MAURICE BLOOTACKER (1887 – 1969)Door Hubert Blootacker

FIER OP MIJN GROOTVADER EN IEPERLING

MAURICE BLOOTACKEROUDSTRIJDER – VUURKRUISER 14-18

(Deze tekst is terug te vinden , zowel fysiek als digitaal , in het “Iepers Archief” bij “PUBLICATIES en PERS”)

Maurice , Henri , François BLOOTACKER (Voormezele 29/09/1887 – Ieper 13/05/1969)

2

INLEIDING

In 2014 zullen in mijn geboortestad Ieper ongetwijfeld grote herdenkingsplechtigheden georganiseerd worden en dit ter gelegenheid van het begin van de “Eerste Wereldoorlog” … een oorlog die de stad Ieper in de Westhoek en haar bevolking zo erg getroffen heeft.

Als gewezen “Infanterieofficier” bij de Krijgsmacht zal het zeker geen verwondering scheppen dat mijn interesse voor datgene wat bijna 100 jaren geleden in Ieper gebeurde groot is en als geboren en getogen “Ieperling” kom ik dan ook met de familie vanuit Leopoldsburg , waar ik momenteel woon , nog altijd dolgraag eens terug naar die stad waar ik mij nog altijd zeer goed thuis voel … waar ik in de toenmalige beenhouwerij van mijn vader op de “Oude Veemarkt Nr.3”een gezellige en gelukkige jeugd heb doorgebracht … waar ik , met een rugzak vol van mooie herinneringen , tot mijn vijftiende de zeven jaren lagere afdeling en drie jaren middelbare school heb gelopen in “het College” vooraleer mijn militaire loopbaan in de Koninklijke Cadettenschool te Lier aan te vatten … waar ik ook en vooral mijn jeugdjaren onder één zelfde dak heb kunnen doorbrengen met een voor mij “beroemde” grootvader die als soldaat van de infanterie gevochten heeft in “den groten oorlog”.

Nu dat speciale jaar 2014 steeds maar dichterbij komt word ik meer en meer geconfronteerd met de herinneringen aan mijn grootvader…mijn “pipi”, zoals wij hem als kleinkinderen destijds noemden. Enerzijds vind ik het vandaag echt spijtig dat ik tijdens mijn jeugdjaren met te weinig aandacht naar zijn verhalen en wedervaren geluisterd heb en niet nog meer tijd genomen heb om met hem nog uitvoeriger te spreken over datgene wat hij tijdens WO I zo allemaal meegemaakt heeft …daardoor heb ik misschien veel interessante , boeiende en misschien wel heldhaftige verhalen uit eerste bron gemist . En trouwens … hoe ouder ik word en hoe langer het geleden is dat ik van mijn “beroemde” grootvader afscheid genomen heb , des te meer ik het met het onvermijdelijk gevoel geconfronteerd word dat ik te weinig respect heb opgebracht voor zijn offer in “Den Grooten Oorlog” . Anderzijds komt vandaag toch nog altijd de fierheid bij mij op wanneer ik hem in mijn gedachten met toch een zweem van trots hoor vertellen over zijn leven als soldaat tijdens WO I .

Soldaat Maurice Blootacker

(Voormezele 29/09/1887 – Ieper 13/05/1969)

3

Misschien heb ik niets spectaculairs en ook niet zo heel veel te vertellen maar de behoefte om die korte maar toch wel intense ervaringen met mijn grootvader Maurice Blootacker , tijdens zijn leven in “het Ieperse” en in het bijzonder tijdens de oorlogsjaren , te delen met andere personen is toch groot.

