. Bob had een nultolerantie tegenover drugs of

medicijnen.

Een vuist sloeg met een oorverdovende klap op het nachtkastje. Ik

maakte een sprongetje van de schrik.

'Verdomme, Audrey!' brulde hij uit. Ik wilde me onder de kussens

verstoppen, zo zeer schaamde ik me.

Een deur vloog open en Fanny kwam in paniek binnengelopen.

'Wat is er aan de hand? Is alles goed met Audrey?' Haar stem klonk

paniekerig.

'Ja, ik ben oké,' piepte ik vanonder de kussens.

'Nee. Met Audrey is niet alles goed,' gromde Bob met opeengeklemde

kaken.

'Wat bedoel je?' vroeg Fanny terwijl ze een hand op zijn schouder legde

en me aandachtig bekeek. ‘Ze is wakker,’ sputterde ze tegen. Haar blonde

haren hingen in een losse vlecht over haar schouder.

'Dit.'

Zwijgend gaf hij haar de medicijnendoosjes. Begrip daagde op in Fanny's


gezicht, gevolgd door afkeer en ongeloof.

'Audrey?'

Ik rolde uit bed - via de andere kant – en liep naar de badkamer. Ik had

geen zin om mezelf te verdedigen. Of iets uit te leggen. Ze zouden me niet

begrijpen. De tranen stroomden over mijn gezicht toen ik de pijn en shock

op hun gelaat zag.

'Ga weg! Het is mijn leven!' gilde ik voordat ik de deur achter me

toegooide en snikkend in elkaar zakte.

Het bleef even stil in de andere kamer, enkel verstoord door mijn

hysterische ademhaling.

Toen schraapte Bob zijn keel.

'Bel Hazel. Niet haar moeder - dat vergeeft Audrey ons echt nooit. Hazel

is de enige naar wie Audrey zal luisteren op dit moment. En Hazel is de

enige die een beetje gezond verstand in haar kan praten. Vertel haar alles -

ook wat hij haar heeft aangedaan - mocht die rotzak dat haar niet hebben

verteld. Ik zweer je het, als ik die vent tegenkom…'

'Maar waarom,' begon Fanny.

'Ik wist wel dat er iets was. Als sinds Los Angeles. Maar dat het zo erg

zou worden, dat ze een verslaving zou hebben… nee, dat had ik nooit

gedacht. Een pillenverslaving.'

'Het is tenminste geen drugs of alcoholverslaving,' hoorde ik Fanny

zeggen, in de hoop om Bob te troosten. ‘Methadon wordt gebruikt om

cokeverslaafden helpen af te kicken.

‘Ik wil niet weten hoe ze er aan kon komen,’ hoorde ik Bob zeggen. ‘Bel

Hazel en zeg haar dat het een noodgeval is. Verdomme, het zijn volgende

week Oscars en ze is genomineerd. Ze moet aanwezig zijn en gezond.

Anders is alles voor niets geweest.’

Ik leunde achterover tegen de badkamerdeur en huilde hartverscheurend.


Chapter 48

"Barely surviving has become my purpose” Storm - Lifehouse

'Weet je wel dat je jezelf had kunnen kapotmaken? Wat was je aan het

denken?'

Ik sloot mijn ogen en probeerde de schelle stem buiten te sluiten. Dieper

nestelde ik me in de sofa en trok een satijnen kussen over mijn hoofd.

'Doe niet alsof je me niet hoort, dametje! Ik kreeg bijna een inzinking

toen Fanny belde. En toen wat ze vertelde! O wacht maar, als ik met jou

klaar ben, vlieg ik regelrecht terug naar La Push om hem de wind van

voren te geven! Je hebt toch soms mensen die echt hun verstand verliezen.'

Ik wenste vurig dat ik oordopjes had.

'Er scheelt echt iets aan jullie tweeën! Jij begint hier helemaal pillen te

slikken. Slaappillen gecombineerd met methadon! Waar zijn je hersens,

Audrey? Je weet toch wel dat die combinatie dodelijk is? Doe er nog een

glas wijn bij en je hebt een afspraak met Magere Hein!'

Ik kneep mijn ogen harder dicht.

'Echt waar, Audrey. Wat moet ik met jou gaan doen?'

De telefoon ging in de hal. Oef, gered door de bel.

Nog steeds vloekend en aflopend stond Hazel op en liep naar de hal. De

deur liet ze openstaan. ‘Het huis van Audrey Masen… Ja, Gerald.

Vandaag? Oké. Geef me een halfuurtje en ik zorg dat ze daar is. Ja, oké.

Bye, Gerald.'

Ik hoorde de klik van de telefoon en Hazel die terugliep naar de

woonkamer. Ik kreunde en viel op mijn zij. Ik wilde vandaag niet werken.

Ik wilde vandaag in de sofa blijven zitten, pralines eten en medelijden met

mezelf hebben.

'Kom, opstaan. Je hebt een fotoshoot van Calvin Klein.' En ze trok me

hardhandig van de bank en sleurde me de trap op, naar de dressing. Ze

gooide me een wit los katoenen jurkje toe – voor een fotoshoot mocht je

geen strakke kleding dragen en al helemaal niet voor een fotoshoot die

vooral bestond uit naakt vlees.

'Ik ga niet,' bromde ik boos terwijl ik het kledingstuk aandeed.

'O jawel. Jij vliegt naar die fotoshoot. En als je nou niet ophoudt met dat

getreur - je lijkt wel een bloedhond in de rouw - dan krijg jij van mij nog

een goed ouderwets pak rammel.' Ze zette een stel witzwarte sandaaltjes

naast me neer. ‘Aandoen.’

'Ik heb zoveel medelijden met mijn metekind. Om zo'n moeder te

krijgen,' mompelde ik me bukte om ze aan te doen. Hazel bond

ondertussen mijn lange haren samen vast in een lage paardenstaart.

'Zwijg jij, of ik spoel je mond uit met zeep,' dreigde Hazel. Ik klapte hem

vlug dicht. Ik kende Hazel langer dan vandaag. Die deed wat ze zei.


'Hoe lang blijf je?' vroeg ik zachtjes. Ik had haar gemist.

'Zo lang totdat jij weer clean bent. En als je niet meewerkt, vertel ik alles

tegen Gerald en dan vlieg je naar een afkickkliniek in de woestijn. Zeg dan

al maar dag met je handje tegen je carrière.'

Ik zuchtte en trok de autosleutel uit mijn tas. ‘Jij rijdt zeker?’

‘Alsof je dat moet vragen. ‘Ze trok de sleutel uit mijn handen en duwde

me naar beneden. ‘En zet eens een vrolijker gezicht op. Je wordt

zodadelijk halfnaakt gefotografeerd door een bekende fotograaf.’

‘Jippie yeey,’ zei ik sarcastisch. Ik zette mijn zwarte zonnebril op en

stapte in de passagierszetel. Het voelde raar om niet zelf te rijden.

‘Dat trekt er al wat meer op.’ Hazel stapte in en reed me naar downtown

L.A., waar de fotoshoot plaats zou vinden. Ze leverde me netjes af bij de

stylist en bladerde rustig in een tijdschrift terwijl ik werd klaargemaakt.

Voordat ik de lingerie aan mocht doen, werd mijn volledig lichaam

ingesmeerd met een bodycrème die vettig aanvoelde en mijn huid liet

glanzen. Daarna kleedde ik me aan in een kanten zwart setje – ik


probeerde zo normaal mogelijk te doen en het feit te negeren dat ik

poedelnaakt stond voor een heel team – en een assistent hielp me met mijn

kousen en de hoge sandalen.

Hazel had het hele proces gevolgd zonder één woord te zeggen. Ze

volgde mee toen ik naar de kamer werd geleid die vol was gepropt met

belichting en draden. Ik zuchtte en concentreerde me op wat de fotograaf

zei. Naarmate de fotoshoot vorderde, hoe meer ik vergat dat ik maar drie

lapjes stof droeg en hoe meer ik er plezier in kreeg om te poseren, zelfs

samen met het mannelijk model – die overduidelijk homo was zodra de

camera rust kreeg.

Het leek veel op acteren, iets dat ik altijd al fijn had gevonden omdat het

me hielp mijn eigen gevoelens te plaatsen. De shoot werd meermaals

onderbroken om een ander lingeriesetje aan te doen en om van decor te

wisselen – zo lag ik nu op een oude barokke divan met een donkerrood

setje dat veel zwart borduurwerk had en was ik gehuld in jarretellen. Aan

mijn voeten had ik kantachtige pumps met een gevaarlijk hoge hak.

Ik kon dit. De fotograaf schreeuwde een aanwijzing en ik hield mijn kin

iets verder vooruit. Ik wierp een sensuele blik in de lens en zocht af en toe

naar een kleine wijziging om het geheel speels te houden.

Ik had geen man nodig om te stralen. Mijn zelfvertrouwen groeide met de

minuut hier voor de lens. Ik draaide me op mijn buik en nam een haarlok

vast terwijl ik mijn ringvinger zachtjes tussen mijn tanden stak.

‘Ja, zo blijven liggen, blijven lachen!’ De fotograaf klikte er lustig op los.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Hazel naar me keek. Haar blik vertelde

me dat ze serieus trots op me was: nog geen uur geleden had ik in de zetel

gelegen te rouwen om een relatie die nooit had bestaan en nu was ik de

sexy stoeipoes.

Paul wie? Paul kon naar de hel lopen en nooit meer terugkomen.

‘Audrey, hier!’

‘Toe, een kushandje.’

‘Audrey, lieverd! Kijk eens naar hier!’

Duizenden flitsen ging af in mijn gezicht toen ik de rode loper opschreed

voor het Dolby Theatre in Los Angeles was uitgerold. De afgelopen weken

had mijn team naar dit moment toegeleefd, net zoals mijn personal trainer

en mijn diëtiste. Deze week had ik alles van mezelf gegeven in de

sportschool. Vandaag was ik de hele dag onder handen genomen door

dermatologen, stylisten, visagisten en nog meer mensen. Dit keer had ik er

geprobeerd zoveel mogelijk van te genieten. Het resultaat was verbluffend,

zelfs Hazel was er even stil van geweest.

Over Hazel gesproken. Naast me stond er eentje te trillen als een

espenblad in haar zwarte jurk. ‘Jeetje, wat zijn die fotografen eng,’

bibberde ze.

Ik grijnsde. ‘Nu valt het nog mee. Stel je eens voor dat ze je in een

minivan achtervolgen door het drukke verkeer van L.A.’ Hazel die bang

was van camera’s? Dat ik dat nog mocht meemaken. Ik streek mijn paarse

one-shoulder jurk van Elie Saab die ik droeg glad. De zijde voelde zacht

aan onder mijn handpalmen.

Hazel sloot haar ogen en zuchtte vol afschuw. ‘Bah, wat een vreselijk

job. Ben ik blij dat ik in een rustigere buurt woon nu.’

Ik schudde mijn hoofd en maakte me van Hazel los, die bijna naar Gerald

toerende. Losjes legde ik mijn rechterhand in mijn zij en poseerde voor de

fotografen. Ik kon nog altijd niet geloven dat ik was genomineerd voor

Beste Actrice. Een achttienjarig meisje dat nog geen jaar meedraaide in de

filmwereld?

Natuurlijk had ik een speech klaar voor als ik mocht winnen – Malia had

hem geschreven samen met een professional die Gerald had ingehuurd.

Maar het leek me onwaarschijnlijk dat ik zou winnen. Ik bedoel, ik nam

het op tegen de beste actrices die al jaren meedraaiden in Hollywood. En

dan zou een meisje, bekend uit twee films, hen de loef afsteken? Ja, dag

hoor.


Het was al heel wat om op je achttiende genomineerd te raken. Ik wist dat

ik de jongste ooit was in die categorie en dat iedereen veel van me zou

verwachten. En ergens leek het me een uitdaging, om nog beter te worde

Gisterenochtend had ik met Gerald gesproken om misschien extra

acteerlessen te nemen. Natuurlijk pas na de welverdiende vakantie, maar

toch. Ik stond te popelen om nieuwe rollen aan te nemen.

Ik draaide me om en keek over mijn schouder naar de fotografen. Vanuit

mijn ooghoeken zag ik hoe Ian de rode loper opliep.

‘Audrey, lieverd.’ Ian had me meteen omgedraaid en een kus op mijn

wang geplaatst. Ik werd bijna verblind door het felle licht van de

fototoestellen.

‘Hee, Ian. Je ziet er leuk uit in een kostuum. Heel anders dan die

afgesleten jeans.’ Ik porde hem lachend in zijn zij. Hij zag er inderdaad

niet slecht uit in een handgemaakt kostuum van Marc Jacobs. Hij nam me

stevig vast en we poseerden samen voor de foto’s.

‘Je ziet eruit om te stelen,’ fluisterde Ian in mijn oor.

De rest van de cast kwam er ook bijstaan. Fanny zag er prachtig uit in een

roze avondjurk van Dior. De fotografen klikte er lustig op los: Gone With

The Wind was genomineerd voor meerdere categories, waaronder Beste

Film, Beste Scenario en Beste Kostuums.

We haalden alle beeldjes binnen. Ik bleef bijna in shock zitten toen ik de

presentatrice mijn naam schreeuwde toen ze de winnares van Beste Actrice

bekend maakte.

‘Audrey, je moet op. Kom, rechtstaan.’ Hazel duwde me van mijn stoel

af. Verdwaasd stond ik op en liep zonder te struikelen naar het podium toe.

Ik wist zonder te stotteren de woorden van mijn speech uit te spreken en

oprecht over te komen – gelukkig voor mij kende Malia mij goed genoeg

om te weten wat ze moest schrijven. Enkel de laatste woorden waren mijn

eigen.

‘Als laatste zou ik ook mijn vader willen bedanken. Zonder zijn werk en

zijn toewijding zou ik in de eerste plaats nooit zijn begonnen met acteren.

Hij heeft mij die kans gegeven en ik heb ze met beide handen gegrepen.’

Ik had het moeilijk. Hoe graag zou ik niet willen dat mijn vader nu bij me

was, dat hij hier naast me zou staan en trots op me kon zijn. Ik voelde hoe

een traan over mijn wang liep en veegde hem snel weg. ‘Ik weet dat hij

trots op me is. Niet alleen omdat ik deze Oscar heb gewonnen, maar ook

omdat ik het volledig zelf heb gedaan, zonder misbruik te maken van mijn

vaders carrière.’

De rest van mijn speech ging verloren in het applaus. Mijn ogen liepen nu

over en ik hoopte dat ik waterproof oogmake-up droeg. Ik weet niet hoe ik

van het podium ben afgelopen, maar ik kreeg een glas champagne in mijn

handen gedrukt en iedereen wou me feliciteren. De jongste Oscarwinnares

ooit voor Beste Actrice. Ook op de afterparty wou iedereen met me praten.

Hazel bleef de hele avond dicht bij me, maar ik kreeg nauwelijks de kans

om met haar te praten. Ik wist dat ze trots op me was, wat ze me de

volgende ochtend ook meermaals zei voordat ze het vliegtuig opstapte

richting Seattle.

‘Brady gaat niet kunnen geloven dat ik de Oscars heb meegemaakt vanaf

de eerste rij. Iedereen zal zo jaloers zijn.’ Ik grijnsde. ‘Kom je gauw weer

terug?’ vroeg ik haar.

Hazel lachte. 'Dit keer is het jouw beurt om mij op te zoeken, Rey. Maar

goed.' Ze zuchtte eens theatraal. 'Nou moet ik die andere onder zijn kont

gaan schoppen. Mannen zijn soms echt zo achterlijk.'

Ik keek haar smekend aan en veranderde toen gauw het onderwerp. 'Ik

kom zo snel ik kan, dat weet je. Maar mijn agenda kan nogal redelijk snel

volgeboekt staan door gisteren.’

Hazel keek me streng aan. 'Het kan me niet schelen of je een lunch hebt

met Obama, maar jij bent er in juni. Ik ben belangrijker dan Obama. Ik heb

iemand nodig om mijn hand vast te houden in de verloskamer. Brady kan

niet tegen bloed en ik kan niets doen met een iemand die gaat flauwvallen.'


Ik omhelsde haar. 'Tuurlijk ben ik er.'

'Ja, want je bent het me verschuldigd.'

Met een laatste zwaai zag ik hoe Hazel op het vliegtuig richting

Washington stapte. Toen het vliegtuig in de wolken verdwenen was, ging

mijn telefoon af.

‘Hallo?’ vroeg ik.

‘Hee, Audrey, kan je soms tegen het eind van de week in New York

geraken?’ Het was Gerald. ‘Ik heb een verrassing voor je in petto.’

Paul POV

'Paul?'

Van achter me hoorde ik Sharon verbaasd naar me toe lopen. Ik keek op.

De bomen waren al in lichte bloei - het was eind februari. Welke dag wist

ik niet meer precies.

'Wat ben je toch maar aan het doen?' vroeg ze terwijl ze voor de

modderhoop bleef stilstaan. Haar uitdrukking was zowel geshockt als

verbaasd. Berry snuffelde kwispelend aan de aarde.

'Werken.'

Ze trok haar wenkbrauwen samen en schoot een vurige blik op me af. Het

was voldoende om het lontje te doen branden.

'Ik ben niet achterlijk, Moreno. Ik zie dat je aan het werken bent. Ik heb

ook ogen gekregen, weet je? Wat precies ben je aan het doen?'

Ik had geen zin om mijn gedrag van de afgelopen maanden te verklaren.

En zeker niet tegen Sharon. Ze zou het niet begrijpen.

Je raakt al in de war als ik boormachine zeg, dus hou het maar gewoon op

werken.'

Ze keek me nog even aan - haar blik onpeilbaar - draaide zich om en liep

terug het huis in, de deur met een klap achter zich dichttrekkend. Dat

beloofde voor vanavond. Berry keek haar treurend aan, alsof hij niet

snapte waarom het vrouwtje boos was.

Zuchtend leunde ik achterover. Wat moest ik in godsnaam met haar gaan

beginnen? Ze maakte me knettergek - en niet in de goede zin van

betekenis.

We waren als water en vuur - nu al bijna twee maanden lang. Je hoorde

me niet echt klagen, zeker niet in het begin van onze relatie. De

combinatie water en vuur gaf interessante resultaten - vooral op het gebied

van de slaapkamer. Maar de laatste tijd…

Ik wist al vanaf we kleuters waren dat Sharon een opgewonden standje

was. Ze haatte het als iemand haar niet precies vertelde wat ze vroeg en

kon urenlang een boze bui hebben. Wat had ik me zelf op de hals gehaald

met haar?

En het ergste van al was dat Sharon de laatste tijd meer afstandelijker

begon te worden. Er waren lange stiltes tijdens het eten die niet prettig

aanvoelde en er waren dagen dat we gewoon naast elkaar leefde. Alsof ze

iets vermoedde.

Ja, oké, we hadden een druk leven - zij studeerde verder in Seattle en ik

werkte voltijds en zat met de verbouwingen. Maar de laatste tijd liep het

nogal stroef tussen ons.

Soms keek ze me aan met zo'n blik dat ze wist van Audrey - iets dat

onmogelijk was. Ik had geen foto's van Audrey in huis en niemand - zelfs

Amaris niet - had haar naam genoemd sinds de gebeurtenissen van de

première in Atlanta. Televisie keek ik niet meer, net zo min als films

waarin Audrey Masen in meespeelde.

Maar toch, er bestond een kans. Hazel had me – zodra ze uit het vliegtuig

stapte in Port Angeles – de hele boel bij elkaar geschreeuwd terwijl ze me

de wind van voren gaf.

Zeg, hallo? Was het soms mijn schuld dat Audrey ziek was? Hazel had

me geen details willen geven - alleen maar dat het mijn schuld was

geweest en dat ik haar niet had moeten dumpen als grof vuil. Alsof ik de

reden was waarom Audrey ziek was. Series, man, wat kon die woedend en


onredelijk zijn. Arme Brady. Om daarmee getrouwd te zijn.

Excuseer? Audrey had mij gedumpt. Zij was degene geweest die

woedend "Ik haat je" en "Rot op" naar mijn hoofd had geslingerd. En nou

kreeg ik even de schuld. Net zoals altijd. Paul het zwarte schaap, de

eeuwige zondaar. En ik had Hazel niet eens flink de waarheid kunnen

zeggen, want Brady stond dreigend naast me, volledig bezorgd om de

bloeddruk van zijn vrouw. Zodra ik maar even mijn stem tegen haar zou

verheffen, zou ik tegen de grond liggen. Zag die vent niet dat hij Hazel

helemaal bedierf - erger maakte dan ze al was? Ze was al zo'n haai

geweest. Nu was ze een haai met kiespijn. En ze was alweer een kilo

bijgekomen. Niet dat het mijn zaken waren, maar toch. Het zag er gek uit.

Wat gaf Brady haar maar te eten? En elke keer als ze haar hand op haar

buik legde, begon Brady te stralen alsof hij eindelijk de zon te pakken had

gekregen. Brady tikte niet meer heel zuiver.

Maar dan waren we al met zijn tweeën van het pack.

Sharon had gelijk dat ze bezorgd over me was.

Ik borg het materiaal op, zodat ik morgen opnieuw zou kunnen beginnen

en liep het huis in, om een kolkende tornado te gaan kalmeren. Berry

volgde, zich van niets bewust.


Chapter 49 "What can I do to reach out for you?”

If I – Ross Copperman

'Audrey, ik heb een verrassing voor je.'

