mama!mama! de rol van je leven

libelle specialseptember 2011 d3.50

Lekker veel lezen!

MAMA worden op oudere leeftijd

’Hopelijk denken ze niet dat ik z'n oma ben’

• Autopech eindigt in liefdessprookje

• De grote liefde van Gert Verhulst• Pleegzorg: de meest gestelde vragen

Een vliegende

start!101terugnaar

school tips

+ GRATIS KETNET STICKERVEL!

Hippe kinderkapsels • Generatie Stresskids • Verrassende MAMA-enquête • Eerste-schooldag-mode

extra! Bolleboos18 pAGinA'S SAMen ontdeKKen

20 winterjassenvoor Minder dAn €50

LMA_0411_001_COV_COVER_DVV.indd 1 24/08/11 11:22

SCHOOLmode

libelle mama! 1110 libelle mama!

Speeltijd!Gele fluwelen broek (Fred & Ginger, € 53,95). Geruit hemd (Van Hassels, € 85,-). Trui (Fred & Ginger, € 48,95). Wollen sjaal in verschillende kleuren (Van Hassels, € 40,-). Leren sneakers (A.S. Adventure, € 79,-).

→

Ik wil naar het eerste leerjaar omdat... ”Ik eindelijk alleen naast mijn vriendje kan zitten in de refter! In de kleuterklas wilden onze kleine zussen altijd naast ons komen zitten.”Mijn vriendjes zijn... ”Matthias, Pieter en Arthur.”Ik word later... ”Voetballer.”Mijn lievelingskleur is... ”Oranje.”Mijn nieuwe juf is... ”Juf Sofie.”Op mijn boekentas zie je... ”Een haai en een piraat.”Ik ben verliefd op… ”Charlotte en Noa, en ze zijn allebei mijn liefje.”Ik wil het liefst van al... ”Leren lezen en schrijven.”

voor de grote dag!

Een knappe entree op de Grote School... Komt in orde voor de 6-jarige Lotte, Mila, Emma, Jasper en Hannelore, dankzij hun nieuwe, hippe, flashy outfit!

Yo, Jasper!

Jasper ”Zouden ze in het eerste leerjaar ook chocoladetaart eten als er iemand jarig is?”

Klaar

LMA_0411_010_REG_mode_LVD.indd 10-11 24/08/11 11:00

16 libelle mama!

SCHOOLmode

Lotte ”Ik mag naar het eerste leerjaar want ik ben al heel slim, en ik kan al tot 100 tellen!”

Lotte & haar sterrentasBordeaux bermuda (Van Hassels, € 65,-). Wollen vest (Van Hassels, € 99,-). Kousenbroek met streepjesmotief (Van Hassels, € 26,-). Gele bloem (Kids on the docks, € 8,-). Roze boekentas met sterretjes (Kipling, € 119,90).Tekst: Lisa Gabriëls. Styling: Siska Loraine.

Beeld: Dimitri Lowette.

De verkoopadressen vind je op blz. 93

Ik wil graag naar het eerste leerjaar omdat… ”Ik nu de grootste ben en daar waarschijnlijk niet meer.”Op mijn eerste schooldag mag ik… ”Mijn nagels roze lakken en mij schminken als een echt mevrouwtje.”Mijn kleine boekentas was… ”Van Kaatje en Kamiel.”Mijn grote boekentas wordt... ”Een roze met sterretjes.”Ik wil het liefst leren… ”Lezen. Dan kan ik mijn eigen Disneyboekjes lezen.”Later word ik... ”Leerkracht van de lagere school.”Mijn nieuwe juf is... ”Juf Daniëlle.”Mijn nieuwe school is… ”De Toverberg, maar ik ga er geen spreuken leren!”

Lady Lotte!

Benieuwd hoe onze zes sterren het ervan af brachten op de fotoshoot? Bekijk het filmpje op www.libelle.be/terugnaarschool

LMA_0411_010_REG_mode_LVD.indd 16 24/08/11 11:00

Mamalibelle mama! 21

70% van dejongensmama’s

Libelle-poll:

zou geendochter willen

en de mannenMoeders met alleen zonen... Moedig? Zeker! Uitgeput? Vaak. Gezellig samen shoppen? Zelden. En toch zou de overgrote meerderheid van Libelle-lezeressen het niet anders willen. Die speciale band... Redacteur Barbara kan ervan meespreken!

MaMa's & zonen

LMA_0411_021_REG_zonen_LVD 21 24/08/11 11:04

libelle mama! 2322 libelle mama!

