Ik spring uit een vliegmachien (Fly me to the moon)

Van John Godber

(Vertaling en bewerking Gie Beullens)

Dit werk mag slechts worden opgevoerd na voorafgaande schriftelijke toelating van

AUTEURSBUREAU ALMO bvba

Jan Van Rijswijcklaan 282

B-2020 Antwerpen

Tel 03/ 260.68.16 - Fax: 03/2169532

E-mail bestellingen@almo.be

www.almo.be

1

Personages (4h/5d - kan 3h/4d)

David 48, manager van een wenskaarten-bedrijf.

Anne 44, zijn vrouw. Halftijds receptionist bij een dokterspraktijk.

Kelly Air Hostess

Dr Jansen 40-er, Psycholoog

Magda 50-er. Nerveuse vliegtuigpassagier

John 40-er. Vrachtwagenchauffeur en gelegenheidszanger.

Fanny 30-er. Oudere vamp, recentelijk gegradueerd.

Stella 40-er. Timide eenzame vrouw, die graag vliegt.

Steward 40-er. Piloot en roofdier

Steward en Dr Jansen kunnen dubbelrollen zijn. Zo-ook Kelly en Fanny.

Decor: Een vertrekhal in een regionale luchthaven.

Als we naar het podium kijken, moeten we ervan uitgaan dat we door een groot glazen raam kijken, dat letterlijk de vierde muur

is. Als het stuk 'in het rond' wordt gespeeld, dan moeten drie van de vier muren functioneren als dit onzichtbare raam. Binnen het

raam is de scene een vierkante doos, met twee uitgangen, een in een bovenste hoek, die leidt tot andere delen van het gebouw,

waar de effectieve cursus plaatsvindt. Eén vooraan in de tegenovergestelde hoek die wordt gebruikt als een 'algemene' ingang.

Deze vertrekhal is voornamelijk karakterloos. De muren zijn wit, ingelijst in blauwe lijsten. Het tapijt is lichtgrijs, en de

kuipstoelen, die over het centrum bovenaan en aan beide kanten staan, zijn in een diep blauw. Verschillende dingen vullen de

ruimte, conische asbakken, vuilbakken, misschien een rare poster. We moeten weten dat we op een luchthaven zijn en dat wanneer

de personages op het podium naar het publiek kijken, ze vliegtuigen zien die komen en gaan. We hebben een beetje verbeelding

nodig om te veronderstellen dat een deel van de cursus naast het podium gebeurt, maar dit mag ons niet te veel zorgen maken!

Het heldere wit van de instelling contrasteert met een helder scala aan kleuren van de kostuums van de personages. Het weer is

verschrikkelijk; regen, regen, regen!

We hebben in wezen een realistisch stuk, en hoewel de personages met elkaar kunnen praten, zonder dat anderen ze horen, is dit

de enige theatrale opvatting, afgezien van het feit dat we ook cinematografisch spelen!

Aangezien ik wat details geef van de omgeving, mag ik kort ook wel de stijl van het acteren voorstellen die ik beoog! Zoals

duidelijk zal worden, concentreren we ons op de ruimte en het personage, en de angst die in de loop der tijd duidelijk wordt,

omdat deze nerveuze passagiers dichterbij het vertrek komen! Ik heb het begin van het toneelstuk als een film gestructureerd. Ik

ben zeker dat dit gevoel van tijd hierdoor kan worden bereikt. Ik geloof ook dat dit de acteurs een groter gevoel van vrijheid in de

ruimte geeft. Veel van de eerste scènes zijn weinig beschreven, waardoor de acteurs en de regisseurs elk moment zelf kunnen

invullen, terwijl ze DAVID en ANNE in hun eigen bezorgdheid laten sudderen. Een deel van de dialoog hangt al in de lucht

voordat hij wordt beantwoord, andere lijnen zijn sterk terughoudend. De grappigheid is hopelijk ingekapseld en impliciet, er moet

niet achter worden gezocht.

John Godber

2

EERSTE BEDRIJF

1e Scene

(De zaallichten faden. De scene is donker. Zware regen op de ramen. De lichten komen op.

Vroeg in de ochtend. Een luchthaven in de regio)

(ANNE staat alleen op de scene. Ze schudt de regen van haar paraplu en plooit hem op. Ze is

een mooi geklede vrouw van vooraan in de veertig. Er gebeurt niks: ze loopt wat rond, kijkt op

haar horloge en zucht dan zwaar. Ze heeft een dagblad onder haar arm)

ANNE: (Moe en uitgeput, maar toch stoïcijns) Oh God!

(Ze wandelt traag wat rond in de ruimte. Harde regen op de ruiten. De lichten vervagen)

Black-out

3

Scene 2

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Vijf minuten later)

(ANNE staat op een iets andere plek, zij heeft een paar stappen naar links gezet. Ze kijkt naar

haar krant. Ze vouwt het papier zo dat ze ze gemakkelijker kan lezen. Het nieuws doet haar

niet goed. Ze vouwt de krant dicht. Terwijl ze dit doet verdwijnt het licht)

(De lichten vervagen. Zware regen op de ruiten)

Black-out

4

Scène 3

(Lichten komen op. De regen verdwijnt. Nog vijf minuten later)

(ANNE staat op het podium en kijkt naar het publiek. Haar echtgenoot DAVID komt binnen.

Hij is doornat door de regen, hij kijkt naar ANNE, maar zij kijkt niet naar hem als hij spreekt.

Hij gebaart zijn vochtigheid)

ANNE: Ik dacht dat je gevlucht was...

(DAVID lijkt ontspannen, maar dat is een masker voor zijn zenuwachtigheid. DAVID wandelt

rond op het podium en bekijkt de ruimte, hij voelt in zijn zakken, controleert zijn autosleutels

en steekt ze in zijn andere zak. Wanneer ANNE en DAVID spreken, lijkt hun gesprek elkaar iets

te overlappen. ANNE kijkt nog eens naar haar krant)

DAVID: Ik wachtte tot de regen zou stoppen! (Stilte. Zichzelf geruststellend) Veel parkeerplaats in ieder

geval!

ANNE: Dat is geen wonder... wij zijn hier de enigen!

(Stilte)

DAVID: Ik parkeerde me naast dat busje...

ANNE: Dat is goed!

DAVID: Ik zou hem overal hebben kunnen parkeren, er is ruimte zat!

ANNE: Je hebt hem in elk geval geparkeerd gekregen!

DAVID: Ik denk dat we wat te vroeg zijn!

ANNE: Wel, je zei dat je dat wilde zijn!

DAVID: Ik wilde wel niet dat we hier al waren voordat het geopend was.

ANNE: Kijk toch eens hoe het regent!

(De lichten vervagen. Zware regen op de ruiten)

Black-out

5

Scene 4

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Vijf minuten later)

(ANNE en DAVID zitten nu in de kuipzetels, zij zitten tegenover elkaar. Hun dialoog is

makkelijk en overdacht)

DAVID: Hoe laat is het?

(ANNE kijkt naar haar horloge)

ANNE: Tien voor acht!

(Een ogenblik)

DAVID: Hoe laat gaat het beginnen.

ANNE: Tien uur.

DAVID: Tien uur!!!

ANNE: Dat klopt!

(Een ogenblik)

DAVID: Nog twee uur!

ANNE: ...Jij wilde hier vroeg zijn!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik dacht dat we wat in de file zouden zitten.

ANNE: ... Om vijf uur ging de wekker af!

DAVID: Meestal is er veel verkeer op die weg!

ANNE: ...Ik las tot één uur, dus...

DAVID: Het duurt meestal eeuwen op die weg...

(Een ogenblik)

ANNE: Was nog half in slaap toen ik opstond!

DAVID: ...Dacht dat we misschien geduwd zouden moeten worden, om eerlijk te zijn!

ANNE: Ik zei dat het te vroeg was!

(Een ogenblik)

DAVID: Hoe dan ook, we hebben hem toch geparkeerd gekregen, he?

(DAVID loopt rond in de luchthavenhall)

ANNE: Ik hoop dat het werkt!

DAVID: Sorry?

ANNE: Ik zei dat ik hoop dat het werkt!

DAVID: Ik ook, want ik doe het niet nog eens!

(Een ogenblik)

6

ANNE: Je hebt dit nog niet gedaan.

DAVID: Ik weet het, maar ik zeg gewoon dat ik het niet nog eens doe!

(Een ogenblik)

ANNE: Wel, je hoeft het niet opnieuw te doen, he?

DAVID: Dat hoop jij!

ANNE: Dat hoop jij!

(Stilte)

DAVID: Ik weet niet waarom ik het doe, om eerlijk te zijn.

(Een ogenblik)

ANNE: Je doet het niet voor mij, hoor.

DAVID: Doe ik dat niet?

ANNE: Natuurlijk niet!

DAVID: Voor wie doe ik het dan?

ANNE: Je doet het voor jezelf!

DAVID: Echt?

ANNE: Natuurlijk!

DAVID: Als je dat gelooft, geloof je alles!

(Een ogenblik)

ANNE: Je moet het wel voor jezelf doen!

DAVID: Jij hebt me ingeschreven voor een vliegcursus en je denkt dat ik het voor mezelf doe?

(Een ogenblik)

ANNE: En toch doe je het!

DAVID: Nee, ik doe het niet!

ANNE: Ja, toch wel!

DAVID: Enfin!

ANNE: Je weet dat je dat doet!

(Een ogenblik)

DAVID: Als ik iets voor mezelf aan het doen zou zijn, zouden we aan de veerboten staan, met de

caravan achter de auto en ik zou zo niet zitten te zweten.

(Een ogenblik)

ANNE: Leven op een snelweg!

DAVID: Wat?

(Een ogenblik)

ANNE: Ik zei: het leven op een snelweg!

7

(Een ogenblik)

DAVID: Ik dacht dat je reizen met de caravan prettig vond?

ANNE: Ik vind het niet erg!

DAVID: Ik dacht dat je het prettig vond?

ANNE: Dat doe ik!

DAVID: Ik dacht dat je het prettig vond.

ANNE: Ik vind het niet onprettig!

DAVID: Enfin, ik dacht dat je het echt prettig vond!

ANNE: Ik vind het ook prettig!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik begrijp niet hoe je kan zeggen dat ik het voor mezelf doe. Ik zou voor mezelf niet op een

vliegtuig kruipen! (Een ogenblik) Ik haat het, dat weet je verdomd heel goed!

(De lichten vervagen. Zware regen op de ruiten)

Black-out

8

Scene 5

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Een half uur later)

(ANNE zit. DAVID staat te kijken naar de voorkant van het huis. We hebben het gevoel dat er

een groot raam is en hij uitkijkt op de landingsbaan)

DAVID: Hoe laat is het nu?

ANNE: Half acht.

(Een ogenblik)

DAVID: Nog een uur en een half.

ANNE: Dat klopt!

DAVID: Dat gaat een lange dag worden!

ANNE: Dat zal het zeker als je blijft vragen hoe laat het is!

DAVID: Ik vraag het alleen maar!

ANNE: Ik weet het.

(Een ogenblik)

DAVID: Half acht.

ANNE: Klopt.

DAVID: We zijn hier te vroeg!

ANNE: We hebben tenminste een parkeerplaats!

DAVID: Klopt!

(Een ogenblik)

ANNE: Wat is er met je horloge gebeurd?

DAVID: Ik moet ze in de badkamer hebben laten liggen.

(Een ogenblik)

ANNE: Nu ja, je was over je toeren!

DAVID: Ik was niet over mijn toeren. Ik wilde gewoon vroeg vertrekken!

(Een ogenblik)

ANNE: Dat hebben we zeker gedaan!

(DAVID ziet iets in de vierde muur. Hij speelt het zien van het landen van een vliegtuig. Het is

twee kilometer verderop)

DAVID: Er land er één!

ANNE: Eh?

DAVID: Er komt er één binnen

ANNE: Je klinkt verrast!

9

DAVID: Dat ben ik ook, kijk naar het weer!

ANNE: Het is maar regen.

DAVID: Ik weet wat het is!

ANNE: Het is alleen wat regen.

(Een ogenblik)

DAVID: Ik zou gedacht hebben dat ze sommige vluchten zouden geannuleerd hebben...

ANNE: Het is maar regen!

(DAVID kijkt naar het vliegtuig dat land)

DAVID: Ik vraag me af waar die vandaan komt? Duits denk ik! Frankfurt Express! Een business-vlucht,

lijk me! Die is op de grond... Oh, kijk naar dat opspattend water...

ANNE: Ik heb het al altijd willen doen!

DAVID: Landen in de regen?

ANNE: Vliegen naar een vergadering!

DAVID: Ja?

ANNE: Het goede leven.

DAVID: Kijk naar al dat opspattend water...

ANNE: Ik heb het altijd al willen doen...

(Een ogenblik)

DAVID: Ze moeten hun kinderen nooit zien!

ANNE: Waarom dan?

DAVID: Zo overal naartoe vliegen!

ANNE: Wel...

DAVID: Nee, ik moet er niet van weten... Je moet nooit weten waar je bent!

(Een ogenblik)

ANNE: Nu, jij ziet de onze ook nauwelijks.

DAVID: Wat?

ANNE: Ik zei dat je die van ons ook niet veel ziet!

DAVID: Oh...!

ANNE: Wat?

DAVID: Oh...!

ANNE: Wat?

DAVID: Hey zeg...

ANNE: Welja...

DAVID: Oh!

10

ANNE: Ik zeg het alleen maar.

(Een ogenblik)

DAVID: Dat is niet eerlijk, weet je...

ANNE: Wat?

DAVID: (iets nadrukkelijker) Komaan!

ANNE: Nu ja...

DAVID: Goeie God... (laat het zitten)

(Een ogenblik)

ANNE: Ik bedoel dat jij altijd op de snelweg zit, is dat niet zo. Dat is juist hetzelfde...

(Stilte. DAVID's zwakke plek geraakt)

DAVID: Dat is mijn job...

ANNE: Ik weet dat het je job is!

DAVID: Het is mijn werk!

ANNE: Ik weet het!

DAVID: Ik zit liever op de snelweg dan elke dag in een vliegtuig!

ANNE: Dat weet ik!

(Een ogenblik)

DAVID: (Gemakkelijk) Hoe dan ook!

(Een ogenblik)

ANNE: Ik zei gewoon dat het hetzelfde is!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik kan het ook niet helpen dat er wegwerken zijn, he? Overal waar je gaat, breken ze de helft

van de weg op!

ANNE: Ik zei alleen...!

DAVID: Het duurde me twee en een half uur om naar Brugge te gaan, nu moet ik er bijna drieënhalf uur

voor uittrekken.

ANNE: Dat klopt!

DAVID: Luik! Luxemburg!

ANNE: Dat klopt!

DAVID: Waar je ook naartoe gaat; plak er nog maar een uur aan. En het wordt steeds erger! Tegen de

tijd dat de kinderen leren rijden, zijn er geen vrije wegen meer!

ANNE: Dat is zo!

DAVID: Naar school gaan duurt al vijf uur. Alle kinderen zullen surfboarders worden! Ze zullen het wel

moeten zijn!

11

ANNE: Dat is nog een zorg meer!

DAVID: Ze leggen een nieuwe weg aan en even later zit hij helemaal vast.

(Een ogenblik)

ANNE: Ik heb je toch gezegd dat je beter zou vliegen!

DAVID: Van Brussel naar Luxemburg? Ik kan sneller rijden.

ANNE: Ik dacht dat je er jaren over deed?

DAVID: Tegen de tijd dat je al ingecheckt bent...

ANNE: Je zou het eens moeten proberen...

DAVID: Inchecken met vijftienhonderd verjaardagskaarten in mijn koffer? Ik zou waarschijnlijk

gearresteerd worden!

ANNE: Ze moeten alert zijn!

DAVID: Hoewel, het is verdomd verschrikkelijk op de wegen...!

ANNE: Dat is zo.

(Een ogenblik)

DAVID: Dat zijn ze werkelijk, maar wat kan je eraan doen?

ANNE: Je zou meer moeten vliegen!

(Een ogenblik)

DAVID: Denk je dat ik de hele tijd op de weg wil zijn!

ANNE: Nu ja...

DAVID: Dag in, dag uit...

ANNE: Nu ja...

DAVID: Vast zitten achter een camion van Essers!

(Een ogenblik)

ANNE: Wel, je lijkt altijd vast te zitten als er iets moet gedaan worden!

DAVID: Euh?...

ANNE: Wanneer er dingen moeten gedaan worden!

DAVID: Zoals wat?

ANNE: Zoals die kleine slaapkamer...

DAVID: Oh...

ANNE: Wat?

DAVID: Die heb ik gedaan!

ANNE: Ik weet het.

DAVID: Ik heb ze toch gedaan!

ANNE: Ik weet het!

12

(Een ogenblik)

DAVID: Die heb ik gedaan. Drie rollen voor die kleine slaapkamer, kun je dat geloven?

ANNE: Drie rollen...

DAVID: Ik kon niet geloven dat je er drie rollen zou voor nodig hebben. Laura Ashley, hé.

ANNE: Dat klopt!

DAVID: En het hangt nog niet goed! Nee, wees eerlijk, die heb ik toch gedaan!

ANNE: Niet toen ik wilde dat je het deed! Drie weken later!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik heb het gedaan toen ik tijd had om het te doen!

ANNE: Ik weet dat je dat deed!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik bedoel maar, het grootste deel van de tijd zit ik vast op de verdomde snelweg, niet?

(Een ogenblik)

ANNE: Wel, het is nu toch gedaan!

(Stilte)

DAVID: Hoe laat is het nu?

(ANNE raadpleegt haar horloge nogmaals)

ANNE: Vijfentwintig voor negen!

DAVID: De tijd vliegt, he?

ANNE: Dat komt wel als we begonnen zijn!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik kan niet wachten!

(De lichten vervagen. Zware regen op de ruiten)

Black-out

13

Scène 6

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Vijftien minuten later)

(DAVID staat aan de ander kant, vooraan het podium, dat uitkijkt naar de vierde muur en het

publiek. ANNE heeft zich ergens anders gepositioneerd om een tijdsverloop weer te geven. Ze

kijkt naar haar krant of leest een tijdschrift. Nog twee vliegtuigen zijn onlangs geland)

DAVID: Nog twee! Ryanair en een WIZZ, schat.

ANNE: Je zou er je hobby moeten van maken!

DAVID: Van die hou ik niet, het is er zo één met van die propeller-dingen. Nee, daar wil ik niet in!

ANNE: Nee?

DAVID: Daar hou ik niet van!

ANNE: Het is dan ook waarschijnlijk die niet!

DAVID: Welke zal het dan wel zijn?

ANNE: Ik heb geen idee.

(Een ogenblik)

DAVID: Zal hij van ergens anders komen?

ANNE: Ze hebben er waarschijnlijk niet één alleen voor de cursus?

(Een ogenblik)

DAVID: Ik dacht dat ze dat wel zouden hebben.

ANNE: Het is maar om elke andere maand.

(Een ogenblik)

DAVID: Dus we zouden op één van deze kunnen zitten?

ANNE: Ik veronderstel van wel!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik hoop dat het niet zo’n kleintje is!

ANNE: Het is wellicht afgelopen nacht al geland, voor zover we weten.

DAVID: Ik hoop dat het niet die kleine hier is!

ANNE: Het hangt af van hoeveel mensen op de cursus zijn

(Een ogenblik)

DAVID: Als het die is waar we in moeten gaan, ben ik direct terug de snelweg op!

ANNE: Ze worden verondersteld veilig te zijn!

(Een ogenblik)

DAVID: Het is maar één stap omhoog!

ANNE: Ze zijn goed genoeg!

14

DAVID: De banden zijn van een kruiwagen, zo te zien!

ANNE: Ze zijn veilig, ze gaan elke dag de lucht in!

(Een ogenblik)

DAVID: Niet met mij erin!

(De lichten vervagen. Zware regen op de ruiten)

Black-out

15

Scène 7

(De lichten gaan op. De regen verdwijnt. Nog dertig minuten later)

(ANNE staat aan de voorkant van het podium te kijken. DAVID zit in een kuipzetel achteraan

de scene en kijkt uit naar het publiek. De verveling begint toe te slaan)

ANNE: Twee anderen zijn net geland...

(Een ogenblik)

DAVID: Ik hoop alleen dat we niet in die met die propellers zitten!

ANNE: Ze gaan niet zo hoog.

DAVID: Dat zou een nachtmerrie zijn! (Een ogenblik) Hoe laat is het nu?