Dat wist ik nu onder andere wel. Maar wat was nou die verrassing?

‘Wat is de verrassing?’ Ik hupte bijna in mijn stoel op en neer van de

spanning. Het was niet eerlijk. Hij wist hoe slecht ik tegen verrassingen

kon.

Gerald grinnikte als een kabouter die net een pot goud heeft ontdekt en

vouwde zijn handen achter zijn hoofd terwijl hij achteruit leunde in zijn

zwartleren bureaustoel.

We zaten op de vijfde verdieping van het gebouw van het platenlabel

Music Records in New York, waar Gerald me had naartoe laten komen.

Naast hem zat Danny Davis, de grote baas van het platenlabel. Danny keek

me keurend aan over zijn brilletje.

‘We hebben je demo beluisterd en we vonden hem niet slecht…’

Ik sprong bijna overeind. Danny Davis had naar mijn demo geluisterd en

hij vond hem niet slecht? Dat was zoiets als de Queen die je

complimenteerde met je goede tafelmanieren.

Gerald zag al wat er in me omging. ‘Dat is nog niet alles, Audrey. Het

beste deel van de verrassing komt nu.’

'Ken je Ethan Scott, Audrey?' Danny Davis zette zijn vingertoppen tegen

elkaar en leunde wat naar voren.

Wat een vraag! Wie kende nou niet Ethan Scott? De regerende koning

van de hitlijsten. Een knappe kerel met heldere grijze ogen die je

doordringend konden aankijken vanaf het televisiescherm.

Ethan Scott was bekend geworden met de tienersterretjesserie Butterfly

Teens, waarvan de meeste later in de showbizzbusiness waren

terechtgekomen en grote sterren zijn geworden. Ethan Scott was één van

hen geweest.

'Ja… Wat is met hem?' vroeg ik, niet zeker van de richting die Danny uit

wilde.

‘Ethan heeft samen met mij je demo gehoord en wilt graag een duet met

je opnemen. Deze week nog.’

Ik hield me vast aan mijn stoel. Een duet? Deze week ngo? Danny ratelde

voort. ‘De clip wordt volgende week opgenomen en eind deze maand

uitgebracht. Gerald heeft me verzekerd dat het geen probleem vormt met je

werk als actrice.’

Deze week nog. Eind volgende maand een uitgebrachte single. Het

duizelde me allemaal. Ik had geweten dat na de Oscars mijn carrière de

hoogte in zou schieten, maar dat hij langs zo’n hoge toppen zou scheren,

had ik nooit durven dromen.

‘Dus, doe je mee?’

Ik hoefde er nauwelijks over na te denken.

‘Ik doe mee.’

Paul POV

Ik was buiten op het dak bezig toen ik plots een auto met piepende

remmen hoorde stoppen.

Verbaasd keek ik naar beneden. Ik herkende die auto. Wat kwam Brady

hier doen?

Maar het was niet Brady die uitstapte. Het was Hazel, die als een razende

naar het huis rende. Ze had haar schooluniform nog aan - zoals Hazel dat

noemde. Zwarte rok, wit hemdje, zwarte wit gestrikte pumps met een

zwarte lange jas en een geruite sjaaltje. Ik sprong van het dak af en landde

netjes op de veranda.

'Paul,' wist ze nog even hijgend uit te brengen toen ze voor me stopte. Ik


snapte al niet hoe ze kon lopen op de schoenen en in die rok. 'Kom, mee.

Nu. Snel.'

Wat was er in godsnaam aan de hand? Waarom deed Hazel zo

hysterisch? Alsof ze net een spook had gezien. Ze zag ook zo wit als een

doek. Jezus Maria, straks moest ik haar een mep of zo geven om haar te

kalmeren.

Ze trok aan mijn hand om me mee naar binnen te krijgen en duwde de

afstandsbediening in mijn handen, die nog vuil waren van de cement die ik

had gebruikt. Ik begreep er niets van. Snel klikte ze haar tas open en

haalde er een dvd uit.

'Hazel? Doe even rustig. Je put jezelf helemaal uit.' Straks viel ze nog

flauw en wat dan? Brady zou me helemaal van kant maken als haar iets

overkwam. Ik zou natuurlijk weer overal de schuld van krijgen. Hazel

stond al voorovergebogen bij de televisie. Haar lange zwarte jas lag al op

de grond, en ik zag dat ze rok heel hoog had opgetrokken, tot boven haar

middel - alsof ze haar buik probeerde te verbergen. Vrouwen. Altijd dat

gedoe met hun buik. Ik schudde mijn hoofd.

Ze had alweer haar ademhaling teruggevonden. 'Zwijg, Moreno en kijk.'

Ze stopte iets in de dvd-speler, drukte op play en plofte naast mij neer.

'Moet je zien wat een leerling mij vandaag heeft getoond. Je weet wel, de

laatste vijf minuten van iedere les mag één leerling een liedje laten horen

dat ze goed vinden, gewoon, voor de lol. Ik kreeg bijna een miskra - uh,

inzinking toen ik dit zag. Maar ik dacht, misschien is het beter om hem dit

te laten zien, voorbereid, voordat die het ergens zo ziet en dan instort en

dan alles kan gaan uitleggen aan Sharon, dus ja,' ratelde ze.

'Dus je doet dit gewoon om naastenliefde?' pestte ik haar. Waarom zou ik

instorten bij het zien van een clip? Maar goed, ik liet haar maar gewoon

doen. Dan was iedereen blij. Drie minuutjes oorfoltering kon ik nog wel

aan.

Ze keek me streng aan. Haar blauwe ogen fonkelden gevaarlijk. Ze leek

op en top een strenge schooljuffrouw. Alleen het brilletje ontbrak. 'Nee, ik

doe dit om Audrey te beschermen, voordat jij als een gek naar New York

vliegt. Het gaat juist goed met haar.'

'Wat heeft Audrey met een muziekclip te maken?' vroeg ik haar

verwonderd. 'En waarom zou ik naar New York vliegen?'

'Kijk nou,' commandeerde ze me.

Ik keek. Het enige dat ik tot nu zag, was een strand met palmbomen die

aanlokkend wuifden. Een jongen verscheen - Ethan Scottish of zo, als ik

me het goed kon herinneren en begon te zingen - gelukkig niet al te vals -

over een meisje dat hij helemaal aanbad en hij ten huwelijk vroeg en dat

hij wilde dat ze "ja" zei. Pure meligheid, als je het mij vroeg. Geen flauw

idee waarom Hazel zo graag wou dat ik dit zag. Als ze me ziek wou

hebben, goed, ik geef eerlijk toe, dit was de eenvoudigste, makkelijkste,

goedkoopste en snelste manier.

Hazel zat helemaal gespannen naar het scherm te kijken, maar hield

vanuit haar ooghoeken mijn gezicht in de gaten, alsof ze op iets wachtte.

En toen begreep ik alles.

Audrey POV

'Audrey, kom snel! Je clip is op MTV!' gilde tante Marion vanuit de

woonkamer. Ik draaide snel de kraan dicht, greep een handdoek en sloeg

die snel rond me heen.

'Waar? Zet harder!' gilde ik naar haar terwijl ik de badkamer op

topsnelheid uitrende. 'Spelen ze die nu al?' De clip was pas twee weken

ingeblikt. Je hebt ook echt workaholics daar bij Music Records.

Tante Marion zette het geluid op het hardste en ik stond druipend op het

tapijt naar mezelf te kijken. De Audrey op TV zag er ongedwongen uit, het

meisje dat met de golven speelde, flirterig in de camera keek en hard-to-

get speelde met Ethan.

Zo zag het er allemaal leuk en aardig en gemakkelijk uit - maar geloof


mij, het was keihard werken.

We hadden drie dagen op de Bahamas gezeten. Twee dagen werken die

volledig waren volgeboekt met clipopnames. De laatste dag hadden we vrij

gehad, die ik had benut om lui op het strand door te brengen met een boek

dat ik in één ruk had uitgelezen. En als extra was ik ook nog netjes en

mooi bruin geworden.

De opnames waren grotendeels op het strand gebeurd. Nadat we een

gedeelte hadden afgezet - het meest romantische gedeelte - waren we

begonnen. Ik had de toeristen - die allemaal netjes achter de omheining

bleven staan en naar de filmcrew staarden alsof ze waren ontsnapt uit de

dichtstbijzijnde dierentuin - zoveel mogelijk geprobeerd te negeren en me

geconcentreerd op mijn rol - die overigs bestond uit gewoon losjes rond te

paraderen, te flirten met de camera en met Ethan hand in hand in de

branding lopen. De delen dat ik zong moest ik natuurlijk mijn lippen

bewegen – iets dat er makkelijker uitzag dan het eigenlijk was.

De tweede dag hadden we opnames gedaan in een lokaal restaurantje. Ik

moest met drie onbekende meiden gezellig samen een gigantisch ijscoupé

verorberen en terwijl dromerig naar Ethan kijken, knipogen en dan

giechelen met die meisjes, alsof we al jaren de beste vriendinnen waren.

Plus lief glimlachend ijs naar binnen werken. Het was echt zwaar geweest

– naar twee ijscoupés kon ik geen ijs meer zien – maar ik mocht niets laten

werken.

's Avonds was het dan de beurt aan de romantische strandwandeling in de

branding. Tegen Ethan aanleunen, af en toe eens lief opkijken naar hem

met een verliefde blik in mijn ogen en een lieve glimlach. Tenslotte Ethan

die knielt, een ring aan mijn vinger schuift - die scène hebben we trouwens

acht keer moeten overspelen. Drie keer vanwege het licht, dat niet goed

belicht was, één keer vanwege mijn lachstuip (ze hadden koud water over

me heen moeten gooien zodat ik zou ophouden met giechelen, daarna de

visagist me helemaal opnieuw moeten opmaken en aandoen), één keer

omdat Ethan verkeerd was met het playbacken, twee keer omdat we niet

intens genoeg keken en één keer omdat hij te hard aan mijn hand had

getrokken, waardoor ik zowat op Ethan was gevallen. Gerald had blijkbaar

de camerajongen de opdracht gegeven om dat gebeuren in close-up te

nemen, want ik zag die scène voorbij komen, terwijl we alle twee half in

de branding lagen, met glinsterende ogen. Gerald toch. Ik schudde mijn

hoofd.

Maar ik gaf toe - het zag er goed uit. Het had die romantisch, lieve,

exotische gloed die Gerald zocht. En ik had weer een mooi bedrag dat

werd bijgeschreven op mijn bankrekening, voor twee dagen werken en één

dagje vakantie. Het leven kon soms mooi zijn. En ik had juni weten vrij te

houden - Hazel ging zo blij zijn. Ze mocht me op haar knieën bedanken,

want ik had al mijn charmes en overredingskracht op Gerald los moeten

laten om me niet aan te melden voor films die dan zouden worden

geschoten of zangopnames of reclamecampagnes of interviews of

fotoshoots of ik weet niet wat. Gerald had geklaagd over dat het zo

moeilijk was en getierd dat ik een ondankbaar schepsel was - alleen maar

omdat hij het niet kon begrijpen dat ik twee filmrollen had afgezegd en een

hele rits interviews en fotoshoots voor een zwangere vriendin. Maar ik had

voet bij stuk gehouden, en had dus een hele maand "vakantie" in juni.

Nu alleen nog hopen dat Hazel niet verkeerd had geteld met de maanden,

want anders wrong ik haar de nek om.


Chapter 50

"And I'll wait a lifetime to give it to you, give in to

you." Center Of Attention – Jackson Waters

Paul POV

'Wat is hier aan de hand?' klonk een stem van achter me.

Godverdomme. Ik was zo geconcentreerd naar de clip aan het kijken dat

ik de deur niet had horen opengaan.

'Uh… Jongens, ik denk dat ik eens door moet. Brady eten geven en zo.

Bye.' Hazel zag al aan Sharons gezicht hoe laat het was en maakte zich

snel onder de voeten uit. Niemand wou er bij zijn als ze zou ontploffen. Ik

hoorde het grint onder Hazels schoenen knersten terwijl ze naar de auto

holde.

Sharon keek op haar beurt met ijskoude ogen - ogen die in staat waren

om iemand te doen bevriezen, zoals je zo vaak zag bij sciencefiction films

- naar de clip. Audrey die speelde met de golven en Ethan die haar

probeerde te versieren. Het geheel werd afgewisseld door opnames in een

restaurant en close-ups van Ethan en Audrey. Er ging een volle minuut in

stilte voorbij dat ik niet durfde te ademen en wachtte tot de bom barsten.

'Wie is dat?' vroeg Sharon met een kille stem.

Die vraag deed me verbaasd opkijken. 'Wie?' vroeg ik voorzichtig. Ik

wist dat Sharon de uitreiking van de Oscars had gezien, dus waarom hield

ze zich nu van de domme? Of wist ze niet wie Ethan was?

Dat was het vlammetje om een bosbrand te starten. 'Dat mens op tv,

Moreno. Wie is dat wicht op tv!' Ze keek me met onberekenbare ogen aan.

Haar vinger priemde naar het toestel.

Ik keek schuldbewust naar de televisie, waar Audrey vrolijk en speels en

flirterig in de camera keek. Die blik sneed als een gekarteld mes door mijn

borst. Ze zag er zo gelukkig en blij uit. Mijn gedachten dwaalde af naar het

verleden. Hoe vaak had ze zo niet naar mij gekeken? Mijn ogen leken wel

vastgelijmd te zijn aan het beeldscherm. Audrey was duidelijk afgevallen

en zag er nog strakker uit. Het was duidelijk dat ze niet in een hoekje om

me zat te treuren. Was dat wat ik wilde? Audrey die in zak en as sta

vanwege mij? Ik had haar toch laten gaan zodat ze een carrière kon

uitbouwen, iets dat ze duidelijk aan het doen was? Dus waarom voelde ik

me zo slecht?

'Moreno! Ik vroeg je iets!' Sharons stem riep me weer terug naar

het heden en de woonkamer.

Ik kon niets uitbrengen. Wat moest ik zeggen? In plaats daarvan keek ik

opnieuw naar de televisie, waar nu een prachtige zonsondergang werd

getoond.

'Dat is ze, niet?' vroeg Sharon me plots.

Ik keek op. Ze stond nog altijd in de deuropening naar me te kijken. Haar

gezicht zag er neutraal uit - ik kon niet zeggen of ze boos was of kwaad of

weet ik veel wat. De donkerbruine ogen keken me bijna vriendschappelijk

aan.

Ik knikte even. Het had geen zin om nu te liegen tegen Sharon. Ik loog al

meer dan drie maanden tegen haar. Ze verdiende het niet.

'Dus daarom zat je in Atlanta.' Ze vroeg het niet, het was een vaststelling.

Ik keek haar aan. In één oogopslag had Sharon de hele situatie door.

Smekend keek ik haar aan. Ik wilde geen ruzie, geen verbaal gevecht.

'Je bent een sukkel geweest, Moreno. Hoe kon je zoiets doen?' viel ze

plots uit. De warme blik had plaats gemaakt voor een kille, berekende blik.

'Wat?' vroeg ik weer. Het was soms moeilijk Sharon te kunnen volgen.

Ze zat altijd een heel eind vooruit met haar gedachten.

'Wat je hebt gedaan in Atlanta? Je denkt toch zeker niet dat ik dat niet

wist? Je stond zowat met die slet op alle kranten! En trouwens, heel La

Push heeft het gehoord toen Hazel je de mantel uitveegde hoor. Je weet


toch wel dat stress niet goed is voor zwangere vrouwen? Jezus, Paul…' Ze

schudde haar hoofd.

'Wacht, zwanger? Wie is zwanger?' Ik stond op. Toch niet Audrey…

Alles kreeg opeens een andere betekenis. Langzaam liep ik op haar af.

‘Wie, Sharon?’

Ze stopte midden in haar redenering en keek me sprakeloos aan.

'Wist je dat niet?' Haar wenkbrauwen fronsten samen. Haar stem schoot

een paar tonen omhoog, alsof ze gekwetst was.

Ik schudde mijn hoofd. Mijn gedachten tuimelden over elkaar. Audrey

was zwanger! Hoe had ik haar kunnen verlaten? Wat voor een eikel was

ik? Jezus, wat had ik haar aangedaan! Geen wonder waarom Hazel dacht

ik naar New York zou gaan. Maar ik zou gaan. Niemand die me zou

tegenhouden. Ik moest gewoon bij haar zijn. Audrey zwanger.

'Hazel. Die is al zes maanden zwanger, hoor.’ Sharon keek me aan met

een toegeknepen blik. Heb jij geen ogen in de kop? Mijn God hé, je had

het dus echt niet door. Blinde mol dat je bent,' jakkerde ze op me.c

'Wacht, Hazel is zwanger? Hazel, die wat mijn neef Brady is getrouwd?'

vroeg ik snel. Audrey was dus niet zwanger van me. Ergens voelde ik iets

van teleurstelling, wat me verbaasde.

'Wie anders?' Sharons stem klonk kil. Haar ogen vonkten en ze leek in

staat om me een mep te verkopen.

Jezus. Wat had Brady zichzelf maar aangedaan? Één Hazel was al erg

genoeg, maar twee exemplaren… O jongens, La Push ging nog wat

meemaken. Twee Hazels.

'Maar daar hadden we het helemaal niet over,’ ging Sharon verder toen ze

merkte dat ik niets meer zou zeggen. ‘Dus zij is het? Nog altijd?' Ik keek

haar aan, niet in staat om tegen haar te liegen.

'Ja, tuurlijk,' beantwoordde ze haar eigen vraag. Ze keek me strak aan.

Haar lange haren schudde ze over haar schouder en ze rechtte haar rug.

'Oké. Goed. Ik zocht toch al een reden om weg te gaan, Paul. Tot bij de

volgende zitting.'

En Sharon draaide zich om op haar hakken en wandelde de deur uit. Ik

hoorde hoe de motor van haar auto aansloeg en wegreed.

Verdwaasd liet ik me in de zetel zakken. Sharon was weg, Hazel was

zwanger en Audrey gaf niets meer om. Maar waarom zou ze ook, Paul? Je

hebt haar tenslotte weggejaagd. Nou moet je ook niet gaan treuren omdat

ze verder gaat met haar leven.

Ik keek naar het televisietoestel. De clip was gedaan. Het laatste dat ik

zag, waren twee mensen die hand in hand de zee in liepen, hun lichamen

dicht naast elkaar. De jongen trok het meisje naar zich toe en de clip werd

zwart.

Met trillende vingers drukte ik de televisie uit. Toen stond ik op en ging

naar boven, een ander hemd aandoen. Ik had een borrel nodig. Misschien

wel vijf.

Audrey POV

Mijn ringtone maakte een oorverdovend kabaal. Slaapdronken tastte ik

naar mijn gsm en nam op. Hopelijk had degene die belde een goede reden

om me wakker te maken om drie uur ’s nachts. Ik had morgen

filmopnames.

‘Hallo?’ Mijn stem klonk rauw en hees. Ik wreef in mijn ogen

‘Rey, baby. Nee, niet ophangen.’ Pauls stem lalde door het toestel heen.

Zijn tong leek te struikelen over de woorden.

‘Paul?’ vroeg ik scherp. Onmiddellijk zat ik rechtop in mijn bed. Het

nachtlampje knipte ik aan. Shit, waarom had zijn stem nog altijd zo’n

uitwerking op me? Ik hoorde hem te haten, verdomme.

‘Waarom bel je me midden in de nacht?’ Ik probeerde kwaad te klinken

en tegelijk niet al te hard te praten. ‘En waarom ben je stomdronken?’

‘Baby, wees niet kwaad op me,’ brabbelde hij. “Ik mis je gewoon zo

verdomd erg, zo verschrikkelijk.’ Hij klonk slissend, waarschijnlijk stond


hij in een drukke kroeg. ‘Ik had je nooit mogen laten gaan, ik ben een

idioot geweest. Ik denk de hele tijd aan je, ik hou zoveel van je.

Met een kloppend hart luisterde ik naar zijn woorden. Ik sloeg een hand

voor mijn mond omdat ik anders zou beginnen te snikken. Waarom deed

hij me dit aan? Terwijl ik net over hem heen was?

‘Paul, waarom bel je me?’ zei ik trillend. ‘Je hebt gedronken.’ Hij wist

niet meer wat hij aan het zeggen was.

‘Ik mis je hete lichaam tegen het mijne, baby. God, we vrijden de sterren

van hemel.’ De tranen liepen over mijn wangen. Hij miste me enkel

vanwege de seks. God, wat een klootzak.

‘Ik wil niet meer dat je me belt, Paul. Ga naar huis en slapen. Vaarwel,

schoft.’

Ik hing op en liet me achterover vallen. Even stond ik mezelf toe om te

huilen, om het even van me af te janken. Na een tijdje waren de tranen

opgedroogd en lag ik in het dronken te staren. Paul was gewoon dronken

geweest. Het betekende niets, Audrey.

Voordat ik in slaap soesde, zag ik in mijn herinneringen hoe Paul me met

een hongerige blik naar het bed droeg.

De volgende ochtend voelde ik me geradbraakt. Zelfs in mijn slaap waren

de woorden van Paul me blijven achtervolgen.

Nee, ik wilde niet meer aan hem denken. Ik wilde niet weten wat de

reden was waarom hij zijn heil in de drank zocht. Ik wilde niet weten

waarom hij het nodig vond om zijn verontschuldigen aan te bieden. In

plaats van te piekeren schoot ik in een jeans met een kleurrijk bloesje en

deed mijn krullen in een hoge paardenstaart.

