Digitaal platform titelinformatie update, Frankfurt, 10-10-2012
Het genie van een WIE IS DE VOLGENDE?karimbitar.org/kb_itw_demorgen_18jan2011.pdf · Van de pot...
1
BIS 12 DINSDAG 18 JANUARI 2011 DE MORGEN Er hangt een vloek boven het Discoveryruimteveer wordt gefluisterd sinds astronaut Tim Kopra zijn heup heeft gebroken tijdens een fietstochtje. NASA gaf toe dat er een ‘impact op de missie kan zijn’, maar weigert voor- lopig te bevestigen wat Kopra precies is overkomen. De man zou tijdens de missie in de ruimte moeten wandelen, net een van de meest veeleisende jobs voor een astronaut. Als Kopra niet mee kan, wordt de lancering van de raket nog maar eens uitge- steld, eerder hielden een verdacht waterstoflek en scheurtjes in het omhulsel van de enorme externe brand- stoftank de Discovery al aan de grond. “Een toilet en een res- taurant zijn twee extre- men, maar als je ze com- bineert is het een unieke plek”, meent Xu Liang, trotse zaakvoerder van het themarestaurant ‘Modern Toilet’ in de Chinese stad Kunming. Niet enkel dineren klan- ten gezeten op comforta- bele toiletbrillen in het licht van urinoirs, ook het voedsel wordt over- goten met een thema- tisch sausje: uitwerpselijs geserveerd in een pispot of thee en limonade ver- pakt als urinestalen. Smakelijk! De politie in de Australische deelstaat Victoria heeft een officiële waarschuwing de wereld ingestuurd dat een opblaaspop geen erkend vaartuig is. In het door overstro- mingen getroffen gebied moesten red- dingswerkers zondag immers uitruk- ken ten oosten van Melbourne om een 19-jarig meisje te redden wiens opblaas- bare sekspop, die ze als luchtmatras had gebruikt om samen met haar vriend ‘een tochtje’ te doen, was ontploft in onstuimig water. De jongedame kon nog net een drijvende boomstam grijpen, en werd kilometers verder gevoerd tot ze door reddings- diensten uit het water werd gehaald. Haar vriendje en zijn pop wisten op eigen houtje de oever te berei- ken. (BSE) Benoît Poelvoordes baardoproep heeft alweer een tegenhanger op YouTube. “Want onze politici, die elke nacht blijven doorwerken om een oplossing te vinden voor de politieke crisis waarin we ons bevin- den, hebben onze steun nodig, geen afkering”, klinkt het in sappig Brussels Frans in een kort filmpje. “Daarom een oproep aan diege- nen die nog geloven in het werk van politici: scheer beide ballen.” De man laat zijn netjes geschoren exemplaren daarna even zien. STAND DER DINGEN Scheer je schaamhaar voor dit land Opblaaspop is geen erkend vaartuig Van de pot gerukt deel op de beurs van Frankfurt, de enige niet-Amerikaanse beurs waarop het bedrijf genoteerd staat, was gisteravond om 18 uur met een niet meteen dramati- sche 6,53 procent gedaald. Het valt echter af te wachten hoe de het aandeel van Apple op de Amerikaanse Nasdaqbeurs, die de belangrijkste notering van het bedrijf draagt, morgenochtend zal reageren als de beurs opnieuw opengaat. Achter de schermen maken beursanalisten zich alvast ernsti- ge zorgen. “Deze keer moet je je vragen stellen over zijn capaciteit om terug te slaan”, zei analist Daniel Ernst van het Amerikaanse beursstudiebureau Hudson Square Research tegen persagent- schap Reuters. Feit is bijvoorbeeld dat Jobs er na zijn behandeling tegen pancreas- kanker in 2004 nooit meer echt gezond doorkwam wanneer hij in het publiek verscheen. Hij zag er moe, mager en uitgeteerd uit. Dat zou verschillende oorzaken kun- nen hebben: de kanker kan zijn teruggekeerd, of de behandeling kan het probleem zijn. De zogehe- ten Whipple Procedure – waarbij niet alleen een belangrijk deel van de alvleesklier maar ook delen van bijvoorbeeld zijn maag en dunne darm werden verwijderd en weer aan elkaar genaaid – heeft volgens medische experts een blijvend effect op iemands immuunsys- teem en dus zijn gezondheid. Bovendien zaaide Jobs zelf heel wat verwarring door enkele keren het probleem te minimali- seren – eerst weet hij zijn gezond- heidsproblemen aan een ‘hor- monaal onevenwicht’, op een ander moment aan ‘een doodge- wone bacterie’ – om niet veel later toch te moeten toegeven dat het probleem veel ernstiger was. Financieel gezond In welke mate het bedrijf nu financieel gezond zal blijven, met een zoveelste medische afwezigheid van Jobs in het ver- schiet en de steeds reëler wor- dende mogelijkheid dat hij hele- maal niet meer terugkomt, is ook al een onzekere factor. Eén punt spreekt alvast in het voor- deel van het computer- en mediabedrijf: het was nog nooit zo gezond als vandaag. Met een beurskapitalisatie van bijna 320 miljard dollar (241 miljard euro) en een notering van 348 dollar (262 euro) per aandeel op de Nasdaq, is Apple momenteel het succesvolste technologiebedrijf in de wereld en (na energiegroep Exxon Mobil) het tweede Amerikaanse bedrijf. Een succes- verhaal dat het bedrijf volledig te danken heeft aan Jobs, die na een ballingschap van tien jaar in 1996 weer aan het roer kwam en er met nieuwe producten als de iMac, iPod, MacBook, iPhone en iPad een publiekslieveling van maakte. Jobs bouwde het eind jaren 90 nog tegen het faillissement aan- schurkende Apple uit tot een merk dat bijna de status van een religie heeft. Hij creëerde een bedrijfscultuur van tegenstellin- gen, waarin bijvoorbeeld geslo- ten communicatie naar het brede publiek maar ook een bovenmenselijke reverentie voor de klant centraal stond. In de Amerikaanse retailwinkels van het bedrijf staat de helpdesk (hertiteld als ‘Genius Bar’) bij- voorbeeld centraal in het pand. Het bedrijf gebruikt zijn marke- tingmagie ook vaak om produc- ten die al bestaan (zowel de iPhone als de iPad waren niks nieuws onder de zon) toch in de gratie van het publiek te krijgen. En achter elke productinnovatie kiepert Jobs met een hovaardig plezier bestaande technologieën die nog steeds erg populair zijn bij het publiek eruit. De MacBook Air was in 2008 bijvoorbeeld een van de eerste laptops