1/2

AST FONTEYNE

Ik lees in de krant dat Ast Fonteyne overleden is. Hij is zeer oud geworden en heeft

met vele jaren zijn enige zoon Gert, journalist bij de BRT-sportredaktie, overleefd.

Het doet me wat. Ast Fonteyne was onze leraar dictie. Hij heeft ongetwijfeld enorm

bijgedragen tot het correct taalgebruik bij de schoolgaande jeugd in de "plattelandscolleges".

Ast Fonteyne boezemde ontzag in. Kranige rechtopfiguur met een enorme borstkas en

galmende stem.

Op het examen dictie ging hij achteraan in de studiezaal op een hoge bank zitten. Je

moest dan, vooraan staande, je naam zeggen, en als Ast moest vragen "Wablief" kon je al beginnen met maximum 5 op 10.

Ik herinner mij Guy uit onze klas. Hij was een struise jongen maar had nog net die

piepstem-voor-de-verandering.

Guy zei zijn naam.

Fonteyne hield zijn twee handen als olifantenoren aan zijn enorme kop ter aanduiding dat hij

het niet verstaan had.

Guy deed een tweede poging, waarop Fonteyne imiterend een hoog geluid maakte en

zei: "..'t is net of ik een muis in een hoedendoos hoor!" Een muis in een hoedendoos, hoe

verzin je het!

Maar zijn lessen waren heerlijk. Nu, na 30 jaar, heb ik er geen enkele moeite mee om

zijn "zinnetjes" op te zeggen. Hier komen er enkele.

Op de doffe klanken :

De kat vangt een rat.

Jan zat op de mat bij de trap te lachen.

De katafalk was al lang zwart gelakt.

Zeg, kent Gert wel een berg met een geweldige sterke helling ?

Het gerucht van vlugge muggen in de lucht.

En op de lange en korte klanken :

Mien gebiedt Lien die brieven met striemende grieven aan de zieke Dina die Mien vier weken

in liefde heeft gediend, te vernietigen.

De lustige weduwe jubelt op de peluw.

Scharen adelaars en valken fladderen zachtjes langs het gras waar alle schapen klaaglijk

samen blaten.

Vader laat de paarden draven aan de verlaten haven.

Morgen vroeg, onthoud het goed, moeten wij in alle hoeken zoeken naar het boek van de

gouverneur.

2/2

Ast Fonteyne leerde ons ook gedichten.

Meestal betrof het Rodenbach-toestanden waarbij je het woord "Vlaaaanderen" met veel brio

moest laten zinderen.

Maar af en toe was er ook een "leuk" gedichtje.

Je moest dan drie kolommen maken in je schrift. Links de tekst van het gedicht, in het midden

het "tempo", en rechts de gebaren.

In het midden stond dan, ter hoogte van de zin links, bijvoorbeeld "vertragen" of

"luider". Rechts b.v. "hand omhoog" of "ogen opwaarts",... enz.

De klas van mijn oudere broer leerde "Het puiteken" van wie-weet-nog-welke-dichter.

Rik moet zijn kolommen nogal slordig getekend hebben want hij declameerde met veel verve:

"...en plons daar pletst er een puiteken uit vertragen en verstillen".

Ast Fonteyne, heerlijke man.