MAANDBLAD ORGAAN VAN DE VERENIGING

VIER EN TACHTIGTSE JAARGANG

No. 1, JANUARI 1969

TEGEN DE KWAKZALVERIJ REDACTIE-ADRES: J. Th. Balk, Keverberg 54, Amsterdam-Z. Opgericht 1 Januari 1881

HELPENDE HAND

X BIJ HET OVERZIEN van de strijd tegen de kwakzalverij over het jaar 1968 springt aanstonds het klapstuk, de zaak Van de Moosdijk, in

het oog. Een zaak met vele, vele facetten. Zeer verheugende facetten. Want hier bond een benadeelde bur­ger op z'n eentje de strijd aan tegen de man, die zich de machtigste krui­denhandelaar waande, een man, die zich in zijn reclame beroemde op zijn zesde zintuig (bij het onbevoegd uit­oefenen van de geneeskunst!) en die zich de Raspoetin van Brabant durfde noemen. Zijn omzet maakte het hem mogelijk om, volgens zijn zeggen, per jaar een kwart miljoen aan reclame uit te gevenl

In die strijd tegen Van de Moosdijk werd de Hilversummer M. Eerenberg gesteund door het dagblad De Gooi­en Eemlander. Alle hulde daarvoor. Door de publicaties in de pers kwam de heer Eerenberg in het bezit van omstreeks zestig brieven met klachten over het optreden van de chauffeurs van Van de Moosdijk en over de uit­werking van de kruiden. Een omvang­rijk dossier, dat in handen is gesteld van de minister.

Eén facet van deze zaak willen wij op deze plaats nog even belichten. Het blijkt dus mogelijk met wat han­dige reclame heel wat kopers te vin­den voor deze kruiden. Door „harde" verkoopmethoden wist Van de Moos­dijk zijn debiet snel uit te breiden. De harde dreun die de uitzending van Willem Duys van 13 december Van de Moosdijk toediende heeft daar, wel een eind aan gemaakt. Laten wij hopen: voor goed een einde.

Maar verontrustend blijft, dat zo-velen dan toch maar bereid zijn het maar eens met de kwakzalver te pro­beren. Anders gezegd: er is nog altijd een grote vraag. En dan zal onherroe­pelijk het aanbod blijven. Wat heime-lijker misschien, minder uitdagend dan dat van de man van Casteren, die nu zijn huis moet laten bewaken tegen boze klanten.

Daarom is het dringend zaak, dat

CONTRIBUTIE 1969 Nogmaals attenderen wij de leden, resp. abonnees er op, dat met

ingang van 1 januari 1969 de contributie voor iedereen f 10.— bedraagt.

Alleen studerenden, zoals studenten, leerlingverpleegsters etc. behoeven slechts f 2.50 per jaar te betalen.

Enkele leden, die de contributie 1969 reeds hebben voldaan, hebben gewoonte getrouw nog f 7.50 overgemaakt. Willen die leden s.v.p. de ontbrekende f 2.50 alsnog gireren? Bij voorbaat hartelijk dank.

Postgiro 32.237 Gemeentegiro K 1672 Amsterdam

De Penningmeester L. BREST

i EEN V U I S T S L A G V E L D E

VAN DE MOOSDIJK DE ZAAK VAN de Moosdijk ontwikkelt zich zó snel, dat het voor een maand­

blad als het onze amper mogelijk is de actualiteit te benaderen. Het lijkt ons echter dienstig een overzicht te geven van de gang van zaken, die er toe heeft geleid, dat de Brabantse kruidenhandelaar en „wonderdokter" Willem van de Moosdijk tegen Oudejaar achttien van zijn staf van vier en twintig chauffeurs-kruidenverkopers moest ontslaan, omdat het publiek zijn kruiden niet meer wil.

Lezers van ons Maandblad hebben de zaak Van de Moosdijk geregeld kunnen volgen. „Dure kwakzalver" stond er boven een berichtje dat men op de voorpagina van ons nummer van januari 1967 kon aantreffen. Een Belg had zich bij de politie te Eindhoven beklaagd, dat hij 2000 gulden voor een kruidenkuur moest betalen. Daarbij zou hem gezegd zijn: „Als je mijn kruiden niet neemt, ben je binnen twee jaar dood".

Slager uit Tongeren SEDERT DIEN IS Willem van de Moosdijk vrij geregeld „in het nieuws" geweest. Hij verhuisde naar het dorp Casteren waar hij een dure bungalow „De Zandhoeve" betrok. Hij organi­seerde diensten met volkswagenbus­

jes om zijn klanten uit België te halen. Hij werd aangevallen in een scherp artikel, dat in de bladen van de Persunie verscheen. Daarin werd in het bijzonder het feit gelaakt, dat hij zijn klanten bang maakte door te zeg-

VERVOLG OP BLZ. 2

eens goed wordt onderzocht, wie dat nu toch eigenlijk zijn, die klanten van de kwakzalver; wàt hen beweegt bij hem zijn heil te zoeken. En dàn, weet men dat alles eenmaal, opent zich de mogelijkheid de bestrijding van de kwakzalverij ook van de andere kant aan te vatten. Namelijk door te zor­gen dat de vraag wordt verminderd. Dat zal niet eenvoudig zijn, zowel van

psychologische, als van medische, sociale en religieuze kant zal de zaak moeten worden aangepakt. Maar wan­neer wij in staat zijn mensen naar de maan te laten vliegen moet het ook mogelijk zijn om doeltreffend vat te krijgen op degenen, die het slachtoffer worden van op grof winst bejag uit-zijnde lieden, en hen de helpende hand te bieden.

Wetenschappelijk niet-verantwoorde gezondheidsbemoeienis is KWAKZALVERIJ

Van d e Moosdijk: klapstuk van d e kwakzalverij VERVOLG VAN BLZ. 1 gen (een slager uit het Belgische Tongeren verhaalde dit) dat zij nog maar kort te leven hadden. Maar de kruiden... Als de slager die dronk zou hij beter worden.

Naar aanleiding van dit artikel in de bladen van de Persunie waaruit wij in oktober 1967 een uittreksel hebben gepubliceerd, bedreigde Van de Moos­dijk het Haagse blad Het Binnenhof, dat het artikel ook had afgedrukt, met een proces. Men heeft nooit meer iets van hem gehoord en van het proces is niets gekomen.

Een heel wat gunstiger artikel over Van de Moosdijk verscheen in Bra­bants Dagblad. Ook hierover hebben wij bericht. Wij hebben onze veront­waardiging over een dergelijk onkri­tisch artikel niet onder stoelen en banken gestoken. Wanneer de pers ergens een maatschappelijke taak heeft, dan is het wel in het bescher­men van onwetenden tegen dergelijke methoden als van Willem van de Moosdijk.

Raspoetin van Brabant VRIJ NEDERLAND GING in de loop van het vorige jaar naar Van de Moos­dijk, die nu goed de smaak van de publiciteit te pakken kreeg. Op zekere dag kreeg hij ook bezoek van een verslaggever van een plaatselijk blad, de Kempen te Budel. Dat werd het walgelijk-honingzoet artikel over „De Raspoetin van Brabant", dat wij in een commentaartje als "hielenlikkerij" brandmerkten.