MAURICE BLOOTACKER VERHUIST DEFINITIEF VAN VOORMEZELE NAAR IEPER (1901)

Maurice , Henri ,François , Blootacker werd geboren op 20 september 1887 te Voormezele en dat als oudste zoon van zeven kinderen . Zijn vader Achille was “beestemarchand” en van zodra Maurice een beetje met de fiets kon rijden mocht hij mee met zijn vader om de “zwienecommerce” aan te leren. En…hij deed dat enorm graag en ik hoor het hem nog dikwijls zeggen : ”’t is ’t schoonste beroep van de wereld en ‘k en van mijn leven dan ook nooit iets anders meer willen doen“ . Omstreeks 1901 verhuist mijn grootvader Maurice als 14-jarige knaap met zijn ouders (Achille Blootacker / Marie Laumosnier) , zijn 3 broers ( Albert , Oscar en Gaston) en zijn 3 zussen (Alice , Alida en Bertha) definitief naar Ieper op de “Drie Koningenhoek”, waar nu de “Kazerne Lemahieu” staat . Vier jaar later , in 1905 neemt de familie haar intrek in café “A La Cour St Barbe” ,Oude Veemarkt Nr.25 (destijds “Koeimarkt” genoemd) . Maurice zal trouwens op de “Koeimarkt” blijven wonen tot aan zijn dood.

DRAMATISCHE DOOD VAN ZIJN VADER ACHILLE BLOOTACKER (1907)

Op 14 juli 1907 verliest Maurice zijn vader Achille toen hij de dag voordien met paard en kar gegrepen werd aan de onbewaakte spoorwegovergang te Boezinge en op dat moment wacht hem dus de zware taak , zoals dat vroeger meestal het geval was , om als oudste zoon naast zijn moeder verantwoordelijkheid te nemen in het huisgezin.

In het “Nieuwsblad van Yperen en van het Arrondissement” van 20 juli 1907 en in “De Weergalm” van 25 juli 1907 kon men volgend dramatisch relaas lezen over de dood van vader Achille Blootacker:

MENGELMAREN – BOESINGHE (Nieuwsblad van Yperen en van het Arrondissement)

Een pijnlijk ongeluk is Zaterdag avond alhier door de trein veroorzaakt , niet ver van de hofstede “ ‘t Noordhof”, aan het barreel der Kapellestraat.

Vroeger deed aan dezen overgang een barreelwachter dienst , maar sedert eenige jaren was her barreel afgeschaft en nu staat er enkel langs weerskanten eene paal met : “Let op !”. Op deze plaats draait de weg een weinig.

Zaterdag avond kwam M. Achiel Blootacker-Laumonier , beestenkoopman , wonende in “Barber Hof” op de Beestenmarkt te Yper , per rijtuig van Boesinghe te weeg naar Brielen . Op zijne kar lag een kalf.

Juist op ’t oogenblik dat hij de spoorbaan wilde oversteken kwam den trein , vertrekkende uit Yper om 18.07 ure , aangereden. De machinist kon onmogelijk op tijds stoppen.

M.Blootacker , het gevaar ziende , sprong recht , gaf zijn peerd een zweepslag , meenende door eenen krachtigen sprong van ’t dier nog te kunnen ontsnappen , maar te laat : de trein botste met geweld op het rijtuig.

4

Wanneer de trein een twintigtal meters verder stilhield vond men M.Blootacker onder den vierden wagon . Hij was aan ’t hoofd gekwetst en een arm verbrijzeld , waarvan de beenen om zeggens ontvleescht waren . Nogtans leefde de ongelukkige nog.

Het peerd werd links de baan gesmeten en keerde terug naar Boesinghe , waar het dood viel. Het rijtuig was geheel verbrijseld en het kalf liep ongedeerd langs de spoorbaan.

Men dacht eerst M.Blootacker met den trein naar Boesinghe te voeren , maar een bijgeroepen geneesheer oordeelde zijn toestand te erg en men droeg hem op eene berrie naar de statie , vanwaar hij vervolgens naar de herberg “In ’t Groot St Joris” , bewoond door M.Lacour , gedragen werd. Onderweg diende de E.H. Pastor hem de H.Olie toe.

Niettegenstaande de beste zorgen en na geheel den nacht geleden te hebben is M.Blootacker Zondag morgen rond 3 ½ ure overleden.

