1

ROZEKRUISERSFORUM

Winter 2017 nr. 89

_____________________________________________________ Inhoud: Werk van de ‘Stille Raad’ Dualiteit en polariteit Oordelen AMRA _______________________________________________________________________

Het werk van de Stille Raad

Voor uw overweging en meditatie wil ik u het werk van de Raad van Troost in herinnering brengen, aangezien dit bijzondere werk van de Rozekruisers van de grootste betekenis is.

Iedereen die vertrouwd is met de Raad van Troost van de A.M.O.R.C. en haar werkzaamheden kan deze om bijstand vragen. Daarvoor is het slechts nodig dat men zich op het dagelijkse werk van de Raad afstemt, of om de hulp verzoekt die via deze werkzaamheid gegeven wordt. Officianten en andere leden van de Raad van Troost komen in de hele wereld van maandag tot en met vrijdag rond het middaguur bijeen in een van onze Grootlogetempels, om metafysische hulp te verlenen aan al diegenen die de hulp van de Raad van Troost inroepen.

Om bovendien de reikwijdte van dit humanitaire werk te verbreden stel ik voor, dat allen die dat wensen aan deze dagelijkse sessie deelnemen. Daartoe hoeft u zich op dit speciale tijdstip van de dag slechts op een rustige plaats af te zonderen, of op een andere tijd die u het beste uitkomt. Stijg dan op naar het Hemels of Kosmisch Sanctum. Niet zozeer met het denkbeeld om van de Raad van Troost hulp te ontvangen, maar om u mentaal af te stemmen op de dienst die deze verleent aan allen die in nood verkeren.

De beste manier om dit te doen is het volgen van de aanwijzingen die in de brochures Liber 777 en Liber 888 vervat zijn. Wanneer u aanvoelt dat u uw bewustzijn hoog genoeg hebt opgeheven, visualiseer dan de aarde en richt daarop uw meest positieve gedachten. Hierdoor intensiveert u het werk van de Raad van Troost en draagt u bij aan de uitstraling ervan met positieve trillingen. Die zullen hun werk van dienstbaarheid volvoeren, ten behoeve van iedereen die lichamelijk of moreel lijdt of anderszins hulp nodig heeft. Dankzij dit mystieke werk ontvangen velen een kosmische instroming die aan hun genezing bijdraagt, of hen de noodzakelijke inspiratie geeft om hun problemen op te lossen. Meer in het algemeen gesproken, kan door een dergelijke werkzaamheid de gezamenlijke aura van de mensheid gezuiverd worden en kunnen enkele negatieve vormen waarin het kwaad zich in de wereld manifesteert, geneutraliseerd worden.

Wij weten, dat op elk willekeurig moment van de dag of de nacht duizenden personen, met name Rozekruisers, zich in het Kosmisch Sanctum terugtrekken om zich af te stemmen op de Raad van Troost en deel te nemen aan de onzelfzuchtige hulp die deze aan de mensheid verleent. Deze leden vormen samen een groep die traditioneel bekendstaat als de Stille Raad. U kunt zelf deelnemen aan het werk van de Stille Raad. Er is niets dat u ervan weerhoudt om de werkzaamheden van deze twee Raden te combineren. Met andere woorden, u kunt datgene wat rond iemands persoonlijke aangelegenheden speelt, toevertrouwen aan de Raad van Troost bij de Grootloge, en tegelijkertijd werk voor hem of haar verrichten in naam van de Stille Raad.

Het is bij voorkeur wel wenselijk dat u degene die u via het werk van de Raad van Troost of van de Stille Raad wilt bijstaan, inlicht over de kosmische hulp die hij of zij gaat ontvangen. Op deze

2

manier zal de betrokkene zich onderbewust afstemmen op de kosmische instroming die op hem gericht wordt. Daardoor zal hij meer profijt hebben van deze invloed. Vanzelfsprekend is het niet altijd mogelijk om deze informatie te verstrekken. Dit kan komen doordat u aanvoelt dat de betrokken persoon het niet zal kunnen bevatten, of doordat u er de voorkeur aan geeft om hem in stilte spirituele hulp te geven. In dat geval zal de gecombineerde activiteit van deze twee Raden ondanks alles haar positieve werk voor de betrokkene bewerkstelligen, maar wel met minder klaarblijkelijke resultaten dan wanneer hij over het werk van de Raad geïnformeerd was.

