www.libelle.be

WEEKBLAD NR. 13/3300 - 26 MAART 2009 - € 2,05 - ESP/FR - € 3,90

Chocolade

Hooikoorts 05

5 4 1 4 2 9 8 1 3 5 6 5 1

0 1 3 0 9

NU LUKT UW SACHERTORTE ZEKER18XSUPERCRÈMES UITGEZOCHT

Genieten mag... tot de laatste kruimel

HERKENNEN, BEHANDELEN & OPGELUCHT ADEMHALEN

GRATISwoonspecial opberg

slimme

trucs69

Geen rimpels?Zo doet u het

De mooiste tuinen om nú te bezoeken

EINDELIJK LENTE!

Libelle is er ook inpakket met Flair

3

XXX

24 BLZWONENSPECIAL

UITNEEMBAAR

Deze weekREPORTAGES & INTERVIEWS 18 ......Verborgen verdriet 32 ......Vrouw onder vuur:

Goedele Liekens 86 ......Drie vrouwen maakten

hun droom waar

MODE & BEAUTY 12 ......Safari chic 23 ......Modemix 26 ......Stop de klok! Zo hou je

je huid jong

ETEN & DRINKEN 40 ......Zin in chocolade?

18 recepten 80 ......Ilse kookt 119 ......Culifiches: 3 x tomaat

PRAKTISCH & CREATIEF 90 ......Denk groen! 3 x

natuurlijk zelfgemaakt

GEZOND & GELUKKIG 73 ......Gezond & gelukkig-telex 74 ......Dossier hooikoorts 78 ......Gezond & gelukkig-mix

REIZEN & NATUUR 100 ......Toerismemix: Budget-

vriendelijke triptips 108 ......Lente in het kasteelpark

van Groot-Bijgaarden

ACTIES & WEDSTRIJDEN 93 ......Met korting naar de

musical Elisabeth 104 ......Reserveer nú voor de

workshop Make-over

EN OOK NOG... 4 ......Blocnote 8 ......Anne Davis’ column 38 ......Hulplijn 50 ......Mijn verhaal 55 ......Zappen,

uitneembare tv-wijzer 70 ......Puzzelfun 96 ......Antenne, het nieuwste

voor uw vrije tijd 98 ......Antenne Extra: Karel is

tien geworden! 102 ......Horoscoop 114 ......Colofon 122 ......Briljant: Zeynep Sever,

Miss België 2009

Nu is het pas

écht lente!

INFO & ADRESSEN

VIN DT U DEZE WEEK OP BLZ 103

wonenSPECIAL

Extra veel

slimme opbergtrucs

d h di

Bye bye rommel!

MOEITELOOS OPGERUIMD VAN KEUKEN TOT SLAAPKAMER

Slimme opbergtrucs ● handige shopping-tips ● originele zelfmaak-ideeën

8

AN

NE

In onze woonkamer hebben we een oude houten kist die dienst doet als koffi etafel, en die zijn beste dagen gehad heeft. We besloten die te ver-vangen door een soort leren hutkoffer, want ik hou niet zo van koffi etafels en bovendien hebben een kist en een koffer meer bergruimte dan de gemiddelde tafel. Dat bete-kent dus dat de hele collectie fotoalbums die jaren in de kist hebben gewoond, verhuisd moet worden naar de koffer.

Het onvermijdelijke gebeurt: we beginnen te bladeren en komen allerlei foto’s tegen waarvan we het bestaan ver-geten waren. We verwonde-ren ons over idiote kapsels en belachelijke outfi ts, over kinderen die toch wel héél klein waren toen ze geboren werden, en over vrienden die we in geen eeuwen meer gezien hebben. Foto’s doen rare dingen met een mens: een beeld van een prachtig strand in Cornwall, met een baby met een wit jasje aan en een echtgenoot met opwaai-ende haren, doet me denken aan de knallende ruzie die we toen hadden, en aan het feit dat ik me temidden van al dat moois diep ongelukkig voelde. En een plaatje van een spuug-lelijke verjaardagstaart, ver-sierd met cornfl akes, brengt

me terug naar dat fantastische verrassingsfeest dat de echt-genoot in zijn eentje voor mij had georganiseerd. Dat de taart niet te eten was – op de cornfl akes na – deed niets af aan het feit dat ik me onge-loofl ijk verwend voelde.

We komen vertederende foto’s van de hippiezoon tegen, en bellen zijn vriendin, of hij die misschien wil hebben. Die zegt dat hij daar vast blij mee zal zijn, want

toen hij het huis uit ging, heeft hij niet één foto mee-genomen. We besluiten een album te maken voor de hippiezoon, met foto’s van zijn leven. Een mollig jongetje met een hoed op, in een aardbeien-veld. Een peuter, met z’n zusje, en de huiseend die toen het leven van de echtgenoot en zijn gezin deelde. Een kleuter op het strand, met z’n moeder. Zo’n zonnig plaatje waarvan je niet weet wat er écht achter zit, want na die leeftijd zijn er niet veel foto’s meer van hem met zijn echte moeder. Een verjaardagsfeestje, toen hij negen was en ik pas bij hen woonde. Een foto van mij met krullen en een Afghaanse jurk, en ik ben zijn haar aan het knippen. Een plaatje van ons vieren, een wat abrupt samen-gesteld nieuw gezin, dat nog

aan elkaar moest wennen. En dan een foto met de jongste zoon erbij.

