Gooi en eemlander 02
1
'Ze zeiden dat ik een bedrijfsrisico was' Gehandicapte Christianne van Triest succesvol door Annemarie de Jong AMERSFOORT, BAA~N - "Ik sollici- teerde bij een bekend it-bedrijf in Baam waar de directeur zelf me ophaalde uit de hal. Toen hij zag dat ik een lichamelijke han- dicap heb, wist mj zich geen houding te geven. Hij was com- pleet in shock." Na eindeloos veel pogingen had Christianne van Triest (30) haar buik zo vol van solliciteren, dat ze haar ei- gen bedrijf in personeelszaken opstartte. \ De dertigjarige Amersfoortse, die is afgestudeerd op perse- neelsmanagement en arbeid, schat dat ze na haar opleiding zeker tachtig sollicitatiebrieven heeft verstuurd. Haai curricu- lum vitae vermeldt, dat een aan- geboren gewrichtsaandoening haar beperkt in de bewegings- vrijheid. Terugdenkend aan de genante sollicitatie in Baam, zegt Van Triest: "Na afloop had ik diep medelijden met die man. Ben je directeur van'zo'n grote onder- neming en tegelijk zo kortzich- tig. Hij was duidelijk een man van de snelle werelden.daarbin- nen hebben mensen met een handicap 'geen plaats. Je hoort . natuurlijk nooit dat je om je handicap bent afgewezen, want dat vinden ze Zielig." De Amersfoortse besloot niet bij de pakken neer te zitten en startte vorig jaar haar eigen be- drijf P20 personeel & organisa- tie. Lachend vertelt ze dat een - bizarre droom haar het laatste zetje gaf. "Ik droomde dat ik een familiereünie had in een luxe hotel. Mijn broer arriveerde met .zijn vriendin in een vette open Porsche. Mijn rus kwam met haar man en vier duur geklede hockeykinderen in een dikke Volvo. Én ik arriveerde in een stotterend wrak, droeg een oude spijkerbroek en rookte shag. Aan tafel zei mijn broer dat ik mocht bestellen wat ikwilde: hij zou voor mij betalen." De droom was Van Triests grote schrikbeeld. ,,Alsnoodgreep be- sloot ik een eigen bedrijf te be- es giIm~. Ikmoet ergens geld mee verdienen, want ik houd van leuke dingen doen als uit eten gaan, duiken en skiën. Ik ken li- chamelijk gehandicapten die het vervoer naar vrienden niet eens kunnen betalen of een ca- deautje voor jarigen. Laat staan r. lt s n Ir :e r, dat ze op vakantie kunnen." Ze is blij dat ze de stap heeft ge- waagd. Het werk geeft Van Triest voldoening. "Ik vervang vaak zieke of zwangere perso- neelsfunctionarissen. Het is een . prettige manier Vanwerken. Het is duidelijk wat je taak is en als het niet zo leuk is, weet je dat het tijdelijk is. Soms doe ik klus- sen waar. de vaste medewerkers niet aan toe komen. Ik zeg altijd 'geef me twee dagen om in te werken' en dan kunnen ze za- ken aan mij overlaten." Relatiebeheer Steeds aan nieuwe collega's moeten wennen, vindt ze geen punt. "Ik ben een open type, dat scheelt Steeds houd ik in m'n achterhoofd, dat de klus na een maand of drie is geklaard. Dat scheelt mij een tranendal in het geval het super leuk was." Als zelfstandige moet ze er steeds voor zorgen dat ze de 'juiste mensen' tegenkomt. "Ik ga naar _alle borrels om te netwerken." En lachend: "Ik doe aan warm relatiebeheer. Dat betekent dat ik tijd en geld steek in telefoon- tjes, cadeautjes en kaartjes om _bijvoorbeeld iemand tebedan- Ken." ~ Op den duur wil ze ook werkne- mers met een lichamelijke han- / dicap (terug) aan een baan hel- pen. "Ik heb aan den lijve on- dervonden hoe moeilijk het voor iemand met een beperking is omwerk te vinden. Ik zou het jammer vinden als mijn ervarin- gen bij mij blijven." "Werkgevers zijn terughoudend als iemand met een handicap komt solliciteren", vervolgt ze. "Het onbekende maakt onzeker. Ze denken dat je een toekomstig wao-geval bent. Ze zijn bang dat je vaak ziek bent en veel hulp , nodig hebt. Kortom; dat je wei- nig bijdraagt aan het team. Ik wijs helemaal niet met pet vin- gertje, maar werkgevers hebben gewoon geen