waarin geen dvd- drive meer zat, een tiental jaar eer- der dumpte hij met de iMac als eerste de toen nog populaire flop- pydisk, en met de eerste Macintoshcomputer in 1984 gooi- de hij zelfs de pijltjestoetsen eruit (om ze echter snel weer te herin- troduceren). Recenter nog zorgde hij ervoor dat heel wat websites niet werken op de iPhone en iPad omdat het besturingssys- teem van die toestellen de soft- waretechnologie Flash niet ondersteunt: die is namelijk traag, onveilig en irrelevant, vindt Jobs. Het zijn ingrepen waardoor niet-Applegebruikers op hun achterste poten gaan staan, maar de wereldwijde parochie van Applefans slikt het: als Jobs zegt dat het niet meer nodig is, héb je het niet meer nodig. Behalve aan nieuwe produc- ten is Jobs de laatste jaren ech- ter ook aan mogelijke opvolgers aan het werken geweest, zo ont- hulde hij in een interview met het zakenblad Forbes in 2008. “Sommige mensen zeggen: ‘O god, als Jobs onder een bus terechtkomt, zit Apple in de problemen”, verklaarde hij toen op zijn vakantiebestemming in Kona, Hawaï. “En weet je: ik denk niet dat het een feestje zou worden, maar er werken heel capabele mensen bij Apple. En de raad van bestuur zou een paar goede keuzes hebben voor een nieuwe CEO. Mijn job is ervoor te zorgen dat het volledi- ge managementteam goed genoeg is om mijn opvolger te zijn. Dus daar ben ik mee bezig.” Fiets houdt ruimteveer op Wat fanatisme betreft heeft Jobs’ rech- terhand Tim Cook alvast een paar trekken van de grote leider overgenomen. De 51- jarige directeur operaties van het bedrijf toonde in het verleden al de hebbelijk- heid om e-mails te versturen vanaf halfvijf ’s ochtends en gedurende een korte perio- de maakte hij de managementvergade- ring aan het begin van de week, traditio- neel op maandagochtend, nog vroeger: op zondagavond, via de telefoon. Wellicht kreeg hij een aardje naar de frenetieke Jobs, wiens succesperiode bij het bedrijf hij bijna volledig in eerste lijn meemaak- te. Cook kwam eind 1998 aan boord bij Apple, na een al relatief rijke loopbaan bij achtereenvolgens IBM, elektronicafabri- kant Intelligent Electronics en Compaq, en mocht er meteen de wereldwijde ver- koopdivisie leiden. In 2004, tijdens de korte medische afwe- zigheid van Jobs, kreeg hij al het petje van interim-CEO op. In 2007 werd hij Chief Operations Officer (COO), om in 2009 opnieuw tijdelijk op te treden als grote baas ad interim. Sindsdien is Cook, met een jaar- salaris van 800.000 dollar (600.000 euro), de best betaalde persoon op de loonlijst van Apple: Jobs strijkt namelijk tot nader order nog steeds één symbolische dollar per jaar op en leeft van dividenden. Alles wijst er volgens experts op dat Cook wordt klaargestoomd om Jobs’ ver- vanger te worden als eventuele nieuwe gezondheidsproblemen een toekomstige terugkeer van de oprichter zouden belemmeren. De enige vraag is of hij in staat is om de schoenen van de grote lei- der te vullen. Cook is minder charisma- tisch dan Jobs en staat, terwijl Jobs op dra- conische wijze zijn eigen productideeën en -concepten doordrijft bij de R&D-afde- lingen, ook niet meteen te boek als een grote ideeënman. Maar misschien is hij wel al die jaren, vanuit zijn hoekje in de schaduw, de architect achter alle bevlogen plannen van Jobs geweest. Een van de ingrepen die hij aan het begin van de eeuw door- voerde, en die zijn gevolgen had op soci- aal gebied, was bijvoorbeeld dat alle eigen fabrieken en opslagdepots van Apple de deur uitgingen, en werden ver- vangen door contracten met externe leveranciers. Op die manier kon het bedrijf beter inspelen op de marktvraag naar zijn producten en konden ze dus goedkoper worden gemaakt. Cook begon het bedrijf, zoals hij zelf zou heb- ben geopperd, te beheren “als een zuivel- fabriek”. (RME) Gedoodverfde opvolger Tim Cook nam alvast Jobs’ bevlogenheid over ● Werd op 24 februari 1955 als wees geboren in San Francisco en werd geadopteerd door het echtpaar Paul en Clara Jobs in Mountain View, Californië. De jonge Jobs vatte de uni- versiteit aan in 1972, maar gaf dat na één semester al op. Na een korte peri- ode bij informaticabedrijf Hewlett- Packard hielp hij compagnon Steven Wozniak bij gamefabrikant Atari om het klassieke balspelletje Breakout af te werken. ● Jobs, Wozniak en Ronald Wayne richtten in 1976 Apple op, na de suc- cesvolle verkoop van de eerste Applecomputer. Het bedrijf wordt echter pas een klein icoon in 1984, met de lancering van de Macintosh- computer. Een jaar later wordt de oprichter echter eruit gewipt door CEO John Sculley, die – op vraag van Jobs zelf – in 1983 de dagelijkse lei- ding van het bedrijf op zich nam. ● Tijdens de ballingschap uit zijn eigen bedrijf richt Jobs computerbe- drijf NeXT op en creëert hij een bestu- ringssysteem dat vijftien jaar later de basis zou vormen voor het nu beken- de Mac OS X. Hij neemt ook de computergraphicsafdeling van filmstu- dio Lucasfilm over, herdoopt ze tot Pixar, en het bedrijf begint computer- gestuurde animatiefilms als Toy Story te maken. ● In 1996 neemt Apple het nog steeds door Jobs geleide NeXT over en wordt hij dus weer een werknemer in zijn eigen bedrijf. Niet veel later wordt CEO Gil Amelio genekt door een coup van de raad van bestuur en komt Jobs na bijna twaalf jaar weer in het directeurszitje terecht. (RME) STEVE JOBS: Mijn job op dit ogenblik is er voor te zorgen dat het volledige managementteam goed genoeg is om mijn opvolger te zijn Jobs zag er na zijn behandeling tegen pancreas- kanker in 2004 nooit meer echt gezond uit maar moe, mager en uitgeteerd FOTO EPA Het genie van een wees zonder diploma 13 DINSDAG 18 JANUARI 2011 DE MORGEN Een domino-effect of niet? Alleszins maakt de Tunesische Jasmijnrevolutie ook elders in de Arabische wereld hoge golven. De jong- ste episode speelde zich gisteren in de Egyptische hoofdstad Cairo af: daar, pal voor het parlement, overgoot een man