leesfragment Geheimen van mijn hart - Lisa Norato

Lisa Norato

Geheimen van mijn hart

Roman

Vertaald door Roeleke Meijer-Muilwijk

Geheimen_NORATO_1edruk_binnenwerk_derde_proef_26-9-2012_NS.indd 3 26-09-12 19:21

© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2012Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel Prize of My Heart bij Bethany House, een onderdeel van Baker Publishing Group, Grand Rapids, 49516, USA.© Lisa Norato, 2012

Vertaling Roeleke Meijer-MuilwijkOmslagillustratie Bethany House Publishers, Dan ThornbergOmslagontwerp Hendriks grafische vormgevingISBN 978 90 297 2064 9ISBN e-book 978 90 297 2065 6NUR 302

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestem-ming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a re-trieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechani-cal, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.


Aan mijn vader, Richard Norato,een man van geloof die zijn gezin de weg wijst

en inspireert door zijn voorbeeld als christen


7

1

Duxboro, Massachusetts, 1815

Terwijl kapitein Brogan Talvis om de achtersteven van zijn splinternieuwe, vierkant getuigde schip heen liep, werd hij onaangenaam verrast door de aanblik van een jonge vrouw aan de andere kant van de scheepswerf.

Hij had zich vroeg buiten gewaagd voor een eerste, hei-melijke inspectie. Dit was de eerste keer dat hij het koop-vaardijschip van bijna achthonderd ton met eigen ogen zag… en wat een schoonheid was het! Binnenkort zou het schip gedoopt worden met de naam Yankee Heart. Tot het zover was, lag het in volle glorie op stapel op de hellende oever van de rivier de Bluefish, klaar voor de tewaterla-ting.

Hij had even onbespied alleen willen zijn met zijn kost-bare schip. Hij wilde nadenken over alles wat hem hierheen gevoerd had, naar deze kustplaats in het zuiden van Massa-chusetts, en over de opdracht die nog voor hem lag.

Brogan had alle reden om te verwachten dat de werf ver-laten zou zijn op dit vroege uur; slechts enkele ogenblikken geleden had hij de eerste glimp opgevangen van de zon die opkwam achter de horizon van baaien en kabbelend water. Maar daar, op het vlakke, uitgestrekte moerasland achter


8

het schip, op een brede, platte steen tussen het hoge, wui-vende gras, zat een meisje.

Hij vond het merkwaardig dat ze helemaal alleen naar deze afgelegen plek gekomen was. Haar rug vormde een lange, slanke boog en ze liet haar voorhoofd op haar opge-trokken knieën rusten, zodat haar gezicht niet te zien was. Uit een witkatoenen hoofddoek, die ze boven op haar hoofd vastgeknoopt had, waren lange, rossig bruine krullen ont-snapt. Ze droeg een eenvoudige, geruite japon in de kleuren van mosterd en bruin brood. Onder de ruches van de zoom waren de punten van een paar stevige schoenen te zien, die in de richting van de rivier wezen.

Brogan deed een stap naar voren en de zolen van zijn zwartleren Duitse officierslaarzen kraakten op de goudgele houtsnippers. De lucht werd in beweging gebracht door een zomers briesje dat een zweem van zout en de geuren van vers hout en dennenhars meevoerde.

Toen hij beter keek, zag hij dat het meisje een met bessen-sap bevlekte schort van neteldoek droeg. Een keukenmeid, ongetwijfeld, maar wat had ze zo vroeg in de ochtend op de scheepswerf rond te hangen? Haar aanwezigheid irriteerde hem.

Waarom was hij zo nieuwsgierig naar haar, terwijl zijn hoofd en hart in beslag genomen werden door een zaak van veel gewichtiger aard?

Want deze dag zou een keerpunt worden in het leven van kapitein Brogan Talvis. Vandaag zou hij beginnen met de uit-voering van het plan om zijn zoon terug te eisen, die hij drie jaar geleden kwijtgeraakt was toen zijn vrouw hun kind aan vreemden overgeleverd had en weigerde te onthullen waar ze de jongen heengebracht had.