Tijdens de tramrit naar Queens – waar de filmstudio’s lagen –

concentreerde ik me op mijn rol. Het was niet zo’n grote blockbuster als

mijn twee vorige films waren geweest, maar hier had ik meer kansen om te

leren en mezelf te ontplooien als actrice. Een kleinere film, een meer

artistieke rol. Zelfs de première beloofde niet zo groot te worden. Gewoon

een simpele jurk, foto’s laten maken en de film kijken, dat was het. Die

première was trouwens op de laatste avond voordat ik naar Seattle zou

vertrekken.

Het was één van de laatste draaidagen voor mij. Ik had niet de hoofdrol

en het voelde goed om niet altijd in de spotlights te staan. Zelfs Gerald had

moeten erkennen dat het een slimme keuze was geweest. Ik zou nu ook

een ander publiek aanspreken en critici zouden me hopelijk ook serieuzer

opnemen.

In de kleedkamers werd ik begroet door verschillende mensen. Ik maakte

een praatje met de hairstylist terwijl ze mijn haar deed en grapte met de

visagiste toen ze me opmaakte.

Algauw zat ik weer terug in het ritme van een normale werkdag en

piekerde ik niet meer. Ik werkte en ging volledig op in mijn rol. Op het

einde van de werkdag kleedde ik me terug om in mijn jeans en verliet de

studio’s.

Ik stapte een paar haltes vroeger uit zodat ik door Central Park naar het

appartement wandelde. Toen ik voorbij het Boat House kwam, trilde mijn

gsm in mijn broekzak.

Snel trok ik hem eruit en nam op.

'Hallo?'

'Audrey?'

'Hallo, oma! Alles goed daar in Los Angeles?' vroeg ik opgewekt. Ik

versnelde mijn pas naar het appartement.

Het duurde even voordat oma antwoord gaf.

'Eigenlijk, cherié, we zitten nu ook in New York,' fluisterde ze haast. 'We

zitten in het Memorial Sloan - Kettering Cancer Center.'

Het duizelde me allemaal even. ‘Wat?’ wist ik uit te brengen.

‘Tante Marion is hier, weet je het adres?’

Ik knikte met de telefoon tegen mijn wang gedrukt. ‘Ja…’ Ik draaide me

om en zocht een taxi, terwijl oma tegen me praatte.


'Het is acute myloïde leukemie, AML. Het tast de abnormale cellen in het

beenmerg aan die de hematopoese beïnvloeden…' Ik luisterde als een

robot naar de arts, die voor ons stond. Ik snapte echt niet waar die het over

had. Kon hij gewoon niet zeggen wat we wilden weten, in plaats van idiote

woorden te gebruiken die niemand begreep? Het enige dat ik had begrepen

dat mijn grootvader kanker had, en dat het dodelijk kon zijn op zo’n hoge

leeftijd.

Het voelde zo onwerkelijk. Hoe kon dit nu opeens uit het niets komen? Ik

had elke week naar mijn grootouders gebeld, met hun gepraat en gelachen.

Opa had nog gezegd hoe leuk hij de clip van Ethan en mij vond. Waarom

hadden ze niet gezegd dat hij ziek was?

'Valt het te redden? Met chemotherapie?' onderbrak ik de dokter. Oma

legde haar hand op mijn arm, waarmee ze bedoelde dat ik me moest

inhouden. Ik negeerde haar en keek de arts recht aan.

Hij bladerde een beetje opgewonden door zijn papieren voordat die

antwoord gaf.

'De kans is heel klein… Chemotherapie gaat niets uithalen - de ziekte is

al te ver gevorderd. Het enige dat misschien zou kunnen helpen, is

stamceltransplantatie…' Hij keek ons ernstig aan.

'Met eigen stamcellen gaat het niet lukken - die zijn al erg aangetast door

de ziekte… Een donor is nodig. We zullen hem op een wachtlijst zetten…'

'Wachtlijst?' vroeg tante Marion geschrokken. 'Maar, u zei net dat de

ziekte al te ver is gevorderd… En hoe lang is die wachtlijst?'

De dokter keek haar aan over zijn brilletje. 'Nou, het kan ook zo. Zonder

wachtlijst, bedoel ik. Dan wordt meestal één van de directe familie donor

en…'

'Ik,' zei ik meteen. 'Ik doe het wel.'

Iedereen in de kamer keek me ongelovig aan - zelfs de mond van de

dokter zakte een beetje open.

'Audrey,' begon oom Michael. Oma zei niets, maar keek me angstig aan.

Mam keek me geschrokken aan. 'Nee, ik verbied het je, Audrey. Je doet

het niet.'

'Als het opa helpt, doe ik het. En trouwens, ik ben achttien,' voegde ik er

met opgetrokken wenkbrauwen aan toe.

Mijn moeder keek me schattend aan en er verscheen een magere glimlach

om haar lippen. 'Fijn. Dan vraag je het hem ook maar. Als hij er mee

instemt, oké, ik heb nooit iets gezegd.'

'Deal.' Ik stond op.

'Waar ligt mijn opa, dokter?' vroeg ik hem.

'Nee.'

'Maar opa…'

'Nee, nee en nog eens nee. Millie, heb je dat formulier?'

Oma knikte en haalde een stuk papier uit haar tas, haar gezicht zo wit als

een doek.

'Nee, opa, dat kan je niet doen!' huilde ik. Tante Marion wreef over mijn

schouder.

'Jawel. Ik wil geen medische hulp, lieverd.' Opa keek me aan met een

zachte blik in zijn ogen.

'Maar waarom ben je dan helemaal naar New York gevlogen,' begon ik.

'Als je toch geen hulp wilt?' Mijn stem trilde.

'Voor jullie, mijn familie. En omdat ik werd doorgeschakeld, maar ze

wisten niet dat ik een formulier had. En omdat ik hier wil worden

begraven.'

Begraven. Hij zei het alsof het niet anders kon.

'Maar,' begon ik opnieuw. Ik kon het nog steeds niet geloven. Ik wilde het

gewoon niet geloven.

'Audrey.' Opa nam mijn hand vast. Hij zag precies wat er in me omging.

'Ik ben tweeënzeventig jaar, lieverd. Mijn leven is over. Ik kan toch niet

verlangen dat mijn eigen kleindochter haar leven op het spel zet voor mij?'

Ik keek hem smekend aan. 'Maar er is niets gevaarlijks aan, opa…’

'Stamceltransplantatie is niet iets wat je zo maar even doet, liefje. Het is


pijnlijke en lange behandelijng. Ze gaan in je ruggenmerg de cellen halen.

Er bestaat altijd de kans dat je na de ingreep niet meer kunt lopen.'

Ik negeerde de rilling die langs mijn ruggengraat omlaag liep. 'Maar die

kans is heel klein. Waarom niet?' bracht ik koppig in.

Opa keek me lang aan. 'Kunnen jullie ons even een paar minuten alleen

laten?' vroeg hij aan de rest van de familie. Iedereen knikte en stond op.

Mama liep als eerste de deur uit, gevolgd door tante Evelyn die haar arm

had geslagen om Micha, die nu acht jaar was. Achter hen liep oom

Michael, op de voet gevolgd door tante Marion. Alleen oma bleef even in

de deuropening staan te twijfelen, maar na een lief en zacht knikje van opa

deed ze deur achter zich dicht.

Opa ging wat rechter zitten. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij zo

achteruit was gegaan op zo'n korte tijd. Hij was graatmager geworden,

maar in zijn ogen lag nog steeds die guitige glans, waardoor ik nog steeds

geloofde dat hij het ging halen. Hij nam mijn beide handen vast, de

slangetjes die onder de mouwen naar boven liepen, negerend.

'Liefje, ik heb alles wat ik wil. Ik heb je oma Mildred, die onbeschrijfelijk

is, drie geweldige kinderen, een kleinzoon waar een man van kan dromen

een kleindochter uit duizenden.'

Ik knikte en snoof eens. Ik had nog niet eens gemerkt dat ik was

begonnen te huilen. Opa veegde de tranen van mijn wangen.

'Ik heb je zien opgroeien, Audrey. Je bent uitgegroeid van een klein,

schattig kuiken tot een prachtige zwaan. Ik heb geen reden om niet trots op

je te zijn.’

‘Maar opa, er is nog zoveel dat je moet doen. Je achterkleinkind in de

armen houden, en,…’ Ik kon niet meer verder, die verraderlijke tranen

knepen mijn keel bijna dicht. ‘Wie moet mij dan naar het altaar brengen?’

riep ik. De tranen stroomden over mijn wangen. Waarom verloor ik

iedereen die iets betekende in mijn leven? Eerst mijn vader, toen Paul en

nu mijn opa.

Mijn schouders schokten en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Opa

liet me uithuilen. Zijn hand kneep zachtjes in de mijne, troostend.

Ik weet niet hoe lang ik op het bed zat te huilen, maar opeens werd ik

door mijn moeders handen van het bed getrokken, mee in een taxi

getrokken. In het appartement kleedde iemand me uit en legde me in mijn

bed. Pas diep in de nacht viel ik in slaap, mijn ogen droog en rood van de

vele tranen.


Chapter 51 “The mystery unknown now unfolds”

Historia Calamitatum – Rise Against

Audrey POV

De volgende dag hield enkel de gedachte aan opa me overeind. Ik wist dat

ik hem niet teleur kon stellen. Hij zou teleurgesteld zijn als hij te weten

zou komen dat ik mijn werk zou verwaarlozen.

Het was mijn laatste dag. Op de tram nam ik me voor dat het ook de beste

dag zou zijn die de regisseur ooit had gezien.

Toen ik vanochtend opstond, snapte ik waarom opa deze beslissing had

genomen. Hij had er vrede mee. Het was egoïstisch van me om te smeken

dat hij toch hulp van de dokters zou accepteren. Omdat voor mezelf zou

zijn. Opa had zijn beslissing gemaakt, ik moest die aanvaarden en hem zo

veel mogelijk laten genieten van zijn laatste dagen.

Op de set kroop ik volledig in de huid van mijn personage. Het was alsof

ik een knop had omgezet: nu was ik de sarcastische rebelse Olivia, wiens

broer zou trouwen met een omhooggevallen trut die uit was op zijn geld.

Geen gepieker meer over Paul, geen zorgen meer over opa. Dit was werk

en ik was iemand anders.

‘Ha, die Rey,’ zei Benny, die mijn oudere broer speelde. ‘Je hebt het

goed gedaan, meid.’ Hij knipoogde naar me. We hadden net lunchpauze

gehad. Naast hem dook Samantha op, die onze moeder was in de film. ‘Ja,

inderdaad. Benny, het is jouw beurt,’ knikte ze toen ze de regisseur zag.

Benny propte de rest van broodje naar binnen en haastte zich naar de set.

Samantha was een knappe vrouw van middelbare leeftijd met lichtbruin

haar en guitige blauwe ogen. ‘Zo, Audrey, blij dat het erop zit?’ vroeg ze

terwijl we naar de kleedkamers zitten.

Ik schudde half met mijn hoofd. ‘Niet echt, het was echt een leerzame

ervaring, zo een compleet andere rol dan wat ik normaal speel. Ik had nog

nooit eerder zo’n outsider als Olivia gespeeld,’ zei ik. ‘U bent zeker blij

dat u van uw ongehoorzame dochter af bent?’ vroeg ik lachend.

Samantha schoot in de lach. ‘Integendeel, kindje. Je bent een echte

professional, heel anders dan de meeste actrices van jouw leeftijd.’

Samantha zuchtte. ‘De meesten hebben het hoog in hun bol zitten. Ze

verwachten dat alles om hen draait. Toen ik hoorde dat je zou meespelen

dacht ik, o help, wat gaan we krijgen? Zo’n arrogante meid die denkt dat

iedereen voor haar zal springen omdat ze een Oscar heeft gewonnen.’

Samantha keek me met een grijns aan. ‘Maar in de plaats daarvan ben je

heel bescheiden. Je luistert naar de aanwijzingen van de regisseur en

vraagt raad van de rest van de cast. Je vader zou trots op je zijn geweest.’

Ze knikte en klopt even op mijn schouder. ‘Tot de volgende, Audrey. Ik

zie je nog wel eens.’ Ze knipoogde en liep door.

Perplex bleef ik staan. Waarom werd ik gecomplimenteerd omdat ik me

normaal gedroeg. Ik was een jonkertje in het vak, dus waarom zou ik geen

raad vragen aan mensen die langer acteur waren dan ik oud was? Omdat ik

toevallig een bekende vader had en een Oscar had die bij mijn moeder op

de schoorsteenmantel stond te prijken? Maar toch, het was fijn om te horen

dat een collega vond dat je goed bezig was. Zeker iemand met de ervaring

van Samantha Miller.

Ik schudde mijn hoofd en ging de kleedkamer in, waar ik me snel

verkleedde. Eenmaal buiten zag ik dat het een zonnige lentedag zou

worden, perfect voor een wandeling met opa.

De bloesem ontvouwden zich voorzichtig in Central Park. Opa leunde op

mijn arm terwijl we naast het reservoir wandelden. Tot nu toe hadden we

over koetjes en kalfjes gepraat.

“Audrey?’

‘Hmm?’ Ik keek naar opa. ‘Wilt u soms even zitten?’

Opa schudde zijn hoofd. ‘Nee, liefje, ik dacht dat je Paul moest afhalen

van het vliegveld?’ Opa keek me glimlachend aan.


Door de shock van zijn vraag bleef ik verlamd stilstaan. Ik had mijn

grootouders niets verteld over mijn breuk – het was gewoon te pijnlijk om

erover te praten.

‘Waarom vraagt u dat?’ vroeg ik hees. Ik kuchte, maar de prop in mijn

keel bleef zitten.

Opa keek me bevreemd aan. ‘Zijn jullie niet meer samen?’ vroeg hij. Van

zijn gezichtsuitdrukking kon ik niets opmaken. Ik kon slechts knikken. ‘Al

een hele tijd,’ zei ik schor.

Ik leidde opa naar een bankje onder de populieren. Mijn benen voelden

aan als warme rubber.

Het bleef een tijdje stil tussen ons. Opa keek nadenkend voor zich uit,

terwijl ik mijn handen bestudeerde.

Uiteindelijk besloot ik de hardnekkige stilte te verbreken. ‘Het bleek dat

Paul toch niet van me hield,’ wist ik uit te brengen.

Naast me schudde opa onmiddellijk zijn hoofd. ‘Ik kan veel geloven,

maar dat niet. Ik heb hem naar je zien kijken, liefje.’ Opa tikte met zijn

vinger tegen zijn kin. ‘Zijn jullie nu pas uit elkaar?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘De avond van de première.’ Ik probeerde met

alle macht de herinneringen tegen te houden. Het lukte best goed.

De ogen van opa kregen een plotse glans, die opeens weer weg was

‘Opa?’ Ik keek hem scherp aan. ‘Wat is er?’

‘Paul heeft je niet verlaten omdat hij niet meer van je hield, liefje. Er is

een andere reden. Maar het is niet aan mij om dat te vertellen.’

‘Ik ga nu echt geen vliegtuig nemen naar Washington, als u dat bedoelt.’

Mijn stem kreeg een harde klank.

‘Waarom niet?’ Opa keek me aan.

‘Omdat Paul een grote, sterke kerel is. En hij is weg.’ Ik ging echt niet

achter hem aanlopen als hij me had verlaten. Welke reden het ook was

geweest, hij was weg.

Er viel opnieuw een stilte tussen ons. Opa keek me aan en zuchtte. ‘Hij

heeft je echt pijn gedaan, niet?’ Zijn hand klopte voorzichtig op mijn knie.

Ik knikte terwijl ik de tranen probeerde tegen te houden. ‘Enorm. Maar ik

heb geen zin om over Paul te praten.’ Ik keek mijn grootvader aan.

‘Waarom zegt u niet wat we vandaag gaan eten?’

Eten was – zoals bij alle mannen – de ideale bliksemafleider. ‘Wat dacht

je van Chinees? Dat heb ik al in geen jaren meer gegeten.’

‘Ik ook!’ Lachend sprong ik op en hielp opa met rechtstaan. ‘Dus het

wordt Chinees.’

Gearmd liepen we het park uit.

Paul POV

De volgende ochtend werd ik wakker met hoofdpijn. Gedesoriënteerd keek

ik rond. Dit was niet mijn kamer.

De kamer waar ik de nacht had doorgebracht was paars, met eikenhouten

meubels. Het beddengoed was wit met kant. Naast me rook ik de lichte,

vervaagde geur van parfum.

O, geweldig, Paul. Goed gedaan. Kreunend kwam ik zithouding en keek

naar de persoon naast me.

Het eerste dat opviel waren de roodbruine lokken. Ze glansden zachtjes

in het ochtendlicht, dat door de vitragegordijnen naar binnenviel. Die

haren waren ook de reden waarom ik het meisje had aangesproken in de

eerste plaats, nadat ik dronken door de telefoon had geluld. Voorzichtig

nam ik lok tussen mijn vingers en speelde ermee, zoals ik zo dikwijls had

gedaan met dezelfde kleur haren.

Ik kon me niet meer precies herinneren wat ik allemaal had geleuterd

toen ik Audrey had opgebeld in het rokerige café. Teveel bier had mijn

hersens wazig gemaakt. Te veel bier dat ik naar binnen had gekapt om haar

gezicht op de televisie te vergeten. Tevergeefs. Ergens had mijn brein

geregistreerd dat ze totaal niet blij was met mijn nachtelijke serenade –

voor zover je dat een serenade kon noemen – en had ze woest de hoorn op


de haak gegooid. Ik kon het haar nauwelijks kwalijk nemen.

De persoon naast me knipperde met haar wimpers. Twee donkerblauwe

kijkers keken me slaperig aan. Geen felgroene. De teleurstelling was groot.

‘Hey.’

Ik zei niets. Wat moest ik zeggen? Sorry, ik heb je enkel gebruikt voor

seks omdat de persoon waar ik van hou niet in de staat is? Geen goed idee,

geen slim plan.

Het meisje – ik wist haar naam niet, had ik die wel überhaupt gevraagd?

– strekte zich uit. Onder de lakens zag ik een welgevormd lichaam. Lange

benen, slank middel en volle borsten. Nou, ze was niet slecht geweest.

Ergens in mijn verdoofde herinneringen van gisteren hoorde ik haar

kreunen. Roodbruine lokken die op mijn huid vielen. Het meisje ging

anders liggen en het deken schoof iets van haar af.

Ik wendde mijn blik af van dat lichaam en speurde de grond af naar mijn

kledingstukken. Gelukkig lag mijn jeans vlak naast het bed.

‘Ga je al?’ hoorde ik het meisje verbaasd vragen toen ik uit het bed

stapte. In haar stem klonk een vlaagje teleurstelling door.

Ik knikte. ‘Werk,’ zei ik. Dat was niet helemaal gelogen – op de roze

wekker zag ik dat ik over een goed uur in de houthandel moest zijn. Maar

ik wilde hier ook gewoon weg. Onenightstands waren enkel voor de nacht.

Niet voor een ongemakkelijke ochtend.

‘Jammer. Je mag gerust vanavond terugkomen.’ Het T-shirt gooide ik

over mijn hoofd en ik ging terug op het bed zitten om de veters van mijn

sneakers vast te binden.

Achter me kroop het meisje naar me toe en drukte een kus op mijn

schouder. ‘Jij, seksbeest.’

Het compliment streelde mijn ego – ook al was het een waarheid zo groot

als een koe – maar stiekem wilde ik hier weg. Ik stond op, drukt een kus

op het meisje haar voorhoofd en verdween tenslotte met een knipoog uit

haar appartement.

Zodra ik buiten een frisse hap lucht had ingeademd, zette ik het meisje uit

mijn hoofd. De plannen van mijn huis drongen mijn gedachten in. Toen ik

mijn auto had teruggevonden, was ik al volledig in beslag genomen met de

verbouwingen.


Chapter 52 "I understand why you can’t raise your voice to

say.” Run – Leona Lewis

Paul POV

De dagen kabbelden langzaam voorbij, als water langs een beekje. Van het

meisje met de roodbruine haren hoorde ik niets meer en ik spendeerde al

mijn vrije tijd aan de verbouwingen. Hazel werd duidelijker dikker. Nu ik

wist dat ze zwanger was, ging ik er ook op letten. Echt niet te geloven dat

ze al zolang haar mond had weten te houden tegen me! Wanneer was ze

van plan geweest het tegen me te zeggen? In de verloskamer - ik was er

best zeker van dat ik mee moest. Iemand moest Brady toch opvangen,

want die halvegare kon niet tegen bloed.

Ik zag haar in gedachten al liggen. Uh, ja, sorry hoor. Maar ik was het

helemaal vergeten je te vertellen dat ik zwanger was. Het is nu dat ik weer

aan denk… Zo typisch Hazel.

Van Embry hoorde ik dat Sharon in Seattle bij een vriend was

ingetrokken. Ik had weer opgelucht ademgehaald toen dat nieuws had

gehoord. Al één persoon minder die ik had gekwetst en boos op me was.

Uit de radio klonk een liedje van Jet en ik schuurde de tegels op de maat

van de muziek. Dat liedje deed me altijd aan Audrey denken…

Niet aan denken, Paul. Werken. Daarom zit je hier ook. Daarom ben je

ook bezig met verbouwingen.