zichzelf met benzine en streek een lucifer aan. Zondag al had ook in de Algerijnse regio Tebessa, niet ver van de Tunesische grens, de 37-jarige Mohcin Buterfif zichzelf in brand gestoken, wanhopig omdat hij maar geen baan vond. Buterfif was tot zijn daad overge- gaan toen de burgemeester van Bujadra hem en twintig lotgenoten niet op het stad- huis wou ontvangen. Volgens El Watan was Buterfif, die zwaargewond werd afgevoerd, al de vierde werkloze Algerijn in minder dan een week tijd die een publieke zelfmoordpo- ging ondernam. In het traditionelere Marokko werd donderdag dan weer een steunbetoging door de politie ontbonden. Ten oosten van Tunesië, in het Libië van Ben Ali-apologeet Kadhafi, kwam het even- eens tot betogingen, met name in de hoofd- stad Tripoli, in Benghazi en Darna. In Sanaa, in Jemen, riepen duizenden studenten zon- dag dan weer op tot solidariteit met de Tunesiërs en werden de broedervolkeren aangezet tot opstand “tegen onze leugen- achtige, bange leiders”. De Tunesische regime change liet ook Jordanië niet onberoerd, waar honderden vakbondsmilitanten en islamisten op het plein voor het parlement het ontslag van premier Samir Rifai vroegen en politieke hervormingen eisten. In datzelfde land had de regering dinsdag al 150 miljoen euro uit- getrokken voor voedselsubsidies en extra banen. In Syrië besloten de autoriteiten prompt de brandstofsubsidie te verhogen waar twee miljoen burgers van afhangen. In Egypte ten slotte, bij uitstek de staat waar de blikken dezer dagen op gericht zijn, stelde sjeik Al-Tayed, imam van de gezaghebbende Al Azhar-moskee, dat volkeren “het recht hebben corrupte machthebbers de laan uit te sturen”. Ook informele straatinterviews die de Arabische nieuwszender Al Jazeera zondag in diverse landen afnam, ademden de vrij- heidsdroom van Jan met de pet: “Als onze regimes niet naar het volk luisteren, wacht hen hetzelfde lot als dat van Ben Ali,” zei een man in Cairo. Prompt bijgevallen door een vrouw die stelde dat het “tijd is dat de oppo- sitie op straat komt”. Complexe logica Sociaalnetwerksites als Facebook en Twitter, die in de Arabische wereld hoe dan ook populairder zijn dan de nauw bij de regimes aanleunende klassieke media, wor- den evenzeer gretig gebruikt. Hoewel lang niet alle Facebookers de revolutie prediken, betonen velen hun respect voor en solidari- teit met wat ze in Tunesië voor elkaar kre- gen. “Van de Atlantische Oceaan tot diep in het Midden-Oosten: in de hele Arabische wereld volgen jongeren de Tunesische revolutie met immens enthousiasme”, zegt de Libanese Midden-Oostenspecialist Karim Emile Bitar van het Parijse Institut des Relations Internationales et Stratégiques (IRIS). “Dit elan is zonder precedent. Nooit eerder heb ik zoveel jongeren zo positief zien reageren op wat zich in de regio afspeelt.” Maar democratiseringsgolven volgen een complexe logica en onvermijdelijk hebben naties hun eigen ritme: zo verliep de eerste Europese golf in de jaren zeventig, toen Griekenland, Portugal en Spanje de demo- cratie herwonnen, flink anders dan die in Latijns-Amerika vanaf de jaren tachtig. Die was meer in de tijd gespreid en wacht nog altijd op haar symbolische sluitstuk: Cuba. Het begrip ‘domino-effect’ is dan weer voor- al op de vroegere communistische landen van Centraal-Europa van toepassing, waar in 1989 het ene na het andere regime de hand- doek in de ring wierp. Op grond van wat in Tunesië is gebeurd, ziet Bitar de blokken niet snel tuimelen: “De vergelijking met de beweging achter het IJzeren gordijn gaat niet op. In de Arabische wereld hebben we geen Sovjetunie. Er is niet één grootmacht die de kleintjes overheerst en als een kaartenhuisje instort.” Het neemt niet weg, zegt Bitar, dat geen enkele leider in de regio dezer dagen op beide oren slaapt. Meer zelfs, in stilte hopen ze op chaos in Tunesië, wat would be-revolu- tionairen in de andere landen wel twee keer zou doen nadenken. Eén aspect dat de verhoopte democratise- ring niettemin in de kaart kan spelen, is het feit dat de Tunesische revolutie – tot trots van de hele Arabische wereld, die door bescha- vingsbotsers als ‘ondemocratiseerbaar’ werd bestempeld – compleet homegrown is. De VS en hun bondgenoten zijn het land niet binnengevallen om de democratie met harde hand op te leggen (zie Irak), het Westen had tout court niet eens gesnapt dat er wat broeide, daar in Tunis. Sinds de Franse minister van Buitenlandse Zaken Michèle Alliot-Marie in een onwaarschijnlijk moment van politiek inzicht nog aanbood Ben Ali te hulp te snellen, kunnen de Arabische heersers weinig aan met het alou- de argument “dat het buitenland de onrust oppookt.” Sterke middenklasse Maar dan nog. “Op korte termijn zal Tunesië geen trigger-effect sorteren”, zegt Bitar. Immers, het land is al decennia lang een buitenbeentje in de Arabische wereld: het is vrij klein, de laïciteit van het bestel stond er nooit fundamenteel ter discussie, er woont een naar regionale normen goed opgeleide middenklasse en de rechten van de vrouw werden er structureel in het vaan- del gedragen. Ook staat het leger, dat het nooit met Ben Ali kon vinden, veel zwakker dan dat van de buurlanden. “De voorwaar- den voor democratisering zijn er dus beter vervuld dan in welk land ook in de regio,” zegt Bitar. “In de andere landen liggen de kaarten veel moeilijker.” In Egypte bijvoorbeeld, waar niet enkel het succes van de Moslimbroeders een obstakel belooft te worden, maar, aan de andere kant van het politieke spectrum, net zo goed het feit dat het een buurland is van Israël. Daardoor wegen de VS-belangen er te zwaar door, vreest Bitar. “Idem dito voor Jordanië.” En toch, bewijst de Franse demograaf Emmanuel Todd in zijn eind 2007 versche- nen, veelbesproken werk Rendez-vous des civilisations, is er hoop. En wel precies om de redenen die ook Bitar aangeeft voor Tunesië: in de Maghreb zijn de fertiliteitsra- tio’s