Christian Bernard F.R.C., Imperator A.M.O.R.C. Rosicrucian Forum Austr. 2016 nr. 4

Dualiteit en polariteit

Laten we omwille van de eenvoud de meest elementaire natuurwet bekijken die op alles van toepassing is, zowel plaatselijk op onze ‘thuisplaneet’, als vrijwel zeker ook op ons universum. Wij hebben het over de Wet van Dualiteit. De hele schepping manifesteert zich via de dualiteit van het leven. De interactie tussen twee polariteiten is verantwoordelijk voor de interactie die plaatsvindt in de gehele schepping. De polariteiten duwen en trekken wanneer zij een krachtbalans proberen te realiseren. Wanneer een balans bereikt is, is er een evenwichtstoestand.

Polariteit bestaat ook binnen ieder geschapen ding of wezen, en de mensheid leert doelbewust met deze krachten te werken. Wij staan op een punt in onze evolutie waarop wij de wilsvrijheid hebben om te leren hoe wij deze energieën kunnen manipuleren en inzetten. Via oorzaak en gevolg, actie en reactie toetsen wij krachten die voor ons betrekkelijk nieuw zijn, en proberen wij gevolgen teweeg te brengen die harmonieus zijn zowel voor onszelf als voor degenen die ons na aan het hart staan. Wanneer wij de vele tegengestelde krachten binnen ons wezen in balans gaan brengen, zullen we leren hoe wij onze eigen kleine planeet soepel draaiend gaan houden, zoals dat ook zou moeten met een klein universum.

Het verbazingwekkendste aan tegengestelden is echter dat ze in werkelijkheid aan elkaar gelijk zijn; slechts twee kanten van dezelfde medaille. Neem bijvoorbeeld warm en koud. Hier hebben wij het slechts over één ding, namelijk de temperatuur die zich in verschillende graden manifesteert. Er is een glijdende schaal van graden qua temperatuur, met ‘heet’ aan de ene kant en ‘koud’ aan de andere. Ergens in het midden vinden we lauw en, of we nu naar koud of een beetje meer naar warm gaan, wij hebben het nog steeds over hetzelfde. Er is geen scheidslijn waar we van het één naar het ander gaan. Onverschillig naar welke kant wij op deze glijdende schaal ook gaan, wij zien dat de polariteiten hierbij meegaan. Temperatuur die op het ene ogenblik een negatieve polariteit is, kan verderop op de schaal plotsklaps een positieve polariteit zijn, afgemeten aan iets dat nog een beetje kouder is.

Dit voorbeeld is ook van toepassing op alle paren van tegengestelden. Wat is bijvoorbeeld het verschil tussen groot en klein? Is het niet relatief ten opzichte van wat er vlak naast staat, op een glijdende schaal van grootten? En is het niet hetzelfde iets, namelijk omvang, waarover wij het dan hebben? Wat is het verschil tussen hard en zacht, zwart en wit, scherp en stomp, lawaai en rust, hoog en laag, positief en negatief? Het zijn natuurlijk slechts gradaties van scheiding tussen uitersten op een schaal van soorten.

Wanneer wij twee tegengestelden in balans zouden kunnen brengen, of het juiste tegenwicht konden inbrengen in een willekeurige situatie, zouden wij die bepaalde energie onder controle hebben. Wij zouden ook een notie ontwikkelen van elk van de betrokken polariteiten ofwel tegengestelden, en weten welke polariteit nodig is en in welke mate, in een bepaalde situatie. Iedere situatie zou afgewogen en beoordeeld moeten worden op haar eigen merites, want geen enkele situatie is gelijk. Dat vereist evaluatie, vaardigheid en aanpassing.

Hoe leren wij dit nu? Door actie en reactie, oorzaak en gevolg, en door oefenen, oefenen, oefenen. Met andere woorden, door het leven waarlijk ten volle te leven en aandacht te besteden aan al zijn details. Hoe zit het dan met liefde en haat? Waar kunnen wij hierin de balans vinden? Dit vraagt opnieuw om een nader onderzoek van de tegengestelden, wat leidt tot een gedegener begrip en een gebalanceerde beschouwing van deze tegengestelde polen. Een wankelmoedige sentimentaliteit

3

weerspiegelt zwakheid en mist de ruggengraat die het kenmerk is van ware liefde. Hoe ter wereld kunnen wij goede, sterke, ware liefde geven, tenzij wij in onszelf het vermogen hebben om rechtvaardig, ferm en moedig te zijn?