(ANNE kijkt naar haar horloge)

ANNE: Half negen!

(Een ogenblik)

DAVID: Waar gaan we naartoe?

ANNE: Wat?

DAVID: Waar vliegen we naartoe?

ANNE: Naar nergens, zeker.

DAVID: Wat?

ANNE: Ik denk dat we gewoon van de grond gaan.

(Een ogenblik)

DAVID: Ja, we zullen van de grond gaan, maar waar vliegen we naartoe?

ANNE: Gaan we niet gewoon de lucht in?

DAVID: We moeten toch ergens heen gaan, zeker. Ze gaan toch niet alleen omhoog en brengen u weer

terug?

ANNE: Ik denk dat ze dat wel doen!

(Een ogenblik)

DAVID: Wat? Ze gaan alleen de lucht in en komen dan weer naar beneden?

ANNE: Ik denk dat...

DAVID: Wat? We gaan er op en gewoon omhoog; en gaan er terug uit en komen naar beneden...

ANNE: We komen eerst naar beneden, denk ik...

(Een ogenblik)

DAVID: Dus je gaat een dag-lang naar een cursus en dan gaan ze nog niet ergens naartoe?

ANNE: Ik denk het!

(Een ogenblik)

16

DAVID: Dus we gaan eigenlijk nergens naartoe?

ANNE: Ik weet het niet...!

(Een ogenblik)

DAVID: Dus brengen ze al deze mensen die vliegen haten samen, zetten ze op een vliegtuig en nemen

ze nergens naartoe?

ANNE: Ik weet het niet!

(Een ogenblik)

DAVID: Ze zouden ons tenminste ergens kunnen naartoe brengen!

ANNE: Het is niet nodig om je daar zorgen over te maken!

DAVID: Naar Spanje, Portugal! Eender waar!

ANNE: Ik dacht dat je Portugal haatte, omdat je er met die uitslag van terugkwam?

(Een ogenblik)

DAVID: Ik haat het niet zo erg!

ANNE: Wel, zo zie je maar!

DAVID: Ik bedoel maar, als ik de keuze had tussen Portugal en een toer door de wolken om nergens

heen te gaan; zou Portugal het elke keer winnen!

ANNE: Misschien gaan we wel ergens heen! Ik weet het niet, ik dacht gewoon dat ze opstegen en dan

weer landden.

(Een ogenblik)

DAVID: Wist je dit toen je het boekte?

ANNE: Het gaat niet over waar we heen gaan, he? Het gaat over het erin stappen!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik kan niet geloven dat we nergens naartoe gaan!

ANNE: Het is gewoon om vertrouwen op te bouwen!

DAVID: (makkelijk) Verdomme!

ANNE: Daarom heet het 'Vlieg met vertrouwen'.

(Een ogenblik)

DAVID: Ze hebben zelf geen vertrouwen, ze brengen ons nergens naartoe!

(Een ogenblik)

ANNE: "Vliegen zonder vertrouwen" kunnen ze het waarschijnlijk niet noemen, he?

(Een ogenblik)

DAVID: Dat is wel een verdomde tegenslag!

ANNE: Ga nu maar gewoon mee!

DAVID: Ik bedoel maar, ik heb zelfs mijn zwembroek meegenomen!

17

ANNE: Euh?

DAVID: Ik heb mijn zwembroek meegebracht.

ANNE: Waar is die dan?

DAVID: Ik heb ze aan!

ANNE: Ik dacht al... ik had het deze ochtend wel gemerkt, maar ik heb niets gezegd! Ik dacht dat het

was omdat je nog niet wakker was!

DAVID: Ik was wel wakker. Ik wilde gewoon wat gaan zwemmen als we daar waren, om de spanning te

verlichten. En dan blijkt het dat we niet eens naar Portugal gaan, verdomme.

(ANNE kijkt naar haar horloge en rond in de lounge)

ANNE: Weet je, ik denk dat we misschien op de verkeerde plaats zijn!

DAVID: Ja, dat klopt, we zijn op een verdomde luchthaven!

(DAVID dwaalt rond. Zware regen op de ruiten. De lichten vervagen)

Black-out

18

Scène 8

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Nog eens tien minuten later)

(ANNE zit in een andere positie op het podium. Ze bladert door een tijdschrift. DAVID wordt

een beetje angstig. Hij loopt rond op het podium in de buurt van ANNE)

DAVID: Niet lang meer!

ANNE: Je blijft dat zeggen...

(DAVID loopt langzaam rond. Hij kijkt naar zijn handen, slaat op zijn borst en speelt met zijn

sleutels diep in zijn broekzakken)

DAVID: (voor zichzelf) Niet lang meer...

ANNE: Dat klopt!

DAVID: Niet lang meer!

(Een ogenblik)

ANNE: (gedeeltelijk voor zichzelf) En nu met zijn sleutels spelen.

DAVID: Wat?

ANNE: Ik dacht hardop...

(Een ogenblik)

DAVID: Ik dacht dat je iets zei!

ANNE: Ik zei: En nu met zijn sleutels spelen!

DAVID: Wie?

ANNE: Jij!

DAVID: Doe ik dat?

(Een ogenblik)

ANNE: Dat is wat je doet!

DAVID: Is dat zo?

ANNE: Als je schrik hebt!

DAVID: Ik heb niet zoveel schrik, om eerlijk te zijn!

ANNE: Je loopt over en weer, fluit en speelt met je autosleutels!

(Stilte. DAVID kijkt naar ANNE. Hij loopt rond op het podium, begint dan te fluiten. ANNE

kijkt naar hem)

DAVID: Ik wist niet eens dat ik het aan het doen was!

ANNE: Het is wat je altijd doet.

DAVID: Ik kan het niet helpen! Het is gewoon iets wat ik doe!

(Een ogenblik)

19

ANNE: Zelfs toen ik onze Sam kreeg, heb je het gedaan!

DAVID: Is dat zo?

(Een ogenblik)

ANNE: Toen we op de vroedvrouw zaten te wachten.

DAVID: Ik kan me niet herinneren dat ik toen zat te fluiten!

ANNE: Ik had verschrikkelijke weeën en alles wat jij kon doen was fluiten en met je autosleutels

spelen!

(Een ogenblik)

DAVID: Ik was nog nooit eerder in een bevallingskamer geweest!

ANNE: Ik ook niet!

DAVID: Ik kan er me niet zoveel meer van herinneren, om eerlijk te zijn!

ANNE: Ik ook niet!

DAVID: Ik denk dat ik er wat rondgedwaald heb!

ANNE: Fluitend...

DAVID: Het moet gewoon een ding zijn dat ik doe...

(Een ogenblik)

ANNE: Iedereen op de afdeling kon je horen! Ik kon je nog steeds horen toen ik onder narcose ging...

(KELLY komt binnen. Ze geeft ons het gevoel van een beetje domme, maar aangename

persoonlijkheid. Ze ziet er onberispelijk uit! Ze schudt een paraplu uit en fatsoeneert zich)

KELLY: Oh God...! Vreselijk, vanmorgen!

ANNE: Goeie morgen!

DAVID: Goeie morgen!

(Een ogenblik)

KELLY: Vlieg met vertrouwen?

ANNE: Dat zijn wij!

KELLY: Oh, jullie zijn vroeg.

DAVID: We zijn enthousiast!

KELLY: Dat moet je wel zijn, we beginnen pas om half elf.

ANNE: We dachten dat het om tien uur was...

DAVID: We zijn hier al sinds zes uur.

KELLY: Echt waar?

DAVID: Niet veel erna!

KELLY: Oh, jullie zijn echt enthousiast.

(Een ogenblik)

20

ANNE: Zijn we hier op de juiste plaats?

KELLY: Wel, de cursus vindt hiernaast plaats, maar we gebruiken dit als opvang, dus je zit hier goed!

Ze zijn aan het verbouwen. Het is vechten voor wat ruimte!

(Pauze)

DAVID: Met welk vliegtuig gaan we, weet je dat?

KELLY: Oh, het is waarschijnlijk nog niet geland.

DAVID: Ik dacht dat er misschien een speciaal voor zou zijn?

KELLY: Ik denk dat we vandaag op die van de terugreis van Malaga zitten!

(DAVID kijkt naar de vierde muur)

DAVID: Dus, is het niet deze hier, die met propellers?

KELLY: Oh nee, het zal een grote zijn.

ANNE: Oh goed, dat is goed.

KELLY: Minstens een drie-en-drie. Drie stoelen aan de ene kant en drie stoelen aan de andere...

DAVID: Zullen we hier in vliegen?

KELLY: Wat bedoel je?

DAVID: In deze regen.

KELLY: Oh, dit is niets!

DAVID: Oh, juist!

KELLY: Het is gewoon wat regen.

DAVID: Ik weet het, maar ik dacht, zoals het eruit ziet...

KELLY: Oh nee...

ANNE: Hij heeft een beetje...

KELLY: Oh nee, het gaat allemaal goed gaan...

DAVID: Ik weet het niet... Ik vroeg het me gewoon af...

KELLY: Het zal allemaal goed gaan.

(Een ogenblik)

DAVID: En waar gaan we dan naartoe?

KELLY: Sorry?

DAVID: Ik vroeg me af waar we naartoe zullen vliegen.

KELLY: Dat is niet echt het punt!

ANNE: Dat zei ik ook!

DAVID: Ik weet wel, maar ik ben nieuwsgierig.

ANNE: Hij heeft zelfs zijn zwembroek meegenomen...

DAVID: Ja, weet je...

21

KELLY: We vliegen tot aan het uiterste punt van de Ardennen, kijken even snel als we erover vliegen

en komen terug! Het zal geweldig zijn, maak je maar nergens zorgen over. Ik zie je straks!

(KELLY gaat af. Stilte. ANNE en DAVID kijken naar elkaar)

DAVID: Daar gaan we dus naartoe, naar Arlon!

ANNE: Ja!

DAVID: Arlon!

ANNE: Had je je woordenboek maar meegebracht!

(Een ogenblik)

DAVID: (makkelijk) Ik kan niet geloven dat we nergens naartoe gaan! Het lijkt gewoon krankzinnig!

(Een ogenblik)

ANNE: Voel je je niet beter nu je de airhostess gezien hebt?

DAVID: Niet echt!

ANNE: Zij doen het toch elke dag!

DAVID: Voel jij je beter wanneer je de tandarts ziet?

ANNE: Niet echt!

DAVID: Wel, hij doet het toch ook elke dag, nietwaar?

(Een ogenblik)

ANNE: Ik vind dat ze alles altijd onder controle hebben!

DAVID: Ze zorgen ervoor dat ik me ongemakkelijk voel, zelfs voordat ik er op ga!

ANNE: Hoe doen ze dat dan?

DAVID: Ik weet het niet, ze zijn zo perfect en toch kun je zien waar hun vals bruin kleurtje stopt. Er is

iets aan ze dat me nerveus maakt.

ANNE: Ze weten toch niet dat je een zenuwpees bent?

DAVID: Dat weten ze meestal wel!

ANNE: Hoe weten ze dat?

DAVID: Omdat jij het hen vertelt!

(Een ogenblik)

ANNE: Ik moet ze het niet vertellen, ze kunnen het zo wel zien. Je bent de enige die bij het inchecken

al zweet!

(Een ogenblik)

DAVID: En dat is nog iets dat me altijd bezig houdt! Waarom wordt alleen de bagage gewogen?

Waarom wegen ze nooit de passagiers?

ANNE: Ik heb geen idee!

DAVID: En waarom vliegen ze 's nachts? Vogels vliegen 's nachts nooit!

22

ANNE: Waarom niet?

DAVID: Ze hebben meer verstand, verdorie!

(Een ogenblik)

ANNE: Hoe dan ook, het wachten is bijna voorbij.

DAVID: Ja, we hebben nog het genoegen om een goed-opgeleide piloot te ontmoeten, die ons vertelt

hoe geweldig het vliegen wel is en dan hebben we de daadwerkelijke verschrikking om er op te

kruipen en naar de watervallen van Coo te vliegen met een vliegtuig vol idioten!

ANNE: Het zullen niet allemaal idioten zijn.

DAVID: Vertel me nu niet dat ze allemaal evenwichtig zullen zijn. We weten zeker dat iedereen op de

vlucht als de dood zal zijn voor het vliegen! Dat is de enige kwalificatie die je moet hebben op

deze cursus!

(JANSEN komt binnen. Hij is een goed opgevoede, maar licht afwezige persoon. Zijn

onbevlekte maniertje kunnen een mens misleiden. Hij schudt het weer een beetje van zich af)

JANSEN: Goeie morgen!

ANNE: Goeie morgen!

DAVID: Goeie morgen!

JANSEN: Oh, oh, vreselijk, absoluut rotweer! Leuk voor de eendjes, denk je ook niet?

(DAVID naar ANNE, DR JANSEN bevriest)

DAVID: Daar gaan we dan. Kijk, hij is één van ons! Een complete gek, wat heb ik je verteld?

(DR JANSEN komt uit zijn bevriezing)

JANSEN: Moeten we hier zijn?

DAVID: Wij denken het...

JANSEN: Uitstekend!

DAVID: Ze zei dat het goed was om wat te wachten...

JANSEN: Goed zo!

DAVID: Ja, we moeten hier nog wat blijven zitten, denk ik!

JANSEN: ...Nat vanmorgen!

DAVID: Zo zwart als toen we opstonden deze nacht!

JANSEN: Goeie hemel!

DAVID: Klam.

JANSEN: Verschrikkelijk, grijs hé?

DAVID: Ik denk dat we wat te vroeg zijn.

JANSEN: Ik wil graag te vroeg zijn.

DAVID: Ik ook!

23

JANSEN: Kan niet te laat komen.

DAVID: Zo ben ik ook!

JANSEN: De morgenstond… en zo!

DAVID: Dat klopt!

JANSEN: Pas op, het weer…

DAVID: Is grijs!

JANSEN: ... Zodra we daarboven zijn..!

DAVID: Ja ja!

JANSEN: Door de wolken...

DAVID: Dat klopt.

JANSEN: ...veranderd het in een heldere blauwe lucht...

DAVID: Dat is dan goed!

JANSEN: Ik hou niet van de wind.

DAVID: Ik ook niet!

JANSEN: Die kan je niet zien!

DAVID: Dat klopt!

JANSEN: Een heldere blauwe lucht, geen wind. Dat past mij het beste!

DAVID: Absoluut!

JANSEN: Ga je veel van de grond?

DAVID: Niet als ik het kan verhelpen!

ANNE: Ben je hier voor de cursus?

JANSEN: Ik ben een beetje nerveus, maar... Je weet nooit hoe het gaat gaan! Een groep mensen in één

vliegtuig, allemaal met dezelfde neurose!

DAVID: Ik zei dat zojuist ook, is het niet?

(Een ogenblik)

JANSEN: Ik denk dat we tegenwoordig sowieso zenuwachtiger zijn.

DAVID: Dat zie je niet verkeerd!

JANSEN: Absoluut...

DAVID: Ik zeg het je...

JANSEN: Post ‘9/11’ (nine-eleven)!

ANNE: Oh nee.

JANSEN: Toch wel...

DAVID: Absoluut gelijk!

JANSEN: Dat denk ik, en lucht woede.

24

DAVID: Dat klopt.

JANSEN: Het zet je aan het denken...

DAVID: Dat doet het!

JANSEN: Terroristische aanvallen!

ANNE: Oh, alsjeblieft!

JANSEN: (tegen Anne) Wel, het is maar een kwestie van tijd!

ANNE: Oh God!

DAVID: Dat heb ik ook gezegd! (Tegen Anne) Is het niet?

JANSEN: Nee, ik vind het niet leuk, maar...

DAVID: Het is de realiteit...

JANSEN: Helaas.

DAVID: Dat is zo!

JANSEN: Dat is zo!

DAVID: Dat is!

JANSEN: En hijackings!

DAVID: O God!

JANSEN: Goeie hemel! Geen wonder dat we zenuwachtig zijn, eh?

DAVID: Verdomme!

(Een ogenblik)

JANSEN: Ik zal maar beter gaan bellen, je weet maar nooit of ik nog de kans krijg voordat het begint.

Wil je me excuseren?

(JANSEN gaat af. Er is een stilte tussen DAVID en ANNE)

ANNE: Een leuke man!

DAVID: Een leuke man?

(Een ogenblik)

ANNE: Ja, een leuke man!

(Een ogenblik)

DAVID: Een compleet wrak door de zenuwen, maar hij lijkt me wel een toffe kerel!

ANNE: Hij kon geen ledemaat stil houden, zag je dat?

DAVID: O God, ik dacht dat ik er slecht aan toe was!

ANNE: Hij was er erger aan toe dan jij.

DAVID: Inderdaad.

ANNE: Hij was dat inderdaad.

(Een ogenblik)

25

DAVID: Ik denk dat ik misschien een boek ga kopen!

ANNE: Waarvoor?

DAVID: Om te lezen!

ANNE: Ach zo!

DAVID: Waarom?

ANNE: Je hebt nog nooit op een vliegtuig gelezen!

DAVID: Wel, ik dacht dat ik het nu eens zou kunnen proberen!

(Een ogenblik)

ANNE: Meestal zit je te kijken of de vleugels nog in orde zijn.

DAVID: Ik ga mezelf een tijdschrift halen, iets om me af te leiden.

(Een ogenblik)

ANNE: Wanneer was de laatste keer dat je gevlogen hebt?

DAVID: Tien jaar geleden.

ANNE: Joegoslavië?

DAVID: Ik ben nog twee keer op Zaventem geweest, maar ik ging er niet in!

ANNE: Ja, dat weet ik, schat!

DAVID: Joegoslavië.

ANNE: Die was niet zo goed!

DAVID: En je vraagt je af waarom ik nerveus ben.

ANNE: Dat was een slechte vlucht.

DAVID: Dat was een slechte vlucht!

(Een ogenblik)

ANNE: JAT.

DAVID: JAT.

ANNE: Daar was het mee!

DAVID: Weet je hoe ze dat vertaalden?

ANNE: Nee!

DAVID: Shit airways!

ANNE: JAT, o God!

DAVID: De airhostessen hadden allemaal een baard.

ANNE: En dat is geen grap!

DAVID: De catering was een zakje zouten pinda's, dat naar je gegooid werd.

ANNE: Ik denk dat het militaire vliegtuigen waren.

26

DAVID: Ik wist dat er een probleem zou zijn, als ik zag dat de stoelen in de richting van de

staartvleugels stonden!

ANNE: (lacht) Dat was zo!

DAVID: Bij het inchecken gaven ze ons een parachute en een geweer!

ANNE: Dat was een slechte vlucht!

DAVID: Getroffen door de bliksem!

ANNE: Dat vond ik erg en ik vind het niet erg om te vliegen!

(Een ogenblik. DAVID en ANNE gaan zitten)

DAVID: Ik weet niet waarom we hier zijn, als ik erover nadenk!

ANNE: In vergelijking met die kerel van daarnet, doe je het eigenlijk niet zo slecht.

DAVID: Ik weet niet waarom jij bent meegekomen.

ANNE: Zou je alleen gekomen zijn?

DAVID: Nee!

ANNE: Wel, zo zie je maar.

DAVID: Maar jij bent niet bang om te vliegen!

ANNE: Ik ben het wel wanneer ik met jou vlieg!

(MAGDA komt binnen: een dame die heel bang is om te vliegen. Ze is erg flamboyant,

luidruchtig en verschrikkelijk zenuwachtig. Ze schudt zichzelf af en trekt haar paraplu dicht)

MAGDA: Oh, wat een ochtend! We vliegen zeker niet in dit weer?

DAVID: Wij denken van wel!

MAGDA: Oh God, het is een nachtmerrie!

DAVID: Het is alleen maar regen...

MAGDA: Heb je het al gezien, een orkaan, schat!

DAVID: Ze denken...

MAGDA: Je weet niet of je vroeger moet afkomen of vroeger moet opstaan. En ik had overwogen om

gisterennacht al naar hier te komen, maar ik kan thuis toch ook al niet slapen als ik vlieg. Ik

ijsbeer dan de hele nacht door de kamers, dus wat moet je dan doen?

(MAGDA bevriest)

DAVID: Het lijkt erop dat ze er één is.

ANNE: Wat?

DAVID: Een kwebbelaar!

MAGDA: (beweegt weer) Ik slaap weken niet als ik ga vliegen. Blijf steeds met die dromen zitten.