recentelijk opvallend teruggevallen (twee tot 2,3 kinderen per vrouw, tegenover twee in de VS en Frankrijk), wat ruimte schept voor de groei van een middenklasse, en als gevolg daarvan voor eisen tot politie- ke democratisering. Naast de demografische grondstroom belooft aan het eind van de rit – Bitar noemt 30 tot 40 jaar een realistische termijn – ook een tweede dynamiek tot grotere politieke openheid te leiden: het verzet tegen de op pure rente gebouwde economieën van de Arabische landen, waar alles om één sector draait (meestal olie, in het geval van Syrië de beschikking over de vazalstaat Libanon) en waar alle hefbomen in handen zijn van een oligarchie. In het geval van Tunesië luisterde de kliek naar de naam Trabelsi (de familie van Ben Ali’s gehate vrouw Leila), maar slikte net de middenklasse niet langer dat ze door die ene clan werd afgeroomd. Maar nogmaals: dit gaat over de lange ter- mijn. Ook Midden-Oostenexpert Peter Harling van de International Crisis Group wil geen overhaaste conclusies trekken. In een gesprek vanuit Damascus bestempelt hij de huidige situatie als “erg vloeibaar. Ook voor de Tunesiërs zelf is het nog niet duidelijk waar dit allemaal heen gaat. Maar zelfs al blijken de eisen van de Arabische jongeren vooral sociaal-economisch, veel- eer dan politiek, dan nog zorgen de moder- ne communicatiemiddelen ervoor dat samenlevingen die zichzelf niet in de spie- gel mochten bekijken, en zichzelf niet ken- den, dat vandaag wel doen. Het spreekt ook dat de revolutie net in Tunesië plaatsvond, het land waar de internetbeperkingen het strengst waren.” Dat alles maakt dat, democratisering of niet, de Arabische leiders “gealarmeerd” zijn, aldus ook Harling, en hemel en aarde zullen bewegen om het lot van Ben Ali niet beschoren te worden. Fundamentalistisch struikelblok Een bijkomend, ook in het Westen erg gevreesd struikelblok op de weg naar de democratie zijn fundamentalisme en isla- misme. Harling: “Hoe je het ook draait of keert, ook Tunesië wordt omringd door gewapende islamisten die het niet op de democratie begrepen hebben. We moeten het islamisme niet overroepen, we mogen het ook niet onderschatten.” “In heel wat landen, zeker in Tunesië en Algerije, is het islamisme allang over zijn hoogtepunt heen”, zegt van zijn kant profes- sor Sami Zemni van de Universiteit Gent. “In Tunesië zelf is de politieke islam door Ben Ali kapotgemaakt, in Algerije heeft het geweld van de jaren negentig de beweging haar legi- timiteit ontnomen. Om tal van complexe redenen zijn er in beide landen te veel men- sen die niets met het islamisme op hebben opdat de islamisten het laken nog naar zich toe kunnen halen. Wat natuurlijk niet bete- kent dat ze in de toekomst geen politieke factor meer kunnen zijn.” “De meeste Tunesiërs streven naar een Arabisch-democratische rechtsstaat”, besluit Zemni. “Als ze daarin slagen, zullen de gevolgen ook voor de andere Arabische landen niet te onderschatten zijn. Hoe je het ook draait of keert, het status-quo aanhou- den wordt moeilijk.” MIDDEN-OOSTENSPECIALIST KARIM EMILE BITAR: Voorwaarden voor democratisering zijn in Tunesië beter vervuld dan in welk land ook in de regio Hoewel de interimleiders in Tunesië een regering van nationale eenheid gevormd hebben, is de rust in het land nog niet teruggekeerd. Drie dagen nadat presi- dent Ben Ali op de vlucht geslagen was, stelde inte- rimpremier Ghannouchi gis- teren de nieuwe regering van nationale eenheid voor. In het kabinet behouden de ministers van Buitenlandse Zaken, Binnenlandse Zaken en Defensie hun functie, ter- wijl ook meerdere opposi- tiefiguren zich bij de rege- ringsrangen voegen. De bedoeling is dat het kabinet de weg opent naar de eer- ste vrije verkiezingen. Mohammed Ghannouchi stelde ook maatregelen voor om de politieke vrijhe- den te verruimen en korte metten te maken met de censuur. “Alle politieke par- tijen zullen vrij zijn om te werken,” zei hij. Ook het beruchte ministerie van Informatie wordt opge- doekt. Aan oppositiezijde treedt Ahmed Ibrahim van de post-communistische Ettajidpartij aan als minister van Hoger Onderwijs, ter- wijl Mustafa Ben Jaafar van de Unie van Vrijheid en Werk gezondheid krijgt. De oprichter van de Progressieve Democraten, Najib Chebbie, wordt de nieuwe minister van Ontwikkeling. De nieuwe regering wil in de eerste plaats de veiligheid herstel- len en vervolgens de eco- nomische en politieke her- vormingen aanvatten. Toch bleef het ook giste- ren onrustig in Tunis, patrouilleerde het leger in de straten en moest het het waterkanon inzetten om betogers te verdrijven. Op gezag van bronnen binnen de Franse geheime diensten meldt Le Monde intussen dat de vrouw van Ben Ali, Leila Trabelsi, voor haar vlucht 1,5 miljoen ton goud heeft opgepikt in de centrale bank. Waarde: 45 miljoen euro. (LD) Onrust blijft ondanks eenheidsregering BASJAR AL-ASSAD SYRIË ● Leeftijd: 45 ● Jaren aan de macht: 10 MUAMMAR AL-KADHAFI LIBIË ● Leeftijd: 68 ● Jaren aan de macht: 40 ABDULLAH II JORDANIË ● Leeftijd: 48 ● Jaren aan de macht: 12 ABDELAZIZ BOUTEFLIKA ALGERIJE ● Leeftijd: 73 ● Jaren aan de macht: 12 De Gedachte >17 Opinies over de Jasmijnrevolutie ZINE AL-ABIDINE BEN ALI TUNESIË ● Leeftijd: 70 ● Jaren aan de macht: 24 Kondigt de Tunesische zwaluw een Arabisch- democratische lente aan? De vraag brandt op vele lippen, en de vergelijkingen met de communistische regimes van Centraal-Europa, die in 1989 vielen als domino’s, zijn niet van de lucht. Maar hoezeer de Arabische jeugd ook trappelt van ongeduld, het lange pad naar de democratie ligt bezaaid met struikelblokken. DOOR LODE DELPUTTE HOSNI MUBARAK EGYPTE ● Leeftijd: 83 ● Jaren aan de macht: 31 De val van Ben Ali in Tunesië kan gevolgen hebben voor andere Arabische autoritaire regimes WIE IS DE VOLGENDE?
Transcript of Het genie van een WIE IS DE VOLGENDE?karimbitar.org/kb_itw_demorgen_18jan2011.pdf · Van de pot...