Het was bijna af. Van buiten was alles klaar, net zoals de inrichting van

de benedenverdieping en de slaapkamer. Gisteren had ik de keuken

afgemaakt, die moest enkel geïnstalleerd worden en geverfd. En de

badkamer dan ook nog, die een verdieping omhoog was verhuisd – samen

met de slaapkamer. Ik had een extra slaapkamer gebouwd, samen met een

lege kamer – die ooit kon dienstdoen als dressing, ooit, in een verre

toekomst – en een studeerkamer. Ik was enorm trots op het resultaat. Van

het kleine hutje dat ooit mijn thuis was geweest, was het veranderd in een

volwaardig huis.

Beneden ging de telefoon. Zuchtend schudde ik het stof van me af, zette

de radio zachter en liep naar beneden.

'Hallo?'

Aan de andere kant klonk een snik. 'Paul?' vroeg Hazel me bibberend.

'Hazel. Wat is er aan de hand? Is alles goed met je?' vroeg ik

onmiddellijk.

Ze snikte opnieuw. 'Met mij wel.' En toen barstte ze in het huilen uit. Aan

de andere kant hoorde ik hoe Brady haar vastnam en sussende woordjes

toesprak. Ik gooide de hoorn op de haak en rende het huis uit. Er was

duidelijk iets goed mis ten huize Hill.

Brady had Hazel stevig vast toen ik binnenkwam gestormd. Haar gezicht

was besmeurd met uitgelopen mascara en had rode vlekken.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik haar samen met Brady naar de bank

leidde. Toch niets met de baby, hoopte ik. Daar zou Hazel echt nooit

overheen komen…

'Ralph,' stotterde Hazel. 'Het is Ralph.'

Ik voelde hoe ik bevroor. Ralph Masen. Nee, dit kon niet.

'Wat, wat is met hem? Hij leeft toch nog?' Ik nam Hazel vast en dwong

haar om me aan te kijken. Haar blauwe ogen vulden zich onmiddellijk met

tranen.

Hazel knikte even met haar hoofd. 'O Paul… Niet meer lang. Hij heeft

leukemie.'

Leukemie.

'Maar… Hij wordt toch beter, niet?' Mensen met geld konden een goede


behandeling betalen. Waarom zat Hazel dan zo te huilen?

Hazel snikte opnieuw en Brady trok haar nog steviger tegen zich aan. Het

meisje klemde zich aan hem vast alsof hij een reddingsboei was.

'Hij wilt niet,' hikte ze, terwijl Brady de tranen van haar wangen veegde.

'Hoezo, hij wilt niet?' vroeg ik scherp. ‘Wat is dat nou voor onzin?’

Ze schudde haar hoofd en keek me aan. 'Hij wilt niet… worden

behandeld. Audrey smeekte het hem. Ze bood zelfs aan om… om

stamceltransplantatie te doen, met haar … als donor. Maar hij weigerde.'

En toen barstte ze opnieuw in het huilen uit. Ze begroef haar hoofd in

Brady's schouder. Haar eigen schouders schokten.

Ik wist net genoeg af van kanker op te weten dat ze stamceltransplantatie

gebruikten in de ernstige gevallen. Het was hopeloos. Zonder

behandeling… Ik durfde niet verder te denken.

Mijn ogen keken toe hoe Brady Hazel troostte. Ik was van Audrey dat ze

Ralph ook een beetje als haar opa beschouwde, omdat ze Ralph al kende

vanaf kindsbeen. Het nieuws moest een enorme klap voor haar zijn.

Uren gingen voorbij en Hazel werd langzamer rustiger. Zodra ze was

gekalmeerd, stond ik op en liep zonder een woord te zeggen naar huis. Ik

wou even alleen zijn.

Thuis trok ik de kast open in de woonkamer en nam er een fles whisky

uit. Ik schonk me een groot glas in.

Ik zette het glas aan mijn lippen en goot de amberkleurige vloeistof naar

binnen. Ergens wist ik dat ik Audrey mijn medeleven moest betuigen,

maar aan de andere kant leek het geen goed idee te zijn. Ze moest zich nu

focussen op haar opa, niet op mij – een idioot die haar heeft laten vallen

als een zak vuil. Met trillende handen schonk ik mezelf nog een glas in.

Soms snapte ik zelf niet goed waarom ik haar had verlaten. Het gemis ging

niet weg, integendeel. Het werd elke dag sterker en sterker. ’s Nachts lag

ik in bed te tasten naar haar warme lichaam dat ik nooit vond. Ik droomde

van haar, elke nacht opnieuw en opnieuw. Tijdens het werk gleden mijn

gedachten naar haar af – met ernstige gevolgen. Zo had ik eergisteren bijna

met een hamer op mijn duim gemept toen ik een foto ophing.

De fles was leeg toen ik de trap opliep en de lichten uitdeed.

Audrey POV

'En neem, in uw barmhartigheid, de ziel op van onze beminde Ralph

Anthony Masen… Amen.' De nasale stem van de priester dreunde in mijn

hoofd, terwijl ik oma's hand stevig vasthield.

De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik had de moed niet om ze

af te vegen. Ik liet ze gewoon naar beneden rollen. De herinnering aan de

begrafenis van mijn vader welde op. De pijn sneed door mijn volledige

lichaam. Ik verloor iedereen waarvan ik hield.

Naast me stond mijn moeder, die ook snikte. Kleine Micha huilde ook,

terwijl zijn vader hem op zijn schouder klopte. Tante Evelyn

schouderschokte en zocht troost tegen de schouder van haar man.

De begrafenis was klein - alleen familie en vrienden. Zo zou opa het

hebben gewild. Niet te veel poespas. Heel anders dan de vorige begrafenis

die ik bijwoonde. Heel Hollywood was opgerukt om een laatste groet te

brengen aan mijn vader.

De eerste roos werd op de kist gegooid, door tante Marion, het jongste

kind van opa. Ze huilde niet - ik had tante Marion nog nooit zien huilen -

maar op haar gezicht stond een strijdlustige uitdrukking, alsof ze wilde dat

haar vader trots op haar was.

'Shtt. Grandmère, rustig. Ik ben bij je,' fluisterde ik. Oma knikte en kneep

mijn hand bijna fijn. Met haar andere hand nam ze een roos en gooide hem

op de kist.

'Au revoir, mon chèri,' zei ze zachtjes. Ze glimlachte even en een traan

gleed langs haar wang.

Na haar was het aan mij de beurt. Met een trillend hand nam ik een roos

en sneed me open aan de doornen. Een bloeddruppel welde op, maar ik


negeerde het. Voorzichtig legde ik hem op de kist. 'Vaarwel, opa. Ik zal je

zien als het mijn tijd is.'

Oma klopte me op mijn schouder terwijl ik ernaast bleef staan. Meer

rozen werden op de kist gegooid door familieleden en vrienden, die

allemaal hun medeleven betuigden aan oma. Oma glimlachte dapper.

Toen de kist grond in werd gelaten, sloot ik mijn ogen. Het geluid van de

kluiten aarde die op de kist vielen, dreunde door mijn lichaam. Het was het

meest afschuwelijkste geluid dat je je kon voorstellen. Ik wilde de handen

over mijn oren gooien en gillen tot ik geen stem meer had. In plaats

daarvan bleef ik kalm en beheerst staan.

De priester gaf zijn laatste zegeningen en oom Michael trok me weg van

het graf. ‘Kom, Audrey.’ Hij nam mijn schouder en loodste me naar een

taxi. ‘Ik breng je naar je appartement.’ Ik knikte en stapte gewillig in.

Mam bleef bij oma om haar te helpen met verschillende zaken die ze nog

moest doen. Later zou ze bij mij blijven logeren voordat ze morgen naar

Los Angeles vertrok.

Samen met opa had ik voor mezelf een appartement gezocht in New

York. Naast woonruimte zag ik het ook als een slimme investering: als ik

er niet was kon ik het immers verhuren aan een hoge prijs. Een

appartement in New York was erg geliefd. Het was opa geweest die het

idee had geopperd.

Ik dacht niet terug aan de laatste dagen met opa. Hij had erg afgezien, de

ziekte had hem overwonnen. Ergens was ik blij dat opa nu uit zijn lijden

was verlost. Hij had het niet verdiend. Ik keek naar buiten. De stad vloog

voorbij.

Oom Michael leverde me af bij de deur en drukte een kus op mijn

voorhoofd. ‘Ik kom morgen nog even bij je langs, goed?’ Zijn stem klonk

bezorgd.

Ik knikte en stak de sleutel in de deur. ‘Oké.’ Morgen had ik een

interview en een screentest voor een film. ‘Tot morgen, oom.’ Ik

glimlachte zwakjes en stapte door de deur.

Eenmaal binnen kwam Loïs op me afgelopen – die oma had meegebracht

uit Los Angeles. Hij draaide rond mijn benen en probeerde me te troosten.

Ik aaide hem even en ging toen op de bank liggen.

De inrichting van het appartement had ik licht en modern gehouden, maar

toch met warme elementen. Grote ramen die uitkeken op de stad gaven een

gevoel van ruimte.

Loïs sprong op de bank en gaf me kopjes. Ik krabde hem achter zijn oor

en schopte mijn zwarte hakken uit.

Mijn maag knorde en vroeg om eten. Ik negeerde het. Begrafenissen

ontnamen me altijd de honger. Ik draaide me om en viel in slaap.

Paul POV

Ik was net de badkamerkastjes aan het ophangen toen ik de telefoon

beneden hoorde. Met een luide vloek zette ik het boormachine uit en rende

de trap af. Overal dwarrelde houtstof naar beneden.

‘Met Paul?’ vroeg ik aarzelend. Hazel had me beloofd om me op de

hoogte te houden van Ralph’s toestand – zonder het medeweten van

Audrey. Ik liet me op de fauteuil zakken die naast de telefoon stond.

‘Hazel hier,’ hoorde ik een dichtgeknepen stem zeggen.’ Paul, ik…’

Ik wist genoeg. De laatste week was de toestand van Ralph Masen

schrikbarend snel achteruit gegaan. Hazel had zich erbij neergelegd en van

Brady wist ik dat Audrey het feit ook had geaccepteerd dat ze haar

grootvader moest afgeven.

‘Dank je, Hazel,’ zei ik. Er bleef een doodse stilte hangen, die Hazel

uiteindelijk verbrak. ‘De begrafenis was gisteren. Dag, Paul.’ De hoorn

werd op de haak gelegd en enkel een getoet was hoorbaar.

Ze bleef ik een tijdje zitten, met het toestel in mijn handen. Mijn blik

dwaalde over het spoor stof dat ik had achtergelaten in mijn haast om de

telefoon op te nemen. Dat zou ik vanavond allemaal nog moeten


schoonmaken, registreerde mijn brein terwijl mijn gedachten ergens anders

waren.

Mijn vingers vormden trillend een nummer dat ik zelfs dronken kon

ingeven.

Ik slikte en drukte de hoorn tegen mijn oor. Het toestel ging drie keer

over.

‘Audrey’s telefoon, met wie spreek ik?’

Audrey POV

Dit keer was enkel Savannah er om me te helpen met mijn haar en make-

up voor de première van mijn nieuwste film The Fiancée, waarin ik de

rebelse zus van de bruidegom speelde. Malia zat op mijn bed in een oude

Vogue te bladeren en te wachten totdat ik eindelijk klaar was. Haar

afgesleten Converse tikte mee op het liedje van ABBA dat uit de keuken

klonk. Het had veel weg van de voorbereidingen van een avondje uit

samen met Quincy en Hazel terug in Los Angeles in mijn slaapkamer. En

Malia en Savannah waren ook goede vriendinnen geworden doorheen de

twee jaren dat ze door Gerald waren ingehuurd om me te helpen.

Ik stond samen met Savannah in mijn badkamer. Eigenlijk was ik blij dat

we op mijn appartement hadden afgesproken. Hier voelde ik me tenminste

op mijn gemak en was de sfeer losser dan in een afstandelijke hotelkamer.

Terwijl ik wat natte dieppaarse oogschaduw lichtjes aanbracht onder mijn

onderste wimpers in een zacht lijntje, krulde Savannah mijn haren weg van

mijn gezicht en bond ze vast in een hoge paardenstaart.

‘We moeten hier bijna vertrekken, Rey.’ Malia sloeg een bladzijde om en

keek me aan. ‘Leuke jurk,’ zei ze.

‘We zijn zo goed als klaar,’ zei ik terwijl ik achteruit stapte en mezelf in

de hoge spiegel bestudeerde.

Zwarte sandalen met een paars one-shoulderjurkje met kantdetails van

Emilio Pucci vormden mijn outfit voor vanavond. Het zag er eenvoudig

maar stijlvol uit.

Mijn ogen had ik aangezet met zwarte eyeliner die in de ooghoek een

vleugeltje maakte, zodat het leek alsof ik kattenogen had. Savannah had

met een vaardige hand nepwimpers opgeplakt – ik was nog altijd te bang

om dat zelf te doen. Allerlei doemscenario’s verschenen er in mijn hoofd

zodra ik het doosje al maar zag.

Ik bracht nog even een laatste laag mascara aan. In mijn dressing zocht

Savannah naar een zwarte clutch die ik erbij kon dragen.

Mijn gsm die naast Malia op het bed lag, begon te zingen. Malia nam al

op voordat ik had kunnen reageren.

‘Audrey’s telefoon, met wie spreek ik?’ vroeg ze zonder haar ogen van

de modereportage af te scheuren.

Het zal waarschijnlijk Gerald zijn om te zeggen dat hij er is, dacht ik

terwijl ik een laatste keurende blik in de spiegel wierp. Savannah kwam

tevoorschijn uit de dressing en duwde een clutch in mijn handen. ‘Zo, je

bent klaar, Rey. Succes vanavond en een goede reis.’ Ze knipoogde en

nam haar jas die in de woonkamer op de bank lag. Ik volgde haar om haar

uit te laten. De ruimte naast de voordeur was bezaaid met koffers. Meteen

naar de première zou ik op het vliegtuig naar Seattle stappen. Hazel had

mijn ticket geboekt zodra ze er lucht van had gekregen dat de première

mijn laatste werkverplichting was.

Ik drukte een kus op Savannah’s wang. ‘Ik bel je nog wel,’ zei ik voordat

Savannah zwaaiend de trappen afliep. Grijnzend draaide ik me om. Malia

kwam de woonkamer ingelopen, haar jas aantrekkend en met een frons op

haar gezicht.

‘Kom, Audrey, Gerald staat vast te wachten op ons aan het Ziegfield

Theatre,’ zei ze terwijl ze de deur uitliep. Ik haastte me achter haar aan

vergat net niet om mijn appartement af te sluiten.

‘Was dat Gerald aan de telefoon?’ vroeg ik toen Malia een taxi had

aangehouden en we ons op de achterbank persten.


‘Hmm?’ vroeg Malia. ‘Nee, nee, het maakt niet uit. Het was niet

belangrijk.’ Ze keek weg uit het raampje. ‘Concentreer jij je maar op die

première. Ik moet je daarna naar de luchthaven brengen. Volgende week

komen de huurders aan en moet ik je persoonlijke spullen naar het huis in

Los Angeles brengen.’ Malia maakte een gespannen indruk.

Waarschijnlijk was ze in haar hoofd al een lijstje aan het maken van alle

dingen ze nog moest doen.

Ook ik keek nu uit het raampje. We waren er bijna en de taxi stopte voor

ons.

Malia stapte uit en ik betaalde de taxichauffeur, die eindelijk doorhad wie

ik was. Gelukkig was hij zo verbaasd dat hij me enkel kon aanstaren.

Dankzij het drukke verkeer in New York was ik de laatste van de cast die

arriveerde.

‘Daar is ze toch, mijn liefste zusje!’ Benny Wilson trok me voor een

camera. ‘Op tijd komen is net zoals Olivia niet haar sterkste punt,’

verklaarde Benny aan de journalist.

‘Was dat ook niet een werkpunt van jou, Ben? Jij bent toch degene die

bijna zijn eigen bruiloft mist?’ kaatste ik met een lieve glimlach terug.

Lana Borrelli kwam er ook aangelopen. Ze zag er prachtig uit in een

turkooiskleurige jurk die tot aan haar knieën. http://cachexl.net-a-

porter.com/images/products/371316/371316_ou_xl.jpg

Ze omarmde me even en fluisterde in mijn oor: ‘Gecondoleerd met het

verlies van je grootvader, liefje.’

Ik sloot even mijn ogen en nam haar schouder vast. ‘Dank je, Lana. Ik

ben blij dat je er bent vandaag.’ Ik kende Lana Borrelli al sinds ze met

mijn vader samen had gewerkt in één van zijn films. Tijdens de opnames

van The Fiancée had ze me veel geholpen en gesteund.

Lana knikte en liet me los. Ze glimlachte even naar me en werd

weggeroepen door een journalist, die haar mening wou weten over een

personage.

De aandacht voor deze film was kleiner dan mijn vorige twee. Het waren

vooral journalisten, critici en fotografen.

Na de foto’s en interviews werden we naar binnengeleid om de film te

bekijken. Ik was zo benieuwd naar het resultaat en vooral de reactie van de

andere mensen in de zaal. Wat zou hun mening zijn? Zouden ze mijn werk

goed vinden? Ik wist dat ik de reacties pas morgenvroeg zou kunnen lezen,

maar toch was ik nu al zenuwachtig.

Tijdens de volledige film probeerde ik niet op mijn nagels te bijten. In

plaats daarvan friemelde ik met een papiertje dat Malia in mijn handen had

geduwd – ze kende mijn tic. Mijn schoot lag vol met gewreven

papiersnippers toen ik eindelijk rechtstond.

Malia nam mijn arm en trok me mee naar buiten. Ze hield een taxi tegen

en duwde me erin.

‘Audrey, hoor eens,’ zei ze toen ze de deur achter zich had dichtgeslagen

en de taxi zich tussen het verkeer wurmde. ‘Dat was Paul aan de telefoon

daarstraks. Ik heb het je niet gezegd vanwege de première.’

Paul heeft gebeld? ‘Wat zei die?’ vroeg ik haar.

‘Hij wilde je condoleren met de dood van je grootvader. Ik moest ook

zeggen dat het hem speet dat hij je dronken had gebeld en van alles wat hij

je heeft aangedaan. Het was zijn bedoeling niet je te kwetsen.’

Ik zei niets, maar keek uit het raampje. Paul had me gebeld. Nuchter en

opnieuw met de boodschap dat het hem speet.

Het was lief van hem dat hij belde om me te condoleren. Ik glimlachte

even.

‘Dus, je bent niet kwaad?’ vroeg Malia aarzelend. Ik schudde mijn hoofd.

‘Nee, ik ben niet kwaad. Ik snap waarom je het niet zei en ben blij dat je

het me nu zegt, Malia.’

De taxi stopte voor mijn gebouw en we stapten uit. De taxichauffeur

beloofde om op ons te wachten.

In de lift dook een herinnering op van opa. Ik zag hem zitten op een

bankje in Central Park met de bloesem om ons heen.

Paul heeft je niet verlaten omdat hij niet meer van je hield, liefje. Er is

http://cachexl.net-a-porter.com/images/products/371316/371316_ou_xl.jpg

http://cachexl.net-a-porter.com/images/products/371316/371316_ou_xl.jpg


een andere reden. Maar het is niet aan mij om dat te vertellen.

Opa had geweten waarom Paul me had verlaten. Hij had me niet verteld

en het geheim mee in zijn graf genomen.

Als Paul van me hield, waarom heeft hij me dan verlaten? Mijn mond

voelde plotseling kurkdroog aan. Ik slikte en voelde me duizelig. Alles

leek opeens zo onwerkelijk aan.

‘Audrey?’ Malia nam me bezorgd vast. ‘Voel je je niet goed?’

Ik keek op. Mijn benen trilden. De liftdeuren gleden open.

‘Je hebt vanmiddag nauwelijks gegeten. Eet iets terwijl ik de koffers naar

de auto breng.’ Malia’s stem klonk streng. Ik stapte verdoofd de lift uit,

naar de keuken. Mijn hoofd tolde en mijn hart ging als een razende tekeer.

Uit de koelkast nam ik snel een appel waar ik een hap uitnam. Ik kauwde

verwoed Het frisse sap verspreidde zich in mijn mond.

Het besef had me van streek gebracht. Loïs streek tegen mijn been en ik

pakte hem op, de appel met mijn tanden vasthoudend. Ik stopte de kat in

zijn kooitje samen met een oud T-shirt van mij en controleerde of hij

genoeg eten en drinken had tijdens de vlucht. De kat keek me smekend aan

met zijn gele glimmende ogen toen ik mijn handbagage zocht en mijn

katoenen trenchcoat aandeed. Ik nam mijn grote leren handtas, Loïs’

kooitje en stapte de lift in nadat ik mijn appartement had afgesloten.

De taxichauffeur nam de kooi van me over en ik stapte in de taxi. Mijn

hersens waren nog steeds bezig met Paul toen we arriveerden bij de

luchthaven. Malia wist een paar medewerkers zover te krijgen om mijn

bagage te dragen. Ik betaalde ondertussen de taxichauffeur.

‘Oké, mijn werk zit erop, fijne vakantie en veel succes bij de bevalling.’

Malia draaide zich, kuste me op mijn wang en dook de taxi in. ‘Bye,

Audrey!’ Ik zwaaide haar na voordat ik de medewerkers de luchthaven in

volgde.