Aan de andere kant kunnen deze drie eigenschappen, die in een liefhebbende relatie zo noodzakelijk zijn, uitmonden in wreedheid (een aspect van haat) wanneer ze tot het uiterste worden doorgevoerd. Een uitgebalanceerde kijk op deze eigenschappen en kennis omtrent hoe ze een deel van liefde zijn, is nodig om harmonie te brengen in de liefde. Wanneer wij trouwens strak aan liefde vastzitten, brengen wij er automatisch een element van verslaving in aan, en dan wordt het iets anders. Luister naar de woorden van Kahlil Gibran omtrent liefde, in zijn boek De Profeet: “Houd van elkander, maar maak geen te strakke liefdesverbinding. Laat het eerder een bewegende zee zijn, tussen de kusten van uw zielen. En steun elkander, doch niet te dicht bij elkaar, want de pilaren van de tempel moeten apart staan.”

Hoe zit het dan met goed en kwaad? Op de glijdende schaal der tegengestelden hebben wij zwart en wit aan iedere kant, met uiteenlopende grijstinten daar tussenin. Hetgeen voor ons op een bepaald punt in het leven ‘goed’ was, kan op een ander moment ‘slecht’ zijn geweest, en omgekeerd. Alles is betrekkelijk ten opzichte van waar wij zijn op de glijdende schaal. Oordeel en geweten moeten onze gids zijn, want de regels variëren afhankelijk van de omstandigheden. Wat op de juiste tijd en plaats ‘goed’ kan zijn, kan ‘slecht’ zijn op een verkeerde tijd en plaats. Zwijgen kan bijvoorbeeld aanbevelenswaardig zijn wanneer wij weigeren om te roddelen, maar slecht, wanneer wij niet spreken om voor iemand op te komen om hem van valse beschuldigingen te redden, wanneer wij de waarheid kennen. Ontvankelijkheid en weerstand tegenover invloeden zijn tegengestelden, maar wij hebben beide nodig, en tevens het besef van hetgeen wij mentaal ‘verteren’ wanneer wij openstaan. Niettemin willen wij niet zo afhoudend zijn of mentaal afgesloten, dat niets tot ons kan doordringen om daar gewogen en beoordeeld te worden. Alle omstandigheden die wij tegenkomen, vereisen nieuwe aanpassingen. Wat is dan de snelste wijze om een balans te vinden? De balans van de meeste dingen ligt simpelweg in het midden. Wij komen dus in balans wanneer wij in het middelpunt komen te staan, en wij vinden ons middelpunt door uitwisseling met onze omgeving en het bereiken van harmonie daarmee.

Het leven is een school die ons het noodzakelijke leerplan verschaft. Maar als wij gehypnotiseerd worden door onze directe omgeving en ons er te veel mee vereenzelvigen, raken wij van ons middelpunt verwijderd. Wij krijgen dan automatisch een gevoel van instabiliteit en kwetsbaarheid. Wij kunnen de gang des levens niet stoppen en zouden dat ook niet willen, maar wij kunnen leren hoe wij niet meteen reageren op iedere aantrekking en afstoting van het leven. Aldus voegen wij onze eigen emotionele en mentale kracht hieraan toe. Wanneer wij automatisch reageren, zijn wij nergens meester over en ervaren wij van de weeromstuit pijn en gevoelens van hulpeloosheid. Deze ‘reactie’ leidt ons gewoonlijk weer terug naar ons middelpunt. En dan ligt er altijd weer een andere ervaring of uitdaging om de hoek.

Rosicrucian Forum Austr. 2016 nr. 4

Oordelen

Men zegt vaak dat men anderen niet moet oordelen. Waarom bezit de mens dan de eigenschap om te

oordelen?

Men hoort dikwijls zeggen dat men anderen niet moet oordelen, met name van diegenen die

een filosofische of religieuze ontwikkeling volgen. In het algemeen heeft dit filosofisch-religieuze

principe zijn oorsprong in de geboden die de wijzen uit het verleden aan de mensen hebben

doorgegeven. In het westen wordt het voornamelijk geïnspireerd door wat Jezus aan zijn discipelen

leerde: “Oordeel niet opdat je niet geoordeeld wordt”, “Je zult geoordeeld worden zoals je oordeelt”, et

cetera. Gegeven het zeer hoge niveau van wijsheid dat door deze buitengewone Meester is bereikt en

gemanifesteerd, kunnen wij niet twijfelen aan de gegrondheid van zijn woorden, temeer daar andere