Van de Moosdijk was, zoals valt te begrijpen met het artikel in De Kem­pen zeer in zijn sas. In dezelfde op­maak, met dezelfde tekst, met dezelf­de foto's van het dure landhuis en van meneer de wonderdokter himself, werd de advertentie aangeboden aan een aantal huis-aan-huisbladen, aan nieuwsbladen, aan dagbladen. Het stemt tot verheugenis dat de zichzelf respecterende huis-aan-huisbladen de advertentie (die helemaal de vorm en het uiterlijk had van een redactioneel artikel!) weigerden, dat nieuwsbladen de advertentie weigerden en dat Van de Moosdijk bij de dagbladen geen voet aan de grond kreeg, eenvoudig al omdat de regelen van het adver­tentiewezen opname verbieden.

Misleidende advertentie EEN PAAR HUIS-aan-huis verpreide bladen hebben de advertentie echter wèl opgenomen, zoals het Stadsblad van Breda en de Gooi- en Eembode te Hilversum. Ook het Harener Nieuwsblad plaatste de advertentie maar zette er „duidelijkheidshalve" in

B L Z . 2 MAANDBLAD TEGEN DE KWAKZALVERIJ

hele kleine lettertjes boven I.M., de afkorting voor ingezonden medede­ling, oftewel voor een advertentie in de tekst.

Maar die advertentie in de Gooi- en Eembode (wel te onderscheiden van het dagblad De Gooi- en Eemlander) heeft het hem gedaan. Die werd ge­lezen door een advertentie-adviseur, de 64-jarige heer M. Eerenberg. Zijn vrouw leed aan spit. Hij meende het met een redactioneel artikel te doen te hebben en schreef ijlings naar Caste-ren. Al heel gauw kwam er een volks­wagenbusje aan de deur met een zak kruiden. De prijs zou ƒ 125 bedragen, maar de heer Eerenberg had maar 35 gulden bij de hand en toen werd dat bedrag als betaling aangenomen.

Chauffeurs-verkopers VAN DE MOOSDIJKS zaken gingen namelijk de laatste tijd zo goed, dat

hij zich een vloot van 22 volkswagen­busjes had aangeschaft en die liet be­mannen door chauffeurs-verkopers Een investering van een half miljoen, pochte de wonderdoener. Een van deze auto's was naar Hilversum ge­komen om de heer Eerenberg van kruiden te voorzien en stellig ook anderen, die naar aanleiding van het „artikel" in het huis-aan-huisblad hun noden hadden geschreven aan de Raspoetin van Casteren.

Maar na het gebruik van de „thee", getrokken van de kruiden van Van de Moosdijk werd mevrouw Eerenberg erger ziek. De heer Eerenberg ging zich beklagen bij de Gooi- en Eem­bode, maar kreeg er nul op het rekest. Het was een advertentie. Maar dat stond er toch niet bij? In de haast ver­geten, verontschuldigde men zich.

VERVOLG OP BLZ. 4

T E R E N OP L E E D (Dagboekanier in Het Parool)

OOK IN „AMSTERDAM-Voetbal" staat een ad­vertentie van een hele pagina van kwakzalver W. v. d. Moosdijk. Er staat al meteen een oli­fant van een leugen in:

„Er is geen enkele ziekte of er zijn kruiden voor gewassen".

Zij helpen namelijk in elk geval wèl uitstekend tegen gelddorst, maar bij voorbeeld, niet tegen kanker.

Kritische lezers zal verder de enormiteit op­vallen, „dat kruiden geen enkele verdoving bevat­ten, maar u enkel kun­nen genezen" — het oudste verdovende mid­del (opium) is afkomstig uit het plantenrijk en schier alle niet-synthe-tische verdovende mid­delen zijn daarvan afge­leid.

„Hebt u wel eens ge­merkt dat er onder de dieren veel minder ziek­ten zijn dan onder de mensen?"

Kolder! Onder de dieren zien

wij minder ziekten, om­dat zieke dieren in de natuur meteen te gronde gaan en in onze civilisa­

tie indien zij hopeloos ziek zijn worden gedood. Bovendien eten katach-tigen nóóit kruiden, ten­zij eens wat groen om te kunnen braken (haarbal-len als gevolg van het schoonlikken van de huid). Dierenartsen kun­nen u dan ook wel an­ders vertellen.

Zelfs de arme Pasteur, die bepaald géén krui­den zocht tegen de rabies (hondsdolheid), maar er een serum tegen bereidde, wordt van stal gehaald om deze kwakzalver in zijn omzet te steunen. GELUKKIG ZET „DE Gooi en Eemlander" de strijd tegen deze kwak­zalver, wiens bestelauto vorige week in Amers­foort is gesignaleerd, voort. Daar is mevrouw O. te Soest, wier kind een aangeboren incon­tinentie heeft (het kind heeft geen macht over de sluitspieren van anus en blaas). „Als de be­roemde kruidendokter uit Brabant zich dan via een advertentieblaadje aandient, dan wordt ook die strohalm aangegre­pen", aldus het Hilver-sumse blad.

Vrijdags postte de wanhopige moeder een brief. Dinsdag stond er al een man op de stoep. Kuur voor een jaar. De bekende zak. De beken­de ƒ 250. Zonder onder­zoek. Zonder i e t s .

Mevrouw zei, dat ze het geld niet hàd.

Dan kon zij voor f 35 een kuur voor drie maanden krijgen . . .

Het kind begon met­één na het innemen te braken.

Mevrouw was zo dom zélf de ,,vies-smakende" kruiden in te nemen:

„Ik kwam onder de pukkels, ik weet niet of het daarvan komt, het moet wel, want ik heb nooit een zweertje of een puistje. Nu zit ik vol."

Mevrouw zei: „Je moest op de TV

kunnen komen, dan weet het hele land het."

Ik zou mijn collegae van de TV dringend wil­len vragen dit verzoek in te willigen: laat men tegen kwakzalverij in het algemeen, en in het bijzonder tegen de weer­zinwekkendste vormen daarvan, waarschuwen.

(Twee dagen later kwàm de heer Eerenberg bij Willem Duys op de t.v. Red. M.t.dX.).

KRUIDENDOKTER IS EEN f KWAKZALVER S

Dagblad Trouw interviewde voorzitter Am P. N. de Groot

WAT ER IN ZIT

„DE ZOGENAAMDE KRUIDEN-won-derdokter W. van de Moosdijk uit Casteren is een kwakzalver, omdat hij kruiden rond stuurt aan mensen, van wie hij niet weet aan welke ziekte zij lijden. Dit is uit het oogpunt van de volksgezondheid een zeer ernstige zaak, omdat op deze manier mensen nalaten op tijd naar een bevoegd medicus te gaan. Soms heeft deze nalatigheid dodelijke gevolgen".