Als Paul nog van me hield, moest ik het weten. En er was maar één

manier om daar achter te komen.


Chapter 53

“Been wondering if you heart’s still open” Do I Wanna Know? – Arctic Monkeys

Audrey POV

'Wat!' riep ik verschrikt uit. Dit kon niet. Dit was een grap.

'Sorry mevrouw, maar alle vluchten richting het westen zijn afgelast.'

'Hoezo?' riep ik opnieuw uit. Wat is dit voor gezeik? Ik moest mijn

vliegtuig halen.

'Heeft u het nieuws niet gehoord? Er is een vulkaan uitgebarsten in

Alaska. Het is veel te gevaarlijk om in de stofwolk te gaan vliegen…,'

begon de man achter de balie.

Ik onderbrak hem ruw. 'Maar ik wil niet naar Alaska. Ik moet naar

Seattle. Mijn vriendin kan elk moment bevallen,' maakte ik hem duidelijk.

Hij moest beseffen dat ik naar Seattle moest gaan. Hazel zou een

hartverlamming krijgen als ik er niet was. En ik moest Paul ervan

overtuigen om me terug te nemen - als hij me nog steeds wou hebben. Ik

moest op een vliegtuig richting het westen stappen, wel nu meteen.

'Het spijt me, mevrouw, maar alle vluchten in de richting zijn afgelast

omdat de luchthavens daar gesloten zijn.'

'Maar u begrijpt me niet,’ begon ik wanhopig opnieuw. Hij moest het

begrijpen. ‘Ik moet echt vandaag nog naar Seattle.'

De man keek me medelijdend aan, alsof hij me beter nieuws wou geven

en keek zuchtend naar mijn kleding. Het was duidelijk dat hij het sneu

vond om zo’n knappe vrouw in een designerjurkje slecht nieuws te geven.

'Het spijt me echt verschrikkelijk, mevrouw, maar u zult geduld moeten

hebben. Zeker totdat de stof uit de lucht is.'

'Maar de stofwolk is toch niet in Washington?' bracht ik in. De wanhoop

in mijn stem was duidelijk hoorbaar. Dit kon mij niet overkomen. Dit kon

gewoon niet. Dit was gewoon een grap. Straks kwam er iemand en zei dat

we mogen opstijgen.

'We mogen geen risico's nemen, mevrouw. Veiligheid eerst.'

De man keek me vriendelijk aan. Achter me hoorde ik gekuch en ik

stapte verdoofd opzij. Geen vluchten richting het Westen. En wie wist

hoelang die achterlijke stofwolk daar zou blijven hangen.

Ik plofte neer op een leeg zitje, naast een man en een vrouw met een

kind. Mijn koffers, waar de medewerkers ze hadden achtergelaten, kon ik

vanwaar ik zat zien, dus die liet ik staan. Ik was niet in de stemming om

met koffers te slepen.

Waarom moest de stomme vulkaan nu juist vandaag ontploffen? Had die

niet een dagje kunnen wachten? Één dagje maar? Een paar uur?

Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Dit moest gewoon één grote

grap zijn. Een vulkaanuitbarsting waardoor al het luchtverkeer stil lag. Wat

een anticlimax.

Ik schrok op toen ik iemand op mijn schouder voelde tikken. Recht keek

ik in twee lichtbruine ogen en hield even mijn adem in.

'U bent toch Scarlett O'Hara, niet?' vroeg een jongetje van een jaar of elf.

Voorzichtig liet ik mijn adem terug ontsnappen. Gelukkig voor mij was

iedereen bezig met de stofwolk om te letten op een meisje dat verdacht

veel leek op een bekende actrice.

'Ja hoor, ik speel Scarlett O'Hara,' zei ik tegen hem met een glimlach.

Vertederd keek ik hem aan. Het was een schattig jongetje, met lichtbruine

ogen en donker haar.

De jongen begon te stralen bij het horen van mijn antwoord.. 'Ik dacht het

wel,’ zei hij triomfantelijk tegen me. ‘Mijn mama geloofde me niet toen ik

het haar zei…' Hij wuifde even naar een vrouw die een paar meter

verderop stond toe te kijken, haar gezicht een mengeling van ongeloof en

wantrouwen. Ik glimlachte vriendelijk naar haar. 'Maar mag ik uw

handtekening?' vroeg het jongetje voorzichtig. ‘Alstublieft,’ voegde hij er

snel aan toe.


'Tuurlijk.’ Mijn glimlach werd steeds groter. ‘Wacht, even een pen

zoeken en papier.' Ik deed snel mijn handtas open en scheurde een blaadje

uit mijn agenda. 'Wat is je naam?' vroeg ik vriendelijk.

'Matt,' antwoordde hij verlegen. Voor Matt, Veel liefs, Audrey Masen,

schreef ik op. Eronder zette ik mijn handtekening. De jongen stond nog

steeds naast me en keek me bewonderend aan. Toen besefte ik dat ik nog

altijd dat paarse jurkje aanhad en mijn make-up van de première droeg. Ik

gaf Matt het blaadje en drukte een kus op zijn wang.

'Alsjeblieft, Matt. Ik hoop echt dat we elkaar nog eens tegenkomen.'

Helemaal in de wolken en met het papiertje tegen zijn borst geklemd liep

hij naar zijn moeder, die me stomverbaasd aanstaarde.

Nu Matt geen aandacht meer voor me had, droop de glimlach van mijn

gezicht. Het nieuws, dat de vliegtuigen niet meer vlogen naar de Westkust,

werkte langzaam op me in.

Ik keek rond. Steeds meer mensen keken angstig en zochten, net zoals ik,

een plaatsje op te zitten en te wachten op nieuws. Niemand wist hoe lang

de vliegtuigen niet meer vlogen. Het kon zijn dat ze morgen alweer

vlogen, maar net zo goed volgende week. Ik kon hier dagenlang vastzitten.

Ik leunde achteruit. O Jezus, ik zat hier misschien vast tot volgende week.

Ik stond op - en was meteen mijn plekje kwijt. Ik wenkte naar een paar

kruiers en vroeg of ze zich over mijn koffers wilden ontfermen. Ze knikten

beleefd en verzekerden me dat er niets met mijn bagage zou gebeuren. Ik

stopte ze wat dollarbriefjes toen en vertrok toen richting Dunkin’ Donuts.

Er zou toch geen vliegtuig vertrekken, dus kon ik het me net zo goed

gemakkelijk maken, als ik dan toch moest wachten.

Met een Vanilla Chai voor mijn neus speelde ik nerveus met het plastic

lepeltje dat je er standaard bij kreeg.

Ik deed mijn best om niet te veel aan Paul te denken, maar aan Hazel en

de baby. Hazel zou haar 37ste

week ingaan en kon elk moment bevallen.

Voorzichtig stuurde ik haar een sms’je met het nieuws dat ik vastzat op de

luchthaven en dat het luchtverkeer zo goed als gesloten was richting het

Westen.

Toch kwam Paul onmiddellijk mijn gedachten ingeslopen zodra het

sms’je verzonden was. Wat moest ik met hem gaan doen? Ik verborg mijn

hoofd in mijn handen en probeerde mijn gedachten uit te zetten. Ik kon

geen kant op.

Paul POV

De Katmai vulkaan is in Alaska uitgebarsten. Kenners spreken van de

grootste vulkaanuitbarsting sinds 1912. In heel het land zijn luchthavens

gesloten. Honderden mensen zitten vast…' Ik draaide de radio uit terwijl ik

een bladzijde van mijn boek omdraaide. Als er geen muziek was, hoefde ik

het niet te horen. Trouwens, ik had totaal geen zin om te luisteren naar

hysterische mensen die vastzaten en specialisten die over een vulkaan

zouden discussiëren.

Ik keek op uit het boek dat ik aan het lezen was - Sense&Sensibility van

Jane Austen. Het was de derde keer dat ik de boek aan het lezen was. Maar

in plaats van naar de woorden op papier keek ik nu uit het raam. Door de

bomen heen zag de lucht er niet anders uit. Toch zou er boven het dichte

wolkendek dat het Olmpic Penisula een gigantische stofwolk moeten

hangen. Groot genoeg om het vliegverkeer in de States plat te leggen. Ik

kon me al indenken dat Hazel doodgelukkig moest zijn. Geen vliegtuigen,

dus ook geen vervuiling.

Met een tevreden glimlach op mijn gezicht keek ik rond me heen. Het

huis was eindelijk af. Gisteren had ik de keuken volledig geïnstalleerd en

de laatste vloertegels gelegd – ik had gekozen voor grote lichtgrijze tegels.

In de hal ging de bel. Ik legde mijn boek op het voetenbankje, stond op

en deed open.

'Hallo Paul. Ik had het helemaal niet herkend.'

Op de stoep stond Leah. Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw


aan. Wat deed Leah hier?

'Vraag je me niet om naar binnen te komen?' vroeg ze met een megawatt

glimlach. Ze schudde haar glanzende zwarte haren naar achter en keek me

vriendelijk aan onder haar dikke wimpers.

Ik deed een stap achteruit. Leah die aardig deed? Daar zat iets achter.

Oftewel heeft ze iets verkeerds gegeten.

'Wow, het ziet er echt helemaal anders uit. Jesses, Paul, man. Jij hebt

nogal bergen werk verzet.' Goedkeurend keek Leah rond zich heen toen ze

de woonkamer binnentrad.

'Wat moet je, Leah?' bromde ik terwijl ik haar volgde. Leah was niet naar

hier gekomen om mijn huis te bewonderen.

Ze keek me gekwetst aan nadat ze zich in de zetel had laten vallen.

'Jesses, Paul! Schaf een bril aan.'

Ze wapperde even met haar hand, en toen zag ik het.

'Leah. Meen je dat? Echt waar?' Ik liep op haar af en nam haar hand vast.

Ze knikte stralend. 'Inderdaad.' Aan haar hand prijkte een prachtige

diamanten ring.

Ik keek haar ongelovig aan. 'Hoeveel heb je Will moeten betalen?' vroeg

ik.

'Wat?' Leah keek me niet-begrijpend aan.

'Je hebt me wel gehoord,’ grijnsde ik. ‘Hoeveel heb je Will moeten

betalen om er voor te zorgen dat hij zo gek is om met jou te trouwen?'

Leah keek me giftig aan. 'Ik kwam hier om je een gunst te doen, Moreno,

maar als je zo begint…' Ze stond op en wilde naar buiten lopen.

'Oké, oké, het spijt me, Leah. Dat was gemeen van me. Wat wil je dat ik

voor je doe?' Ik greep haar pols vast, zodat ze niet kon weglopen.

'Ik wou je vragen om mijn vrijgezellenfeestje te organiseren.'

Ik keek haar verbluft aan. Leah Clearwater die aan mij vroeg om haar

vrijgezellenfeestje te organiseren?

'En ja, je mag alles doen wat je wilt,’ voegde ze eraan toe.

Ik begon te grinniken. 'Wanneer is dat vrijgezellenfeestje?'

'Doe je het?' Leah leek verbaasd en keek me ongelovig aan.

'Blijkbaar.'

Ze begon te stralen. 'Je hebt niet meer zolang. Blijkbaar heeft Will al het

één en het ander geregeld, want ik ben tegen eind juni een getrouwde

vrouw.’

Oké, Will wist echt niet wat hij zich op de hals haalde, maar dat was zijn

probleem. Ik mocht een vrijgezellenfeestje organiseren en ik had er

verdomd veel zin in.

'Leah,' begon ik. 'Je hebt de expert gevraagd.'

Ze grinnikte zelfgenoegzaam.

'Weet ik. Anders had ik het toch niet gevraagd?'

Audrey POV

'Tot maandag!' gilde ik bijna uit. De man achter de balie maakte een

sprongetje van schrik. Deze reactie had hij blijkbaar niet verwacht. Hij

klikte nerveus op zijn computer en keek me met een steelse blik weer aan.

'Het spijt me ten zeerste, maar…'

Ik luisterde al niet meer. Tot maandag! O Jezus Christus! Tot maandag!

Wat moest ik hier vijf dagen gaan doen op de luchthaven? De man voor

achter de balie bleef maar bezig met zijn eentonige monoloog, die

gruwelijk saai was en die ik nauwelijks kon volgen. Ik luisterde niet en

overliep alle opties die ik had. Die, moest ik toegeven, nogal schaars

waren.

Ik draaide me, wenkte naar een kruier die mijn koffers had en zocht mijn

weg naar de uitgang. Nog altijd had ik geen duidelijk plan, maar ik wist

wel dat ik niet tot donderdag kon wachten. Ik moest actie gaan

ondernemen, en dringend ook.

Op mijn weg buiten schoot de oplossing door mijn hoofd. Als door de

bliksem getroffen bleef ik stilstaan op de stoep, waar de taxi’s stonden te


wachten. Wat was de snelste manier om in Washington te komen als er

geen vliegtuigen de lucht in mogen?

Natuurlijk! Dat ik daar niet aan had gedacht! Ik draaide me om en rende

terug de luchthaven.

'Eh, juffrouw?' riep de kruier achter me aan.

'Meekomen! Kom, doordoen! Ik heb haast.' Waar was dat loket? Ik wist

zeker dat het hier ergens moest zijn. Zoekend keek ik rond me heen,

probeerde me enkel te concentreren om de verschillende logo’s die boven

de hoofden van de mensen hingen.

Daar! Ik rende op het logo van de autoverhuur af. De jonge kruier volgde

in mijn kielzog.

‘Ik heb een auto nodig. De snelste die u heeft.’ Ik gooide mijn rijbewijs

op het bureau van de eerste en beste medewerkster die ik zag.

‘U bent Audrey Masen!’ zei de medewerker toen ze het rijbewijs onder

ogen kreeg. Ze keek me aan met een fanatieke blik die smeekte om een

handtekening.

Ik zuchtte diep en probeerde me kalm te houden. ‘Het kan me geen zak

schelen wie ik ben, ik heb een verdomde auto nodig. Nu. De snelste die je

hebt,’ snauwde ik. Een nacht zonder slaap had mijn humeur tot onder het

nulpunt laten zakken. Het nieuws dat er geen vliegtuigen meer vlogen tot

maandag had het er ook niet beter opgemaakt.

De medewerkster kon me enkel dom aanstaren. ‘Auto. Nu.’ Ik maakte

een ga-nou-maar-beweging met mijn handen.

Dat leek het meisje wakker te schudden. ‘Ja, jazeker, euh, Hoogheid,’

stotterde ze voordat ze zich op de computer concentreerde. Ik ademde diep

in en uit terwijl ik de neiging bedwong om te gaan nagelbijten. Door het

venster heen zag ik hoe langzaam de zon opkwam.

Ik heb hier de hele nacht gezeten, besefte ik ergens vaag. Achter me

stond de kruier geduldig te wachten met mijn koffers.

‘Euh, we hebben nog een zwarte Mercedes E-klasse staan, euh,

Hoogheid’ opperde het meisje.

‘Perfect,’ onderbrak ik haar ruw. Mijn creditcard viste ik uit mijn

portemonnee. ‘Is die volgetankt?’ vroeg ik.

‘Euh-’ het meisje keek snel op haar computerscherm terwijl ik met mijn

tanden knarste. Kon dat meisje niet haar job doen in de plaats van mij met

idiote titels aan te spreken. ‘Euh, ja, hoor, Hoogheid.’

‘Ik neem hem, hier.’ Ik duwde haar mijn creditcard in de handen. ‘Geef

de papieren. Dan vul ik ze in.’ Ik griste een pen uit mijn handtas en viste

behendig de papieren van haar bureau.

‘Euh, oké, Hoogheid.’ Ik rolde met mijn ogen en onderdrukt een zware

zucht. Gelukkig kon ik zo vertrekken.

Zodra de koffers in het koffer en op de achterbank stonden, gaf ik de

kruier wat geld en stapte ik in de Mercedes. Ik vertrok met gierende

banden en voegde me onmiddellijk tussen het verkeer van New York

Gelukkig had ik Hazel al een sms’je verzonden dat ik van plan was om

met een huurauto naar La Push te rijden.

Het duurde even voordat ik uit New York City was, maar zodra ik de

verkeersdrukte achter me liet, scheurde ik in Pennsylvania in. Het was

maar goed dat er vandaag geen politie in de buurt was, want ik reed een

beetje te snel – de snelheidsmeter bleef boven de 100mph. Het landschap

vloog langs me voorbij, maar ik had er nauwelijks oog voor. Het enige

waar ik aan kon denken, was zo snel mogelijk in La Push geraken.

Thuiskomen.

Ik stopte pas toen ik voelde dat ik moe begon te worden. Buiten was het

donker. Vreemd. Ik had niet gemerkt dat de zon onder was gegaan.

Een plaat gaf aan dat ik South Dakota inreed. Wow, al zeven staten

doorkruist vandaag. Een blik op mijn horloge vertelde dat ik bijna zestien

uur aan het stuur had gezeten. Ik had er een rit opzitten die een normaal

mens in twee dagen zou doen. Ergens registreerde mijn hersens dat ik

onverantwoordelijk bezig was, maar het kon me niet zoveel schelen. Ik

was moe, in een vreselijk humeur en had de hele dag niet willen nadenken.

Ik wilde gewoon slapen.


In het kleine stadje Mitchell stopte ik bij een goedkoop motel. Ik had

geen zin om de moeilijke filmster uit te hangen. Zolang ik een bed had om

in te slapen, was ik blij. Ik was echt dood, dood en doodop.

De kamer die ik kreeg was klein, maar er stond een bed in - het enige dat

me nu interesseerde. Ik liet me erop neer ploffen, met schoenen en al.

Zodra mijn hoofd het kussen raakte, was ik vertrokken naar dromenland.


Chapter 54

"Your precious heart broken and scarred,

somehow you made it through” Breathless – Better Than Ezra

Paul POV

Het werk in de houthandel was bevredigend. Ik was al de hele ochtend

bezig met een antieke kast op te knappen - te restaureren, zoals ze dat

noemden. Het eikenhout glansden in het felle licht van TL-lampen. Ik kon

je zo vertellen dat iemand die kast al jarenlang inwreef met bijenwas - nou

ja, mijn neus kon het vertellen.

'Paul!' David riep me.

Zuchtend stond ik op. David was echt nerveus de laatste tijd. Geen flauw

idee waarom.

'Ja?' vroeg ik hem toen ik naast hem stond. David was bezig met een

kersenhouten keuken, die al voor driekwart af was.

'Wil je even hiermee verder doen? Ik moet heel dringend naar Port

Angeles – die bestelling halen.'

Ik knikte.

David vervolgde: 'De vrouw voor wie die keuken is, kwam vandaag om

vijf uur kijken. Ik weet wel niet ik dan al hier ben - maar ja, ik denk dat je

je wel weet te redden.' David keek me even doordringend aan voordat hij

zich omdraaide en de houthandel uitliep, de stortregen in.

Terwijl ik verder werkte aan de keuken, gleed mijn blik ongecontroleerd

naar buiten, waar het goot.

Om stipt vijf uur stopte er een donkergroene Mercedes voor de

houthandel, en een vrouw van achteraan de vijftig stapte uit. Het was een

vrouw die in haar jonge jaren heel knap moest zijn geweest.

Met een schattende blik liep de vrouw de houthandel in. Ik deed alsof ik

haar niet zag en ging helemaal op in mijn werk. Sommige mensen hadden

dat graag. Waarschijnlijk was die vrouw ook zo’n persoon.

Stilzwijgend ging ze naast me staan en keek zonder iets te zeggen naar de

keuken, waar ik al uren aan zat te werken. De keuken was zo goed als af.

Inwendig gaf ik me een schouderklopje. De blik van de vrouw brandde op

mijn huid. Ik deed gewoon alsof ik de knoppen nog even inspecteer, maar

die zijn van uitstekende kwaliteit.

'Nou, ik snap waarom veel mensen naar hier komen. Jij hebt talent,

jongen.'

Ik knikte even, voordat ik even over de knop wreef. 'Ik heb maar

afgewerkt, de rest is gedaan door mijn baas.'

De vrouw glimlachte even. 'Niet zo bescheiden, jongeman. Ik herken

talent zodra ik het zie.'

Ik slikte even. 'Uh… uw keuken is af. Wanneer komt u hem halen?'

Haar glimlach werd groter. 'Morgen, om acht uur 's morgens, als het gaat.

O ja, en jij krijgt een premie van me.'

Dat zal Dave wel leuk vinden, dacht ik bij mezelf. 'Oké, ik zal het hem

zeggen er een voorschot is betaald…'

Ze liet me niet uitspreken. 'Nee nee, dit is voor jou. Hier, en tot morgen.'

Op haar hakken draaide ze zich om en wandelde heupwiegend de

houthandel uit, voordat ze in de Mercedes stapte en wegreed.

Ik keek haar stomverbaasd aan. Ik was net versierd door een vrouw die

oud genoeg was om mijn grootmoeder te zijn. Was ik wel nog normaal?

Of liever, was zij nog wel nog normaal?

Het was halfzes voorbij. Tijd om te vertrekken dus. Ik schreef gehaast

een briefje met de boodschap de vrouw haar keuken morgen om halfzeven

‘s ochtends kwam halen - ik was er zeker van dat ze vroeger kwam - en dat

ik niet zou komen. Eén keer worden versierd door zo'n ouwe tang was

meer dan genoeg. Ik had recht op een dagje verlof om bij te komen.

Thuis was alles stil en vredig - precies zoals ik alles had achtergelaten. Ik


zette de motor in de garage - schuur was het niet meer - voordat ik het

huis binnenstapte.