BIS12 DINSDAG 18 JANUARI 2011 DE MORGEN
Er hangt een vloek boven hetDiscoveryruimteveer wordt gefluisterdsinds astronaut Tim Kopra zijn heupheeft gebroken tijdens een fietstochtje.NASA gaf toe dat er een ‘impact op demissie kan zijn’, maar weigert voor-lopig te bevestigen wat Kopraprecies is overkomen. De manzou tijdens de missie in deruimte moeten wandelen, neteen van de meest veeleisendejobs voor een astronaut.
Als Kopra niet mee kan,wordt de lancering van deraket nog maar eens uitge-steld, eerder hielden eenverdacht waterstoflek enscheurtjes in het omhulselvan de enorme externe brand-stoftank de Discovery al aan degrond.
“Een toilet en een res-taurant zijn twee extre-men, maar als je ze com-bineert is het een uniekeplek”, meent Xu Liang,trotse zaakvoerder vanhet themarestaurant‘Modern Toilet’ in deChinese stad Kunming.Niet enkel dineren klan-
ten gezeten op comforta-bele toiletbrillen in hetlicht van urinoirs, ookhet voedsel wordt over-goten met een thema-tisch sausje: uitwerpselijsgeserveerd in een pispotof thee en limonade ver-pakt als urinestalen.Smakelijk!
De politie in de Australische deelstaat Victoriaheeft een officiële waarschuwing de wereldingestuurd dat een opblaaspop geenerkend vaartuig is. In het door overstro-mingen getroffen gebied moesten red-dingswerkers zondag immers uitruk-ken ten oosten van Melbourne om een19-jarig meisje te redden wiens opblaas-bare sekspop, die ze als luchtmatras hadgebruikt om samen met haarvriend ‘een tochtje’ te doen, wasontploft in onstuimig water. Dejongedame kon nog net eendrijvende boomstam grijpen,en werd kilometers verdergevoerd tot ze door reddings-diensten uit het water werdgehaald. Haar vriendje enzijn pop wisten op eigenhoutje de oever te berei-ken. (BSE)
Benoît Poelvoordesbaardoproep heeftalweer een tegenhangerop YouTube. “Want onzepolitici, die elke nachtblijven doorwerken omeen oplossing te vinden
voor de politieke crisiswaarin we ons bevin-den, hebben onze steunnodig, geen afkering”,klinkt het in sappigBrussels Frans in eenkort filmpje. “Daarom
een oproep aan diege-nen die nog geloven inhet werk van politici:scheer beide ballen.” Deman laat zijn netjesgeschoren exemplarendaarna even zien.
STAND DER DINGEN
Scheer je schaamhaar voor dit land
Opblaaspop is geen erkend vaartuig Van de pot gerukt
deel op de beurs van Frankfurt, deenige niet-Amerikaanse beurswaarop het bedrijf genoteerdstaat, was gisteravond om 18 uurmet een niet meteen dramati-sche 6,53 procent gedaald. Hetvalt echter af te wachten hoe dehet aandeel van Apple op deAmerikaanse Nasdaqbeurs, diede belangrijkste notering van hetbedrijf draagt, morgenochtendzal reageren als de beursopnieuw opengaat.
Achter de schermen makenbeursanalisten zich alvast ernsti-ge zorgen. “Deze keer moet je jevragen stellen over zijn capaciteitom terug te slaan”, zei analistDaniel Ernst van het Ameri kaansebeursstudiebureau HudsonSquare Research tegen persagent-schap Reuters.
Feit is bijvoorbeeld dat Jobs er nazijn behandeling tegen pancreas-kanker in 2004 nooit meer echtgezond doorkwam wanneer hij inhet publiek verscheen. Hij zag ermoe, mager en uitgeteerd uit. Datzou verschillende oorzaken kun-nen hebben: de kanker kan zijnteruggekeerd, of de behandelingkan het probleem zijn. De zogehe-ten Whipple Procedure – waarbijniet alleen een belangrijk deel vande alvleesklier maar ook delen vanbijvoorbeeld zijn maag en dunnedarm werden verwijderd en weeraan elkaar genaaid – heeft volgens
medische experts een blijvendeffect op iemands immuunsys-teem en dus zijn gezondheid.
Bovendien zaaide Jobs zelf heelwat verwarring door enkelekeren het probleem te minimali-seren – eerst weet hij zijn gezond-heidsproblemen aan een ‘hor-monaal onevenwicht’, op eenander moment aan ‘een doodge-wone bacterie’ – om niet veellater toch te moeten toegevendat het probleem veel ernstigerwas.
Financieel gezond
In welke mate het bedrijf nufinancieel gezond zal blijven,met een zoveelste medischeafwezigheid van Jobs in het ver-schiet en de steeds reëler wor-dende mogelijkheid dat hij hele-maal niet meer terugkomt, isook al een onzekere factor. Eénpunt spreekt alvast in het voor-deel van het computer- enmediabedrijf: het was nog nooitzo gezond als vandaag. Met eenbeurskapitalisatie van bijna 320miljard dollar (241 miljard euro)en een notering van 348 dollar(262 euro) per aandeel op deNasdaq, is Apple momenteel hetsuccesvolste technologiebedrijfin de wereld en (na energiegroepExxon Mobil) het tweedeAmerikaanse bedrijf. Een succes-
verhaal dat het bedrijf volledigte danken heeft aan Jobs, die naeen ballingschap van tien jaar in1996 weer aan het roer kwam ener met nieuwe producten als deiMac, iPod, MacBook, iPhone eniPad een publiekslieveling vanmaakte.
Jobs bouwde het eind jaren 90nog tegen het faillissement aan-schurkende Apple uit tot eenmerk dat bijna de status van eenreligie heeft. Hij creëerde eenbedrijfscultuur van tegenstellin-gen, waarin bijvoorbeeld geslo-
ten communicatie naar hetbrede publiek maar ook eenbovenmenselijke reverentievoor de klant centraal stond. Inde Amerikaanse retailwinkelsvan het bedrijf staat de helpdesk(hertiteld als ‘Genius Bar’) bij-voorbeeld centraal in het pand.
Het bedrijf gebruikt zijn marke-tingmagie ook vaak om produc-ten die al bestaan (zowel deiPhone als de iPad waren niksnieuws onder de zon) toch in degratie van het publiek te krijgen.En achter elke productinnovatiekiepert Jobs met een hovaardigplezier bestaande technologieëndie nog steeds erg populair zijn bijhet publiek eruit. De MacBook Airwas in 2008 bijvoorbeeld een vande eerste laptops waarin geen dvd-drive meer zat, een tiental jaar eer-der dumpte hij met de iMac alseerste de toen nog populaire flop-pydisk, en met de eersteMacintosh computer in 1984 gooi-de hij zelfs de pijltjestoetsen eruit(om ze echter snel weer te herin-troduceren).