Ik heb er ook zo eentje thuis. In oktober wordt hij twee. Een stoere vent die op

stevige beentjes doorheen onze wereld waggelt. En die vanaf dag één mijn wereld helemaal op z’n kop heeft gezet. Mijn zoon. Het mooiste wat me ooit overkwam. En toch dacht ik er op de onderzoekstafel van de gynaecoloog heel even anders over, toen de echo uitwees dat er duidelijk een extraatje tussen de twee beentjes hing. Welgeteld drie minuten was ik teleurgesteld. Iedereen ging ervan uit dat ik een dochter zou krijgen. En ook ik zag het al helemaal voor me. Mijn dochter en ik. Samen tutten en friemelen. Echte meisjesdingen doen. Het leek me heerlijk. Ik zag mezelf niet meteen voetbal-len. Of op de grond liggen om lange autofiles

te maken. Of met zwaard en schild door het huis rennen. Dat dit me hoogstwaarschijnlijk bespaard zou blijven, had geruststellend gevoeld. Tot die ene echo dus.Meteen na de teleurstelling kwam het

schuldgevoel. Op de stoep van het ziekenhuis. Waar was ik mee bezig? Hij was er nog niet en ik wilde het al liever anders. Dit kon ik niet maken. Mijn kind bleek kerngezond. Alles zat erop en eraan. En dan dit? Ik sprak er maanden met niemand over. En toen Finn uiteindelijk werd geboren, was hij voor mij het allermooiste jongetje van de hele wereld. Dat is hij nog steeds. Niet alleen het mooiste, maar ook het slimste, liefste, grappigste en flinkste kereltje dat ik ooit heb ontmoet. Dat net híj nu mijn zoon is! Ik dank God of wie dan ook op mijn blote knieën. Meer nog, als we straks beginnen aan ons tweede kindje, mag het gerust weer een jongen worden. Graag zelfs. Omdat ik dankzij Finn weet hoe fijn dat jongensgeweld om me heen voelt.

Leen eens een meisjeIk ben niet de enige mama die er zo over denkt. Via de mini-enquête van zusterblad Libelle Happy! vroegen we moeders met alleen maar zonen of zij perfect tevreden zijn

met hun mannenclubje. Of hoopten ze toch stiekem op die dochter? Het antwoord? Maar liefst 70 procent (!) zou het niet anders willen. Ze vinden het fijn om door hun ’mannen’ op handen gedragen te worden. En die dochter hoeft echt niet. De overige 30 procent van de deelnemers aan de mini-enquête droomt wél nog stiekem van dat ene meisje. Zij voelen zich soms alleen tussen al dat mannengeweld. Ze missen het samen winkelen of leuke kapsels uitproberen. Hoewel heel wat mama’s zonder dochters dit perfect opvangen. Zoals Eva, die nu en dan een beroep doet op haar twee nichtjes. Eva: ”Samen met Nina en Maaike maak ik er een heerlijke winkeldag van. Het pashokje in, elkaar advies geven, trots met de nieuwste aankopen naar huis. Ik geniet en dat doen zij ook. Meisjes kun je zoveel leuker aankleden, vind ik. Voor mijn zonen koop ik enkele T-shirts en truien, wat broeken en een paar stoere bottines. Daar kunnen ze het hele seizoen mee door. Voor meisjes heb je zo veel meer keuze. En dan kies ik mee met Nina en Maaike. Maar voor de rest ben ik perfect gelukkig met mijn zonen. Ze zijn lekker recht-toe rechtaan. Ze doen niet flauw, maar zijn cool en grappig. Ik weet perfect wat ik aan hen heb. Met meisjes is dat toch anders.”Ook Anke is gelukkig met haar jongensbende. Zij heeft vier zonen. Anke: ”Alleen de reacties

uit de omgeving zijn soms vreemd. Toen ik zwanger was van mijn derde zoon, kreeg ik vaak te horen: ’Je hoopt nu zeker op een meisje?’ of ’Wat als het nu wéér een jongen is?’ Ik ergerde me toen dood. Alsof een jongensgezin zo vreselijk is. Toen onze vierde zoon pas geboren was, las ik ronduit medelijden in heel wat ogen. Ik ben super-trots op mijn vier zonen. Ze zijn allemaal zo verschillend. En ze geven me zo veel liefde. De jongste is net vier en noemt me bijna dagelijks ’prinses’. Mij zul je nooit horen

klagen. En wie weet, krijg ik er straks wel enkele toffe schoondochters bij!”