Op de telefoon stond één nieuw bericht. Ik was veel te lui om te kijken

wie had gebeld - als het dringend was, zouden ze wel terugbellen en liep

regelrecht door naar de keuken voor een biertje en iets te eten.

Het was halftwaalf toen het late avondnieuws begon en ik me uitrekte.

Morgen zou ik me weer kunnen verwachten aan een dikke uitbrander van

David. Ik stond op en liep de trap op, die zachtjes kraakte.

Toen ik in bed lag, viel ik meteen in slaap. Een persoonlijk wonder.

Audrey POV

De volgende ochtend schoot ik wakker om iets voor vijf uur. Verbaasd

keek ik rond me heen. Ik lag op een bed met ouderwetse lakens die

spuuglelijk waren en de kamer was kil ingericht, met houten panelen

achter het bed.

O ja, ik zat in een goedkoop motel ergens in South Dakota. De

luchthavens waren gesloten. Kermend masseerde ik mijn slapen voordat ik

uit bed rolde. Ik moest zo snel mogelijk wakker zien te worden.

De koude douche werkte als de spreekwoordelijke koude douche. Het

frisse water maakte me klaarwakker. Ik zocht in mijn tas naar een extra

setje ondergoed – iets wat gelukkig altijd bij me had als ik ging vliegen -

en kleedde me terug aan in mijn paarse jurk van Emilio Pucci. Met een

reinigingsdoekje ging ik over mijn gezicht en bracht wat lichte make-up

op. Ontbijt bestond enkel uit een sterke kop espresso. Ik had geen honger.

Om kwart voor zes stapte ik in de Mercedes en scheurde weg.

Terwijl ik het gaspedaal mishandelde had ik de tijd om een beetje na te

denken.

Waarom deed ik dit?

Het meest logische antwoord was om op tijd bij Hazel te zijn. Dat het

was voor de hand liggende. Maar diep vanbinnen wist ik dat als het voor

Hazel was geweest, ik nog altijd in New York zat, vloekend op de

luchtmaatschappijen.

Nee, de enige reden waarom ik zo halsoverkop was vertrokken, was

omdat mijn ogen eindelijk waren opgegaan. De prijs die ik ervoor had

betaald, was hoog geweest. Heel erg hoog. En ik kon nog niet zeggen of

het die waard was geweest.

Maar als opa gelijk had, waarom vond Paul dan dat ik niet bij hem

hoorde? Waarom heeft hij me dan weggejaagd? Ik probeerde de scheur in

mijn borst te negeren die wat verder openscheurde. Ik moest een arm voor

mijn borst slaan en de auto ging even naar links. Snel stuurde ik weer met

één hand de auto weer recht terwijl ik tegen de tranen vocht. Die

herinnering deed nog altijd pijn, hoewel ik hem nog kristalhelder voor de

geest kon halen. Ik snakte naar adem en de auto ging weer naar links.

Zo kon ik niet rijden. Snel zette ik de Mercedes aan de kant van de weg,

voordat ik brokken ging maken.

Ik veegde de tranen onder mijn ogen vandaan en haalde diep adem.

Wat dacht ik wel niet? Paul die me terug wou? Was ik wel nog helemaal

normaal?

Het immens wijde landschap van Montana scheen me eenzaam toe, zoals

het daar uitgestrekt voor me lag. In de verte zag ik de bergen al opdoemen,

die grensovergang betekende naar Washington.

Hij had gezegd dat ik niet bij hem hoorde. Dat hij niet bij me paste.

Ik voelde hoe ik begon te trillen en probeerde diep in en uit te ademen.

De herinneringen aan die avond scheurden mijn ziel in verschillende

stukken. Zoute tranen vielen op mijn jurk. Ik veegde ze van mijn wangen

en klemde mijn handen rond het stuur. Niet gaan huilen, Audrey, hield ik

me streng voor. Met huilen kom je nergens.

En opa had gezegd dat hij van me hield. Maar waarom had hij dan al die

dingen tegen me gezegd? En waarom had hij me dan laten geloven dat hij

nog niet over Rachel was?


Hier schoot ik ook nergens meer op, merkte ik geïrriteerd op. Hoe moest

ik weten wat er in Pauls hersenkronkel omging. Ik zat hier aan de kant van

een verlaten weg, in het midden van Montana, tussen de bergen. Vast in

een cirkelredenering, waar ik niet uitkwam.

Als ik mijn vragen beantwoord wou hebben, kon ik maar één ding doen.

En dat was doorrijden.

Ik verwisselde mijn hakken voor gemakkelijke flatjes, die ik in het

handschoenenkastje bewaarde voor langere autoritten - met hoge hakken

rijden was niet het gemakkelijkste op de wereld - en trapte toen weer het

gaspedaal in.

Het bergachtige landschap vloog aan me voorbij, en zo ook de uren. Ik

negeerde het opgewonden getoeter dat me achtervolgde zodra ik iemand

met een gevaarlijke hoge snelheid inhaalde, maar ik wou vandaag nog op

de bestemming zijn waar ik zo graag wou zijn. Al moest ik daarvoor de

motor van de Mercedes tot het uiterste drijven.

Zodra de bebossing wilder, groener en vooral dennenboomachtig begon

te worden, begon mijn voet op de gaspedaal steeds meer te wegen. Ik kon

er niets aan doen, maar door de bossen begon ik te voelen dat ik er bijna

was - wat natuurlijk belachelijk was. Ik zat pas Idaho, maar ik kon de hars

al in de lucht ruiken. Nog maar één staat en ik was in Washington, de staat

waarin het altijd leek te regenen.

Buiten begon het donker te worden en de vermoeidheid begon toe te

slaan. Maar ik weigerde om eraan toe te geven. Het was nog misschien

negen uurtjes rijden - als je volgens de toegelaten snelheid reed. Met de

snelheid die ik reed zou het hoogstens nog zeven uurtjes zijn of zo. Mijn

hersens weigerde om te rekenen en ik had ze nodig om op de weg te letten.

Het was dan ook een shock voor me de bossen opeens weg waren en ik

opnieuw weer in een kaal landschap terecht kwam. Die shock duurde even,

en toen ramde ik bijna het gaspedaal door de Mercedes heen.

Audrey POV

Toen ik Washington inreed - instoof, bedoelde ik - en ik de bossen langs

de weg en de groene bergen voor me zag, voelde ik hoe de tranen over

mijn wangen stroomden van opluchting en uitputting. Ik was er, bijna.

De vermoeidheid verdween bij toverslag - ik zat al bijna meer dan twintig

uur achter het stuur - en de opwinding nam toe hoe dieper ik Washington

inreed.

Het kon me niets schelen dat het midden in de nacht was - of heel vroeg

in de ochtend. Mijn besef van tijd was zo goed als weg. Ik kon nu niet

stoppen - ik was er bijna. De motor van de Mercedes klonk als een cheeta

onder de motorkap toen ik Seattle achter me liet.

Ik reed Port Angeles in - ik voelde hoe de opwinding bezit van me begon

te nemen. Ik was er nu echt bijna. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn

knokkels werden wit toen ik mijn handen om het stuur knelde. O God, ik

was er praktisch bijna.

Ik scheurde de weg af - dezelfde weg die we hadden genomen toen we

terugkwamen van onze eerste date uit in Seattle – iets dat jaren geleden

leek te zijn, voordat ik een beroemde actrice was of zelfs nog voor we een

relatie hadden.

Met een rotvaart jakkerde ik door Forks heen - ergens hoopte ik dat oom

Charlie sliep en niet voor het raam naar buiten stond te kijken, want anders

had ik een gigantische bekeuring aan mijn broek. Maar zelfs dat kon me

niets schelen op dit moment.

Ik begon helemaal te trillen van de spanning toen ik de plaat van het

reservaat zag, die aangaf dat ik La Push inreed. Mijn handen beefden,

maar ik had ze zo stevig om het stuur gekneld dat ik het nog niet eens

merkte. Mijn knokkels leken bijna door mijn huid heen te barsten. De

bomen vlogen langs me heen toen ik het bos indraaide.

Met piepende remmen stopte ik voor het huis. En ik bleef met open mond

zitten.


Zat ik wel goed? Ik keek achter me, maar het enige dat ik kon zien waren

torenhoge dennenbomen.

Het huis voor me had niets weg van het huis dat ik me herinnerde. Eén

gruwelijk moment lang dacht ik dat ik verkeerd zat, dat ik helemaal

verkeerd was gereden.

Het huis voor me had twee verdiepingen. Het was gebouwd van steen en

hout. Het was groot. Het was witgeschilderd. Het had een ruime veranda

gekregen. Het was verbouwd.

Ik bleef voor me uit staren, verdwaasd, met de motor aan die zachtjes

bleef pruttelen omdat hij al zolang bezig was.

Was het wel goed om hier te komen?

Had ik niet de grootste fout gemaakt ooit?

Waarom had hij het huis verbouwd?

Wou hij me wel terug? Wat als hij het echt had gemeend, dat hij totaal

niets meer met me te maken wou hebben? Wat dan?

Aan het antwoord op de laatste vraag probeerde ik niet al te veel na te

denken. Het laatste dat ik nu wou, was instorten. Ik wist dat op de rand van

een zenuwinzinking stond, maar ik weigerde om eraan toe te geven.

De zoute zeewind waaide door het open raampje en speelde met mijn

haren.

Voorzichtig - heel voorzichtig - knipperde ik met mijn ogen. Ik kon het

nog steeds niet geloven dat ik hier was - in La Push. Het leek ook zo

onwerkelijk. Een normaal mens zou minstens vier dagen over deze rit

doen, die ik in 48 uur had afgelegd.

Ik durfde niet uit te stappen, bang dat als ik uitstapte, alles gewoon zou

oplossen. Dat het gewoon een droom was geweest, en dat ik nog steeds in

New York zat. Een vreselijke nare droom.

Op de veranda bewoog iets. Verschrikt hield ik mijn adem in. Mijn

handen knelden zich rond het stuur.

Langzaam wenden mijn ogen aan het zachte ochtendlicht - ik had

blijkbaar de hele nacht doorgereden - en zag ik de contouren van een grote,

lange man met zwarte warrig haar, die mij net zo verbaasd aankeek als ik

hem.


Chapter 55 "I just wanna hear you say you got me baby are

you mine?" R U Mine? – Arctic Monkeys

Paul POV

Het geronk van een motor, die met piepende remmen stopte, maakte me

wakker.

Slaapdronken grabbelde ik naar de wekker. Halfvijf! Jezus Christus, wie

kwam op dit uur nog naar hier - of liever, wie was op dit uur van de dag al

wakker?

Het geronk van de auto bleef maar doorduren. Blijkbaar stond iemand

stil, net voor mijn huis, met de motor aan. Vuile klootzak

Dat was een van de nadelen van buitengewone scherpe zintuigen. Je

hoorde wat een normale mens nooit zou horen. Of in dit geval, wakker van

zou worden. Sinds het incident in Los Angeles had ik mezelf getraind om

bij de minste kik die ik hoorde, wakker te schieten.

Ik stond op. Buiten was het nauwelijks licht. De zon kon ieder moment

opkomen - de vraag was alleen.

De motor van de onbekende auto bleef maar draaide. Echt waar, kon de

bestuurder gewoon de motor niet afzetten? Het irriteerde me enorm.

Ik nam nog niet eens de moeite om een kamerjas aan te doen - alleen

mijn oude versleten pyjamabroek. Het enige dat ik wou, was dat dat

fucking kutgeluid ophield. Jezus, het was halfvijf!

Met veel tamtam donderde ik de trap af en trok woedend de deur open,

om halverwege in de beweging te stoppen.

Het was een Mercedes. Een roestzwartere E-Klasse Coupé E500. Onder

de motorkap zat 514 paardenkracht en een V8 motor. Met die auto moest

je handmatig schakelen - je moest met andere woorden echt kunnen rijden.

Die auto, die daar op de stond geparkeerd, was een engeltje dat

voortreffelijk reed. Ik kon je zelfs vertellen hoe de auto vanbinnen rook op

dit moment - leerachtig vermengd met een heel licht vrouwenparfum.

Haar parfum.

Ze zat met haar handen om het stuur geklemd, haar groene ogen

schitterend. Ik was nog niet vergeten hoe haar ogen de kleur hadden van

opgeblonken smaragden en hoe ze konden vonken als ze boos was en

schitteren als ze lachte.

Haar ogen hielden de mijne vast. Ik voelde hoe ze op mijn huid brandden.

De spanning tussen ons was bijna voelbaar. Tastbaar.

Terwijl haar ogen de mijne verslonden, deed ze de motor uit, net op het

moment dat de zon haar eerste stralen van die dag wierp.

De zonnestralen verlichtte haar gezicht. Een gezicht dat ik met mijn ogen

dicht kon tekenen. Zo goed kende ik elke trek en elke lijn van dat gezicht.

Haar haren gloeiden, alsof er goud was door gesponnen. Mijn hart bleef

stilstaan en ik snakte naar adem.

Ik kon het niet geloven. Dat ze hier was. Dat ze hier voor mijn deur stond

geparkeerd. Dat ze echt hier was. Dat dit geen droom was. Na alles wat er

was gebeurd tussen ons.

Aarzelend liep ik de veranda af, voorzichtig.

Het gebeurde in een flits.

Ze stapte de auto uit. Ik zag nog net hoe ze een sexy paars jurkje aan had

met hoge zwarte sandalen – voordat ze rende.

Audrey POV

Hij was het.

Ik zag hoe zijn donkerbruine ogen me eerst verbaasd aankeken en toen

intens. Mijn handen knelden zich om het stuur. Hij gaf nog steeds om me.


De spanning in de lucht knetterde als elektriciteit tussen en vlamde

onderhuids op.

Ik moest mezelf ervan verzekeren dat hij het was en geen hallucinatie of

fata morgana of wat dan ook. Toen ik er zeker van was dat ik niet droomde

of hallucineerde, draaide ik met trillende handen de motor uit. Hij ging

treurig uit en het werd doodstil. Mijn eigen ademhaling klonk

oorverdovend. Mijn hart klopte veel te luid in mijn keel.

De zon kwam op, als een gloeiende vuurbal die de hele wereld in vuur en

vlam zette met haar zachte licht. Ze scheen op zijn huid, die nog steeds

dezelfde kleur van dat roestig bruin had, op zijn haren, die nog altijd

pikzwart waren en zijn ogen werden lichtbruin in het zonlicht. Ik geloofde

dat ik even mijn adem in hield.

Hij kwam al langzaam, alsof hij het moment niet wou verbreken met een

te bruuske beweging, de veranda afgelopen. Zijn ogen lieten de mijne niet

los.

Hij was het echt. Dat besef deed het.

Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest stappen. Het kon me niets

schelen dat ik op pinnen liep van twaalf centimeter - zodra ik Washington

was ingereden, had ik mijn autoschoenen weer in het handschoenenkastje

gelegd. Het kon me niet schelen dat ik verwaaid uit zag. Het enige dat me

op dit moment interesseerde, was hem. Alleen maar hem.

Ik rende op hem af, zo snel als die hakken het toelieten.

Opa had gelijk. Hij had altijd al gelijk had. Had ik nu echt anders

verwacht? Diep vanbinnen had ik het al die tijd al geweten.

Hoe had ik zo blind kunnen zijn?

Ik had nog geen tien stappen gezet, of ik hoorde al een krakend geluid,

dat niet echt gezond klonk. Vol afschuw herkende ik dat geluid. Het was

het geluid van een hak die brak. Nee! dacht ik vol horror. Niet die

Louboutins! Niet mijn lievelingsschoenen.

Twee armen redde me van een duikeling. Twee staalharde, warme armen.

Ik had nog niet gemerkt dat ik het koud had, maar het gemis van de

warmte viel me nu pas op. Ik rilde even en begroef me dieper in zijn

omhelzing. De geur van muskus en bos – zijn geur – drong mijn neus

binnen. Een huivering trok door mijn lichaam.

Wat had ik hem gemist. In tegenstelling tot de warmte, had ik dit gemis

wel gevoeld, als de pijn van een bloedende wonde. In elke vezel van mijn

lichaam en ziel had ik hem gemist. Gemist als zuurstof, die ik broodnodig

had.

Nu hij me vast had, was het alsof ik weer kon voelen. Alsof al mijn

zintuigen verdoofd waren geweest en nu pas wakker schoten. Het was als

boven komen na een veel te lange tijd onder water te zijn gebleven.

Ik had geen flauw idee van hoe lang we daar stonden, zwijgend, in een

omhelzing. De zon scheen helder. Ik was nog net bewust dat het wel heel

erg helder was voor Forks, toen de vermoeidheid me te pakken kreeg.

Paul POV

Ze rende naar me toe, zo snel als ze kon op die dingen. Dat ging niet goed

aflopen. Ik versnelde mijn pas.

Er klonk een krak. Haar hak was gebroken. Typisch iets wat alleen zij

kon klaarspelen. Zo snel als ik kon liep ik naar haar toe om te voorkomen

dat ze kennis zou maken met de grond.

Ik had haar in mijn armen voordat ze zelfs al door haar knieën was

gezakt.

Ik kon nog steeds niet geloven dat ze hier was. In Washington. Op het

Olympic Peninsula. In La Push. Maar het hoopje mens dat ik mijn armen

hield, bewees het tegendeel. Dat ze hier was.

Ze voelde koud aan in mijn armen - alsof ze te weinig leven in haar had,

alsof de dood al aanwezig was in haar lichaam. Die gedachte maakte dat ik

mijn armen nog steviger – meer beschermend - om haar heen knelden. Ze

rilde even en legde haar wang tegen mijn borst. Ik legde mijn hand rond


haar hoofd en begroef mijn vingers in haar dikke golven.

Ik wachtte eigenlijk op een verklaring waarom Audrey hier was. Het was

halfvijf ’s ochtend terwijl Audrey een avondmens was. Ze was gekleed

alsof ze net van een chique feestje was weggereden.

Maar dat waren zaken voor straks. Ik liet haar voor de komende paar uur

- of dagen - niet los.

Hoe stom was ik geweest om haar dat ooit te laten geloven? Om haar ooit

te laten gaan? Wat een sukkel was ik geweest. Ik zou haar nooit meer laten

gaan. Ze had me. Maar had ik haar ook?

Ik wist dat ik iets moest zeggen – dat het me speet en of ze me alsjeblieft

terug wilde hebben. Ik wist niet waar we stonden, enkel dat ik haar zo

verdomd veel had gemist.

De zon scheen helder - te helder voor Forks op ons neer, toen ik haar

ineen voelde zakken.

Flauwgevallen.

Dat was iets dat enkel mij kon overkomen. Ik legde een arm rond haar

middel en een andere onder haar knieholtes en tilde haar op.

Ik droeg haar naar binnen. Haar haren voelden koel aan tegen mijn

warme huid. Ergens kon ik het nog altijd niet geloven. Ik hield haar in

mijn armen. Ik droeg haar naar binnen en liep de trap op. Met één hand

trok ik het deken fatsoenlijk en daarop legde ik Audrey. Haar schoenen,

die rijp waren voor de vuilnisbak deed ik maar uit. Ze hadden een rode

zool. Volgens mij betekende dat dat die krengen stukken van mensen

hadden gekost.

Geruisloos ging ik op de rand van het bed zitten. Met mijn linkerhand

streek ik een roodbruine lok uit dat gezicht dat ik zo had gemist. Audrey

zag er vermoeid uit - wie weet hoe lang ze al achter het stuur had gezeten.

Waarschijnlijk was ze non-stop doorgereden met een paar uurtjes slaap.

Audrey was nog meer afgevallen sinds de laatste keer dat ik haar had

gezien in december. En ze was al niet zo'n dikke geweest. Haar wangen

zagen er ingevallen uit - en niet op de goede manier – en haar

jukbeenderen prikten bijna door haar huid heen. Onder haar ogen waren

donkere kringen zichtbaar.

Ik zuchtte. Ik zou mijn beste kookkunsten uit de kast moeten halen - en

die waren niet om mee te pronken. Hoewel mijn kookkunsten beter waren

dan die van Audrey. Maar ik wist zeker dat haar gebrek aan kookervaring

niets had te maken met haar gewichtsverlies. De dood van haar opa en de

druk om mager te blijven in de showbizz dan weer wel.

De telefoon ging. Jezus, het was zes uur. Konden mensen me dan nooit 's

morgenvroeg gerust laten? Knarsetandend stond ik op en sloop de trap af.

'Hallo?' beet ik in de hoorn.

'Ook een goedemorgen, zonnestraaltje. Zeg, zou je me een plezier kunnen

doen en kijken of je straks, in de middag ergens een zwarte Mercedes ziet

verschijnen?'

Het was Hazel.

'Nee.'

'Wat, nee? Is dat dan zoveel gevraagd, Moreno?' Hazel klonk nu echt

geïrriteerd. Zwangere vrouwen - geen katjes om zonder handschoenen aan

te pakken. Arme, arme Brady.

'Omdat die hier al staat.'

Het bleef even stil aan de aan de andere kant van de lijn. Ik hoorde de

zachte ademhaling van Audrey die boven in bed lag. Het was zo’n

vertrouwd geluid, zo’n rustgeven geluid.

'Dat kan niet. Ze is pas twee dagen geleden uit New York vertrokken…

Dat is onmogelijk…,' sputterde Hazel zwakjes tegen.