Recenter nog zorgde hijervoor dat heel wat websitesniet werken op de iPhone eniPad omdat het besturingssys-teem van die toestellen de soft-waretechnologie Flash nietondersteunt: die is namelijktraag, onveilig en irrelevant,vindt Jobs. Het zijn ingrepenwaardoor niet-Apple gebruikersop hun achterste poten gaanstaan, maar de wereldwijdeparochie van Apple fans slikthet: als Jobs zegt dat het nietmeer nodig is, héb je het nietmeer nodig.
Behalve aan nieuwe produc-ten is Jobs de laatste jaren ech-ter ook aan mogelijke opvolgersaan het werken geweest, zo ont-hulde hij in een interview methet zakenblad Forbes in 2008.“Sommige mensen zeggen: ‘Ogod, als Jobs onder een busterechtkomt, zit Apple in deproblemen”, verklaarde hij toenop zijn vakantiebestemming inKona, Hawaï. “En weet je: ikdenk niet dat het een feestje zouworden, maar er werken heelcapabele mensen bij Apple. Ende raad van bestuur zou eenpaar goede keuzes hebben vooreen nieuwe CEO. Mijn job iservoor te zorgen dat het volledi-ge managementteam goedgenoeg is om mijn opvolger tezijn. Dus daar ben ik mee bezig.”
Fiets houdt ruimteveer op
Wat fanatisme betreft heeft Jobs’ rech-terhand Tim Cook alvast een paar trekkenvan de grote leider overgenomen. De 51-jarige directeur operaties van het bedrijftoonde in het verleden al de hebbelijk-heid om e-mails te versturen vanaf halfvijf’s ochtends en gedurende een korte perio-de maakte hij de managementvergade-ring aan het begin van de week, traditio-neel op maandagochtend, nog vroeger:op zondagavond, via de telefoon. Wellichtkreeg hij een aardje naar de frenetiekeJobs, wiens succesperiode bij het bedrijfhij bijna volledig in eerste lijn meemaak-te. Cook kwam eind 1998 aan boord bijApple, na een al relatief rijke loopbaan bijachtereenvolgens IBM, elektronicafabri-kant Intelligent Electronics en Compaq,en mocht er meteen de wereldwijde ver-koopdivisie leiden.
In 2004, tijdens de korte medische afwe-zigheid van Jobs, kreeg hij al het petje vaninterim-CEO op. In 2007 werd hij ChiefOperations Officer (COO), om in 2009opnieuw tijdelijk op te treden als grote baasad interim. Sindsdien is Cook, met een jaar-salaris van 800.000 dollar (600.000 euro),de best betaalde persoon op de loonlijst vanApple: Jobs strijkt namelijk tot nader ordernog steeds één symbolische dollar per jaarop en leeft van dividenden.
Alles wijst er volgens experts op datCook wordt klaargestoomd om Jobs’ ver-vanger te worden als eventuele nieuwegezondheidsproblemen een toekomstigeterugkeer van de oprichter zoudenbelemmeren. De enige vraag is of hij instaat is om de schoenen van de grote lei-der te vullen. Cook is minder charisma-tisch dan Jobs en staat, terwijl Jobs op dra-conische wijze zijn eigen productideeënen -concepten doordrijft bij de R&D-afde-lingen, ook niet meteen te boek als eengrote ideeënman.
Maar misschien is hij wel al die jaren,vanuit zijn hoekje in de schaduw, dearchitect achter alle bevlogen plannenvan Jobs geweest. Een van de ingrependie hij aan het begin van de eeuw door-voerde, en die zijn gevolgen had op soci-aal gebied, was bijvoorbeeld dat alleeigen fabrieken en opslagdepots vanApple de deur uitgingen, en werden ver-vangen door contracten met externeleveranciers. Op die manier kon hetbedrijf beter inspelen op de marktvraagnaar zijn producten en konden ze dusgoedkoper worden gemaakt. Cookbegon het bedrijf, zoals hij zelf zou heb-ben geopperd, te beheren “als een zuivel-fabriek”.
(RME)
Gedoodverfde opvolgerTim Cook nam alvastJobs’ bevlogenheid over
● Werd op 24 februari 1955 als weesgeboren in San Francisco en werdgeadopteerd door het echtpaar Paulen Clara Jobs in Mountain View,Californië. De jonge Jobs vatte de uni-versiteit aan in 1972, maar gaf dat naéén semester al op. Na een korte peri-ode bij informaticabedrijf Hewlett-Packard hielp hij compagnon StevenWozniak bij gamefabrikant Atari omhet klassieke balspelletje Breakout afte werken.● Jobs, Wozniak en Ronald Waynerichtten in 1976 Apple op, na de suc-cesvolle verkoop van de eersteApplecomputer. Het bedrijf wordtechter pas een klein icoon in 1984,met de lancering van de Macintosh -computer. Een jaar later wordt deoprichter echter eruit gewipt doorCEO John Sculley, die – op vraag vanJobs zelf – in 1983 de dagelijkse lei-ding van het bedrijf op zich nam.● Tijdens de ballingschap uit zijneigen bedrijf richt Jobs computerbe-drijf NeXT op en creëert hij een bestu-ringssysteem dat vijftien jaar later debasis zou vormen voor het nu beken-de Mac OS X. Hij neemt ook de computergraphics afdeling van filmstu-dio Lucasfilm over, herdoopt ze totPixar, en het bedrijf begint computer-gestuurde animatiefilms als Toy Storyte maken. ● In 1996 neemt Apple het nogsteeds door Jobs geleide NeXT overen wordt hij dus weer een werknemerin zijn eigen bedrijf. Niet veel laterwordt CEO Gil Amelio genekt dooreen coup van de raad van bestuur enkomt Jobs na bijna twaalf jaar weer inhet directeurszitje terecht. (RME)
STEVE JOBS:
Mijn job op dit ogenblik is er voor te zorgen dat het volledigemanagementteam goed genoeg isom mijn opvolger te zijn
Jobs zag er na zijn behandeling tegen pancreas -kanker in 2004 nooit meer echtgezond uit maar moe, mageren uitgeteerd
FO
TO E
PA
Het genie van een wees zonder diploma
13DINSDAG 18 JANUARI 2011 DE MORGEN
Een domino-effect of niet? Alleszins maaktde Tunesische Jasmijnrevolutie ook elders inde Arabische wereld hoge golven. De jong-ste episode speelde zich gisteren in deEgyptische hoofdstad Cairo af: daar, pal voorhet parlement, overgoot een man zichzelfmet benzine en streek een lucifer aan.