Het lijk werd nog denzelfden nuchtend naar zijn huis te Yper overgebracht.

M. Achiel Blootacker was geboortig van Voormezeele , den 7 October 1860. Hij was vader van zeven kinders , waarvan het jongste 4 jaar telt en de oudste zoon (Maurice) dees jaar gelot heeft en met October naar ’t Leger moet trekken.

Dinsdag , ten 8 ½ ure ’s morgens heeft onder een grooten toeloop van volk , uit Yper en ’t omliggende , de plechtige lijkdienst van het ongelukkig slachtoffer plaats gehad in St Maartenskerk te Yper.

De droefheid der vrouw en kinders was hertroerend.

Verschillende rouwkronen wierden op zijne laatste rustplaats neergelegd.

Achille Blootacker (Voormezele 07/10/1860-Boezinge 14/07/1907)

SCHRIKKELIJKE RAMP (De Weergalm)

Zaterdag avond kwam de veekoopman Blootacker , wonende te Yper , met zijn gespan van de stad naar Brielen gereden , toen hij aan den dwarsweg der lijn Yper-Oostende verrast werd door een voorbijsnellenden trein , die het paard erg kwetste en het rijtuig in eene gracht wierp met het droevig gevolg dat Achiel Blootacker , deerlijk verminkt , op het spoor werd geworpen. Men verhaastte zich hem op te rapen en tot aan de Statie van Boesinghe te vervoeren waar hij verpleegd werd. Blootacker , alhoewel erg , ja zelfs doodelijk gekwetst , had nog alle bewustzijn niet verloren. Hij vroeg nog om zijnen broeder te mogen zien . Er werd aan deze vraag voldaan en den Zondag morgend rond 3 ½ ure stierf de ongelukkige na schrikkelijke pijnen .

Op het voertuig waarop Blootacker zich bevond was er een kalf dat hij gekocht had. En welk ongedeerd er van afkwaam. Het paard is een half uur na de ramp gestorven.

Aan dien dwarsweg bevindt zich geen bareelwachter ; dus de overgang is daar altijd vrij. Enkel een bord dat de verwittiging “Let op” draagt waarschuwt de reizigers dat de weg daar gevaarlijk is.

5

KORT VOOR “DEN grooten OORLOG” …

Een aantal maanden na de dood van zijn vader Achille , en behorende tot de militieklas 1907 , wordt Maurice Blootacker tot overmaat van ramp uitgeloot om zijn dienstplicht te vervullen . Na zijn legerdienst zet hij als oudste zoon het werk van zijn vader als “beestenkoopman” verder , terwijl zijn moeder en weduwe , Marie Laumosnier , het Estaminet “A La Cour St Barbe” op de “Koeimarkt” uitbaat.

Marie Laumosnier (Neerwaasten 09/09/1862-Roesbrugge 14/03/1927)

10-JARIG ZUSJE VAN MAURICE STERFT AAN DE “KROEP”… (1911)

Ook de dood op 10-jarige leeftijd van zijn jongste zus Bertha op 30 november 1911 heeft bij Maurice zware littekens nagelaten : de “kroep”(oude benaming voor difterie aan het strottenhoofd), zoals mijn “pipi” mij dikwijls verteld heeft , was de doodsoorzaak en hij kon zich op oudere leeftijd , met zijn onafscheidelijke stenen pijp en voorover gebogen in zijn rieten zetel langs de “Leuvense stove” , nog zeer goed herinneren hoe zijn jongste zusje Bertha in café “A la Cour St Barbe”ontelbare keren de trap van het huis op en af rende, geen adem meer kreeg , het bewustzijn verloor en de dood vond.

MAURICE BLOOTACKER , SOLDAAT IN OORLOG 1914-1918

Op het ogenblik dat de toestand in Ieper tijdens WO I te kritiek wordt – hij was getuige van het uitbranden van de lakenhallen en van de kathedraal - vlucht Maurice Blootacker in 1914 eerst naar de grensgemeente Watou en aansluitend zoekt hij onderdak bij familie in Dieppe (Frankrijk). Een onophoudelijk bombardement legt trouwens iets later het ouderlijk huis , café “A La Cour St Barbe”, en de aanpalende stallingen gedeeltelijk plat (zie foto hieronder).

