Voedselpakketten VN hebben Yarmouk bereikt

Damascus, januari 2014 - Het Palestijnse vluchtelingenkamp Al-Yarmouk heeft zaterdag eindelijk voedselpakketten van de VN binnengekregen. Dit was sinds september niet meer het geval geweest, waardoor er meer dan 40 bewoners van het kamp zijn gestorven.

GeschiedenisYarmouk is het grootste vluchtelingenkamp in Syrië en heeft zo’n 113 duizend geregistreerde inwoners. Deze inwoners zijn voornamelijk vluchtelingen uit Palestina. Sinds de opkomst van het zionisme, het verlangen van de joden om terug te keren naar het land waar zij aan het begin van de jaartelling waren vertrokken, zijn steeds meer joden naar Palestina getrokken. Zij hebben hier later hun eigen staat, Israël, gesticht. Er was veel vijandig heid tussen de twee etnische groepen, joden en Arabieren, en dit heeft uiteindelijk geleid tot een territoriaal conflict; de strijd om de grond van het land wat voorheen Palestina heette. Van beide kanten kwamen veel aanslagen en een groot deel van de Palestijnse bevolking is gevlucht naar zowel binnen- als buitenland. Vooral Egypte, Syrië, (Trans-) Jordanië en Libanon hebben veel vluchtelingen opgevangen. De joden hebben het grootste gedeelte van de grond ingenomen en beschouwen dit nu als hun land. Dit was uiteraard niet zonder verzet van de Arabieren; ondanks het feit dat zij qua technologie en manschappen een achterstand hadden op de Israëliërs boden ze zoveel weerstand als ze konden.

Wereldwijde opinieWereldwijd wordt het joodse volk vaak als klein en hulpeloos gezien en vind men dat ze recht hebben op het gebied in Palestina, wat voor het jodendom - en veel andere godsdiensten - het heilige land is. Nu is het wel zo dat de Arabieren hier sinds de joden waren vertrokken hier gewoond hebben en zich dus het land eigen gemaakt hebben. Zij vinden dus ook dat het grondgebied aan hen toebehoort en dat de joden de indringers zijn. Maar het joodse volk heeft, in tegenstelling tot de Arabieren geen grondgebied om op te leven en dit wordt hen, zeker na de holocaust in de Tweede Wereldoorlog wel gegund, al misschien niet door een ander volk hun land uit te jagen. Wel moet je bedenken dat elk land veroverd is van een ander volk, dat hier woonde voordat de huidige inwoners er hun land van maakten.

Al-YarmoukEen van deze vluchtelingenkampen in Syrië is Al-Yarmouk. Het ligt in het zuiden en is zo’n twee vierkante kilometer groot. Officieel is het geen vluchtelingenkamp, maar aangezien het een stad is die geheel bewoond wordt door Palestijnse vluchtelingen kijkt men er wel zo tegenaan. In december 2012 werd om de stad gevochten door het Vrij Syrische Leger, door sommige landen gezien als een terroristische orgaan, door anderen (waaronder de Verenigde Staten en Europese Unie), en het Syrische leger. Hierdoor is een groot deel van de stad erg beschadigd. Ondanks dit heeft de stad betere dan leefomstandigheden dan andere; er zijn internetcafe’s en veel inwoners zijn doctors, ingenieurs of dergelijken.

Omstandigheden

Voorheen heeft men geprobeerd voedsel het kamp binnen te krijgen via de regering van Syrië, maar zonder succes; de bevolking zat maanden zonder eten. Dit is een duidelijk bewijs dat het land politiek instabiel is; de regering is corrupt. De kwantitatieve honger in de stad, het feit dat er niet genoeg eten was, had onder andere als gevolg dat kinderen gedwongen waren uit vuilnisbakken te eten. Ook de conflicten in en rond de stad helpen de situatie niet bepaald; door een aanval van oorlogsvliegtuigen deze week zijn acht doden gevallen, al is men niet zeker van dit cijfer. Deze en andere terroristen in het gebied zorgden er voor dat de voedselpakketten het gebied niet in konden komen. Door grote inspanning van de inwoners is dit wel gelukt; ze hebben door de pakketten door te geven het voedsel het kamp in gekregen. Dit is natuurlijk geen permanente oplossing en het is ook nog lang niet genoeg.

Van de redactie

Wij zouden graag een paar dingen die ons zijn opgevallen tijdens het schrijven van deze krant. Ten eerste een paar dingen die we merkten bij het schrijven van het stukje van Syrië: bij de kranten uit het Midden-Oosten waren er heel veel quotes. Zo laten ze de mening van de bevolking duidelijk zien. Bij westerse kranten was dat wat minder. Ook vermeldden de kranten uit het Midden-Oosten vaak tot welke groep de (vaak overleden) mensen behoorden. Bij de westerse kranten was dat minder.Hieruit blijkt dat de westerse kranten over het algemeen wat zakelijker zijn, en wat minder de diepte ingaan dan de lokale kranten. Waarschijnlijk komt dat doordat de lokale kranten veel meer met het probleem te maken hebben (bijvoorbeeld door vluchtelingen).

Wat vooral opviel bij het schrijven van het stukje over Mandela was dat de Volkskrant veel meer inging op de dood en wat de mensen over hem gezegd hebben, terwijl BBC het veel meer had over het leven van Mandela. Ik kan hier niet goed een oorzaak voor vinden.