De oerwens van elke vrouw?Mama’s en zonen, het blijft een bijzondere band. Zo bijzonder zelfs, dat ook heel wat psychologen in binnen- en buitenland dit fenomeen van iets dichterbij hebben beke-ken. Zo gaf de Nederlandse psycholoog Rita Kohnstamm er een tijdje geleden een lezing

Héél veel blije jongensmama’s!In een mini-enquête in zusterblad Libelle Happy! werd aan mama’s met alleen maar zonen gevraagd of ze dat liever anders hadden gezien, of net niet! Dit waren de resultaten:

1 Ben jij perfect tevreden met je mannenclubje of hoopte je stiekem op nog een dochter?• Ik ben tevreden: 67,37%• Ik hoop(te) op een dochter: 32,63%

2 Voel je je soms wat alleen tussen al dat mannengeweld, of vind je het juist fantastisch om door je zonen op handen gedragen te worden?• Ik vind het fantastisch: 69, 79%• Ik voel me soms wat alleen: 30,21%

MAMA’S & zonen

Anke ”Na de geboorte van mijn vierde zoon las ik puur medelijden in heel wat ogen. Alsof een jongensgezin iets vreselijks is!”

Eva ”Mijn zonen zijn heerlijk rechttoe rechtaan, geen flauw gedoe. En als ik zin heb om te shoppen, leen ik m’n nichtjes even!”

over. Ook zij beweert dat heel wat moeders die band met hun zoon toch wel heel bijzon-der vinden. Ook al willen ze vaak diep in hun hart een dochtertje. Vooral vrouwelijke psychologen beweren dat in elke vrouw de oerwens leeft om een dochter te baren. Om op die manier in zichzelf herboren te worden. Het eeuwige verlangen naar een nieuw begin. Rita Kohnstamm: ”En zo is er altijd voor alles wel een passende theorie te bedenken. Maar wat wel degelijk uit onderzoek is gebleken, is dat moeders hun babyzoontje meer knuffelen

dan hun babydochter. Het waarom, dat blijft opnieuw in het vage. Er zijn psychologen die zeggen dat een vrouw op die manier haar minderwaardige positie ten opzichte van mannen goed wil maken. Ze is dan wel geen man, maar het is mooi dat ze er eentje heeft gebaard. Moeders ervaren hun babyzoontje, hoe klein hij ook is, als een vertegenwoordi-ger van het andere geslacht. Een klein mannetje, een miniatuurminnaar!”

Jij en je jongens: een klik apart

→

LMA_0411_021_REG_zonen_LVD 22-23 24/08/11 11:04

libelle mama! 29

lastminute mama's

Nathalie (47) ontmoette pas laat de man van haar leven,

en kreeg vijf jaar geleden Thomas

”Ik was 25 toen mijn gynaecologe me vertelde dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. Dat was slikken, ik had altijd gedroomd van een gezin van zes. Ik besloot dit verdict aan niemand te vertellen. Ik deed alsof ik geen kinderen wilde. Dat leek me minder pijnlijk. Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, had hij al een zoontje uit een vorige relatie, en dat troostte me. Maar elke keer wanneer een vriendin haar zwangerschap aan-kondigde, voelde ik een diep gemis. Zelfs na 15 jaar... Tot op een dag mijn regels niet doorkwamen. Omdat ik nog steeds een sprankeltje hoop had, deed ik een zwan-gerschapstest. En... de stick kleurde positief! Naar dit moment had ik zo lang uitgekeken, maar nu was ik in paniek. Ik was de veertig voorbij: wat als er iets mis zou gaan met het kindje? Mijn vriend en ik zaten met erg veel vragen, en voelden vooral angst en onzekerheid. En tegelijk zagen we dit kindje als een godsgeschenk.Mijn gynaecologe raadde een vruchtwaterpunctie af: 1 op 250 draait uit op een miskraam. We besloten de structurele echo – op 20 weken – af te wachten. Een risico, want tegen dan was er niet echt meer een weg terug. En gezien mijn leeftijd kon mijn gynaecologe niets garanderen: ik had meer kans op een kindje met een beperking, dat was de realiteit. Echt zorgeloos kon ik mijn zwangerschap niet noe-men. Mijn vriend en ik hebben wat afgepiekerd: wat als onze baby later niet voor zichzelf zou kunnen zor-gen? Wij zouden tegen dan ook niet meer van de jong-ste zijn. Ik was ook constant aan het tellen: als onze dochter 10 is, dan ben ik er 52. Is dat niet te oud om achter een kind aan te hollen... Aan de andere kant hield ik me voor dat een kind je ook jong houdt. Maar toch... Met de bevalling in het vooruitzicht zat de schrik er flink in, dat er alsnog iets mis zou gaan. Vlak na de bevalling, toen Lena op mijn borst lag, heb ik haar goed bekeken. En alles waarvoor ik zo bang was geweest, verdween als sneeuw voor de zon. Die eerste nacht bleef ik maar kijken naar dat lieve hummeltje.Mama zijn van Lena gaat me zo goed af. Natuurlijk had mijn iets oudere lichaam meer tijd nodig om te herstel-len, maar op de meest onmogelijke uren stond ik moei-teloos op voor onze kleine meid. Ik ben ook rustiger dan jongere mama’s, denk ik. Net omdat ik ouder ben, en al het een en ander heb meegemaakt, kan ik makkelijker relativeren. Maar ik ben wel een bezorgde moeder. Ik kan Lena erg moeilijk loslaten, ik laat ze liever nog niet te vaak bij iemand anders achter.Ze is nu drie maanden. Natuurlijk ben ik soms bang voor het moment dat we er niet meer zullen zijn. Maar ze heeft een oudere halfbroer, en dat stelt me gerust. Ze zal nooit echt helemaal alleen zijn...”