ervaring met ge- handicapten in hun werkomge- ving. Wat ik sommigen wel ver- wijt, is dat ze het ook niet pro- beren." Lichamelijk gehandicapten zijn volgens Van Triest met vaker ziek. "Ze zijn ánders ziek. Ie- mand met reuma ofMS heeft soms een slechtere dag. Als werkgever en werknemer moet je over flexibele werktijden pra- ten. Als iemand met reuma een slechte nacht heeft gehad, meid' hem dan alleen de eerste twee uur 'ziek'. Dan kan hij nog zes uur normaal werken." . "Dat vraagt aan de ene kant wil en durf van de werkgever. Aan de andere kant moet de werkne- mer ook open zijn over zijn be- perking. Zeg hoe jij wilt dat an- . deren in de organisatie met jou omgaan. Maat kennelijkligt er nog een taboe op openlijk pra- ten over iemands handicap." Als geen ander weet ze hoe . weerbarstig de praktijk is. "Joh, er is wel eens recht in mijn ge- zicht gezegd, dat ik een bedrijfs- risico ben. Maar het ergste zijn de gezichten als je, als lichame- lijk gehandicapte, bij de sollici- tatiecommissie binnenkomt. Je ziet ze schrikken en denken: Wat moeten we daar' neu mee!" .Het probleem is volgens Van Triest, dat werkgevers niet op de hoogte zijn van de voordelen van het in dienst nemen van ge- handicapten. Ze hebben recht op allerlei subsidies voor onder meer het aanpassen van de werkplek en de eerste vier jaar worden alle ziektekosten door de overheid vergoed. Ook als ie- mand met MSeen griepje heeft, 'kost dat de ondememer geen' cent. "Maar het belangrijkste is", vindt Van Triest. "Dat men- sen met een beperking vaak goed opgeleide, gemotiveerde. , werknemers zijn. Ze hebben veel levenservaring en kunnen tegen een stootje."
-
Upload
christianne-van-triest -
Category
Documents
-
view
41 -
download
0
Transcript of Gooi en eemlander 02
'Ze zeiden dat ik eenbedrijfsrisico was'
Gehandicapte Christianne van Triest succesvoldoor Annemarie de Jong
AMERSFOORT, BAA~N - "Ik sollici-teerde bij een bekend it-bedrijfin Baam waar de directeur zelfme ophaalde uit de hal. Toen hijzag dat ik een lichamelijke han-dicap heb, wist mj zich geenhouding te geven. Hij was com-pleet in shock." Na eindeloosveel pogingen had Christiannevan Triest (30) haar buik zo volvan solliciteren, dat ze haar ei-gen bedrijf in personeelszakenopstartte. \
De dertigjarige Amersfoortse,die is afgestudeerd op perse-neelsmanagement en arbeid,schat dat ze na haar opleidingzeker tachtig sollicitatiebrievenheeft verstuurd. Haai curricu-lum vitae vermeldt, dat een aan-geboren gewrichtsaandoeninghaar beperkt in de bewegings-vrijheid.Terugdenkend aan de genantesollicitatie in Baam, zegt VanTriest: "Na afloop had ik diepmedelijden met die man. Ben jedirecteur van'zo'n grote onder-neming en tegelijk zo kortzich-tig. Hij was duidelijk een manvan de snelle werelden.daarbin-nen hebben mensen met eenhandicap 'geen plaats. Je hoort .natuurlijk nooit dat je om jehandicap bent afgewezen, wantdat vinden ze Zielig."De Amersfoortse besloot niet bijde pakken neer te zitten enstartte vorig jaar haar eigen be-drijf P20 personeel & organisa-tie. Lachend vertelt ze dat een -bizarre droom haar het laatstezetje gaf. "Ik droomde dat ik eenfamiliereünie had in een luxehotel. Mijn broer arriveerde met. zijn vriendin in een vette openPorsche. Mijn rus kwam methaar man en vier duur gekledehockeykinderen in een dikkeVolvo. Én ik arriveerde in eenstotterend wrak, droeg een oudespijkerbroek en rookte shag.Aan tafel zei mijn broer dat ikmocht bestellen wat ik wilde: hijzou voor mij betalen."De droom was Van Triests groteschrikbeeld. ,,Alsnoodgreep be-sloot ik een eigen bedrijf te be-
esgiIm~. Ikmoet ergens geld meeverdienen, want ik houd vanleuke dingen doen als uit etengaan, duiken en skiën. Ik ken li-chamelijk gehandicapten diehet vervoer naar vrienden nieteens kunnen betalen of een ca-deautje voor jarigen. Laat staan
r.