6

Estaminet “A La Cour St Barbe” – Oorlog 1914-1918

Behorend tot de militieklas 1907 wordt Maurice op 15/10/1916 (Stamnummer 110/64496) op 29-jarige leeftijd voor de tweede maal ingelijfd maar nu als dienstplichtige van het “Speciaal Contingent 1916” om in de loopgraven van de Westhoek zijn vaderlandse taak tijdens WO I te vervullen . Wegens de bezetting konden de militieklassen 1915-1916-1917-1918 niet opgeroepen worden maar de rekruten die achter de frontlijn woonden , zoals mijn grootvader Maurice , werden wel onder de wapens geroepen en om ze van de normale lichtingen te onderscheiden werden ze “Speciaal Contingent” genoemd. Bij zijn inlijving vertrekt hij voor zijn opleiding eerst naar het “Centre d’Instruction des Mitrailleurs” te Honfleur , een Normandische havengemeente in het Franse Departement “Calvados”. Na zijn opleiding muteert hij op 05/02/1917 als infanterist naar het 10 Linieregiment. Hij wordt er eerst ingedeeld bij een frontcompagnie te Adinkerke en later ingezet als mitrailleur aan het front te Ramskapelle (tot 20/03/1917), Steenstraete (van 15/05/1917 tot 06/07/17) , te Merkem (van 17/11/1917 tot 01/02/1918) en te Boezinge (van 27/03/1918 tot 29/05/1918). Tijdens de “loopgravenoorlog” in de Westhoek wordt hij gedurende een bepaalde periode aangeduid om het keukenpersoneel, dat verantwoordelijk was voor de bevoorrading aan het front , te versterken .

7

Soldaat Maurice Blootacker (omcirkeld) in zijn peloton, klaar voor vertrek naar het front

MAURICE BLOOTACKER … GETROFFEN DOOR “ SHRAPNEL” (1918)

Tijdens één van zijn bevoorradingsopdrachten te Boezinge – het moet in Mei 1918 geweest zijn - ontplofte een vijandelijke artilleriegranaat in zijn onmiddellijke omgeving . Meestal waren de infanteristen weinig of niet beschut tegen dergelijke aanvallen . De granaat zaaide één van zijn dodelijke “shrapnels”met kracht in de linker schouder van Maurice…het indrukwekkend stuk ijzer van ongeveer 8 cm lang en met een diameter van 3cm , dat ik persoonlijk thuis lange tijd gekoesterd heb in een groen doosje , stopte als bij mirakel op een paar centimeters van zijn hart . Maurice Blootacker werd onmiddellijk afgevoerd via de medische hulppost naar een militair hospitaal in Le Havre (F) waar hij onmiddellijk en met succes geopereerd werd . Later , bij zijn terugkeer naar België, werd hij verder verzorgd in een militair hospitaal langs de baan “Ieper-Veurne” (huidig rustoord “De Kleppe”).

Op 09/09/1919 biedt hij zich aan in het “Depot voor Oorlogsinvaliden” en op 30/09/1919 is het leger voor hem verleden tijd wanneer hij als soldaat milicien 2de klas met onbepaald verlof gaat.

Soldaat Maurice Blootacker…oorlogsopdracht vervuld!

8

MAURICE VERTELT OVER “DEN OORLOG”…

Zijn verhalen over het vele leed aan het front en over de talrijke dode en gekwetste strijdmakkers in de “tranchées” hebben mij niet alleen geboeid maar hebben bij mij eveneens een onvergetelijke indruk nagelaten . Het verhaal dat hij met zwarte Afrikaanse strijdmakkers regelmatig aan tafel zat … strijdmakkers die de oren van de vijanden die zij gedood hadden afsneden , op een koord staken en rond de hals meedroegen als bewijsstuk , kon ik eerst moeilijk geloven maar later heb ik deze verhalen inderdaad in bepaalde officiële documenten teruggevonden.