Vreselijke dromen. Ik val dan uit de lucht! Een vriendin van mij kwam terug van Nieuw-

Zeeland en ze vroeg om van stoel te veranderen. Goed dat ze dat deed, want de deur vloog

27

open en de stoel waar ze zou ingezeten hebben, werd uit het vliegtuig gezogen. Ze is sindsdien

nooit helemaal dezelfde geweest.

ANNE: Dat kan ik geloven.

DAVID: Oh God!

MAGDA: En dan nog zo’n vroeg vertrek! Ik doe gewoonlijk nooit iets voor elf uur, dan ben ik pas klaar

voor een koffie. Weet je of er koffie is?

DAVID: Niet gezien!

MAGDA: Ik dacht wel van niet, daarom dat ik een thermosfles meegepakt heb. Ik heb alleen wat thee

gehad, dus het moest wel! Wat een inspanning, ik weet niet zeker of het dat op het eind van de

dag waard zal zijn geweest, maar je moet het proberen, nietwaar?

ANNE: Kom je van ver?

MAGDA: Amont-Achel!

DAVID: Oh.

MAGDA: Ben je daar al ooit geweest?

DAVID: Nee, nee!

MAGDA: Waarom zei je dan 'oh'?

DAVID: Sorry?

MAGDA: Waarom zei je 'oh'?

DAVID: Ik?

MAGDA: Ja!

DAVID: (Nerveus en geaffronteerd) Ik zeg soms 'oh', zomaar!

MAGDA: Oh!

DAVID: Ja!

MAGDA: Ach zo!

DAVID: Ja, ik hoor iets en plotseling zeg ik 'oh'!

MAGDA: Oh!

DAVID: Het is geen waardeoordeel, maak je er maar geen zorgen over!

MAGDA: Ach zo!

DAVID: (naar Anne) Doe ik dat niet?

ANNE: Ik heb je nog nooit 'oh' horen zeggen.

DAVID: Ik doe dat toch!

ANNE: Wanneer?

DAVID: Ik zeg soms 'oh'.

ANNE: Ik heb je het nog nooit horen zeggen.

28

DAVID: Ik zeg 'oh' voor allerlei dingen.

ANNE: Wanneer dan?

DAVID: Ik doe het gewoon!

ANNE: Wel, ik heb nog nooit...

DAVID: Ik bedoel er niets mee. Ik zeg soms 'oh'. Het is niet geladen, ze zou kunnen gezegd hebben dat

ze van Beveren-waas komt en ik zou waarschijnlijk 'oh' gezegd hebben!

MAGDA: Wel, ik woonde een tijdje in Beveren-waas, als je het wil weten!

DAVID: Oh.

MAGDA: Wel, zo zie je maar.

DAVID: Juist; zo zie je maar.

MAGDA: Oh goed!

DAVID: (naar Anne) Zie, ik zei 'Oh'!

ANNE: Oh, goed.

DAVID: Ik probeer geen ruzie te maken. Ik heb het al moeilijk genoeg, op dit moment! (MAGDA

bevriest. DAVID richt zich naar ANNE) Wat is er mis met haar?

ANNE: Ik denk dat ze gespannen is.

DAVID: Gespannen? Ik sla haar direct twee blauwe ogen! Waarom heeft ze iets tegen mij? Het kan me

echt niet schelen waar ze vandaan komt, ze zou kunnen gezegd hebben dat ze in Zichem-

Zussen-Bolder geboren was en ik had evengoed 'oh' gezegd, ik ben niet moeilijk.

(MAGDA komt terug tot leven, rommelt in haar handtas en haalt er een thermosfles uit. Giet

zichzelf een drankje in)

MAGDA: Eigenlijk ben ik in Zichem-Zussen-Bolder geboren!

DAVID: Oh goed!

MAGDA: Dit hier zal de hele dag duren, maar als er dan geen koffie is… Heb je een vuurtje? Ik denk dat

ik mijn aansteker in de auto heb gelaten. En ik ga niet terug door dit weer!

DAVID: Nee, ik wou dat ik rookte, dan zou ik het opgeven en wat geld besparen!

MAGDA: Ik veronderstel niet dat er ook een bar is! Ik drink altijd een drankje voordat ik verder ga! De

laatste keer dat ik gevlogen heb, kwam ik terug van Kaapstad. We vlogen door een zandstorm,

of zoiets! Ik wist dat het slecht zou aflopen, omdat ze gratis flesjes met rot-wijn begonnen uit

te delen!

DAVID: Je ziet het altijd aankomen.

MAGDA: Ik nam er zes en voelde me nooit zo goed. En nu spreken ze van te stoppen met drankjes te

geven op de vluchten! Dat houdt me al tegen, om te beginnen! (MAGDA fatsoeneert zichzelf)

Ik veronderstel dat ik hier nu toch ben. Dood van de schrik, maar..!

29

ANNE: (geruststellend) Het komt wel goed!

MAGDA: Ik wil wat meer weg kunnen! Ik heb een broer in Zuid-Amerika. Hij zegt dat ik daar kan

komen logeren wanneer ik maar wil, maar ik zie hem zelden. Hoe meer ik heb gevlogen, hoe

meer ik het heb gehad. Ik denk steeds aan de wet van de gemiddelden, sommige dingen moeten

ooit eens mis gaan! En ik heb al wat ongeluk gehad!

DAVID: Oh God!

MAGDA: Ik ben door de bliksem getroffen.

ANNE: Oh hemeltje!

DAVID: Dat heb ik ook al gehad.

MAGDA: Drie keer.

DAVID: Dat is één-nul voor jou!

MAGDA: Op een keer draaide het vliegtuig volledig om en we vlogen ondersteboven gedurende tien

minuten.

ANNE: O God!

MAGDA: Komende over de Franse Alpen!

ANNE: O hemel!

MAGDA: We hingen daar gewoon ondersteboven.

ANNE: Jezus!

MAGDA: We wisten niet wat te doen!

DAVID: Er is dan niet veel wat je zou kunnen doen…

MAGDA: We hingen gewoon ondersteboven!

DAVID: …Behalve de aap uithangen!

MAGDA: Ik was half dood van de schrik!

(MAGDA schrikt op als JOHN binnen komt. JOHN's aanwezigheid helpt de situatie helemaal

niet. Hij is een extreem gevaarlijk kijkende reus, die vreselijk nat is)

JOHN: Verdomme!

MAGDA: (nog steeds angstig) Half dood van de schrik!

JOHN: Is dat hier dat vlieg-ding?

(JOHN bevriest)

DAVID: Daar gaan we weer!

ANNE: Oh hemel!

DAVID: Hier is een andere!

ANNE: Oh God!

30

DAVID: Hij is degene die niets zegt, maar als we op het vliegtuig aankomen gek wordt en de piloot

wurgt!

(JOHN komt weer tot leven)

JOHN: Is dit ‘Vlieg met vertrouwen’? Vind je het erg als ik hier gewoon...? (Hij gaat tegenover

MAGDA zitten)

MAGDA: Ik bibber al, ik hoop dat je het niet erg vindt!

JOHN: Wel, bibber dan niet in mijn buurt!

(Zware regen op de ruiten. De lichten vervagen)

Black-out

31

Scène 9

(De lichten komen op. Nog vijf minuten later)

(DAVID, ANNE, MAGDA en JOHN zitten in stilte. JOHN is onbeweeglijk, MAGDA rommelt in

haar handbagage. DAVID kijkt haar een tijdje aan en staat dan op en strekt zich uit)

MAGDA: Zenuwachtig?

DAVID: Nee, gewoon... even strekken. Ben jij het?

MAGDA: Ik ben altijd nerveus.

DAVID: Oh hemeltje!

MAGDA: Ja, ik denk altijd dat de vliegtuigen gaan crashen!

DAVID: Oh hemeltje!

MAGDA: En dat we allemaal op een vreselijke manier gaan sterven.

DAVID: Oh hemeltje!

(FANNY komt binnen, zij is een volwassen studente, waarbij de bubbelende persoonlijkheid

enorme angst verbergt)

FANNY: Hoi!

ANNE: Goeie morgen!

FANNY: Goeie morgen!

MAGDA: Hallo!

FANNY: Goeie morgen! (FANNY lacht nerveus)

(Allen, behalve DAVID en ANNE, bevriezen)

ANNE: Zij is helemaal van lotje getikt!

DAVID: Had ik het niet gezegd? Vol idioten!

ANNE: En ik weet wat je denkt!

DAVID: Nee, dat doe je niet!

(Allen komen weer tot leven)

FANNY: Moeten we hier wachten?

MAGDA: Alleen als je nerveus bent!

FANNY: Wel, dat ben ik!

DAVID: Dat is dan goed!

FANNY: Ik ben het een beetje, weet je. En het weer? Verschrikkelijk guur, niet? Ik ben Fanny,

trouwens! Hoi ..

ANNE: Anne! Hallo!

DAVID: David!

32

MAGDA: Magda!

DAVID: (tegen JOHN) Dat is euh...

JOHN: In orde...

DAVID: Hoe dan ook!

(Een ogenblik)

MAGDA: Kom je van ver?

FANNY: Waregem! En jij?

DAVID: Vorst!

JOHN: Zelzate!

MAGDA: Amont-Achel!

FANNY: Oh!

MAGDA: Wat?

FANNY: Niets! Waarom?

MAGDA: Niets!

(Een ogenblik)

FANNY: Wel, we zijn allemaal hier geraakt! Spannend, vind je niet?

(Stilte. Ze zitten allemaal angstig te wezen)

DAVID: En wat doe je?

FANNY: Ik ben juist van de universiteit af.

DAVID: Ach zo!

(Een ogenblik)

FANNY: Een eeuwige studente. Kan je dat niet zien?

DAVID: Nee, goed verstopt.

FANNY: Ja... ik heb teveel rond-geneukt op school...

DAVID: O God!

FANNY: Oh ja... ik zou je wat kunnen vertellen...

DAVID: Oh God!

FANNY: Ik had het altijd al gewild... weet je... om een nieuwe kans te krijgen. Ik was meer

geïnteresseerd in mannen, dan in de geschiedenis, als je begrijpt wat ik bedoel?

DAVID: Wat heb je dan gestudeerd...

FANNY: Nederlands.

DAVID: Ah zo!

FANNY: Ik dacht: Ik spreek het, dus kan ik het even goed gaan studeren!

MAGDA: Wel, dat klinkt op zijn minst zinnig.

33

(Stilte)

FANNY: Ik wil graag meedoen aan de conservering van onze taal...

DAVID: Oh... geweldig!

ANNE: Goed van je!

FANNY: Iets waar ik al jarenlang in geïnteresseerd ben!

ANNE: Buiten in mannen?

FANNY: Wel, kan ik dat helpen? Ik bedoel maar, het is een ziekte.

ANNE: Dat is het zeker!

FANNY: Maar de wereld is één grote puinhoop!

ANNE: Vanwege de mannen?

FANNY: Wel, ze helpen wel niet!

DAVID: Ja, ik wou dat ik daar een goede reden voor had!

FANNY: Ik wil mijn stempel zetten en dat kan je nu eigenlijk niet meer doen zonder te vliegen!

DAVID: Dat klopt.

FANNY: Wil jij niet iets achterlaten?

DAVID: Elke keer als ik vlieg, laat ik iets achter, om eerlijk te zijn.

FANNY: Eigenlijk kan ik maar beter bellen en zeggen dat ik hier goed ben aangekomen. Ik weet niet

met welke trein ik kwam of wanneer ik terug zal gaan. Ik zal wel een lift terug naar het station

versieren van de één of andere onnozelaar...

(FANNY-gaat af. Stilte)

DAVID: (tot JOHN) Is alles oké, daar?

JOHN: Yep!

DAVID: Dat is dan goed!

JOHN: Yep!

DAVID: Goed! Dat is dan oké!

JOHN: Yep!

(Een ogenblik)

MAGDA: Dit is vreselijk, vind je niet, gewoon hier zitten wachten.

DAVID: Inderdaad.

MAGDA: Het is alsof je wacht om te worden afgeschoten!

JOHN: Dat is zo!

MAGDA: Net als beesten die wachten om te worden afgeschoten!

(DAVID staat op om zijn benen te strekken)

DAVID: Oh God!

34

MAGDA: Zenuwachtig?

DAVID: Ik zal het worden als ik hier nog veel langer moet blijven.

MAGDA: Dat is wat mij zover krijgt.

DAVID: Is dat zo?

MAGDA: Het is het wachten.

DAVID: Dat is zo!

MAGDA: Het is het wachten! Als ik naar hier kon komen en daarmee gedaan, zou het goed zijn, maar het

is het wachten dat mij zo opjut. Ik kan het gewoon niet verdragen!

(Een ogenblik)

DAVID: Hoe dan ook, het is nu niet lang meer!

MAGDA: (erg angstig) Ik kan gewoon niet tegen het wachten!

DAVID: Nee, ik weet wat je bedoelt!

MAGDA: Het doet mijn gedachten racen en ik kan het gewoon niet aan!

ANNE: Wat dan ook!

MAGDA: Dit is wat ik elke keer ervaar als ik vlieg, het is het wachten dat me zover krijgt!

(STELLA komt op. STELLA is een timide dame met een astma-probleem. Ze hapt naar haar

adem op het moment dat ze opkomt. Ze is erg nat en draagt onaantrekkelijke kleding, inclusief

een grote gebreide trui met een vliegtuig op de voorkant)

STELLA: Oh God... dat was een flinke wandeling!

ANNE: Goeie morgen!

STELLA: Goeie morgen!

MAGDA: Het is gewoon het wachten, dat is alles!

STELLA: Oh, het is hier warm, vind je niet?

ANNE: Ja, wel een beetje!

MAGDA: Het is hier verschrikkelijk. Het is alsof je wacht om te worden afgeschoten!

(STELLA staat centraal op het podium. Het is een inspanning geweest. Ze puft met haar astma

spray)

STELLA: Ze hebben het hier allemaal veranderd, ik wist niet dat het zo’n lange wandeling was! Ik kwam

steeds langs één kant binnen en aan de andere kant weer buiten. Oh God, ik ben doornat ...

(STELLA doet haar regenjas uit en onthult haar trui) Dat is beter! (STELLA bevriest samen

met de rest)

ANNE: Niet doen!

DAVID: Ik heb niets gezegd.

ANNE: Je lachte.

35

DAVID: Nee, dat deed ik niet.

ANNE: Ja, je deed het wel.

DAVID: Nee, ik deed het niet, ik lachte helemaal niet!

(STELLA en de andere komen weer tot leven)

STELLA: Ik ben Stella, doe geen moeite om me te vertellen wie jullie zijn. Ik zal het wel snel genoeg te

weten komen! Wat een foute boel... vind je niet? Is het geen foute boel?

ANNE: Ja, dat is het...

MAGDA: Niemand is ons hier al iets komen vertellen...

STELLA: En wat een wandeling...

MAGDA: Het is allemaal zo typisch!

STELLA: Ik kan me… gewoon niet... Ik ben binnen een minuutje in orde...

MAGDA: Niet eens een woordje komen zeggen!

STELLA: (ademt zwaar) Astma!

ANNE: Alles oké?

STELLA: Je weet niet waar je moet zijn met al die veranderingen? Ik kwam naar hier, op de normale

manier, en toen zei men mij dat je de borden moest volgen... Amai!

MAGDA: We zijn hier al twintig minuten en niemand is al iets komen zeggen...

STELLA: Het is hier wel erg warm!

MAGDA: Ze weten dat je bang bent en toch zijn ze nog geen woord komen zeggen!

STELLA: Zo warm hier!

MAGDA: Geen wonder dat het hier warm is, we zijn allemaal dood van de schrik!

(KELLY komt met enthousiasme op)

KELLY: Goeie morgen! Goede morgen iedereen!

ANNE: Oh, hier gaan we dan!

MAGDA: (paniek) Zijn we klaar?

KELLY: Niet helemaal! We hebben vanmorgen een klein probleem!

MAGDA: Een probleem?

JOHN: Oh God!

STELLA: Oh hemeltje!

DAVID: Dat is een goed begin!

MAGDA: Wat is er?

KELLY: Door de verbouwing hebben we weinig ruimte in de vergaderzaal! Dokter Jansen heeft

gesuggereerd dat jullie maar hier blijven en hij loopt wel van daar naar hier om jullie te

assisteren! Het is daar een echte puinhoop, het is hier veel mooier! Om eerlijk te zijn hebben

36

jullie allemaal de verkeerde ingang genomen, er moet een probleem zijn met de

bewegwijzering. Maar maak je geen zorgen, hij komt zo snel mogelijk naar jullie toe! Oké?

(KELLY gaat weg in ijltempo)

MAGDA: Dus, dat is probleem nummer een.

STELLA: Het is hier altijd zo warm, weet je.

MAGDA: Ik haat het als dingen fout gaan.

ANNE: Het geeft je niet veel vertrouwen, nietwaar?

MAGDA: Ik haat veranderingen.

STELLA: Ik haat het als het warm is, ik kan niet tegen droge lucht!

MAGDA: Ik kan het niet aan!

STELLA: Ik kan het niet verdragen wanneer het te warm is!

MAGDA: Ik wil het niet?

STELLA: Kan het echt niet verdragen!

ANNE: Het is hier inderdaad veel te warm! Heb jij het niet warm, David?

DAVID: Ik was al aan het zweten toen we hier aankwamen!

(De lichten vervagen. Regen op de ruiten)

Black-out

37

Scène 10

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Nog een half uur later)

(STELLA, MAGDA, JOHN, ANNE en DAVID zitten in verschillende stoelen. De spanning

begint te verhogen. Ze friemelen gevarieerd of zitten onbeweeglijk. MAGDA zit zichzelf te

bewaaieren, door de hitte)

DAVID: We zijn hier al bijna een ganse dag en er is nog steeds niks gebeurd, dus dat is goed!

MAGDA: Het regent toch nog steeds!

STELLA: Volgens het weerbericht zou het straks gaan stormen!

DAVID: Fantastisch, dat is nog beter!

(KELLY komt met JANSEN binnen. Ze draagt een klembord en ziet er officieel uit. Er is een

beetje rust in de groep. JANSEN gaat op een vrije zitplaats zitten)

MAGDA: Ik dacht dat je ons vergeten was!

KELLY: Nee nee nee!

MAGDA: Ik dacht dat je ons voor dood had achtergelaten!

KELLY: De koffieautomaat maakte het te bont. Het is het ene probleem na de andere, vanmorgen!

MAGDA: Het is toch niet waar?

(DAVID naar JANSEN)

DAVID: Kom je nu naar hier?

JANSEN: Inderdaad.

DAVID: Druk daar, zeker?

JANSEN: Absoluut volgepakt.

DAVID: Ik wed dat het er een gekkenhuis is.

JANSEN: Niet ver van.

(KELLY positioneert zichzelf in het midden van het podium en adresseert zich tot de groep)

KELLY: Wel, goeie dag iedereen, en hartelijk welkom bij onze dertiende ‘Vlieg met vertrouwen’-

cursus.

MAGDA: Oh God!

KELLY: Zoals jullie weten, zullen we na een eerste sessie een paar mensen van het vluchtpersoneel

ontmoeten, doen we een vlucht in de vluchtsimulator en uiteraard zullen we na de lunch een

korte vlucht maken.

MAGDA: God sta ons bij!

DAVID: Naar nergens!

ANNE: Ssst!

38

KELLY: Het is ook de moeite waard te herinneren dat u als deelnemer aan de cursus automatisch 25

procent korting krijgt op elke last-minute reservatie.

STELLA: Het is dus eigenlijk reclame!

KELLY: Dat klopt!

MAGDA: Ja, er hangt altijd wel iets aan vast.

KELLY: Dus als je wilt boeken om nog eens opnieuw te vliegen, ga dan naar ons reisbureau of kijk op

onze website! Oké? Ik heb nu de eer om u onze cursusleider, Ken Jansen, voor te stellen, die u

door de dag zal leiden!

(JANSEN staat op en spreekt tot het publiek en de rest van de groep)

JANSEN: Bedankt! Hallo iedereen!

STELLA: Hallo!

(DAVID realiseert dat JANSEN de leider is)

DAVID: Hallo!

MAGDA: Het is hier veel te warm, weet je dat?

JANSEN: Ja, het spijt me daarover.

MAGDA: Veel te warm!

JANSEN: Dus, ik ben Ken! En ik ben een gekwalificeerd dokter

MAGDA: Deze hitte is ongezond!

JANSEN: Een psycholoog! En ik was ook een tijdje piloot in het leger. We gaan eraan beginnen!

MAGDA: Verschrikkelijk warm!