Dit is het commentaar van de heer A. P. N. de Groot, voorzitter van de Vereniging tegen de Kwakzalverij en oud-geneeskundig inspecteur voor de Volksgezondheid, op het optreden van de heer W. van Moosdijk, die voor de AVRO-tv de gelegenheid kreeg de beschuldigingen te weerleggen, die eerder in het programma „Voor de vuist weg" vaa Willem Duys aan zijn adres werden gericht. In zijn slot­woord voor de televisie heeft Willem Duys de hoop uitgesproken, dat uit deze zaak alsnog een gerechtelijk on­derzoek zal voortvloeien. Dokter De Groot toonde zich evenwel desge­vraagd bereid om — zonder in de schoenen van de rechter te willen gaan staan — aan het dagblad Trouw zijn oordeel te geven over de praktij­ken van de Brabantse kruidendokter Van de Moosdijk en over diens col­lega's.

Drogreden

OP DE BEWERING van Van de Moos­dijk, dat de bevoegde artsen ten on­rechte geneeskrachtige kruiden heb­ben vervangen door chemische mid­delen, antwoordt dokter De Groot: „Dit is een drogreden. In de medische wetenschap wordt geen enkel nieuw geneesmiddel gebruikt, voordat vast­staat dat het beter — of minstens evengoed — werkt dan het oude middel. In de laboratoria is uitgemaakt welke kruidenbestanddelen een gene­zende werking hebben. Deze bestand­delen worden uit de kruiden gehaald of op synthetische wijze gemaakt. De voordelen hiervan zijn, dat je precies weet welk bestanddeel je op een ge­geven moment gebruikt. Je laat de patiënt geen stoffen slikken, die hij eigenlijk niet nodig heeft en je hebt de concentratie van het geneesmiddel volledig in de hand.

B L Z . 3 MAANDBLAD TEGEN DE KWAKZALVERIJ

Op zijn gunstigst zou je van een wonder-kruidenpakket kunnen zeggen, dat de kans dat er een werkend mid­del inzit vrij groot is. Je kunt het ver­gelijken met een schot hagel op een haas. De kans dat een van de kogel­tjes treft zit er altijd wel in. Maar je kunt — om de vergelijking door te trekken — even gemakkelijk naast schieten".

Ook verwijst de heer De Groot naar een Amerikaans onderzoek van enkele jaren geleden, waarbij een aantal proefpersonen fopgeneesmiddelen in plaats van echte medicamenten werd toegediend. Het bleek, dat 35 procent van de gevallen baat had bij het fop-middel (het zgn. placebo-effect, red.) In het geneesmiddelenonderzoek wordt bij proefnemingen rekening ge­houden met dit verschijnsel.

„Hierbij spelen psychische invloe­den een rol,' zegt dokter De Groot. „Denk maar aan de mensen, die op de stoep bij de tandarts ineens geen kiespijn meer hebben. Maar dat wil niet zeggen, dat de betreffende kies niet langer meer ontstoken zou zijn. Dat veel patiënten van een wonder­dokter baat bij zijn behandeling vin­den, is een subjectief gegeven. Wan­neer er bij een kantonrechter een „onbevoegde" wordt veroordeeld, draven er altijd wel een paar patiënten op die beweren, dat zij door de ver­dachte zijn genezen."

Bent u niet bang dat het publiek de kruiden-wonderdokter met de homo-paat verwart?, vraagt de verslaggever van Trouw. „Wij vinden ook de homeopathie niet altijd een weten­schappelijk verantwoorde methode. Er kunnen slechts enkele klassieke gevallen homeopathisch worden be­handeld. In een homeopothisch zie­kenhuis bij voorbeeld worden slechts enkele gevallen werkelijk homeo­pathisch behandeld. Een dergelijk ziekenhuis zou eigenlijk de naam homeopathisch niet mogen voeren."

Labiele mensen

VOLGENS DR. DE Groot bezoeken vooral psychisch labiele mensen met een magische inslag zogenaamde wonderdokters. Deze onbevoegde ge­nezers doen onophoudelijk een be­roep op de naïviteit van het publiek. De groep, die de Vereniging tegen de Kwakzalverij voor de grootste pro­blemen stelt, zijn overigens niet de kruiden-wonderdokters, maar de mag-

VOLGENS HET ALGEMEEN Dagblad, dat wist te vermelden dat Van de Moosdijk in het laboratorium van zijn leverancier, de firma M. de Nijs te Lunteren, de inhoud van zijn kruiden­pakket heeft laten onderzoeken bevat het pakket:

Folia Betulae (berkenblad), Folia Uvae ursi (berendruifblad), Cortex-quercus (bast van quercus robur, d.i. jonge takken die in het voorjaar zijn geplukt, eikenlooistof en gallus-zuur), Radix Lavistici (lavaswortel), Herba Equiseti (paardestaartvarens), Folia Urticae (brandnetel), Lignum Santhali (gemalen sandelhout), Flo­res Rhocados (gedroogde bladeren van een klaproos), Radix Liquiritiae (zoethout), Folia Rosmarini (rozema­rijn), Herba Millefolii (duizendblad), Folia Salviae (salieblad), Herba Hyperici (hertshooi), Urcumac Javanicae (Javaanse geelwortel), Fructus Foeniculi (venkelvruchten), Radix Helenii (alantswortel), Folia chamomillae (camille), Folia Juglan-dis (notenbladeren), Flores cinae (wormkruid).

Verscheidene van deze kruiden zijn algemeen bekend en worden in de keuken gebruikt.

netiseurs en de paranormalegenezers. „Kruiden kun je op een gegeven mo­ment in een gerechtelijk laboratorium laten onderzoeken, maar de lieden die zich op bepaalde „gaven" beroepen zijn vaak moeilijk te grijpen," zegt dr. De Groot. „Ten nadele van de volks­gezondheid! Ik heb in mijn praktijk ge­vallen meegemaakt van mensen, die leden aan een tumor of aan een kan­kergezwel. Zij lieten op gezag van een wonderdokter de tijd, dat er nog operatief kon worden ingegrepen, voorbijgaan. Dit soort gevallen heeft maar al te vaak een dodelijke afloop.

Wat ons in deze zaak weer frap­peert, is, dat de zaak reacties te weeg bracht, toen bekend werd dat Van de Moosdijk zijn wonderpakketten voor ƒ 125,— verkoopt.

In werkelijkheid zijn die pakketten, die hopelijk nog op inhoud en samen­stelling worden onderzocht misschien vijf gulden waard. Dat er op deze manier AOW'ers worden „uitgekleed" gaat ons ook aan het hart, maar voor onze vereniging staat toch het belang van de volksgezondheid op de eerste plaats. Vast staat dat de volksgezondheid door dit soort prak­tijken ernstig in gevaar wordt ge­bracht. Een betere begeleiding op de t.v. was daarom op zijn plaats ge­weest." aldus dokter De Groot.

Van de Moosdijk: d e avond Tan de beeldbuis VERVOLGJVAN BLZ. 2

Het siert de heer Eerenberg dat hij het er niet bij liet zitten en zijn actie voortzette. Een verslaggever van het dagblad De Gooi- en Eemlander de heer Kees van Nieuwenhuizen inter­viewde hem. Het artikel werd niet alleen in het Hilversumse dagblad ge­plaatst, maar werd doorgegeven op het net van de bij de Grote Provinciale Dagbladpers aangesloten bladen. En kwam het ook te staan in het Nieuws­blad van het Noorden.