Zondag al had ook in de Algerijnse regioTebessa, niet ver van de Tunesische grens, de37-jarige Mohcin Buterfif zichzelf in brandgestoken, wanhopig omdat hij maar geenbaan vond. Buterfif was tot zijn daad overge-gaan toen de burgemeester van Bujadrahem en twintig lotgenoten niet op het stad-huis wou ontvangen. Volgens El Watan wasButerfif, die zwaargewond werd afgevoerd,al de vierde werkloze Algerijn in minder daneen week tijd die een publieke zelfmoordpo-ging ondernam. In het traditionelereMarokko werd donderdag dan weer eensteunbetoging door de politie ontbonden.
Ten oosten van Tunesië, in het Libië vanBen Ali-apologeet Kadhafi, kwam het even-eens tot betogingen, met name in de hoofd-stad Tripoli, in Benghazi en Darna. In Sanaa,in Jemen, riepen duizenden studenten zon-dag dan weer op tot solidariteit met deTunesiërs en werden de broedervolkerenaangezet tot opstand “tegen onze leugen-achtige, bange leiders”.
De Tunesische regime change liet ookJordanië niet onberoerd, waar honderdenvakbondsmilitanten en islamisten op hetplein voor het parlement het ontslag vanpremier Samir Rifai vroegen en politiekehervormingen eisten. In datzelfde land hadde regering dinsdag al 150 miljoen euro uit-getrokken voor voedselsubsidies en extrabanen. In Syrië besloten de autoriteitenprompt de brandstofsubsidie te verhogenwaar twee miljoen burgers van afhangen. InEgypte ten slotte, bij uitstek de staat waar deblikken dezer dagen op gericht zijn, steldesjeik Al-Tayed, imam van de gezaghebbendeAl Azhar-moskee, dat volkeren “het rechthebben corrupte machthebbers de laan uitte sturen”.
Ook informele straatinterviews die deArabische nieuwszender Al Jazeera zondagin diverse landen afnam, ademden de vrij-heidsdroom van Jan met de pet: “Als onzeregimes niet naar het volk luisteren, wachthen hetzelfde lot als dat van Ben Ali,” zei eenman in Cairo. Prompt bijgevallen door eenvrouw die stelde dat het “tijd is dat de oppo-sitie op straat komt”.
Complexe logica
Sociaalnetwerksites als Facebook enTwitter, die in de Arabische wereld hoe danook populairder zijn dan de nauw bij deregimes aanleunende klassieke media, wor-den evenzeer gretig gebruikt. Hoewel langniet alle Facebookers de revolutie prediken,betonen velen hun respect voor en solidari-teit met wat ze in Tunesië voor elkaar kre-gen.
“Van de Atlantische Oceaan tot diep in hetMidden-Oosten: in de hele Arabische wereldvolgen jongeren de Tunesische revolutiemet immens enthousiasme”, zegt deLibanese Midden-Oostenspecialist KarimEmile Bitar van het Parijse Institut desRelations Internationales et Stratégiques(IRIS). “Dit elan is zonder precedent. Nooiteerder heb ik zoveel jongeren zo positiefzien reageren op wat zich in de regioafspeelt.”
Maar democratiseringsgolven volgen eencomplexe logica en onvermijdelijk hebbennaties hun eigen ritme: zo verliep de eersteEuropese golf in de jaren zeventig, toenGriekenland, Portugal en Spanje de demo-cratie herwonnen, flink anders dan die inLatijns-Amerika vanaf de jaren tachtig. Diewas meer in de tijd gespreid en wacht nogaltijd op haar symbolische sluitstuk: Cuba.Het begrip ‘domino-effect’ is dan weer voor-al op de vroegere communistische landenvan Centraal-Europa van toepassing, waar in1989 het ene na het andere regime de hand-doek in de ring wierp.
Op grond van wat in Tunesië is gebeurd,ziet Bitar de blokken niet snel tuimelen: “Devergelijking met de beweging achter hetIJzeren gordijn gaat niet op. In de Arabischewereld hebben we geen Sovjetunie. Er is nietéén grootmacht die de kleintjes overheersten als een kaartenhuisje instort.”
Het neemt niet weg, zegt Bitar, dat geenenkele leider in de regio dezer dagen opbeide oren slaapt. Meer zelfs, in stilte hopenze op chaos in Tunesië, wat would be-revolu-tionairen in de andere landen wel twee keerzou doen nadenken.
Eén aspect dat de verhoopte democratise-ring niettemin in de kaart kan spelen, is het
feit dat de Tunesische revolutie – tot trots vande hele Arabische wereld, die door bescha-vingsbotsers als ‘ondemocratiseerbaar’werd bestempeld – compleet homegrown is.De VS en hun bondgenoten zijn het landniet binnengevallen om de democratie metharde hand op te leggen (zie Irak), hetWesten had tout court niet eens gesnapt dater wat broeide, daar in Tunis. Sinds de Franseminister van Buitenlandse Zaken MichèleAlliot-Marie in een onwaarschijnlijkmoment van politiek inzicht nog aanboodBen Ali te hulp te snellen, kunnen deArabische heersers weinig aan met het alou-de argument “dat het buitenland de onrustoppookt.”
Sterke middenklasse
Maar dan nog. “Op korte termijn zalTunesië geen trigger-effect sorteren”, zegtBitar. Immers, het land is al decennia langeen buitenbeentje in de Arabische wereld:het is vrij klein, de laïciteit van het bestelstond er nooit fundamenteel ter discussie,er woont een naar regionale normen goedopgeleide middenklasse en de rechten vande vrouw werden er structureel in het vaan-del gedragen. Ook staat het leger, dat het
nooit met Ben Ali kon vinden, veel zwakkerdan dat van de buurlanden. “De voorwaar-den voor democratisering zijn er dus betervervuld dan in welk land ook in de regio,”zegt Bitar. “In de andere landen liggen dekaarten veel moeilijker.”
In Egypte bijvoorbeeld, waar niet enkelhet succes van de Moslimbroeders eenobstakel belooft te worden, maar, aan deandere kant van het politieke spectrum,net zo goed het feit dat het een buurland isvan Israël. Daardoor wegen de VS-belangener te zwaar door, vreest Bitar. “Idem ditovoor Jordanië.”
En toch, bewijst de Franse demograafEmmanuel Todd in zijn eind 2007 versche-nen, veelbesproken werk Rendez-vous descivilisations, is er hoop. En wel precies omde redenen die ook Bitar aangeeft voorTunesië: in de Maghreb zijn de fertiliteitsra-tio’s recentelijk opvallend teruggevallen(twee tot 2,3 kinderen per vrouw, tegenovertwee in de VS en Frankrijk), wat ruimteschept voor de groei van een middenklasse,en als gevolg daarvan voor eisen tot politie-ke democratisering.