JANSEN: Nu, om bij de zaak te blijven. Wat ik vanmorgen ga doen, is u een kort overzicht van de vlucht

en een beetje comfortabele achtergrondinformatie geven...

MAGDA: Daar zal je de rest van de dag je werk aan hebben, liefje!

JANSEN: Dat is misschien wel waar, maar vliegen is natuurlijk ook een manier van de mens om vrij van

zijn kettingen te zijn! En we willen allemaal toch vrij zijn, nietwaar?

MAGDA: Wij zouden wel willen, maar we kunnen het niet!

JANSEN: Ze zeggen dat we in een jungle leven, en als dat zo is, is een vlucht de snelste en veiligste

manier om van de ene jungle naar de andere te geraken. (Stilte) Dat was trouwens een grapje,

ik kan je maar beter vertellen wanneer ik een grapje maak, want mijn grappen zijn niet altijd

even grappig!

MAGDA: Ja, ik denk dat je dat maar beter zou doen!

DAVID: (fluistert) Hij is zo zot als mietje, deze kerel.

ANNE: Ssst!

39

JANSEN: Zoals Kelly al heeft gezegd, zullen we allemaal in de vluchtsimulator gaan! En het goede

nieuws is dat Kelly met ons meegaat, vandaag. Maar dat is een ander verhaal, nietwaar?

KELLY: Dat klopt!

JANSEN: En later zal ik je voorstellen aan de twee Stewards, die ons de lucht in zullen vliegen! En

verder in de sessie heb je de kans om met de Stewards te praten en ze bezig te zien in de

cockpit!

MAGDA: Zover zal het nooit komen.

JANSEN: Wel...

MAGDA: Absoluut geen mogelijkheid, liefje!

JANSEN: Dus zijn er nog vragen voordat we beginnen?

MAGDA: (Kan zich niet meer inhouden) Ja, wat doe je als er een vleugel afbreekt?

JANSEN: Wel...

JOHN: Wat doe je als de beide vleugels eraf vallen...?

JANSEN: Als we dan kunnen...

MAGDA: Hoe land je bij een ongeluk?

ANNE: Wat als de motor uitvalt?

JOHN: Ja, wat als de beide motoren uitvallen?

STELLA: Wat als de staart eraf valt?

MAGDA: Wat als een deur eruit vliegt?

JANSEN: Wel, misschien zullen we eerst een paar normale vragen stellen. (STELLA's hand schiet in de

lucht) Ja, uw vraag?

STELLA: Hoe blijft het in de lucht?

JANSEN: Dat is een gemakkelijke, dank zij de luchtdruk. Oké, volgende vraag! (DAVID's hand schiet in

de lucht) Ja!

DAVID: Denk je niet dat het onverantwoordelijk is om zo'n cursus zoals deze te laten uitvoeren door

twee stewards?

(De lichten vervagen. Zware regen op de ramen)

Black-out

40

Scène 11

(De lichten vervagen. De regen verdwijnt. Nog eens vijfenveertig minuten later)

(KELLY staat met ANNE te praten, ze drinken beide uit plastic koffiekopjes)

ANNE: Hij dacht dat we met twee cabin-stewards zouden gaan vliegen, daarom maakte hij zo'n scène!

Misverstaan wat werd gezegd!

KELLY: Oh, wellicht zal het misschien nog moeten, één van de Stewards zit vast in het verkeer!

ANNE: Kan de andere niet alleen vliegen?

KELLY: Het kan waarschijnlijk zelfs helemaal alleen vliegen, om eerlijk te zijn.

ANNE: Vertel het niet aan David! Dat is één van zijn fobieën, hij kan de bestuurder niet zien.

KELLY: Ja, als hij alleen al wist wat ze aan het doen waren.

ANNE: Waarom, wat doen ze dan?

KELLY: Dat kan ik beter niet vertellen.

(DAVID komt binnen met een kopje koffie, drinkt ervan)

DAVID: Het lijkt erop dat het hier gaat stinken.

KELLY: Pardon?

DAVID: Ik bedoel gewoon dat er een beetje wind opsteekt.

KELLY: Dat stoort ons niet! Niets minder dan een tien Beaufort zou ons op de grond houden! Daarbij,

ik hou wel van iets dat op en neer gaat, jij niet?

DAVID: Ik ben daarboven niet zo geweldig.

KELLY: Heb je hoogtevrees?

DAVID: Nee, niet echt, jij?

KELLY: Ik wel eigenlijk. Ik word al duizelig als ik een ladder opga.

ANNE: David ook, vooral als er iets in huis dient te worden opgehangen.

KELLY: Ach zo.

(Een ogenblik. DAVID is gegeneerd, maar lacht gemakkelijk. Er is niets meer te zeggen, maar

ANNE zegt het toch)

ANNE: We zijn al lang niet meer weg geweest, dus...

KELLY: Ach zo.

ANNE: Het begint aan je te knagen...

DAVID: (vind het lastig) Nu ja...

ANNE: Schoolvakanties in eigen land.

KELLY: Ach zo.

ANNE: Campings.

41

KELLY: Ach zo.

ANNE: De Hoge Venen!

KELLY: Een mooi landschap!

ANNE: Wel elk jaar!

KELLY: Nu ja, ik veronderstel...

ANNE: We zijn ooit eens naar Frankrijk geweest, maar je bent daar niet altijd zeker van het goede

weer.

(Een ogenblik)

DAVID: Nu ja…

KELLY: Na vandaag gaat het als vanzelf. We willen ook graag weer thuiskomen.

DAVID: Natuurlijk wil je dat.

KELLY: Je moet maar eens naar de cockpit gaan. Kijk er goed rond. Dat zal je vertrouwen geven. Tot

straks.

(KELLY gaat af, achteraan de scene, ANNE houdt haar in het oog. DAVID loopt naar voor, hij

is ongelukkig)

DAVID: Dat was weer goed!

ANNE: Wat?

DAVID: Haar over onze zaken vertellen.

ANNE: Ik heb alleen een gesprek gevoerd.

DAVID: Ik dacht dat je haar ons hele leven wilde vertellen.

ANNE: Wees niet zo lichtgeraakt.

DAVID: Ik dacht dat je haar de maat van mijn middelste been zou geven.

ANNE: Waarom, zou je dat gewild hebben?

DAVID: Ik denk niet dat het nodig was om te laten lijken dat we nergens heen gaan.

ANNE: Dat doen we toch ook niet...

DAVID: Het doet ons zielig lijken.

ANNE: Ik had alleen een gesprek.

DAVID: Ik weet het niet meer...

ANNE: Wat?

DAVID: Soms…

ANNE: Het is jouw schuld.

DAVID: Dat zal wel.

ANNE: Je bent zo verdomd gevoelig...

DAVID: Sorry daarvoor, dat is nu eenmaal wat ik ben.

42

ANNE: Oh, begin niet.

DAVID: Echt... Ik dacht dat je haar voor je verjaardag zou uitnodigen.

(Een ogenblik)

ANNE: Wil je nog een koffie, ik neem er nog een.

DAVID: Nee, ik heb er geen nodig.

ANNE: Zoals je wil.

(DAVID is alleen op het podium. Als hij naar de landingsbaan kijkt, horen we het geluid van

een vliegtuig dat landt. Het lawaai is luidruchtig. DAVID kijkt naar het vliegtuig terwijl het

geluid door gaat. JOHN komt met een koffiekopje op)

DAVID: Alles goed?

JOHN: Niet slecht.

DAVID: Goed!

JOHN: Ja.

DAVID: Dat is dan goed!

JOHN: Ja.

DAVID: Dat is goed.

(Een ogenblik)

JOHN: Ben je nog niet in de simulator geweest?

DAVID: Nog niet.

JOHN: Oei.

DAVID: Ja?

JOHN: Oei.

DAVID: Ja?

JOHN: Ik paste er niet in.

DAVID: Nee.

JOHN: Ze moesten me in twee stoelen wringen.

DAVID: Heb je met je voeten zitten wiebelen?

JOHN: Ik kon niets wiebelen.

DAVID: Nee? Juist!

(Een ogenblik)

JOHN: Is je vrouw ook een nerveuse?

DAVID: Nee, ze houdt ervan.

JOHN: Echt?

DAVID: Oh ja, alles voor wat opwinding.

43

JOHN: Ze is er gewoon voor jou?

DAVID: Dat klopt.

JOHN: Verdomme.

DAVID: Oh ja, ze is gek op lijfstraffen.

JOHN: Ja?

DAVID: Ze kan er niet genoeg van krijgen!

(JANSEN komt enthousiast op)

JANSEN: Alles klaar in de simulator voor je, David!

DAVID: Geweldig!

JANSEN: Maak je geen zorgen, het gaat helemaal goed gaan, als we je straks vast grendelen en wat

zullen door elkaar schudden, dan is alles later een fluitje van een cent!

DAVID: Geweldig!

JANSEN: Kijk niet zo bang... Ik maak maar een grapje, kerel...

DAVID: Ja. Ik ook.

(DAVID en JANSEN gaan samen af. De lichten vervagen. Zware regen op de ramen)

Black-out

44

Scène 12

(De lichten komen op. De regen verdwijnt. Vijfentwintig minuten later)

(JOHN kijkt door de vierde wand. Hij heeft een koffie in één hand. ANNE zit in de kuipzetels,

die het podium kruisen en richting vierde wand staan, ze heeft een klein bord eten)

ANNE: Het eten is tenminste goed! (Er komt geen antwoord van JOHN) Geen plastieken vorken!

(Geen antwoord van JOHN, dus ANNE spreekt tegen zichzelf) Pas op, ik ben van de tonijn

afgebleven, die is niet te vertrouwen!

JOHN: Nee?

(Een ogenblik)

ANNE: Vlieg je vaak?

JOHN: Nee.

ANNE: (eet van haar bord) Heb je al veel gevlogen?

JOHN: Niet echt.

ANNE: Ach zo.

JOHN: Ik heb nog nooit gevlogen.

ANNE: Ach zo.

JOHN: Ik blijf naar het vliegveld komen, maar ik ga er nooit in.

ANNE: Dat is dan niet zo goed?

JOHN: Maar er gaat verandering in komen.

(Een ogenblik)

ANNE: In wat?

JOHN: In mijn leven.

ANNE: Ach zo.

JOHN: Oh ja.

(Een ogenblik)

ANNE: Wat doe je dan voor job?

JOHN: Ik ben een vrachtwagenchauffeur.

(Een ogenblik)

ANNE: En wat wil je dan gaan doen, een piloot worden?

JOHN: Nee, ik wil gaan zingen.

ANNE: Oh echt? (Een ogenblik) En wat voor soort...?

JOHN: Eddy Wally.

ANNE: Oh wow! Fantastisch!

45

JOHN: Willy Sommers.

ANNE: Oh heel goed.

JOHN: Ja.

ANNE: Zeer goed.

(Een ogenblik)

JOHN: Ik probeer wat Micha Mara en zo te doen!

ANNE: Oh... goed.

JOHN: En Ann Christy.

ANNE: Wel, dat is heel wat.

JOHN: Ik probeer de clubs te doen! Het is geen slecht circuit als je er kan in geraken, maar het is een

beetje een gesloten boel in België, op dit moment.

ANNE: Ach zo.

JOHN: Dus wil ik het eens in Spanje proberen.

ANNE: Goed van je.

JOHN: Een vriend van mij is vijf jaar geleden naar de Costa del Sol gegaan. Hij heeft het er gemaakt.

Het is alleen dat ik me niet kan voorstellen dat ik twee uur vastgesnoerd zit in een vliegtuig.

ANNE: Wel, als het een hulp kan zijn, ik doe alsof ik Joan Collins ben, als ik op een luchthaven zit te

wachten.

JOHN: Ik heb een goede verbeelding, maar ik denk niet dat ik in staat ben om tot Joan Collins te

komen.

ANNE: Nee, misschien heb je gelijk! Wat denk je van Phil Collins?

(DAVID komt binnen. Hij is onder de indruk, omdat hij in de simulator is geweest)

DAVID: Wel, dat is al één hindernis minder. Ik heb de simulator gedaan, nu ben ik klaar om de

Stewards te ontmoeten. Tot zover gaat het goed, niet?

ANNE: Alles oké?

DAVID: Niet zo slecht als sommige anderen.

(MAGDA komt binnen. Ze is in de vlucht simulator geweest. Ze komt op met KELLY en

STELLA en is behoorlijk door elkaar geschud. De cursisten kijken naar haar met een echt

gevoel van angst als ze binnenkomt. Plotseling is het vliegen een realiteit)

KELLY: Het is oké, het is oké, diep ademhalen.

MAGDA: Ik kan dat niet!

(MAGDA is in paniek, ze gaat op een stoel zitten)

KELLY: Gewoon ontspannen, het is oké.

MAGDA: Ik kon er niet in blijven.

46

KELLY: Het was er een beetje drukkend.

MAGDA: Het kwam allemaal op me af.

KELLY: Je deed het goed.

(MAGDA zit. KELLY staat voor haar)

STELLA: Probeer gewoon te ontspannen.

MAGDA: Ik voelde me alsof ik in het echte ding zat.

KELLY: (niet te sympathiek) Kon je dan niet zien dat er zelfs een Coca Cola-machine stond?

MAGDA: Het voelde aan alsof ik in de lucht was.

KELLY: En de deur stond open.

DAVID: (behulpzaam) Als je door de spleet had gekeken, zou je de nooduitgang hebben kunnen zien. Ik

kon zelfs bijna de boekenwinkel zien.

ANNE: David?

DAVID: Ik probeer alleen maar te helpen.

MAGDA: (nog steeds in paniek) Ik kon niets zien. Ik had mijn ogen dicht!

KELLY: Het gaat goed met je.

MAGDA: Het is gewoon dat ik steeds die terugkerende droom heb, over het vliegtuig dat neerstort...

JOHN: Oh God!

MAGDA: De deur wordt uit zijn scharnieren gescheurd en iedereen wordt er uit gezogen!

STELLA: Geweldig!

MAGDA: Het spijt me, ik kan het niet helpen!

STELLA: Ze moet stoppen met paniekeren. Je moet haar paniekeren stoppen! Of ik krijg een astma-

aanval!

KELLY: Het komt wel goed!

JOHN: Sla haar gewoon in haar gezicht!

STELLA: Ze moet proberen te ontspannen!

MAGDA: Is er een drankje? Ik heb een drankje nodig!

DAVID: Je bent jezelf niet!

MAGDA: Heeft iemand een vuurtje..?

ANNE: Geef haar een vuurtje, iemand!

KELLY: U kunt hier niet roken!

DAVID: Dat iemand haar een vuurtje geeft, verdomme!

MAGDA: Het spijt me, maar ik ben wanhopig...

JOHN: Dat iemand haar slaat!

STELLA: (opgewonden) Dat iemand haar gewoon kalmeert!

47

MAGDA: Laat me iets drinken.

KELLY: Dat is beter, een lekker kopje thee!

(Het niveau van angst is erg hoog. DAVID staat op en gaat naar achter. MAGDA worstelt om

zichzelf te beheersen, opent haar thermosfles en neemt een slokje uit haar thermosfles. ANNE

loopt naar achter op het podium om bij DAVID te zijn)

DAVID: Oh, dit is goed.

MAGDA: Het spijt me, iedereen!

JOHN: Waarom slaat niemand haar niet?

MAGDA: (schreeuwt) Ik kan het niet helpen!

KELLY: Ze kan het niet helpen!

(ANNE en DAVID zijn achteraan op het podium. MAGDA drinkt, maar zit in de ban van de

grote paniek)

MAGDA: Het spijt me, ik kan het niet helpen!

ANNE: Ze kan het niet helpen.

DAVID: Dat klopt. Ze kan het niet helpen. Ik wou dat ze het verdomd wel kon, maar dat kan ze niet.

STELLA: Is het warm of heb ik een aanval?

KELLY: Het is echt warm.

MAGDA: Het kookt hier, het is absoluut kokend, ik denk dat ze de verwarming expres opgezet hebben.

Ze vinden het prettig om ons te zien zweten.

DAVID: Oh, dit is geweldig!

STELLA: Het is gewoon te warm...

JOHN: Oh God, man...

(JANSEN komt op en snijdt door de chaos)

JANSEN: Hoe gaat het hier, alles goed? Het klinkt alsof iedereen opgewonden wordt. Wel, het wachten

is voorbij, we zijn er. Zullen we doorgaan?

(DAVID en ANNE zijn samen. Ze wrijf hem over de rug en zijn schouders)

DAVID: Hier gaan we dan.

ANNE: Je zal het goed doen.

DAVID: Waarom doe ik dit toch?

MAGDA: Oh God!

STELLA: Oh hemel!

JOHN: Oh shit!

DAVID: Oh nee!

JANSEN: Deze kant op, mensen!

48

(JANSEN gaat af. Paniek breekt uit op het podium)

MAGDA: Oh God nee, dit is verschrikkelijk!

JOHN: Iemand moet haar gewoon een klap geven.

MAGDA: Oh nee, dat kan ik niet.

KELLY: Het zal goed gaan, je zal wel zien.

MAGDA: Ik kan het niet!

KELLY: Gewoon relaxen.

(MAGDA staat op, zet haar thermos in haar handtas en begint weg te gaan)

MAGDA: Regent het nog?

KELLY: Ik ben bang van wel.

MAGDA: Oh, dit is verschrikkelijk... Dit is verschrikkelijk. Dit is absoluut verdomd verschrikkelijk. We

gaan allemaal doodgaan, ik weet het! We gaan allemaal doodgaan!

JANSEN: Nee, dat ga je niet.

MAGDA: Jawel... We gaan allemaal doodgaan...

(MAGDA vertrekt naar achter, STELLA staat op en gaat ook naar de uitgang)

STELLA: Het gaat goed gaan, nietwaar? Het komt goed?

KELLY: Dat zal wel zijn!

STELLA: Weet je het zeker... Weet je zeker dat het dat zal zijn?

KELLY: Ja, ik ben zeker...

(STELLA vertrekt achteraan. DAVID en ANNE staan op. Ze gaan ook naar de uitgang

achteraan)

ANNE: Het is een lange dag voor ons geweest!

KELLY: Ik weet het, maar er komt snel een eind aan. Ik bedoelde aan het wachten, niet aan je leven!

Sorry!

ANNE: Ik weet wat je bedoelde!

(ANNE is weg, DAVID kijkt naar JOHN, die bewegingsloos blijft zitten)

KELLY: Kom je niet met ons mee?

(Een ogenblik)

JOHN: Pfff!

KELLY: Het zal allemaal goed gaan.

JOHN: Ik kan het niet!

KELLY: Ja, dat kan je wel.

JOHN: Nee!

(KELLY loopt naar hem toe)

49

KELLY: Het is oké.

JOHN: Nee!

KELLY: Kom maar, het is oké!

(JOHN is op de rand van een enorme inzinking)

JOHN: Raak me niet aan!

KELLY: Het is oké!

JOHN: Ik kan het niet! Laat niemand me aanraken. Ik zal iedereen, die in de buurt van me komt,

vermoorden!

(JOHN staat op. We krijgen het gevoel dat hij een aanzienlijke kracht loskoppelt. DAVID kijkt

van achteraan, het is geen aangenaam gezicht en dat doet zijn zenuwen geen goed! JOHN is

nu in een blinde woede en is wanhopig om uit de vertrekhal te geraken. KELLY weet niet hoe

zij met hem moet omgaan en is fysiek te dicht bij hem voor zijn comfort en veiligheid)

KELLY: Kalmeer nu maar!

JOHN: Raak me niet aan!

KELLY: Het is oké...

JOHN: Nee, dat is het niet, het is niet oké.

KELLY: Jawel!

JOHN: Oh nee, het is niet oké! Laat me weggaan, laat me weggaan...! Oh man... Oh God, dit is

gewoon... Oh nee!

(JOHN stormt van het podium door de uitgang vooraan. Als hij afgaat, schreeuwt hij het

letterlijk uit)

JOHN: Ik wil het niet.

(KELLY en DAVID kijken hoe hij vertrekt. Stilte. KELLY kijkt naar DAVID)

DAVID: Oeps!

KELLY: Oh God!

DAVID: Dat is niet zo goed, hé?

KELLY: Er is er altijd wel één, nietwaar?

(Een ogenblik)

DAVID: Ja, gewoonlijk ben ik het.

KELLY: Zullen we dan maar gaan?

(Onbezorgd gaat KELLY weg van het podium, langs de uitgang achteraan. DAVID blijft een

tijdje op het podium. ANNE komt terug op het podium om naar hem te zoeken. Ze voelt dat hij

gespannen is)

ANNE: Alles goed?