De verhalen over de talrijke ratten in de “tranchées” en in de abri’s waren griezelig maar konden mij als kind toch altijd erg boeien . Maurice , mijn “pipi” , vertelde mij meerdere keren in geuren en kleuren dat het brood bijvoorbeeld nergens veilig was…wat hij ook deed , de ratten hadden geen schrik en slaagden er telkens in het voedsel te bemachtigen . Hij hing daarom ’s avonds , alvorens onder de schaarse dekens te kruipen , zijn half brood of wat er van restte op aan het plafond met een ijzerdraad maar gezien het plafond van een abri of van een overdekte “tranchée” nogal laag uitviel en… gezien ratten kunnen springen kwamen ze bij het springen dan ook soms op zijn lichaam terecht…een nare en traumatiserende ervaring. De ratten waren trouwens ook niet verlegen om het brood tijdens zijn slaap van onder zijn hoofdkussen weg te knagen . Ook de vervelende luizen- en vlooienplagen droegen bij tot de verschrikkelijke “loopgravensfeer” en dat ook kon hij tot in de kleinste details beschrijven.

Ook waren de communautaire problemen nooit ver weg .Zo vertelde hij mij ook dat bevelen in het Frans hem persoonlijk weinig konden deren gezien hij de taal relatief goed verstond . Hij had het evenwel heel moeilijk met de cruciale problemen waarmee vele van zijn strijdmakkers geconfronteerd werden wanneer ze de bevelen in van hun Franstalige oversten niet begrepen . Deze toestanden waren volgens hem zeker niet bevorderlijk voor de goede verstandhouding in de betrokken eenheden en leidden soms tot hevige conflicten en in het slechtste geval tot situaties met de dood tot gevolg.

9

Eervolle Onderscheidingen Maurice Blootacker

- De Herinneringsmedaille Oorlog 1914-1918 (KB 21/07/1919)- Het Kruis van Ridder in de Orde van Leopold II met toekenning van

het Oorlogskruis met Palm (KB Nr 6335 van 04/12/1919)- De Vuurkaart 14-18 met ereteken “Vuurkruis” (KB van

06/02/1934)- Het Oorlogskruis zonder Palm noch Leeuw (werd uitgereikt

krachtens de Ministriële Omzendbrief van 02/08/1938 aan de Oudstrijder van 1914-1918 die gedurende één jaar werkelijk aanwezig was in de Strijdende Gevechtseenheden – MB Nr 3497 van 05/04/1951)

- De Herinneringsmedaille van de regering van Zijne Majesteit Albert I (KB Nr 9343 van 02/04/1963).

- Het “Gedenkteeken der Zegepraal” (geallieerde onderscheiding , toegekend op 10/12/1936 – KB van 14/07/1919)

10

MAURICE HUWT MET ROMANIE VANDEVOORDE (1919)

Na de Wapenstilstand leert Maurice zijn eerste vrouw , Romanie Vandevoorde , kennen . Op 19/02/1919 huwt hij met Romanie te Tessel-Bretteville (F). Maurice wilde met zijn vrouw evenwel zo vlug mogelijk naar België terugkeren en hij kwam persoonlijk een huis zoeken . Een terugkeer naar de platgebombardeerde “Koeimarkt” in Ieper was voorlopig nog niet mogelijk maar in afwachting van die terugkeer vond hij een huis in Roesbrugge…café “Boerenhof” vlakbij de kerk . Hij woonde er samen met zijn vrouw en zijn moeder en…de “commerce” kon herbeginnen.