'Nou, ze ligt hier anders op mijn bed hoor,' verzekerde ik haar. Ik hoorde

hoe Audrey zich in haar slaap omdraaide en ik glimlachte onwillekeurig.

'Ieuw, Paul! Gun dat kind haar nachtrust, ja? Je springt ook altijd meteen

op!' gilde Hazel vol afschuw door de verbinding heen.

Ongelofelijk!

'Ze slaapt,' zei ik met opeengeklemde tanden op elkaar. 'En over springen

gesproken… Laten we maar niet over jou beginnen, mevrouw Hill.'


'Hou je mond, Paul,' zei ze. Ik kon haar gloeiende wangen door de

telefoonkabel heen voelen, voordat ze haastig op een ander onderwerp

stapte. 'Ik ben over een kwartiertje bij je. En maak al maar warme toast

voor me klaar. En zwarte koffie. Je weet wel, vijf schepjes.' En ze hing op.

Ik keek verbluft naar de telefoon in mijn handen. Hoe was Brady in

godsnaam met zo iemand ingeprent? Ze commandeerde me gewoon, alsof

ze niets anders te doen had en het al jaren deed. Brady was echt een lieve,

aardige, gevoelige jongen naast haar.

Mopperend liep ik de trap op om een sprei over Audrey heen te leggen.

Ik streelde even haar wang en glimlachte opnieuw. Nog steeds kon ik echt

niet geloven dat ze hier was. Dat ze naar mij was toegekomen, na alles wat

ik haar had aangedaan. Ik schudde mijn hoofd dat ik zoveel geluk had.

Nou ja, geluk? Zodadelijk zou het ongeluk hier voor de deur zou staan.

Zuchtend stond ik op. Ik wist dat als ik Hazel geen eten gaf, ik Brady

achter me zou krijgen. Ik had zo de pest aan zwangere vrouwen.


Chapter 56 "Will you welcome this confession?”

So Contagiously - Acceptance

Paul POV

Tien minuten later kwam Hazel al de keuken binnengestormd.

'Hazel, ik zou het appreciëren als je zou leren om de voordeur te nemen.

En te bellen,' zei ik zonder op te kijken van het koffiezetapparaat. Hazel

had de irritante gewoonte om altijd onaangekondigd door de achterdeur

naar binnen te komen, zodat ik haar nooit aan de deur kon laten staan en de

bel kon negeren.

'Hmm… Hier ruikt het lekker.' Hazel negeerde mijn opmerking en liet

zich op een keukenstoel vallen en keek me veelbetekenend aan. Ik voelde

er veel voor om de toast te vergiftigen - maar dan zou ik zonder twijfel niet

meer heel lang leven. Brady bestond namelijk ook nog… Hmm, dat was

een probleem voor later.

Hazel's specialiteit om mij het bloed onder de nagels te halen groeiden

evenredig met haar buik. Hoe kon één persoon, zo klein en zo tenger, toch

zo ontzettend irritant zijn? Het bleef een raadsel voor me.

Ik zette beheerst een kop koffie voor haar neer en ze nam een slok. Ze

duwde een donkere haarlok terug naar achter – de rode kleur was

verdwenen.

'O ja, zou je tegen Audrey willen zeggen, zodra ze wakker is, dat ze

langskomt?' vroeg ze toen ik de toast op tafel zette.

Ik knikte braaf en concentreerde me op de zon, die nu de hele keuken

verlichtte. En probeerde Hazel te negeren. Het lukte. Denk aan de zon.

Denk aan de lichtvlekjes die nu speelde op de keukenkastjes. Ik knabbelde

langzaam op een stuk toast dat ik met boter had besmeerd.

‘Hebben jullie al gepraat?’ Hazel slaagde erin - alweer - om mijn

concentratie te doorboren met haar stem.

‘Nee, Hazel, ze is flauwgevallen zodra ze uit de auto is gestapt. We

hebben nog geen woord gewisseld,’ knarsetandde ik. Kon Hazel zich niet

met iemand anders zijn privéleven bemoeien? Waarom gaf ik eigenlijk

antwoord in de eerste plaats?

‘Nou, dan zou ik toch maar eens beginnen te oefenen op een goede

smeekspeech, Paultje.’

Ik sloot mijn ogen en probeerde Leah’s ademhalingstechnieken die ze in

de yogalessen had geleerd uit. Adem in en adem uit. Voel je middenrif

opspannen en terug ontspannen.

Het werkte. Totdat Hazel opnieuw begon.

‘Ik vraag me eigenlijk af wat haar naar jou heeft laten komen in de eerste

plaats. Ik bedoel, bij mij kan ze een fatsoenlijk bed krijgen dat niet naar

hond ruikt.’

Mijn ogen vlogen open en ik keek recht in Hazel’s blauwe spottende

ogen.

‘Ik weet het niet, Hazel. Net zoals ik niet weet waarom Brady met zo’n

feeks van een wijf is getrouwd,’ snauwde ik kwaad.

De belediging kwam nauwelijks aan. Lief glimlachend nam Hazel een

hapje van haar toast. ‘Maar je geeft toch nog om haar?’ hoorde ze me

verder uit.

‘Hazel, ben je achterlijk of zo? Ik hou van haar met mijn heel hart. Shit,

je wilt niet weten wat er door me heen ging toen ik haar zag.’

‘Nee, dat wil ik inderdaad niet weten,’ antwoordde Hazel droog terwijl ze

nog een toast pakte en die rijkelijk besmeerde met een dikke laag boter. ‘Ik

hoef je kleffe zielenroerselen niet te horen. Zeker niet zo vroeg op de

ochtend.’

Ik negeerde haar en keek uit het raam. Wat moest ik met Audrey gaan

doen? Haar zeggen dat ik tegen haar had gelogen die avond? Dat het voor

haar eigen bestwil was geweest? Maar ik was wel de schuldige die bijna

haar carrière had gekost met mijn brute ingeving om haar te dumpen.


Misschien was na alles toch niet zo goed voor Audrey. Welke idioot zegt

nu tegen haar dat ze naar de hel kon lopen?

Maar aan de andere kant wilde ik haar in mijn armen nemen en zeggen

dat alles goed zou komen. Ik wilde haar aan het lachen maken, haar

troosten als ze wakker schrok uit een nare droom, haar aanraken.

‘Wat ben je deprimerend uit dat raam aan het staren, Moreno? Wat je

hebt gedaan, heb je gedaan. Wat je nog niet hebt gedaan, is meer toast

gemaakt. Kom, mijn baby heeft honger.’

Hazels eisende stem maakte een einde aan mijn gedachten. Met een

nijdige blik keek naar haar en stond zonder iets te zeggen op. Ik ging geen

adem meer verspillen aan dat, dat vrouwmens.

Het bleef stil terwijl ik in de pan roerde. Mijn gedachten waren boven bij

Audrey.

‘Het is niet volledig jouw fout, weet je,’ hoorde ik Hazel achter me

zeggen.

De shock was zo groot dat ik bijna mijn vingers verbrandde aan de hete

pan.

‘Wat?’ schreeuwde ik net niet toen ik me omdraaide en Hazel aankeek.

Hazel duwde haar muisbruine haren achter haar oren en nam een slokje

koffie. ‘Ik zei dat het niet volledig jouw schuld is,’ herhaalde ze met een

berekende blik.

‘Van wat?’ snauwde ik. Mijn vingers jeukten terwijl ze genazen. ‘Wat

ben je aan het bazelen, Hazel?’

Hazel draaide met haar ogen. ‘Audrey heeft er zelf voor gekozen om non-

stop door te rijden. Dus daar kan ik je de schuld niet van geven.’

Ik draaide me om zodat ik de toast op een bord kon leggen.

'Ik had niet gedacht dat je ooit zoveel om me zou geven,' zei ik

sarcastisch toen ik terug naar de tafel liep.

'Ik was nog niet uitgesproken.’ Hazel keek me bestraffend aan voordat ze

haar eigen bord vollaadde met verse toast. ‘Van al de rest geef ik je wel de

schuld. Als je Audrey ongelukkig maakt, krijg je met mij te doen. Je hebt

dat arme kind al voldoende trauma bijgebracht. Dus hou op met dat

gejammer en dat depressief gedoe. Audrey gaat ongelukkig zijn als jij hier

blijft kniezen als een oud wijf zonder kunstgebit.'

Waarom slaagde Hazel er altijd in om me genadeloos te beledigen? Als

ze niet bezig was met de giftige opmerkingen naar mijn hoofd te zwieren,

dan was ze me te commanderen. Zag Brady niet in met wat voor een draak

hij was getrouwd? Draak met tandpijn? Ik nam een slokje koffie en zag al

dat Hazel haar toast al naar binnen had gewerkt. Het tengere meisje wreef

voldaan over haar buik en stond op.

'Nou, zeg tegen Audrey dat ze langs moet komen, want anders heb je met

mij te doen.' Hazel gaf me nog één laatste strenge blik en verdween weer

door de achterdeur, met het stuk toast in haar handen.

Ik zat even verstard naar de achterdeur te kijken, terwijl ik heel hard

probeerde om de koffietas in mijn handen niet - vooral niet - om zeep te

helpen.

Toen ik mezelf weer in de hand had en geen bepaald persoon de nek om

wilde draaien, zette ik de tas voorzichtig neer en stond op.

Op het antwoordapparaat stond een nieuw bericht toen ik de hal inliep. Ik

kon wel raden van wie dat zou zijn.

‘MORENO! REP DIE LUIE KONT VAN JE ZO SNEL MOGELIJK

NAAR HIER! DIE KEUKEN WORDT VANDAAG GELEVERD! HOE

HAAL JE HET IN JE BOLLE HOOFD OM NU JE ZIEK TE MELDEN!

HET KAN ME NIET SCHELEN WAT JE HEBT, MAAR JIJ BENT

VOOR ZEVEN UUR HIER! GODVERDOMMSE KLOOTZAK...’

Zodra Dave begon te vloeken, verwijderde ik maar het bericht. De

boodschap was overgekomen. Zuchtend keek ik op mijn horloge. Kwart

voor zeven. Met een beetje geluk was ik netjes op tijd - zowel op werk en

zowel om Dave een nieuwe hartinzinking te bezorgen. Nou, dat had hij

wel verdiend.


Audrey POV

Ik werd wakker van een aanhoudende bel. Het geluid in mijn oren

schalmde schel in mijn oorvliezen. Kreunend kwam ik overeind. Ergens

registreerde ik dat ik in een slaapkamer was die ik nog nooit had gezien,

maar die ik onmiddellijk herkende als die van Paul. Het hemd op de

fauteuil naast het bed, het kapotgelezen boek op het nachtkastje.

Veel kon ik er niet over nadenken. Mijn hoofd stond op barsten. Het

voelde aan alsof ik een hele avond lang tequila had gedronken,

gecombineerd met wodka en rum. Ik schudde even met mijn hoofd, in de

hoop dat de pijn zou verdwijnen. Het deed juist nog meer pijn.

De bel bleef ongenadig door bellen.

'Jaaaah! Ik ben er al!' gilde ik kwaad terwijl ik op mijn blote voeten de

trap afrende – sinds wanneer had Paul een trap? – en naar de deur

marcheerde. Het hoge aantal decibels van mijn stem deed mijn arme

hoofd niet goed, maar die bel nog minder.

Woedend rukte ik de deur open.

'Goedemiddag - avond, lachebekje. Ik heb je toch niet wakker gebeld?'

In de deuropening stond een breedglimlachende Hazel. Haar blauwe ogen

vonkten van plezier. Onmiddellijk vergat ik mijn hoofdpijn en vloog haar

om de hals.

'O Jezus, Hazel! Wow, meid, want zie je er goed uit!'

Ze giechelde. 'Ja hé? Ik wou je nog even zien voordat ik naar het

ziekenhuis ga - de dokter staat erop.' Hazel stak trots haar gigantische buik

naar voren. ‘Hij is groot, vind je niet?’

'Nu al? Maar het is pas begin juni! Ik dacht dat de baby pas over twee

weken zou komen?' vroeg ik haar terwijl ik haar meenam naar de

woonkamer en haar voorzichtig in de grote ruime sofa duwde. Het was

gek, dat ik zo goed mijn weg wist in een huis dat zo veranderd was. Waar

was de eigenaar trouwens?

Waarschijnlijk werken, dacht ik voordat ik mijn aandacht op mijn beste

vriendin richtte.

Hazel knikte. 'Ja, maar Carlisle wilt het nu eenmaal zo… Hij glimlacht de

hele tijd als ik de baby zeg - en je kent Brady. Sinds Carlisle hem alle

complicaties heeft uitgelegd die bij een zwangerschap kunnen voorkomen,

is hij veranderd in een overbezorgde gek.' Ze schudde met een flauwe

glimlach haar hoofd. 'Mannen.'

Dat was het onderwerp dat ik even wou vermijden. Waar stonden Paul

en ik precies? We hadden nog geen woord gewisseld. Wie zei dat die

blikken die we die ochtend hadden gewisseld, geen inbeelding waren

geweest? Ik sprong haastig op. 'Koffie, thee?' vroeg ik aan haar terwijl ik

mijn paarse jurk gladstreek.

Hazel gaf me haar kostschoolblik. 'Je weet nog niet eens waar Paul zijn

koffie bewaard, dus bespaar je de moeite en ga terug zitten.'

'Bewaar jij maar die blikken voor op het werk. Ik ben geen leerling van

je,' mompelde ik terwijl ik weer ging zitten. Het had geen zin om Pauls

kasten te gaan doorzoeken en een enorme puinhoop te maken. Ik voelde

hoe het bloed naar mijn wangen steeg.

Hazel bekeek me ondertussen aandachtig.

'Je bent wel echt heel bruin geworden, hé Rey? Net een kokosnoot.' Haar

stem klonk beschuldigend.

'Uh?' Verbaasd keek ik op.

'De clip? Ethan Scott? Dacht je soms dat ik het niet zou zien?'

Ik hoopte dat mijn gezicht niet al te schuldbewust stond. Nooit van Hazel

durven denken dat ze ooit naar een R&B-clip zou kijken. Ik sloeg mijn

ogen neer en bestudeerde mijn handen.

'Ik ben muzieklerares, Rey. Ik wordt erom betaald om naar muziek te

luisteren. En trouwens, als je iemand de schuld wilt geven, moet je Chuck

de nek omwringen. Mij niet.'

'Chuck?' vroeg ik verbaasd. Mijn ogen keken recht in Hazels lichtblauwe

kijkers.

'De leerling die mij die clip heeft laten zien,' zei Hazel glimlachend. 'En


ik zweer je, ik kreeg bijna een miskraam, daar in de klas, toen ik jou zag.

Doe dat gewoon nooit meer, oké? Bel gewoon even de volgende keer.’

'Beloofd.' Ik kon er niets aan doen, maar ik glimlachte breed. Ik wierp

mijn haren achter mijn schouders.

'O ja, en dat zet ik je wel eens betaald,' voegde Hazel er onschuldig aan

toe.

'Met wat?' daagde ik haar uit.

'Als jij zwanger bent. Paul zal me wel afschieten, maar het is het waard,'

giechelde Hazel.

'Als, Hazel. Als,’ suste ik haar.

Ze keek me duivels aan. 'Oké, dan. Wanneer jij zwanger bent dan.' Ze

legde de nadrukt op wanneer.

'Hazel. Sprookjes bestaan niet, oké.'

'Audrey. Luister nou eens naar mij. Dat gedoe van “ik wil geen kinderen”

was allemaal heel erg mooi in de middelbare school, maar nu zijn we

volwassen en nu hebben we een man - of in jouw geval - een min of meer

vaste vriend. Wil je nu nog echt steeds die gedachte volhouden?'

'Ja,’ zei ik vastbesloten. ‘Ik heb al genoeg aan Mari en aan de jouwe

binnenkort. Zelfs, o nee, spreek er niet van, Hazel,' waarschuwde ik haar

toen ik zag dat Hazel haar mond al opendeed op te protesteren.

'Oké, oké. Jij je zin. Maar je zal zien…'

'Hazel!'

Ze grinnikte als een kleine tuinkabouter. 'Ik stop al. En hoor ik daar geen

motor stoppen? Ik denk dat ik maar weer eens ga. Ik hoef geen

toeschouwer te zijn van jullie melige gedoe. En er moet hier iemand naar

het ziekenhuis.'

Verbazingwekkend snel voor een zwangere vrouw stond Hazel op en

verdween door de voordeur op hetzelfde moment dat de achterdeur in het

slot viel.

Paul POV

'Audrey?' riep ik toen ik binnenkwam. Ik hoorde Hazels stem iets roepen

van een ziekenhuis voordat het geluid afnam. Goed zo. Dan hoefde ik ook

niet aardig tegen haar te doen. En eindelijk rust. Ik ritste mijn jack open en

hing het over een keukenstoel.

'Ben hier!' Haar stem klonk vanuit de woonkamer – iets dat ik al

vermoedde.

Ze zat met een peinzende uitdrukking voor zich uit te kijken in de sofa.

Automatisch keek ze op toen ik binnenkwam. Haar groene ogen glommen

warm. Ze had nog altijd dezelfde jurk aan – alsof ze net was opgestaan,

iets dat zeer waarschijnlijk het geval was.

'Hoe was werk?' vroeg ze nonchalant, alsof ze het al jaren aan me vroeg.

'Goed. Die verdomde keuken is eindelijk weg.' Ik leunde tegen de

deurstijl aan. Dave had zich kapotgelachen toen hij doorhad dat die vrouw

voor wie die keuken was, een oogje op me had. Ik was echt opgelucht

geweest toen ze was verdwenen.

Audrey knikte en kauwde op haar lip, terwijl haar pupillen groter werden.

Ik herkende haar diep-in-gedachten-blik, Audrey die met de toekomst was

aan het goochelen was

'Je bent hier niet voor niets, Audrey,' begon ik terwijl ik tegenover haar

ging zitten, in de grote lederen chesterfield-fauteuil. Ik wilde weten wat

haar reden was om hier onaangekondigd op te duiken. Met licht trillende

handen stak ik een sigaret op. De stilte tussen ons wachtte gespannen.

Haar ogen keken me strak aan. 'Nee, inderdaad,’ zei ze. Ze duwde haar

roodbruine krullen achter haar oren en leunde naar achteren. ‘Er is

inderdaad een goede reden.’ Haar stem hakkelde op het einde, alsof ze zelf

die reden nog niet goed wist.

Ik nam een trekje en blies de rook naar boven. Normaal gezien rookte ik

niet meer binnen, maar dit was een noodgeval.

‘Zie je, ik weet dat je hebt gelogen,’ vervolgde Audrey, nadat ze me


scherp had aangekeken.

Baf, boem. Ik bleef verstijfd zitten. Wat had ze gezegd?

Audrey’s ogen flikkerden opgelucht toen ze de mijne ontmoeten. ‘Ik wist

het,’ fluisterde ze. Haar handen werden witte knokkels toen ze de paarse

rok van haar jurkje vastgreep.

Ik keek haar aan, smeekte haar met mijn ogen om meer uitleg.

Audrey haalde diep adem, en precies op dat moment ging de telefoon.

Geïrriteerd stond ik op en beende naar de gang. De deur liet ik wijdopen,

zodat ik Audrey in de sofa kon zien zitten. Laat degene die belde een

goede reden hebben, want anders serveerde ik zijn edele delen als

hoofdgerecht.

'Met Paul Moreno.'

'Paul, Brady hier. Kom onmiddellijk naar het ziekenhuis. Hazel haar

vliezen zijn gebroken.’ Brady klonk paniekerig.

'Ben op weg.'

Ik gooide de hoorn op de haak en keek Audrey recht aan.

'Kom mee. Ik moet een vader in spé gaan opvangen en jij moet je

vriendin gaan steunen.'

'Wacht, wat is er gebeurd?' vroeg Audrey me snel terwijl ze opstond. We

waren allebei onmiddellijk vergeten dat we een redelijk belangrijk gesprek

aan het voeren waren.

'Hazel haar vliezen zijn gebroken. We moeten naar het ziekenhuis. Nu,’

legde ik haar kort uit. Ik trok mijn motorjack al aan.

Audrey knikte, maar schudde toen haar hoofd.

'Ga jij al maar vast. Ik kom wel na.'

'Waarom nu weer?' Ik draaide me om zodat ik haar recht aan kon kijken.

Ze keek me scherp aan, alsof ik een achterlijke vraag stelde. 'Ik kan toch

zo niet naar het ziekenhuis gaan? In een avondjurk?’ Ze gebaarde naar de

chique paarse jurk die ze droeg.

Ik snapte het niet echt, maar dat maakte niet uit. Ik had geen tijd om met

Audrey te discussiëren over haar kleren, ik moest Brady gaan opvangen

voordat hij zou flauwvallen van de stress.

'Oké, oké. Ik ben door. Je weet toch waar het ziekenhuis is?'

Ze knikte en duwde me al naar de voordeur. 'Ja, ik weet wel waar het is.

Ik zie je daar. Ik kom er zo aan. Ga jij maar Brady helpen. Die zal wel

helemaal over zijn toeren zijn,’ zei sussend toen ze me naar buiten duwde.

Haar groene ogen keken me vriendelijk aan en toen gooide ze de deur

recht voor mijn neus dicht.

Ik bleef verbluft staan.

Had je dat nu ooit gezien, vroeg ik me nijdig af. Ze zette me mijn eigen

huis uit, zonder boe of ba! Vrouwen! Ongelofelijk. Je kon het echt zien dat

zij en Hazel hartsvriendinnen waren.