Grote Ingewijden, alle godsdiensten en alle tradities in de een of andere vorm hetzelfde hebben

gezegd. Wij kunnen dus niet ontkennen dat de mens een natuurlijke neiging heeft om over anderen te

oordelen, meestal ten nadele. Het is inderdaad opmerkelijk dat het niet vaak voorkomt dat iemand

positief spreekt over een ander en de lofzang uit op zijn of haar kwaliteiten. Hoe het ook zij, het

4

oordeel maakt deel uit van de mentale eigenschappen waarover wij beschikken en die wij in het

dagelijks leven gebruiken. Vanuit filosofisch en praktisch oogpunt is er dus de vraag om te

onderzoeken of God de mens een eigenschap heeft verleend waarvan hij zich niet zou moeten

bedienen op straffe van Hem te mishagen of Zijn wetten te schenden.

Vanuit Rozekruisers oogpunt is het mogelijk om het feit dat men anderen niet moet oordelen

te verzoenen met de menselijke eigenschap tot oordelen. Er is immers geen werkelijke tegenspraak

tussen deze twee feitelijke situaties, indien men ze vanuit een filosofische hoek beschouwt. Zo heeft

de mens het vermogen en het recht om anderen te beoordelen op voorwaarde dat dit oordeel van

toepassing is op wat zij doen en niet op wat zij zijn, in de betekenis van wat zij zijn als geïncarneerde

zielen. Als wij bijvoorbeeld getuige zijn van iets waarin iemand volgens ons verkeerd handelt, of dat

trouwens tegenover zichzelf is of tegenover anderen, dan kunnen wij een oordeel vellen over zijn

gedrag en van mening zijn dat dit verkeerd is, maar wij moeten deze persoon niet veroordelen en over

hem de conclusie trekken dat hij onwaardig is, en nog minder dat hij in spiritueel opzicht weinig

geëvolueerd is. Wij moeten ons er simpelweg toe beperken om te bedenken dat zijn houding niet in

overeenstemming is met onze opvatting van het goede en ons eigen innerlijk beloven ons niet op zo’n

manier te gedragen. Daardoor zullen wij een positieve les trekken uit wat wij hebben gezien of

gehoord, zonder ons toch te laten gaan in een negatief oordeel. Met andere woorden, wij ervaren dan

een nuttige ervaring voor onze innerlijke evolutie en leveren het bewijs van een zekere wijsheid.

Wat moeten wij doen om de eigenschap tot oordelen zozeer te beheersen dat wij deze uitsluitend toepassen op wat anderen doen en niet op wat zij zijn? Het eerste is om van het principe uit te gaan, dat God alleen in staat is in de harten te lezen en de zielen te peilen, want Hij alleen bezit de vereiste Alwetendheid. In de tweede plaats moeten wij er bewust van zijn dat wijzelf onvolmaakt zijn en dat wij leven in een uiterlijke schijnwereld. Hierdoor weten wij niet hoe anderen in innerlijk opzicht zijn en mogen wij niet oordelen over wat zij lijken te zijn. Liever dan hen gebreken of zwakheden toe te kennen die zij misschien niet eens hebben, moeten wij dus hun kwaliteiten waarderen die zij tot uitdrukking brengen en die wij misschien nog niet in onszelf hebben gewekt. Dit des te meer omdat "de kap de monnik niet maakt ", en dat iemand in het diepste van zichzelf niet is wat hij lijkt te zijn, of dat trouwens ten goede of ten kwade is. Laten wij ook niet vergeten dat hierbij de wet van karma van toepassing is, en dat wij daadwerkelijk door anderen beoordeeld worden op de manier waarop wij hen oordelen. Wie dus voortdurend negatief over anderen oordeelt roept eenzelfde soort oordeel af over hemzelf.

Serge Toussaint, Grootmeester, Frans Forum Rosicrucien lente 2014 nr. 104

Wet van AMRA

De Wet van AMRA wordt door vele Rozekruisers geaccepteerd en toegepast. Toch krijgen wij vragen over dit belangrijke beginsel. Ik bied u dit artikel aan uit een oud Forum, dat licht werpt op dit onderwerp.

“In deze boodschap zal ik de wet van AMRA definiëren; deze vergelijken met het heffen van een tiende penning en met liefdadigheid; laten zien hoe AMRA werkt; en bespreken of onze intentie belangrijk is bij de werking van de wet van AMRA.

Een natuurwet stelt: “De natuur heeft een hekel aan een vacuüm.” Dit is ook een beginsel in

de Rozekruisersleringen en een principe in de wet van AMRA. “Wanneer u om bijzondere hulp vraagt en uw bede wordt verhoord, bent u verplicht om op grond van de Wet van AMRA te compenseren, door aan anderen een deel van de zegening die u ontvangen hebt, door te geven.”