Romanie Vandevoorde (Wulvergem 18/10/1889-Ieper 27/11/1926)

NA DEN OORLOG GAAT HET LEVEN VERDER OP DE KOEIMARKT …

Op het einde van het jaar 1920 , na de geboorte van hun eerste kind (Urbain 10/09/1920) keert Maurice Blootacker met zijn echtgenote van uit Roesbrugge terug naar café “A la Cour St Barbe” op de “Koeimarkt” te Ieper waar de taken verdeeld worden : Romania baat – naar het schijnt met een beetje tegenzin – het café uit terwijl Maurice het werk van zijn vader verder zet en dat was , zoals hij mij altijd in zijn typische sappige woorden vertelde : “Zwintjes kopen en boertjes kloten”. Maurice kon trouwens de eer opstrijken om de “verkensmarkt” , die gedurende de oorlogsjaren uit het straatbeeld was verdwenen , terug leven in te blazen (Cfr. het artikel hieronder uit “Het Yperse - La Région d’Ypres van 25 juni 1921) . Deze “verkensmarkt” op de “Koeimarkt”werd nog gedurende vele jaren georganiseerd zoals de foto hieronder , daterend van rond de jaren 1950 , aantoont . Men herkent er op de foto achter het publiek trouwens het huis van de familie Schmidt die destijds een bloeiende houthandel uitbaatte.

11

VERHUIS VAN ESTAMINET “A LA COUR St BARBE” NAAR CAFE “L’ ABBATOIR” (1922)

In 1922 wordt verhuisd naar café “L’Abbatoir” (bestaat nog altijd), eveneens op de “Koeimarkt”( op de hoek tegenover het “Ypersch Slachthuis” , het huidige Hotel “Ariane”) en deze verhuis ging eveneens gepaard met de terugkeer uit Roesbrugge van Marie Laumosnier , de moeder van Maurice , die bij het begin van de oorlog haar intrek had genomen in café “Boerenhof”, Kerkstraat 1 te Roesbrugge … het café dat verder uitgebaat werd door Alice Blootacker , de oudste zus van Maurice.

FAMILIAAL GELUK MAAR OOK VEEL TEGENSLAGEN IN KORTE TIJD …(1923-1927)

In 1923 wordt Maurice vader van een tweede kind ( Bertha 08/12/1923).

Op 27/11/1926 sterft Romanie Vandevoorde , echtgenote van Maurice , in “het kinderbed” . Het derde kind , Gérard , geboren op 24/11/1926 , heeft amper twee dagen geleefd.

12

Nauwelijks had Maurice het overlijden van vrouw en kind verwerkt als enkele maanden later op 14/03/1927 zijn moeder , Marie Laumosnier overlijdt.

VERHUIS NAAR DE ANDERE HOEK VAN DE “KOEIMARKT” (1931)

Omstreeks 1931 , een beetje overmand door de vele tegenslagen , beslist Maurice geen café meer uit te baten . Op de hoek “Oude Veemarkt-Minneplein” (de huidige Residentie “Zonneweelde”) kon hij een huis kopen van een kaasboer (naam onbekend) en hij nam er zijn intrek met zijn zoon Urbain en zijn dochter Bertha. Teneinde de “zwinnecommerce”te kunnen verder zetten werden varkensstallingen bijgebouwd en werd een bascule geïnstalleerd.

Maurice (3de van links) poseert fier met een paar kennissen bij de nieuwe bascule

Op 29/04/1928 hertrouwt Maurice Blootacker te Wulvergem met Marguerite Goethals .

Marguerite Goethals (Wytschaete 28/09/1884- Ieper 25/01/1943)

HET LEVEN VAN MAURICE BLOOTACKER OP DE OUDE VEEMARKT 3 (1931-1969)

Tijdens het “Interbellum” werkt Maurice verder in de “zwienecommerce” . Wanneer hij over zijn “commerce” vertelde tintelden de zachte ogen van mijn “pipi” steeds “helder-bij”. Zijn commerce was zijn leven en…welk leven ! Alles gebeurde in die tijd nog met de fiets . Hij “rotste”uren en uren aan een stuk van de ene hofstede naar de andere , steeds op zoek naar beesten om daarna zaken te

13

kunnen doen , “palaberend” en discussiërend , wikkend en schattend .Alles gebeurde zonder enig schrift. Alleen het gegeven woord telde en niemand waagde het ooit afbreuk te doen aan zijn woord want dan werd je eenvoudig weg “geschrapt” en niemand wilde nog zaken met je doen.