Mopperend rende ik naar mijn motor en sprong erop, richting het

ziekenhuis.


Chapter 56 "To go back to the start to see where it all

began." Lost In You – Three Days Grace

Audrey POV

Ik hoorde hoe Paul wegscheurde met zijn motor. Hazel had gevoel voor

timing – net zoals haar baby. Bevallen net op het moment dat ik besefte

dat opa gelijk had. De blik in Pauls ogen had genoeg gezegd. Ik had het al

die tijd geweten.

Ik rende de trap op en trok de paarse jurk van Emilio Pucci uit. Het

kledingstuk viel achteloos op de trap.

Snel nam ik de dichtstbijzijnde koffer en trok hem open. Ik wurmde me

in een jeans, trok een zwart T-shirt over mijn hoofd en greep de eerste

schoenen die ik tegenkwam - hakken van twaalf centimeter met

luipaardprintje. Nou ja, het was omdat ik haast had, dacht ik toen ik ze

aandeed. Toen ik de trap afrende ging ik vluchtig met mijn vingers door

mijn haren.

Op mijn hoge hakken holde ik het huis uit naar de auto. Ik liet me erin

ploffen, vocht even met het sleuteltje om het erin te krijgen en scheurde

toen weg.

In het ziekenhuis was het een drukte van jewelste. Zowat iedereen die ik

kende van La Push zat in de wachtkamer - Leah met Will, Jacob, Quil,

Embry, Colin, Sam met Emily en Amaris, Jared… Het was duidelijk dat

de kersverse vader in spé heel La Push had opgebeld om hem bij te staan.

Ik schudde mijn hoofd grijnzend.

Paul kwamr net aangelopen, die een lichtelijk groene Brady

ondersteunde.

'Vijf dollar.' Sam stak zijn hand al uit naar Jacob, die met een kwade blik

op Brady zijn portemonnee tevoorschijn haalde.

Quil en Jared keken elkaar grijnzend aan.

'Rey, Hazel vroeg achter je,’ zei Paul, die zich naar me omdraaide. ‘En

achter Brady, maar die marshmallow zakte in elkaar bij de eerste

schreeuw. Dus dat is dokken, Embry.' Paul draaide zich breed glimlachend

naar Embry om.

Embry keek hem kwaad aan. 'Vervloekt, Moreno.'

'Je betaald me later maar.' Geamuseerd keek ik toe hoe Paul Brady neer

naast Emily duwde. Daarna trok Paul me mee de gang in, op weg naar

Hazel.

'Wat was dat?' vroeg ik hem.

'Gewoon. Jongens onder elkaar.’

‘Jullie hebben gewed om Brady,’ zei ik, maar Paul luisterde niet. ‘Hier,’

zei hij toen hij bij een andere gang kwam. ‘Ik wacht bij de anderen.' Pauls

hand streek over mijn wang , en duwde me toen twee dubbele deuren in,

waar Hazel lag.

'Eindelijk. Ik dacht dat je nooit zou komen.' Hazel keek me aan van op

het bed waarop ze lag. Haar gezicht was een vreemde mengeling van pijn

en afkeuring – omdat ik te laat was. Ik zou de hele bevalling dienst doen

als levende knijpbal en moest morele steun geven.

Carlisle kwam eraan gelopen.

'Ah, Audrey. Goed zo. Wil je naast haar gaan staan? Het wordt een

moeilijk en lange bevalling.' Hij keek Hazel glimlachend aan.

'Is er iets mis, dokter?' vroeg ze onmiddellijk. De pijn vergat ze en haar

blauwe ogen stonden bezorgd.

'Alleen dat je maar twee keer zoveel werk hebt.'

Het duurde even voordat ik het door had. 'Een tweeling?' vroeg ik

stomverbaasd.

'Een tweeling?!' krijste Hazel bijna.


Carlisle knikte. 'Inderdaad. Maar nu moeten we aan het werk.' Hij deed

zijn witte handschoenen aan. Een paar verpleegster kwamen binnen en

Hazel greep mijn hand.

De bevalling duurde precies zes uur en negenendertig minuten. Mijn

linkerhand zag al na de eerste twee uur blauw, waardoor ik aan de andere

kant van Hazel was gaan staan. Dat was niet echt het slimste idee geweest.

Mijn beide handen zagen nu bont en blauw.

Voorzichtig masseerde ik mijn handen toen ik de bevallingsruimte

uitliep. Domme, domme ik.

Brady liep op de gang zenuwachtig heen en weer. Paul zat op een stoel

voor de dubbele deuren, terwijl hij ongeduldig met zijn voet tikte. Ik kon

zijn gedachten bijna telepathisch horen, die wensten dat hij ergens ver weg

van deze plaats was.

'En?' vroeg Brady toen hij me zag. 'Hoe is het met Hazel? En met de

baby?' Hij rende bijna op me af, wanhopig om nieuws van zijn vrouw.

'Met Hazel is alles goed. Ze slaapt nu. En met de tweeling is alles perfect.

Carlisle was in de wolken.'

'Een tweeling?' riep Brady ongelovig uit.

'Een tweeling?' Paul keek me in pure angst en horror aan. 'Een tweeling?'

gilde hij nu bijna, toen het nieuws al wat dieper was ingezonken.

Ik knikte en glimlachte naar Brady. 'Inderdaad. Je bent vader van een

tweeling, een jongen genaamd Alex en een meisje Katia. Proficiat

trouwens.'

Brady tilde me op, draaide me even in het rond en verdween toen tussen

de dubbele deuren naar binnen. Nu de bevalling achter de rug was, samen

met het bloed, kon Brady de wereld aan.

Ik haalde diep adem, en wankelde toen even op mijn beide benen. De

steriele witte gang duizelde voor mijn ogen.

Zonder pardon tilde Paul me op en zette me neer op de bank. Ik leunde

verlekkerd tegen hem aan. Mijn wang wreef langs het zachte hemd dat hij

droeg.

'Dus, waar waren gebleven, voordat Hazel, Alex en Katia ons gesprek

verstoorde?' vroeg ik hem terwijl ik vocht om mijn ogen open te houden.

'Ik geloof dat je juist ging vertellen dat je iets altijd al had geweten.

Blijkbaar had het met mij te maken.'

Ik zuchtte en Paul sloeg zijn arm om me heen. 'Ja, dat kan wel,’ zei ik.

Het bleef even stil. Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat Paul bijna

uit elkaar klapte van nieuwsgierigheid.

'Weet je nog, toen je me kwam opzoeken in Los Angeles?'

'Toen we bij je grootouders zijn blijven eten?'

Ik knikte. 'Ja. Weet je, opa had toen alles al door. Van jou.' Ik dacht aan

opa’s woorden. Paul heeft je niet verlaten omdat hij niet meer van je hield.

Het klopte. Paul had me verlaten omdat hij dacht dat hij tussen mij en mijn

carrière instond. Eindelijk vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats.

Ik voelde hoe Paul onder me even verstijfde. Zelfs zijn hand op mijn arm

bevroor even.

Paul POV

Dat meende ze toch niet? Hoe kon die man dat hebben geweten? Mijn

hersens leken even verlamd.

'Maar hij zei me niets. Zelfs niet toen… in New York. Volgens mij

hoopte dat ik zelf achter de waarheid zou achter komen.'

Ik slikte even. Ze wist het. Geen twijfel mogelijk.

Nou ja, dat kon er nog wel bij, dacht ik sarcastisch, terwijl ik in mijn

hoofd de dag van vandaag afliep.

Eerst Audrey, die 's morgenvroeg bij me op de stoep stond om halfvijf,

haar hak brak en dan flauw viel in mijn armen.

Daarna werd ik versierd op mijn werk door een oude doos die bijna mijn

overgrootmoeder kon zijn.


Dan Hazel, die niet beviel van één kind, maar meteen van een tweeling.

Drie Hazel-exemplaren! Eentje was al erg genoeg. Twee was een hel op

aarde. Drie - daar wilde ik zelfs niet aan denken. Dat was gewoon teveel.

Het leek teveel op een Apocalyps.

En tenslotte Audrey - opnieuw - die blijkbaar wist dat ik een weerwolf

was.

Zeven juni ging de geschiedenis in als dag van de meest ondenkbare

gebeurtenissen.

'Maar dat was dus niet het geval.' Haar stem trilde even en ik trok haar

instinctief dichter tegen me aan.

'En pas, toen Malia het tegen me vertelde een paar dagen geleden...’ Haar

stem stierf nu volledig weg.

Ik knikte en hoopte dat ik niet al te schuldig keek.

'Audrey, ik kan het uitleggen…,’ begon ik.

Ze schudde haar hoofd. 'Nee. Ik begrijp het.' Ze keek me recht aan. Haar

groene ogen boorden zich diep in de mijne. 'En ik zie het. Ik zie wat opa

bedoelde, Paul.' Haar hand streelde mijn wang.

Ik keek haar lang aan. Toen begon het langzaam tot me door te dringen.

Audrey wist niet dat ik een weerwolf was.

Maar waar had ze het dan over?

Ze haalde heel diep adem en sloeg toen verlegen haar wimpers neer. Op

haar wangen verscheen een lichte blos. Haar hand viel slap op haar schoot.

Audrey die bloosde? En toen vielen de puzzelstukjes op zijn plaats.

Ik legde een vinger onder haar kin en dwong haar mij aan te kijken.

'Liefje, ik heb inderdaad gelogen. Het was niet Rachel. Ze heeft nooit

tussen ons in gestaan. Maar ik hield gewoon zo veel van je, dat ik het niet

kon.'

'Wat?' fluisterde ze. Haar groene ogen keken me vochtig aan. Haar lippen

trilden.

'We leven in twee heel verschillende werelden, Rey. Ik ben niet een

Hollywoodacteur of…'

Met een glimlach legde ze een vinger op mijn lippen. Nee, niet praten,'

fluisterde ze.

En net voordat onze lippen elkaar raakte, kwam Brady de dubbele deuren

uitgestormd.

'Rey, Paul, uh, sorry dat ik stoor, maar Hazel heeft jullie alle twee nodig.

Heb je soms Isobel gezien en waar is Embry?'

'In de wachtkamer. Waar anders?' Ik stond op en trok Audrey op. Ze

knikkebolde al bijna van de slaap, maar hield haar ogen open.

'Oké… En Paul, wees aardig ja?'

'Ik ben altijd aardig,' knarste ik tussen mijn tanden door. Maar Brady

hoorde het niet, die was al op zoek naar Isobel en Embry.

Audrey giechelde even en liep toen de gang op, naar hoofdverpleegster.

'Goedenavond. Weet u soms waar mevrouw Hazel Hill ligt?'

'Kamer vijf, derde kamer links,' zei ze verveeld en concentreerde zich

weer op haar magazine.

'Dank je,' zei Audrey nog even voordat ze me bijna meesleurde naar

kamer vijf.

'Audrey! En je hebt Paul meegebracht, zie ik.' Hazel keek me met

toegeknepen ogen aan. Ze schitterden duivels. Wat had ze nu weer in petto

voor me? Ik zag al allerlei vernuftige martelplannen voor me opdoemen.

'Jep. Waar is mijn metekindje?' vroeg Audrey terwijl ze net niet naar

Hazel toe holde.

'Hier zo.' Ze overhandigde Audrey de baby met het roze dekentje. Zodra

Audrey de baby vast had, concentreerde Hazel zich weer op mij.

'En jij, Paul? Wil jij je petekindje niet even vasthouden?'

'Ja, ik, uh, wat?'

'Je petekindje,' herhaalde Hazel liefjes.

'Petekind?' Ik keek haar in pure horror aan. Een petekind? Hazel wist echt

hoe ze mensen moest folteren. En nou had ze me in zo'n positie gezet dat

ik wel niet kon weigeren. Audrey keek me stralend aan.

Ik slikte, zwoor dat Hazel hier toch ooit nog eens voor ging boeten en


liep naar haar toe. 'Alsjeblieft. Pas op voor zijn hoofdje.' Met een stralend

glimlach gaf Hazel me Alex. De jongen keek me nieuwsgierig aan. Zijn

lichtblauwe oogjes keken me nieuwsgierig aan.


Chapter 57 “What is pure and what is real, hard to define it”

Simple Desire – All Mankind

Audrey POV

Ik wist dat Paul in feite helemaal niets van kinderen moest hebben, maar

toen hij Alex in zijn armen had, bezweek hij toch. Hazel knipoogde even

naar me en ik knipoogde terug voordat ik mijn aandacht op Katia richtte.

Ze was zo klein.

Isobel en Embry kwamen de kamer binnen, op de voet gevolgd door een

Brady die wel kon vliegen van opwinding en trots. Hij ging aan de rand

van Hazel's bed zitten en fluisterde iets tegen haar, terwijl Embry naast mij

kwam staan, samen met Isobel.

'Een echte marshmallow,' fluisterde Embry tegen me.

'Embry! Dat zeg je niet over Katia,' fluisterde ik verontwaardigd terug.

Hij zou de peter zijn van Katia, en Isobel de meter van Alex.

'Ik heb het ook niet over Katia - ze is een engeltje,’ zei hij terwijl hij naar

het stukje mens in mijn armen keek en haar overnam van me. ‘Nee, ik had

het over hem daar.' Hij knikte even naar Paul, die Alex nog altijd in zijn

armen had en er onzinwoordjes tegen murmelde. 'Hij heeft het luidste van

iedereen geroepen dat hij niets van kinderen moest hebben, maar wie is als

eerste verloren?' Embry lachte zachtjes. Paul had niets in de gaten. Hazel

bekeek het hele tafereel met een zelfgenoegzame glimlach.

Het duurde even om Paul van zijn petekind weg te lokken - maar ik kreeg

ik hem toch uiteindelijk mee, met de belofte dat we morgen terug zouden

komen. Het was ondertussen al na middernacht en Hazel had haar slaap

broodnodig. Hazel moest heel hard haar lachen inhouden toen Paul haar

Alex met de nodige tegenzin teruggaf.

'Kijk niet naar mij, Paultje, maar naar de vrouw naast je.' Ze keek me

veelbetekenend aan.

Ik wierp haar een nijdige blik toe. 'Hazel,' zei ik scherp. Ze wist dat dat

onderwerp een no-go was.

'Ik deed niets,' zei ze terwijl ze Paul onschuldig aankeek met haar blauwe

kijkers. 'Nou, tot morgen dan.'

Ik omhelsde haar even voorzichtig voordat ik samen met Paul de kamer

uitliep.

De gangen waren uitgestorven toen we door het ziekenhuis wandelden.

Onze voetstappen echoden in de lege gang. Soms kwamen we een verlaten

dokter tegen, die even naar ons knikte en dan weer verder liep terwijl hij in

zijn papieren keek.

Nog altijd zei niemand van ons twee een woord. In de auto hing een

doodse stilte. Pas toen we op de veranda stonden, voelde ik dat ik ging

ontploffen als ik niets zei.

'Dus, waar waren we gebleven, voordat Brady ons stoorde?' vroeg ik

hem, terwijl ik hem in het donker probeerde aan te kijken.

Zijn arm lag zachtjes om mijn middel. 'Die Hills hebben er wel een

handje weg van om ons te storen, vind je niet?' fluisterde hij in mijn oor.

'Eigenlijk wel. Het zal wel een familie-eigenschap zijn,' fluisterde ik

terug terwijl ik op mijn tenen ging staan en mijn armen om zijn hals legde.

'Maar ze zitten allemaal netjes in het ziekenhuis, en wij zijn helemaal

alleen,’ bracht ik hem in herinnering.

Paul gromde instemmend, en ik voelde hoe zijn wang tegen de mijne

schuurde - zijn stoppels kriebelden een beetje.

Ik had geen flauw idee hoe hij de deur open kreeg, met zijn armen rond

me heen, maar het licht ging aan en Paul duwde me zachtjes naar binnen.

'Volgens mij hadden we het erover dat ik geen Hollywoodacteur was.' In

Pauls stem klonk een lach door, terwijl hij me een paar stappen verder

aankeek.

'Uh, ja, dat kan wel.' Ik veegde een denkbeeldige lok naar achter en keek

hem scherp aan.

'Dus…' Paul keek me verwachtingsvol aan.


Ik leunde nonchalant tegen de deur. 'Dus waarom zou een carrière

belangrijker zijn dan een persoon?' vroeg ik hem terwijl ik in mijn handtas

naar een sigaret grabbelde. Pas toen ik niets vond, herinnerde ik me dat

Hazel ze allemaal had afgepakt toen ze bij me op "bezoek" was geweest.

Alle verslavingen in één keer, had ze gezegd. Ik trok een grimas en richtte

me op. Gelukkig lag op een bijzettafeltje een pakje van Paul.

Ik stak een sigaret op en keek hem toen aan. Ik wilde antwoorden hebben.

Paul stond voor me. Zijn ogen namen me langzaam op. Beheerst nam ik

een trekje en liet de rook door mijn mond ontsnappen. Mijn ogen keken

hem smekend aan. Mijn hand klemde zich om de riem van mijn handtas.

‘Ik ben een klootzak geweest,’ zei Paul tenslotte. ‘God, ja,’ kreunde hij

bijna. Paul schudde zijn hoofd en keek me toen strak aan. ‘Maar niet deze

keer.’

Bijna verlamd keek ik toe hoe Paul op me afliep. Vastberaden. De adem

stokte in mijn keel. De sigaret smeulde tussen mijn wijsvinger en

middelvinger.

Paul stond nu recht voor me. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Mijn

handtas viel met een zachte plof op de houten vloer. Ik deed geen moeite

om hem op te rapen.

'Het spijt me zo, Audrey' fluisterde hij. Zijn vingers gingen door mijn

roodbruine lokken. Zijn ogen zochten de mijne.

Ik wilde iets zeggen, maar wist niet wat. Het enige dat ik deed, was nog

een trekje nemen. Het was te lang geleden dat ik nog een sigaret had

gehad. De nicotine deed mijn bloed versnellen.

‘Wat spijt je?’ vroeg ik ademloos. Ik keek hem aan. Mijn har t bloedde.

Ik had hem zo verschrikkelijk gemist.

‘Van alles,' fluisterde hij weer op zijn beurt terug naar me. Zijn handen

drukten naast mijn hoofd tegen de deur, pinden me vast onder hem. Ik

moest op mijn tenen gaan staan om niet te fel naar hem op te kijken. ‘Mijn

dronken telefoontje. De leugens van de première in Atlanta. Dat ik je nooit

hebt gebeld om te horen hoe het met je ging. Dat ik me als een complete

klootzak heb gedragen omdat ik het dacht dat het beter voor je zou zijn.’

Paul streelde mijn wang en jukbeen. Om zijn mond lag een verdrietige

trek.

‘Ik wilde je niet tot last zijn. Je had alles binnen handbereik. Ik zou je

alleen maar in de weg staan. Ik hoor niet thuis in jouw wereld.'

Eindelijk kreeg ik de bevestiging. Hij had me inderdaad gedumpt omdat

hij dacht dat hij niet bij me hoorde. O, wat was ik nu woest op hem.

Ik duwde de sigaret uit in de dichtstbijzijnde asbak en keek Paul woedend

aan, klaar om hem de onzin uit het hoofd te praten.

'Alles? Omdat je beroemd bent, heb je nog niet alles. Als je veel geld

hebt, wilt dat nog niet automatisch zeggen dat je gelukkig bent. Jeetje, hoe

achterlijk kan je zijn? Nadat je me had verlaten in Atlanta….' Ik rilde bij

die gedachte en ging snel verder. 'Wel, laten we het erop houden dat ik

toen echt diep ben gegaan. Als Bob me niet op tijd had… gevonden, wel,

dan had je me vandaag waarschijnlijk nooit gezien,' ratelde ik snel verder.

Als Paul ooit te weten kwam van mijn - ahum - verslaving, dan zou het

huis te klein zijn. En zeker als hij wist dat ik ze nog altijd meesleurde in

mijn toilettas - omdat ik me dan veiliger voelde. En dan hoefde hij het nog

niet eens te weten van de cocaïne die ik op geregelde basis innam – maar

dat waren allemaal problemen voor later.

Paul zei nog altijd niets, maar keek me met een onpeilbare blik aan. Ik

werd zo mogelijk nog kwader.

‘Kerel, wat ben je van plan? Wat wil je eigenlijk? Voel je nergens spijt?

Of verkeer je nog altijd in de achterlijke waan dat je juist hebt gehandeld!’

Het werkte perfect.

‘Verdomme, nee.’ Hij nam mijn schouders vast. Een rilling ging door

mijn lichaam. ‘Dit keer laat ik je niet gaan.’ Zijn ogen keken diep in de

mijne. Mijn hart sloeg een slag over.

Ik beet op mijn onderlip en keek hem aan. Het was precies wat ik wilde

horen.

‘Waarom niet?’ daagde ik hem uit. Zijn handen gleden naar mijn middel.


‘Omdat jij bij mij hoort, verdomme. Ik heb je twee keer laten gaan, maar

geen derde keer.’

Paul tilde me op en schoof me tegen de muur aan. Mijn benen gleden

rond zijn middel.

Zodra zijn lippen de mijne hadden gevonden, begon de telefoon te

rinkelen. Het begon bijna een gewoonte te worden. Maar voor een keer

negeerden zowel Paul als ik dat achterlijke ding. We hadden wel betere

dingen te doen dan een telefoon op te nemen.

Life After You

Documents

Transcript of Life After You