Prof. Petra De Sutter: ”Het aantal vrouwen dat 35 jaar is of ouder op het moment van hun eerste bevalling is de laatste 10 jaar verdubbeld. Die uitgestelde kin-derwens is zelden een bewuste keuze: het heeft vaak te maken met het niet vinden van de juiste

partner. Weinig vrouwen stellen hun kinderwens bewust uit om-dat ze carrière willen maken. Ik merk wel een nieuwe tendens: single vrouwen die via een sper-madonor zwanger willen worden, of jonge vrouwen die hun eicel-len laten invriezen.”

Blije kinderenProf. Petra De Sutter, hoofd van de fertiliteitskliniek van het UZ Gent: ”Koppels die op latere leeftijd een kind krijgen, beleven het moederschap vaak extra intens en bewust. Hoe dat komt? Ze heb-ben hun zaken al meer voor elkaar dan een twintiger: hun carrière loopt op wieltjes, ze hoeven zich geen zorgen meer te maken om een huis... Uit psychologisch onderzoek blijkt trouwens ook dat ivf-kinderen, wiens ouders veertig waren bij hun geboorte, op lan-ge termijn opvallend tevreden en zelfzeker in het leven staan.”

Zelden een bewuste keuze

Sonja (42) dacht dat ze onvruchtbaar was,

maar kreeg drie maanden geleden Lena

Sonja

28 libelle mama!

”Voor mij maakt mijn leeftijd niets uit, voor Thomas ook niet. Ik hoop alleen dat ze me aan de schoolpoort nooit zullen zien als zijn oma...”

Nathalie

”Tot mijn 39ste was ik vrijgezel. Ik heb in die periode veel gereisd, veel gewerkt en ik had veel tijd voor vrienden. Ik had een aantal petekinderen die ik in de watten kon leggen; de lievelingstante, dat was ik. Dat ik zelf nog geen kinderen had, was iets waarbij ik me gewoon neerlegde. Maar toen ik Eric leerde kennen, zet-te hij mijn wereld op zijn kop. Het was meteen duidelijk dat het erg goed zat tussen ons. Hij vroeg of ik nog een kind wilde, hij wilde niet dat ik later spijt zou krijgen dat ik er geen had. Het zette me aan het denken, en zo overwogen we het idee van een zwangerschap, én ook de risico’s. We besloten uiteindelijk de natuur haar gang te laten gaan.En we kregen ons geschenk, want op mijn eenenveertig-ste raakte ik zwanger. Mijn gynaecologe reageerde en-thousiast. Ze was gespecialiseerd in fertiliteit, en vond het geweldig dat je op latere leeftijd nog spontaan zwanger kunt worden. Haar reactie moedigde me aan, want ik was wel degelijk ongerust. We besloten toch een vruchtwaterpunctie te laten doen, ook al hield dat een risico in dat ik mijn baby’tje zou kunnen verliezen. Daarna heb ik drie dagen in de zetel gelegen, stil en bang aftellend naar het resultaat. Gelukkig had mijn gynaecologe goed nieuws. En toch heb ik de verdere zwangerschap best nerveus beleefd. Ieder bezoek aan de gynaecoloog was stresserend: alles zal toch nog wel in orde zijn? Maar de baby werd erg goed opgevolgd.Na een lange en uitputtende bevalling was Thomas er. Ik vond hem meteen een geschenk uit de hemel. Ik noem hem ’mijn cadeautje’. Tegelijk vond ik het ook onwezenlijk; het heeft een tijdje geduurd voor ik be-sefte dat ik echt mama was geworden. Het prille moederschap heeft me veranderd, ik had nooit gedacht dat ik zo zou moederen. Mijn leven heeft een indrukwekkende wending genomen, maar dat heeft me nooit afgeschrikt. Ik hou van verandering, vind het uitdagend. Een kind opvoeden valt me ook niet zwaar. Ik ben jong van geest, voel me nog steeds 35. Alleen aan de schoolpoort vind ik het soms confronterend: de mama van Thomas’ vriendje is bijvoorbeeld 15 jaar jon-ger dan ik. Ik merk niets van dat leeftijdsverschil, en ik denk ook niet dat het Thomas tot nu toe al is opgeval-len. Maar de dag dat ik word gezien als de oma van Thomas, wordt een dieptepunt in mijn leven.” (lacht)