De A.M.O.R.C.-brochure ‘Liber 888, De Raad van Troost’ vermeldt: “De wet bestaat eenvoudigweg uit het op de een of andere wijze uiting geven aan dankbaarheid voor enig voordeel dat iemand heeft ontvangen.” Met andere woorden, naarmate wij hebben ontvangen, moeten wij ook geven.

De Wet van AMRA is een oud beginsel. Inscripties laten zien, dat AMRA en het heffen van een tiende penning onder de oude Egyptenaren, Chinezen, Babyloniërs en Grieken werden

5

toegepast. Op het eerste gezicht lijken AMRA en het heffen van een tiende penning op elkaar en lijken bijna hetzelfde te zijn. In het begin leken ze waarschijnlijk meer op elkaar dan tegenwoordig het geval is. Zowel bij AMRA als bij het heffen van een tiende penning zeggen vrome mensen dank voor hun zegeningen, door een gedeelte van wat zij hebben ontvangen te geven aan de god of godin van wie zij meenden dat die voor hun zegening verantwoordelijk was. Later doneerden zegevierende militaire leiders een deel van de buit aan de staat (die soms dezelfde instantie was als de Kerk), om de beschermende goden te danken voor hun overwinning.

Op een zeker moment werden AMRA en het heffen van een tiende penning twee verschillende dingen. De donatie werd een verplichting. In gevallen waarin de Kerk wilde laten zien dat hij net zo machtig was als de staat, eisten religieuze leiders vaak nog tien procent voor de beschermende diensten door de Kerk. Soms werd het heffen van een tiende penning niets anders dan een vorm van religieuze contributie.

Het verschil tussen AMRA, het heffen van een tiende penning en liefdadigheid is, dat AMRA

altijd een vrije keuze is en gegeven wordt aan de zuivere spirituele bron die ons voedt. Liefdadigheid is een donatie aan een doelstelling of organisatie waarin wij geloven, maar dat hoeft niet de bron te zijn van onze spirituele voeding.

In de Rozekruisersleringen bestuderen wij de Wetten van Nodin, die ons allereerst vertellen dat ons psychische wezen (positieve energie) in afwachting is van een stoffelijk lichaam (negatieve energie). De positieve energie probeert zich voortdurend te manifesteren op de plek van het negatieve. Wij zijn vertrouwd met de stelling ‘gelijk trekt ongelijk aan’. Ons positieve psychische Zelf zoekt naar zijn niet-positieve tegenpool, een lichaam om naar zich toe te trekken. Stelt u zich nu voor, dat u een overvloed bezit van hetgeen waarom u gevraagd heeft. Uw armen zijn gevuld. Hoe wilt u dan nog meer accepteren? Om meer te accepteren, moet u ergens afstand van doen.

Het Kosmische wil voortdurend meer van zijn overvloed over ons uitstorten. Staat het ons vrij om die te accepteren? Wanneer het Kosmische een vat tot aan de bovenkant heeft gevuld, moeten wij er iets uitgieten voordat wij meer kunnen accepteren. Wij openen de kanalen om iets meer te ontvangen, wanneer wij iets weggeven van hetgeen wij reeds hebben ontvangen.

Deze manier van denken en handelen ondersteunt ook het besef van voorspoed. Wanneer wij ons vastklampen aan hetgeen wij ontvangen hebben, zeggen wij tegen het Kosmische dat wij van mening zijn dat wij alles ontvangen hebben wat er te ontvangen valt. Wanneer wij vrijelijk iets weggeven van hetgeen wij hebben ontvangen, erkennen wij dat er voor allen in het universum voldoende is.

Het maakt niet uit of wij geld, tijd of voedsel geven. Nee, zolang het ons niet uitmaakt of wij geld, tijd, boeken of voedsel ontvangen. Wanneer wij geld wensen te ontvangen, geef dan geld ... En geef het aan de zuivere bron van spirituele voeding.

Anoniem geven is zeer behulpzaam. Niet zozeer omdat het een deel is van de Wet van

AMRA, maar omdat dit het besef van voorspoed ondersteunt.”

Paul Panikian, Grootmeester, Rosicrucian Forum Austr. 2016 nr. 4

Het Forum is een kwartaaluitgave die verschillende thema’s uit de Rozekruisersmystiek behandelt, voor leden van de A.M.O.R.C.