lts
nIr:er,
dat ze op vakantie kunnen."Ze is blij dat ze de stap heeft ge-waagd. Het werk geeft VanTriest voldoening. "Ik vervangvaak zieke of zwangere perso-neelsfunctionarissen. Het is een. prettige manier Vanwerken. Hetis duidelijk wat je taak is en alshet niet zo leuk is, weet je dathet tijdelijk is. Soms doe ik klus-sen waar. de vaste medewerkersniet aan toe komen. Ik zeg altijd'geef me twee dagen om in tewerken' en dan kunnen ze za-ken aan mij overlaten."
RelatiebeheerSteeds aan nieuwe collega'smoeten wennen, vindt ze geenpunt. "Ik ben een open type, datscheelt Steeds houd ik in m'nachterhoofd, dat de klus na eenmaand of drie is geklaard. Datscheelt mij een tranendal in hetgeval het super leuk was." Alszelfstandige moet ze er steedsvoor zorgen dat ze de 'juistemensen' tegenkomt. "Ik ga naar
_ alle borrels om te netwerken."En lachend: "Ik doe aan warmrelatiebeheer. Dat betekent datik tijd en geld steek in telefoon-tjes, cadeautjes en kaartjes om_bijvoorbeeld iemand te bedan-Ken." ~Op den duur wil ze ook werkne-mers met een lichamelijke han-
/ dicap (terug) aan een baan hel-pen. "Ik heb aan den lijve on-dervonden hoe moeilijk hetvoor iemand met een beperking
is omwerk te vinden. Ik zou hetjammer vinden als mijn ervarin-gen bij mij blijven.""Werkgevers zijn terughoudendals iemand met een handicapkomt solliciteren", vervolgt ze."Het onbekende maakt onzeker.Ze denken dat je een toekomstigwao-geval bent. Ze zijn bang datje vaak ziek bent en veel hulp ,nodig hebt. Kortom; dat je wei-nig bijdraagt aan het team. Ikwijs helemaal niet met pet vin-gertje, maar werkgevers hebbengewoon geen ervaring met ge-handicapten in hun werkomge-ving. Wat ik sommigen wel ver-wijt, is dat ze het ook niet pro-beren."Lichamelijk gehandicapten zijnvolgens Van Triest met vakerziek. "Ze zijn ánders ziek. Ie-mand met reuma ofMS heeftsoms een slechtere dag. Alswerkgever en werknemer moetje over flexibele werktijden pra-ten. Als iemand met reuma eenslechte nacht heeft gehad, meid'hem dan alleen de eerste tweeuur 'ziek'. Dan kan hij nog zesuur normaal werken." ."Dat vraagt aan de ene kant wilen durf van de werkgever. Aande andere kant moet de werkne-mer ook open zijn over zijn be-perking. Zeg hoe jij wilt dat an- .deren in de organisatie met jouomgaan. Maat kennelijkligt ernog een taboe op openlijk pra-ten over iemands handicap."Als geen ander weet ze hoe .weerbarstig de praktijk is. "Joh,er is wel eens recht in mijn ge-zicht gezegd, dat ik een bedrijfs-risico ben. Maar het ergste zijnde gezichten als je, als lichame-lijk gehandicapte, bij de sollici-tatiecommissie binnenkomt. Jeziet ze schrikken en denken:Wat moeten we daar' neu mee!".Het probleem is volgens VanTriest, dat werkgevers niet op dehoogte zijn van de voordelenvan het in dienst nemen van ge-handicapten. Ze hebben rechtop allerlei subsidies voor ondermeer het aanpassen van dewerkplek en de eerste vier jaarworden alle ziektekosten doorde overheid vergoed. Ook als ie-mand met MSeen griepje heeft,'kost dat de ondememer geen'cent. "Maar het belangrijksteis", vindt Van Triest. "Dat men-sen met een beperking vaakgoed opgeleide, gemotiveerde., werknemers zijn. Ze hebbenveel levenservaring en kunnentegen een stootje."