”Ik ben rustiger dan een jonge mama, denk ik. Ik heb al wat meegemaakt in het leven, ik kan relativeren. Al kan ik geen minuut zonder Lena!”

LMA_0411_026_REG_LASTM_AVR 28-29 24/08/11 11:06

42 libelle mama! libelle mama! 43

vignet vignet Kinderpsycho

stresskids

1 op 3 Vlaamse kinderen heeft last van stress. door het schoolsysteem, té veel hobby’s, of door ons: ouders én voorbeeld-stresskippen! therapeut Wendy Peerlings geeft uitleg en tips.

”Ik heb geen zin in mijn huiswerk! Ik doe het straks wel.” Of: ”Ik heb buikpijn en ik kan niet slapen.” En: ”Die rekensommen lukken me nooit, ik ben dom!” Uitspraken van kinderen, die ook voor de meest evenwichtige, doorsnee gezinnen herkenbaar zijn. Als je kind niet goed in z’n vel zit, is het niet ondenkbeeldig dat hij last heeft van schoolstress. Dat is een overkoepelende naam voor emoties die te maken hebben met spanning: faalangst, een laag zelfbeeld, het gevolg van pesterijen op school, het gevoel dat hij nooit goed genoeg is ook al doet hij nog zo zijn best... Je herkent die schoolstress vooral aan ’huiswerkproblemen’: je kind heeft er geen zin in, omdat hij al zo veel te doen heeft. Ook een slecht slaappatroon kan een symptoom zijn; hij slaapt moeilijk in, of wordt ’s nachts wakker. Of hij heeft last van humeurschommelingen: soms is hij nukkig zonder directe aanleiding; het wordt hem gewoon allemaal te veel.Aan de basis ligt niet zelden het huidige schoolsysteem, waarbij de lessen – vooral op basisschoolniveau – nogal strikt voorgeprogrammeerd zijn. Leerkracht en psychomotorisch therapeut Wendy Peerlings: ”De leermethodes zijn zo ontwikkeld dat de leerlingen netjes week per week hun leerschema’s doorwerken. Zo krijgen ze wel alle stof mee, maar het systeem is niet flexibel. Vooral wat ik de ’net-niet-kinderen’ noem, kunnen het daar moeilijk mee hebben. Dat zijn kinderen die net iets meer tijd dan anderen nodig hebben. Vaak krijgen zij als oplossing voorgesteld om

nog harder te oefenen of bijlessen te nemen. Terwijl dat juist extra druk op zulke kinderen legt. Het bezorgt hen emotionele stress, omdat ze al snel het idee kunnen krijgen dat ze dom zijn. In tegenstelling tot acute stress – bij bijvoorbeeld een toets of een spreekbeurt – is het bij deze stressvorm ook niet zo duidelijk wanneer kinderen er precies last van beginnen te krijgen en wanneer dat ophoudt.”