M. Eerenberg vocht door

VAN DAT OGENBLIK stroomden de brieven binnen bij de heer Eerenberg. Zo bleek hem, dat de chauffeurs van Van de Moosdijk het hele land af­roomden, op zoek naar zieken. De inhoud van de brieven was zó ver­ontrustend, dat dé heer Eerenberg zich nu richtte tot de minister. Onder­tussen had hij, vinnige vechtersbaas als hij was, ook al een telegram ge­zonden naar de „wonderdokter" te Casteren met alleen maar het woord „oplichter" er op in de hoop, dat Van de Moosdijk een aanklacht zou indienen. Dat gebeurde niet. Of heeft hij soms het telegram niet ontvangen, zoals later nog een keer het geval was?l

Eén verweer kwam er van de zich in zwijgen hullende, alle brieven on­beantwoord latende heer Van de Moosdijk. In het huis-aan-huis ver­spreide blad de Gooi- en Eembode noemde hij de heer Eerenberg een „psychopathisch" geval. Kip-ik-heb-je, dacht de heer Eerenberg en hij diende prompt bij de officier van justitie te 's-Hertogenbosch een aanklacht we­gens belediging in.

Niet alleen tot de minister richtte de heer Eerenberg zich in zijn niet-afla-tende strijd tegen de practijken van de Casterense kruidenman. Hij richtte zich ook tot de omroepverenigingen. Een hapte er toe: Willem Duys nodig­de de heer Eerenberg uit om in het programma Voor de Vuist weg eens alles te vertellen, wat de Hilversum-mer op het hart had.

Op de beeldbuis

HET WERD DOOR zijn geladenheid een onvergetelijke uitzending op die vrijdagavond 13 december 1968. De heer Van de Moosdijk was er niet om van antwoord te dienen. Naderhand bleek dat door een misverstand het telegram met de uitnodiging hem niet had bereikt. Een paar uur tevoren eerst had hij contact gehad met de

B L Z . 4 MAANDBLAD TEGEN DE KWAKZALVERIJ

televisie-presentator van de Avro. Maar wel waren er twee chauffeurs, die hun ervaringen in dienst van de kruidenhandel te Casteren vertelden.

„Ik ben er op een rare manier inge­vlogen", zo begon de heer Eerenberg zijn relaas. „Wat mensen mensen aan kunnen doen . . . Ik kon niet zien, dat het een advertentie was".

Duys: De wonderdokter van Caste­ren . . .

De heer Eerenberg gaf toe dat hij „stom" was geweest om er op in te gaan. Hij had een brief geschreven waarin hij zei: U heeft zo'n mooie recensie — maar antwoord op de brief kreeg hij niet. Wel kwam er een auto aan de deur: het bleek dat de chauffeur al zestig adressen had.

Van likdoorns tot hersenen

VOOR 35 GULDEN werd de heer Eerenberg eigenaar van een zak met kruiden — soepgroenten, noemde de heer Duys ze later — die volgens de chauffeur van Van de Moosdijk voor alles hielp, van likdoorns tot hersenen.

De heer Eerenberg vertelde dat hem gebleken was dat Van de Moos­dijk 22 volkswagenbusjes door Neder­land liet rijden, gevuld met kruiden en dat er mensen waren die 250 gulden betaalden voor een z.g. goudkuur. Eindelijk had ook de minister gerea­geerd op de klachten over dit alles van de heer Eerenberg. Diens dossier met brieven was nu in handen van minister Roolvink voor onderzoek.

EEN VOORMALIGE CHAUFFEUR van Van de Moosdijk, de heer Th. Theelen deelde in een ingezonden stukje in het Eindhovens Dagblad zijn ervarin­gen mede. Wij laten een en ander hieronder volgen:

Ook ik werd aangenomen als be­zorger tegen een netto-loon van f 175,— per week plus onkostenver­goeding. Na de eerste dag bleek al dat men werd weggestuurd om zieken op te sporen via informatie bij winke­liers e.d. wanneer men dan enkele adressen te pakken had gekregen begon de ellende pas goed. Je moest — wilde men althans verkopen en het ging daar alleen om de grote omzet zonder enig pardon — de patiënt, ongeacht zijn ziekte laten geloven dat hij van die kruiden beter zou worden. Dit kostte hem ƒ 125,— als het persé niet anders ging kon het ook voor f 35 —.

„Het stinkt nog veel harder dan ik dacht", aldus de heer Eerenberg, terugkomend op de verkoopmethoden.

Een chauffeur vertelde in de uitzen­ding dat hij in dienst getreden was voor het bezorgen van kruiden voor 175 gulden per week netto, onkosten­vergoeding en vijf gulden voor elk overuur. Het bleek al weldra dat hij als een soort dokter moest optreden en een man, die hij bezocht, had zijn rug ontbloot. „Ik heb hier een goede kruidenkuur", had de chauffeur ge­waagd. Die mededeelde dat er speciale AB-kruiden waren voor astma- en bronchitispatienten. „Ik moest probe­ren een zak kruiden voor f 125 te verkopen".

Op zoek naar zieken

DE TWEEDE WEEK werd de man er op uit gestuurd om zonder verkoop­orders kruiden aan de man te bren­gen.

— Hoe kom ik aan zieke mensen, had hij gevraagd.

— Ga maar naar de pastoor en de dominee om te vragen, was hem ge­antwoord.

„Ik ben daar haartje belazerd", had de chauffeur gedacht. „Ik wist wel waar haasjes geschoten werden".

Hij reed naar Leiden en Gouda op zoek naar mensen met kwaaltjes. Maar hij vond het een hopeloze situatie. „Ik kon het die mensen niet aandoen". Ik heb er een paar weken mee aangetobd. De eerste week had

VERVOLG OP BLZ. S

Kunt U zich voorstellen wat het be­tekent, om bij mensen die al jarenlang sukkelen met een kwaal, die zich vastklampen aan iedere strohalm die ze kunnen grijpen om daar dikwijls hun laatste cent uit de zak te klop­pen?

Ik ben nu een saboteur volgens de heer Van de Moosdijk; een ander is psychopaat, maar wat is hij zelf eigen­lijk? Iemand die zich verrijkt aan de ellende van anderen, daarbij een op­tocht door de stad organiseert wat men zou kunnen betitelen met de „Kermis der ellende".

Ook ik ben ontslagen omdat ik het niet kon opbrengen. Ik hoef me daar niet voor te schamen. Ik kan er alleen trots op zijn. Bij de bedrijfsvereniging kom ik niet in aanmerking voor uitke­ring omdat dit alleen je eigen schuld is.