9

Wat had Abigail bezield om tot zo’n afschuwelijke daad te komen?

Die vraag kwelde hem voortdurend. Brogan zou niet rusten voordat hij het mysterie achter haar wrede bedrog ontsluierd had. En hij moest weten wie er nog meer bij be-trokken geweest was, want Abigail kon dit beslist niet alleen hebben gedaan. Gelukkig had hij inmiddels de verblijfplaats van zijn zoon ontdekt. Nathaniel Huntley, een van de meest vooraanstaande scheepsbouwers van New England, had de kleine Ben in zijn bezit.

Drie jaar lang had hij als kapitein van een kaperschip ge-diend in de Oorlog van 1812, maar al die tijd werd hij ge-kweld door gedachten aan Benjamin. Elke dag had Brogan zijn zoon gemist, elke dag opnieuw was zijn hart gebroken en verlangde hij naar zijn geliefde, verloren zoon. Op de meest ongelegen momenten werd hij verscheurd door de wens om terug te keren om Ben te zoeken, terwijl hij het als zijn plicht zag om Amerika te verdedigen tegen de onder-drukking door Engeland.

Nu waren zijn zoektocht en de oorlog eindelijk voorbij.Ze hadden Bens naam veranderd. Hij had een nieuwe

identiteit gekregen en woonde in een huis vol weelde en comfort, maar onder vreemden. Die zouden natuurlijk nooit zo goed voor de jongen zorgen en nooit zo veel van hem houden als zijn bloedeigen vader. Waarom zou een voor-aanstaande scheepsbouwer in het geheim het kind van een ander in huis nemen? Waarschijnlijk om hem tot knecht op te voeden. Zo werden onschuldige kinderen maar al te vaak uitgebuit; in zijn jeugd had Brogan dat aan den lijve onder-vonden.

Hij richtte zijn aandacht op de Yankee Heart en bewon-


10

derde de volle, appelronde scheepsromp, degelijk gebouwd met eikenhout van meer dan een halve meter dikte. Hij liet zijn blik langs de helling van de achtersteven omhooggaan. Het prachtige, gewelfde midzwaard met sierlijk uitgesneden lofwerk en pilasters omlijstte het bemanningsruim. Dit schip zou een vitale rol spelen in de redding van zijn zoon.

Toch werd zijn aandacht onweerstaanbaar getrokken door die vrouw. Brogan merkte dat hij het meisje niet zonder meer de rug kon toekeren of kon negeren, hoe graag hij dat ook zou willen. Haar aanwezigheid stoorde hem. Liefst zou hij zonder omkijken teruggaan naar zijn logement in Washington Street voor een stevig ontbijt en een warm bad, maar om de een of andere reden intrigeerde ze hem.

Het kwam door haar onbeweeglijkheid. Ze bleef zo stil zitten dat hij zich afvroeg of het wel goed met haar ging. Zou deze jonge vrouw in nood zijn? Waarom hield ze haar hoofd gebogen? Huilde ze, of was ze misschien in de rouw? Leed ze aan de een of andere kwaal?

Dat moest hij onderzoeken. Misschien kon hij haar van dienst zijn. En als ze als keukenmeid voor de familie Huntley werkte, wat heel waarschijnlijk was, zou zij hem misschien van dienst kunnen zijn.

�De dag brak aan met bescheiden stralen zacht, grijs licht, die als in een krans uit de horizon opkwamen. Op de zand-oever van de rivier de Bluefish spoelde de echo van de branding aan, zacht en ritmisch als de ademhaling van een mens. Elke golf keerde met een diepe, tevreden zucht terug naar het zilte blauw.


11

Tijdens zulke rustige, eenzame ogenblikken sprak God met zachte, stille stem tot haar hart. Lorena Huntley liet haar hoofd op haar knieën rusten en sloot haar ogen. Ze moest goed luisteren.