50

(Een ogenblik)

DAVID: Niet echt.

ANNE: Kom dan.

DAVID: Hij is gewoon weggelopen.

ANNE: En dan? Wil jij dat ook doen?

DAVID: Ik kan het niet.

ANNE: Waarom niet?

DAVID: Die verdomde zwembroek spant te hard!

(ANNE beweegt om te vertrekken)

ANNE: We gaan te laat zijn...

DAVID: Hij liep schreeuwend en roepend weg...

ANNE: We gaan inschepen hoor...

(ANNE draait om te vertrekken)

DAVID: Hey?

ANNE: Wat?

DAVID: (sarcastisch) Bedankt hoor!

ANNE: Je kan het... Je weet dat je het kan...

(ANNE vertrekt, stilte. DAVID is alleen op het podium. We horen het zware geluid van regen

op de ramen)

DAVID: (agressief en luid) Komaan dan!

(DAVID draait om te vertrekken. De lichten vervagen. Muziek: "Rain, rain, rain" Frankie

Lane)

Black-out

EINDE VAN HET EERSTE BEDRIJF

51

TWEEDE BEDRIJF

Scene 1

(Zaallichten vervagen naar black-out. De lichten komen langzaam op. Twee uur later)

(De opstelling is dezelfde, maar er hangt een gevoel van anticipatie in de ruimte. Naarmate de

personages binnen komen, krijgen we het gevoel dat ze allemaal iets van een persoonlijke

nachtmerrie hebben meegemaakt. Elk van hen is op een of andere manier fysiek verstoord door

hun recente ervaring. MAGDA komt binnen, ze weent. Ze staat een ogenblik stil en wrijft haar

gezicht droog met een nat doekje. DR JANSEN komt op, achter haar)

JANSEN: Hoe gaat het nu?

MAGDA: Oh God!

JANSEN: Blijf gewoon rustig en ontspan je!

MAGDA: Oh!

JANSEN: Diep inademen!

MAGDA: Toen het neerstortte…

JANSEN: Ja, dat was een beetje ongelukkig.

MAGDA: Ik dacht dat ik er geweest was.

JANSEN: Dat denk men dan.

MAGDA: Moest het neervallen?

JANSEN: Nu, dat gebeurt soms.

MAGDA: Oh mijn hemel!

JANSEN: Luchtzakken.

MAGDA: En het weer?

JANSEN: Een beetje nat.

MAGDA: Ik heb nog nooit zoveel regen gezien.

JANSEN: Maar je deed het toch maar.

MAGDA: Ja, ik deed het, nietwaar? Godzijdank.

JANSEN: Zo’n slechte cursus is het nog niet, hè?

MAGDA: Nee, helemaal niet, ik denk dat ik genezen ben.

JANSEN: Wel, dat is fantastisch!

MAGDA: Dank je wel!

JANSEN: Goed gedaan.

MAGDA: Ik ben genezen, dank je wel, ik ben genezen. Ik ga nooit meer vliegen.

JANSEN: Nu moet je niet zo negatief zijn.

52

MAGDA: Hoe diep zijn we gevallen?

JANSEN: Wel, dat gebeurt.

MAGDA: Mijn hart zat tot in mijn keel! En de landing dan, wat was die Steward aan het doen? Als ik

hem onder handen had kunnen krijgen!

JANSEN: Dat was eigenlijk niet één van zijn beste vluchten, het was een beetje onstabiel, maar vond je

niet dat dat een deel uitmaakte van het plezier?

MAGDA: Nee, dat vond ik niet!

(FANNY komt binnen. Ze is nogal wankel op haar voeten en beweegt langzaam op het podium)

FANNY: Is alles nu weer in orde met je?

MAGDA: Wat is er met jou gebeurd?

FANNY: Ik wilde gaan bellen en ik geraakte in de andere groep. Het was daar een echt gekkenhuis.

MAGDA: Is alles nu goed met je?

FANNY: Zo ongeveer!

MAGDA: En wanneer het naar beneden viel..?

FANNY: Ik heb dat gemist.

MAGDA: Dan had je geluk.

JANSEN: Het was een onstabiele vlucht, deze...

FANNY: Ik was blij toen we weer op de grond stonden, om eerlijk te zijn.

MAGDA: Ik zei juist dat ik denk dat ik nu genezen ben.

FANNY: Oh, goed van je.

MAGDA: Ja, het zijn vanaf nu nog enkel busreizen!

(JANSEN gaat naar FANNY)

JANSEN: Weet je zeker dat je niet meer duizelig bent?

FANNY: Nee, het gaat goed met mij. Ik denk dat ik een beetje gepanikeerd heb.

JANSEN: Waarschijnlijk, het gebeurt me de hele tijd. Paniekaanvallen, verschrikkelijk.

FANNY: Echt waar?

JANSEN: Oh ja, en toen dacht ik: wat heeft het voor zin om te paniekeren over het leven, op een dag gaat

het allemaal toch eens eindigen, dus waarom doe ik er zo moeilijk over?

FANNY: Ik weet niet of dat een goede zaak is of niet.

(Een ogenblik)

JANSEN: Ik loop even terug en haal de certificaten, dat is toch waar het om draait, nietwaar? Het bewijs

van de prestatie! En ik zal een kijkje nemen om te zien wat de andere van plan zijn!

(JANSEN gaat af. Stilte. MAGDA zit neer en haalt haar thermos boven. FANNY staat

langzaam op en kijkt naar de vliegtuigen)

53

MAGDA: (uitgeput) Oh!

FANNY: (zwak) Ik weet het.

MAGDA: Er was een moment dat ik echt dacht dat het met ons gedaan was.

FANNY: Ik weet niet wat er met mij gebeurd is.

MAGDA: Ik dacht: waarom doe ik mezelf dit hier aan, zeker als we nergens naartoe gaan.

FANNY: Ik kan er me echt niet veel van herinneren. Ik moet een black-out gehad hebben of zoiets.

MAGDA: Ik moet goed zot zijn.

FANNY: Het laatste wat ik me herinner is dat ik in de achterkant van mijn hand heb geknepen, toen we

de startbaan opreden.

MAGDA: Ach zo.

FANNY: Dat was onderdeel van mijn plan.

MAGDA: Ach zo.

FANNY: Het is wat ik altijd doe. Ik tel tot honderd en knijp in de huid aan de achterkant van mijn hand.

MAGDA: En werkt dat?

FANNY: Wel, ik bloed veel, maar het is niet zo erg.

MAGDA: Wel, we zijn er in ieder geval op geweest.

FANNY: Ik denk dat drie het niet deden.

MAGDA: Ik bedoel, als je kan vliegen met honderdvijftig gekken, dan veronderstel ik dat je met iedereen

kan vliegen? Maar ik denk niet dat mijn zenuwen zo'n vlucht nog eens zouden aankunnen. Ik

heb al een paar wilde ritten meegemaakt, maar het was net als één vloog over het

koekoeksnest.

FANNY: Ik vond niet dat het zo slecht was.

MAGDA: Nu, dan was jij één van de gelukkigen.

FANNY: Ja, dat veronderstel ik ook!

(MAGDA steekt haar thermosfles thee naar voor)

MAGDA: Wil je ook iets drinken?

FANNY: Ik denk eigenlijk niet dat ik iets kan binnen houden.

MAGDA: Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik dit opdrink, ik ben net een vis op het droge.

FANNY: Helemaal niet.

(MAGDA giet een kopje thee uit haar thermosfles)

MAGDA: Ik vraag me af wat er met die grote kerel is gebeurd?

FANNY: Ik heb hem niet gezien op het vliegtuig.

MAGDA: Ik weet niet waar hij naartoe is.

FANNY: Ik zag wel die man en zijn vrouw.

54

MAGDA: Hij was diegene die altijd zat te schreeuwen.

FANNY: Echt?

MAGDA: Iemand schreeuwde vanaf het moment dat de deuren werden gesloten. En dat deed mijn

zenuwen ook geen goed.

(STELLA komt binnen, ze is zo fris als een hoentje)

STELLA: Voel je je al wat beter?

FANNY: Nu wel.

STELLA: Goed zo!

FANNY: Bedankt!

STELLA: Dat is ook een manier om je er doorheen te helpen, jij gelukzak.

FANNY: Ik zei juist dat ik het niet had gepland, het is vanzelf gebeurd.

STELLA: Je zou overal waar je maar wil naartoe kunnen gaan, als je dat op elke vlucht doet.

FANNY: Dokter Jansen is onze certificaten gaan halen.

MAGDA: (drinkt van haar thee) Het bewijs van onze krankzinnigheid.

STELLA: Hoe gaat het?

MAGDA: Gekraakt en aan het sterven voor een sigaret. Een kopje thee?

STELLA: Oh, ik mag het niet aannemen, het geeft me hartkloppingen en mijn maag zwelt er van op...

MAGDA: Ik heb de hele dag al hartkloppingen, dus een paar meer zal me niets kunnen schelen.

STELLA: Ik vond jullie allemaal heel moedig.

MAGDA: Het was de slechtste vlucht waarop ik ooit ben geweest.

STELLA: Ik vond het echt niet zo erg; niet echt.

MAGDA: Het zou niet zo erg zijn geweest als we ergens geland waren, in Londen bijvoorbeeld, of Parijs.

We hadden een uur in de stad kunnen rondlopen.

STELLA: Ik vind het niet erg als het wat schommelt, ik vind het spannender.

FANNY: Vond je het dan leuk?

STELLA: Eens we aan het vliegen zijn maakt het me niets meer uit.

FANNY: Waarom ben je dan op de cursus?

STELLA: Ik kom er altijd naartoe.

MAGDA: Wat?

STELLA: Ik kom er altijd naartoe.

MAGDA: Oh mijn hemel, liefje, je bent gek.

STELLA: Oh nee, het is een leuk dagje-uit. Ik heb schrik voor ik erop ga, maar als ik eenmaal van grond

ga...

MAGDA: Goeie hemel!

55

STELLA: Oh nee... niet meer zodra ik opstijg.

MAGDA: (drinkt van haar thee) Het klinkt alsof je een certificaat nodig hebt, liefje, en niet één van

degenen die wij krijgen.

FANNY: Bedoelt je dat je op de cursus komt omdat je het leuk vindt?

STELLA: Oh, als ik van de grond ga, hou ik ervan. Gewoon achteruit zitten, uit het raam kijken. Ik vind

de koffie zelfs niet erg.

FANNY: Maar als je het zo leuk vindt, waarom vlieg je dan niet gewoon voor je vakantie?

STELLA: Met wie zou ik moeten meegaan?

FANNY: Nu ja... ik... je weet wel!

STELLA: Ik heb niemand om mee te gaan?

FANNY: Hoe zit het met je man of zo...?

STELLA: Oh nee, nee dat kan niet... ik verloor mijn man twee jaar geleden...

(Stilte)

FANNY: Oh, het spijt me!

MAGDA: Oh God!

STELLA: Ik ben bang.

MAGDA: Oh God!

STELLA: We zijn altijd samen weggegaan, maar...

MAGDA: Oh, schatje toch!

STELLA: Je hebt er gewoon geen zin meer in… Je weet wel wat ik bedoel, je voelt er niets meer voor.

MAGDA: Ik weet het niet. Misschien jij niet... Ik weet het nog zo niet, ik heb de mijne niet verloren. Ik

wenste soms van wel... nee, ik weet het nog zo niet. Oh, het spijt me dat ik het zo zeg... Wel, ik

weet het nog zo niet.

STELLA: Oh nee, dat kan ik echt niet en ik ben niet klaar om met iemand anders te gaan. En ik woon hier

juist aan de andere kant van de weg, dus...

FANNY: Wel, zoals je zegt, het is een dagje-uit.

STELLA: Het is iets om naartoe te gaan, om ergens mensen te ontmoeten. Dus telkens er een cursus is,

schrijf ik me in. Ik kon de ingang vanmorgen niet vinden door die werkzaamheden en het zou

vandaag zijn verjaardag zijn geweest... dus ik denk dat ik een beetje in de war was...

MAGDA: U moet er dan van genoten hebben, dat je met zo’n zielige gevallen in een luchthaven samen

zit?

STELLA: Het maakt me niet uit om hier met een paar zielige gevallen samen te zitten! Ik kan niet rijden,

en je zou me trouwens nooit op de weg krijgen tegenwoordig, die is zo gevaarlijk! Ik hou ervan

om boven de wolken te zijn en buiten te kijken en te denken: misschien als er iets is, is het

56

daar. En hij kijkt naar mij en hij beschermt me... weet je wat ik bedoel? Dat is wat ik denk,

gewoon dat ik me dichtbij iets voel! Nee, als de cursus er niet meer was, zou het voor mij niet

meer hoeven.

(ANNE komt binnen, ze is licht geschokt, maar niet zo erg als MAGDA)

MAGDA: Alles oké?

ANNE: Een beetje door elkaar geschud, hé.

MAGDA: Toen het begon neer te storten…

ANNE: Dat was niet fijn.

STELLA: Dat is het beste, denk ik altijd.

ANNE: Ik vind het meestal niet erg, maar als ik met David ben...

MAGDA: Was hij het die zat te schreeuwen?

ANNE: Nee, dat was hij niet...

STELLA: Iemand deed het toch.

MAGDA: Iemand begon te schreeuwen van toen de wielen van de grond gingen.

STELLA: Ja, ik hoorde iemand schreeuwen: "We gaan allemaal dood gaan!" Maar ik kon niet zien wie

het was.

ANNE: Was dat die dame niet die door de gang liep..?

STELLA: Oh, was zij het?

ANNE: Ik denk het, ze zat helemaal achterin.

STELLA: Dat was pas gevaarlijk.

FANNY: Een zottin.

MAGDA: Ik weet wel dat ik op de landingsbaan ook schreeuwde, maar als we eenmaal begonnen te

klimmen werd ik een beetje rustiger... Ik verloor mijn stem, om eerlijk te zijn, maar zo zie je

maar.

(MAGDA neemt nog een slokje thee)

STELLA: Ik denk niet dat ik al ooit iemand gezien heb, die al door de gang liep terwijl we opstegen.

ANNE: Ze geraakte niet ver, hé?

STELLA: Het was wel stijl.

ANNE: De airhostessen doken op haar voordat ze aan de uitgang geraakte.

MAGDA: En dat mantelpakje dat ze aan had?

STELLA: Precies een verkeerslicht.

FANNY: Nee, dat stond haar echt niet.

MAGDA: Het trok op niets.

STELLA: Ik dacht dat ook.

57

MAGDA: Het paste niet bij haar. Was het een ‘Anne Harvey’?

ANNE: Ik heb geen idee.

MAGDA: Het was geen ‘small’, hè?

STELLA: Het had ook eens goed gestreken moeten worden, als je het mij vraagt!

FANNY: Oh, dat vond ik juist heel leuk. Weet je, zo verfrommeld!

(Een ogenblik)

ANNE: Nee, David schreeuwde niet! Er zat een jonge man achter hem die met zijn hoofd op zijn stoel

bleef slaan.

MAGDA: Was dat diegene die die zonnebril droeg?

STELLA: Die heb ik niet gezien.

ANNE: Hij was diegene die altijd zat te schreeuwen.

STELLA: Ja, ik zag hem wel, hij zag er niet goed uit. Hij zag helemaal groen.

ANNE: Hij maakte David gek.

FANNY: Waar is die van u nu?

ANNE: Hij zit nog steeds met zijn kop onder de waterkraan. Hij is er van overtuigd dat zijn bloeddruk

te hoog is.

MAGDA: Ik denk dat de mijne dat ook moet zijn, ik ga nog steeds omhoog en omlaag.

ANNE: Wel, ik denk niet dat die kleine scène, voor hij opstapte, hem goed heeft gedaan!

(ANNE gaat zitten als JANSEN opkomt)

JANSEN: Goed gedaan, iedereen!

ALLEN: (divers) Bedankt. Hoi. Oh ja.

JANSEN: Je hebt het heel goed gedaan...

ANNE: Ik zei juist... een beetje teveel wind.

JANSEN: Oh, dat was niets, ik heb ooit geweten dat we allemaal met ons hoofd tegen het plafond zaten

toen we geland waren. Je mag tevreden zijn met jezelf. Ik bedoel, er zijn sommige mensen in

de andere kamer die nog niet zijn gestopt met huilen. (JANSEN draait om te vertrekken als

DAVID binnen komt, hij ziet er behoorlijk vreselijk uit. Hij is aan het zweten en het water, dat

hij op zijn gezicht heeft gegooid, maakt hem nog natter. Er is een enorm gevoel van

ontspanning en tevredenheid in de vertrekhall. STELLA en MAGDA zitten tegenover elkaar,

DAVID zit op één van de stoelen achteraan) Hallo, was jij niet diegene die altijd zat te

schreeuwen?

DAVID: Ik niet, ik durfde zelfs niet te spreken.

JANSEN: Goed gedaan, we zijn beneden geraakt. (gaat af)

DAVID: Hij lijkt er meer opgelucht over, dan ik!

58

MAGDA: Ik zeg maar dit, liefje, toen het naar beneden viel…

DAVID: Oh God, ja!

MAGDA: Ooooh!

ANNE: Oh ja, het was niet...

DAVID: Oh God!

MAGDA: Mijn zenuwen...

ANNE: En de mijne dan…

DAVID: Mijn maag...

MAGDA: Oh God!

DAVID: Ze zat tot in mijn voorhoofd.

STELLA: Wel, je hebt het toch maar gedaan.

DAVID: Ik ben vijf kilo zweet verloren, maar ik ga een schadevergoeding vragen voor een paar nieuwe

broeken.

MAGDA: Het was een verdomde nachtmerrie! Er is geen andere manier om het te omschrijven.

STELLA: Wel, nu ben je toch terug op de grond.

DAVID: Ik ben nog niet beneden, ik ben nog steeds daar. (gebaart zijn hypernerveuze staat)

MAGDA: Wel, dat was het voor mij, ik ben genezen. (Met vrolijkheid) Nooit meer.

ANNE: Oh, zeg dat niet, het brengt hem op ideeën. Het doel was om hem vertrouwen te geven.

MAGDA: Ik had er niet veel vertrouwen in toen het neerstortte.

FANNY: Ik vond het, eerlijk gezegd, niet zo erg.

DAVID: Wat?

MAGDA: Komaan…

DAVID: Oh?

FANNY: Wel, ik vond dat niet!

DAVID: Oh oh, heb je dat gehoord?

FANNY: Wel, eerlijk gezegd, vond ik dat niet.

DAVID: Oh, oh, goeie God... ik kan mijn oren niet geloven.

FANNY: Ik zeg alleen de waarheid.

DAVID: Ik zal je de waarheid vertellen, zoals ik ze gezien heb.

ANNE: David!?

DAVID: Als we op de landingsbaan stonden, trok je je haren uit je armen!

MAGDA: Wel ik denk, in alle eerlijkheid, dat het een strategie was.

FANNY: Ik zeg gewoon dat het niet zo erg was dan ik verwacht had dat het zou zijn.

DAVID: Ik weet dat ik een lafaard ben, maar in ieder geval slaagde ik erin om bij bewustzijn te blijven!

59

FANNY: Ik heb niet gevraagd om flauw te vallen, weet je.

DAVID: Ik wou dat ik flauw zou zijn gevallen, om eerlijk te zijn.

FANNY: Ik wist niet dat ik het ging doen.

DAVID: Nee, maar het is een goed smoesje, als je het kan doen.

ANNE: (voelt zijn gal stijgen) Hij is nog steeds een beetje hypernerveus... is het niet?...

DAVID: Het is niet verwonderlijk. Ik had één of andere gek achter me zitten, die niet stopte met zijn

hoofd tegen mijn stoel te bonken totdat we weer op de grond stonden. En hij bleef maar

schreeuwen: "ja, ja ja!". God weet wat hij aan het doen was.

FANNY: Eigenlijk trok ik mijn haren niet uit, ik krabde me, als je het moet weten.

MAGDA: (tegen FANNY) Het was verschrikkelijk, je heb er niets van geweten.

DAVID: Het hele vliegtuig stonk naar het zweet toen we landden.

STELLA: Dat doet het altijd, ik heb dat al gemerkt.

ANNE: Jij hielp daar ook niet aan.

DAVID: Ik wist niet waar het vandaan bleef komen. Ik denk dat ik lekte.

ANNE: Je zou nooit moeten opgestaan hebben.