Hij noemt zich de Raspoetin van Brabant, maar ook Raspoetin, had de bijnaam van de Heilige Duivel.

t Ging om de omzet - zonder pardon

A a r d i g e b e k e n t e n i s (S. in De Gecombineerde en de Nieuwe Tielae Courant)

VORIGE WEEK HEBBEN in de „Vuist" van Willem Duys drie mannen een aanval gelanceerd op de Brabantse „kruidenspe­cialist" W. van de Moos-dijk. Deze kruidendokter beweert in staat te zijn uit de ogen van zijn klanten of van hun por­tret af te lezen wat hun kwalen zijn. Tien jaar geleden ontdekte Van de Moosdijk — zo ver­klaarde hij tegenover een dagblad — zijn gave. Willem van de Moosdijk werd miljonair en verkoopt thans zijn kruiden door geheel Nederland.

De man werd in de ,,Vuist" nogal stevig aangevallen en heeft ,.eerherstel" geëist en dinsdagavond gekregen.

De vraag is nu wan­neer de justitie deze zaak gaat onderzoeken. Het onbevoegd uitoefe­nen van de genees­kunst is nog steeds een verboden zaak. Van de Moosdijk zegt zélf „Ik hoef mijn zesde zintuig niet meer in werking te stellen om te bepalen waar de kwaal zit. Het middel tegen elke kwaal zit in dat pakket, dat is samengesteld door de beste kruidenmenger, die ik ken. Als je een haas wilt schieten, raak je hem zelden met een kogel, maar int de meeste gevallen wel met een lading hagel. Daarom

dat pakket voor alle kwalen."

Ons dunkt, dat in deze verklaring een aardige bekentenis schuil gaat. De justitie behoeft dus al heel weinig moeite te doen om een einde te maken aan de praktijken van een man, die in tien jaar tijd ,,dank zij zijn zesde zintuig" miljonair werd.

Onze knapste medici, mannen die hun leven lang in de weer blijven om hun kennis te ver­diepen moeten het met heel wat minder doen. Om maar niet te spre­ken van onze huisdok­ters. Die staan dag en nacht voor ons gereed voor heel wat minder. Maar ja, dat zij vaak bij nacht en ontij op pad moeten is natuurlijk hun eigen schuld. Moeten ze ook maar leren om van een foto onze kwalen af te lezen.

* Meneer Van de Moos­

dijk had overigens veel beter gedaan als hij het bij een papieren protest tegen de Vuist-aanval had gelaten. Wat hij dinsdagavond voor de televisie ten beste gaf was dermate onthullend, dat het onbegrijpelijk is, dat reeds niet veel eer­der aan zijn ,.praktijk" een einde is gemaakt. Hij zei immers heel dui­delijk dat zijn zaak ge­vaar loopt af te knap­

pen. „Elke zakenman zal mij begrijpen" zei de kruidenspecialist. Hij vergat, dat het genezen van zieken geen „zaak" is of mag zijn. Hij zei ook, dat de samenstel­ling van zijn kruiden al­leen hèm bekend is. Ook op deze manier liet dhr. Van de Moosdijk nog eens zien niets te begrijpen van genees­kunde. Elke arts, die meent — na langdurige proeven en diepgaande studie — iets te hebben ontdekt, dat de mens­heid kan helpen, haast zich zijn ontdekking door te geven aan zijn colle­gae. Waar zouden wij met onze tbc-bestrijding zijn als Pasteur zijn ont­dekking voor zichzelf alleen had gereserveerd?

** Al onze knappe kop­

pen leggen de resultaten van hun onderzoekingen neer in een proefschrift. Deze proefschriften zijn in elke universiteits­bibliotheek vrij ter in­zage. Dhr. Van de Moosdijk houdt evenwel de samenstelling van zijn kruidentuin geheim. Waarom? Om er beter van te worden. Om zich te verrijken ten koste van de zieken. En als zo'n man dan op de (zakelijke) vingers wordt getikt gaat hij voor de tv nog vloeken ook.

't Is me het doktertje wel.

Van d e Moosdijk VERVOLG VAN BLZ. 4

hij voor 1300 à 1400 gulden verkocht, maar toen hij terugkeerde naar Hil­versum en zijn auto neerzette toonde het publiek zich vijandig. Overal kreeg hij nul op het rekest. „Maak dat je wegkomt, vuile oplichter" hoorde hij zich in Hilversum toevoegen.

Vrijdagmiddag had de chauffeur met 22 wagens van Van de Moosdijk show gereden door Eindhoven en kreeg hij koffie met een speculaas-pop.

Willem Duys: Kruidkoek? Chauffeur: Ja, kruidkoek. De maan­

dag daarop had hij ontslag gekregen omdat hij niet geschikt was als ver­koper.

Buitengewoon ernstig

DE TWEEDE CHAUFFEUR die in het programma van Willem Duys voor het voetlicht trad was ontslagen om de­zelfde reden. „Maar ik ben aangeno­men als chauffeur-bezorger".

„Hier is een buitengewoon ernstig geval aan de kaak gesteld", besloot Willem Duys. Ik zal 't zaakje laten onderzoeken in Wageningen".

Het effect van de uitzending was niet mis. Nog diezelfde avond vroeg Van de Moosdijk, die kennelijk tele­foontjes had ontvangen, die er niet om logen, om bescherming door de rijkspolitie. De ochtend daarop reden de 22 bestelauto's met hun grauwe zakken met kruiden niet uit.

In de volgende dagen stond Van de Moosdijk verschillende interviews toe, waarin hij nu eens verklaarde, dat de uitzending hem twee miljoen winst zou opleveren, dan weer beweerde hoe goed zijn kruiden van geheime samen­stelling wel voor de mensheid waren. „Honderdduizenden" zouden er baat bij hebben gevonden. Onder zijn klan­ten zouden 42 artsen zijn. Etcetera, etcetera.

Het telegram waarin Van de Moos­dijk werd uitgenodigd om in Voor de vuist weg te verschijnen bleek inder­daad door een misverstand nooit in Casteren te zijn gearriveerd. De Avro heeft het droit de réponse van de kruidenhandelaar erkend en hem de gelegenheid gegeven om voor de microfoon zijn zaak te verdedigen.

Verwarde alleenspraak

HET WAS NU een totaal andere Willem J. A. van de Moosdijk, dan de man die de slager uit Tongeren verzekerd had dat hij nog maar kort

B L Z « 5 MAANDBLAD TEGEN DE KWAKZALVERIJ

te leven had. In een zeer verwarde alleenspraak waarbij Van de Moosdijk zijn emoties nog in een dikke vloek ontlaadde ook, probeerde de kruiden­dokter het akkoord aan te slaan van de brave ondernemende zakenman, die nu door de televisie-uitzending werd „afgeknapt". Als Duys de krui­den maar had onderzocht — dan zou hij bemerkt hebben dat het de beste kruiden ter wereld waren. „Ik betrek ze uit de beste kruidentuinen". En om de reclame nog verder te onderstre­pen: „Ik ben er van overtuigd, dat het een geweldig goed medicijn is.(...) ledere zakenman probeert een goei-artikel te brengen".