Waar kwam dat akelige voorgevoel vandaan? Waarom was ze de laatste tijd zo onrustig? Ze begreep wel dat God haar hierdoor wilde laten weten dat ze alert moest zijn, maar ze leek niet te kunnen onderscheiden waarvoor. Had het iets met Drew te maken? Met haar vader? Met George, mis-schien?

Nee, deze waarschuwing had meer rechtstreeks met haar familie te maken dan die onfortuinlijke kwestie met George. Ze was naar buiten gegaan om op haar favoriete plekje te kunnen bidden, maar na uren bakken in de warme keuken was ze zo slaperig dat ze wegdoezelde. Nu werd ze wakker omdat de lucht ongewoon stil en onbeweeglijk was.

Snel deed ze haar ogen open en onwillekeurig stokte haar adem van verbazing, nog voordat ze haar hoofd helemaal opgeheven had.

Vlak voor haar stond een reus van een man.Zijn schouders waren even breed en vierkant als een deur,

en hij torende hoog boven haar uit in de stoere, wijdbeense houding van een zeeman die zelfs in de krachtigste noord-oosterstorm niet van wijken weet.

Hij grijnsde. Zelfs als zijn houding en gedrag niet zo in-timiderend waren geweest, zou Lorena nog met stomheid geslagen zijn door zijn aantrekkelijke uiterlijk.

Hij droeg geen hoed of mantel, en geen halsdoek sierde de kraag van zijn witte, linnen hemd, alleen eenvoudige broek-ophouders. Onder de laag ingezette, opgerolde hemdsmou-wen waren zijn gespierde onderarmen te zien. Zijn licht-


12

gele broek was in glanzende zwartleren knielaarzen gestopt. Ondanks zijn ontspannen houding ging er een dreiging uit van zijn vuisten, die zo groot waren als de hoeven van een ploegpaard.

Hij had een haviksneus, scherpe gelaatstrekken, een vier-kante kin en enigszins lang, zandkleurig haar, waarvan een lok over zijn voorhoofd viel. Ook zijn bakkebaarden waren lang. Zijn huid had de gebronsde, gezonde gloed van een man die hele dagen in de buitenlucht werkt, heel anders dan de bleke huid van adellijke lieden. Lorena werd van haar stuk gebracht door zijn mannelijke uitstraling, en ze ergerde zich aan het feit dat ze zich zomaar door deze reus had laten verrassen.

Even overwoog ze een snelle vluchtpoging, maar ze ver-moedde dat hij haar maar al te gemakkelijk zou kunnen in-halen. Ze zou kunnen schreeuwen, maar niemand zou haar horen. De scheepstimmerlieden en werfarbeiders van haar vader zouden zo hun werk komen doen, maar tot die tijd kon ze niets tegen hem beginnen. Het enige wat ze kon doen, was stokstijf blijven zitten en niet laten zien dat ze bang was.

Vrijmoedig beantwoordde ze zijn onderzoekende blik, en hij tikte even tegen zijn hoofd ter begroeting. ‘Goedemor-gen, juffrouw.’

Ontwapend door zijn vriendelijke groet krabbelde Lorena overeind op het rotsblok, schudde haar rokken uit en ging fier rechtop staan. Dankzij het rotsblok kwam ze ongeveer op gelijke hoogte met hem. Behoedzaam keek ze hem aan en knikte hem toe.

‘Het spijt me dat ik u gewekt heb, maar ik vroeg me af waarom u zo stil zat.’


13

Achterdochtig kneep ze haar ogen tot spleetjes. ‘Stond u naar me te kijken?’

Hij bekeek haar uitvoerig van haar hoofddoek tot haar leren schoenveters. ‘Aye, en ik heb in heel Duxboro nog niets gezien wat me meer beviel. Wat doet u hier zo helemaal alleen?’

Hij vroeg wat zij hier deed? Wat had hij hier in vredes-naam te zoeken? Hoe durfde hij de werf van haar vader te betreden? Wie was hij eigenlijk? Al die vragen brandden op haar lippen. Maar deze man had verbazingwekkende, melan-cholieke, porseleinblauwe ogen. Onder zijn doordringende blik kon ze zich amper bewegen, laat staan spreken. Haar lippen leken aan elkaar te kleven als de gebreeuwde planken van het schip.