Van dansles naar tekenles naar...Schoolstress is één ding, maar er zijn nog andere factoren die je kind letterlijk de kriebels kunnen bezorgen. Sommige kinderen

kunnen bijvoorbeeld de veelheid van activiteiten niet aan. Naar de dansles, de tekenles, het voetbal, de turnles, de muziekschool... Stuk voor stuk leuke naschoolse activiteiten, maar hoe meer tijd er in al die hobby’s gaat kruipen, hoe minder tijd er overblijft voor pure ontspanning en gewoon eens nietsdoen. ”Ook de mama’s en papa’s hebben ongemerkt een invloed op het stressgehalte van hun kinderen”, vindt Wendy Peerlings. ”Kijk alleen al naar een doorsnee woensdagnamiddag. De stress die ouders uitademen als ze hun kinderen van de ene activiteit naar de andere moeten brengen,

hen telkens weer moeten ophalen...En dan is er ook nog de hedendaagse thuissituatie die bij kinderen behoorlijk in de kleren kan kruipen. In de jaren zestig waren de mama’s gewoon thuis als je van school kwam. Je at gezellig een boterham of een koekje, vertelde over je schooldag, maakte je huiswerk en ging vervolgens buiten spelen. Er waren veel minder externe stressfactoren. Nu leven we allemaal aan een hels tempo en is ook de prestatiedruk op kinderen heel groot. Hun ouders werken vaak allebei, na school moeten ze naar de opvang, daarna worden ze opgehaald, maken ze hun

huiswerk, eten ze en dan is het al bedtijd. Dat is erg vermoeiend voor kinderen. Ze bouwen op die manier snel een chronisch slaaptekort op. Wat overigens niet wil zeggen dat ik het fout vind dat beide ouders uit werken gaan. Of dat naschoolse opvang niet leuk zou zijn. Ook bij mij thuis gebeurt het zo. Maar we moeten net daarom wel extra alert zijn als het aankomt op exclusief tijd vrijmaken voor onze kinderen.”

Straffe stress-cijfersRedenen genoeg dus om als kind af en toe eens goed de kriebels te krijgen, en dat blijkt

Therapeut en leerkracht Wendy Peerlings

”Soms ligt de oplossing heel dichtbij, zoals: je kind altijd vóór het avondeten zijn huiswerk laten maken. Dan kan de avond veel relaxter verlopen”

Generatie

Vorig jaar hield stress-

specialist dokter Luc

Swinnen een onderzoek bij

1377 jongeren tussen 10 en

14 jaar uit 18 verschillende

scholen. Wat bleek: maar

liefst 32% van de Vlaamse

kinderen lijdt onder stress

en angsten. ”Kinderen zijn

een vergeten groep in het

onderzoek naar stress, ter-

wijl het net bij hen vaak

voorkomt”, aldus Swinnen.

Aangepaste hulp blijft vaak

uit omdat het stress-

probleem niet als dusdanig

wordt erkend. Overigens zijn

meisjes iets stressgevoeliger

dan jongens. Uit het onder-

zoek werd de oorzaak niet

meteen duidelijk, maar uit

andere studies blijkt dat

verschillen in de hormoon-

huishouding daar veel mee

te maken hebben.

Kinderpsycho

→

Meisjes hebben er méér last van

LMA_0411_042_REG_stress_HVL 42-43 24/08/11 11:07

speelgoednostalgie

libelle mama! 4746 libelle mama!

Ooit hun favoriet, nu die van hun kinderen: speelgoed met een verhaal

Je oude Barbies, je collectie Jommekes, je mooiste knikkers... er is vast wel iets waarvan je eigenlijk nooit afscheid had willen nemen. Zoals deze mama’s en papa, die hun speelgoedfavoriet aan de volgende generatie doorgaven.

Isabelle (36): ”Terwijl mijn oudere broers en zus voetbalden, zat ik samen met mijn collectie beren op een stoel rond een gedekt tafeltje. En daar dronken mijn lievelingsknuffels en ik dan koffie uit mijn speelgoedserviesje. Of ik vulde de kopjes met zand, en serveerde zo gebak aan mijn pluchen tafelgenoten. Ik deed niets liever.Toen ik voor het eerst zwanger was, haalde mijn moeder dat serviesje boven. Intussen hebben mijn kinderen er al veel en druk mee gespeeld, en daardoor is het helaas niet meer compleet. Zo is ook mijn favoriete kannetje gesneuveld, dat vond ik best wel erg. Aan dat kannetje hingen erg mooie herinneringen vast uit mijn kindertijd; het deed me denken aan het warme nest waarin ik ben opgegroeid.Mijn moeder haalt trouwens nog geregeld speelgoed van vroeger boven; ze is iemand die graag en veel bewaart. De zolder van oma is dan ook een echte schatkist voor mijn kinderen. Ook mijn jongens duiken er graag onder, en leven zich uit met de indiaantjes en oude strips van hun ooms.”RosalIe (5): ”Ik speel graag met het serviesje van mama. Terwijl zij aan het koken is, maak ik aan mijn tafeltje soep. Die doe ik dan in de potjes, en mijn poppen en beren mogen proeven. En mama, natuurlijk. Soms moet er nog wat peper of zout op, maar meestal vindt ze alles superlekker!”