De verdediging van Van de Moos­dijk gaf de televisie-recensenten de volgende dag genoeg stof tot over­peinzingen. Sommigen meenden dat Van de Moosdijk toch wel de toon had getroffen, die het naïeve deel van zijn klanten zou verzoenen met zijn kruidenhandel. Men zou er aan toe kunnen voegen, dat Van de Moosdijk zoals hij op het televisiescherm ver­scheen, ook kon speculeren op de ge­voelens voor de „underdog". Hij maakte immers de indruk van een ge­slagen man, die pleitte om zijn chauf­feurs met kopjes koffie te ontvangen. Welaan — toen zij de volgende dag

SLOT OP BLZ. 6

Van d e Moosdijk: h e t spe l i s u i t Ik ga er mee door uitreden bleken de chauffeurs met kopjes koffie te worden ontvangen. Maar kruiden werden er niet, of nau­welijks verkocht.

Pleiter Mr. Zieleman

TEGEN KERST WERD het stil om de „wonderdokter" van Casteren, maar voor het oude jaar ten einde gleed, had hij achttien van de 24 chauffeurs moeten ontslaan^ Een Haags advo­caat, mr. K. W. Zieleman kondigde aan dat hij „rechtsmaatregelen" tegen Willem Duys zou nemen namens zijn cliënt, de heer W. van de Moosdijk. Mr. Zieleman had de kruidenhande­laar gratis zijn bijstand aangeboden omdat hij de uitzending „in hoge mate onbehoorlijk" vond. Mr. Zieleman heeft overigens verzekerd volledig vertrouwen te stellen in orthodoxe geneeskunde.

Intussen is het Nederlandse volk terdege op de hoogte gebracht dank­zij de heer Eerenberg, dankzij het dag­blad de Gooi- en Eemlander, dankzij de heer Duys en de Avro van de voor de volksgezondheid zo gevaarlijke verkoopmethoden van de Casterense wonderdokter, waarbij het alleen maar te betreuren is, dat het aspect van het onbevoegd uitoefenen van de genees­kunst in de uitzending niet voldoende tot zijn recht is gekomen.

Overigens: Onderwijl heeft de heer Koekoek aan de minister vragen ge­steld over de manier van handelen van Van de Moosdijk.

En de vestigingswet?

EN ER ZOUDEN plannen zijn om het bedrijf van de heer Van de Moosdijk te sluiten op grond van de vestigings­wet. Op 20 januari komt in hoger be­roep de zaak voor, die enkele maan­den geleden voor het kantongerecht te Eindhoven diende en waar Van de Moosdijk veroordeeld werd tot twee maal 10.000 gulden boete wegens het onbevoegd uitoefenen der genees­kunst.

Van de Moosdijk gaf in de motive­ring van het ontslag van de 18 chauf­feurs ook toe, dat ze geen kruiden meer konden verkopen. In de hotels, waar ze overnachtten was plotseling geen plaats meer voor hen, ze hadden moeite om voor hun bestelwagens, waarop met grote letters het kruiden-huis te Casteren staat vermeld, ben­zine te krijgen. Van de Moosdijk be­weerde zelfs, dat in Zeeland op een van zijn auto's zou zijn geschoten. Maar, in een interview erkende hij, „enige overdrijving" in een verkoop-

B L Z . 6 MAANDBLAD TEGEN DE KWAKZALVERIJ

gesprek alleszins geoorloofd te ach­ten. „Ik vind het vanzelfsprekend, dat je als verkoper meer belooft dan je geven kunt. Dat gebeurt toch overall De president van Amerika belooft, als hij gekozen moet worden, ook van alles en daar komt dan later soms ook geen flikker van terecht", aldus Van de Moosdijk tegenover Klaas Graftdijk van het Vrije Volk, dat zich een tik­keltje kritisch toonde tegenover Wil­lem Duys. (Avro)

Dat schieten zullen we dus ook maar rekenen tot de verkoop-argu­menten tot anderszins bewezen is.

Maar hoe zou de slager van Ton­geren er over gedacht hebben, toen de heer Van de Moosdijk, de wonder­dokter van Casteren, hem bij wijze van „verkoopsargument" voor hield, dat hij niet zo lang meer had om te leven? . . . Inmiddels is Van de Moos­dijk overspannen en is er in den Bosch tweemaal drie weken hechtenis tegen hem geëist.

IK Z E ZË VERPLETTEREN TEGENOVER EEN VERSLAGGEVER van de Nieuwe Limburger tapte Wil­lem van de Moosdijk uit een ander vaatje, dan die avond, toen men hem zijn alleenspraak voor de beeldbuis zag houden.

„Ik zal ze verpletteren. Van die Eerenberg in Hilversum kan ik u de vreselijkste dingen vertellen. En als u probeert mij kapot te schrijven, dan klaag ik u aan". Dat was de gespierde taal, die de Brabantse Raspoetin, Willem van de Moosdijk uit Casteren, alom bekend als de kruidendokter, tegen een verslaggever van de Nieuwe Limburger gebruikte toen men hem vroeg wat hij over het tv-programma van Willem Duys dacht. De Nieuwe Limburger had in septem­ber 1967 al eens een zeer kritisch artikel over Willem van de Moordijk gepubliceerd, dat door de andere bladen van de Persunie, waaronder Het Binnenhof, werd overgenomen.

Ook in Leeuwarden! DE DAG VOOR Kerstmis werd een bestelauto van Kruidenhuis Holland van Van de Moosdijk in Leeuwarden gesignaleerd. Op 24 december be­richtte het Friesch Dagblad: Kruiden­dokter W. van de Moosdijk heeft van­daag in Leeuwarden geprobeerd zijn Produkten aan de man te brengen, wat hem lang niet op alle plaatsen gelukte.

„IK GA ER mee door tot er aan die waardeloze kruidenhandel een einde komt" — M. Eerenberg (Vrij Neder­land).

„Die man wil mijn zaak overhoop zetten. Hij laadt de mensen tegen mij op. Hij is verschrikkelijk afgunstig want die ziet mijn wagenpark maar groeien en daar kan hij niet tegen — M. van de Moosdijk, (Vrij Nederland).

Zeven minuten lang kon Van de Moosdijk zijn „beste kruiden van Europa aanprijzen. De Ster rekent daar 320 gulden per seconde voor. Het betekent dat de heer Van de Moosrijk gisteravond voor 134.000 gulden reclame heeft kunnen maken. (Alg. Handelsblad).

Het was een geweldige show (Van de Moosdijk op de tv)... Dat gehak­kel, die verontwaardiging, de enorme emotionele uithaal aan het einde, cul­minerend in een dampende vloek, zijn het kenmerk van het ware. En ik durf te wedden, dat zijn afnemers volledig onder de indruk zijn gekomen van de geneeskracht van zijn kruiden. Nu zitten er vloeken, kreten en lachwek­kend gehakkel in, nu pas is het spul door de medicijnman uit Casteren met de magische formules geladen (P. Berger, Het Vaderland).

Drink u gezond en maak mij rijk, denken de natuurgenezers, maar dat zetten ze nooit in hun advertenties (De Waarheid).

Tegen iedere genezene zet ik 500 kreukelaars — M. Eerenberg (Noord-hollands Dagblad).

Het was een heerlijke gedachte, dat ik één avond in mijn leven de zwaarst bewaakte man van Nederland was — W. van de Moosdijk (Algemeen Dag­blad).