Als ik het album zie, besef ik welke enorme veranderin-gen mijn stiefkinderen in hun leven hebben ondergaan. Een vader en een moeder. Een vader alleen. Een nieuwe vrouw in huis, die uit een ander land kwam. Een broer-tje erbij. Moeilijk, en verwar-rend. Ik herinner me de eerste moederdag dat ik bij hen was:

hoe de stiefzoon twéé moe-derdagkaarten maakte, en zo een dilemma oploste. Maar dat het dilemma er wás, was verdrietig.

De echtgenoot schrijft een tekst bij de foto’s. Over oma’s en eenden en moes-tuinen en aardbeienvelden. Over de eerste fi ets, waarop de hippiezoon de meest onmogelijke toeren uithaalde. De laatste foto, zijn afstude-ren, waarop hij staat in een zwarte cape en een zwart petje wiebelend op zijn dreadlocks, hoeft geen verkla-ring. Die is een waardige afsluiting van een moeilijk hoofdstuk. ’s Avonds brengen we hem het boek, en hij bla-dert er lang en aandachtig in. En laat het open liggen op die allerlaatste bladzijde.

”Ik herinner me de eerste moederdag dat ik bij hen was: hoe de stiefzoon twéé moederdagkaarten maakte, en zo een dilemma oploste”

Anne Davis woont in Engeland, werkt in Antwerpen en ze heeft een man en drie volwassen kinderen. Stof genoeg voor herkenbare verhalen!

Foto’s

Vrouwenpraat

181818

D R I E L E Z E R E S S E N V E R T E L L E N H O E Z WA A R H E T W

VerborgenSandra: ”Vorige zomer ging mijn collega Veerle door een diep dal: haar man was ver-liefd geworden op een andere vrouw en ging bij haar weg. Ze waren vijftien jaar getrouwd en hadden twee kinderen in de schoolleeftijd. Veerle was er kapot van. Ze kon zich niet meer concentreren op het werk en barstte al in huilen uit als je nog maar vroeg hoe het met haar ging. De huis-arts schreef haar een paar weken ziektever-lof voor om te bekomen, maar toen ze weer kwam werken, was ze een schim van zich-zelf, met holle ogen van de doorwaakte nachten, en zichtbaar vermagerd. We hadden enorm met haar te doen, en ze kreeg ook veel steun van haar familie.Maar hoe moeilijk Veerle het ook had, ik was eerlijk gezegd ook een beetje jaloers op haar. Omdat zij met haar verdriet naar buiten kon komen en zoveel schouders had om op uit te huilen. Want in die periode maakte ik ongeveer hetzelfde door, maar ik

mocht het niet laten zien. Aan de buiten-kant zag mijn leven er hetzelfde uit, maar vanbinnen was ik even wanhopig en ver-scheurd als Veerle.Ward, de man rond wie mijn leven jaren-lang had gedraaid, had een einde gemaakt aan onze relatie. En deze keer voorgoed. Elf jaar lang was hij mijn geheime vriend en minnaar geweest, met af en toe een onder-breking als hij door paniek overvallen werd en zijn huwelijk opnieuw alle kansen wilde geven. Zelf heb ik het ook een paar keer uitgemaakt, vooral in het begin, omdat het zo’n emotionele uitputtingsslag was. Maar steeds weer werden we als magneten naar elkaar toe gezogen. Elf jaar, en niemand heeft het ooit geweten. Het moest geheim blijven, omdat Ward getrouwd is, maar ook omdat we in hetzelfde bedrijf werken. Ik leid de communicatieafdeling, hij zit in het directiecomité. En als klap op de vuurpijl is zijn schoonvader mede-eigenaar.

Soms onmisbaar: een schouder om op te huilen. Maar hoe ver-werk je een verdriet waar je met niemand over kunt praten?

Sandra (43)

leed zwaaronder de

de breuk met haar minnaar

H E T WRR

”Huilen mag alleen in mijn eentje. Dat ik nog over Ward droom en fantaseer dat het ooit weer goed komt, kan ik aan niemand vertellen”

verdriet

SANDRA

19

▲

P E R S O O N L I J K

W E E G T O M T E Z W I J G E N

Ik heb laatst zitten lezen in een boek met getuigenissen van minnaressen, en merkte dat de meeste ’lotgenoten’ toch hopen dat hun uitverkorene ooit voor haar zal kiezen en zijn vrouw in de steek zal laten. Dat was bij mij nooit het geval. Een beetje uit zelf-bescherming, omdat ik wist dat die dag nooit zou komen. Maar ik zat er zelf ook niet om te springen. Ik had wel behoefte aan een partner, aan iemand die een speci-ale plaats in mijn hart innam, maar hoefde die persoon niet permanent in mijn huis en mijn leven. Mocht Ward op een dag met twee koffers aan mijn deur hebben gestaan, ik zou me te pletter zijn geschrokken en hem zeker niet als Sinterklaas hebben bin-nengehaald. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat hij me al die jaren aan het lijntje heeft gehouden. We wisten perfect wat we aan elkaar hadden en van elkaar mochten verwachten, en wat niet. We hadden elk ons eigen leven en werkten allebei keihard,