‘N… niets,’ wist ze uit te brengen. Toen bedacht ze zich. ‘Niets wat u aangaat, althans.’

‘O?’ Spottend trok hij zijn wenkbrauwen op. ‘Niets, hè? Wat zou uw baas daarvan denken als hij u zo zag? Dat u niets doet, is tot daaraan toe, maar u zit nog te slapen ook!’

Aan de grijns op zijn knappe gezicht zag ze dat hij zich ten koste van haar vermaakte. Hij wilde dat ze zich zwak voelde. Maar daar wilde ze niets van weten.

‘Ik vind u ongemanierd, meneer,’ zei ze vinnig.‘Ongemanierd?’ Hij grinnikte. ‘Ben ik in overtreding door

u goedemorgen te wensen?’Lorena maakte een weids armgebaar om het met planken

bezaaide en met loodsen bebouwde terrein aan te duiden. ‘Dit land is eigendom van Nathaniel Huntley. Dit is zijn scheepswerf. Wat hebt u hier te zoeken? U kunt hier niet zomaar onuitgenodigd rondslenteren.’

‘Grote woorden voor een keukenmeid. Maar ik begrijp het wel. Ik heb u aan het schrikken gemaakt.’


14

‘Dat is lang niet het ergste wat u misdaan hebt. U bent in overtreding.’ Ze sprong van haar rotsblok af en merkte tot haar afgrijzen dat ze nu nog dichter bij elkaar stonden. Dat was niet de bedoeling. ‘Ga opzij, alstublieft. Ik wil erlangs.’

Hoewel ze zelf niet bepaald klein was, stak deze man met kop en schouders boven haar uit. Toen hij bleef staan, was het alsof ze voor een ondoordringbare muur van graniet stond. Alleen had deze muur een hartslag. In zijn hals zag ze een ader kloppen.

Ze deed een stap opzij en probeerde om hem heen te lo-pen. Hij ging weer voor haar staan. ‘Alles op zijn tijd, meisje. Alles op zijn tijd. Hoe heet je ook alweer?’

‘Dat heb ik u niet gezegd.’Lorena slikte. Haar blik gleed over de verlaten scheepswerf;

ze keek tussen de spanten van een kleine sloep door naar een enorm schip aan de andere kant. Er kwam geen rook uit de schoorsteen van het gemetselde warmwaterreservoir en geen stoom uit de lange, houten stoomkist. Gewoonlijk was het op de werf een drukte van belang, maar nu lag het hele terrein stil in het grijze licht van de ochtendschemering.

Haar hart klopte als een razende. Ze was helemaal alleen met deze vreemdeling.

‘Ik wil nu naar huis,’ zei ze met krachtige stem. ‘Mijn fa-milie zit op me te wachten. U zult echt opzij moeten gaan, daar sta ik op.’

�Andrew Benjamin Huntley zat op zijn hurken in het hoge gras van het moeras. Hij hield zich stil. Zo stil als een muis. Als je nog maar vijf bent, te klein om warme veenbessen-


15

taartjes van de broodtafel in de keuken te pakken zonder op je tenen te staan, is het gemakkelijk om voor muis te spelen.Lorena bakte graag vruchtentaartjes voor hem en hij at ze graag op. Ze zei dat hij de droom van elke moeder was met zijn blonde engelenhaar en zijn cherubijnwangetjes, zo roze als de binnenkant van een schelp. Hij had geen echte mama, maar Lorena was echt genoeg, vooral als ze met luide stem klaagde dat zijn gedrag niet paste bij zijn engelachtige uiterlijk.

Drew – zo noemde iedereen hem, omdat het met een D begon, net als David, koning David – was blij dat hij zich niet altijd als een engeltje gedroeg. Soms moest je als man gewoon een man zijn. In zijn pientere, hemelsblauwe ogen verscheen een listige blik. Wat hij nu zag, beviel hem helemaal niet.