Mama Isabelle: ”De kopjes vulde ik met zand: zo serveerde ik gebak aan mijn pluchen tafelgenoten”

Isabelle mag nu op de koffie bij dochter RosalieToy storyToy story

Isabelle & Rosalie

→

LMA_0411_046_REG_speelg_HVL 46-47 24/08/11 11:08

gezocht: pleegouder

libelle mama! 5554 libelle mama!

Parttime bij je thuis,fulltime in je hart

Ze hebben allemaal het nodige meegemaakt. dus echt makkelijk is het niet om een pleegkind in huis te nemen. Waarom doe je het dan? en hoe red je het als het weer weggaat? Acht veel gestelde vragen over pleegzorg.

Kan iedereen pleegouder worden?

Simon Vansteyvoort: ”Om te beginnen moet je een bewijs van goed gedrag en zeden en een doktersattest kunnen voorleggen. Maar het allerbelangrijkste is: je moet een groot hart hebben. Er wordt soms beweerd dat het een roeping is, en misschien klopt dat ook wel. Pleegouder zijn vraagt engagement en inzet, maar je krijgt er ook ontzettend veel voor terug. Hoe een standaard pleeggezin eruitziet, daar kan ik geen antwoord op geven. Het zijn al lang niet meer uitsluitend de ’alternatieve, wereldverbeterende geitenwollensokkenmensen’, je hebt pleegouders in alle lagen van de bevolking. Als je je opgeeft als kandidaat-pleegouder, volgen er een aantal gesprekken en wordt er een dossier opgemaakt. En er wordt samen bekeken of pleegzorg voor jou een haalbare kaart is. Als uit de gesprekken blijkt dat een pleegkind in huis uiteindelijk toch te belastend voor je zou zijn, dan wordt je dat ook eerlijk verteld. Er is een tekort aan pleeggezinnen, maar pleegkinderen komen al uit een heel moeilijke situatie, het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze van de regen in de drup terechtkomen.”

Wordt er rekening gehouden met de wensen van een pleeggezin?

Simon Vansteyvoort: ”Veel mensen denken dat we op een bepaald moment gewoon voor je deur staan met een kind, maar zo gaat het natuurlijk niet. Als pleegouder krijg je echt wel de kans om te kiezen voor een kind dat bij jou en je gezin past. Kandidaat-ouders

”Ik ben er eigenlijk ingerold door mijn zus die twee pleegkinderen in huis had. De schrijnende verhalen die ik hoorde, zetten me aan het denken. Onze dochter had het zo goed, er waren zoveel kinderen die het moeilijker hadden dan zij. We zijn dus in het avontuur gestapt voor die kinderen, maar zeker ook voor onze dochter. Nee, ons pad is in de loop der jaren niet altijd over rozen gegaan. Vooral in het begin was het best wennen, zo’n nieuw karakter in je gezin.

Onze dochter heeft het er ook niet altijd makkelijk mee gehad dat ze ons moest delen met ’de nieuweling’, omdat die vooral de eerste tijd veel aandacht nodig had.Onze tweede pleegdochter kwam uit zo’n problematische gezinssituatie, dat ze daardoor in het begin echt onhandelbaar was. Ze schreeuwde tegen ons, schold als we haar iets vroegen. We wisten waar we aan begonnen toen we haar in huis namen, en probeerden met veel geduld en liefde haar het ’normale’ leven aan te leren. Zelfs als ze wild om zich heen schopte, hielden mijn man en ik in ons achterhoofd dat ze een kind met een verleden was. Voor onze eigen dochter was dat een pak moeilijker. Ze zag wat er gebeurde, ze merkte dat wij bij haar veel dingen oogluikend toelieten die zíj nooit had gemogen. Daardoor begon ook zij te rebelleren. ’Zij mag álles, ik niets’, was