maar waren tegelijk elkaars baken. Ward was mijn lief, mijn maatje, mijn minnaar, de man met wie ik kon lachen, huilen, praten, vrijen en helemaal mezelf zijn. Samen met de gordijnen van mijn appartement sloten we ook de wereld buiten. Daar en op dat moment was ik de enige die telde voor hem, zijn soulmate in een geheim verbond. Ik koesterde onze hemelse gestolen uren. En de herinneringen eraan, als ik me soms alleen voelde of hem vreselijk miste. Of ik ervan uitging dat onze liefde voor altijd was? In het begin dacht ik dat het niet zou blijven duren, maar naarmate de jaren verstreken, ging Ward een steeds ver-trouwder en vanzelfsprekender plaats in mijn leven innemen. Ik voelde me als een vrouw van wie de man vaak voor zijn werk weg is, op zee of in het buitenland. Mijn ouders wensten me elke nieuwjaar ’een goed lief, eindelijk’, mijn zus en broer beschouwden me als een suikertante voor hun kindjes maar raadden me wel aan om niet alleen te blijven, en mijn vriendinnen ondernamen hilarische pogingen om me te koppelen. Maar ik was gelukkig met Ward.Tot vorige zomer. Eigenlijk voelde ik al in de lente dat hij er met zijn hoofd niet helemaal bij was, maar ik dacht dat hij gewoon een drukke, stresserende periode doormaakte. Hij kwam nog even vaak langs als anders en stuurde ook trouw zijn dagelijkse sms’jes, dus ik had niet het gevoel dat het met ons te maken had. Pas toen hij in de zomer drie weken met zijn gezin op vakantie was en ik die hele tijd niets van hem hoorde, werd ik ongerust. Dat was nog nooit gebeurd. De dag na zijn thuiskomst is hij naar me toe gekomen om het uit te maken. Gedaan, fi nito, over. Ik heb gehuild, gesmeekt, geschreeuwd, me wanhopig aan hem vast-

geklampt. Maar hij was vastbesloten. Op mijn vraag naar het waarom, antwoordde hij alleen maar ‘ik trek het niet meer’.Ik heb een week vakantie genomen en me in volle zomer thuis opgesloten om mijn ergste wonden te likken. Daarna ben ik weer aan de slag gegaan, mét het risico dat ik Ward tegen het lijf zou lopen. Gelukkig

”Samen met de gordijnen van mijn appartement sloten we ook de wereld buiten. Daar en op dat moment was ik de enige die telde voor hem”

SANDRA

werkt hij in een ander gebouw en doen we alle moeite om elkaar te ontlopen, dus we komen elkaar niet vaak tegen. Maar als het gebeurt, stopt de wereld eventjes met draaien. Nog altijd. Misschien omdat het zo abrupt is gegaan, en zonder veel tekst en uitleg, maar telkens als ik denk dat het wat beter gaat, gebeurt er weer iets waardoor de pijn in alle hevigheid toeslaat. Een onverwachte ontmoeting, maar ook een liedje dat me aan ‘ons’ herinnert, of de geur van zijn eau de toilette. Dan zou ik willen roepen dat ik hem nog altijd mis, en dat ik me zo ongelukkig en aan de kant gezet voel. Maar dat mag niet. Huilen mag alleen in mijn eentje, en dat ik nog regelmatig over Ward droom en fantaseer dat het ooit weer goed komt, kan ik aan niemand ver-tellen. Een paar vriendinnen hebben wel gemerkt dat ik ineens zo stil was en nergens meer zin in had, en ook mijn moeder en zus hebben bezorgd gepolst of er iets met me was. Ik heb toen een vaag verhaal opgehan-gen over problemen op het werk, en daarna mijn vrolijkste masker opgezet. Altijd maar ontkennen. Het ergste vind ik dat er zo weinig over-blijft van wat Ward en ik samen hadden. We hebben al die jaren zo goed ons best gedaan om onze relatie geheim te houden dat ik nu, op wat cadeautjes na, nog maar weinig tastbare herinneringen heb aan die elf jaar samen. Alsof het nooit geweest is. Alsof er nooit een man in mijn leven is geweest van wie ik met hart en ziel heb gehouden. Onlangs vertelde collega Veerle me dat ze zich nu pas realiseert hoe waar-devol het is om goed omringd te zijn, hoe sterk haar band met sommige familieleden en vriendinnen is geworden na wat ze heeft doorgemaakt. Dat ze zich geen raad had

geweten zonder hen. Ik kon alleen maar knikken, en dacht: ‘Ja, wees daar maar zeker van’. Dat mijn relatie met Ward het daglicht niet mocht zien, daar kon ik op de een of andere manier nog mee leven. Maar achterblijven met een gebroken hart en dat met niemand kunnen delen, dat is onnoemelijk zwaar om te dragen.”