Ik herinner mij als begenadigde getuige trouwens nog in detail hoe het er bij de boeren aan toe ging wanneer een varken gekocht werd…samen met mijn broer ging ik als kleine knaap graag mee met vader en grootvader Maurice wanneer die samen de boerderijen in de streek “afschuimden” , op zoek naar interessante koopjes. Eerst werd het varken door vader en grootvader van boven naar onder en van links naar rechts grondig gekeurd , betast en bekeken en daarna werd door mijn “pipi” Maurice vooral gewezen op de fouten die bij het “beest” ontdekt werden : te smalle rug …te mager achterwerk…te dunne staart en bovendien niet genoeg gekruld enz…kwestie van de prijs te kunnen drukken ! Wanneer de boer 1000 BFr. vroeg deed mijn “pipi” er altijd “d’office” ¼ van de gevraagde prijs af , zelfs al kwam die gevraagde prijs ongeveer overeen met diegene die hij vooraf in gedachten had. En dan begon de “theatervoorstelling” : beide partijen sloegen meerdere keren in elkaars rechterhand waarbij ze allebei de gevraagde som geld bleven herhalen . Soms kwam er , begeleid door voortdurend “handgeklap” , na een bepaalde tijd toenadering – en dat kon vele minuten duren – en dit resulteerde dan meestal in een akkoord. Er waren ook dagen dat dit niet lukte en dan bestond de tactiek van mijn grootvader er meestal in – indien hij het varken absoluut wilde kopen – om verder te bieden volgens het systeem “de stok in tweeën doen”(indien het verschil in prijs tussen de koper en verkoper bijvoorbeeld 200 BFr. bedroeg en indien beide partijen bovendien akkoord waren met de “deal”, dan leverden beide partijen 100 BFr. in). Een andere “koopmanstactiek” was om de hofstede te verlaten of toch om aanstalten te maken om te vertrekken . Meestal liep de boer en soms de boerin mijn grootvader dan achterna om dan tenslotte toch met zijn vraagprijs akkoord te gaan. Als verwoed “pijperoker” slaagde Maurice er bij de uiteindelijke “deal”bovendien nog dikwijls in om – indien er op de boerderij tabak voorhanden was – een stevige portie gratis naar huis mee te nemen! De gekochte varkens werden met paard en kar vanuit de hofstede dan naar Ieper gebracht . Maurice vertelde mij dat er wel een mogelijkheid bestond om de dieren vanuit de streek van Kemmel via de tramsporen met de “varkensbak” of met de “zwienetram” naar Ieper te laten vervoeren .

14

MAURICE BLOOTACKER … EEN GROOT HONDENLIEFHEBBER

De grote passie van mijn grootvader Maurice was zijn hond . Vanaf de jaren 1940 tot op de dag dat hij de fysieke kracht niet meer had om de hond onder controle te houden heb ik mijn “pipi” zelden buiten gezien zonder zijn hond . Het waren telkens “Duitse” of “Mechelse” schapers . Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij een heel nauwe band had met de club in Ieper die de honden africhtte. Gedurende vele jaren was hij er de Voorzitter van de hondenclub “Sint Hubertus” . Hun oefenplein was gelegen op de Brugse weg , achter het inmiddels verdwenen café “De Nieuwe Voerman”. Hun jaarlijks clubfeest ging telkens door in café en feestzaal “Majestic” in de Rijselstraat ( daar waar eveneens de cinemazaal “Majestic” gevestigd was).