Naast de demografische grondstroombelooft aan het eind van de rit – Bitar noemt30 tot 40 jaar een realistische termijn – ookeen tweede dynamiek tot grotere politiekeopenheid te leiden: het verzet tegen de oppure rente gebouwde economieën van deArabische landen, waar alles om één sectordraait (meestal olie, in het geval van Syrië debeschikking over de vazalstaat Libanon) enwaar alle hefbomen in handen zijn van eenoligarchie. In het geval van Tunesië luisterdede kliek naar de naam Trabelsi (de familievan Ben Ali’s gehate vrouw Leila), maar sliktenet de middenklasse niet langer dat ze doordie ene clan werd afgeroomd.
Maar nogmaals: dit gaat over de lange ter-mijn. Ook Midden-Oostenexpert PeterHarling van de International Crisis Groupwil geen overhaaste conclusies trekken. In
een gesprek vanuit Damascus bestempelthij de huidige situatie als “erg vloeibaar.Ook voor de Tunesiërs zelf is het nog nietduidelijk waar dit allemaal heen gaat. Maarzelfs al blijken de eisen van de Arabischejongeren vooral sociaal-economisch, veel-eer dan politiek, dan nog zorgen de moder-ne communicatiemiddelen ervoor datsamenlevingen die zichzelf niet in de spie-gel mochten bekijken, en zichzelf niet ken-den, dat vandaag wel doen. Het spreekt ookdat de revolutie net in Tunesië plaatsvond,het land waar de internetbeperkingen hetstrengst waren.”
Dat alles maakt dat, democratisering ofniet, de Arabische leiders “gealarmeerd”zijn, aldus ook Harling, en hemel en aardezullen bewegen om het lot van Ben Ali nietbeschoren te worden.
Fundamentalistisch struikelblok
Een bijkomend, ook in het Westen erggevreesd struikelblok op de weg naar dedemocratie zijn fundamentalisme en isla-misme. Harling: “Hoe je het ook draait ofkeert, ook Tunesië wordt omringd doorgewapende islamisten die het niet op dedemocratie begrepen hebben. We moetenhet islamisme niet overroepen, we mogenhet ook niet onderschatten.”
“In heel wat landen, zeker in Tunesië enAlgerije, is het islamisme allang over zijnhoogtepunt heen”, zegt van zijn kant profes-sor Sami Zemni van de Universiteit Gent. “InTunesië zelf is de politieke islam door Ben Alikapotgemaakt, in Algerije heeft het geweldvan de jaren negentig de beweging haar legi-timiteit ontnomen. Om tal van complexeredenen zijn er in beide landen te veel men-sen die niets met het islamisme op hebbenopdat de islamisten het laken nog naar zichtoe kunnen halen. Wat natuurlijk niet bete-kent dat ze in de toekomst geen politiekefactor meer kunnen zijn.”
“De meeste Tunesiërs streven naar eenArabisch-democratische rechtsstaat”,besluit Zemni. “Als ze daarin slagen, zullende gevolgen ook voor de andere Arabischelanden niet te onderschatten zijn. Hoe je hetook draait of keert, het status-quo aanhou-den wordt moeilijk.”
MIDDEN-OOSTENSPECIALISTKARIM EMILE BITAR:
Voorwaarden voordemocratiseringzijn in Tunesië betervervuld dan in welkland ook in de regio
Hoewel de interimleidersin Tunesië een regering vannationale eenheid gevormdhebben, is de rust in hetland nog niet teruggekeerd.
Drie dagen nadat presi-dent Ben Ali op de vluchtgeslagen was, stelde inte-rimpremier Ghannouchi gis-teren de nieuwe regeringvan nationale eenheid voor.In het kabinet behouden deministers van BuitenlandseZaken, Binnenlandse Zakenen Defensie hun functie, ter-wijl ook meerdere opposi-tiefiguren zich bij de rege-ringsrangen voegen. Debedoeling is dat het kabinetde weg opent naar de eer-ste vrije verkiezingen.Mohammed Ghannouchi
stelde ook maatregelenvoor om de politieke vrijhe-den te verruimen en kortemetten te maken met decensuur. “Alle politieke par-tijen zullen vrij zijn om tewerken,” zei hij. Ook hetberuchte ministerie vanInformatie wordt opge-doekt.
Aan oppositiezijde treedtAhmed Ibrahim van depost-communistischeEttajidpartij aan als ministervan Hoger Onderwijs, ter-wijl Mustafa Ben Jaafar vande Unie van Vrijheid enWerk gezondheid krijgt. Deoprichter van deProgressieve Democraten,Najib Chebbie, wordt denieuwe minister van
Ontwikkeling. De nieuweregering wil in de eersteplaats de veiligheid herstel-len en vervolgens de eco-nomische en politieke her-vormingen aanvatten.
Toch bleef het ook giste-ren onrustig in Tunis,patrouilleerde het leger inde straten en moest het hetwaterkanon inzetten ombetogers te verdrijven.
Op gezag van bronnenbinnen de Franse geheimediensten meldt Le Mondeintussen dat de vrouw vanBen Ali, Leila Trabelsi, voorhaar vlucht 1,5 miljoen tongoud heeft opgepikt in decentrale bank. Waarde: 45miljoen euro.
(LD)
Onrust blijft ondanks eenheidsregering
BASJAR AL-ASSADSYRIË ● Leeftijd: 45 ● Jaren aan de macht: 10
MUAMMAR AL-KADHAFILIBIË ● Leeftijd: 68 ● Jaren aan de macht: 40
ABDULLAH IIJORDANIË ● Leeftijd: 48 ● Jaren aan de macht: 12
ABDELAZIZ BOUTEFLIKAALGERIJE ● Leeftijd: 73 ● Jaren aan de macht: 12
De Gedachte >17Opinies over de Jasmijnrevolutie
ZINE AL-ABIDINE BEN ALITUNESIË ● Leeftijd: 70 ● Jaren aan de macht: 24
Kondigt de Tunesischezwaluw een Arabisch-democratische lente aan? Devraag brandt op vele lippen,en de vergelijkingen met decommunistische regimes vanCentraal-Europa, die in 1989vielen als domino’s, zijn nietvan de lucht. Maar hoezeer deArabische jeugd ook trappeltvan ongeduld, het lange padnaar de democratie ligtbezaaid met struikelblokken. DOOR LODE DELPUTTE
HOSNI MUBARAKEGYPTE ● Leeftijd: 83 ● Jaren aan de macht: 31
De val van Ben Ali in Tunesië kan gevolgen hebben voor andere Arabische autoritaire regimes
WIE IS DE VOLGENDE?