W E E G T O M T E Z W

20

Niemand die vermoedt waar je tranen vandaan k

Eefje: ”Mijn vader is overleden. Het klinkt vreemd als ik dat luidop zeg, want eigenlijk was hij voor mijn moeder en mij al jaren dood. Ik heb ook nauwelijks herinneringen aan hem, want ik was nog geen twee jaar toen mijn moeder bij hem is weggegaan. Ik heb hem nooit meer gezien, en ook met de familie van zijn kant werd het contact defi -nitief verbroken. Ik wist wel hoe hij heette, maar zijn naam mocht thuis absoluut niet meer worden uitgesproken. Het enige beeld dat ik van hem had, kwam van een paar foto’s uit eind de jaren zeventig, begin jaren tachtig. Een slanke jongeman met schouderlang haar, die liefdevol naar zijn

bruid kijkt en een paar jaar later vol trots naar mij, zijn pasgeboren dochter. Die liefde en trots waren helaas van korte duur. Waar het precies is misgelopen tussen hem en mama, weet ik niet. Mijn moeder heeft me daar nooit veel over verteld. Maar de manier waarop haar gezicht verstrakte telkens als haar ex-man ter sprake kwam, maakte duidelijk dat ze daar liever niet te veel aan herinnerd werd. Via andere fami-

lieleden kwam ik achteraf te weten dat hij heel opvliegend van temperament was en soms agressief uit de hoek kon komen. Toen ik acht jaar was, is mama hertrouwd met Jacques. Hij is de man die me heeft opgevoed en die ik met veel liefde ’papa’ noem. Ik draag ook zijn familienaam, want hij heeft me geadopteerd. Vrienden en

vriendinnen die thuis over de vloer kwamen, veronderstelden meestal dat hij mijn echte vader was, en dat liet ik maar zo. Ik vond het wel makkelijk om niet aldoor die hele uitleg te moeten doen. Maar het laatste jaar betrap ik mezelf erop dat ik wél graag wil vertellen hoe de vork aan de steel zit. Dat ik Jacques als mijn papa beschouw, maar dat hij pas jaren later in mijn leven is gekomen. Dat ik mijn biologische vader nooit gekend heb, en dat hij vorig jaar plot-seling overleden is. En ook: dat ik nooit had

kunnen vermoeden dat ik zo om zijn dood zou treuren.Ik heb het nieuws van zijn dood via mijn moeder vernomen. Ze belde me op een dag en zei dat ze een briefje had gekregen van een zus van mijn vader, een tante dus. Met de mededeling dat haar broer, mijn vader, drie weken daarvoor overleden was. Omgekomen bij een verkeersongeval in Zuid-Spanje, op 54-jarige leeftijd.

In de envelop zat ook een doodsprentje met zijn foto. Toen ik dat onder ogen kreeg, ben ik onbedaarlijk beginnen te huilen. Niet omdat ik hem meteen her-kende, maar juist omdat zijn gezicht me volslagen vreemd was. Ik herkende er niets meer in van de jongeman op de foto’s. Deze kale, wat corpulente man van middelbare

leeftijd was dus mijn vader. Misschien was ik hem ooit wel op straat tegengekomen, en hem straal voorbijgelopen. Mijn hart stond stil als ik daaraan dacht. Niet dat de kans daarop zo groot was. Ik had in al die jaren niet bijster veel over mijn vader vernomen, maar wat ik had gehoord, wees op niet veel goeds. Hij was aan de drank en drugs, hield zich bezig met louche zaakjes, had zelfs in de gevangenis gezeten en was daarna naar het buitenland ver-huisd, waarschijnlijk op de vlucht voor het gerecht. Als ik mijn moeder soms vroeg of die geruchten klopten, klapte ze steevast dicht. ’Die man was de grootste vergissing in mijn leven’, was het enige wat ze kon uitbrengen. Zelfs na het bericht van zijn dood wilde ze alleen maar kwijt dat het bepaald geen verlies was voor de mensheid. Ik begrijp haar wel. Als er ook maar een fractie waar is van wat er over mijn vader verteld wordt, had ze alle gelijk van de wereld om bij hem weg te gaan en hem uit haar en mijn leven te bannen. Maar ik vind het jammer dat het onderwerp absoluut onbespreekbaar is. En niet alleen met haar; ook de rest van de familie zwijgt mijn vader al jaren dood. Mijn moeder was zelfs kwaad toen ze hoorde dat ik aan oma en opa had verteld dat hij gestorven was. Was dat nu echt nodig, om die twee oude mensen zoveel verdriet te doen en oude wonden open te rijten?! Míjn verdriet lijkt niet mee

”Wie weet, had ik misschien nog iets voor hem kunnen betekenen. Dan was hij misschien niet zo aan lagerwal geraakt”

EEFJE

Eefje (28)rouwt

om haarbiologische vader EEFJE

”Deze kale, wat corpulente man was dus mijn vader. Misschien ben ik hem ooit wel straal voorbijgelopen. Als ik dááraan denk...”