„Dat (telegram) moet met voorbe­dachten rade zijn tegengehouden. Door hoge autoriteiten (.. .) Een of ander ministerie, politie-autoriteit of PTT, die onder een hoedje spelen met de farmaceutische industrie, moet er tussen gekomen zijn" — W. van de Moosdijk, (De Nieuwe Limburger).

„Laat uw geweten spreken voor­dat u wat gaat schrijven. Als u mij morgen afkraakt zult u voor u zelf een kuil graven" — W. van de Moosdijk tegen verslaggever van De Nieuwe Limburger.

„Ik ben in Nederland door het slijk gehaald. Opnieuw is het gezonde be­drijf van een jonge zakenman kapot gemaakt" — W. van de Moosdijk in zijn televisie-verdediging

Weer vrijheidsstraf opgelegd

Beatrice G.: een leveo van bedrog en oplichting

OOK BIJ DE behandeling In hoger be­roep voor het gerechtshof te Amster­dam tegen een in mei van dit jaar gewezen vonnis door de rechtbank in de hoofdstad (waarbij zij werd ver­oordeeld tot een gevangenisstraf van zes maanden, waarvan vijf voorwaar­delijk) bleef de 45-jarige Beatrice Grimm uit Horst (Limburg) volhouden dat ze volkomen terecht gebruik had gemaakt van een geldige medische bul. Ondanks de vragen van de presi­dent van het hof, mr. R. P. Cleveringa, hoe het dan wel mogelijk was, dat de decaan van de medische faculteit van de Praagse Karel-Universiteit in een schrijven aan de justitie ontkende, dat ze ooit examens had gedaan. Ondanks de vonnissen wegens het onbevoegd uitoefenen van de geneeskunde, zo­wel in Duitsland als in Roermond. Waarbij zij beide malen in hoger be­roep was gegaan en in beide gevallen bevestiging van de vonnissen van de lagere rechters was gevolgd.

Trouwens het bleek, dat Beatrice G. cassatie heeft aangetekend in deze twee gevallen.

De president van het hof vond het ,,maar een vreemd geval met U" zo­als hij zei. Om direct daarop te vra­gen: „Gelooft U zelf nog altijd, dat het papier echt is?". Hij noemde het leven van de verdachte, die bevesti­gend antwoordde op die vraag „een aaneenschakeling van bedrog en op­lichting".

„Wat er ook zeker is, ze heeft geen enkele officiële bul uit Praag. Boven­dien bevindt ze zich weer op een gevaarlijke weg door het toepassen van modderbaden in haar instituut, waarbij het lijkt of ze zich weer niet aan de daarvoor bestaande regels houdt. Dit zijn delicten waarmee ze zich al vele jaren, ik meen 20 jaar, bezig houdt" zo meende advocaat-generaal mr. J. H. Kemper.

Valse doktersbul

MR. KEMPER VROEG vernietiging van het vonnis van de rechtbank op juridische gronden en kwam tot een eis conform het vonnis van de recht­bank; zes maanden gevangenisstraf, waarvan vijf voorwaardelijk wegens het gebruik maken van een fotocopie van een valse bul bij sollicitaties naar de functie van co-arts of assistent-arts bij een aantal Nederlanse ziekenhui­zen en bij het verkrijgen van vrijstel-

B L Z . 1 MAANDBLAD TEGEN DE KWAKZALVERIJ

ling van het doctoraal examen in de medicijnen aan de universiteit van Leiden.

Ook de toegevoegde raadsman, mr. R. L Heukels vond het maar een vreemde bul. De Amsterdamse jurist was aan de verdachte op haar ver­zoek toegevoegd, omdat zijn confrères die haar bij eerdere zaken verdedig­den, zich allen terugtrokken. Uiter­aard niet om de soorten beschuldi­gingen, die Beatrice ten laste werden gelegd, maar om het simpele feit, dat

R A A D S E L E N R O N D O M E E N P R A A G S E B U L

de vrouw hen nog bedragen van in totaal bijna f 700 aan honoraria schul­dig is. Beide juristen hebben dan ook, aldus vertelde de vrouw belangrijke papieren achtergehouden, waaruit haar onschuld zou kunnen blijken. Onder andere beweerde ze dat een van hen een exemplaar van haar proefschrift bezit. Het proefschrift, dat bij de rechtbankzitting ook al ter sprake kwam; maar waarvan ze toen zei het bij een reeks achtereenvolgen­de verhuizingen kwijtgeraakt te zijn.

Bezetenheid

MR. HEUKELS VOERDE in zijn plei­dooi aan dat de vrouw er bezeten van is zelf arts te worden, zoals haar vader was. Ze heeft zelfs bij het Roode Kruis gewerkt en elf semesters als toehoorster, later als studente colle­ges gevolgd. Hij uitte twijfel over de brief van de decaan uit Praag. „Zou­den zulke rare bullen dan toch be­staan?" En kritiseerde de afdeling wetenschappelijk onderzoek van het

ZONDER HORMONEN EEN REGELMATIG IN dagbladen geadverteerd preparaat ter ver­groting of vermindering van de buste „zonder hormonen" trok de aandacht van de Consumen­tenbond. Vooral omdat eventueel effect alleen van preparaten mèt hormonen te verwachten is.

Aan het verbod van het ver­werken van hormonen in hetgeen direct aan het publiek wordt ge­leverd, bleken de aanbieders zich wel te hebben gehouden. De ampullen bevatten.... Ara­bische gom. Zowel die ter ver­groting, als die ter vermindering! Het merkwaardige resultaat van dit onderzoek staat in het januari­nummer van de Consumenten­gids.

ministerie van Onderwijs (evenals trouwens de Leidse senaat en de medische faculteit) die in 1962 de „bul" toch maar accepteerden. En het document aanvankelijk voldoende achtte voor de vrijstelling van me­dische examens. Zoals bekend werd twee jaar later de vrijstelling weer ongedaan gemaakt.

Tenslotte opperde hij de mogelijk­heid dat de vrouw inderdaad goede papieren heeft behaald achter het IJzeren Gordijn, maar dat deze worden vastgehouden om haar eventueel te gebruiken als „brievenbus" in spio-nagepraktijken.

„Die lui zijn tot alles in staat" zo meende hij, erop wijzend dat de pseudobul het jaartal 1962 droeg. „Toen was er nog geen enkel begin gemaakt met de liberalisatie".

Het gerechtshof wees tenslotte op 20 december het volgende arrest; Beactrice G. werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 maanden, waar­van twee voorwaardelijk.

L J.