DAVID: Ze hebben me dat doen doen. Kelly kwam naar me en zei dat het mijn beurt was om tot in de

cockpit te gaan.

STELLA: Oh, ik hou van dat gedeelte.

DAVID: Ik wist niet dat het zo ver in het vliegtuig was. En toen we daar binnen kwamen, niets, gewoon

blauw zo ver als je kon zien. Ik dacht eigenlijk dat ik het niet zo slecht deed, ik wist niet dat

mijn shirt doornat was.

ANNE: Ik bleef zeggen: blijf zitten!

MAGDA: Ik ben niet bij de cockpit geraakt. De man naast mij wel.

DAVID: Ja, maar zijn benen zakten onder hem in, als hij er naartoe ging.

MAGDA: Ik moest er om lachen.

DAVID: Ze moesten hem door de gang slepen. Hij stond op en oeps, zijn benen waren weg. Ik zal nooit

het beeld vergeten van die arme kerel die achteruit naar de cockpit werd gesleept. Het was als

een scène uit de Alamo.

MAGDA: Dat was eigenlijk wel grappig.

DAVID: Niet voor hem.

STELLA: Nee, dat had ik nog nooit eerder gezien!

DAVID: Zijn benen gingen van onder zijn gat, woeps! En dan moesten ze hem slepen. Ik moet zeggen

dat dat wel hun betrokkenheid toont. Als ik het was geweest, had ik hem in zijn stoel gelaten.

ANNE: Oh, het was wel grappig.

60

DAVID: Het hele ding was krankzinnig, er was een vrouw die de nooddeur probeerde te openen.

MAGDA: Nee!

DAVID: Ik zweer het...

STELLA: Waar?

DAVID: Ze ging helemaal naar achter en probeerde de deur te openen.

MAGDA: Goeie God!

DAVID: Ik denk dat ze dacht dat ze nog in de simulator zat en dat ze een Mars wilde gaan halen.

ANNE: Is het niet verschrikkelijk?

DAVID: Dat zou het geweest zijn als ze die deur had open gekregen.

MAGDA: (vind het grappig, ondanks zichzelf) Oh God!

DAVID: Ik denk dat ze naar buiten wilde gaan voor een sigaret.

MAGDA: (Lachend) Oh, nee!

DAVID: En al die tijd stond ik daar vooraan ontspannen en me zelfzeker te voelen en Anne vond maar

dat ik terug moest gaan zitten.

ANNE: Nu ja, je stond zweet over iedereen te lekken.

DAVID: Ik had geen idee! Ik stond daar en voelde me als Biggles. En ik had zweetplekken onder elke

oksel en een verdomd grote natte plek op mijn rug.

ANNE: Je leek op een Panda.

DAVID: Het was nog een geluk dat ik mijn zwembroek aan had.

MAGDA: Waar heb je je zwembroek voor aangedaan?

DAVID: Ik begin me dat eigenlijk ook af te vragen, ik kan er niet meer door ademen.

(Een ogenblik)

MAGDA: Het was eigenlijk om te lachen, nietwaar?

DAVID: Nu kan het, nu je terug beneden bent.

MAGDA: Ik voel alleen mee met die grote man.

DAVID: En hij hielp ook al niet, hè?

MAGDA: Het moet verschrikkelijk zijn om zo bang te zijn.

FANNY: Wat is er toch met hem gebeurd?

DAVID: Ik zag hem op de landingsbaan lopen.

STELLA: Dat meen je niet!

DAVID: Flappend met zijn armen, alsof hij gek geworden was.

MAGDA: Arme kerel.

DAVID: Hij zal toch veel sneller moeten lopen, als hij wil opstijgen.

ANNE: Oh, schei uit.

61

FANNY: Ik vraag me af waar hij naartoe is gegaan.

DAVID: Hij zal nu waarschijnlijk al in Arlon zijn. We hadden daar naar hem moeten gaan zoeken. Het

had ons een reden gegeven om er naartoe te gaan.

(JANSEN komt binnen, met een aantal certificaten)

JANSEN: Sorry mensen! Een paar mensen bloedden daar nog steeds uit hun neus. En een aantal is nog

steeds in shock.

DAVID: Veel erger dan wij dus?

JANSEN: Stress kan je overheersen na zo’n evenement. Iemand had ook nog gedronken, dat is niet het

beste wat je kan doen. Dat is eigenlijk heel gevaarlijk.

MAGDA: (drinkt van haar thee) Het is het enige dat me in dat vliegmachine krijgt.

JANSEN: Thee is geen probleem, het zijn de straffere dingen. (begint certificaten uit te delen) Hier zie,

allemaal goed gedaan. Als je uw naam in de lege ruimte zou kunnen invullen, zou dat goed

zijn.

FANNY: Ik ga het mijne inkaderen.

JANSEN: Jullie hebben het allemaal vrij goed gedaan. (geeft een certificaat aan ANNE)

ANNE: Bedankt.

JANSEN: Meer een verplichting voor jou, denk ik! (JANSEN geeft DAVID en MAGDA een certificaat)

We gaan nog foto's nemen voor het vliegtuig met Steward en de rest van de bemanning.

MAGDA: Oh nee, als ik die piloot zie, ga ik hem vermorzelen.

STELLA: Weet jij wie er zo schreeuwde: 'We gaan allemaal doodgaan'?

JANSEN: Dat was ik.

STELLA: Ik hoop maar dat jij het niet was.

JANSEN: Ik voel me soms wel zo...

ANNE: Wordt de stress soms niet teveel voor je?

JANSEN: Nee, niet echt, maar om eerlijk te zijn, vandaag was het geen goede vlucht?

DAVID: Dat is een understatement. Ik keek naar de vleugels, ze bleven maar als gek vibreren.

JANSEN: Als ze stoppen met trillen, dan is het tijd om je zorgen te maken! Het beste wat je nu kan doen,

is om naar het reisbureau te gaan en direct een andere te boeken.

FANNY: Dat is wat ik ga doen.

DAVID: Hoe ga je jezelf deze keer bewusteloos maken?

FANNY: Ik was eigenlijk niet bewusteloos, ik was wat aan het rusten.

JANSEN: Als je het eenmaal gewoon bent, vind je het veel gemakkelijker. Ik vloog al met

zweefvliegtuigen op mijn zestien.

DAVID: Ik liet nog vliegers op, op mijn zestien, vriend!

62

JANSEN: Zo zie je maar, je hebt nog niet geleefd.

DAVID: Dat weet ik! Behalve tijdens die wilde feestjes op school dan.

JANSEN: Ik moet hiernaast nog even binnenspringen en er een woordje gaan spreken, voordat we de

foto's nemen. Kom straks maar langs, als je zin hebt... Het zal niet te lang duren. Stewards

lasagne zou koud kunnen worden en dat zouden we niet willen.

(JANSEN gaat af, stilte, een paar van de cast kijken naar hun horloge. MAGDA zet haar

thermosfles weg, ze begint zich te bewegen)

MAGDA: Ik veronderstel dat ik maar beter door kan gaan. Helemaal terug naar Amont-Achel. Ik ben op

van de zenuwen. Ik denk niet dat ik in staat ben om te rijden.

DAVID: Wel, je hebt in ieder geval niet gedronken.

MAGDA: Dat is wat jij denkt. Wat denk je dat ik in mijn thermosfles had, liefje?

DAVID: Ach zo!

MAGDA: Ik kan niet op een vliegtuig gaan zonder wat cognac. Maar ik denk niet dat ik de mix goed had.

Teveel thee en te weinig cognac! (MAGDA staat op) Hoe dan ook, het beste. Het ziet er naar

uit dat mijn broers gelijk hadden. Een busreis naar Plopsaland is al zwaar genoeg voor mij, als

ik geluk heb.

DAVID: Het beste. Tot ziens misschien!

MAGDA: Maar dan niet op een luchthaven. Verdomd verschrikkelijk. En het ergste is dat je er nog moet

voor betalen ook. Enfin, ik ben ermee weg…

(MAGDA gaat af. Stilte. STELLA begint haar dingen te verzamelen)

STELLA: Ik kan het ook maar beter aftrappen, vrees ik! ’t Is een mooie dag geweest, hoewel ik nog nooit

zoveel mensen ziek heb zien worden.

DAVID: Een teken van de tijd.

STELLA: Wat bedoel je?

DAVID: Wel, je weet wel, 9/11, SARS, terrorisme. Een deel van de wereld is in oorlog op dit eigenste

moment en wat doen wij?

STELLA: Wel, ik denk er niet zo over na.

DAVID: Dat bedoel ik.

STELLA: Ik denk dat als je tijd gekomen is... dat het dan zo is.

ANNE: Wel, je hebt nu toch een certificaat.

STELLA: Ja, als ik er nog meer krijg, kan ik mijn slaapkamer ermee behangen. Dit is mijn zevende

cursus. Tot ziens! (vertrekt) Nog slechts zes weken en ik ga er weer op! (gaat af)

(Stilte)

DAVID: Zo zot als een achterdeur, die vrouw.

63

(ANNE en DAVID zijn kregelig, de euforie van het succes begint te veranderen in wrok)

FANNY: Wel, ik veronderstel dat ik ook maar beter mijn spullen bij elkaar kan pakken.

DAVID: Wat zei je ook weer dat je wilde doen?

FANNY: Ik? Ik ben bezig met het milieu.

DAVID: Dat was het.

FANNY: In feite was ik gewoon aan het denken: ik kwam hier om vertrouwen in vliegen te krijgen,

maar ik was nooit blijven stilstaan bij de paradox...

DAVID: En die is?

FANNY: De enige manier om snel de wereld rond te gaan is om honderden liter brandstof in een

vliegtuig te verbranden.

DAVID: Nu ja, dat zal ik wel niet doen, dus ik draag mijn steentje al bij.

ANNE: Ja, dat doet hij zeker.

FANNY: Er zijn teveel mensen die er niets aan doen.

DAVID: Er zijn sowieso teveel mensen.

ANNE: David wil op de maan wonen...

DAVID: (als grapje) Het is de atmosfeer.

FANNY: Ja, en soms zijn er al teveel als er maar een paar bijeen zijn.

DAVID: (naar ANNE) Zie je, ik wou dat ik dat gezegd had. Je kunt zien dat ze slim is.

FANNY: Weet je wat ik graag zou willen gaan doen? Schrijven. Echt.

DAVID: Echt waar?

FANNY: Ja...

DAVID: Een specifieke stijl of...

FANNY: Ik zou graag een roman willen schrijven over het seksueel ontwaken.

DAVID: Ik zou dat ook willen, maar ik kan er niet zoveel over schrijven.

ANNE: Hij maakt maar een grapje.

FANNY: Ken je 'Het geheime seksleven van Madame X', of zoiets? Ik las het eens in de boekenwinkel,

men zei dat het ranzig was. Ik dacht: is dat ranzig? Ik kan iets veel ranziger schrijven, dat kan

ik wel zeggen! De dingen die ik al niet gedaan heb… Eerlijk gezegd, daar wil ik over

schrijven. Ik en de mannen. Je zou het niet geloven!

DAVID: Weet je, ik denk dat we dat wel zouden doen.

FANNY: En weet je, dan ben ik aan het denken geslagen. Hoe zit het met mij als ik de wereld rondreisde

op zoek naar de opwarming van de aarde en zo, en tegelijkertijd schreef over al mijn exploten

met verschillende mannen in verschillende landen? Dat zijn twee vliegen in één klap! Dat is

wat ik graag zou willen doen. Maar ik werk bij ECI voor het moment, dus... (FANNY staat

64

recht en begint haar bezittingen te verzamelen) Hoe dan ook, we kunnen alleen maar dromen,

nietwaar?

DAVID: Nu ja, veel succes met je boek. Ik zal er één kopen.

(STEWARD komt binnen, hij is sympathiek en aantrekkelijk)

STEW: Oh! Ik dacht dat jullie al weg zouden geweest zijn? Wil er iemand een lift naar de stad?

FANNY: Wel, ik had gedacht om een trein te nemen. Maar ik wil eerst nog eens in het reisbureau

rondkijken. Dus ik weet niet of... weet je...

STEW: Ik kan je aan het station afzetten, als dat kan helpen...

FANNY: Oh, dat zou goed zijn. Dat had ik niet verwacht. Bedankt! Ik zal niet lang in het reisbureau

rondlopen. Ik ga maar een kijkje nemen, is dat oké?

DAVID: Dat wordt dus hoofdstuk 1!

STEW: (tegen DAVID) En? Heb je ervan genoten?

DAVID: Dat zou ik niet echt zeggen.

STEW: Het was een beetje turbulent op sommige plaatsen, nietwaar? Ik was eerlijk gezegd blij, toen

we weer terug op de grond stonden. Er waren hevige winden voorspeld aan de grens met

Luxemburg. Dat zou ik niet prettig gevonden hebben! Ik bedoel maar, het vliegtuig ging nu al

alle kanten uit. Ik vraag me af waarom we het op dagen als dit doen, ik ging dood van de

schrik. (tegen FANNY) Ben je klaar?

FANNY: (staande) Bijna!

STEW: Pas maar op, ik ben een echte nachtmerrie in een auto, ik maak graag slippertjes! Het beste!

FANNY: Succes!

(FANNY en STEWARD gaan naar achter om af te gaan)

DAVID: En jullie ook.

(FANNY en STEWARD gaan af. Stilte. DAVID staat op en loopt naar voor. ANNE blijft zitten)

ANNE: En nu?

DAVID: En nu?

ANNE: Dat is het dan! (Een ogenblik) We kunnen maar beter gaan.

DAVID: Ja, voordat ze ons op een andere zetten!

ANNE: Inderdaad.

DAVID: (ontspant de spanning) Wat een klote dag.

ANNE: Wat dan nog.

DAVID: Ik heb het toch maar gedaan.

ANNE: Niet zo slecht, hè?

DAVID: Oooh.

65

ANNE: Wat?

DAVID: Oh, jij bent goed.

ANNE: Wat?

DAVID: Komaan...

ANNE: Wat?

(Een ogenblik)

DAVID: Het was absoluut een verdomde nachtmerrie!

ANNE: Och komaan..?

DAVID: Hey, ik ben echt bang om te vliegen en jij weet dat...

ANNE: Ja, maar...

DAVID: Niks te maren...

ANNE: Je hebt het gewoon gedaan.

DAVID: Ik weet het, ik spreek uit ervaring.

ANNE: Het was toch niet zo erg, hè?

DAVID: Ja ja, het is goed.

ANNE: Och komaan...

DAVID: Ik bedoel maar, wat dacht je dan wel..?

ANNE: Wat bedoel je?

DAVID: Om me te boeken voor deze cursus...? Je moet gedacht hebben dat het een goeie grap was.

(gaat in een kuipzetel vooraan te gaan zitten, ze zijn beiden bewust dat iemand op elk moment

kan binnen komen)

ANNE: Och, begin niet...

DAVID: Ik begin niet, maar... weet je...

ANNE: Wat?

DAVID: Het zet je aan het denken.

ANNE: Waarover?

DAVID: Wat voor soort persoon zoiets doet?

ANNE: Het was voor je eigen goed...

DAVID: Komaan! Wat voor soort persoon doet dat, eerlijk gezegd?

ANNE: (probeert te onderbreken) Luister... eerlijk gezegd...

DAVID: Welk deel van 'Ik ben bang om te vliegen' begreep je niet?

ANNE: Och, doe niet onnozel!

DAVID: En toch laat je me er nog steeds mee doorgaan.

(ANNE loopt over en gaat tegenover DAVID zitten)

66

ANNE: David!

DAVID: En nog erger, ik stemde ermee in.

ANNE: Het is voorbij, je deed het.

DAVID: (ermee vechtend om het te begrijpen) Het is gewoon... weet je, het heeft me aan het denken

gezet.

ANNE: Och, laat het zo...

DAVID: Het heeft me aan het denken gezet.

ANNE: Over wat?

DAVID: Ik weet niet... over al die dingen die je doet. Al die kloterij.

ANNE: (smekend) Oh, begin niet!

DAVID: Ze vullen elkaar aan.

ANNE: Het is gewoon een pleziertje.

DAVID: Oh ja, dat is een goeie.

ANNE: Niet vandaag, David, alstublieft…

DAVID: En dan zijn er de kinderen.

ANNE: Wat hebben de kinderen ermee te maken?

DAVID: Al die dingen...

ANNE: Welke dingen?

DAVID: Veel dingen!

ANNE: Zoals wat?

DAVID: Zoals de dingen die je ze laat doen...

ANNE: Je moet ervoor zorgen dat kinderen dingen doen. Anders zouden ze aan hun speelgoed

vastgelijmd geraken, dat weet je.

DAVID: Ja, maar je laat ze dingen doen die ze niet willen.

ANNE: Zoals wat?

DAVID: Dingen die je ze laat doen!

ANNE: Zoals wat?

DAVID: Omdat jij vind dat ze dat moesten doen.

ANNE: Zoals wat?

DAVID: Zoals Ben zijn karate bijvoorbeeld.

ANNE: Oh, komaan, hij wilde dat.

DAVID: Sammy met paardrijden.

ANNE: Ze wilde dat ook!

DAVID: Is dat zo?

67

ANNE: Ze wilden dat allebei...

DAVID: Ze hebben het alleen gedaan omdat jij ze vertelde dat ze het moesten doen.

ANNE: Hè?

DAVID: Zoals jij me vertelde dit te doen. Ik heb erover nagedacht.

ANNE: (angstig) Wauw, hey!

DAVID: Wie zegt dat vliegen goed voor je is, in welk tijdschrift heb je dat gelezen?

ANNE: (Probeer nog steeds rustig te blijven) Je overdrijft, lieverd.

DAVID: Wat laat je onze kinderen doormaken?

ANNE: (boos nu) Hey zeg!

DAVID: Ze wilden nooit vechtsporten doen.

ANNE: Dat deden ze wel.

DAVID: Of piano leren spelen.

ANNE: Dat deden ze wel!

DAVID: (staat op en gaat naar voor) Nee. Jij wilde dat ze het deden. Want dat was wat iedereen in het

dorp deed. Ik kan me niet eens herinneren dat je ze gevraagd hebt of ze vaag geïnteresseerd

waren. Zoals ik hadden ze geen keuze.

ANNE: Och, dit is belachelijk.

DAVID: Hun kinderen doen dat, onze kinderen doen dat, hun kinderen gaan ponyrijden, onze kinderen

gaan ponyrijden, zelfs als ze het niet willen, zelfs als dat het laatste in de wereld is dat ze

willen doen. Ze doen het. Omdat jij dat zo wil!

ANNE: (staat op en gaat naar achter) Ik luister hier niet eens meer naar.

DAVID: Welk type persoon schrijft je in op een cursus, goed wetende dat je doodsbang bent om te

vliegen, eerlijk?

ANNE: Waar komt dit allemaal vandaan...?

DAVID: Iemand die graag zijn eigen zin wil krijgen.

ANNE: (stijgt naar de top) Oh, dat is onbetaalbaar.

DAVID: Een bullebak!

ANNE: (verrast) Oh, alsjeblieft!

DAVID: Zoals je vader.

ANNE: Oh, ik wist dat dat zou komen.

DAVID: De grote sergeant-majoor.

ANNE: Mijn vader was een legerkok...

DAVID: De grote sergeant Blubber!

ANNE: Je had 'nee!' kunnen zeggen als je het niet wilde doen!

68

DAVID: (tergend) En waarom heb ik het niet gedaan?

ANNE: Ik weet niet waarom je het niet hebt gedaan, ik heb je genoeg kansen gegeven.

DAVID: Omdat ik anders het risico zou lopen dat je de komende zes maanden een lang gezicht zou

trekken.

ANNE: Dit is het eerste wat we samen hebben gedaan in jaren!

DAVID: Dat klopt!

ANNE: Dat klopt inderdaad.

DAVID: Dat klopt, ja!

ANNE: Ja, het is zo.

(Een ogenblik)

DAVID: En wat dan nog!

(Een ogenblik)

ANNE: Oké, eerlijk. Kun je de waarheid aan?

DAVID: Ik weet niet of ik vandaag nog iets anders kan hebben.

(Een ogenblik)

ANNE: Ik heb genoeg van die caravan. Zo, ik heb het gezegd. Daarom wilde ik dat je dit probeerde!

Nu weet je het.

(Een ogenblik)

DAVID: Ik wist dat er iets was!