21

▲

n komenWaarom weegt verborgen verdriet extra zwaar? Nadia Merckx: ”Als je omgeving verdriet erkent, zullen mensen sneller geneigd zijn je te helpen, te troosten of een klusje uit handen te nemen. Je wordt een beetje ontzien, omdat je een moeilijke tijd doormaakt. Dat sociale aspect is belangrijk voor het verwerkingsproces en maakt het verdriet makkelijker te dragen.Daarnaast is er het psychologische aspect: als je met je verdriet naar buiten kunt komen, maak je een onderscheid tussen momenten van

groen en van rood licht. Op momen-ten van groen licht laat je het verdriet toe. Je geeft uiting aan je gevoelens, je wilt je verhaal kwijt. Het wordt je te veel, en iedereen mag dat zien. Een andere keer kun je ervoor kiezen om het licht op rood te zetten voor je ver-driet, omdat je je wilt focussen op je werk, je hobby, activiteiten met vrien-den en familie. Als het verdriet nog vers is, zullen momenten van groen licht overheersen, maar naarmate de verwerking vordert, zie je dat mensen steeds meer controle krijgen over hun verdriet en makkelijker het licht op rood kunnen zetten.”

En wat als je worstelt met een ’verboden’ verdriet?Nadia Merckx: ”Dan is het onder-scheid tussen groen en rood licht veel minder uitgesproken. Je leert vanaf

het begin om twee dingen tegelijk te doen: naar buiten toe functioneer je normaal, maar vanbinnen zit dat ver-driet constant in je hoofd. En omdat je het nooit eens kunt ventileren, is het risico groot dat het intenser wordt én dat je gedachten almaar rond die pijn cirkelen. Kortom, je verdriet staat con-stant op oranje knipperlicht. Daardoor dreigt je verdriet chronisch te worden. Je bent het zo gewend geraakt om aan de oppervlakte verder te leven alsof er niets aan de hand is, dat het een automatisme wordt. En verdriet dat je lange tijd met je meedraagt,

kan een soort vertrouwde bondge-noot worden, iets wat je niet meer kunt of durft los te laten.”

Wat kun je doen als je een groot verdriet met niemand kunt delen? Nadia Merckx: ”Allereerst moet je alle mogelijkheden aftasten of er toch niet ergens een vertrouwenspersoon is met wie je kunt praten. Vind je niemand, of durf je het echt niet aan, overweeg dan om professionele hulp te zoeken. Je moet niet bang zijn om in een ellenlange therapie terecht te komen; vaak zijn twee of drie gesprekken met een neutraal persoon al voldoende. Beschouw het als een preventieve maatregel, om te voorko-men dat je later in een chronisch ver-werkingsproces terechtkomt en mis-schien wél langdurige therapie nodig zult hebben om eruit te komen.”

LIBELLE-PSYCHOLOGE NADIA MERCKX

”Zorg dat je verdriet niet chronisch wordt. Zoek iemand met wie je er in vertrouwen over kunt praten”

PSYCHOLOGE NADIA MERCKX

”Als je je verdriet nooit eens kunt ventileren, wordt het alleen maar intenser en blijven je gedachten almaar rond die pijn cirkelen”

te tellen. Ik heb mijn vader immers nooit gekend, zo redeneert ieder-een, dus laat ik het onderwerp maar beter rusten. Ook mijn vriendinnen vinden het raar dat ik nu zo vaak over mijn vader wil praten en het zo erg vind dat hij gestorven is, terwijl ik nooit met een woord over hem gerept heb. Ik sta er zelf nog het meest van te kijken dat ik zo onder-steboven ben van zijn dood. Misschien heb ik onbewust altijd gehoopt dat hij op een dag weer in mijn leven zou opduiken. Dat we misschien zelfs wat dingen zouden kunnen uitpraten, en dat hij niet die smeerlap en baarlijke duivel zou blij-ken te zijn, die me altijd is voorge-spiegeld. Soms denk ik zelfs: als ik vroeger contact met hem had opge-nomen, dan had ik misschien nog iets kunnen betekenen, en was hij misschien niet zo aan lagerwal geraakt. Geen erg realistische gedachte, dat besef ik goed, maar het doet pijn dat ik zelfs die illusie niet meer kan koesteren nu hij er niet meer is. Als ik huil, is het vooral daarom. En om een vader die zo trots was op zijn babydochter, maar daarna nooit meer naar haar heeft omgekeken.”