IK BEN ARTS, ZEI DE OPLICHTER RECHERCHEURS VAN DE zeden­politie hebben de 35-jarige inkoper L M. O., zonder vaste woon- of ver­blijfplaats, aangehouden. Hij heeft zich lezen wij in het Rotterdams Nieuwsblad aan enkele verpleegsters in Rotterdam, met wie hij intieme rela­ties had aangeknoopt, voorgedaan als arts. Hij zei, dat hij werkte in de kraamkliniek van een Rotterdams ziekenhuis. Toen de vader van een van de meisjes, die hij een huwelijk had voorgesteld, argwaan kreeg, en bovendien bleek dat hij op het opge­

geven woonadres en ziekenhuis niet bekend was, werd de politie er in ge­moeid. Gebleken is, dat hij zich ook elders in het land als arts heeft voor­gedaan en tal van mensen heeft be­wogen tot afgifte van geld en goede­ren. Hij logeerde onder verschillende Chinese namen vaak in pensions, waar hij dan zonder betaling vertrok. Ook onder geestelijken zocht hij zijn slachtoffers.

De meisjes, met wie hij kennis had gemaakt wist hij te bewegen dure uitgaansavonden te bekostigen.

NAAM FYSIOTHERAPEUT WERD WEER EENS MISBRUIKT

VAN HET WOORD fysiotherapeut wordt nogal eens misbruik gemaakt. Zo maakten wij in ons oktobernummer melding van een interview van de Arnhemse voetbalverzorger J. van den Heuvel, die zich ook fysiotherapeut noemde. En zich op de borst sloeg over allerlei prestaties die niet ver van kwakzalverij vandaan bleven. Wij vrezen overigens met groten vreze, dat de heer Van den Heuvel vol enthousiasme de verslaggever een „rijk verhaal" heeft opgeschoteld, zonder zelf te beseffen, wat de indruk er van zou zijn, wanneer het eenmaal zwart op wit in de krant stond. Die indruk was niet best. Maar en daar gaat het nu om — fysiotherapeut mocht de heer Van den Heuvel zich n i e t noemen.

En vandaar dat wij met instemming een en ander in dit Maandblad aan­halen uit een brief van de heer F. Veldman te Nijmegen. De heer Veld­man is voorzitter van de kring Arnhem van de commissie ledenbelangen van het Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie.

„Het moge U voldoende bekend zijn, dat het Nederlandse Genoot­schap voor Fysiotherapie in de voor haar leden geldende beroepsethiek èn de wijze van beroepsuitoefening stringent waakt tegen elke vorm van kwakzalverij binnen de fysio­therapie en dat bovendien in de wettelijke voorschriften van het be­roep, laatstelijk omschreven in het „Fysiotherapeuten besluit" van januari 1965, de regeling van be­voegdheid en beroepsuitoefening uitgebreid staat omschreven. Tegen

deze achtergrond stelt het Genoot­schap zich op achter elk streven dat op objectieve en adaequate wijze vormen van kwakzalverij be­strijdt en kan zich op deze gronden ook met de intentie van Uw vereni­ging verenigen".

„De beroepsethiek van de Physio­therapeut verbiedt — analoog aan de arts — journalistieke interviews en publicaties als de onderhavige over de heer van den Heuvel, als­mede de practijk-uitoefening zoals door betreffende Heer geponeerd als door hem verricht"

„De heer van den Heuvel is noch bevoegd fysiotherapeut, noch lid van het Nederlandse Genootschap voor Fysiotherapie."

„Wij betreuren zulke onjuiste publicaties, onze beroepsuitoefe­ning betreffende" Aldus de brief van de heer Veldman.

ZES VAN DE TWINTIG WAT MOOI IS ook mooi houden, dat is de eis die aan haarlak wordt ge­steld. De Consumentenbond ging na in hoeverre 20 haarlakken daaraan voldeden. Waarbij er ook op werd ge­let hoe soepel het haar bleef en of het in vochtige omgeving niet kleverig werd.

Makkelijk te verwijderen, zoals de reclame vaak beweert, bleek geen enkele lak. Maar bij de lakken die het verder goed deden, werd dit niet als een bezwaar ondervonden. Dit gold overigens niet meer dan zes lakken uit de onderzochte reeks van twintig.

Gebedsgenezer Maasbach kocht groot pand

MET DE GEBEDSGENEZERIJ gaat het goed. De Amerikaanse gebedsgene­zer en evangelist Osborn, die tien jaar geleden nogal wat roering in kerkelijk Nederland veroorzaakte door zijn openlucht-bijeenkomsten, kwam eind december naar Den Haag.

How's business? zal hij Johan of John Maasbach gevraagd hebben.

Fine, wonderful, kan Maasbach ge­antwoord hebben. Want Osborn kwam het nieuwe gebouw openen, dat de. Volle Evangeliebeweging van Maas-bach aan de Apeldoornselaan in Den Haag in gebruik heeft genomen. Een gebouw van vier verdiepingen, waar­in eens het kledingmagazijn Lijnkamp was gevestigd. Maasbach kocht het gebouw van Caransa. De prijs zou vele honderdduizenden guldens belo­pen. Maasbach kocht een paar jaar geleden een voormalige bioscoop, Capitol, maar dat heeft hij nu ver­laten. Hij rekent voor de financiering van de nieuwe aankoop mede op de steun van zijn vele sympathisanten in den lande.

Plan voor homoeopatisch centrum

BIJ DE VERENIGING tot Bevordering der Homoeopathie in Nederland be­staan plannen vooreen homoeopatisch centrum. Het geld er voor hoopt men te kunnen krijgen uit een al enige jaren geleden opgericht fonds. Vol­doende geld is er echter bij lange na niet. Men wil het centrum in Utrecht stichten. Er zou een polikliniek bij­komen, waar artsen zouden kunnen worden opgeleid in de geneeswijze van de homoeopathie. Aan het cen­trum zou ook een bibliotheek worden verbonden.

Bestuur van de Vereniging tegen de Kwakzalverij: A. P. N. de Groot, Arts te Hilversum, Voorzitter; E. Mijnarends, Tandarts te Amsterdam; Mevr. J. W. J. Vermeulen, Berkenrodestraat 23 te Haarlem, Secretaresse; L Brest te Amsterdam, Penningmeester; Mr. J. E. Goudsmlt, Kanton­rechter te Haarlem; J. J. Aukema, Dierenarts te Steenwijk; Mr. J. D. van den Berg, Rechter te Arnhem; J. E. Buiter, Apotheker, Farmaceutisch In­specteur van de Volksgezondheid te Zwolle; P. L Stal, Arts te 's-Gravenhage; J. van Baak, Dermatoloog te Utrecht; J. M. de Haas, Tandarts te Heemstede; mej. drs. P. H. van Marie, Apotheker te 's-Gravenhage; J. W. Gosker, Inspecteur van Politie te Arnhem; J. Noord te Amsterdam.

Lidmaatschap van de Vereniging Incl. Maandblad min. DRUKKERIJ SYSTEMA N.V.

Abonnement per Jaar franco per post f 10.—; voor studerenden f 2,50. Adres voor het opgeven DRUKKERIJ SYSTEMA N.V. bij vooruitbetaling f 10,—; van leden en abonné's: Oranjelaan 6, Hilversum. Penning­ Amsterdam studerenden f 2,50 meester: L. Brest, Argonautenstraat 19a, Amsterdam-Zuid. Postgiro van de Vereniging 3 2 2 3 7 te Amsterdam. Gem. Giro K 16 7 2. BLZ. 8 Correspondentie Oranjelaan 6, Hilversum.