een van de meest gehoorde zinnetjes toen bij ons thuis. Daar heb ik echt mee geworsteld. In plaats van ons pleegkind de juiste weg te tonen, leek het alsof onze dochter compleet de weg kwijt was... In het hevigste van de strijd heeft ze ons verweten dat we wel naar vreemde kinderen keken, maar niet naar haar. Zoiets breekt je hart als moeder. Het doet je twijfelen. Ik heb een paar gesprekken gehad met een therapeut omdat ik bang was dat mijn dochter gelijk

had. Ik wilde heel graag kinderen helpen die het moeilijk hadden, maar dat mocht toch niet ten koste van mijn eigen kind gaan? Mede dankzij de therapeut heb ik geleerd dat die twee dingen los staan van elkaar. Dat het uiteindelijk een schreeuw om aandacht was, van beide meisjes. Van dat moment af heb ik één middag per week gereserveerd voor mijn dochter. Om samen iets te doen. De tijd heeft ook z’n werk gedaan, en mijn dochter én pleegdochter hebben geleerd compromissen te sluiten.Laatst vertelde mijn dochter dat zij en haar vriend over een paar jaar, als ze zelf mama is, ook over pleegzorg willen nadenken. Het maakte me ongelofelijk trots, want dat betekent dat de boodschap toch wel aangekomen is: als je het zelf zo goed hebt, is het best oké om ook voor een ander te zorgen.”

”’Jullie kijken wel naar vreemde kinderen, maar niet naar mij’, verweet mijn dochter me. Zoiets breekt je hart. En ik twijfelde. Had ze gelijk?”

Vlaanderen telt meer dan zesduizend pleeggezinnen en nog elk jaar groeit het aantal mensen die hun huis, gezin én hart openstellen voor pleegkinderen. Er zijn een tiental diensten die voor het ministerie van Welzijn en Gezin pleegouders en -kinderen bij elkaar brengen. Bij een van die diensten, Kaos, werkt Simon Vansteyvoort. Hij geeft antwoord op een aantal vragen over kinderen die door omstandigheden niet bij hun ouders kunnen wonen en een nieuwe plek nodig hebben waar ze zich thuis kunnen voelen.

Pleegkinderen, adoptiekinderen... Wat is het verschil?

Simon Vansteyvoort: ”Mensen verwarren deze begrippen wel eens, terwijl het eigenlijk om compleet verschillende opvangsituaties gaat. Het grootste verschil is dat een adoptiekind jouw naam krijgt. Het wordt je eigen kind en blijft bij je tot het op eigen benen kan staan. Pleegkinderen hebben altijd biologische ouders die in mindere of meerdere mate in beeld blijven. Het zijn ook altijd kinderen met een POS, een Problematische OpvoedingsSituatie thuis. Dat kan gaan van verwaarlozing en emotionele mishandeling over psychologische problemen bij een van de ouders tot seksueel misbruik. In het belang van het kind wordt dan beslist een ander gezin te zoeken. Als het kan, is dat tijdelijk, tot de ouders hun leven weer op de rails hebben. Die beslissing kan op twee manieren gebeuren: vrijwillig, als de ouders samen met het Comité Bijzondere Jeugdzorg beslissen dat het beter is om het kind thuis weg te halen. Maar het kan ook worden opgelegd door de jeugdrechter.”

Isabelle (52) kreeg door haar

pleegdochter problemen met haar

eigen dochter

1

2

3

Pleegkinderen hebben je liefde hard nodig

→

LMA_0411_054_REG_PLEEG_LVD 54-55 24/08/11 11:09

Smeren & smullen

libelle mama! 97

Zotte bui bokesSaai, zo’n boterham met salami of kaas? niet dus! met een beetje fantasie maak je er geweldige kunstwerkjes van, die er bij je kids ingaan als zoete koek!

Wedden dat er geen

kruimel meer

overblijft?Mister MoustacheBeleg een sneetje brood met kippenwit. Knip met de keukenschaar een grote snor uit donker brood. Leg die op de boterham. Maak een mond van een plakje tomaat, oogjes van mayonaise met een erwtje erin, wenkbrauwen van twee stukjes broodkorst en plukjes haar van tuinkers.

Croissant krabKies een mooie ronde croissant en snij de hoekjes eventueel wat bij. Prik twee druiven op een prikkertje en werk de ’oogjes’ af met kleine suikerbolletjes als pupil. Prik de druiven in de croissant. Maak pootjes van stukjes appel en scharen van aardbei met een hoekje eruit.

in de week

96 libelle mama!

BiJ HeT OnTBiJT

→

LMA_0411_096_REG_crea1_HVL 96-97 24/08/11 11:11