1963 – Oude Veemarkt 3

Maurice Blootacker met zijn Mechelse Schaper “Tiep”

15

MAURICE BLOOTACKER EN ZIJN MOESTUINTJE OP HET MINNEPLEIN

Op het Minneplein , waar nu het Koninklijk Atheneum en het voetbalplein liggen , verhuurde het stadsbestuur tijdens het Interbellum moestuintjes aan de liefhebbers van tuinieren . Deze moestuintjes , die zich uitstrekten vanaf de gevangenis tot aan het slachthuis – dat nu plaats gemaakt heeft voor Hotel Ariane - , bleven ook na WO II (tot voor de bouw van het nieuwe voetbalstadion van White Star Ieper) bestaan rondom het oude voetbalplein . Bij mooi weer zaten de tuintjes overvol…het was er op dat moment een sociaal gebeuren dat nog altijd in mijn geheugen geprent blijft.

Als jonge knaap heb ik er met mijn “Pipi” , die daar ook een tuintje had , tussen 1950 en 1960 vele uren doorgebracht. Mijn grootvader Maurice was er graag en zijn trouwe hond was er altijd bij . Hij was fier op wat hij er plantte en oogstte …hij kon er mij , in die heel rustige omgeving , ook in geuren en kleuren en op een boeiende manier vertellen over al datgene wat hij in zijn drukke leven had meegemaakt…vooral over zijn wedervaren in de oorlog was hij nooit uitgepraat en alhoewel ik zijn verwondingen aan de schouder , opgelopen tijdens de oorlog , reeds vele malen gezien had , kon hij meestal toch niet nalaten om in zijn vertrouwde moestuin zijn hemd van op zijn schouder nog eens even weg te trekken om mij de juiste plaats van de “shrapnelinslag” aan te tonen . Heerlijke herinneringen zijn dat !

MAURICE BLOOTACKER…OP 75-JARIGE LEEFTIJD MET DE TREIN NAAR DE KONINKLIJKE CADETTENSCHOOL TE LIER (1962)

In 1961 slaagde ik als 15-jarige voor mijn ingangsexamen van de Koninklijke Cadettenschool te Lier. Alhoewel ik het zo niet altijd aanvoelde en hij het mij ook niet altijd met zoveel woorden zei moet mijn “Pipi” destijds toch heel fier geweest zijn . Ik vergeet het nooit…

In 1962 , tijdens de les “Grieks” in de Koninklijke Cadettenschool , ging plots de deur van het leslokaal open . De kolonel van de School stapte binnen en vroeg aan de leraar om de les eventjes te willen onderbreken omdat er onverwacht bezoek was : ik kon mijn ogen niet geloven toen mijn “Pipi” de klas binnenstapte . Hij werd er door de kolonel aangekondigd als mijn grootvader die als “Oudstrijder 14-18” , op 75-jarige leeftijd , het initiatief had genomen om vanuit Ieper de trein te nemen naar Lier om eventjes zijn kleinzoon aan het werk te kunnen zien in de School.

Zijn verblijf in de deuropening van de klas was kort… hij stak zijn hand in de lucht en zei : “Nu weet ik waar je bent…tot zaterdag”…en hij was terug weg… een treinrit van vier à vijf uren terug naar Ieper .

Zijn kort bezoek heeft bij mij een onvergetelijke indruk nagelaten !

16

HET AFSCHEID (1969)

Op 13 Mei 1969 , tijdens mijn officiersopleiding in de Infanterieschool te Aarlen , kreeg ik op het terrein het bericht dat mijn grootvader overleden was . Ik vond het heel erg dat ik er tijdens zijn laatste uren en dagen niet kon bijzijn …ik had hem nog graag eens willen zeggen hoe fier ik op hem was…hij had mij misschien nog een aantal zaken willen vertellen …!

Bij mij thuis hangen nog altijd op een ereplaats de medailles en diploma’s die hij ,Maurice Blootacker, mijn grootvader…mijn “Pipi” , als Ieperse “Oudstrijder-Vuurkruiser” tijdens WO I verdiend heeft … ik ben er fier op !!!

(get.)

Hubert Blootacker

17