ANNE: Ik heb er genoeg van. Om je te zien barbecueën en alles verbranden. Oké, het is eruit. Ik heb er

genoeg van om wakker te worden en te doen alsof ik die wandeling naar de doucheblok

geweldig vond, oké? En zeg niet dat jij ervan geniet, want je zaagt elke keer dat je het

verdomde ding moet buiten zetten om het schoon te maken. Elke keer dat je moet achteruit

rijden, wordt je zot. Ik ben verbaasd dat je nog geen beroerte hebt gekregen als je de luifel op

moest zetten.

DAVID: Eigenlijk doe ik het voor de kinderen ...

ANNE: Is dat zo...?

DAVID: Ze houden ervan.

ANNE: Wanneer heb je ze dat gevraagd? (Een ogenblik) Ze zeggen niet dat ze het niet leuk vinden.

(Een ogenblik) Vraag ze eens of ze niet liever gaan skiën? Vraag ze eens of ze niet liever naar

Florida gaan? Vraag ze eens of ze niet liever naar Afrika gaan?

(Een ogenblik)

DAVID: Ze willen daar alleen naartoe omdat iemand anders daar is geweest.

ANNE: Ze zijn de pispaal op school bij de andere kinderen, David. Ze gaan nergens heen!

69

DAVID: Dat is nog zo’n briljant idee van jou, de Freinet-school.

ANNE: Je hebt ermee ingestemd.

DAVID: En daarom leef ik op de snelweg, dus zo zie je maar.

ANNE: Ze zijn bang van jou, David. Zij zullen het niet toegeven, maar ze zijn het.

DAVID: Och komaan!

ANNE: En ik ook. Je praat over relaties. Wat voor soort relatie is dit? (Een ogenblik) Je hebt geen tijd

voor ons, je sluit ons uit, je doet gewoon je eigen ding en je blaft tegen iedereen die wat zegt.

DAVID: Ik kan dit hier niet winnen, hè?

ANNE: Dat is waar we aan toe zijn, toch?

DAVID: Wel, ik zal je eens vertellen wat ik de laatste zes jaar te horen heb gekregen; “Steven is goed in

voetbal”, “Martijn speelt rugby”, “André is in een squashclub”... een lijst van verdomde

burgerlijke clichés!

ANNE: Je plaatst dit allemaal buiten de context.

DAVID: (na-apend) “Greg's vader is een geweldige kanoër”…

ANNE: Waarom doe je dit, het heeft er allemaal niks mee te maken!

DAVID: Oké! Het was op Emma’s zwemfeest, zo, ik heb het in de context geplaatst!

ANNE: Het was een belangloze opmerking.

DAVID: Wat wil je dat ik doe, kanoën op de Grand Canyon, om mijn waarde te bewijzen?

ANNE: Je doet niets meer, je zit in de sleur.

DAVID: Ik kan geen marathon lopen, zoals Danny, ik kan geen tennis spelen zoals Jaak, omdat ik een

verdomde tenniselleboog heb. Hoe zou ik daar in hemelsnaam aan geraakt zijn, denk je? En

iedereen weet dat ik bang ben om te vliegen, omdat je ze het vertelt! Ik ben verbaasd dat je het

nog niet in het postkantoor hebt opgehangen!

ANNE: Och, wordt volwassen!

DAVID: We worden niet volwassen, en daarom begint al die kloterij mij op de zenuwen te werken!

(Een ogenblik)

ANNE: Dat is de stress...

DAVID: Hoe weet je dat? In Godsnaam, je werkt al te lang in die dokterspraktijk. Je bent geen dokter, je

bent zijn receptionist. Jij geneest de mensen niet...

ANNE: Onze dokter ook niet, als het erop aankomt.

DAVID: Kijk, ik wil niet dat mijn kinderen een hoofd vol Disneyland en de Amerikaanse manier van

leven krijgen. Ze kunnen net zo goed een goeie vakantie hebben in Bredene, of in de caravan.

We hoeven nergens heen te gaan, alleen omdat je het in een tijdschrift hebt gezien. Je zegt mij

70

dat ik moet leven en je doet het zelf niet. En zorg dan dat het er één van jezelf is, niet één dat je

hebt opgevangen aan de koffietafel bij de dokter.

ANNE: Je zou die dingen eens moeten opschrijven als je op de E40 in de file zit.

(Een ogenblik)

DAVID: (serieus) Ik haat je soms.

ANNE: En ik haat jou soms.

DAVID: Nee, ik doe het echt.

ANNE: Oh, ik heb je gehoord. En mijn moeder haat mijn vader soms, en je moeder heeft je vader soms

gehaat, en Sofie haat Eddy, en Jos haat Karen. Wat is daar nieuw aan? Ik bedoel maar, laten we

eerlijk zijn, je was er niet eens bij de geboorte van de kinderen. Je zat op de snelweg in een

verdomde verkeersopstopping.

DAVID: Ik kon er niet geraken, dat weet je best. En ik was er in ieder geval voor de eerste.

ANNE: En alles wat je dan deed was fluiten.

DAVID: Denk je dat je grappig bent?

ANNE: Je staat op om zes, je bent om zeven uur het huis uit. Niet eens een kus, noch een ‘tot ziens’

aan de kinderen, daar sta je niet bij stil. Op weg met je auto om ‘Gelukkige verjaardag Oma' te

verkopen. 'In liefdevolle herinnering'. En hoe heet het bedrijf? Liefdeskaartjes! Wie houden we

voor de gek?

DAVID: Die kaarten betalen je auto af...

ANNE: Het was de goedkoopste die er te vinden was...

DAVID: Je zei dat je die wilde.

ANNE: Ik wilde een Mercedes cabrio, ik gaf toe voor een Mazda. Vertel me nu niet dat ik die uit de

brochures had gekozen, want als ik dat deed, heb ik in de verkeerde gekeken. Dat is wat je

doet, je krijgt me zover dat ik me opwind, maar ik kan het niet helpen.

(ANNE neemt haar haar vast in angst en bevriest. DAVID staat recht en zegt de volgende

repliek tegen zichzelf, niet tegen het publiek)

DAVID: Dan houdt ze haar haar vast als een demente chimpansee en schudt ze met haar hoofd. En dan

wrijft ze in haar nek, die nek die ik vroeger zo graag aanraakte.

ANNE: (beweegt) Ik weet niet waarom je mij dit steeds aandoet? (bevriest)

DAVID: En dan komt die lip! En doet ze alsof ze huilt. Ik weet dat ze niet huilt. Zij weet dat ze niet

huilt. Maar we doen alsof ze beweert dat ze huilt.

ANNE: (beweegt weer) Ik weet niet waarom, elke keer als er een probleem is, accepteer je geen enkele

verantwoordelijkheid. (bevriest, kijkt naar haar trouwring)

71

DAVID: Dan kijkt ze naar haar trouwring, alsof ze een grote fout heeft gemaakt en de ring het antwoord

is. Ik weet niet waarom het ons wat kan schelen... (bevriest.)

ANNE: (beweegt) En hij gaat gewoon door, windt me telkens weer op! Hij weet dat hij me opwindt, en

ik weet dat hij me opwindt, maar ik kan er nog steeds niet mee stoppen om me op te winden.

DAVID: (beweegt) Ik weet niet waarom je daar vandaag mee afkomt. (bevriest terwijl hij zijn buik

aanraakt)

ANNE: En als hij zo is, wrijft hij over zijn hoofd als een gibbon, of hij wrijft over zijn buik, in een

ijdele poging om die te laten krimpen.

DAVID: (beweegt) Ik heb geen idee waarom je hier vandaag mee afkomt. (bevriest)

ANNE: Hij heeft een crosstrainer gekocht, maar gebruikt hem nooit, hij kocht een roeimachine, maar

zegt dat het hem zeeziek maakt. Waarom ben ik toch bij hem?

DAVID: (beweegt) Is er in feite iets dat ik goed doe voor jou?

ANNE: Nu ik er over nadenk...

DAVID: (pijnlijk) Oh grappig!

ANNE: Ik wilde zeggen...

DAVID. Wat? Wat wil je toch van mij? Want de laatste jaren heb ik niks goed gedaan!

ANNE: Dat weet ik.

DAVID: Nee, dat klopt, dus wat wil je?

(Stilte. ANNE kijkt naar DAVID, ze verzacht, ze geeft om hem)

ANNE: Ik wil je terug.

(Stilte)

DAVID: Wat bedoel je?

(Stilte)

ANNE: Ik wil dat de 'oude' David terugkomt! (Stilte) Kan je je die nog herinneren? (Een ogenblik) Hij

was die kerel die door alle muren heen liep. Herinner je je die nog?

(Een ogenblik)

DAVID: (makkelijk en liefdevol) Zo ongeveer.

ANNE: Dat is wat de kinderen willen. Ze willen dat je de snelweg wat meer links laat liggen. (Een

ogenblik) En we willen niets weten over de wegwerken in Neufchateau, of hoe vies de

Lunchgarden in Kortrijk is. Of hoe het Formule 1 hotel in de buurt van Lummen een

koffiejuffrouw heeft. We willen die andere kerel terug. (Een ogenblik) En we willen dat je in

staat bent om te parkeren zonder ons alles te vertellen over het parkeerterrein.

DAVID: Doe ik dat?

72

ANNE: En nu heb je ook iets met gereedschap. Jij en gereedschap gaan niet samen. Ik bedoel maar, we

hebben rekken over het hele huis. Je kan niet behangen, maar je zet overal rekken voor, wat

voor zin heeft dat? We hebben rekken op de rekken staan.

DAVID: Je zegt altijd dat ik niet handig ben, dus heb ik geprobeerd het te zijn.

ANNE: Zet geen rekken meer op, het huis lijkt op een supermarkt.

DAVID: Goed.

(Een ogenblik)

ANNE: Wij willen die andere kerel terug.

DAVID: Die kerel, die alles brak?

ANNE: Die kerel, die altijd plezier maakte. (Een ogenblik) Dat willen wij echt.

DAVID: Ik heb het begrepen.

ANNE: En we willen niet ergens zes uur eerder aankomen, voor het opent.

DAVID: (realiseert het) Ik weet het.

ANNE: Hoe vaak hebben we al moeten wachten tot de Zoo opent?

DAVID: Yep!

ANNE: Pretparken?

DAVID: Ik weet het.

ANNE: Het volgende is dat we zullen moeten overnachten, om in het Atomium binnen te geraken.

(Een ogenblik)

DAVID: Grappig!

ANNE: Wat?

DAVID: Ik dacht dat we nergens naartoe waren gegaan op deze cursus. Ik had het mis. Je gaat wel

ergens heen.

(Een ogenblik)

ANNE: (gefrustreerd) Je weet wat er met je gebeurt, nietwaar?

(Een ogenblik)

DAVID: (lichter) Ja, ik word ouder.

ANNE: Het is niet alleen dat.

DAVID: Ik word ouder en ik word je vader?

ANNE: (ziet de grap) Je bent je eigen vader.

(Een ogenblik)

DAVID: Ik ben het inderdaad. De manier waarop ik over mijn hoofd wrijf, of op mijn buik. Ik kan het

mezelf zien doen.

73

ANNE: Ik had ook nooit gedacht dat ik je tien minuten zou horen blij zijn over het vinden van een

goede parkeerplaats.

DAVID: Oh God...

(Een ogenblik)

ANNE: Ik wou graag voor één keer op tijd zijn voor de "check-in", wilde jij dat dan niet? Of wilde je

alles op het laatste moment doen. (begint weg te gaan)

DAVID: Waar ga je heen?

ANNE: Ik ga naar het reisbureau.

DAVID: Waarvoor?

ANNE: Ik ga kijken of ze geen last-minutes hebben.

DAVID: Ik dacht dat je op het punt was om alles te laten wachten tot het laatste moment?

ANNE: Dit is de laatste moment, ik wil volgende week al gaan.

(Een ogenblik)

DAVID: Jij!?

ANNE: Wat?

(Een ogenblik)

DAVID: Ik zal proberen hem terug te krijgen.

ANNE: Ja?

DAVID: Ik zal het proberen.

(Een ogenblik)

ANNE: Waar is hij op het moment?

DAVID: Hij zit in een Lunchgarden, net buiten Beringen.

ANNE: Waarschijnlijk.

DAVID: Maar de vraag is...

ANNE: Wat?

DAVID: Zal de 'oude' Anne terugkomen?

ANNE: Ze is hier de hele tijd al geweest...

DAVID: Is dat zo?

ANNE: Zoekend naar de 'oude' David.

DAVID: Ja, maar de 'oude' Anne houdt niet van mij, of wel?

ANNE: Toch wel.

DAVID: Nee, ze houdt van de 'oude' David.

ANNE: Daarom kan hij maar beter terugkomen. (Een ogenblik. ANNE wilt afgaan) Ik zal ongeveer

vijftien minuten weg zijn.

74

DAVID: Wat je ook doet, boek ons niet om naar Arlon te gaan. Ik ben er al geweest.

ANNE: Ha! Ha!

DAVID: En het kan maar beter een korte vlucht zijn. Niet meer dan een uur.

ANNE: Je hebt nu je certificaat. Vliegen zou geen probleem meer mogen zijn.

DAVID: (sarcastisch) Dat klopt, nu ik mijn papiertje heb, ben ik gekwalificeerd. Ik weet niet als wat,

maar...

ANNE: Wel, je gaat nooit meer zo’n slechte vlucht als deze krijgen, denk je niet?

DAVID: Je weet maar nooit, met mijn geluk.

ANNE: Daarom dat we deze dingen moeten doen.

(Een ogenblik)

DAVID: Ik zal een drankje nodig hebben om nog in een ander vliegtuig te kruipen, dat kan ik je wel

vertellen.

ANNE: Je mag er, voor mijn part, zoveel hebben als je wil!

(ANNE vertrekt, stilte. DAVID bekijkt zijn certificaat. Hij staat op en kijkt uit naar de

vliegtuigen in de vierde muur. DR JANSEN komt op)

JANSEN: Schoonheden zijn het, nietwaar?

DAVID: Wat een leven?

JANSEN: Het jouw, het mijne of dat van hun?

DAVID: Goede vraag!

(Een ogenblik)

JANSEN: En wat doe jij dan, welke branche...?

DAVID: Ik verkoop wenskaarten!

JANSEN: Je verkoopt een stukje geluk?

DAVID: (sarcastisch) Het leek een goed idee op dat moment.

JANSEN: Men wil zoveel doen, en daarna kom je tot het besef dat je een voorzichtig leven hebt geleid en

je door een bus bent overreden.

DAVID: Wel bedankt, dokter.

JANSEN: Ik had echt graag meegevlogen in de shuttle, om eerlijk te zijn, maar zie me hier nu staan, je

kan niet alles hebben. Ik zie dat Kelly al weg is. Verdomd spijtig.

DAVID: Zo zie je maar.

JANSEN: Waarschijnlijk nog een goed ding, dat brengt me niet in de problemen. Maar het is één van de

weinige dingen die een mens elke morgen heeft, als hij opstaat. Die constante hoop. En, ga je

nog opnieuw vliegen?

DAVID: Blijkbaar.

75

JANSEN: Goed zo!

DAVID: Anne kan geen koopje afslaan.

JANSEN: Het is dat wat je nodig hebt, om er een gewoonte van te maken.

DAVID: Ik kan niet wachten.

JANSEN: Waar ben je bang voor?

DAVID: Sterven.

JANSEN: Sterven of leven?

DAVID: (kijkt naar JANSEN) Absoluut voor sterven.

JANSEN: Goed dan, het beste. Leuk om te weten dat we nog succes hebben.

(DR JANSEN gaat af. Stilte. DAVID loopt over het podium. Als hij dat doet komt JOHN

binnen. Hij kijkt schaapachtig en schudt de regen af)

DAVID: (voor zichzelf) Oh! (DAVID keert zich naar JOHN) Alles oké?

JOHN: Alles goed? (Een ogenblik) Al geland?

DAVID: Zoiets.

JOHN: Hoe was het? (gaat naar voor en kijkt uit naar de baan)

DAVID: Het was eigenlijk niet zo erg.

JOHN: Oh, niks voor mij.

(Een ogenblik)

DAVID: Kon je het niet aan?

JOHN: Ik dacht dat ik een kans maakte...

DAVID: Misschien een volgende keer.

JOHN: Ik beloofde mezelf dat ik zou veranderen...

(Een ogenblik)

DAVID: Ik dacht dat je naar huis zou zijn gelopen?

JOHN: Mijn camionette start niet.

(Een ogenblik)

DAVID: Oh hemel!

JOHN: Ik moet de lichten hebben laten opstaan.

DAVID: Oh hemel.

JOHN: Ik was in alle staten toen ik hier vanmorgen aankwam. Ik wist niet of ik moest gaan kakken of

mijn haar laten knippen.

DAVID: Oh hemel!

(Een ogenblik)

JOHN: Zou je mij niet willen helpen duwen?

76

DAVID: Wel, ik… euhm...

JOHN: Het is een beetje stom om het te moeten vragen...

DAVID: Ik ben nog aan het bekomen.

JOHN: Ik wil hier weg. Ik wil uit de verdomde luchthaven weg. Ik dacht het aan de piloot te vragen,

maar die zou me uitlachen, denk ik. En dat kan ik niet aan.

DAVID: Nee, juist.

JOHN: Ik kan niet verdragen dat mensen me aanraken.

DAVID: Nee, wel ja…

JOHN: Heb jij dat ook?

DAVID: (droog) Wel, ik wil je niet aanraken, dus...

(Een ogenblik)

JOHN: Ik laat altijd mijn lichten aan of bots met het verdomde ding ergens tegenaan. Je wordt het moe

om nutteloos te zijn. (draait en gaat tegenover DAVID zitten)

DAVID: (tegen zichzelf) Ik weet wat je bedoelt.

JOHN: Heel mijn leven hebben mensen gevonden dat ik niks waard was! Je komt op een punt waar je

het begint te geloven.

DAVID: (probeert te helpen) Nu ja...

JOHN: Zelfs mijn vrouw vond dat ik een zak was.

DAVID: (onwillekeurig) Pfff.

JOHN: Ze dacht dat alles wat ik deed waardeloos was.

DAVID: (vermijdend) Nu ja...

JOHN: Ik had jaren nodig om te beseffen dat ik met de verkeerde vrouw getrouwd was.

DAVID: Ja?

JOHN: Hoe erg moet het worden?

DAVID: (onzeker) Dat klopt!

(Een ogenblik)

JOHN: Ik haat het om gepest te worden door iedereen, ik haat het om de dingen niet in de hand te

hebben. (Een ogenblik) Ik kan in een auto niet ontspannen als iemand anders aan het rijden is,

ik moet de controle hebben.

DAVID: (bekend met die wereld) Ik ook.

JOHN: En als kind kon ik nooit een zwakte laten zien.

DAVID: Nee?

JOHN: Mijn vader zou ons geslagen hebben als iemand van ons een zwakheid liet zien. Als hij

vandaag mijn prestatie zou gezien hebben…

77

DAVID: Nu, je hebt alleen gedaan wat we allemaal wilden doen.

JOHN: Euh?

DAVID: Ik zei, je hebt alleen gedaan wat we allemaal wilden.

JOHN: En wat was dat?

DAVID: Al schreeuwend weglopen.

(Stilte)

JOHN: Wat?

DAVID: Ik zei, al schreeuwend wegrennen!

(Een ogenblik)

JOHN: Ach zo, en ik veronderstel dat ik dat gedaan heb?

(Een ogenblik)

DAVID: (plotseling de dreiging realiserend) Nu ja... ik bedoel... weet je, ik weet zeker dat het, op een

ander moment, mij ook had kunnen overkomen.

JOHN: Ik heb mezelf belachelijk gemaakt, of wat?

DAVID: Weet je...

JOHN: Me belachelijk gemaakt!

DAVID: (zich eruit wringend) Wel, ik zou me geen zorgen maken...

(Een ogenblik)

JOHN: Ik veronderstel dat je nu denkt dat ik een zak ben, is het niet?

DAVID: Ik?

JOHN: Denk je dat ik een zak ben?

DAVID: (over-nadrukkelijk) Wie? Nee!

JOHN: Hey luister, ik mag dan wel een vrachtwagenchauffeur zijn, maar ik ben geen zak!

DAVID: Ik weet dat....

JOHN: Ik wed dat je denkt dat alles wat ik doe waardeloos is, hè?

DAVID: Hey, luister even...

JOHN: Ik wed dat je denkt dat mijn optredens ook waardeloos zijn, of niet soms?

DAVID: Wow, eerlijk gezegd...

JOHN: Denk je dat ‘mijn leven veranderen’ ook maar gewoon wat onzin is?