Hij moest Lorena redden van de reus.Hij zag dat ze bang was, en hij balde zijn mollige rechter-

hand tot een vuist rondom de gladde steen. Nu dacht hij aan wat hij zou doen. Langzaam deed hij zijn hand open. Die zweette een beetje.

Hij keek naar de steen. Dit was de beste die hij had, speci-aal bewaard voor dit soort gelegenheden. Hij stopte de steen in zijn slinger. Lorena had hem die slinger gegeven en voor-gedaan hoe hij die moest gebruiken. Drew had het goed geleerd.

Toen Lorena vanmorgen nergens te vinden was, had Drew zijn slinger en steen meegenomen toen hij naar haar op zoek ging. Natuurlijk wist hij waar hij haar kon vinden, maar op een reus had hij niet gerekend.

Weer dacht hij aan koning David, die ook een slinger had. Als David een reus kon verslaan toen hij nog maar een jongen


16

was, kon Drew het ook. Hij draaide de slinger rond en rond om het wapen meer snelheid en kracht te bezorgen. Toen mikte hij en liet de steen vliegen. Hij keek toe terwijl de steen door de lucht schoot en wachtte tot die doel zou treffen en de reus voorover zou vallen, met zijn gezicht op de grond.

�De man begon zachtjes te grinniken. ‘Nu wil je ineens maar al te graag aan het werk, hè? Ik vrees dat ik je bang gemaakt heb. Het spijt me.’

Toen Lorena weigerde in zijn vrolijkheid te delen, keek hij haar overdreven streng aan. ‘Wat? Zelfs geen glimlachje kan eraf? Goed dan, meisje, aangezien je mij niet wilt ver-tellen hoe je heet en blijkbaar niet in nood bent, zal ik je moeten laten gaan. Maar eerst verlang ik – ’

Zijn mond viel open. Zijn blauwe ogen verloren hun scherpe blik en draaiden weg. Hij stond te zwaaien op zijn benen. Lorena gilde en sprong snel opzij toen hij wankelde en met een klap die de grond onder haar voeten deed beven voorover viel in het gras.

Verbijsterd leunde ze naar voren en vroeg: ‘Meneer? Is al-les goed, meneer?’

Daar zag het niet naar uit.‘Hoera, ik heb hem te pakken! Ben je gewond, Lorena?’Drew sprong uit het gras tevoorschijn, robuust en aan-

doenlijk als altijd. Op dit moment droeg hij schoenen, maar geen sokken, de kniebroek die ze smaragdgroen geverfd had om de grasvlekken te verbergen, en een rood-wit gestreepte vest, dat er al even vrolijk uitzag als de tevreden grijns op zijn ronde, roze gezichtje.


17

Terwijl Lorena hem zag aankomen, deed ze haar uiterste best te begrijpen wat er zojuist gebeurd was.

Aan haar voeten lag een reus van een man, buiten bewust-zijn.

‘Drew, wat heb je gedaan?’Met zijn handen in zijn zij keek het kind schuins naar

haar op, alsof ze een bijzonder domme vraag gesteld had. ‘Ik heb de reus verslagen, Lorena. Net als David. Precies zoals jij voorgedaan hebt. Ik heb je gered.’ Ongeduldig draaide hij zich om en begon het hoge gras te doorzoeken. ‘Ik moet mijn steen zoeken. Die kan ik nog eens hard no-dig hebben.’