22

ting raakte, zeven jaar geleden, waren verre van optimaal. Ik had een nogal vrij-blijvende relatie met een man op wie ik wel gesteld was, maar met wie ik zeker geen toekomst wilde of kon opbouwen. We woonden ook niet samen of zo. Ik zag hem in geen geval als de vader van mijn

kinderen, en hij dacht er min of meer het-zelfde over. Zijn reactie toen ik hem ver-telde dat ik zwanger was, liet daar in ieder geval geen twijfel over bestaan. Hij zei eer-lijk dat hij er de voorkeur aan gaf dat ik voor een abortus ging. Wilde ik het kind toch houden, dan zou hij wel zijn verant-woordelijkheid opnemen voor wat de fi nanciële kant betrof, maar dan wilde hij niet emotioneel investeren in een band met mij of het kind. Wat mezelf betreft, was het duidelijk: ik

wilde wel graag kinderen, maar niet van hem, niet op dat moment en zeker niet in mijn eentje. Ik zat toen echt in een fase van mijn leven dat ik dacht dat ik nog alle tijd had. Dat ik de man van mijn leven zeker nog zou tegenkomen, en ooit samen met hem een gezin zou stichten.

Gedeelde smart, écht wel halve smart

Reportage: Carine Stevens.

Ik was negen weken zwanger toen ik de abortus liet uitvoeren. En op die vriend na, die overigens vrij snel daarna uit mijn leven verdween, heeft niemand er ooit iets van geweten.Spijt heb ik niet van die abortus. Ik kan nog altijd perfect begrijpen waarom ik indertijd

die beslissing genomen heb en sta nog altijd achter die keuze. Maar ik heb wel verdriet. Na al die jaren nog altijd, ja. Geen allesover-heersend verdriet dat de grond onder mijn voeten wegmaait en waardoor ik nauwe-lijks nog kan functioneren, maar eerder een knagende, zeurende pijn die onverwachts maar genadeloos de kop kan opsteken. En ook al ben ik in het dagelijks leven vrij nuchter, ik slaag er op zo’n moment abso-luut niet in om dat verdriet te relativeren. Dan kan ik alleen maar denken: ’Ik ben zwanger geweest, en ik heb beslist over leven en dood’. Of: ’Ik heb een kind gehad, en dat is er nu niet meer’. Ik zou die abortus waarschijnlijk sneller een plaats hebben kunnen geven als mijn leven anders was verlopen, maar in tegenstelling tot wat ik zeven jaar geleden hoopte, ben ik nu nog altijd alleen. Dat maakt het gemis des te schrijnender, de verwerking des te moeilijker. Het is ook niet iets wat je mak-kelijk kunt wegduwen als je omgeven wordt door vriendinnen en collega’s die aan de lopende band zwanger worden. Ik schiet dan ook vaak vol als ik zo’n hum-meltje in mijn armen hou, en kan het ook nooit laten om me af te vragen hoe mijn kind er zou hebben uitgezien. Niemand die op zo’n moment vermoedt waar mijn tranen vandaan komen.”

Sofi e: ”Kato, het jongste dochtertje van mijn zus, is onlangs zes jaar geworden.Een superschattig meisje dat door het leven huppelt, wil trouwen met haar vriendje Boris en aan de lopende band tekeningen voor me maakt; die mag ik dan in mijn keuken ophangen. Ze is mijn petekind en mijn oogappel, en ik ben dol op haar. Maar soms kijk ik naar haar met een krop in mijn keel, en dan kan ik alleen maar denken: mijn kindje zou nu ongeveer even oud zijn als Kato. Vooral de laatste tijd overvalt dat gevoel me steeds vaker. Waarschijnlijk omdat ik binnenkort veertig word en het er niet naar

uitziet dat het moederschap nog voor mij is weggelegd. Daar heb ik indertijd geen rekening mee gehouden, dat die zwanger-schap misschien wel mijn enige kans was op een kind. Anders had ik niet zo halsoverkop gekozen voor een abortus.De omstandigheden waarin ik in verwach-

Sofi e (39)verwerkt

nog steedsde pijn van een

abortus

”Ik weet na al die jaren nog perfect waarom ik indertijd voor een abortus heb gekozen. Maar ik heb wel verdriet. Nog altijd, ja”

SOFIE

SOFIE

”Als ik zo’n hummeltje in mijn armen hou, schiet ik vol. Ik vraag me dan ook altijd weer af hoe mijn kindje er zou hebben uitgezien”

73

&gelukkiggezond

MEDISCH

MIX

CORBIS

● Laat stress geen vat op u krijgen in de FILE: ontspan bewust

uw handen. Als u uw stuur omklemt, verkrampt ook de rest van

uw lichaam ● Bij een aanval van MIGRAINE ligt de oorzaak vaak bij

de hoge concentratie van bepaalde amines in harde Franse kazen,

brie, roquefort, wijn, chocolade, noten, citrusvruchten en uien

● AARDAPPELEN (frietjes niet, helaas) versterken het bindweefsel,

waardoor cellulitis minder kans krijgt ● VEENBESSEN helpen

cariës en tandplak te voorkomen ● De eerste MUGGENBEET van

het seizoen te pakken? Wrijf erover met een suikerklontje, doordrenkt met

azijn, dat stopt de jeuk ● Niet blij met uw BIPS?