Wij hebben besloten onze krant niet per se zonder nieuwscriteria te schrijven, maar wel geprobeerd de mening van de verschillende bronnen te combineren. Zo hielden we voor ons gevoel nog wel een krant, en niet een tekstboek, maar hadden we wel een eerlijke krant, en ik denk dat dat de balans is die de meeste kranten moeten hervinden, de balans tussen het gevoel van een krant behouden, maar toch een eerlijke krant krijgen.

Nelson Mandela: De dood van een held

Op 5 december 2013 is Nelson Mandela overleden. Hij is 95 jaar oud geworden. Maar wat was er nou zo bijzonder aan deze man, en wat heeft hem een internationaal icoon voor vrijheid gemaakt?

In 1948 werd de apartheidswet ingevoerd; Een wet die zei dat de blanken officiëel superieur waren. Hierdoor kwam er op elke manier discriminatie tegenover de grote groep zwarte mensen. Je mocht niet meer leven op plekken van blanken, zakendoen met blanken, naar school gaan met blanken, relaties hebben met blanken, en nog allemaal andere dingen die het leven voor de zwarte mensen lastiger maken. Er was dus een gebrek aan mensenrechten. Mensenrechten zijn rechten en vrijheden waarover ieder mens beschikt en waaraan niet kan worden getornd. Je zou natuurlijk kunnen verwachten dat de zwarte mensen dit niet zomaar zouden accepteren. Er werden verschillende verzetsgroepen opgericht. Een daarvan was het ANC, waarvan Nelson

Mandela een van de leiders was. Helaas werd hij opgepakt en levenslang naar de gevangenis gestuurd in 1964. Hij werd na 27 jaar vrijgelaten, in 1990 dus. Een jaar later werd hij weer voorzitter van het ANC en in 1994 werd hij de eerste zwarte president van Zuid-Afrika.

China’s vermogen weg door urbanisatie

De trek naar de steden kost China een kapitaal. Topman Zheng van de Chinese Ontwikkelingsbank heeft becijferd dat er tot 2020 voor de verstedelijking in China in totaal 6300 miljard euroinvesteringskapitaal nodig is. Dat is een bedrag dat bijna gelijk is aan wat er in heel China vorig jaar isverdiend. Peking ziet in de verstedelijking een belangrijke aanjager voor economische groei, maar om de enorme toestroom van het platteland naar de steden mogelijk te kunnen maken, moeten er miljoenen huizen worden gebouwd.Verder moet het wegennet in veel steden grondig worden aangepakt. Dit komt allemaal omdat de urbanisatiegraad, het percentage van de bevolking dat in steden woont, zo hoog is. Eigenlijk alle chinezen gaan daarbij naar één stad, waardoor er een primate city of voornaamste stad ontstaat. Omdat het urbanisatietempo, hoe snel de bevolking van een land naar de stad verhuist, zo hoog is, verwacht de Chinese overheid dat er in de komende 20 jaar zo’n 300 tot 400 miljoen Chinezen naar de steden zullen trekken, waarmee het totale aantal stadsinwoners boven de 1 miljard komt, waardoor er dus ook heel veel huizen bijgebouwd moeten worden. Ook de koopkracht, wat bepaalt hoeveel je kan kopen voor een bepaald bedrag, draagt bij aan de urbanisatie. Dat komt vooral door de MNO’s (Multi National Organisations). De bevolkingsspreiding, hoe de bevolking in een land verdeeld is, is ook aan het veranderen. Dat komt dan ook door het urbanisatietempo. Eind vorig jaar woonde volgens het Chinese statistiekbureau 52,6 procent van de bevolking in stedelijk gebied.

Stoffen maken ‘Made in Vietnam’ bepalend

De Europese regering is er al de hele tijd over aan het debatteren. Ook alle grote merken kijken mee. Maar waar gaat het eigenlijk om? Het gaat om het ‘Made in Vietnam’ label. De EU heeft import belastingen om concurrentie van buiten de EU een beetje tegen te houden, om zo zijn eigen producten dus te beschermen. Maar om sommige opkomende landen, zoals Vietnam, te helpen, maken ze voor die landen de importbelasting lager. Daardoor kan de economie van dat land sneller groeien. De EU regering zit nu te debatteren met Vietnam over die importbelastingen. Want de EU vindt pas dat er op het label van het desbetreffende product ‘Made in Vietnam’ mag staan als (de) twee stappen in Vietnam gemaakt zijn; de stof voor het product en het product zelf. Als dat niet het geval is mag het dus niet ‘Made in Vietnam’ genoemd worden. En dat betekend dat ze ook niet gebruik mogen maken van de lagere importbelastingen. En bij zulke hoeveelheden die geproduceerd worden kan dat al oplopen tot in de miljoenen. Maar in Vietnam laten bijna alle fabrieken de stoffen waarvan de producten gemaakt worden uit China importeren. Dus kunnen ze niet profiteren van de lagere importbelastingen. En omdat de verdeling van de beroepsbevolking, in welke sector de bevolking werkt, heel groot is, een groot deel van de mensen die daar wonen, werken in de fabrieken, kunnen die er niet op vooruit komen. Daardoor wordt de sociale ongelijkheid (verschillen in welvaart) ook heel groot. Omdat ze het geld nodig hebben voor de importbelasting, kunnen ze bijvoorbeeld de lonen niet verhogen. Het ‘Made in Vietnam’ debat is nog niet afgelopen. Ze zijn nog steeds aan het discussiëren over wat goed is en wat niet. Dus voor Vietnam is nog niets zeker.