‘Ondeugd die je bent! Ik heb je die slinger gegeven om je lessen op de zondagsschool wat spannender voor je te ma-ken. Hoe vaak moet ik nog uitleggen dat je die alleen mag gebruiken als we doen alsof Goliath een boom is? Nooit stenen gooien naar mensen of dieren. Dat doen we niet! En hoe kom je aan die rode veeg op je wang? Nee hè… je hebt mijn veenbessentaartjes toch niet opgegeten? Vanavond komt de nieuwe klant van papa bij ons dineren. Wat moet ik hem nu te eten geven? Moet je mij horen. Ik sta over veen-bessentaartjes te kletsten terwijl die arme kerel daar ligt…’

Lorena knielde neer bij het lichaam. Rondom de roerloze gestalte van de vreemdeling stonden grassprieten rechtop als de staken van een half gevlochten en nog onafgewerkte mand. Voorzichtig leunde ze dichter naar hem toe om te luisteren of hij nog ademhaalde. Haar hand zweefde boven het stoere gezicht met de donkerblonde bakkebaarden. Ze hield haar adem in. Gedreven door een vluchtig, ongrijpbaar besef dat haar lot met het zijne verbonden was, kwam ze even in de verleiding hem aan te raken.


18

Drew haalde zijn vieze wijsvinger uit zijn mond. ‘We kun-nen beter wegwezen, Lorena. Voordat hij wakker wordt. Hij is een gevaarlijke reus. Dat zie je zo.’

Snel trok Lorena haar hand terug. Het joch had nog gelijk ook. Hij was een uitzonderlijk schrander kind, bedacht ze trots, hoewel de laatste demonstratie van zijn talenten haar niet bepaald met trots vervulde.

Ze stond op en haalde weer gewoon adem. ‘Ja, we moe-ten weg. Hij is gelukkig niet ernstig gewond, alleen buiten westen. Dat komt vast helemaal goed. Ik vind het wel een akelig idee om een bewusteloze man alleen te laten,’ zei ze, evenzeer tegen zichzelf als tegen Drew, ‘maar de arbeiders kunnen elk moment hier komen. Die vinden hem wel, en als hij dan nog niet wakker is, brengen zij hem wel weer bij.’

Hopelijk zou deze man, wie hij ook was, zijn weg ver-volgen, teruggaan naar waar hij vandaan kwam en het hele incident vergeten.

Of misschien zou zijn werkgever toevallig langskomen terwijl hij lag te slapen…

Foei, Lorena, dat is niet grappig. En ze moest opschieten. Ze was een gelovige vrouw, maar het zou naïef zijn om te wach-ten tot hij wakker werd. Een woedende confrontatie tussen deze reus en het jongetje dat hem met een welgemikte steen had verslagen, was wel het laatste wat ze wilde meemaken.

Toen drong het tot haar door dat Drew haar inderdaad gered had, want de laatste woorden van de man waren ge-weest: ‘Maar eerst verlang ik – ’ Wat zou hij van haar gewild hebben? vroeg ze zich af. Een kus?

Ze wierp een snelle blik op het ongeschoren gezicht en bloosde hartgrondig; zelfs haar hoofdhuid prikte onder het gewicht van haar krullende haar.


19

‘Lorena, wil je me thuis weer voorlezen over David?’Lorena glimlachte het geliefde, kostelijke kind dat God

aan haar zorg toevertrouwd had, toe. Ze zou Drew later nog eens stevig aanspreken op zijn wangedrag, maar op dit mo-ment kon ze dat niet opbrengen. Haar hart barstte bijna van liefde voor haar kleine, impulsieve held. Ze leunde voorover met haar handen op haar knieën en sprak hem vriendelijk toe. ‘Als je meer over koning David wilt horen, zullen we zijn psalmen lezen. Voordat je hem nog meer gaat na-apen, moet je de wijsheid van David leren. Anders ga je er straks nog vandoor om met een beer te vechten. Vanavond begin-nen we met – ’

De vreemdeling die op het dichte tapijt van moerasturf lag, kreunde luid. Toen de man zich verroerde, bleven ze al-lebei een ogenblik als aan de grond genageld staan.

Toen pakte Lorena Drew bij de hand en sloegen ze samen op de vlucht, zoals de profeet Eliza gevlucht was voor de toorn van koningin Izebel.


leesfragment Geheimen van mijn hart - Lisa Norato

Documents

Transcript of leesfragment Geheimen van mijn hart - Lisa Norato