Lopen en skeeleren zijn uitstekende sporten om ze te

verstevigen ● CONCENTRATIEPROBLEMEN? Probeer

’Drishti’ uit de Ashtanga yoga: door uw blik te fi xeren

op een vast punt, bundelt u de energie in uw hoofd.

GETTY IMAGES

96

AntenneMUZIEK BOEK

HET NIEUWSTE VOOR UW VRIJE TIJD!

Wakker worden met Jacques

Roosje weet wat ze wil6+

3 x er was eens in Frankrijk...• Felix Sommers is een televisiester uit de jaren ’80 die al even snel van het scherm verdween als hij furore had gemaakt. Uit nieuwsgierigheid, en om een boek te kunnen schrijven, trekt Emma met slechts één aanwijzing naar Frank-rijk. Daar probeert ze hem de waarheid te ontfutselen over zijn ouders, de vriendschap met Ernst, diens plotse dood, de breuk met de liefde van zijn leven en (het einde van) zijn carrière. ’Tweede viool’ bevat dus stof genoeg om een roman mee te vullen, en meer dan voldoende om te kunnen boeien! (kh)Tweede viool, door Suus Ruis. Uitg. TM Trademark, ISBN 978 90 499 0074 8, € 17,95.

POP/WERELD-MUZIEK

POP/ROCK

U2 bestaat 33 jaar. De leeftijd van Christus toen die gekruisigd werd. Messias Bono en zijn apostelen ver-richtten reeds elf mirakels van cd’s. Ik ben gezonden om u te vertellen of ‘No line on the horizon’ het twaalfde is. Hoort en gelooft! En juicht! Uw recensent heette even Paulus. Zag een bliksemfl its, viel van zijn paard. Een dozijn platen en toch nog vlammen. Wat heeft Benedictus II meer nodig om een procedure tot

zaligverklaring op te starten? (ev)U2: No line on the horizon

(Universal)

Het twaalfde mirakel

Thomas Dutronc is een ster in Frankrijk. Zoon van Françoise Hardy en Jacques Dutronc. Mocht u die laatste niet meer kennen, dan krijgt u hier 60 geheugensteuntjes. De ijsberg onder ‘Il est cinq heures, Paris s’éveille’. Toen Jacques Dutronc een ster was. En Thomas nog niet verwekt. (ev)Jacques Dutronc: Best of (Sony)

Frederik Sioen ging naar Soweto en kwam terug met Zuidafrikaanse muzikanten. Voor een concert op de Gentse feesten. Het optreden werd een cd. Opgenomen in Johannes-burg. Sioen goes Graceland. Nog wat Afrikaanser dan Paul Simon. You can call him Al. (ev)Sioen: Calling up Soweto (Keremos)

Hello Soweto

CHANSON

• Marthe is bijna acht als ze mee mag op bede-vaart naar Lisieux. In de basiliek is het Mariabeeld beginnen te bloeden. Haar moeder gelooft in een mirakel, volgens haar vader is het bedrog. Marthe belooft hem dat ze de waarheid zal achter halen. Onderweg ontmoeten ze Francis, die hen een ongewoon logeeradres bezorgt. Daar staan Marthe avon-turen te wachten, die zelfs haar gelovige moeder niet had kunnen dromen. In ’Kleine zielen’ verweeft Hemmerechts subliem de biografi e van Thérèse van Lisieux met het ver-haal van een modaal Vlaams gezin. (mb)Kleine zielen, door Kristien Hemmerechts. Uitg. Atlas Uitgevers, ISBN 978 90 450 1473 9, € 18,50.

• Emma, een jonge Pari-sienne, loopt op een dag langs de gedenkplaat van een gesneuvelde soldaat uit de tweede wereldoorlog. Er hangt een briefje, bedoeld voor iedereen die het wil lezen. Emma begint te corresponderen met de onbekende schrijver, en ontdekt dat het de 82-jarige Louis is, de beste vriend van de gesneuvelde soldaat. Ze wordt steeds nieuwsgie-riger naar hun verhaal, en intussen raken ook andere voorbijgangers betrokken bij de dialoog. ’In het voorbijgaan’verzamelt brieven van verschillende personen en verbindt zo enkele generaties. (np)In het voorbijgaan, door Jean-Laurent Caillaud. Uitg. Mistral, ISBN 978 90 499 5096 5, €12,95.

Het grote avonturenboek van Roosje bundelt al haar vorige verhalen. Roosje is een nieuwsgierig meisje. Ze wil alles proberen: veters strikken en een tuintje aanleggen is leuk, maar zwemmen vindt ze niet fi jn. Heel herkenbaar voor kinderen met een neus voor avontuur. (np)Het grote avonturenboek van Roosje, door Imme Dros en tekeningen van Harrie Geelen. Uitg. Van Holkema & Warendorf, ISBN 978 90 475 0887 8, € 14,50.