DAVID: Ik wist niet eens dat je optredens deed, om eerlijk te zijn...

JOHN: Wel, ik zal je dit vertellen, dat is het enige wat ik goed kan.

DAVID: Ik weet zeker dat je het kan.

JOHN: Ik kan wellicht niet op een verdomd vliegtuig stappen, maar ik kan goed zingen.

DAVID: Goed, geweldig.

78

JOHN: Ik kan echt zingen.

DAVID: Ik weet zeker dat je dat kan....

JOHN: (Genezen) Je denkt dat je beter bent omdat je op dat vliegtuig hebt gezeten.

DAVID: Hey oh...

JOHN: Jij bent de zak!

DAVID: (defensive) Hey zeg! Hallo!

JOHN: Ik ging er niet op, wat dan nog? Wat betekent dat dan?

DAVID: Niets.

JOHN: (genezen) Niets!

DAVID: Dat klopt.

DOUGE: Als ik voor tweehonderd mensen sta, ben ik iemand...

DAVID: Natuurlijk ben jij dat.

JOHN: Ik ben iemand, wie ben jij?

DAVID: Ik begin het me af te vragen.

JOHN: Wie ben jij?

DAVID: Ik heb soms geen idee.

JOHN: Jij bent niemand!

DAVID: Ik weet het.

JOHN: Wat ben je?

DAVID: Ik ben een zak.

JOHN: Als ik daar ben, ben ik iemand. Denk je dat ik niet kan zingen? Hè? Denk je dat ik niet kan

zingen?

DAVID: Luister...

JOHN: (zingt) “Ik spring uit een vliegmachien…” Vind je dat mooi? “Alleen maar om jou te zien”.

Wat vind je ervan?

DAVID: Ja....

JOHN: Eddy Wally, mijn nummer één! Willy Sommers. Hou je van Willy Sommers?

DAVID: (licht) Nu ja...

JOHN: Fantastische artiesten, maat.

DAVID: Absoluut.

JOHN: Fantastische artiesten (Zingt) “Om jou te behagen, durf ik alles wagen…”.

DAVID: Uitstekend.

JOHN: Ik ben goed genoeg om overal te zingen.

DAVID: Natuurlijk.

79

JOHN: (zingt) “En vlieg ik het luchtruim door...”

DAVID: Zeer goed...

JOHN: "...Dan hoor ik een engelenkoor"

DAVID: Eerste klas.

JOHN: (ontwikkelt nu zijn lied tot een volledig opgeblazen optreden. Hij benadrukt alle zinnen heel

goed) “Dan zingt heel spontaan... Laat Eddy maar gaan...”

DAVID: Goed gedaan.

JOHN “Die komt heus wel aan...”

(Een ogenblik. DAVID is niet zeker hoe te moeten reageren. Hij applaudisseert zwakjes)

DAVID: Uitstekend.

(Een ogenblik)

JOHN: Ik kan dan misschien wegrennen, roepend en schreeuwend, maar ik weet dat ik kan zingen.

Wat is dat nu?

DAVID: (poging tot afsluiting) Zeer goed, heel goed.

(Een ogenblik)

JOHN: Ja?

DAVID: Ja!

JOHN: Ja?

DAVID: Zeer goed. Je weet wel, erg zacht, rustgevend.

(Stilte)

JOHN: Ja?

DAVID: Oh ja.

(Een ogenblik)

JOHN: (echt geraakt) Niemand heeft me ooit in mijn gezicht gezegd dat ik goed was.

DAVID: Oh..!

(Een ogenblik)

JOHN: Niemand heeft dat al ooit eerder gezegd.

DAVID: Nu ja ... ere wie ere toekomt.

JOHN: Dat waardeer ik echt.

DAVID: Het klinkt geweldig.

JOHN: (bijna ontroerd) Bedankt daarvoor.

DAVID: Geen probleem.

(Een ogenblik)

JOHN: (enthousiast) Zal ik mijn Micha Mara voor je doen?

80

DAVID: (onhandig) Wel...?

JOHN: Hou je niet van Micha Mara?

DAVID: Jawel, maar... hoe zit dat met je camionette?

(Een ogenblik)

DOUGE: Oh ja.

DAVID: Ik kom af en geef je een duwtje, als je wilt! Ik heb al mijn energie al verbruikt om dat vliegtuig

in de lucht te houden, maar ik ga mijn best doen.

JOHN: Weet je wat? Je geeft me een duwtje en ik doe Ann Christy voor je in mijn camionette…

DAVID: Oh, dat zou leuk zijn.

JOHN: (draait zich om buiten te gaan. Terwijl hij weg gaat, gaat hij verder met zijn zang)

“Dag vreemde man. Man van mijn dromen...

Jij vreemde man. Jij komt en gaat...

Dag vreemde man. De tijd zal komen....

Dan zegt ik stop!

Het is te laat…”

(DAVID loopt naar voor en kijkt uit op de regen. Hij trekt de kraag van zijn jas op. Dit is het

laatste wat hij nodig heeft)

DAVID: (voor zichzelf) Waarom ik?

(DAVID gaat ook van het podium. Zware regen op de ruiten. Lichten vervagen)

Black-out

81

Scènes 2

(Lichten op. Een week later. Nacht)

(De locatie is dezelfde, maar het is nu avond, twee weken later. FANNY zit alleen op het

podium. We moeten de ontheemde en karakterloze eigenschappen van een nachtelijke

luchthaven krijgen. Haar handbagage staat bij haar, een aantal tijdschriften en een krant. Ze

heeft ook een meeneem-koffie bij. JANSEN komt van vooraan de scène en gaat naar achter, als

hij FANNY opmerkt)

JANSEN: Hallo!

FANNY: Hoi!

JANSEN: Ben je hier terug?

FANNY: Ja. Steward overtuigde me om opnieuw te boeken, dus hier ben ik.

JANSEN: Ja, hij heeft gezegd dat hij een interessante trip naar het station heeft gehad.

FANNY: Ik had nochtans gedacht dat ik eens een kleine pauze zou genomen hebben.

JANSEN: Ja, hij was er de volgende dag vol van. Hij schijnt verborgen troeven te hebben, onze Steward.

FANNY: Ik zal, eerlijk gezegd, blij zijn om even uit dit land te verdwijnen.

JANSEN: Ja, erop en erover, schijnt wel zijn houding te zijn.

FANNY: Ik denk dat er ooit eens iets ergs zal gebeuren, weet je.

JANSEN: Ja, dat denk ik ook altijd, maar het gebeurt zelden.

FANNY: Het is toch maar een kwestie van tijd?

JANSEN: Ik hoop het wel.

FANNY: Ik bedoel, met al dat praten over terrorisme, gaat er ooit iets ergs gebeuren, denk je ook niet? Ik

weet het gewoon, ze vertellen ons ook niet alles. Ik geloof geen enkel woord van wat een

politicus nog zegt.

JANSEN: Het spijt me, ik dacht dat je het over iets anders had.

FANNY: Wat?

JANSEN: Ik zat helemaal op het verkeerde spoor.

FANNY: Ik dacht dat je veilig was in een vliegtuig, maar je weet het maar nooit. En ze zeggen ook niet

iets over het meesturen van gewapende bewakers?

(STELLA komt op van vooraan. Ze heeft een handbagage bij en is gekleed in een zomerjurk)

STELLA: (herkent FANNY en JANSEN) Oh kijk… Dit is vreemd, is het niet?

FANNY: Oh, jij ging toch nooit ergens heen?

STELLA: Drie jaar nergens en nu... Ik heb één van die last-minutes geboekt. Het kostte wat, maar ik

dacht: och, de pot op... Ik weet niet hoe het voelt om met een normale groep mee te vliegen...

82

maar we zien wel. Pas op, met een beetje geluk hebben we Steward als piloot en dan voel ik

me al veel beter. Ik hou van zijn stem.

FANNY: Zijn stem is maar één ding.

STELLA: ...Zo commanderend!

JANSEN: Wel, ik kan maar beter vertrekken, anders zal mijn potje noedels zich afvragen waar ik blijf.

Het beste nog.

(JANSEN gaat af. STELLA staat op het podium en kijkt uit naar het publiek. Stilte)

FANNY: En jij? Alles oké?

STELLA: Ik voel me nerveuser dan bij alles wat ik de afgelopen vijf jaar heb gedaan.

FANNY: Misschien heb je een strategie nodig?

STELLA: Wel, als je me in het gezicht zou kunnen slaan, dan zou het goed zijn!

FANNY: Oké, als je dat wilt, maar...

STELLA: Ik maakte maar een grapje.

FANNY: Oh, echt? Ik ben zo nerveus, ik zou het waarschijnlijk gedaan hebben, als je het niet had

gezegd! En dan zou ik gearresteerd worden voor een luchtaanval. Dat zou nog een ander

hoofdstuk zijn? Ik bedoel maar, dat ik je zal slaan, als je dat wilt?

STELLA: Nee, je kan het maar beter zo laten, het is goed.

(MAGDA loopt door de ingang van de hall. Ze is gekleed voor het Spaanse weer, ze heeft veel

te veel handbagage bij, een tijdschrift en een zakje met haar thermosfles erin)

MAGDA: Ga daar maar heen, zeiden ze, het hele vliegveld is een puinhoop, liefje! Je hebt geen idee waar

je bent, het heeft totaal geen uitstraling. (Merkt STELLA en FANNY op) Oh, mijn God...

STELLA: Hallo!

FANNY: Wel, de cursus heeft blijkbaar gewerkt.

MAGDA: Het heeft ons, in ieder geval, zover gebracht, zullen we zeggen.

STELLA: Alles oké, dan?

MAGDA: Wel, je kijkt naar het nieuws en je weet niet wat je het beste zou doen?

FANNY: Ik zei dat zojuist ook.

MAGDA: Is ’t waar? Blijf je thuis schieten ze je neer op de snelweg. Bommen hier en daar, het heeft

geen zin om er nog over na te denken.

STELLA: Wel, ik denk er niet over na.

MAGDA: Niet?

STELLA: Nee, ik denk er niet aan.

MAGDA: Oh goed.

STELLA: Nee, dat stoort me niet, ik denk er gewoon niet aan.

83

FANNY: Oh ik doe dat wel, ik denk dat ze weten wat er aan de hand is, maar ze vertellen het ons niet.

STELLA: Wel, ik denk er niet over na, je ziet het wel...

FANNY: En als we dat wel deden, zouden we allemaal het land verlaten.

MAGDA: Oh God!

FANNY: Ik kan het me al voorstellen.

MAGDA: Een massa exodus naar Malaga, hoe vreselijk.

(STELLA merkt MAGDAS thermosfles op)

STELLA: Ik zie dat je je thermosfles toch hebt meegebracht.

MAGDA: Oh ja, en ik denk dat ik deze keer de juiste mix heb. Zeventig procent Cognac, tien procent

thee.

(Een ogenblik)

FANNY: Wat is er met de andere twintig procent gebeurd?

MAGDA: Dat is tequila.

STELLA: Je zou echt niet moeten vliegen met dat alles in je.

MAGDA: Ik weet dat het verschrikkelijk is, maar ik moet lang vliegen zodat ik het gewoon wordt, dus

met een beetje geluk…

(ANNE komt van vooraan op, ze heeft haar eigen handbagage bij en drinkt koffie uit een

kartonnen bekertje. Ze worstelt met de bagage en gaat zitten. Ze neemt kennis van de bekende

gezichten)

ANNE: Oh, alles goed?

MAGDA: Je hebt toch niet voor de last-minute promotie gekozen?

ANNE: Het is geen slechte deal.

STELLA: Net als ik, ik kan geen koopje laten liggen.

ANNE: Ik wist niet waar we verbleven, met wie we gingen vliegen, de naam van het hotel. Niets! Ik

zag de prijs en boekte het.

STELLA: Ja, dat heb ik ook gedaan. Waar verblijven we, heeft iemand enig idee?

ANNE: En ik dacht: het is een korte vlucht, dus hij kan zijn zwembroek aandoen.

STELLA: Net als ik, niet dat van die zwembroek, maar je weet wel… een korte vlucht, dus...

ANNE: Ik heb alles georganiseerd…

MAGDA: Absoluut perfect, liefje, de blinden leiden de lammen.

ANNE: Het ging goed totdat hij de details wilde zien.

MAGDA: Oh, waar is je man?

ANNE: (kijk naar haar horloge) Ik kan me voorstellen dat hij nu bij het zwembad zit.

STELLA: Gaat hij rijden?

84

ANNE: Hij is naar daar gereden.

MAGDA: Oh God, liefje!

ANNE: Hij is woensdag vertrokken, met de kinderen. Hij komt me halen op de luchthaven. Hij zei dat

hij daar waarschijnlijk naartoe kon rijden, tegen de tijd dat we ingecheckt en vertraagd waren...

MAGDA: En is het gelukt?

STELLA: En hij heeft je achtergelaten?

(Een ogenblik)

ANNE: Ja!

STELLA: Oh schatje toch!

MAGDA: Dus de cursus heeft toen voor hem niet gewerkt?

ANNE: Hij zei dat hij kon vliegen als hij dat wilde, maar dat hij het niet wilde.

MAGDA: Jij vindt het niet erg om te vliegen, hè?

(Een ogenblik)

ANNE: Wel, dit is de eerste keer dat ik zo bang ben, om eerlijk te zijn.

MAGDA: Waarom? Denk je dat we gaan crashen, misschien?

ANNE: Nee, maar ik weet niet zeker dat ze er zullen zijn om me op te pikken.

STELLA: Oh, ik weet zeker dat hij er zal zijn...

ANNE: Echt?

STELLA: Oh ja...

ANNE: Ik wou dat ik jouw vertrouwen had.

MAGDA: Nu, zolang alles rustig blijft, komt het goed met mij... (STEWARD komt op van de ingang

vooraan. Hij is gekleed in een volledig piloten-uniform en heeft een flightcase bij) Daar is hij,

kijk...

STEW: Hallo!

MAGDA: Het bewijst dat we vertrouwen in jou hebben.

STEW: Oh goed...

STELLA: Jij bent de man.

(Een moeilijk moment wanneer FANNY STEWARD herkent)

FANNY: Hoi!

STEW: Hallo alweer.

FANNY: Ik heb geboekt.

STEW: Ja, ik zie het.

(Een ogenblik)

MAGDA: Wij hebben dat allemaal gedaan, liefje.

85

STEW: Ik ben geflatteerd.

STELLA: Dat zou je moeten zijn.

STEW: Maar ik heb juist gedaan.

STELLA: Wat?

STEW: Ik heb mijn vlucht al gehad.

STELLA: Oh God!

STEW: Sorry.

STELLA: Kan je geen dubbele shift doen?

STEW: Ik heb juist een hele dag Rome gedaan. (Angst verspreid zich) Op welke vlucht zitten jullie?

ANNE: Die van half acht.

STEW: De shift van ‘de doodgraver’. Dat is met Mick Perdaens.

FANNY: Is hij goed?

STEW: (grapje) Onstabiel! Hij houdt van een drankje.

(Een ogenblik)

MAGDA: Hij is hier dan in goed gezelschap.

STEW: (draait om te vertrekken) Nee, het gaat goed gaan met Mick, hij heeft maar één oog, maar dat

is meestal geen probleem.

STELLA: Oh God!

STEW: Ik maak maar een grapje... Hij is geweldig, nog een goede vlucht...!

(STEWARD gaat af. Stilte)

MAGDA: (tegen Anne) Dat is al een goed begin.

ANNE: Het is toch maar twee en een half uur.

STELLA: Ja, iedereen kan dat vliegen, nietwaar?

(ANNE gaat naar voor en kijkt naar de vliegtuigen)

ANNE: Het is daar al zo donker als de hel....

MAGDA: We zullen dan in ieder geval niet kunnen zien hoe hoog we wel zitten.

ANNE: We zouden dan overal kunnen zitten. (ANNE bestudeert het weer) Oh, ik denk dat het begint te

regenen.

MAGDA: Dat was niet voorspeld.

ANNE: En toch regent het.

MAGDA: Niemand zei regen, niemand heeft regen vernoemd.

(JOHN komt op van de ingang vooraan. Hij is gekleed in zomerkleding, sandalen en een luid

zomerhemd)

STELLA: Oh God!

86

JOHN: Alles oké!

STELLA: Oh nee!

JOHN: Ook goed.

STELLA: Je zit toch niet op onze vlucht, hè?

JOHN: Last Minute punt Com?

MAGDA: Oh, dat is absoluut verschrikkelijk.

JOHN: Ik ga mijn best proberen te doen, maar niemand moet me aanraken, oké?

ALLEN: Oké. Geen probleem!

(JOHN gaat zitten. ANNE draait om JOHN te zien)

ANNE: Alles goed?

JOHN: Niet echt...

ANNE: Ach zo.

(Een ogenblik)

JOHN: Waar is mijn maat?

ANNE: In het hotel, nu. Ik verwacht dat hij me gaat bellen. (Een ogenblik) Hij is naar daar gereden.

Nam de kinderen mee.

JOHN: Naar Spanje?

ANNE: Inderdaad.

JOHN: Amai.

ANNE: Als hij zegt dat hij het gaat doen, doet hij het.

JOHN: Het is een lange rit.

ANNE: Als hij zegt dat hij het gaat doen, doet hij het.

STELLA: Het is toch een lange rit?

ANNE: Dat is zo.

JOHN: Ik haatte het.

MAGDA: En die wegen...?

ANNE: Inderdaad.

JOHN: (vreselijk) Olala!

ANNE: Ik weet het.

(Een ogenblik)

JOHN: Ik weet niet waarom je niet met hem meeging.

ANNE: Ik ook niet, nu ik er zo over nadenk.

JOHN: Let wel, het is een fantastische kerel die zijn vrouw kan achterlaten en zelf met de kinderen

vertrekt, vind je niet?

87

MAGDA: Denk je dat?

JOHN: Oh ja, dat is een fantastische kerel.

ANNE: Wel, zo is David nu eenmaal.

JOHN: Je hebt geluk, jullie moeten een goed oud koppel zijn.

(Een ogenblik)

ANNE: Dat is zo, ik en goeie 'oude' David!

(Er is zware regen op de ruiten te horen. Boven dit geluid horen we een aankondiging om voor

de vlucht naar Malaga in te checken)

MAGDA: Is dat de onze?

STELLA: Ssst.

MAGDA: Is dat die van ons?

FANNY: Ik denk het.

MAGDA: Oh, hemel, hier gaan we dan.

(MAGDA steekt haar thermos weg en gaat naar de uitgang)

STELLA: Is daar nog wat van over?

MAGDA: (ontkennend) Sorry.

STELLA: Oh, nu ja...

(STELLA volgt MAGDA. Als FANNY zich roert)

FANNY: Waar zit iedereen, weten jullie dat al? Ik ben elf A!

ANNE: Ik zit achteraan.

(JOHN neemt zijn ticket)

JOHN: Ik ben elf B.

FANNY: Oh... geweldig... Ik zal de crashpositie al maar aannemen.

JOHN: Denk wat je wil, maar raak me gewoon niet aan.

FANNY: Het zou een mirakel zijn als ik dat wel zou doen.

(FANNY gaat af. Stilte)

JOHN: Wel dan.

ANNE: Wel dan.

JOHN: Je man had het beste idee.

ANNE: Ja?

JOHN: (wordt stelselmatig waanzinnig) Kom dan. Komaan, het is gemakkelijk, het is gemakkelijk. Je

weet dat het dat is, het is gemakkelijk. Kom op dan! Ik heb mijn ticket! (JOHN gaat af en we

horen) Laat me door of ik ga niet verder! (Stilte. JOHN komt terug op en verscheurt zijn ticket)

Nee! Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet...! Ik kan het echt niet doen! Het is niet goed!

88

(Zware regen op de ruiten. Muziek speelt Lakme: Flower Duet. ANNE staat alleen op de scène.

Ze kijkt naar haar mobiele telefoon. Ze drukt een nummer)

ANNE: Ik ben het! Kan je me horen? David? Hoor je me? Kan je me horen? Als je me hoort, ik sta

klaar om te vertrekken, ik ga er nu op! Kan je me horen? Je komt toch naar het vliegveld, hé?

Kan je me horen? Je zal op het vliegveld zijn, hè David? (Stilte) Hoor je me? David? Hallo?

(De regen zwelt aan met de muziek. ANNE staat alleen en kijkt naar haar ticket. Ze kijkt naar

de regen)

ANNE: Ziet dat toch eens aan.

Black-out

DOEK