97

FILM

Coördinatie: Yasmina El Messaoudi. M.m.v. Evert Venema. Anne Adé, Karolien Joniaux, Hilde Debisschop, Karen Walgraeve, Moniek Breesch, Natalie Peeters, Katrien Huysentruyt en Roman Trenson. Foto’s: Hilde Vander Linden en anderen.

Kamishibai!Nee, dit is geen karatekreet, wel een Japanse manier van verhalen vertellen die nu ook bij ons succes heeft. De belangrijkste scènes uit een verhaal worden op grote borden gezet en in een klein houten theatertje geschoven. Een verteller verschuift de tekeningen en vertelt ondertussen het verhaal dat op de achterkant van de vertelplaten staat. Hoe dat precies in z’n werk gaat, kon Libelle onlangs zelf zien op de persvoor-stelling van drie kamishibai-boeken. Kijk mee op www.libelle.be/kamishibai!Raf, door Anke de Vries & Charlotte Dematons. ISBN 978 90 4770 138 5.Bang Mannetje, door Mathilde Stein & Mies van Hout, ISBN 978 90 4770 136 1. Ophelia, door Ingrid & Dieter Schubert, ISBN 978 90 4770 139 2. Uitg. Lemniscaat, € 24,95/stuk.

Vrouw met ervaringLéa (Michelle Pfeiffer) is in de jaren ’20 een populaire Parijse courtisane die haar jongere minnaar kwijt-raakt. Chéri, vertolkt door de veelbelovende Rupert Friend, trouwt met een jong meisje en beseft pas daarna wat Léa voor hem heeft betekend. Naar een mooie roman van de Franse schrijfster Colette. (hd)Chéri (Stephen Frears) ✪✪✪✪

Samen slimTwee spionnen (Julia Roberts en Clive Owen) die ooit een relatie hebben gehad, slaan de handen en de ervaring in elkaar om hun bazen een stevig lesje te leren. Of wordt het toch iets ingewikkelder dan dat? Spannend entertainment, ook dankzij de uitstekende vertolkingen! (hd)Duplicity (Tony Gilroy) ✪✪✪

Het leven zoals het is in Hollywood

’What just happened’ vertelt twee weken uit het woe-lige leven van Ben (Robert De Niro), fi lmregisseur op z’n retour. In die tijd moet hij met veel tegenslag een

fi lm opnemen in Holly-wood en nog iets proberen te maken van zijn wankele huwelijk. Met Stanley Tucci, Sean Penn en Bruce Willis. (hd)What Just Happened (Barry Levinson)✪✪✪✪

Bond maakt het bontNu Vesper, de liefde van zijn leven, hem heeft laten zitten, zint James Bond (Daniel Craig) op wraak. Voor het eerst in de Bond-geschiedenis gooit regisseur Forster het over een andere boeg: 007 laat de grens tussen ’goed’ en ’kwaad’ smal worden, drinkt geen Martini ’shaken, not stirred’ meer en zelfs z’n oneliner ’My name is Bond, James Bond’ rolt niet meer vlotjes van z’n lippen. En toch blijft dit een goede Bond-fi lm, al moet hij wel wat onderdoen voor z’n voorganger ’Casino Royale’! (kw)Quantum of Solace (Marc Forster) ✪✪✪✪

ROMAN-TISCH

THRILLER

DVD ACTIE

DRAMA

KINDER-BOEKEN

Goochel-toerenZoals zoveel mensen is het hoofdpersonage in dit boek geobsedeerd door goochelarij en illusies.

Maar wat bedoelde die oude man met: ”Pas goed op de posters, dan passen zij op jou?” Het wordt nog gekker als een telefoontje ineens wordt ver-stoord door een stem uit het niets... Hocus Pocus is een magisch boek met een mooie verhaallijn, vol verbijsterende goocheltrucs en optredens van de grootste illusionisten uit de geschiedenis. (rt)Hocus Pocus, door Paul Kieve. Uitg. Van Goor, ISBN 978 90 475 0562 4, € 17,50.

12+

116

DONDERDAG 2 APRIL 2009 IN DE WINKEL

Het completePAASBUFFET

G E Z O N D H E I D

en nog 3 nieuwe therapieën tegendepressie

Geen pillen maar sporten

100% genieten

T O E R I S M E

Weekendje weg inde Provence

* snelle hapjes

* feestelijke recepten

* leuke deco-ideetjes

Volgende week

117

SnoeikalenderKlimop knip je af als ’ie te opdringerig wordt. Klaar. Maar wanneer pak je

klimrozen aan? En clematis? Speciaal voor u dit handige jaaroverzicht!

Gratisuitneembaar gidsje, om te

bewaren!

Het perfecte snoeiadvies een heel jaar rond

3 PA K K E N D E G E T U I G E N I S S E N

”Ik mag mijn stiefkinderen niet meer zien!”

Na de breuk met hem, verloor zij ook het contact met zijn kinderen

D E N I E U W S T E B R O E K E NSfeervol wonen in zwart-wit

B I N N E N K I J K E N

GRATIS HANDIGE

KALENDER

Ook in pakket met Goedele

voor € 4,95

Van catwalk-look tot draagbare mode